Για τον Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι: αφήνω το ιδεολογικό κενό, την προϊστορία του κλπ και πιάνω την τελευταία του εκπομπή «όταν ήταν δημοσιογράφος» (κατά τη δική του έκφραση).
4-5 μέρες πριν βγει στον αέρα, η δικαστικός η οποία ερευνούσε την υπόθεση στο Φαρμακονήσι εξέδωσε ανακοίνωση όπου συνιστούσε στον Θεοδωράκη να μη βγάλει την εκπομπή στον αέρα, διότι αφορούσε σε τρέχουσα δικαστική έρευνα. Ο Θεοδωράκης, μαζί με όλη τη δημοσιογραφική παρέα του καναλιού του (Τρέμη, Πρετεντέρης, Τσίμας) δαπάνησαν πέντε ολόκληρα λεπτά από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, απορώντας με την ανακοίνωση αυτή, καταδικάζοντάς την, θεωρώντας την «λογοκρισία» και κατακρίνοντάς την ως «καταπίεση του τύπου και της ελεύθερης έκφρασης». Η εκπομπή ασφαλώς βγήκε στον αέρα.Λυπάμαι κύριε Θεωδοράκη, αλλά ούτε ως δημοσιογράφος με πείθετε ότι γνωρίζετε τα στοιχειώδη. Τα στοιχειώδη είναι ότι σε τρέχουσα δικαστική έρευνα οι δημοσιογράφοι κάνουν υπομονή. Εκτός αν νομίζετε ότι η τετάρτη εξουσία αυτοδικαίως ανέρχεται σε πρώτη και υπερβαίνει τις άλλες τρεις. Κάνετε λάθος.
Η απορία σας «πουθενά αλλού στον κόσμο δεν βγάζουν ανακοινώσεις οι δικαστικοί για να αποτρέψουν τη μετάδοση μίας εκπομπής» απαντάται από παιδιά του Δημοτικού σε όλες τις χώρες, του Δυτικού τουλάχιστον κόσμου και είναι η εξής: «ναι, πουθενά στον κόσμο δεν βγάζουν τέτοιες ανακοινώσεις οι δικαστικοί, διότι πουθενά στον κόσμο οι δημοσιογράφοι δεν διατυπώνουν καν την σκέψη στον εαυτό τους να κάνουν εκπομπή για τρέχουσα δικαστική έρευνα. Παντού στον κόσμο οι δημοσιογράφοι περιμένουν το πέρας της δικαστικής έρευνας και μετά κάνουν τη δική τους δημοσιογραφική»
Δυστυχώς, το δημοσιογραφικό θράσος είναι προνόμιο του ελληνικού δημοσιογραφικο-πολιτικού συστήματος, το οποίο ήταν και είναι ένα και ενιαίο.
Και δεν δίνει εχέγγυα για σεβασμό στους θεσμούς, τους οποίους θέλετε να υπηρετήσετε από τη νέα σας πορεία στην πολιτική κονίστρα.
Κακό τέλος είχε η δημοσιογραφική σας ζωή.
Τα στοιχειώδη πρέπει να λέγονται και να τηρούνται.
3 comments
Είναι οι τύποι σαν τον Θεοδωράκη, Πρετεντέρη, Τσίμα, Βερύκιο κλπ. που δίνουν κακό όνομα στη δημοσιογραφία – η αγραμματοσύνη τους, ο φαφλατισμός τους, “τα ξέρω όλα καλύτερα απ’ όλους” κλπ. δεν έχουν όρια.
Το χάλι της Ελλάδας είναι πασιφανές όταν υπάρχουν τόσοι “δημοσιογράφοι” και άλλοι τόσοι “καθηγητάδες” που είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν, να μας σώσουν και να διορθώσουν τα πάντα “σε 24 ώρες”. Αλίμονό μας.
Δυστυχώς το παιχνίδι είναι ηδη χαμένο.
Δήμος
Το “τζουκ μποξ” στην εποχή του ήταν ένα πρωτοποριακό μηχάνημα. Άν ο πελάτης του έριχνε το κατάλληλο κέρμα και διαλεγε το τραγούδι που του άρεσε, το “τζουκ μποξ” το έπαιζε. Μεγάλη υπόθεση, τότε.
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν και εδώ και στο εξωτερικό έχουν κάτι κοινό με τα “τζουκ μποξ”. Όλες τις εποχές, δούλευαν και δουλεύουν παρόμοια με το “τζουκ μποξ”.
Η διαφορά είναι στον πελάτη. Ο πελάτης του δημοσιογράφου(-“τζουκ μποξ”) είναι συνήθως κάποιος μουμουάρχης-“νταβατζής” ή κάποια mainstream ιδεολογία που συνήθως εξυπηρετεί κάποια μεγάλη δύναμη που με τη σειρά της στηρίζει τον μουμουάρχη-“νταβατζή” να σαλαγάει το πόπολο της κάθε χώρας σύμφωνα με τα συμφέροντά της.
Οι πελάτες-μουμουάρχες-“νταβατζήδες” του συγκεκριμένου “τζουκ μποξ” είναι δυο-τρεις εκ των γνωστών εντόπιων. Και η προς “σαλάγισην” ιδεολογία στην υπόθεση του Φαρμακονησίου έχει διάφορα ονόματα μεταξύ των οποίων και τα “παγκοσμιοποίηση”, “αδελφοσύνη των λαών”, “προστασία μειονοτήτων, μεταναστών” κ.ο.κ.
Ο δημοσιογράφος λοιπόν της σήμερον, είτε στην Ελλάδα είτε παντού στον κόσμο, για να πετύχει και να σταδιοδρομήσει, είτε έχει προσόντα, σπουδές κλπ. είτε δεν έχει, πρέπει να πείσει και να αποδείξει ότι είναι πιστό “τζουκ μποξ”, πιστό σαν σκύλος και ότι πάντα θα παίζει αυτό που του υποδεικνύει ο πελάτης-mainstream ιδεολογία.
Οτιδήποτε άλλο δεν χρειάζεται να τον απασχολεί, συμπεριλαμβανομένης και της δικαιοσύνης. Ούτως ή άλλως στο τέλος θα καθαρίσει ο πελάτης για πάρτη του…
Θεοδωράκης Σταύρος: Πούφ, όσο κρατά ένας παφλασμός, μήτε καν μια περιδίνησι, ποτάμι χωρίς πηγές, μόδα είναι και περνά…
Αν κάτι είναι σοβαρό θα νιώσουν όλοι την ορμή του, κάτι που τώρα δεν διαφαίνεται.