Στην Κύπρο πλέον υπάρχει μια αυτιστική και αυτοκτονική μόδα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Τελευταία ακούσαμε ότι φταίει και για το ότι ο Καραμανλής είπε πως «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτές οι απλουστευτικές αντιλήψεις θα μπορούσαν να απαντηθούν και μονολεκτικά: Έλεος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μακάριος έκανε λάθη αλλά όχι αυτά που του καταλογίζουν οι κατ’ επάγγελμα και εργολαβικά αντί-Μακαριακοί. Κυρίως, διεθνοπολιτικά «άπειρος ήταν ο Μακάριος. Επίσης, σε τέτοιο βαθμό φορέας της ελληνικότητας ούτως ώστε τυφλώθηκε και δεν κατάλαβε έγκαιρα «τι εστί Αθήνα».
Μάλλον όπως και πολλοί άλλοι νεοέλληνες ο Μακάριος δεν είχε επαρκή αντίληψη του τρόπου που κινείται η σύγχρονη ιστορία. Δεν κατανοούσε φαίνεται τις δυναμικές που αναπτύσσονται στο ιστορικό γίγνεσθαι και των αναγκαίων προϋποθέσεων επιβίωσης και ευημερίας ενός λιγότερο ισχυρού κράτους. Πολλά άλλα θα μπορούσε να κάνει και πρωτίστως δεν έπρεπε να εμπιστεύεται την Αθήνα. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό σήμερα τίποτα δεν ξέρει. Και είναι πολύ ύποπτο την στιγμή που η Κύπρος κατηφορίζει προς τον τάφο κάποιοι να κάνουν αντί-Μακαριακή σημαία τις λίγες στιγμές που λειτούργησε σωστά και δεν εμπιστεύτηκε την Αθήνα.
Κυρίως, ο Μακάριος σύγχυζε την Αθήνα με την Ελλάδα και την Ελληνικότητα. Δεν είχε καταλάβει σε αναγκαίο βαθμό πόσο επικίνδυνη ήταν για τους Έλληνες της Κύπρου η Αθήνα και οι καβαλάρηδες της εξουσίας εκεί. Δεν ήξερε ότι η ίδια η εξουσία της ξενοκρατούμενης Αθήνας καβαλίκεψε και τους υπόλοιπους Έλληνες. Δεν πρόβλεψε ότι θα κατέστρεφαν όχι μόνο την Κύπρο αλλά και το νεοελληνικό κράτος. Δεν κατάλαβε έγκαιρα και επαρκώς ότι μιας συμμαχίας με την Αθήνα έπρεπε να προηγηθεί απελευθέρωση της Αθήνας από τα δεσμά της εξάρτησης.
Το ψιλοκατάλαβε την δεκαετία του 1960 όταν πήγαν να σφαγιάσουν και διασκορπίσουν την Κύπρο με το περιβόητο σχέδιο Άτσεσον και μερικά άλλα συναφή «σχέδια». Στην συνέχεια δεν λειτούργησε αποφασιστικά με την Χούντα. Με τους κατάλληλους ελιγμούς θα μπορούσε και να φέρει την δημοκρατία στην Αθήνα, να επιτύχει δηλαδή δρομολόγηση μιας ιστορικής αλλαγής της κατάστασης στην Ελλάδα. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις γιατί και οι υπόλοιποι Έλληνες αφενός ήταν ευαίσθητοι για την Κύπρο και αφετέρου βρίσκονταν υπό ζυγό και έψαχναν σωστό τρόπο απελευθέρωσής τους.
Όταν δε τραμπούκοι και πράκτορες, μαζί δυστυχώς και πολλοί καλόπιστοι κύπριοι πατριώτες ενεπλάκησαν στην ανταρσία της γελοίας ΕΟΚΑ Β, ο Μακάριος και πάλι δεν λειτούργησε ορθολογιστικά και αποφασιστικά. Πολύ εύκολα θα την εξουδετέρωνε. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε πείσει τους αγνούς πατριώτες που παρασύρθηκαν να πιστέψουν ότι δεν επίκειται η ένωση, ότι το αντίθετο σχεδίαζαν οι εχθροί της Κύπρου και ότι οι κατ’ επάγγελμα εγχώριοι «άνθρωποί τους» μεθόδευαν να δοθεί η Κύπρος στο πιάτο των εχθρών της. Δίστασε και πάλι. Όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν πλέον αργά. Στον Μακάριο και σε μερικούς άλλους που αντιστέκονταν, βασικά επί ενάμιση δεκαετία μετά την κολοβή ανεξαρτησία, τους εγκλώβισαν σε συμπληγάδες διαρκών συνομωσιών τις οποίες αναλώνονταν για να αντιμετωπίσουν.
Δεν αντεπεξήλθε. Δεν τα κατάφερε και αυτό ήταν το «λάθος» του. Δεν είχε καταλάβει έγκαιρα, για παράδειγμα, ότι με την Αθήνα σε τέτοια μαύρα χάλια (πριν, τότε και σήμερα) οι Έλληνες οι οποίοι βρίσκονταν εκτός νέο-ελληνικού κράτους θα εξοντώνονταν με την συνηγορία ή και την σύμπραξη της Αθήνας. Δεν διδάχθηκε από το 1922 και την Βόρειο Ήπειρο. Ως βαθιά Έλληνας τυφλωνόταν και αδυνατούσε να παρακάμψει αποφασιστικά την Αθήνα. Έτρεφε αυταπάτες ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει με το Αθηναϊκό κράτος. Δεν κατάλαβε ότι η ελληνικότητα της Κύπρου και μέχρι το νεοελληνικό κράτος να σοβαρευτεί έπρεπε να διατηρηθεί μέσα από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ενίσχυση της άμυνας και εξεζητημένους πλην πολύ προσεκτικούς διπλωματικούς ελιγμούς.
Τελευταία, στην Κύπρο, τα «παλληκάρια της φακής» που έκαναν τις ανταρσίες, που έκαναν συνομωσίες με ξένους εχθρούς της Κύπρου, που έκαναν πραξικοπήματα και που αναμενόμενα τάχθηκαν αναφανδόν με το γενοκτόνο σχέδιο Αναν, κρέμονται από μια λέξη ή ένα γεγονός ή κάποιο παλιοχάρτι δήθεν «αρχείο» (που μέσα στον ωκεανό της ιστορίας είναι σταγόνα), και βυσσοδομούν. Κυριολεκτικά οργιάζουν και ξεγελούν ανθρώπους με άλματα και φρικτές αυθαίρετες ερμηνείες της ιστορίας και των ιστορικών προσωπικοτήτων.
Τα δολοφονικά μέσα που χρησιμοποιούν είναι ότι χειρότερο για μια κοινωνία: «ιστορικές δίκες», «ιστορικές προφητείες» και αλματώδεις διασυνδέσεις με το σήμερα για να δικαιολογήσουν την με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγορία τους με τα σχέδια Αναν. Πολλοί πολλές δεκαετίες μετά προσπαθούν να κατευνάσουν τα σύνδρομα ενοχών τους κατηγορώντας τον άνθρωπο που για μια ζωή προσπαθούσε να σώσει την Κύπρο από τα νύχια της ξενοκρατούμενης Αθήνας. Όχι αποτελεσματικά είπαμε, και αυτό είναι το λάθος του. Να σώσει τους Έλληνες της Κύπρου από τα νύχια των εχθρών της με τους οποίους οι σημερινοί κωμικοί αντι-Μακαριακοί συνεργάστηκαν ή συνοδοιπόρησαν. Τώρα, με τα ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα ζητούν και τα ρέστα.
Τέλος, να πω και το εξής για την φράση που χρησιμοποίησα μόλις: «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγόρησαν με τα σχέδια Αναν». Όταν ο βαθιά Ανανικός Αναστασιάδης ήταν υποψήφιος και πολλοί προειδοποιούσαμε για τις συνέπειες της εκλογής του, που ήταν πολλοί και λαλίστατοι νεόκοποι εισαγγελείς της ιστορίας;
Εν τέλει, υπάρχει και ένα ζήτημα πολιτικής και πνευματικής αισθητικής: Την στιγμή που ο Αναστασιάδης σέρνει αδίστακτα την Κύπρο στην φωλιά της Τουρκίας το «φταίει ο Μακάριος» για όλα είναι τουλάχιστον περίεργο!! Είναι βασικά τσαρλατανιές που μοιάζουν με στιλέτο στην πλάτη των κυπρίων οι οποίοι τρομαγμένοι και με την Αθήνα ανύπαρκτη εάν όχι ενεργά συμπράττουσα, αδυνατούν να αντισταθούν στα προδιαγεγραμμένα θανατηφόρα αποτελέσματα του «κοινού ανακοινωθέντος».
Χθες μόλις μιλώντας με φίλο είχε την ίδια γνώμη που και εγώ αποκόμισα με τις επαφές στην Κύπρο: Δύσκολα πια σώζεται η Κύπρος, μου είπε. Καταπλακώθηκαν από προπαγάνδα ενώ βγαίνουν στη επιφάνεια όλα τα ελαττώματα του έθνους μας. Όσοι συνειδητά πλέον οδεύουν προς τα Σούσα έχουν σύνθημα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Δεν διστάζουν μάλιστα ο φορείς τερατωδών ανανικών παραδοχών να πηγαίνουν πάνω από τα μνήματα ιερών ηρώων της ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης και να μουρμουρίζουν ακατανόητα λόγια. Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι οδεύουν προς τα Σούσα.
Πολλοί δυστυχώς θα λυγίζουν, πολλοί θα προσαρμοστούν και πολλοί αδιάφορα θα συνοδοιπορούν. Οι οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων όπως όλα δείχνουν θα κρατούν μια σημαία που θα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Γελοίο, τραγικό, κωμικό. Ιστορικό χαρακτηριστικό όμως των Ελλήνων όταν παρακμάζουν και επίκειται η καταστροφή.
Όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκη μοιραία αργά. Ίσως υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για τους απανταχού Έλληνες να αντισταθούν. Οι δε Κύπριοι για να καταλάβουν ότι τελειώνει η παρουσία τους στην Κύπρο εάν δεν εγερθούν και αρνηθούν την υποδούλωσή τους. Γιατί σύντομα θα βρεθούν πάνω στην κλίνη του Προκρούστη που θα τους επιβάλει ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους οι Τούρκοι μέχρι να τους εξοντώσουν ολοκληρωτικά η Κύπρος θα αποτελεί στρατηγικό όμηρο της Αθήνας.
34 comments
απο που μπορουμε να βρουμε πηγες για τα πιο πανω στοιχεια/ευχαριστω.
Βεβαια, βεβαια ολοι ηταν οργανα των ξενων, εκτος από τον Μακαριο!
Οκ. Ηφαιστος λησμονει ποια ηταν η ποιοτητα της «ξενοκρατουμενης» ελλαδικης ηγεσιας το 1964.
Πρωθυπουργος ο Γεωργιος Παπανδρεου. Ο μονος Πρωθυπουργος που εστειλε μια ολοκληρη Μεραρχια στην Κυπρο, που ειπε και που κυριως ΕΝΝΟΟΥΣΕ ότι η Ελλαδα θα ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ για την Κυπρο.
Αρχηγος της Αξιωματικης Αντιπολιτευσης ο Παναγιωτης Κανελλοπουλος, ενας απιστευτα μεγαλος πατριωτης και τιμιος ανθρωπος, που στηριξε ολοψυχα τις προσπαθειες των Ελληνικων Κυβερνησεων για την Ενωση το 1964-1966.
Για το σχεδιο Ατσεσον το καλοκαιρι του 1964 ελπιζω ότι θα δωσει απαντησεις συντομα ο κ. Αντης Ροδιτης, που γνωριζει καλα το θεμα.
Εγω θα αναφερθω σε αλλα θεματα:
1) Την δικτατορικη φυση του Μακαριακου καθεστωτος. Ο Μακαριος ουδεποτε κερδισε τιμιες εκλογες μετα το 1959, κυβερνησε ως δικτατορας και δεν ειχε καμμια δημοκρατικη νομιμοποιηση. Βλεπετε, ξερω καλα την ιστορια του Τακη Ευδοκα.
2) Τις μεγαλες προσπαθειες των κυβερνησεων του 1964-1966 να επιτυχουν την Ενωση. Οι προσπαθειες αυτές εφεραν ακομα πιο κοντα την Ενωση από ότι ότι τον Αυγουστο του 1964. (Συναντησεις Τουμπα-Τσαγλαγιαγκιλ).
Σε ολες τις περιπτωσεις το μεγαλο εμποδιο ηταν ένα: Ο Big Mac. Ο Μακαριος.
Επανερχομαι συντομα.
Όπως μαρτυρά ο Αναστάσης Πεπονής στο βιβλίο του “1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα”, Λιβάνης 2002, σ. 86-90, ο Μακάριος για να δεχτεί την Ένωση έβαζε όρο στην Αθήνα να… φύγει από το ΝΑΤΟ(!), τη στιγμή που η Ένωση ήταν ο μόνος τρόπος να αποκτήσει η Ελλάς προοπτική απεξάρτησης εφόσον θα έφτανε η δύναμή της μέχρι τη Συρία, στο υπογάστριο της Τουρκίας!
Ζητούσε τα αδύνατα για να αποφύγει την Ένωση (γιατην οποία ο ίδιος ηγήθηκε ένοπλου αγώνα χωρίς ένσταση για το ΝΑΤΟ) και κατάφερε στο τέλος να καταστρέψει και την Ελλάδα μαζί με την Κύπρο. Η “πολιτική” του έφερε και τη δικτατορία στην Ελλάδα και τη χούντα και την εισβολή στην Κύπρο. Με την Ένωση, την οποία πολέμησε ο Μακάριος με όλους τους τρόπους που υπήρχαν, η Ελλάδα θα είχε σήμερα τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο και δεν θα περνούσε την παρούσα οικονομική και πολιτισμική κρίση.
Ο κύριος Ήφαιστος έλαβε όλες τις απαντήσεις που χρειάζονται εδώ στο Αντίβαρο, σε “συζήτηση” 282 “σχολίων” κάτω από το άρθρο του “Η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη”, με 3682 επισκέψεις (χωρίς να αναφέρεται στα “δημοφιλή” του Αντιβάρου): http://www.antibaro.gr/article/9461
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να βρουν εκεί όλες τις απαντήσεις.
Το σχέδιο Ατσεσον στο οποίο ο κ. Ηφ. αφιερώνει μιάμιση γραμμή, αναλύεται λεπτομερώς με πάμπολλα αδημοσίευτα προγουμένως έγγρφα τα οποία αποδεικνύουν πόσο εφικτή ήταν η Ένωση το 1964, αν την επεδίωκε και αν την επιθυμούσε ο κάτοχος πασών των εξουσιών στην Κύπρο Πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄.
Την αξία του βιβλίου όπου περιέχονται και αναλύονται όλα τα σχετικά έγγραφα αποπειράθηκε και ο πολύς κύριος Θάνος Βερέμης να μειώσει σε άρθρο του στην “Κ” της 9.3.2014 με τίτλο “Ένας ιστορικός γρίφος που περιμένει λύση”. Παραθέτω πιο κάτω την απάντηση που έστειλα στην “Κ”, αλλά, βεβαίως, δεν τη δημοσίευσε:
Η «αντιμακαριακή» λογοτεχνία της Κύπρου
Καταλαβαίνω τους δισταγμούς του κ. Θάνου Βερέμη (άρθρο «Ένας ιστορικός γρίφος που περιμένει λύση» στην «Κ» της 9ης Μαρτίου 2014), όπως και πολλών άλλων Ελλήνων, να αποδώσουν εγκυρότητα στα γραφόμενα του Υπουργού Άμυνας της Ελλάδος το 1964, Πέτρου Γαρουφαλιά («Ελλάς και Κύπρος», Μπεργάδης, 1982). Τέτοιες αμφιβολίες είχα κι εγώ όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο του. Απέφυγα, μάλιστα, όταν έγραφα το βιβλίο μου «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», Αρμός 2010, να αναφερθώ στην πολύ ελκυστική (για έναν «αντιμακαριακό») μαρτυρία του ότι ο Μακάριος για να δεχτεί την Ένωση ήθελε ως αντάλλαγμα να γίνει… αντιβασιλεύς της Ελλάδος! Φαντασθείτε, όμως, την έκπληξή μου όταν άκουσα από τον Λουκή Καρανίκκη, τον άνθρωπο στον οποίο ανέθεσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης να παρακολουθεί και να ηχογραφεί τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις εξωτερικού το 1964, να λέει (χωρίς να τον ερωτήσω επ’ αυτού) ότι άκουσε με τα αφτιά του τον Γαρουφαλιά να αναφέρει, τον Αύγουστο του 1964, στον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι ο Μακάριος ζήτησε την αντιβασιλεία, προκειμένου να αποδεχτεί την Ένωση! Βλέπετε, μέσα στα «θύματα» της παρακολούθησης τότε ήταν και η Ελληνική Πρεσβεία στη Λευκωσία, ως να ήταν πρεσβεία εχθρικού κράτους!
Περαιτέρω, θα ήθελα να σημειώσω ότι τα γεγονότα που αφορούν στην πιθανότητα πραγματοποίησης της Ενώσεως Κύπρου-Ελλάδος, άνευ παραχωρήσεων στην Τουρκία, το 1964, δεν αποτελούν κανένα «γρίφο» για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται να τα γνωρίσει.
Υπάρχουν περισσότερα από δύο έγγραφα (στα οποία αναφέρεται και ο κ. Βερέμης, τα οποία δημοσιεύονται στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», Αρμός 2013), που επιβεβαιώνουν την απόφαση των Αμερικανών να διευκολύνουν την εφαρμογή τής άνευ όρων Ενώσεως, τον Αύγουστο 1964. Την δε αμερικανική απόφαση επιβεβαιώνει κι ένα βρετανικό έγγραφο (επίσης δημοσιευμένο στην αρχική του μορφή και μεταφρασμένο στα ελληνικά), ημερομηνίας 25 Αυγούστου 1964, το DEFE 11/456, FO 10368, το οποίο εκφράζει τη βεβαιότητα ότι με τέτοιες αποφάσεις η Τουρκία στο τέλος δεν θα πάρει τίποτε!
Το βασικό ερώτημα που θέτει ο κ. Βερέμης («γιατί υποχώρησε στη μέση της προσπάθειας ο Γεώργιος Παπανδρέου»), και στοιχειοθετεί τον υποτιθέμενο «γρίφο», απαντάται πολύ εύκολα: Ο Παπανδρέου μόνο με «πραξικοπηματική» ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου μπορούσε να κηρύξει την Ένωση, επειδή ελέγχοντας όλα τα ΜΜΕ της εποχής ο Μακάριος είχε πείσει τον κυπριακό λαό να εχθρεύεται τη Μεραρχία, την Ελλάδα και την Ένωση ως προκάλυμμα διχοτόμησης. Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν ήταν ούτε «πραξικοπηματίας» ούτε πραξικοπηματίας. Αν μπορούσε να είχε κάνει τέτοια κίνηση τότε, πολύ πιθανόν να έσωζε και την Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 και την Κύπρο από το πραξικόπημα του 1974 και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Κι ίσως σήμερα για όλους μας να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα με την ελληνική ΑΟΖ να είναι η μεγαλύτερη της Μεσογείου και την Τουρκία σε καμμία θέση να απειλεί τους πάντες και τα πάντα.
Όσον αφορά την αναφορά τού κ. Βερέμη σε μένα με τον χαρακτηρισμό «αντιμακαριακός Κύπριος λογοτέχνης», θα ήταν χρήσιμο, πιστεύω, να πληροφορηθούν όσοι από τους αναγνώστες σας δεν το ξέρουν ότι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου (Κώστας Μόντης, Παντελής Μηχανικός κ.α.) είναι ελληνοκεντρικό και αναπόφευκτα «αντιμακαριακό».
Άντης Ροδίτης.
Λευκωσία, 10 Μαρτίου 2014
Τελειωτικό ερώτημα: Ο κ. Ήφαιστος ταυτίζεται με τον κ. Βερέμη, με τον κ. Νίκο Δήμου κ.α., που έχουν στόχο την αποδόμηση του ελληνισμού και ήρωά τους τον Μακάριο;
Η κατασταση στο Κυπριακο το 1966 εχει διαμορφωθει ως εξης:
Οι ΗΠΑ ενεργουν με τροπο που ευνοει τους Ελληνες. Εχουν απαγορευσει στους Τουρκους καθε επιθεση κατα της Ελλαδας, (επιστολη Τζονσον σε Ινονου 5/6/1964) και ανεχονται τη μεταφορα μιας ολοκληρης επιλεκτης ελληνικης Μεραρχιας στην Κυπρο, που αποτελει ανυπερβλητο εμποδιο σε καθε σκεψη για αποβαση στο νησι.
Η Τουρκια θα μπορεσει να αντιδρασει αποτελεσματικα μονο το φθινοπωρο του 1967, οταν οι Αμερικανοι θα αποσυρουν την υποστηριξη τους απο την ελληνικη πλευρα, αφου ειχαν χασει πλεον την υπομονη τους με τον Μακαριο, αλλα και με την Ελλαδα, που αδυνατουσε να του επιβληθει. Η στιγμη αυτη ομως δεν εχει ερθει ακομα. Για την ωρα η Τουρκια ειναι σε πολυ δυσκολη θεση και δινει μαχη οπισθοφυλακων, αφου με την ελληνικη Μεραρχια στην Κυπρο, η νησος ειναι υπο την κατοχη του Ελληνικου Στρατου.
Ο ελληνοτουρκικος διαλογος συνεχιζεται το 1965-1966, και το αποκορυφωμα ειναι οι συνομιλιες Τουμπα-Τσαγλαγιαγκιλ στις 20/12/1966, οπου οι τουρκοι καταπτοημενοι ειναι σχεδον ετοιμοι να συνθηκολογησουν.
Ο ΥΠΕΞ Ι. Τουμπας ενημερωσε την πρεσβεια των ΗΠΑ στην Αθηνα για το περιεχομενο των συζητησεων.Απολαυστε την τη σχετικη περιγραφη απο τα αμερικανικα αρχεια:
246. Telegram From the Embassy in Greece to the Department of State [1]
Athens, December 24, 1966, 1527Z.
3093. 1. Former Foreign Minister Toumbas[2] told me last evening he had returned from Paris strongly heartened by tone and apparent progress achieved in his extended discussions with Caglayangil. For first time he felt optimistic that Greek-Turkish agreement could be reached by careful negotiation. Believing that Turks anxious to settle and get rid of Cyprus issue, he had telephoned Caglayangil in Ankara when Stephanopoulos government fell to assure him Greece continues equally eager to settle issue.
2. As described by Toumbas, he and Caglayangil started Paris meeting with each side putting down in writing the basic principles underlying its position. As anticipated, this exercise resulted in reaffirmation of Turkish insistence on condominium or an independent Cyprus while Greece stood firmly for enosis. However, once the record had been made he and Caglayangil went on in oral discussions for another 10 hours in the course of which Caglayangil proved not only willing but apparently anxious to explore doctrine of enosis and what it would mean for Turk Cypriots and for Turkey. In their discussion of enosis, Toumbas discerned no issue that seemed likely to become a final sticking point except question of a Turkish base area on island. Caglayangil had insisted that Turkey would need to obtain sovereignty over Dhekelia base area. Toumbas had tried to persuade him that in practical terms a lease for a number of years would be just as valuable as sovereignty and also that Turkish needs could be equally well served by an arrangement that put Dhekelia under a NATO umbrella with Turkish, Greek, British and perhaps other participation. Although they did not reach accord on this point, Toumbas did not believe it had brought them to the breaking point. On contrary, he felt optimistic that with skillful negotiation agreement could be reached even on this question.
3. Toumbas said he had returned to Greece with the impression that Turks would definitely be prepared to make a deal on basis of enosis once base question resolved. He described mood of conversation as forthright and friendly throughout. On arrival in Athens he had reported this to Stephanopoulos and had predicted that agreement with Turkey was within reach provided that Makarios should not be brought into the picture until the Athens-Ankara settlement was final. He had also given press conference—though without divulging details of talks—to correct false impression in Greek press that Paris talks had ended in near collapse of dialogue.
4. Toumbas said he would make similar reports to new Prime Minister Paraskevopoulos and to the King. Except to them, he said, he would not reveal the contents of his talks to anyone so that secrecy of dialogue and its future prospects could be protected.
Talbot
1 Source: Department of State, Central Files, POL 27 CYP. Secret; Priority; Exdis. Repeated to Ankara, Nicosia, London, and Paris.
2 Prime Minister Stephanopoulos resigned on December 21 following the withdrawal of ERE, pport.
http://history.state.gov/historicaldocuments/frus1964-68v16/d246
ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝΑ! Στα τελη 1966 oι Τουρκοι δε ζητουσαν ουτε καν το 4,6 % της Κυπρου που τους εδινε ο Ατσεσον στην Καρπασια. Ζητουσαν μονο τη βαση της Δεκελειας, που ηταν το 1 % της Κυπρου! Και εμεις θα παιρναμε το 99 %, και οι Τουρκοι θα αποζημιονωνταν με βρεττανικα εξοδα!
Η τουρκικη Κυβερνηση ηταν ετοιμη να συνθηκολογησει, και η βαση στη Δεκελεια ηταν το φυλλο συκης που ζητουσε, για να μη φανει στον τουρκικο λαο οτι κατεβασε τα βρακια της στους Ελληνες!
Και ο Τουμπας λεει οτι θα «ψησει» μια χαρα τους Τουρκους αρκει να μην εχει στα ποδια του τον Μακαριο!
Ακομα και ΑΥΤΟ ομως το τορπιλισε ο Μακαριος, οταν τελικως το εμαθε!
Στις 6.2.1067 συνερχεται το Συμβουλιο του Στεμματος στην Αθηνα. Συμμετεχει ολη η πολιτικη και πολιτειακη ηγεσια της χωρας και ο Μακαριος.
Γινεται ανασκοπηση των προσφατων συζητησεων με τους Τουρκους, και ολοι συμφωνουν οτι αυτες πρεπει να συνεχιστουν. Ολοι πλην του Μακαριου, ο οποιος ερχεται σε σφοδρη ρηξη με τους παντες, και τους ανακοινωνει ορθα κοφτα οτι η Κυπρος δεν εξουσιοδοτει την Ελληνικη Κυβερνηση να συνεχισει τις συζητησεις με τους Τουρκους.
Ο Ι. Τουμπας μαζι με τους αλλους προσπαθουν να του βαλλουν μυαλο, του λεει οτι οι Τουρκοι μας αφηνουν πλεον το 99 % της Κυπρου, αλλα ο Μακαριος ειναι αμεταπειστος.
Στα πρακτικα εκεινου του Συμβουλιου υπαρχουν οι συντριπτικες αποδειξεις της προδοσιας του Ελληνικου Εθνους απο τον Καστρο της Μεσογειου, ο οποιος εφιλοτημηθη να τορπιλισει την Ενωση του 99 % της Κυπρου στην Ελλαδα, μονο και μονο για να μην χασει την εξουσια, στην οποια ειχε εθιστει οπως ο ναρκομανης στην ηρωινη.
Όταν βρισκόταν στην Κύπρο η ελληνική μεραρχία και ήλεγχε όλη την Κύπρο και είχαμε ντε φάκτο Ένωση με την Ελλάδα, ο κατά τα άλλα συμπαθής κύριος Ήφαιστος στήριζε τον “αγώνα” του Μακαρίου εναντίον της Ελλάδας, εναντίον του πρωθυπουργού της Γεωργίου Παπανδρέου, εναντίον της ελληνικής σημαίας και εναντίον της Ενώσεως!
Πηγαίνετε εδώ http://www.antibaro.gr/article/9461να δείτε πόσα καταλογίζει στον Γέρο της Δημοκρατίας, στον άνθρωπο που θωράκισε την Κύπρο με μια ολόκληρη και πάνοπλη ελληνική μεραρχία.
Σήμερα, μετά απο την ανθελληνική και ανθενωτική πολιτική του Μακαρίου, που μας έφερε στον εμφύλιο και στην τουρκική εισβολή, στην κατάσταση ημικατοχής από την Τουρκία, στην κατάσταση τα 5000 τ.χλμ. της Κύπρου που απέμειναν να έχουν εδαφικά σύνορα με την αχανή Τουρκία και με τον δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο στρατό του ΝΑΤΟ, μας καλεί να “εγερθούμε” και να “αρνηθούμε” την υποδούλωσή μας και πολεμώντας, βεβαίως, πρέπει να υποθέσουμε!!
Εξακολουθεί, δηλαδή, να επιμένει στην καταστροφική “πολιτική” Μακαρίου, παίρνοντάς την ακόμα ένα βήμα πιο πέρα: Όχι μόνο ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του ΝΑΤΟ αλλά και πρακτικό πόλεμο εναντίον του ΝΑΤΟ.
Μέσα, λοιπόν, μαζί του! Ελευθερία ή θάνατος, ας πάει και το παλιάμπελο, μια φορά κανείς πεθαίνει, της αντρειωμένης Κύπρου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται, και τα ρέστα! Κι αυτός να παρακολουθεί από την Αθήνα τις πιο μεγάλες κι από τη Σαλαμίνα και από τον Μαραθώνα νίκες μας, και να τον κουβαλούν στις πρώτες βοήθεις σε κατάσταση αφασίας λόγω υπερτάτου και σαρωτικού για τον ίδιο πατριωτικο-εθνικο-απελευθερωτικού-ενθουσιασμού!
Τί όμορφα, τι πατριωτικά, τι επικά και ηρωικά όλ’ αυτά. Μόνο που κάτι λείπει, ένα ελάχιστο, σχεδόν τυπικό, που είναι και η μόνη απαίτηση που έχουμε εμείς εδώ από τον ίδιο. Να μας πει ποιον γουστάρει για αρχηγό της εξεγέρσεώς μας! Ποιον θεωρεί, ποιον συστήνει, ποιον λογαριάζει για ικανό να μας οδηγήσει στη συντριβή της Τουρκίας. Αν το ξέρει γιατί τον κρύβει; Ας μας τον πει, επιτέλους.
Η καβαφικη φραση «οδοιπορος» για τα Σουσα» ειναι μια αρκετα επιτυχημενη αναφορα στον σημερινο Προεδρο της Κυπρου Ανανστασιαδη και τους οπαδους του . Ειναι γνωστο οτι ο Αναστασιαδης το 2005 πηγε στα Σούσα- Αγκυρα οπου συναντησε και προσκυνησε τον Ερντογαν-Αρταξερξη!
Ο κ. Ηφαιστος στο κειμενο του κατηγορει εκεινους οι οποιοι :
α) υποστηριζουν τον Αναστασιαδη,που πηγε στα Σουσα να προσκυνησει τον Μεγαλο Βασιλεα των Περσων β) υποστηριξαν το σχεδιο Αναν μαζι με τον Ανα(ν)στασιαδη γ) Προσπαθουν να αποδομησουν ιστορικα τον Μακαριο, αυτον τον Αγιο Ανθρωπο, τον σεπτο «Εθναρχη».
Για οσους δεν καταλαβαν, το κειμενο φωτογραφιζει τον συγγραφεα κ. Αντη Ροδίτη, ο οποιος ειναι στελεχος του ΔΗΣΥ, υποστηρικτης του Αναστασιαδη, αντιμακαριακος, συγγραφεας ενος πολυ καλου βιβλιου που αποδομει τον Μακαριο, και δυστυχως ο μοναδικος ισως επωνυμος Ενωτικος που υποστηριξε το σχεδιο Αναν το 2004, διοτι ολη η Ενωτικη Παραταξη το καταψηφισε.
Η επιθεση του κ. Ηφαιστου θα ηταν περισσοτερο εντιμη, αν γινοταν ευθεως και ονομαστικως.
Ο κ. Ηφαιστος πρεπει να ξερει οτι το 1974 ο κ. Ροδιτης «ηταν και αυτος μες στων στρατιωτών τες τάξεις, μες στον σωρο που πολεμησε τον Δατι και τον Αρταφερνη.»
Πρεπει επισης να ξερει οτι την περιοδο 1964-1974 ο Μακαριος με σειρα χαριστικων νομων ενθαρρυνε τη φυγοστρατια για να αποδυναμωσει την Εθνοφρουρα και να κανει υποστηρικτες του παρα πολλους Κυπριους «νεους της Σιδωνος». Μπορουσε καποιος να παρει απαλλαγη στρατευσης, αρκει να εδινε απλη υποσχεση γαμου!
Ο καθ’ ολα αξιολογος κ. Ροδιτης, πλανηθείς και υποστηρίξας το ολεθριο σχεδιο Α(υ)νάν το 2004, αδικησε ασφαλως τον εαυτο του, και υπεστη τη δικαιη κριτικη αποο ολους τους Κυπριους Ενωτικους.
Αλλα αυτο δεν αναιρει την αληθεια των οσων λεγει για τον Μακαριο.
Εμενα δεν με ενδιαφερουν οι ενδοκυπριακες πολιτικες κοντρες.Σε οτι με αφορα ο Μακαριος τορπιλισε την Ενωση και κατεστρεψε την Κυπρο, καθε παραλλαγη του σχεδιου Α(υ)νάν πρεπει να απορριφθει, και ο Προεδρος Αναστασιαδης πρεπει να αντιμετωπιζεται με καχυποψια, καθοτι διπροσωπος Α(υ)νανιστης. Αυτα λεω εγω ως Ελλαδιτης, αυτα λενε και ολοι οι Κυπριοι Ενωτικοι.
ΥΓ: Ας απαντησει αν μπορει ο κ. Ηφαιστος στο συντριπτικο ιστορικο ντοκουμεντο που εδωσα παραπανω.
Αγαπητέ NF (προτιμώ να ήξερα το όνομά σας αλλά σέβομαι την θέλησή σας για ανωνυμία), δεν έχω χρόνο να απαντώ. Το ότι κάνω αυτές τις παρεμβάσεις επί αυτονοήτων είναι και πολύ. Πιο κάτω παραθέτω μια απάντηση που κατ’ εξαίρεση έδωσα στο facebook. Ούτε βέβαια και έχω χρόνο να ασχολούμαι με βιβλιογραφικές οδηγίες. Αυτό το κάνω για τους φοιτητές μου και για τον εαυτό μου όταν γράφω βιβλία τα οποία ο καθείς είναι ελεύθερος να διαβάσει ή να μην διαβάσει. Σας λέω μόνο ότι λογικό είναι σε πολλούς να υπάρχει μια σύγχυση. Εγώ δεν είμαι ιστορικός είμαι διεθνολόγος, κάτι πολύ διαφορετικό. Ο διεθνολόγος θεωρεί την ιστορία εργαστήρι και την χρησιμοποιεί όπως ο χειρούργος για να μην παγιδευτεί σε αποσπασματικά, ιδεολογικά, αξιολογικά και εν γένει υποκειμενικά κριτήρια και παράγοντες. Εδώ και δεκαετίες οι καλοί διεθνολόγοι (μερικές δεκάδες το πολύ διεθνώς) στέκονται στην «ροή της ιστορίας», στα αποτελέσματα της ιστορίας και εν γένει στα μεγάλα και αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Οι στιγμές, οι προσωπικές πράξεις, τα αρχεία κτλ είναι επικίνδυνα πράγματα στα χέρια άσχετων ή ατόμων που μόνο μέλημα έχουν να δικαιολογήσουν είτε σύνδρομα ενοχών ή εγκληματικές πολιτικές πράξεις σε παρόντα χρόνο (το συνηθέστερο). Για την «ιστορία» υπάρχει ένα Έβερεστ συζητήσεων όσον αφορά τα μεθοδολογικά και επιστημολογικά ζητήματα που τίθενται. Τι να κάνω, να μην παρεμβαίνω ή όποτε υπάρχουν αντιρρήσεις να κάθομαι να κάνω αυτή την ανεξάντλητη ανάλυση. Συμπερασματικά λέω μόνο ότι από τον 16 αιώνα και μετά αυτές οι «επιστήμες» μέχρι και σήμερα εν πολλοίς βρίσκονται στην υπηρεσία των κρατικών πολιτικών. Εν πολλοίς, λέω, γιατί υπάρχουν και κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις «scholars» και ο εντοπισμός τους και η προσκόλληση σε αυτούς είναι από μόνο του ως θέμα μια ολόκληρη επιστήμη. Μονολεκτικά: Πρώτον, το να είσαι προπαγανδιστής αντί μόνο να περιγράφεις και να ερμηνεύεις είναι κατ’ εμένα επαίσχυντο. Δεύτερον, το να στήνεις ιστορίες, πολιτικές θεωρίες κτλ για να στηρίξεις το κράτος σου είναι από άποψη επιστημονικής δεοντολογίας επαίσχυντο αλλά λογικό και αναμενόμενο στον κόσμο μας όπως είναι. Τρίτον, το να στήνεις ιστορίες και να εκλογικεύεις τις θέσεις ξένων είναι όχι μόνο μαζοχιστικό αλλά και πολιτικά εγκληματικό μιας και στρέφεσαι κατά της πατρίδας. Τέταρτον, το να εκλογικεύεις, να κάνεις προπαγάνδες, να κάνεις προφητείες του παρελθόντος, να κάνεις δίκες του παρελθόντος κτλ ή να κάνεις τα ίδια για να δικαιολογήσεις τις ενοχές σου ή ακόμη χειρότερα για να δικαιολογήσεις την υποδούλωση της πατρίδας σου είναι αθλιότητα άνευ ορίων.
Όσον αφορά τον Τούμπα, εκτός από την γενική επιστημολογική επιφύλαξη ότι δεν ερμηνεύονται έτσι τα ιστορικά γεγονότα, δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα λέτε. Συνομιλούσε ο Κύριος αυτός με τον κ Τσαγκλαγιαγκίλ, οι Τούρκοι μας ποδογετούσαν, οι Τούρκοι είχαν στρατηγική ενώ δεν είχαμε, κάτω από τα πόδια του κάθε Τούμπα ήταν η «Αθήνα» που περιγράφω στην σύντομη παρέμβαση, μια κατάσταση που δεν χωρεί αμφισβήτηση και που στην βάση αυτής της εκτίμησης ασκώ κριτική στον Μακάριο (και πουθενά δεν τον λιβανίζω εκτός και εάν κανείς διαβάζει ανάποδα αυτά που γράφω). Τώρα, και σε αναφορά με το πρώτο σχόλιο για την βιβλιογραφία, παρακαλώ να λάβετε υπόψη αυτό που είπα πιο πάνω, ότι δηλαδή δεν έχω χρόνο για αυτά, ο καθείς ας ψάξει έγκυρα βιβλία. Το σχόλιο αυτό όπως και άλλα αναρτήθηκε χιλιάδες φορές. Ούτε μπορώ να ξέρω που και πόσοι γράφουν και ούτε μπορώ να αφιερώσω τον πολύτιμο χρόνο μου κάνοντας έρευνα για άλλους. Η δουλειά μου δεν είναι να συζητώ στα σχόλια των μπλοκ το κάνω μόνο κατ’ εξαίρεση και συνήθως αποδεικνύεται λάθος γιατί συχνά ο κάθε αργόσχολος που θέλει να προβληθεί δημιουργεί ένα λαβύρινθο και επιζητεί να σε παγιδεύσει σε ατέρμονες συζητήσεις που τον αναδεικνύουν, προβάλουν κάποιο κείμενό του ή τον εκτονώνουν. Σας λέω μόνο ότι η περίοδος 1945 – 1974 μελετάται επιστημονικά από λαμπρούς νέους Έλληνες διεθνολόγους και η ολοκλήρωση της έρευνας δεν θα εξαρτηθεί από τις τρέχουσες εξελίξεις και πολύ περισσότερο από σχόλια αργόσχολων των μπλοκ (δεν εννοώ εσάς αλλά δυστυχώς για πάρα πολλούς ισχύει).
Η σύντομη παρέμβαση πιο πάνω δεν είχε σκοπό να περιγράψει κάποια μεγάλη αλήθεια αλλά να πει αυτονόητα και πασίδηλα πράγματα που κανονικά ξέρουν και τα νήπια. Όχι όμως τα νήπια ή οι ενήλικες μιας οποιασδήποτε κοινωνίας η οποία αφού καταβυθίστηκε στα λάθη πολλών δεκαετιών και στα αποτελέσματα των πολιτικών εγκλημάτων αναρίθμητων, τελικά αυτό που κάνει στην παρούσα φάση –ολοφάνερα: διαβάστε το «κοινό ανακοινωθέν» ή το σχέδιο Αναν ή το «Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες» του Νταβούτογλου κτλ– αναζητούν τον πλέον ανώδυνο τρόπο ευθανασίας. Με αυτό το πασίδηλο και αδιαμφισβήτητο γεγονός ας μην επιζητείται με επικλήσεις να σιγάσουν οι φωνές όσων δεν θέλουν την ευθανασία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Προπαντός για να επιτευχθεί αυτό ας μην σείονται κάποιες αντί-Μακαριακές σημαίες με προφητείες του παρελθόντος και δίκες του παρελθόντος που είναι ανέφικτες. Μόνο περιγραφή και ερμηνεία μπορεί να γίνει και αυτό όχι με την επίκληση μιας πτυχής από ένα εκατομμύριο που διαμορφώνει κάθε ιστορική στιγμή. Ας μην χρησιμοποιείται η «ιστορία» και άλλες ολοφάνερες τσαρλατανιές, εν τέλει, ως στιλέτο στο στήθος μιας κοινωνίας.
Λυπάμαι αλλά δεν θα επανέλθω για λόγους που εξήγησα και ελπίζω να έγιναν κατανοητοί. Αυτές οι βιαστικές παρεμβάσεις, επιπλέον, δεν υπάρχει χρόνο να τις ξαναδιαβάζουμε και διορθώνουμε φραστικά ή ορθογραφικά.
Παράρτημα πρώτο
Παναγιώτης Ήφαιστος Αγαπητέ, σέβομαι την άποψή σας και ομολογώ πως όταν έγραψα αυτό το κείμενο δεν ανέμενα ομοφωνία, κυρίως διότι για ένα τόσο αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο (όλοι οι πολιτικοί της Κύπρου και Ελλάδας είναι ακραία αμφιλεγόμενοι) λογικό θα ήταν ότι θα επισύρω εκατέρωθεν κριτική αλλά και ότι πολλοί που θα το διάβαζαν θα έσπευδαν να επικροτήσουν ή να κατακρίνουν ανάλογα με τα βιώματά τους και την προσωπική τους γνώμη μη δίνοντας προσοχή στην δομή και στο επιχείρημα. Πουθενά δεν επικρότησα σε αυτό το άρθρο τον Μακάριο. Αντίθετα, κριτική του ασκώ και μάλιστα επί ζητημάτων που απαιτείται πλέον να σταθούμε σοβαρά χωρίς να αποδεχόμαστε τις τσαρλατανιές κάποιων οι οποίοι επιχειρώντας να δικαιολογήσουν την εγκληματική τους στάση και να κατευνάσουν τα σύνδρομα ενοχής τους επιδίδονται εργολαβικά σε ένα αντί-Μακαριακό και ανιστόρητο ρεσιτάλ (και στο βάθος διάβαζε: Οδεύουν προς τα Σούσα ανενδοίαστα και αδιάντροπα ή στηρίζουν αυτούς που έτσι εγκληματούν κατά της πατρίδας). Το πρόβλημα των εκτός νέο-Ελληνικού κράτους Ελλήνων ήταν και συνεχίζει να είναι η Αθήνα. Αυτό δεν το είδε ο Μακάριος, τουλάχιστον ξεκάθαρα και αποφασιστικά για να ακολουθήσει μια στρατηγική επιβίωσης της Κύπρου. Μια τέτοια στρατηγική επιβίωσης, βέβαια, δεν θα μπορούσα να την αναπτύξω σε ένα μικρό κείμενο που έγραψα σε δέκα λεπτά. Τώρα, μήπως η ρευστή και αμφίπλευροι “αντίπαλοι” του Μακαρίου (αμφίπλευροι γιατί συχνά για λόγους μικροσυμφερόντων ήταν και μαζί του) κατάλαβαν κάτι καλύτερο απ’ ότι είχε καταλάβει ο Μακάριος ή μήπως ήταν τρισχειρότεροι μέχρι γελοιότητας, αθλιότητας και εγκληματικότητας;;; Δύο λόγια ακόμη. Αυτά που είπε στο Συμβούλιο Ασφαλείας μάλλον ήταν λάθος αλλά δεν έχω ερευνήσει γιατί και πως. Σίγουρα λειτουργούσε σπασμωδικά μιας και μερικές μέρες πριν εγκληματικά στοιχεία (κυριολεκτικά του υπόκοσμου και των πρακτόρων) κατέλαβαν την εξουσία και γλίτωσε στην τρίχα. Κατά την γνώμη μου (που δεν στηρίζεται σε γνώση) θα έλεγα εν τέλει ότι ήταν μεγάλο λάθος να τα πει. Σε μια ρευστή και οριακή στιγμή ενίσχυσε την άποψη της επέμβασης. Επέμβασης είπα γιατί και με δεδομένη την απουσία εξουσίας στην Αθήνα ενδέχεται να υπήρξε μια πολύ ρευστή κατάσταση για το είδος των ενεργειών και οι πολύ οργανωμένοι αντίπαλοι να κινούσαν τα νήματα με τρόπο που παγίδευσαν όσους ήθελαν την νομιμότητα. Τελικά έγινε εισβολή και αυτό έχει σημασία. Θα έλεγα συνολικά ότι το 1969-74 ήταν “κακιά ιστορική στιγμή”. Χούντα στην Ελλάδα, συνωμότες στην Κύπρο, συνωμότες στην Αθήνα, συνωμότες παντού και ένας λαός που αγόταν και φερόταν. Κακές εάν όχι τρισάθλιες στιγμές ένα όχι ντροπιαστικές για όλους και κυρίως για αυτούς που με εγκληματικό τρόπο έδωσαν νομικές αφορμές στους εχθρούς μας να εισβάλουν κατέχοντας έκτοτε το ένα τρίτο της πατρίδας (και τώρα και το υπόλοιπο που θα τους δώσουν οι τρσάλθιοι ανανιστές – συν πάλι όσοι γίνουν συνοδοιπόροι από αυτό τον κακόμοιρο λαό που βιώνει ξανά σύγχυση, φόβο και τρόμο, συν μνημονιακή φτώχια). Τώρα, για τα ενδο-κυπριακά. Εγώ ούτε Μακαριακός ήμουν ούτε Γριβικός. Σε αμφότερα τα ιστορικά πρόσωπα πέραν των φρικτών λαθών τους αναγνωρίζω ότι ήταν βαθιά πατριώτες με την καλύτερη έννοια του όρου και δεν μπορεί να ήταν αλλιώς. Σας λέω όμως ότι από το 1969 και μετά εάν ήμουν με εκείνο το τσούρμο των (ελάχιστων) κακόπιστων (και ίσως πρακτόρων) ή των (πολλών) καλόπιστων (και κατά τεκμήριο αγνών πατριωτών) οι οποίοι στράφηκαν κατά του κράτους εκ των υστέρων θα έλεγα το εξής: Έπρεπε ως ελάχιστο να με φυλάκιζαν για τα καλά (όχι να με βάζει και βγάζει από την φυλακή όπως έκανε ο Μακάριος) και ως μέγιστο να με είχαν εκτελέσει στα πέντε μέτρα (εάν αποδεδειγμένα ήμουν πράκτορας). Αυτό θα ήθελα!! Γιατί αγαπητοί είναι καιρός να καταλάβουμε τι σημαίνει κράτος. Κράτος είναι η ελευθερία μας, η ευημερία μας και η ασφάλειά μας. Αυτοκτονία είναι να στρέφεσαι κατά του κράτους και κανείς δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί την αυτοκτονία ενός έθνος. Τέλος, που είναι όλα τα παλικάρια της φακής που στράφηκαν κατά του κράτους! Οι περισσότεροι (ή τουλάχιστον οι πρωτεργάτες) ανανικοί. Ναι!! Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτή την στιγμή οι ίδιες νοοτροπίες και εν μέρει τα ίδια άτομα (συν όλοι πλέον οι συνοδοιπόροι) προκαλούν την τελική αυτοκτονία και εμείς θυμόμαστε τον Μακάριο (και κανένα άλλο, ούτε καν την εγκληματική Αθήνα, ούτε βέβαια και όσους έπαιζαν με βόμβες μέρα νύχτα)
Παράρτημα δεύτερον από παρουσίαση βιβλίου συναδέλφου (απόσπασμα από ανάρτηση)
Πριν λίγους μήνες μίλησα σε πάνελ παρουσίασης του βιβλίου συναδέλφου. Κατέληξα ως εξής:
Καταλήγω λέγοντας ότι στο πεδίο της πολιτικής σκέψης που μελετά τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα είναι ορατές ακόμη και για τους τυφλούς 4 κατηγορίες:
1ον) Τα ορφανά των ιδεολογικών περιπετειών των τριών τελευταίων αιώνων που αερολογούν ασυνάρτητα κρυμμένοι μέσα σε οχυρά «ασύλων» συγκροτώντας ανεξέλεγκτες ομάδες ζώντας παρασιτικά.
2ον) Τους «προπαγανδιστές» των χωρών τους οι οποίοι εκλογικεύουν τα εθνικά συμφέροντα και τις στρατηγικές των κρατών τους. Υπάρχει η δυσδιάκριτη διάκριση αμυνόμενων και επιτιθέμενων κρατών αλλά για τους υπηρετούντες αξιολογικά και στρατευμένα τα κράτη τους υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά τα οποία, βεβαίως, δεν σχετίζονται με επιστημονικά επιχειρήματα αλλά με την διακρατική διαπάλη.
3ον) Οι προπαγανδιστές των συμφερόντων διεθνικών δρώντων και ξένων κρατών. Αυτοί εντοπίζονται περισσότερο στα λιγότερο ισχυρά κράτη και επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της οικείας, αδύναμης και αμυνόμενης χώρας. Είναι η πλέον αξιοθρήνητη κατηγορία.
4ον) Τους «Κονδύλιδες» οι οποίοι ταπεινά, μεστά, περιεκτικά και ουσιαστικά περιγράφουν και ερμηνεύουν αξιολογικά ελεύθερα την πραγματικότητα και την αλήθεια. Όσο μπορούν τονίζοντας τους περιορισμούς.
Επιλέξτε και πάρτε τι είδους πολιτική σκέψη θέλουμε. Εάν κάνετε την επιλογή της τελευταίας συνομάδωσης για να καθαριστούν οι στάβλοι χρειάζεται Ηρακλής. Ηρακλής όμως δεν υπάρχει.
[Υστερ. Άμα αυτά συμβαίνουν στα πανεπιστήμια όπου υπάρχουν και κάποιοι έλεγχοι και εξισορροπήσεις φανταστείτε τι υπάρχει μέσα στους βόθρους της προπαγάνδας όταν για να δικαιολογηθούν πολιτικά εγκλήματα, πχ η υποδούλωση των κυπρίων με σχέδια Αναν, αργόσχολοι, τσαρλατάνοι, ερασιτέχνες και υποχείρια του ενός ή του άλλου υποψήφιων για θανάτωση κοινωνιών βομβαρδίζουν την κοινωνία με ασυναρτησίες και αποβλακωτικές σαχλαμάρες. Συνειδητά, ασυνείδητα ή για εγωιστικούς λόγους δεν έχει σημασία. Η θανάτωση μιας κοινωνίας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να σκεφτόμαστε με ελαφρότητα τέτοια ζητήματα].
Προκαλώ τον NF να μου υποδείξει έστω και μια γραμμή που έγραψα για να υποστηρίξω το σχέδιο Ανάν!!
Το σχέδιο είναι το τελικό αποτέλεσμα της ανθενωτικής και ανθελληνικής πολιτικής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου κι όσοι το εχθρεύονται το κάνουν γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των άλλων και να αποποιηθούν την ευθύνη τους για την ύπαρξή του.
Ένας από τους μεγαλύτερους μακαριακούς ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ζήτησε “βελτιώσεις” του σχεδίου Ανάν.
Κύριε NF, λυπούμαι να παρατηρήσω δεν έχετε ιδέα περί Κυπριακού. Το Κυπριακό δεν είναι θέμα άσπρου-μαύρου για να ευκολύνονται όσοι θέλουν να περνούν την ώρα τους “συζητώντας” στο Αντίβαρο.
Επειδή όπως ανέφερα στο σχόλιο που μόλις ανέφερα δεν μπορώ να παρακολουθώ ή να γράφω στα σχόλια των αναρτήσεων ιδιαίτερα όταν το κείμενο αναρτάται χιλιάδες φορές και όταν μια σοβαρή συζήτηση είναι υπόθεση σοβαρού συνεδρίου και όχι σύντομων σχολίων, παραθέτω εδώ κείμενο που έγραψα τον Οκτώβριο 2013. Είναι εξάλλου αναρτημένο στον δικτυακό μου τόπο. Υπογραμμίζω ότι δεν πρόκειται για κάποια επιστημονική πραγματεία γιατί αυτή ετοιμάζεται. Αναφέρονται μόνο αυτονόητα για την καλή επιστήμη επιστημολογικά ζητήματα και επιχειρώ να ευαισθητοποιήσω τους αναγνώστες κατά των γραμμικών και απλουστευτικών αναφορών σε αρχεία, ιστορικές στιγμές κτλ. Ολοφάνερα, τα αυτονόητα που λέω αφορούν τον κατήφορο της κοινωνίας στην οποία ανήκω και που όπως κάποιο προβλέψαμε από τις αρχές του 2013 θα συρόταν στον τάφο. Κακώς το έγραψα βέβαια γιατί έχασα πολύτιμο χρόνο αλλά μιας και είναι γραμμένο και αναρτημένο το παραθέτω συμπληρωματικά. “Κακώς” γιατί είναι ολοφάνερο ότι λεγόταν και ότι γραφόταν τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τυχαίο. Είτε οι ηθοποιοί του τρελού αυτού θιάσου γράφουν και μιλούν συνειδητά και πληρωμένα ή ανεπίγνωστα ή από εγωισμό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ολοφάνερα υπήρχε ένας κρυφός χείμαρρος “soft power” που στηνόταν και που την κατάλληλη στιγμή όρμησε κατά των Κυπρίων αρπάζοντας την πατρίδα τους. Αυτό συντελείται αυτή την στιγμή ίσως ανεπίστροφα γι’ αυτό και είναι μάταιο να πηγαίνεις κόντρα στον χείμαρρο γράφοντας … σχόλια στις αναρτήσεις. Ήδη σκεπτόμαστε τι θα πρέπει να γίνει μετά την επερχόμενη μεγάλη καταστροφή. Οι δράστες οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα θα δοκιμάσουν το “Οθωμανικό δίκαιο”. Ενώ σε κάποιος τους αξίζει ή τους αρέσει σε τίποτα δεν φταίει μια ολόκληρη κοινωνία.
Οκτώβριος 2013: Μερικές επισημάνσεις για την ιστορία και την ιστορική ανεκδοτολογία
Το κείμενο που ακολουθεί δεν αποτελεί επιστημονική πραγματεία αλλά παράθεση κάποιων απόψεων και πληροφοριών. Η επιστημονική έρευνα διεξάγεται σε άλλο πλαίσιο και ως είθισται είναι πολυετής και δημοσιεύεται όταν ωριμάσει η έρευνα, ο συνδυασμός των στοιχείων, η ένταξή τους στο ευρύτερο στρατηγικό και εθνικό πλαίσιο των εμπλεκομένων και η διασταύρωσή τους με άλλες δευτερογενείς μελέτες.
Η συγγραφή του παρόντος σημειώματος αποφασίστηκε μετά από διαδικτυακές συζητήσεις και τις όχι κατ’ ανάγκη συνδεδεμένες με αυτές έναρξη πριν λίγους μήνες μιας πιο συστηματικής προκαταρτικής εξέτασης της περιόδου 1945-74. Η έρευνα αυτή, βέβαια, πήρε τον δρόμο της και θα ολοκληρωθεί όταν εξεταστούν όλα τα κριτήρια και παράγοντες και όλα τα συμπλεκόμενα επίπεδα. Ως είθισται στην καλή ιστορική έρευνα, βέβαια, ιστορικά άλματα, προφητείες του παρελθόντος, δίκες προθέσεων ιστορικών προσώπων και άλλες τέτοιες ιστοριογραφικές φάρσες, αποκλείονται. Κρίνοντας διεθνολογικά τα ιστορικά γεγονότα μόνο εναλλακτικές εκτιμήσεις υψηλού ρίσκου μπορείς να κάνεις. Τα υπόλοιπα είναι ιστοριογραφικές τσαρλατανιές και προσωπικές γνώμες αγνώστων κινήτρων.
Τυγχάνει τέλη του 2012 αρχές του 2013 εκεί που γινόταν ανταλλαγή απόψεων για τις πολιτικές προϋποθέσεις των υποψηφίων και ιδιαίτερα την σχέση τους με το σχέδιο Αναν (παλαιό και επερχόμενο), οι συντρέχουσες πολιτικές εξελίξεις συνδέθηκαν με το σχέδιο Άτσεσον, τους δεξιούς και αριστερούς των δεκαετιών 1960 και 1970, την διαδρομή των ιδεολογικό-κομματικών συγκρούσεων σε Ελλάδα και Κύπρο έκτοτε, την σχέση ηρώων του αγώνα της ΕΟΚΑ όπως ο Αυξεντίου με αμετανόητους «ανανικούς» υποψηφίους και το μέλλον του ελληνισμού της Κύπρου ο οποίος, κατά μια άποψη, δεν του αξίζει ελευθερία όπως όλων των άλλων ή ότι θα την βρει μέσα στην σαπουνόφουσκα της «μεταεθνικής εποχής». Τέτοιες περίεργες ιδέες είχε γράψει το 2003 ο Στέλιος Ράμφος αλλά συχνά τις επαναλαμβάνουν και άλλοι. Ιδιαίτερα όσοι θέλουν με το να εισέλθουν σε ένα κενό πνευματικού αέρα και αλματωδών ιστοριογραφικών ανεκδότων, να δικαιολογήσουν το σχέδιο Αναν παλαιό και επερχόμενο. Επιλέγουμε λοιπόν ανανικούς πολιτικούς επειδή αυτοί θα μας οδηγήσουν ειρηνικά και εξ ανάγκης στον αιώνιο υποβιβασμό μας στις κατώτερες πολιτικές ιεραρχίες (των υποδούλων και υποτελών, αν κανείς μπορεί να τις ονομάσει «πολιτικές»).
Έτσι, στον ελληνικό πολιτικοστοχαστικό χώρο όπου η λέξη «αλαλούμ» και «χαβαλές» αποτυπώνει με τον ποιο γλαφυρό αλλά αληθινό τρόπο τις χαμηλές ποιοτικές βαθμίδες των συζητήσεων μέσα στην δημόσια σφαίρα, ούτε λίγο ούτε πολύ κάποιοι αναφέρονται στο σχέδιο Άτσεσον ως «χαμένη ευκαιρία» «ατόφιας ένωσης» της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964. Το εκπληκτικό όμως δεν είναι αυτές οι προφητείες του παρελθόντος οι οποίες υποδηλώνουν πνευματική παρακμή και οι οποίες μπορεί να εκδηλωθούν και στις «καλύτερες (πολιτειακές) οικογένειες» όταν αυτές παρακμάσουν και υποδουλωθούν.
Το εκπληκτικό είναι οι γραμμικές ιστορικές ερμηνείες που καταλήγουν με τέτοιο ασυνάρτητο τρόπο σε τόσο αλματώδη συμπεράσματα δεν υπόκεινται σε ελέγχους και εξισορροπήσεις. Δεν εννοώ τους επιστήμονες γιατί αυτοί δεν συνομιλούν με παραγωγούς ιστοριογραφικών τσαρλατανιών. Εννοώ το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον στο οποίο ακόμη βρίσκονται άτομα που ξέρουν πολύ καλά την αλήθεια και από πρώτο χέρι για τα γεγονότα 1955-1974. Βρίσκονται βέβαια και πολλοί πολιτικά βεβαρημένοι με συμμετοχές σε ενέργειες κατά του κράτους και με αποκορύφωση τέτοιων στάσεων την υποστήριξη του σχεδίου Αναν πολλές δεκαετίες μετά. Το εάν κανείς ήταν οπαδός των δύο πόλων, του Μακαρίου και του Γρίβα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η δικαιολόγηση των προσωπικών ενοχών και συνδρόμων μετατρέπεται σε ιστορική ανεκδοτολογία που ξεγελά όσους δεν ξέρουν το κυπριακό και ρυπαίνουν εμφυλιακά τις συζητήσεις μέσα στον δημόσιο χώρο.
Μοιάζει σαν και το και κοινωνικοπολιτικό και πολιτικοστοχαστικό περιβάλλον της Ελλάδας και της Κύπρου να είναι ανύπαρκτο ή παντελώς ροκανισμένο. Σίγουρα, εισήλθαμε πλέον σ’ ένα απελπιστικά ανιστόρητο και πολιτικά άκρως επικίνδυνο τέλμα αφελειών και ασυναρτησιών. Με ολίγη φαντασία, κάποιο αποσπασματικά παρατιθέμενο έγγραφο που ερμηνεύεται κατά βούληση, με ολίγα άλματα συλλογισμών, με δίκη προθέσεων ιστορικών προσώπων ή και ολόκληρων πληθυσμών και με πολωτική δεξιοαριστερή προδιάθεση, καταλήγει στο ιδεολόγημα των «χαμένων ευκαιριών» που μπορεί να δικαιολογήσει ακόμη και την σκλαβιά.
Σίγουρα, πάντως, σε αποκλεισμό πολιτικών προσώπων που υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία και στην θεοποίηση πολιτικών προσώπων που προγραμματικά δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να συζητήσουν την κατάργηση του κράτους.
Μετά τις πρώτες και λίγο πολύ αμυντικές αντιδράσεις του υποφαινόμενου με κείμενα στο διαδίκτυο τα κυριότερα είναι αναρτημένα πιο κάτω (http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm) –υπάρχουν και άλλα κείμενα σε ιδιωτικές λίστες διαδικτυακής συζήτησης που για ευνόητους δεοντολογικούς λόγους δεν αναρτώ–, οι πληροφορίες άρχισαν να εισρέουν ορμητικά. Φίλοι από όλο τον κόσμο άρχισαν να μου αποστέλλουν φωτοτυπίες από βιβλία, τεράστια αρχεία τα οποία περιείχαν εκατοντάδες δημοσιοποιημένα έγγραφα της αμερικανικής και βρετανικής κυβέρνησης, εκθέσεις διπλωματικών αντιπροσώπων, συζητήσεις στο επιτελείο του αμερικανού προέδρου, συνδέσμους σε αποδεσμευμένο αρχειακό υλικό και πολλά άλλα που αριθμούν ήδη χιλιάδες σελίδες. Μερικά περιέχουν αξιολογήσιμες πληροφορίες, άλλα είναι κείμενα ρουτίνας που θα πρέπει να ειδωθούν σε συνάρτηση με άλλα σημαντικότερα και κάποια άλλα είναι «παλιοχάρτια», όπως λέμε όσοι συχνά βρεθήκαμε μπροστά σε όγκους πηγών αγωνιζόμαστε να τα αξιολογήσουμε και ιεραρχήσουμε παραμερίζοντας τα περισσότερα ως άχρηστα ή αποπροσανατολιστικά.
Κατ’ αρχάς και με δεδομένο ότι υπήρξαν ήδη τοποθετήσεις πριν διατρέξω πολλές από αυτές τις πληροφορίες, υπάρχει μια ανακούφιση καθότι ως «πολιτικός επιστήμονας» ο οποίος συχνά ανθρώπινα εξοργισμένος παρεμβαίνει για να πει τα αυτονόητα, διυποκειμενικά και πασίδηλα, φαίνεται να μην έχω πέσει έξω στις πρώτες μου εκτιμήσεις για την δεκαετία του 1960. Στην βάση στοιχειωδών γνώσεων –και κυρίως στο πεδίο της στρατηγικής ανάλυσης– οι πρώτες εκτιμήσεις που έγιναν και που βρίσκονται αναρτημένες κινούνται εντός λογικών και σωστών επιστημολογικών και επιστημονικών ορίων.
Κατά δεύτερον, μια γρήγορη η ανάγνωση μερικών κειμένων που κατέφθασαν βεβαιώνει την εκτίμηση ότι η περίοδος 1960-1964 ήταν ένα επεισόδιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας το οποίο επειδή συνέβηκε σε μια κομβική στιγμή ενδέχεται ενταγμένο υπό ευρύτερο πρίσμα να είναι διδακτικό. Επαληθεύεται, επίσης, ότι το κυπριακό αποτελεί την σημαντικότερη αχίλλειο πτέρνα του νεοελληνικού κράτους στην μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική εποχή. Πιο σημαντικό, για ένα οποιοδήποτε πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος καθίσταται ακαριαία ολοφάνερο ότι στην στρατηγική των εμπλεκομένων με τις ελληνικές διεθνείς σχέσεις και ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας υπάρχει μακροχρόνιος στρατηγικός σχεδιασμός γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υφής που αφορά ευθέως μια αλυσίδα από αλληλένδετα ζητήματα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ζητήματα που βλέπει κανείς να ξεδιπλώνονται μέσα από αρχειακό υλικό που ήδη κατέφθασε, άλλο που αναμένεται και πολύ περισσότερο που δεν έχει ακόμη αποδεσμευτεί αλλά ερευνητές έχουν ήδη πολλά στοιχεία. Ορίστε, μεταξύ άλλων, μερικά ζητήματα που φωτίζονται με αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και με άλλες αξιόπιστες πληροφορίες που έχουμε ή αναμένουμε:
· Εμφύλιος πόλεμος, τριμερής Διάσκεψη και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας 1955-59.
· Βασικές ιδιότητες του εξαρτημένου μετά-εμφυλιακού ελληνικού κράτους, εσωτερικές διαιρέσεις, εσωτερικές αδυναμίες, πλαίσιο συνηγορίας με το εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των κυπρίων, στάσεις, αποφάσεις και συμπεριφορές.
· Κωνσταντινούπολη 1955 υπό το πρίσμα τουρκικών στρατηγικών σχεδιασμών.
· Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κυπρίων και τα κύρια χαρακτηριστικά του.
· Ζυρίχη 1959-60 και ο τρόπος που επιβλήθηκε, οι δρώντες και οι αιτιολογήσεις τους.
· Το πολιτικό σκηνικό και οι εναλλακτικές επιλογές των δρώντων μερικά χρόνια μετά επιβολή της συμφωνίας της Ζυρίχης από το Λονδίνο και την Αθήνα.
· Η εμφυλιακή, μετά-εμφυλιακή, διδακτορική και μετά-διδακτορική εμπειρία, τα δεδομένα, οι δομές, η εξέλιξη των πολιτικών επιλογών των πολλών τάσεων, η πολιτειακή συνοχή του Ελλαδικού κράτους, τα εκκολαπτόμενα πραξικοπήματα, ο διπλωματικός ορθολογισμός των πολιτικών ηγετών και οι κοινωνικές τάσεις.
· Αίτια για κατά τα άλλα πασίδηλα σχιζοφρενή πολιτικά και πολιτειακά χαρακτηριστικά του κυπριακού κράτους και του Ελλαδικού κράτους.
· Κυπριακές προτάσεις αλλαγής της Συντάγματος αμέσως μετά από αγγλική ενθάρρυνση.
· Έναρξη τουρκοκυπριακών αρνησικυριών και ανταρσία του 1963.
· Τουρκική επιθετικότητα και απελπισμένη αν όχι απονενοημένη κυπριακή προσέγγιση της ΕΣΣΔ
· Αλματώδης άνοδος της γεωπολιτικής σημασίας της Τουρκίας λόγω εξελίξεων στον Ψυχρό Πόλεμο.
· Στρατηγικός σχεδιασμός και επανασχεδιασμός των μεγάλων δυνάμεων και άλλων κρατών.
· Ταραχώδης ελληνική πολιτική ζωή από το 1960 μέχρι το 67 (οι αμερικανοί την χαρακτηρίζουν «δημαγωγική» με επιθετικούς προσδιορισμούς κατά του Γεωργίου Παπανδρέου).
· Σχέδιο Άτσεσον και όλα τα συμπαρομαρτούντα στρατηγικά παρασκήνια, εναλλακτικά σενάρια δράσης (contingency plans) και χαρακτηριστικές μεθοδεύσεις που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές στο άναρχο διεθνές σύστημα.
· Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον ρόλο της ισχύος στην εξέλιξη των διακρατικών σχέσεων και εκτιμήσεις για την κάθε συγκυρία της περιόδου 1945-1974.
· Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν με μαθηματική ακρίβεια την έννοια «ηθική» στην διεθνή πολιτική.
· Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον τρόπο που τίθενται ζητήματα όπως η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση.
· Οι επανειλημμένες υποσχέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου (και ασφαλώς πολλών άλλων που είχαν εμπλακεί) να εκτελέσει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του εκλεγμένου Προέδρου αρχές της δεκαετίας του 1960 και ανάλυση των δεδομένων στον Ελλαδικό και κυπριακό πολιτικό χώρο (υπάρχουν άφθονα πρωτογενή στοιχεία και αναρίθμητες δευτερογενείς αναλύσεις που πρέπει να συνεκτιμηθούν).
· Εκκόλαψη και διαρκώς μετεξέλιξη των εναλλακτικών στρατηγικών σχεδίων αμερικανοτουρκικής νομής του κυπριακού χώρου και οι στρατηγικές επιλογές της Βρετανίας.
· Η σημασία της ύπαρξης ισχυρών κομμουνιστικών ρευμάτων στην Ελλάδα και Κύπρο και χαρακτηριστικές ανεύθυνες στάσεις όπως του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εκτός από πραξικοπήματα δεν έχανε ευκαιρία να τροφοδοτεί τον αμερικανικό αντί-κομμουνιστικό οίστρο.
· Η μετάβαση από τη μετά-εμφυλιακή φάση στην φάση της δεκαετίας του 1960 και οι παραστάσεις των ηγεμονικών δυνάμεων.
· Διαδηλώσεις στην Αθήνα και δημαγωγίες από τα μπαλκόνια που εκτιμούμενα λεπτομερέστερα προσδιορίζουν με ακρίβεια το επίπεδο της ελληνικής πολιτικής συνοχής ενόψει εμπλοκής σε στρατηγικά σχέδια που αφορούν ζητήματα ζωής και θανάτου.
· Αποστασίες στην Ελλάδα, Παύλος, Φρειδερίκη, Διάδοχος, 4-5 τουλάχιστον υπό εκκόλαψη πραξικοπήματα στην Αθήνα και ολοφάνερες μέσα από τα αρχεία διασυνδέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών με πολλούς.
· Κάθοδος της ελληνικής επαρχίας στην Κύπρο που ενώ υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει τρόπο επίλυσης του κυπριακού και σταθεροποίησης όλων των περιφερειακών σχέσεων διολίσθησε στο να είναι εργαλείο των αμερικανών για πραξικόπημα στην Κύπρο. Εξέταση του ζητήματος αυτού όσο το δυνατό πιο βαθιά καθώς επίσης κα εξέταση του κυπριακού και ελλαδικού πολιτικού περιβάλλοντος ενόψει σεναρίων έναρξης περιπετειών στην Κύπρο με αποβίβαση, για πρώτη φορά, τουρκικών στρατευμάτων πάνω στο νησί υπό ασταθείς συνθήκες (η Τουρδύκ είναι άλλη περίπτωση άκρως αμφιλεγόμενη ως προς την νομιμότητά της όσο και οι «εγγυήσεις» και ενταγμένες σε ένα άλλο νομικοπολιτικό πλαίσιο). Στάσεις και εξέλιξη αυτών των στάσεων στο επίπεδο των ηγεμονικών δρώντων.
· Εξέταση των εναλλακτικών θέσεων και στάσεων στα βαθιά κέντρα λήψης απόφασης του αμερικανικού πενταγώνου και του foreign office και η εξέλιξη αυτών των θέσεων ή σχεδίων ανάλογα με το πώς άλλαζαν οι στάσεις των εμπλεκομένων, ιδιαίτερα της Άγκυρας, της Αθήνας, της Βρετανίας και των υπερδυνάμεων.
· Διευκόλυνση μιας εν δυνάμει και για πρώτη φορά τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο (την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός θολά, παραπονιάρικα και αδύναμα υπενθύμιζε την Συνθήκη της Λοζάνης.
· Αρχές της δεκαετίας του 1960, διολίσθηση για παραχώρηση ελληνικής γης ως «αντάλλαγμα» για να εισέλθουμε μέσα σε ένα τέτοιο ασταθές ναρκοπέδιο.
· Υπόγειες δραστηριότητες του αεικίνητου Υπουργού Εθνικής Άμυνας Γαρουφαλιά τον οποίο οι αμερικανοί θεωρούσαν τον «ισχυρό άνδρα» με τον οποίο η CIA θα μπορούσε με την πρώτη ευκαιρία να συνεννοηθεί για να εκτελεστεί αδίστακτα (σε αντίθεση με τον «ανίκανο» Παπανδρέου, όπως τον χαρακτήριζαν οι αμερικανοί) ένα ελλαδικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου για να για να διευκολυνθεί η «ελεγχόμενη» τουρκική εισβολή στην Κύπρο που θα μετάτρεπε το νησί σε αμερικανική βάση (συν βέβαια Βρετανική και τουρκική παρουσία οπότε το ερώτημα που θα ζούσαν οι αυτόχθονες κάτοικοι).
· Έλληνες πρέσβεις να εισηγούνται στους Αμερικανούς (αυτοί που διαπραγματευόντουσαν υποσχόμενοι λαγούς και πετραχήλια) την κατάληψη της Καρπασίας από τους Τούρκους.
· Στρατηγικά σημαίνουσες συναλλαγές ΗΠΑ και Τουρκίας και Τουρκίας-ΕΣΣΔ.
· Διαρκή τουρκική άρνηση και απόρριψη των πάντων από την Τουρκία με ολοφάνερο σκοπό να διευρύνει τις δυνατότητές της σε μια ευνοϊκή στιγμή για αυτή (που δεν άργησε να έλθει το 1974).
· Διαρκείς επαφές των Τούρκων με όλους συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης. Είδος, τακτικού ή στρατηγικού χαρακτήρα, μπλόφα και αποτελέσματα.
· Δραστήρια Βρετανικά ενεργήματα στο παρασκήνιο των εξελίξεων.
· Το Αμερικανικό σκεπτικό στο πιο υψηλό επίπεδο που δείχνει ότι γνώριζαν ότι η Σοβιετική κάθοδος στην Κύπρο είναι απίθανη κατιτί που υποδηλώνει τον προσχηματικό χαρακτήρα πολλών δηλώσεων στο διπλωματικό πεδίο και τον δημόσιο λόγο.
· Ρητές και άρρητες διασυνδέσεις του παρακράτους πολλών ειδών και αποχρώσεων της Ελλάδας και της Κύπρου και όλων μαζί με ξένες δυνάμεις.
· Τον τρόπο που συνδεόταν το ασταθές κοινωνικοπολιτικό πεδίο στην Αθήνα με το εξίσου ασταθές πολιτικό πεδίο της Κύπρου.
· Τα γεγονότα που αυτά οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967
· Οι σχέσεις Αθήνας – Λευκωσίας κατά την διάρκεια της διδακτορίας
· Οι διπλωματικές επιλογές της Αθήνας και της Λευκωσίας μετά το 1967
· Οι εξεγέρσεις κατά του κυπριακού κράτους αρχές του 1970, ρόλος όλων των πιο πάνω εμπλεκομένων
· Πραξικόπημα σε όλες τους διασυνδέσεις με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
· Εισβολή με όλες τις διασυνδέσεις του με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
· Εκτιμήσεις για τη πορεία της Ελλάδας και της Κύπρου υπό το πρίσμα εναλλακτικών διλημμάτων και αποφάσεων. Εκτιμήσεις υψηλότερου ρίσκου αναφορικά με αυτές τις αποφάσεις και τις δυνατότητες, στρατηγικές και σκοπούς των δρώντων.
Τα πιο πάνω είναι μερικά ζητήματα που εκτυλίσσονται μέσα από το αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και του οποίου η επεξεργασία άρχισε πριν μερικούς μήνες. Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να συνεκτιμηθούν με τον σωστό τρόπο σε αναφορά με την στρατηγική δίνη της εποχής εκείνης όπως εξελίχθηκε την δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου. Αντιπαράθεση η οποία δημιουργούσε ένα πολύ ρευστό, ασταθές και δυναμικά κινούμενο ενδοκρατικό και διεθνές περιβάλλον. Υπό αυτό το πρίσμα οι παράγοντες που υπεισέρχονται σε κάθε ζήτημα διεθνούς πολιτικής όπως το επεισόδιο του σχεδίου Αναν είναι αναρίθμητοι και οι μεταξύ τους συνδυασμοί αμέτρητοι.
Γι’ αυτό και αποτελεί παρακμή η συναγωγή προφητειών του παρελθόντος για το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα μιας και η ιστορία διδάσκει ότι όλα μαζί θα εισέλθουν μέσα στην δυναμική κινούμενη δίνη της διεθνούς πολιτικής όπου όπως μας πληροφορεί ο Υποδειγματικός –για την θεωρία διεθνών σχέσεων– Θουκυδίδης, η έκβαση κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η εξής: «Δίκαιο (αυτού που το επιδιώκει) υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός κάνει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και οι αδύναμοι υποχωρούν και προσαρμόζονται» ή σκοτώνονται και εξαφανίζονται (όπως έκαναν οι Αθηναίοι στους Μήλιους).
Ακόμη και αυτή η αξιωματική θέση, βέβαια, βρίσκεται υπό την αίρεση επαληθεύσεων και διαψεύσεων, λένε κάποιοι: Που ξέρεις, μπορεί να ήλθε η στιγμή όπου πλέον τα κράτη συμπεριφέρονται αλτρουιστικά και μεγαλόψυχα. Οπότε ξανά ο Θουκυδίδης μας προειδοποιεί: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα, πιστεύουν όμως πως όσοι διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους … Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν».
Ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικοί επιστήμονες του διεθνούς συστήματος προχωρούν στην μελέτη των ιστορικών γεγονότων μπορεί να είναι μόνο ένας και μοναδικός: Η άντληση διδαγμάτων, η αναγνώριση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών των δρώντων, η επαλήθευση ή διάψευση σταθερότερων κριτηρίων της διεθνούς πολιτικής, η ερμηνεία της διακρατικής δομής όπως προσδιορίζεται σήμερα και η συναγωγή αξιόπιστων πορισμάτων που αφορούν όλους ανεξάρτητα το τι μπορούν να κάνουν ή το πώς θα το κάνουν. Οι προφητείες και οι δίκες προθέσεων απαγορεύονται. Είναι τσαρλατανιές ή φτηνές εκλογικεύσεις δικαιολόγησης διαφόρων πραγμάτων.
Υπό το ίδιο πρίσμα, η συνωμοτική ερμηνεία της ιστορίας ή η απόδοση προθέσεων και οι αλματώδεις προφητείες του παρελθόντος οδηγούν σε έωλα πολιτικοστοχαστικά εγχειρήματα τα οποία άμα συνδυαστούν πνευματικούς εκτροχιασμούς προκαλούν αβάστακτα λανθασμένες αποφάσεις. Για παράδειγμα, είναι ένα πράγμα η συνομωσιολογία ως δήθεν πολιτική ανάλυση της διεθνούς πολιτικής και άλλο η εξέταση της στρατηγικής των κρατών που εμπεριέχει τόσο φανερές όσο και μη διαφανείς ή μυστικές πτυχές. Το ίδιο ισχύει για την εξέταση πάγιων κριτηρίων στρατηγικών στάσεων, συμπεριφορών και ιεραρχήσεων και υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι ένα κράτος είναι τόσο περισσότερο ανταγωνιστικό όσο περισσότερο μπορεί να συγκροτήσει σκοπούς και στρατηγικές επιλογές εκπλήρωσής τους.
Έτσι, για παράδειγμα, εξετάζοντας συγκριτικά την Ελλάδα και την Τουρκία ή άλλα κράτη με αφορμή το επεισόδιο των σχεδίων Άτσεσον την δεκαετία του 1990 διερευνούμε ζητήματα όπως τα εξής που προσδιορίζουν το ρίσκο, τις πιθανότητες επιτυχίας και τα διδάγματα για το παρόν και το μέλλον:
· Ποια είναι η κοινωνικοπολιτική συνοχή.
· Ποια δέσμευση της κοινωνίας στα εθνικά συμφέροντα επιβίωσης ενός κράτους.
· Ποια είναι η ποιότητα του στρατηγικού προβληματισμού στο επίπεδο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και των επιστημονικών συζητήσεων.
· Ποια είναι η σχέση δυνατοτήτων-σκοπών που τίθενται όταν ένα κράτος χαράσσει –εάν χαράσσει– μακροχρόνιους, μεσοπρόθεσμους και βραχυχρόνιους σκοπούς και όταν σχεδιάζει-εφαρμόζει στρατηγικές εκπλήρωσής τους.
· Ποια είναι η ικανότητα των πολιτικών ηγετών να κατανοήσουν τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος.
· Ποια είναι η ποιότητα της διπλωματίας.
· Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του επιστημονικού έργου που παράγεται σε εξειδικευμένους θεσμούς του κράτους ή στα πανεπιστήμια όσον αφορά την διεθνή πολιτική και την στρατηγική των άλλων κρατών.
· Ποια είναι η σύνδεση αυτού του επιστημονικού έργου (το οποίο όταν εκπορεύεται πανεπιστημιακά δεσμεύει γιγαντιαίους σπάνιους πόρους) με τα πολιτικά δρώμενα.
· Ποια η σχέση πολιτικής, στρατιωτικής και πνευματικής ηγεσίας.
· Ποια είναι η πολιτική συναίνεση μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων μιας χώρας γύρω από το έσχατο και υπέρτατο εθνικό συμφέρον της επιβίωσης.
· Ποιος είναι ο βαθμός διάβρωσης της πολιτικής και πνευματικής ζωής (και των Ενόπλων Δυνάμεων) από ξένα συμφέροντα και από διεθνικούς δρώντες,
· και τα λοιπά.
Πάντα υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, και με δεδομένο ότι το μέχρι στιγμής (2013) το υλικό που καταφθάνει αφορά κυρίως την δεκαετία τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ενώ υπάρχει περισσότερο αν όχι άφθονο για όλες τις περιόδους μέχρι και σήμερα, κανείς μπορεί να επιχειρήσει μια λογική διασύνδεση της στρατηγικής και των σκοπών των εμπλεκομένων γεγονότων παρελθουσών εποχών για να αντλήσει διδάγματα για το σήμερα ή το αύριο. Για παράδειγμα πως στοιχειοθετείται μια αλληλουχία αλληλένδετων γεγονότων και πως αυτό σχετίζεται με την συγκαιρινή συγκυρία. Μεταξύ άλλων:
· Η δικτατορία στην Ελλάδα.
· Το παρακράτος στην Ελλάδα και στην Κύπρο την δεκαετία του 1960.
· Η ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο.
· Το πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο.
· Το πώς εξελίχθηκε η τουρκική εισβολή και ποιες οι ομοιότητες με στρατηγικές περιγραφές πχ του επεισοδίου των σχεδίων Άτσεσον ή και προγενέστερων περιπτώσεων.
· Πώς μεθοδεύτηκε διπλωματικά (και από τα ίδια μάλιστα πρόσωπα, πχ τον Μπώλλ) η διολίσθηση των ελλήνων σε διαπραγματεύσεις για δικοινοτική ομοσπονδία, στην συνέχεια σε διζωνική και λίγα χρόνια μετά στην αποκρυσταλλωμένη μορφή του σχεδίου Αναν που σήμαινε κατάλυση του κυπριακού κράτους, διασκορπισμό του πλούτου του και υποδούλωση της κοινωνίας του.
· Το ίδιο το σχέδιο Αναν ως μια καταγεγραμμένη αποτύπωση στρατηγικών σκοπών που βλέπουμε να επιχειρείται να εκπληρωθούν ήδη από τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και 1970.
· Τον εξαρτημένο ή ανεξάρτητο ρόλο των διεθνών θεσμών και τα διδάγματα.
· Την εξέλιξη της Ελλάδας και της Κύπρου στην μεταψυχροπολεμική εποχή υπό το φως πιο μακροχρόνιων τάσεων και ιδιαίτερα της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων στις υπερπόντιες εξισορροπήσεις και ανταγωνισμούς.
1. Ο χαρακτήρας των ηγεμονικών παρεμβάσεων στην νεότερη ελληνική ιστορία και στην διεθνή πολιτική της ύστερης εποχής.
Κάθε διεθνές ζήτημα άμα τεθεί ενώπιο ενός πολιτικού επιστήμονα του διεθνούς συστήματος –πχ τα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη ή το επεισόδιο του σχεδίου Άτσεσον– ακαριαία κατηγοριοποιείται και αρχίζει η εξέτασή του σε αναφορά με τα τρία επίπεδα ανάλυσης: Του Ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος. Η λογική αλληλουχία μιας τέτοιας εξέτασης είναι, ιεραρχικά, πρώτον, η αναζήτηση λογικών ερμηνειών για την ένταξη του ερωτήματος στο διεθνές σύστημα, δεύτερον, η αναζήτηση στρατηγικών και σκοπών εντός των κρατών που το φωτίζουν, τρίτον, εξέταση αυτών των στρατηγικών και σκοπών κατά κράτος, τέταρτον, επιδίωξη βάσιμων εκτιμήσεων για την κατανομή ισχύος και πέμπτον, προσπάθεια σταθεροποίησης ερμηνευτικών πορισμάτων γενικότερου χαρακτήρα απαλλαγμένων συνδρόμων προφητειών του παρελθόντος ή του μέλλοντος.
Η επιτυχία ποτέ δεν είναι δεδομένη και γι’ αυτό υπάρχει μόνιμη βάσανος συνάρτησης των λεπτομερειών με τις γενικότερες διαπιστωμένες τάσεις (πχ μακροχρόνιες στρατηγικές ή πάγια χαρακτηριστικά των ηγεμονικών στρατηγικών), πειθαρχημένη περιγραφική αντικειμενικότητα, εστίαση του ενδιαφέροντος σε σημαντικά γεγονότα και σημαντικούς σκοπούς ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάλυσης, προσπάθεια κατανόησης τι ενέχει διαχρονική και τι στιγμιαία σημασία, παραμερισμό γνωμών, προθέσεων και δικών προθέσεων, εστίαση στην σχέση αιτίων και αιτιατών υπό περιπτωσιολογικό πρίσμα αλλά και υπό το πρίσμα πιο εδραιωμένων τυπολογιών στρατηγικής συμπεριφοράς, ανάδειξη διλημμάτων και προβλημάτων, εκτιμήσεις ρίσκου χωρίς τολμηρές εκτιμήσεις και προφητείες και αναζήτηση διδαγμάτων ηθικοπρακτικών και κοινωνικοπρακτικών προεκτάσεων.
Επειδή στο πεδίο της πολιτικής σκέψης η πολιτική θεολογία αφθονεί και επειδή στο μεγάλο αλισβερίσι του πνεύματος –το κυριότερο εκ των οποίων είναι το παρασιτικό αλισβερίσι στους ακαδημαϊκούς χώρους όπως διαμορφώθηκαν τους τελευταίους αιώνες και τα ιστοριογραφικά καφενεία ή τα στρεβλά απομνημονεύματα καταστροφικών πολιτικών ηγετών– οι πασαρέλες είναι πολλές. Αυτά δεν ενδιαφέρουν. Εμείς θα εμείνουμε σε μερικά ακόμη βασικά, ουσιώδη, αναγκαία και μη εξαιρετέα επιστημονικά και επιστημολογικά ζητήματα που προτάσσονται σε κάθε θεώρηση της διεθνούς πολιτικής. Αρχίζουμε με ιεραρχικά αντίστροφη αναφορά στα προαναφερθέντα τρία επίπεδα ανάλυσης.
Πρώτο επίπεδο: Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος ότι και να πιστεύουμε παραμένει γεγονός ότι εξ αντικειμένου είναι πολιτειακά ενταγμένος. Γωνιές στον πλανήτη όπου κανείς θα μπορούσε να διαφύγει την πολιτειακή ένταξη πλέον δεν υπάρχουν. Πολιτικά ορθολογιστικά μιλώντας και επειδή κανείς δεν μπορεί να κατέβει μέσα στον άγνωστο υπαρξιακό ψυχικό και πνευματικό πυρήνα των όντων, ο άνθρωπος σταθμίζεται και εκτιμάται πολιτικά αναφορικά με τον τρόπο που είναι ενταγμένος στο πολιτειακό περιβάλλον.
Μεταξύ άλλων, οι βαθμίδες συμμετοχής του στο πολιτικό γίγνεσθαι, η πίστη και η νομιμοφροσύνη στην πολιτική κοινότητα στην οποία ανήκει, οι βαθμίδες ιδιωτείας ή πολιτειακά συμβατών πολιτικών στάσεων και η θέση του στην πολιτική ιεραρχία. Κανείς βουλιάζει στο βούρκο των ασυναρτησιών και των δικών ιδιοτελών προθέσεων –και πολλοί έτσι βουλιάζουν, διολισθαίνοντας συχνά και στο χείριστο είδος πολιτικής σκέψης, την απόδοση συλλογικών ευθυνών– αν δεν κατανοήσει ότι η ανθρώπινη φύση είναι παντελώς άγνωστη στις αισθήσεις.
Η δίκη προθέσεων ιστορικών προσώπων είναι στοχαστική και πολιτική αθλιότητα. Η ανθρώπινη φύση είναι ευμετάβλητη και αστάθμητη και μπορεί να κυμαίνεται άγρια και απρόβλεπτα πάνω στο εκκρεμές όπου στον ένα πόλο είναι το κατά εποχή και κατά συγκυρία πολιτικά προσδιορισμένο ηθικά «χείριστο» ή «βέλτιστο» και το «θηριώδες και απολίτιστο» ή το «αγαθό και ενάρετο».
Μέτρο στάθμισης εκτίμησης της κάθε ατομικής ανθρώπινης φύσης δεν υπάρχει παρά μόνο ένα: Οι βαθμίδες προσαρμογή της ανθρώπινης ετερότητας στις πολιτικά πολιτισμένες προϋποθέσεις ενός έκαστου πολιτειακού βίου ανάλογα με την περίπτωση, την εποχή και την συγκυρία. Αυτές όπως λογικό κυμαίνονται ανάλογα με την πολιτική ανάπτυξη του πολιτικού πολιτισμού στις βαθμίδες της δημοκρατίας –όχι των ιδεολογικά και δογματικά προσδιορισμένων καθεστώτων αλλά τις καθοδικής ή ανοδικής φοράς κίνησης προς την πολιτική ελευθερία– και στις βαθμίδες κοσμοθεωρητικής δέσμευσης στην συλλογική Ελευθερία.
Συλλογική Ελευθερία η οποία, όπως είναι επίσης λογικό, προηγείται του πολιτικού πολιτισμού της δημοκρατίας ή καλύτερα αποτελεί προγραμματική προϋπόθεσή του. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά κριτήρια που προσδιορίζουν τις βαθμίδες και ποιότητες της πολιτειακής συγκρότησης και που αξιολογούν το άτομο ως πολίτη πάνω στο ευρύ φάσμα του εκκρεμούς των κοσμοθεωρητικών, ηθικών, νομικών και εθιμικών στάσεων και συμπεριφορών. Δεδομένου μάλιστα ότι η ανθρώπινη φύση είναι εξ ορισμού ευμετάβλητη και αστάθμητη μόνο πολιτικές τυπολογίες την σταθμίζουν και εκτιμούν και όχι οι δίκες προθέσεων και ο ημέτερος υποκειμενικός κόσμος. Σπαρτιάτης ήταν τόσο ο Λεωνίδας όσο και ο Εφιάλτης πλην ο δεύτερος Μήδισε και ο πρώτος αποτύπωσε την διαχρονική υπέρτατη στάση υπεράσπισης της Ελευθερίας. Αμφότερα είναι φαινόμενα που ερμηνεύονται πολιτικά και όχι με παρατηρήσεις του υπαρξιακού τους πυρήνα ο οποίος μας είναι άγνωστος.
Εκτός αυτής της λογικής μόνο «αστυνομικές» αρμοδιότητες υπάρχουν. Οι δε επιθυμητές αξιολογήσεις μπορούν να γίνονται μόνο σύμφωνα με σταθεροποιημένα κοσμοθεωρητικά και πολιτικά πρότυπα για την (συλλογική) Ελευθερία. Τέλος, όσον αφορά τον άνθρωπο, πρέπει να πούμε ότι πάντοτε στην ιστορία της πολιτικής οργάνωσης υπήρχαν λιγότερο ή περισσότερο πολιτικά αξιολογήσιμα φαινόμενα που σχετίζονται με άτομα μεγαλύτερης ή μικρότερης βαθμίδας ιδιωτείας. Είναι εκείνα τα άτομα που διαφεύγουν εν μέρει ή εν όλω της πολιτειακής ένταξης και των δια-πολιτειακών (διεθνών) ελέγχων.
Αυτοί μπορεί να είναι ανεξάρτητες μεταβλητές ή αντίστοιχα εξαρτημένες μεταβλητές πρακτικών ιδιωτείας ή στον διακρατικό ανταγωνισμό εξαρτημένες μεταβλητές άλλων κρατών εχθρικών προς το δικό τους. Η ιδιωτεία, δηλαδή, είναι και αυτή ένα πολιτικό φαινόμενο το οποίο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να σταθμιστεί και να εκτιμηθεί.
Δεύτερο επίπεδο: Κράτος. Τα προαναφερθέντα μας οδηγούν στο δεύτερο επίπεδο: Το πολιτικό άτομο υπάρχει μόνο στον πολιτειακά ενταγμένο βίο τον οποίο και κρίνουμε σύμφωνα με τις εκάστοτε οντολογικές, ανθρωπολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις. Η σύμμειξη και μέθεξη του απέραντου πνευματικοψυχικού κόσμου των πολιτών με όσα κριτήρια και παράγοντες του αισθητού κόσμου γνωρίζουμε, προσδιορίζει τις ανά πάσα στιγμή οντολογικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε πολιτικά οργανωμένης κοινωνικής οντότητας.
Προσδιορίζει επίσης τις βαθμίδες και τις ποιότητες κοινωνικοπολιτικής ωριμότητας στην προαναφερθείσα ανοδική ή καθοδική φορά του πολιτικού πολιτισμού. Τι μπορούμε λοιπόν να περιγράψουμε και να διδαχθούμε από την συγκρότηση των κρατών ή άλλων δρώντων στις κλίμακες, βαθμίδες και ιεραρχίες εάν κανείς επιχειρήσει να εξετάσει την διαδρομή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το 1945 μέχρι σήμερα.
Πως κινείται, πως δομείται, πως λειτουργεί και πως συγκροτείται το διεθνές σύστημα της Βεστφαλίας μεταπολεμικά και μεταψυχροπολεμικά με δεδομένο ότι αποτελείται από κυρίαρχα κράτη που δεν αποδέχονται καμιά εξουσία εκτός του δικού τους κράτους. Πως κρίνονται σημαντικά χαρακτηριστικά και λειτουργίες που αφορούν τις ιεραρχίες και την κατανομή συμφερόντων σε αναφορά με ζητήματα όπως η κρατική κυριαρχία, η συνεπαγόμενη διεθνής αναρχία, οι συναρτημένοι –με αυτή την αναρχία– διεθνείς θεσμοί, η κρατική ισχύς ως μέσο επιβίωσης ή ως μέσο πρόκλησης διεθνών αλλαγών και τα μονιμότερα χαρακτηριστικά της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων απόρροια του μεγέθους τους, των στρατηγικών τους βλέψεων ή και των φόβων επιβίωσης από κινδύνους που προέρχονται από άλλες μεγάλες δυνάμεις.
Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι σημασία έχει να εκτιμήσουμε όχι το καθεστώς κάθε κράτους αλλά τις βαθμίδες πολιτικής του ανάπτυξης και τον τρόπο που θέτει την ιεραρχία των σκοπών της διεθνούς πολιτικής. Ποιες ήταν για παράδειγμα οι βαθμίδες ανάπτυξης του νεοελληνικού κράτους τις δεκαετίες του 1950 και 1960 και πως αυτό συνδέεται με την εξωτερική πολιτική στην ιεραρχία της τυπολογίας των εθνικών συμφερόντων. Για να μιλήσουμε υπαινιχτικά, από τις ποιοτικές βαθμίδες τέτοιων πορισμάτων της πολιτικής επιστήμης της διεθνούς πολιτικής είναι που κρίθηκαν τα συμφέροντα της Ελλάδας –όπως κάθε άλλου κράτους και πρωτίστως σε αναφορά με την επιβίωση και την ευημερία– όταν η πανεπιστημιακά παραγόμενη γνώση ή γνώμη οδηγούσε σε ορθές ή αντίστροφα λανθασμένες εκτιμήσεις του μεταψυχροπολεμικού περιβάλλοντος ή του χαρακτήρα και των λειτουργιών της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας και των διεθνών θεσμών.
Τρίτο επίπεδο: Διεθνές σύστημα. Λογικά έχει ήδη γίνει κατανοητός ο αλληλένδετος χαρακτήρας των τριών επιπέδων ανάλυσης και κυρίως του τρόπου που ο άνθρωπος συνδέεται με το κράτος και το κράτος με το διεθνές σύστημα. Το κρατικό γίγνεσθαι και κυρίως η εθνοκρατική του συγκρότηση τους τελευταίους αιώνες προσδιόρισε τα ήδη αναφερθέντα χαρακτηριστικά της διεθνούς πολιτικής και του πολιτικού ορθολογισμού ή αντίστροφα του πολιτικού ανορθολογισμού: Κρατική κυριαρχία, διεθνής αναρχία, εξαρτημένοι διεθνείς θεσμοί, εθνική ανεξαρτησία ως υπέρτατη κοσμοθεωρητική δέσμευση που προσδιορίζει την Ελευθερία όσων εθνοκρατών είναι πολιτικά κυρίαρχα, σωστή κατανόηση της ισχύος ενδοκρατικά και διακρατικά και σωστή κατανόηση της απουσίας παγκόσμιας πολιτικής ανθρωπολογίας και παγκόσμιου συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης. Σωστή επίσης σύγκριση με τις κοσμοσυστημικές δομές της προ-νεοτερικής εποχής που προϋποθέτει μια σωστή κατανόηση της συνεπαγόμενης εθνοκρατοκεντρικής δομής.
Όλως ιδιαιτέρως ως προς το τελευταίο, δύο επισημάνσεις: Πρώτον, η εξόχως πολιτικά αναπτυγμένη προ-νεοτερική εποχή (πριν τον 15ο αιώνα) δεν ήταν ανθρωπολογικά εξομοιωτική και δεν ήταν γραμμικά πολιτικά εξισωτική. Για να μην επεκταθούμε στο ανθρωποκεντρικά ώριμο κοσμοσυστημικό Υπόδειγμα της Βυζαντινής Οικουμένης αναφέρουμε μόνο ότι σε καμιά ιστορική φάση της προ-νεοτερικής εποχής δεν παρατηρήθηκε κυριαρχία ιδεολογικών αντιλήψεων παρόμοιων με τα πολιτικά εξισωτικά και ανθρωπολογικά εξομοιωτικά ιδεολογικά δόγματα της μοντερνιστικής εποχής. Ακόμη και στις πιο δεσποτικές εποχές και με την εξαιρουμένων των λεηλασιών και εθνοκαθάρσεων εκ μέρους πολλών ηγεμονιών του παρελθόντος, η κοινωνική ετερότητα του κάθε έθνους εντός των αυτοκρατοριών προσδιόριζε και τον τρόπο της πολιτικής και πολιτισμικής του συγκρότησης όσο και, ανάλογα με τις βαθμίδες των κατά περίπτωση πολιτικών ιεραρχιών, την συμμετοχή του κάθε έθνους στο κοσμοσυστημικό πολιτικό γίγνεσθαι. Δεύτερον, η αντιστροφή αυτών των ιστορικών τάσεων μετά τον 16ο αιώνα οδήγησε σε δύο αντίρροπες τάσεις.
Από την μια πλευρά η εδαφικά οριοθετημένη εθνοκρατική συγκρότηση (παρακάμπτω το πώς έγινε υπό μοντερνιστικό πρίσμα, καθότι έχει εξεταστεί εκτενώς στο Κοσμοθεωρία των Εθνών) η οποία εισερχόμενοι στον 20 αιώνα είχε ήδη ριζώσει βαθύτατα εμπεδώνοντας το προαναφερθέν καθεστώς της κρατικής κυριαρχίας με όλα τα συμπαρομαρτούντα που κωδικοποιήθηκαν και ή επικυρώθηκαν στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1945. Αυτό το σύστημα δεν είναι καλό ή κακό αλλά Υπαρκτό και επιδεχόμενο περιγραφής και ερμηνείας. Αφετέρου, την αλλόκοτη και αντίρροπη τάση των ανθρωπολογικά και πολιτικά εξισωτικών και ανθρωπολογικά εξομοιωτικών διεθνιστικών δογμάτων.
Οι ανθρωπολογικά εξισωτικοί διεθνισμοί του 19ου και 20ου αιώνα γεννήθηκαν, κατά κάποιο τρόπο, εκ του γεγονότος της εθνοκρατοκεντρικής ανάπτυξης της διεθνούς πολιτικής και της νοσταλγίας των ανθρώπων να συνεχιστεί η κοσμοσυστημική δύο χιλιετιών μετά την κρατοκεντρική κλασική εποχή. Αφήνοντας κατά μέρος την συναρτημένη με τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της νεότερης εποχής ερμηνεία της γένεσης των ιδεολογιών, στο σημείο αυτό στεκόμαστε σ’ ένα τρισδιάστατο κύριο ζήτημα χωρίς την κατανόηση του οποίου δύσκολα γίνονται αντιληπτά πολλά από τα ελλείμματα της σύγχρονης εποχής και του κάθε κράτους ξεχωριστά:
α) Η εθνοκρατοκεντρική
Αναρωτιέμαι μήπως τελικά ένα ακόμα πρόβλημα, που έχουμε ως Έλληνες, είναι η διαφορα φάσης…..
Ίσως σε 40 με 50 χρονια να συζητάμε ποιος έφταιγε που χάθηκε η Κύπρος ολοκληρωτικά…..
Εγώ λέω αντί να ασχολούμαστε με το ποιος έφταιγε, ο Μακάριος, η Χούντα η δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, να ασχοληθούμε με το τώρα και ειδικά με το τώρα, γιατί τώρα είναι ώρα μάχης και πολεμου όχι αύριο, τώρα. Αν κερδίσουμε τούτη τη μάχη η τούτον τον πόλεμο ας ασχοληθούμε μετά πάλι με την ιστορία!
Αν τη χάσουμε τη μάχη τώρα δε θα έχει νόημα να ασχολούμαστε με το παρελθόν, παρα μονο για να κλαίμε και να αναπολούμε φαντάσματα!
Αγαπητε κυριε Ροδιτη
Οσο και αν θυμωνετε, εγω δεν θα παυσω να εκφραζω την βαθια εκτιμηση μου για εσας, να διαφημιζω το «Κουραγιο Πηνελόπη» , αλλα και να σας ασκω εποικοδομητικη κριτικη όταν πρεπει.
Η απαντηση στο ερωτημα σας εχει δοθει από τον Λαζαρο Μαυρο στη «Σημερινη».
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/330218
Πιστευω ότι σημερα θα απορριπτατε κάθε εκδοχη του σχεδιου Α(υ)νάν όπως κάθε συνεπης Ενωτικος.
Κυριε Ηφαιστε,
Δεν προερχομαι από τον ακαδημαϊκο-πανεπιστημιακο χωρο, απλος πολιτης ειμαι.
Εδωσα καποια στοιχεια σχετικα με τις συζητησεις των Υπουργων Εξωτερικων Ι. Τουμπα και Ιχσαν Τσαγλαγιαγκίλ. Δωσατε μια απαντηση. Οι αναγνωστες θα κρινουν αν είναι πειστικη. Κατά τη γνωμη μου δεν είναι.
Ασφαλως κυριο καθηκον σας είναι η ερευνα και η διδασκαλια και όχι το blogging.
Σήμερα, 1η Απριλίου, αντί για τις ανούσιες λογομαχίες με την λογοδιάρροια του κ. Ήφαιστου
ας θυμηθούμε εκείνους που έπεσαν για τη λευτεριά της Κύπρου.
Δήμος
Γράφον. Διάρροια συνήθως παθαίνουν όσοι τρώνε χυλό μολυσμένο με μια ζωή πολιτικές στρεβλώσεις και πολιτικά εγκλήματα. Προπετώς θυμούνται εκεί και εδώ, επίσης αγώνες που βεβήλωσαν με το ενδοτικό παρελθόν τους, τις αντιφάσεις τους και τον ασυνάρτητο βίο τους. Όμοιοι όλοι αυτοί. Όπως τον Ανανασταστασιάδη ο οποίος την ίδια στιγμή που τρέχει να υπογράψει την θανατική καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητο κράτος σπεύδει να νομιμοποιηθεί πάνω από τους τάφους των ηρώων.
Τα μπλοκ με τις ανωνυμίες δημιουργούν διλήμματα. Εντάξει η ανωνυμία αλλά όχι η αλητεία. Όποιος βρίζει χυδαία και ύπουλα ας έχει το θάρρος να υπογράφει. Τα παλληκάρια της φακής συνήθως ούτε τιμή έχουν ούτε μπέσα. Ελίσσονται, δολοφονούν ανώνυμα χαρακτήρες και οικειοποιούνται ιερά και όσια. Δειλοί και θρασύδειλοι είναι, όπως τους πρωτεργάτες της ανταρσίας κατά της ΚΔ που μετά έγιναν στήριγμα του κάθε Χάνευ και των σχεδίων του. Μέχρι να αυτοθεσμιστεί το διαδίκτυο, πάντως, δεν πρέπει να αφεθεί ελεύθερο πεδίο στον κάθε Γράφον(τα) δολοφόνο χαρακτήρων. Πετάει ένα χαρακτηρισμό όπως τον σκύλο που κατουρά όπου λάχει και δραπετεύει ανώνυμα. Κρίνεται, πάντως, όπως κρίνονται όλοι.
Τώρα, επανέρχομαι λόγω της μέρας. Σε άλλη πολύ σοβαρή συζήτηση με συναδέλφους μου όπου συνήθως δεν δικάζουμε προθέσεις ή προσποιούμαστε τους εισαγγελείς της ιστορίας όταν ακούμε σοβαρά επιχειρήματα μπαίνουμε στον κόπο να συζητήσουμε. Λόγω επετείου το σχόλιο κατέληξε με τον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα.
Ο Γρίβας, ο Μακάριος, η υπόλοιπη ηγεσία και όλοι οι αγωνιστές υπήρξαν μαχητές της ελευθερίας. Λάθη έκαναν και όλοι κάνουν στην διαδρομή τους. Όμως είναι ένα πράγμα τα λάθη και άλλο τα πολιτικά και άλλα εγκλήματα. Κάποιοι έδειξαν ότι ο πατριωτισμός τους ήταν κίβδηλος και ότι με την πρώτη ευκαιρία πήραν τον δρόμο για τα Σούσα για να διασφαλίσουν την βιολογική τους ευημερία και να κατευνάσουν τον εμπαθή εγωισμό τους. Ο Γρίβας πάντως δεν προχώρησε σε πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης το 1964 και παρά το μεγάλο του λάθος να κατέβει στην Κύπρο παράνομα και να ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β, λογικά εάν δεν πέθαινε δεν θα φτάναμε στο πραξικόπημα. Μια υπόθεση κάνουμε βέβαια με βάση το παρελθόν του ανδρός μετά το 1955 (τονίζω, μετά το 1955).
Πάντα, λοιπόν, τιμούμε άφθαρτους αγωνιστές της ελευθερίας. Έτσι, σήμερα, σε ηλεκτρονική ομάδα συζητήσεων πολλών χιλιάδων Ελλήνων Ακαδημαϊκών ανά τον κόσμο έκανα σχόλιο για την ανωτέρω παρέμβαση. Το σχόλιο ως είθισται λόγω επετείου τελείωσε με ποιήματα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Είναι τα λόγια τους και μια ευχή για να μην τους επικαλούμαστε για να θρέφονται εμφύλιες διαμάχες. Είναι και ένα αντίδοτο κατά όσων σήμερα οδεύουν και συνοδοιπορούν στα νεο-Οθωμανικά Σούσα κουβαλώντας νερό στον μύλο της Άγκυρας. Παραθέτω αυτούσιο το καταληκτικό κομμάτι.
From: Ifestos
Sent: Tuesday, April 1, 2014 1:13 PM
To: ‘Hellenic Professors
Subject: RE:
…………………
Υστερόγραφο: Μιας και σήμερα όμως είναι η επέτειος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των κυπρίων αξίζει να παρατεθούν κάποιοι στίχοι ενός εφήβου, του τελευταίου που απαγχονίστηκε από τους εκδικητικούς βρετανούς, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ενός από τους μεγαλύτερους και πιο πνευματώδεις ήρωες της ελευθερίας όλων των εποχών και όλων των εθνών, δηλαδή οικουμενικής εμβέλειας και διαχρονικά άφθαρτης αξίας. Να θυμίσω πάλεψε έφηβος και πολλοί δίκαια λένε όταν εάν δεν είχε δολοφονηθεί (γιατί περί δολοφονίας πρόκειται που υπέγραψε μάλιστα η σημερινή Βασίλισσα της ΜΒ) θα είχε εξελιχθεί ένας από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους όλων των εποχών και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές. Εάν μη τι άλλο έφηβος γνώριζε ότι «θα ήταν απάτη» και ότι ταξίδι είναι η ζωή της οποίας η φορά κίνησης προς τη ελευθερία υποχρεωτικά είναι ανηφορική. Παρά το ότι έζησε μόνο 18 χρόνια άφησε κληρονομιά ποιημάτων υψηλών νοημάτων για την Ελλάδα, τον έρωτα και την Ελευθερία. Πηγαίνοντας προς την αγχόνη στις 14 Μαρτίου όπως και όλοι οι άλλοι φυλακισμένοι τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο:
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς,
τη μάνα, τον πατέρα
μες τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θα ‘χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα ‘ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ,
θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω θάν’ απάτη,
δεν θάν’ αληθινό.
Μες το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ.
Γεια σας παλιοί συμμαθηταί.
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει
ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά
ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
“Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και εσένα”
Ρώτησα τα μάτια που δακρύζουν
κάποια αλήθεια να μου πουν
κλαίνε πικρά να σ’ αντικρύσουν
γιατί μπορεί να σ’ αγαπούν.
την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
με έναν έρωτα μεγάλο αληθινό,
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.
ρώτησε εκείνη υπνωτισμένος
μη σε δουν γιατί σιωπούν
το συνιστούν κι αυτά θλιμμένα
για να σου πουν πως σ’ αγαπούν
την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
με έναν έρωτα μεγάλο αληθινό,
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.
• https://www.youtube.com/watch?v=-kDjQwgmENE
• https://www.youtube.com/watch?v=RkV-SOmq9Vk
• http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1
Μιας και επανήλθα πριν ταξιδέψω, ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ κοντινή εξάλλου μέρα και πανομοιότυπη επέτειος με την 1η Απριλίου
Ομιλία για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου
Πανηγυρικός
Η ελευθερία ως θεμελιώδης αξίωση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των Νέων Χρόνων
Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.
http://www.ifestosedu.gr
«Ελευθερία ή θάνατος» είναι η φράση όλων ανεξαιρέτως των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Θα αρχίσω και θα τελειώσω με τον Ρήγα Φεραίο.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»,
Έσχατη λοιπόν υπόθεση η ελευθερία. Όπως έσχατος είναι και ο θάνατος. Η επίδειξη αυτοθυσίας που τόσο συχνά καταμαρτυρείται προσδιορίζει και την Υπέρτατη θέση της ελευθερίας στην ανθρώπινη ζωή.
Την φράση «Ελευθερία ή θάνατος» την ακούμε με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις επί χιλιετίες. Είναι μια γενική κοσμοθεωρητική παραδοχή που ενσαρκώνει την αξίωση μιας κοινωνικής οντότητας να απαλλαγεί από εξωγενείς δεσποτισμούς και κατεξουσιασμούς.
Όμως, είναι συνάμα και αξίωση για δημοκρατία σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά μιας κοινωνικής οντότητας. Βασικά, τονίζουμε, η Ελευθερία κλασικά νοούμενη, όπως για παράδειγμα ήταν φυτεμένη στο ιστορικό μυαλό του Ρήγα, δεν είναι μεταφυσική έννοια, άπιαστη, άυλη και υποθετική.
Η Ελευθερία έχει τρεις χειροπιαστές όψεις: Την Ανεξαρτησία, την Δημοκρατία και την κορύφωση του πολιτειακού βίου με την κατάκτηση της Πολιτικής Ελευθερίας.
Με φιλοσοφικούς όρους, Ελευθερία είναι η απερίσπαστη απόλαυση της ανθρώπινης ετερότητας. Ετερότητα είναι η δυνατότητα μιας οντότητας να υπάρχει ως διακριτή ταυτότητα, μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη, να είναι δηλαδή ετερότητα ως προς καθετί που δεν είναι ο εαυτός της. Η αξίωση ελευθερίας, είναι, ουσιαστικά, η αξίωση μιας κοινωνίας να απολαύσει την ανθρωπολογική ετερότητά της όπως κτίστηκε χωροχρονικά.
Αξίωση αυτοθέσμισης, αυτοδιάθεσης, ισοτιμίας με τις άλλες κοινωνίες, εν ολίγοις, αξίωση μιας κοινωνικής οντότητας να είναι εθνικά ανεξάρτητη. Από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα είχαμε δεκάδες εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των αυτοκρατορικών και αποικιακών δυνάμεων. Συντομογραφικά θα δούμε τώρα την πολιτικοστοχαστική και διεθνοπολιτική συγκυρία αυτών των αγώνων ελευθερίας.
Διαδοχικά, με αφετηρία τον 15ο και 16ο αιώνα η αντί-θεοκρατία κατά του Ρωμαιοκαθολικού δεσποτισμού εξελίχθηκε σε αντι-μεταφυσικό κίνημα, το οποίο, τελικά, επηρέασε την πολιτική με τον εξής απλό αλλά καθοριστικό τρόπο: Πρώτον, οδήγησε σε μια υλιστική και συνάμα ιδεολογική νοηματοδότηση της ζωής στην δημόσια σφαίρα και δεύτερον, σε μια νοηματοδότηση της πολιτικής ενδοκρατικά και διακρατικά με όρους ισχύος.
Μέχρι και τις μέρες μας στις δυτικές κοινωνίες –της Ελλάδας μη εξαιρουμένης– σημαίνει μια ανένδοτη πάλη των διανοητικών ελίτ για εκδίωξη από την δημόσια σφαίρα όχι μόνο της θρησκείας αλλά και του πνεύματος, εν γένει.
Στο σημείο αυτό, λοιπόν, για να κατανοήσουμε την θέση της ελευθερίας ως κοσμοθεωρητικού αιτήματος, ως δηλαδή ενός εκ της φύσεώς του πνευματικού αιτήματος, απαιτείται να αντιπαραβάλουμε την κλασική-αριστοτελική νοηματοδότηση της πολιτικής με την νεοτερική. Κλασικά-αριστοτελικά και ανθρωποκεντρικά νοούμενα, το Κοινωνικό γεγονός και το Πολιτικό γεγονός σημαίνουν περίπου τα εξής: Υπό συνθήκες Ανεξαρτησίας ως Υψηλοτάτης, Υπερτάτης και Εσχάτης πολιτικής και ηθικής αρχής, το
Πολιτικό γεγονός είναι ο συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος στο πλαίσιο του οποίου μια ελεύθερη κοινωνική οντότητα αναζητά τον συλλογικό τρόπο ζωής.
Ένα συλλογικό τρόπο ζωής που θα είναι συμβατός με την ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένη ετερότητά της. Στην κλασική εποχή, οι πολίτες, ασκώντας την καθολική αρμοδιότητα του εντολέα συγκροτούνταν Πολιτειακά ως Δήμος, όριζαν τους νόμους και ήλεγχαν άμεσα και καθημερινά την εφαρμογή τους. Κοινωνία και εξουσία ταυτίζονταν: Η ατομική και κοινωνική ελευθερία κορυφώνονταν σε πολιτική ελευθερία. Δηλαδή, πολιτική ελευθερία με την έννοια του αυτοκαθορισμού του ατόμου και πέραν του ατομικού του βίου και στο πεδίο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, την πολιτειακή διασφάλιση του ρόλου των πολιτικοποιημένων πολιτών ως άμεσων εντολέων και τον προσδιορισμό της ελευθερίας με όρους όχι αυτονομίας της εξουσίας αλλά αυτονομίας των πολιτών-εντολέων που εμπλέκονταν άμεσα και καθημερινά στα πολιτικά δρώμενα.
Έτσι, σύμφωνα με την κλασική-Αριστοτελική αντίληψη, ανθρώπινη ετερότητα, δημοκρατία και πολιτική ελευθερία είναι νοήματα οργανικά συναρτημένα σ’ ένα πνευματικό και συνάμα αισθητό Όλο, την Πολιτεία. Το κλασικό σύστημα θεωρείται παραδειγματικό γιατί κατόρθωσε να ενσωματώσει τα πνευματικά κριτήρια και παράγοντες στον πολιτικό βίο και συνάμα να καθιερώσει το Ιδεώδες της Ανεξαρτησίας, όπως λεγόταν στην κλασική εποχή η Εθνική Ανεξαρτησία, ως θέσφατο και Υπέρτατη διαπολιτειακή ηθική αρχή. Το κλασικό σύστημα καταστράφηκε, υπενθυμίζω, όταν η Αθήνα δεν σεβάστηκε την Ανεξαρτησία των άλλων Πόλεων και είχαμε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Χωρίς να επεκταθώ στο Βυζάντιο λέω μόνο ότι, αν αντί σταυροφοριών, μια μόνο ματιά στην Βυζαντινή Οικουμένη θα έκανε τους Δυτικούς της ύστερης Μεσαιωνικής φάσης να καταλάβουν ότι, για να έχεις πολιτική και μάλιστα κοσμοσυστημική, δεν χρειάζεται η «νιτσεϊκή θανάτωση του Θεού», ούτε βεβαίως χρειάζεται να οδηγηθούν στο αδιέξοδο του εκμηδενισμού του πνεύματος από την δημόσια πολιτική. Ούτε ασφαλώς η μεταφυσική πίστη των ανθρώπων είναι συνώνυμη της Θεοκρατίας. Αυτές είναι θλιβερές υπεραπλουστεύσεις οφειλόμενες, στα πνευματικά τραύματα που προκάλεσε η Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία.
Βασική λοιπόν θέση μας είναι ότι τα έθνη του κόσμου τον 19ο και 20ο αιώνα εν μέσω της γιγαντομαχίας των διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογιών που δημιουργούσαν διεθνοπολιτικες συμπληγάδες, διεξάγωντας εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες αξίωσαν εθνική ανεξαρτησία για να ενσωματώσουν το πνεύμα τους στο δική τους ελεύθερη πολιτεία. Όμως, η νοηματοδότηση της πολιτικής με υλιστικούς όρους σήμαινε, εν τέλει, νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος.
Αφήνοντας κατά μέρος τους καλοπροαίρετους υλιστές φιλόσοφους των Νέων Χρόνων που φιλοδόξησαν «να θανατώσουν τον θεό» τονίζω τις εξής διεθνοπολιτικές συνέπειες της νοηματοδότησης της πολιτικής με όρους ισχύος: Την βίαιη και με ρατσιστικούς όρους ανθρωπολογική ολοκλήρωση στην Ευρώπη, στην Βόρειο Αμερική που εκτελέστηκε με εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες μεγάλης κλίμακας. Το αποικιοκρατικό και αυτοκρατορικό φαινόμενο που προκάλεσε μια μακραίωνη γιγαντιαία διατάραξη του πλανητικού πολιτικού γίγνεσθαι. Με απλά ελληνικά αυτό σημαίνει επί πέντε σχεδόν αιώνες τον κατεξουσιασμό και την καταδυνάστευση του πλανήτη. Οι αποικιοκρατικές δυνάμεις εκτέλεσαν το μεγαλύτερο πλιάτσικο πλουτοπαραγωγικών πόρων όλων των εποχών, καταδυνάστευσαν έθνη με μακραίωνα εθνικά κτίσματα πολιτικού πολιτισμού, ανέστειλαν ή αντέστρεψαν την φυσιολογική πορεία των εθνικών πολιτικών πολιτισμών και γέννησαν απίστευτα διεθνοσοβινιστικά δόγματα εκπολιτισμού που επανέφεραν την ανθρωπότητα στην εποχή της βαρβαρότητας. Σήμαινε την τυραννία, μεγάλα νεκροταφεία απλών ανθρώπων της πλανητικής καθημερινής πραγματικότητας και μια γιγαντιαία πολιτικοκοινωνική αποσταθεροποίηση που καλά κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Αυτή η καταστροφή συντελέστηκε σε μια ιστορική εποχή που τα έθνη του πλανήτη θα μπορούσαν να κάνουν περαιτέρω βήματα πολιτικού πολιτισμού.
Το τέλος του Μεσαίωνα ήταν μια κομβική ιστορική στιγμή μιας διαδρομής δύο χιλιετιών: Την κλασική εποχή διαδέχθηκε ο πολιτικός και πολιτισμικός εμβολισμός της Ανατολής από τον Αλέξανδρο, ακολούθησαν η ελληνιστική και Ρωμαϊκή εποχή και η Βυζαντινή Οικουμένη.
Διόλου τυχαίο, βλέπουμε και οι τρεις αυτές περιπτώσεις, περισσότερο όμως η Βυζαντινή Οικουμένη, κατέτειναν προς ένα κοσμοσυστημικό πλουραλισμό και μια αποδοχή της κοινωνικής ετερότητας των εθνών. Δύσκολη, μακραίωνη, αλλά σταθερή πορεία. Μπορούμε να πούμε ότι, όπως το παράδειγμα της Βυζαντινής Οικουμένης δείχνει, τα έθνη θα μπορούσαν να συνυπάρξουν υπό πιο ήρεμες συνθήκες, ιδιαίτερα αν η μετάβαση του ευρωπαϊκού μεσαίωνα έπαιρνε άλλη μορφή.
Εκεί λοιπόν που οι κοινωνικές οντότητες του πλανήτη συναλλάσσονταν αναμιγνύονταν, συγκροτούνταν και προχωρούσαν εν μέσω δυσκολιών και συγκρούσεων από τη μια εποχή στην άλλη η αποικιοκρατία και οι αυτοκρατορίες των Νέων Χρόνων τάραξαν τις σεισμικές πλάκες του πλανήτη και υποδούλωσαν έθνη τρισχιλιετούς διαμόρφωσης.
Οι αγώνες ανεξαρτησίας των δύο τελευταίων αιώνων, όμως, έδειξαν ότι ερήμην καθεστώτων, αυτοκρατοριών, υπερεθνικών δομών και ιδεολογικών αντιλήψεων οι κοινωνικές οντότητες ποτέ δεν έπαυσαν να διαμορφώνονται εθνικά. Καταμαρτυρείται από το γεγονός ότι κάποια στιγμή η εθνική τους κοσμοθεωρία εκρήγνυται αξιώνοντας συλλογική ελευθερία.
Πολύ πέραν των πεζών και συμβατικών συζητήσεων, ορίζουμε την εθνική κοσμοθεωρία ως ένα χωροχρονικό πνευματικό και ανθρωπολογικό επίτευγμα: Ως εθνική κοσμοθεωρία ορίζουμε, το διαχρονικό κοινωνιοκεντρικό κτίσιμο του πνευματικού κόσμου και της ανθρωπολογικής ετερότητας μιας οποιασδήποτε κοινωνικής οντότητας. Η εθνική κοσμοθεωρία είναι χωροχρονικό πνευματικό γεγονός το οποίο δεν καταστέλλεται και δεν κατεξουσιάζεται.
Είναι η πνευματική μαγιά που βρίσκεται στον πυρήνα των αξιώσεων ελευθερίας και που περιέχει πολύ δύναμη για να μπορεί να στηρίξει αγώνες ελευθερίας κατά τυράννων απείρως υπέρτερης ισχύος.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
Θα πάρω μονοπάτια
Να βρω τα σκαλοπάτια
Που παν στην λευτεριά
——
Μπορεί σε κάποια μάχη,
γραμμένο η μοίρα νάχει,
να μη γυρίσουμε.
Μα πάμε με καμάρι
Και λέμε όποιον πάρει, και θα νικήσουμε
Απαγγέλλει ο αμούστακος Ρήγας Φεραίος της Κύπρου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο τελευταίος που απαγχονίστηκε σε ηλικία 18 χρονών κληροδοτώντας μας εκατοντάδες ποιήματα για την Ελευθερία, την Ελλάδα και τον Έρωτα.
Η εθνική κοσμοθεωρία είναι πρωτίστως πνευματικό και ανθρωπολογικό κατόρθωμα που σωρευτικά κτίζει τον πολιτικό πολιτισμό τοπικά και οικουμενικά. Αν και διαφορετικού περιεχομένου για κάθε κοινωνική οντότητα η εθνική κοσμοθεωρία είναι μορφικά πανομοιότυπη γιατί ενσαρκώνει τις ίδιες αξιώσεις για απαλλαγή από τυράννους, για δημοκρατία και για ελευθερία. Με εθνική κοσμοθεωρία είναι προικισμένες όλες οι κοινωνικές οντότητες στην Ανατολή, στον Νότο, στον Βορρά και στην Δύση.
Οι βαθμίδες αυτού του πολιτισμού και πολιτικού κατορθώματος, όμως, ποικίλουν: Αλλού υπάρχουν κτίσματα χιλιετιών, αλλού αιώνων και αλλού λιγότερο. Όπου και να κτίζεται και όπως και να κτίζεται, όμως, η εθνική κοσμοθεωρία είναι σίγουρα οικουμενικό κατόρθωμα και κεκτημένο όλων των κοινωνιών, γιατί εγγενώς συνυφασμένη με την οντολογικού περιεχομένου ανθρώπινη ελευθερία.
Το ανθρώπινο μάτι για να βλέπει καθαρά, ήρεμα και ειρηνικά απαιτείται να είναι ποτισμένο με το πνευματικό βάλσαμο της εθνικής κοσμοθεωρίας ως αξίωση δημοκρατίας και ελευθερίας. Από μια τέτοια εθνική κοσμοθεωρία εμφορείται ο Ρήγας Φεραίος.
Είναι χαρακτηριστική η βαθειά πολιτική ματιά του Ρήγα Βελεστινλή για τα έθνη του Μικρασιατικού ιστορικού βάθους. Ο Ρήγας Φεραίος, τα έβλεπε ως την πνευματική και ανθρωπολογική ουσία που υποστασιοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις συνδέοντα το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον, συνυφαίνοντας συνάμα ειρηνικές σχέσεις και συναλλαγές. Αν εκλείψουν οι τύραννοι, βασικά λέει ο Ρήγας, οι χωροχρονικά κτισμένες εθνικές κοινωνίες μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά σεβόμενες τις εκατέρωθεν εθνικές κοσμοθεωρίες.
Ο Ρήγας μπορούσε να διακρίνει τα εθνικά κτίσματα ως Κοινωνικά γεγονότα ως προς τα οποία το Πολιτικό γεγονός πρέπει να είναι συμβατό και προσαρμοσμένο υπό συνθήκες αδιαφοροποίητης πολιτικής ελευθερίας. Τα αλάνθαστα πνευματικά κύτταρα του Ρήγα έβλεπαν καθαρά ότι απαλλαγή από την τυραννία, ανεξαρτησία, δημοκρατία και ελευθερία είναι αλληλένδετα. Γι’ αυτό σύνδεσε ευθέως την αξίωση απαλλαγής από την τυραννία, την αξίωση για εθνική ανεξαρτησία και την αξίωση για δημοκρατία.
Αναφέρω χαρακτηριστικά αποσπάσματα του Ρήγα Φεραίου:
«Η Ελληνική Δημοκρατία είναι μία, με όλον όπου συμπεριλαμβάνει εις τον κόλπο της διάφορα γένη και θρησκείας. Δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικό μάτι».
Και αλλού, στο «Περί σχέσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας με τα ξένα έθνη»: Ο ελληνικός λαός είναι φίλος και σύμμαχος με τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ακατατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους».
«Δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμένους από την πατρίδα των δια αιτία της ελευθερίας». Όλα όμως χάνονται αν χαθεί η πατρίδα. Έτσι γράφει: Οι έλληνες «δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».
Η εθνική κοσμοθεωρία του Ρήγα είναι, θα έλεγα, οικουμενικής αξίας, άφθαρτης πνευματικότητας και εμποτισμένη από τα διαχρονικά επιτεύγματα του πολιτικού πολιτισμού. Υποδηλώνει που θα είχε οδηγηθεί ο κόσμος αν δεν είχαμε το φοβερό φαινόμενο της αποικιοκρατίας και των νεότερων ηγεμονισμών. Την ίδια εποχή που στα πολυεθνικά κράτη της Δύσης έβλεπαν τις πνευματικές παραδόσεις των εθνών τους ως απειλές προκαλώντας εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες, το εμποτισμένο στην εθνική κοσμοθεωρία βλέμμα του Ρήγα έβλεπε στην εθνικά βαθύπλουτη Ανατολή τις προϋποθέσεις ειρηνικής συνύπαρξης των κοινωνιών.
Προϋποθέσεις που απαιτούσαν 1ον) Απαλλαγή από τους τυράννους, 2ον) Εθνική Ανεξαρτησία κάθε Έθνους, 3ον) Σεβασμό των εθνικών κτισμάτων και της Ανεξαρτησίας κάθε άλλου Έθνους 4ον ) Την δημοκρατία ως προϋπόθεση της πολιτικής ελευθερίας,
Ο Ρήγας έβλεπε καθαρά ότι αυτό που ειρηνεύει το ανθρώπινο πνεύμα και αυτό που το συμμορφώνει σε πολιτισμένο πολιτικό βίο είναι το πνευματικό ανήκειν που συγκροτεί τις ανθρωπολογικές ενότητες και που σμιλεύει αενάως την συλλογική ανθρωπολογική ετερότητα μιας κοινωνικής οντότητας. Μια εθνική επανάσταση δεν είναι ιδεολογία, ή κάποιου άλλου είδους, τέλος πάντων, συναισθηματική υπόθεση ή υλικό αίτημα. Είναι κοσμοθεωρητικό αίτημα μιας χωροχρονικά διαμορφωμένης κοινωνικής οντότητας που κτίστηκε πνευματικά στον στίβο των ανθρωπίνων σχέσεων της διαχρονίας και που αξιώνει να απολαύσει τα πνευματικά επιτεύγματά της στο πλαίσιο της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η εθνική κοσμοθεωρία που ενσαρκώνεται σε μια αξίωση εθνικής ανεξαρτησίας είναι αυτόνομο και αυτοδύναμο φαινόμενο. Μια κοινωνική οντότητα, για να διεξάγει ένα αγώνα ελευθερίας, ο οποίος όπως γνωρίζουμε για να ευοδωθεί πρέπει πάντοτε να νικήσει ένα γιγαντιαίο αντίπαλο, σημαίνει ότι μέσα στον υπαρξιακό πυρήνα των ανθρώπων της κρύβεται πολύ δύναμη.
Αήττητη δύναμη. Διαβάστε Ρήγα Φεραίο, Μακρυγιάννη, Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Θα την δείτε αυτή την δύναμη. Όλα τα υπόλοιπα αν και σημαντικά κριτήρια και παράγοντες έπονται: στρατηγική των επαναστατών, διεθνοπολιτικές συγκυρίες, λάθη και ατυχίες. Την αξίωση για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία δεν την προκαλείς με διατάγματα ή εντολές, την γεννά η ιστορία και απαιτεί προϋπάρχουσες πνευματικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Πνευματικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις που πρέπει κανείς να διαφυλάττει για να μπορεί στην συνέχεια να απολαμβάνει την ελευθερία του και την δημοκρατία του.
Τι γίνεται, όμως, όταν μια κοινωνική οντότητα κερδίσει την ανεξαρτησία; Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά φτιαγμένος. Δεν είναι μόνο ότι η αποικιοκρατία και οι ηγεμονικές συγκρούσεις που την ακολούθησαν κατέστειλαν την ελευθερία, την ανθρωπολογικής ετερότητας των κοινωνιών και τα εθνικά τους επιτεύγματα. Είναι επίσης και η εισβολή των υλιστικών ιδεολογιών που έπεισαν πολλούς ότι μπορεί να έχουν πολιτείες πνευματικά στερημένες, πολίτες, δηλαδή, όχι πνευματικά γεμάτους αλλά άθροισμα ατόμων που συνυπάρχουν σε χρησιμοθηρική βάση κυβερνούμενοι από κανονιστικές επιταγές γεννημένες στο μυαλό του ενός ή άλλου ατόμου.
Η καταστροφική κατάρρευση των αυτοκρατοριών όπως και εμείς την ζήσαμε στην Μικρά Ασία –αλλά δεν ήμασταν οι μόνοι– υποχρέωσε την δημιουργία μιας εδαφικά-κυριαρχικά νοούμενη εθνοκρατοκεντρικής δομής. Πως αλλιώς μπορεί να γίνει εάν για να περιφρουρηθεί η ελευθερία μιας κοινωνίας πρέπει να προστατευθεί από εισβολές και επιβουλές που προκαλούν τα αίτια πολέμου που οφείλονται σχεδόν καθολικά στις ηγεμονικές αντιπαραθέσεις.
Το συγκαιρινό διεθνές δίκαιο καθιερώνοντας τις Υψηλές Αρχές της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και τις εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας στοχεύει ακριβώς στην αντι-ηγεμονική περιφρούρηση της ελευθερίας των εθνών-μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Στο εθνοκρατοκεντρικά δομημένο συγκαιρινό διεθνές σύστημα, όμως, μεταξύ του διεθνούς δικαίου και της πραγματικότητας, παρεμβάλλονται τα αίτια πολέμου. Παρά το γεγονός ότι πολλά έθνη κατάκτησαν την ελευθερία τους, οι εθνοκρατοκεντρικοί συντελεστές του διεθνούς συστήματος κινούνται μέσα σε ένα παρωχημένο μεν αλλά ζωντανό ιδεολογικό ναρκοπέδιο υπό συνθήκες συνεχιζόμενων ανελέητων ηγεμονικών αντιπαραθέσεων των Μεγάλων Δυνάμεων.
Έτσι προδιαγράφεται, βασικά, ο 21ος αιώνας, κάτι ως προς το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πολλοί εθελοτυφλούσαν. Θα επιβιώσουν και θα ευημερήσουν εκείνες οι εθνοκρατικές ενότητες οι οποίες θα στηρίζονται στα πνευματικά τους ερείσματα όπως προσδιορίστηκαν στην καταστατική φάση της εθνικής ανεξαρτησίας. Βασικά, η εθνική ανεξαρτησία που κερδίζεται με ένα αγώνα ελευθερίας χάνεται αν χαθούν τα κοσμοθεωρητικά ερείσματα που κερδήθηκαν με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Κοιτάζοντας το πρόσφατο παρελθόν, εν τούτοις, είναι να απορεί κανείς το πόσο εύκολα τα μέλη των κοινωνιών παρασύρονται από τις σειρήνες των ιδεολογικά μεταμφιεσμένων ηγεμονικών αξιώσεων. Είναι να απορεί κανείς όταν βλέπει κοινωνίες να ματώνουν με άσκοπες εμφύλιες συρράξεις, να συμπράττουν σε επιθετικούς ηγεμονικούς πολέμους, να παγιδεύονται σε ιδεολογήματα που αποσταθεροποιούν τις διακρατικές σχέσεις στην περιφέρειά τους και κυρίως να ροκανίζουν ή και να κατεδαφίζουν τα πνευματικά ερείσματά τους, δηλαδή τα θεμέλια της συλλογικής τους ελευθερίας.
Κλείνω συνοψίζοντας την εθνική κοσμοθεωρία του Ρήγα Φεραίου που νομίζω είναι και οικουμενική. Προσέξτε την διαύγεια πνεύματος, την ειρηνευμένη σκέψη την σιγουριά για τον εαυτό του, το έθνος και τον κόσμο, όταν ο Βελεστινλής λέει:
-Στην Ελληνική Δημοκρατία ο Αυτοκράτωρ Λαός είναι ο μόνος που ημπορεί να προστάζει δι’ όλα χωρίς κανένα εμπόδιο. Ο ελληνικός λαός είναι φίλος και σύμμαχος με τα ελεύθερα έθνη.
-Οι έλληνες δεν ανακατώνονται εις την διοίκηση άλλων εθνών αλλά ούτε είναι εις αυτούς δεκτόν να ανακατωθούν άλλα εις την εδική των. -Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρόν όπου κατακρατεί τον ελληνικό τόπον.
-Η νομοθετική διοίκησις βεβαιοί εις όλους, έλληνας, Τούρκους Αρμένηδες και άλλους κατοίκους την ισοτιμία, την ελευθερία και την σιγουρότητα.
-Η Ελληνική Δημοκρατία τιμά την πραότητα, την ανδρείαν, το γηρατείον.
-Τον ατίμητο θησαυρό της φιλτάτης ελευθερίας τον διαφυλάττουμε κατά του ζυγού της τυραννίας. Αυτή είναι μια πνευματικά κτισμένη εθνική κοσμοθεωρία. Δεν τρέφει αυταπάτες. Ξέρει τι θέλει και είναι εμποτισμένη στις Υψηλότατες Αρχές του πολιτικού πολιτισμού, δηλαδή την Ανεξαρτησία, την Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Αν μια τέτοια εθνική κοσμοθεωρία κυριαρχούσε σε όλο τον κόσμο ο κόσμος θα είχε άλλη όψη.
Είναι άξιο; θαυμασμού ο τρόπος που ο αρθογράφος-επιστήμονας, όπως αρέσκεται να αποκαλείται, από τη μια ερμηνεύει τα ιστορικά συμβάντα (“Το ψιλοκατάλαβε την δεκαετία του 1960 όταν πήγαν να σφαγιάσουν και διασκορπίσουν την Κύπρο με το περιβόητο σχέδιο Άτσεσον και μερικά άλλα συναφή ‘σχέδια'”), αλλά, όταν αποδεικνύεται πως η κριτική του ήταν άτοπη, προσπαθεί, ανεπιτυχώς βέβαια, να αμυνθεί πίσω από την άχλη της θεωρίας της “διεθνολογίας” και, εν μέρει, της ιστορίας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη διατήρησης απόστασης από τα γεγονότα μέχρις η “επιστημονική” μελέτη αποφασίσει για την ιστορική τους συνάφεια. Βέβαια, η επιστημονική μελέτη “ετοιμάζεται”, σίγουρα και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ιδίου.
Κύριε Ήφαιστε, η επιστημονική δεοντολογία απαιτεί τον σαφή διαχωρισμό της μετα-θεωρίας από την θεωρία. Δεν είναι αποδεκτό να εκφέρετε σαφείς απόψεις υπέρ το Μακαρίου (για να το πούμε ξακάθαρα), και η απάντησή σας στην κριτική να είναι μια φλύαρη επανάληψη των μετα-θεωρητικών σας θέσεων (αλήθεια, τι πρόβλημα έχετε με την αντίληψη των νηπίων;) και εσείς, ένας επιστήμων, να πλατυάζετε για πράγματα που δεν σας ρώτησε κανένας!
Από ένα άρθρο λοιπόν για τον (αθώο κατ’ εσάς) Μακάριο και τον κίνδυνο που φαίνεται τώρα να διέρχεται η Κύπρος, καταλήξαμε σε διάλεξη περί διεθνολογίας και μετα-διεθνολογίας. Κάτι καμμένο μου μυρίζει εδώ, κύριε Ήφαιστε.
Για να τελειώνουμε. Επειδή ακόμα και τα γνωστά σας νήπια γνωρίζουν πως ακαδημαϊκοί δεν έχουν την αποκλειστικότητα της επιστημονικής μεθόδου, προσπαθείστε, όσο και αν σας είναι δύσκολο, να αντιμετωπίσετε τους συνομιλητές σας “στα ίσα” γιατί, ποιός ξέρει; Ίσως κάποιος από αυτούς να είχε τον χρόνο που εσείς φαίνεται δεν έχετε (απασχολημένος φαντάζομαι με την διδασκαλία και μελέτη πολλών άλλων κειμένων της επιστήμης σας), να μελέτησε τα σχετικά ιστορικά κείμενα (των οποίων φαίνεται ο όγκος σας φοβίζει) και να εκφέρει άποψη επ’ αυτών πλέον βαρύνουσαν την ιδικής σας!
Με άλλα λόγια, κύριε Ήφαιστε, αφήστε τον Μακάριο να τον κρίνουν αυτοί που τον μελέτησαν σε βάθος και αυτοί που τον έζησαν, στον ανθελληνισμό του (καθόλου βαθιά Έλληνας δεν ήταν, σας βεβαιώνω), στην καλογερίστικη ξεροκεφαλιά του (όπως πολύ στενοί συνεργάτες του μαρτυρούν), στην μεγαλομανία του και την πονηριά (και όχι ευφυία) του. Όσο για τους χαρακτηρισμούς που αφειδώλευτα σκορπάτε στους τέσσερεις ανέμους, εκεί πάνε, κύριε Ήφαιστε: στα σπίτια του Αιόλου.
Αφήστε την κριτική σε αυτούς που ξέρουν.
Πρεπει να ειμαστε δικαιοι με τον Μακαριο.
Η ριψοκινδυνη αποπειρα του να αναθεωρησει το απεριγραπτο Συνταγμα του 1960 πυροδοτησε την τουρκανταρσια, με αποτελεσμα την επιτυχημενη καταστολη της και την απαλλαγη της Κυπρου από τα δεσμα της Ζυριχης.
Βεβαια τα πραγματα είναι πιο συνθετα: Η τουρκανταρσια θα ξεσπουσε σε κάθε περιπτωση, αφου οι Τουρκοι εφερναν λαθραια οπλισμο από το 1961. Κατεσταλλη δε χαρη στα οπλα που ειχε στειλει ο τοτε ταγματαρχης της ΚΥΠ και μετεπειτα δικτατορας Γ. Παπαδοπουλος, κρυφα από τους Αβερωφ-Καραμανλη, οι οποιοι ειχαν αρνηθει κάθε βοηθεια στην Κυπρο!
Ο Μακαριος κατηγορειται για τη φιλοσοβιετικη του πολιτικη. Είναι όμως πιθανο ότι ακριβως αυτή η φιλοσοβιετικη πολιτικη, αλλα και η εκλογικη ισχυς του ΑΚΕΛ, τρομοκρατησε τους Αμερικανους και τους επεισε να προωθησουν την Ενωση την περιοδο 1964-1966, ώστε η Κυπρος να τεθει υπο τη διοικηση της ΝΑΤΟϊκης Ελλαδας.
Αν ο Μακαριος χρησισμοποιουσε τη φιλοσοβιετικη του γραμμη ως ένα στρατηγημα για να πετυχει την Ενωση, η Κυπρος θα ηταν σημερα ελληνικη επαρχια. Δυστυχως όμως τη χρησιμοποιησε ως οχημα για να επιτυχει την «Αδεσμευτον Ανεξαρτησιαν».
Ο Μακαριος ουδεποτε απαντησε στο ερωτημα “ποιός θα υπερασπισει την Κυπρο αν οι Τουρκοι επιτεθουν;”
Την Ελλαδα την ειχε ουσιαστικα αποκηρυξει απο το 1964, και μαλλον χαρηκε οταν εφυγε η Μεραρχια το 1967. Εξαγριωσε τους Αμερικανους με την πολιτικη του. Απο τους Αραβες και τον Τριτο Κοσμο καμμια σοβαρη στρατιωτικη βοηθεια δεν μπορουσε να ελθει. Δεν ειναι βεβαιο οτι η ΕΣΣΔ ειχε την προθεση να τον συνδραμει πραγματικα και ουσιαστικα. Ετσι εμεινε ερημος φιλων και συμμαχων, ενω το ενδιαφερον του για την αμυνα της Κυπρου περιοριστηκε στη συγκροτηση του παραστρατιωτικου “Εφεδρικου Σωματος”.
Νομιζε οτι αυτος θα καθαριζε με τους αριστοτεχνικους του διπλωματικους ελιγμους, εκμεταλλευομενος τις αντιθεσεις των ξενων δυναμεων στη σκακιερα της Ανατολικης Μεσογειου. Νομιζε οτι ηταν αριστος παικτης του διεθνους ποκερ, που κατειχε τελεια την τεχνη της μπλοφας. Δεν ηταν ομως. Επαιξε στα χαρτια την τυχη του Κυπριακου Ελληνισμου. Και εχασε.
Στην τεκμηριωμένη κριτική μου (με έγγραφα που πρώτη φορά δημοσιεύονται και μερικά πρώτη φορά στα ελληνικά) για την ανθελληνική, ανθενωτική και αντινατοϊκή, καταστροφική “πολιτική” τού Μακαρίου για την Κύπρο και για την Ελλάδα, ο κ. Ήφαιστος απαντά με τις συνήθεις απεραντολογίες – όπως σωστά επισημαίνει και ο ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ – αλλά και ξανά με τη δική του, γνωστή πλέον, θεωρία: Δεν μπορούμε, λέει, να κάνουμε “προφητείες του παρελθόντος” ότι αν γινόταν εκείνο κι αν γινόταν το άλλο, άλλες θα ήταν και οι ιστορικές εξελίξεις, επειδή παρεμβάλλονται ένα σωρό άλλοι “αστάθμητοι παράγοντες”!! Συστήνει, δηλαδή, μην πάθει κανένα κακό το ίνδαλμά του, ο Μακάριος, να βγάλουν οι πάντες τον σκασμό και να συνεχίσουμε όλοι να ζούμε με τα ψέματα, τους μύθους και τα παραμύθια που καλλιέργησε ο ίδιος ο Μακάριος την εποχή που έκανε ό,τι ήθελε κατέχοντας τις δυο απόλυτες εξουσίες της Κύπρου, την εκκλησιαστική και την προεδρική, παρασύροντας τον λαό κι εκβιάζοντας τις ελληνικές κυβερνήσεις, που περηφανεύονταν πως τις έτρωγε για πρόγευμα! 12 εν όλω με 13η τη δικτατορική, που τελικά όμως τον έφαγε εκείνη ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
Τώρα, τόσο φτηνοί πρόχειροι είναι οι συλλογισμοί του κ. Ήφαιστου, ώστε χωρίς να το καταλάβει στο τέλος καταστρατηγεί ο ίδιος και τη δική του θεωρία:
“Ο Γρίβας”, λέει “…εάν δεν πέθαινε δεν θα φτάναμε στο πραξικόπημα”!!
Αυτό τι άλλο είναι από προφητεία του παρελθόντος; Αυτό κι αν είναι προφητεία του παρελθόντος, αφού πρόκειται για σκέτη και ατεκμηρίωτη, υπόθεση.
Στη συνέχεια, για να υποστηρίξει το… δικαίωμά του να καταστρατηγεί και τον εαυτό του ακόμα, επικαλείται (εκτός από την πανεπιστημιακή του ιδιότητα) και, τι άλλο, τον πατριωτισμό του βέβαια!! Και για να τον αποδείξει πέραν κάθε αμφιβολίας προβάλλει τα άσχετα με το θέμα ποιήματα ενός πραγματικού ήρωα του ελληνισμού, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη! Ο οποίος, συνεχίζει, “θα είχε εξελιχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους όλων των εποχών και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές” ΑΝ δεν τον δολοφονούσαν!
Πάλι, δηλαδή, υποθετικές προφητείες του παρελθόντος αλλά, είπαμε, θεωρεί ότι επιτρέπονται εφόσον βολεύουν τώρα τον ίδιο!
Κι όλ’ αυτά τα γράφει, λέει, και “σε άλλη πολύ σοβαρή συζήτηση με συναδέλφους… όπου συνήθως δεν δικάζουμε προθέσεις ή προσποιούμαστε τους εισαγγελείς της ιστορίας όταν ακούμε σοβαρά επιχειρήματα… Πρόκειται” συνεχίζει, για “ηλεκτρονική ομάδα συζητήσεων πολλών χιλιάδων Ελλήνων Ακαδημαϊκών ανά τον κόσμο”!! Είναι άραγε και ο κ. Βερέμης μέσα σε αυτές τις χιλιάδες; Και είναι, άραγε, ο κ. Ήφαιστος που έπεισε τον κ. Βερέμη ότι τα έγγραφα-τεκμήρια που παρουσιάζω εγώ είναι… “προφητείες του παρελθόντος”;
Ας δώσει και σε μας τους μη πανεπιστημιακούς, τους πτωχούς τω πνεύματι τη διεύθυνση αυτής της ηλεκτρονικής ομάδας των προφεσόρων να δούμε πώς ακριβώς διαξάγονται εκεί αυτές οι “σοβαρές συζητήσεις”!
Όσο για την άλλη επιστημονική ομάδα, που “εξετάζει” όσα ο ίδιος αδυνατώντας να απαντήσει αποκαλεί “προφητείες του παρελθόντος”, πάνε πολλοί μήνες, αν όχι και χρόνια που την περιμένουμε (όπως διαπιστρώνει και ο ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ) να εξαπολύσει το επαπειλούμενο… πόρισμά της χωρίς, βέβαια, ποτέ να το βλέπουμε, διότι μάλλον είναι ανύπαρκτη.
Είναι, όμως, και οι επαναλαμβανόμενες κατηγορίες του γι’ αυτούς που “ρίχνουν νερό στο μύλο των Τούρκων”. Το πραγματικά πολύ νερό, όμως, το πάρα πολύ νερό στο μύλο των Τούρκων, είναι ο Μακάριος που το έριξε με την ανθελληνική και ανθενωτική πολιτική του, που κατάλειξε στον εμφύλιο και στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τόσο νερό, μάλιστα, που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κι άλλο να ρίξουν άλλοι!!
Από τότε είναι που όλα τα πραγματικά “παληκάρια της φακής” κατηγορούν εκείνους που μάχονται να κλείσουν τις στρόφιγγες ότι είναι “προδότες” επειδή συνομιλούν με τους Τούρκους. Αλλά αν δεν συμφωνούν τα παληκάρια της φακής με τις συνομιλίες γιατί δεν υποστηρίζουν την δια του πολέμου ακύρωση των τετελεσμένων στην Κύπρο, παρά μόνο εναντιώνονται στις συνομιλίες;
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Πουλούν φούμαρα στον λαό με στόχο την αναρρίχηση στην εξουσία. Αυτό το κόλπο το ψώνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου από τον μάστορα του είδους Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄και τώρα το συνεχίζουν διάφοροι μικρότεροι άλλοι, που όσο πάει και λιγοστεύουν ευτυχώς, αλλά και δυστυχώς, γιατί φθείρουν και όποιο ελάχιστο πεδίο πολιτικής εντιμότητας παρέμεινε στην πατρίδα μας.
Όμως, αυτό που περιμένουμε από τον κ.Ήφαιστο είναι να μας παραπέμψει στην πλήρη ηλεκτρονική διεύθυνση των “Hellenic Professors”, αντί να μας φλομώνει με τους εκάστοτε ανέξοδους και αναίμακτους εθνικοαπελευθερωτικούς του λόγους επί τη εκάστοτε εθνική επετείω.
Σημείωση: “Υπέρ” μου ή υπέρ μου, “εναντίον” ή εναντίον μου, δεν πρόκειται να ασχοληθώ, να σχολιάσω ή να απαντήσω σε ανώνυμους ή ψευδώνυμους ή φαινομενικά επώνυμους σχολιογράφους, εκτός κι αν η σοβαρότητά τους, κρινόμενη από τα γραφόμενά τους, είναι αδιαμφισβήτητη. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι τέτοια σοβαρότητα με τεκμηριωμένες απόψεις επέδειξε ο ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ.
Αγαπητε κ. Ροδιτη
Εγω παντως θα κανω και παλι την ιδια ερωτηση, και αν θελετε απαντατε.
Ωραια, ο Μακαριος ηταν αυτος που ηταν. Σημερα τι κανουμε ; Φρεσκα κουλουρια φωναζει ο κουλουράς!
Σε προηγουμενη αναρτηση παρουσιασα τις τρεις δυνητικες στρατηγικες επιλογες της Κυπρου.
http://www.antibaro.gr/article/10367
Συνοπτικα: 1) Απορριψη των προτεινομενων σχεδιων και υπομονη μεχρι να ελθουν καλυτερες μερες. 2) Αποδοχη της διχοτομησης, αλλα μονο στη βαση του 80-20, συμφωνα με τους πληθυσμιακους συσχετισμους πριν τον τουρκικο εποικισμο. 3) Αποδοχη των βασικων αρχων των σχεδιων Γκαλι και Αναν, και προσπαθεια επιμερους βελτιωσεων στις λεπτομερειες.
Αν υπαρχει και άλλη επιλογη, θελω να την ακουσω. Φοβουμαι ότι δεν υπαρχει.
Ο κ. Ηφαιστος προτεινει την 1η επιλογη. Εγω προτεινω την 1η επιλογη , αλλα αν η Κυπρος δεν αντεχει να περιμενει άλλο, να παμε για τη 2η επιλογη. Ο Προεδρος Αναστασιαδης προφανως προκρινει την 3η επιλογη.
Δεν εχω καταλαβει εσεις τι ακριβως προτεινετε εσεις. ΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Αν σας ρωτησει ο Προεδρος Αναστασιαδης «Ρε Αντη, εσυ τι θα εκανες στη θεση μου;» τι θα τον συμβουλευατε; Να μιλαμε με τους Τουρκους, πολύ καλα. Να διαχειριστουμε την ηττα μας. Αλλα αν εισασταν εσεις ο Ελληνοκυπριος διαπραγματευτης, ποια θα ηταν ακριβως η προταση σας προς την άλλη πλευρα;
Απαντηση δεν χρωστατε σε εμενα, αλλα σε έναν ολοκληρο κοσμο Κυπριων Ενωτικων, που προσπαθει τελος παντων να καταλαβει πώς σκεφτεστε εσεις εκει στον ΔΗ.ΣΥ.
Λέω να μην επανέρχομαι όταν η συζήτηση εισέρχεται σε λαβύρινθους όπου η οχλαγωγία των εμπαθών εναλλασσόμενων παρόμοιων όμως επώνυμων και ανώνυμων σχολίων δεν προσφέρονται σε συζήτηση. Όποιος αδιόρθωτος και εμπαθής, σε βαθμό που χρειάζεται βοήθεια “ειδικού”, βλέπει ότι στο κείμενο αυτό εγώ εκθειάζω τον Μακάριο, λυπάμαι γιατί δεν μπορώ να τον βοηθήσω. Εν τέλει, δεν είναι ειδικός διερεύνησης μυστηριωδών υποθέσεων. Ένας ταπεινός αναλυτής είμαι. Που γνωρίζει αρκετά όμως για να μπορεί να πει ότι η επίκληση αρχείων ως μέσο προφητειών του παρελθόντος είναι επιστημονική αστειότητα. Μια μεγάλη ανά πάσα στιγμή όταν σκοπό έχει να ελέγξει ένα χώρο, να τον θέσει υπό επικυριαρχία και να τον μοιραστεί με τους υψηλούς πελατειακούς της εταίρους (όχι πάντως την Ελλάδα της δεκαετίας του 1960) καταστρώνει μύρια σχέδια και εναλλακτικά σενάρια που όλα εξυπηρετούν τον κεντρικό σκοπό. Κανείς δεν έχει παρά να ανοίξει τα μάτια του στην Συρία ή στην Ουκρανία και να δει την μέσω υποσχέσεων πυροδότηση στρατηγικών παιγνίων όπου ο κάθε ιθαγενής στον οποίο κουνούν καθρεπτάκια συνήθως γίνεται βορά των θηρίων. Επειδή πολλοί αναλώνεστε δια ασήμαντον αφορμή δεν θα επανέλθω αλλά θα πρότεινα στους καλόπιστους να διαβάσουν κείμενα αξιόπιστων διεθνολόγων όπως οι Κουφουδάκης και Ευρυβιάδης αλλά και πολλών άλλων που εξέθεσαν την μέχρι εγκληματικότητας αναξιοπιστία και επιπολαιότητα των Αθηναίων, οι οποίοι συνωμοτούσαν και υπόσχονταν, οι άθλιοι, πραξικόπημα κατά ενός εκλεγμένου ηγέτη που υποστηριζόταν από την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Και όλα αυτά την στιγμή που θα έβγαιναν οι Τούρκοι, θα “προχωρούσαν” προς κάποιες θολές γραμμές, θα είχαμε “συγκρούσεις θερμόαιμων” Ελληνοκυπρίων [που θα προκαλούσαν την ολική κατάληξη της Κύπρου;] και ο Αμερικανός Αρχηγός του Επιτελείου να λέει στον Πρόεδρο ότι “Επιτελείου «Η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική για τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών σε σύγκριση με την Ελλάδα» Γι’ αυτό, «θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ που σχετίζονται με την Τουρκία όσον αφορά μια σύντομη διευθέτηση όσον αφορά το κυπριακό ζήτημα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε μια ισχυρή Τουρκία φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη και εάν σε τελευταία ανάλυση θα διακινδυνεύουμε να αποξενώσουμε και προκαλέσουμε υποχώρηση των ελλήνων συμμάχων».”
Θεωρίες και μετά-Θεωρίες και κολοκύθια. Εδώ μιλάμε για εξόφθαλμα πράγματα που δεν χρειάζεται καν να υποστούν καν την βάσανο περαιτέρω διερεύνησης. Αν αυτό γίνεται ευρύτερα δεν αφορά ή σχετίζεται τα ιστοριογραφικά ανέκδοτα του καθενός αλλά για να συναχθούν ή επιβεβαιωθούν επιστημονικά συμπεράσματα για τη στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων και τις σχέσεις μικρών και μεγάλων δυνάμεων.
Ενώ οι ασυναρτησίες και οι ύπουλες δολοφονίες χαρακτήρα ανώνυμων και επώνυμων που πονηρά εναλλάσσονται με αφήνουν παγερά αδιάφορο, πρέπει να πω ότι βρίσκω εκπληκτικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένα κείμενο που ολοφάνερα δεν εκθειάζει τον Μακάριο αλλά ασκεί κριτική σε αυτούς που παριστάνοντας τους ιστορικούς εισαγγελείς κατά του Μακαρίου την ίδια στιγμή (που αυτοί οι εισαγγελείς) οδοιπορούν ή συνοδοιπορούν ανανικά προς τα νεο-Οθωμανικά Σούσα, προκαλεί έξαψη. Προκαλεί φανατισμό, εμπάθεια, κριτική και εμφύλια σύνδρομα.
Για να βοηθήσω όποιον θέλει να προβληματιστεί γόνιμα όμως αλλά και για να … εξάψω την φαντασία, κάνω αυτό το τελευταίο σχόλιο που φωτίζει το τι ακριβώς παίζεται. Παραθέτω ως τελευταία μου παράγραφο μια παράγραφο σε άλλη ιστοσελίδα:
quote
Σίγουρα ο Μακάριος δεν δικαιολογείται που έστω και υπό πίεση υπέγραψε την Ζυρίχη. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι το νόημα της πιο πάνω παρέμβασής μου δεν είναι να δικαιώσει τον Μακάριο. Αυτό είναι ολοφάνερο. Δίκες του παρελθόντος, προφητείες το παρελθόντος, δίκες προθέσεων ιστορικών προσώπων κτλ, έχω επανειλημμένως γράψει ότι είναι τσαρλατανιές και δεν αποτελούν βάση σοβαρής συζήτησης είτε αφορά τον Μακάριο, τον Γρίβα ή κάποιο άλλο. Σκοπός του κειμένου είναι ολοφάνερα ένας: Δεν μπορεί να δολοφονείται η ιστορική παρουσία του Μακαρίου για πράγματα που είναι ολοφάνερα σωστά για παράδειγμα η σχεδιαζόμενη απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο το 1964 όταν η Αθήνα ερασιτεχνικά (μόνο ερασιτεχνικά;) παρ’ ολίγο να εμπλέξει την Ελλάδα και την Κύπρο σε θανατηφόρες περιπέτειες. Όπως και να έχει δεν είναι δυνατό να γίνονται τέτοια και άλλα άλματα και (χονδροειδή) σφάλματα και την ίδια στιγμή αυτοί που παριστάνουν τους εισαγγελείς των ιστορικών προσώπων να είναι υποστηρικτές των σχεδίων Αναν. Να λένε, «για παράδειγμα»: Το δεδομένο που αρνούνται να δουν οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει». Η αποφυγή οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας δεν αποτελεί φάρμακο. …. να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη.»
Αυτοί είναι οι σημερινοί εισαγγελείς της ιστορίας που κρατούν σημαία «για όλα φταίει ο Μακάριος» υποστηρίζοντας ευθέως τα σχέδια Αναν και την υποδούλωση ενός εκατομμυρίου Ελλήνων στην νέο-Οθωμανική δεσποτεία. Για «την βιολογική τους επιβίωση» σε μια υποτελή «ιδιότυπη δημοκρατία».
Σίγουρα, όταν έγραψα αυτό κείμενο σε δέκα περίπου λεπτά σκοπός ήταν να αντικρουστούν όσοι επικαλούμενοι πιθανά ή φανταστικά λάθη του Μακαρίου την ίδια στιγμή να τάσσονται υπέρ της τουρκικής επικυριαρχίας στην Κύπρο (αυτό είναι η δικοινοτική/διζωνική, πολιτική ισότητα).
unquote
Να είστε όλοι καλά και να χαίρεστε ότι και να λέτε. Να ξέρετε όμως ότι η υποδούλωση των Κυπρίων με παρελάσεις συνειδητών ή ανεπίγνωστων οδοιπόρων ή συνοδοιπόρων προς τα νεο-Οθωμανικά Σούσα δεν είναι αστεία υπόθεση. Δεν θα είναι “βιολογική ειρήνη” αλλά εξόντωση. Χρειάζεται σοβαρότητα από όσους μπορούν να την έχουν.
Στην Κύπρο, κύριε Ήφαιστε, έχουμε μια παροιμία. “Απο ΄ν΄ αντρέπεται, ο κόσμος εν δικός του” που στη καθομιλουμένη σημαίνει “όποιος δεν έχει ίχνος ντροπής, [νομίζει] πως έχει όλο τον κόσμο δικό του”.
Λοιπόν! Για να τελειώνουμε με τον Μακάριο και την δική σας θέση. Δεν σας κατηγόρησε κάποιος πως “εκθειάζετε” τον Μακάριο, αλλά πως το κείμενο σας βρίθει από ανακρίβειες, πλατυασμούς και αντιφάσεις (στις οποίες πάλιν με γενικότητες (δεν) απαντάτε). Πολλές από αυτές τις ανακρίβειες αφορούν στον Μακάριο, άλλες στο περιβάλλον της εποχής και άλλες σε ιστορικά δεδομένα. Όσον αφορά τώρα στις περι τον Μακάριο ανακρίβειες, δίδεται μέσω αυτών η εντύπωση πως είχε χαρακτηριστικά που δεν είχε. Δεν ισχυρίστηκε κανένας πως αυτά τα χαρακτηριστικά που του αποδίδετε είναι εκθειαστικά. Απλά, είναι ανακριβή αυτά που υποστηρίζετε για το πρόσωπο αυτό. (Εκτός αν εξαφανίστηκε κάποια κριτική στην οποία αναφέρεστε.)
Όπως ανακριβή είναι και πολλά από αυτά που αναφέρεται στην προόσφατη απάντησή σας, τα οποία πρέπει επίσης να διορθωθούν.
Ποιός σας είπε, κύριε Ήφαιστε, πως ο “ηγέτης “υποστηριζόταν από την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας”; Ζούσατε και εσείς, τότε, στην Κύπρο; Αισθανόσαστε και εσείς τον παλμό των ημερών εκείνων; Είχατε και εσείς συγγενείς που βασανίστηκαν από τα ειδικά παραστρατιωτικά σώματα που ο Μακάριος διοργάνωσε για την προστασία του; Είσαστε και εσείς μαθητής σε ένα σχολείο που δέκτηκε εισβολή από τις ορδές των αφιονισμένων επικουρικών του “εκλελεγμένου ηγέτη” επειδή οι μαθητές διαδήλωναν εναντίον του στο προαύλιο του σχολείου τους; Προφανώς όχι. Από πέμπτο χέρι είναι τα “επιστημονικά δεδομένα” σας, μου φαίνεται. (Και δεν χρειάζεται να προστατεύεται το κείμενό σας από κριτική επαναλαμβάνοντας πως γράφτηκε σε 10 λεπτά. Και οι κριτικές γράφονται σε 10 λεπτά, μην ανησυχείτε!)
Τι είναι τούτο, τέλος πάντων, μέσα στα κείμενα αυτών που σας απάντησαν (επειδή πρέπει οι ανακρίβειες να διορθώνονται έστω και από κείμενα των 10 λεπτών), που σας δίδει το δικαίωμα να κατηγορείτε όσους διαφωνούν μαζί σας πως διακατέχονται από “έξαψη, […] φανατισμό, εμπάθεια, κριτική και εμφύλια σύνδρομα”; Μήπως είναι αυτή η υπερβολή σας που χρήζει ψυχολογικής ερμηνείας;
Είναι επίσης λάθος να υποθέτε πως όσοι υποστηρίζουν πως “για όλα φταίει ο Μακάριος” (που δεν νομίζω να το υποστηρίζει κανένας, για να είμαι ειλικρινής), είναι και στο δρόμο προς τα Σούσα. Αν απλά σας “έπνιξε το δίκηο” και έπρεπε να γράψετε κάτι, το καταλαβαίνω. Αν όμως η πρόθεση ήταν να προβάλετε μια σοβαρή θέση, έπρεπε να γράψετε ένα άλλο κείμενο και όχι αυτό που γράψατε!
Δεν θέλω και το ξέρω να έρχομαι σε αντιπαράθεση με τον γείτονα μου της παλιάς μου γειτονιάς στην Λευκωσία. Πιστεύω ότι μας δένουν πολλά.
Τον παρακαλώ γι’ αυτό να διαβάσει ότι γράψω χωρίς να απαντήσει. Αν απαντήσει δεν θα επανέλθω. Απλά θέλω να δώσω από ιδίαν γνώση πραγματική πληροφόρηση. Σε όποιον θέλει να γνωρίζει.
1. Λυπούμαι που το λέω, αλλά είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι ο Παπανδρέου έστειλε, κρυφά τη μεραρχία ΜΟΝΟ για να υποστηρίξει την Κύπρο. Τονίζω το και «μόνο». Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω. Όποιος επίσης πιστεύει ότι το έκανε κρυφά είναι αφελής.
2. Ο Παπανδρέου είναι ο υπαίτιος για τη δικτατορία. Γιατί όταν ο Αντρέας έκανε τον Ασπίδα στον στρατό (μυστική οργάνωση) και τον αποκάλυψε αν δεν κάνω λάθος ο Γρίβας, θέλησε να προστατέψει το γιο του. Έτσι δεν δέχθηκε την πρόταση του τότε Βασιλιά να βάλει έναν της απόλυτης εμπιστοσύνης του υπουργό Άμυνας και επέμενε να είναι ο ίδιος. Παρά το ότι του έλεγε ο τότε Βασιλιάς ότι αυτό δεν ήταν πρέπον. Έτσι ακολούθησαν όσα έγιναν και ήρθε η δικτατορία.
3. Ο Παπανδρέου κατηγορείται και για πολλά άλλα μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο που δεν είναι του παρόντος.
4. Και μια και μιλάμε για τον Παπανδρέου να θυμίσω ότι πριν ο Σοφοκλής Βενιζέλος προσπάθησε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να κάνει την Κύπρο ένα είδος τουρκικού προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ. Αυτό δηλαδή που προωθεί σήμερα ο Ανανιακός εφιάλτης Αναστασιάδης.
5. Τα περί Πεπονή, ότι ο Μακάριος ήθελε να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ μόνον αστεία είναι. Η πραγματικότητα ήταν η επιδίωξη του Κλη- Κλη (του Σοφοκλή Βενιζέλου) να καταργήσει ως ανωτέρω την Κυπριακή δημοκρατία.
6. Τα του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή, του προδότη των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου (δεν πω να δείτε την τότε επιστολή του Τάσου προς Γρίβα γιατί και ο Τάσσος είναι στο στόχαστρο του Ανανιακού εφιάλτη Ανανστσιάδη ότι και αυτός «φταίει» που ο Ανανστασιάδης με τον Αρχιεπίσκοπο θα τουρκέψουν τώρα την Κύπρο, βάζω το τι έγραψε ο πατριώτης δημοσιογράφος που παρίστατο στο Λονδίνο τότε. Δείτε το, Πενήντα χρόνια από Ζυρίχη – Λονδίνο, Μαρτυρία του MIXAHΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Πώς ο Μακάριος εξαναγκάσθηκε να υπογράψει τη μοιραία συμφωνία για την ολέθρια «λύση», http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38407&colid=&catid=48&dt=2009-02-22
7. Δεν θα επαναλάβω με βάση ατράνταχτα στοιχεία το ότι οι τούρκοι εισέβαλαν το 1974 ελεύθερα στην Κύπρο μετά «άδεια» του Καραμανλή για να τους δώσει την περιοχή του τον Αττίλα1 και να «λύσει» το Κυπριακό.
8. Για τον έτερο πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Ανδρέα Παπανδέου, πληροφορηθείτε τι ήταν το mea culpa του με τον Οζάλ που έκανε τους δύο άριστους πρέσβεις της Ελλάδας, τον Μιχάλη Δούντα και τον Θέμο Στοφορόπουλο να παραιτηθούν διαμαρτυρόμενοι.. Ήταν η αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής των τούρκων από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και η απεμπόληση του δικαιώματος της Ελλάδα για γεώτρηση στο Αιγαίο ακόμα και στη Χαλκιδική.
9. Πιάσαμε ως τώρα, Καραμανλή, γέρο Παπανδρέου και Ανδρέα Παπανδρέου.
10. Αε δούμε τώρα Κώστα Σημίτη τον μέγα προδότη Κύπρου και της Ελλάδας. Δείτε τι γράφει ο τέως Πρόεδρος ο Χρήστος Σαρτζετάκης στο άρθρο – ανάλυση του , ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΘΝΙΚΩΣ ΕΠΙΖΗΜΙΟΥ ΑYTOΠΑΓΙΔΕΥΣΕΩΣ .Οἱ περὶ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης αὐταπάτες μας, http://www.sartzetakis.gr/points/ellinismos11.html .
Και ας δούμε τοι γράφει και για τον υβριζόμενο σήμερα επίσης Τάσσο Παπαδόπουλο πάλιν ο Χρήστος Σαρτζετάκης. ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣhttp://www.sartzetakis.gr/thesis/dilosis5.html .
11. Αυτό, που λέει ένωση ο σαφώς άσχετος συμπατριώτης μου ότι δήθεν την εμπόδιζε ο Μακάριος ήταν πάντα Νατοϊκή λύση με την τουρκία να πατά μόνιμα το πόδι της στην Κύπρο. Ας διαβάσει τη ήθελε ο Σάυρους Βαν κτλ. Όλα τα άλλα είναι όνειρα θερινής νυκτός.
12. Όλοι μα όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας προσπάθησαν να δώσουν λύση νατοϊκή με τη οποία η Κύπρος θα κατέληγε από τότε στην τουρκία. Για να το πετύχουν αυτό δίχασαν τον αγνό λαό μας. Και στο τέλος ο Καραμανλής άφησε τους τούρκους να αποβιβαστούν ελεύθερα ως είχε συμφωνήσει το 1973 στο Παρίσι με τον Κίσσινγκερ. Ώρα να δείτε επιτέλους την αλήθεια.
13. Οι ίδιες δυνάμεις έφεραν το 2004 το σχέδιο Ανάν που το επαναφέρει τώρα ο εφιάλτης Αναστασιάδης , με το σύνθημα «για όλα φταίει ο Μακάριος και ο Τάσσος» που αδαπάνως άρχισαν να μα το σερβίρουν , το Ιακώβιο πρώτα με τη Φανούλα να δείχνει ότι άλλαξε στρατόπεδο.
14. Το σχέδιο Άτσεσον όπως λέει ο αγαπητός Άντης το συζητήσαμε αναλυτικά. Επιμένω ότι ο «γνωστ’ός» Βερέμης είχε δίκαιο. Ποτέ η επίσημη Αμερική δεν δέχτηκε όσα συζήτησαν οι Άτσεσον και ό Πρέσβης που αναφέρει ο Άντης και ούτε τέθηκε τέτοιο θέμα στο συμβούλιο του στέμματος στην Ελλάδα. Το σχέδιο Άτσεσον ήταν το γνωστό με την Καρπασία στους τούρκους τα καντόνια των τούρκων κτλ. Δηλαδή από τότε η Κύπρος γινόταν τούρκικη και ο Παπανδρέου αυτό υποστήριζε μιλώντας για ρετιρέ κτλ.
15. Τι αυταπάτες είναι αυτές για τον Τσακλαγιανγκίλ και τους τούρκους ότι δεν ήθελαν την Κύπρο που από το 1950 είχαν σχεδιάσει να την ΑλεξΑνδρεττοποιήσουν.
16. Αυταπάτες με πρωθυπουργό τον Παρασκευόπουλο. Ξέρετε αγαπητοί μου τι ήταν ο Παρασκευόπουλος; Και τι ο Τούμπας;; Σκέτες μαριονέττες και για πολύ λίγο διάστημα. Μέχρι να έρθει ο Παπαδόπουλος.. Που και εκείνο όταν θέλησε ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία με τον Μαρκεζίνη για να σωζόταν και η Κύπρος δεν τον άφησε ο «εθνάρχης» Καραμανλής ο δεσμευμένος ήδη με τον Κίσσινγκερ να δώσει την Κύπρο στους τούρκους αυταπατόμενος ότι έλυνε το Κυπριακό, ο προδότης.
Αγαπητε ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ
Ο Μακαριος οχι μονο ηταν ανθενωτικος, αλλα και ενας ελεεινος δικτατορας, χωρις καμμια δημοκρατικη νομιμοποιηση, ο οποιος ουδεποτε κερδισε τιμιες εκλογες μετα το 1959, και ο οποιος εξαπελυσε τρομερους διωγμους κατα των πολιτικων του αντιπαλων. Γνωστα πραγματα αυτα.
Βεβαιως η προσωπικη σου μαρτυρια μας ενδιαφερει παρα πολυ.
Ο κ. Ηφαιστος αποκρυπτει την αληθεια. Αλλα αν καταλαβες καλα το θεμα της αναρτησης του κ. Ηφαιστου δεν ειναι ακριβως ο Μακαριος.
Η βασικη του θεση ειναι: «Ο Προεδρος Αναστασιαδης και καποιοι υποστηρικτες του, επικαλουνται καταχρηστικως τη μακαριακη περιοδο της Κυπρου ως αλλοθι για να δικαιολογησουν το νεο σχεδιο Α(υ)νάν που ετοιμαζουν. »
Ας αφησουμε λοιπον το Μακαριο στον ταφο του και ας δουμε το σημερα.
Εγω παρεθεσα τις τρεις δυνητικες στρατηγικες επιλογες της Κυπρου.
Ο Προεδρος Αναστασιαδης ακολουθει την 3η επιλογη. Πραττει ορθως; Διασωζει η επιλογη αυτη ό,τι δυναται να διασωθει, ή ειναι καταστρεπτικη για την Κυπρο;
Δεν γίνεται να μην επανέλθω: Όταν κάποιος επιχειρεί να μιλήσει αυστηρά!!!! αντικειμενικά εισρέουν ορμητικά τα εμφύλια σύνδρομα, τα τραύματα, οι ψυχώσεις και πνευματικές ανωμαλίες που προκαλούν στον λαό μας οι ξένες επεμβάσεις. Τι γράφει ο κύριος ανώνυμος (ποιος να είναι άραγε, μα οποιοσδήποτε!). Συνεννόηση δεν υπάρχει και ούτε αναμένω να υπάρξει συνεννόηση με το χάος. Γράφει: “”Ζούσατε και εσείς, τότε, στην Κύπρο; Αισθανόσαστε και εσείς τον παλμό των ημερών εκείνων; Είχατε και εσείς συγγενείς που βασανίστηκαν από τα ειδικά παραστρατιωτικά σώματα που ο Μακάριος διοργάνωσε για την προστασία του; Είσαστε και εσείς μαθητής σε ένα σχολείο που δέκτηκε εισβολή από τις ορδές των αφιονισμένων επικουρικών του “εκλελεγμένου ηγέτη” επειδή οι μαθητές διαδήλωναν εναντίον του στο προαύλιο του σχολείου τους; Προφανώς όχι. Από πέμπτο χέρι είναι τα “επιστημονικά δεδομένα” σας, μου φαίνεται.
Ο αντικειμενικός αναγνώστης βέβαια θα δει ότι εγώ έγραψα πως εάν ήμουν παρακράτος εγώ θα ήθελα να με είχαν φυλακίσει ανεπίστροφα ή και να με εκτελέσουν. Εδώ λοιπόν τι έχουμε. Έχουμε το παρακράτος των εγκληματιών κατά του θεσμού ελευθερίας μας (για όλους το κράτος είναι) να παραπονούνται γιατί κάποια αστυνομικά στελέχη ενδεχομένως εκτράπηκαν. Επειδή και όλοι τα ξέρουμε και παρόν ήμουν Κύριε (με Κ κεφαλαίο) Ανώνυμε (με Α κεφαλαίο) και παρόν ήμουν ο Μακάριος άφηνε τα εγκληματικά στοιχεία αντί να τα κρατά στην φυλακή. Και τι λέτε Κύριε Ανώνυμε για τις βόμβες, τους εκφοβισμούς, τις δολοφονίες του Παρακράτους; Ξέρετε τι έκαναν οι τραμπούκοι αυτοί όταν έκαναν το πρεαξικόπημα με την βοήθεια ξένων; Που ξέρετε τι είδα εγώ με τα μάτια μου την εβδομάδα εκείνη;;;;; Αυτά εξάλλου είναι πολύ γνωστά έστω και εάν δεν τα έβλεπα. Εδώ είμαστε λοιπόν, αποκαλύφτηκαν κάποιοι. Κολυμπούν μέσα στο βρώμικο ζουμί των εγκλημάτων του παρακράτους των δεκαετιών του 1960 και 1970 και παραπονιούνται από πάνω. Αυτό σημαίνει θράσος. Κάποιοι θα καταλάβουν τώρα γιατί μερικοί γράφουμε ότι τα ιστοριογραφικά ανέκδοτα με παλιοχάρτια και σημειώματα υπαλλήλων είναι αφενός ιστοριογραφικά άσχετα και αφετέρου υπάρχει κίνδυνος όταν επισείονται σε τόσο χαλεπούς καιρούς να έχουν πολλά αίτια. Να οφείλονται σε συνειδητά ή ανεπίγνωστα σύνδρομα ενοχών, σε προσπάθεια αυτό-δικαιολόγησης προσωπικών στάσεων, σε εγωιστικές εμπάθειες ή προσωπικούς λογαριασμούς, σε προσπάθεια αυτό-δικαιολόγησης που εξισώνουν τα εγκλήματα (των τραμπούκων) με τα λάθη ενός πολιτικού προσώπου κτλ. Κυρίως όμως για συνειδητή ή ανεπίγνωστη δικαιολόγηση της παρούσης πορείας χαριστικής βολής κατά της ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο. Διαβάστε όλοι προσεκτικά και κάποιοι να μην παραμιλούν εκτός και εάν είναι και αυτοί ένοχοι ανανισμού:
“Το δεδομένο που αρνούνται να δουν οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ [Σημ. κατά του σχεδίου Αναν] είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει». Η αποφυγή οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας δεν αποτελεί φάρμακο. …. να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη.»
Επειδή κάποιοι κύριοι θέλουν να “ησυχάσουν” (κούνια που τους κούναγε) υποτελείς στον νεο-Οθωμανισμό πρέπει όσοι δεν θέλουμε να σιωπήσουμε. Ωραία καταντήσαμε. Πόσο δικαιώνεται εν τέλει το “Για όλα φταίει ο Μακάριος” παρά το ότι άξιζε περισσότερο προσοχή από το να γραφτεί σε δέκα λεπτά εν μέσω μεγάλου φόρτου όπως και το παρόν. Και το ότι δήθεν η αναφορά στα 10 λεπτά αποτελεί κάποια δικαιολόγηση αποτελεί εύρημα φαντασίας αργόσχολων ανώνυμων των μπλοκ και σαφή ένδειξη ελλείμματος επιχειρημάτων.
Υστερόγραφο 1. Σε μερικούς που παρεμβαίνουν καλόπιστα χάνοντας όπως και εγώ τον καιρό μου σε διαλόγους κωφαλάλων να σας πληροφορήσω ότι κάποιος εδώ μετά την παγίδευσή μας σε λαβύρινθους ασυναρτησιών στέλνει μηνύματα με επιλεγμένους λήπτες που εμφανίζει τις παρούσες συζητήσεις ως τρόπαιο και ως κατόρθωμα. Του έδωσαν σημασία κάποιοι και το κουνάει και αυτό ως σημαία.
Υστερόγραφο 2. Ξανά και ξανά έγραψα: Καμιά σχέση δεν είχαν οι περισσότεροι που αναμείχθηκαν με την ΕΟΚΑ Β και οι οποίοι ήταν αγνοί πατριώτες σε αντίθεση με τους πρωτεργάτες και τους βομβιστές τραμπούκους που ήταν εγκληματικά στοιχεία και άνθρωποι ξένων. Προς δε τον Κύριο Ανώνυμο μιας και έκανα το φρικτό λάθος να συνομιλήσω μαζί του: Ξέρετε πόσες φορές και δημόσια υπερασπίστηκα τότε αθώους νέους που συμμετείχαν στην ΕΟΚΑ Β;;; Ξέρετε πόσες φορές αγνοί άνθρωποι που συμμετείχαν στην ΕΟΚΑ Β ζήτησαν συγνώμη για το φρικτό τους λάθος;;; Εγώ όμως φταίω που αναλώνομαι εδώ κάποιους που ολοφάνερα υπερασπίζονται την δολοφονία της Κύπρου από ένα όχλο ξενόβαλτων και ανόητων που συμπαρέσυραν πολλούς αγνούς ανθρώπους ενώ τώρα αντί να ζητήσουν συγνώμη ζητούν και τα ρέστα. Αυτό, τώρα, υπερασπίζονται, οι “ήρωες” και τα παλληκάρια της φακής: “στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη.» Τον φασιστικό, τον ανελεύθερο, τον αντιδημοκρατικό και γενοκτόνο Ανανισμό και μάλιστα την στιγμή που είναι πλήρως ενεργοποιημένος. Και “Για όλα φταίει ο Μακάριος” για κάποια πιθανά ή φανταστικά λάθη και όχι όσοι έκαναν εγκλήματα κατά του κράτους και της κοινωνίας.
Κύριε NF,
Παρ΄όλο που είπες και κάμποσα αυθαίρετα και αναπόδεικτα συμπεράσματά σου προηγουμένως, θα τα παραβλέψω προσωρινά επειδή η ερώτησή σου περί του τι κάνουμε δείχνει και μιαν ειλικρίνεια, είναι συνοπτική και ουσιώδης.
Την παραθέτω:
“1) Απορριψη των προτεινομένων σχεδίων και υπομονη μεχρι να ελθουν καλυτερες μερες. 2) Αποδοχη της διχοτομησης, αλλα μονο στη βαση του 80-20, συμφωνα με τους πληθυσμιακους συσχετισμους πριν τον τουρκικο εποικισμο. 3) Αποδοχη των βασικων αρχων των σχεδιων Γκαλι και Αναν, και προσπαθεια επιμερους βελτιωσεων στις λεπτομερειες.”
Οι απαντήσεις μου:
1) Η πάροδος του χρόνου παγιώνει τα τετελεσμένα και δημιουργεί “δίκαιο” για τους Τούρκους. Ήδη από την εποχή του Ηράκλειτου ξέρουμε ότι ο πόλεμος δημιουργεί δίκαιο και δεν θα επεκταθώ επί τούτου. Ο νών νοήτω. Η “υπομονη μεχρι να ελθουν καλυτερες μερες” είναι κωμικοτραγική. Πώς είναι δυνατόν ένα “έθνος” που μάχεται για την επιβίωσή του να τη βασίζει πάνω στο αν θα κερδίσει το λαχείο του; Αλλά μόνο ένα κωμικοτραγικό “έθνος” σαν το δικό μας παίζει στα χαρτιά την τύχη του. Ούτε καν έπρεπε να τίθεται το θέμα.
2)Ακόμα και να επιδιώκαμε τη διχοτόμηση, όπως επιπόλαια το εισηγείστε, δεν θα την δέχονταν οι Τούρκοι, όπως ούτε και τη διπλή Ένωση δεν δέχονται τώρα. Έτσι κι αλλιώς έχουν ντε φάκτο επιβάλει τη διχοτόμηση, η οποία νομιμοποιείται με την πάροδο του χρόνου. Γιατί να κλείσουν το θέμα, τη στιγμή που κρατώντας το ανοικτό, κρατούν ανοικτή και την περίπτωση αρπαγής ολόκληρης της Κύπρου; Αυτό που δεν καταλαβαίνετε στην Ελλάδα – εκτός βέβαια από την εκάστοτε πολιτική σας ηγεσία, που έχει την ευθύνη του πολέμου – είναι ότι οι Τούρκοι έχουν τώρα σε όλα τα σημεία το πάνω χέρι. Ο ελληνισμός είναι υπό εκβιασμό λόγω της δεινής γεωστρατηγικής θέσης του. Πράγματα που είναι οφθλαμοφανή αρνείστε να τα δείτε.
Όσον αφορά την 3) “επιλογή”: Κάθε φορά που απορρίπτουμε ένα σχέδιο και το απορρίπτουμε όχι επειδή είμαστε ιδιότροποι αλλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά λόγω της απροσμέτρητης ΑΔΙΚΙΑΣ σε βάρος της Κύπρου, πάμε πίσω και συζητούμε αν δεχόμασταν εκείνο ή το άλλο πριν!
Τι απαντώ; Υποδεικνύω το πασίγνωστο και απαράδεκτο: Αν είχαν μυαλό οι Έλληνες θα ήσαν τουλάχιστο 300 εκατομμύρια στην ιστορική, γεωγραφική τους περιοχή και δεν θα υπήρχε καθόλου η Τουρκία. ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ KAN Η ΤΟΥΡΚΙΑ. Ο νους μας ο ελεύθερος, ο δημοκρατικός, ο αδελφοφάγος μάς καταστρέφει, γεννά και θρέφει αδίστακτους εχθρούς.
Το μυαλό μας είναι κολλημένο στο πώς ν’ αρπάξουμε την εξουσία (δοσμένη σε μας από τους ξένους κι εξαρτημένη από τους ξένους) προς ΙΔΙΟΝ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ του καθενός. Μας τα είπαν πολλές φορές οι ξένοι, μας τα είπαν και δικοί μας. Τίποτε. Τι ακριβώς αγαπούμε ώστε κάποιοι από καιρού εις καιρόν να δίνουν και τη ζωή τους για την Ελλάδα, είναι ένα μυστήριο. Είναι ΑΓΑΠΗ, είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που είναι το ίδιο πράμα, και που ταυτόχρονα είναι και το αντίθετό τους.
Μίσος και πάθος εναντίον του Αναστασιάδη, βρισιές, διασυρμοί και τα ρέστα. Καθημερινά. Πολλά συγχαρητηήρια σε όλους τους ήρωες που τον πολεμούν, που τον θέλουν να κάνει τί; Να μη συζητά! Κι άμα δεν συζητά να πουν, μα αυτός δεν κάνει τίποτε, να βγούμε μείς που ξέρουμε, που είμαστε καλύτεροι και κυρίως που είμαστε… πιο πατριώτες!!
Οπότε, τι θα έλεγα εγώ στον Αναστασιάδη; Να συνεχίσει να συνομιλεί με μόνο αληθινό στόχο να εκτίθεται η αδιαλλαξία των Τούρκων.
Θα μου απαντήσει: Αν συνομιλώ μόνο με αυτό τον στόχο, δεν θα είμαι πειστικός και δεν θα καταφέρνω να εκθέτω την αδιαλλαξία των Τούρκων. Άρα πρέπει να πιστεύω, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να πιστεύει σε συνεργασία-συμβίωση με τους Τούρκους, αφού να τους πολεμήσουμε δεν μπορούμε.
Τραγική κατάσταση. Επικίνδυνη. Και αδιέξοδη.
Οπότε, ας ερευνούμε την Ιστορία μας μπας και καταλάβουμε τι άχρηστοι είμαστε και ταυτόχρονα πόσο ξεχωριστοί και προικισμένοι. Τα υπόλοιπα είναι μεταφυσικά. Δεν συζητούνται σε καφενέδες, αλλά κατ’ ιδίαν, κυρίως με τον εαυτό του ο καθένας.
Και, μακριά απο απλοποιήσεις, μαύρα-άσπρα, ακραία και ανεξέλεγκτα μίση και πάθη: είναι το λίπασμα που μεγαλώνει σε βάρος μας τον εχθρό. Τον γεννούμε, τον καλλιεργούμε, τον μεγαλώνουμε, μέχρι που να μας χωρέσει διαμιάς το στόμα του και να μας καταπιεί.
Για ενημέρωση μόνο, των αχάπαρων. Δείτε κατωτέρω:
1. Εκλιπών πρέσβης του Γεωργίου Παπανδρέου ήταν ο συνοδεύσας τον Παπανδρέου στη συνάντηση με τον Τζόνσον και ο πλήρως γνώστης του περιεχομένου του σχεδίου Άτσεσον. Δείτε τι γράφει σε συνέντευξη του στο βήμα για την τελική μορφή του σχεδίου Άτσεσον
2. Ο κ. Παπαχελάς και ο Μακάριος. Επιστολή μου στην Καθημερινή την 21-5-2008
3. ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΥΠΡΟΥ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΔΙΕΤΙΑ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ ΕΠΙ ΤΙΜΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΕΛΜΗ, ΓΑΜΒΡΟΥ ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ. Επιστολή μου στην Καθημερινή την 3-1-2009
4. Αποσπάσματα από το βιβλίο του «πατριώτη» Άγγελου Βλάχου (Αποσπάσματα από συνέντευξη του Αγγελου Βλάχου στον Αλέξη Παπαχελά, http://www.kathimerini.gr/294258/article/epikairothta/ellada/aggelos-vlaxos-egw-den-ypografw-elege-ws-to-telos) , που τον είχε στείλει ο Καραμανλής στην Κύπρο ως πρόξενο το 1957, όταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν εν πλήρη εξάρσει, για να ερευνήσει ποια περιοχή να δοθεί στην τουρκία για να λυθεί το Κυπριακό (Σπύρου Παπαγεωργίου Καραμανλής και Κυπριακό, http://it.scribd.com/doc/15284378/Spiros-Papageorgiou-Karamanlis-Kai-Kypriako ). Ο «πατριώτης» Βλάχος αντικατέστησε το εξαίρετο Έλληνα πρόξενο, Ανδρέα Παππά
1. ΤΖΩΝ ΣΩΣΣΙΔΗΣ. Περί Άτσεσον. Απόσπασματα συνέντευξης του στην Καθημερινή πριν αποθάνει. (όλη η συνέντευξη στην κατωτέρω ιστοσελίδα)
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=169275
– Τι ρόλο παίξατε σε αυτή τη διαπραγμάτευση και ποιο ήταν το τελικό προϊόν;
«Το τελικό προϊόν είναι γραμμένο. Είναι η επιστολή την οποία έδωσε στις 20 Αυγούστου ο Τζόνσον εκ μέρους του. Δηλαδή, είναι η επιστολή Ατσεσον, την οποία διαβιβάζει ο Τζόνσον διά του Λαμπουίζ και την έφεραν στο Καστρί ο Κρόσμπι μαζί με τον Ατσεσον και τον Λαμπουίζ και εις την επιστολή αυτή αναφέρεται ότι είναι πολύ ευχαριστημένος διότι προχωρήσαμε – μάλιστα αναφέρεται και αρκετές φορές στο όνομά μου – και ότι ουσιαστικά η λύση είναι η ένωση, η ένωση έναντι ανταλλάγματος εις την Τουρκία.
Το αντάλλαγμα που προέβλεπε για την Τουρκία ήταν το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου Καρπασίας, δηλαδή 4,6% του συνολικού εδάφους της Κύπρου να δοθεί διά μία πεντηκονταετία, επί μισθώσει, εις την Τουρκία
και μετά οι διοικητικές περιοχές της Κύπρου από πέντε να γίνουν επτά, εκ των οποίων οι δύο να μπορούν να δίδονται σε Τούρκους αλλά διοριζόμενους από την ελληνική κυβέρνηση.
Αυτό ουσιαστικά ήταν το Σχέδιο Ατσεσον. Δεν υπήρξε άλλο. Αυτά που λένε “δύο σχέδια” είναι μπούρδες. Δεν υπάρχουν. Ενα μόνο υπήρξε το σχέδιο, αυτό εις την επιστολή που εδόθη στον Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου την επομένη μου είπε να πάω, να επιστρέψω εις τη Γενεύη και να αποδεχθώ το σχέδιο. Πράγματι μετέβην αεροπορικώς. Το ίδιο απόγευμα απεδέχθην το σχέδιο».
2. Ο κ. Παπαχελάςε και ο Μακάριος. Επιστολή μου στην Καθημερινή την 21-5-2008
From: E. Billis [mailto:euri@central.ntua.gr]
Sent: Wednesday, May 21, 2008 9:10 PM
To: ‘kathimerini@kathimerini.gr’,
Subject: Ο κύριος Παπαχελάς και ο Μακάριο (επαναποστολή μετά από εκ λάθους αποστολή ασυμπλήρωτου κειμένου)
ΥΠΟΨΗ: Αξιότιμου Κυρίου Αλαφούζου.
Αποτείνομαι σε εσάς αφενός γιατί πιστεύω ότι είστε πραγματικός έλληνας (εθνικιστής θα έλεγε ο κ. Παπαχελάς και οι συν αυτώ που οραματίζονται να μας φέρουν τη νέα τάξη) και αφετέρου γιατί δεν θέλω επικοινωνία με άτομο που έκανε την απρέπεια να απαντήσει σε επιστολή μου υβριστικά με άρθρο του στην πρώτη σελιδα της Καθημερινής χωρίς να έχει την στοιχειωδη ευθιξία να δημοσιευσει την επιστολή μου (τη δημοσίευσε την άλλη μέρα). Είμαι Κύριε Αλαφούζο, ο <> εναντίον του οποίου άφριζε προ καιρού ο κ. Παπαχελάς.
Και πάλιν το θέμα είναι έμμεσα ο Μακάριος και άμεσα (για προφανείς λόγους των εν εξελίξει ολισθημάτων στο θέμα της Κύπρου) ο τέως Πρόεδρος της Κύπρου Παπαδόπουλος.
Ο κ. Παπαχελάς συνήθως μυθοποιεί όλους τους ομοϊεδάτες του (Άγγελο Βλάχο αν ήταν δυνατο, Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, καθηγητή Κουλουμπή, Θάνο Βερέμη, Κώστα Ζέππο του βιβλίου 6ης κτλ. θα ξέρετε, Λουκά Τσούκαλη, κτλ).
Οι ζώντες από αυτούς Κύριε Αλαφούζο είναι αυτοί που χάραξαν την <> εξωτερική πολιτική της χώρας μας που συνίσταται στο να μην θέτουμε ποτέ κανένα όρο τόσον εμείς όσον και η Κύπρος για τις διαπραγματεύσεις εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ (ούτε εισβολή κατοχή της Κύπρου, ούτε casus belli, ούτε Αιγαίο ούτε Θράκη, κτλ) αλλά, πράγματι τι μεγαλεπίβολη πολιτική του ΕΛΙΑΜΕΠ του κ. Παπαχελά και των ανωτέρω συν αυτώ, όταν τελειώσει όλες τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ η Τουρκία και θα επίκειται η είσοδος της στην ΕΕ (πράγμα που για όποιον έχει στοιχειώδη λογική ποτέ δεν θα γίνει) τότε, θαυμαστε την πολιτική του κ. Παπαχελά και των συν αυτώ (Καθηγητων Κουλουμπή, Βερεμή, κτλ), τότε, δηλαδή ποτέ θα θέσουμε με δημοψήφισμα στον ελληνικό λαό το ερώτημα αν συμφωνεί με την τελική είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ για να την εκβιάσουμε να δώσει λύση στο Κυπριακό (αν θα υπαρχει σε λίγα χρόνια ελληνική Κύπρος, που μάλλον δεν θα υπάρχει με την πολιτική των κυρίων αυτών), στο Αιγαίο κτλ. Είναι να γελά κανείς ή να κλαιει;
Και τώρα ερωτήματα στον κ. Παπαχελά για το προσφιλές του θέμα, τον Μακάριο και τον τέως πρόεδρο Παπαδόπουλο (που φαίνεται ότι ακόμη κάτι φοβάται ο κ. Παπαχελάς όσον αφορά τον τέως πρόεδρο της Κύπρου).
Να σας θυμίσω προηγουμένως, ο ίδιος θα το ενθυμείται, ότι παλαιότερα απαντώντας σε μένα ισχυρίστηκε ότι στη έρευνα του για το Μακάριο στη Καθημερινή έθετε ερωτήματα για έρευνα για το Μακάριο και δεν ήταν οι θέσεις του, ενώ τα ίδια είχε αναφέρει παλαιότερα ως θέσεις του στο Βήμα, την προηγούμενη εφημερίδα του . Είναι έτσι κ. Παπαχελά; Είναι αυτή συμπεριφορά Διευθυντή της εφημερίδας με παράδοση, της Καθημερινής; Πείτε τη γνώμη σας με θάρρος όπως αρμόζει στη θέση που κατέχετε και όχι υπό τύπο δήθεν ερωτημάτων
Και τώρα τα ερωτήματα.
1. Ποιός προετοίμασε της συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου που υποχρεώθηκε ο Μακάριος να υπογράψει υφιστάμενος την απειλή εγκατάλειψης της Κύπρου από την Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αβέρωφ αν δεν υπέγραφε.Δεν τα είπε αυτά στον κ. Παπαχελά ο φίλος του κ. Άγγελος Βλάχος; Απάντηση. Η ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
2. Προέβλεπαν ή όχι οι συνθήκες αυτές πάρα πολλά βέτο του τουρκου αντιπροέδρου (μή είσπραξη φόρων κτλ) που καθιστούσαν αδύνατη τη λειτουργία του Κυπριακού κράτους;
Ποιός είναι ο κύριος υπέυθυνος γι ̛ αυτά τα βέτο που παρέλυαν το κράτος, ο Μακάριος ή οι, Καραμανλής και Αβέρωφ; Η απάντηση είναι προφανής.
3. Ποιός είναι υπέυθυνος για τα δικαιώματα στρατιωτικής παρουσίας και επέμβασης στην Κύπρο; Μήπως ο διπλωμάτης Σεφεριάδης, ναι ο νομπελίστας Σεφέρης, που αρνήθηκε να παραβρεθεί στην υπογραφή των συνθηκών αυτών λέγοντας ότι το δικαίωμα επέμβασης ίσως ήταν κάποτε η καταστροφή της Κύπρου; Ή μήπως ο Μακάριος που εκβιάστηκε τότε να το αποδεχθεί;
4. Ο κ. Παπαχελάς θεωρεί ατυχή την υποβολή πρότασης 13 σημείων από τον Μακάριο προς εξέταση των, δεν έγινε επιβολή τους, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει το κυπριακό κράτος που είχε παραλύσει. Μόνον οι τούρκοι για προπαγανδιστικούς λόγους και οι όμοιων αντιλήψεων με τον κ. Παπαχελά έχουν αυτές τις αντιλήψεις.
5. Αποτελεί έσχατο θράσος να θεωρεί κανείς το σχέδιο Άτσεσσον επιθυμητή λύση του Κυπριακού (Τούρκικη τότε η Καρπασία και σημείο εισαγωγής άπειρου αριθμού τουρκων εποίκων για τουρκοποίηση της Κύπρου, μεγάλος αριθμός τουρκοκυπριακών καντονίων με ελέύθερη διακίνηση ντου τουρκικού στρατού, κτλ). Έλεος κ. Παπαχελά. Το μένος του εναντίον του Μακάριου και του Παπαδόπουλου δεν πρέπει να τυφλώνει τόσον τη λογική του.
6. Έκληση του Μακάριου προς τις εγγυήτριες δυνάμεις (παλαιότερα, θυμάστε, είχατε πεί εναντίον της Ελλάδας ταυτίζοντας την Ελλάδα με τη Χούντα πράγμα για το οποίο αξίζετε συγχαρητήρια) να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη στην Κύπρο. Θεωρείτε τόσον αφελή τον Μακάριο ώστε να μην γνώριζε ότι επέκειτο η τουρκική εισβολή;
Στοιχειώδης λογική εξηγεί ότι ο Μακάριος με την έκκληση του έθετε τη Μεγάλη Βρεττανία έναντι των ευθυνών της (που δεν τήρησε) προστασίας της Κύπρου. Βέβαια ο Άγγελος Βλάχος είπε στον κ. Παπαχελά αυτά που ήθελε να ακούσει.
7. Τέλος όσον αφορά την επιλογή του Γ. Γρίβα που του αξίζει κάθε τιμή για τον αγώνα του, παρατηρώ ότι , χωρίς το αφρον πραξικόπημα που έγινε μετά τον θανάτο του Γρίβα από τις ΗΠΑ μέσω του Ιωαννίδη που ίσως αφελώς εξαπατήθηκε, η Κύπρος σήμερα δεν θα κινδύνευε να τουρκοποιηθεί από τα σχέδια που ετοιμάζουν (σχέδιο ΑΝΑΝ με άλλη μπογιά) οι τουρκοι, οι ΗΠΑ και η Αγγλία συνεπικουρούμενου από τα ΕΛΙΑΜΕΠ του κ. Παπαχελά και των συν αυτώ.
Είχα πεί να μην ξανασχοληθώ με τον κύριο αυτόν και λυπάμαι που δεν μπόρεσα να το κάνω.
Με εξαιρετική εκτίμηση Κύριε Αλαφούζο,
Ευριπίδης Μπίλλης
Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ (όσον και αν ο τίτλος αυτός έδειξε να ενοχλεί τον κ. Παπαχελά γιατί ταυτίζει όλους του πανεπιστημιακούς με τους ψευτοαριστερούς, που πρεσβεύουν όμως τα ίδια με τον κ. Παπαχελά, αφού είναι πολλές φορές και εν αγνοία τους, νεοταξικοί και άκρως παγκοσμιοποιημένοι νέα μορφής ακραίοι δεξιοί που ξεπουλούν τη χώρα μας)
Τηλ. 2107700568
3. ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΥΠΡΟΥ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΔΙΕΤΙΑ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ ΕΠΙ ΤΙΜΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΕΛΜΗ, ΓΑΜΒΡΟΥ ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ. Επιστολή μου στην Καθημερινή την 3-1-2009
From: E. Billis [mailto:euri@central.ntua.gr]
Sent: Saturday, January 03, 2009 11:19 AM
To: ‘kathimerini@kathimerini.gr’
Subject: ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΥΠΡΟΥ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΔΙΕΤΙΑ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ ΕΠΙ ΤΙΜΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΕΛΜΗ, ΓΑΜΒΡΟΥ ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ
ΥΠΟΨΗ: Κυρίου Παπαχελά
Αξιότιμε κ. Παπαχελά,
Σας το στέλλω, όχι για να το δημοσιεύσετε, αλλά για γνωρίσετε καλύτερα <> για σας διπλωμάτη Βλάχο καθώς επίσης και τον <>, τα εισαγωγικά δικά μου, Καραμανλή (ξέρετε, συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, και μερικά άλλα, όχι όλα) που αν δεν τα ξέρετε θα τα μάθετε διαβάζοντας το κατωτέρω.
Ε. Μπίλλης ( ο…Επίκουρος Καθηγητής, ελπίζω να θυμάστε)
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
(ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΔΙΕΤΙΑ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ ΕΠΙ ΤΙΜΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΕΛΜΗ, ΓΑΜΒΡΟΥ ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ)
1. 21/9/1973. Θετική στάση για κίνηση Μαρκεζίνη. Σοσιαλιστές, κατά πλειονότητα, Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ , το κατά κάποιο τρόπο υποκατάστατο του παράνομου ΚΚΕ προ της δικτατορίας).
2. 1-7/10/1973. Κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
3. 7/10/1973. Έναρξη εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή.
4. 9-10/10/1973. Θερμές εκδηλώσεις υπέρ κίνησης Μρκεζίνη από, Σταύρο Νιάρχο, καθηγητή Ιωάννη Γεωργάκη, έγκριτο δημοσιογράφο Γιάννη Μαρίνο, τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο και άλλους.
5. 6/11/1973. Συζήτηση Μακαρίου με πρωθυπουργό Μαρκεζίνη. Μαρκεζίνης λέει ότι κατά τη γνώμη του ο ΟΗΕ δεν παρέχει καμία δυνατότητα για να προωθηθεί το Κυπριακό, αφού επί σειράν ετών η προσφυγή στον ΟΗΕ δεν απέδωσε. Προτείνει απευθείας διαπραγματεύσεις με την Τουρκία (είχε προηγηθεί ιδιωτικό ταξίδι του στην Τουρκία το 1972 όπου είχε συζητήσει το Κυπριακό με Ισμέτ Ινονού και άλλους Τούρκους πολιτικούς). Συμπληρώνει ότι την τυχόν λύση όπου θα καταλήξουν Ελλάς και Τουρκία θα τη θέσουν υπόψιν του Μακαρίου και δεν θα την επιβάλουν σε αυτόν. Μακάριος απαντώντας κατέληξε, <>
6. 6-10/11/1973. Αδιευκρίνηστη η στάση Καραμανλή για κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
7. 15/11/1973. Ετοιμασία εξαγγελιών Μαρκεζίνη που προβλεπόταν να γίνουν την επομένην. Μεταξύ άλλων οι εξαγγελίες προέβλεπαν. Θέσπιση νόμου περί κομμάτων με πρόβλεψη κρατικής επιχορηγήσεως τους αποκλειόμενης με βαρύτατες ποινές κάθε άλλης χρηματοδότησης τους. Επιστροφή αντιστασιακών εξωτερικού και απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους είχε αφαιρεθεί. Αναλογικό εκλογικό σύστημα.
8. 15, 16, 17/11/1973. Γεγονότα Πολυτεχνείου.
9. 18/11/1973. Δηλώσεις πρέσβεως ΗΠΑ Τάσκα υπέρ κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
10. 19/11/1973. Δηλώσεις Κανελλόπουλου, αρχηγού τότε του κόμματος ΕΡΕ του Καραμανλή, <>, ως εδήλωσε, (σημείωση Ε.Μ. προφανώς και μετά από συνεννόηση με Καραμανλή), <> και σαφώς εναντίον της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
11. 21/11/1973. Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εζήτησαν από Έλληνες στρατιωτικούς τη χρησιμοποίηση των στρατιωτικών αεροδρομίων Ελευσίνας και Σούδας Κρήτης (πράγμα που στην ουσία θα τα μετέτρεπε σε Αμερικανικές βάσεις). Μαρκεζίνης και Παπαδόιπουλος απορρίπτουν το αίτημα που δεν περιλαμβανόταν στη σύμβαση του 1953 (Ελληνοαμερικανική συμφωνία του 1953).
12. 22/11/1973. Με σύμφωνη γνώμη Μαρκεζίνη και Παπαδόπουλου (ο οποίος λέγεται ότι εχαρακτήρισε τους Αμερικανούς <>) διαβιβάζεται η απάντηση για τους Αμερικάνους στον πρέσβυ Μηλιαρέση διευθυντή τότε της Β ‘ Πολιτικής Διεύθυνσης του ΥΠ.ΕΞ. Η απάντηση αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το θέμα είναι πολιτικό και πρέπει να παραπεμφθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος. Αναφέρει επίσης ότι τυχόν τροποίηση της ισχύουσας συμφωνίας θα πρέπει να προέλθει από κυβέρνηση που θα αναδειχθεί μετά τις εκλογές (που επρόκειτο να γίνουν).
13. 23/11/1973. Επίσκεψη στη Λάρισσα του Αμερικανού πτέραρχου της Νοτιανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ με έδρα τη Νάπολη. (Επιστροφή του στην Αθήνα το Σάββατο 24/11/1973).
14. 24/11/1973. Ο τότε αρχηγός Ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Ζαγοριανάκος εκφράζει τους φόβους ότι οι Αμερικανοί θα παρεξηγούντο με την παραπομπή του θέματος αυτού στο ΥΠ.ΕΞ. που κατά την την άποψην τους ήταν <>.
15. 24/11/1973. Καμμία δήλωση Καραμανλή μέχρι σήμερα.
16. 25/11/1973. Επίσκεψη την Κυριακή τα ξημερώματα στο ξενοδοχείο Χίλτον της Αθήνας του Αμερικανού πτεράρχου της Νοτιανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, όπου έμενε κάποιος Έλληνας στρατηγός. Ο Αμερικανός ακούστηκε να ρωτά τον Έλληνα: <>.
17. 25/11/1973. Αντικίνημα Ιωαννίδη. Συνθημα 1.30 μ.μ. από τηλεόραση: <>.
18. 3/12/1973. Κατά πληροφορίες Παναγιωτάκου μονίμου αντιπροσώπου Ελλάδος στον ΟΗΕ, οι Τούρκοι εξεδήλωσαν την επιθυμία να μη συνεχιστεί στην Κύπρο ο ενδοκοινοτικός διάλογος και να πάμε κατευθείαν σε συνεννόηση ελληνοτουρκική, όχι όμως με βάση ενιαίο και κυρίαρχον κράτος αλλά μία <>.
19. 24/12/1973. Ο Παλαμάς (διπλωματικός, ΥΠ.ΕΞ. της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, ανέφερε ότι ο Άγγελος Βλάχος είπε ότι <<ποτέ στη ζωή του δεν συνάντησε άνθρωπο τόσο ευθύ, όσο τον Γκιζίκη (<>), και τόσο ικανό, όσον τον Ανδρουτσόπουλο (<> του Ιωαννίδη).
<>.
(Σημείωση Ε. Μ. . Πρόκειται για τον γνωστό υβριστή του Μακαρίου σε συνέντευξη του στο δημοσιογράφο Παπαχελά. Τον Βλάχο χρησιμοποίησε ιδιαίτερα ως θα αναφερθεί στη συνέχεια ο Καραμανλής άμα τη επιστροφή του μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την κατά την κατά τη γνώμη μου προγραμματισμένη πτώση της χούντας του Ιωαννίδη).
20. 5/1/1974. Από επιστολές Κωττάκη (πρέσβυ της Ελλάδος στη Χάγη) προς τον Παλαμά προκύπτει ότι οι Αμερικανοί έστειλαν εμπιστευτικήν έκθεση στον Βάν ντερ Στουλ, σύμφωνα με την οποία <>.
21. 28/2/1974. Θάνατος του Γρίβα-Διγενή από καρδιακή προσβολή (; ΕΜ).
22. 23/2/1974. Η Τουρκία ανέθεσε σε δύο εταιρίες να διενεργήσουν υποθαλάσσιες γεωτρήσεις έναντι της Μικράς Ασίας προς ανεύρεση πετρελαίου στη ελληνική υφαλοκρηπίδα, ισχυριζόμενη ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα (πράγμα που δεν δέκτηκε η ακολουθήσα διάσκεψη της Βενεζουέλας για το δίκαιο της θάλασσας το καλοκαίρι του 1974).
23. 30/3/1974. Ένταση με την Τουρκία σε όλα τα μέτωπα. Πλην του θέματος της υφαλοκρηπίδας, σκληρυνση των Τούρκων ως προς την Κύπρο, με δηλώσεις Ετσεβίτ (ο Τούρκος πρωθυπουργός της μετέπειτα εισβολής στην Κύπρο), περί ομοσπονδοποίησης, κτλ. Κυκλοφορία φημών για επιστράτευση των Τούρκων.
24. 2/4/1974. Διάβημα Σοβιετικού πρέσβυ προς το γενικό γραμματέα του ΥΠ.ΕΞ Βλάχο ότι η Σοβιετική Ένωση διαθέτει πρόσφατες πληροφορίες περί υπάρξεως ξένων κύκλων που υποστηρίζουν ανατρεπτικές κινήσεις εναντίον του Μακαρίου, με εμπλεγμένους και Έλληνες αξιωματικούς <>, τονίζοντας ότι η Σοβιετική Ένωση υποστηρίζει τις αρχές της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος προκειμένου περί του Κυπριακού κράτους και της κατάργησης όλων των ξένων βάσεων στο νησί (ο συγγραφέας τονίζει ότι ο Σοβιετικός πρέσβυς απέφυκε να πεί και του <>). Ταυτόσημο διάβημα επέδόθη από Σοβιετική Ένωση, σε Τουρκία και Αγγλία.
25. 4/4/1974. Διαψεύδονται πληροφορίες ότι ο Ιωαννίδης αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Ντάβο. Διαδίδεται ότι θα υπάρξει μεταβολή προ ή μετά το Πάσχα.
26. 17/4/1974. Οι προφητεύσαντες σοβαρές εσωτερικές μεταβολές για την περί το πάσχα εποχή μεταθέτουν τώρα τα γεγονότα για Ιούνιο-Ιούλιο.
27. 27/4/1974. Ο Τζούνης (του ΥΠ.ΕΞ.) ενημερώνει Μαρκεζίνη ότι η κατάσταση στο ΥΠ.ΕΞ. χαώδης και ότι θεωρεί ότι μπορούν να υπάρξουν επικίνδυνες εξελίξεις για Κυπριακό και υφαλοκρηπίδα. Σημειώνει ότι επί συνομιλίας του Μπονάνου με Τούρκο πρέσβυ, ο ίδιος, καίτοι κατεξοχήν αρμόδιος, ουδεμίαν ενημέρωση είχε.
28. 8/5/1974. Αλλεπάλληλες μεταβάσεις στη Θεσσαλονίκη ανωτάτων αξιωματικών υπό διαφόρους προφάσεις. Προφανώς, κάτι γίνεται.
29. 8/5/1974. Συνομιλίες στην Λευκωσία Κισιγκερ και Γκρομίκο για πόλεμο Μέσης Ανατολής.
30. 19/5/1974. Πρέσβυς Σωσσίδης ενημερώνει Μαρκεζίνη, ότι κατά πληροφορίες του, προωθείται λύση Στεφανόπουλου-Καραμανλή, στην οποία εμπλέκεται και ο Παλαμάς.
31. 22/5/1974. Παρά τα λεγόμενα από διαφόρους κύκλους ότι πρόκειται τον Ιούνιο να υπάρξουν εξελίξεις στο εσωτερικό μέτωπο, το καθεστώς Ιωαννίδη σκληραίνει τη στάση του ίσως λόγω παροδικής επικράτησης των πλέον αδιαλλάκτων πυρήνων.
32. 23/5/1974. Αναγραφή συνθημάτων στους δρόμους της Αθήνας (πχ στην οδό Λυκαβητού), συνθημάτων, ως, <., <>, <> κτλ.
33. 26/5/1974. Τούρκοι εσκεμμένα παρασιωπούν Κυπριακό και οξύνουν την κατάσταση με υφαλοκρηπίδα.
34. 29/5/1974. Μίλησε ο Καραμανλής εναντίον του καθεστώτος, τονίζοντας ότι οδηγεί τον τόπο σε αδιέξοδο.
35. 31/5/1974. Εμφάνιση Τουρκικού ωκεοναγραφικού σκάφους στο Αιγαίο συνοδευόμενου από τουρκικά πολεμικά. Επιφυλακή Ενόπλων Δυνάμεων.
36. 31/5/1974. Σε συζήτηση Μαρκεζίνη με Τούρκο πρέσβυ, Τούρκος πληροφορεί Μαρκεζίνη ότι, οι Τούρκοι δεν επιθυμούν αναμέτρηση την παρούσαν στιγμή και ότι έκαναν ένα είδος <> για να δουν πώς θα αντιδράσει η Ελλάς και ότι το κρίσιμο στάδιο θα είναι μετά τις 17-18 Ιουνίου στην Οττάβα μετά τις συνομιλίες των δύο υπουργών των εξωτερικών.
Ο Τούκος πρέσβυς Γκουρούν πληροφόρησε Μαρκεζίνη κατά τη διάρκεια του γεύματος ότι ο στρατηγός Ντάβος βρίσκεται στη Σμύρνη, όπου συνομιλεί με Αμερικανούς και Τούρκους αξιωματικούς.
37. 20/6/1974. Τελεσίγραφο του Μακαρίου με επιστολή προς Γκιζίκη (Πρόεδρο δικτατορικής κυβέρνησης) για την απομάκρυνση και μη προαγωγή αριθμού Ελλήνων αξιωματικών της Εθνοφρουράς της Κύπρου που συνωμοτούσαν εναντίον του. Την παραίτησεη Βλάχου και την αποχώρηση Τζούνη ακολουθεί η παραίτηση Τετενέ , επειδή δεν ενημερώθηκε επί της επιστολής Μακαρίου προς Γκιζίκη. ΥΠ.ΕΞ. σε διάλυση. Όλοι θέλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους από την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση.
38. 15/7/1974. Πραξικόπημα χούντας εναντίον του Μακαρίου. Ο Μακάριος διαφεύγει τη δολοφονία. Η Τουρκία υποδέχεται τα γεγονότα με χλιαρές δηλώσεις Ετσεβίτ και του Ισίκ ότι <> και ότι <>.
39. 18/7/1974. Αμερικανοί τηρούν χλιαρή στάση. Ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. σε πλήρη διάλυση. Ο τέως βασιλέας ζητεί από τον Ελληνικό Στρατό να επαναστατήσει εναντίον της Χούντας. Το ίδιο κάνει και Καραμανλής και προσφέρεταινα τεθεί αμέσως στη διάθεση του έθνους.
40. 19/7/1974. Κανείς δεν αμφισβητεί την ανάμειξη των ΗΠΑ στα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο. Πολλοί λέγουν ότι ο Νίξον συμφώνησε με τους Ρώσσους κατά την πρόσφατη μετάβαση του στη Μόσχα, η Μέση Ανατολή και η Κύπρος να περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, ενώ η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία να παραμείνουν στην ΕΣΣΔ.
41. 20/7/1974. Η Κύπρος υφίσταται Τουρκική εισβολή και οι Τούρκοι με την ανοχήν της χούντας (σημ. Ε.Μ:, που δεν επέτρεψε στον αρμόδιο αξιωματικό για την άμυνα της περιοχής Παύλο Κουρούπη, να αναπτυχθεί έγκαιρα για να εμποδίσει την απόβαση των Τούρκων), δημιουργούν προγεφύρωμα κοντά στην Κερύνια (σημ. Ε.Μ.:, παρά την καθυστερημένη ηρωϊκή αντίσταση με τους άνδρες του, του ηρωϊκώς πεσόντα αξιωματικού Παύλου Κουρούπη που καθήλωσε αρκετό χρόνο τους Τούρκους δημιουργώντας τους πολύ μεγάλες απώλειες. Η Χούντα επίσης, παρά τις δραματικές εκκλήσεις Ελλήνων αξιωματικών, δεν επέτρεψε την νυκτερινή μετάβαση των ελληνικών αρμάτων μάχης στην περιοχή της Κερύνιας, με αποτέλεσμα κατά τη μετάβαση τους εκεί την ημέρα να γίνουν εύκολος στόχος των Τουρκικών αεροπλάνων. Επίσης ελληνικό υποβρύχιο που παρακολουθούσε τα ελαύνοντα προς την Κύπρο Τουρκικά αποβατικά πλοία, διατάσσεται από Αρχηγό Ναυτικού Αραπάκη να επιστρέψει στη Ρόδο χωρίς να επιτεθεί εναντίον των Τουρκικών αποβατικών πλοίων). Πληροφορίες περί δυσαρεσκείας του Γ ‘ Σώματος Στρατού, ο διοικητής του οποίου Ντάβος φέρεται επιθυμών την επαναφορά του Καραμανλή.
Ο Κίσιγκερ δηλώνει ότι δεν δεν αποκλείεται κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα.
42. 23/7/1974. 8.30μμ άφιξη Καραμανλή και λοιπά γνωστά. 9.45μμ δριμύτατες δηλώσεις Ανδρέα Παπανδρέου εναντίον Καραμανλή ( <>). Στην προηγουμένως συγκληθείσα σύσκεψη από τον <> Γκιζίκη με πολιτικούς, κατά συγγραφέα, ο Αραπάκης ήταν φιλοκαραμανλικός, όχι, όμως, ο Γκιζίκης ούτε ο Μπονάνος. Εξαιρετική εντύπωση άφησε ο τότε αρχηγός αεροπορίας Παπανικολάου.
43. 26-28/7/1974. Ορκωμοσία κυβέρνησης Καραμανλή. Διαπραγματεύσεις στη Γενεύη Μαύρου ( Μπίτσιου, Τζούνη, Μεταξά και άλλων) με Τούρκους και Άγγλους, για εκεχειρία. Στην Κύπρο συνεχίζονται οι αποβάσεις των Τούρκων, οι καταλήψεις χωριών, οι σκοτωμοί και η επέκταση των εδαφών τους.
Στην Ελλάδα συνεχίζονται ξέφρενοι πανηγυρισμοί ενώ καταστρέφεται ο Ελληνισμός της Κύπρου.
Γενικός γραμματέας ΥΠ.ΕΞ. ορίζεται ο Βλάχος.
44. 30/7/1974. Αίτημα της Ελάδας για σύγκλιση του συμβουλίου του ΝΑΤΟ σε επίπεδο υπουργών, απορρίπτεται από τον τότε γενικό γραμματέα του Λούνς και άλλους, με το πρόσχημα ότι θα απουσιάζουν σχεδόν όλοι ή ότι είναι δύσκολο να έλθουν…και άλλα παρόμοια.
45. 1/8/1974. Μαύρος υπογράφει δυσμενέστατη συμφωνία στη Γενεύη (οι τούρκοι επανέρχονται στους θυλάκους που δεν είχαν, επεκτείνονται κτλ) και θριαμβολογεί κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο. Δηλώσεις Ετσεβίτ, με έμμεση απειλή αποχώρησης της τουρκίας από το ΝΑΤΟ και με απειλές κατά Δωδεκανήσου.
Τηλεφώνημα Κυπρίου υπουργού Εξωτερικών Δημητρίου, στο Ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. ότι οι τούρκοι παραβιάζοντες τα συμφωνηθέντα επιτίθενται κατά των χωρίων (της Βόρειας Κύπρου) Καραβά και Λαπήθου, ότι ο στρατηγός Ντενίσης εν ανάγκη θα πυροβολήσεικτλ., και ότι πρέπει να ενημερωθεί αμέσως ο Βλάχος (Σημ. Ε.Μ.: ο γνωστός) και ο πρωθυπουργός και να του τηλεφωνήσουν στη Λευκωσία.
Απάντηση Βλάχου : <>
(Σημ.: Ε.Μ.: Δηλαδή μην κάνετε τίποτε και αφήστε τους τούρκους να προχωρούν ελεύθερα).
Ώρα 11 μμ.Τηλεφωνεί στο ΥΠ.ΕΞ. ο στρατηγός Χανιώτης από το ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) λέγων ότι το ΥΠ.ΕΞ. αδρανεί, ενώ οι Τούρκοι ευρίσκονται στα πρόθυρα εισβολής εναντίον Καραβά και Λαπήθου των οποίων ο ελληνικός πληθυσμός τα έχει εκκενώσει.
ΥΠ.ΕΞ. (Σημ. Ε.Μ.: Βλάχος και Σία) και κυβέρνηση Καραμανλή και Αβέρωφ δεν δίδουν εντολή απόκρουσης των τούρκων.
Ο Βλάχος δίδει εντολή να βρεθεί ο μόνιμος αντιπρόσωπος μας στον ΟΗΕ Καραγιάννης για επικοινωνήσει με το γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για παροχή οδηγιών στον στρατηγό του ΟΗΕ στην Κύπρο Τσάντ, κτλ.
(Ερώτηση Ε. Μ. : να κάνει τι ο Τσαντ. Να επιβεβαιώσει ότι οι τούρκοι καταλαμβάνουν τα δύο ελληνικά χωριά;).
Μέχρι να ευρεθεί ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ τα δύο χωριά καταλήφθηκαν από τους τούρκους χωρίς να δοθεί στον στρατηγό Ντενίση ουδεμία οδηγία από <> κέντρο.
46. 6/8/1974. ΥΦ.ΕΞ. Χάρτμαν ΗΠΑ προς Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. Μαύρο:
Πρέπει να υποστηρίξετε τον Κληρίδη που μίλησε περί καντονίων. Στον ΟΗΕ δεν έχετε καμία ελπίδα . Η λύση που θα εξευρεθεί πρέπει να είναι προϊόν διαπραγματεύσεων και να διασφαλίζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
͑͑͑ ͑ You have no choice ͐ ͐. ͑ ͑ Πρέπει να γίνουν μετακινήσεις πληθυσμών και να υπάρξει, στη νέα συμφωνία, μεγαλυτέρα εξασφάλιση για το τουρκοκυπριακό στοιχείο από εκείνη που προβλεπόταν στις συμφωνίες του 1960, οι οποίες άλλωστε, γι ̛ αυτόν ακριβώς το λόγο απέτυχαν ͐ ͐. . . . .
47. 7/8/1974. Οι τούρκοι συνεχίζουν να παραβιάζουν την εκεχειρία . Αναχωρεί για τη Γενεύη η ελληνική υπό το Μαύρο αντιπροσωπία για τη δεύτερη φάση των διαπραγματεύσεων με τούρκους και άγγλους.
48. 15/8/1974. Ναυάγιο διασκέψεως Γενεύης. Έναρξη <> συνέχισης της κατάληψης (σημ. Ε.Μ.: της προσχεδιασμένης από τούρκους, Κίσιγκερ και άγγλους) του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (ερώτηση Ε.Μ.: γιατί;).
Μεγάλη χαρά του κόσμου για την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ……κτλ.
Οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι υποστηρίζουν τη ͑ ͑μεγαλυτέρα διοικητική αυτονομία των τουρκοκυπρίων ͐ ͐.
Ο Κίσιγκερ σε μηνύματα του προς Καραμανλή διαβεβαιεί ότι είναι εναντίον της διχοτόμησης και ότι η λύση πρέπει να εξευρεθεί κάπου μεταξύ της λύσεως Κληρίδη περί καντονίων και των θέσεων των τούρκων.
49. 19/8/1974. Συμπλήρωση από τους τούρκους της κατάληψης του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δολοφονείται στη Λευκωσία ο Αμερικανός πρέσβυς Ρότζερ Ντέϊβις.
50. 22/8/1974. Τραγική η κατάστασης στην Κύπρο με οξύτατο το πρόβλημα της προσφυγοποίησης 200.000 Ελληνοκυπρίων.
Εμπρηστικές δηλώσεις Ετσεβίτ προς Σουλτσμπέργκερ ότι πλην της Κύπρου υπάρχουν τα θέματα της υφαλοκρηπίδας, του εναερίου χώρου του Αιγαίου, της αποστρατικοποίησης των ελληνικών νησιών των κειμένων έναντι των τουρκικών ακτών κτλ.
51. 24/8/1974. Η ΕΣΣΔ προτείνει τη σύγκλιση διασκέψεως στα πλαίσια του ΟΗΕ, των εγυητριών δυνάμεων της Κυπριακής Δημοκρατίας (της συμφωνίας του 1960 ) με τη συμμετοχή των μονίμων και μη μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, υπό την προυπόθεση αποχωρήσεως όλων των ξένων στρατευμάτων από την νήσο.
Ενώ η Κύπρος αιμάσσει ο άγγλος πρέσβυς στην Αθήνα Χούπερ προτείνει με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σχέδιο επιλύσεως του Κυπριακού, προβλέπον τη δημιουργία δύο αυτόνομων διοικήσεων, τουρκικής και ελληνικής (σημ. Ε.Μ.: τα σημερινά δύο <> που απαιτεί ο Ταλάτ) στο πλαίσιο κυριάρχου και ανεξαρτήτου Κυπριακού κράτους.
(Σημ. Ε.Μ.: η Αγγλία παρόλον που σύμφωνα με τη συμφωνία του 1960 ήταν εγγυήτρια δύναμη της Κυπρικής Δημοκρατίας ουδέν έπραξε για να εμποδίσει την κατάληψη του 40% του Κυπριακού εδάφους από τους τούρκους. Έτσι αρκέστηκε σε ορισμένους θεατρινισμούς του άγγλου Κάλαχαν στη Γενεύη, περί του ότι η τουρκία θα γίνει όμηρος της Κύπρου κτλ, ενώ παράλληλα προχωρούσε στην εφαρμογή των προυπαρχόντων σχεδίων, σύμφωνα και με τις ανωτέρω προτάσεις του άγγλου πρέσβυ στην Αθήνα)
Ο Έλλην ΥΠ.ΕΞ. Μπίστιος απέρριψε την αγγλοαμερικανική πρόταση, λέγοντας ότι η Ελλάς προσανατολίζεται μάλλον στην αποδοχή της ρωσικής πρότασης.
52. 3/9/1974. Ο Μαύρος δηλώνει επίσημα ότι η 21η Απριλίου και το πραξικόπημα στην Κύπρο, οφείλονται στη CIA.
Εντολή προς πρέσβεις Ελλάδος σε Λονδίνο (όπου βρισκόταν ο Μακάριος) και σε Κύπρο (όπου ακόμα προήδρευε ο Κληρίδης) να ζητήσουν εγγράφους εξουσιοδοτήσεις από Μακάριο και Κληρίδη ότι αφήνουν το χειρισμό του Κυπριακού εν λευκώ στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα τους ενημερώνει σχετικώς. Άλλως, η Ελλάς απεκδύεται πάσης ευθύνης για τις εξελίξεις, ευθύνη των οποίων θα έχει μόνον η Κύπρος.
Οι αποδέκτες των οδηγιών διετύπωσαν επιφυλάξεις επ ͐ αυτών, αλλά ενετάλησαν να τις εκτελέσουν κατόπιν προσωπικής εντολής του Καραμανλή.
(Σημ. Ε.Μ.: από τον Καραμανλή αρχιτέκτονα των συμφωνιών της Ζηρίχης και του Λονδίνου που τις επέβαλε στην Κύπρο, αποδεχόμενος την εισαγωγή του τουρκικού παράγοντα στην Κύπρο, με δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης κτλ σε μία Κύπρο με το 82% των κατοίκων της Έλληνες)
53. 12/9/1974. Ο Τάσκα λέει στον Μαρκεζίνη ότι ετοιμάζεται ατιμωτική λύση για το Κυπριακό και θα είναι πολύ δύσκολο για τον Καραμανλή να την υπογράψει.
(Σημ. Ε.Μ.: Αν θυμηθούμε την ιστορία του ανδρός, αντίδραση του στα γεγονότα της Πόλης και της Σμύρνης, Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, σιωπή του στην προσπάθεια Μαρκεζίνη, μη αντίδραση του στη σχεδιαζόμενη εισβολή στην Κύπρο που κατά τη γνώμη μου με τις διασυνδέσεις που είχε αποκλειόταν να μην γνώριζε, τις δηλώσεις Κίσιγκερ για την αναμενόμενη <> προσχεδιασμένη αλλαγή της επιστροφής του μετά την εισβολή, <> για τον Καραμανλή).
54. 14/9/1974. Μεγάλη ανησυχία λόγω γεγονότων από φιλοκαραμανλικούς για αριστερούς.
55. 22/9/1974. Ο Νίκος Μομφεράτος δηλώνει στον Μαρκεζίνη, ότι ο αρχηγός Ναυτικού Αραπάκης θέλει να τον επισκεφθεί και ότι την υπόθεση του Πολυτεχνείου την οργάνωσε ο Ιωαννίδης.
56. 26/9/1974. Γνωστοποιείται η παραίτηση του πρέσβυ Άγγελου Βλάχου από την καριέρα και ο διορισμός του ως γενικού διευθυντού του Πολιτικού Γραφείου τοτε πρωθυπουργού Καραμανλή, στη θέση του Αχιλλέα Καραμανλή
(Σημ. Ε.Μ.: Μπράβο του Βλάχου!).
10/10/1974. Αρχηγός Ναυτικού Αραπάκης που ήταν λαλίστατος δηλώνει στο συγγραφέα (πρέσβυ τότε Γεώργιο Χέλμη, που είχε μεταβεί στο Πεντάγωνο για υπογραφή συμφωνίας προμήθειας από το ελληνικό Ναυτικού) σε συνομιλία 10 λεπτών πριν εισέλθει στο γραφείο του υπουργού Άμυνας Αβέρωφ, ότι επανειλλημένα ετόνισε πόσον άφρων ήταν η ενέργεια του Ιωαννίδη εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο, πόσον ο ίδιος κατ ͐ επανάληψη προσπάθησε να τον εμποδίσει, αλλά εστάθη αδύνατον κτλ. Ότι ο Μακάριος έπρεπε να παραμείνει στην Κύπρο διότι συντελούσε στην εξισορρόπηση της κατάστασης, κτλ
57. 9/11/1974. Διαφωνία Μακαρίου (που επιστρέφει σύντομα στην Κύπρο) και Κληρίδη (προεδρεύοντος), του Κληρίδη δημοσία υποστηρίξαντος ότι είναι είναι αποδεκτή και η γεωγραφική ομοσπονδία, ενώ ο Μακάριος την απορρίπτει αποδεχόμενος μόνον τα καντόνια.
(Σημ. Ε.Μ.: Ως γνωστόν ο Κληρίδης πριν την άφιξη του Μακαρίου επέτρεψε την μετακίνηση όλων των τουρκοκυπρίων από τις εστίες τους στο νότο στον καταληφθέντα βορρά, θέσας τον θεμέλιο λίθο <> που απαιτεί σήμερα η Τουρκία δια του Ταλάτ)
58. 15/12/1974. Επιστροφή Μακαρίου στην Κύπρο
59. 5/12/1974. Τέλος ημερολογίου πρέσβυ Γεωργίου Χέλμη με ανάληψη καθηκόντων του στο Γιοχάνεσμπουρκ.
4. Αποσπάσματα από το βιβλίο του «πατριώτη» Άγγελου Βλάχου (Αποσπάσματα από συνέντευξη του Αγγελου Βλάχου στον Αλέξη Παπαχελά, http://www.kathimerini.gr/294258/article/epikairothta/ellada/aggelos-vlaxos-egw-den-ypografw-elege-ws-to-telos) , που τον είχε στείλει ο Καραμανλής στην Κύπρο ως πρόξενο το 1957, όταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν εν πλήρη εξάρσει, για να ερευνήσει ποια περιοχή να δοθεί στην τουρκία για να λυθεί το Κυπριακό (Σπύρου Παπαγεωργίου Καραμανλής και Κυπριακό, http://it.scribd.com/doc/15284378/Spiros-Papageorgiou-Karamanlis-Kai-Kypriako ). Ο «πατριώτης» Βλάχος αντικατέστησε το εξαίρετο Έλληνα πρόξενο, Ανδρέα Παππά
Ο Αγγελος Βλάχος (1915-2003) ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδος στη Λευκωσία την κρίσιμη δεκαετία του 1950, ενώ χειρίσθηκε το Κυπριακό για δύο δεκαετίες στη συνέχεια. Ανθρωπος με εμπάθειες, δεν χώνεψε ποτέ τον Μακάριο και διηγείτο συχνά τις εμπειρίες του από τις επαφές μαζί του. Ο Βλάχος έζησε τη γένεση του ένοπλου αγώνα κατά των Βρετανών, τη δύσκολη σχέση Καραμανλή – Μακαρίου και τη στάση του Μακαρίου κατά τις διαπραγματεύσεις για τις συμφωνίες Λονδίνου -Ζυρίχης.*
Η θέση του Μακαρίου για την ΕΟΚΑ
«Πήγα στην Κύπρο το ’56 τον Ιούλιο. Εγώ ήμουν αντίθετος προς τον ένοπλο αγώνα, όπως νομίζω ήταν αντίθετοι και πάρα πολλοί, μη εξαιρουμένου και του Μακαρίου, διότι ο ίδιος ο Μακάριος μου είπε ότι όταν του εξέθεσαν τα σχέδιά τους ο Γρίβας, οι δύο αδελφοί Λουιζίδη, και ο Αλέξης Κύρου, διπλωμάτης, ότι έπρεπε να γίνει ένοπλος αγών, δίσταζε πάρα πολύ, και στο τέλος τους είπε: “Συμφωνώ, αλλά υπό δύο όρους: τον έναν, να μην διαρκέσει παραπάνω από έξι μήνες, και τον άλλον, να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα, δηλαδή θα περιοριστείτε σε δολιοφθορές.” Βέβαια, αυτά ήσαν ανόητα πράγματα, διότι άμα ξεκινάς ένα πράγμα, πώς θα μπορέσεις μετά να το ελέγξεις; Πώς θα το σταματήσεις; Και ο Γρίβας, όταν έφθασε στην Κύπρο, έκανε του κεφαλιού του. Νόμιζε ότι με τα μέσα τα οποία διέθετε, και με τους εγωισμούς που επέδειξαν μερικοί Κύπριοι, θα μπορούσε να κλονίσει τη θέση της Αγγλικής Αυτοκρατορίας, και να την διώξει. Λάθος μεγάλο.»
Οι σχέσεις του με την Αθήνα
«Το ΑΚΕΛ –το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου– έθεσε μπρος την οργάνωση του δημοψηφίσματος, και τότε ο Μακάριος, ο οποίος δεν ήταν ακόμα αρχιεπίσκοπος, αλλά μητροπολίτης Κιτίου, έκανε ένα έξυπνο πράγμα –ίσως ένα από τα λίγα έξυπνα που έχει κάνει– τους το πήρε το δημοψήφισμα, και το έκανε η Εκκλησία, και η Εκκλησία μάζεψε υπογραφές, 98% του πληθυσμού. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί ο ευλογημένος. Δημιούργησαν δύο τόμους του δημοψηφίσματος, σε τρία αντίτυπα. Το πρώτο αντίτυπο έπρεπε να δοθεί στην Ελληνική κυβέρνηση, το δεύτερο στην Αγγλική, και το τρίτο να κατατεθεί στα Ηνωμένα Εθνη, και αυτήν την αποστολή την ανέλαβε ο μητροπολίτης Κυρήνειας, πατριώτης, όπως είναι όλοι εις την Κύπρο οι ιερωμένοι, και ο οποίος ήρθε εδώ με άλλους μερικούς της αντιπροσωπείας, και επέδωσε τους τόμους του δημοψηφίσματος στον Πλαστήρα, ο οποίος Πλαστήρας, εκείνη την εποχή, είχε πει στον Μακάριο, όταν μετά από λίγους μήνες έγινε αρχιεπίσκοπος: “Εγώ, παπά μου, με την Αγγλία δεν τα βάζω” — ορθά, κοφτά. Τα ίδια του είχε πει και ο Βενιζέλος, και η αντιπολίτευση τότε ήταν εντελώς αρνητική. Και τότε ο Μακάριος συγκέντρωσε δημοσιογράφους σε μία συνέντευξη Τύπου εις τη Μεγάλη Βρετανία, και εξηφράσθη με πάρα πολύ μεγάλη περιφρόνηση για τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος, και τότε κανείς από τους πολιτικούς δεν σηκώθηκε να πει ότι δεν αντιλαμβάνεται ο Μακάριος ότι αν είμαστε αρνητικοί, είναι ότι δεν θεωρούμε σκόπιμο αυτήν την στιγμή να ανεγείρουμε το Κυπριακό ζήτημα.»
Καραμανλής και Μακάριος
«Οταν ο Μακάριος ήταν εξόριστος, ο Καραμανλής ήξερε πολύ καλά ότι χωρίς τον Μακάριο δεν ήταν δυνατόν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις —κανείς στην Κύπρο δεν θα τολμούσε να το κάνει, όχι μόνον διότι η δημοφιλία του Μακαρίου ήταν απόλυτη, αλλά λόγω του Γρίβα, ο οποίος μόνον τον Μακάριο ανεγνώριζε ως εκπρόσωπο του ελληνικού λαού— και η πρώτη προσπάθεια ήταν να απελευθερωθεί ο Μακάριος, και τον απελευθερώσανε με χίλιους κόπους. Ενδεικτικό είναι ότι όταν ο Καραμανλής βρέθηκε στην Αμερική, η ομογένεια του οργάνωσε ένα γεύμα με τον Αϊζενχάουερ, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος, και καθίσανε πλάι πλάι, και κουβέντιαζαν με τον Καραμανλή, και ο Καραμανλής κάποια στιγμή του είπε: “Κ. πρόεδρε, σε λίγο θα συναντήσετε τον Μακμίλαν, πρωθυπουργό της Αγγλίας, στις Βερμούδες. Μπορείτε να του πείτε να απελευθερώσει τον Μακάριο από την εξορία;” Και ο Αϊζενχάουερ του λέει: “Πολύ ευχαρίστως, αλλά πέστε μου, πού είναι ο Μακάριος;” Και μου το έλεγε εμένα αυτό ο Καραμανλής αγανακτισμένος. Πώς δεν ήξερε ο Αϊζενχάουερ πού είναι ο Μακάριος; Και θυμάμαι του είπα τότε: “Πάλι καλά που ήξερε ποιος είναι ο Μακάριος, διότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τόσα πολλά άλλα πράγματα στο νου τους, ώστε αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια.” Δεν του άρεσε βέβαια η δική μου ερμηνεία, αλλά όταν ήρθε ο Μακάριος εδώ, τα πράγματα, αντί να απλοποιηθούν, μπλέχτηκαν. Μπλέχτηκαν κατά το εξής: ότι όσο έλειπε ο Μακάριος, οι Κύπριοι ακούγανε όσα έλεγα εγώ, και όσα έλεγε και η Ελληνική κυβέρνηση — δηλαδή, τι λέγαμε, τα ίδια πράγματα. Από τη στιγμή που ο Μακάριος ελευθερώθηκε, εγώ που ήμουν το πρώτο πρόσωπο στην Κύπρο μετά τον αρχιεπίσκοπο, όταν ήρθε ο αρχιεπίσκοπος, εξηφανίσθην, δεν ήμουν πια πρώτο πρόσωπο. Ούτε δεύτερο δεν ήμουν. Ηταν ο Μακάριος.»
Οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου
«Στη Ζυρίχη μείναμε πέντε μέρες, νομίζω. Είχαμε και δυσκολίες, ιδίως όσον αφορά τον αριθμό της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ. Εμείς θέλαμε όσο είναι δυνατόν λιγότερο αριθμό, και οι Τούρκοι όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, και το παράξενο είναι ότι ενώ εμείς λέγαμε ότι πρέπει να υπάρχουνε κοινοί δήμοι Ελλήνων και Τούρκων, ο Μακάριος είχε πει, και επέμενε, να υπάρχουν χωριστοί δήμοι. Και όταν υπογράψαμε με τους Τούρκους, το ίδιο βράδυ που φτάσαμε εδώ πέρα, φώναξε ο Καραμανλής τον Μακάριο εις την οδό Καρνεάδου 27, και εν όψεων πυκνού ακροατηρίου, δηλαδή Ροδοπούλου, Τσάτσου, Ζέπου, Μπήτσιος κι εγώ, Αβέρωφ, του τα διάβασε, και κράτησε αυτή η ανάγνωση τρία τέταρτα. Ο Μακάριος άκουγε και μετά του λέει: “Κ. πρόεδρε, μπορείτε να μου τα ξαναδιαβάσετε;” Και ο Καραμανλής του τα ξαναδιάβασε. Και τότε ο Μακάριος του λέει: “Κ. πρόεδρε, σας ευγνωμονώ για όλο αυτό το έργο που κάνατε, και θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυβέρνηση, με ένα ανακοινωθέν.” Ο Καραμανλής του λέει: “Βεβαίως, μακαριότατε.” “Έχει κανένα μέρος να πάω να γράψω το ανακοινωθέν;” Λέει: “Περάστε στο γραφείο της Αμαλίας,”, της γυναίκας του. Και τον ακολούθησα εκεί πέρα –παράκλησή του “να έρθει κι ο κ. Βλάχος να με βοηθήσει”– και καθίσαμε, και έγραψε ο Μακάριος, και κάθε τόσο με ρωτούσε αν πήγαινε κάποια λέξη, και γράφει ένα ανακοινωθέν εις το οποίον εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στην ελληνική κυβέρνηση.Το δίνουμε αυτό το ανακοινωθέν στον –δεν θυμάμαι ποιος ήτανε υπουργός τότε– και την επομένη το πρωί, όλος ο Τύπος είχε αυτό το ανακοινωθέν. Στις οκτώ το πρωί μου τηλεφωνάει ο Μακάριος, και μου λέει: “Κ. Βλάχο, παρακαλώ ελάτε στη «Μεγάλη Βρετανία» αμέσως.” “Τι διάολο”, λέω, “με θέλει;” Πάω στη «Μεγάλη Βρετανία» και μου λέει: “Τα σκέφτηκα τα πράγματα τη νύχτα. Δεν μπορώ να υπογράψω αυτό το…” Λέω: “Μα, μακαριότατε, τώρα οι εφημερίδες όλες έχουν το ανακοινωθέν σας. Πώς γίνεται;”, Λέει: “Είναι αδύνατον. Πέστε το στον πρόεδρο. Δεν μπορώ.” Και πήρα τα πόδια μου, και πήγα στην Καρνεάδου, και συλλογιζόμουνα, αν ήσαν άλλοι καιροί, αν ήταν ο χαλίφης που με είχε στείλει, ασφαλώς θα μου είχε πάρει το κεφάλι. Ο Καραμανλής δεν οργίστηκε,
Επώνυμοι και ανώνυμοι παραθετουν “στοιχεία”, “ντοκουμέντα”, “papers” και “nonpapers” και (sorry) …τρίχες κατσαρές, σε σχόλια χιλιάδων(!) λέξεων, οι περισσότερες σε στυλ brainstorming και “λογικών” συνειρμών, επί εγγράφων και στοιχείων που στο κάτω-κάτω μπορεί να έχουν “ανοιχτεί” ή “διαρρεύσει” ηθελημένα αποσπασματικά από ξένες και ντόπιες μυστικές υπηρεσίες… (*)
Η αποκρυπτογράφιση της ιστορίας είναι δύσκολο πράγμα, ιδίως όταν είναι δυνατόν να επηρεάσει πολιτικές καταστάσεις ακόμα σήμερα, όταν δεν έχουν ανοίξει όλες οι πηγές και τα “στόματα” και εαν δεν μπορεί να γίνει προσεκτική και λεπτομερής αποτίμηση όλων των κινητρων, των πολιτικών και των πεπραγμένων όλων των εμπλεκομένων μερών. Αυτό σήμερα για την υπόθεση του “Κυπριακού” ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει γιατί είναι ένα εν εξελίξει δυναμικό γεωπολιτικό παίγνιο με πολλά εμπλεκόμενα μέρη.
Ερασιτέχνες ιστοριοδίφες αυτό μπορεί να μην το αντιλαμβάνονται, επαγγελματίες ακαδημαικοί όμως οφείλουν να το ξέρουν.
———
(*) Π.χ. δεν θα ήταν ποτέ σίγουρο ότι στο μέλλον θα είχαν “αποχαρακτηριστεί” όλα τα documents που έχουν διαρεύσει στα wikileaks μέχρι σήμερα. Πολλά θα έμεναν classified.
Ή άλλο παράδειγμα:
πολλές από τις συζητήσεις που μπορεί να γίνονται κατ’ιδίαν και που επηρεάζουν καθοριστικά τις ιστορικές εξελίξεις μπορεί ποτέ να μην δουν το φως της δημοσιότητας. (Εκτός βέβαια και εαν “καρφωθούν”, βλέπε π.χ. περιστατικό Μπαλτάκου-Κασιδιάρη κ.ο.κ.)
Καλά, κύριε Μπίλη, όλο αυτό το μακρυνάρι που παραθέσατε (επιστολές, άρθρα, συνεντεύξεις, αποσπάσματα κ.λπ., κ.λπ.) είναι σαφέστερα ως προς το ότι η Ένωση ήταν με όρους ή το πιο κάτω απόσπασμα από έγγραφο του ιδίου του Άτσεσον σαφέστατα ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ότι η Ένωση μπορούσε να γίνει ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ αν την ήθελε και ο Μακάριος;
Έγγραφο 462 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP, 23 Αυγούστου 1964:
«Μόλις οι Έλληνες είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πράγματι και θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο». Κατά λέξη: “When Greeks were ready to produce Enosis, they could say that it was unconditional as it would indeed be since the Turks would have missed the bus”.
Το πιο πάνω είναι απόσπασμα από διάψευση άρθρου του κ.Βερέμη της 9.3.14, την οποία έστειλα στην “Κ” αλλά δεν τη δημοσίευσε, προτιμώντας να ταυτίζεται με τις απόψεις Βερέμη, Μπίλη, Ευρυβιάδη, Κουφουδάκη, Ήφαιστου, οι οποίοι είναι δόκτορες πανεπιστημιακοί, ενώ εγώ είμαι ένας απλός λογοτέχνης ο οποίος λίγα πράγματα ξέρει, βέβαια, αλλά τα ξέρει καλά.
“….δεν έχω χρόνο να απαντώ. Το ότι κάνω αυτές τις παρεμβάσεις επί αυτονοήτων είναι και πολύ. Πιο κάτω παραθέτω μια απάντηση που κατ’ εξαίρεση έδωσα στο facebook. Ούτε βέβαια και έχω χρόνο να ασχολούμαι με βιβλιογραφικές οδηγίες…..”
“… Η δουλειά μου δεν είναι να συζητώ στα σχόλια των μπλοκ το κάνω μόνο κατ’ εξαίρεση και συνήθως αποδεικνύεται λάθος γιατί συχνά ο κάθε αργόσχολος που θέλει να προβληθεί δημιουργεί ένα λαβύρινθο και επιζητεί να σε παγιδεύσει σε ατέρμονες συζητήσεις που τον αναδεικνύουν, προβάλουν κάποιο κείμενό του ή τον εκτονώνουν.”
Ο Ήφαιστος που “δεν έχει χρόνο” να απαντά στα μπλογκ (όχι μπλοκ – κ. καθηγητά;) όποτε τα βρίσκει σκούρα αρχίζει τις βρισιές. Ας είναι. Μας διασκεδάζει αφάνταστα.
Δήμος
Αγαπητε κ. Ροδιτη
Χαιρομαι που η συζητηση παει σε ουσιωδη πραγματα.
Η 1η επιλογη «Περιμενουμε για καλυτερες μερες» δεν είναι καθολου ουτοπικη. Η εισβολη δεν εχει δημιουργησει ακομα διεθνες δικαιο, και ουδεις εχει αναγνωρισει το ψευδοκρατος. Η Κρητη περιμενε 94 χρονια για να ελευθερωθει.( 1821-1913). Στην Κρητη το 1913 χρειαστηκε πολεμος. Αλλα στη Θεσσαλια το 1881 δε χρειαστηκε πολεμος. ΟΙ Τουρκοι συχνα κανουν χοντρα λαθη λογω της αλλαζονειας τους. Στο παρελθον τα εκμεταλλευθηκαμε εξυπνα και τους τη φεραμε. Μπορει να ξαναγινει. Αλλα πρεπει να εχουμε συμμαχιες, οικονομια, Στρατο, με λιγα λογια να προετοιμαζομαστε.
Βεβαια η Κυπρος περιμενει 40 χρονια. Ισως δεν εχει υπομονη να περιμενει άλλο. Σε αυτή την περιπτωση πρεπει να διαχειριστουμε την ηττα και να συζητησουμε με τους Τουρκους.(2η ή 3η επιλογη)
Για να αποφυγουμε προστριβες, ας δεχθουμε ότι ο Προεδρος Αναστασιαδης εχει τις καλυτερες προθεσεις, και ότι κανει ότι μπορει για μια «καλη» λυση.
Προτεινετε λοιπον στον κ. Αναστασιαδη, «Να συνεχίσει να συνομιλεί με μόνο αληθινό στόχο να εκτίθεται η αδιαλλαξία των Τούρκων» αλλα παραδεχεστε αμεσως ότι δεν θα πεισει κανεναν. Άρα; «Πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να πιστεύει σε συνεργασία-συμβίωση με τον Τουρκο!». Θα επανελθω σε λιγο σε αυτήν την εκπληκτικη δηλωση.
Αλλα ας ας τα παρουμε από την αρχη:
Ο κ. Αναστασιαδης οφειλει να προτεινει μια λυση, που ο διεθνης παραγων θα θεωρησει λογικοτατη, και που αν οι Τουρκοι την …..αποδεχθουν, δεν θα είναι καταστρεπτικη για εμας. Συμφωνουμε; Καλως!
Ο κ. Αναστασιαδης διαπραγματευεται (και αυτος) στη βαση της χιμαιρικης διζωνικης δικοινωτικης ομοσπονδιας. (Ποιος την απεδεχθη πρωτος; Ο Μακαριος!) Η τακτικη αυτή εφερε τα σχεδια Γκαλι και Αναν, που μποιαζουν εκπληκτικα μεταξυ τους. Δημιουργησε δηλαδη ένα διαπραγματευτικο κεκτημενο, από το οποιο ο κ. Αναστασιαδης δεν μπορει να ξεφυγει ευκολα, παρα τις οποιες καλες προθεσεις.
Τι προτεινω εγω; Αλλαγη τακτικης.Αφηστε τις παρλαπιπες περι διζωνικης δικοινοτικης Ομοσπονδιας.
Θα πειτε στη διεθνη κοινοτητα τα εξης:
«Κυριοι, θα κανουμε τεραστιες παραχωρησεις στις περισσοτερες πτυχες του Κυπριακου. Θα δωσουμε στους Τουρκους αυτα που παντα ηθελαν. Πολύ χαλαρη συνομοσπονδια. Καθενας κανει απολυτο κουμαντο στο κρατιδιο του. Δικαιωμα πληρους αποσχισης, και ενωσης με τη μαμα πατριδα. Να κρατησουν τους εποικους, και να φερουν οσους ακομα γουσταρουν! Να μην επιστρεψουν οι προσφυγες, να παρουν οι Τουρκοι και τις περιουσιες τους. Καμμια ελευθερια μετακινησης πληθυσμων ανευ ειδικης αδειας. Ο καθενας στα εδαφη του.
Σε ανταλλαγμα για ολες αυτες τις κολοσσιαιες παραχωρησεις , θελουμε δικαιη μοιρασια στο εδαφικο. Equitable sharing of resources! Τι σημαινει αυτό: Η απογραφη του 1960 εδωσε πληθυσμιακη αναλογια Ελληνων -Τουρκων 80/20. Οι Τουρκοι εποικοι δεν μετρανε στην μοιρασια, διοτι ηλθαν παρανομα και δεν είναι γηγενεις. Το σχεδιο Αναν μας εδινε μονο 70 % του εδαφους, αλλα κυριως μας αδικουσε καταφωρα στη μοιρασια της ακτογραμμης και της αγροτικης γης. Θελουμε το 80 % του εδαφους, της ακτογραμμης, και της καλλιεργησιμης εκτασης.»
Στα ματια της διεθνους κοινοτητας η διχοτομηση 80/20, θα ηταν μια παρα πολύ λογικη και καθαρη λυση. Αν οι Τουρκοι δεν δεχτουν τοτε ολο το βαρος της απορριψης πεφτει σε αυτους, και απαλασσομαστε από τις διεθνεις πιεσεις.
Αν παλι το δεχτουν, ανακτουμε περισσοτερα εδαφη, και οι Ελληνοκυπριοι μενουν κυριοι του κρατους τους απαλασσομενοι και από το ….. «συνοικον στοιχείον».
«Τζιαι εμεις από εδώ, τζιαι αυτοι από εκει», που λενε καποιοι ρεαλιστες στην Κυπρο.
Με δυο λογια: Επικεντρωθειτε στο ΕΔΑΦΙΚΟ. Παρτε οσα περισσοτερα εδαφη μπορειτε, διοτι η οποια λυση δεν θα δουλεψει, θα οδηγηθειτε σε διαζυγιο, και τοτε ο καθενας θα παρει τα εδαφη του και θα φυγει.
Θυμαστε πως ξεκινησε η Κυπριακη Δημοκρατια ;
1961: Το κρατος της Ζυριχης προσπαθει να λειτουργησει. Οι Τουρκο«κυπριοι», που νομιζουν ότι μπορουν να παρασιτιζονται εις βαρος των Ελληνων, (όπως εκαναν επι αιωνες) ζητουν καταχρηστικες οικονομικες παροχες από τον Μακαριο. Αυτος αρνειται, και ο Κιουτσουκ βαζει βετο στο φορολογικο νομοσχεδιο, με αποτελεσμα να παθει οικονομικο εμφραγμα το κρατος. Αρχισε κλεφτοπολεμος Ελληνων Τουρκων, με τον Κιουτσουκ να βαζει βετο στα παντα, τον Μακαριο να το παρακαμπτει κατά παραβαση του Συνταγματος, και τις δυο κοινοτητες να τσακωνονται για όλα. Η συνεχεια είναι γνωστη.
Τα ιδια θα γινουν και παλι σε μια ανανικη Κυπρο. Το δικαιωμα τουρκικου βετο είναι πονηρα κρυμμενο στις συνταγματικες προβλεψεις του σχεδιου Α(υ)ναν. Η ιστορια επαναλαμβανεται, διοτι οι εποχες αλλαζουν , όχι όμως και η ανθρωπινη φυση.
Αλλα εσεις, αγαπητε κυριε Ροδιτη, κλεινετε τα ματια στην πραγματικοτητα, διοτι «Πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να πιστεύει σε συνεργασία-συμβίωση με τον Τουρκο!».
Σταματηστε να βαυκαλιζεστε με χιμαιρες. Face the Truth and ACT UPON IT.
ΤΟΝΙΖΩ ΟΤΙ Η Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ «ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ» .Η ΕΠΙΛΟΓΗ «ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ 80/20» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΛΛΟ.
Συμφωνώ με το τελευταίο σχόλιο του NF και απλά θέλω να συνοψίσω ίσως κάποια πράγματα και επειδή έχουμε γράψει πολλά για τον Αναστασιάδη, έχουμε αδικαιολόγητα παραλείψει να αναφερθούμε στην Ελλαδική εξουσία.
Καταρχάς να γράψω πως στην Ελλάδα έχουμε ένα χρόνιο πρόβλημα, για οτιδήποτε έχει πάει στραβά προσπαθεί ο καθένας να υπερασπιστεί την παράταξη του και να ρίξει τις ευθύνες στην άλλη ολοκληρωτικά! Μικρασιατική καταστροφή, Βενιζελικοί εναντίον Βασιλικών πάντοτε φταίει ολοκληρωτικά ο αντίπαλος, εμφύλιος το ίδιο, Κύπρος το ίδιο! Όλοι αυτοί οι διχασμοί είναι άγονοι, δεν προσφέρουν πουθενά και μόνον κακό κάνουν. Δεν είναι δυνατόν σε τέτοια προβλήματα να ευθύνεται μονο μια πλευρά, σίγουρα φταίνε και οι δυο, ωστόσο το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα.
Ναι λοιπόν στο διάλογο, αλλα όχι σε έναν διάλογο με τέτοιο υπόβαθρο, το οποιο είναι ολοκληρωτικά άδικο και εναντια στα συμφέροντα μας.
Ας σχεδιάσουμε και ας κάνουμε εμείς μια πρόταση για να λύσουμε τα προβλήματα μας!
Εδώ βεβαια στην εξίσωση πρέπει να μπει η Ελλαδική κυβέρνηση. Βλέπουμε δηλαδή τον Νταβούτογλου να κάνει δηλώσεις και να στηρίζει την Τουρκοκυπριακή πλευρά και τη δικη μας πλευρά να είναι παντελώς απούσα και να κάνει δηλώσεις για την Ουκρανία, για την κεντρική Αφρική, για τον Ari ίσως, αλλα η Κύπρος πουθενά! Αυτά λοιπόν είναι απαράδεκτα πράγματα! Το μεγαλύτερο πρόβλημα λοιπόν είναι η παντελής έλλειψη συντονισμού των Ελληνικών κυβερνήσεων και η παντελής έλλειψη συνεργασίας τους, γιατί λοιπόν? Γιατί ισχύει αυτό το πράγμα? Εκείνο είναι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε.
Τέλος πάντων έχω πάψει να ελπίζω, καθημερινά πείθομαι ότι αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ούτε για την Ελλάδα ούτε για τον Ελληνισμό, δεν πιστεύουν σε αυτά δεν τους ενδιαφέρει, οποτε δεν ξέρω τι νόημα έχουν αυτές οι συζητήσεις!
Σαν σημερα πριν από 10 χρονια ο Τασσος Παπαδοπουλος ειπε το μεγαλο ΟΧΙ στο σχεδιο Α(υ)νάν.
Ο Τασσος ειχε αμαρτωλο μακαριακο παρελθον. Οι κακες γλωσσες λενε ότι ηταν και καργα ανθενωτικος. Όμως «Αρχη ανδρα δεικνυσι».
Απορρίψας το σχεδιο Α(υ)νάν, αντισταθεις στις τεραστιες διεθνεις πιεσεις, και κυβερνησας αποτελεσματικως το κρατος, ο Τασσος εξιλεωθηκε εν τελει για το οποιο κακο παρελθον, και κερδισε το σεβασμο ολων των Ελληνων.
Σαν σημερα πριν από 10 χρονια ο Τασσος Παπαδοπουλος ειπε το μεγαλο ΟΧΙ στο σχεδιο Α(υ)νάν.
Ο Τασσος ειχε αμαρτωλο μακαριακο παρελθον. Οι κακες γλωσσες λενε ότι ηταν και καργα ανθενωτικος. Όμως «Αρχη ανδρα δεικνυσι».
Απορρίψας το σχεδιο Α(υ)νάν, αντισταθεις στις τεραστιες διεθνεις πιεσεις, και κυβερνησας αποτελεσματικως το κρατος, ο Τασσος εξιλεωθηκε εν τελει για το οποιο κακο παρελθον, και κερδισε το σεβασμο ολων των Ελληνων.
“Είμαι πρόεδρος, είμαι πλούσιος, έχω καρκίνο, δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Στ’ αρχ……ια μου.”
Τασσος Παπαδοπουλος
O κ. Ηφαιστος αμφισβητησε την αξια των στοιχειων που εδωσα παραπανω για τις διαπραγματευσεις των ΥΠΕΞ Τουμπα-Τσαγλαγιαγκιλ το 1966, στις οποιες οι Τουρκοι φαινονταν ετοιμοι να συνθηκολογησουν και να αποδεχθουν την Ενωση με μηδαμινα ανταλλαγματα. Μου απαντησε ως εξης:
“Όσον αφορά τον Τούμπα…………δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα λέτε. Συνομιλούσε ο Κύριος αυτός με τον κ Τσαγκλαγιαγκίλ, οι Τούρκοι μας ποδογετούσαν, οι Τούρκοι είχαν στρατηγική ενώ δεν είχαμε, κάτω από τα πόδια του κάθε Τούμπα ήταν η «Αθήνα» που περιγράφω στην σύντομη παρέμβαση.”
Στην συντομη παρεμβαση η «Αθηνα» περιγραφεται ως πειθηνιο οργανο ξενων δυναμεων που
επιβουλευονταν την Κυπρο.
Προσφατως βρηκα καποια στοιχεια, και τα παραθετω στους αναγνωστες , ώστε να γινει κατανοητο ποιός ακριβώς ηταν «ο κυριος αυτος, ο κάθε Τουμπας»
Ο Αντιναυαρχος Ιωαννης Τουμπας ηταν ενας βενιζελικος αξιωματικος, διακεκριμενος βετερανος του Β Παγκοσμιου Πολεμου με σπουδαια πολεμικη δραση, τιμηθεις με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας, Κυβερνητης του θρυλικου Ατιτορπιλλικου ΑΔΡΙΑΣ, Αρχηγος του Στολου, βουλευτης, Υπουργος, Ακαδημαϊκός, και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
Το βιογραφικο του είναι εδώ:
http://lefkaslibrary.gr/files/navy/toumpas_io.pdf
Δεν ειμαι πεπεισμενος ότι ο Μακαριος ηταν ο μεγας πατριωτης, ενώ οι υπευθυνοι της «Αθηνας» ηταν τα πειθηνια οργανα των ξενων.