Και η φετινή Ανάσταση του Κυρίου βρίσκει τον ελληνικό λαό εσταυρωμένο. Όπως αρχαιόθεν μας πληροφορεί ο Μένανδρος «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί». Νταϊσελμπλούμ, Λαγκάρντ, Ντράγκι ο ένας μετά τον άλλο διέλυσαν την εφήμερη ψευδαίσθηση προεκλογικής ευτυχίας που προς στιγμήν προκάλεσε η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές. Όλα «άνθη ήν εαρινά και απελθόντος (εδώ μεσούντος ) του έαρος κατεμαράνθη» κατά την ρήση του ιερού Χρυσοστόμου.
Εν όψει νέο δάνειο, νέα προαπαιτούμενα, νέα αβάσταχτα βάρη. Και για παραπλάνηση νέα συσκευασία. Τώρα δεν θα το λένε Μνημόνιο…
Ήρθε προχθές η «αυτοκράτειρα» με το πλαστικό χαμόγελο. Συζήτησε για όλα. Αλλά για το απαιτητό μέγα χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα μιλιά. Ούτε από εκείνην, ούτε από τους ιθαγενείς πανηγυρτζήδες.
Άν και μια απειλή εξόδου μας από το ευρώ με την πάροδο του χρόνου έχει απολέσει την αρχική καταπελτώδη δυναμική της, όση ακόμη διατηρεί, φτάνει να το κλονίσει συθέμελα. Προαπαιτούμενό της άλλη πολιτική. Και άλλοι… πολιτικοί.
Στις μέρες μας από την χριστιανικά απόλυτη ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, μας πήγαν στην απόλυτη ελευθερία των αγορών. Απρόσωπες ομάδες ανωνύμων εμπόρων του χρήματος διαχειρίζονται το πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα και μέσω αυτού την παγκόσμια εξουσία. Κατ’ ακολουθίαν, μη εκλεγμένοι ανομιμοποίητοι υποκαθιστούν τους δημοκρατικούς θεσμούς καθιστώντας τους υποχείριούς τους. Οι τοκογλύφοι υποχρεώνουν κράτη και πολίτες να δανείζονται. Ο τοκιστής «μισεί τους εαυτοίς αρκούντας και τους μη δεδανεισμένους εχθρούς ηγείται» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Κατά τοκιζόντων, ΕΠΕ 10, σ.246 επ.). Μάχεται δηλαδή τους αυτάρκεις και αυτούς που αρνούνται να δανειστούν. Αμείλικτος κατά των εκμεταλλευτών ο κοινωνικόταταος ιεράρχης ονομάζει τους τόκους «μοχθηρά (=κακά) των δανεισμάτων τέκνα» και τον τοκιστή οτι θέλει όλα να φυτρώνουν χωρίς να σπείρει και να οργώσει («άσπαρτα αυτώ βούλεται τα πάντα και ανήροτα φύεσθαι»). Και καταλήγει προφητικά: «Ει μη πλήθος ην τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενομένων», αν δεν υπήρχαν οι τοκογλύφοι δεν θα υπήρχαν οι στρατιές των φτωχών.
Μοναδικό, διαχρονικό, παγκόσμιο και ασύγκριτο γεγονός η Ανάσταση του Κυρίου. Άλλαξε την ιστορία όσο οι συνειδήσεις των ανθρώπων, έν ελευθερία, θέλουν να αποδεχθούν την «καλήν αλλοίωσιν». Η ολοκληρωμένη μέθεξη στην εορτών Εορτή και Πανήγυρη πανηγύρεων κατορθώνεται όταν είναι βιωματική. Μόνη η εθιμική συμμετοχή στα λειτουργικά δρώμενα της Εβδομάδας των Παθών βεβαιώνει μία κατ’ αρχήν θετική, αλλά ‘’πολιτιστική’’ σχέση με την Εκκλησία. Δεν πιστοποιεί την αναγεννητική επίδρασή της και τη στάση ζωής του πιστού.
Σε κάθε περίπτωση στην Ελλάδα η χριστιανική πίστη είναι πολιτισμός και παιδεία. Και της «ημετέρας παιδείας» μετέχουν οι πάντες, πιστοί ημίπιστοι, και άπιστοι. Και ευφραίνονται οι πάντες νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες. Διότι «ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην μη φοβηθή την βραδύτητα, φιλότιμος γαρ ο Δεσπότης δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον» ( Κατηχητικός Λόγος Ιωάννου Χρυσοστόμου).
Πρέπει να υπερβούμε την επικυρίαρχη αποϊέρωση, την ατομοκρατία και τον μηδενισμό και ασφαλώς το περιρρέον κοινωνικό χάος. Εξ Εσπερίας ο ταπεινός Ολιβιέ Κλεμάν μας δείχνει ότι η νίκη του Χριστού επί του θανάτου απαιτεί να μαχόμαστε ενάντια σε όλες τις μορφές του θανάτου(…) στη φυσική ή ηθική υποδούλωση (…) στο ψεύδος και στην εκλεπτυσμένη γοητεία του μηδενός και της ανυπαρξίας» (Ανάσταση και ζωή, Αρμός σ.83)
Η κοινωνία μας βρίσκεται σε λιποθυμική κατάσταση. Αναζητεί ελπίδα. Οι ελίτ της διανόησης και της πολιτικής στην πλειονότητά τους αδυνατούν λόγω πνευματικής ένδειας να ανταποκριθούν στο αίτημα των καιρών. Ούκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος!
Φωτισμένος ιεράρχης ο Αλβανίας Αναστάσιος απευθυνόμενος κυρίως προς «οικιακούς» επισημαίνει τον μέγα κίνδυνο να χαθούμε στην αοριστία: «Επαναλαμβάνοντας απλώς τη φράση «κρίση αξιών»κινδυνεύουμε να χαθούμε στην αοριστία.(…) Η αυτοκριτική όμως δεν αρκεί, ούτε ο ρόλος της Εκκλησίας επιτρέπεται να περιορισθεί σε περιγραφές που στηλιτεύουν αόριστα παραβάτες»
Διαμετρικά αντίθετο δείγμα από αυτό που εκπέμπει η παρούσα Αριστερά δίνει ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης: «Η Ορθοδοξία ιδεολογικά – πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ένα εσωτερικό ψυχικό δεσμό που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει ‘’ανατολίτικο πνεύμα’’ και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα» (Ριζοσπάστης 9/9/45, όλο το άρθρο εκθειάζει τον αποφασιστικό ρόλο της Εκκλησίας).
Οι εκκλησιαστικοί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είναι σαθρό να διδάσκουμε ταπείνωση στα θύματα της εκμετάλλευσης η οποία καταδικάζεται απ’ το Θεό.
Η αναστάσιμη βεβαιότητα της Εκκλησίας είναι ότι οι σκοτεινές δυνάμεις της βίας, της αδικίας και της υποκρισίας θα ηττηθούν. Η ελπίδα και η τόλμη θα θριαμβεύσουν.
Τελικά «ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από αναμόρφωση, αλλά από ανάσταση.» (Ντοστογιέφσκυ )
Χριστός ανέστη!