Πρόλογος και επίλογος του νέου βιβλίου του Β. Μαρκεζίνη: «Ελλάς: Νέοι προσανατολισμοί σε στιγμές κρίσης»

Δημοσιεύουμε τον πρόλογο και τον επίλογο του νέου βιβλίου του κ. Βασίλειου Μαρκεζίνη, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες. Ευχαριστούμε και δημοσίως για την εξαιρετική τιμή να αναφερθεί στον πρόλογο του βιβλίου του και στο Αντίβαρο

 

Αντί Προλόγου

Το μικρό αλλά πυκνό σε ιδέες τούτο πόνημα γεννήθηκε από ένα δοκίμιο που δημοσιεύθηκε ταυτοχρόνως στis 17 Φεβρουαρίου 2014 σε δύο ιστότοπους υπό τον τίτλο «Είναι Ανατρέψιμη η Παρακμή της Ελλάδας;» Ο ένας ανήκει στο Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών που διευθύνει μια νέα ομάδα μορφωμένων νέων Συντηρητικών με εκσυγχρονιστικές διαθέσεις, ο άλλος ήταν το από χρόνου ήδη καθιερωμένο και σοβαρό «Αντίβαρο» που τελεί υπό την διεύθυνση το κ. Ανδρέα Σταλίδη.

Από την αρχή πρέπει να διευκρινίσομε ότι η παρούσα λεπτομερέστερη και εκσυγχρονισμένη εκδοχή πραγματεύεται εξαιρετικά δύσκολα σύγχρονα θέματα που δεν είναι επιδεκτικά κοινής απάντησης. Για να τονίσω αυτή την ιδιαιτερότητα του κειμένου και να καταλάβει ο αναγνώστης ότι σκοπός μου δεν είναι να τον πείσω αλλά να τον προβληματίσω δεν δίστασα να παρουσιάσω την ανάλυση μου με επιστημονικό μεν ύφος αλλά σκοπίμως χωρίς στρογγυλεμένες φράσεις. Ο Έλληνας της σήμερον δεν χρειάζεται εμένα να του πω τα χάλια που τον έχουν φτάσει, Δεξιά και Κέντρο; χρειάζεται όμως να ακούση από ένα σκεπτόμενο αλλά πολιτικά αμόλυντο συμπολίτη τον βαθμό που και ο ίδιος ο πολίτης έχει αφήσει το ένστικτό του επιβίωσης να τον κατεβάσει στην κατάσταση που βρίσκεται με το να ψηφίζει και να ξανά-ψηφίζει τους ‘βασανιστές’ πενήντα ετών.

Έτσι σήμερα μας κοιτάζει στα μάτια ένα παράδοξο. Ο Έλληνας που επέζησε την άγρια Οθωμανική κατοχή τεσσάρων αιώνων διατήρησε την πονηράδα του, την θρησκευτική πίστη μέσα στη καρδία του, και μέσα από την ομίχλη δεν έπαυσε ποτέ να διακρίνει το κάποτε φωτεινό Βυζάντιο που ονειρευόταν να αναστήσει. Ο σημερινός διάδοχος του αντιθέτως έχει εξωθηθεί από τους ταγούς του και την τηλεόραση στον άκρατο κυνισμό, την χωρίς πνευματική έρευνα αποδοχή των ως επί το πλείστον ανοησιών που του σερβίρουν καθημερινά τα ευτελή του ΜΜΕ, και στο να δείχνει μια δουλικότητα απίθανη προς τους νέους Φράγκους που δεν ανταποκρίνονται πλέον στην δύναμη που κάποτε είχαν. Επί πλέον η οικονομική διάβρωση έχει οδηγήσει τον νέο-Έλληνα στον να ανέχεται μια μοναδική πτώση του βιοτικού του επιπέδου – επί του παρόντος – με μια απίθανη – θα έλεγα συγκινητική – καρτερία.

Σαν να μη έφταναν όλα αυτά ο μουγγομένος, αν όχι ψυχολογικά εξοντωμένος, Έλληνας φαίνεται έτοιμος να αποδεχθεί απροβλημάτιστα άγνωστους ανθρώπους ως ‘αρχηγούς κομμάτων’ – προσωπικά αμφιβάλλω αν η μόδα κρατίσει – μόνο και μόνο γιατί τα ΜΜΕ, για να ελέγξουν την είσοδο νέο αίματος στην πολιτική, τους παρουσιάζουν ως «νέους», δηλαδή «φρέσκους ηγέτες». Στην αγωνία του όμως να βάλει ένα τέρμα στα επιθανάτια στριφογυρίσματα των αρχηγών ενός κόμματος που κάποτε τον συγκίνησε βαθειά ο ψηφοφόρος ποδηγετείται, πάλι, από τα συμφεροντολογικά ΜΜΕ. Έτσι ούτε καν στέκεται να αναλογισθεί αν τέτοια πρόσωπα ξέρουν τίποτα για τον κόσμο που στριφογυρίζει στην γειτονία μας για να μας φάει τον ορυκτό μας πλούτο; Αν έχουν την παραμικρή ιδέα το πόσο εγκεφαλικά δύσκολα και δυσπρόσιτα είναι τα σύγχρονα οικονομικά; αν μπορούν έστω και να συλλάβουν πόσο κινούνται στο χώρο της πολιτικής και εμπορικών συναλλαγών οι απύθμενα άπληστοι και αδίστακτοι σύγχρονοι μεγιστάνες του πλούτου;

Κοντολογίς, και για να εκφράσω την σκέψη μου μεταφορικά αν και λίγο ωμά, οι μεν παλιοί αρχηγοί και υπουργοί δεν έχουν πια ζωντανό σπέρμα για να πολλαπλασιάσουν του είδος των, οι δε προβαλλόμενοι ως νέοι δεν έχουν δράμι πολιτικής και επιχειρηματικής εμπειρίας που θα τους επέτρεπε καν να συνομιλήσουν στους Πούτιν της εποχής μας, να αντικρούσουν με στοιχειώδεις γνώσεις την ψυχροπολεμική φιλοσοφία των αναμφισβήτητα εξυπνότερων αλλά ‘απόλυτων’ νεό-συντηρητικών, ή να συνδιαλεχθούν για μισή ώρα τουλάχιστον με τα τραπεζιτικά σαiνια της GoldmanSachsintheJ. P. Morgan.

Το βιβλίο αυτό, σκόπιμα σύντομο, αλλά ελπίζω γεμάτο πνευματικά προκλητικές ιδέες, βγαίνει στις παραμονές εκλογών ειδικά κοστολογημένο για να μπορέσει να διαβαστεί ευρύτερα και ίσως πείσει τον νέο-Έλληνα ότι τώρα δεν είναι η ώρα γι αποχές και λευκά αλλά για αποδόμηση κατεστημένων, εξαφάνιση εφήμερων ειδώλων παραπλανητικά δημιουργημένων, και προετοιμασία σε δεύτερο στάδιο για μια από κοινού ανοικοδόμηση όχι μόνο κράτους αλλά και κοινωνίας.

Ένα τέτοιο έργο δεν γεννιέται, όπως είπα, από πεθαμένο σπέρμα αλλά δημιουργείται από φαντασία που επιτρέπει στους ή στον πραγματικά «νέο» ηγέτη να δει τον κόσμο όπως είναι και όπως πάει να γίνει και όχι όπως το διαπλάθουν τα κατεστημένα μας στηριγμένο πάνω σε επικοινωνιακές στατιστικές, με ίνδαλμα το ανέλεγκτο κέρδος, με όπλο την πονηριά και όχι την εφευρετική εφυϊα και, ακόμη, με στοιχεία παραδοσιακού ραγιαδισμού προς στους ίδιους ξένους αντί συνεργασίας με όσους κοινά συμφέροντα (και όχι προδομένες παλιές αγάπες) μας φέρνουν πιο κοντά.

Μπορούμε να κατορθώσομε μια τέτοια βαθειά νοητική μεταστροφή; Αν ναι, τότε θα επιζήσομε. Δεν μπορούμε, τότε θα μεταβληθούμε σε τουριστική αποικία άλλων προτού μας εξαφανίσει ως έθνος το δημογραφικό μας πρόβλημα εν συνδυασμό με την ανέλεγκτη μετανάστευση δυσπροσάρμοστων ξένων στην Ελλάδα και ταλαντούχων Ελλήνων στην Αλλοδαπή.

 

 

 

Επίλογος

Η γεωπολιτική είναι κλάδος του ανθρώπινου γνωστικού που κινείται αστραπιαία καθώς τα δεδομένα τηε μεταβάλλονται συνεχώς. Αυτή είναι η γοητεία της αλλά στο σημείο αυτό έγκειται και ο μέγιστός της κίνδυνος. Ο επίλογος αυτός εκφράζει μερικούς φόβους που επιβεβαιώνονται ξανά πρόσφατα και δικαιολογούν και το τίτλο του πονήματος, που τολμά να αντικρίζει το μέλλον με βελτιωτικές ιδέες, αλλά και τερματίζει την συζήτηση με απαισιοδοξία που αντλείται από τα καθημερινά καμώματα του πολιτικού μας κόσμου που δείχνει σαν να είναι αποφασισμένος εσωτερικά μεν να συνεχίσει τις φανατικές του διαμάχες, εξωτερικά δε να αγνοεί τους γύρω μας κινδύνους. Τελειώνω λοιπόν με την σκέψη που διετύπωσα ανωτέρω ότι δηλαδή η κρίση της Ουκρανίας θα μας κτυπήσει σύντομα πιο έντονα στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, και την Θράκη από ό,τι αναμένομε.

Τον ένα λόγο γι’ αυτό το κίνδυνο το ανέφερα ήδη: θα είναι το ψυχολογικά δυσβάστακτο για της ΗΠΑ βάρος να υποστεί – αν υποστεί – δεύτερο πλήγμα (μετά της Συρίας) στα διπλωματικά χέρια του κ. Πούτιν. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ενέτεινε την όρεξη για εκδίκηση και αυτή την φορά ο χώρος της Αμερικανό-Ρωσικής σύγκρουσης θα ήταν η εγγύς μας Ανατολή. Πως και γιατί κάνω μια τέτοια όχι και τόσο προφανή σύνδεση;

Απλά, γιατί αν μελετήσει σε βάθος χρόνου – και πόσοι από μας έχουν και τον χρόνο και την διάθεση να κάνουν κάτι τέτοιο; – της Αμερικανικές προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Γεωργίας και Ουκρανίας βλέπει ότι κρύβεται πίσω τους μια κοινή γεωπολιτική και ενεργειακή πολιτική περιορισμού της Ρωσίας αλλά και απόκτησης του ενεργειακού πλούτου που ιστορικά ανήκε σ αυτήν από τις Αμερικανικές βιομηχανίες. Με άλλα λόγια, ευρισκόμεθα μπροστά σ’ ένα νεό-κλασσικό ιμπεριαλισμός που οδηγεί ξένες δυνάμεις να σκοτώσουν αθώους διαδηλωτες με δικούς τους ανθρώπους του οποίους παρουσιάζουν δια των ΜΜΕ ότι ενήργησαν κατά διαταγή του νομίμου καθεστώτος που θέλουν να δυσφημίσουν και στην συνέχεια ανατρέψουν. Έλα όμως που τους χάλασε την μαγιά ένας φίλος των, ο Υπουργός των Εξωτερικών της Εσθονίας κ. UrmasPaet όταν σε τηλεφωνική συνομιλία με την (ανύπαρκτη στην ουσία) Υπουργό των Εξωτερικών της Ευρώπης που (κακώς) νόμιζε ότι ήταν μυστική και της είπε την αλήθεια. Την έκταση της γενικά εξαπλωμένης υποκρισίας και απάτης απέδειξε η επίσης τηλεφωνική απάντηση της ‘πεπειραμένης’ πολιτικού: «Αυτό είναι φοβερό», απήντησε στον Υπουργό, «αλλά μη αναφέρεις σε κανένα ότι με ενημέρωσες»! Αλλά δυστυχώς – ή ευτυχώς μάλλον για όλους που ενδιαφέρονται για την αλήθεια – επιβεβαιώθηκαν τα ανωτέρω και από το πρακτορείο RussiaToday, και από τον Guardian, αλλά και από το Υπουργείο των Εξωτερικών της Εσθονίας. Αυτά για να ξέρουν οι από τους Ευρωπαίους θεωρούμενοι ως εκ γενετής άτιμοι και τεμπέληδες Έλληνες πως οι ‘πολιτισμένοι’ λαοί, επικαλούμενοι την ηθική και το δίκαιο, αρχίζουν κρίσεις αν όχι και πολέμους.

Τα ανωτέρω απώτερα κίνητρα δεν είναι δημιουργήματα της δικής μου φαντασίας αλλά προκύπτουν από συνέχεια άρθρων του κ. Μπρεζίνσκυ[1] (και άλλων Αμερικανών) σκληροπυρηνικών) από εποχής Γέλτσιν. Η μικρή, ταλαντούχος αλλά και αποφασισμένη ομάδα να κρατήσει ζωντανό το Ψυχρό Πόλεμο (που τυπικά έληξε το 1991) θέλανε την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ σε βάρος της Ρωσίας, πράγμα που και κατόρθωσαν εν πολλοίς παρά της περί αντιθέτου υπόσχεση που έδωσε την εποχή εκείνη ο πατέρας Μπους. Ας αφήσομε κατά μέρος πόσες και ποικιλόμορφες στρατιωτικές κινήσεις έχουν γίνει πρόσφατα από Αμερικανούς εναντίον των Ρώσων και σε βάρος του γενικότερου αφοπλισμού που αυτοί δεν ακολουθούν (εκτός στο μέτρο που τους επιβάλλουν τα κακά τους οικονομικά) αλλά από τους Ρώσους να τηρήσουν.[2]

Με αυτά τα δεδομένα τι τύχη θα έχουν τα Ελληνικά και Κυπριακά δικαιώματα στους υδρογονάνθρακες που ευρίσκονται στα νερά τους; Πόσο μακριά είμαστε από να νομιμοποιηθεί η τουρκική εισβολή της μεγαλονήσου γιατί φίλοι θέλουν να ελέγξουν τον υποθαλάσσιο πλούτο της; Πόσο ακόμη θα βαυκαλιζόμεθα στη χώρα μας ότι οι Ευρωπαϊοι και οι Αμερικανοί θα παρατήσουν τους Τούρκους γιατί πράγματι πιστεύουν ότι η Ελλάδα – οικονομικά διαλυμένη, κοινωνικά χωρισμένη, στρατιωτικά αδύνατη, ηθικά διεφθαρμένη – είναι η μόνη «νησίδα ασφαλείας» στην περιοχή μας; Μα για τ’ όνομα του θεού τόσο πολύ ξεχάσαμε την σοφή συμβουλή των προγόνων μας «γνώθι εαυτόν»? Και αν εμείς δεν βλέπομε τα χάλια μας, ειλικρινά πιστεύομε ότι δεν τα βλέπουνε οι κυρίες Rice και Neuland και ο πνευματικός πατέρας των κ Μπρεζίνσκι που ξανά-ανέστησαν την επεκτατική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ;

Σ΄ένα λοιπόν συμπέρασμα καταλήγει όποιος έχει το θάρρος να λέει την αλήθεια και να μη νοιάζεται για το εαυτό του ή για το πώς θα τον κρίνουν οι συμπατριώται του. Νέα χειρότερα καλπάζουν προς το μέρος μας σαν τους ‘Καβαλάριδες της Αποκάλυψης’. Και τα ονόματα αυτών; Ανατολική Μεσόγειος, και όταν τελειώσει η πρώτη λαίλαπα θα ακολουθήσει της Θράκης, και μετά τα Σκόπια, και το τελικό κτύπημα θα έλθει από την προς Ελλάδα ανέλεγκτη μετανάστευση και από την Ελλάδα ασταμάτητη αποδημία των καλυτέρων.

Ποτάμια, Ελιές, κόμματα εξουθενωμένα από πολυετή κυβέρνηση, ή άλλα, απροσανατόλιστα μετά από κουραστικές προσπάθειες να απαρνηθούν της αποτυχίες των και να δείξουν νέο προσωπείο που δεν αναδεικνύεται γιατί δεν υπάρχει, ένα έχουν το κοινό: οι αρχηγίσκοι των νοιάζονται πιο πολύ για την καρέκλα τους παρά για την πατρίδα τους. Από τέτοιους ανθρώπους λύση μη περιμένετε γιατί με τέτοιες νοοτροπίες τα κράτη δεν αντέχουν τα χτυπήματα του χρόνου. Αν δε, επί πλέον, πάσχουν και από δημογραφικά προβλήματα τότε τα έθνη από τα οποία γεννήθηκαν πεθαίνουν μαζί τους, ιδίως όταν γύρω τους επικρατεί πρωτόγνωρη πολιτική τρικυμία.

Αισιόδοξη λοιπόν η διατύπωση του τίτλου αυτού το πονήματος μια και συγκεντρώνεται στο τι θα μπορούσε να γίνει στην χώρα μας αν ο λαός μας τολμούσε να στείλει μαζικά στην εξορία τα πολιτικά κατεστημένα και να βάλει τέλος στο πολιτικό-οικονομικό πλιάτσικο που και η δικαιοσύνη μας – δυστυχώς – μετά δισταγμού γρατζουνάει επιφανειακά, Απαισιόδοξη όμως η κατακλείδα μια και αυτή στηρίζεται στη βαθειά γνώση του σάπιου τρόπου σκέψης των Ελληνικών κατεστημένων.