Εν χορδαίς και οργάνοις προαναγγέλθηκε η συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ στο Βερολίνο. Επί της ουσίας κατέληξε σε φιάσκο. Στη Μακεδονία λέμε μια παροιμία « έτσ’ γελούν του γαϊδουρούδ’ κι του βάζουν σαμαρούδ’ ». Η καγκελάριος είπε καλά λόγια για τον πρωθυπουργό. Τα καλύτερα τα είπε ο ίδιος. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα …
Η Μέρκελ λιβάνισε τους συμπατριώτες της που μας έρχονται ως τουρίστες και τις γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται – με το πολλαπλώς αζημίωτο – εδώ. Ο δικός μας επανέλαβε υπερήφανος ότι δεν θα χρειασθούμε νέο δανειοδοτικό πακέτο αν και Βερολίνο και δανειστές αρνούνται οιαδήποτε συζήτηση για το χρέος πριν τα τεστ των τραπεζών μας.
Για ασφαλιστικό και εργασιακά κουβέντα. Και αν έγινε, σίγουρα η Μέρκελ κατά το προηγούμενο του Βάλς που τον παρέπεμψε στα κοινοτικά όργανα (απολύτως ελεγχόμενα από αυτήν ) θα ξαπόστειλε στο Eurogroup και τον κ. Σαμαρά. Ο Γάλλος ζήτησε εξαίρεση από την ασφυκτική δημοσιονομική πολιτική που όμως στην επιβολή της η χώρα του έχει πρωτοστατήσει. Καλό σημάδι, αν υπάρξει αποφασιστική συνέχεια.
Η πρόσφατη ελληνογερμανική συνάντηση μάς πάει σε μια άλλη χρονικά απόμακρη: Ο ανήλικος Όθων που μας επέβαλαν για βασιλιά ήρθε με τους αντιβασιλείς του Άρμασπεργκ, Μάουρερ, Έϋντεκ. Αν και ο Μάουρερ έγραψε και βιβλίο «Dasgriechische Volk» (Ο Ελληνικός Λαός), η τριαρχία επέδειξε απολυταρχικό πνεύμα και χονδροειδή άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας. «Κατόρθωμά» τους η καταδίκη σε θάνατο των Κολοκοτρώνη – Πλαπούτα. Αντιστάθηκαν σθεναρά αρνούμενοι να υπογράψουν οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης, αν και σύρθηκαν βίαια στην έδρα απ’ τους χωροφύλακες. Ο Τερτσέτης αφηγείται μιαν απόπειρα συνάντησής του με τον εμπνευστή της παρωδίας δίκης και της βάναυσης καταδίκης, Μάουρερ, που είδε εξερχόμενο σε περίπατο:
« … Ως τον επλησίασα του φωνάζω (στα γαλλικά) :
– Εξοχώτατε έχω ένα λόγο να σας ειπώ.
– Δεν έχω καιρό.
– Πάταξον μεν άκουσον δε, αυτός ο λόγος έσωσε άλλοτε την Ελλάδα.
– Δεν έχω καιρό, δεν έχω καιρό. Και γληγορεύει το βήμα του.
– Τότε είπα και γω μέσα μου:
– Μη σώσεις!» (Ντίνου Κονόμου, Γ. Τερτσέτης, σ.126).
Ο «χρυσούς κανών» της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Εδώ ο δικομματισμός κυριάρχησε τα τελευταία 40 χρόνια. Η από κοινού όμως υποταγή τους στις επιταγές του μνημονιακού μονοδρόμου κατέστησε σιαμαίους τους δύο εταίρους. Τάλε, κουάλε.
Η πολιτική όπως και η φύση μισεί το κενό. Το εκλογικό σώμα που βιώνει την διαρκώς κλιμακούμενη κοινωνικοοικονομική του εξαθλίωση βρίσκεται σε αναζήτηση εναλλακτικής λύσης. Η σταθερή δημοσκοπική προήγηση τού ΣΥΡΙΖΑ τον αναδεικνύει ήδη σε άμεσο διεκδικητή της εξουσίας .
Η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ ασφαλώς επιδέχεται κριτική. Αλλά κανείς καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ευθείας απόδοσης προτεραιότητες που θέτει για την καταπολέμηση της ανεργίας, την υπέρβαση της ανθρωπιστικής κρίσης και την προώθηση όρων παραγωγικής ανασυγκρότησης: κατώτατος μισθός 751 €, επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων , τόνωση της ζήτησης για αύξηση της απασχόλησης, αφορολόγητο όριο, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και άλλες βραχυπρόθεσμες θετικές παρεμβάσεις.
Απλά και μετρημένα που, όπως συνηθίζει να λέει ο Krugman, τα μαθαίνουν οι πρωτοετείς της Οικονομίας, αλλά τα ξεχνούν σκόπιμα όσοι διαχειρίζονται τη διεθνή και τις εθνικές οικονομίες.
Παραμένουν ωστόσο ανοιχτά σοβαρά ζητήματα διακυβέρνησης. Πρωτίστως αυτό των κυβερνητικών συμμαχιών, εν όψει δυσάλωτης απόστασης από την αυτοδυναμία.
Δυσκολότερη όμως από την διακομματική σύγκλιση είναι η εσωκομματική (ανάγνωθι :συνιστώσες ). Λένε πάντως ότι η εξουσία ενώνει τα διεστώτα.
Η βιωσιμότητα του χρέους ως αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για κούρεμα μέρους και διακανονισμό τού υπολοίπου, προϋποθέτει μια δυσεπίτευκτη συμφωνία. Εναλλακτικό σχέδιο για την σφοδρή πιθανότητα ασυμφωνίας πρέπει αμελλητί να εκπονηθεί.
Εύστοχες οι κριτικές παρατηρήσεις στην ομιλία Τσίπρα του Μανόλη Δρεττάκη (Αυγή , 21/9/14). Πλειοδοτούμε στην επισήμανσή του ομιλητή : «Να πιστέψουμε στη συλλογική μας δύναμη» για να αντιμετωπισθεί « η κρίση θεσμών και αξιών ». Αυτή όμως η συστηματική έκπτωση αξιών και η απαξίωση των θεσμών δεν προέκυψε μόνον « με ευθύνη των κομμάτων εξουσίας », όπως εκτιμά ο Μανόλης Δρεττάκης. Η ευθύνη της Αριστεράς που ήλεγξε το ίδιο διάστημα ηγεμονικά πανεπιστήμια, συνδικάτα, εκπαίδευση, μίντια δεν είναι δευτερεύουσα. Όπως δεν είναι αμέτοχοι οι εκκλησιαστικοί και πνευματικοί ταγοί, αυτοί κυρίως.
Αυστηρός ο Αγγλοκαθολικός Kenneth Leeck: «ο βίος των φτωχών του Χριστού είναι γεμάτος πείνα και μαρασμό, ότι τα μεροκάματα είναι χαμηλά, τα σπίτια τους ακατάλληλα και ανθυγιεινά και τα μυαλά τους γεμάτα σκοτάδι και απόγνωση. Αυτές είναι οι πραγματικές ανωμαλίες μέσα στην Εκκλησία»(Η ανανέωση του κοινωνικού μηνύματος της Εκκλησίας, σελ.3).