Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης
Η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου την επομένη των εκλογών, όλοι επιδίδονται σε σεναριολογία για πρόωρες εκλογές. Αρέσουν τα σενάρια στον λαό. Γεμίζουν οι σελίδες των εφημερίδων και οι ώρες των εκπομπών. Διατηρείται το ενδιαφέρον για τον πολιτικό βίο των πολιτικών. Έξοχα. Όμως όλα αυτά αποσπούν την προσοχή μας από τα ουσιώδη, από τα πεπραγμένα της πολιτικής (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης). Φτάνει με τα σενάρια.
Υπάρχει η περίπτωση η Βουλή να προχωρήσει σε αναθεώρηση συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος.
Προτείνω το εξής νοικοκύρεμα των πραγμάτων
Να προστεθεί η ρήτρα οι εθνικές εκλογές να διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου. Με τις ακόλουθες σημειώσεις
- η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να προκαλεί πρόωρες εκλογές για κανέναν λόγο
- η μοναδική περίπτωση διεξαγωγής πρόωρων εκλογών θα προβλέπεται μόνο όταν η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη
- στην περίπτωση αυτή, δεν θα γίνονται εκλογές αυτόματα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δίνει εντολή κυβέρνησης (διάρκειας 3 ημερών) σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς κομμάτων με περισσότερους από 10 βουλευτές. Όταν αυτοί αποτυγχάνουν, θα δίνεται εκ νέου διορία μίας εβδομάδας όπου δέκα βουλευτές όλων των κομμάτων θα μπορούν να προτείνουν στον ΠτΔ όποιο πρόσωπο επιθυμούν να σχηματίσει κυβέρνηση (εννοείται ότι αυτό θα μπορεί να είναι εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο). Το καθένα θα δικαιούται 3 ημέρες όπως και οι αρχηγοί των κομμάτων. Εάν αποτύχουν όλοι αυτοί, τότε και μόνο τότε θα διεξάγονται εκλογές στο μέσον της τετραετίας.
Επιλογή της ημερομηνίας:
- Στη Μ. Βρετανία το οικονομικό έτος ορίζεται από Απρίλιο ως Μάρτιο. Στην Ελλάδα από Ιανουάριο ως Δεκέμβριο. Στη Μ. Βρετανία οι εκλογές διεξάγονται πάντα Μάϊο. Υποθέτω ότι ο λόγος που επιλέγεται αυτός ο μήνας είναι να υπάρχει νοικοκύρεμα και ανάληψη ευθύνης για το συγκεκριμένο οικονομικό έτος απο τη συγκεκριμένη κυβέρνηση (έστω για 11 από τους 12 μήνες). Αυτό είναι το σκεπτικό για την επιλογή του Φεβρουαρίου.
- Σε περίπτωση διεξαγωγής εκλογών στο μέσο της περιόδου (βάσει της εξαίρεσης που δόθηκε πιο πάνω), εάν η ημερομηνία των εκλογών είναι μετά την 1η Σεπτεμβρίου, τότε η θητεία της θα είναι περίπου 4.5 χρόνια, δηλαδή κατά τον πέμπτο Φεβρουάριο. Εάν είναι πριν την 1η Σεπτεμβρίου, τότε η θητεία της θα είναι περίπου 3.5 χρόνια, δηλαδή κατά τον τέταρτο Φεβρουάριο. Έτσι, θα επανέλθει η ημερομηνία των εκλογών στη «φυσιολογική» της περίοδο.
Δεν είναι το βασικότερο πολιτικό πρόβλημα, όμως ας ξεκινήσει από εκεί ένα νοικοκύρεμα. Κάθε κυβέρνηση παίρνει λαϊκή εντολή τετραετίας και πρέπει αυτό να αντικατοπτρίζεται στην πραγματικότητα. Εάν τυχόν υπάρξει τέτοια αναντιστοιχία, θα φανεί στην απώλεια της δεδηλωμένης. Εκτός των ουσιαστικών επιπτώσεων, δηλαδή της ανάδειξης του πολιτικού κόστους ως μόνιμος άξονας αξιολόγησης του έργου μίας κυβέρνησης (η οποία είναι στρεβλή και βλάπτει τη χώρα), υπάρχει και ο συμβολικός αντίκτυπος: αποθεώνεται η ψήφος στις εκλογές, η οποία δεν είναι το τέλος της συμμετοχής στη Δημοκρατία, αλλά η αρχή! Δεν εξαντλείται η συμμετοχή μας στη Δημοκρατία με την ψήφο. Ξεκινά. Δηλαδή: ψηφίζουμε κάθε μέρα, όχι άπαξ ανά τετραετία.
Θυμίζω ότι αν προστεθεί ένα τέτοιο άρθρο στην όποια αναθεώρηση και εγκριθεί από την επόμενη Βουλή, θα ξεκινήσει να ισχύει από τη μεθεπόμενη Βουλή. Δηλαδή, η πρόταση δεν γίνεται για τη συγκεκριμένη συγκυρία, ούτε καν για την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο.
Ταυτόχρονα, απαιτείται και σταθερό πλαίσιο στο εκλογικό σύστημα, το οποίο αφ’ενός να εξασφαλίζει φωνή στη Βουλή σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς με ποσοστό άνω του 1%, και αφ’ ετέρου να διευκολύνει τον σχηματισμό κυβερνήσεων. Υπάρχουν παραδείγματα εκλογικών συστημάτων προς αυτήν την κατεύθυνση (πχ της Γερμανίας). Το θέμα θα καλυφθεί εκτενέστερα στο μέλλον῎
11 comments
Το κάθε πότε θα έπρεπε να γίνονται κανονικά οι εκλογές είναι άνευ πρακτικής σημασίας, η ουσία είναι ότι οι εκλογές τελικά γίνονται στον χρόνο που χρειάζεται ώστε η πολιτικο-οικονομική ελιτ της κάθε χώρας που έχει “δημοκρατία” να έχει να προλάβει να πολώσει τον κόσμο προς την κατεύθυνση που επιβάλλουν τα συμφέροντά της.
Η δημοκρατία όπως νομίζει ότι την εννοεί ο κοσμάκης είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά και φυσικά ούτε υπάρχει πραγματικά πουθενά και σήμερα.
Τα πράγματα είναι απλά: απαραίτητη προϋπόθεση της Δημοκρατίας (οιασδήποτε μορφής) είναι το ενδιαφέρον των πολιτών για τα κοινά. Η αποθέωση της ψήφου άπαξ ανά τετραετία το υπονομεύει, διότι στρέφει την προσοχή των πολιτών αλλού.
Αυτή είναι η άποψή μου. Δεκτές διαφωνίες.
[Επίσης μία δευτέρου βαθμού επίπτωση: θα πάψουμε να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας ως συνομωσίες μίας «πολιτικο-οικονομικής ελίτ»]
Ανδρέας.
“ως συνομωσίες μίας «πολιτικο-οικονομικής ελίτ»”
Ο όρος «πολιτικο-οικονομική ελίτ» δεν είναι απλός και σαφώς δεν εμπεριεχει απλώς μια μόνο “συνομωσία”.
Η ελιτ της κάθε χώρας δεν είναι κάτι το στατικό, είναι ένα δυναμικό σύστημα από άτομα και ομάδες με ισχύ και επιρροή στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της κοινωνίας της κάθε χώρας, τα οποία βρίσκονται σε μια προσπάθεια συνεχούς εξισορρόπησης των μεταξύ τους συμμαχιών και προστριβών.
Η εξισορρόπηση αυτή πετυχαίνεται κυρίως μέσω της διαμοίρασης της εξουσίας μεταξύ όλων αυτών των διαμαχομενων πόλων στο εσωτερικό των ελιτ. Εν ολίγοις η εξουσία είναι αυτή που ενωνει όλους αυτούς. Γι’αυτο μιλάμε για το σύστημα εξουσίας αυτής της πολιτικο-οικονομικής ελιτ.
Στην ελιτ μπορεί να μπει κανείς αρκεί να αποκτήσει με κάποιον τρόπο ικανή ισχύ σε κάποιο από τα παραπάνω πεδία της κοινωνίας. Λίγοι το καταφέρνουν και βασική προυπόθεση αποτελεί ο απαραίτητος “τσαμπουκάς” και το βασικότερο η μη αμφισβητηση του υπάρχοντος status quo διαμοιρασμού της εξουσίας.
Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνον για την χώρα μας αλλά και για όλες, δημοκρατικές και απολυταρχικές. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ απολυταρχίας και δημοκρατίας στην ουσία της εξουσίας.
Ακόμα και σε στυγνές “δικτατορίες” όπως αυτή της Β. Κορέας στην ουσία δεν υπάρχει ένας απόλυτος δικτάτορας αλλά μια ελιτ του 5% η οποία περνάει ζωή χαρισάμενη ασκώντας εξουσία επί του υπολοιπου 95% μέσω του προσώπου του εκάστοτε απογόνου της οικογένειας των Kim ή όπως αλλιώς τους λένε.
Ακόμα και εκεί υπάρχουν κόμματα και γίνονται εκλογές, στις οποίες φυσικά ο λαός καλέιται να ψηφίσει κάποιο από αυτά τα οποία όμως αποτελούν όλα πολιτικές εκφάνσεις της ίδιας ελιτ που εκπροσωπείται πολιτικά από τους Kim ή όπως αλλιώς τους λένε.
Τα ίδια επί της ουσίας γίνονται και στις δυτικές δημοκρατίες, η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ μιας δυτικού τύπου δημοκρατίας και μιας δημοκρατίας τύπου Β. Κορέας είναι στον τρόπο πειθούς του κόσμου στο να ψηφίσει τα κόμματα που προτείνονται από την ελιτ.
Στην Β. Κορέα η μέθοδος είναι brutal. Ξύλο και θάνατος. Στην δύση η μέθοδος είναι πιο πολιτισμένη, χρησιμοποιούνται επιστημονικές μέθοδοι προπαγάνδας και επηρεασμού της κοινής γνώμης βασισμένες στην ψυχολογία της μάζας και της ομαδικής συμπεριφοράς των ανθρώπων η οποία διαφέρει παρασάγγας από αυτήν της ατομικής λογικής και ψυχολογίας.
Στην ουσία λοιπόν δεν υπάρχουν πολιτεύματα παρα μόνον εξουσία. Και η εξουσία στηρίζεται μόνον στην βία και τις διάφορες εκφάνσεις της: σωματική, ψυχολογική, κοινωνική και οικονομική (όπως π.χ. εφαρμόζεται τελευταία στη χώρα μας).
Βέβαια το πράγμα είναι ακόμα πιο πολύπλοκο εαν λάβει κανείς υπόψιν του τις τριβές και συσχετίσεις μεταξύ των ελιτ των διαφόρων κρατών και την συσχέτιση δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, αλλά έτσι μακραίνει πολύ η συζήτηση.
H φράση “θα πάψουμε να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας ως συνομωσίες μίας «πολιτικο-οικονομικής ελίτ»” δεν σημαίνει «δεν υπάρχει πολιτικο-οικονομική ελίτ»(!), αλλά σημαίενι αυτό ακριβώς που λέει, ότι δηλαδή θα πάψουμε να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας ως συνομωσίες μίας (υπαρκτής) πολιτικο-οικονομικής ελίτ.
Ενδιαφέρουσα η άποψή σου, προσωπικά την βρίσκω λίγο απλουστευτική. Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι ανθυπολεπτομέρια. Το βασικό μου σημείο είναι ότι μία (οποιαδήποτε) κυβέρνηση η οποία εκλέγεται πρέπει να έχει το μυαλό της σε ορίζοντα τετραετίας. Δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από άσχετους παράγοντες. Καμία πολιτική δεν αποδίδει την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα. Μόνο η πρόσληψη ημέτερου και η απόδοση έργου σε ημέτερο παράγοντα (της ελίτ αυτής) έχει τέτοια σύντομη απόδοση. Οι Συντηρητικοί στην Αγγλία την περίοδο 79-83, 83-87 και 87-92 νίκησαν στις εκλογές ανακάμπτοντας από διαφορές μεταξύ -15% και -20% από τους Εργατικούς στο ενδιάμεσο διάστημα. Το ίδιο ίσως και τώρα διότι βρέθηκαν πάλι στο -15% και τώρα στις δημοσκοπήσεις είναι ισόπαλοι. Πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το διαρκές αίτημα εκλογών. Η πίεση αυτή μόνο κακό κάνει σε όλους (εκτός από τον τύπο που μας τροφοδοτεί με σενάρια και μας υπνωτίζει). Επίσης, θα περικόψει τη μοιρολατρία του τύπου «έλα μωρέ, όλα οι ελίτ τα καθορίζουν, δε βαριέσαι; εγώ το πολύ πολύ θα τους βρίζω στα μπλογκς αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Μέχρι να το βαρεθώ κι αυτό». Το γεγονός ότι τα θέλουμε όλα αμέσως και στο πιάτο μας συνεισφέρει στον εφησυχασμό (και στην ιδιωτεία), μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά και σφαιρικά, και δυσχεραίνει τη διαμόρφωση στρατηγικής σε όλους τους τομείς.
Ἠ οὐσία τῆς δημοκρατίας εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως. Ὑποτίθεται ὅτι ἔτσι, διὰ τοῦ διαλόγου, προσδιορίζεται ἡ πολιτική, ἡ ὁποία θεραπεύει τὰ κοινὰ μὲ τὸν ἱκανοποιητικώτερο γιὰ τοὺς περισσοτέρους τρόπο. Τὸ πρόβλημα στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὅτι τὴν ψῆφο οἱ πολίτες δέν τὴν κέρδισαν μὲ ἀγῶνες, ἀλλὰ τὴν πῆραν δῶρο ἀπὸ τὶς ἐλίτ τῆς ἐποχῆς (1843). Ἐπειδὴ οἱ τότε Ἕλληνες πεινοῦσαν, οἱ ἐλίτ μποροῦσαν νὰ ἀγοράζουν τὴν ψῆφό τους μὲ ἐλάχιστα χρήματα ἢ ἄλλες παροχές, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐλίτ παρεχώρησαν τὸ δικαίωμα αὐτὸ χωρὶς νὰ τὸ ἀμφισβητήσουν. Θὰ περίμενε κανείς ὅτι μὲ τὴν βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως, ἡ κακὴ συνήθεια τῆς πωλήσεως ψήφων ἔναντι ἰδιοτελῶν ὀφελῶν καὶ εἰς βάρος τοῦ γενικοῦ συμφέροντος (ὅπως, τέλος πάντων, το κατανοεῖ κάθε ψηφοφόρος) θὰ γινόταν λιγότερο συχνή. Δυστυχῶς, τὰ ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα δὲν δείχνουν κάτι παρόμοιο. Μόλις τὸ ΠΑΣΟΚ ἔχασε τὴν δυνατότητα νὰ ἀγοράζει ψήφους διὰ τῶν παροχῶν, τὸ ἐκλογικό του ποσοστὸ καταβαραθρώθηκε. Ὅταν τὸ ΚΚΕ δήλωσε τὸ προφανές, ὅτι, δηλαδή, εὐρὼ χωρὶς μνημόνιο δὲν νοεῖται, τὸ ἐκλογικό του ποσοστὸ ὑποδιπλασιάσθηκε. Τὸ συμπέρασμα εἶναι προφανές : ὁ πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ τὴν συζήτηση μὲ πραγματικὰ δεδομένα καὶ ἔχει ἀνάγκη νὰ παραμυθιάζεται. Αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι παράλογο. Μπορεῖ ἡ ἱκανότης νὰ αύταπατᾶται κανεὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ νὰ ἐπιβιώσει ὁ ἄνθρωπος ἢ ἡ κοινωνικὴ ὁμάδα στὴν ὁποία ἀνήκει. Πῶς ἀλλιῶς θὰ πειθόταν ὁ τζιχαντιστὴς νὰ γίνει βομβιστὴς αὐτοκτονίας, ἂν δὲν πίστευε σὲ μεταθανάτιο μισθαποδοσία ;
Τὸ συμπέρασμα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι, μὲ δεδομένες τὶς ἀποδεδειγμένες ἀδυναμίες τῶν ψηφοφόρων, τὸ βέλτιστο σύστημα θὰ ἀπαιτοῦσε τήν, κατὰ τὸ δυνατόν, λιγώτερο συχνὴ προσφυγὴ στὶς κάλπες. Ἡ πρόταση τοῦ Ἀνδρέα Σταλίδη δὲν πηγαίνει ἀρκετὰ μακριά. Θὰ πρότεινα νὰ ἐκλέγεται ἡ Βουλὴ γιὰ ἀπολύτως προκαθορισμένη χρονικῶς θητεία 4 ἐτῶν καὶ ὁμοίως, ὁ πρωθυπουργὸς γιὰ ὁμοίως προκαθορισμένη θητεία 4 ἐτῶν. Ὁ πρωθυπουργὸς νὰ διοικεῖ χωρὶς νὰ χρειάζεται τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς πλειοψηφίας τῆς Βουλῆς, ἀλλὰ νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐφαρμόζει τοὺς νόμους πού ἡ Βουλὴ τυχὸν ψηφίζει. Μὲ λίγα λόγια, προτείνω μιὰν ἐκδοχὴ τοῦ συστήματος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν.
Καλὸ εἶναι, προσέτι, νὰ κρατᾶμε καὶ μικρὸ καλάθι. Λαὸς ἰδιοτελῶν φαύλων δὲν θὰ εὐδοκιμήσει (οὔτε στὰ ἰδιοτελῆ του συμφέροντα) , ἀνεξαρτήτως τοῦ πόσο συχνὰ προσέρχεται στὶς κάλπες.
Χαίρομαι κ. Γεωργάνα που συμφωνούμε απόλυτα στην προκαθορισμένη χρονικώς θητεία 4 ετών της Βουλής
Τη δική σας πιο προχωρημένη πρόταση, ότι ακόμα και με απώλεια της δεδηλωμένης θα μπορούσε να συνεχίσει να διοικεί ο πρωθυπουργός, τη βλέπω με μία επιφύλαξη, διότι σ’ αυτήν την περίπτωση (στο μοντέλο των ΗΠΑ, όπως είπατε), θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να εκλέγεται με διαφορετικό τρόπο από το σώμα των Βουλευτών. Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ. Αυτό όμως το προχωράει το πράγμα προς ένα μοντέλο Προεδρικής Δημοκρατίας για το οποίο χρειάζεται περισσότερος χρόνος ζυμώσεων, διαλόγου και κοινωνικής αποδοχής. Ενώ η πρόταση απλώς για προκαθορισμένη θητεία της Βουλής εκτός απώλειας της δεδηλωμένης, και μάλιστα ακόμη και εκεί να γίνονται όλες οι δυνατές προσπάθειες για αποφυγή εκλογών, είναι κάτι που μπορεί εύκολα να τεθεί σε οποιαδήποτε Συνταγματική Αναθεώρηση, ώστε να δεσμεύει όλες τις κυβερνήσεις από δω και στο εξής. Επίσης, το ξεκαθάρισμα ότι κάθε νέα κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για συγκεκριμένο οικονομικό έτος θα αποτρέπει γεγονότα τύπου 2004 (του Κ. Καραμανλή) και 2009 (Γ. Παπανδρέου)με απογραφή, προσφυγή στην ΕΕ, αλλαγή στοιχείων, ενθάρρυνση πληρωμών και μετάθεση εισπράξεων ώστε να εμφανίζεται χειρότερη η πρώτη χρονιά παραλαβής της εξουσίας και άλλα ελληνικά τερτίπια. Δεν λέω ότι θα τα μηδενίσει, αλλά ότι ενδεχομένως θα τα μειώσει.
Δὲν ἔχουμε πεῖρα διαχειρίσεως «ζυμώσεων, διαλόγου καί κοινωνικῆς ἀποδοχῆς». Ἂν εἴχαμε, δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἡ ἀρχικὴ ἀνάρτησή σας, οὔτε ἡ συζήτηση πού ἀκολουθεῖ, διότι σπανιώτατα θὰ εἴχαμε πρόωρες ἐκλογές.
“Το βασικό μου σημείο είναι ότι μία (οποιαδήποτε) κυβέρνηση η οποία εκλέγεται πρέπει να έχει το μυαλό της σε ορίζοντα τετραετίας. Δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από άσχετους παράγοντες.”
Μιλώντας θεωρητικά πάνω στην λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος ναι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Χρειάζεται ένας σταθερός χρόνος μέσα στον οποίο μια κυβέρνηση θα φέρει σε πέρας το προγραμματικό της έργο και βάσει αυτού οι πολίτες να κρίνουν με την ψήφο τους την επιτυχία της ή όχι.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο χρόνος αυτός θα έπρεπε να είναι όχι 4 χρόνια αλλά 3, γιατί πλέον οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις στους τομείς των επικοινωνιών και της πληροφορικής επιτρέπουν την ταχύτερη λειτουργία και εξέλιξη του κυβερνητικού προγράμματος. Βέβαια και το κλασσικό διάστημα των 4 ετών δεν είναι λάθος.
Αυτά σε επίπεδο θεωρίας.
Στην πράξη όμως το βασικό πρόβλημα του δημοκρατικού πολιτεύματος σήμερα (και ανέκαθεν) δεν είναι ο χρόνος διαξαγωγής των εκλογών αλλά η ίδια η λειτουργία του.
Παραδείγματα:
Για να θεωρήσουμε ότι λειτουργεί υγειώς ένα πολίτευμα βασισμένο στη συμμετοχική δημοκρατία βασική προϋπόθεση είναι οι πολίτες να είναι, έστω και στοιχειωδώς, καλά ενημερωμένοι για την πορεία του κυβερνητικού έργου αλλά και για τα γενόμενα και τις εξελίξεις στην κοινωνία και στον κόσμο.
Αυτή η ενημέρωση του κόσμου μπορεί να γίνει από δύο κυρίως μεριές, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή (όσον αφορά το έργο της κυβέρνησης) απευθείας από τα υπουργεία, τη βουλή, τα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, τις τροπολογίες και όλα τα ψηφισμένα νομοθετήματα και διατάξεις.
Μόνο και μόνο από την ανάγνωση του παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη η σωστή ενημέρωση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων πολιτών.
Πρώτον, διότι τα ΜΜΕ ελέγχονται από τους έχοντες τα κεφάλαια, δηλαδή την ελιτ, οι οποίοι πολώνουν και διαστρεβλώνουν την ενημέρωση των πολιτών κατά τα συμφέροντα τους.
Δεύτερον, δεδομένης αυτής της πόλωσης των ΜΜΕ, διότι ούτε το πάνω δέκατο εκατοστημόριο, δηλαδή οι “έξυπνοι” και μορφωμένοι, του κοινωνικού συνόλου, που αντιληφθούν αυτη την πόλωση των ΜΜΕ, δεν έχει τον χρόνο και την αντοχή να παρακολουθήσει με ίδια προσπάθεια (μέσω ΦΕΚ, διαδικτύου κλπ) το τι γίνεται με την πορεία του κυβερνητικού έργου και τις εξελίξεις εν γένει.
Λίγο να καθήσει να το ψάξει κανείς βλέπει ότι τριγύρω μας και εδώ και στο εξωτερικό δεν υπάρχει ουσιαστική και σωστή μαζική πληροφόρηση για τους πολίτες.
Προπαγάνδα, παραμύθια, υπερβολές και πολλές φορές ελεεινά ψέμματα κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης που απευθύνονται στην πλειοψηφία του κόσμου και αποτελεί τουλάχιστον ουτοπία το να έχει κανείς την απαίτηση από τον μέσο εργαζόμενο που γυρίζει κουρασμένος το βράδυ από τη δουλειά του να κλείσει την τηλεόραση, να μην δει το κανάλι με τις ειδήσεις του κάθε μιντιάρχη της ελιτ αλλά να πάει π.χ. στο διαδίκτυο και να διαβάσει τα ΦΕΚ της ημέρας…
Εκτός από το παραπάνω θέμα της ενημέρωσης των πολιτών θα μπορούσε κανείς να αναφέρει άπειρες ακόμα καταστάσεις που καθιστούν πρακτικά κενό όνομα αυτό που λέμε “δημοκρατικό” πολίτευμα σήμερα.
Τι να πρωτοπούμε:
Το ότι επί της ουσίας οι εκλογικοί κατάλογοι και περιοχές συντάσσονται και ανασυντάσσονται κατά το δοκούν και τα συμφέροντα επανεκλογής του έχοντα την εξουσία, δηλαδή της ελιτ;
Το ότι ψηφίζονται τροπολογίες μέσα σε άσχετα νομοθετήματα που ευνοούν και ενδυναμώνουν τα συμφέροντα της ελιτ;
Το ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά σήμερα διαχωρισμός της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας;
Το ότι το σύνταγμα της χώρας έχει γίνει σήμερα χαρτί τουαλέτας προς χρήσην της ελιτ;
Το ότι, το ότι… μπορούμε να λέμε μέχρι το πρωί.
Συνοψίζοντας:
Η λέξη δημοκρατία σήμερα είναι κενή περιεχομένου. Δεν υφίσταται. Ο χρόνος διαξαγωγής των εκλογών είναι ένα θέμα αλλά δεν είναι το μόνον, υπάρχουν σημαντικά προβλήματα λειτουργίας της.
Ἐὰν ὁ πολίτης πιστεύει ὅτι δὲν προφθαίνει νὰ παρακολουθήσει τὸ ἔργο τῆς κυβερνήσεως, τῆς Βουλῆς καὶ τῶν δικαστηρίων, ἔχει τὴν ἐπιλογὴ νὰ ψηφίσει κόμμα πού θὰ περιορίσει τὸ μέγεθος τοῦ κράτους. Συνεπῶς, ἀφοῦ δὲν ψηφίζει γιὰ τέτοιο κόμμα, πάλι ὁ πολίτης φέρει τὴν εὐθύνη ὅτι ἐπέτρεψε νὰ γιγαντωθῆ ἕνα κράτος αὐτοῦ τοῦ μεγέθους καὶ αὐτῆς τῆς πολυπλοκότητος. Μπορεῖ τὸ σφάλμα αὐτὸ νὰ μὴν ὀφείλεται σὲ κακὴ πρόθεση, ἀλλὰ σὲ ἀμέλεια. Τὸ ἀποτέλεσμα, πάντως, εἶναι τὸ ἴδιο.
Κολακεύει τὴν φιλοτιμία μας νὰ λέμε ὅτι γιὰ ὅλα φταῖνε οἱ ἑκάστοτε «ἄλλοι», ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀλήθεια.
Δύο λόγια, πολύ συνοπτικά:
Ο αείμνηστος Μανώλης Κεφαλογιάννης, θείος του σημερινού Μανώλη και υπουργός της ΕΡΕ, έλεγε: «Η προεκλογική περίοδος αρχίζει την επομένη των εκλογών». Νομίζω ότι η επεξήγηση περιττεύει. Εκλογές μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή, οπότε πρέπει να είναι κανείς (κάθε συμμορία, που λέγεται κόμμα) πάντα έτοιμος, σαν πρόσκοπος (ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ!)
Συμφωνώ, λοιπόν, με το να μην μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμήν εκλογές, αλλά κάθε 4-5 χρόνια, όπως στις προεδρικές δημοκρατίες (ΗΠΑ, Κύπρος κλπ.), αλλά και να κατοχυρωθεί συνταγματικά ο εκλογικός νόμος, ώστε να μην γίνεται αντικείμενο «κομματικών μαγειρείων»(*).
Συμφωνώ επίσης με την κατάργηση του εντελώς αχρήστου, ως έχει, θεσμού του ΠτΔ (μία ακριβοπληρωμένη «γλάστρα» είναι) και την αντικατάστασή του από πρόεδρο (πρωθυπουργό, κυβερνήτη, δώστε όποιον τίτλο σας αρέσει), ο οποίος θα εκλέγεται απ’ ευθείας από τον λαό για 4-5 χρόνια και θα κυβερνά με υπουργούς εξωκοινοβουλευτικούς, χωρίς να χρειάζεται δεδηλωμένη, όπως στις ΗΠΑ. Δεν θα υπάρχει κανείς λόγος, για τον οποίο θα επιτρέπεται να γίνουν πρόωρες εκλογές, λόγω παραιτήσεως, θανάτου, ή άλλης αιτίας του πρόεδρου, αλλά θα προβλέπεται διαδοχή (και πάλι όπως στις ΗΠΑ). Στο μέσον της 4ετίας, δίδεται δυνατότητα «διορθωτικής εκλογής» και μερικής αντικαταστάσεως των βουλευτών και γερουσιαστών, αν υπάρχουν. Όχι όμως του προέδρου και της κυβερνήσεώς του.
Αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να επισημάνω, αλλά βέβαια προϋποθέτουν αλλαγή πολιτεύματος, που δεν ξέρω πώς και από ποιον μπορεί να γίνει. Υποτίθεται ότι το παρόν πολίτευμα είναι προεδρευομένη δημοκρατία, αλλά στην ουσία είναι πρωθυπουργική, αφού ο πρόεδρος δεν παίζει κανέναν ρόλο, όπως προείπα.
(*) Γράφοντας για «κομματικά μαγειρεία», δεν μπορώ να μη θυμηθώ τον Παπαδιαμάντη: «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των».
Συγγνώμη που τελικά βγήκαν παραπάνω από συνοπτικά (κατά την κρίση μου) τα “δύο” λόγια 🙂