Η βιωσιμότητα του χρέους

Τι να πει κανείς για σχόλια όπως το παραπάνω· έλλειψη γνώσης ή βλακεία που υποδύεται τη σοβαρότητα; Αμφότερα όπως κι ο φασισμός δεν κρύβονται. Σου λέει, αφού ο κοινοβουλευτισμός αποτυγχάνει, ας πάμε σε καθαρή στρατιωτική χούντα να τελειώνουμε. Τί τζάμπα πολεμούσαμε τόσα χρόνια στην Τροία;

Οι Κυβερνησεις φιλαρακο υπαρχουν για να εξασφαλιζουν την ευτυχια του λαου.
Δεν εχει σημασια πώς πηραν την εξουσια, αλλα το πώς τη διαχειριστηκαν.
Ασπρη γατα, μαυρη γατα, σημασια εχει να παινει τα ποντικια, ειπε ο αθανατος Ντεγκ.

Εγω ξερω οτι:
1) Το 1974 η χωρα ειχε 4 % ανεργια και Δημοσιο Χρεος 22 % του ΑΕΠ.
2) Ο μπαρμπα-Γιαννης ο Μεταξας ηταν μαλλον καλυτερος Κυβερνητης απο τον Ανδρεα Παπανδρεου.
3) Ο Στρατός το 1909 σαρωσε τους παλαιοκομματικους και επεβαλλε τον Ελευθεριο Βενιζελο, ο οποιος στη συνεχεια αναδειχθηκε πρωταθλητης στα πραξικοπηματα, μαζι με τον Πλαστηρα.
4) Η επεμβαση του Στρατου το Σεπτεμβριο του 1922 εσωσε τη χωρα απο την πληρη καταστροφη.

Η χωρα χρειαζεται τους βενιζελικους στρατοκρατες του 1909-1935. Και να ξαναστησουν μερικους πολιτικους στο Γουδι, οπως τοτε.

Ὁ πληθωρισμὸς τοῦ 1973 ἦταν 30,6%, προφανῶς γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ λαοῦ. Τὶς μπαροῦφες γιὰ τὴν δῆθεν βενιζελικὴ στρατοκρατία 1909-1935 τὶς ἀντιπαρέρχομαι. Δὲν μπορεῖ ὁ Μεταξᾶς, πού τοὺς πολέμησε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, νὰ ἦταν κι αύτὸς καλός. Καὶ τοὺς πολέμησε διότι γνώριζε ὅτι ἦταν μέτριοι σταρτιωτικοὶ πού συνδικαλίζονταν καὶ πολιτεύονταν γιὰ νὰ κρύψουν τὴν ἐπαγγελματική τους ἀνεπάρκεια. Καὶ τὶς ἐκτελέσεις στὸ Γουδί, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς δικές τους εὐθύνες οἱ στρατιωτικοὶ τὶς ἔκαναν. Διότι δημοσιεύθηκαν ἐκθέσεις βενιζελικῶν ἀξιωματικῶν πού ἀποδίδουν εὐθύνες καὶ στοὺς ἡρακλεῖς τοῦ βενιζελισμοῦ γιὰ τὴν Καταστροφή.
Γιὰ τὸ χρέος, ἔχω τὴν έντύπωση ὅτι τὰ τεχνικὰ σχόλια μαρτυροῦν ἄγνοια τῶν κυρίων στοιχείων τοῦ προβλήματος, τὰ ὁποῖα οἱ ἀδελφοὶ Ἰωάννου παραλείπουν διότι, ὅποιος διαβάζει τὴν «Ναυτεμπορικὴ», πρέπει νὰ τὰ γνωρίζει. Δέν χρειάζεται νὰ δεθεῖ κανεὶς σὲ κόμπους γιὰ νὰ καταλάβει τὶ συμβαίνει.
Ἀρχίζει ἀπὸ τὸ σημεῖο πού ξεκίνησαν οἱ άδελφοὶ Ἰωάννου, άπὸ τὸ προσχέδιο τοῦ προϋπολογισμοῦ :
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/9039908.pdf
Ὅ,ποτε πληρώνουμε τοὺς τόκους τοῦ ἔτους, τὸ χρέος δὲν ἀνεβαίνει. Ἐὰν δὲν τοὺς πληρώνουμε, τὸ χρέος άνεβαίνει. Ἐὰν ἀποπληρώνουμε καὶ κεφάλαιο, τὸ χρέος πέφτει. Ἡ κεντρικὴ ἰδέα τῶν ἀδελφῶν Ἰωάννου εἶναι ὅτι τὸ χρέος εἶναι βιώσιμο καί, ἐὰν καταφέρουμε νὰ παραγάγουμε καὶ κάτι, θὰ εἶναι ἀπολύτως βιώσιμο. Καὶ κάτι πού δεν γράφουν οἱ ἀδελφοὶ Ἰωάννου εἶναι ὅτι οἱ ἑταῖροι δὲν πρόκειται νὰ ἐλαφρύνουν ἄλλο τὸ χρέος, διότι εἶναι ἤδη σκανδαλωδῶς φθηνό. Τὰ περὶ μὴ βιωσιμότητος τοῦ χρέους εἶναι ἀντιπολιτευτικὲς μπαροῦφες καὶ πιάνουν τόπο μόνον χάρη στὴν διανοητικὴ ὀκνηρία τῶν πολιτῶν.
Ἡ δημοσκοπικὴ ὑπεροχὴ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὀφείλεται σὲ μετακίνηση ποσοστοῦ περίπου 10% τῶν ψηφοφόρων τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ 2012 πρὸς τὸν ΣΥΡΙΖΑ. Σὲ συντριπτικὸ ποσοστὸ αὐτοὶ δηλώνουν ὡς λόγο τῆς μετακινήσεώς τους εἴτε τὸν ΕΝΦΙΑ, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ πλεῖστοι ἔκαναν πρώτη φορὰ γνωριμία μὲ τὴν ἐφορία, εἴτε τὴν μείωση τοῦ μισθοῦ πού ἔπαιρναν αὐτοὶ ἢ συγγενεῖς τους ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο. Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα ἐξηγεῖ τὴν προσπάθεια τοῦ Σαμαρᾶ, άπὸ τὴν ἄνοιξη τοῦ 2014, νὰ ἐπανεξαγοράσει τὶς ψήφους αὐτὲς μὲ θυσία τῶν πραγματικῶν συμφερόντων τῆς καθευδούσης πλειοψηφίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάσταση καὶ, νομίζω, ὅσο ἀφήνουμε τὸ μέλλον μας στὰ χέρια τέτοιων παρασίτων, δὲν πρόκειται νὰ ‘δοῦμε ἄσπρη μέρα. Ἰσως ἕνα κόμμα μὲ ὄνομα ἢ σύνθημα τὴν «Ἀποπαρασίτωση» νὰ χρειάζεται. Μόνον πού τὰ πραγματικὰ παράσιτα δὲν εἶναι μόνον τὸ 3% πού κάνει σήμερα τὴν διαφορά, άλλὰ πολύ περισσότερα, ἴσως πλησιέστερα στὸ 97% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Ἂν ἧταν λιγώτερα, οἱ δημοσκόποι θὰ ἔπρεπε νὰ βρίσκουν τὸν Σαμαρᾶ στὸ 3% (τρία τὰ ἑκατό), μόλις ἔβαλε ὑπουργοὺς τοὺς Γιακουμάτους καὶ τοὺς Ντινοπούλους. Εἴμαστε, λοιπόν, καθ’ ὅλα ἄξιοι τῆς τύχης μας.

Ἐμ χρειάζεται κάποιο θάρρος καὶ ἀκεραιότητα (καὶ ἀνατομική ἀκεραιότητα) γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει κάποιος ἕνα λάθος του. Ἐνῶ ὀ κουκουλοφόρος ἀνωνυμογράφος θεωρεῖ ἐαυτὸν ἀλάθητο, παρὰ τὶς ἐπαναλαμβανόμενες μπαροῦφες πού ἐνασμενίζεται νὰ γράφει. Πάντως εἶναι εἰλικρινὴς ὡς πρὸς τὸ βάθος τῆς ἀγνοίας του καὶ τὸ δείχνει εὐθαρσῶς μὲ κάθε εὐκαιρία.
Τὸ νά γράφει κανεὶς ὅτι τὸ 30,6% τοῦ πληθωρισμοῦ τὸ 1973 ὀφειλόταν στὸν εἰσαγόμενο, λόγῳ πετρελαίου, πληθωρισμό δείχνει ἁπλῶς τὴν ἀσχετοσύνη τοῦ γράψαντος. Διότι τὸ πετρέλειαο ἐκρίβηνε γιὰ ὅλους. Ποιός ὁ λόγος νὰ ἔχει ἡ Ἑλλάδα τὸν ὑψηλότερο πληθωρισμὸ ἀπ’ ὅλες τὶς χῶρες ; Ὅλες, πλὴν Πορτογαλίας, εἶχαν ἀρκετὰ κάτω ἀπὸ 20%. Ἀλλὰ πρέπει νὰ θυμηθεῖ κανεὶς καὶ δύο ἄλλες παραμέτρους. Πρῶτον, οἱ μέθοδοι γιὰ τὴν μέτρηση τοῦ πληθωρισμοῦ στὴν Ἑλλάδα ἧταν τότε μᾶλλον στοιχειώδεις καὶ σὲ σημαντικὴ καθυστέρηση σὲ σχέση μὲ τὴν οἰκονομικὴ πραγματικότητα, ὁπότε ὁ πραγματικὸς πληθωρισμὸς ἦταν, πιθανώτατα, οὐσιωδῶς ὑψηλότερος. Δεύτερον, τὸ νὰ ἐπιτύχει κανεὶς τόσον ὑψηλὸ πληθωρισμὸ χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἀπὸ ἐπικρίσεις διὰ τοῦ τύπου ἢ ἀπὸ ἀπεργίες εἶναι πραγματικὸ κατόρθωμα, πιθανῶς ἀξεπέραστο στὰ χρονικὰ τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Ἡ ἀστοχία ἦταν τέτοια καὶ ἡ δυσαρέσκεια στό σῶμα τῶν ἀξιωματικῶν τόσο μεγάλη ὥστε ὁ Παπαδόπουλος ἀνετράπη πολύ εὔκολα ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς πραιτωριανούς του, τοὺς γνωστοὺς ὀλίγους, ἀνεπαρκεῖς, συνδικαλιζομένους καὶ πολιτευομένους τοῦ στρατεύματος, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973 μὲ τὴν γνωστὴ τραγικὴ συνέχεια γιὰ τὴν Κύπρο.

Πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ παράθεση τῶν ἱστορικῶν στοιχείων τοῦ πληθωρισμοῦ γιὰ πολλές χῶρες στὰ ἔτη 1972, 1973 καὶ 1974. Δείχνει πῶς πέσαμε τόσο βαθειὰ στὴν παγίδα τοῦ στασιμοπληθωρισμοῦ. Ὅλες οἱ χῶρες στὶς ὁποῖες μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἐξαγωγὲς εἶχαν πληθωρισμὸ πολύ χαμηλότερο ἀπὸ τὸν δικό μας. Ἐτσι, δὲν αὐξήθηκε μόνον τὸ κόστος ζωῆς στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἀρχίσαμε νὰ χάνουμε καὶ θέσεις ἐργασίας στὶς ἐπιχειρήσεις πού ἔκαναν ἐξαγωγές.
Ὅσο γιὰ την σύγκριση μὲ τὴν Ἰαπωνία, εἶναι ἀτυχὴς σὲ τρία σημεῖα. Ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ «μετὰ τὸν ἐμφύλιο» μέχρι τὴν ὑποτίμηση τοῦ 1953 καί γιὰ κάμποσα χρόνια ἀργότερα δὲν εἴχαμε ἐθνικὸ νόμισμα γιὰ τὶς συναλλαγὲς κάποιας ἀξίας. Μέχρι καὶ τὸ 1967 ἀκόμη εἴχαμε συναλλαγὲς μεγάλης ἀξίας σὲ χρυσὲς λίρες. Δεύτερον, ἡ ταχεῖα ἀνάπτυξη ἀπὸ τὸ 1955 ἕως τὸ 1972 ἐπετεύχθη μὲ τὴν δραστηριοποίηση μεγάλου μέρους τοῦ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ σὲ οἰκονομίες ἐκτὸς Ἑλλάδος μὲ τὴν ποντοπόρο ναυτιλία καὶ τὴν μετανάστευση 1,2 ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Δέν ἦταν αὐτό, βεβαίως, ἐπιτυχημένη οἰκονομικὴ πολιτική τῆς Ἐλλάδος. Τρίτον, ἡ Ἰαπωνία εἶχε, γιὰ τὴν ἀνάπτυξή της, πηγὴ τὴν παγκόσμιο ἀγορά, ἐνῶ τὴν δική μας οἰκονομία τὴν κατευθύναμε, – περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς Σοβιετικούς ἀκόμη (!) – στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν τῆς ὑπερπροστατευμένης ἐσωτερικῆς ἀγορᾶς.
Τέλος, ἡ ταχεῖα οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῶν ἐτῶν 1955-1972 εἶναι δεῖγμα ἐπιτυχημένης οἰκονομικῆς πολιτικῆς ὅσο καὶ ἡ ταχεῖα οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ταχύτερη στὴν μετέπειτα Εὐρωζώνη, στὴν περίοδο 1997-2007. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἰσχύει τὸ λόγιον : Ἀνεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.

Ἀναζητεῖστε τόν ὁρισμὸ κάθε μίας ἀπὸ τὶς δύο ἔννοιες, «τόκος» και «επιτόκιο», στο διαδίκτυο. Δῶστέ μου ἀναφορὰ ἔστω καὶ σὲ μία σελίδα ὅπου ἀναγράφει κάποιος, ἐκτὸς ἀπὸ σᾶς, τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐπιτοκίου δανεισμοῦ ἢ τοῦ τόκου ὡς «την αύξηση του χρέους από τη μία χρονιά στην επόμενη».
Ὁ τόκος εἶναι τὸ ἐνοίκιο πού πληρώνει κανεὶς γιὰ τὸ χρῆμα πού ἔχει δανεισθεῖ γιὰ συγκεκριμένη χρονικὴ περίοδο. Συνεπῶς, τὸ «επιτόκιο δανεισμού αντικατοπτρίζει την αύξηση του χρέους από τη μία χρονιά στην επόμενη» μόνον, τονίζω μόνον, στὴν περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ὀλόκληρος ὁ τόκος τοῦ ἔτους δὲν καταβληθεῖ καὶ προστεθεῖ στὸ κεφάλαιο στό τέλος του έτους. Ἐάν, ὅμως, διαβάσετε τὸ προσχέδιο τοῦ προϋπολογισμοῦ (σελίδες 23 και 44), θὰ δεῖτε ὅτι, τόσο τὸ 2014, ὅσον καὶ τὸ 2015, ὑπάρχουν οὐσιώδεις καταβολὲς τόκων καί, ἐπί πλέον, ἀποπληρώνουμε και μικρὸ ποσό, περίπου 2 δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, ἀπό τὸ μεγάλο ἀνεξόφλητο ὑπόλοιπο του δανείου. Συνεπῶς, στὴν περίπτωση ποὺ εξετάζουν οι ἀδελφοὶ Ἰωάννου καὶ ἐμεῖς, τὸ «επιτόκιο δανεισμού» ΔΕΝ «αντικατοπτρίζει την αύξηση του χρέους από τη μία χρονιά στην επόμενη». Ἡ δὲ «διαφορά» ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὸ γραφὲν ἀπὸ σᾶς «ονομάζεται «τόκος»», εἶναι ἀρνητική ! Καὶ αὐτὸ δὲν τὸ κάνουμε γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τοὺς τοκογλύφους, δανειστὲς, ἀντιχρίστους κλπ, ἀλλὰ διότι πρέπει νὰ πείσουμε ὅτι μποροῦμε, ὡς δημόσιο, νὰ ξοδεύουμε ἐκεῖνα πού μποροῦμε νὰ πάρουμε ἀπὸ τὴν ἰδιωτικὴ οἰκονομία μας καὶ κάτι λιγότερο, ὥστε, ἂν ποτὲ παρατηρηθεῖ ξανὰ κλονισμὸς τῆς οἰκονομίας μας, νὰ μποροῦμε νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε χωρὶς νὰ ξαναβγοῦμε στὴν ἐπαιτεία ἀπὸ ξένους. Εἶναι ζήτημα ἐθνικῆς ὑπερηφανείας καὶ ἀξιοπρεπείας, ἀντίθετα ἀπ’ ὅτι γράφουν αὐτοὶ πού συγχύζουν σκοπίμως τὶς ἔννοιες «ἀπαιτῶ» καὶ «ἐπαιτῶ», συχνὰ καὶ ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ «Ἀντιβάρου».

Οἱ ἐξίσωσις διαφορῶν τὴν ὁποία ἐπικαλεῖσθε εἶναι, σὲ γενικὴ μορφή :
ὑπόλοιπο χρέους σὲ χρόνο t = ὑπόλοιπο χρέους σε χρόνο t-1 + (σύν) χρεωστικός τόκος στο χρονικό διάστημα t-1 ἕως t – (μεῖον) πληρωμές τόκου στο χρονικό διάστημα t-1 ἕως t – (μεῖον) ἀποπληρωμές κεφαλαίου στο χρονικό διάστημα t-1 ἕως t
Δὲν βλέπω, ὅμως, γιατὶ πρέπει νὰ ἐπαναλάβουμε τὴν ἐργασία γιὰ τὴν ὁποία πληρώνουμε τὸ Γενικὸ Λογιστήριο τοῦ Κράτους, πού μᾶς προσφέρει τὰ μεγέθη ἕτοιμα.

Μὰ καλά πού εἴδατε ὅτι τὴν νέα χρονιὰ θὰ χρωστᾶμε 309 δισεκατομμύρια ; Ποῦ εἴδατε τὴν ἀφαίρεση 317 – 8 ; Τὸ γράφουν πουθενὰ οἱ άδελφοὶ Ἰωάννου γιὰ νὰ σᾶς «χάσουν» ; Μάλιστα γράφουν ρητῶς, στὴν πρώτη, πρώτη τους πρόταση, ὅτι τὰ 8 δισεκατομμύρια δὲν περιλαμβάνουν χρεολύσια ! ΔΕΝ περιλαμβάνουν χρεολύσια, ὁπότε εἶναι μόνον τόκοι, μόνον ἐνοίκιο. Πέρασε ὁ μήνας, ἔδωσες το ἐνοίκιο, τελείωσες, πᾶς γιὰ τὸν ἄλλο μῆνα. Μπορεῖτε νὰ βρεῖτε πῶς σᾶς ἧλθε ἡ ἰδέα, διότι, παρ’ ὅτι ἔμαθα ἀπὸ τοὺς ἀρίστους δασκάλους πού ἔτυχε νὰ ἔχω στὰ μαθηματικά νὰ μαντεύω πού καὶ πῶς ξεφεύγει συνήθως ὁ νοῦς, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς πήρατε αὐτὸν τὸν δρόμο ;
Γιὰ τὸ «ἐπιτόκιο», θὰ τὰ ξεκαθαρίσουμε ἀργότερα. Ἂς κλείσουμε αὐτὸ πρῶτα.

Ἕνας μαθηματικὸς τύπος άπὸ τὰ παλιά, ἂν καὶ ἔχει καθημερινὴ χρήση. Ἐμεῖς, οἱ γεννηθέντες τὸ 1960, τὸν διδαχθήκαμε στὴν Ἀριθμητικὴ στὴν Στ’ Δημοτικοῦ :
Τόκος = Κεφάλαιο x (ἐπί) Ἐπιτόκιο x (ἐπί) Χρόνο
Βάζουμε τοὺς ἀριθμοὺς πού γνωρίζουμε καὶ ἔχουμε :
8 = 317 x Ἐπιτόκιο x 1
Χωρίζουμε γνωστοὺς ἀπὸ ἀγνώστους καὶ παίρνουμε :
Ἐπιτόκιο = 8 / (διά) 317 /(διὰ) 1 = 2,524%
Δὲν βλέπω κάποιο λάθος, ὁπότε πρέπει νὰ μὲ διαφωτίσετε περαιτέρω.

Ἄσχετε ! Νομίζω ἔχετε σπουδάσει Μαθηματικά ἢ δὲν θυμᾶμαι καλά ; Ὁ καθηγητής μου (καὶ ἀπίστευτα προικισμένος καὶ μεταδοτικὸς δάσκαλος) ἀπὸ τὰ τέλη τῆς 10ετίας τοῦ 1970, Kenneth G. Binmore ( http://en.wikipedia.org/wiki/Kenneth_Binmore – διαβάστε τὸ ἄρθρο ) ἐπέμενε ὅτι ἡ συμβολικὴ ἐπεξεργασία δὲν εἶναι Μαθηματικά.

Ἄντε πᾶμε πάλι. Προσέξτε τὴν ἀντίφαση στὰ ἴδια σας τὰ γραφόμενα, ἐγὼ δὲν θὰ γράψω τίποτε δικό μου :
«το πόσο καταβάλεις κανείς σε ένα χρόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους (δηλαδή τα 8 δις από το χρέος 317) ΔΕΝ ισούται με το επιτόκιο του χρέους»
Τὸ 8 δίς δέν εἶναι «το πόσο καταβάλεις κανείς (sic) σε ένα χρόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους» εἶναι μόνον τόκοι [ὄχι «ἐπιτόκιο» ὅπως γράφετε (ἐκ παραδρομῆς 😉 στὴν ἀμέσως προηγουμένη τῆς παρούσης γραμμή]. Ἄλλο «ἐξυπηρέτηση», ἄλλο «τόκοι» καὶ ἄλλο «ἐπιτόκιο».
Αὐτὸ γράφουν ρητῶς οἱ άδελφοὶ Ἰωάννου :
«[σ]ύμφωνα με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2015 η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει για τόκους (όχι χρεολύσια) προς εξυπηρέτηση του χρέους του Δημοσίου, κατά το έτος αυτό, ποσό περίπου 8 δισεκατομμυρίων ευρώ»
Νὰ τὸ γράψω καὶ στὰ Ἀγγλικὰ μήπως σᾶς γίνει σαφέστερο :
[a]ccording to the draft budget for 2015, Greece needs to pay for interest (not repayment of capital) towards servicing its public debt, in that year, an amount of about 8 billion euro.
Ἡ «ἐξυπηρέτηση» (debt service) τοῦ χρέους, ἡ «ὑπηρεσία» τοῦ χρέους, ὅπως ἔγραφαν παλιότερα οἱ οἰκονομολόγοι, εἶναι τὸ ἅθροισμα τόκων καὶ ἀποπληρωμῶν κεφαλαίου. Οἱ τόκοι, λένε οἱ ἀδελφοὶ Ἰωάννου, εἶναι 8 δισεκατομμύρια εὐρώ. Οἱ ἀποπληρωμὲς κεφαλαίων μπορεῖ νὰ εἶναι μηδενικὲς ἢ τεράστιες, ἀλλὰ αὐτοὶ γράφουν γιὰ τοὺς τόκους, μόνον γιὰ τοὺς τόκους.
Ἡ οὐσία τῶν μνημονίων εἶναι ὅτι θὰ ἀναλάβουν οἱ ἑταῖροι τὶς ἀποπληρωμὲς κεφαλαίου, ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς πληρώνουμε τοὺς τόκους, ὁπότε τὸ χρέος μας, στὴν φάση αὐτή, δὲν θὰ προσαυξάνεται πλέον μὲ τόκους καὶ θὰ σταθεροποιηθεῖ. Δὲν θὰ ἀποπληρωθεῖ, ὅπως ζητοῦν πλειοδοτοῦντες οἱ δημαγωγοὶ καὶ τσιμποῦν οἱ «ἔξυπνοι» Ἐλληναράδες χάσκακες, θὰ σταθεροποιηθεῖ.
Συνεπῶς, ἡ δική μας δουλειὰ εἶναι νὰ πληρώνουμε τοὺς τόκους. Τὸ ἐπόμενο ἐρώτημα εἶναι ἐὰν οἱ τόκοι εἶναι «τοκογλυφικοί». Μὲ βάση τὸν ἀριθμητικὸ τύπο γιὰ κάθε ἔτος : Τόκοι ἔτους = Κεφάλαιο x Ἐπιτόκιο. Μὲ τὴν ἀριθμητικὴ πού ξέρουμε ὅλοι, Ἐπιτόκιο = Τόκοι ἔτους / Κεφάλαιο. Αὐτὴ ἡ ἰσότης ἰσχύει καὶ σὲ μέσες τιμές, ἐφ’ ὅσον «κάθε δάνειο ἔχει ξεχωριστὴ δομή». Τότε : Μέσο ἐπιτόκιο ἔτους = Ἅθροισμα Τόκων / Ἅθροισμα Κεφαλαίων.
Τώρα, ἐὰν ἡ σύγχυση στὰ μυαλὰ τῶν πολιτῶν γιὰ τὸ ὅτι οἱ «τοκογλύφοι», «βρωμεροὶ Εὐρωπαῖοι» μᾶς κατακλέβουν μὲ τοὺς τόκους πού μᾶς χρεώνουν ὀδηγήσει, τελικῶς, σὲ ἐθνικὴ καταστροφή, θὰ περιμένετε ἀπὸ ‘μένα νὰ εἶμαι ἐπιεικής ; Ὄχι, ἐπιεικὴς μὲ τοὺς διανοητικῶς ὀκνηρούς, μὲ τοὺς κακοπίστους καὶ τοὺς μικρόνοες, δὲν θέλω νὰ εἶμαι. Καὶ δὲν πρέπει, ὅποιος αὐτοχαρακτηρίζεται πατριώτης καὶ αὐτοχρίζεται ὑπερασπιστὴς τῆς πατρίδος, νὰ εἶναι ἐπιεικής. Οὔτε ἀκόμη καὶ μὲ τὸν ἐαυτό του. Ἀκόμη χειρότερα, ἐὰν εἶχε τὴν τύχη νὰ μάθει κάποια γράμματα μὲ δαπάνες τῆς πατρίδος καὶ δὲν τὰ ἀξιοποιεῖ γιὰ νὰ σχηματίσει τὴν σωστὴ γνώμη πού θὰ βοηθήσει τὴν πατρίδα τώρα πού εἶναι στριμωγμένη. Ἀκόμη χειρότερα ὅταν δίνει βῆμα σὲ ἐγνωσμένως πατριδομάχους γιὰ νὰ βλάψουν κι ἄλλο τὴν πατρίδα, σὰν νὰ μὴν ἦταν ἀρκετὲς οἱ μέχρι σήμερα ζημίες πού τῆς προξένησαν. Σὲ πατριωτικὸ ἰστοτόπο, ὅποιος ἔχει γράψει γιὰ «τοκογλύφους», μετὰ ἀπὸ τὸ ἀριθμητικὸ ξεβράκωμά του, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει φύγει κλωτσηδόν, ὄχι νὰ μπαίνει πρώτη μούρη. Καὶ ἑὰν αὐτὸ τὸ βρίσκει κανεὶς ὅτι εἶναι «λεπτομέρειες», ἔπρεπε νὰ μὴν εἶχε σηκώσει τόση σκόνη καὶ ἀμφιβολίες.

Γράφετε ὅτι :
«οι τόκοι που καταβάλεις σε ένα συγκεκριμένο έτος δια το σύνολο του χρέους το συγκεκριμένο έτος» ΔΕΝ ισούνται με το επιτόκιο δανεισμού»
Συνεπῶς, κατὰ τὴν γνώμη σας, ὁ ἀριθμητικὸς τύπος :
Ἐπιτόκιο δανεισμοῦ = Τόκοι / Κεφάλαιο Τόκοι = Κεφάλαιο x Ἐπιτόκιο δανεισμοῦ
δὲν ἰσχύει. Δῶστέ μου, λοιπόν, τὸν ἀριθμητικὸ τύπο μὲ τὸν ὀποῖον ὑπολογίζονται οἱ τόκοι ἑνὸς ἔτους ὁποιουδήποτε δανείου, διότι ἐμένα αὐτὸν τὸν τύπο μοῦ ἔμαθαν στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τὸ σχολικὸ ἔτος 1971-72.
Τὸ ἀριθμητικό σας παράδειγμα εἶναι παραπλανητικὸ στὴν περίπτωση τοῦ δημοσίου χρέους καὶ τῆς Ἐλλάδος καὶ κάθε ἄλλου κράτους. Διότι, ὅπως γράφετε, τὸ παράδειγμά σας ἰσχύει γιὰ «κανονική εξόφληση κεφαλαίου και τόκων». Τί γίνεται ὅταν τὸ τελικὸ κεφάλαιο δὲν εἶναι μηδέν, ὅπως τὸ ἔχετε ὑποθέσει, ἀλλὰ εἶναι ἴσο μὲ τὸ ἀρχικό ; Ὅταν ἔχουμε μόνον «κανονικὴ ἐξόφληση τόκων καὶ διατήρηση τοῦ ἀρχικοῦ χρέους» ; Ἂν κάνετε τὸν ὑπολογισμὸ θὰ δεῖτε ὅτι ἡ δόση θὰ μικρύνει καὶ θὰ εἶναι ἴση μὲ τὸ ἐπιτόκιο ἐπὶ τὸ ἀρχικὸ κεφάλαιο. Συνεπῶς, ὁ ἀριθμητικὸς τύπος ἀπὸ τὴν Στ’ Δημοτικοῦ ἰσχύει καὶ στὴν περίπτωση τοῦ δικοῦ σας παραδείγματος, ἐὰν θέσετε τὸ ἐρώτημα καταλλήλως στὸ πρόγραμμα ὑπολογισμοῦ τῶν δόσεων πού χρησιμοποιεῖτε. Ἡ διαφορά μας, λοιπόν, συνίσταται στὸ ὅτι ἐσεῖς πιστεύετε ὅτι ἡ Ἐλλάδα καλεῖται νὰ ἀποπληρώσει τὸ δημόσιο χρέος της, ἐνῶ ἐγὼ γνωρίζω ὅτι αὐτὸ δὲν συμβαίνει. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ σύγχυση ἐπέτρεψε στοὺς δημαγωγοὺς νὰ κραυγάζουν γιὰ «ἀβάσταχτο χρέος» καὶ νὰ κερδίσουν μὲ τὴν ἀπάτη αὐτὴν τὶς ἐκλογές.
Τὸ μνημόνιο ζητᾶ ἀπὸ τὴν Ἐλλάδα νὰ μὴν κάνει ἐξόφληση κεφαλαίου, ἀλλὰ μόνον τόκων. Ἐξόφληση κεφαλαίου δὲν κάνει κανένα κράτος στὸν κόσμο. Μόνον ἡ Ρουμανία τοῦ Τσαουσέσκου τὸ ἐπεχείρησε, μὲ ἀποτέλεσμα λιμὸ τοῦ πληθυσμοῦ. Τὰ κανονικὰ κράτη, ὅταν πρέπει νὰ ἀποπληρώσουν κεφάλαιο, δανείζονται ξανὰ τὸ ἰσόποσο ἀπὸ τὶς ἀγορὲς καὶ συνεχίζουν νὰ πληρώνουν τόκους. Τὸ δημόσιο χρέος τους δὲν ἀποπληρώνεται, ἀλλὰ μένει, μὲ τὴν μέθοδο αὐτήν, σταθερό. Ἡ Ἐλλάδα δανείζεται, ἐδῶ καὶ ἕξι χρόνια τὰ ἀναγκαιοῦντα ποσὰ τῶν ἀποπληρωμῶν κεφαλαίου ἀπὸ τοὺς φορολογουμένους τῶν «βρωμερῶν τοκογλύφων». Ὅταν, μὲ τὸ καλὸ μεταρρυθμίσει τὴν οἰκονομία της, θὰ δανείζεται καὶ πάλι ἀπὸ τὶς ἀγορές, ὅπως κάθε ἄλλο κράτος.

Αὐτὸ τό γράψατε ἢ ὄχι :
«οι τόκοι που καταβάλεις σε ένα συγκεκριμένο έτος δια το σύνολο του χρέους το συγκεκριμένο έτος» ΔΕΝ ισούνται με το επιτόκιο δανεισμού»

Ἂν τὸ μεταποιήσω ὥστε νὰ γίνει :
«ΤΟ ΠΟΣΟΝ που καταβάλλεις σε ένα συγκεκριμένο έτος ΓΙΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΜΕΙΟΝ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΔΙΔΕΙ ΠΟΣΟΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕΝΟ δια το σύνολο του χρέους το συγκεκριμένο έτος» ισούται με το επιτόκιο δανεισμού»

καὶ ἀριθμητικῶς : (Δόση – Ἀποπληρωμὴ κεφαλαίου) / Κεφάλαιο = Ἐπιτόκιο

ὅπου : Δόση = Τόκοι + Ἀποπληρωμὴ κεφαλαίου Τόκοι = Δόση – Ἀποπληρωμὴ κεφαλαίου

τὸ δέχεσθε ;

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἀδελφοὺς Ἰωάννου,
8 δισ. = (Δόση – Ἀποπληρωμὴ κεφαλαίου)
317 δισ. = Κεφάλαιο

Ἐμ, ἂν πληρώνατε 5 δραχμὲς τὸν χρόνο, στὸ τέλος τοῦ πρώτου χρόνου θὰ χρωστούσατε :
105 – 5 = 100 ! Μόνον 100, ὄχι ὀποιοδήποτε ἄλλο ποσόν.
ὁπότε στὸ τέλος καὶ τοῦ δευτέρου χρόνου θὰ χρωστούσατε 105 δραχμές : 100 κεφάλαιο καὶ 5 τόκους τοῦ δευτέρου ἔτους.
Πληρώνοντας πάλι 5, θὰ μένατε πάλι χρεώστης γιὰ 100.
καὶ οὕτω καθεξῆς. Θὰ μένατε, δηλαδή, χρεώστης 100 δραχμῶν ἐς ἀεί.
Βλέπετε ὅτι καὶ ἡ ἀριθμητικὴ τῆς Στ’ Δημοτκοῦ σᾶς βγάζει παλληκάρι ; Ἂν, φυσικά, τὴν χρησιμοποιεῖτε ὅπως ἔχει σχεδιασθεῖ νὰ τὴν χρησιμοποιεῖτε.
Κατανοῶ ὅτι οἱ ἰδιῶτες δὲν ἔχουν τήν εὐχέρεια νὰ δανείζονται εἰς τὸ διηνεκές, ὅπως τὰ κράτη, ὁπότε ὁ ἀνίδεος Ἀντιοχεύς ἐπιχειρηματολογεῖ μὲ βάση τὴν περιορισμένη ἰδία ἐμπειρία. Ἐκεῖ, στὴν ἡμιμάθεια τοῦ πολίτου, πάτησαν οἱ δημαγωγοὶ καὶ μᾶς κατέστρεψαν.

Δὲν λύθηκε πλήρως, μένει τὸ 0,1 τοῦ συνεχοῦς άνατοκισμοῦ (κεφάλαιο+τόκος = exp(ἐπιτόκιο*χρόνος). Στὰ χαρτοφυλάκιο τῆς έταιρείας ὅπου ἐργάζομαι περιέχονται 22 ἐκδόσεις Ὁμολόγων Ἑλληνικοῦ Δημοσίου. Ὁ άνατοκισμός ὅλων τους γίνεται ἀνὰ ἔτος μὲ τὸν ἀριθμητικὸ τύπο τῆς Στ’ Δημοτικοῦ, ὁπότε θέμα continuous compounding δὲν τίθεται.
Καὶ μένει καὶ τὸ τεράστιο θέμα πού ἡ «παρεξήγηση» ὅπως τὴν ἀποκαλεῖτε, δημιούργησε μὲ τὴν ἐξαπάτηση τῶν ψηφοφόρων γιὰ τὸ δῆθεν μὴ βιώσιμο χρέος ἀπὸ τοὺς Μπαρουφάκη (160.000 σταυροί προτιμήσεως ἀπὸ τοὺς πανσόφους ψηφοφόρους) καὶ Λαπᾶ-βίτσα (ἐπίσης βουλευτὴ Ἠμαθείας), μὲ τὸν ἐξερεθισμό τῶν Ἐλλήνων κατὰ τῶν φορολογουμένων τῆς ὑπολοίπου Εὐρωζώνης καὶ ὅλου τοῦ κόσμου διότι αὐτοὶ ξεπαραδιάστηκαν γιὰ νὰ μὴν γκρεμιστοῦμε ἐμεῖς ὁλοσούμπιτοι στὴν ἄτακτη χρεωκοπία. Μένουν καὶ οἱ ἀναρτήσεις γιὰ τοὺς «βρωμεροὺς τοκογλύφους» στὸ «Ἀντίβαρο». Ἡ Ἐλληνικὴ στάση καὶ ἠ ἀντρίκια στάση εἶναι νὰ ὁμολογοῦμε ὅτι κάναμε λάθος (ὄχι «παρεξήγηση») λόγῳ ἀγνοίας καὶ νά καταγγέλλουμε τὸ ἀντίστοιχο λάθος καὶ τὴν σκόπιμη ἐξαπάτηση ὅπου μποροῦμε. Ἀκόμα, θὰ μπορούσαμε νὰ βροῦμε ὅλους αὐτοὺς πού ἀρθρογραφῶντας στὸ «Ἀντίβαρο» ἔκαναν τὸ ἴδιο λάθος καὶ νὰ τοὺς δώσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ καταλάβουν καὶ νὰ συμπληρώσουν τὶς γνῶμες τους μὲ βάση τὴν πραγματικότητα καὶ ὄχι πιὰ μὲ βάση τὶς ὀνειροφαντασιές τους γιὰ τοὺς καταχθονίους ὑπονομευτὲς τοῦ αἰωνίου Ἑλληνισμοῦ. Εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν, τόσο γιὰ νὰ ἀναπαύσει κανεὶς τὴν συνείδησή του (καὶ τὰ ἐν ἀγνοίᾳ ἁμαρτήματα χρήζουν ἐξιλεώσεως) ὅσον καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ μειώσει κάπως τὸν τεράστιο άριθμὸ τῶν ἐν Ἐλλάδι ἠλιθίων. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε τοὺς 160.000 σταυροὺς στὸν Μπαρουφάκη καὶ τὶς 450.000 τῶν συγκυβερνώντων ψεκασμένων. Σκεφθεῖτε τί «φρέαρ συντετριμμένον» «ὤρυξεν ἐαυτῷ» ὁ Ἐλληνικὸς λαός. Σκεφθεῖτε τὸν κίνδυνο άπὸ τόσην συσσωρευμένη βλακεία.

Ἴσως θὰ βοηθοῦσε νὰ καταλάβουμε πῶς ἕνας πού παίζει playstation ἐκλέγεται πρωθυπουργός, ἐὰν ἐξετάζαμε τὶ θὰ πάθαινε στὴν Σιγκαπούρη ἕνας διαχειριστὴς ἱστοτόπου (ἐκ τῶν καλυτέρων ἱστοτόπων, διότι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία των εἶναι ἀβυσσαλέως χειροτέρα) πού θὰ χρειαζόταν 9000 λέξεις γιὰ νὰ κατανοήσει ἕναν μαθηματικὸ τύπο ποὺ ἐδιδάχθη στὴν Στ’ Δημοτικοῦ. Στὴν ἀξιολόγηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ τύπου ἡ Σιγκαπούρη ἔρχεται 150ή ἐπὶ 180 ἀξιολογηθεισῶν χωρῶν (Ἑλλάς 100ή, Κύπρος 25η) ! Διατηρεῖ τὸ σωφρονστικὸ μέσο τῆς τιμωρίας διὰ ραβδισμοῦ καὶ τὴν θανατικὴ ποινή. Μὲ τέτοια μέσα εἶναι βέβαιος ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔβγαινε αὔριο ἀπὸ τὴν κρίση, ἀφοῦ κανένας δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ γράψει ἢ νὰ ‘πεῖ δημοσία ὅτι ὑπάρχει κρίση.
Χωρὶς τὰ μέσα αὐτά, στοὺς δύο μῆνες πού χρειάζεται στὸν διαχειριστή μας νὰ θυμηθεῖ τὴν Ἀριθμητικὴ τῆς Στ’ Δημοτικοῦ, ἐκλέγεται συγκυβερνήτης τῆς χώρας κάποιος πού, στὸ προεκλογικὸ τηλεοπτικό του σπότ, ἔπαιζε, ἀντὶ μὲ playstation, μὲ τραινάκι, ὅπως ἔπαιζε μὲ τραινάκια (ὑπάρχει καὶ κυκλοφορεῖ φωτογραφία στὸ διαδίκτυο μὲ συμπαῖκτες τὴν Ἑλένη Βλάχου, τὸν Παναγιώτη Σιφναῖο καὶ τὸν Κῦρο Κύρου τῆς «Ἐστίας») καὶ ὁ Σπύρος Μαρκεζίνης (καὶ ὁ ἀνόητος νομάρχης Λέμπκε στοὺς «Δαιμονισμένους» τοῦ Ντοστογιέφσκι). Κατὰ τοὺς ἐκδότες καὶ τοὺς πολίτες τῆς χώρας λοιπόν, ἔτσι καὶ οἱ πρωθυπουργοί της.
Τέλος ἡ ἰδέα τοῦ «κράτους δικαίου», δηλαδὴ ὅτι οἱ νόμοι, ἔργα τῶν ἀνθρώπων, εἶναι πάνω ἀπὸ τοὺς δημιουργούς τους εἶναι, στὴν πραγματικότητα, ἐπιστροφὴ στὸν πρωτογονισμὸ καὶ στὴν εἰδωλολατρεία. Τὸ «κράτος δικαίου» εἶναι μία ἰδέα, Ρωμαϊκῆς ἐμπνεύσεως, μὲ περιορισμένη καὶ μόνον πρακτικὴ ἀξία. Ἡ εὐφυΐα, ἀκόμη καὶ τῶν σημερινῶν Ἐλληνοφώνων, καὶ πολύ περισσότερο τῶν Ἀρχαίων Ἐλλήνων, δὲν εἶναι συνατὸν νὰ ἐξαπατηθεῖ μὲ τόσα ἁπλᾶ τεχνάσματα.

Ἀγαπητέ μου κύριε Σταλίδη ὁ μαθηματικὸς τύπος ποὺ διδαχθήκαμε ὅλοι στὴν Στ’ Δημοτικοῦ ἴσχυε καὶ ἰσχύει στὴν περίπτωση τοῦ Ἑλληνικοῦ δημοσίου χρέους πού συζητήσαμε, ἐνῶ οἱ παραπομπές σας σὲ «πραγματικὰ προϊόντα δανεισμοῦ», ὅπως ἀπεδέχθητε, δὲν εἶχαν καθόλου ἐφαρμογὴ στὴν περίπτωση ἐκείνη. Μετὰ ἀπὸ μακρὰ συζήτηση, πέσατε μόνος σας σὲ ρητὴ ἀριθμητικὴ ἀντίφαση. Νομίζατε ὅτι τὸ ὐπόλοιπο δανείου, τοῦ ὁποίου ὁ τόκος πληρώνεται στὸ ἀκέραιο κάθε ἔτος, τοκίζεται γιὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος στὸ σύνολο τῶν μόλις ἐξοφληθέντων τόκων καὶ ἀρχικοῦ κεφαλαίου. Πολύ θά χαιρόμουν, ὅμως, νὰ μοῦ δείξετε ξανὰ ποῦ νομίζετε ὅτι εἶχα λάθος, διότι θὰ ἐμπεδώσετε καλύτερα τὸ μάθημα, τὸ ὁποῖο, ὅπως φαίνεται, χρειάζεται νὰ ἐπαναλάβετε.
Δὲν εἶναι εὐχάριστο νὰ συλλαμβάνεται κανεὶς νὰ ἔχει κάνει στοιχειῶδες ἀριθμητικὸ λάθος καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ θέλει νὰ ἀπαλείψει τὴν δυσάρεστη ἐμπειρία ἀπὸ τὴν μνήμη του. Ὅμως, εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ προσπαθεῖ νὰ ξεχάσει τὰ λάθη του διότι θὰ τὰ ἐπαναλάβει. Καί, πιθανῶς, θὰ έπαναλάβει καὶ ἄλλα συνεπαγόμενα ἀτοπήματα, ὅπως, ὑποθετικῶς καὶ γενικῶς ὁμιλῶ, νὰ ψηφίσει καμμένο, καὶ ὄχι τοὺς Γερμανοδούλους ὑποτακτικοὺς τῆς Μέρκελ καὶ τῶν τοκογλύφων, ὥστε νὰ άπαλλάξει, ὅπως ἀφελῶς νομίζει, τὴν πατρίδα ἀπὸ τὸ δῆθεν μὴ βιώσιμο χρέος της.
Ἡ ἐν θερμῷ ἀντίδρασίς σας, πάντως, ἐπιβεβαιώνει πανηγυρικῶς τὴν θέση μου στὸ παρὸν νῆμα συζητήσεων ὅτι, ὅταν σὲ μία πολιτεία οἱ διαμορφωτὲς γνώμης δὲν γνωρίζουν ἐπαρκῶς τὴν ἀριθμητική, τότε εἶναι φυσικὸ οἱ ἐκλεγόμενοι πρωθυπουργοὶ νὰ μὴν γνωρίζουν C++. Δυστυχῶς, τὸ κόστος τῶν ἐπιλογῶν αὐτῶν πληρώνουν καὶ ὅσοι ξέρουν ἀριθμητική.

Ἐὰν θέλετε, γράψετε κι ἐσεῖς ἐὰν πιστεύετε ἀκόμη, ὅπως τότε, ὅτι μὲ ἀρχικὸ κεφάλαιο 100 εὐρὼ καὶ σταθερὸ ἐπιτόκιο 5% ἐτησίως, ὁ τόκος τοῦ πρώτου ἔτους εἶναι 5 εὐρώ καί, παρ’ ὅτι ὁ τόκος αὐτὸς καταβάλλεται στὸ τέλος τοῦ πρώτου ἔτους, ἐν τούτοις, ὁ τόκος πού ὀφείλεται στὸ τέλος τοῦ δευτέρου ἔτους εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ 5 εὐρώ. Πιστεύετε ἀκόμη αὐτὸ πού γράψατε τότε, ναὶ ἢ ὄχι ;

Μὰ ἡ μελέτη ἔχει γίνει καί, μάλιστα, ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, ἀπὸ τὸ ὁποῖον προήρχοντο οἱ ἀριθμοὶ γιὰ τοὺς τόκους καὶ τὸ χρέος. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι μερικοὶ βλέπουν συνομωσίες ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν, ὁπότε, βοηθούσης καὶ τῆς ἀμαθείας, χάνουν καὶ τὰ ἁπλούστατα.

Ἀγαπητὲ κύριε Σταλίδη,
Εἶπα νὰ σᾶς δώσω μία ἀκόμη εύκαιρία νὰ κάνετε τὸ σωστὸ καὶ τὸ γενναῖο, ἀλλὰ ἐπιλέγετε νὰ μὴν τὴν ἐκμεταλλευθεῖτε. Δὲν πειράζει, ἐσεῖς χάνετε ἀξιοπιστία. Διότι, ὅταν δὲν θέλετε νὰ παραδεχθεῖτε ὅτι ἐσφάλατε σὲ κάτι τόσο προφανές, ποιός θὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν κρίση σας σὲ ἄλλα καιριώτερα. Αὐτὸ ὅμως εἶναι τὸ μκρότερο μέρος τῆς ζημίας σας. Διότι, ἐάν, ὅπως ἔκαναν τὸ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, κλείνετε μάτια καὶ αὐτιὰ στὰ ἐκάστοτε λάθη σας, τὸ λογικὸ εἶναι νὰ μὴν ἀσχολεῖται κανεὶς νὰ σᾶς τὰ ἐπισημαίνει, ὁπότε θὰ ὐφίστασθε τὶς συνέπειές τους στὸ ἀκέραιον. Μὲ ‘γειά σας μὲ χαρά σας.

ΑΛΗΓΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ κ. Γεωργανά!!! Για πείτε μας πως το υπολογίζετε εσείς; (Εάν ορθογραφικό λάθος, θα μου το συγχωρήσετε υποθέτω…)

Καὶ ἐγὼ θά ‘θελα νὰ τὸ γράψω, ἀλλὰ δὲν εἴμεθα Μεταξάδες.
Πάντως, ἡ ἀδυναμία πού διαγιγνώσκει ὁ Μεταξᾶς ὑπάρχει ἀπαράλλακτη σήμερα. Σκεφθεῖτε τὶς παρόλες γιὰ τὸ μὴ βιώσιμο δημόσιο χρέος, μὲ τὶς ὁποῖες ἔγιναν κυβέρνηση ὁ Τσίπρας καὶ ὁ Καμμένος τὸ 2015. Δέστε στὸ διάγραμμα αὐτὸ :
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhub2VzYTgyMTduOTVya3I4UkY5emY3ZGFFdGpn/view?usp=sharing
τὸ μέσο ἐπιτόκιο μὲ τὸ ὁποῖον ἐπιβαρύνουν τὸ Ἑλληνικὸ δημόσιο χρέος οἱ «βρωμεροὶ» Εὐρωπαῖοι «τοκογλύφοι» (σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία πλείστων φιλοξενουμένων στὸ «Ἀντίβαρο»). Ποῦ ποντάρουν καὶ γράφουν τέτοιες μπαροῦφες ; Μὰ στὴν ροπὴ τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὰ ἕτοιμα, «πρὸς τὴν ταχεῖαν καὶ εὔκολον ἐκμετάλλευσιν τῶν πραγμάτων», δηλαδὴ ἕνα γρήγορο κούρεμα τοῦ χρέους, ὥστε νὰ πάρει άνάσα τὸ πελατειακὸ κράτος.
Ὁ Θουκυδίδης (A 20 3) ἐπεσήμανε τὸ πρόβλημα 2400 χρόνια πρίν, στὸν διανοητικὸ τομέα : «οὕτως ἀταλαίπωρος τοῖς πολλοῖς ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπὶ τὰ ἑτοῖμα μᾶλλον τρέπονται.»
Συνεπῶς, εἶναι μάταιον νὰ περιμένωμε διόρθωση. Ἁπλῶς νὰ ὑποστοῦμε ἀνδρείως τὴν μοῖρά μας. Καὶ, πάντως, νὰ διώκουμε ἀπηνῶς τὴν μπαρούφα, ὅπου τὴν βρίσκουμε. Ὄχι νὰ τῆς δίνουμε καὶ βῆμα !

Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε σὲ ἕνα ἁπλὸ ζήτημα Ἀριθμητικῆς, νμίζω κατανοεῖτε ὅτι περαιτέρω διάλογος εἶναι ἐντελῶς ἄσκοπος. Καὶ ἔχουμε, στὴν Ἑλλάδα, τὴν τάση νὰ ἀπεραντολογοῦμε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ἀφηρημένα θέματα, ἀκριβῶς διότι δὲν πάει στὸν ἐγωισμό μας τῶν κακομαθημένων παιδιῶν νὰ ὑποταχθῇ οὔτε στοὺς κανόνες τῆς Ἀριθμητικῆς.

Ναί καὶ ἕνα (1) ἄτομο ποὺ διεξάγει ἐξετάσεις καί, μετὰ ἀπὸ τὴν βαθμολόγηση τῶν γραπτῶν, ἀνακοινώνει ὅτι ὑπάρχουν δέκα (10) ἐπιτυχόντες. Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὸ δημόσιο χρέος τῆς Ἑλλάδος εἶναι δημοσιευμένα μὲ πλήρη διαφάνεια, ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ Γενικὸ Λογιστήριο τοῦ Κράτους, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ Γενικὰ Λογιστήρια ὅλων τῶν κρατῶν τῆς Εὐρωζώνης, τὰ ὁποῖα κράτη εἶναι πιστωταὶ τῆς Ἐλλάδος. Φυσικά, σὲ ἐκείνους ποὺ ἐμπορεύονται τὴν ἄγνοια τῶν πολιτῶν, ἐν πολλοῖς ἀνυπαίτιο λόγῳ τῶν τρεχουσων συμφορῶν τους, συμφέρει νὰ διατηρῆται ὁ φόβος, ἡ ἀβεβαιότης καὶ ἡ ἀμφιβολία, ἰδίως γιὰ τὰ αὐτονόητα. Οἱ συγκεκριμένοι ἔμποροι τῆς ἀγνοίας βασίζονται στὸν ψυχολογικὸ μηχανισμό, τὸν ὁποῖον ἔχω ἀναπτύξει καὶ μὲ ἄλλη εὐκαιρία :
Ὅσοι διετέλεσαν ἔγγαμοι γνωρίζουν ὅτι τὸ δυσκολώτερο πρᾶγμα στὸν κόσμο εἶναι νὰ πείσεις ὅτι ἕνα σὺν ἕνα κάνουν δύο ! Διότι ὁ συνομιλητής σου (πρῶτος εἶναι πάντοτε, σχεδόν, ἡ σύζυγος), στὴν πρώτη του ἀντίδραση, τὸ ἀρνεῖται μὲ τὴν ἐνδόμυχη σκέψη «Μὰ καλά, τόσο ἁπλὸ καὶ δὲν τὸ σκέφτηκα ποτὲ ἐγώ ;». Μετὰ ἀπὸ λίγο, ἐνῶ ἐσὺ διαμαρτύρεσαι, βεβαιώνεται μέσα του ὅτι ἔχει δίκιο μὲ τὴν σκέψη «Μπά, τὄχω σκεφθεῖ καὶ πράγματι δὲν κάνει δύο, ἄλλο ὅτι τώρα δὲν θυμᾶμαι γιατί». Φυσικά, ἐσὺ ἔχεις γίνει Τοῦρκος μὲ τὴν μουλαρίσια ἄρνησὴ του καὶ μπορεῖ καὶ νὰ τσακωθεῖτε. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, θυμᾶται τὸ ὅλον καὶ λέει μέσα του : «Δίκιο εἶχε ὁ ἀναθεματισμένος, ἀλλὰ εἶχε κακοὺς τρόπους, ὁπότε καλῶς κι ἐγὼ δὲν παραδέχθηκα ὅτι ἕνα σὺν ἕνα κάνουν δύο !».

Τὸ γράψαμε τὰ ξαναγράψαμε τὸ ματαξαναγράψαμε, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶνα ὅτι οἱ περισσότεροι δὲν κατέχουν οὔτε τὴν Ἀριθμητικὴ τῆς Στ’ Δημοτικοῦ. Καὶ δὲν θέλουν νὰ τὴν μάθουν. Τὸ Δημόσιο Χρέος τῆς Ἑλλάδος ἀπαιτεῖ, γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖται τὰ ἑπόμενα ἕξι χρόνια, ποσόν κάτω τῶν 6 δισεκατομμυρίων τόν χρόνο. Ἔλα, ὅμως, ποὺ τὸ εὐρύτερο Ἑλλαδικὸ Δημόσιο, ἀκόμη καὶ τὸ 2015, δαπάνησε 12,6 δισεκατομμύρια περισσότερα ἀπὸ ὅσα εἰσέπραξε (ἔσοδα 84,2 δισ., δαπάνες 96,8 δισ.). Ἰδοὺ γιατί παρακαλᾶμε καὶ σερνόμαστε συνέχεια στὰ πόδια τῶν ἑταίρων, ἐνῶ στοὺς ἐν τῷ ἐσωτερικῷ σανοφάγους παριστάνουμε τοὺς φουσκωμένους διάνους (ἴδε Καμμένο). Διότι, ἂν δὲν εἴχαμε ἀνάγκη τὰ 6,7 δισεκατομμύρια, πού θέλαμε τὸ 2015, ὥστε νὰ συνεχίσουμε νὰ διατηροῦμε τὸ Πελατειακὸ Ἰδιοτελῶν Παρασιτικὸ Παρακράτος Ἀφιλοτίμων (ΠΙΠΠΑ), θὰ μπορούσαμε νὰ σταματήσουμε νὰ πληρώνουμε (δηλαδὴ νὰ γράφουμε στὰ βερεσέδια τῶν παιδιῶν μας) ἀκόμη καί αὐτοὺς τοὺς γελοίους τόκους. Ἀλλὰ θέλουμε νὰ διαφυλάξουμε τὴν «βαρειά μας βιομηχανία», δηλαδὴ τὸ κοπριταριὸ στὸ εὐρύτερο δημόσιο. Καί, πάντως, νὰ συνεχίσουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐμεῖς σὲ τίποτε δὲν φταίξαμε καὶ ὅτι φταῖνε πάντοτε καὶ μόνον οἱ ἄλλοι (Γερμανοσιωνιστές καὶ Γερμανοτσολιάδες, καί, καὶ … ) πού δὲν μποροῦν νὰ πληρώσουν τόσες θέσεις σφραγιδοθετῶν πού θέλουμε. Ἐκεῖ πού κάνουμε λάθος εἶναι ὅτι πιστεύουμε ὅτι οἱ ἑταῖροι εἶναι παντοδύναμοι. Νὰ θυμίσω ὅτι οι μεγαλύτερες ἐθνικὲς καταστροφές στὴν χώρα μας ἦλθαν ὅ,ποτε πιστέψαμε ὅτι οἱ πλάτες τῶν ἑταίρων καὶ συμμάχων ἦταν πολύ δυνατώτερες ἀπ’ ὅσο πράγματι ἦταν.

Θὰ ἐπέλεγα, ὡς φορολογούμενος πολίτης, νὰ πληρώνω μισθοὺς τῶν 2 καὶ 3 χιλιάδων τὸν μῆνα σὲ πολύ ὀλιγωτέρους, ὥστε νὰ ἔχω τὴν ἀξίωση νὰ προσφέρουν δουλειὰ άντίστοιχη μὲ τὸν μισθό τους. Τώρα, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι πού μποροῦν νὰ προσφέρουν κάνουν ὅσα μποροῦν λιγώτερα. Ἄν, ὅπως θὰ ἰσχυρισθοῦν ὅλοι, οἱ ἄξιοι εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τὶς θέσεις ποὺ μπορῶ νὰ πληρώνω, ἂς ὑπηρετοῦν ἐκ περιτροπῆς, μὲ τὴν σειρὰ νὰ προσδιορίζεται ἀπὸ κλήρωση. Γιὰ παράδειγμα, ἂν μὲ τὸ ΑΣΕΠ περνοῦν τὴν ἐξέταση δεκαπλάσιοι ἀπὸ τὶς προκηρυχθεῖσες θέσεις, νὰ ὑπηρετοῦν ὅλοι μὲ θητεία 3,5 χρόνων ὁ κάθε ἕνας, ἀντὶ αὐτοὶ στὸ κορυφαῖο 10% τῆς βαθμολογίας μὲ σταδιοδρομία τριανταπέντε χρόνων. Κάτι σὰν τὶς δημόσιες θέσεις στὴν ἀρχαία Ἀθήνα. Ἔχουμε πολὺ περισσοτέρους ἐπιδόξους σφραγιδοθέτας ἀπὸ ὅσους μποροῦμε νὰ διαθρέψουμε μὲ τοὺς φόρους μας. Αὐτό θὰ ἀλλάξῃ, ὅσο κι ἂν δὲν μᾶς ἀρέσει.

«Ἀφ’ ὄντις ἡ γριὰ …ἐ…αμήθη, ἔβαζε τὸ μάνταλο».
Αὐτὴν τὴν παροιμία ἀπὸ τὶς «Παροιμίες τοῦ Ἐλληνικοῦ Λαοῦ» μοῦ θυμίζει τὸ «Ἀντίβαρο» στὴν ἀνωτέρω ἀρχικὴ ἀνάρτηση. Ὅταν ἔγραφα στὸ «Ἀντίβαρο» νὰ δυσπιστεῖ ἰδιαιτέρως στὸν κάθε ἕναν πού δηλώνει πατριώτης, ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι εἶχε ἀνειλημμένες ὑποχρεώσεις πρὸς ὁρισμένα πρόσωπα, ὐποτίθεται ἐγνωσμένου πατριωτισμοῦ. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ὅμως, εἶχαν κι αὐτά, ὡς φαίνεται, ἀνειλημμένες ὑποχρεώσεις …
Ἐδῶ, ὁ Δημήτριος Ἀριστοτέλους ἐξηγεῖ γιατὶ ἡ ὑπόθεση τῆς Μακεδονίας χάθηκε τὸν Ἱανουάριο τοῦ 2015, τότε ἀκριβῶς πού, παραμονές ἐκλογῶν, τὸ «Ἀντίβαρο» τσιμποῦσε στὶς μπαροῦφες τῶν Καμμένου καὶ Τσίπρα γιὰ τὸ δῆθεν τοκογλυφικὸ ἐπιτόκιο ἐπὶ τοῦ δημοσίου χρέους τῆς Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο τῆς χρέωναν οἱ διασῶστές της στὴν Εὐρωζώνη καὶ εὐρύτερα :
« … Για όποιον διαθέτει κοινή λογική είναι προφανές ότι η συμφωνία ήδη υπάρχει και δημιουργεί αποτελέσματα. Εάν ο υπουργός Εθνικής Αμύνης και πρόεδρος των ΑΝΕΛ ήθελε πραγματικά να μην υπάρχει αυτή η επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα συμφωνία, η οποία επιβλήθηκε με τον πλέον πραξικοπηματικό και αντιδημοκρατικό τρόπο από μία αντιλαϊκή και αντεθνική κυβέρνηση μειοψηφίας στην οποία συμμετέχει, το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να είχε κάνει θα ήταν να είχε ανατρέψει την κυβέρνηση πριν από την υπογραφή. Η εκ των υστέρων «απόρριψη» και «καταγγελία» δεν μπορούν να αντιστρέψουν τίποτα πλέον. Η διαδικασία έχει ξεκινήσει και δυστυχώς θα καταλήξει σε μία λιγότερο ή περισσότερο επιζήμια κατάσταση για την Ελλάδα.
Παρά τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα που οδήγησε στην υπογραφή της συμφωνίας θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι δύσκολο να κατηγορήσει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ για κάποια εθνοπροδοτική συνομωσία. Το συγκεκριμένο σταλινικό μόρφωμα ήδη πολύ καιρό πριν έρθει στην εξουσία είχε κάνει σαφείς τις πεποιθήσεις του ότι το Αιγαίο δεν έχει σύνορα και ανήκει στα ψάρια καθώς και ότι το κράτος των Σκοπίων δικαιούται να ονομάζεται «Μακεδονία». Αν ο ελληνικός λαός το ψήφισε ως κυβέρνηση αδιαφορώντας για αυτά και περιμένοντας ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τότε κακό του κεφαλιού του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ό,τι διακήρυττε επί χρόνια! Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το «εθνικο-πατριωτικό» ΑΝΕΛ. Εδώ πρόκειται για ένα κόμμα που δημιουργήθηκε πουλώντας εθνικοπατριωτισμό (και χριστιανοσύνη) με το καντάρι. Από έναν πολιτικό ηγέτη ο οποίος ξεκίνησε την σταδιοδρομία του καταγγέλλοντας ονομαστικά τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι ήταν αρχηγός της 17 Νοέμβρη και επιφανείς πολιτικούς ότι ήταν πράκτορες της Στάζι. Που προχώρησε με τις κατηγορίες της κερδοσκοπίας των CDS από την οικογένεια Παπανδρέου και έφτασε στον κολοφώνα της δόξας του καταγγέλλοντας την Γερμανία ως νεοναζιστική γιατί δεν μας επιτρέπει να πάμε στο Νομισματοκοπείο να τυπώσουμε όσα ευρώ χρειάζονται οι ψηφοφόροι του για να ζουν ωραία. Αυτός ο απίστευτος πολιτικός απατεώνας, λοιπόν, ο οποίος προκειμένου να μπορεί να ταξιδεύει around the globe με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και να ρίχνει τις μπίλιες τους στα καλύτερα καζίνα είναι ικανός για τα πάντα, δεν υπήρχε περίπτωση να θέσει πρώτο το εθνικό συμφέρον και να ανατρέψει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μην προχωρήσει στην σύναψη της «Συμφωνίας των Πρεσπών». Το ότι βρέθηκε στη θέση του υπουργού Εθνικής Αμύνης για περισσότερο από τρία χρόνια, εκθέτοντας την χώρα διεθνώς με τα καραγκιοζιλίκια του αλλά και δημιουργώντας πραγματικούς κινδύνους με τους πομφόλυγές του, είναι ένα γεγονός που από μόνο του αποτελεί απόδειξη της κατάπτωσης του ελληνισμού. Τώρα βέβαια ο πολιτικός απατεώνας ξεγυμνώθηκε και οι μάσκες πέσανε εντελώς. Το κακό όμως που έχει γίνει δεν μπορεί να διορθωθεί, και κινδυνεύει να γίνει ακόμη χειρότερο. »
Προτείνω στὸ «Ἀντίβαρο» νὰ σταματήσῃ νὰ φιλοξενῇ τὶς ἀπόψεις ὅποιου δηλώνει «πατριώτης» γιὰ λόγους ἀρχῆς. Πρέπει « … [κ]αὶ δύσκολο στὴν πόλι ἐκείνην [τῶν πατριωτῶν νὰ] εἶνε καὶ σπάνιο νὰ σὲ πολιτογραφήσουν … ». Πρέπει « … Στὴν ἀγορά της [νὰ] βρίσκεις Νομοθέτας ποὺ δὲν γελᾷ κανένας τυχοδιώκτης.»
Ἄν, πάλι, τὸ «Ἀντίβαρο» συνεχίσῃ καὶ τώρα νὰ φιλοξενῇ ἐθνοκαπήλους, λογικὸ θὰ εἶναι νὰ μὴν τὸ θεωρήσουμε ἀποπλανηθεῖσαν καὶ ἀτιμασθεῖσαν κορασίδα, άλλὰ σύνενοχό τους.

Καλὸν εἶναι νὰ ἀναγνωρίζῃ κανεὶς σὰν ἄντρας τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν του, ἀκόμη καὶ τὶς μακροχρόνιες.
Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι, προκειμένου γιὰ τὸν ἐγωϊσμὸ μερικῶν καὶ τάχα πατριωτῶν καὶ τὴν ἐπένδυσή τους στὸν κατ’ ἐπάγγελμα πατριωτισμό,, ἂς πὰῃ καὶ ἡ Μακεδονία. Ἐπὶ τῆς οὐσίας, τὸ ὅτι οἱ Καμμένος-Τσίπρας καὶ Ζάεφ κατάφεραν νὰ προκαταλάβουν καθ’ ὁλοκληρίαν τὴν ὅποια θέληση τῶν Ἑλλήνων, γιὰ τὸ «καλό» τους, βεβαίως, οὐδέν. Διότι, ἂν παρατηρήσουμε τὴν οὐσία, τὸ ρολόϊ μὲ τὴν ἀντίστροφη μέτρηση πρὸς τὴν 11 Ἰουλίου 2018 ἔχει, στὴν πραγματικότητα, περάσει τὴν κρίσιμη στιγμή του ἐδῶ καὶ τριάμισυ χρόνια. Σήμερα εἶναι ἕνα δημοκοπικὸ τερτίπι, ἀκριβῶς ὅπως οἱ δῆθεν τοκογλυφικοὶ τὸκοι. Στὴν κρίσιμη στιγμή, τὸ 2015, τὸ «Ἀντίβαρο», θεώρησε σοβαρώτερο πρόβλημα νὰ φύγουν οἱ καὶ τάχα ἀνεπαρκῶς πατριῶτες ὥστε νὰ ἔλθουν στὴν καρέκλα οἱ γνήσιοι, οἱ (κατὰ δήλωσιν) πατριῶτες τῆς ταυτότητας, ἀπὸ ὅ,τι νὰ σωθῇ ἡ Μακεδονία. Συνεπῶς, καὶ στὸ δὶλημμα, ἀποπλανηθεῖσα καὶ ἀτιμασθεῖσα κορασὶς ἢ συνένοχος, ἔχουμε ἀπάντηση.
Δέν ἀποκλείεται, μάλιστα, ὁ Καμμένος νὰ εἶναι καὶ λιγώτερο ἔνοχος. Διότι μπορεῖ νὰ προσβλέπῃ σὲ κάτι χειροπιαστὰ ακλὸ γι’ αὐτόν, στὶς μίζες πού θὰ συνοδεύσουν τὴν αὔξηση τῶν ἐξοπλισμῶν καὶ τὼν ὀχυρώσεων, ἅπαξ καὶ ἐμφανισθῇ νέα ἀπὸ Βορρᾶ ἀπειλή. Ἐνῶ στὸ «Ἀντίβαρο» τὸ μόνο κέρδος εἶναι ὁ ψωρο-ἐγωϊσμός, ἀμφίβολο κι αὐτό …
Ἂς εἶναι ! Δὲν εἶναι ἡ ἀφύπνιση εὔκολη. Κι ἐγὼ στὰ πενηντατρία ξύπνησα καὶ άπὸ σὺμπτωση. Ἄλλοι πέθαναν μέσα στὴν αὐταπάτη …

Πράγματι ! Τὸ «Ἀντίβαρο» ἦταν σταθερὸς ὑποστηρικτὴς τῆς κυβερνήσεως Σαμαρᾶ-Βενιζέλου. Άλλο ὅτι, στὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ παρόντος νήματος συζητήσεως γράφει ὅτι ὑποστήριξε σθεναρὰ τὸν Κώστα Ζουράρη !
Γιὰ νὰ μὴν θυμίσω τὸν Εὐρωσκεπτικισμό, τότε ποὺ αὐτὸς ἦταν τῆς μοδός …

Δέν μὲ πειράζει καθόλου νὰ διαγράψετε ὅ,τι θέλετε. Ἔτσι θὰ ἀποδείξετε ποιὸς δὲν ἀντέχει νὰ βλέπῃ τὸν πραγματικὸ κόσμο. Τὸ Ἰανουάριο τοῦ 2015 χάθηκε ἡ ὑπόθεση τῆς Μακεδονίας. Ὅσοι δὲν συσστρατεύθηκαν τότε γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἄνοδο τῶν καὶ τάχα «ἀντισυστημικῶν» ἔχουν μεγάλη εὐθύνη, τὸν ὁποία δὲν ἀποπλύνει ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπίκληση τῆς ἀφελείας τους, διότι, τάχα, ὁ Καμμένος τοὺς ἐξηπάτησε ὡς πρὸς τὴν πατριωτισμό του. Οὔτε ἀποπλύνει τὴν εὐθύνη τὸ ρολόϊ μὲ τὴν ἀντίστροφη μέτρηση. Συμφωνοῦμε, τοὐλάχιστον μέχρις ἐδῶ ;
Ἄν, ναί, ἂς μετρήσῃ ὁ καθ’ ἕνας ἂν τὸ 2015 ὑποστήριξε τὶς γνησίως πατριωτικὲς δυνάμεις μὲ τὴν ψυχή του ἢ χλιαρά, ἢ καὶ τὶς ἀντιπολιτεύθηκε. Φυσικά, δὲν ἰσχυρίζομαι ὅτι εἶμαι καρδιογνώστης. Ὅμως, κάτι σημαίνει ἡ ἐξόχως ἐπιμελὴς ἀποφυγὴ τῆς δηλώσεως ὅτι κάποιος ὑπεστήριξε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2015 τὴν Νέα Δημοκρατία. Ἡ γενικὴ ἐντύπωσή μου εἶναι ὅτι καὶ ὁ μέσος ἀναγνώστης τοῦ «Ἀντιβάρου» πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Ἰανουαρίου 2015 συνεπέραινε ὅτι ὁ ἰστοτόπος, ὡς σύνολο, θὰ χαιρόταν νὰ ταπεινωθοῦν ξανά, γιὰ τρίτη φορά, στὶς κάλπες οἱ «συστημικοὶ», ὅπως καὶ νὰ ραπισθοῦν οἱ «τοκογλύφοι». Τότε ποὺ ἔπρεπε δὲν μπῆκε ρολόϊ μὲ ἀντίστοφη μέτρηση.