του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Το να υπάρχουν αντιδικίες στην Ελλάδα της κρίσης για ζητήματα ταυτότητας έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Οι έντονες αντιδράσεις των πολιτών πάντως στις κάπως μυστήριες απόψεις του κ. Φίλη καταδεικνύει ότι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας δεν ενεργοποιούνται μόνο για οικονομικά ζητήματα όπως διδάσκει η μαρξιστική σχολή του ιστορικού υλισμού.
Ο αναθεωρητισμός ήταν στο διηνεκές ένα «προνομιακό» πεδίο την εν Ελλάδι αριστεράς η οποία πάντοτε αμφισβητούσε συμβολικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Ήταν εξαιρετικά σημαντικό για αυτήν να κυριαρχεί στη αρρένα των ιδεών ούτως ώστε να κατηγοριοποιεί σε «εθνικιστές» όσους ανεδύκνειαν την εθνική μας ταυτότητα. Και το έχει επιτύχει εν πολλοίς αφού δεν υπάρχει ιστορική περίοδος που να μην έχει προβεί σε επιστημονικούς αναχρονισμούς αμφίβολης αντικειμενικότητας.
Για την εν Ελλάδι αριστερά η αθηναϊκή δημοκρατία δεν ήταν κάτι σπουδαίο διότι τα θεμέλιά της κτίστηκαν από τους σκλάβους, η Σπάρτη ήταν ένα «φασιστικό» μόρφωμα, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας «αιμοσταγής ιμπεριαλιστής δολοφόνος», η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν ενείχε ελληνικά στοιχεία ενώ ο χριστιανισμός της την κατέτασσε στον σκοταδιστικό μεσαίωνα εν αντιθέσει με το προοδευτικό ισλάμ, στην τουρκοκρατία περνούσαμε καλά με τους Τούρκους, η ελληνική επανάσταση ήταν ταξική και την αντιστρατευόυταν η ελλαδική εκκλησία, η άλωση της Τριπολιτσάς ήταν προϊόν γενοκτονίας και όχι εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, κατά τον Μακεδονικό αγώνα το ελληνικό κράτος καταπίεσε τους «πραγματικούς Μακεδόνες», στην προκυμαία της Σμύρνης έγινε «συνωστισμός», το «Όχι» το είπε ο ελληνικός λαός και όχι ο Ιωάννης Μεταξάς η βαθύτερη θέληση του οποίου ήταν να πει «Ναι», ο ΕΑΜ – ΕΛΛΑΣ δεν ήταν υποκινούμενος από την Σοβιετική Ένωση αλλά το γνήσιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που καταπνίγηκε από τους «φασίστες» και, τώρα τελευταία, εκ στόματος του υπουργού παιδείας κ. Φίλη η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι γενοκτονία αλλά «εθνοκάθαρση».
Καίτοι οι απόψεις αυτές είναι μειοψηφικές (ακόμα) στην ελληνική κοινωνία είναι φαινομενικά εντυπωσιακό το πώς ξεφυτρώνουν και αναπαράγονται με γεωμετρική πρόοδο. Όμως μόνο φαινομενικά. Και αυτό γιατί η πάγια τακτική της αριστεράς είναι η συνεπής εφαρμογή της διακήρυξης του ιταλού μαρξιστή Γκράμσι περί «κατάληψης των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους» οπουδήποτε παράγεται πολιτική σκέψη, ήτοι στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας μέσω των οργανικών της διανοουμένων. Πιο διαβόητο υπόδειγμα από το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού της κ. Ρεπούση που τυπώθηκε κάτω από «κεντροδεξιά» κυβέρνηση δεν υπάρχει. Για τα αντανακλαστικά της φερόμενης ως Συντηρητικής παράταξης δεν χρειάζεται να σπαταληθεί πολύ μελάνι διότι είναι ανύπαρκτα ενώ ο συνεχής απολογητισμός της την έχει καταστήσει περισσότερο ως ένα παρακολούθημα της αριστεράς χρήσιμο μόνο για να λαμβάνει κυβερνητική εντολή όποτε η τελευταία χρειάζεται αέρα ανανέωσης.
Το ότι κάποιος μπορεί να θεωρεί κατάπτυστες τις απόψεις του κ. Φίλη πάντως δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούται να τις έχει. Τουναντίον. Η αστυνομία της σκέψης δεν ταιριάζει σε δημοκρατικά καθεστώτα ακόμα και εάν κάποιος αρέσκεται στο να αυτοπροσδιορίζεται ως κεμαλικός. Ο υπουργός (εθνικής;) Παιδείας πάντως έχει ως υποχρέωση από το Σύνταγμα να «καλλιεργεί τον πατριωτισμό των Ελλήνων» και να σέβεται τις μνήμες ανθρώπων που έχουν υποφέρει από τα χέρια ολοκληρωτικών καθεστώτων όπως οι συμπατριώτες μας Πόντιοι. Εάν όμως σε αυτήν την πατρίδα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε σε κάτι στοιχειώδες όπως αυτό, είναι προτιμότερο στο μάθημα της ιστορίας ο γονιός είτε να έχει το δικαίωμα να ζητά εξαίρεση για το τέκνο του είτε να διαθέτει το δικαίωμα της προσφυγής στο«home schooling». Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται να παραχαράσσεται η ιστορία σε βαθμό που να προσβάλλεται η προσωπικότητά του.
*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων, Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, MScCardiffUniversity, InstituteofCharteredShipbrokers.
Δημοσιεύτηκε στην Εστία 06.11.2015