του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή
Ι
Παραμονές της επετείου του ΟΧΙ αυξήθηκαν οι αναφορές στον Ιωάννη Μεταξά και στην τότε ηγεσία, η οποία είπε ΟΧΙ` σε αντίθεση, λέει, με τη σημερινή που δεν στάθηκε στο ύψος των παραδόσεων του Ελληνικού Έθνους.
Δεξιοί αλλά, φευ, και κάποιοι αριστεροί, κοπανούν την ίδια “γραμμή” στα κεφάλια μας λες και γεννηθήκαμε χθες. Ανήμερα της επετείου, έκανε την εμφάνισή της στο διαδίκτυο κείμενο του Φαήλου Κρανιδιώτη που συνόψιζε όλες αυτές τις απόψεις.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η “γραμμή” αυτή, υποβάλλει στον λαό τη θεωρία ότι ένας δικτάτορας μπορεί να ωφελεί τον λαό και το έθνος. Υποβάλλει τη θεωρία ότι μια δικτατορία δεν είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή και αντεθνική αλλά μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις …αν η ηγεσία σταθεί στο ύψος της…αν ο ηγέτης διαθέτει ”δίδυμους τριχωτούς αδένες”(!) Πονηρά και μονά-μονά κάνει λόγο για δικτατορία γενικά, χωρίς κάποιο άλλο διακριτικό. Παρακάτω, προκειμένου να απαντήσει στους κομμουνιστές, ξενιτευόμενος «ψηλά στις Ρωσίας τα χιόνια που πάντα φυσάει ο βορειάς», τα “χώνει” στη δικτατορία του Στάλιν. Με όλα αυτά, σαφώς υπονοεί ότι μια δεξιά δικτατορία μπορεί να παίξει εθνοσωτήριο ρόλο, ότι ένας δεξιός δικτάτορας μπορεί να σώσει την πατρίδα…αφού ο Στάλιν σκότωσε πιο πολλούς σοβιετικούς πολίτες απ’ όσους ο Χίτλερ(sic).
Άρα, όσοι συντάσσεσθε με την “γραμμή” αυτή προσπαθείτε να μας υποβάλετε την ιδέα ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ δεν είναι και τόσο κακό πράγμα…ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ μπορεί να σώσει, εμάς και το έθνος. Από τις απόψεις αυτές υπονοείται ότι μια τέτοια δικτατορία, ΔΙΚΗ ΣΑΣ, εκφράζει τα συμφέροντα του έθνους, ότι ΕΣΕΙΣ είσαστε οι καλύτεροι διερμηνείς, οι δραγουμάνοι του έθνους και του συμφέροντός του(!) Μεθοδολογικά μιλώντας, λέμε ότι, δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει και ο “θανάσιμος εχθρός” σας ο Περισσός. Μόνο που ο Περισσός είναι…σεμνός(!) Διερμηνεύει μόνο το συμφέρον μιας τάξης, της Εργατικής Τάξης, ενώ εσείς, οι ταμαχιάριδες, διερμηνεύετε σύμπαν το Έθνος και τα πολλά και ποικίλα συμφέροντά του(!)
Όλα αυτά με έκαναν να πιάσω να σας γράψω τη γνώμη μου για τον Μεταξά, το ΟΧΙ και τον Λαό. Άφησα να περάσει η χθεσινή μέρα, χάριν της εθνικής ομοψυχίας, και καταπιάνομαι με το θέμα όχι γιατί θέλω να αποδομήσω στο μυαλό σας και στην ψυχή σας τα ιδανικά ή τις εικόνες στις οποίες πιστεύετε. Καταπιάνομαι γιατί θεωρώ πρόβλημα -για σας και για την πατρίδα περισσότερο, λιγότερο για μένα- το ότι τέτοια παχιά λόγια, δήθεν πατριωτικά και δήθεν εθνικά, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο να φτάσουν στη ψυχή και στο μυαλό σας. Εγκαθίστανται εκεί και από κει διενεργούν επιθέσεις σε ό,τι αλλαγές η σημερινή κατάσταση απαιτεί να κάνουμε στη σκέψη μας και στη συμπεριφορά μας προκειμένου να ανταποκριθούμε, ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ, στις ανάγκες της Πατρίδας και του Έθνους και όχι στις προηγούμενες ή στις προ-προηγούμενες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιμετωπίστηκαν και αποτελούν υπόβαθρο του παρόντος μεν, παρελθόν όμως δε. Με άλλα λόγια, με ανησυχεί το ότι ο “οργανισμός” ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν διαθέτει αντισώματα, άμυνα, ώστε να λέει ΟΧΙ εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Ταυτόχρονα διατηρεί την Κερκόπορτα ομού και την Πύλη του Ρωμανού ορθάνοιχτες.
ΙΙ
Θα αντιπαρέλθω μια σειρά πράγματα προκειμένου να φτάσω στην ουσία του προβλήματος που θέτω. Θα αντιπαρέλθω..
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία προετοίμασαν αρκούντως τη χώρα για να πολεμήσει και σε τι ακριβώς έγκειται μια τέτοια προετοιμασία.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν την αυταπάτη ότι οι φίλοι τους-Ναζισμός και Φασισμός- τελικά θα τους λυπηθούν και δεν θα τους θέσουν “ιστορικά διλήμματα”.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν προβλέψει και αναλόγως προετοιμάσει την άμυνα σε ενδεχόμενη επίθεση από την Σκιπερία(Αλβανία) ή από την Βουλγαρία όπου και η περίφημη των οχυρών “γραμμή Μεταξά”.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν αντιληφθεί τις αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου ή αν προετοίμασαν -όπως προετοίμασαν- την Ελλάδα για να διεξαγάγει έναν πόλεμο μια άλλης εποχής.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία εννοούσαν ως “πολεμική προετοιμασία” και την κατάσταση του ίδιου του Λαού ο οποίος θα καλείτο να πολεμήσει, ιδιαίτερα την εθνική ομοψυχία και την κατά το δυνατόν “δικαιότερη” κατανομή των βαρών στις τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία, δεδομένου του ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του Λαού παρέμενε “Βενιζελικό” και ένα μικρότερο κομμάτι του Λαού κινείτο προς τα αριστερά (πρόσφατο Σύμφωνο Σκλάβαινα-Σοφούλη) και άρα -και τα δύο- εχθρικώς διακείμενα προς τη δικτατορία Μεταξά, αν είχε διάθεση, αλλά και σχέδιο, να εντάξει, το σημαντικότατο αυτό κομμάτι του Λαού και του Στρατού, στην εθνική κινητοποίηση. Εννοώ ασφαλώς το ζήτημα της επανένταξης στο Στράτευμα των απότακτων αξιωματικών του 1935 και την αποστολή στο μέτωπο των εκτοπισμένων και φυλακισμένων κομμουνιστών και λοιπόν αντικαθεστωτικών. Οι κομμουνιστές μάλιστα, ήταν στη διάθεση του Μεταξά από την 31η Οκτωβρίου και τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, όταν οι εφημερίδες δημοσίευσαν το «Γράμμα προς τον Ελληνικό Λαό» του Ν. Ζαχαριάδη, μέσα από τη φυλακή. Τις επόμενες 3-4 μέρα δηλαδή από την οποία ο Ιωάννης Μεταξάς μίλησε στους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας των αθηναϊκών εφημερίδων απευθύνοντάς τους τη γνωστή ανακοίνωση στην οποία θα αναφερθώ και παρακάτω.
- Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία υιοθετώντας την ως άνω στρατηγική-της μη αξιοποίησης όλου αυτού του δυναμικού- συνέβαλλαν στην εθνική ομοψυχία ή αν την υπονόμευσαν και την τορπίλιζαν ακόμη και την ύστατη στιγμή του «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Τι αντίκτυπο, με άλλα λόγια, είχε το ότι ικανοί και άξιοι αξιωματικοί, που ήθελαν να πολεμήσουν, έμεναν στην “εφεδρεία” ή γνήσια παιδιά του λαού, κατοπινοί μεγάλοι στρατιωτικοί ηγήτορες, δεν στέλνονταν στο Μέτωπο αλλά σάπιζαν σε εξορίες και φυλακές; Φοβόταν το καθεστώς, δια του Μανιαδάκη, μήπως όλοι αυτοί, όταν θα έπαιρναν τα όπλα, θα τα έστρεφαν εναντίον του προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους αφήνοντας τον Ιταλό Φασίστα απολέμητο;
- Το αν η τότε ηγεσία, χωρίς τον Μεταξά ο οποίος εν τω μεταξύ απεβίωσε, μπορεί να θεωρηθεί προδοτική ως προς τους συμπατριώτες της εκείνους τους οποίους παρέδωσε δεμένους, αριθμημένους και καταμετρημένους στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές προτιμώντας να πεθάνουν στα στρατόπεδα και στα αποσπάσματα αντί να τους στείλει να πεθάνουν στο Μέτωπο. Μήπως επειδή οι κομμουνιστές αυτοί ήταν όντως λίγοι-ζήτημα να ήταν δύο χιλιάδες- η προδοσία δεν λογιέται; Από πόσους και πάνω ο καταδότης θεωρείται και προδότης; Και αν εν πάση περιπτώσει ο εχθρός του εχθρού μου, ακόμη κι αν είναι όμαιμος και ομόγλωσσος, δεν είναι φίλος μου, πότε ο όμαιμος και ομόγλωσσος εχθρός μου γίνεται φίλος μου αν όχι την ύστατη στιγμή που το Έθνος κινδυνεύει;
- Το αν και πώς ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία καθόριζε τη στρατηγική τις παραμονές του Β’ Μεγάλου Πολέμου, πώς όριζε τους εχθρούς της πατρίδας, πώς τους συμμάχους και πώς σκόπευε να πορευτεί στην εποχή που
ο Ισπανικός Εμφύλιος(17/7/1936-1/4/1939),
η Συμφωνία του Μονάχου(29/9/1938)[i],
Η κατάληψη της Σκιπερίας από τον Μουσολίνι (Απρίλιος 1939),
οι επιχειρήσεις στη Μογγολία μεταξύ Ιαπώνων και Σοβιετικών (11 Μαΐου–16 Σεπτεμβρίου 1939),
το Σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ (23 Αυγούστου 1939)[ii],
είναι ήδη γεγονότα και μάλιστα πρόσφατα και νωπά.
- Το αν υπήρξε διαφθορά στο καθεστώς Μεταξά και στην τότε ηγεσία, στο αν υπήρχε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε λάθος επιλογές, πολεμικές και άλλες, το αν υπήρξε κλίκα και νομενκλατούρα στη διακυβέρνηση της χώρας.
Όλα αυτά θα τα αντιπαρέλθω. Θα παραπέμψω απλώς α) στον τελευταίο τόμο (ΙΕ) της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ, έργο που δεν μπορεί εύκολα κανείς να αμφισβητήσει και αν, εν πάση περιπτώσει, κάποιος το επιχειρήσει, αυτός, δεν μπορεί να προέρχεται από τη Δεξιά β) στον ίδιο τον Μεταξά και στην προαναφερθείσα ανακοίνωσή του προς τους “ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας των αθηναϊκών εφημερίδων” της 30η Οκτωβρίου 1940.
ΙΙΙ
Ας τα αντιπαρέλθουμε όλα αυτά λοιπόν και ας έρθουμε στο θέμα μας. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και όσο γίνεται αποστασιοποιημένα. Εσείς, θεωρώντας ότι ο Μεταξάς ήταν γίγαντας και εγώ, συμμεριζόμενος- ειλικρινά- τη δεινή θέση του Έλληνα ηγέτη, εκείνη τη μεγάλη ώρα, την τραγικότητα της στιγμής και του προσώπου.
Όσο κι αν υπερασπιστεί κανείς τον Μεταξά, όσες “βολικές” απαντήσεις κι αν δώσει σε όλα τα παραπάνω δέκα ζητήματα, εκείνο το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το γεγονός ότι ο Μεταξάς ΔΕΝ πίστευε στη Νίκη. Αυτό πια δεν το αρνείται κανείς, εχθρός ή φίλος. Οι ίδιοι οι θαυμαστές του Μεταξά έχουν βγάλει την περιβόητη ρήση του, μαζί με την φωτογραφία του και την υπογραφή του, και την κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε άλλες μορφές του τύπου…«Η Ελλάδα δεν πολεμά δια την νίκην. Πολεμά δια την δόξαν και δια την τιμή της». Πρόκειται μιαν αποστροφή του λόγου στα στελέχη των αθηναϊκών εφημερίδων την 30η Οκτωβρίου 1940, στο Γενικό Στρατηγείο που είχε μεταφερθεί στη “Μ. Βρετανία”. Εκεί, παραδέχεται ο ίδιος ότι, οι Ιταλικές δυνάμεις βρίσκονται μπροστά σε ασθενείς δυνάμεις του Ε.Σ. Γιατί, όπως δηλώνει , δεν έκανε επιστράτευση εγκαίρως όπως του ζήτησε το Γενικό Επιτελείο, για να μην θεωρηθεί “πρόκληση” από τη Ρώμη. Την “τακτική” του κατευνασμού του την είχε συστήσει-όπως και πάλι δηλώνει ο ίδιος- το Βερολίνο, πριονίζοντας έτσι τον χρόνο προετοιμασίας σε ενδεχόμενη επίθεση…Ο ίδιος, με άλλα λόγια, δηλώνει ότι έκανε ό,τι του έλεγε το Βερολίνο και όχι ότι απαιτείτο να κάνει σύμφωνα με τις αιτήσεις του Γενικού Επιτελείου.
Κι δεν είναι ο μόνος που δεν πίστευε στη Νίκη επί των Ιταλικών δυνάμεων πάνω στα βουνά της Ηπείρου. Κανένας ηγέτης του τότε κόσμου δεν το πίστευε, είτε ήταν πολιτικός ηγέτης είτε ήταν στρατιωτικός. Βάζανε κάτω τα “δεδομένα” και η γραμμική τους σκέψη, ο θετικισμός τους, δεν τους έβγαζε Νίκη των Ελλήνων με τίποτα. Η σκέψη τους δεν περιελάμβανε την έννοια του θαύματος!
Όλοι, οι άλλοι, λοιπόν, ΔΕΝ πιστεύουν στη Νίκη του Ελληνικού Στρατού, ωστόσο ο ίδιος ο Ελληνικός Λαός πιστεύει στη Νίκη των ενόπλων δυνάμεών του. Έχει το σθένος, όχι μόνο να δώσει τη μάχη «με το χαμόγελο στα χείλη» για τη Δόξα και για την Τιμή, αλλά και να δώσει τη μάχη για τη Νίκη και την καταδίωξη του εχθρού έξω από τα σύνορα. Το προανάκρουσμα της Νίκης δόθηκε εκείνες τις πρώτες ώρες της 28ης Οκτωβρίου καθώς ο Λαός βγήκε στους δρόμους προτυπώνοντας το αντάρτικο τραγούδι
έλα και πάρτη μόνος σου τη Λευτεριά
με τραγούδια όπλα και σπαθιά
IV
Δεν είμαι της άποψης ότι μπορούμε να βγάζουμε ασφαλή ιστορικά συμπεράσματα με την μέθοδο του «τι θα είχε γίνει αν δεν είχαμε κάνει αυτό ή το άλλο». Ο λόγος είναι ο ίδιος που ήδη ανέλυσα. Η μέθοδος αυτή, αν μη τι άλλο, δεν περιλαμβάνει μέσα της αγνώστους παράγοντες όπως το θαύμα ή το απρόβλεπτο ή το απροσδιόριστο. Το καθένα μόνο του ή και όλα αυτά μαζί.
Όμως ο Ι. Μ., μας βγάζει από το αδόκιμο της ιστορικής μεθόδου και μας δίνει ο ίδιος, από τη “Μ. Βρετανία”, την απάντηση στα εναλλακτικά σενάρια που θα προέκυπταν “αν η Ελλάδα είχε πει ΝΑΙ”…
«…Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες.
Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.
Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν.
Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η “Δημοκρατική” θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της “δευτέρας” Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της…»
Πάρα πολλά πράγματα μάς ομολογεί ο ίδιος στην έξοχη αυτή ανάλυση στρατηγικής. Όμως το σπουδαιότερο και εντυπωσιακότερο όλων είναι το ότι ο δικτάτορας “κατατροπώνεται” από τη λαϊκή θέληση την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους! Βάζω σε εισαγωγικά το κατατροπώνεται” γιατί ναι μεν ο δικτάτορας ηττάται, κατά κράτος και πανηγυρικά, από τη στιγμή που πειθαρχεί στη βούληση του Λαού-ακόμη κι αν δεν είχε τη δέσμευση μιας εκλογικής ετυμηγορίας ή τις δη(ει)μοσκοπήσεις τις σημερινές- αλλά ο ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς σώζεται μεταλλασόμενος σε υπηρέτη της λαϊκής βούλησης την οποία και δαφνοστεφανώνει ο ίδιος αναγνωρίζοντάς της ότι εκφράζει το συμφέρον του Έθνους, το οποίο, υποτίθεται ότι, μέχρι εκείνη την ώρα το εξέφραζε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, του ίδιου και του καθεστώτος του. Είναι η πρώτη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πράξη του Ιωάννη Μεταξά και είναι λάθος της Αριστεράς που δεν την αποκωδικοποιεί ως τέτοια, δεν την καλωσορίζει και δεν την αποδίδει, και εκείνη, στην τεράστια δύναμη του Λαού. Αν υπάρχει, που υπάρχει , Τιμή για τον Μεταξά είναι η παραπάνω παραδοχή στην κατεύθυνσή της στρατηγικής του και η παρακάτω προσωπική του στάση…
«…Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου…»
Από τη στάση αυτή του δικού σας ήρωα πρέπει να παραδειγματιστείτε και σεις και να πρωτοστατήσετε από την πλευρά σας, στη δημιουργία μιας Νέας Μεγάλης Εθνικής Ενότητας αποδίδοντας στους, έως τώρα πολιτικούς εχθρούς σας, τα δίκαια. Από δω και πέρα κανείς δεν θα συγχωρήσει σε κανέναν να αποπέμπεται το μισό έθνος στο όνομα των συμφερόντων του έθνους. Κανείς δεν νομιμοποιείται να μιλάει εξ ονόματος του έθνους και των συμφερόντων του την ίδια στιγμή που καταγίνεται με τον στιγματισμό και την ηθική, πολιτική αλλά και βιολογική εκμηδένιση των όποιων πολιτικών του αντιπάλων.
V
Είκοσι εννέα Ιανουαρίου 1941, Ο Μεταξάς πεθαίνει. Έχει μεταλλαχτεί, μέσα στις εκατό τελευταίες ημέρες του, από σκληρός δικτάτορας σε οιονεί δημοκρατικό ηγέτη εφόσον ακολουθεί, την ύστατη στιγμή, τη βούληση του Λαού την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους. Πεθαίνει νωρίς και αφήνει μόνους τούς επιτελείς του, το καθεστώς του, την κλίκα, γύρω του και υποκάτω του, που κυβερνούσε.
Αφήνει όμως μόνους και σας, όσους εξακολουθείτε να ισχυρίζεστε ερήμην του ότι το ΟΧΙ το είπε “η τότε ηγεσία”. Το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός Λαός και ο Μεταξάς το άκουσε και το επανέλαβε με τη σειρά του. Το είπε ΟΛΟΣ ο Ελληνικός Λαός και όχι μόνο το 62%. Ακόμα περισσότερο, δεν το είπε μόνο στα λόγια, το είπε και στην πράξη, στο μέτωπο με “βολές πολυβόλων”, με την λόγχη εφ’ όπλου, με την ιαχή ΑΕΡΑ, με την ακατάβλητη θέλησή του να μάχεται πρόχειρα ποδεμένος και ελαφρά εξοπλισμένος μέσα στο σκληρό χειμώνα του 40-41. Το είπε στα μετόπισθεν, στις πόλεις, στα χωριά, στους κάμπους, στα νησιά..Το είπε και το εννοούσε δίνοντας τα πάντα για τον Μέτωπο και πρώτα πρώτα τα ίδια του τα παιδιά. Δεν κάνανε τότε λογαριασμούς για το ποιος έχει δώσει περισσότερο αίμα για την πατρίδα..η εργατιά ή η αστική τάξη…ώστε να κατανεμηθούν “δίκαια” και εκ των υστέρων τα βάρη(!) Πήγαν απλά και πολέμησαν σαν να μην είχαν δώσει στάλα αίμα πριν-εκείνοι που είχαν ανοίξει τις φλέβες τους για την Ελευθερία- και σαν να είχαν άφθονο, αστείρευτο αίμα να χύσουν και πάλι για την Πατρίδα[iii].
Ο ίδιος ο Λαός, λοιπόν, έδωσε τη δύναμη στον Ιωάννη Μεταξά να υλοποιήσει το ΟΧΙ στις εξήντα τελευταίες ημέρες της ζωής του, στον πόλεμο, στην άμυνα και στην αντεπίθεση. Ο ίδιος ο Λαός έκανε και το θαύμα. Πιστεύοντας στο θαύμα, πιστεύοντας στο δίκιο του, αγαπώντας παράφορα την Ελευθερία και την έδρα της, την Ελλάδα[iv], πέρασε πάνω από τα πολιτικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες των κομμάτων, των φατριών, των κοινωνικών τάξεων, των ομάδων και των ατόμων και άλλαξε τόσο την Ιστορία όσο και τον τρόπο που σκεφτόμαστε την Ιστορία. Πιστεύοντας στο δίκιο του, πιστεύοντας πως ο αγώνας δεν μπορεί παρά να βρει δικαίωση, πολέμησε με όλα τα μέσα για να οδηγηθεί στη Νίκη… Νίκησε…και όταν τα ευρωπαϊκά τέρατα τού έκλεψαν τη Νίκη αυτή, ξαναπολέμησε και κατάκτησε ακόμη μια Νίκη…και όταν και τότε, δεύτερη φορά, τού ξαναέκλεψαν τη Νίκη, πάλι πολέμησε διεκδικώντας την για ΤΡΙΤΗ φορά!
Όμως ο πόλεμος αυτός, αν και δίκαιος, διεξήχθη με τελείως λάθος μέσα! Ήταν λάθος τα όπλα, ήταν λάθος ο χρόνος, ήταν λάθος ο τ(Ρ)όπος…ήταν λάθος, γενικά, η κατά μέτωπον ένοπλη σύγκρουση με τον πάνοπλο νέο εχθρό εκεί και τότε που συνέφερε εκείνον και όχι τον αιμάσσοντα και κατάκοπο από τις θυσίες και τις περήφανε Νίκες-υλικές και πνευματικές- Λαό! “Εκεί που συνέφερε εκείνον”` δηλαδή, στο εμφύλιο πεδίο, χωρίς ο ίδιος να δαπανά άνδρες παρά μόνο πόρους. Η ήττα εδώ αφορά και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη, αφού έτσι χάθηκε ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας και η Ελλάδα, ο αρχαιότερος δρων παράγων στον διεθνή στίβο, εξουδετερώθηκε για δεκάδες χρόνια.
VI
Ο Μεταξάς πέθανε νωρίς. Το καθεστώς του όμως έμεινε. Και όταν πια κάθε συντεταγμένη αντίσταση ήταν αδύνατη, βρήκε την ευκαιρία, το καθεστώς, να κλείσει την παρένθεση της μετάλλαξης. Ενώ ο ίδιος ο Λαός και οι αναδεικνυόμενοι στα Μέτωπα ηγέτες του προϊδέαζαν για το καινούργιο έπος, όταν αυτοβούλως και αυθορμήτως πρωτεύθυνοι στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί έκρυβαν όπλα και προετοιμάζονταν για να συνεχίσουν την αντίσταση, το καθεστώς και τα ανώτερα στελέχη του, θεώρησαν ότι ο πόλεμος για την Ελλάδα έληξε και τον λόγο πια έχουν οι Σύμμαχοι(!)
Πάλι πήραν πάνω τους την ερμηνεία του “εθνικού συμφέροντος”. Κάθε άλλος ο οποίος ισχυρίζονταν οτιδήποτε διαφορετικό, ήταν αντιδρών και αντενεργών κατά του “εθνικού συμφέροντος”, όπως εκείνοι το όρισαν(!) «Η Ελλάδα έκανε το καθήκον της», έλεγαν, και τον πόλεμο αυτό πρέπει να τον τελειώσουν εκείνοι που τον ξεκίνησαν(!) Για άλλη μια φορά το καθεστώς και η τότε ηγεσία ΔΕΝ πίστεψε στη Νίκη του Λαού και για άλλη μια φορά τον εγκατέλειψε μόνο του, άοπλο, γυμνό, ξεσπιτωμένο και πεινασμένο.
Όταν μιλάμε για την τότε ηγεσία δεν πρέπει να εξαιρούμε από αυτήν τον Βασιλιά “και το ξένο του το σόι”. Δεν πρέπει να κάνουμε το κορόϊδο! Ο Βασιλιάς, τότε, έπαιζε ρόλο και μάλιστα σημαντικότατο. Πολύ περισσότερο που ένα κομμάτι του Λαού μέχρι εκείνη την ώρα “πέθαινε” για το “στέμμα”. Ακόμα περισσότερο που οι Βρετανοί τον αγαπούσαν τόσο ώστε αργότερα θα κόψουν φλέβες-των Ελλήνων αλλά και δικές τους, των δικών τους παιδιών- προκειμένου να μη χάσει τον θρόνο.
Συνεπώς, όλοι εσείς που σήμερα μάς λέτε πως “η τότε ηγεσία” είπε ΟΧΙ, πρέπει να μας πείτε και για τον Βασιλιά ο οποίος βρέθηκε χωρίς φύσημα στη Μέση Ανατολή, στη Νότιο Αφρική και από κει στο Λονδίνο.
Να μας πείτε για τον τρομερό και φοβερό Μανιαδάκη, ο οποίος από το Κάιρο βρέθηκε στην …Αργεντινή(!) στερώντας από τον αγώνα του Έθνους τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη συλλογή πληροφοριών και την προπαγάνδα.
Να μας πείτε για τους υπουργούς και τα στελέχη της Φάλαγγας. Για τους ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού και για ο πόσο είπαν ΟΧΙ στις διαταγές των κατακτητών όταν εκείνοι τους διόριζαν στους φούρνους, στη συγκέντρωση της σοδειάς και αργότερα στα Τάγματα Ασφαλείας.
Το ΟΧΙ, αγαπητοί συνΈλληνες, δεν είναι στιγμιαίο! Είναι και πρέπει να είναι διαρκές! Οι μορφές με τις οποίες και από τις οποίες πραγματώνεται είναι μεταβλητές. Μόνο αυτές αλλάζουν, επιβάλλεται να αλλάζουν και να προσαρμόζονται.
«Κύριοι, λέει ο Ιωάννης Μεταξάς στους δημοσιογράφους,
Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι’ αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.» Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ’ οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας…»
Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας υπογραμμίσω πως εφόσον έχουμε πόλεμο-οικονομικό πόλεμο έστω- η άνευ όρων και ήθους κριτική στους εκάστοτε κυβερνώντες είναι απαράδεκτη για να μην πω τίποτα άλλο. Η κριτική δε ακόμη κι αν είναι τίμια και δίκαιη γίνεται ακριβώς γιατί το σημερινό μας πολίτευμα ΔΕΝ είναι σαν του Μεταξά. Λέτε ό,τι λέτε, δίκαια ή άδικα, τα δημοσιεύετε, τα προπαγανδίζετε, σπεκουλάρετε, ψαρεύετε σε θολά νερά…ακριβώς γιατί κανείς δεν σας επιβάλλει λογοκρισία. Χάρη στη Δημοκρατία -έστω και αυτή την κουτσουρεμένη- μας κάνετε “ζύμωση” υπέρ της δικτατορίας(!) Αυτό μην το ξεχνάτε γιατί αναιρεί πρώτα πρώτα την αξία των ιδανικών σας…τα οποία προωθείτε δρώντας με βάση τα ιδανικά και τις κατακτήσεις των αντιπάλων σας!
Στη συνέχεια, ο Ιωάννης Μεταξάς προχωράει πέραν πάσης προσδοκίας…
».. Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος.
Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι’ αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.
»Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών [19]. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν… »
Πρώτα τους τρομοκρατεί…αν και ξέρει ότι είναι “Δούλοι”[v]. Μάλλον ακριβώς γι’ αυτό τους τρομοκρατεί…. Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω…τους λέει. Αλλά δεν το επιθυμεί όπως δείχνει το ότι τους κάλεσε και τους μίλησε στα ίσα και μάλιστα τους αποκάλυψε μυστικά. Επιθυμεί να τους φιλοτιμήσει, γι’ αυτό επικαλείται τη μπέσα τους.. Φυσικά έχω τον λόγον σας…ποντάρει στον “Φίλο” ή αλλιώς στον “Ελεύθερο”! Εκείνος ο σκληρός δικτάτορας!!! Τέλος, δεν ξεχνάει και τον “Μισθωτό”…την ανταμοιβή, το έπαθλο…Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν.
Την ώρα που ο Μεταξάς λέει όλα αυτά στους δημοσιογράφους θα πρέπει να έχει υπόψη του τη θέση του Ζαχαριάδη[vi]. Κι αν δεν την έχει, ακόμα καλύτερα…η συμφωνία των δύο πολιτικών αντιπάλων, μπροστά στον κίνδυνο της πατρίδας, είναι πηγαία, συγκλίνει στους ίδιους στόχους αν και διατυπώνεται με διαφορετικό τρόπο…
«…Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.
Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».
Κι εδώ έχουμε πάλι το ίδιο σχήμα..μια φοβέρα για τον “Δούλο”, ένα έπαθλο για τον “Μισθωτό”” και μια δάφνη για τον “Ελεύθερο”.
VII
Συμπεράσματα:
Έχουμε, λοιπόν, δύο ηγεσίες. Τότε και τώρα.
Η τότε ηγεσία: Δεν έχει εκλεγεί αλλά έχει επιβληθεί δια ροπάλου, πάγου, ρετσινόλαδου, φυλακών και εξοριών. Δεν θέλει να πολεμήσει σε έναν πόλεμο συμβατικό, με κανόνια και κάθε είδους νέα όπλα. Αποφεύγει να πολεμήσει. Δεν προκαλεί τον αντίπαλο. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι πολεμάει, έστω και για την τιμή των όπλων, θεωρώντας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι να μην πολεμήσει. Σε δεύτερο χρόνο συνθηκολογεί και συνθηκολογεί οριστικά επειδή ΔΕΝ πιστεύει στη νίκη την οποία βέβαια προσδιορίζει…εσχατολογικά. Θα έρθει η Νίκη αλλά δεν μας λέει πώς. Θα έρθει γιατί θα νικήσουν οι Αγγλοσάξονες. Ο κύκλος της τότε ηγεσίας έχει κλείσει, είναι εδώ και χρόνια, ιστορία και παρελθόν.
Η τώρα ηγεσία: Έχει εκλεγεί έτσι όπως εκλέγονται όλοι στην κουτσουρεμένη δημοκρατία μας. Και κάπως παραπάνω γιατί η εκλογή της είναι η κατάληξη μιας πενταετούς πορείας διεργασιών, έντονης πολιτικοποίησης, αγώνων και συμφορών. Έχει εκλεγεί δύο φορές, μια πριν και μια μετά τα δείγματα γραφής. Και πριν και μετά θέλει να πολεμήσει έναν πόλεμο μη συμβατικό, έναν πόλεμο οικονομικό. Πιστεύει στη Νίκη. Επιδιώκει να πολεμήσει και γι’ αυτό δεν κάθετε ήσυχα αλλά προκαλεί. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι κάνει συμβιβασμό. Η πίστη της στη Νίκη διαψεύδεται, τουλάχιστον με τον τρόπο που επιδιώχθηκε αυτή η Νίκη. Συμβιβάζεται θεωρώντας ότι μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι η συνέχιση εκείνου του πολέμου που η ίδια κήρυξε. Παρά τον συμβιβασμό καταγγέλλει τους αντιπάλους και δηλώνει πως προτίθεται να πολεμήσει με άλλα μέσα. Δεν παραιτείται από τον στόχο αλλά από το είδος του πολέμου, από τα μέσα τα οποία χρησιμοποίησε για να νικήσει. Ο κύκλος της τώρα ηγεσίας δεν έχει κλείσει, η ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, όλα είναι παρόν και μέλλον. Η “Ανατολή” δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα.
«…Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο…» Ιωάννης Μεταξάς
Αυτή είναι η εικόνα των δύο ηγεσιών. Μπορείτε να συγκρίνετε και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Όχι για να διαλέξετε-πώς θα μπορούσε να γίνει άραγε αυτό;- αλλά για να διδαχθούμε όλοι προς όφελος της πατρίδος. Εγώ θα τελειώσω μόνο με τις κάτωθι περί πολέμου και λαού επισημάνσεις…
VIII
Ο πόλεμος ο σημερινός δεν είναι όπως ήταν τότε. Είναι τελείως διαφορετικός. Διεξάγεται με άλλα μέσα και επομένως πρέπει να πολεμήσουμε με άλλα μέσα. Ο σημερινός πόλεμος δεν είναι πόλεμος που έχει ένα ή δύο μέτωπα. Έχει πολλά μέτωπα και το κάθε μέτωπο έχει άλλα τόσα μικρά μέτωπα μέσα του. Ο σημερινός πόλεμος είναι αντάρτικος, κλέφτικος, ανορθόδοξο οικονομικός πόλεμος.
Κάθε ένοπλος πόλεμος είναι και οικονομικός πόλεμος. Πίσω από τα μέτωπα συγκρούονται οι οικονομίες. Ποτέ ένας στρατός δεν νίκησε στο μέτωπο χωρίς να νικήσει η οικονομία της χώρας του την οικονομία της αντιπάλου χώρας. Οι ΕΣΣΔ νίκησε γιατί τελικά κατάφερε να παραγάγει όπλα σε μεγαλύτερες ποσότητες και καλύτερες ποιότητες από τη Γερμανία και τη λοιπή Ευρώπη η οποία “εργάζετο” για λογαριασμό του Χίτλερ. Οικονομικός πόλεμος ήταν και ο Ψυχρός Πόλεμος. Αυτόν η ΕΣΣΔ τον έχασε γιατί η οικονομία της γονάτισε από τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών και των καταναλωτισμών Ευρώπης, ΗΠΑ, Ιαπωνίας. Τελικά, είκοσι χρόνια μετά, οι “νικητές” αποδεικνύεται πως έχουν ηττηθεί με διαφορετικό τρόπο. Για να ρεφάρουν τη χασούρα τους αντεπιτίθενται με άλλους είδους όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία ένας οικονομικός πόλεμος διεξάγεται μόνο με οικονομικά όπλα! Ανεξάρτητα αν θα μετατραπεί κάποια στιγμή σε ένοπλο πόλεμο, εμείς πρέπει να τον διεξαγάγουμε με τα ίδια αυτά οικονομικά μέσα αλλά διαλέγοντας, κατά το δυνατόν, τον τόπο και τον χρόνο των μαχών.
Ευτυχώς δεν είναι αιματηρός, με τον τρόπο που ήταν ο άλλος. Ο κάθε μαχητής δεν σκοτώνεται αλλά μπορεί να συνεχίσει τον οικονομικό του πόλεμο με διαφορετικά μέσα από εκείνα που απέτυχαν. Ο εχθρός δεν είναι όπως ήταν τότε. Τότε έφτανε το “σκοτώστε τον”! Τώρα αρκεί και με το παραπάνω το “πουλάτε του” ή καλύτερα “ταΐστε τον-αφού πρώτα σας ακριβοπληρώσει-με τα προϊόντα σας”. Τότε προδοσία ήταν να τρως και να πίνεις με τον εχθρό, τώρα προδοσία είναι το αντίθετο` και το να τρώει και να πίνει στα νησιά μας και στις παραλίες μας είναι πατριωτικό καθήκον!
Ο σημερινός πόλεμος τρέφει μιαν αυταπάτη. Ότι μπορούν να τον διεξαγάγουν οι ηγεσίες(!) Οι κορυφές(!). Λάθος, σε βαθμό εσχάτης προδοσίας!!! Και αυτός ο πόλεμος, παρά το ότι δεν είναι συμβατικός, θα διεξαχθεί από τον λαό! Το καθήκον του Λαού δεν είναι το «Σκοτώστε-Σκοτώστε-Σκοτώστε» αλλά το «Παράγετε-Παράγετε-Παράγετε»! Κανείς ηγέτης δεν μπορεί να το κάνει αυτό με διαταγές, όπως και στους άλλους πολέμους κανείς ηγέτης δεν μπορούσε να πολεμήσει μόνος του, πόσω μάλλον να νικήσει.
Το ζητάμε από τους ηγέτες να συνεχίσουν τη σύγκρουση ενώ εμείς, ο λαός, είμαστε λαός με μικρό λάμδα και δεν έχουμε ακόμη-μετά από πέντε χρόνια- μπει στον πόλεμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους εθνικής παλιγγενεσίας, είναι χειρότερο από έγκλημα! Είναι το μέγιστο λάθος!!!
Ωστόσο, κανένας πόλεμος δεν μπορεί να είναι νικηφόρος όταν η μια πολιτική φατρία υπονομεύει την άλλη, όταν ο ένας πολιτικός ραδιουργεί κατά του άλλου, όταν η μια ομάδα συμφερόντων δεν διστάζει προ ουδενός προκειμένου να αποσπάσει το κέρδος το οποίο θεωρεί “δίκαιο” για τον εαυτό της, όταν η μια ομάδα εξουσίας κάνει ό,τι μπορεί για παραμείνει έστω και μια βδομάδα περισσότερο στην εξουσία ή κάνει ό,τι μπορεί για να ρίξει την άλλη ομάδα μια εβδομάδα νωρίτερα. Όταν όλες οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη, αποδομούνται και απονομιμοποιούνται χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια καλύτερη εναλλακτική λύση.
IX
Στον σημερινό αλλιώτικο πόλεμο αλλιώτικος είναι και ο λαός. Τότε ο Λαός δεν δίστασε να περάσει πάνω από τις πολιτικές διαφορές ενός αιώνα και ενός ψυχρού εμφυλίου πολέμου και να συναντήσει την ηγεσία του. Η ηγεσία του, στο πρόσωπο του Μεταξά και των στρατιωτικών ηγητόρων του, δεν δίστασε να περάσει κι εκείνη πάνω από τις πολιτικές της εμμονές και να πειθαρχήσει στη βούληση του Λαού και στο συμφέρον του Έθνους. Το ίδιο έκαναν και οι λοιπές πολιτικές ηγεσίες, του Ν. Πλουμπίδη εξαιρουμένου, αν και το χάος που τους χώριζε ήταν απύθμενο.
Κάτι τέτοιο σήμερα δεν γίνεται! Ο λαός λέει 62% (και αυτό δεν είναι συμπαγές) “πόλεμος” και το 38% λέει “μένουμε Ευρώπη”. Κανείς δεν θα διανοείτο να πάει στην Πίνδο με 38% πίσω να λέει “μένουμε Ευρώπη ας είναι και Γερμανική”(!) Ο Λαός τότε ήταν πιο κοντά στο 1821 γι’ αυτό και αμέσως “μέθυσε” με το κρασί του. Σήμερα ο λαός είναι πιο κοντά στο “πουρπουά” των Γάλλων και ο λόγος είναι πως ο σύγχρονος μηδενισμός διέστρεψε και το φρόνημά του και τον τρόπο που σκέφτεται και, κυρίως, τον τρόπο που ζει! Χαρακτηριστικό αυτού είναι πως οι πλέον διαπρύσιοι κήρυκες της ρήξης με την ΕΕ είναι ανίκανοι να “δέσουν τα βρακιά τους”, πόσω μάλλον να ηγηθούν την από τα κάτω Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Αυτό ισοδυναμεί με το να ζητάει κάποιος τον πόλεμο αλλά ο ίδιος να “κρύβεται στ’ αμπάρια” και να αδυνατεί να πιάσει ντουφέκι(!)
Να είσαστε σίγουροι ότι αν κάποιος, κάπως, κάποτε, μας οδηγήσει σε μια γενικευμένη ρήξη με την ΕΕ χωρίς ο λαός από κάτω να Ανασυγκροτεί την Παραγωγή της χώρας, ο πόλεμος θα χαθεί οριστικά. Κι εγώ είμαι σίγουρος πως όλοι εσείς που σήμερα κηρύσσετε τη ρήξη θα είσαστε οι πρώτοι που θα ζητάτε κεφάλια “προδοτών”, που θα σηκώνετε τα επόμενα μπαϊράκια της “αδιαλλαξίας”.
Τη ρήξη βέβαια τελικά δεν θα την αποφύγουμε. ΔΕΝ πρέπει να την αποφύγουμε ούτε να την αναβάλλουμε διαρκώς. Απλώς, πρέπει να την προετοιμάσουμε επιμελώς. Με το Δειμοψήφισμα κάναμε μια κρούση. Δεν ήταν άσχημα! Αλλά και δεν φτάνει. Ξαναλέμε: Δεν αρκεί ο λαός να το δηλώνει ότι πολεμάει αλλά πρέπει και να πολεμάει! Πόλεμος είναι η παραγωγή!! Και έχουμε ήδη καθυστερήσει πέντε ολόκληρα χρόνια “περιμένοντας” να κάνουν οι ηγέτες τον πόλεμο για λογαριασμό μας!
Πόλεμος όμως είναι και Πνευματική Προετοιμασία για τον Πόλεμο! Σε κάθε πόλεμο και σε κάθε λαό προηγείται ένας άλλος, πνευματικός, πόλεμος. Σε μας εδώ για αιώνες η προετοιμασία αυτή ήταν μονίμως στα πνεύματά μας, ακόμη κι αν τα όπλα ήταν παρά πόδα. Γι’ αυτό και ο Λαός εν μιά νυκτί πέρασε στο “αναρτήσατε” και κίνησε για κει που δεν έχει καθημερινές και σχόλες. Σήμερα δεν είναι έτσι και είπαμε γιατί. Οπότε, μαζί και παράλληλα με την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας πρέπει να διεξαχθεί η Πνευματική Ανασυγκρότηση του Έθνους. Μέρος αυτής της Πνευματικής Ανασυγκρότησης είναι και η άρση λαού και ηγεσίας στις σημερινές και όχι στις χθεσινές και προ-χθεσινές περιστάσεις-έστω κι αν αυτές είναι…μεταξικές ή ζαχαριαδικές, βασιλικές ή βενιζελικές, νεοδημοκρατικές ή πασοκικές, δεξιές ή αριστερές-έχοντας μαζί του ό,τι καλό δημιούργησε ο αγώνας του Έθνους για την Ελευθερία του και την Προκοπή του.
Έπαθλό μας θα είναι μια Ελλάδα της Τιμής της Λευτεριάς λυτρωμένη από κάθε ξένη εξάρτηση με έναν πραγματικά Ελληνικό Πολιτισμό!
Κάπου
____________________________________________________
29 Οκτωβρίου 2015
[i] «…Για τη Μαύρη Ηπειρο ο Πόλεμος άρχισε με την ιταλική κατάκτηση της Αιθιοπίας, το 1935/36, με την οποία ο Μουσολίνι ήλπιζε να επιταχύνει την Αναγέννηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αφήνουμε απ΄ έξω τη διεθνή εμπλοκή στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) και τις προσαρτήσεις της Αυστρίας (1938) και της Αλβανίας (1939) από Γερμανούς και Ιταλούς αντίστοιχα, που σχετίζονταν όλες με τον Μεγάλο Πόλεμο. Για τους Τσέχους ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει με την απώλεια της παραμεθόριας Σουδητίας, με τη συνθήκη του Μονάχου το φθινόπωρο του 1938, το αργότερο όμως με τη γερμανική εισβολή στην Πράγα και την εκβιαστική κατάληψη όλης της χώρας, στις 15 Μαρτίου 1939…» Χάγκεν Φλάισερ, “Πότε ακριβώς άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος;” Το Βήμα 28/12/2008
[ii] Επειδή δεν είμαι στη θέση σας, και άρα με ενδιαφέρει μια πραγματικά σκληρή κριτική στο μη πατριωτικό τμήμα της σημερινής “Αριστεράς”, το παράδειγμα της ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο μη επίθεσης θα το χρησιμοποιούσα εναντίον της. Όποιος έχει μάτια βλέπει ότι υπογράφτηκε ενώ η ΕΣΣΔ δεχόταν επίθεση στη Μογγολία κι ενώ η μάχη εκεί δεν είχε τελειώσει ούτε είχε καταστεί σίγουρο το αν ο πόλεμος θα εξακολουθούσε. Οπότε η χώρα θα έπρεπε να πολεμήσει σε δύο μέτωπα! Η Σοβιετική ηγεσία και ο Στάλιν, έπραξαν πατριωτικά, έβαλαν στην άκρη όλους τους διεθνισμούς τους και διασφάλισαν τα σύνορα της πατρίδας τους κερδίζοντας μάλιστα και χρόνο. Αυτό το πατριωτικό παράδειγμα εγώ το τρίβω στα μούτρα όλων όσων ισχυρίζονται ότι οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έχουν πατρίδα αλλά μόνο…τάξη και δεν βλέπω τον λόγο να μη τον κάνετε και σεις αν όντως “καίγεστε” για την αλήθεια και για τα “λάθη της Αριστεράς”.
[iii] Αν είναι να κατηγορήσετε σήμερα για κάτι την καρικατούρα της Αριστεράς που κυβερνάει, κατηγορείστε τη τουλάχιστον για τα σωστά πράγματα.
[iv] Γι’ αυτό όποιος αγαπάει την Ελευθερία δεν μπορεί να μην αγαπάει και την Πατρίδα του. Η Ελευθερία κάθε Έλληνα πολίτη έχει ΕΔΡΑ! Αυτός είναι και ο λόγος που ο δημοκράτης Έλληνας δεν αγωνίζεται για την δημοκρατία στην…Τουρκία περισσότερο από ότι αγωνίζεται για τη δημοκρατία στην Ελλάδα.
[v] Για όσους δεν έχουν υπόψη τους την “ορολογία” εξηγούμαι: Ο Δούλος, ο Μισθωτός και ο Φίλος ή Ελεύθερος, είναι οι τρεις ανθρωπολογικοί τύποι των σωζομένων κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο Δούλος κάνει το καλό γιατί φοβάται, ο Μισθωτός κάνει το καλό γιατί προσδοκάει ανταμοιβή και ο Ελεύθερος ή Φίλος κάνει το καλό γιατί…έτσι του αρέσει. Περισσότερα επί του ζητήματος στα έργα του Θ.Ι.Ζιάκα.
[vi] Η θέση του Φ.Κ., για τον Ν. Ζαχαριάδη είναι άδικη. Τον κατηγορεί ότι μόνον όταν είδε το λαό να στηρίζει τη κυβέρνηση Μεταξά έγραψε το γράμμα. Πρώτος ο Μεταξάς εναρμονίζεται με το παλλαϊκό αίτημα και αν είναι αυτό μομφή για τον Ζαχαριάδη είναι μεγαλύτερη για τον Μεταξά. Μετά ο Ζαχαριάδης έχει να δώσει λογαριασμό στο κόμμα του το οποίο μάλιστα διαβρώνει και ο Μανιαδάκης αλλά και η επαίσχυντη “γραμμή Πλουμπίδη”. (Για περισσότερα πάνω στο ζήτημα αυτό εδώ). Τέλος ο Ζαχαριάδης είναι δεσμώτης του Μεταξά! Και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, ο ηγέτης ενός κόμματος, χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει την προσωπική του ελευθερία, να βγαίνει και να στηρίζει τον διώκτη του για χάρη της Πατρίδας.
36 comments
Συγνώμη, αλλά αυτό το εμετικό παραλήρημα χυδαιότητας και ανιστόρητης παράκρουσης τι δουλειά έχει στο ΑΝΤΙΒΑΡΟ; Αυτά δεν τολμούν να τα πουν πια ούτε στα κατηχητήρια της κομσομόλ!!!
Θεόδωρε Ορέστη,
Τι σού έκανε το “Αντίβαρο” και το τιμωρείς τόσο σκληρά; 🙂
Να συμπληρώσω με τη σειρά μου ότι ο θηλυπρεπής Γκράτσι δεν επισκέφθηκε τον Μεταξά,
αλλά το Λαζόπουλο και τη Ρεπούση για να παραδώσει το τελεσίγραφο. Αυτοί ως Δημοκράτες
έκαναν δημοψήφισμα και ο Λαός είπε ΝΑΙ αλλά αυτοί είπαν ΟΧΙ. Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε
ότι το ΟΧΙ το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ
Διαλέγουμε το ΟΧΙ σύντροφε…και ο μόνος που το είπε (και όχι μόνο μία φορά όπως σίγουρα γνωρίζεις αλλά έχεις τη γραμμή να ξεχνάς) ήταν αυτός ο “δικτάτορας” που δεν είχε καταθέσεις στην Ελβετία, ούτε ήταν μπλεγμένος σε διεθνή funds…….
Άσ’τα ρε σύντροφε….θα μείνουμε με κλειστά τα μάτια και θα ονειρεύμαστε χωρίς τις μουχλιασμένες και ξύλινες φωνές σας πλουτισμένες μόνο από την ηχώ της από αιώνος πλέον γκρίζας μονοτονίας τους.
Να λέγατε και τίποτα καινούριο……
Αγαπητοί κ.κ. Σταλίδη και Ορέστη,
Ειλικρινά χαίρομαι που δίνετε βήμα σε τέτοιους “αρθρογράφους”…από όλον τον οχετό του, περισσότερο με εντυπωσίασε το περί “…ομοψυχίας…” σχόλιο του κάπου στην αρχή….πραγματικά αγγλικό χιούμορ κάθε φορά που αναφέρονται σ’αυτήν την ανέφικτη (χάρη σε κάτι τετοιους κάθε απόχρωσης) Εθνική Ομοψυχία
Καλό είναι να μην δυναμιτίζουμε με τις απόψεις μας ένα κλίμα ήδη σε τεταμένη κατάσταση. Δεν γίνεται όμως να αποδεχόμαστε μια μονομερή “λήθη” (για την οποία μόνο ο Κ. Καραμανλής μίλησε και έκανε πράξη!!!!)…Αν ξεχνάμε το παρελθόν μας/τους παραιτούμεθα από το ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!!!
Σαν απλή απάντηση, μια φράση από έναν αριστερό.
” Όταν πρώτα απο ολα είσαι Ελληνας πατριώτης, τότε δικαιούσαι να είσαι και αριστερός.
Όταν πρώτα απο ολα είσαι αριστερός, τότε δέν μπορείς να είσαι Ελληνας πατριώτης.”
Γιωργος Καραμπελιάς.
Βρέπαιδιά ,γιατί αυτή η κριτική ;
Δέν καταλαβαίνω τήν χυδαιότητα τού κειμένου , ή τών απόψεων τού γράφοντος…
Ερμηνείες τής ιστορίας καί απόψεις γιά τήν σημερινή μας κατάσταση , υπάρχουν πολλές
Αυτήείναι η χυδαιότερη καί περισσότερο δύσπεπτη ;
Απαντώ επειδή υπάρχουν αναφορές στο πρόσωπό μου:
Προσωπικά διαφωνώ με την ανεπιτυχή προσπάθεια του αρθρογράφου να μειώσει το γεγονός ότι ο Ι. Μεταξάς έκανε πραγματικά το καθήκον του εκείνη την εποχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον του άρθρου είναι στο γεγονός ότι υπάρχουν πολλές ιδεολογικές και άλλες αναφορές της πλευράς που κάποιοι θεωρούν “άλλη”.
@ Θ. Ορέστης
Δεν είναι η άποψη καθ’αυτή…είναι το….επικοινωνιακόν του θέματος….αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε καταγώγιο καθοδήγησης την εποχή που ήταν ακόμη εκτός νόμου……μούχλα, υγρασία και βρώμα!
Φυσικά και θέλουμε πολυφωνία, αλλά να έχει να μας προσφέρει κάτι σε πνευματικό επίπεδο.
Θεόδωρε Ορέστη,
Δεν είναι το θέμα τι φρονεί αυτός για τον Μεταξά, αλλά ότι το όλο άρθρο είναι ένα ασυνάρτητο παραλήρημα, που μόνο νευρικό γέλωτα μπορεί να προκαλέσει.
Πάρε τον τίτλο:
“Το ΟΧΙ το λέει ο Λαός. Πάντα!”, άρα και “το ΝΑΙ (πρέπει να) το λέει ο Λαός, Πάντα!”. Συνεπώς, κακάως κατηγορούν π.χ. τον Σημίτη ότι έδειξε ενδοτικότητα στα Ίμια το 1996. Ο Σημίτης, δημοκρατικός πρωθυπουργός ων, απλώς έκανε ότι τού υπαγόρευσε ο “κυρίαρχος ελληνικός λαός”. Και το όνομα τής Μακεδονίας δεν το έδωσε ο Μητσοτάκης, όπως κακώς τον κατηγορεί ο Σπύρου, αλλά ο ελληνικός λαός. Σωστά;
Αν δε καταπιαστώ με τις ιστορικές του ανακρίβειες, ίσως δείξω ότι τον παίρνω στα σοβαρά, πράγμα που δεν είναι ασφαλώς στις προθέσεις μου.
Κανονικά και σύμφωνα με τούς δεοντολογικούς κανόνες, πρέπει να παραθέσεις και την πηγή, απ’ όπου πήρες το άρθρο, εκτός κι αν το έγραψε κατ’ ευθείαν για το Αντίβαρο. Στο κάτω μέρος τού “σεντονιού” διαβάζω την λέξη “Κάπου”. Πού είναι αυτό; Στο “Αντίφωνο”;
Πατριώτη, το άρθρο μού εστάλη από τον ίδιο τον συγγραφέα του με την παράκληση να δημοσιευθεί στο Αντίβαρο. Δεν γνωρίζω αν έχει δημοσιευθεί κι αλλού.
Πρώτα πρώτα θέλω να ευχαριστήσω το Αντίβαρο και τον Θεόδωρο Ορέστη προσωπικά για την φιλοξενία αφού είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται εδώ κείμενό μου με δική μου πρωτοβουλία. [Υπάρχει κι ένα άλλο (εδώ), από τον Μάρτιο του 2011, αλλά πρόκειται για αναδημοσίευση]
Αποδείχτηκε η φιλοξενία αυτή όχι μόνο ευγενική αλλά και ηρωική. Οξύτατες επιθέσεις από το 1% των αναγνωστών “γιατί τόλμησε”! Επιθετικές χειροβομβίδες, κρότου λάμψης, για να τρομάξει ο “αντίπαλος” και να λουφάξει. Εν τω μεταξύ ούτε ένα επιχείρημα!
Θα σχολιάσω μόνο δύο πράγματα.
1) Την άποψη του Θεόδωρου Ορέστη ότι ο συγγραφέας προσπαθεί « μειώσει το γεγονός ότι ο Ι. Μεταξάς έκανε πραγματικά το καθήκον του εκείνη την εποχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Όντως προσπαθώ να δείξω (μόνο να δείξω και όχι να αποδείξω) πως τα πράγματα τότε δεν έγιναν “με τον καλύτερο δυνατό τρόπο”. Ωστόσο αυτό δεν το λέω μόνον εγώ αλλά και η Ιστορία του Ελληνικούς Έθνους, στην οποία παραπέμπω. Το λέει όμως και ο ίδιος ο Μεταξάς. Παραδέχεται ότι απέφυγε τις προκλήσεις ακολουθώντας τις συμβουλές του Βερολίνου.
Επίσης προσπαθώ να δείξω ότι πέρα από τον ίδιο τον Μεταξά υπάρχει και το καθεστώς του, πράγμα που και οι μεν και οι δε ξεχνάνε, με αποτέλεσμα ο Μεταξάς να φορτώνεται τις ευθύνες πολλών άλλων και αυτό όχι προς το καλό της υστεροφημίας του.
Αν όμως όλα αυτά είναι μειωτικά, είναι μειωτικά για τη μια πλευρά του Μεταξά. Μειώνεται ο δικτάτορας. Ο ηγέτης Μεταξάς όμως όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά και τιμάται, πρωτίστως για τα εξής α) γιατί αναλύει άψογα την κατάσταση του Λαού ΠΡΙΝ την επίθεση, στις παραμονές β) γιατί αντιλαμβάνεται τη δυναμική της θέλησης του Λαού και φτάνει ως το σημείο να καλέσει τους δημοσιογράφους να μάθουν και να πάρουν από εκείνον γ) γιατί, όπως ο ίδιος λέει, προσχωρεί στη στρατηγική του αντιπάλου του, του Ε. Βενιζέλου, προκειμένου να κάνει το καθήκον του. Αυτά φρονώ πως δεν είναι καθόλου μειωτικά αλλά εξόχως τιμητικά για τον ηγέτη Ιωάννη Μεταξά. Ακριβώς για να κάνει το καθήκον του, διανύει τεράστιες αποστάσεις και μεταλλάσσεται σε κάτι σαν δημοκρατικό, επί της ουσίας, ηγέτη! Κι όλα αυτά λίγο μόλις πριν πεθάνει…ακριβώς για να δικαιωθεί το εκμαγείο του ρητού που λέει «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», εν προκειμένω…μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε. Αυτό που μειώνεται τελικά νομίζω πως είναι ο ρόλος του ηγέτη έναντι του λαού. Ελπίζω δε να βγαίνει το συμπέρασμα πως η δύναμη του ηγέτη είναι ο Λαός και όχι το αντίστροφο. Αν ίσχυε το αντίστροφο τότε ο Λαός θα ευνουχιζόταν περιμένοντας τον ηγέτη που δεν έρχεται…όπως συμβαίνει σήμερα. Όλες αυτές οι θεωρίες που ειδωλοποιούν την ηγεσία, ατομική (ηγέτης) και συλλογική (κόμμα), της Δεξιάς και της Αριστεράς αντίστοιχα, εκεί οδηγούν: στον ευνουχισμό του λαού “περιμένοντας τον Γκοντό”.
2) Την “άποψη” του κυρίου Κ.Α. Δημόπουλου. Τόσο τα παραπάνω αξιότιμε κύριε Δημόπουλε όσο και τα σχετικά με τον Ζαχαριάδη, τον Πλουμπίδη και την ΕΣΣΔ, που αποτελούν τις “κομμουνιστικές” αναφορές του κειμένου, δεν θα τα βρείτε σε κανενός είδους “προπαγάνδα”, “διαφώτιση”, “κομματική γραμμή” κτλ. Είναι δικές μου κατακτήσεις, καρπός της δικής μου έρευνας χρόνων και, κυρίως, διατυπώνονται κόντρα στις κυρίαρχες τάσεις και των δύο πλευρών της “πολιτικής ζωής” (δεν πρόκειται για ζωή αλλά για θάνατο). Συγκεκριμένα το κείμενο στο οποίο παραπέμπω “Νείκος Ζαχαριάδης-Νείκος Πλουμπίδης…” έχει γραφτεί και δημοσιευτεί τον 2010, σε “ανύποπτο χρόνο”, όπως λέγεται. Ξέρετε πολλές τέτοιες, αν μη τι άλλο, θαρραλέες θέσεις κατά των “ιερών τεράτων” της εκάστοτε πολιτικής παράταξης;
Για να μη σας κουράζω άλλο και έχετε ακόμα έναν λόγο να με αντιπαθείτε…Αν όντως σας ενδιαφέρει ο αγώνας κατά του εθνομηδενισμού ξαναδείτε το κείμενό μου με καθαρή καρδιά και σκεφτείτε (δεν σας ζητώ να τα υιοθετήσετε) ως υπόθεση εργασίας τα “καινά του δαιμόνια”.
Εντάξει, Θεόδωρε. Ευχαριστώ.
Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ !!!! ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΦΙΛ !!! ΜΕ ΡΙΖΕΣ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΟΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ … ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΓΕΜΙΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΑΣ ΜΕ ΑΝΟΗΤΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΠΟΙΩΝ, …ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΣΟΒΑΡΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ !!!
Αγαπητοί κ.κ. Σταλίδη και Ορέστη,
Θεωρούσα ότι το ΑΝΤΙΒΑΡΟ έχει ισχυρά φίλτρα στην επιλογή των προς δημοσίευση κειμένων……Μάλλον θα πρέπει να τα ελέγξετε … Μου έδωσαν ένα κείμενο και το ανέβασα….Σοβαρολογείτε;;;
Ἀγαπητοὶ κύριοι συσσχολιασταί,
Δέν φταῖνε οἱ κύριοι Ὀρέστης καὶ Σταλίδης. Ἐμεῖς φταῖμε ποὺ τοὺς διαβάζουμε, ὅσοι ἀκόμη τοὺς διαβάζουμε. Εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν ἔχουν πλέον τὶς δυνάμεις οὔτε νὰ διαβάσουν προηγουμένως ὅ,τι δημοσιεύουν, πολὺ λιγώτερο νὰ τὸ ἀξιολογήσουν. Ἂς τοὺς προτείνουμε νὰ ξεκουρασθοῦν μερικοὺς μῆνες καί, ἂν ἀνακτήσουν τὶς δυνάμεις τους, νὰ ξαναρχίσουν. Πιστεύω ὅτι οἱ σοβαροὶ ἀναγνῶστες θὰ τοὺς ἐμπιστεύονταν τὴν διεύθυνσή τους ἡλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου, μέσῳ τῆς ὁποίας θά μποροῦσαν νὰ τοὺς ξανακαλέσουν στὸ νέο, ξεκουρασμένο Ἀντίβαρο.
Νά τὸ δηλώσω ἀπὸ τώρα ὅτι τυχὸν ὁμοιότης τῆς προτάσελως μου μὲ ὁποιανδήποτε πρόταση πρὸς τὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση γιὰ προσωρινὴ ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Ζώνη τοῦ Εύρώ, εἶναι καθαρῶς συμπτωματική.
@ Γ. Σαλεμής
Οι κατακτήσεις σας περί Ζαχαριάδη κλπ -δυστυχώς για σας- δεν σας κάνουν και αντικειμενικό, αγαπητέ. Και το (ποσοτικό) μέγεθος του λόγου σας τον χαρακτηρίζει ως μη μεστό. Δεν μπορείτε να απομακρυνθείτε από τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά της καθοδήγησης….
Κλείνω εδώ μη ρωτώντας σας αν ήταν ο Μεταξάς που έκαψε το χωριό μου.
Ἐπειδὴ ὁ συγγράψας τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση ποζάρει ὡς «ἱστορικὸς» καί, ἀντιστοίχως οἱ κύριοι Ὀρέστης καὶ Σταλίδης ποζάρουν ὡς ἐπιμεληταὶ τοῦ παρόντος ἱστοτόπου, ἂς μᾶς διευκρινίσουν ἐὰν οἱ δυνάμεις τοὺ Ἄξονος, κατὰ τὴν χρονικὴ στιγμὴ πού κατέλαβαν τὴν ἠπειρωτικὴ Ἐλλάδα, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 (καὶ τὴν Κρήτη καὶ τὰ νησιὰ τὸν Μάϊο τοῦ 1941), ἦταν ἀντίπαλοι ἢ σύμμαχοι (καὶ συνεταῖροι στὸν διαμελισμὸ τῆς Πολωνίας καὶ στὴν κατάλυση τῶν τριῶν κρατῶν τῆς Βαλτικῆς) τῆς τότε κομμουνιστικῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Συνεπῶς, οἱ Ἑλληνικὲς ἀρχὲς παρέδωσαν, τοὺς ὅποιους κομμουνιστὲς πολιτικοὺς κρατουμένους παρέδωσαν στὶς ἀρχὲς Κατοχῆς, σὲ συμμάχους καὶ ὄχι ἀντιπάλους τῶν συγκεκριμένων κομμουνιστῶν. Μερικοί, μάλιστα, πού ἐκρατοῦντο διότι προπαγάνδιζαν τὴν κομμουνιστικὴ πολιτικὴ γιὰ ἀπόσχιση τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἰσχυρίσθηκαν ὅτι ἦταν Βούλγαροι ὡς πρὸς τὴν ἐθνική τους συνείδηση, καὶ ἀπελευθερώθηκαν ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Τὸ ὅτι οἱ Χιτλερικοὶ δυσπιστοῦσαν στὴν εἰλικρίνεια τῶν Σοβιετικῶν καὶ ἀντιστρόφως ὁπότε δὲν θεώρησαν συμφέρον νὰ ἀπελευθερώσουν τοὺς κομμουνιστὲς πού εἶχαν στὰ χέρια τους, ἀλλὰ νὰ τοὺς κρατήσουν περιορισμένους, τρόπόν τινα ὡς ὁμήρους, δὲν μπορεῖ νὰ καταλογισθεῖ στὶς Ἑλληνικὲς κυβερνήσεις, οὔτε κἂν στὴν κατοχικὴ κυβέρνηση Τσολάκογλου, πολύ λιγώτερο στὴν ἐξόριστη κυβέρνηση πού διεδέχθη τὸ καθεστὼς Μεταξᾶ και εἶχε ἐγκαταλείψει τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλλάδος. Νά σημειωθεῖ, ἐπίσης, ὅτι στὰ μεγαλύτερα στρατόπεδα κρατήσεως κομμουνιστῶν οἱ κρατούμενοι συσκέφθηκαν ἐπανειλημμένως γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπωφεληθοῦν τῃς γενικῆς διαλύσεως τοῦ κράτους καὶ νὰ δραπετεύσουν ὅλοι, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ἐπέλεξαν νὰ μείνουν. Οὔτε ἦταν λογικὸ νὰ περιμένει κανένας ὅτι οἱ δεσμοφύλακες θὰ τοὺς ἄνοιγαν τὴν πόρτα νὰ φύγουν καὶ νὰ ἐκθέσουν οἱ δεσμοφύλακες ἑαυτοὺς σὲ πράξεις τυχὸν ἀντεκδικήσεων.
Τοὐλάχιστον νὰ ἐλέγχουμε ἐὰν μᾶς βγαίνουν οἱ ἡμερομηνίες, πρὶν καταπιοῦμε ἀμάσητη τὴν προπαγάνδα τῶν ποζαδόρων …
Κύριε Γεωργάνα, πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, ο πρώτος ισχυρισμός σας ελέγχεται ως ανακριβής (για να μην πως ότι είναι ψευδής). Πείτε μου πού είπα εγώ πως είμαι “ιστορικός” και στη συνέχεια πού ποζάρισα ως “ιστορικός”.
@Γιώργος Σαλεμής 11 November 2015 at 18:27
Ἔχετε δίκιο, ἔπρεπε νὰ ἔχω παραθέσει τὸν δικό μου ὁρισμὸ τῆς Ἱστορίας. Τὸ κατ’ ἐμέ, ἡ Ἱστορία εἶναι κλάδος τῆς λογοτεχνίας καί, μάλιστα, τῆς μυθοπλασίας. Τὸ γεγονότα ποὺ διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο μέσα στὸν χρόνο κατὰ κανόνα δὲν ἔχουν καμμία αἰτιώδη σχέση μεταξύ τους καί, ὅ,ποτε ἔχουν ἡ αἰτιώδης αὐτὴ σχέση δὲν ἔχει ἀξία γιὰ τὴν ἑρμηνεία ἄλλων γεγονότων. Ἐν τούτοις, μέσα στὸ χάος αὐτό, ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου ἐπιθυμεῖ νὰ ‘δεῖ μία τάξη. Τὴν ἀνάγκη αὐτὴ πληροῦν οἱ κάθε λογῆς διηγήσεις, ὅ,ποτε ἐμπνέονται ἀπὸ γεγονότα πού συνέβησαν στὸ παρελθόν. Δὲν εἶναι τυχαῖο, λοιπόν, ὅτι τὰ ἔργα μὲ ἔμπνευση ἱστορικὴ ποὺ θεωροῦμε σήμερα σημαντικά, ὅπως ἡ Ξυγγραφὴ τοῦ Θουκυδίδου ἢ ἡ «Ἱστορία τῆς Ἀγγλίας” τοῦ Μακώλαιϋ ἔχουν καὶ μεγάλη λογοτεχνικὴ ἀξία. Ἀντιστοίχως, τὰ βοηθήματα κατὰ τῆς ἀϋπνίας ποὺ περνοῦν γιὰ σύγχρονη, «ἐπιστημονικὴ» γραφή τῆς Ἱστορίας, γραμμένα ἀπὸ πανεπιστημιακούς, δὲν εἶναι Ἰστορία καὶ ἀκόμη λιγώτερο εἶναι ἐπιστήμη. Συνεπῶς, μὲ τὴν συλλογιστικὴ αὐτή, ἡ ἀνωτέρω ἀρχικὴ ἀνάρτησή σας εἶναι Ἱστορία, καθώς, φαντάζομαι, εἶναι καὶ τὸ βιβλίο σας ποὺ ἐκυκλοφορήθη πρὸ ἔτους.
Πάντως, μία ἐλαχίστη ἀπαίτηση πού ἔχει ὁ μέσος ἀναγνώστης κειμένων μὲ ἱστορικὸ περιεχόμενο εἶναι νὰ σέβονται τὴν χρονικὴ ἀλληλουχία διότι «τὰ ἑκάστοτε μαρτυρούμενα ἀφ’ ἑαυτῶν προκαλοῦσι τὴν ἡμετέραν κρίσιν, ὅταν τηρῆται ὁ ἱστορικὸς εἱρμός». Ὅταν ὁ σεβασμὸς αὐτὸς δὲν ὑπάρχει, προκύπτει πόζα.
Φαίνεται, ἐπὶ πλέον, ὅτι σᾶς ἀπασχολεῖ ὁ «πρώτος ἰσχυρισμός» μου μόνον. Πιθανῶς διότι ὁ δεύτερος δὲν εἶναι «ἰσχυρισμός», ἀλλὰ πασιφανὲς γεγονός. Σὲ ὀλοκληρο τὸ χρονικὸ διάστημα κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία εἰσέβαλλε καὶ κατελάμβανε ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωσις, πολιτικὴ κοιτὶς καὶ καθοδηγήτρια καὶ ὅλου τοῦ διεθνοῦς κομμουνισμοῦ, ἦταν σύμμαχός της. Ὄχι οὐδετέρα, σύμμαχος. Κάποτε θὰ τὸ χωνεύσετε. Μέχρι τότε, ὅμως, θὰ μοῦ δίδετε, καὶ ‘σεῖς καὶ ἄλλοι παρομοίως ἀμελέτητοι, τὴν εὐκαιρία καὶ τὴν χαρὰ νὰ σᾶς τὸ θυμίζω. Γιὰ νὰ μήν στενοχωρεῖσθε, πάντως, τὴν συγκεκριμένη ἀπάτη τὴν ἔχει ἐπιχειρήσει ἀκόμη καὶ ὁ Στρατῆς Τσίρκας !
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις καλές σχέσεις όλων των κομμουνιστικών κομμάτων με το Γ’ Ράιχ, όσο διαρκούσε το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ.
Οι Γάλλοι κομμουνιστές το μόνο που έκαναν όταν επετέθη στην χώρα των η Γερμανία ήταν να υποσκάψουν την όποια διάθεση γι αντίσταση του γαλλικού λαού/στρατού με το γνωστό “pour qui et pourquoi”.
Ούτε στην Ελλάδα ανελήφθη κάποια αντιστασιακή δράση εκ μέρους των κομμουνιστών από την 6η Απριλίου 1941, ημέρα ενάρξεως τής επιθέσεως των Γερμανών κατά τής Ελλάδος, μέχρι την 27η Σεπτεμβρίου 1941, ημέρα ιδρύσεως τού ΕΑΜ. Αντιθέτως, μέχρι την 20η Ιουνίου 1941, ημέρα τής εισβολής των Γερμανών στην ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ θεωρούσε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας (NSDAP) ως συγγενές και πλησιέστερο του, καθ’ ότι σοσιαλιστικό, το οποίο θα χτυπούσε … το κεφάλαιο.
Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην Ελλάδα, αν δεν απατώμαι, πρέπει να ήταν η «ΣΠΙΘΑ», ιδρυτικό μέλος τής οποίας υπήρξε η Λουκία Μεταξά, κόρη τού … κακού δικτάτορα. Αλλά αυτά προτιμούν να τα παραβλέπουν κάποιοι.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Πάλι προβοκάτορας κ. Γεωργάνα;;; Τι έχετε πάθει με αυτή την επιμονή σας για σφαιρική ματιά και άποψη, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω…..Δεδομένου ότι η Ιστορία έχει καταντήσει ιστοριούλα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής ομάδας, οι υπόλοιποι απλά ξοδεύουμε σάλιο/μελάνι/bytes…..
Κι εσείς Πατριώτη, δεν φαίνεται να έχετε διαβάσει τα σωστά (=εγκεκριμένα) βιβλία….
ΧΑ ΧΑ !!!! ΣΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!!!!!
@Kostas A. Dimopoulos 13 November 2015 at 20:09
Καλά, τὴν ἀπόλαυση δὲν τὴν μετρᾶτε ; Μόνον τὰ ἔξοδα ;
Οἱ σύντροφοι ἔχουν ἐπαναλάβει τόσες φορὲς τὸ παραμύθι ὅτι ὁ ἀπὸ πενταμήνου νεκρὸς Μεταξᾶς παρέδωσε τοὺς ἁγνοὺς Ἕλληνες πατριῶτες τῆς Ἀκροναυπλίας στοὺς Ναζῆδες ποὺ ξεχνοῦν νὰ ἐλέγξουν τὶς ἡμερομηνίες. Πάντοτε, ὅ,ποτε ἐπιχειροῦν νὰ περάσουν αὐτὸ τὸ ψέμμα καὶ συλλαμβάνονται ἀμελέτητοι, τὸ θέαμα εἶναι ἀπολαυστικό. Καὶ τὸ κακὸ εἶναι ὅτι, σήμερα μὲ τὸ διαδίκτυο, δὲν μποροῦν καὶ νὰ τὸ μαζέψουν, ὅπως μποροῦσαν παλαιότερα νὰ μαζεύουν ὅσα εὕρισκαν ὅτι δὲν τοὺς συνέφεραν. Ἐκεῖνο τὸ ρημάδι τὸ ἀρχεῖο τοῦ ΚΚΕ νὰ δοῦμε πότε θὰ τὸ ἀνοίξουν στοὺς μελετητές. Τὴν ἔχουν ‘δεῖ καὶ κληρονόμοι τοῦ «ἐπιστημονικοῦ ὑλισμοῦ», τρομάρα τους. Νὰ ἀναγνωρίσουμε στὸν κύριο Σαλεμῆ ὅτι, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς συγκεκριμένους, ἡ ὅποια πόζα του εἶναι ἀμελητέα.
Αφού ο κύριος Γεωργάνας επιδόθηκε σε ένα θεωρητικό τσάρλεστον περί του τι είναι ιστορία και πώς αυτή γράφεται, στο τέλος μας “εξήγησε” τι θεωρεί “πόζα”. Προφανώς η απόφανση αυτή δεν χωράει συζήτηση(!) και ουδόλως θα επιχειρήσω να την ανασκευάσω. Ποσώς με ενδιαφέρει, κύριε Γεωργάνα, τι γνώμη έχετε για μένα. Αυτό που έχει σημασία είναι πως εγώ ποτέ δεν αυτοσυστήθηκα ως ιστορικός και ποτέ δεν ποζάρισα ως ιστορικός. Ούτε καν ως συγγραφέας αυτοσυστήνομαι παρόλο που, πράγματι, προ ενός έτους ακριβώς (14/11/2014, ημέρα μνήμης Γρηγορίου Παλαμά), κυκλοφόρησε το πόνημά μου με τίτλο Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες εκδ. Αλφειός.
Αυτό που κάνω με τις δημόσιες παρεμβάσεις μου – με ενυπόγραφα μακροσκελή κείμενα (“σεντόνια” τα λένε οι λεξιπένητες) και όχι με σχόλια στων άλλων τα κείμενα ως αμακατζής του διαδικτύου – είναι να εκθέτω τις σκέψεις μου πάνω στην ιστορία και στα γεγονότα της. Για να μην αφήνω δε τους πάσχοντες από αϋπνία να καθεύδουν φροντίζω να εκθέτω σκέψεις που δεν τις βρίσκεις εύκολα στο διαδίκτυο, ούτε καν στις ευφυείς παρεμβάσεις των ως ανωτέρω αμακατζίδων.
Στα πλαίσια αυτά και επειδή ακριβώς συμμερίζομαι τη δεύτερη θέση του κυρίου Γεωργάνα-που θεωρεί, αντικρούοντας εκ των υστέρων την πρώτη, ότι , “Πάντως, μία ἐλαχίστη ἀπαίτηση πού ἔχει ὁ μέσος ἀναγνώστης κειμένων μὲ ἱστορικὸ περιεχόμενο εἶναι νὰ σέβονται τὴν χρονικὴ ἀλληλουχία διότι «τὰ ἑκάστοτε μαρτυρούμενα ἀφ’ ἑαυτῶν προκαλοῦσι τὴν ἡμετέραν κρίσιν, ὅταν τηρῆται ὁ ἱστορικὸς εἱρμός» και όχι την πρώτη που ισχυρίζεται ότι, “Τὸ γεγονότα ποὺ διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο μέσα στὸν χρόνο κατὰ κανόνα δὲν ἔχουν καμμία αἰτιώδη σχέση μεταξύ τους καί, ὅ,ποτε ἔχουν ἡ αἰτιώδης αὐτὴ σχέση δὲν ἔχει ἀξία γιὰ τὴν ἑρμηνεία ἄλλων γεγονότων” – παραθέτω λεπτομερείς χρονολογικούς πίνακες. Αυτό συμβαίνει και στο κείμενο “Νείκος Ζαχαριάδης-Νείκος Πλουμπίδης…Β’ μέρος” όσο και στο βιβλίο μου.
Την αυτή μέθοδο ακολούθησα και στο ανωτέρω “σεντόνι”. Προέταξα τα γεγονότα κατά χρονολογική σειρά. Εκεί μπορεί να δει κάποιος, με την προϋπόθεση ότι έχει “καθαράν την καρδία” και θέλει να ακούσει μια άλλη άποψη έστω κι αν διαφωνεί μαζί της, πχ ότι, όταν υπεγράφη το σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ 1) μόλις είχε τελειώσει ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος όπου είχαν λάβει μέρος “ατύπως” δυνάμεις τους Κόκκινου Στρατού και της Γερμανικής αεροπορίας 2) δεν είχε ακόμα ξεκαθαρίσει το τοπίο για το αν η ΕΣΣΔ θα πολεμούσε σε δύο μέτωπα και αν τελικά η Ιαπωνία θα συνθηκολογούσε και αν θα παρέμενε συνεπής σε αυτή την συνθήκη. 3) η Ιταλία από τον Απρίλιο του ’39 είχε στρέψει το ενδιαφέρον της στα Βαλκάνα καταλαμβάνοντας και προωθώντας στρατεύματα στην Σκιπερία. 4) έχει καταστεί σαφές από το ’36 με την “ουδετερότητα” στην Ισπανία αλλά και με την Συμφωνία του Μονάχου (1938)- την οποία όλοι “οι ακραιφνείς φίλοι της Πολωνίας” συνήθως “ξεχνάνε”- πως οι “Σύμμαχοι” επιδιώκουν να ΚΑΤΕΥΝΑΣΟΥΝ τον Χίτλερ, προσφέροντάς θύματα στον δράκο, και ότι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να προτιμήσουν πρώτα μια ρήξη του Χίτλερ με τον Στάλιν παρά μια ρήξη δική τους με τον Χίτλερ έχοντας σύμμαχο τον Στάλιν. Εξ ού και η αποτυχία των συνομιλιών στο Λονδίνο! Δεν αντιλαμβάνονταν, οι άφρονες, ότι αν έπεφτε-όπως ήλπιζαν- πρώτα η Ρωσία, ο Χίτλερ θα διέθετε τα πετρέλαια του Καυκάσου και όλα τα άλλα ορυκτά της αχανούς χώρας, την οποία θα μετέτρεπε σε δικά του μετόπισθεν για να τους κάνει μια χαψιά. Τούτων δοθέντων η όλη επιχειρηματολογία περί συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τους Ναζί πάει περίπατο. Και το ξαναλέω: Είναι ανοησία για όσους σήμερα στρέφονται -και σωστά στρέφονται- κατά του εθνομηδενισμού να μην αξιοποιούν την πατριωτική αυτή στάση του Στάλιν εναντίον των εθνομηδενιστών. Είναι ανοησία να είναι κανείς ενάντια στον Στάλιν στο όνομα του ότι ο Στάλιν είναι “διεθνιστής” και να συμπλέει μαζί με τους “διεθνιστές” ενάντια στον Στάλιν(!) Τέλος, να πω κι αυτό. Οι συμμαχίες τότε ήταν περίεργο πράγμα. Και είναι άλλη τόση ανοησία να μην τις μελετάμε σε βάθος για χάρη(!) της πολιτική εμπάθειας. Στη διάρκεια του πολέμου οι ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχος με τους “ταξικούς εχθρούς” της ενώ οι “ταξικοί φίλοι” των εχθρών της ήταν εχθροί τους! Οι ΗΠΑ ήταν σύμμαχός με την ΕΣΣΔ ενώ πολεμούσε με την Ιαπωνία που ήταν κι αυτή σύμμαχος με την ΕΣΣΔ. Η ΕΣΣΔ πολεμούσε με την Γερμανία η οποία ήταν σύμμαχος με την Ιαπωνία η οποία Ιαπωνία ήταν σύμμαχος με την ΕΣΣΔ. Αυτές οι σχέσεις “διανθίζονταν” φυσικά και με την ανάλογη αλληλοβοήθεια….η Γερμανία έστελνε όπλα στην Ιαπωνία, η ΕΣΣΔ ζήταγε φορτηγά, τζιπ και άλλα υλικά πολέμου από τις ΗΠΑ. Σε όλον αυτόν τον “πλούτο” των διεθνών σχέσεων εσείς στέκεστε με ινάτι προκειμένου να “νικήσετε” έναν πόλεμο που έχει προ πολλού τελειώσει..τον πόλεμο των ιδεολογιών. “Το ινάτι όμως βγάζει μάτι”!
Ξαναγυρίζω τώρα στον αγαπητό και συμπαθή, κατά τα λοιπά, κύριο Γεωργάνα. Ψάχνοντας την δική μου πόζα δεν είδε πως η δική του πόζα τον παραπλανά. Ακριβώς επειδή δεν είμαι ιστορικός, για τα δέκα (10) επίμαχα σημεία της πολιτική Μεταξά που παρέθεσα, παρέπεμψα 1) στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ, την οποία έχουν επιβλέψει ο Κων. Τσάτσος, ο Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος, ο Γ.Ε. Μυλωνάς, ο Α. Ξυγγόπουλος, ο Α. Βακαλόπουλος και ο Κ. Μπαστιάς και έχει εκδοθεί το 1974, επί Χούντας των Συνταγματαρχών δηλ. 2) στα ίδια τα λόγια του Ι. Μεταξά. Ακριβώς για να μη έχει να πει κανείς μου και ξου, ακριβώς για να μη μπορέσει κανείς να το ρίξει στο “τσάρλεστον των ερμηνιών”. Τούτων δοθέντων, ο κύριος Γεωργάνας πάτησε όλες τις νάρκες που είχε το κείμενο και, κάνοντας τον γύρο, πάτησε και τις δικές του(!) Δεν λέω εγώ πως ο Μεταξάς απέφυγε τις προκλήσεις κατά συμβουλή του Βερολίνου. Το λέει ο ίδιος! Δεν λέω εγώ ότι ο Μεταξάς μεταλλάχτηκε σε δημοκρατικό ηγέτη και ετελεύτησε ως τέτοιος. Το λέει ο ίδιος! Δεν λέω εγώ πως ο Λαός (με κεφαλαίο) έδειξε τον δρόμο. Το λέει ο ίδιος και καλεί τους δημοσιογράφους να μάθουν και να πάρουν από το φρόνημα του Λαού! Συνεπώς, ξανά είναι ανοησία όσοι στρέφονται κατά του εθνομηδενισμού-και σωστά στρέφονται- να μην αξιοποιούν αυτά τα επιχειρήματα κατά της “δημοκρατικής αδιαλλαξίας” των εθνομηδενιστών, ρίχνοντας τη συζήτηση για το ποιος είπε το ΟΧΙ στα άγονα εδάφη του μανιχαϊσμού.
Θα ήταν αγένεια να μην απαντήσω στον εξίσου συμπαθή, κατά τα άλλα, κύριο Δημόπουλο. Έχω από παλιά την πεποίθηση, αγαπητέ, πως οι “σκληρότεροι εχθροί” του Στάλιν είναι οι πιο καλοί μαθητές του…Ζντάνοφ. Εσείς με επιβεβαιώνεται πανηγυρικά! Σας ευχαριστώ! Και επειδή ….”θέλετε κάτι πνευματικό” ως στοιχείο τη πολυφωνίας, σας λέω πως η εξομοίωση με τον αντίπαλο (τον Στάλιν εν προκειμένω) γίνεται ανεπαισθήτως και λέγεται μιμητικός ανταγωνισμός. Δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε οι σοφοί..Ο Ζιράρ, ο Ζιάκας, ο Ζουράρις κλπ. Αφού κάνατε μιαν επίθεση, με “σταλινική σκαιότητα” κατά των συντελεστών του Αντίβαρου και κατά του συγγραφέα, για να κιοτέψουν και να μην “τολμήσουν” να ξαναδημοσιεύσουν τέτοιο κείμενο, μετά το ρίξατε στην ειρωνεία και στα “σύντροφε”(!) Ήταν τόση η “ιερή οργή” σας που δεν αντιληφθήκατε πως η φράση περί “δίδυμων αδένων” δεν είναι δική μου αλλά του Φαήλου Κρανιδιώτη. Κάνατε έτσι λόγο για “καταγώγια” κλπ. Πράγματι, είναι έκφραση για τα καταγώγια και όχι για κείμενο στον εορτασμό εθνικής επετείου και εγκωμιασμού ενός προσώπου που υποτίθεται πως τιμάται και δοξάζεται από τον γράφοντα το κείμενο.
Όσο για τον “πατριώτη”, τι να πω; Όταν, κύριε, επιτίθεσαι πολιτικά σε κάποιον και δεν υπογράφεις το θάρρος της γνώμης σου δεν είσαι ισότιμος συζητητής του! Τι είδους πατριωτικά λόγια είναι αυτά που μας λες και δεν έχεις το θάρρος και την χαρά να τα υπογράψεις; «Μικρούλες φλογέρες, δίχως όμως περιστόμιο» (Σοφοκλής). Ισχύει, για σένα και για τους άλλους ανωνύμους που βρίζουν αποδοκιμάζουν “αγανακτισμένοι”, αυτό που λέει ο Λογγίνος στο “Περί ύψους”….«…κανένας δούλος δεν μπορεί να γίνει ρήτορας. Διότι αμέσως αναβιώνει μέσα του η έλλειψη παρρησίας, και συνηθισμένος όπως είναι να δέχεται πάντοτε χτυπήματα, μοιάζει σαν να τον φρουρούν»…
Σας ευχαριστώ, ειλικρινά, όλους! Γιατί η Δημοκρατία (σύμφωνα με τον Λογγίνο πάλι) ακονίζει τη σκέψη αλλά και “εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν” (Ν. Καββαδίας, κομμουνιστής κι αυτός!)
Δηλαδή, το μόνο που έχεις να παρατηρήσεις στα σχόλιά μου 8 November 2015 at 10:17 και 13 November 2015 at 12:02 είναι … ότι χρησιμοποιώ ψευδώνυμο. Μάλιστα. Τότε παραμένω στο σχόλιό μου 7 November 2015 at 13:42 προς τον συνδιαχειριστή Θεόδωρο Ορέστη.
Πάλι μακρυγορείτε ανουσίως “σύντροφε”….Προς τι η απορία σας για τα σχόλιά μου/μας;
Δεν έχουμε το δικαίωμα να δηλώσουμε τη δυσφορία μας στους διαχειριστές για την ατυχή τους επιλογή; Και, ναι, κάποιοι εδώ το θεωρούμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
Είναι χαρακτηριστικό των δημοκρατιών, δε νομίζετε; Επαναλαμβάνω πως η ευρεία χρήση ονομάτων και τσιτάτων δεν σας δίδει μαθηματικά όπλα για να οδηγείτε με τον λόγο σας σε τέτοιου είδους συνειρμούς και συμπεράσματα.
Συμφωνώ πάντως με το περί ανωνυμίας σχόλιό σας.
Και απάντηση στα έμμεσα ερωτήματά μου δεν πήρα φυσικά….Κλασσικός αριστερός κενός (και ουχί καινός) λόγος.
Ἀλλοίμονον, δὲν εἶναι ἡ ἀπεραντολογία καὶ ἡ άσχετολογία τῶν φοιτητικῶν ἀμφιθεάτρων ὑποκατάστατο τῆς πραγματικότητος. Ναί, γιὰ πολλὰ χρόνια ἀπέδιδε ἡ (αὐτ)ἀπάτη, ὅπως καὶ ἡ συκοφαντία, γιὰ τοὺς δῆθεν ἥρωες τῆς Ἀκροναυπλίας. Φανατικοί, ναί, ἰδεοληπτικοί, ναί, κορόϊδα, ἴσως, ἥρωες, ὄχι. Οἱ ἠμερομηνίες δὲν ψεύδονται. Καὶ ὅλα τὰ «σεντόνια» τοῦ κόσμου δέν μποροῦν νὰ άλλάξουν αὐτὴν τὴν πραγματικότητα. Και τὰ καλύτερα γραμμένα ψέμματα ἔχουν κάποτε ἡμερομηνία λήξεως, πολὺ περισσότερο τὰ φλύαρα καὶ κακογραμμένα.
Θλιβερὸ τὸ ὅτι οἱ διαχειρισταὶ τοῦ «Ἀντιβάρου» συνθηκολογοῦν, πιθανώτατα λόγῳ ὑπερκοπώσεως, μὲ μιὰ τόσο διαφανῆ άπόπειρα έξαπατήσεως. Μιὰ περίοδος ἀναπαύσεως τοὺς χρειάζεται κατεπειγόντως.
Πάντως, εὐχαριστῶ τὸν συγγράψαντα τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση γιὰ μιὰν λέξη πού μᾶς ἔμαθε : «ἀμακατζῆς» σημαίνει τζαμπατζῆς, κατὰ τὸν Μπαμπινιώτη ἀπὸ τὸ ἰταλικὸ a macca.
Μὲ τὴν εύκαιρία, δηλώνω ὅτι, ἐάν, πέραν τοῦ χρόνου πού ἀφιερώνει ὁ ἀναγνώστης νὰ διαβάσει, ἔστω ἐπὶ τροχάδην, καὶ νὰ άπαντήσει, ἐπίσης βιαστικά, στὰ γραφόμενα τοῦ συγγράψαντος τὴν ἀρχικὴ ανάρτηση δὲν θεωρεῖ ὁ συγγράψας τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση ὡς ἐπαρκῆ άμοιβή του, εἶμαι πρόθυμος νὰ τοῦ μεταβιβάζω, μέσῳ τραπέζης ἕνα εὔλογο ποσὸν ποὺ θὰ συμφωνήσουμε ἀμοιβαίως γιὰ κάθε κείμενό του πού θα δημοσιεύει στὸ «Ἀντίβαρο» καὶ θὰ περιέχει διαφανεῖς ἀνακρίβειες, στὶς ὁποῖες θὰ μοῦ δίδει τὴν έπίσης διαφανῆ εύχαρίστηση νὰ ἀπαντῶ. Ἂς τὸ σκεφθεῖ καὶ ἂς μοῦ προτείνει καὶ τὸ φορολογικὸ παραστατικὸ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐκδίδει.
Κλασσική πενία του αριστερού λόγου…..Άγνοια του πλούτου της Ελληνικής ή απλώς “αμακατζίδικη” επιδειξιομανία;
Προτείνω στον κ. Σαλεμή ένα απλό και εύπεπτο βιβλίο: “Φαντάσματατου Εμφυλίου”.
Δεν θα τον διαφωτίσει για τον Μεταξά. Θα του υπενθυμίσει πάντως μία από τις σκοτεινότερες πλευρές της Ελληνικής Ιστορίας…και τους κυρίως υπαιτίους της.
Υπάρχει βέβαια πληθώρα πονημάτων “εκ των έσω” αλλά αυτά σίγουρα έχουν απαγορευθεί ως προβοκάτσια…….
Όντως λοιπόν τα λεφτά υπάρχουν!
Μόνο που δεν ξέραμε ποιος τα είχε.
Και σπόνσορες πρόθυμοι υπάρχουν να χρηματοδοτήσουν “με το κομμάτι” κάθε κείμενο “σταλινικής προπαγάνδας” που προορίζεται για δημοσίευση…
Ωστόσο πάλι, κύριε Γεωργάνα, πατήσατε τη νάρκη. Είπα “αμακατζής” και αμέσως αναγνωρίσατε τον εαυτό σας. Χώρια που το ερμηνεύσατε “τοις μετρητοίς”! Ε λοιπόν, η λέξη “αμακατζής” χρησιμοποιείται μεταφορικά. Συγκεκριμένα γράφω: «Αυτό που κάνω με τις δημόσιες παρεμβάσεις μου – με ενυπόγραφα μακροσκελή κείμενα (“σεντόνια” τα λένε οι λεξιπένητες) και όχι με σχόλια στων άλλων τα κείμενα ως αμακατζής του διαδικτύου». “Αμακατζίδες του διαδικτύου” είναι όσοι γράφουν χιλιάδες λέξεις σχολιάζοντας άλλων κείμενα ενώ οι ίδιοι δεν δημοσιεύουν ποτέ τίποτα δικό τους. Επιπλέον “ποζάρουν” και ως αυθεντίες(!) Όταν ψάχνεις να βρεις τι έχει συνεισφέρει ο τάδε, ο οποίος “δεν αφήνει τίποτα να πέσει χάμω”, στη διαδικτυακή κοινότητα και το μόνο που βρίσκεις είναι δύο κείμενα στο μπλόγκ του από το 2006, τότε, αυτός είναι “αμακατζής”.
Κύριε Δημόπουλε, σταχυολογώ από τις αποφάνσεις σας(!) για τον γραπτό μου λόγο:
«Και το (ποσοτικό) μέγεθος του λόγου σας τον χαρακτηρίζει ως μη μεστό»…
«Πάλι μακρυγορείτε ανουσίως “σύντροφε”»…
«Κλασσική πενία του αριστερού λόγου…..Άγνοια του πλούτου της Ελληνικής ή απλώς “αμακατζίδικη” επιδειξιομανία».
Καταλήξτε τι θέλετε τελικά να πείτε…για όνομα του θεού! Από τη μια μακρυγορώ, έστω και ανοήτως, και από την άλλη πάσχω από πενία;;; Έχω εγώ άγνοια του πλούτου της Ελληνικής;;;Και είμαι εγώ “αμακατζής” όταν, αν μη τι άλλο, πλουτίζω το λεξιλόγιό σας;;;
Σας πληροφορώ δε πως τη λέξη “αμάκα” και “αμακατζής” την έμαθα από γριές γυναίκες της “τρίτης δημοτικού”, όταν ήμουν παιδί την δεκαετία του ’60.
Τέλος, μην παραπονιέστε ότι δεν πήρατε απαντήσεις. Οι απαντήσεις υπάρχουν στο κείμενο. Διαβάστε το με “καθαρή καρδιά” και ανοικτό μυαλό και θα τις βρείτε. Επαναλαμβάνω, οι απαντήσεις είναι μέσα στο κείμενο, όπως η παρακάτω απάντηση στα περί προπαγάνδας, εγκεκριμένων βιβλίων κλπ. Συγκεκριμένα γράφω στο κεφάλαιο VI:
«Η κριτική δε ακόμη κι αν είναι τίμια και δίκαιη γίνεται ακριβώς γιατί το σημερινό μας πολίτευμα ΔΕΝ είναι σαν του Μεταξά. Λέτε ό,τι λέτε, δίκαια ή άδικα, τα δημοσιεύετε, τα προπαγανδίζετε, σπεκουλάρετε, ψαρεύετε σε θολά νερά…ακριβώς γιατί κανείς δεν σας επιβάλλει λογοκρισία. Χάρη στη Δημοκρατία -έστω και αυτή την κουτσουρεμένη- μας κάνετε “ζύμωση” υπέρ της δικτατορίας(!) Αυτό μην το ξεχνάτε γιατί αναιρεί πρώτα πρώτα την αξία των ιδανικών σας…τα οποία προωθείτε δρώντας με βάση τα ιδανικά και τις κατακτήσεις των αντιπάλων σας!»
Τέτοιες “νάρκες” έχει αρκετές το κείμενο. Εκ των προτέρων απαντήσεις, δηλαδή, στις εκ των υστέρων ερωτήσεις. Βρείτε τες πριν τις πατήσετε όλες…
@Γιώργος Σαλεμής 17 November 2015 at 09:25
Ψάξτε λίγο ἐπιμελέστερα στὸ διαδίκτυο καὶ κάτι θὰ βρεῖτε καὶ πιό πρόσφατο καὶ πιὸ ζωντανό … Μᾶλλον δὲν τὸ ἐξασκεῖτε καὶ τόσο τὸ ἄθλημα τῆς διαδικτυακῆς ἐρεύνης. Ἐπὶ πλέον, δὲν εἴμεθα ὅλοι λιμασμένοι γιὰ δημοσιότητα καὶ (αὐτο)προβολή. Οὔτε ζηλώσαμε τὴν δόξα τῶν μεσαιωνικῶν λογίων πού δὲν διάβαζαν τίποτε γιὰ νὰ μήν χάσουν χρόνο άπὸ τὸ γράψιμο καὶ στερήσουν τοὺς μεταγενεστέρους άπὸ τὴν σοφία τους.
Ἐπὶ τῶν ἐπμάχων ἡμερομηνιῶν, βεβαίως, σιγᾶτε ὡς ἰχθύς. Χρειάζεται κάποιο θάρρος νὰ δεχθεῖ κανεὶς ὅτι ἔκανε λάθος …
Ἡ προσφορὰ μου γιὰ τὶς μελλοντικὲς δημοσιεύσεις σας στὸ «Ἀντίβαρο» ἰσχύει καί, πράγματι, τὰ χρήματα πάντοτε θὰ ὑπάρχουν, καὶ ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας ἀκόμη, γιὰ ὅποιους μποροῦν, σὲ καιροὺς χαλεπούς, νὰ μᾶς προσφέρουν γέλιο. Μπορεῖτε, πάντως, νὰ μοῦ καταλογίσετε χαιρεκακία.
Πάλι την πατήσατε κύριε Γεωργάνα!!! Ένα τυχαίο παράδειγμα έφερα και αμέσως σπεύσατε να απαντήσετε… λεπτομερώς! Και γιατί απαντάτε τότε αφού εσείς δεν συγκαταλέγεστε στις αυθεντίες που σχολιάζουν χωρίς να δημοσιεύουν;;;
@ Γιώργος Σαλεμής
Προφανώς και το κάνατε για να προκαλέσετε…δεν βλέπω κάτι άλλο σαν σκοπό σε τέτοιου είδους κείμενο και γραφή…
Η πενία του αριστερού λόγου, αφορά στην φοβία σας για Ελληνικές λέξεις, γενικά, και όχι (δυστυχώς) στο μέγεθος των γραπτών (αλλά και ομιλιών).
Αλλά μάλλον σας αρέσει το παιχνίδι της ανταλλαγής σχολίων, έτσι; Διαφορετικά θα δημοσιεύατε σε ένα πιο “δημοκρατικό” ιστότοπο.
Αυτό άλλωστε εξηγεί και τις “νάρκες” σας…Ελλείψη νοήματος, φυσικά!!!!
Γράψτε αγαπητέ μου κάτι με περισσότερη ουσία και λιγότερη “μόστρα”!!!
Και άν είναι και πιο τεκμηριωμένο ιστορικά τότε θα χαρούμε νασ σας διαβάσουμε στο Αντίβαρο.
@Γιώργος Σαλεμής 17 November 2015 at 11:35
Ἔχετε κακομάθει, ἀγαπητέ, στὸν ἀπὸ καθέδρας «λόγο» καὶ ‘σεις καὶ ἀπειράριθμοι ἀριστερώνυμοι ποζαδόροι μεταπολιτευτικῶς. Καὶ στὸν συναγωνισμὸ μεταξύ σας στὸ ποιὸς θὰ ‘πεῖ καὶ θὰ γράψει τὴν τερατωδεστέρα μπαρούφα, τὴν ὁποία, ἐν τούτοις, θὰ κατάπινε ἀμάσητη τὸ ἀποχαυνωμένο κοινό. Καὶ δικαίως εἴχατε κακομάθει διότι, οἱ φερόμενοι ὡς ἀντίπαλοί σας ἦταν ἐξ ἴσου μηδενιστὲς μὲ ‘σᾶς καὶ εἶχαν, μέχρι τὸ 1974, κακομάθει καὶ στὸν τυρὸ τῆς ἐξουσίας. Τόσο, μάλιστα, εἶχαν κακομάθει πού, προκειμένου νὰ τὸν γευθοῦν καὶ πάλι, δὲν δίστασαν νὰ βάλουν καὶ αὐτοὶ προοδευτικώνυμο φερετζέ. Ἔτσι, ὁ δημόσιος διάλογος στὴν χώρα μας ἔγινε καί, ἐν πολλοῖς, παραμένει ἕνας ἀέναος καὶ ἀδυσώπητος διαγωνισμὸς ποζαδόρων, πού ἐκτοπίζουν καὶ ὅσους θα μποροῦσαν κάτι ἐποικοδομητικὸ νὰ συνεισφέρουν.
Αὐτὴ εἶναι ἡ διάγνωσή μου καί, μὲ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μου καὶ τῆς νεωτέρας τεχνολογίας, δοκιμάζω καὶ θεραπεία γιὰ τὴν γενικευμένη διανοητικὴ ὀκνηρία. Σᾶς προκαλῶ νὰ βρεῖτε σὲ ὁλόκληρο τὸ διαδίκτυο ἕνα (1) σχόλιό μου πού δὲν κομίζει στὸν διαδικτυακὸ διάλογο μία νέα πληροφορία ἢ ἕναν νέο συλλογισμό. Ὅπως θὰ ‘δεῖτε, πολύ συχνὰ μεταφέρω στὰ σχόλιά μου παραπομπὲς καὶ ὁλόκληρα αὐτούσια ἀποσπάσματα ἀπὸ πράγματα ποὺ ἔχω διαβάσει καὶ πιστεύω ὅτι εἶναι χρήσιμο νὰ ὑπάρχουν διαθέσιμα καὶ εύκόλως προσβάσιμα μέσα ἀπὸ τὸ διαδίκτυο. Δυστυχῶς, αὐτὸ ἐνοχλεῖ πολλοὺς κακομαθημένους, ὁπότε ἔχω ἀναγκασθεῖ νὰ γράψω καὶ πολλὰ σχόλια γιὰ νὰ τοὺς βάλω σην θέση τους. Καὶ πάλι ὅμως, σᾶς προκαλῶ νὰ βρεῖτε ἔστω καὶ μία ἀνταλλαγὴ ἀντεγκλήσεων τὴν ὁποία ἔχω ξεκινήσει ἐγώ.
Τέλος, σᾶς παρακινῶ καὶ πάλι νὰ ψάξετε καλύτερα γιὰ δημοσιεύσεις καὶ παρουσιάσεις μου στὸ διαδίκτυο. Ὑπάρχουν καὶ πρωτότυπες καὶ ἄλλες ποὺ τὶς ἔχω ἐπιμεληθεῖ ἢ καὶ μεταφράσει.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, τώρα, νὰ σᾶς ἐρωτήσω καὶ κάτι ἀπολύτως προσωπικό ; Ἀφοῦ ἔχετε γράψει βιβλίο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν στερεῖσθε εὐαισθησίας καὶ καλλιεργείας. Εἶναι δύσκολο γιὰ ἕναν ἄνθρωπο μὲ αὐτὰ τὰ ἐφόδια νὰ δεχθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔκανε καὶ ἕνα λάθος ; Γιατί, μὲ τὸ πεῖσμά σας νὰ ὑποστηρίξετε κάτι καταφανῶς ἀντίθετο στὰ πραγματικὰ περιστατικά (στὶς ἡμερομηνίες !), καθιστᾶτε ἑαυτὸν ἀναξιόπιστο καὶ γιὰ ἄλλα ζητήματα στὰ ὁποῖα, ἐνδεχομένως, θὰ μπορούσατε νὰ φωτίσετε τοὺς συμπολίτες σας ; Ἕνας σημαντικὸς λόγος (ὄχι ὁ μόνος) γιὰ τὸν ὁποῖον ἄρχισα νὰ γράφω μόνον μετὰ τὰ 35 ἦταν καὶ ἡ «πολιτικὴ ὀρθότης» πού ἔβλεπα, ἀπὸ μικρὸ παιδί, σὲ κείμενα, ὄχι λογοτεχνικά, ἀλλὰ τεχνικά, ὅπως ἡ ἐτησία Ἔκθεσις τοῦ Διοικητοῦ τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος ! Δὲν μποροῦσα νὰ διαγνώσω τὴν ἀσθένεια τοῦ «κατὰ τοὺς καιροὺς πολιτεύεσθαι» τότε. Ἀλλά, βεβαίως, δὲν ἦταν δύσκολο νὰ ἀναφωνήσω μαζὶ μὲ τὸν Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Ὅλα ἔχουν γραφεῖ · ἀρκεῖ νὰ τὰ διαβάσει κανείς». Ἀπὸ τὰ στενὰ αὐτὰ ξέφυγα μὲ μεγάλο κόστος καὶ μεγάλο κόπο. Ἀλλά, πιστέψτε με, ἄξιζε τὸν κόπο. Ἂν στὴν πορεία αὐτήν βλέπετε κάτι πού σᾶς ἐνδιαφέρει, δὲν θὰ εἶναι ἡ ἐδῶ λογομαχία μας ἐντελῶς ἄκαρπος.
Υπενθύμιση στον ανιστόριτο, αμετανόητο ερυθροπαρμένο αρθρογράφο :
Συμπτωματικώς, την 28η Οκτωβρίου 1940, επρόκειτο να κυκλοφορήσει και το φύλλο της 26ης Οκτωβρίου του «Ριζοσπάστη». Οι εξελίξεις, βρήκαν το επίσημο έντυπο του ΚΚΕ στο πιεστήριο κι έτσι πρόλαβε να αναφερθεί στις εξελίξεις στη δεύτερη σελίδα του. Στην προκήρυξή του το ΚΚΕ, τις ώρες που οι Έλληνες οδεύουν προς το πολεμικό μέτωπο και απαιτείται εθνική ομοψυχία, υψηλό ηθικό και σύνεση, καλεί τον κόσμο σε απεργίες και ανατροπή της κυβέρνησης Μεταξά, ενώ διακηρύσσει με ζήλο τη «συνεργασία» με την «ειρηνόφιλη» Σοβιετική Ένωση (δηλαδή τη συνέταιρο του Χίτλερ και του Άξονα, που εισέβαλε στην Πολωνία και στη Φιλανδία). Το ΚΚΕ, ισχυρίζεται πως «δεν κηρύσσει τη λιποταξία», αλλά ουσιαστικά αυτό ακριβώς κάνει, όταν καλεί τον «κάθε Έλληνα πατριώτη» να στραφεί εναντίον του «πραγματικού υποκινητή» του πολέμου, δηλαδή να ανατρέψει την κυβέρνηση Μεταξά που εκείνες τις δραματικές στιγμές βρίσκεται στο τιμόνι της εξουσίας -την κυβέρνηση της «βασιλομεταξικής σπείρας»:
ΚΑΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, κάτω η βασιλομεταξική σπείρα που τον προκάλεσε, όντας πουλημένη τούτη τη στιγμή στους εμπολέμους Εγγλέζους!
ΕΙΡΗΝΗ, Να σώσουμε τον λαό και την Ελλάδα.
Κυβέρνηση Μετώπου Εθνικής Σωτήρας—Ειρήνης και προσανατολισμό προς την ισχυρή και ειρηνόφιλη Σοβιετική Ένωση!
ΛΑΕ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Τις θανατικές μπόμπες των αεροπλάνων και του στόλου της φασιστικής Ιταλίας που θερίζουν τα παλληκάρια μας στα μέτωπα και τους γέρους και τα γυναικόπαιδα στις πόλεις και τα χωριά, τις προκάλεσε η βασιλομεταξική σπείρα. Πουλημένη τούτη τη συγκεκριμένη στιγμή στους εμπολέμους Εγγλέζους η σπείρα αυτή, οδήγησε τον λαό μας σ’ έναν πόλεμο άσκοπο, μάταιο κι εγκληματικά τυχοδιωχτικό για τα συμφέροντα των Εγγλέζων πλουτοκρατών και για να χάσει τον λουφέ της εξουσίας. Τον λαό και την πατρίδα μας δεν θα τους σώσει ο πόλεμος μα η ειρήνη. Την ειρήνη την υπονόμευαν στη χώρα μας η σπείρα των Εγγλέζων πλουτοκρατών με τον Μεταξά, και τον βασιλιά, τους προφορές τους. Ο πόλεμος αυτός σημαίνει για τον λαό μας ολοκληρωτική σφαγή, για την πατρίδα μας κατερείπωση και θα καταλήξει στην ξενική σκλαβιά. Όλ’ αυτά είναι ακόμα καιρός να τ’ αποφύγουμε. Θα τ’ αποφύγουμε όμως μονάχα όταν ο λαός συντρίψει έγκαιρα τους πρωταίτιους της συμφοράς, τη σπείρα Μεταξά—Γλύξμπουργκ.
Δεν κηρύσσουμε τη λιποταξία, τη φυγή μπροστά στον εχτρό. Μα η αλήθεια η πραγματικότητα επιβάλλει σε κάθε Έλληνα πατριώτη, να δει πως τη συγκεκριμένη αυτή στιγμή ο πραγματικός υποκινητής και φορέας του πολέμου στη χώρα μας είναι η βασιλομεταξική σπείρα. Για την ανατροπή της πρέπει λοιπόν ο καθένας μας, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ν’ αγωνιστεί.
ΛΑΕ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μη γελιέσαι απ’ τις άτιμες ψευτιές και πλαστογραφίες που χαλκεύει η βασιλομεταξική σπείρα για να σε παρασύρει στον όλεθρο, διαδίνοντας πως η Σοβιετική Ένωση θα τη βοηθήσει κατά της Ιταλίας. Η Σοβιετική Ένωση δεν μπορεί να γίνει όργανο των Άγγλων πλουτοκρατών και των ντόπιων οργάνων τους -της βασιλομεταξικής σπείρας. Η Σοβιετική Ένωση δεν μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας στους δήμιους αυτούς του ελληνικού λαού, την ώρα που ο λαός μας υπερεντείνει τις προσπάθειες του ν’ απαλλαγεί απ’ αυτούς και ν’ αποχτήσει μαζί με την ειρήνη, και την αληθινή ελευθερία του. Η Σοβιετική Ένωση διάψευσε τις διαδόσεις αυτές και η Κομμουνιστική Διεθνής προειδοποίησε πως την Ελλάδα την τραβάει μόνη κι ανίσχυρη στον πόλεμο η κυβέρνηοή της.
Η Σοβιετική Ένωση αγωνίζεται για την ειρήνη και συνεχώς καλεί όσα κράτη την θέλουν (ανεξάρτητα απ’ το εσωτερικό τους καθεστώς) να πάνε μαζί της αν θέλουν ν’ αποτρέψουν τον πόλεμο απ’ τα εδάφη τους. Τις σωτήριες για τον λαό και την πατρίδα μας προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης ΤΙΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ η βασιλομεταξική σπείρα. ΑΥΤΟ ΠΛΕΡΩΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΜΠΛΕΚΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ! Και ΓΙ’ ΑΥΤΟ η σωτηρία είναι δυνατή μονάχα, όταν η χώρα μας αποχτήσει κυβέρνηση που θα εκφράζει πραγματικά τους πόθους του λαού -την ειρήνη- και θα συνεργαστεί με τη Σοβιετική Ένωση.
ΛΑΕ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Όσο πιο σύντομα ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα, τόσο πιθανότερο είναι να γλυτώσουμε απ’ τη βέβαιη σφαγή του λαού, την ταπεινωτική «ειρήνη», τον διαμελισμό της χώρας και την υποδούλωση του λαού μας σε καινούργια ξενική σκλαβιά.
Το κόμμα μας (ΚΚΕ), έγκαιρα μίλησε για τους κιντύνους που διατρέχουμε όσο η διδαχτορική σπείρα παραμένει στην εξουσία και σας κάλεσε ν’ αγωνιστείτε για την ανατροπή της. Όσο είναι αλήθεια πως οι κίντυνοι αυτοί βγήκαν πραγματικοί, τόσο είναι σωστά και τα λόγια αυτά που σας βροντοφώναζουμε με όλη τη δύναμή μας.
Τον λαό και την πατρίδα δεν θα τους σώσουμε σκοτωνόμενοι από τους φασίστες Ιταλούς για τα συμφέροντα των Άγγλων πλουτοκρατών και των οργάνων τους, της βασιλομεταξικής σπείρας, που τυρραννεί και λυμαίνεται μαζί με τους Διάκους και Μποντοσάκηδες τον λαό μας.
ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΗ ΜΟΝΑΧΑ, ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΟΜΕΤΑΞΙΚΗ ΣΠΕΙΡΑ, ΑΠΟΧΤΩΝΤΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ-ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΟΦΙΛΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Το Κόμμα μας καλεί τον ελληνικό λαό στην αποφασιστική πάλη για την ανατροπή της φιλοπόλεμης, βασιλομεταξικής σπείρας. Με διαδηλώσεις, απεργίες, με καθόδους απ’ τα χωριά στις πόλεις, όλοι με μια φωνή: ΕΙΡΗΝΗ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ. Η ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΛΕΜΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΒΑΣΙΛΟΜΕΤΑΞΙΚΗ ΣΠΕΙΡΑ.
ΕΙΡΗΝΗ: ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕΒΑΣΤΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΡΟΜΕΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ.
28-10-1940
Η Κεντρική Επιτροπή ΤΟΥ ΚΚΕ
Υδροχόε, όσο κι αν βρίζεις…νερό στο μύλο μου ρίχνεις. Για όλα αυτά έχω γράψει χιλιάδες λέξεις και είμαι ο πρώτος που έχει δημοσιεύσει ολόκληρο το Μανιφέστο τη Παλαιά Κεντρικής Επιτροπής στο διαδίκτυο. Αν διάβαζες τις παραπομπές μου θα είχες γλιτώσει το ρεζιλίκι…το οποίο υπάρχει έστω κι αν φοράς τον φερετζέ. Κι αν δεν ξέρουμε εμείς ποιος είσαι, ξέρεις εσύ πως την πάτησες…τη νάρκη.
Καλά, ὁ συντάξας τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση συγγραφεὺς εἶναι ἢ ναρκοθέτης ; Ἐάν, πάντως, εἶναι λαθροκηνυγὸς καὶ βάζει δόκανα, αὐτὰ ὁμοιάζουν «μὲ τὰς ἀμβλείας καὶ ἐσκωριασμένας ἐκείνας λαβίδας, τὰς μὴ δυναμένας νὰ συλλάβωσι τὸ θήραμα.»
Ὰς εἶναι, χάρη στὸ ἐνδιάφερον του γιὰ νάρκες καὶ παγίδες, βρῆκα ὅτι τὸ σύνολο τοῦ ἔργου τοῦ Παπαδιαμαντη καὶ πολλῶν μελετητῶν του ἔχει ψηφιοποιηθεῖ πλήρως καὶ διατίθεται σὲ κάθε ἐνδιαφερόμενο δωρεὰν στὸ διαδίκτυο :
http://papadiamantis.net/%E1%BC%8D%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%94%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-pdf
Αὐτὴ εἶναι πραγματικὴ ἐθνικὴ προσφορά !