Ενώ δεν λείπουν οι σπουδαίοι, στις θέσεις-κλειδιά πλεονάζουν οι ασήμαντοι

Κωμικοτραγικά όσα διαδραματίστηκαν και συνεχίζουν να επισυμβαίνουν περί την εκλογή αρχηγού της συντηρητικής παράταξης. Χλεύη αντιπάλων και φίλων. Αν η διαλυτική εσωστρέφεια αφορά την παράταξη, δικό της το πρόβλημα. Αφορά όμως το πολίτευμα, τελικά την πατρίδα. Και αυτό είναι μείζον εθνικό ζήτημα.

Από την άλλη πλευρά του λόφου η κυβερνητική πλειοψηφία είναι άκρως εύθραυστη με μόλις 153 βουλευτές, εξ ων οι 3 ελεγχόμενοι απολύτως από την Άγκυρα. Ενώ ορθώνονται ενώπιον της οι συμπληγάδες: ασφαλιστικό – αγροτική φορολόγηση.

Υπό τα δεδομένα αυτά αποτελεί εκ πρώτης όψεως πράξη ευβουλίας η καταφυγή του Πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έστω και αν οι αντίπαλοί του την είδαν ως ενέργεια απελπισίας. Ο ΠτΔ ομολογουμένως εκφράζει σήμερα την συνείδηση του Έθνους. Οι αναφορές του σε Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά και Σκοπιανό με τρόπο που τα επαναφέρει στις καθαρές αφετηρίες τους μπορούν να φρονιματίζουν τους νυν διαχειριστές και το σύνολο του πολιτικού φάσματος, το οποίο ρέπει, από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα, στον ενδοτισμό.

Διανύουμε φάση ραγδαίας απορρύθμισης του δημοσίου βίου. Ενώ από το Έθνος δεν λείπουν οι σοφοί και οι σπουδαίοι στις θέσεις κλειδιά πλεονάζουν οι ασήμαντοι.

Διαθέτουμε μία κυβέρνηση που ολοφάνερα τά ’χει κυριολεκτικά χαμένα. Δεν γνωρίζει η αριστερά της τι ποιεί η υπόλοιπη αριστερά της…  Και έχουμε μία αντιπολίτευση που όχι μόνο δεν είναι δυνάμει κυβέρνηση, ως ώφειλε θεσμικά, αλλά ούτε αρχηγό μπορεί να εκλέξει. Κυβερνήσεις, έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο Γέρος) «έχουν όλα τα καθεστώτα. Αντιπολιτεύσεις μόνον αι δημοκρατίαι». Εδώ  δεν έχουμε ούτε αντιπολίτευση άγνωστο πόση δημοκρατία μας απομενει.

Εξυπακούεται ότι οι πολιτικοί ταγοί γνωρίζουν την γεωπολιτική μας πραγματικότητα. Και π.Μ. και μ.Μ. (= προ και μετά Μνημόνιο) η δραστική σμίκρυνση της εθνικής μας κυριαρχίας, η εν εξελίξει εκποίηση του εθνικού πλούτου, ο τελειωτικός αφελληνισμός των τραπεζών μας και η πανταχού και πάντοτε παρούσα διαπλοκή (βρέχει, χιονίσει, δεξιά, αριστερά… αυτή αμετακίνητη) έφτασε τη χώρα στην ολική καταστροφή.

Η πρωθυπουργική αχρείαστη επίσκεψη στην Άγκυρα, οι χλωμές σποραδικές αναφορές των υποψηφίων για την ηγεσία της Ν.Δ. στα μεγάλα εθνικά και οι ακόμη σπανιότερες του λοιπού φάσματος δεν συνιστούν πολιτικό προσωπικό μυημένο και au courant στα μείζονα εθνικά – διεθνοπολιτικά.

Κραυγαλέος ο εφησυχασμός μας για τις διαρκείς παραβιάσεις – προσβολές της κυριαρχίας μας από την Τουρκία, τα τεκταινόμενα στην Μεγαλόνησο, για τις μεθοδεύσεις του εσχάτως υπερδραστηριοποιηθέντος Βερολίνου που αυτοπροβάλλεται ως επιδιαιτητής στο Αιγαίο.

 

Όλα αυτά προκαλούν τον σκληρό πυρήνα του Ελληνισμού αλλά παραμένουν εν πολλοίς αναπάντητα.

Ιδιαιτέρως χρήσιμο το σχήμα Ελλάς – Κύπρος – Ισραήλ.  Να συμπεριλάβει όμως άμυνα – ασφάλεια. Αυτό θα καθιστούσε νουνεχή τον Τούρκο.

Ο νεοοθωμανός εταίρος τού ISIS  κατέρριψε επί συριακού εδάφους το ρωσικό Sukhoi. Χαρές και πανηγύρια το ΝΑΤΟ και ο ανώριμος Ομπάμα. Οι επιχαίροντες δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας. Αν δεχτούμε την τουρκική καταγγελία, το ρωσικό αεροσκάφος παραβίασε για 17 δευτερόλεπτα τον εναέριο χώρο τους, οι προστατευόμενοι όμως του ΝΑΤΟ νεοοθωμανοί παραβιάζουν ώρες, ημέρες και έτη τον εναέριο, θαλάσσιο και το έδαφος της Ελλάδος. Αυτό δεν συγκίνησε κανέναν τους. Ντροπή!

Ο Πούτιν  κατήγγειλε «πισώπλατη μαχαιριά από τους συνεργούς των τρομοκρατών» (διάβαζε: Ερντογάν – Νταβούτογλου και όλα τα παιδιά). Δοκιμάζεται η συμμαχία Ρωσίας – Δύσεως που προοιωνίζονταν το γρήγορο τέλος της συριακής τραγωδίας και βαθαίνει το χάσμα Μόσχας – Άγκυρας.

Αναντίλεκτη αλήθεια: «Ο Μωάμεθ επιβλήθηκε σκοτώνοντας, ο Ιησούς Χριστός κάνοντας να σκοτώνονται οι δικοί του» (Pascal, Στοχασμοί, 599). Η διαφορά συγκλονιστική.

Τα τουρκονατοϊκά παιχνίδια με τη Ρωσία βρίσκουν τον μάστορή τους. Ο Πούτιν δεν (εμ)παίζεται. Η κλασική μας σοφία συμβουλεύει: «ου παντελώς δει τοις πονηροίς επιτρέπειν / αλλ’ αντιτάττεσθαι» (Μένανδρος).

Για να μετρήσουμε τις αντοχές μας ανιχνεύουμε τον κύριο εθνικό πυλώνα, την οικογένεια. Διάγνωση: προϊούσα αποσύνθεση. Ο ετήσιος αριθμός διαζυγίων που τα τελευταία δέκα χρόνια έκειτο μεταξύ 12 – 13.000, εκτοξεύτηκε το 2014 στις 18.353! Και μη μιλάτε για συριζαϊκές εκκεντρικότητες και ιδεοληψίες, η Ντόρα ψέγει τον Σαμαρά γιατί δεν νομοθέτησε τον γάμο των ομοφύλων οδυρόμενη ότι «τώρα θα το φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να το ψηφίσουμε, αλλά έπρεπε να το είχαμε φέρει εμείς» ! [Παρόν, 22/11/15].

Οι ανθρώπινες κοινωνίες και η δική μας απέβαλαν προ πολλού την διάσταση του ιερού και της αγιότητας. Κοινωνίες χωρίς την αγιότητα πάσχουν από αποϊέρωση. Είναι ελλειμματικές. Ο Γιάννης Ρίτσος που οι φίλοι του τον θέλουν μαρξιστή κ.τ.τ, μας ανοίγει τα μάτια: «Ίσως η άλλη όψη του ωραίου να είναι η αγιότητα». «Τα φύλλα φέγγουνε κεριά στ’ αλώνι της πατρίδας/κι ένας αιτός από ψηλά διαβάζει το Βαγγέλιο» (18 Λιανοτράγουδα). Το Ευαγγέλιο σύντροφοι!