Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
Ήρθε και μίλησε τις προάλλες εδώ στο Κιλκίς ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, σε μία λαμπρή εκδήλωση για την επέτειο μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Εξαιρετική και συγκινητική ήταν η συμμετοχή μαθητών δημοτικών σχολείων της πόλης μας (2ου και 4ου Δ.Σ.), οι οποίοι δίνουν και την πρέπουσα και αποστομωτική απάντηση στον κυρ-Φίλη υπουργό.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, είναι γνωστό, ότι πρωτοστάτησε και αγωνίστηκε σθεναρώς για την υιοθέτηση, ψήφιση και καθιέρωση της 19ης Μαΐου, κάθε έτους, ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Ουδείς το αρνείται και πάντες τον τιμούν γι’ αυτό, αλλά και για τον μη συμφυρμό του με την «σοσιαλεπώνυμη» λοιμική.
Όμως, κατά την ομιλία του, επί εικοσάλεπτο εκθείαζε, παρουσιάζοντάς τον ως σχεδόν το επιφανέστερο τέκνο του Ποντιακού Ελληνισμού, τον καρδινάλιο Βησσαρίωνα τον γνωστό εξωμότη και λατινόφρονα, άλλοτε μητρόπολη Νικαίας.
Ο Βησσαρίων, πριν προδώσει την Ορθοδοξία και το Γένος, υπήρξε περίφημος λόγιος και συμμετείχε ως μητροπολίτης στην ψευτοσύνοδο Φερράρας- Φλωρεντίας (1438-1439). Κατά την διάρκεια της «συνόδου» αποσκίρτησε μυστικά από την Ορθοδοξία – τα παπικά φλουριά και το καρδιναλικό αξίωμα έπαιξαν τον ρόλο τους- υποστήριξε με πάθος την «ένωση» των Εκκλησιών και το πρωτείο του πάπα. Οι ορθόδοξοι (και η ποντιακή παράδοση) από εκείνη την στιγμή τον αντιμετώπισαν ως προδότη, εξωμότη και εξωνημένο.
Γενίτσαρος του παπισμού ερίζει κατά την διάρκεια της ψευτοσυνόδου με τον στύλο της Ορθοδοξίας, ατρόμητο ιεράρχη της Εφέσου, άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Όταν ο άγιος χαρακτήρισε τον πάπα αιρετικό (όπως διασώζει ο Σύλβεστρος Συρόπουλος, που είναι παρών στην σύνοδο), ο εξωμότης Βησσαρίων διέρρηξε τα ιμάτιά του. Τότε του είπε ο άγιος Μάρκος την περίφημη φράση: «Συ υπάρχεις κοπέλιν (δούλος) και εποίησας ως κοπέλιν». (Κατά τον άγιο Μάρκο ο πάπας είναι αιρεσιάρχης. Ας τα διαβάζουν αυτά κάποιες σήμερα παπόφιλες κεφαλές, που ευκαίρως-ακαίρως συγχρωτίζονται και φωτογραφίζονται με το «θηρίο» της Ρώμης).
Η ληστρική σύνοδος, με τα φλωρία, τους δελεασμούς και τις εξαχρειώσεις, κατέληξε σε συμφωνία-μνημόνιο. Υπογράψαμε, εξομολογείται ο Συρόπουλος, «και ημείς οι δείλαιοι εθελοακουσίως, οίμοι, ως οίδας Χριστέ βασιλεύ… εν μυχοίς καρδίας στένοντες και δακρύοντες».
Ένας, έναντι μυρίων, αντιστέκεται, ένας που σηκώνει στους ώμους του την αγία Ορθοδοξία. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. «Ουδέν εποιήσαμεν» αναφωνεί εξαγριωμένος και ηττημένος ο πάπας. Ζητά να του τον παραδώσουν «ίνα κριθή» από την εγκληματική Ιερά Εξέταση. (Σ’ όλα αυτά πρωταγωνιστεί το «κοπέλιν», ο προδότης Βησσαρίων). Ευτυχώς ο Ιωάννης Παλαιολόγος δεν δέχτηκε την ατιμωτική παράδοση. Ο «μεγάλος Πόντιος» Βησσαρίων, μετά την άλωση της Πόλης, είναι αλήθεια ότι παρότρυνε με ζέση τους δυτικούς να οργώσουν σταυροφορία κατά των Τούρκων. (Παραλίγο να εκλεγεί και πάπας).
Υπέβαλε αλλεπάλληλα υπομνήματα, σχέδια επί σχεδίων για συμμαχίες και συνασπισμούς, εκφωνούσε λόγους, αναλάμβανε διπλωματικές αποστολές, διαπραγματευόταν, εκλιπαρούσε. Γνώριζε ωστόσο ότι οποιαδήποτε εκστρατεία των ηγεμόνων με τις ευλογίες του πάπα δεν θα οδηγούσε στην απελευθέρωση των Ελλήνων, αλλά στην υποταγή τους σε δυτικούς δυνάστες, στην επιβολή δηλαδή νέας Φραγκοκρατίας σε ολόκληρη την Ανατολή, κυριαρχίας εξίσου στυγνής με την οθωμανική. Δεν αγωνιζόταν για την λύτρωση του Ελληνισμού από τον τουρκικό ζυγό αλλά για τον δογματικό προσηλυτισμό και εκλατινισμό του.
Ο Βησσαρίων είχε προσχωρήσει ολοψύχως στο λατινικό στρατόπεδο και έπαιζε το ρόλο του δογματικού διαφωτιστή και πολιτικού πράκτορα του παπισμού και των ηγεμόνων. Ελληνικοί πληθυσμοί ήταν από το 1204 υποταγμένοι στους Φράγκους. Αλλά για τον καρδινάλιο η Φραγκοκρατία δεν αποτελούσε δουλεία. Υπερασπιζόταν και ευλογούσε την τυραννική βενετική κατοχή. Ένωση των Εκκλησιών σήμαινε βίαιη ενσωμάτωση στον λατινικό κόσμο και ύστερα αφελληνισμό. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι κύριο μέλημα των Δυτικών ήταν ο εκλατινισμός των Ελλήνων. Ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εκρίζωση της Ορθοδοξίας παρά για την εκδίωξη των Οθωμανών. Πολλοί μάλιστα παπικοί απέκρουαν κάθε κινητοποίηση για απώθηση των Τούρκων από τα βυζαντινά εδάφη πριν από την υποταγή ή και εκμηδενισμό των Ελλήνων που επέμεναν στο ορθόδοξο δόγμα.
(Οι σταυροφορίες, η μεγαλύτερη απάτη της παγκόσμιας ιστορίας, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ληστρικές επιχειρήσεις-σωτήρια διέξοδος από την δεινή οικονομική και κοινωνική κρίση που μάστιζε την μεσαιωνική Δύση. Κατά τις σταυροφορίες ο πάπας, που επεδίωξε και την υποταγή και εξαφάνιση της Ορθοδοξίας, και οι ηγεμόνες υπόσχονταν στους εξαθλιωμένους χωρικούς και τους πειναλέους εργάτες και λοιπά αποβράσματα της Δύσης τα πλούτη του Βυζαντίου-Ρωμανίας και άφεση αμαρτιών. Ο ναζισμός αιώνες αργότερα, όπως και όλοι οι δυτικοί αποικιοκράτες, διαβεβαίωνε τους Γερμανούς στρατιώτες πως υποτάσσοντας τους λαούς θα γίνουν από προλετάριοι, αφεντικά.
Ο Βησσαρίων ακόμη έχει αναλάβει μετά την κατάρρευση την κηδεμονία των ανήλικων παιδιών του Θωμά Παλαιολόγου, που κατέφυγαν στην Ιταλία και απάνθρωπα αξιώνει τον αφελληνισμό τους, όπως διαβάζουμε στο «Χρονικόν» του Γ. Φραντζή.
«Να γίνουν τέλειοι Λατίνοι, να απαρνηθούν την ελληνικότητά τους, να συχνάζουν στις καθολικές εκκλησίες, να γονατίζουν, να προσκυνάνε… Δίνει εντολή να ενταχθούν στη συνοδεία των «αρχοντόπουλων» ένας ή δύο φραγκοπαπάδες- «είναι αναγκαιότητα διά να ψάλλωσι λειτουργίαν λατινικήν συνεχώς. Είναι γαρ χρεία να ζώσι τα παιδιά λατινικώς». Και να τα επιβλέπουν οι άνθρωποι της συνοδείας για να μη φεύγουν από την εκκλησία όταν μνημονεύεται ο πάπας «ωσάν το εποίησαν εις την στράταν οπού ήρχεσθε, διότι αν φεύγωσι από την εκκλησίαν, είναι χρεία να φεύγωσι και από την Φραγκιάν». Και «να φροντίζετε την παίδευσίν των και τα ήθη των… να ζουν φραγκικά παντελώς, ήτοι να ακολουθώσι την εκκλησίαν κατά πάντα ωσάν Λατίνοι και ουχί αλλέως, να ενδύωνται λατινικώς, να μάθουν να γονατίζουν τους υπερέχοντας και πάπαν και καρδιναλίους και τους άλλους αυθέντας, να αποσκεπάζωνται το κεφάλι τους… όταν υπάγουν να ιδούν καρδινάλιον ή άλλον όμοιον αυθέντην, να μηδέ καθίσουν ποσώς, ειμή να γονατίζουν και απέκει όταν τους είπη εκείνος να σηκωθούσιν… ας μανθάνωσιν από τώρα να γονατίζουν επιτήδεια και εύμορφα… υπάγετέ τους συνεχώς εις τας εκκλησίας… Ει δε ταναντία ποιούσιν, εγώ δεν θέλω δυνηθείν να τους βοηθήσω ουδέ όλως». Υπογραφή: Βησσαρίων καρδινάλις και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Αν ήθελε να αναφερθεί ο Μ. Χαραλαμπίδης σε σπουδαίους Πόντιους, σε αληθινά μεγάλους, δεν θα μιλούσε για τον Βησσαρίων, αλλά για έναν ανώνυμο Πόντιο, σαν αυτόν που διασώζει ο Δαμ. Βασιλειάδης, στο βιβλίο του «Ο ΛΑΜΠΟΝ ΑΣΟ ΚΑΡΣ», το ηρωικό οδοιπορικό του πατέρα του. Διαβάζουμε στην σελ. 32 (εκδ. «Στοχαστής») του βιβλίου:
«Να αναφέρουμε ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στο χωριό από τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα και δείχνει το μέγεθος των δεινοπαθημάτων των Ποντίων. Το διασώζει ο εκπαιδευτικός Γεώργιος Γεωργιάδης στο βιβλίο του: Οι Πόντιοι του Καυκάσου, Θεσσαλονίκη 1957, σ. 18-19.
Αι καθ’ ημέραν διελεύσεις εντεύθεν στρατιωτικών τμημάτων και οι καταυλισμοί, συνεπιφέρουν βιαιοπραγίας, λεηλασίας και διαρπαγάς, δολοφονίας και κτηνώδεις εκβιασμούς.
Ενδεικτικόν τούτου είναι το εξής:
Εις το χωρίον Χοσμπερίκ καταλύει μίαν ημέραν του 1877 τουρκικόν απόσπασμα. Ο επικεφαλής τούτου Μεχραλής, καλεί έναν των προυχόντων από τον οποίον απαιτεί σειράν εκδουλεύσεων μεταξύ των οποίων και τινάς απολύτως απαραδέκτους: Γυναίκα.
Εν τω μεταξύ, ενώ νέοι και νέαι, γυναίκες και παιδιά έχουν αποκρυβεί επιμελώς, ομάδες στρατιωτών περιφέρονται ανά το χωρίον, το οποίον και λυμαίνονται παντοιοτρόπως ως κουρσάροι και πειραταί… Ο Μεχραλής ικανοποιήσας και κορέσας όλας του τας επιθυμίας, ιδού ότι ζητεί από τον Πόντιον προύχοντα, γυναίκα… Απειλεί τούτον, επισείων επί της κεφαλής του την σπάθην του.
Αυτός όμως αρνείται. Προσφεύγει εις τον εφημέριον του χωρίου και ζητεί να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων, διότι φοβείται την εκτέλεσίν του.
«Δέβα ευλογημένε, δέβα», τον λέγει ο ιερεύς. «Εσύ κοινωνισμένος είσαι. Ση μεσ’ τη παραδείσ’ θα πας. Δέβα και μη φογάσαι».
Παρουσιάζεται εις τον Μογγόλον αξιωματικόν, άνευ φυσικά θύματος γυναικός. Αναφέρει.
Εκείνος εξαγριώνεται… Επιμένει σταθερώς εις την αισχράν απαίτησίν του. Διά να αποσοβήσουν οι άλλοι την εκτέλεσιν του πτωχού γέροντος αποφασίζουν να εκδώσουν εις τον άξεστον τουρκαλάν, μίαν μουσουλμανίδα βοσκόν, που έχουν, αφού φυσικά την ενδύσουν δια ποντιακής τινός αμφιέσεως.
Ούτε τούτο μπορεί να διαπράξει ο έντιμος Χοσμπερικλής.
Παρουσιάζεται και πάλιν εις τον αγροίκον στρατιωτικόν, ρίπτεται επί του δαπέδου, τοποθετεί τον τράχηλόν του επί του κατωφλίου της θύρας και προκαλεί την άμεσον επί τόπου σφαγήν του.
«Το κεφάλι μ’ δίγω και γαρίν κι δίγω σε».
Παραδόξως ο Τούρκος συγκινείται, τον ανασηκώνει, τον κτυπά εις τον ώμον λέγοντας: «Εύγε Έλληνα. Μεγάλη καρδιά έχεις» και του χαρίζει την ζωήν…».
11 comments
O Πάππας της Ρώμης αρνήθηκε να αποδεχθεί την “συμφωνία” που είχε επιτευχθεί με την ουσιαστική συμβολή του Μητροπολίτου Βησσαρίωνος , ο οποίος είχεν αντικαταστήσει τον Μητροπολίτη Μάρκο Ευγενικό , μετά από διαταγή του αυτοκράτορος Ιωάννου Παλαιολόγου , του τελευταίου εξορισθέντος στην νήσον Λήμνον !
Κατά την παρουσίαση του κειμένου της “συμφωνίας” , που ουσιαστικώς παρέδιδε την Ανατολικήν Εκκλησίαν
μας στους Λατίνους , ο Πάππας αναζήτησε την υπογραφή του Μάρκου Ευγενικού . Επειδή αυτή δεν υπήρχε,
εστράφη προς τους λατίνους Καρδιναλίους και εξεστόμισε την περίφημη φράση “Εποιήσαμεν λοιπόν ουδέν”! ! Η “συμφωνία” ακυρώθηκε και η υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό αποφεύχθηκε ..!
Ήταν προφανές ότι γιά τον Πάππα η “συμφωνία” δεν θα είχε καμμία αξία χωρίς την υπογραφή του Μεγάλου Μάρκου του Ευγενικού !
(Κατά την πολύμηνη Σύνοδο της Φλωρεντίας-Φερράρας τηρήθηκαν πρακτικά ,στα λατινικά και στα ελληνικά, τα οποία έχουν διασωθεί) .
Το σημαντικό αυτό γεγονός έχει σήμερα ιδιαίτερη σημασία γιά εμάς : Μας δείχνει πόσο μεγάλη (μεγίστη) σημασία είχαν και εξακολουθούν να έχουν τα ονόματα !!! Αναφέρομαι στο ζήτημα της ονομασίας του όμορου κρατιδίου των Σκοπίων. Δεν πρέπει η Ελλάδα ποτέ να αναγνωρίσει το κρατίδιο των Σκοπίων υπό οιανδήποτε ονομασία που θα εμπεριέχει επιθετικό ή επιρρηματικό προσδιορισμό του πανάρχαιου ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας διότι μόνον εμείς είμαστε οι μοναδικοί (ιστορικά, εθνικά, πολιτιστικά, γλωσσικά) κληρονόμοι και νόμιμοι κάτοχοι του ονόματος της Μακεδονίας, και, τα ονόματα που έχουν ιδιαίτερη σημασία γιά εμάς , δεν τα εκχωρούμε σε ΚΑΝΕΝΑΝ ! Ο πάππας Ονώριος εγνώριζε την μέγιστη σημασία των ονομάτων , 600 χρόνια πριν . Εμείς τίποτε δεν έχουμε αντιληφθεί έκτοτε ;
Θαυμάζω πολύ τόν άγωνιστην πατριώτη, διδάσκαλον τού γένους Δημήτριο Νατσιόν, άλλά μερικές φορές μάς μπερδευει
Είναι δυνατὀν να μην έγνώριζαν οι Τούρκοι ή οί προδότες για τα “κρυφά”σχολεία;
Eιμαι χριστιανος ως εκ τουτου δεν δυναμαι να ειμαι Eλλην. Γενναδιος Σχολαριος
Όσοι λαοί ήσαν ύπό τόν Πάπαν έλευθερώθηκαν πριν άπό πολλές έκατονταετίες. όσοι όμως ήταν κάτω άπό τό τουρκικό ζυγόν είναι άκόμα ύπόδουλοι. Ποίοι λοιπὀν ήταν καλύτεροι Έλληνες ό Μαρκος ό Εύγενικός, ό Αγιος Φώτιος, ό Γενναδιος Σχολαριος ή ό Βησαρίων κσί ό Πλήθων;
Ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Παύλου Καλλιγᾶ :
Σελ. 115
Ὁ Μάρκος Ἐφέσου ἐκάθητο σιωπῶν καὶ ἀλγῶν ἐπὶ τοῖς γινομένοις. Ὡς εὐεργεσίαν ἐζήτησε διὰ τοὺς κόπους, οὓς κατέβαλεν εἰς τὰς διαλέξεις, νὰ μὴ ἀναγκασθῇ νὰ ὑπογράψῃ τὸν ὅρον, παραβαίνων τὴν ἰδίαν πεποίθησιν, καθόσον ἄκων καὶ ὑπακούων εἰς τὸν Βασιλέα, ἐχειροτονήθη Ἀρχιερεύς.
Πρεσβείᾳ τοῦ Δεσπότου Δημητρίου, ἀδελφοῦ τοῦ Βασιλέως, συγκατετέθη οὗτος.
Σελ. 121
Ὁ Πάπας ἀπῄτησε πάλιν τὸν Μάρκον Ἐφέσου, ὃν ἔπεισεν ὁ Βασιλεὺς νὰ προσέλθῃ, διαβεβαιῶν, ὅτι οὐδὲν δύναται νὰ συμβῇ εἰς αὐτὸν ἀπαίσιον, ἀλλὰ πρόκειται μόνον περὶ ἀπολογίας. Ὁ Ἐφέσου δὲν ἐδειλίασε νὰ προσέλθῃ πρὸς τὸν Πάπαν καὶ εὑρὼν αὐτὸν καὶ τοὺς Καρδιναλίους προσεκύνησε μετὰ σεβασμοῦ, παρέστησε δὲ ὅτι δὲν δύναται νὰ ἵσταται ὄρθιος πάσχων τοὺς νεφροὺς καὶ τοὺς πόδας. Ἐπετράπη εἰς αὐτὸν νὰ καθίσῃ. Ὁ Πάπας, προέτρεψεν αὐτὸν νὰ στέρξῃ, διότι ἄλλως, ὡς ἀπειθῶν εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, μέλλει νὰ ὑποπέσῃ εἰς τὴν ὀργὴν αὐτῆς καὶ νὰ καθαιρεθῇ. Ὁ Ἐφέσου ἀπήντησε μετὰ παρρησίας, ὅτι αἱ Σύνοδοι καταδικάζουσι τοὺς μὴ πειθομένους τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ πρεσβεύοντας αἵρεσιν. Ἁλλ᾽ αὐτὸς δὲν κηρύττει ἰδίαν δόξαν, οὐδὲ καινοτομεῖ, ἀλλὰ τηρεῖ, ἣν παρέλαβε καὶ ἣν καὶ ἡ Ῥωμαϊκὴ πρὸ τοῦ σχίσματος κατεῖχε. Αὕτη μάλιστα ἐπῃνέθη ἐν τῇ ἐνεστώσῃ Συνόδῳ πολλάκις. Ἐὰν πρῶτον δἐν κατακριθῇ ἡ δόξα, ἣν δοξάζει οὐδεμίαν ὀφείλει δίκην. Οἱ λόγοι οὗτοι ἦσαν τόσον πειστικοί, ὥστε ἀφέθη ἐλεύθερος ν᾽ ἀπέλθῃ.
Σελ. 134
Ἡ διήγησις αὕτη τοῦ Συροπούλου εἶναι τόσον φυσική, ὥστε μαρτυρεῖ περὶ τῆς φιλαληθείας τοῦ ὅλου ἔργου, ἐν ᾧ ἐκτίθεται πλήρης ἡ εἰκὼν καὶ τῶν προσώπων καὶ τῶν πραγμάτων.
Ὁ Συρόπουλος δεικνύεται πρὸς τούτοις δυσμενής, οἷον πρὸς τὸν Ῥωσσίας Ἰσίδωρον, πρὸς τὸν Πνευματικὸν Γρηγόριον καί ἔπειτα Πρωτοσὑγκελλον, καὶ πρὸς τὸν Μιτυλήνης Δωρὀθεον, ἀλλὰ κατὰ τοῦ Νικαίας Βησσαρίωνος οὐδὲν λέγει πικρόν, διότι ἀναγνωρίζει τὴν μεγάλην ἀξίαν τοῦ ἀνδρός, καὶ τὴν ἔξοχον μάθησιν, ἧς οἱ πλεῖστοι ἐστεροῦντο.
Οὕτως οὐδέποτε ἀρνεῖται σέβας ἔκτακτον πρὸς τὸν Γεώργιον Γεμιστόν, καὶ ὅταν πρόκειται περὶ δογματικῶν, ἐνῷ ὁ σοφὸς οὗτος διδάσκαλος ἐπρέσβευεν ἴδιον σύστημα νεοπλατωνικῆς θεοσοφίας καὶ ἐθνικῆς πολυθεΐας ἰδιόρρυθμον.
Καλὸν εἶναι νὰ ἐνθυμούμεθα πότε-πότε ὅτι καὶ ἡ Πλήθων καὶ ὁ Βησσαρίων ἔχουν μεγάλο μερίδιο στὴν ἀναγέννηση τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος. Διότι ὁ φιλελληνισμός, ὁ ὁποῖος πολλὲς φορὲς ἔσωσε τὴν νεωτέρα Ἑλλάδα, ἔχει τὴν ρίζα του στὴν υἱοθέτηση, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἀναγεννήσεως στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη, τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὡς πνευματικοῦ προγόνου των. Οἱ σιδηρουργοὶ τῆς Νυρεμβέργης καὶ οἱ τραπεζίτες τῆς Φλωρεντίας διόρισαν τὸν Σωκράτη καὶ τὸν Πλάτωνα πνευματικοὺς προπάππους τους καὶ ἑαυτοὺς πνευματικοὺς κληρονόμους τους. Μεγάλη παρεξήγησις καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές (ἂν καὶ ὁ Πλάτων καὶ ὁ Σωκράτης δὲν ζοῦσαν γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν ἑαυτούς), άλλὰ ἐμεῖς στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα δὲν ἔχουμε κανένα συμφέρον νὰ τὴν ἀναδεικνύουμε.
Τέλος, ἀπὸ ποῦ προκύπτει ὅτι, ἐὰν, πρὸ τῆς Ἁλώσεως, ἐπικρατοῦσαν οἱ Ἑνωτικοί, οἱ Ἕλληνες θὰ «φράγκευαν» ; Οἱ Ἑπτανήσιοι, ποὺ δὲν ὑπέστησαν τὴν Ὀθωμανικὴ κυριαρχία, δὲν ἔμειναν Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι ; Δὲν μᾶς ἔδωσαν τὸν Ἠλία Μηνιάτη, τὸν Καποδίστρια, τὸν Σολωμό, τὸν Μαβίλη, τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ, τὴν ἀνάδειξη τῆς Νέας Ἐλληνικῆς γλώσσης ; Δὲν εἶναι οἱ ἐξισλαμισμοὶ στὴν Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἀπείρως πολυαριθμώτεροι ἀπὸ τὶς ἀπειροελάχιστες προσχωρήσεις Ἑπτανησίων στὸ Λατινικὸ δόγμα ; Ἀντιθέτως, ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Σταυροφοριῶν, εἶναι πολύ περισσότερες οἱ προσχωρήσεις Ρωμαιοκαθολικῶν κατὰ τὸ δόγμα, ποὺ βρέθηκαν καὶ ὡς κατακτητὲς στὶς Ἑλληνικὲς χῶρες, στὴν Ὀρθοδοξία.
Ἐλπίζω οἱ συναναγνῶστες νὰ ἔχουν τὴν εὐαισθησία νὰ διακρίνουν τὶς διπλωματικὲς ἱκανότητες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἐπισκόπου Ἐφέσου. Πιθανώτατα, ἐπιπλέον τῆς μεγάλης ἀξίας του ὡς πνευματικοῦ ἀνθρώπου, πρόκειται γιὰ τὸν μεγαλύτερο διπλωμάτη ποὺ ἀνέδειξε ἡ, ἤδη περίφημος γιὰ τὴν διπλωματία της, Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αύτοκρατορία. Οἱ φανατικοί, ποὺ τὸν νομίζουν φανατικὸ σὰν κι αὐτούς, πλανῶνται πλάνην οἰκτράν, οἰκτρωτάτην. Δυστυχῶς γι’ αὐτούς, φανατισμὸς καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶναι ἔννοιες ὅλως ἀσύμβατες.
ΥΓ Ἂν ἡ χώρα μας εἶχε στοιχειώδη συναίσθηση τῆς ἱστορίας της, στὶς 19 Ἰανουαρίου κάθε ἔτους θὰ ἔπρεπε νὰ ἑορτάζῃ πανηγυρικῶς τὴν μνήμη τοῦ εἰρημένου Ἁγίου Μάρκου στὸ Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν καὶ στὶς κατὰ τόπους διπλωματικὲς καὶ προξενικὲς ὑπηρεσίες της. Ἄν …
Αγαπητέ κύριε, σας λείπουν γνωστικά εφόδια. Μελετήστε το “η επικαιρότητα του Βησσαρίων” από το Ελληνική ποιότητα και ανάπτυξη & “1204-2004 η Όγδοη Εκατονταετηρίδα” από το Ελληνική πολιτική Παιδεία. Η δικαίωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη δεν είναι τακτική αλλά στρατηγική.
Η λέξη “Έλληνας” κατά την περίοδο του μεσαίωνος (εκτός από την ύστερη περίοδο αυτού), δεν αναφερόταν στους έχοντες ελληνική καταγωγή, αλλά στους ειδωλολάτρες. Ο Γεννάδιος Σχολάριος έζησε το 15ο αιώνα, ενδεχομένως όμως η λέξη “Έλλήνας” να συνέχιζε να χρησιμοποιούνταν μερικώς υπό αυτήν την έννοια στο χώρο της Εκκλησίας.
Μπορεί οι Έλληνες των Επτανήσων να μην εφράγκεψαν, θα πρέπει όμως να ληφθεί υπόψιν ότι η κεφαλή της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τη περίοδο της φραγκοκρατίας εξακολουθούσε να έχει ξεχωριστή και ανεξάρτητη υπόσταση, έστω και αν ήταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Γι αυτό και οι Έλληνες των Επτανήσων διετήρησαν την πίστη τους, παρά τις πιέσεις τις οποίες εδέχθησαν.
Τέλος, δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς τη στάση των “ανθενωτικών”, την θλιβερή εκείνη περίοδο της συνόδου Φερράρας-Φλώρεντίας υπό την πίεση της επερχομένης τουρκικής συμφοράς, όσο βλέπει τη περίοδο εκείνη με κοσμικά κριτήρια. Οι άνθρωποι εκείνοι ενδιαφέρονταν πρωτίστως να διασώσουν την Πίστη τους θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το μέλλον τους στον παρόντα κόσμο. Οι σύγχρονοι Έλληνες δυστυχώς επηρεασμένοι από ένα σωρό υλιστικές θεωρίες των τελευταίων δύο αιώνων και αρκετά στενόμυαλα σκεπτόμενοι, δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε αυτό.
Ἀπὸ τὴν σελίδα 164 τοῦ ἰδίου βιβλίου τοῦ Καλλιγᾶ :
«Ὁ χυδαῖος ὄχλος, ἐκ τῶν καπηλείων ἐξερχόμενος καὶ κρατῶν ἐν χερσὶ φιάλας πλήρεις ἀκράτου, ἀνεθεμάτιζε τοὺς Ἑνωτικοὺς καί, πίνων εἰς πρεσβείαν τῆς εὶκόνος της θεομήτορος ἐβόα, «Ἀπέστω ἀφ’ ἡμῶν ἡ τῶν ἀζυμιτῶν λατρεία».».
Νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ μελετητὲς ὑπολογίζουν ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν στρατιωτῶν τοῦ Μωάμεθ ποὺ πολιορκοῦσαν τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν τελευταία πολιορκία της ἦταν Χριστιανοί ! Προφανῶς καὶ αὐτοὶ «ἐνδιαφέρονταν πρωτίστως νὰ διασώσουν τὴν Πίστη τους» ; Καί βέβαια, ὅλοι οἱ στρατιωτικοὶ διοικητὲς του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ἦταν Λατίνοι, πλὴν ἑνὸς πού, ἂν καὶ μὴ ἐπαγγελματίας στρατιωτικός, διορίσθηκε διοικητὴς γιὰ «ἐπικοινωνιακοὺς» λόγους, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα.
Συνεπῶς, οἱ ὕμνοι καὶ θρῆνοι γιὰ τὴν Πόλη, ποὺ ὑπάρχουν ἄφθονοι στὴν ἐθνικὴ μας παράδοση καί, συνεπῶς, εἶναι γνήσιοι, δὲν μποροῦν λογικῶς παρὰ νὰ ἐκφράζουν τὴν λύπη τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἐπιλογὴ πού ἔκανε τότε. Ἀλλιῶς, πρὸς τί ὁ θρῆνος ; Ἐπιπλέον, ἂν ἡ τότε έπιλογὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ θεωρεῖται ἀπὸ τὸν λαὸ ὀρθή, πῶς ἐξηγεῖται ἡ μαζικὴ συμμετοχὴ τῶν Ἑλλήνων σὲ ἐξεγέρσεις ὑποκινούμενες ἀπὸ τοὺς Δυτικούς ; Ὅλη ἡ «Τουρκοκρατουμένη Ἑλλὰς» τοῦ Κωνσταντίνου Σάθα εἶναι ἀφιερωμένη ἀποκλειστικῶς στὴν ἑξιστόρηση αὐτῶν τῶν συγκεκριμένων ἐξεγέρσεων.
Σέ ἀντίθεση μὲ τὸν ὄχλο, οἱ ἀνθενωτικοὶ λόγιοι καὶ ἡγέτες εἶχαν διαγνώσει ὀρθῶς ὅτι ἡ Παποκρατία τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος οὐδὲν ἴσχυεν. Δὲν νομίζω, ὅμως, ὅτι ἡ πολιτική τους, ὅπως τὴν εὑρίσκουμε ἀποτυπωμένη στὶς ἱστορικὲς πηγές, εἶχε τὸν χαρακτῆρα ποὺ ὁρισμένοι τῆς ἀποδίδουν πρωθυστέρως σήμερα. Προφανῶς ἤλπιζαν ὅτι ὁ ἀποκλεισμὸς τῆς ἐκ Δυσμῶν έπικουρίας ὡς ἐνδεχομένου θὰ ἐξηνάγκαζε τὶς ἀρχὲς τῆς Αύτοκρατορίας νὰ σκεφθοῦν μήπως θὰ μποροῦσαν νὰ υἱοθετήσουν «τέλειον σύστημα πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἀνοργανώσεως», ὅπως, γιὰ παράδειγμα, αὐτὸ ποὺ πρότεινε ὁ Γεώργιος Γεμιστὸς-Πλήθων πολλὰ ἔτη πρὸ τῆς Ἁλώσεως. Νομίζω καὶ οἱ δύο πλευρὲς τῆς διαμάχης ἑνωτικῶν-ἀνθενωτικῶν στὸ ἐπίπεδο τῶν ἡγετῶν εἶχαν ρεαλιστικὲς ἀπόψεις καὶ καθόλου ἰδεολογικὲς ἢ καὶ μεταφυσικές, δεδομένης καὶ τῆς κρισιμότητος τῆς τότε καταστάσεως. Μάλιστα, ἀπὸ διπλωματικὴς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δογματικῆς, πλευρᾶς, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἐπιχειρηματολογήσῃ ὅτι ἡ Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας ἦταν νίκη στὰ σημεῖα τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τῶν Λατίνων. Ἁπλῶς τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ ἦταν τέτοια ποὺ καὶ νίκη νὸκ-ἄουτ δὲν μποροῦσε νὰ άλλάξῃ τὸν ροῦν τῶν πραγμάτων.
Τέλος, πῶς θεωροῦμε ὅτι ἡ Δύσις θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ἀπορροφήσῃ. Γιατί δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν άπορροφήσουμε ἐμεῖς ; Τυχαῖον εἶναι ὅτι ὁ Βησσαρίων λίγο ἔλειψε νὰ ἐκλεγῇ πάπας ; Καὶ δὲν ἦταν ὁ μόνος Ἕλληνας ποὺ διεκρίθη στὴν Δύση.
Είναι αλήθεια ότι η αφομοιωτική δύναμη του Ελληνισμού είναι μεγάλη, όπως έχει δείξει και η Ιστορία. Ωστόσο λόγω διαφοράς μεγεθών, αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να αφομοιώσει τη Δύση. Ομολογουμένως ο δυτικός πολιτισμός είναι αρκετά “φανταχτερός”, ώστε να έχει καταφέρει να κυριαρχήσει και επί πολιτισμών χιλιετηρίδων (πχ Άπω Ανατολή).
Πράγματι στον στρατό των Οθωμανών υπήρχαν και χριστιανοί, οι οποίοι όμως σύμφωνα με τον Σφραντζή (“Το χρονικό της πολιορκία και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης”) που έζησε την περίοδο εκείνη, ήταν υποτελείς τους. Με άλλα λόγια δεν είχαν άλλη επιλογή. Στους χριστιανούς αυτούς συμπεριλαμβάνονταν μικρός αριθμός Ελλήνων, αλλά και πολλοί αλλοεθνείς (Βούλγαροι, Σλάβοι κτλ) οι οποίοι πάντοτε έβλεπαν με μισό μάτι την Αυτοκρατορία και είχαν αναπτύξει ήδη εθνική συνείδηση.
Ο Βησαρίων πράγματι πλησίασε στο ανώτατο αξίωμα του καθολικισμού. Ίσως επείδη είχε παράσχει καλά τις “υπηρεσίες” του στην Ρωμαιοκαθολική Ομολογία.
Δυστυχώς, από την πρώτη άλωση και μετά, όπου ο μεσαιωνικός ελληνισμός ήρθε σε επαφή με τη Δύση, προέκυψε το δίλλημα Ανατολή-Δύση. Αυτό υπάρχει στους αιώνες και διατηρείται μέχρι και σήμερα. Από την Επανάσταση του 21 και μετά, έγειρε η πλάστιγγα προς την Δύση, τουλάχιστον στο επίπεδο των πολιτικών και των λογίων, αλλά ευτυχώς όχι στη συνείδηση του λαού. Ο κοραϊσμός σε όλο του το μεγαλείο! Επηρεασμένοι ίσως από αυτό, πολλοί συνέλληνες σήμερα, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, προσπαθούν να κρίνουν τις επιλογές που έγιναν τότε.
Γιὰ τὴν «διαφορὰ μεγεθῶν», τὰ ἀντιπαραδείγματα μικρῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν ποὺ δὲν ἀφομοιώθηκαν παρὰ τὴν ξένη κυριαρχία εἶναι πολυάριθμα : Οἱ Μαγυάροι, οἱ Φινλανδοί, οἱ Βάσκοι, ἀκόμη καὶ οἱ Μαυροβούνιοι.
Γιὰ τὴν σταδιοδρομία τοῦ Βησσαρίωνος στὴν Δύση, οἱ πηγὲς συμφωνοῦν ὅτι, ἑὰν πράγματι εἶχε παράσχει «ὑπηρεσίες» στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ὁμολογία, αὐτὸ μᾶλλον εἰς βάρος του θὰ ἦταν στὴν διαδικασία τῆς ἐκλογῆς, ὅπως τότε γινόταν, παρὰ ὑπέρ του. Βασικῶς τὸν κατεψήφισαν οἱ καρδινάλιοι ποὺ προτιμοῦσαν τὸν τρυφηλὸ βίο, γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ ἀντίπαλοί του ἔδωσαν καλύτερες ἐγγυήσεις. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ἡ κυρία ἀπασχόλησις καὶ προσφορά του ἦταν στὴν καλλιέργεια τῶν θύραθεν γραμμάτων. Μέσα στὸ Βατικανό, δὲν εὕρισκε ἰσαξίους συνομιλητὰς στὸ πεδίον αὐτό. Ὁ Ροΐδης, νομίζω, ἐπισημαίνει ὅτι οἱ μεγάλοι λόγιοι εἶναι χρησιμώτεροι στοὺς ἐπιγενομένους παρὰ στοὺς συγχρόνους τους. Λόγῳ τῆς καταπληκτικῆς ἐπιδόσεώς στὴν Λατινικὴ γλῶσσα, τὴν ὁποία ἐξέμαθε ἀφοῦ κατέφυγε στὴν Δύση ἐλέγετο : Latinorum Graecissimus et Graecorum Latinissimus.
Τέλος, ἂς μὴν συγχέουμε τὸν κοραϊσμὸ τῆς βιτρίνας μὲ τὸν ὀθωμανισμὸ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς νεωτέρας Ἑλληνικῆς ψυχῆς. Τὸ ἔχω γράψει πολλές φορές : ἐκεῖνοι ποὺ βάζουν τὴν ἐκσυγχρονιστικὴ ταμπέλλα στὸν ἑαυτό τους, ὅποτε κυβερνοῦν στὴν Ἑλλάδα, ἀναδεικνύουν ἑαυτοὺς στοὺς καλυτέρους καὶ συνεπεστέρους συνεχιστὲς τοῦ Ὀθωμανικοῦ βαθέος κράτους. Μπροστά του τὸ κεμαλικὸ βαθὺ κράτος τῆς Τουρκίας, ἀκόμη καὶ ὑπερεκατόχρονο, εἶναι σκέτο μπαίγνιο τῶν σκυλιῶν.
ΕΔΩ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!
http://redskywarning.blogspot.gr/2016/05/kai-murros.html
Είναι δυνατὀν να μην έγνώριζαν οι Τούρκοι ή οί προδότες για τα “κρυφά”σχολεία;
Eιμαι χριστιανος ως εκ τουτου δεν δυναμαι να ειμαι Eλλην. Γενναδιος Σχολαριος
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΣ ΔΟΥΝΕ ΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΤΑ [ 5 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΔΙΩΣ] ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΕΛΙΔΑ
http://www.antibaro.gr/article/2269/comment-page-1#comment-19104
ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΟΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
””ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ ΑΡΑ ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΟΣ”’
ΕΚΕΙ ΘΑ ΔΟΥΝΕ
ΙΔΙΩΣ ΣΤΑ ΤΕΛΈΥΤΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΤΙ
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΚΑΙ
Ο ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΗΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ
ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ 1500 ΕΤΩΝ
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ
ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ
ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΧΩΡΙΣ ”’ΝΑ ΣΥΓΧΥΖΟΝΤΕ”” ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ”’ΝΕΟΕΙΔΟΛΑΤΡΕΣ”’ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΧΥΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΚ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥΣ .
ΟΠΩΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ
ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΙΧΕ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΓΝΩΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ [ΒΛΕΠΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΕ ΣΤΟ ΘΟΥΚΙΔΙΔΗ]
ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΕΣ
ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
ΑΣ ΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΕ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑΤΙ Η ΝΕΟΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΒΛΑΨΕ ΚΑΙ ΠΕΤΣΟΚΟΨΕ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΛΟ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΑΥΤΟ.