Γράφει ο Δημήτρης Ζιαμπάρας.
Αντισταθείτε, στα γαλάζια μάτια της Κοσιώνη που σας λένε: πως οι Συριζαίοι και οι Ολυμπιακοί κατέστρεψαν την Ελλάδα και το ποδόσφαιρο αντίστοιχα. Στον Ράμφο: που σας λέει ότι οι ψυχές των Συριζαίων είναι σκουπιδότοποι — προφανώς των Κουμπάρων είναι κήποι ανθηροί. Στο 101% των Ελλαδικών ΜΜΕ (95% διεθνώς): που σας πείθουν ότι ξέρετε πως ο Τραμπ είναι «ρατσιστής» και «σεξιστής» — χωρίς να έχετε ακούσει ποτέ αντίλογο. Αντισταθείτε, σε εμένα· μπορεί να είμαι έμμισθο τρολ.
Αντισταθείτε, στην ισοπέδωση των φυλών: η φυλετική αχρωματοψία οδηγεί στην απαγόρευση της ιστορίας. Στην ισοπέδωση των φύλων: ο άνθρωπος είναι ιεραρχικό ζώο, η μια ιεραρχία θα αντικατασταθεί βίαια από μια άλλη. Στον γκεησμό: φιλελεύθερος είναι αυτός που υποστήριξε την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας — όχι την διάδοσή της ή το τρίτο φύλο.
Αντισταθείτε, την εξίσωση των πολιτισμών: του Αφρικανικού Ταμ-Ταμ με τον Τσιτσάνη — και του Τσιτσάνη με τον Μότσαρντ. Στο Ισλάμ: η μαντίλα δεν είναι ιδιαιτερότητα, αλλά πολιτισμική αντίσταση και άρνηση — δεν είναι Αλβανοί που έπαιρναν ελληνικά ονόματα. Αντισταθείτε, στον Μπρατ-Τζολί «ανθρωπισμό» των «αλληλέγγυων» — είναι η «προοδευτική» αγιοβασιλιάτικη φιλανθρωπία. Στην πολιτική ορθότητα: περιορίζει την σκέψη σας μέσω της γλώσσας σας. Αντισταθείτε, στο να μισήσετε: αυτούς που δεν αντέχετε να βλέπετε να αντιστέκονται σε αυτό που σας συνθλίβει.
Η μάχη για τα περισσότερα από αυτά δίνεται τώρα στις Αμερικανικές εκλογές (ναι, και για τα Ελλαδικά ιδιωτικά ΜΜΕ, είναι Αμερικάνικα αντίγραφα). Πολλοί παρεξηγούν αυτούς που υποστηρίζουν Τραμπ. Δεν έχουν καταλάβει την χυδαιότητα στην οποία ζουν. Σήμερα, η εικόνα ενός πολιτικού φτιάχνεται από τα ΜΜΕ. Αυτό το καταλαβαίνουν καλύτερα οι Συριζαίοι και οι Ολυμπιακοί όταν ακούνε στις ειδήσεις του ΣΚΑΪ πως ευθύνονται για την καταστροφή της Ελλάδας και του ποδοσφαίρου αντίστοιχα. Έτσι λειτουργούν πλέον διεθνώς τα ΜΜΕ, λόγω της διεθνοποίησης του δυτικού στρατιωτικο-βιομηχανικού κατεστημένου.
Πολύ δύσκολα πολιτικός «εκτός φυτωρίου» να μπορέσει να αναδειχθεί από το υπάρχον σύστημα. Για αυτό και ο κόσμος ενστικτωδώς στρέφεται σε ό,τι πιο παράξενο. Ο Τραμπ είναι ο ορισμός το εξωτικού — δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Οι λόγοι που έφτασε να διεκδικήσει την προεδρία είναι δύο: αφενός, ότι τον υποτίμησαν λόγω εμφάνισης και απειρίας, αφετέρου, αδυνατούν να ελέγξουν τους χρήστες του Facebook και του Twitter. Έχει λυσσάξει όλη η «διανόηση» εναντίον τους.
Στηρίζω Ντόναλντ Τραμπ για τις επόμενες θέσεις του:
- Αμερικανικό απομονωτισμό όπως προπολεμικά: ναι στην δυτική κοινή πολιτική ασφάλειας κατά της τρομοκρατίας, αλλά όχι στις γεωπολιτικές αποσταθεροποιήσεις μη δυτικών χωρών με οποιαδήποτε προσχήματα, όπως σε τόσες αραβικές χώρες και στην Σερβία.
- Σύσφιξη σχέσεων με τον Πούτιν και την σταθεροποίηση της παγκόσμιας ειρήνης.
- Απόσυρση από προστασία Σαουδικής Αραβίας, Κουβέιτ, Ιράκ.
- Κάθαρση των lobbies και της Διαφθοράς σε Wall street και Washington DC που παράγουν παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις.
- Επαναφορά κλασικού οικογενειακού μοντέλου και επανεξέταση των Liberal κινημάτων όπως LGBT γάμων.
- Επανεξέταση του φαινομένου της παγκόσμιας υπερθέρμανσης.
Ας αναλογιστούμε μόνο πόσοι τομείς του διεθνούς κατεστημένου απειλούνται από αυτές τις αλλαγές: βιομηχανίες όπλων, πετρελαίων (βλέπε οικογένεια Μπους και πολλούς ρεπουμπλικάνους), χρηματοοικονομικών, ΜΚΟ κτλ. Να γιατί όλοι είναι εναντίον του!!!
Οι στερεότυπες θέσεις που επαναλαμβάνονται όσον αφορά το δίλημμα Τραμπ vs Χίλαρυ είναι τέσσερις: 1. αφορά μόνο τους Αμερικανούς, 2. δεν ψηφίζουμε εμείς, 3. δεν κυβερνάνε οι πρόεδροι την Αμερική και 4. οι δύο υποψήφιοι είναι κακοί, οπότε τι να διαλέξεις. Ας τα δούμε ένα-ένα.
1. Αφορά μόνο τους Αμερικανούς; Το διακύβευμα σε αυτές τις Αμερικανικές εκλογές υπερβαίνει κατά πολύ την Αμερική — αφορά όλο τον κόσμο. Αν εκλεγεί ο Τραμπ πάμε σε οικονομικό πόλεμο με την Κίνα, αν εκλεγεί η Χίλαρυ πιθανόν να πάμε σε πραγματικό πόλεμο με Ρωσία. Αν εκλεγεί ο Τραμπ, αποτελεί μια τεράστια ήττα για τον υπερφιλελευθερισμό στην πηγή του και την πολιτική επιρροή του διεθνούς στρατιωτικό-βιομηχανικού κατεστημένου. Αυτός ο υπερφιλελευθερισμός δεν οφείλεται στους «κακούς» Αμερικάνους Δημοκρατικούς — αλλά στα 71 χρόνια καπιταλιστικής ειρήνης που έχουν υποβαθμίσει σε πρωτοφανή βαθμό την συλλογική φύση του δυτικού ανθρώπου προς χάριν ενός ανερμάτιστου ατομικισμού· αποτέλεσμα της τρυφηλής ζωής. Είναι και η αιτία της γεωμετρικής αύξησης των ψυχικών νοσημάτων τις τελευταίες δεκαετίες.
Υπενθυμίζω ότι αυτή η άκριτη υιοθέτηση των Αμερικανικών υπερφιλελεύθερων δογμάτων από την ευρωπαϊκή ελίτ έχει φέρει την ΕΕ στα όρια της διάλυσης. Ειδικά για την Ελλάδα το δίλημμα των Αμερικανικών εκλογών είναι πολύ σημαντικότερο του διλήμματος Αλέξης vs Κυριάκος ή αν θα έχουμε προεδρευόμενη ή προεδρική δημοκρατία. Πλέον η επιρροή των εθνικών κυβερνήσεων —είτε μας αρέσει είτε όχι— στα σημαντικά θέματα είναι μηδαμινή. Αυτό είναι αναπόφευκτο καθώς ζούμε σε έναν συνεχώς συρρικνούμενο πλανήτη, με υπερεθνικά όργανα, με μια ψηφιακή οικονομία και μια έκρηξη της πληροφορίας.
2. Μπορεί να μην ψηφίζουμε οι Έλληνες, αλλά, αφενός, επηρεάζουμε τους Ελληνοαμερικανούς που μας διαβάζουν και μας ακούνε (για αυτό έχει λυσσάξει το Ελλαδικό κατεστημένο) και, αφετέρου, ευαισθητοποιούμε την δική μας κοινωνία στην πραγματική φύση των προβλημάτων που κατά βάση είναι διεθνή. Σήμερα, σπάνια τα πολιτικά προβλήματα είναι μονομερώς ενδογενή. Η ενασχόληση με τις Αμερικανικές εκλογές είναι η καλύτερη άσκηση για την υπέρβαση του πολιτικού επαρχιωτισμού μας.
3. Το ότι «δεν κυβερνάνε οι πρόεδροι την Αμερική» είναι μοιρολατρικό. Για να θυμηθούμε τον Σαίξπηρ· μην αναζητούμε τα αίτια των λαθών μας στα άστρα, αλλά μέσα μας. Πράγματι, ο εκάστοτε ένοικος του Λευκού Οίκου έχει πολλά αναχώματα και τα περίφημα checks and balances, που δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι θέλει. Στην άμυνα όμως και στην εξωτερική πολιτική οι αποφάσεις είναι δικές του και μπορούν ασφαλώς να καθορίσουν την τύχη του πλανήτη. Έχει μεγαλύτερη σημασία για τον υπόλοιπο πλανήτη το δίλημμα Τραμπ vs Χίλαρυ απ’ ότι για τους ίδιους τους Αμερικανούς.
4. Όσον αφορά την θέση ότι «και οι δύο υποψήφιοι είναι κακοί»: το λάθος είναι ότι γίνεται σύγκριση των δύο υποψηφίων με έναν ιδανικό τρίτο που κατοικοεδρεύει στους ουρανούς. Μόνο ο Πλάτωνας τα έκανε αυτά επιτυχημένα. Οι υπόλοιποι υποχρεωνόμαστε να κρίνουμε μεταξύ των υπαρχόντων υποψηφίων. Όταν δεν επιλέγουμε δεν είναι δείγμα μετριοπάθειας αλλά… δειλίας. Δεν κοτάμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα. Το 101% των ΜΜΕ υποστηρίζουν Χίλαρυ· όταν κάποιος παίρνει ίσες αποστάσεις, ουσιαστικά υποστηρίζει Χίλαρι. Για να γίνει αυτό κατανοητό, σκεφθείτε πως ο ΣΚΑΪ παρουσιάζει τα διλήμματα ΣΥΡΙΖΑ vs ΝΔ και το ΟΣΦΠ vs ΠΑΟ· ομοίως παρουσιάζουν και το Τραμπ vs Χίλαρυ. Το ίδιο ισχύει πλέον σχεδόν για όλα τα δυτικά ΜΜΕ. Τα ίδια ισχύουν και για τις «δημοσκοπήσεις», πόσες πρέπει να πέσουν ακόμη έξω για να σιγουρευτείτε;
Εν κατακλείδι, γνωρίζουμε πλέον καλά, αφενός, το πως οι φιλελέδες της Χίλαρι (βλ. το άρθρο μου «Καρχαρίες με κοστούμια» για την διαφορά φιλελεύθερων και φιλελέδων) αντιλαμβάνονται τον άνθρωπο: α-νέραστο, α-νόητο, «sex and the city» τύπο και, αφετέρου, την δυστοπία που οραματίζονται: του ελέγχου της σκέψης μέσω της πολιτικής ορθότητας (βλ. το άρθρο μου «Δικαίωμα στην δυστοπία» για την πολιτική ορθότητα), και του λόγου μέσω κάποιου «αντιρατσιστικού» νόμου. Αυτοί είναι το νέο αυγό του φιδιού· ενός νέου πολύ πιο επικίνδυνου είδους φιδιού. Είστε τόσο φιλελέδες, όσο νεοναζί και νεοκομμουνιστές είναι οι ψηφοφόροι της ΧΑ και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα. Τι διακυβεύεται στο Τραμπ vs Χίλαρι; Η επιστροφή στον πολιτισμό των ανθρώπινων αξιών με την συνέχιση στην βαρβαρότητα του εκχυδαϊσμού των πάντων.
Είστε Τραμπικοί και δεν το ξέρετε!
18 comments
Trump, Πούτιν, ΣΥΡΙΖΑ, Ολυμπιακός, Πλάτωνας…
Κρίμα,γιατί το προηγούμενο άρθρο του κ.Ζιαμπάρα (http://www.antibaro.gr/article/15971/comment-page-1#comment-18143) με είχε κάνει να τον συμπαθήσω.Τελικά αποδεικνύεται πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν…Νατσιό που γνωρίζει αγγλικά. Και μολονότι σπεύδω να ανταποκριθώ στην παραίνεση του να αντισταθώ στους πάντες, πρέπει να ομολογήσω πως είναι πολύ δυσκολότερο να αντισταθώ στα γαλάζια μάτια της Κοσιώνη παρά σε έναν Νατσιό (που ξέρει και αγγλικά).
Ἀπολαῦστε Παπάρα (λάθος … Ζιαμπάρα) :
« … Ως πνευματικός λαός μισούμε την επαναληπτικότητα διότι μας κάνει να βαριόμαστε αφάνταστα και αδυνατούμε να υιοθετήσουμε την μεθοδικότητα διότι είμαστε φύσει χαοτικοί. Μόνο το μεράκι μπορεί να κινητοποιήσει κάποιους από εμάς, δηλαδή ο έρωτας γι αυτό που κάνουμε. Σε εποχές μεγάλης οικονομικής ακμής, αυτά τα μειονεκτήματα τα λύναμε με τους δούλους. Σήμερα τους δούλους θα θέλαμε να τους υποκαταστησουμε με τους οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι η λύση σε αυτό μας το πρόβλημα, να μας απαλλάσουν από τα καθημερινά και εμείς να ασχολούμαστε με ό,τι θεωρούμε ουσιώδες σε αυτή την ζωή. …»
« … Οπότε η οικονομία μας ίσως θάπρεπε να σχεδιαστεί κατ’ αρχήν σε κοινοτικό επίπεδο και όχι σε εθνικό, στηριζόμενη κατ’ αρχάς στην ύπαρξη ενός λογικού αριθμού οικονομικών μεταναστών. … »
Αὐτὸς ὁ ὕμνος στὴν κοπριτοκρατία τῶν δῆθεν περιουσίων ἐπὶ τῶν δούλων εἶναι ἀποτεθησαυρισμένος ἐδῶ.
Ὁ ἱδρυτὴς-διαχειριστὴς τοῦ «Ἀντιβάρου» ποιεῖται τὸν ψόφιο. Ποιός ξέρει, μπορεῖ καὶ νὰ ἔχῃ πωλήσει τὸν ἱστοτόπο σὲ τίποτα «ἀντιστασιακοὺς δεξιούς» … Ὅταν οἱ ἐκδότες τῆς «Ἐστίας» κατήντησαν νὰ πωλήσουν τέτοιον ἱστορικὸ τίτλο στὸν ἐκδοτικὸ σταῦλο τῆς «Espresso» – «Δημοκρατίας», πῶς θὰ γλύτωνε τὸ «Ἀντίβαρο» ;
Δεξιέ και κ. Γεωργάνα, τελικά τι σας ενόχλησε στο άρθρο; Δεν είπατε! Να ξέρετε δεν γράφω για να γίνομαι αρεστός, μου είναι παγερά αδιάφορο – μην πω και ανεπιθύμητο.
Όπου η αντίσταση είναι επί τέλους μια στάση… Αν μη τι άλλο “νιώθεται”! Χαιρετώτον αρθρογράφο!
Αγαπητέ κύριε Γεωργάνα, πολύ προτρέχει η σκέψη σας. Υπάρχει και το φρένο.
Ανδρέας.
Κατὰ τὴν γνώμη μου δὲν φταίει ὁ κύριος Ζιαμπάρας. Εἶναι γνωστὴ ἡ κουφότης καὶ ἡ ἐλαφρότης του σὲ ὅποιον ψάξῃ, ἔστω καὶ λίγο, στὸ διαδίκτυο. Καὶ δέν τὴν κρύβει, ἀντιθέτως, ἀνρικῶς καὶ εἰλικρινῶς, τὴν διασαλπίζει. Στὸ «Ἀντίβαρο», ἤθελα πολύ νὰ γνωρίζω, τί δουλειά ἔχει. Διότι «ἀντίσταση» ἔχει νόημα ὅταν ὑπάρχῃ κάτι στὸ ὸποῖον ἀντιστέκεσαι, προφανῶς γιὰ νὰ ὐπερισχύσῃ κάτι τὸ ὸποῖον ὑποστηρίζεις. Ἡ «ἀντίσταση» χάριν μόνον τῆς «ἀντιστάσεως», τὸ ressentiment τῶν ἡλιθίων, ὅπως τὸ είκονογράφησε ἐναργέστατα ὁ Εὐάγγελος Λεμπέσης, στὴν «Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ» εἶναι καθαρὰ ἀπώλεια χρόνου. Χειρότερα, πρόκειται γιὰ ἀνόθευτο μηδενισμό. Τὴν σχετικὴ περικοπὴ ἀπὸ τοὺς «Δαιμονισμένους» τοῦ Ντοστογιέφσκι ἔχω πρόχειρη μόνον στὰ Ἀγγλικά. Κατὰ τὸ βράδυ, θὰ τὴν παραθέσω καὶ στὰ Ἑλληνικά.
Στὴν ἐπαρχιακὴ πόλη ἔχουν μοιράσει, οἱ «ἀντιστασιακοί» παράνομες προκηρύξεις. Μιλᾶ ὁ γερασμένος «προοδευτικὸς» «διανοούμενος» γιὰ τὸ πῶς αὐτὲς ἀποκτοῦν ἀπήχηση (χάρη, ἀποκλειστικῶς, στὴν ἀπόλυτη βλακεία τους, διότι, ἂν ἦταν ἕνα μόνον κλὶκ ἐξυπνότερες, ὅλοι θὰ καταλάβαιναν ὅτι πρόκειται γιὰ ἀπάτη) :
“Ladies and gentlemen,” he pronounced suddenly, as though resolved to venture everything, though in an almost breaking voice. “Ladies and gentlemen! Only this morning there lay before me one of the illegal leaflets that have been distributed here lately, and I asked myself for the hundredth time, ‘Wherein lies its secret?'”
The whole hall became instantly still, all looks were turned to him, some with positive alarm. There was no denying, he knew how to secure their interest from the first word. Heads were thrust out from behind the scenes; Liputin and Lyamshin listened greedily. Yulia Mihailovna waved to me again.
“Stop him, whatever happens, stop him,” she whispered in agitation. I could only shrug my shoulders: how could one stop a man resolved to venture everything? Alas, I understood what was in Stepan Trofimovitch’s mind.
“Ha ha, the manifestoes!” was whispered in the audience; the whole hall was stirred.
“Ladies and gentlemen, I’ve solved the whole mystery. The whole secret of their effect lies in their stupidity.” (His eyes flashed.) “Yes. gentlemen, if this stupidity were intentional, pretended and calculated, oh, that would be a stroke of genius! But we must do them justice: they don’t pretend anything. It’s the barest, most simple-hearted, most shallow stupidity. C’est la bêtise dans son essence la plus pure, quelque chose comme un simple chimique. If it were expressed ever so little more cleverly, every one would see at once the poverty of this shallow stupidity. But as it is, every one is left wondering: no one can believe that it is such elementary stupidity. ‘It’s impossible that there’s nothing more in it,’ every one says to himself and tries to find the secret of it, sees a mystery in it, tries to read between the lines—the effect is attained! Oh, never has stupidity been so solemnly rewarded, though it has so often deserved it…. For, en parenthese, stupidity is of as much service to humanity as the loftiest genius … ”
Ἂς ἀπαντήσῃ ὁ διαχειριστὴς/ἱδρυτὴς ἐὰν τὸ «Ἀντίβαρο» παραμένῃ «ἀντίβαρο στὴν ἰδιωτεία» ἤ, χάριν δημοκοπίας, συντάσσεται μαζί της.
Ο κύριος Ζιαμπάρας έχει καταλάβει ΑΚΡΙΒΩΣ πως έχει η κατάσταση, εκτός του Ολυμπιακού, ο οποίος είναι το όνειδος του παγκοσμίου αθλητικού κινήματος.
κε Γεωργάνα, μπορεί να είμαι ελαφρός και ηλίθιος. Και σίγουρα είμαι απέναντι σε κάποιους. Κανέναν όμως δεν ενδιαφέρει η ταπεινότητά μου. Επί του θέματος έχετε κάποιες συγκεκριμένες αντιρρήσεις; Εμένα με ενδιαφέρουν οι διαφωνίες σας γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξελίξω τις δικές μου απόψεις.
Μία ερώτηση: για ποιο πράγμα φταίει ή δεν φταίει ο κ. Ζιαμπάρας ή εγώ; Το αν κάτι είναι «κουφότης» ή όχι, δεν μπορεί να είναι απόλυτο, αλλά σχετικό, δηλαδή ως προς την οπτική κάποιου παρατηρητή. Δεν μπορούμε να ευθυγραμμιζόμαστε σε όλα. Ούτε βεβαίως να κρίνουμε έναν άνθρωπο από μία φωτογραφία ή μία παράγραφο, ασχέτως του πώς τη βλέπουμε (θετικά ή αρνητικά).
Το Αντίβαρο ήταν και θα παραμένει Αντίβαρο στην ιδιωτεία. Ως τέτοιο, προτιμά συζητήσεις επί συγκεκριμένων θεμάτων και επί της ουσίας. Όχι επί χαρακτηρισμών.
Ανδρέας Στ.
κ. Ζιαμπάρα και μόνο η λέξη “αντισταθείτε” πονάει.
Όλοι αυτοί που έγραψαν ανεξίτηλα στο κούτελο το “ευρώπη και ξερό ψωμί” πως να τη δεχτούν την αντίσταση, έστω αυτή τη μίζερη ατομική αντίσταση της ελεύθερης φωνής?
Ευτυχώς κατακλυσμιαίες αλλαγές έρχονται και “ανάγκα και θεοί πείθονται” πολλοί θα αναγκαστούν να συνειδητοποιηθούν απότομα.
Καλέ μου κύριε Ζιαμπάρα,
Γενικῶς καὶ ἀορίστως «ἀντίσταση» εἶναι ἁπλῆ ἀπομίμησις τοῦ «ὄχι σὲ ὅλα». Προτείνετε κάτι θετικό. Νά, ὅπως ἡ πλαιοτέρα πρότασίς σας, οἱ περιούσιοι Ἕλληνες νὰ κάαααθωνται καὶ νὰ κάνουν τὶς «βαρετὲς» δουλειὲς οἱ ξένοι. Ἀλλὰ κι αὐτή, ἁπλῆ παραλλαγὴ δὲν εἶναι, μήπως, τοῦ νὰ παίρνουν οἱ Ἕλληνες ἀβέρτα τὰ δανεικὰ κι ἀγύριστα άπὸ τοὺς κουτοὺς Σλοβάκους ; Ἐγώ, πάντως, σᾶς ἔκανα μιὰ συγκεκριμένη καὶ πρακτικὴ καὶ άμέσως ἐφαρμόσιμο πρόταση : νὰ άποσύρετε απὸ τὸ διαδίκτυο τὴν φωτοπροσωπογραφία πού μειώνει τὴν άπήχησή σας.
Ἰδοὺ καὶ τὸ ἀπόσπασμα άπὸ τοὺς «Δαιμονισμένους» στὰ Ἑλληνικά. Καλή ἀνάγνωση καὶ καλὴ φώτιση :
– Κύριοι ! – εἶπε ξαφνικά, σὰν ἀποφασισμένος γιὰ ὅλα καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ μὲ σχεδὸν σπασμένη φωνή. – Κύριοι ! Σήμερα τὸ πρωὶ ἀκόμα βρισκόταν μπροστά μου ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μοιρασμένα πρόσφατα παράνομα χαρτιά, καὶ γιὰ ἑκατοστὴ φορὰ ἀναρωτήθηκα : « Ποιό εἶναι τὸ μυστικό του ; »
Ἡ αἴθουσα ἡσύχασε στὴ στιγμή, ὅλα τὰ μάτια στράφηκαν πάνω του, κάποια μὲ φόβο. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ, ἤξερε νὰ προκαλεῖ τὸ ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὴν πρώτη του λέξη. Μέχρι κι ἀπὸ τὰ παρασκήνια ξεπρόβαλαν μερικὰ κεφάλια · ὁ Λιπούτιν κι ὁ Λιάμσιν ἄκουγαν μὲ δίψα. Ἡ Γιούλια Μιχαήλοβνα μὲ κάλεσε μὲ ἕνα νεῦμα της :
– Σταματῆστε τον, σταματῆστε τον πάσῃ θυσίᾳ ! – ψιθύρισε τρομαγμένη. Ἐγὼ ἁπλῶς σήκωσα τοὺς ὤμους · σάμπως μπορεῖς νὰ σταματήσεις ἕναν ἄνθρωπο ἀποφασισμένο ; Ἀλίμονο, ἤξερα καλὰ τὸν Στεπὰν Τροφίμοβιτς.
– Ὄπα, γιὰ τὶς προκηρύξεις ! – ψιθύρισαν κάποιοι ἀπὸ τὸ κοινό · ἡ αἴθουσα ταράχτηκε.
– Κύριοι, τὸ βρῆκα τὸ μυστικό. Τὸ μυστικὸ τῆς ἀπήχησής τους βρίσκεται στὴν βλακεία τους ! (Τὰ μάτια του ἔλαμψαν.) – Μάλιστα, κύριοι, κι ἂν αὐτὴ ἡ βλακεία ἦταν προμελετημένη, ἂν ἦταν ἀπὸ ὑπολογισμό, ὤ, θὰ ἦταν ἰδιοφυές ! Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ τοὺς ἀποδώσουμε ὅλα τὰ δίκια τους : δὲν προσποιοῦνται. Πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ αὐθεντική, τὴν πιὸ ἁπλοϊκή, τὴν πιὸ σκέτη βλακεία – c’est la bêtise dans son essence la plus pure, quelque chose comme un simple chimique [ εἶναι ἡ βλακεία στὴν πιὸ καθαρὴ μορφή της, κάτι σὰν καθαρὰ χημικὸ στοιχεῖο ]. Ἂν ἦταν ἔστω καὶ μιὰ στάλα πιὸ ἔξυπνα διατυπωμένη, ὁ καθένας θὰ ἔβλεπε ἀμέσως ὅλη τὴν φτώχεια αὐτῆς τῆς κοντόθωρης βλακείας. Ἀλλὰ τώρα, ὅλοι σταματοῦν μὲ ἀπορία : κανένας δὲν πιστεύει ὅτι εἶναι τόσο πρωτόγονα βλακῶδες. « Δὲν μπορεῖ νὰ μὴ θέλει νὰ πεῖ τίποτα περισσότερο » – λέει ὁ καθένας μέσα του καὶ ψάχνει τὸ μυστικό, τὸ ἐκλαμβάνει ὡς γρίφο, θέλει νὰ διαβάσει ἀνάμεσα στὶς γραμμές – ἡ ἐντύπωση ἔχει προκληθεῖ ! Ὤ, ποτὲ ἡ βλακεία δὲν ἀπέσπασε τόσο λαμπρὴ ἐπιβράβευση, παρότι τὴν ἄξιζε πολὺ συχνά … Διότι, en parenthèse [ ἐν παρενθέσει ], ἡ βλακεία, ὅπως καὶ ἡ μεγαλύτερη ἰδιοφυΐα, εἶναι τὸ ἴδιο χρήσιμη στὴν ἀνθρωπότητα …
ἀπὸ τὴν καταπληκτικὴ μετάφραση τῆς Ἑλένης Πανοπούλου τῶν Ἐκδόσεων «Ἴνδικτος»
Αγαπητέ κ. Γεωργάνα, θα μου επιτρέψετε να επισημάνω μία παρωνυχίδα στη μετάφραση. Η έκφραση «να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές» δεν είναι ελληνική. Είναι αγγλική. Η αντίστοιχη ελληνική είναι «να διαβάσει πίσω από τις λέξεις».
Ανδρέας,
Αγαπητέ Ανδρέα, άδικα προσπαθείς να πείσεις όποιον είναι εμπαθής και δίχως θέσεις. Κ. Γεωργάνα, τα άρθρα σας είναι και πρωτότυπα και διεισδυτικά. Σας ευχαριστούμε.
Ναί, ἡ συγκεκριμένη μεταφραστικὴ ἐπιλογὴ, ὅμως, μπορεῖ νὰ θέλῃ νὰ ὑπονοήσῃ ὅτι ὁ κάποτε Δυτικόπληκτος Στεφὰν Τροφίμοβιτς χρησιμοποιεῖ ξενισμοὺς καὶ στὰ Ρωσσικὰ του, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ Γαλλικά του. Εἶναι πασίγνωστο ὅτι τὰ Ρωσσικὰ τοῦ Ντοστογιέφσκι εἶναι ἐξαιρετικῶς περιπεπλεγμένα καὶ δυσνόητα καὶ ὅτι ὁ Ντοστογιέφσκι εἶναι, σὲ σημαντικὸ βαθμὸ, πλᾶσμα καὶ τῶν μεταφραστῶν του. Τὰ δικά μου Ρωσσικά εἶναι σχεδὸν ἀνύπαρκτα. Ἂς μᾶς διαφωτίσῃ κανεὶς ἄλλος.
Δεν γνωρίζω ρωσικά. Όμως τη συγκεκριμένη αγγλική έκφραση την βλέπω στα ελληνικά όλο και πιο συχνά. Δεν έχει τίποτα το ελληνικό. Το ότι το μυαλό μας (πολύ περισσότερο των μεταφραστών) πηγαίνει πρώτα στη φράση «ανάμεσα στις γραμμές» από τη φράση «πίσω από τις λέξεις» είναι ενδεικτικό της γλωσσικής πενίας της εποχής μας και της επιρροής αγγλικών εκφράσεων.
Πριν 20 χρόνια, όταν σπούδαζα στο ΑΠΘ, παρατηρούσα πόσο συχνά ένας καθηγητής μας χρησιμοποιούσε την έκφραση «γράφω κάτω». «Γράφω κάτω το ένα, γράφω κάτω το άλλο» (όσο έγραφε εξισώσεις στον πίνακα κλπ). Προφανώς είναι μετάφραση του write down, το οποίο στα ελληνικά γίνεται «καταγράφω». Στα ελληνικά μπαίνει πρώτα ο επιρρηματικός προσδιορισμός και μετά το ρήμα, κολητά: απογράφω, καταγράφω, διαγράφω, μεταγράφω, ξαναγράφω. Στα αγγλικά μπαίνει μετά το ρήμα ως ξεχωριστή λέξη.
Είναι αγγλουριά το «ανάμεσα στις γραμμές».
Συγγνώμη για την παράκαμψη
Ὑπάρχει καὶ τὸ «ὄπισθεν πεντήκοντα γραμμῶν». Ἡ δική μου γενικωτέρα ἄποψις εἶναι ὅτι, ἀφοῦ ἐπὶ ἑκατὸν πενῆντα χρόνια δοκιμάσαμε φιλοτίμως νὰ υἱοθετήσουμε μία ἀγγλο-γαλλο-γερμανικὴ διάλεκτο μὲ Ἑλληνικὲς λέξεις, καὶ ἀφοῦ φθάσαμε σὲ ὑψηλὲς ἐπιδόσεις καὶ στὸ ἀγώνισμα αὐτό, δικαιούμεθα νὰ διατηρήσουμε μερικὲς ξενικὲς ἐκφράσεις, σὰν ἐνθύμια τοῦ ἀγῶνος ἑκείνου. Ἡ νίκη τῆς ὁμιλουμένης Ἑλληνικῆς στὴν συγκεκριμένη πάλη δὲν ἀμφισβητεῖται πλέον. Ἄλλον ἀγῶνα ἔχει νὰ παλαίσῃ τώρα.
Η μεγαλύτερη ανοησία του συγγραφέα είναι ότι πιστεύει αυτά που λέει ο Τράμπ. Ας πούμε ότι ένας δισεκατομμυριούχος θα εναντιωθεί στην Wall Street. Τόσο εύπιστος πια;