Καρχαρίες με κοστούμια

Γράφει ο Δημήτρης Ζιαμπάρας.

Υπάρχουν Φιλελεύθεροι και Φιλελέδες. Ας ξεχωρίσουμε τους μεν από τους δε.

Πολιτικός ναρκισσισμός: Οι φιλελεύθεροι θεωρούν αναγκαία —για λόγους ιδεολογικού αυτοπεριορισμού— την πολιτική τους συνύπαρξη με τους συντηρητικούς και τους σοσιαλιστές. Οι φιλελέδες θεωρούν ότι η ιδεολογία τους έχει την ηθική αύρα της μεγάλης αλήθειας· οι συντηρητικοί θεωρούνται οπισθοδρομικοί και οι σοσιαλιστές ανόητοι.

Πολιτική αφέλεια: Οι φιλελεύθεροι γνωρίζουν ότι ο ορθός λόγος και το λελογισμένο ρίσκο αποτελούν προτεραιότητες στην αγορά — όμως στην πολιτική αντιλαμβάνονται ότι υπερτερεί το συναίσθημα και τα σύμβολα. Οι φιλελέδες υποτιμούν τα τελευταία γιατί δεν τα καταλαβαίνουν και θέλουν να επιβάλουν την λογική της αγοράς στην πολιτική· ο ορισμός της απολιτίκ πολιτικής.

Οικονομική θρησκεία: Οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ του καπιταλισμού, αντιλαμβάνονται όμως ότι σε μικρές αγορές και μη προτεσταντικές κοινωνίες οι νόμοι του καπιταλισμού θέλουν σοβαρές προσαρμογές για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Οι φιλελέδες πιστεύουν ότι το «αόρατο χέρι της αγοράς» διορθώνει κάθε δυσλειτουργία.

Ανερμάτιστη παγκοσμιοποίηση: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν το δίκαιο διεθνές εμπόριο που δεν αποδέχεται τον διεθνή ανταγωνισμό χωρίς μέριμνα για την παιδική εργασία, τα εργασιακά δικαιώματα και το περιβάλλον. Οι φιλελέδες επιζητούν το —χωρίς περιορισμούς— ελεύθερο διεθνές εμπόριο και αφήνουν στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου τις όποιες παρανομίες.

Απάνθρωπος άνθρωπος: Οι φιλελεύθεροι είναι φύσει θιασώτες του ατόμου —απαραίτητο ανάχωμα στον συλλογικό άξονα των συντηρητικών(έθνος) και των σοσιαλιστών(τάξη)— αναγνωρίζουν όμως ότι ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πατρίδα και θρησκεία. Οι φιλελέδες τα βλέπουν αυτά ως περιττά βάρη και θέλουν να «απελευθερώσουν» την καμήλα από τις καμπούρες της· φαντασιώνονται ότι αν εκλείψουν αυτά τα δύο ο κόσμος θα μετατραπεί σε ένα απέραντο κοκτέιλ πάρτι όπου οι μόνες διαφορές θα είναι οικονομικές και θα λύνονται με «deals».

Απαίδευτη εκπαίδευση: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν την κλασική παιδεία στην εκπαίδευση ως τον συντομότερο αποδεδειγμένα δρόμο διαμόρφωσης του πολίτη. Οι φιλελέδες την θεωρούν αναχρονιστική και ρατσιστική· προτιμούν την τεχνοκρατική παιδεία επειδή κάνει τον φορέα της περισσότερο ανταγωνιστικό στην αγορά· θέλουν καρχαρίες με κουστούμια.

Ακτιβιστική ομοφυλοφιλία: Οι φιλελεύθεροι υποστήριξαν την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας και το δικαίωμα στο απαραβίαστο του ιδιωτικού βίου. Οι φιλελέδες θέλουν τον γκεησμό: αποδέχονται —και κάποιοι υποστηρίζουν κιόλας— την διάδοση της «πουστιάς» μέσα από τα Gay Parades, τον κινηματογράφο, τα ΜΜΕ και το τρίτο φύλο.

Επιδοτούμενη λαθρομετανάστευση: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν το αναφαίρετο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών που θα βρεθούν στην χώρα μας· αντιλαμβάνονται όμως ότι η δύναμη μιας χώρας βρίσκεται στους πολίτες της και όχι στους κατοίκους της. Οι φιλελέδες θέλουν τα ανοιχτά σύνορα· θαυμάζουν τον Τζωρτζ Σόρος και τον Μπρατ-Τζολί «ανθρωπισμό»· προσβλέπουν στην εξίσωση κατοίκου και πολίτη· βρήκαν και όρο: «δικαίωμα μετακίνησης».

Ι.Χ. Δημοκρατία: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν εμβάθυνση της δημοκρατίας μέσω και της τεχνολογίας. Οι φιλελέδες δεν εμπιστεύονται την «πλέμπα»· αυτοί ξέρουν καλύτερα από εμάς· και απαξιώνουν ανοικτά πλέον τους ανεξέλεγκτους χρήστες του Facebook και του Twitter που δημοσιοποιούν τις απόψεις τους εκτός των διαύλων της καθεστηκυίας τάξης.

Ελευθερία της Έκφρασης: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν την —χωρίς περιορισμούς— ελευθερία της έκφρασης. Οι φιλελέδες επιζητούν ξεκάθαρα: κατά πρώτον, τον έλεγχο της σκέψης μέσω του ελέγχου της γλώσσας που επιτυγχάνεται με την πολιτική ορθότητα· και, κατά δεύτερον, όποιον δεν φοβίζει η ρετσινιά του «ρατσιστή» ή του «φασίστα» και τολμάει τελικά να εκφραστεί, να τον απειλούν ευθέως με τον «αντιρατσιστικό» νόμο.

Αναπόφευκτος πολυπολιτισμός: Οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ της πολυφυλετικής και πολυεθνικής κοινωνίας· πλουραλιστικής μεν, συνεκτικής δε. Οι φιλελέδες θέλουν την «αναπόφευκτη» πολυπολιτισμική κοινωνία — δεν αποδέχονται συλλογικούς άξονες.

Εξίσωση πολιτισμών: Οι φιλελεύθεροι αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του Ελληνικού και κατ’ επέκταση Ευρωπαϊκού και Δυτικού πολιτισμού. Οι φιλελέδες θεωρούν τα αφρικανικά ταμ-ταμ ίδιας αξίας με τον Τσιτσάνη· τον Τσιτσάνη με τον Βέρντι· και τον Βέρντι με τον Μότσαρτ.

Εκδυτικισμένο Ισλάμ: Οι φιλελεύθεροι βλέπουν στην ισλαμική μαντίλα την πολιτισμική αντίσταση και άρνηση — ενώ αναγνωρίζουν ότι αυτοί δεν είναι σαν τους Αλβανούς που έπαιρναν Ελληνικά ονόματα. Οι φιλελέδες βλέπουν στην ισλαμική μαντίλα το «εκδυτικισμένο» ισλάμ.

Θρησκευτική Ελευθερία: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας. Οι φιλελέδες επιδεικνύουν αντιμεταφυσικό μένος και προάγουν την αντιχριστιανική αθεΐα.

Μάθημα θρησκευτικών: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν την διδαχή του Χριστιανισμού μέσω του μαθήματος των θρησκευτικών στην εκπαίδευση ως έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι φιλελέδες φαντάζονται το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία ως μια κατ’ επιλογήν επίσκεψη στην σχολική βιβλιοθήκη, όπου θα συνυπάρχει η Βίβλος με την Τορά και το Κοράνι, δίπλα σε περιοδικά ομοφυλοφιλίας και μαύρης μαγείας.

Ψυχολογικό προφίλ: Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι άνθρωπος μόνος του είναι ή θεός ή θηρίο. Οι φιλελεύθεροι είναι θετικά εξατομικευμένοι· ανεξάρτητοι· συνήθως ευφυείς με ευρύτητα γνώσεων· και μεγάλο εγώ που κρύβουν επιμελώς. Οι φιλελέδες είναι αρνητικά εξατομικευμένοι· εξαρτημένοι από τα κατώτερα ένστικτά τους· ανταγωνιστικοί· παρουσιάζουν δυσκολία στην σύναψη σχέσεων· ρέπουν προς τον ναρκισσισμό· και στην πλειοψηφία τους είναι τεχνοκράτες, μορφωμένοι πέραν της νοημοσύνης τους.

———

Συμπερασματικά: ο όρος «φιλελέδες» είναι ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός που ο απλός λαός απέδωσε στους υπερφιλελεύθερους των τελευταίων 30 χρόνων (ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» έχει αποκλειστικά οικονομική χροιά, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά από δεξιούς και αριστερούς κρατικοδίαιτους). Ο υπερφιλελευθερισμός είναι η υπέρβαση των ορίων της ιδεολογίας του φιλελευθερισμού που οδηγεί τον άνθρωπο στην διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ ατομικότητας και συλλογικότητας προς χάριν της πρώτης. Το ακριβώς αντίθετο, είχαν κάνει ο υπερσυντηρητισμός (βλέπε φασισμός, ναζισμός) και ο υπερσοσιαλισμός (βλέπε κομμουνισμός) με συλλογικούς άξονες αντίστοιχα την εθνική και ταξική συνείδηση· οδηγώντας στην υποβάθμιση της ανθρώπινης ατομικότητας. Το εκκρεμές της ιστορίας μετακινήθηκε από ένα άκρο στο άλλο. Το ζούμε, τώρα!

Οι υπερφιλελεύθεροι και τα ιδεολογικά τους κόπρανα, προς το παρόν, κυριαρχούν στις Αμερικανικές ελίτ. Μην έχετε όμως την εντύπωση ότι ο Αμερικανικός λαός αρέσκεται με αυτή την κατάσταση — το ακριβώς αντίθετο: η άνοδος Τραμπ, κόντρα σε όλο το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο το επιβεβαιώνει. Οι λόγοι γιγάντωσης αυτού του —ιστορικά πρωτόγνωρου ατομικιστικού— ανερμάτιστου υπερφιλελευθερισμού που έχει εκχυδαΐσει τα πάντα, είναι δύο: αφενός, τα 71 χρόνια καπιταλιστικής ειρήνης που συνέβαλαν σε μια τρυφηλή ζωή η οποία έχει ηθικά διαβρώσει την δυτική κοινωνία, και αφετέρου, η έλλειψη διεθνούς ιδεολογικού ανταγωνισμού μετά την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού «σοσιαλισμού». Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ισορροπημένα σε ένα αέναο παρόν οικονομίας και τεχνολογίας, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία των ψυχικά νοσούντων: 1 στους 5 Αμερικανούς νοσούν. Στους Βρετανούς νοσούν: 1 στους 4.

Με την σειρά τους, οι ετερόφωτες Ευρωπαϊκές ελίτ έχουν υιοθετήσει άκριτα όλη αυτή την υπερφιλελεύθερη ρητορεία και έχουν φέρει την ΕΕ στο χείλος της διάλυσης. Το αδιανόητο: η Ευρωπαϊκή αριστερά —ιδεολογικά αμήχανη και διανοητικά αναδιπλωμένη— έχοντας απεμπολήσει την ταξική της ρητορική, έχει υιοθετήσει και αυτή την υπερφιλελεύθερη ρητορεία, κυρίως των κοινωνικών θέσεων, για να «παραμείνει στο κόλπο». Δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ απλού κόσμου και πολιτικής ελίτ που εκφράζεται μέσα από την άνοδο τραμπούκων, γραφικών και αντιευρωπαϊκών σχημάτων που σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν.

Παρ’ όλα αυτά· οι τραμπούκοι, οι γραφικοί και οι αντιευρωπαϊστές δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, γιατί —ιστορικά— έχει μπει ταφόπλακα στις ιδεολογίες που επικαλούνται. Ο εχθρός της ελευθερίας της έκφρασης ποτέ δεν έρχεται ως τέτοιος — αλλά έρχεται πάντα ντυμένος αστραφτερά και ως φίλος που κομίζει το νέο: όπως ερχόταν ο φασισμός, ο ναζισμός και ο κομμουνισμός στις μέρες τους. Ποιοι είναι αυτοί που έρχονται ως φίλοι κομίζοντας το νέο και έχουν τεράστια υποστήριξη με το μέρος τους; Οι φιλελέδες. Μην τους υποτιμάτε, είναι λάθος! Γνωρίζουμε πλέον καλά, αφενός, το πως αντιλαμβάνονται τον άνθρωπο: α-νέραστο, α-νόητο, «sex and the city» τύπο και, αφετέρου, την δυστοπία που οραματίζονται: του ελέγχου της σκέψης μέσω της πολιτικής ορθότητας (βλ. το άρθρο μου «Δικαίωμα στην δυστοπία» για την πολιτική ορθότητα), και του λόγου μέσω του «αντιρατσιστικού» νόμου. Αυτοί είναι το νέο αυγό του φιδιού· ενός νέου πολύ πιο επικίνδυνου είδους φιδιού.