Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 4 Απριλίου 2017.
Μία αλήθεια: οι Βρετανοί ποτέ δεν αισθάνθηκαν Ευρωπαίοι, ούτε συμπεριέλαβαν τον εαυτό τους στον όρο «Ευρώπη». Ο «εις ζήλω πεπυρωμένος άνθρωπος» στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Nigel Farage. Έφυγε από τους Συντηρητικούς το 1992 (Συνθήκη του Μάαστριχτ) για να συνιδρύσει το μονοθεματικό αντι-ευρωπαϊκό UKIP, του οποίου ανέλαβε την ηγεσία το 2006. Το 2009 ήρθε δεύτερο σε ψήφους στις ευρωεκλογές, όμως η μεγάλη επιτυχία του ήταν άλλη: ότι έκανε υπ’ αριθμόν 1 ζήτημα της πολιτικής ατζέντας του Ηνωμένου Βασιλείου την έξοδο από την ΕΕ. Αυτό ήταν το κομβικό σημείο των εξελίξεων.
Η πολιτική σταθερότητα του συντηρητικού αυτού έθνους ήταν σπάνια. Το 2010 έγινε η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας μετά το 1945, έκτοτε έγιναν δύο κρίσιμα δημοψηφίσματα που αλλάζουν την τοποθέτησή του στον γεωπολιτικό χάρτη. Το δεδομένο της εποχής μας είναι ότι ο πολιτικός χρόνος κυλάει με ιλλιγιώδεις ταχύτητες.
Η ενεργοποίηση του άρθρου 50 της εξόδου από την ΕΕ αντιστρέφει τις θέσεις των δύο πλευρών. Το ΗΒ είναι αυτό που βρίσκεται σε δεινή θέση να βιάζεται για την επίτευξη συμφωνίας σε όλους τους τομείς. Σημειώνεται ότι το τελευταίο στάδιο της βορειοατλατικής συμφωνίας (NAFTA) διήρκεσε 4 χρόνια (1990-94) μεταξύ 3 κρατών (ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό) με τα εξής χαρακτηριστικά: το ήθελαν και οι 3, είχε συγκεκριμένα όρια εφαρμογής και προϋπήρχαν παρόμοιες συμφωνίες μεταξύ τους. Ως προς το BREXIT τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.
Το γεγονός ότι η Τερέζα Μέϊ στο μέσον της επιστολής εξόδου χρησιμοποίησε τον διαπραγματευτικό άσσο στο μανίκι της, δηλαδή την ασφάλεια της ΕΕ, ώστε να τονίσει πως μία αποτυχία συμφωνίας θα έχει τεράστιο κόστος στην Ευρώπη, απογυμνώνει τη δυσχερή της θέση. Εάν δεν υπογραφεί εμπορική συμφωνία τα επόμενα δύο χρόνια, θα ισχύσουν αυτομάτως οι πρόνοιες του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, με συγκεκριμένα περιθώρια δασμών στην εμπορία προϊόντων. Αυτό μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα καλό ως εναλλακτικό σχέδιο, όμως είναι γνωστό και μπορεί να συνυπολογιστεί στον στρατηγικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Επειδή όμως το ΗΒ όμως δεν εξάγει πολλά προϊόντα σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά κυρίως υπηρεσίες, για τις οποίες υπάρχει μία σχετική έλλειψη προδιαγραφών στον ΠΟΕ, όπως επίσης και στη μετακίνηση κεφαλαίων, το ζήτημα γίνεται πιεστικό. Ήδη τράπεζες ανακοίνωσαν μεταφορά υπηρεσιών στη Γαλλία. Όσο το τοπίο παραμένει αβέβαιο, τόσο το χειρότερο.
Ευρώπη είναι ελεύθερη μετακίνηση αγαθών, κεφαλαίων και ανθρώπων. Εύκολο δεν θα είναι ούτε το τρίτο σκέλος. Αρνήθηκε η Μέϊ να βεβαιώσει εξασφαλίσεις των δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών στο ΗΒ μετά το BREXIT, διότι θέλει να πετύχει αντίστοιχη συμφωνία για τους Βρετανούς στην Ευρώπη. Ως τότε όμως αναφαίνονται ήδη ορισμένα προβλήματα. Τράπεζες σήμερα δεν δίνουν στεγαστικά δάνεια σε Ευρωπαίους, διότι το μέλλον τους εκεί θεωρείται αβέβαιο.
Η Βρεταννία χρειάζεται πολιτική, οικονομική και διπλωματική σταθερότητα, ώστε απερίσπαστα το νωρίτερο δυνατόν να συμφωνήσει με 27 χώρες της ΕΕ, και τα κοινοβούλιά τους, να δημοσιοποιήσει λεπτομέρειες, να προνοήσει τις σχέσεις με Σκωτία, ώστε να αποφύγει επανάληψη του δημοψηφίσματος, και να αποκρούσει επιπλέον προσκόμματα διαφόρων (πχ περί Γιβραλτάρ). Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ στοχεύει στο να μην επιτρέψει ένα υποδειγματικό διαζυγίο να γίνει ελκυστικό σε άλλους, ενώ βεβαίως, δεδομένου του ελλείμματος ηγεσίας της, όλο το εγχείρημα καθίσταται ομιχλώδες.
19 comments
Δεν θα μπορούσε κανείς εύκολα να διαφωνήσει στην οικονομική ανάλυση του κυρίου Ανδρέα Σταλίδη.
Οι γεωπολιτικοί παράγοντες είναι αυτοί που επιβάλλουν στο ΗΒ να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα όσα αναφέρονται στην υποδειγματική αυτή ανάλυση , ασφαλώς έχουν εξετασθεί και αποτιμηθεί
ενδελεχώς από την υπέρτερη (σε σχέση με την Γερμανική) Βρεταννική ελίτ η οποία διαθέτει τεράστια
γνώση και πείρα πολλών αιώνων από την διοίκηση και την διαχείριση της μοίρας πολλών άλλων (ξένων)
λαών. Το γεωπολιτικό στοιχείο, λοιπόν, ήταν πάντοτε και παραμένει κρίσιμο και ζωτικό γιά τις μεγάλες
και σοβαρές χώρες , όπως είναι η Μεγάλη Βρεταννία . Το μέλλον πρόκειται να δείξει την ορθότητα μίας
τέτοιας απόφασης.
Δέν γίνεται νὰ ξεκολλήσῃ ὁ ἀρθρογράφος ἀπὸ τὶς μπαροῦφες τοῦ ἀγγλικοῦ τύπου. Τὸ καδρόνι μέσα στὸ μάτι τῆς ἠγεσίας τοῦ θλιβεροῦ Κάμερον δὲν τὸ βλέπει, ἀλλὰ βλέπει τὸ ἔλλειμμα ἡγεσίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Τί ἀκριβῶς μποροῦσε νὰ κάνῃ καλύτερα ὡς πρὸς τὴν συμμετοχὴ τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἡ ἠγεσία της ; Ὅ,τι ρουσφέτι εἶχε ζητήσει τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο τοῦ τὸ εἶχε κάνει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.
Ἐάν ἔχει ὁ ἀρθρογράφος κάτι νὰ καταλογίσῃ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἂς τὸ κάνῃ μὲ τεκμηρίωση. Ἂν ὄχι, ἂς ἀνακαλέσῃ. Ἀρκετὰ ἔβλαψε ἡ κενὴ περιεχομένου συνθηματολογία καὶ λασπολογία.
Αγαπητέ κ. Γεωργάνα,
Είναι ολίγον διασκεδαστικό το σχόλιό σας. Κρατώ ορισμένες λέξεις-κλειδιά: «μπαροῦφες, Ἀρκετὰ ἔβλαψε, κενὴ περιεχομένου συνθηματολογία, λασπολογία». Όλα αυτά γύρω από την παρότρυνση «Ἐάν ἔχει ὁ ἀρθρογράφος κάτι νὰ καταλογίσῃ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἂς τὸ κάνῃ μὲ τεκμηρίωση. Ἂν ὄχι, ἂς ἀνακαλέσῃ».
Σας πήρε περίπου δύο χρόνια να διαβάσετε το δεύτερο μισό μίας απλής παρατήρησης (observation) ενός σχολίου μου και, ως αποτέλεσμα, αναλώσαμε και οι δύο πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις σε μία αέναη συζήτηση επειδή μείνατε στο πρώτο μισό και έτσι χάσατε το νόημα, πιστεύοντας ότι δεν ξέρω να κάνω πρόσθεση. Ελπίζω να σας πάρει κάτι λιγότερο αυτή τη φορά.
Το λεγόμενο confirmation bias είναι ο μεγαλύτερος οδηγός (driver) της κατανόησης ενός κειμένου ή της άποψης ενός άλλου. Δηλαδή: πιστεύεις ότι θα διαφωνήσεις, ε θα διαφωνήσεις. Πιστεύεις ότι ένας όρος σημαίνει κάτι για σένα, ε θεωρείς ότι σημαίνει το ίδιο για όλους, κοκ.
Για να μην αφήσω κενά, θα κάνω τον κόπο να «μεταφράσω» το άρθρο μου σε πιο απλή γλώσσα. Αριθμίζω τις 7 παραγράφους.
1. Τίτλος. Τα βάσανα του brexit, δηλαδή εξηγώ ποια βάσανα έχει το ΗΒ κατά τη διαδικασία του brexit, την οποία ξεκίνησε αυτοβούλως
2. Αίτια. Βαθύτερα αίτια του brexit (παρ. 1) ότι ποτέ δεν ένιωσαν Ευρωπαίοι. Ποτέ των ποτών. Ούτε επρόκειτο.
3. Αφορμή του brexit. Η πολιτική δράση ενός ανθρώπου σε έκταση 25 ετών (παρ. 1), ο οποίος όχι απλώς το έφερε στο προσκήνιο, αλλά κατάφερε να το κάνει υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα της χώρας. Δηλαδή υπενθύμισε τα βαθύτερα αίτια, έπεισε κλπ.
4. Πριν προχωρήσουμε στα βάσανα, ένα «κρατούμενο» που θα μας χρειαστεί για αργότερα: ο πολιτικός χρόνος κυλάει γρήγορα στις μέρες μας (παρ. 2). Παραδείγματα – απόπειρα απόδειξης, αν δεν είναι απολύτως προφανές – από την ίδια τη χώρα αυτή: μετά από 65 χρόνια η παράδοση πολιτικής σταθερότητας έσπασε με μία κυβέρνηση συνεργασίας (παρ. 2), ενώ έγιναν και δύο δημοψηφίσματα που άλλαξαν ή θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά τη χώρα αυτή (παρ. 2)
5. Περνάμε αμέσως στα βάσανα. Πρώτον, το ΗΒ είναι πλέον στη δεινή θέση μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 50. Αυτό βιάζεται (παρ. 3).
6. Δεύτερον. Ο χρόνος ίσως δεν είναι αρκετός για το πολυδιάστατο εγχείρημα (παρ. 3). Παράδειγμα NAFTA (παρ. 3) η οποία πήρε περισσότερα χρόνια (4 αντί 2) κάτω από καλύτερες συνθήκες: λιγότερα κράτη (3 αντί 28), περιορισμένη εφαρμοφή (εμπόριο αντί όλων), ύπαρξη προσχεδίων (ναι αντί όχι) (παρ. 3).
7. Τρίτον. Ελαφρά «διπλωματική προκλητικότητα» (το λες και γκάφα) της Μέι να απειλήσει (εμμέσως πλην σαφώς, ειδικά για όσους είδαν τη συγκεκριμένη είδηση ή διατύπωση) για διακοπή συνεργασίας στην ασφάλεια αν δεν «βοηθήσουν» οι Ευρωπαίοι στην εύρεση λύσης στα υπόλοιπα. (παρ. 4).
8. Τέταρτον. Το τρίτο «βάσανο» αποκαλύπτει τη δεινή θέση (1ο βάσανο) ή την αμηχανία του ΗΒ. (παρ. 4)
9. Εξήγηση της κατάστασης. Αν δεν υπάρξει συμφωνία, ισχύει ό,τι λέει ο ΠΟΕ (WTO). Είναι πράγματι βάσανο (ρίσκο), όμως είναι ως ένα βαθμό περιορισμένο (mitigated) επειδή είναι γνωστό ως εναλλακτικό σχέδιο (contingency plan). Εννοώ ότι οι δασμοί στα προϊόντα είναι ήδη γνωστοί, πχ 10% κλπ. Άρα μπορούν να υπολογιστεί σε ένα στρατηγικό σενάριο το κόστος αυτού του σεναρίου.
10. Πέμπτον. Δεν υπάρχει αντίστοιχο contingency plan για τις υπηρεσίας από τον ΠΟΕ, και ΑΥΤΟ είναι μεγαλύτερο βάσανο από τα προϊόντα, διότι υπηρεσίες εξάγει και όχι προϊόντα στην ΕΕ (παρ. 5).
11. Έκτον. Ομοίως (δεν υπάρχει ήδη γνστό contingency plan) για τη μεταφορά κεφαλαίων. (παρ. 5). Παράδειγμα (και του 5ου και του 6ου βασάνου) ότι ήδη τράπεζες (πχ HSBC) έχουν αποφασίσει μεταφορά υπηρεσιών στην ΕΕ (παρ. 5)
12. Έβδομον. Το (τεράστιο) ρίσκο του μηνύματος που εκπέμπεται σε Ευρωπαίους πολίτες εντός ΗΒ. (παρ. 6). Η Μέι το χρησιμοποιεί ως ποντάρισμα (bargaining chip) για να πετύχει αντίστοιχη συμφωνία για Βρεταννούς, όμως η αβεβαιότητα ήδη μετουσιάζεται σε κόστος στην οικονομία. Ήδη! Παράδειγμα: τράπεζες δεν δίνουν στεγαστικά επειδή θεωρούν ότι ο πελάτης τους μπορεί να φύγει!
13. Όγδοον. Ζωτική προϋπόθεση η σταθερότητα ώστε απερίσπαστη να ασχοληθεί εκτενώς με αυτό το θέμα την προσεχή διετία (βλέπε και πιο πάνω για πίεση χρόνου και ταχύτητα πολιτικών αλλαγών) (παρ 7.)
14. Ένατον. Πολυπλοκότητα διαπραγματεύσεων. Θα πρέπει να φροντίσει να διαπραγματευτεί: α. Με 27 χώρες, β. Με τα κοινοβούλιά τους (επιπλέον χρόνος), γ. Να προνοήσει σχέσεις με Σκωτία (για να μην την βρει κι άλλη κοτρώνα), δ. Να αποκρούσει προσκόμματα, πχ περί Γιβραλτάρ (υποθέτω διαβάσατε το εν λόγω θέμα, είτε είναι υπαρκτό, είτε βαλτό από ευρωπαϊκούς κύκλους, δείχνει τα εμπόδια). (παρ. 7)
15. Δέκατον. Όλα αυτά σε ένα κλίμα όπου η ΕΕ: α, δεν έχει κίνητρο να γίνει ιδανική σύζυγος διαζυγίου, διότι έτσι θα το κάνει ελκυσιτκό κα ισε άλλους, και β. Έχει «έλλειμμα ηγεσίας, κάτι που κάνει όλο το εγχείρημα ομιχλώδες» (παρ. 7). Επεξήγηση αν δεν έγινε κατανοητό: το έλλειμμα ηγεσίας που καθιστά ομιχλώδες το εγχείρημα των διαπραγματεύσεων αφορά κυρίως στη δομή της ΕΕ και τα όργανα αποφάσεών της.
Μετά από όλα αυτά εσείς μιλάτε για μπαρούφες και γράφετε
«Ἐάν ἔχει ὁ ἀρθρογράφος κάτι νὰ καταλογίσῃ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἂς τὸ κάνῃ μὲ τεκμηρίωση. Ἂν ὄχι, ἂς ἀνακαλέσῃ. Ἀρκετὰ ἔβλαψε ἡ κενὴ περιεχομένου συνθηματολογία καὶ λασπολογία.»
Ούτε τρεις λέξεις δεν διαβάσατε. Κάποιος πρέπει τώρα να ανακαλέσει τους χαρακτηρισμούς του.
Ανδρέας.
Ἴσως ἐξηγεῖ τὴν ἀντίδρασή μου αὐτὸ τὸ κάπως μεγάλο (διαρκείας σχεδὸν 7 λεπτῶν) τραγούδι, ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀκούσετε μέχρι τὸ τέλος του :
https://www.youtube.com/watch?v=kXeh6jHelb4
Οἱ στίχοι καθαρογραμμένοι ἐδῶ :
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhuaEY4c1lZOV80dE0/view?usp=sharing
Ἀπορῶ, μάλιστα, πῶς τὸ «Ἀντίβαρο» δὲν τὸ εἶχε πάρει χαμπάρι.
Ευχαριστώ για την κριτική. Ευπρόσδεκτη.
Ἂς δοῦμε λιγάκι καὶ τὸ «πλεόνασμα» ἡγεσίας στὴν Ἀγγλία. Καὶ ἐννοῶ μὲ αὐτὸ τὴν διάθεση τῶν remainers νὰ διαχειρισθοῦν τὴν ἐξουσία καὶ νὰ ἀφήσουν τὸν ξαγκιστρωμένον ἀπὸ τὶς εὐθύνες τῆς ἐξουσίας Φάρατζ νὰ τὸ παίζῃ Κιγκιννάτος. Ἰδοὺ πῶς ἀντεμετώπισαν τὸν δημαγωγὸν Κλέωνα στὰς Ἀθήνας τὸ 425 π.Χ. :
Θουκυδίδης Δ` 28 – ἀπόδοσις ἀπὸ τὸν Ἐλευθέριο Κ. Βενιζέλο :
Οι Αθηναίοι ήρχισαν να ψιθυρίζουν εναντίον του Κλέωνος και να λέγουν, διατί, αφού νομίζει το πράγμα εύκολον, δεν εκστρατεύει και τώρα ακόμη. Ο Νικίας, ο οποίος εννόησε τούτο και συγχρόνως είχε πειραχθή από τας επικρίσεις του Κλέωνος, του είπεν ότι, όσον εξαρτάται από τους στρατηγούς, ημπορεί να πάρη όσην στρατιωτικήν δύναμιν θέλει και να δοκιμάση. Ο Κλέων, επειδή ενόμιζε κατ’ αρχάς ότι ο Νικίας επροσποιείτο, λέγων ότι ήτο έτοιμος να παραιτηθή από την αρχηγίαν, ήτο έτοιμος να δεχθή. Αλλ’ όταν εννόησε ότι ο Νικίας ήθελε τωόντι να παραδώση προς αυτόν την αρχηγίαν, προσεπάθει να υποχωρήση, λέγων ότι δεν ήτο αυτός στρατηγός, αλλ’ ο Νικίας, διότι ήρχισε να φοβήται, επειδή δεν είχε φαντασθή ποτέ ότι ο Νικίας θ’ απεφάσιζε πραγματικώς να του παραχωρήση την θέσιν του. Αλλ’ ο Νικίας επέμενε και πάλιν, και παρητήθη από την αρχηγίαν της εκστρατείας εναντίον της Πύλου, και εκάλει τους Αθηναίους εις μαρτυρίαν. Αλλ’ όσον περσσότερον προσεπάθει ο Κλέων ν’ αποφύγη την εκστρατείαν και ν’ ανακαλέση όσα είπε τόσον περισσότερον οι Αθηναίοι, όπως ο όχλος αγαπά να κάμνη, παρεκίνουν τον Νικίαν να παραιτηθή και εφώναζαν προς τον Κλέωνα ότι οφείλει να εκστρατεύση. Εις τρόπον ώστε, μη γνωρίζων πλέον πώς ν’ απαλλαγή από τας ιδίας του προτάσεις, ανέλαβε την εκστρατείαν, και αφού επροχώρησεν εις το βήμα, είπεν ότι δεν φοβείται τους Λακεδαιμονίους και ότι θα εκστρατεύση χωρίς να παραλάβη ούτε ένα Αθηναίον στρατιώτην, αλλά μόνον τους στρατιώτας από την Λήμνον και Ίμβρον, που ευρίσκοντο τότε εις τας Αθήνας, και τους πελταστάς, οι οποίοι είχαν έλθει ως επίκουροι από την Αίνον, και τετρακοσίους τοξότας από άλλα μέρη. Με την δύναμιν αυτήν και τους στρατιώτας που ευρίσκοντο εις την Πύλον, έλεγεν ότι εντός είκοσι ημερών ή θα έφερε τους Λακεδαιμονίους εις τας Αθήνας ή θα εδέχετο να τον φονεύσουν. Η ακριτολογία του επροκάλεσε κάποιον γέλωτα μεταξύ των Αθηναίων. Οι φρονιμώτεροι, εν τούτοις, ήσαν ευχαριστημένοι, διότι εσκέπτοντο ότι εν από δύο καλά ασφαλώς θα, επιτύχουν, ή να γλυτώσουν εις το μέλλον από τον Κλέωνα, πράγμα που επροτίμων, ή, εάν η ελπίς των διεψεύδετο, να επιτύχουν την αιχμαλωσίαν των Λακεδαιμονίων.
ἱδοὺ καὶ τὸ ἀπαράμιλλο πρωτότυπο :
ὁ δὲ Νικίας τῶν τε Ἀθηναίων τι ὑποθορυβησάντων ἐς τὸν Κλέωνα, ὅτι οὐ καὶ νῦν πλεῖ, εἰ ῥᾴδιόν γε αὐτῷ φαίνεται, καὶ ἅμα ὁρῶν αὐτὸν ἐπιτιμῶντα, ἐκέλευεν ἥντινα βούλεται δύναμιν λαβόντα τὸ ἐπὶ σφᾶς εἶναι ἐπιχειρεῖν. ὁ δὲ τὸ μὲν πρῶτον οἰόμενος αὐτὸν λόγῳ μόνον ἀφιέναι ἑτοῖμος ἦν, γνοὺς δὲ τῷ ὄντι παραδωσείοντα ἀνεχώρει καὶ οὐκ ἔφη αὐτὸς ἀλλ᾽ ἐκεῖνον στρατηγεῖν, δεδιὼς ἤδη καὶ οὐκ ἂν οἰόμενός οἱ αὐτὸν τολμῆσαι ὑποχωρῆσαι. αὖθις δὲ ὁ Νικίας ἐκέλευε καὶ ἐξίστατο τῆς ἐπὶ Πύλῳ ἀρχῆς καὶ μάρτυρας τοὺς Ἀθηναίους ἐποιεῖτο. οἱ δέ, οἷον ὄχλος φιλεῖ ποιεῖν, ὅσῳ μᾶλλον ὁ Κλέων ὑπέφευγε τὸν πλοῦν καὶ ἐξανεχώρει τὰ εἰρημένα, τόσῳ ἐπεκελεύοντο τῷ Νικίᾳ παραδιδόναι τὴν ἀρχὴν καὶ ἐκείνῳ ἐπεβόων πλεῖν. ὥστε οὐκ ἔχων ὅπως τῶν εἰρημένων ἔτι ἐξαπαλλαγῇ, ὑφίσταται τὸν πλοῦν, καὶ παρελθὼν οὔτε φοβεῖσθαι ἔφη Λακεδαιμονίους πλεύσεσθαί τε λαβὼν ἐκ μὲν τῆς πόλεως οὐδένα, Λημνίους δὲ καὶ Ἰμβρίους τοὺς παρόντας καὶ πελταστὰς οἳ ἦσαν ἔκ τε Αἴνου βεβοηθηκότες καὶ ἄλλοθεν τοξότας τετρακοσίους: ταῦτα δὲ ἔχων ἔφη πρὸς τοῖς ἐν Πύλω στρατιώταις ἐντὸς ἡμερῶν εἴκοσιν ἢ ἄξειν Λακεδαιμονίους ζῶντας ἢ αὐτοῦ ἀποκτενεῖν. τοῖς δὲ Ἀθηναίοις ἐνέπεσε μέν τι καὶ γέλωτος τῇ κουφολογίᾳ αὐτοῦ, ἀσμένοις δ᾽ ὅμως ἐγίγνετο τοῖς σώφροσι τῶν ἀνθρώπων, λογιζομένοις δυοῖν ἀγαθοῖν τοῦ ἑτέρου τεύξεσθαι, ἢ Κλέωνος ἀπαλλαγήσεσθαι, ὃ μᾶλλον ἤλπιζον, ἢ σφαλεῖσι γνώμης Λακεδαιμονίους σφίσι χειρώσεσθαι.
Η Βρεττανια ειχε προνομιακο καθεστως μεσα στην ΕΕ., κυριως χαρη στους ωμους εκβιασμους της Θατσερ. Για παραδειγμα πληρωνε πολυ λιγοτερη εισφορα στον κοινοτικο προϋπολογισμο απο οτι της αναλογουσε βαση του πλουτου της.
Αλλα εδω δεν εχουμε τον γραφικο ψηφοθηρικο αντιευρωπαισμο του Τζιμ Χακερ στη διασημη σειρα “Yes Minister”.
Οι Αγγλοι αποφασισαν να φυγουν απο την ΕΕ επειδη δεν αντεχαν αλλο τις λαθρομεταναστευτικες -“προσφυγικες” ροες. Ξεκαθαρα πραγματα. Η Μερκελ αποφασισε να κανει τη Μητερα Τερεζα και να δεχτει με ανοιχτες αγκαλιες τους “προσφυγες” λαθροεισβολεις. Και οταν οι Γερμανοι ψηφοφοροι αγριεψαν, πηγε να μοιρασει το προβλημα και στους αλλους. Και μην ξεχναμε το ρολο του κυριου Τσιπρα, που ουσιαστικα ανοιξε εντελως τα ηδη διατρητα συνορα.
Οι Αγγλοι θεωρησαν οτι δεν ηταν υποχρεωμενοι να επωμιστουν τις συνεπειες του “ανθρωπισμου” των αλλων, και ειπαν “ENOUGH IS ENOUGH” ! Θα ανακτουσαν τον ελεγχο των συνορων τους, εστω και αν χρειαζοταν να φυγουν απο την ΕΕ…………….
Ἡ συνεχὴς κατασυκοφάντησις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἐπὶ 43 συναπτὰ ἔτη ἀπὸ ὅλα ἀναξαιρέτως τὰ μέσα μαζικῆς ἐξηλιθιώσεως τῆς Ἀγγλίας, ὥστε τὸ φρόνημα «ὑπεροχῆς» τῶν Ἄγγλων ἔναντι τῶν «ἠπειρωτικῶν» καὶ ὅλων τῶν ἄλλων νὰ παραμείνῃ ἀλώβητο καί, ἐνίοτε, καὶ νὰ παροξυνθῇ , δέν μέτρησε ἄρα γε ;
Ἄλλωστε ἡ Ἀγγλία, ὅταν μπῆκε στὴν τότε Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα, εἶχε περισσοτέρους πολίτες ξένης καταγωγῆς καὶ μετανάστες ἀπ’ ὅσους ἔχει, καὶ σήμερα ἀκόμη, ἡ μέση Εὐρωπαϊκὴ χώρα. Δὲν τοὺς πείραξαν οἱ Πακιστανοί, ἀλλὰ τοὺς πείραξαν οἱ Ρουμάνοι ; Τὸ πιὸ πιθανόν εἶναι ὅτι τὰ καπρίτσια πού ζητοῦσαν νὰ τοὺς κάνουμε οἱ ὑπόλοιποι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὥστε νὰ διατηρήσουν αὐτοὶ τὸ φρόνημα ὑψηλόφρονος (καὶ ὑψηλόρρινος) ὑπεροχῆς, ἐπὶ πλέον τῶν ἤδη κανωμένων, ἔφθασαν σὲ σημεῖον θραύσεως.
Συγχαρητήρια για το άρθρο Ανδρέα. Απορώ με την επιμονή ορισμένων δικών μας (συμπατριωτών μας εννοώ) να φέρονται σαν θιγμένες κοπελίτσες που ο αγαπημένος τους τις απέρριψε. Λες και οι Βρετανοί με το Brexit απέρριψαν εμάς, ενώ στην πραγματικότητα απέρριψαν τους Γερμανούς.
Ακόμη και για το προσφυγικό, το πρόβλημα δεν ήταν οι ίδιοι οι πρόσφυγες, αλλά η επιμονή της Γερμανίας σε μια ενοχικού τύπου διαχείριση του προσφυγικού. Η παλαιά αποικιακή Αγγλία τέτοιες ηθικού τύπου αναστολές δεν έχει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατώτεροι (κατά την αγγλική αντίληψη), παρεκτός και εάν αποδεχθούν να γίνουν Βρετανοί, οπότε θα γίνουν σχεδόν ίσοι με τους γηγενείς.
Κατά βάθος όμως αυτό που δεν μπορούσαν να χωνέψουν οι Άγγλοι ήταν η δημιουργία μιας γερμανικής Ευρώπης από το 2010 και μετά, στην οποία η Γερμανία πια κάνει κουμάντο, κάτι που δεν συνέβαινε μέχρι το 2010.
Ως προς το πρακτέο, από το άρθρο και τους ορθότατους συλλογισμούς του προκύπτει αβίαστα ότι πάμε για το λεγόμενο “σκληρό Brexit”. Αυτό βραχυπρόθεσμα θα βλάψει τη Βρετανία (για τους λόγους που ήδη εξηγεί το άρθρο, ας μην επαναλαμβανόμαστε), αλλά επειδή μεσο-μακροπρόθεσμα θα αποδειχθεί ότι δεν θα τη βλάψει και τόσο πολύ (ήδη υπολογίζουν μια μείωση της ανάπτυξης κατά μόλις 0,5% για τα χρόνια μετά το Brexit, δηλαδή τρίχες, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της μεταβολής), ακόμη και με εκδικητική συμπεριφορά από την πλευρά της Ευρώπης (= καμία πρόσβαση στις βρετανικές τράπεζες στην κοινή αγορά), στην πραγματικότητα το Brexit θα αποδειχθεί μια τεράστια επιτυχία, διότι θα αποδείξει ότι υπάρχει ζωή – και μάλιστα καλύτερη, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια – και μακριά από τη ζεστή αγκαλιά της Άνγκελας.
Αυτό είναι κάτι που οι δικοί μας υποταγμένοι στη γερμανική ανωτερότητα συμπατριώτες δεν μπορούν να το παραδεχθούν. Δόξασαν τα Μνημόνια ως “καλό πράγμα” επειδή επιβεβαίωνε τα δικά τους κόμπλεξ κατωτερότητας. Δεν μιλώ για όσους αποδέχθηκαν την εκτέλεση των Μνημονίων ως μέσο για να αποφευχθεί μείζον κακό. Μιλώ για όσους γούσταραν. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί. Πρώτος και καλύτερος ο Παπανδρέου, αλλά υπήρχαν πολλοί ακόμη σε όλες τις παρατάξεις.
Επειδή πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να αποδειχθεί επιτυχία το Brexit και μάλιστα το hard Brexit, διότι όπως πάλι σωστά λέει το άρθρο, ο πολιτικός χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα, για τον λόγο αυτόν οι στριμωγμένοι είναι στην πραγματικότητα οι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν κάνουν το διαζύγιο εύκολο, θα θελήσουν κι άλλοι (μα γιατί, αν είναι όλα τόσο ωραία στην Ευρώπη;). Αν το κάνουν δύσκολο και αποτύχουν να πονέσουν τους κακούς που μας παρατάνε και φεύγουν, τότε θα χάσουν κάθε εξουσία (;) απέναντι σε όσους θέλουν να εξαναγκάσουν να μείνουν. Και τότε θα υποστούν διπλή ήττα.
Από τη στιγμή και μόνον που η Ευρώπη μπήκε στη λογική ότι “να το κάνουμε δύσκολο για να μην θελήσουν και άλλοι να φύγουν”, εμμέσως αλλά πολύ σαφώς παραδέχεται ότι όλοι έχουν λόγους να φύγουν και πρέπει να τους πιέσουμε και με κάποιο πόνο, την απειλή κάποιου πόνου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να μείνουν. Μα δεν είναι τελικά η Ε.Ε. ελεύθερη ένωση κρατών; Να λοιπόν που αθέλητά η Ευρώπη ομολογεί ότι η Ε.Ε. δεν είναι και τόσο ελεύθερη. Ιδού η σοφία της επιλογής των Άγγλων. Και όσοι νομίζουν ότι ήταν δουλειά του Φάρατζ και μερικών λαϊκιστών ακόμη το Brexit. ας θυμηθούν τη διαρροή του διαλόγου της βασίλισσας δύο-τρεις ημέρες πριν από την ψηφοφορία: “Δώστε μου τρεις καλούς λόγους για μείνουμε στην Ε.Ε.”. Η ψυχή της Βρετανίας είχε ήδη φύγει, από τη στιγμή που η Γερμανία πήρε το πάνω χέρι. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου να συμβούν και οι Άγγλοι θέλησαν να συμβεί νωρίτερα, παρά αργότερα, προτού πάρει και άλλη εξουσία η Γερμανία με τη δική σου συναίνεση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς δεν πρέπει να εκμεταλλευτούμε την αδύναμη θέση στην οποία θα βρίσκεται το Η.Β. για τα επόμενα χρόνια. Θα είναι π.χ. μια χρυσή ευκαιρία για την Κύπρο να καταστεί σύμμαχος της Βρετανίας στο θέμα Brexit, υπό τον όρο να αλλάξει το καθεστώς των βάσεων. Σιγά να μην το κάνει αυτό η κυπριακή κυβέρνηση, αλλά λέμε τώρα μια σκέψη. Το πρόβλημα κατά βάση δεν θα το έχουμε εμείς, το πρόβλημα θα το έχει η Γερμανία. Διότι η δυσκόλως αποκρυπτόμενη προσδοκία της επιτυχίας του Brexit, θα επιβεβαιώσει απλούστατα όσους λένε “καλύτερα έξω παρά μέσα”.
Ας μην εκληφθεί η παραπάνω διαπίστωση ως έναυσμα για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και εμείς τα ίδια, διότι εμείς δεν στεκόμαστε αυτή τη στιγμή στα πόδια μας και οι μόνοι που μας έχουν προσφέρει δεκανίκι, για τους όποιους λόγους, είναι οι Γερμανοί. Καλά θα ήταν να είχε η Ελλάδα τις δυνάμεις να συνέλθει ακόμη και μετά από μια άτακτη χρεωκοπία, αλλά το πιθανότερο είναι να μην τις έχει. Εν πάση περιπτώσει, δεν υπάρχει πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή να υποστηρίξει πλειοψηφικά την άτακτη χρεωκοπία και ακόμη και όσοι φλερτάρουν με τη δραχμή, βασικά δεν έχουν ιδέα για τι ομιλούν. Άλλο η Βρετανία, άλλο εμείς. Μακάρι να είμαστε μια μέρα σε θέση να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι τότε, κατά πώς φαίνεται.
Κατὰ τί ἀκριβῶς διαφέρει ἡ «Γερμανικὴ Εὐρώπη» ἀπὸ μιὰν «Ἑλληνικὴ Εὐρώπη»; Ἂν κοιτάξουμε τὴν Ἱστορία, γιὰ παράδειγμα, ἡ λιτότης καὶ ἡ ὀλιγάρκεια θεωρεῖται ἐκ τῶν μεγίστων ἀρετῶν στὸν Ἑλληνικὸ πολιτισμό, καὶ τὸν ἀρχαῖο καὶ τὸν ὀρθόδοξο Χριστιανικό, πολύ περισσότερο ἀπὸ ὅτι θεωρεῖται ἀρετὴ στόν, ἂς τὸν ποῦμε, Γερμανικὸ πολιτισμό ἡ τὸν Ἀγγλικὸ πολιτισμό. Συνεπῶς, ναί, ἐκεῖνοι πού «γουστάρουν» λιτότητα, ἐὰν ὑπάρχουν τέτοιοι Ἕλληνες, εἶναι πολύ πλησιέστερα στὶς Ἐλληνικὲς ἀξίες καὶ παραδόσεις ἀπὸ αύτοὺς ποὺ νοσταλγοῦν τὸ Πελατειακό, Ἰδιοτελῶν, Παρασιτικὸ Παρακράτος Ἀμερίμνων τὴν κραιπάλη, τὶς πρόωρες συντάξεις, τὶς ἀργομισθίες ὑπεραρίθμων σφραγιδοθετῶν καὶ τὰ παρόμοια. Ἄλλο ὅτι μασκαρεύουν τὴν ἀληθινή τους προτίμηση γιὰ τὴν κραιπάλη καπηλευόμενοι καὶ νοθεύοντες τὸν λιτότατο καὶ αὐστηρότατο Ἑλληνικὸ κοινοτισμό.
Ἐάν, πράγματι, ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας ἤθελε τρεῖς λόγους γιὰ νὰ παραμείνῃ ἡ Ἀγγλία στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ δὲν μποροῦσε, ὁλόκληρος ἐσμὸς ἀέργων αὐλικῶν καὶ συμβούλων νὰ τοὺς βρῇ, αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως φυσιολογικό. Διότι ὅλη ἡ Ἀγγλικὴ κοινὴ γνώμη συνέχισε νὰ ποτίζεται μὲ τίς ἀγαπημένες της μπαροῦφες ἐναντίον τῶν «κατωτέρων» καὶ ὑπανθρώπων στὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη γιὰ 43 ὁλόκληρα χρόνια. Κανένα ἐπιχείρημα, ὅσο λογικὸ καὶ ἐπιστημονικὸ κι ἂν εἶναι, δὲν ἀντέχει σὲ τέτοιο βομβαρδισμό.
Ἐγκυπλοπαιδικῶς, νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ πατέρας καὶ θεωρητικὸς τοῦ Γερμανικοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ δὲν ἦταν Γερμανός, ἀλλὰ κάποιος ποὺ γεννήθηκε Ἄγγλος, ὁ Χιοῦστον Στιούαρτ Τσάμπερλαιν. Καὶ ὅτι οἱ ἡγέτες τοῦ Ναζισμοῦ ἐθαύμαζαν καὶ ἐμπνέονταν ἀπὸ τὴν «Θεωρία τοῦ Ἥρωος» τοῦ Σκώτου Τόμας Καρλάϋλ. Δυστυχῶς, ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἐκχριστιανίσθηκαν ἀπό, κατὰ πλειοψηφίαν, Ἄγγλους ἱεραποστόλους, στοὺς Γερμανοὺς ἔχει μείνει ἕνα φοβερὸ σύμπλεγμα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Ἄγγλων, τὸ ὁποῖον εὐθύνεται μεγάλως γιὰ τὸν ἀνταγωνισμὸ μεταξύ τους, ὁ ὁποῖος κατέστρεψε καὶ τὰ
δύο ἔθνη καὶ τὴν Εὐρώπη ὁλόκληρη. Τὸ γνωρίζουν αὐτό, βεβαίως, οἱ σύμβουλοι τῆς Αὐτῆς Μεγαλειότητος, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀνόητοι νὰ τὸ φωνάζουν ἀπὸ τὶς στέγες …
Ἂν τὸ BREXIT εἶναι «ἐπιτυχία», γιατί δὲν θὰ εἶναι ἐπιτυχία, γιὰ παράδειγμα, τὸ KOLOPETEINITSAEXIT; Ὑπάρχει βέλτιστο μέγεθος κρατικοῦ μορφώματος ἤ, ὅσο μικρότερο, τόσο καλύτερο ; Ἄσχημα πᾶνε τὰ καντόνια τῆς Ἐλβετίας, πού εἶναι πράγματι «ἐλεύθερη ἕνωση» τῶν καντονιῶν της καὶ μποροῦν νὰ τὴν διαλύσουν ὅ,ποτε θέλουν ; Μὲ τὴν ἴδια συλλογιστική, γιατί δέν εἶναι «ἐπιτυχία» νὰ γίνῃ ὁ Ἐλληνισμὸς οἰκουμενικὴ «ἐλεύθερη ἕνωση» κοινοτήτων, ὅπως ἦταν στὰ περισσότερα χρόνια τῆς ὑπάρξεώς του ὑπὸ ξένες κυριαρχίες ; Ἴσως, λέω, ἴσως γιὰ νὰ μὴν πάθῃ αὐτὰ πού ἔπαθαν οἱ οἰκουμενικὲς «ἐλεύθερες ἐνώσεις» κοινοτήτων ὅπως οἱ Ἰσραηλῖτες καὶ οἱ Ἀρμένιοι πρὶν ἀποκτήσουν δικά τους κράτη ;
Αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε τη διαφορά της λιτότητας από τα μνημόνια κύριε Γεωργάνα, τότε τι να σας πω. Έχεις δίκιο ο κος. Σταλίδης που σας λέει ότι δεν καταλαβαίνετε τι διαβάζετε. Σταμάτησα να διαβάζω το μήνυμά σας κάπου εκεί. Κακώς ασχολήθηκα μαζί σας και εγώ και ο κ. Σταλίδης. Διότι όταν κάποιος βάζει στο στόμα των άλλων λόγια που δεν έχουν πει, όπως κάνετε και με εμένα και με τον κ. Σταλίδη, τότε αυτό, πέραν από απόδειξη της ένδειας επιχειρημάτων, είναι απόδειξη και αδυναμίας συμμετοχής σε μια συζήτηση.
Καὶ γιατί δὲν ἐξηγεῖτε, ἂν ὄχι σὲ μένα, στοὺς συναναγνῶστες, σὲ τί ἀκριβῶς διαφέρει ἡ λιτότης γενικῶς άπὸ τὴν λιτότητα πού ἐπέφεραν τὰ μνημόνια ; Ἀπ’ ὅσο ἔχω μελετήσει τὴν ἱστορία τῶν δέκα, μέχρι σήμερα, πτωχεύσεων τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους, ἡ σημερινὴ κατάσταση χρεωκοπίας εἶναι κάτι ἀρκετὰ σύνηθες. Σίγουρα περισσότερα ἀπὸ τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ 196 χρόνια ἐλευθέρου ἐθνικοῦ βίου τῶν Ἑλλήνων, τὰ ἔχουμε περάσει ὑπὸ ξένη οἰκονομική, καὶ ὄχι μόνον, ἐπιτροπεία. Ὅταν ἐμεῖς εἶχαμε ἤδη χρεωκοπήσει δύο φορές, ἡ Γερμανία δὲν ἦταν κἂν κράτος. Μέχρι νὰ προσχωρήσουμε στὴν Εύρωπαῖκὴ Ἕνωση, ε´ιχαμε προλάβει νὰ χρεωκοπήσουμε ὀκτὼ φορές. Φταίει, μήπως, ἡ Εύρωπαϊκὴ Ἕνωση γιὰ τὶς ὀκτὼ αὐτὲς χρεωκοπίες ;
Τελικῶς, θὰ μάθουμε σὲ τί διαφέρει ἡ «Εὐρωπαϊκὴ» λιτότης ἀπὸ τὴν Ἐλληνικὴ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια ἢ θὰ μείνουμε μὲ τὴν ἀπορία ;
Ἴσως στὸ ὅτι οἰ ἔχοντες δημόσιο λόγο στὴν Ἑλλάδα βολεύονται ἀφάνταστα, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι, μὲ τὰ νὰ βρίσκουν κάτι στὸ ὁποῖον νὰ φορτώνουν κάθε τόσο τὶς ἁμαρτίες τὶς δικές τους καὶ τοῦ ἀκροατηρίου τους.
Ἐν τάξει, δὲν ἀπαντᾶτε ! Τοὐλάχιστον ἐξηγῆστε ἐὰν σιωπᾶτε «ἐξ ἰδιοτροπίας» ἢ ἐπειδὴ γνησίως δέν ἔχετε κάτι νὰ ἀντιτάξετε.
Εγώ θα απαντήσω, σε ό,τι με αφορά, σε μία προηγούμενη παρατήρησή σας, όχι δηλαδή περί λιτότητας και ολιγάρκειας την οποία συζητήσατε με τον Γιώργο Μ.
Ίσως θεωρηθεί ότι άφησα εκκρεμές το σχόλιο περί ελλείμματος ηγεσίας. Έγραψα ότι «το έλλειμμα ηγεσίας που καθιστά ομιχλώδες το εγχείρημα των διαπραγματεύσεων αφορά κυρίως στη δομή της ΕΕ και τα όργανα αποφάσεών της» και εννοώ ότι μέσα στις συνθήκες των 15 σημείων που έδωσα, δεν είναι ξεκάθαρο (είναι ομιχλώδες) με ποιο πρέπει να μιλάει κάθε φορά ο εκπρόσωπος του ΗΒ, διότι λόγω της «δομής της ΕΕ και των οργάνων αποφάσεών της» δεν υφίσταται κάποια συγκεκριμένη φυσική ηγεσία. Αυτό είναι ανεξάρτητο των προσώπων, έχει να κάνει με τους θεσμούς. Έχουμε από τη μία πλευρά τους εκλεγμένους ηγέτες από τις χώρες τους (άρα υπόλογους πολιτικά στο εκλογικό τους κοινό, και όλοι έχουν χρησιμοποιήσει το επιχείρημα «πλησιάζουν εκλογές στη χώρα Α, άρα δεν μπορούν να ληφθούν εύκολα αποφάσεις για το τάδε θέμα»), και έχουμε από την άλλη δευτέρου βαθμού εκλεγμένους αντιπροσώπους (πχ στην Κομμισιόν, στο Eurogroup, στο Ευρωκοινοβούλιο), οι οποίοι δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν λαό.
Οἱ ἐκλεγμένοι στὸ Εὐρωκοινοβούλιο δέν εἶναι ἀπ’ εὐθείας ὑπόλογοι στοὺς ψηφοφόρους τους ;
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ δὲν εἶναι ὑπόλογος στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ; Ἔχω μὲ τὰ χέρια μου συντάξει ἀπάντηση σὲ ἐπερώτηση Εὐρωβουλευτοῦ καὶ αὐτὸ τότε πού τὸ Εὐρωκοινοβούλιο εἶχε λιγώτερες ἐξουσίες.
Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑπουργοὺς ὑπολόγους στὰ κοινοβούλια τῶν χωρῶν τους ;
Καί, τέλος, τί σχέση ἔχει τὸ Eurogroup, ἀφοῦ ἡ Ἀγγλία δὲν εἶναι στὴν Εὐρωζώνη ;
Προτείνω νὰ ἐνημερώνεσθε λιγώτερο ἀπὸ τὰ Ἀγγλικὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, διότι εἶναι τεκμηριωμένη τόσον ἡ ἄγνοια, ὅσον καὶ ἡ μεροληψία τους στὰ ζητήματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως. Εἶναι γνωστές, πιστεύω, οἱ δουλεῖες τῶν μέσων ἐνημερώσεως στὴν κοινὴ γνώμη τῆς πελατείας των. Καὶ εἶναι τεκμηριωμένο καὶ δικαιολογημένο τὸ αἴσθημα ὑψηλόφρονος ὐπεροχῆς τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἄγγλων ἔναντι, ἰδιαιτέρως, τῶν «ἡπειρωτικῶν», ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦν.
Ἀντιθέτως, τὸ πρόβλημα ἠγεσίας τὸ ἔχει ἡ Ἀγγλία, ἀκριβῶς διότι τὸ αἴσθημα ἀπεχθείας πρὸς τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους εἶναι τόσο βὲβαιον ὅτι φέρνει ψήφους ὥστε ὅλοι τρέχουν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἐκλογικῶς ἀπὸ αὐτό, ὅπως καὶ ὅλοι στὴν Ἑλλάδα διαγκωνίζονται νὰ ἐπαναλαμβάνουν σὰν κασσεττόφωνα πόσο μισοῦν τοὺς Γερμανούς (ἐνῶ, συγχρόνως, τοὺς ἁπλώνουν τὸ χέρι τῆς ἐπαιτείας). Γιὰ παράδειγμα, ἐὰν ἡ σημερινὴ πρωθυπουργός τῆς Ἀγγλίας λάβῃ ἱκανὴ πλειοψηφία στὶς πρόωρες ἐκλογὲς ποὺ προεκήρυξε, θὰ ἔχῃ καὶ πιὸ θαρραλέα ἐσωκομματικὴ ἀντιπολίτευση (ἀφοῦ μερικὲς φωνὲς ἀντιρρησιῶν – κατὰ κανόνα μεμψιμοίρων καὶ γκρινιάρηδων – δὲν θὰ βλάπτουν τὴν σταθερότητα τῆς κυβερνήσεώς της) καί, συγχρόνως, πιὸ ἀπαιτητικοὺς τοὺς διαπραγματευτὲς ἀπὸ πλευρᾶς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως (ἀφοῦ, ὑποτίθεται, ἔχει λάβει λαϊκὴ ἐντολὴ νὰ κάνῃ ἐκείνη τὴν διαπραγμάτευση καὶ νὰ λάβῃ τὶς δύσκολες καὶ ἀντιδημοτικὲς ἀποφάσεις).
Μα κύριε Γεωργάνα, επίτηδες το κάνετε ή εσκεμμένα (σε ρόλο τρολλ) να αδιαφορείτε για το κεντρικό σημείο αυτού που σας μιλάει και να σχολιάζετε τα δευτερεύοντα; Το 15ο (σε σειρά, ίσως) «βάσανο» λέω ότι είναι πως ο οιοσδήποτε ηγέτης του ΗΒ θα βρίσκεται στην μία πλευρά των διαπραγματεύσεων, εξ ορισμού δεν θα έχει έναν, αλλά πολλούς ανθρώπους απέναντί του. Δεν θα ξέρει με ποιον μιλάει και με ποιον θα συμφωνεί κάθε φορά. Ορισμένοι από αυτούς θα είναι πρόεδροι, πρωθυπουργοί, καγκελάριοι, με διαφορετικές ημερομηνίες «λήξεως» (λόγω επερχόμενων εκλογών). Ορισμένοι από αυτούς (πχ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) θα είναι εκπρόσωποι δευτέρου βαθμού, δηλαδή όχι απ’ ευθείας υπόλογοι σε κάποιο εκλογικό σώμα. Όλο αυτό το μείγμα είναι ένα επιπλέον βάσανο, διότι θα πρέπει οι οιεσδήποτε διαπραγματεύσεις να περάσουν από πολλά γραφεία, πολλές πρωτεύουσες, πολλά κοινοβούλια, πολλούς ανθρώπους. Οι λεπτομέρειες της όποιας συμφωνίας δε, θα πρέπει να ικανοποιούν όλες τις πλευρές, και αυτές οι πλευρές έχουν διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικές υποχρεώσεις, διαφορετικές «εκθέσεις» στην Βρετανική αγορά. Όλα αυτά λέω με δύο λέξεις. Έλπιζα να ήταν κατανοητό. Δυστυχώς δεν ήταν. Εσείς φαίνεται ότι χρειάζεστε ένα πλήρες άρθρο 500 λέξεων μόνο για αυτό το πράγμα, για το 1/15ο τη λίστας που έκανα. Προτιμώ να γράφω με πυκνό λόγο.
Ελπίζω αυτή η απόπειρα να είναι η τελευταία για το συγκεκριμένο σημείο.
Ανδρέας.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις, ὅπως καὶ ἡ Ἀγγλία, ἔχουν ἤδη ὁρίσει τὶς διαπραγματευτικὲς τους ὁμάδες καὶ αὐτὲς θὰ λάβουν τὶς ὁδηγίες τους καὶ θὰ προσέλθουν σὲ συζητήσεις. Τά ἀποτελέσματα τῶν διαπραγματεύσεων θὰ τεθοῦν ὑπὸ τὴν ἔγκριση τῶν κυβερνήσεων καὶ τῶν κοινοβουλίων μέ τὶς διαδικασίες ποὺ ἐπιλέγει ἡ κάθε πλευρά. Δὲν νομίζω ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις ἔχει λόγο γιὰ τὸ πῶς θὰ πωλήσῃ ἡ κυρία Μαίυ τὸ σχέδο συμφωνίας στὸν λαό της, ὁπότε οὔτε καὶ ἡ Ἀγγλία θὰ ἔχῃ λόγο γιὰ τὸ πῶς καὶ μὲ ποιὰν διαδικασία θὰ πωλήσῃ ἡ Εὐρωπαῖκὴ Ἕνωσις τὸ σχέδιο συμφωνίας στοὺς δικούς της λαούς. Οἰ ἴδιες ἀκριβῶς χρονικὲς προθεσμίες δεσμεύουν καὶ τὰ δύο μέρη. Δὲν ὑπάρχει οὔτε να στοιχεῖο ποὺ νὰ τεκμηριώνῃ ὅτι ἡ Εύρωπαῖκὴ Ἕνωσις ὐστερεῖ στὴν διαπραγμάτευση καὶ ἔγκριση συμφωνιῶν με τρίτες χῶρες. Κατὰ κανόνα, μάλιστα, κατηγορεῖται γιὰ τὸ ἀντίθετο ! Ὅτι ἀγνοεῖ τὰ μικροσυμφέροντα τῶν κατὰ τόπους βλαχοδημάρχων, καὶ τῶν προσοδοθηρῶν ποὺ αὐτοὶ σιτίζουν, πρὸς χάριν τοῦ «γενικοῦ συμφέροντος».
Ὡς πρὸς τὸ 1/15ο, πράγματι μὲ αὐτὸ καὶ μόνον διαφώνησα καί, νομίζω, τὸ 1/15ο αὐτὸ ἔπαιξε τὸν ρόλο τῆς τελευταίας λέξεως στὸ τραγούδι, στὸ ὁποῖον σᾶς παρέπεμψα. Ἔδωσε τὴν κλωτσιὰ πού ἔχυσε τὴν γεμάτη καρδάρα μὲ τὸ γάλα. Τὴν ζημία ἀπὸ αὐτὰ τὰ συνεχῆ, ἀπρόσεκτα καὶ ἐπιπόλαια, ὅ,ποτε δὲν ἦταν καὶ δόλια, 15α στὰ Ἀγγλικὰ μέσα μαζικῆς ἐξηλιθιώσεως θὰ τὴν ὑποστῆτε στὴν Ἀγγλία, ἐὰν σᾶς ἀφήσουν νὰ μείνετε, γιὰ τοὐλάχιστον 43 ἀκόμη χρόνια, μέχρι νὰ ἐπέλθῃ κάποια δικαιοσύνη. Ὄχι, βεβαίως, πλήρης, διότι αὐτὸ θὰ πάρῃ αἰῶνες.
Πάντοτε μὲ ἐνδιαφέρει νὰ μάθω τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ἑλληνικῆς λιτότητος καὶ ὁλιγαρκείας καὶ τῆς Γερμανικῆς ἢ Εὐρωπαϊκῆς ἢ καὶ Θιβετιανῆς ἀκόμη, τοιαύτης.
Κατὰ τὴν γνώμη μου, ἡ λιτότης, άκόμη καὶ Γερμανόφερτη, εἶναι πιὸ γηγενὴς άπὸ τὴν Γερμανόφερτη ἀρχαιομάθεια καὶ ἀκαδημαῖκὴ θεολογία ποὺ μᾶς ἔφεραν παλαιότερα ἄλλοι ξένοι.