Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 28 Νοεμβρίου 2017.
Ανάμεσα στα πολυπληθή ρεύματα του στενού και ευρέος ΠΑΣΟΚ κατά τις εκλογές για την ηγεσία του υπό διαμόρφωση κόμματος της κεντροαριστεράς, υπήρξαν και δύο υποψήφιοι που υποστηρίχθηκαν επιπλέον από άλλους χώρους: οι κύριοι Καμίνης και Θεοδωράκης. Εκτός του ΚΙΔΗΣΟ και της ΔΗΜΑΡ που στήριξαν τον πρώτο και του Ποταμιού, που στήριξε φυσιολογικότατα τον δεύτερο, η απήχηση που είχαν οι δύο υποψήφιοι σε ευάριθμες πολιτικές προσωπικότητες και αναλυτές των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, δηλαδή ανθρώπους ειλικρινά αδέσμευτους και δραστήριους πολιτικά στον χώρο του «μεταρρυθμιστικού κέντρου» ή των «προοδευτικών πολιτών», ήταν εντυπωσιακή. Διάβαζε κανείς δημόσια προφίλ με χιλιάδες φίλους και ακολούθους και ανέμενε μάχη κορυφής μεταξύ τους. Το πραγματικό μερίδιο επιρροής αυτού που εθεωρείτο περίπου ως μονδρόδρομος λογικής για την κεντροαριστερή πτέρυγα της ελληνικής διανόησης, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπέστατο.
Για να ανιχνευθεί ένα πολιτικό μήνυμα από τη συντριβή αυτήν, θα πρέπει να εξετασθούν όχι τα κοινά, αλλά οι διαφορές των δύο από τους υπόλοιπους επτά. Ούτε θέματα οικονομικής διαχείρισης, ούτε οι μεταρρυθμίσεις, ούτε το βάδισμα με το Μνημόνιο, ούτε η ένταξη στην ευρωζώνη συνιστούν διαφορές. Οι δύο βασικές διαφορές είναι: πρώτον η έμφαση υπέρ των δανειστών, δηλαδή ότι θα έπρεπε να τους είχαμε εφεύρουμε, ώστε να μπει τάξη στη χώρα’ τους έχουμε ανάγκη λόγω δικής μας ανικανότητας. Δεύτερον, η βροντοφωνία τους σε υπερθετικό βαθμό στα θέματα διαχωρισμού Εκκλησίας – κράτους με κάθε αφορμή, σχετική ή άσχετη. Το πρώτο πολιτικό μάθημα είναι να μην γινόμαστε Μερκελότεροι της Μέρκελ ή Σοϊμπλότεροι του Σόϊμπλε. Μέχρι και ο Ντάϊσελμπλουμ δήλωσε τις προάλλες ότι χρήματα φορολογουμένων κατευθύνθηκαν ουσιαστικά στο να σωθούν ορισμένες τράπεζες. Το δεύτερο ότι ο λαός κλείνει απερίφραστα μάτια και αυτιά σε αντικληρικαλιστικές κορώνες και εμμονές.
Από τις ίδιες δύο αδυναμίες ακριβώς πάσχουν και οι απέναντι: οι υποτιθέμενοι φιλελεύθεροι και η μικρή ή μεγάλη κατεστημένη κεντροδεξιά διανόηση. Αρχισυντάκτης νεότευκτης εφημερίδας που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και φιλοδοξεί να εκφράσει αυτόν τον χώρο, έγραψε ευθαρσώς στο διαδίκτυο προ μηνός, την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, ότι «βρίσκει φασιστικό κάθε θρησκευτικό σύμβολο, οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο»! Του συνιστώ να αποφεύγει την παρακολούθηση της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, διότι οι περισσότερες σημαίες κρατών έχουν με τη μία ή την άλλη μορφή παραπομπή σε θρησκευτικά σύμβολα.
Αντί δικών μου λόγων, συνεχίζω με λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, από συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθερία (15.6.1958):
«Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του! Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του.»
36 comments
Πόσοι, ἄρα γε ἀπὸ τοὺς ψηφοφορήσαντας στὶς ἐσωκομματικὲς ἐκλογὲς τῆς αὐταποκαλουμένης κεντρο-ἀριστερᾶς ἐψήφισαν μὲ κριτήριο τὴν «ἐθνικὴ ἀκσιοπρέπεια» ἔναντι τῶν «τοκογλύφων δανειστῶν» (τελικῶς εἶναι στὸ DNA τοῦ «Ἀντιβάρου» αὐτὸς ὁ ἀποδεδειγμένως ἀνακριβὴς χαρακτηρισμός, παρὰ τὶς διαρρήδην κατὰ καιροὺς ἀρνήσεις τοῦ συντάκτου τῆς ἀρχικῆς ἀναρτήσεως) καὶ πόσοι μὲ κριτήριο τὸν σεβασμὸ τῶν ὑποψηφίων στὴν Ἐκκλησία ; Νομίζω ὅτι ἰσάριθμοι μὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ψηφοφορήσαντας ποὺ γνωρίζουν τὶς παρατιθέμενες ἀπόψεις τοῦ Ἐλύτη, δηλαδὴ ἀπολύτως κανένας. Ἀντιθέτως, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία εἶναι, ὂπως ἔδειξαν οἱ ἔρευνες γιὰ τὸ δημοσκοπικό τους προφίλ, τυπικὰ παράσιτα (ἠλικιωμένοι καὶ συνταξιοῦχοι) τοῦ μεταπολιτευτικοῦ κρατισμοῦ καί, συνεπῶς, κατ’ ἀνάγκην φιλοτομαριστές. Καὶ τὸ γνωρίζουν, ἀλλιῶς θὰ τολμοῦσαν νὰ βγοῦν στὰ κοινωνικὰ δίκτυα καὶ νὰ διασαλπίσουν τὸν τάχα πατριωτισμὸ καὶ τὴν τάχα εὐσέβειά τους.
Ναί, ἂν ποτὲ θέλουμε νὰ γίνουμε κάτι περισσότερο ἀπὸ κράτος (καὶ δυστυχῶς καὶ ἔθνος) ἐπαίτης, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀφήσουμε τὴν αὐτάρεσκη μακαριότητα γιὰ τὴν καὶ τάχα σπουδαία μας «ταυτότητα» (ὅπως βολεύει νὰ τὴν ὁρίζῃ ὁ κάθε ἐθνοκάπηλος) καὶ νὰ γίνουμε Μερκελικώτεροι τῆς Μέρκελ καὶ αὐστηρότεροι περὶ τὴν δημοσιονομική μας διαχείριση ἀπὸ τὸν Σώυμπλε. Ἀλλά, κατὰ μερικούς, ἡ «ἰδιοπροσωπεία» μας, ἡ «κοινοτιστική μας παράδοση» καὶ ἄλλα ἠχηρὰ μᾶς τὸ ἀπαγορεύουν. Προφάσεις, ὅπως συνήθως, γιὰ νὰ μὴν φύγουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ πεπατημένη. Μόνον πού αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πεπατημένη ὁδηγεῖ ἀναποτρέπτως στὴν ἐθνική μας συρρίκνωση καὶ ἐξαφάνιση, ὂπως δείχνουν ἀψευδῶς τὰ δημογραφικὰ στοιχεῖα. Φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ συγκεκριμένος πλανήτης δὲν σηκώνει κακομαθημένους τεμπέληδες.
Τὸ συμπέρασμα : Ὅταν ἀκοῦμε γιὰ «ταυτότητα» σέ σχέση μὲ τὴν πολιτική, παίρνουμε δρόμο.
Αγαπητέ κ. Γεωργάνα,
Ανέκδοτο: Βάζει η δασκάλα θέμα έκθεσης «Ο παππούς μου» και γράφει ο Τοτός «Ο παππούς μου έχει άλογα. Τα άλογα κάνου κλαπακάπ, κλαπακάπ, κλαπακάπ …» και γέμισε έτσι τρεις σελίδες. Βάζει η δασκάλα θέμα έκθεσης «Το χωριό». Γράφει ο Τοτός «Στο χωριό μου έχει άλογα. Τα άλογα κάνουν κλαπακάπ, κλαπακάπ, κλαπακάπ …». Σκέφτεται η δασκάλα ότι αν βάλει έκθεση με θέμα «Το φεγγάρι», δεν θα μπορεί να κάνει το ίδιο ο Τοτός. Μάταια όμως. «Στο φεγγάρι δεν υπάρχουν άλογα. Τα άλογα κάνουν κλαπακάπ, κλαπακάπ, κλαπακάπ …».
Κάτι τέτοι συμβαίνει και με σας. Όποιο άρθρο και να σχολιάζετε, θα γράφετε 1. Για «τοκογλύφους», 2. Για το «dna του Αντίβαρου», και ιδίως 3. «φιλοτομαριστές ψηφοφόρους».
Εδώ, ισχυρίζεσετε ότι «ἀπολύτως κανένας» δεν ψήφισε στις εκλογές της κεντροαριστεράς με βάση τα δύο κριτήρια. Και ενώ νομίζετε ότι έτσι καταρρίπτετε τα λεγόμενα του άρθρου, ουσιαστικά τα επιβεβαιώνετε πανηγυρικά! Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ, μα ακριβώς.
Πάμε άλλη μία λοιπόν: τα κοινά των 9 είναι κοινά για όλους. Όσο και να προσπαθούν ορισμένοι εκ των 9 να τα απεκδυθούν, δεν τα καταφέρνουν. Διότι παραλαμβάνουν το συγκεκριμένο κόμμα και τον συγκεκριμένο χώρο με το συγκεκριμένο παρελθόν, και μακρό και πρόσφατο. Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 5 από τα 7.5 χρόνια της κρίσης και στήριξε 3 πρωθυπουργούς. Το διαφορετικό της ατζέντας των δύο, το οποίο θα ήταν σαφές εάν προσετίθετο στην ήδη στήριξη πχ του πρώτου από το ΚΙΔΗΣΟ και τη ΔΗΜΑΡ, θα φαινόταν στο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι αυτή η προστιθέμενη επιρροή είναι μηδαμινή. Ένα το κρατούμενο
Εγώ επιπλέον βλέπω ότι σε έναν συγκεκριμένο κόσμο (των ΜΜΕ και ΜΚΔ) υπήρξε όχι απλώς στήριξη στους συγκεκριμένους από πρόσωπα που δεν έχουν ποτέ κομματικοποιηθεί, αλλά ανήκαν στον εν γένει χώρο αυτόν και αυτή η στήριξη είχε τους συγκεκριμένους αυτούς δύο άξονες. Στον «κόσμο» αυτόν, εμφανιζόταν ως μονόδρομος μία από τις δύο επιλογές, ξαναλέω λόγω των συγκεκριμένων διαφορών. Διαπιστώνω λοιπόν αυτό το χάσμα. Να τους αθροίσεις όλους αυτούς, φτάνεις στον αριθμό των ψήφων πέραν της αναμενόμενης επιρροής τους. Άρα, πρόκειται απλώς και μόνο για αυτούς που φωνάζουν στα κυρίαρχα ΜΜΕ και ΜΚΔ. Κατά τα άλλα, ουδεμία επιρροή. Αυτό είναι το δεύτερο κρατούμενο.
Στο δεύτερο κρατούμενο δίνω στοιχεία της κεντροαριστερής πτέρυγας της «πνευματικής ηγεσίας» και διαπιστώνω το χάσμα. Συμφωνούμε λοιπόν ως προς το συμπέρασμα. Όταν λοιπόν ακούμε σε σχέση με την πολιτική ότι η παράδοση είναι αποβλητέα, η ταυτότητα αχρείαστη, οι μεταφυσικές αναφορές αδιάφορες, και άρα είναι προτεραιότητα της πολιτικής όλα αυτά να αποβληθούν, να εξοστρακιστούν, να υπονομευτούν, για χάρη μίας οποιουδήποτε τύπου ευμάρειας, τότε παίρνουμε δρόμο, όπως ακριβώς το είπατε. Το επαναλαμβάνω: «Τὸ συμπέρασμα : Ὅταν ἀκοῦμε γιὰ «ταυτότητα» σέ σχέση μὲ τὴν πολιτική, παίρνουμε δρόμο».
Τώρα, για να απαντήσω και για τα «άλογα» των εκθέσεών σας. [Τι να κάνουμε, πρέπει να απαντώ και στα χιλιάδες μονότονα σχόλιά σας, διότι την αντίθετη περίπτωση θα την εκλάβετε ως αδυναμία]. Προσέξτε λοιπόν: τίποτα απολύτως από τα προαναφερθέντα δεν σημαίνει τίποτα επιπλέον από αυτά ακριβώς τα προαναφερθέντα. Ουδεμία νύξη για «τοκογλύφους», για «τεμπέληδες» κλπ. Κάλλιστα μπορεί αυτά να τα έχει γράψει κάποιος που έχει ακριβώς τις ίδιες απόψεις με σας, στο ακέραιο μάλιστα. Μόνο στο μυαλό σας, που τρέχει με ιλλιγιώδεις ταχύτητες προκειμένου να βγάλει συμπεράσματα, δεν ισχύει αυτό.
Θα πατήσω και στο τρίτο σκαλοπάτι. Επειδή φαίνεται να δηλώνετε ευθαρσώς «Μερκελικώτερος τῆς Μέρκελ».
Το τεκμήριο που παρέθεσα ήταν η δήλωση Ντάισελμπλουμ. Ας τη δούμε ολόκληρη
«Είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκαιο»
Τώρα, αφού επιμένετε να γίνετε Νταϊσελμπλουμότερος από τον Νταϊσελμπλουμ, ευχαρίστως να σας ακούσουμε.
Τὸ νὰ ἐπαναλαμβάνῃ κανείς «μόνοτονα», γιὰ παράδειγμα, ὅτι ἕνα σὺν ἕνα κάνουν δύο, δὲν συνεπάγεται ὁτιδήποτε ἀρνητικὸ γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἰσχυρισμοῦ. Ἔχω παρουσιάσει καὶ τεκμηριώσει μιὰν ἑρμηνεία γιὰ τὴν παροῦσα οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ ἔχει ἑρμηνευτικὴ ἀξία καὶ γιὰ τὶς ἐννέα προηγοὺμενες χρεωκοπίες τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους. Πολλοὺς στενοχωρεῖ ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ καὶ πρῶτον ἑμένα. Μέχρι σήμερα, ὅμως, δὲν ἔχω ἁκούσει ἀντίλογο.
Γιὰ τὴν παροῦσα συζήτηση, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἑστιάσουμε σὲ ἕνα θέμα. Μποροῦσαν οἱ ἑταῖροι τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωζώνη νὰ σώσουν τοὺς καταθέτες (οἱ μέτοχοι καὶ οἱ διοικήσεις ἀφέθησαν νὰ καταστραφοῦν, ὅπως ξέρουμε) τῶν τραπεζῶν τους καί, συγχρόνως, νὰ ἀφήσουν τὴν Ἑλλάδα νὰ χρεωκοπήσῃ ἀτάκτως ;
Ἡ ἀπάντησις εἶναι ὑποχρεωτικῶς «ναί». Διότι τὸ 2007-2010 δὲν χρεωκόπησε μόνον τὸ ἑλλαδικὸ κράτος. Χρεωκόπησαν καὶ ἀναρίθμητοι ἀγοραστὲς (μὲ δανεικὰ) ὑπερτιμημένων ἀκινήτων. Οἱ ζημίες, γιὰ παράδειγμα, τῶν Γερμανικῶν τραπεζῶν σὲ δάνεια subprime στὶς ΗΠΑ ἦταν δεκαπλάσιες ἀπὸ τὰ δάνεια πού εἶχαν δώσει στὴν Ἑλλάδα. Οἱ Γερμανοὶ φορολογούμενοι ἔσωσαν τοὺς Γερμανοὺς καταθέτες καὶ γιὰ τὶς δύο περιπτώσεις χρεωκοπίας. Ἀλλά, ἐπιπροσθέτως, ἔσωσαν καὶ τοὺς Ἕλληνες πολίτες ἀπὸ τὴν ἄτακτη χρεωκοπία τοῦ κράτους τους, ἐνῶ οἱ ὀφειλέτες τῶν ἰδίων Γερμανικῶν τραπεζῶν στὶς ΗΠΑ ἀφέθηκαν στὴν τύχη τους. Μποροῦσαν, λοιπόν, νὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ χρεωκοπήσουμε ἀτὰκτως χωρὶς χρηματικὴ ζημία δική τους. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαναν.
Συνεπῶς, ὅσο κι ἂν δὲν ἀρέσῃ στοὺς παρ’ ἡμῖν ἐθνοκαπήλους, ναί, γίναμε ἀποδέκτες ἐλεημοσύνης σὲ κλίμακα χωρὶς προηγούμενο στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Ἐκτὸς κι πιστέψουμε ὅτι μᾶς διέσωσαν γιὰ νὰ μᾶς πάρουν τὸ κελεποῦρι πού λέγεται ΟΣΕ ἢ τοὺς «ὑδατάνθρακες». Ἤ, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ εἶναι ἀναξιοπρεπὲς καὶ καθόλου ἑλληνοπρεπὲς νὰ ἀρνούμεθα τὴν εὐγνωμοσύνη μας, γιὰ παράδειγμα, στοὺς Σλοβάκους ἀσφαλισμένους πού θὰ πάρουν σύνταξη σὲ πολύ μεγαλύτερη ἡλικία ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ μισθοδοτοῦμε ἐμεῖς μὲ δικά τους ἔξοδα, καὶ σήμερα ἀκόμη, ὑπεράριθμο κοπριταριὸ σὲ ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΡΤ καὶ τὰ παρόμοια. Καὶ να δίνουμε συντάξεις σὲ 2,67 ἑκατομμύρια συνταξιούχους σὲ ἐπίπεδο τριπλάσιο ἀπὸ τῆς Βουλγαρίας, παρ’ ὅτι ἡ οἰκονομία μας δὲν εἶναι πιὸ παραγωγική, σὲ διεθνῶς ἐμπορεύσιμα προϊόντα, ἀπὸ αὐτὴν τῆς Βουλγαρίας.
ΥΓ Ὁ τελευταῖος πού μπορεῖ κανεὶς νὰ κατηγορήσῃ γιὰ «μονοτονία» εἶμαι ἐγώ. Νομίζω καὶ παραδείγματα φέρνω γιὰ αὐτὰ πού λέω καὶ πλῆθος ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ τεκμήρια, συγκεντρωμένα μὲ κόπο, προσφέρω. Ἀλλά, βεβαίως, ἡ λασπολογία τὰ νικᾶ ὅλα αὐτά. Πετᾶμε ἕνα «μονότονα» (καὶ ἄλλο ἕνα «προτεσταντικά» καὶ πρέπει ὁ ἄλλος νὰ ἀπολογηθῇ ὅτι δὲν ἰσχύει ἡ λάσπη.
Πάλι είστε ένα βήμα πίσω.
Πράγματι, το να επαναλαμβάνει κανείς κάτι μονότονα δεν συνεπάγεται κάτι αρνητικό για την ορθότητα. Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Την επανάληψη επισημαίνω, επί ασχέτων αφορμών, και όχι την ορθότητα. Δεν ήμουν σαφής ήδη;
Αφού επιμένετε και πάλι επί της ουσίας, να πω ότι δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σας επί των λόγων των χρεοκωπιών, επί της αρχής. Το λέω επίσης μονότονα. Κάποτε δεχτείτε το να προχωρήσουμε.
Επίσης, δεχτείτε ότι το θέμα του άρθρου ήταν άλλο.
Τώρα, επί της εξήγησης και επέκτασης της δήλωσης Ντάϊσελμπλουμ, θα επανέλθω αργότερα.
Ευχαριστώ.
Ανδρέας.
Δέν θεωρεῖτε ὅτι τὸ συμπέρασμά σας ότι «[τ]ὸ πρώτο πολιτικό μάθημα είναι να μην γινόμαστε Μερκελότεροι της Μέρκελ ή Σοϊμπλότεροι του Σόϊμπλε» εἶναι ἐπαρκὴς (ἀλλὰ εἶναι, λέτε, «ἄσχετη») ἀφορμὴ γιὰ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσῃ κανεὶς ὅτι Ἑλλαδικὲς χρεωκοπίες ὑπῆρξαν πρὶν ἡ Γερμανία γίνῃ κἂν κράτος ; Καὶ γι’ αὐτὲς ἡ Μέρκελ καὶ ὁ Σώϋμπλε φταῖνε ; Ἀφοῦ λέτε ὅτι συμφωνεῖτε ὅτι μόνον ἀπαλλασσόμενοι ἀπὸ τὴν φαυλότητα πού δημιουργεῖ διαχρονικῶς τὰ ἐλλείμματα καὶ τὰ χρέη μποροῦμε νὰ ὑπάρξουμε ὡς ἔθνος, πῶς ἐπιλέγετε νὰ συνιστᾶτε, ταυτοχρόνως, νὰ μὴν μοιάσουμε στὴν Μέρκελ καὶ στὸν Σώϋμπλε ποὺ μᾶς συμβουλεύουν ἀκριβῶς αὐτό ;
Αὐτὸ μὲ τὴν «συμφωνία ἐπὶ τῆς ἀρχῆς» εἶναι τόσο τριμμένο πολιτικάντικο κόλπο ποὺ τὸ διδάσκουν μέχρι καὶ στὰ «Ἀμερικανάκια» : Πάντοτε νὰ συμφωνῇς ἐπὶ τῆς ἀρχῆς. Ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, εἶχα τὴν τύχη νὰ δῶ ἰδίοις ὄμμασιν τὴν συνταγὴ σὲ ἐφαρμογή, σὲ ὅλη τὴν ἀηδιαστικότητά της, ἀπὸ τὸν Δ. Ἀβραμόπουλο … Ἂν εἶναι νὰ πέφτῃ ἑκεῖ τὸ «Ἀντίβαρο» …
Ντόμπρα καὶ πατριωτικά : πιστεύετε ὅτι ἡ ὅποια Ἑλληνικότητα, ταυτότητα, ἀξιοπρέπεια καὶ ὑπερηφάνεια συμβιβάζεται μὲ δέκα χρεωκοπίες σὲ 197 χρόνια ; Ναί ἢ ὄχι (ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ ὄχι τῆς ἀρχῇς). Ἂν ὄχι, τότε, ὑποχρεωτικῶς, καὶ ἡ Μέρκελ καὶ ὁ Σώϋμπλε εἶναι πραγματικώτεροι καὶ γνησιώτεροι Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς παρ’ ἡμῖν δημοκόπους. Δυσάρεστο μέν, ἀληθὲς δέ.
Δεν μπορώ να σας πιάσω. Μια είστε πίσω και ρωτάτε πράγματα απαντημένα, μια τρέχετε μπροστά. Είπαν ότι επί της εξήγησης της δήλωσης Ντάϊσελμπλουμ θα επανέλθω. Αυτή αφορά ακριβώς σ’ αυτό που ρωτάτε. Υπομονή.
Έχουμε και λέμε. Πρώτον είναι αρρωστημένο να είναι κανείς βασιλικότερος του βασιλέως. Αυτή είναι η δοκιμή ελληνική έκφραση. Γιατί; Επειδή πρέπει να απαντά σε πράγματα που δεν ελέγχει, είτε όσα έχουν συμβεί, είτε όσα πρόκειται να συμβούν.
Δεύτερον, άλλο πράγμα τα αίτια και άλλο η διαχείριση μιας κρίσης. Τα μπερδεύετε τόσο πολύ στα σχόλιά σας που αναρωτιέμαι πώς δεν το βλέπετε. Δεν πίστευε να μας πείτε κι όλας ότι θέλουν να μας διορθώσουν; τη φύση δηλαδή του ανθρώπου γενικώς ή των Ελλήνων ή απλά του χαρακτήρα μας; τόση “ιεραποστολή” πια; τόσος “ανθρωπισμός”;
Τρίτον, το συνέδεσα ήδη αυτό με τη φράση του Ντάϊσελμπλουμ. Η φράση αυτή αποκαλύπτει μια χυδαιότητα, η οποία δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά. Οι συγκρίσεις είναι άστοχες. Αυτό που παραδέχεται είναι η ενοχή τους σε κακή διαχείριση, η ενοχή τους σε κλοπή. Κλοπή των πολλών για να σωθούν απειροελάχιστοι. Όταν παραδέχονται αυτοί την κλοπή, εσείς επιμένετε να τους καλύπτετε. Με γεια σας με χαρά σας.
Θα επαναλάβω ότι μπορεί κανείς κάλλιστα να παραδέχεται κακή διαχείριση της ελληνικής οικονομίας χωρίς να φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει την κακή διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Μπορεί να ισορροπήσει κάπου στη διαδρομή. Αυτό λέω.
Συγχαρητήρια όμως διότι στρέψατε τη συζήτηση στο (μοναδικό) αγαπημένο σας θέμα. Εδώ, ο τίτλος και το κλείσιμο άλλο θέμα ορίζουν. Πολύ ευρύτερο αυτού που πιάσατε. Και ασφαλώς υπάρχει αρθρογραφία στο Αντίβαρο ήδη, και θα υπάρξει και συνέχεια, για τη διάσταση αυτή. Όπως την έθεσε ο Ελύτης. Αυτό είναι το θέμα.
Ανδρέας.
«απειροελάχιστοι» τα εκατομμύρια των καταθετών.
Και «θύματα κλοπής» αυτοί που είδαν να περικόπτονται μισθάρες, συνταξάρες, εφ’ ά(ρ)παξ, αργομισθίες και υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες ! Παροχές που ποτέ δεν είχαν δουλέψει για να τις απολαύσουν. Αλλά τις είχαν λάβει με αντάλλαγμα την ψήφο τους και τίποτε άλλο.
Αν είναι καταστροφή η κακοδιαχείριση και η υπερχρέωση, είναι ακριβώς διότι υπαγορεύει απολύτως την διαχείριση άπαξ και ξεσπάσει η κρίση. Υπαγορεύει τον μονόδρομο «οικονομίες, φόροι, συμβιβασμός». Γι’ αυτό και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας, άπαξ και εξελέγησαν με τις μπαρούφες για «καλύτερη διαπραγμάτευση», δηλαδή αποτελεσματικώτερη επαιτεία και μεγαλύτερη απομύζηση πόρων από τους κουτοφράγκους, έγιναν όλοι τους τα καλά παιδιά των ξένων.
Τέλος, πράγματι, δεν μπορούμε να γίνουμε πιό τσιγκούνηδες από τους Γερμανούς διότι ήδη είμαστε ! Δέστε την προσφορά μας σε φιλανθρωπίες και εθελοντισμό. Φιλοτομαριστές του κερατά είμαστε. Πραγματικός πατριωτισμός είναι να διαγιγνώσκουμε αυτά που μας βλάπτουν και να αγωνιζόμαστε να τα διορθώσουμε.
Αυτό που πάντα αποσιωπά βέβαια σε αυτές τις “αναλύσεις” του ο αναμορφωτής μας, είναι ποιός βγήκε κερδισμένος από όλη αυτή την ιστορία της υπερχρέωσης της Ελλάδας και του ευρωπαϊκού νότου. Δεν λέει π.χ πόσα δις εισέπραξαν οι Γερμανοί, κράτος κι επιχειρήσεις, για να αγορασθούν τα γερμανικά υποβρύχια που σκουριάζουν στις αποβάθρες ή για να διασωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που χρηματοδότησαν φούσκες και απαιτούν να εξοφληθεί το χρέος. Έγινε ποτέ κάποια σοβαρή έρευνα πάνω σε αυτό; Πόσο από αυτό το χρέος που μας φορτώθηκε είναι επαχθές, παράνομο και καταχρηστικό;
Καὶ ὅμως, ἔχουν γίνει οἱ ἀναλύσεις αὐτές. Τοὐλάχιστον τὰ δύο τρίτα τοῦ δημοσίου χρέους πρίν ἀπὸ τὸ κούρεμα τοῦ 2011 εἶναι μισθάρες, συνταξάρες, ἐφ’ ἅ(ρ)παξ καὶ ὑπερτιμολογημένες προμήθειες. Καί, φυσικά, αὐτοὶ πού μᾶς τὸ δάνεισαν, Ἕλληνες καὶ ξένοι, τιμωρήθηκαν μὲ τήν καταβαράθρωση τῶν τιμῶν τῶν Ἑλληνικῶν ὁμολόγων, μὲ τὸ κούρεμα καὶ ἀκόμη τιμωροῦνται μὲ τὰ μηδαμινὰ ἐπιτόκια πού λαμβάνουν καὶ σήμερα ἀκόμη. Δἑν τιμωρήθηκαν, ὅμως, οἱ στρατηγικοὶ κακοπληρωτὲς καὶ οἱ πάσης φύσεως μπαταξῆδες, οὔτε τὸ κοπριταριὸ σὲ ΕΡΤ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ καὶ τὰ παρόμοια.
Εἶναι χαρακτηριστικὴ τῆς ἐπαρχιακῆς προ-νεωτερικῆς μας νοοτροπίας ἡ ἀκράδαντη γενικὴ ἀντίληψη ὅτι τάχα, ὅ,ποτε ἕνας χάνῃ, ὑποχρεωτικῶς ἕνας ἄλλος κερδίζει. Οἱ παρ’ ἡμῖν δημοκόποι εἶναι μαννοῦλες στὸ νὰ ἐκμεταλλεύωνται τὴν συγκεκριμένη κουτοπονηρία, ἡ ὁποία διακατέχει καὶ τιμίους ἀνθρώπους. Ἀκριβῶς, ὅμως, ἠ καταστροφικότης τῶν οἰκονομικῶν κρίσεων ἔγκειται στὸ ὅτι ὅλοι χάνουν καὶ κανένας δὲν κερδίζει. Διότι οἱ κρίσεις διαταράσσουν τὶς ὁμαλὲς παράλληλες ροὲς τῆς παραγωγῆς καὶ τῆς καταναλώσεως, μὲ ἀποτέλεσμα τεράστιες ποσότητες οἰκονομικῶν πόρων νὰ μὴν βρίσκουν χρήση καὶ νὰ ἀπαξιώνονται δραματικῶς.
Στὴν Ἑλλάδα, ἡ κατανάλωση, ποὺ στηριζόταν στὸν ὑπερδανεισμό, κατέρρευσε μόλις οἱ πιστωτὲς τῆς Ἑλλάδος ξύπνησαν ἀπὸ τὸν λήθαργό τους καὶ συμπαρέσυρε καὶ τὴν «παραγωγή» ὑπηρεσιῶν σφραγιδοθεσίας καὶ ὑπερτιμολογημένων προμηθειῶν στὸ εὐρύτερο δημόσιο. Φυσικῷ τῷ λόγῳ, καὶ οἱ καλόπιστοι παραγωγοὶ εἶδαν τὴν ἐγχώρια ἀγορά τους νὰ συρρικνώνεται. Μέχρι νὰ στρέψουν, ὅσοι μποροῦσαν, τὴν παραγωγή τους σὲ ἐξαγωγές, τὸ ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἀπαξίωση ἀνθρωπίνου καὶ ὑλικοῦ κεφαλαίου σὲ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ οἰκονομία.
«απειροελάχιστοι» = οι τράπεζες. Εσείς μόνος σας είπατε ότι η έκθεση των τραπεζών στην Ελλάδα ήταν μικρότερη από την έκθεση σε άλλες περιπτώσεις. Άρα, η χρήση των χρημάτων των πτωχευμένων Ελλήνων στην κατεύθυνση αυτή, ήταν πράγματι κλοπή. Είναι λίγο διασκεδαστικό τελικά να κάνει αυτοκριτική ο Ντάϊσελμπλουμ, εκ μέρους του Eurogroup και των δανειστών και να παραδέχεται ότι τα πρώτα χρόνια, τα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων χρησιμοποιήθηκαν για λάθος σκοπό, άρα σε βάρος τους, και να έρχεστε εσείς να αρνείστε αυτήν την αυτοκριτική λέγοντας περί «καλά μας έκαναν». Φαίνεται ότι το «βασιλικότερος του βασιλέως» έπιασε φλέβα.
Πιάνω όμως την ουσία. Ακούστε κάτι. Μας έχετε πει με χίλιους τρόπους σε χίλια άρθρα, σχετικά ή άσχετα, για την ευθύνη των Ελλήνων στην κρίση. Το ακούσαμε και το ξανακούσαμε. Το διαβάσαμε και το ξαναδιαβάσαμε. Είμαστε πεπεισμένοι πως με οποιαδήποτε αφορμή, μπορείτε να διανθίζετε με παραδείγματα και ιστορικά δεδομένα αυτήν την ίδια θέση. Αυτή είναι που συνιστά τη μονοτονία. Το κάνετε με έναν τρόπο ότι μόνο εσείς το επισημαίνετε και ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι, ας πούμε, ένοχος ως ένα βαθμό (μικρό ή μεγάλο). Αυτόν τον «υπόλοιπο κόσμο» τον λούζετε αφειδώς, αδιακρίτως και τσουβαλιάζοντας, με πληθώρα κοσμητικών επιθέτων. Θυμίζετε δηλαδή ορισμένους φωστήρες των παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων που αυτάρεσκα και με βεβαιότητες σωτηρίας, επικρίνουν όλους τους ανθρώπους.
Στο παρόν άρθρο μου δεν μιλάω για την οικονομία, ούτε για την χρεοκωπία, ούτε για την όποια ευθύνη των Ελλήνων για την κρίση (έχω γράψει σχετικά, και άλλοτε). Μιλάω πρώτον για τον «μεταπρατικό» χαρακτήρα κολαούζων, οι οποίοι μεταπωλούν ό,τι τους λένε χωρίς κατεργασία, χωρίς στάθμιση των πραγμάτων από τη δική μας σκοπιά (*), και άρα με μία ελευθερία να λένε ό,τι τους κατέβει για να πουλήσουν στην τοπική αγορά αυτό που τους ζητείται. Και δεύτερον, για την έλλειψη συλλογικής αυτογνωσίας, έναν ρηχό αντι-κληρικαλισμό, ζηλωτικό και συνάμα ανιστόρητο, διότι δεν έχουμε καθόλου παρόμοιες πορείες με τη Δύση. Και πιστεύω ότι αυτά τα δύο, πάνω-κάτω, είχε στο νου του και ο Ελύτης το 1958. Γι’ αυτά μιλάω, και θα ξαναμιλήσω, διότι το θεωρώ καίριο ζήτημα. Και ασφαλώς, θα επαναλάβω, ότι όλα αυτά μπορεί κανείς να τα δεχτεί ή να τα απορρίψει, είτε έχει τη δική σας οπτική της σχεδόν απόλυτης δικής μας ευθύνης κλπ κλπ, είτε την απέναντι οπτική των «πσεκαζμένων», των συνομωσιολόγων, των «για όλα φταίνε οι ξένοι» κλπ.
Λοιπόν, καταλάβαμε τι λέτε, ο καθένας μπορεί να το δέχεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μπορείτε όμως κάποτε να πάτε παρακάτω, σας παρακαλώ; μπορείτε να σχολιάσετε και κάτι άλλο από αυτό στο οποίο, μονότονα (ως συμπέρασμα), καταλήγετε σε όλα ανεξαιρέτως τα σχόλιά σας; Αυτό σας ζητώ.
(*) από τον πρώτο χρόνο της κρίσης, ξεχώρισα το άρθρο του Αρίστου Δοξιάδη («Νοικοκυραίοι, ραντιέρηδες, καιροσκόποι»), το οποίο ήταν το μοναδικό που ελάμαβανε υπόψιν την δομή της ελληνικής οικονομίας για να εξετάσει τις πιθανές λύσεις. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Δεν ήταν μεταπρατικό το σκεπτικό του, ήταν γόνιμο. Δεν ήταν ξερά καταγγελτικό, εισαγγελικό, δεν ήταν απλώς ένα κατηγορητήριο, δεν ήταν ηθικιστικό («πρέπει να…»), δεν ήταν «αποδεικτικό» (διανθισμένο με παραδείγματα για να αποδείξει δεδομένα και να σταματήσει στις διαπιστώσεις). Ήταν ένα κείμενο που έβλεπε μπροστά, εμπλουτίζοντας την υπάρχουσα κατάσταση με την εσωτερική οπτική. Δεν ήταν (κακή ή έστω καλή) αντιγραφή απαιτήσεων τρίτων, ήταν καταλυτική απόπειρα να ληφθούν υπόψιν οι (καλές ή κακές, όμως υπαρκτές) δομές της ελληνικής οικονομίας στις παρούσες συνθήκες. Ε, αυτό θα περίμενα και από εσάς.
Μόνον μὴν παραπονεῖσθε γιὰ μονοτονία :
Ἀπὸ τὶς «τράπεζες», ὅπως τὶς λένε μετ’ ἤθους καὶ πάθους καὶ προσποιητῆς ἀγανακτήσεως οἱ δημοκόποι (γιὰ νὰ κρύψουν τὴν πραγματικότητα μέσα στὸ ὕφος καὶ τοὺς πιθηκίζετε πολλοί) οἱ ἐταῖροι ἔσωσαν μόνον τοὺς «καταθέτες (οἱ μέτοχοι καὶ οἱ διοικήσεις ἀφέθησαν νὰ καταστραφοῦν, ὅπως ξέρουμε)» . Αὐτὸ βρίσκεται γραμμένο αὐτολεξεί ἀπὸ μένα μερικὰ μηνύματα πιὸ πάνω ! Καὶ δὲν ἔσωσαν τοὺς ἀπειροπληθεῖς (καὶ καθόλου «ἀπειροελάχιστους») καταθέτες ἀπὸ ἀλληλεγγύη. Τοὺς ἔσωσαν διότι οἱ καταθέτες εἶναι πάντοτε πολυπληθέστεροι ἀπὸ τοὺς κακοπληρωτές.
Τὶς ἀνοησίες καὶ τὴν ὑποκριτικὴ αὐτοκριτικὴ τοῦ Ντάϊσελμπλουμ, τὴν ὁποία ἀπέδειξα ψευδῆ, συγκρίνοντας τὴν μεταχείριση τῶν κακοπληρωτῶν σὲ Ἑλλάδα καὶ ΗΠΑ, ἐσεῖς τὶς ἔχετε κάνει εὐαγγέλιο. Ὄχι, δὲν πιστεύω, οὔτε ἔχω γράψει ποτὲ καὶ πουθενά, ὅτι «καλὰ μᾶς ἔκαναν». Δὲν «μᾶς» ἔκαναν ἐκεῖνοι τίποτε ποὺ ἐμεῖς πρῶτοι δὲν ρίξαμε στὰ κεφάλια μας, μὲ τὸν πελατειακὸ παρασιτισμὸ ποὺ θέλουμε, μερικοί, νὰ λέμε ὅτι εἶναι καὶ πατρογονικὸ κεκτημένο μας. Ἔκαναν οἱ ἑταῖροι τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωζώνη κάτι πρωτοφανὲς στὴν παγκόσμιο ἱστορία, ὅμως, τὸ ὁποῖον, ἂν κάποιος ἦταν Ἕλληνας καὶ ἔβλεπε τὴν ζωὴ ὡς «τρόπον τοῦ ἀληθεύειν», θὰ τὸ κατανοοῦσε ἀμέσως, ἀντρίκεια καὶ χωρὶς μεμψιμοιρία. Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ Σλοβάκοι ἀσφαλισμένοι εἶναι πιὸ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς Ἑλληνοφώνους σχολιαστές.
Δέν ξέρω πῶς χειρίζονται τὸ θέμα τῆς ἁμαρτίας οἱ παρεκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ διδασκαλία, ὅμως, προτείνει τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Ἐσεῖς, ἀντιθέτως, προτείνετε νὰ ἀναγορεύσουμε τὶς ἁμαρτίες μας ὡς κοινωνίας σὲ ἡρωϊκὴ ἀντίσταση στὴν νεωτερικότητα, τὸν ἀντι-κληρικαλισμὸ καὶ τὰ παρόμοια. Αὐταπατᾶσθε ἂν νομίζετε ὅτι ἡ «ταυτότητα» σώζεται μὲ θρήνους γιὰ τοὺς κακοὺς ξένους ποὺ μᾶς πωλοῦν κακὲς ἰδέες καὶ γιὰ τοὺς ντόπιους μεταπράτες τους. Διότι καὶ ἡ ἰδέα τῆς χρήσεως τῆς «ταυτότητος» στὴν πολιτικὴ (identity politics) εἶναι ἐντελῶς, μὰ ἐντελῶς, ξενόφερτη. Συνεπῶς, ὅταν ἐπικρίνετε πολιτικὰ πρόσωπα μὲ κριτήρια «ταυτότητος» κάνετε πολιτικὴ καὶ τὴν κάνετε μὲ τρόπο τελείως ξενόφερτο. Ἡ Ἑλληνοπρεπὴς θέση ἀπέναντι σὲ ἀνθρώπους ποὺ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο προσβάλλουν την ἰδέα τῆς ταυτότητός μας εἶναι, ἂν πρέπει κανεὶς νὰ λάβῃ θέση, ὁ οἶκτος γιὰ τὴν ἀλλοτρίωσή τους.
Ἂν θέλετε, πράγματι, νά σώσετε τὴν Ἑλληνικὴ ταυτότητα, σκεφθεῖτε πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὴν παγκόσμια νεωτερικότητα, αὐτὴν ποὺ ἄτσαλα καὶ μεταπρατικῶς διακινοῦν οἱ Καμίνηδες καὶ Θεοδωράκηδες καὶ Ζαμποῦκες. Χρησιμοποιεῖστε τὸ βῆμά σας γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξετε τὶς ὅποιες ἀνοησίες πού λένε. Ἄλλωστε, δὲν εἶναι δύσκολο, ἀφοῦ, πράγματι, εἶναι βαθιὰ νυχτωμένοι. Ἂν πιστεύετε ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται, ἀποδέχεσθε τὴν ὁριστικὴ ἐξαφάνιση τοῦ Ἑλληνοφώνου Ἑλληνισμοῦ.
Τέλος, τὸ ἄρθρο Δοξιάδη, πράγματι διεγίνωσκε πολλὰ ἀπὸ τὰ καίρια προβλήματα τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Παρέλειπε, ὅμως, νὰ δείξῃ πῶς θὰ πείθονταν τὰ 2,67 ἑκατομμύρια τῶν συνταξιούχων νὰ μειωθοῦν οἱ συντάξεις τους ὥστε νὰ διατεθοῦν περισσεύοντες πόροι γιὰ τοὺς νέους καὶ τὶς μικρὲς καὶ μεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Ὅπως ἀνεκάλυψαν ὅλες οἱ μνημονιακὲς κυβερνήσεις, μόνον τὸ ἀντίθετο εἶναι ἐφικτό. Καὶ αὐτὸς ὁ κίνδυνος εἶναι ἄμεσος, πολύ πιὸ ἄμεσος ἀπὸ τὶς ἀγουρίδες τῶν Καμίνη καὶ Θεοδωράκη.
Φιλτράρω την απάντηση και σχολιάζω τα ουσιώδη:
1. «σκεφθεῖτε πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὴν παγκόσμια νεωτερικότητα»
2. «Χρησιμοποιεῖστε τὸ βῆμά σας γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξετε τὶς ὅποιες ἀνοησίες πού λένε»
Αυτά τα δύο ακριβώς προσπαθώ να κάνω, από το 2001 που ξεκίνησε το Αντίβαρο. Περισσότερο το δεύτερο, παρά το πρώτο, το οποίο είναι κατά πολύ δυσκολότερο. Έτσι, έπεται, διότι απαιτεί και προϋποθέτει πολλά, που δεν τα έχω.
Και πολύ καλά κάνετε.
Τί σας γράφω κι εγώ ; Να μην αδειάζετε την καρδάρα με το γάλα δίδοντας βήμα και, το χειρότερο, αναπαράγοντας τις ανοησίες των δημοκόπων. Όχι, ανεξαρτήτως Ευρωπαϊκής Ενώσεως και παγκοσμιοποιήσεως, ο Ελληνισμός δεν συμβιβάζεται με το μπαταξιλήκι και μάλιστα με αυτό που πωλούν ως ακσιοπρέπεια, εθνική κυριαρχί…α και υπερηφάνεια οι εθνοκάπηλοι. Ο σολδίος του Μεγάλου Κωνσταντίνου έμεινε σταθερός για 750 χρόνια, Και δεν διέκοψε την, παγκοσμίως άνευ προηγουμένου και άνευ επομένου, ιστορική του πορεία καμμία εξωτερική επίδραση ή απειλή. Μόνον η εσωτερική κακοδιαχείρισις.
Είναι εθνικό ρεζίλι, με τέτοια ιστορία, να περιμένουμε μαθήματα οικονομικής σωφροσύνης από την Μέρκελ και τον Σώϋπλε.
Αλλά και πιό πρόσφατα, ο Ελληνικός κοινοτισμός της Τουρκοκρατίας μήπως δεν άνθισε παρά τα δυσβάστακτα δοσίματα (πρωτογενή πλεονάσματα) προς την Οθωμανική εξουσία ;
Το να λέμε ότι μας αδίκησαν οι κακοί ξένοι σημαίνει υποχρεωτικώς υποταγή και υποτέλεια: Αφού αυτοί έφταιξαν, ας μας σώσουν αυτοί.
Ο κόσμος γνωρίζει τα μεγαλύτερης εμβέλειας ζητήματα ταυτοτήτων, βιβλίου Ιστορίας, Σχεδίου Ανάν, της εκπομπής του ΣΚΑΙ για το 1821 κλπ. Ιδού ένα άλλο ζήτημα, που πέρασε στα ψιλά, αλλά είναι ενδεικτικό. Πρόκειται για το φιλμάκι Γαβρά στο Μουσείο της Ακροπόλεως. Υπενθυμίζω ένα άρθρο από τον Αύγουστο του 2009 για το θέμα αυτό. Πριν η οικονομική κρίση σαρώσει την επικαιρότητα. http://www.antibaro.gr/article/560
Αυτά που επισημαίνετε είναι σημαντικώτατα. Δεν πιστεύετε, όμως, ότι ο πραγματικός πατριώτης έπρεπε να είχε διαγνώσει εγκαίρως το πρόβλημα της επερχομένης χρεωκοπίας, ήδη από το 2007; Και δεν έπρεπε να γνωρίζει, ο πραγματικός πατριώτης πάντοτε, και την ιστορία των εννέα προηγηθεισών Ελλαδικών πτωχεύσεων, ώστε να είναι έτοιμος να αποστομώσει τους δημοκόπους και όχι να τους δίδει και βήμα για τις μπαρούφες τους; Και δεν πρέπει ο πραγματικός πατριώτης, αν πιστεύει ότι οι Καμίνηδες και οι Θεοδωράκηδες είναι ειλικρινείς, να τους υποστηρίξει εναντίον των δημοκόπων, όσο πεπλανημένοι ή και κακόβουλοι να είναι, στο ζήτημα της εθνικής μας ταυτότητος;
Η αποτίναξη για πάντα του ζυγού της χρεωκοπίας είναι ζήτημα υπάρξεώς μας ως έθνους. Την ταυτότητά μας ως έθνους την συζητούμε μόνον εφ’ όσον διασφαλίσουμε την ύπαρξή μας προηγουμένως.
Ευχαριστώ.
Κατ’ αρχάς απορώ γιατί χρησιμοποείται τόσο συχνά τη λέξη «πατριώτης». Ουδέποτε την χρησιμοποίησα, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά, για κανέναν άνθρωπο. Επίσης, δεν δέχομαι ούτε αποκλειστικότητα χρήσης από οποιονδήποτε, ούτε αποκλεισμό χρήσης για οποιονδήποτε. Έχω ξανακάνει αντίστοιχο σχόλιο, αλλά δεν το ελάβατε υπόψιν.
Θα σχολιάσω το κλείσιμο. Πράγματι, είναι ζήτημα προτεραιοτήτων («μόνον εφ’ όσον», γράφετε). Άλλοτε, έχω ξεκαθαρίσει την οπτική μου. Αντιγράφω σχετική παράγραφο για να μην τα ξαναγράφω.
«Στην δική μου ιεράρχηση η οικονομία δεν είναι πρώτη ή δεύτερη. Πρώτο ζήτημα είναι η φυσική υπόσταση των ανθρώπων (για παράδειγμα: το δημογραφικό), δεύτερο είναι η ταυτότητα και η συλλογική συνείδηση (για παράδειγμα, το μεταναστευτικό) και τρίτο είναι η οικονομία, δηλαδή η ευμάρεια των προσώπων με την κοινή ταυτότητα.»
(από εδώ – Ιεράρχηση προτεραιοτήτων στην διακυβέρνηση της χώρας)
Σαφέστερα δεν γίνεται. Άρα, διαφωνώ με την δική σας ιεράρχηση, κατά την οποία συνδέετε την ύπαρξη ως έθνος με την αποτίναξη της χρεωκοπίας και την ταυτότητα να ακολουθεί.
Επίσης, ειδικά πριν την κρίση, το πεδίο της οικονομίας ήταν εκτός της εστίασής μου στα πολιτικοκοινωνικά θέματα. Καλώς ή κακώς, έτσι ήταν. Αν μου το χρεώνετε ως λάθος, το δέχομαι.
Τουλάχιστον αρχίζει να διαφαίνεται πού διαφωνούμε.
Ανδρέας.
Καλά, ἁντὶ γιὰ τὸ «πατριώτης», πού τὸ κατέστησαν δυσώνυμο, ἀλλοίμονον, οἱ πατριδοκάπηλοι, βάλτε «πολέμιος τῆς ἰδιωτείας», ἀφοῦ καὶ αὐτὸς βάζει τὸ κοινωνικὸ σύνολο σὰν κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ ἅθροισμα τῶν ἀτόμων.
Τώρα ὠς πρὸς τὶς προτεραιότητες, θὰ συμφωνήσετε ὅτι δὲν τὶς ἐπιλέγει κανεὶς ὅπως ἐπιλέγει γεύση παγωτοῦ. Εἶναι ἀλληλένδετες πρὸς ἀλλήλας. Γιὰ παράδειγμα, ναί, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν Ἕλληνες κατὰ τὴν ταυτότητα, ἀλλὰ πόσο Ἐλληνικὸ ἦταν τὸ νὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ τοὺς ἐλευθερώσωμε, ὅταν ἦταν γνωστὸ τοῖς πᾶσιν ὅτι δὲν εἴχαμε τοὺς οἰκονομικοὺς πόρους (οὔτε τούς στρατιωτικούς, οὔτε, μετὰ τὴν «ἀποχουντοποίηση», τοὺς διπλωματικοὺς) γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε ; Ἔπρεπε, λέτε,νὰ συντρίψουμε τὸ ἔθνος ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀναδείξουμε τὴν πατροπαράδοτη ἱκανότητά του νὰ θυσιάζεται, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ παλαιότερα στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του ; Ἠ ἱστορικὴ αὐτὴ ἀπόφαση ἐλήφθη τὸν Μάρτιο τοῦ 1921 καὶ δὲν εἶναι ὑποθετική ἡ παρουσίαση τοῦ διλλήμματος πού δίδω ἐδῶ. Ἐσεῖς θὰ προκρίνατε, ὅπως εἶχε είπῆ ὁ Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, ὅτι θὰ ἦταν «καλύτερα νὰ καταστραφῶμεν. Αἱ ἠθικαὶ συνέπειαι [τοῦ ὅποιου συμβιβασμοῦ καὶ τῶν ἀναποφεύκτων ὑποχωρήσεων καὶ παραχωρήσεων πού συνεπαγόταν αὐτός] θὰ εἶναι καταστροφικαί» ; Φυσικά, ἐκεῖνο πού τὸν τρόμαζε ἀπὸ τὶς «ἠθικὲς συνέπειες» ἦταν ὅτι θὰ ἔχανε, ὁ ἴδιος καὶ οἱ πολιτικοὶ φίλοι του, τὴν ἐξουσία. Ἐσεῖς, ποὺ δὲν ἔχετε ἐξουσία νὰ χάσετε, δὲν βλέπετε πώς, στὸν σημερινὸ κόσμο, ἡ ταυτότητα ἔχει γίνει κλωτσοσκοῦφι τῶν θρασέων δημοκόπων, ὡς προνομιακὸ μέσον γιὰ νὰ ἁρπάξουν καὶ νὰ διατηρήσουν τὴν ὅποια ἐξουσία τους ; Γιατί τοὺς ἀβαντάρετε, ὅσο, τέλος πάντων, τοὺς ἀβαντάρετε ; Τὸ λογικὸ θὰ ἦταν νὰ τοὺς ξεσκεπάζετε.
ΥΓ Γιὰ τὴν δημογραφία, φαντάζομαι δὲν ἀγνοεῖτε τὴν ἄρρηκτη σχέση της μὲ τὴν οἰκονομία σὲ ἐποχὴ πού ἡ τεκνοποιΐα εἶναι, χάρη στὶς ἐπιστημονικές μας γνώσεις, ἐπιλογή.
Ο Ελύτης, όπως φαίνεται, είναι εντελώς αντίθετος με το κλισέ που διακινούν τα φερέφωνα της εξουσίας και οι αφελώς ηθικολογούντες ότι έχουμε δήθεν τους ηγέτες που μας αξίζουν.
Και σήμερα, με όλο τον ξεπεσμό μας, η απλή παρατήρηση των συμπολιτών μας (και γενικά γύρω μας και
ανά επαγγελματική τάξη) δείχνει ότι ο μέσος πολίτης είναι σαφώς καλύτερος από τον μέσο πολιτικό.
Ο Ελύτης, όπως φαίνεται, είναι εντελώς αντίθετος με το κλισέ που διακινούν τα φερέφωνα της εξουσίας και οι αφελώς ηθικολογούντες ότι έχουμε δήθεν τους ηγέτες που μας αξίζουν.
Και σήμερα, με όλο τον ξεπεσμό μας, η απλή παρατήρηση των συμπολιτών μας (και γενικά γύρω μας και
ανά επαγγελματική τάξη) δείχνει ότι ο μέσος πολίτης είναι σαφώς καλύτερος από τον μέσο πολιτικό.
Αὐτὸς ὁ δῆθεν καλύτερος μέσος πολίτης, ὅμως, πῶς συμβαίνει καὶ ἐκλέγει, σὲ ἐλεύθερες καὶ ἀδιάβλητες ἐκλογές, ἐδῶ καὶ 173 χρόνια, κατὰ σύστημα τὸν καὶ δῆθεν χειρότερο μέσο πολιτικό ; Αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ λέει ὁ Ἐλύτης …
@Γ.Π.
Η άποψή σου ελέγχεται.
Πως επιβιώνουν λοιπόν όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν/κυβερνούν/θα κυβερνήσουν;;; Από αεροπλάνο έπεσαν; Και αν ναι, γιατί αυτός ο μέσος πολίτης (που μόνο εσύ βλέπεις) δεν τους εξαφανίζει από το προσκήνιο;;;
Θα σου πω γιατί….Γιατί πιθανόν εσύ βλέπεις το 40-50% που απέχει από τις εκλογές για να μην μαγαρίσει τα χέρια του….Και μας μένει το υπόλοιπο 50-60% από το οποίο το -περίπου- μισό, αναδεικνύει την εκάστοτε κυβέρνηση…Δηλαδή – επί συνόλου – το 15-20% αποφασίζει ποιος θα συνεχίσει το ταξίδι στον γκρεμό που δεν έχει τέλος.
Σε όποιο ποσοστό και να ανήκουμε λοιπόν, αυτοί μας αξίζουν. Είτε γιατί τους ψηφίζουμε, είτε γιατί με τη στάση μας, δείχνουμε πως οι -όποιοι- άξιοι δεν επιβιώνουν πολιτικά.
Το έχω αναφέρει πολλές φορές…Όταν πάντα “κάποιος άλλος φταίει” δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε καλύτεροι!!!!!
Η αποχή, για κάποιον περίεργο λόγο, αυξήθηκε στα χρόνια της κρίσεως. Τότε, δηλαδή, που όλα τα κόμματα έμειναν από λεφτά ώστε να κάνουν πελατειακές παροχές στους δυνάμει εκλογείς. Συνεπώς, εάν οι απέχοντες απείχαν από αηδία, λογικώς, με το χρηματοδοτικό ξεδόντιασμα της εκλογικής συναλλαγής, θα έπρεπε να σπεύσουν στις κάλπες. Συνεπώς, οι απέχοντες από τις κάλπες στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις είναι, λογικώς, απογοητευμένοι ιδιοτελείς επίδοξοι πωλητές ή ενοικιαστές ψήφου. Αφού δεν μπορούν να ανταλλάξουν την ψήφο τους με πελατειακές παροχές σε καλή τιμή, δεν μπαίνουν στον κόπο να ψηφοφορήσουν. Συνεπώς, τα αποτελέσματα των εκλογών μάλλον κολακεύουν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο, ως περιέχοντα ολιγωτέρας ιδιοτελείς ψήφους.
Η κάτω βόλτα ξεκίνησε από το 1993 και, όντως, εντός κρίσης βουτάει με αρνητικό ρεκόρ το 44% του Σεπτεμβρίου του ’15. Εγώ όμως αναφέρθηκα στο αμιγές πελατειακό ποσοστό που απλά κινείται κατά το συμφέρον και αλλάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν (βολήν).
To να θεωρεί κανείς τις εκλογές – έτσι όπως διεξάγονται στα πλαίσια αυτού του στημένου παιχνιδιού που ούτε καν αντιπροσωπευτικό μπορεί να χαρακτηριστεί – ότι τάχα εκφράζουν τη συλλογική κοινωνική βούληση κι ότι μέσω αυτών αναδεικνύονται “αυτοί που μας αξίζουν” μόνο ως αστείο μπορεί να το υποσστηρίζει.
Διότι οι εκλογές είναι σκέτο κουκλοθέατρο. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Όποιος νομίζει ότι μπορεί τάχα να έχει λόγο και παρέμβααση στα δημόσια πράγματα και τα ζητήματα τα εθνικά και του κράτους με την ψήφο του στις εκλογές αυτές της ξεφτίλας είναι βαθιά νυχτωμένος και ζει με προκαταλήψεις.
Με το κράτος δεν τα πήγαμε ποτέ καλά. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να ιδούμε χαϊρι. Το κράτος υπάρχει μόνο για να το αρμέγουν οι ντόπιοι και ξένοι νταβατζήδες και οι πολιτικοί υπηρέτες τους εις υγείαν των κορόϊδων, δηλαδή της μεγάλης πλειονότητας των υπηκόων του.
Ὄντως, τὸ 1993 σηματοδοτεῖ τὴν πρώτη ἀντίδραση τῶν ἰδιοτελῶν στὸ οἰκονομικὸ συμμάζεμα πού ἐπεχείρησε ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη-Μάνου, γιὰ πρώτη φορὰ μεταπολιτευτικῶς.
Τὸ ἀμιγὲς πελατειακὸ ποσοστὸ περιλαμβάνει τὸ μεῖον 44% τῶν κομμάτων «ἐξουσίας» μεταξὺ τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2009 καὶ αὐτῶν τοῦ Μαΐου 2012, καθὼς καὶ τὸ μεῖον 44% μεταξὺ τοῦ 62% στὸ «ὄχι» τοῦ Ἰουλίου 2015 καὶ τοῦ 18% στὰ πυροβολημένα ἀντιευρωπαϊκὰ κόμματα στὶς ἐκλογὲς τοῦ Σεπτεμβρίου 2015. Συνολικῶς, σὲ ἀριθμοὺς ἐκλογέων, ὑπολογίζω ὅτι οἱ δυνάμει ἐκλογεῖς εἶναι, στὴν πραγματικότητα, περίπου 7,1 ἑκατομμύρια καί, ἐξ αὐτῶν, Ἰδιοτελεῖς Πωλητὲς-Ἐκμισθωτὲς Ψήφου (ΙΠ-ΕΨ) εἶναι τὰ 3,9 ἐκατομμύρια καὶ λιγώτερο ἰδιοτελεῖς τὰ 3,2 ἑκατομμύρια.
Ἐν τούτοις, οἱ μετρήσεις αὐτὲς εἶναι, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα, ὑπεραισιόδοξες. Οἱ λιγώτερο ἰδιοτελεῖς εἶναι, στὴν πραγματικότητα, πολύ λιγώτεροι ἀπὸ τὸ 45% τῶν δυνάμει ἐκλογέων. Καὶ μὲ τὴν κρίση καὶ τὴν ἐξάντληση τῶν ὅποιων ἀντοχῶν θὰ γίνωνται διαρκῶς λιγώτεροι. Οἱ Τρακαδόροι-Ζητιᾶνοι-Ἐπαῖτες-Διακονιάρηδες (ΤΖΕΔ) δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ αὐξάνωνται συνεχῶς.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Χαίρομαι όταν πιάνετε τις πάσες και πάτε προς το τέρμα!
Κύριε admin, μα καλά δεν κουραστήκατε να ασχολείστε με τον κ. Γεωργανά. Σε ανύποπτο χρόνο πριν χρόνια κιόλας είχα σχολιάσει παρατηρώντας αυτά ακριβώς δια τα οποία διαμαρτύρεσθε περί της (ελλείψει καλύτερου όρου) “εκκεντρικότητος” του εν λόγω κυρίου, και μάλιστα είχα προτείνει την εξής απλήν, απλούστατη λύση: Ας μην απαντάει κανένας στα …”πονήματα” που καταθέτει. Έτσι ή θα σταματήσει να μας κουράζει με την εκνευριστική μονοτονία του ή θα σχολιάζει τα …δικά του σχόλια, γεγονός που αν μη τι άλλο θα προσθέσει μια δόση χιούμορ στο χώρο αυτό. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν τους λές κάτι, ειδικά υπό την μορφή ευγενικής παρατήρησης (π.χ. σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό) συνήθως συμμορφώνονται. Υπάρχουν βέβαια και οι μη “νορμάλ” τύποι, όπου εκεί πλέον τον λόγο έχουν οι ειδικοί ιατροί. Τι άλλο να πω, καλή συνέχεια, πάντως κύριε admin θαυμάζω την υπομονή σας και κυρίως υποκλίνομαι στις Δημοκρατικές σας ευαισθησίες. Εγώ θα τον είχα πετάξει “έξω” με το δεύτερο …παράπτωμα.
Κύριε admin, μα καλά δεν κουραστήκατε να ασχολείστε με τον κ. Γεωργανά; Διαβάζοντας αυτά ακριβώς δια τα οποία διαμαρτύρεσθε περί της …”εκκεντρικότητος” του εν λόγω κυρίου, θυμήθηκα ότι πριν καιρό, κάποιος είχε προτείνει την εξής απλήν, απλούστατη λύση: Ας μην απαντάει κανένας στα …”πονήματα” που καταθέτει. Έτσι ή θα σταματήσει να μας κουράζει με την εκνευριστική μονοτονία του ή θα σχολιάζει τα …δικά του σχόλια, γεγονός που αν μη τι άλλο θα προσθέσει μια δόση χιούμορ στο χώρο αυτό, αφήστε που θα ευχαριστήσει και τον ίδιον ικανοποιώντας την αυταρέσκειά του. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν τους λές κάτι, ειδικά υπό την μορφή ευγενικής παρατήρησης, συνήθως συμμορφώνονται. Υπάρχουν βέβαια και οι μη “νορμάλ” τύποι, όπου εκεί πλέον τον λόγο έχουν οι ειδικοί ιατροί. Τι άλλο να πω, καλή συνέχεια, πάντως κύριε admin θαυμάζω την υπομονή σας και κυρίως υποκλίνομαι στις Δημοκρατικές σας ευαισθησίες. Εγώ θα τον είχα πετάξει “έξω” σε χρόνο “μηδέν”, να γλυτώσουμε επιτέλους από την πλεονάζουσα φαφλατολογία.
Αγαπητέ μου κύριε Δημητρίου,
Προφανώς δεν έχετε τίποτε να συνεισφέρετε στην συζήτηση, ίσως διότι το καθημερινό ψωμί των Ελλήνων βρίσκεται πολύ χαμηλά στον κατάλογο των υψηλών ενδιαφερόντων σας. Σεβαστό, λοιπόν, το αίτημά σας. Δεν είναι στην δικαιοδοσία μου να το ικανοποιήσω. Το κατ’ εμέ, δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω ακριβώς διότι δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μέσα στην εθνική (αυτ)απάτη μέσα στην οποία μεγάλωσα κι εγώ. «Τον αγώνα κατά της ανικανότητος και υπέρ της αληθείας θεωρώ υποχρεωτικόν και επί τη υποθέσει ότι θα ήτο μάταιος»
κ. Γεωργάνα: ασφαλώς και είναι σαν τις γεύσεις παγωτού οι προτεραιότητες. Δηλαδή θα πρέπει να έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες (πρώτη φροντίδα η φυσική υπόσταση, δεύτερη φροντίδα η κοινή ταυτότητα και τρίτη η οικονομική τους κατάσταση).
Θυμίζω ότι αυτά τα έγραψα αφού προηγουμένως είχατε πει τα εξής
«Η αποτίναξη για πάντα του ζυγού της χρεωκοπίας είναι ζήτημα υπάρξεώς μας ως έθνους. Την ταυτότητά μας ως έθνους την συζητούμε μόνον εφ’ όσον διασφαλίσουμε την ύπαρξή μας προηγουμένως.».
Η δεύτερη φράση συμβαδίζει απόλυτα με τη δική μου ιεράρχηση. Η πρώτη όμως όχι, και γι’ αυτό τα ξεκαθάρισα. Η χρεωκοπία δεν είναι προϋπόθεση υπάρξεως. Όταν έχουμε επιβιώσει και ως υπόσταση και ως ταυτότητα 4-5 αιώνες κάτω από σκληρή σκλαβιά, πώς μπορείτε να το λέτε αυτό, παρεκτός αν αυτό αντικατοπτρίζει τη δική σας διαφορετική προτεραιότητα,
Κατόπιν με ρωτάτε το εξής:
«Γιὰ παράδειγμα, ναί, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν Ἕλληνες κατὰ τὴν ταυτότητα, ἀλλὰ πόσο Ἐλληνικὸ ἦταν τὸ νὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ τοὺς ἐλευθερώσωμε, ὅταν ἦταν γνωστὸ τοῖς πᾶσιν ὅτι δὲν εἴχαμε τοὺς οἰκονομικοὺς πόρους (οὔτε τούς στρατιωτικούς, οὔτε, μετὰ τὴν «ἀποχουντοποίηση», τοὺς διπλωματικοὺς) γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε ;»
απάντηση δεν χρειάζεται, διότι η σειρά της προτεραιότητας που έδωσα απαντά πλήρως επί της αρχής στο ερώτημά σας. Στα πέραν της αρχής, δεν απαντώ, διότι πρώτον δεν γνωρίζω όσο εσείς τα γεγονότα της εποχής, δεύτερον ακόμη και να τα γνώριζα, πάντα υπάρχουν πτυχές άγνωστες βάσει των οποίων αποφασίζει κανείς το ένα ή το άλλο, τρίτον επειδή δεν με ενδιαφέρει να κάνω καμία κρίση, και τέταρτον επειδή θεωρώ δύσκολο ιστορικό εγχείρημα την πρωθύστερη άποψη (δηλαδή το να απαλλαγεί κανείς από τη γνώση της εξέλιξης των γεγονότων). Εν πάση περιπτώσει, το αφήνω στους Ιστορικούς.
Σημειώνω όμως ως αξιοσημείωτο τη χρήση του επιθέτου «Ελληνικό», όταν ρωτάτε «πόσο Ελληνικό ήταν». Δεν μπορείτε με τίποτα να απαλλαγείτε από την χρήση διαφόρων επιθέτων και χαρακτηρισμών προς αγνώστους, προς άλλους αρθρογράφους, προς συνομιλητές σας, προς συν-σχολιαστές, προς εμένα, ακόμα και προς υποτιθέμενες απόψεις κλπ. (θετικά ή αρνητικά επίθετα).
Αγαπητέ κ. Δημητρίου,
ευχαριστώ για το σχόλιο. Μου έχει ξαναγίνει, και δημόσια και ιδιωτικά. Ο κ. Γεωργάνας ό,τι και να βλέπει γύρω του θα σχολιάζει αείποτε ένα και μόνο πράγμα: την ιδιοτέλεια μέρους του εκλογικού σώματος. Είτε μιλάμε για κρασί, για το φεγγάρι, για τη φύση, το ποδόσφαιρο, τα Σκόπια, την Αμερική, σε όλες τις περιπτώσεις, εκεί θα στρέφει την συζήτηση κάτω από όλα τα άρθρα, ωσάν να κάνει πειρατεία. Και χρεώνει σε όποιον δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτήν την συζήτηση, τις ίδιες ευθύνες! Ούτε καν μπορεί να διανοηθεί ότι αυτή η πειρατεία είναι ιδιαιτέρως ενοχλητική. Βλέπω εδώ ότι σας γράφει «… διότι το καθημερινό ψωμί των Ελλήνων βρίσκεται πολύ χαμηλά στον κατάλογο των υψηλών ενδιαφερόντων σας» χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι το θέμα συζήτησης είναι άλλο. Πιστεύει πράγματι πως κάτω από όλα τα άρθρα στο Αντίβαρο (και αλλού ίσως), το μοναδικό θέμα είναι η δική του ερμηνεία των πραγμάτων περί της χρεωκοπίας, ανεξάρτητα του πόσο δίκιο ή άδικο έχει και σε ποιο βαθμό.
Ανδρέας.
Νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι γεύσεις παγωτοῦ μπορεῖ νὰ ἀπολαύσῃ ὁ καθ’ ἕνας χωριστὰ τὴν κάθε μία καὶ σὲ ὅποιον συνδυασμὸ θέλει. Χωρὶς τροφή, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φιλοσοφῇ. Ἀκόμη καὶ ὁ Ἐπίκουρος ἔλεγε ὅτι, ἂν τοῦ χαρίσῃς παξιμάδι καὶ νερό, θὰ σοῦ προσφέρῃ τὴν ἀπόλαυση ὅλης τῆς φιλοσοφίας. Τήν σειρὰ τῶν προτεραιοτήτων (καὶ τὸν ὑποχρεωτικὸ συνδυασμό τους) δὲν τὴν ὑπαγορεύει κανείς κατὰ τὰ καπρίτσια του ἢ τὸ ψώνιο του, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ φύση.
Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι στὶς προτεραιότητές σας τὸ ψωμὶ ἔρχεται δεύτερο, ἀλλά, κυρίως, ὅτι τὸ θεωρεῖτε ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴν φιλοσοφία, πρᾶγμα ὅλως ἐξωπραγματικό (καὶ πειραματικῶς ἐπιβεβαιώσιμο ὡς ἐξωπραγματικό. Ἁπλῶς μὴν φᾶτε λίγες μέρες …). Εἶναι, λοιπόν, προφανὲς ὅτι δὲν ἔχετε κατανοήσει ἐκεῖνο πού σᾶς ἔγραψα. Δίδετε προτεραιότητα στὸ παντεσπάνι, ἐνῶ μᾶς λείπει τὸ ψωμί.
Σημείωσις : Ναί, εἶναι ἡ αὐτοκτόνος καὶ μυωπικὴ ἰδιοτέλεια θέμα ποὺ κυριαρχεῖ σὲ ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς ζωῆς μας ὡς ἔθνους καὶ κοινωνίας. Στὸ χέρι σας εἶναι νὰ δείξετε ὅτι κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει. Γιὰ παράδειγμα, νὰ δείξετε ὅτι δὲν ὑπάρχει πελατειακὸ παρασιτικὸ παρακράτος στὴν Ἑλλάδα καὶ ὅτι οἱ ἀργομισθίες καὶ οἱ μισθάρες, οἱ συνταξάρες καὶ τὰ ἐφ’ ἅ(ρ)παξ πρὸ τοῦ 2009 ἦταν γνὴσιος πατριωτισμὸς καὶ ἀλληλεγγύη, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ πατρογονικὸ δικαίωμα καὶ κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων, δομικὸ στοιχεῖο τῆς «ἰδιοπροσωπείας» καὶ τῆς «παραδόσεώς» μας, καὶ ἡ λιτότης ξενόφερτος νεωτερισμὸς στὴν Ἐλλάδα. Ἤ, ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ διανοητικὴ μας ραστώνη καὶ ὀκνηρία καὶ ἡ ἠθική μας κατάπτωση δὲν ἔχει τήν καταγωγή της στὴν δικτατορία τοῦ πελαταριάτου μέσα στὴν ὁποία μεγαλώσαμε καὶ ζοῦμε, ἐν πολλοῖς, καὶ σήμερα.
Νὰ δείξετε ὅτι ὁ Ἐλύτης δὲν εἶχε σημαντικὴ περιουσία, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀποζοῦσε μὲ σχετικὴ οἰκονομικὴ ἄνεση, ἀλλὰ ζοῦσε σὰν ἐρημίτης καὶ τρεφόταν, ἂν ὄχι ἀπὸ τροφὴ ποὺ τοῦ ἔφερναν τὰ πετεινὰ τοῦ οὑρανοῦ, τούλάχιστον μὲ ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο.
Οι υπερβολές και η πειρατεία συνεχίζονται.
Καὶ ἡ φυγομαχία, ἐπίσης.
Ἠ μπάλλα στὴν καὶ τάχα πολιτισμικὴ ἐξέδρα, ἀφοῦ μέσα στὸ γήπεδο δὲν μποροῦμε νὰ τὴν κρατήσουμε …
Γιὰ τὰ παγωτά, γιὰ παράδειγμα, ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο ὅπως οἱ προτεραιότητες τῆς συλλογικῆς δράσεως μιᾶς κοινωνίας ! Ἀκριβῶς ἔτσι κάνουμε τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας τὴν χλεύη τῶν μηδενιστῶν.
Όλοι μου λένε να πάψω να σας απαντώ (όπως κάνουν κι εκείνοι), ενώ εγώ συνεχίζω, και μου λέτε για φυγομαχία.
Είστε ανίατη περίπτωση.
Χτύπησαν αργά τη νύχτα, άνοιξα και τι να ιδώ!
Στο κατώφλι μου τον Γεωργάνα ντυμένο μισοφέγγαρο με άσπρο νυχτικό και πελιδνό από την πείνα, να εκλιπαρεί λίγο ψωμί για να θρέψει λέει τα παιδάκια του!
Λοιπόν, παρὰ τὶς ἀπρέπειες, οὶ ὁποῖες χαρακτηρίζουν ἀποκλειστικῶς ἐκείνους ποὺ τὶς κάνουν, καὶ μαρτυροῦν τὴν ἀδυναμία τῆς σκέψεώς τους, ἐκθέτω τὴν θέση μου :
Ἡ καταψήφιση τῶν Θεοδωράκη καὶ Καμίνη στὶς ἐσωκομματικὲς ἐκλογὲς τοῦ ΠΑΣΟΚ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ καὶ τάχα Ἑλληνορθόδοξο φρόνημα τῶν ψηφισάντων, ὅπως βαυκαλίζεται νὰ πιστεύῃ ὁ συγγράψας τὴν ἀρχικὴ ἀνάρτηση. Τόσον τὸ δημογραφικό, ἡλικιακὸ προφὶλ τῶν ψηφισάντων, ὅσον καὶ ἡ πολιτεία τοῦ συγκεκριμένου κομματικοῦ μορφώματος, δείχνουν ὅτι οἱ Θεοδωράκης καὶ Καμίνης καταψηφίσθηκαν διότι οἱ ψηφίσαντες θεωροῦν ὁτι οἱ συγκεκριμένοι ὑποψήφιοι ἀπειλοῦν τὰ πελατειακὰ κλοπιμαῖα ποὺ οἱ ἴδιοι θεωροῦν κεκτημένα τους.
Συνεπῶς, ἡ παραπομπὴ στὸν Ἐλύτη εἶναι ἄστοχη. Ἀσυμφωνία πολιτικῆς ἡγεσίας-λαοῦ στὴν Ἐλλάδα σήμερα, ὄση ὑπάρχει, δέν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ διαφορετικὲς ἀξίες ὅπως τὶς περιγράφει ἡ ἀρχικὴ ἀνάρτησις. Ἡ ἡγεσία ἀποβλέπει στὸ νὰ ψωμίζεται ἀπὸ τὸν λαό καὶ ὁ λαὸς στὸ νὰ ψωμίζεται ἀπὸ τοὺς ξένους ἤ, ἐλλείψει αὐτῶν, ἀπὸ τοὺς συμπολίτες της, ἀρπάζοντας τὸ ὅποιο παραγωγικό τους πλεόνασμα. Οὔτε ἡ ἡγεσία, οὔτε ὁ λαὸς θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἱκανὸς νά πορισθῆ τὰ ἐπίπεδο διαβιώσεώς ποὺ ἐπιθυμεῖ, ἐργαζόμενος ὅπως οἱ ὑπόλοιποι κατώτεροι λαοὶ στὴν διεθνῆ ἀγορά. Προφανῶς οἱ Καμίνης καὶ Θεοδωράκης ἐκρίθησαν λιγώτερο ἱκανοὶ ἀπὸ ὅτι οἱ ἀντίπαλοί τους στὸ νὰ ἐπιτύχουν τὸν στόχο τῆς ἁρπαγῆς ποὺ ἐπιθυμοῦν οἱ ψηφίσαντες.