Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 12 Ιουνίου 2018.
Οι πόλεις των Συλλαλητηρίων ανθίζουν η μία μετά την άλλη: Θεσσαλονίκη, Μελβούρνη, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Στουτγκάρδη, Φρανκφούρτη, Ζυρίχη, Αθήνα, Νυρεμβέργη, Τορόντο, Μόναχο, Ντίσελντορφ, Στοκχόλμη, Πολύκαστρο, Μόντρεαλ, Νέα Υόρκη, Πύργος Ηλείας, Πέλλα, Λαγκαδάς, Σέρρες, Δράμα, Έδεσσα, Φλώρινα, Καστοριά, Καβάλα, Κιλκίς, Νέα Μουδανιά, Πτολεμαΐδα, Κατερίνη, Βέροια, Σιάτιστα, Λάρισα, Θήβα, Ιωάννινα, Βόλος, Χανιά, Κέρκυρα, Ρόδος, Κως, Λευκωσία, Χαλκίδα. Ετοιμάζεται και η Σπάρτη στις 18.6 με ομιλητή τον εξαίρετο Σαράντο Καργάκο.
Παλλαϊκά, ειρηνικά, αγνά, ψύχραιμα, χωρίς ακρότητες, με ένα ξεκάθαρο, αμυντικό αίτημα: δεν παραδίδουμε το όνομά μας. Όσοι θέλουν να παραβιάσουν την αλφάβητο της Ιστορίας, ας το κάνουν. Εμείς δεν δεχόμαστε υπογραφή από την συγκυριακή ηγεσία μας.
Μία πραγματική όαση, αντίβαρο στην μπόχα ανακριβειών, επιχειρημάτων που δεν πείθουν, υπερβολών, ψευδών και κούφιων απειλών. Όπως εμπεδώσαμε και με το Σχέδιο Ανάν, η κινδυνολογική παρουσίαση αόριστων συνεπειών, είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε εθισμένου ηττοπαθούς. Όταν στερεύει η λογική, η φαρέτρα βγάζει καταστροφολογία.
Λένε ότι οι διμερείς αναγνωρίσεις μας υποχρεώνουν να υπογράψουμε. Ανακρίβεια. Όλοι περιμένουν τη δική μας υπογραφή για να αλλάξουν την ονομασία που χρησιμοποιούν στις διμερείς, βλέπε συνέντευξη Κοτζιά τον Δεκέμβριο στην ΕΡΤ.
Λένε καλύτερα το «Βόρεια Μακεδονία» αντί του σκέτο «Μακεδονία». Δεν πείθει. Διότι το «Βόρεια Μακεδονία» θα έχει την έγκρισή μας. Άλλωστε, η ένταξη στον ΟΗΕ έγινε με πρωτοφανείς συνθήκες: υποχρέωσή τους να βρουν μόνιμο όνομα, δικαίωμά μας να υπογράψουμε, και δικαίωμα βέτο να μην αναγνωριστούν από οιονδήποτε διεθνή οργανισμό με άλλο όνομα από το προσωρινό. Δεν υφίσταται το σκέτο Μακεδονία. Κούφια απειλή.
Λένε ότι αναγνωρίσαμε τη γλώσσα το 1977. Υπερβολή. Επρόκειτο για έγκριση μεταγραμματισμού τοπωνυμίων της Γιουγκοσλαβίας από το Κυριλλικό στο Λατινικό αλφάβητο. Όχι για γλώσσα.
Λένε ότι αναγνωρίσαμε το κράτος μετά το 1944. Ψεύδος. Το κράτος προέκυψε το 1991. Ως τότε, δεν υφίστατο πολιτική οντότητα με διεθνές πρόσωπο, μέλος της διεθνούς κοινότητας με εξωτερικές σχέσεις ή υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, δηλαδή ευθέως ανάλογου της Ελλάδος προς αμοιβαία τυχόν αναγνώριση.
Λένε ότι τα Σκόπια κατέχουν το 35% της Μακεδονίας. Ψεύδος. Κατέχουν το 0% της Αρχαίας Μακεδονίας. Το 35% αντιστοιχεί στο σύνολο 2-3 βιλαετίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μίας έκτασης που κανείς ποτέ δεν ένωσε και ονόμασε Μακεδονία, πριν τον 20ο αιώνα. Δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο, επιγραφή ή νόμισμα (κινητό αντικείμενο) της αρχαίας Μακεδονίας στην πΓΔΜ.
Λένε ότι αν μπουν στο ΝΑΤΟ θα πάψουν τον αλυτρωτισμό. Εντάξει, αυτό δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.
Κρύβουν ότι συζητάνε μόνο όνομα κράτους, Ούτε ταυτότητα, ούτε γλώσσα. Κρύβουν ότι δεν συζητάνε λύση, αλλά συμφωνία «σαλαμοποίησης»: ένταξη στο ΝΑΤΟ τώρα και «υπόσχεση» επίλυσης στο μέλλον.
Η απαξίωση και εξύβριση του λαϊκού ξεσηκωμού ξεκίνησε εβδομάδες πριν το πρώτο, μεγαλειώδες Συλλαλητήριο. Συνεχίζεται ακάθεκτη σήμερα. Ο επιθετικός, ανιστόρητος, ακραίος, αλυτρωτικός εθνικισμός που επιδιώκει τη συγκατάθεσή μας, βαφτίζεται δίκαιο αίτημα και υϊοθετείται πλήρως.
Η αξιοπρεπής ιστορικά συνεπής στάση, η οποία απλώς αρνείται να ενδώσει, βαφτίζεται εθνικισμός, φασισμός, ακρότητα, βλακεία, αμορφωσιά, καπηλεία. Πόσα συμπυκνωμένα συμπλέγματα απεικονίζει αυτή η θεώρηση;
Εάν θεωρείται δεδομένο ότι η συμφωνία κολάει επειδή δεν δέχονται οι «Κομιτατζήδες» του VMRO υποχώρηση και «δεν γίνεται αλλιώς», ας θεωρηθεί δεδομένο ότι ούτε οι κληρονόμοι του ονόματος δεχόμαστε υποχώρηση. Δεν γίνεται αλλιώς.
11 comments
Tα νέα με τον Τοτό τα μάθατε;
Τσίπρας και Ζάεφ, προχώρησαν λέει, περιχαρείς, χαμογελαστοί και κορδώνοντας το ίδιο κοντό τους μπόϊ, το πιο κοντό πρωθυπουργών στην Ευρώπη, σε μεταξύ τους “τηλε-συμφωνία” – ποιός ο λόγος να επικυρώνεται μια συμφωνία σήμερα, όταν υπάρχει το τηλεμάρκετινγκ! – ερήμην των δύο λαών, των λοιπών κατεστημένων κομμάτων και των κοινοβουλίων των δυο χωρών, την οποία συμφωνία ο δικός μας έσπευσε να χαρακτηρίσει “μεγάλη διπλωματική νίκη, αλλά και μεγάλη ιστορική ευκαιρία”! Σιγά τα ωά Αλέξη, θα σου πέσουν και θα σπάσουν και μετά θα γλείφεις το πεζοδρόμιο.
Δηλαδή τι πράμα; Πλέον ξεκινώντας από τη βορειότερη πόλη της Μακεδονίας, που πλέον θα θεωρείται νότια, τη Φλώρινα, θα διασχίζουμε τα σύνορα της Γευγελής και θα φθάνουμε στη Μπίτολα (πρώην Μοναστήρι), όπου θα συναντάμε τους εκεί συνονόματους σλάβους εξαδέλφους μας της Βόρειας Μακεδονίας, με τους οποίους μια χαρά θα στρωνόμαστε και θα το γλεντάμε στις ταβέρνες τραγουδώντας στα Μακεδονίτικα, που όπως μας είναι γνωστό από την αρχαιότητα ανήκει στην οικεία για μας οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών!
Και βγαίνει δικαίως μετά καμαρώνοντας σαν παγούρι με τσίπουρο ο Ζάεφ και δλώνει ότι η συμφωνία αυτή διαφυλάττει λέει την “μακεδονική εθνική και πολιτιστική ταυτότητα”!
Καλά, άν στην συνέχεια, αυτοί οι ατσίδες της διεθνούς διπλωματίας βγάλουν άκρη με τούτον τον τραγέλαφο, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη κι εγώ τότε θ’αλλάξω όνομα κι από Λευτέρη να με λένε Κερομύτη, που τούχα και μεγάλη συμπάθεια του Στέλιου γιατί έπαιζε καλο μπουζούκι!
Αλλά πέρα απ’ την πλάκα, η χώρα με κατ’εξοχήν υπευθύνους έναν εγκληματικά ανεύθυνο, ανιστόρητο κι αγεωγράφητο πρωθυπουργό (άλλος για Λέσβο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη) κι ένα χωρίς ελαφρυντικά χοντρομπαλά υπουργό των εξωτερικών, που αφέθηκε
να πιαστεί το κορόϊδο των Σκοπιανών, μπαίνει σε πρόσθετες περιπέτειες.
Αν η συμφωνία αυτή τελικά ισχύσει θα βλάψει καίρια τα εθνικά συμφέροντα και για τούτο οι συντελεστές της θα ενέχονται για διάπραξη εθνικού εγκλήματος.
Η κυβέρνηση ΘΕΛΕΙ να ονομαστούν τα Σκόπια με τον όρο Μακεδονία. Είναι απωθημένο τους. Και η ΝΔ για δικούς της λόγους θέλει το ίδιο. Αφενός για να το εκμεταλλευτεί πολιτικά και αφετέρου για να φύγει από πάνω της ένα ακόμη πρόβλημα.
Κάνουν μεγάλο λάθος που δεν υπολογίζουν την αντίδραση του κόσμου. Δεν ξέρω τι συνέπειες θα έχει.
Υποθεστε οτι οι γυφτοσκοπιανοι συμφωνουν στο ονομα “Σκοπια” ή “Πανονία”. Γινεται η διπλωματικη αναγνωριση, μπαινουν στις……”ευρωατλαντικες δομες” και στους λοιπους διεθνεις οργανισμους. Και μολις γινει αυτο, μας κανουν την πουστιά και μετονομαζονται ξανα σε “Μακεδονία”. Τι θα μπιρουσαμε να κανουμε; Απολυτως τιποτα. Θελω να πω, η υποθεση ηταν εξ αρχης χαμενη.
Μην εχετε αμφιβολια οτι μολις οι Σκοπιανοι παρουν αυτο που θελουν, θα ξαναβαλλουν χλαμυδες και περικεφαλαιες και θα παριστανουν παλι τους στρατιωτες του Μεγαλου Αλεξανδρου.
Ας κανουμε λιγη υπομονη και το κιβδηλο αυτο κρατος θα μετονομαστει ή θα διαλυθει μονο του.
Το κατ’ εξοχην εθνικο θεμα ειναι η Κυπρος. Κανουμε συλαλλητηρια για το Σκοπιανο οταν δεν καναμε για το σχεδιο Α(υ)νάν. Ακριβοι στα πιτουρα και φθηνοι στο αλευρι…..
Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι το ψευδές της όνομα αυτό της δημοκρατίας. Το Σύνταγμα, οι νόμοι και η δικαιοσύνη λειτουργούν όπως σε κάθε τυραννία, στηρίζουν τον ασύδωτο τύραννο -πρωθυπουργό. Ο λαός δεν έχει μέσα εκπροσώπησης και ελέγχου. Έτσι το “πωλητικό” σύστημα κερδίζει ξεπουλώντας δημόσιο πλούτο, υποοδομές και σήμερα την ιστορική και επιστημονική αλήθεια της χώρας χωρίς κανένα δικαίωμα ή νομιμοποίηση. Η ανωμαλία και το έγκλημα μας κυβερνούν. Τα δημοψηφίσματα το μοναδικό δημοκρατικό εργαλείο απαγορεύεται.
Έτσι νομίζω κι εγώ, κ. NF. Επιτρέψτε μου μόνο να παρατηρήσω: “Ρομοσκοπιανοί”, όχι “γυφτοσκοπιανοί”, επί το πολιτικώς ορθότερον.
ΤΡΙΖΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ. ΜΕ ΤΙ ΨΥΧΗ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ! ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΓΚΑΒΑΔΙΑ…
Π.Σ.ΔΕΛΤΑ “ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ” ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΓ ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
33. «Πάλι με χρόνους, με καιρούς…»
[…]
-Δεν πέθανε η ψυχή τού Άγρα… Και ξεκίνησαν οι βάρκες, με τους άρρωστους
πολεμιστές και τους ρωμαλέους ψαράδες στα κουπιά. Και απομακρύνουνταν γοργά. Και
από μέσα απο τα δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια της, κοίταξε, κοίταζε η κυρία
Ηλέκτρα το αλύγιστο αγόρι, μια θαμπή σιλουέτα, με τα χέρια δεμένα και το κεφάλι
κυρτό, και του έριξε ένα τελευταίο χαίρε, έναν αποχαιρετισμό που έπαιρνε μέσα και τον
πιστό οδηγό και τη γη της Μακεδονίας, που τόσο είχε αγαπήσει.
Σε δέκα λεπτά είχαν βρει το καΐκι, είχαν μπαρκαριστεί, και με θερμά σφιξίματα χεριών
είχαν χωριστεί από τους Κουλακιώτες ψαράδες.
Ήταν πια νύχτα βαθιά. Καθισμένος στην πλώρη, κρατώντας το χέρι της, ψιθύριζε ο
Μήτσος λόγια αγάπης στην κυρία Ηλέκτρα, που έκλαιγε σιωπηλά, και του απαντούσε
κάθε λίγο μ’ ένα σφίξιμο του χεριού. Της έλεγε το θαυμασμό του για την ακούραστη, την
παλικαρίσια της δράση στο σχολείο της, όσο και στον Αγώνα της Λίμνης, και τις ώρες
που την είχε δει στο έργο της, την είχε καμαρώσει, την είχε αγαπήσει. Κι εκείνη έκλαιγε
σιωπηλά απο συγκίνηση και χαρά, μα συνάμα απο λύπη για το σχίσιμο του
αποχαιρετισμού της απο τη δυνατή, την έντονη ζωή του Αγώνα, και ιδιαιτέρως του
χωρισμού της απο τον Αποστόλη.
-Το αγάπησα αυτό το παιδί – δεν ξέρεις πόσο, Μήτσο! του είπε ανάμεσα στα δάκρυά της.
Ήταν τόσο αγνός και τόσο γνήσιος… Ήταν διαμάντι ο Αποστόλης!…
Μισοπλαγιασμένος στην πρύμη, μόνος, κοίταζε o Βασίλης το σκοτάδι κατά τη γη της
Μακεδονίας. Τίποτα δε φαίνουνταν πια. Φως κανένα δε γυάλιζε στον έρημο κάμπο που
είχαν αφήσει, και το καράβι ήταν ολοσκότεινο, μην το δει κανένα τούρκικο πλοίο και το
σταματήσει.
Και αναπολούσε ο Βασίλης τις μέρες και τις εβδομάδες και τους μήνες που είχε ζήσει
στη σκλάβα Μακεδονία.
«Γιατί είχε πάγει; Και τι είχε κάνει;… Το παιδί του το είχε βρει και δεν το είχε
αναγνωρίσει. Τη Μακεδονία την άφηνε σκλάβα, όπως την είχε βρει. Τον τάφο της
γυναίκας του δεν τον είχε ανακαλύψει. Φυτά, χαμόδεντρα και βάτοι σκέπαζαν το μέρος
όπου άλλοτε την είχαν θάψει. Και καινούριοι τάφοι είχαν ανοίξει… Πόσοι ήρωες! Πόσοι
μάρτυρες!… Και πόσοι ακόμα θα πέσουν ! …
Ο Νικηφόρος είχε φύγει, με την υγεία του κατεστραμμένη. Ο Γρέγος είχε αυτοκτονήσει.
Σκότωσαν τον Γιωβάν, τον τρυφερό του Θοδωράκη, που είχε ζήσει πλάγι του χωρίς να
τον αναγνωρίσει. Σκότωσαν τον Άγρα, τον αγνότερο, τον ωραιότερο ήρωα του
Μακεδονικού Αγώνα. Και από τους άντρες του, πόσοι έπεσαν!… Πόσοι άγνωστοι ήρωες
και μάρτυρες, άντρες, γυναίκες, παιδιά!… Και σκότωσαν τον Περικλή!… Και το
αποτέλεσμα;… Άξιζε άραγε τόσο αίμα το ισχνό αποτέλεσμα που άφηνε πίσω του;…
Και γιατί έφευγε αυτός;… Ο Αποστόλης έμεινε πίσω. Γιατί δεν έμεινε και αυτός, ν’
αποτελειώσει τον Αγώνα; Μήπως κι έχασε το ηθικό του; Μήπως κι έχασε την πίστη του;
Είχε έλθει γεμάτος φωτιά και αναστάτωση, και θέληση για νίκη. Κι έφυγε… Γιατί έφυγε;
Ο Αποστόλης είχε μείνει. Μα ο Αποστόλης ήταν νέος, είχε όλη τη ζωή μπροστά του,
όλες του τις ελπίδες και όλη την πίστη πως θα ελευθέρωνε τη Μακεδονία… Αυτός, ήταν
νικημένος…
Ο Αποστόλης ήταν, λέει, μυημένος. Και αυτός ήταν μυημένος. Μα ο Αποστόλης είχε
μπροστά του όλο το μέλλον για δράση και νίκη. Ήταν ακόμα παιδί o Αποστόλης,
γεμάτος ζωή και λαχτάρα. Αυτός τι είχε πια; Ούτε μητέρα, ούτε γυναίκα, ούτε παιδί, ούτε
τζάκι. Όλα τού τα είχαν σκοτώσει, όλα τού τα είχαν κάψει, και, χειρότερα απ’ όλα: του
είχαν πάρει την ελπίδα!… Τι να στήσει πια όρθιο, που όλα ήταν γκρεμισμένα;… Και τώρα
θα πήγαινε πίσω στον αφέντη του χωρίς τον Περικλή; Θα ξανάμπαινε πάλι περιβολάρης;
Και με τι κουράγιο; Είχε φύγει μια φορά από τη Μακεδονία, και ξανάφευγε και τώρα.
Μα τότε είχε την ελπίδα πως ζούσε το παιδί του. Και ζούσε και αυτός για μιαν
εκδίκηση. Τώρα την κόρεσε την εκδίκησή του. Και το παιδί του το έθαψε. Πού να βρει
πια κουράγιο για δουλειά; Και τι δουλειά, που η ψυχή του είχε μείνει στη σκλάβα γη; Η
ζωή τον είχε τσακίσει. Η ζωή τον είχε, νικήσει…»
Πολλήν ώρα έμεινε με τα χέρια δεμένα, τα μάτια χαμένα στο σκοτάδι, και μπροστά του
φουρφούριζε η θάλασσα, ταραγμένη απο το πέρασμα του καραβιού.
«Ο τάφος του παιδιού του ήταν λίγο φουσκωμένο χώμα. Το ίδιο και του Περικλή. Ένας
τάφος τέτοιος, σαν τη θάλασσα, όπου ο άνεμος φουσκώνει βουνό το κύμα, θα τους
ταίριαζε καλύτερα… Και αυτουνού θα του ταίριαζε τέτοιος τάφος. Μια τρικυμία ήταν
όλη του η ζωή. Μια τρικυμία ας ήταν και ο τάφος του…
Έσκυψε και κοίταξε το ταραγμένο κύμα που σήκωνε το σχίσιμο του καραβιού, και όπου
αντιφέγγιζε κάπου κάπου κανένα αστέρι. Κάποιος πίσω του, στο κατάστρωμα,
σιγομουρμούριζε ένα τραγούδι νοσταλγικό του χωριού του. Ήταν ένα απο τα πληγωμένα
παιδιά, που γύριζε στην ελεύθερη πατρίδα του – φτωχό παιδί, που γύριζε στην πείνα και
στη φτώχια, και όμως τραγουδούσε! Τραγουδούσε την ελευθεριά και την ελπίδα της
ζωής!… Αυτός, είχε τα χρήματα του Γρέγου απάνω του… Τόσα χρήματα! Μα τι να τα
κάνει, που είχε χάσει την ελπίδα στη σκλάβα του πατρίδα;… Και τι να την κάνει τη ζωή
χωρίς ελπίδα;… Τόσες θυσίες! Τόσοι μάρτυρες!…
Το ήξερε, πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη· πως οι μάρτυρες γεννούν φανατισμό· πως το
χυμένο αίμα στερέωσε την Ελληνική συνείδηση στην Τουρκοκρατημένη Ελλάδα. Είχε
πει κάποτε ο καπετάν Άγρας πως η ντροπή του ’97 γέννησε το Μακεδονικό Αγώνα, πως
o Μακεδονικός Αγώνας θα ξυπνήσει το Γένος!
Και, ποιος ξέρει;… Από μέσα από τα σπλάχνα του ξυπνημένου Γένους, γρήγορα θα
σηκωθεί ίσως ο Λυτρωτής, που θα ελευθερώσει τη Μακεδονία, που θα ελευθερώσει όλο
το Δούλο Ελληνισμό, θα ενώσει, ελεύθερη πια, τη Φυλή… Το ήξερε πως απο το αίμα που
χύθηκε, κάθε στάλα θα βγάλει και απο έναν εκδικητή, απο έναν Άγρα, έτοιμο να
μαρτυρήσει για την απελευθέρωση της Φυλής.
…Ο Αποστόλης έμεινε. Εγώ έφυγα. Γιατί;… Μα ο Αποστόλης ήταν νέος. Νέο και το
παιδί που τραγουδούσε πίσω του το ντέρτι του για το χωριό του. Να του ‘δινε αυτουνού
λίγη χαρά!…»
Μηχανικά έψαξε τον κόρφο του κι έπιασε το παλιό πορτοφολάκι και το βουλγάρικο
μαχαίρι, που είχε ακόμα απάνω του σημάδια απο το αίμα του Γρέγου. Μαζί ήταν και το
πέτσινο πουγκί του Γρέγου. Το πήρε αυτό, έσχισε ένα φύλλο απο το σημειωματάριο,
και, στα σκοτεινά, πασπατεύοντας, έγραψε τέσσερις λέξεις:
«Να μοιραστούν στα παιδιά».
Έχωσε το χαρτί στο πουγγί και το ακούμπησε στα σανίδια. Τρυφερά χάιδεψε το μαχαίρι
στον κόρφο του, και το παλιό πορτοφολάκι του Γρέγου με τη φωτογραφία της Χάιδως,
την ξεθωριασμένη Χάιδω, τη γελαστή, κάτω απο τη μακεδονίτικη κατσούλα. Και
θυμήθηκε τα μάτια της, τα όμοια με τα μάτια του παιδιού του, μεγάλα, μαύρα,
αμυγδαλωτά… Θυμήθηκε τη ζωή του την παλιά, την ευτυχισμένη, που δε θα τη ζήσει πια
ποτέ…
Με λαχτάρα έσκυψε πάλι στην κουπαστή, και κοίταξε τον ολκό, που σαν αυλάκι άφηνε
πίσω του το πέρασμα του καραβιού… «Μια απόφαση, ένα δρασκέλισμα της κουπαστής,
και τελείωναν τα βάσανά του!… Ο Γρέγος, πέταξε τα μυαλά του. Και αυτός, να,
τελείωνε…
Μα ο Γρέγος σκοτώθηκε για έναν ευγενικό σκοπό, για ν’ αφήσει ελευθέρους τους
συντρόφους του, για να σώσει τους συντρόφους του. Δεν το ‘κανε από κούραση,
ούτε απο αδυναμία. Ενώ αυτός… αν το ‘κανε τώρα…»
-Το καΐκι! Περνά το καΐκι με τους αντάρτες!…
Ήταν σιγανά ειπωμένα λόγια. Κάποιος στην αστροφεγγιά είχε διακρίνει, κατάπρωρα, τη
μαύρη αφώτιστη καρένα και τ’ άσπρα πανιά, που πλησίαζαν.
-Τα παλικάρια μας!… Τα παιδιά μας!… Παν στον Αγώνα και αυτά!…
Σαν το πολεμικό άτι, που μυρίζει μπαρούτι και ρίχνεται στη μάχη, ξύπνησε η αντάρτικη
ψυχή του Βασίλη.
-Καπετάν Τάσο! φώναξε, ξεχνώντας στην έξαψή του, τον κίνδυνο να προδοθεί, αν
παραφύλαγε εχθρικό πλοίο κοντά. Καπετάν Τάσο! Κάνε του σινιάλο να σταθεί!
Κατέβασε τη βάρκα! Πέρασέ με στο άλλο καΐκι!
– Θες να φύγεις; αναφώνησε ο Μήτσος, που σηκώθηκε καταταραγμένος.
-Γρήγορα! έβιαζε τον καραβοκύρη ο Βασίλης. Μη μας προσπεράσει!
Δυο απανωτά φωτάκια έλαμψαν, και άλλα δύο από το σκοτεινό καΐκι μπροστά τους
αποκρίθηκαν. Και τα πανιά μαζεύθηκαν εδώ κι εκεί, τα καράβια βολτατζάρησαν,
μανουβράρησαν, πλησίασαν το ένα τ’ άλλο.
Και στη ήσυχη νύχτα, πάνω απο το θρόισμα που σήκωνε το αφρόκυμα σπάζοντας στις
καρένες, ακούστηκε χαμηλή η φωνή του άλλου καραβοκύρη.
– Καπετάν Τάσος;… Τι τρέχει;…
-Κάποιος θέλει να μπαρκάρει!…
Ο Βασίλης είχε σιμώσει, έτοιμος να πηδήσει στη βάρκα, μόλις αγγίξει το νερό.
Συγκινημένος του είπε ο Μήτσος:
-Θέλεις λοιπόν να μας αφήσεις;
Κοντοστάθηκε ο Βασίλης, ταραγμένος και αυτός. H καρδιά του η ραγισμένη, έκανε μια
στιγμή να φτερουγίσει. Τον αγαπούσαν τ’ αφεντικά του… Και πάλι βάρυνε στα στήθια
του, αγιάτρευτα.
– Πάγω να βρω τον Αποστόλη… είπε με την αργή βαθιά φωνή του, που δεν είχε πια πολύ
ήχο. Με καλεί πίσω η πατρίδα μου…
-Στο σπίτι μας θα ‘βρισκες αγάπη και ξεκούραση. Και θα ξαναγύριζες πάλι… έκανε ο
Μήτσος.
Ο Βασίλης ανορθώθηκε.
-Δεν ξέρεις εσύ, κύριε Μήτσο, είπε με κάποιο ξαναξύπνημα του παλιού εαυτού του.
Δεν ξέρεις… Γιατί είσαι νέος, σαν το παιδί αυτό που τραγουδούσε πρωτύτερα – γιατί έχει
και αυτός όλη του τη ζωή μπροστά του, σαν που την έχεις εσύ. Εγώ… εγώ ξόφλησα.
Άφησα τάφους μονάχα πίσω μου. Να… μια στιγμή είπα στο κύμα να πέσω, στο κύμα να
κοιμηθώ, και να μην ξυπνήσω πια…
– Βασίλη!
-Ναι! Θα ‘ταν ανάξιο… Να πεθάνεις. Μα να πεθάνεις για κάτι που αξίζει, σαν τον
Γρέγο, που σκοτώθηκε για να φύγετε σεις. Πάγω πίσω στο Βάλτο, ή στον Όλυμπο, ή
στο Βέρμιο, κι εκεί θα βρω θάνατο άξιο του Γρέγου, θάνατο που θα βοηθήσει να
βαστάξει το φρόνημα το ελληνικό. Και πάλι, με χρόνους, με καιρούς, θα βρεθεί εκείνος
που θα ελευθερώσει το Γένος…
Ο καπετάν Τυλιγάδης είχε πλησιάσει και αυτός.
– Πάλι με χρόνους, με καιρούς… επανέλαβε συγκινημένος. Θα ξαναγυρίσω κι εγώ, σα
γιάνω…
-Θα ξαναγύριζα κι εγώ μαζί σου, Βασίλη! Μα να ξεκουραστείς τουλάχιστον… άρχισε ο
Μήτσος.
Μα τον διέκοψε ο Βασίλης.
-Δε θέλω ξεκούραση, ούτε θέλω πια ζωή… είπε ήσυχα. Θέλω κίνδυνο, δουλειά και
αγώνα. Θέλω τον τάφο του παιδιού μου να ελευθερώσω…
Η κυρία Ηλέκτρα άπλωσε το χέρι της κι έσφιξε σιγά το δικό του:
-Άφησε τον Βασίλη, Μήτσο… είπε χαμηλόφωνα. Αυτός νιώθει σωστά. Εκεί είναι η θέση
του στη σκλάβα πατρίδα του, στον Αγώνα που δε συντελέστηκε, και που χρειάζεται
ακομα θυσίες, και ήρωες, και θύματα… Εκεί που θα ήσουν σήμερα και συ, αν
μπορούσες…
-Κατέβηκε η βάρκα. Γρήγορα, Ανδρεάδη!… διέκοψε χαμηλόφωνα ο καπετάνιος.
Ο Βασίλης έσκυψε γοργά και φίλησε το χέρι της κυρίας Ηλέκτρας, που κρατούσε ακόμα
το δικό του…
-Εσύ, γυναίκα, νιώθεις… μουρμούρισε. Αγκάλιασε τον Μήτσο, γύρισε, δρασκέλισε την
κουπαστή και πήδησε στη βάρκα. Κι έφυγε η βάρκα, και πλεύρισε το άλλο καΐκι.
Απο μέσα απο τα δάκρυά της, τον είδε η κυρία Ηλέκτρα, που από τα χέρια κρεμάζουνταν
και υψώνουνταν στη σκιερή καρένα.
Χτύπησαν απαλά μια δυο φορές τ’ αντικρινά πανιά, απλώθηκαν, τεντώθηκαν, τα
φούσκωσε το αέρι, και ξεκίνησε το καΐκι με τους αντάρτες, και τους προσπέρασε…
Και χάθηκε στο σκοτάδι που περιτύλιγε τη σκλάβα γή.
@ NF
Νομίζω ότι το έχομε ξαναπεί αυτό. Ίσως κάνω λάθος. Εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα μπορεί να βάλει βέτο στην αλλαγή τού ονόματος. Τώρα, όμως, αυτά είναι παρελθόν. Το “Δημοκρατία τής Β. Μακεδονίας” θα συμφωνηθεί, αφού αυτό έχει αποφασισθεί ήδη από το 2007 από την Βουλή των Ελλήνων: “Αυτό ακριβώς επιδιώκει και η Ελλάδα: την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης, στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας” (Μπακογιάννη). Κι εδώ: Υπογράμμισε ότι η θέση της ΝΔ ήταν συγκεκριμένη: “Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes. Αυτό προϋπέθετε συνταγματική αλλαγή και απαλοιφή όλων των αλυτρωτικών διατάξεων” (Μπακογιάννη).
@ Αγγελίνα
Η λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μπροστά από το όνομα μιας χώρας (π.χ. Ελληνική Δημοκρατία, Γαλλική Δημοκρατία κλπ.) δεν έχει σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά δείχνει ότι ο ανώτατος άρχων (εν προκειμένω ΠτΔ) δεν είναι κληρονομικός, αλλά αιρετός. Το ΗΒ, το Βέλγιο, η Σουηδία κ.ά. είναι κράτη δημοκρατικά, αλλά δεν είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ. Πολλοί το κάνουν το λάθος αυτό.
@ Αγγελίνα
Διόρθωση: Όχι απαραιτήτως μπροστά από το όνομα, όπως “Δημοκρατία τής Τσεχίας”, αλλά και μετά.
Η ελληνική γλώσσα, ενώ είναι πλουσιοτάτη, δεν κάνει διάκριση μεταξύ Δημοκρατίας (Republic) και δημοκρατίας (democracy). Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Συγγνώμη, αλλά μάλλον έχετε λάθος εντύπωση! Άλλο πράμα είναι η (ΑΜΕΣΗ) Δημοκρατία και άλλο η Αντιπροσωπευτική (Re-public).
Το μεγάλο μας ζήτημα, όμως, είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι Αντιπρόσωποί μας (Βουλευταί) απλώς μας κοροϊδεύουν, μας κλέβουν την ψήφο και κατόπιν ΟΥΔΟΛΩΣ μας εκπροσωπούν. Τηρούν τα κελεύσματα εξωχώριων και εξωθεσμικών κέντρων!
Επίσης, προσωπικά γνωρίζω, ότι “ο συνεταιρισμός φυσικών προσώπων με σκοπό το χρήμα των άλλων”, είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της εγκληματικής οργανώσεως! Το σύνολο του Ελληνικού Λαού συνεχίζει να αποκαλεί αυτές ¨πολιτικά κόμματα”!!!
Κάποτε θα πρέπει να συνέλθουμε και να πούμε τα πράματα με τ’ όνομά τους! Κατόπιν, όλα εύκολα είναι …
@ Δημοσθένης ο Μακεδών
Σήμερα δεν υπάρχουν άμεσες δημοκρατίες. Το ΗΒ (και όχι μόνον) έχει κι αυτό αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά δεν είναι Republic.
Τα υπόλοιπα είναι άσχετα με το θέμα.