Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 19 Ιουνίου 2018
Θα διαβάζει ο Ιστορικός του μέλλοντος την συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ στις 17 Ιουνίου 2018 και θα αναρωτιέται σε ποια ήττα της Ελλάδας σε πολεμική σύρραξη οφείλεται η ταπείνωση αυτή. Παραχωρούμε μερικώς το όνομα του κράτους και εξ ολοκλήρου: ταυτότητα και εθνότητα, γλώσσα, και διεθνή σήματα ΜΚ και MKD.
Ταυτόχρονα τους δίνουμε λόγο στα εμπορικά σήματα και επωνυμίες, λόγο στα σχολικά εγχειρίδιά μας και στο περιεχόμενό τους, αυτο-περιορίζουμε τον δημόσιο λόγο και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις μας ακόμα και με την απλή υπόνοια ότι αναμοχλεύουν εχθρότητα. Τους προσφέρουμε ένταξη στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, και πρόσβαση στον Θερμαϊκό με «πρακτική εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας» (άρθρο 13), λες και γίνεται αναγνώριση κράτους για πρώτη φορά.
Κατ΄ουσίαν, επιβεβαιώνουμε το μύθευμα του «Μακεδονισμού» με μόνη διαφορά ότι αντικαθιστούμε το όνομα «Μακεδονία του Βαρδάρη» από το «Βόρεια Μακεδονία». Κατά τα άλλα, εγκρίνουμε ότι πρόκειται για εξ ολοκλήρου Μακεδόνες, που μιλούν εξ ολοκλήρου την «μακεδονική» (παρόλο που η λέξη «Μακεδονία» τους είναι ξένη!) και που κατοικούν σε μέρος της Μακεδονίας.
Ακόμη και η υποτιθέμενη διαφορετική ερμηνεία του όρου «Μακεδονικός» στις 4 πρώτες παραγράφους του άρθρου 7 ακυρώνεται από την πέμπτη παράγραφο, όπου ορίζεται ότι δεν μπορεί καμία πλευρά να επέμβει στο πώς ερμηνεύει η άλλη πλευρά τον όρο! Ταυτόχρονα, έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν τα ανιστόρητα αγάλματα χωρίς ελληνική αντίρρηση.
Την ίδια ημέρα της υπογραφής της επαίσχυντης αυτής συμφωνίας, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Φλώρινα Κωνσταντίνος Σέλτσας έδωσε πανηγυρική συνέντευξη στην Deutsche Welle, η οποία σημειώνει στην αναφορά της ότι ο εν λόγω είναι «ο μόνος βουλευτής στο ελληνικό κοινοβούλιο που δηλώνει τον εαυτό του ως Μακεδόνας». Έτσι, για να παίρνουμε μία γεύση τι σημαίνει αναγνώριση «μακεδονικής εθνότητας» σε Σλάβους και πώς θα μας επιστρέψει ως μπούμεραγκ.
Ο δε πρωθυπουργός των Σκοπίων, αναφέρθηκε σε «Μακεδόνες» πέντε φορές στην θριαμβευτική ομιλία του δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, σε αντιδιαστολή μάλιστα με τους «Έλληνες», μιλώντας, επί παραδείγματι, για τον «μακεδονικό και ελληνικό λαό». Αντιλαμβανόμαστε αμέσως τα προβλήματα αυτής της διάκρισης και τον έμμεσο αποκλεισμό χρήσης του όρου από εμάς. Με αυτόν τον «τσαμπουκά» αδειάζει ακόμα και τον όρο «ελληνο-μακεδόνες» που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας στο διάγγελμά του την περασμένη Τρίτη.
Την ίδια αποφράδα ημέρα έγιναν πρωτοφανή επεισόδια στο Πισοδέρι Φλώρινας, όπου συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες Μακεδόνες για να διαμαρτυρηθούν. Η αστυνομία τους σταμάτησε 30 χιλιόμετρα μακρυά και προέβη σε αψυχολόγητη και απρόκλητη βία με ρίψη χημικών, πολλαπλά χτυπήματα με γκλομπ και σπρώξιμο ανθρώπων σε κατηφορική πλαγιά με κίνδυνο σοβαρών τραυματισμών.
Μήπως τελικά τους δώσαμε το Μακεδονία και τους πήραμε το πρώην, αφού όλα αυτά παραπέμπουν σε μία «Πρώην Δημοκρατία της Ελλάδας»; Τίποτα άλλο, δεν φαίνεται να έχουμε πάρει.
Η ύψιστη ντροπή για τους Έλληνες είναι η απόρριψη του εκτρώματος πακέτου Νίμιτς από τους Σκοπιανούς, πχ από τον Πρόεδρό τους, και η αποδοχή του από την ελληνική κυβέρνηση.
5 comments
Άκουσα τον κ. Νίκο Λυγερό να δίνει μια απάντηση (εκπομπή Leaders), πάνω στο ερώτημα “Ποιόν πόλεμο χάσαμε, και πέσαμε τόσο χαμηλά στις παραχωρήσεις”: χάσαμε τον πόλεμο από τους οπορτουνιστές της αριστεράς. Όπως είπε επί λέξη ο κ. Λυγερός “Παίρνουν το αίμα τους πίσω”. Τα κάνουν όλα αυτά με την χαρά του νικητή: είναι στην εξουσία, επιτέλους, και ξεθεμελιώνουν κάθε ίχνος πατριωτισμού, συνδέοντας την όποια αντίδραση με Σώρες και Χρυσαυγές. Όλα είναι στημένα. Αυτός ο Τζανακόπουλος, και ό,τι εκπροσωπεί, μισεί τους πολίτες της Ελλάδας: βλέπω το ειρωνικό ύφος στις συνεντεύξεις τύπου: σαν να είμαστε εχθροί του. Λυπάμαι που κάποτε διάβαζα τον Ψαρουδάκη, τον Μοσκώφ, τον Ζουράρι, και τις αρλούμπες και τις παρλαπίπες τους για διάλογο με την Αριστερά. Τα γραπτά τους υπήρξαν δούρειος ίππος για μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση, σαν και αυτή. Δεν ήξεραν…δεν ρώταγαν; Αυτό που συμβαίνει είναι πλήγμα στα θεμέλιά μας, και πολύ ύπουλο μάλιστα…Δεν τους συμπαθούσα καθόλου, αυτούς του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά κατάλαβα ότι κάτι κακό συμβαίνει, όταν χτύπησαν τον κορυφαίο μας ακαδημαϊκό, τον κ. Σταμάτη Κριμιζή. Άκουσα πώς μίλησαν γι’ αυτόν Τζανακόπουλος, Παππάς, ο…Καρανίκας…και κατάλαβα ότι μας έχουν κλέψει το όχημα, στο οποίο βρισκόμαστε πίσω, δεμένοι…Η ευθύνη των ΑΝΕΛ όμως, για την στάση που κρατούν, ακόμα χειρότερη.
προς Kyriakos Papadopoulos
αυτό ακριβώς ισχύει. Βλέπουν εαυτούς ως συνεχιστές του ανταρτοπολέμου. Είχαν θέσει το όπλο παρά πόδα και τώρα αισθάνονται ότι παίρνουν τη νίκη. Αισθάνονται αποστροφή προς οτιδήποτε μπορεί να κάνει καλό στην Ελλάδα.
Πάγια τακτική της αριστεράς είναι η συκοφάντηση του αντιπάλου. Στον ανταρτοπόλεμο οι αντίπαλοί τους χαρακτηρίζονταν ως “εχθροί του λαού”, “προδότες” κτλ. Το ίδιο ισχύει και τώρα με τον χαρακτηρισμό ως “φασιστών” και “χρυσαυγιτών”.
Πάντως, ἱστορικὰ προηγοὺμενα συμφωνιῶν (καὶ στρατιωτικῶν ἡττῶν ἀκόμη) πού ἀνετράπησαν στὴν πράξη καί, ἀργότερα, καὶ στὸ χαρτί ὑπάρχουν. Συνεπῶς, ἡ Μακεδονία δὲν ἑάλω. Ὄχι ἀκόμη, τοὐλάχιστον. Ἀγῶνας χρειάζεται, ὄχι κλάψες. Καὶ ἀγῶνας ἐθνικός. Ὅσο ὑπάρχει στὰ λόγια μας χροιὰ κομματισμοῦ, τόσο αὐτὰ ἀπαξιώνονται.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Δώστε μας μερικά παραδείγματα
Εὐχαρίστως !
Τὰ πρωτόκολλα Πολίτη – Καλφὼφ (1924) καὶ Κανακάρη-Ρούφου – Γαβρίλοβιτς (1926). Τά περιγράφει, πολύ καλύτερα ἀπὸ ὅσο ἐγὼ θὰ μποροῦσα, ὁ Ἀθανάσιος Γκότοβος ἐδῶ, σὲ ἱστοτόπο κάθε ἄλλο παρὰ πατριωτικὸ καὶ εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν νὰ τὰ ἀναδημοσίευε καὶ τὸ «Ἀντίβαρο».
Ἡ κυβέρνηση Παγκάλου ὑπέγραψε τὸ δεύτερο πρωτόκολλο στὶς 17 Αὐγούστου 1926 καὶ ἀνετράπη στὶς 26 Αύγούστου τοῦ 1926, δηλαδὴ μόλις ἐννέα ἡμέρες ἀργότερα ! Καὶ νὰ φαντασθῇ κανεὶς ὅτι ὁ Πάγκαλος εἶχε σαρὼσει στὶς ἐκλογὲς τοὺ εἶχε ὁργανώσει ὁ ἴδιος μόλις τέσσαρες μῆνες ἐνωρίτερα. Καὶ οἱ ἐκλογὲς ἐκεῖνες ἦταν γνήσιες καὶ ὁ Πάγκαλος εἶχε σαρώσει !
Τὸ προηγοὺμενο, έπίσης τῆς χρεωκοπίας τοῦ 1893 καὶ τῆς ταπεινώσεως τοῦ 1897 παρουσιάζει πολλὲς ἀναλογίες μὲ τὴν σημερινή μας κατάσταση. Τότε, μὲ τὴν βοήθεια τῆς τότε τρόϊκας, ἡ χώρα δούλεψε συστηματικὰ καὶ μπόρεσε, τὸ 1912-13, νὰ ξεπλύνῃ ὄχι μόνον τὴν ντροπὴ τοῦ 1897, ἀλλὰ καὶ τὶς ταπεινώσεις τοῦ Βουλγαρικοῦ Σχίσματος (μόνον ἐν μέρει), τῆς Βουλγαρικῆς Ἀνεξαρτησίας (1885), τῶν διωγμῶν τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας (1904-1908) καθὼς καὶ τῶν καταπνίξεων διαδοχικῶν ἐπαναστάσεων τῆς Κρήτης γιὰ σχεδὸν 90 χρόνια. Καὶ ἡ Ἕνωσις τῆς Ἐπτανήσου, μετὰ ἀπὸ κάμποσες ἀποτυχημένες ἐξεγέρσεις καὶ κρεμάλες τῶν Ἄγγλων, (1864) δὲν ἦταν μικρὸ κατόρθωμα.