Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 6 Νοεμβρίου 2018.
Το 2012 σε τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ3 ο συγγραφέας Λουκάς Αξελός (μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ) μίλησε έξω από τα δόντια για την μεταπολιτευτική ενοχοποίηση και δυσφήμιση των εννοιών: ελληνικότητα, πατρίδα, έθνος. Αναρωτήθηκε πόσα διδακτορικά έχουν γίνει για το μειονοτικό / μεταναστευτικό στην Ελλάδα και πόσα για τους Έλληνες εκτός Ελλάδας, πχ στα Βαλκάνια, τις παρευξείνειες χώρες, την Μέση Ανατολή. Κατέληξε ότι «ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι το alter ego της Χρυσής Αυγής». Τι κατάντια, προσθέτω εγώ, να επιδιώκουν να καλύψουν το κενό οι ιδεολογικοί απόγονοι του Χίτλερ και να αποτελούν έτσι όχημα απαξίωσης της φιλοπατρίας.
Η παντελής αδιαφορία και εγκατάλειψη των Ελλήνων εκτός συνόρων είναι εγκληματική, ενώ οι ρίζες της είναι ιδεολογικές, άρα ως ένα βαθμό συμπλεγματικές. Τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις της επικαιρότητας, από τα τετριμμένα έως τα σοβαρά, είναι οφθαλμοφανή.
Απόρροια της εγκατάλειψης των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από το επίσημο Ελλαδικό κράτος στη μοίρα τους είναι και η στρεβλή οπτική με την οποία εξετάστηκε, ειδικά τις δύο πρώτες ημέρες, η δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, από τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά και την ελληνική αστυνομία. Αναπαρήγαγαν εξ ολοκλήρου την αλβανική προπαγάνδα.
Ουσιαστικά δεν έχουμε ιδέα για την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Το 2010, ο 37χρονος Αριστοτέλης Γκούμας μιλούσε ελληνικά στην Χειμάρρα. Γι’ αυτόν τον λόγο διαπληκτίστηκαν μαζί του 7 Αλβανοί, οι οποίοι απαίτησαν να μιλάει μόνο αλβανικά. Το ίδιο βράδυ εμβόλισαν την μοτοσικλέτα του 150 μέτρα από το σπίτι του και τον άφησαν νεκρό. Οι αναφορές στο όνομά του από τότε μέχρι σήμερα ήταν ελάχιστες.
Θα τολμήσω να επαναλάβω την έκφραση φίλου μου ότι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας αφυπνίζει με τον θάνατό του το ενδιαφέρον όλων μας για την Βόρειο Ήπειρο όπως ο Παύλος Μελάς αφύπνισε το 1904 με τον δικό του θάνατο το ενδιαφέρον της Αθηναϊκής αστικής τάξης για την Μακεδονία. Οι διαφορές βέβαια είναι πολλές. Ελπίζω η αφύπνιση να είναι ολική, σε σχέση δηλαδή με τον σύμπαν ελληνισμό, και όχι μόνο το βορειοηπειρωτικό.
Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία της επικαιρότητας ορισμένες λησμονημένες ιστορικές αλήθειες:
- τρεις φορές ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την Βόρειο Ήπειρο: το 1913 από τους Οθωμανούς, το 1914 από τους Αλβανούς και το 1940 από τους Ιταλούς.
- Το 1914 μάλιστα υπεγράφη το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που έδινε Αυτονομία σε παιδεία, θρησκεία, στρατό και χωροφυλακή στους Ηπειρώτες.
- Ενσωματώθηκαν και βουλευτές της Αυτόνομης Ηπείρου στην Ελλάδα το 1916.
- Κατά την Αλβανική απογραφή του 1927 στην περιοχή της Χειμάρρας καταγράφτηκαν 8043 Χριστιανοί Ορθόδοξοι και κανένας Μωαμεθανός.
- Ο εξόριστος πρωθυπουργός Τσουδερός έγραφε από το Κάϊρο προς την πρεσβεία μας στο Λονδίνο το 1941: «Δι΄Αλβανίαν έχετε υπ’ όψιν ότι θα ζητήσωμεν εν καιρώ Βόρειον Ήπειρον, ήτις και εθνολογικώς και δυνάμει παλαιοτέρων διεθνών συμφωνιών μας ανήκει».
- Μετά την λήξη του πολέμου, στη Διάσκεψη Ειρήνης 21 Εθνών στο Παρίσι (30.8.1946) η Ελλάδα ζήτησε επισήμως την προσάρτηση της Β.Η. Με αφορμή τον εμφύλιο, το αίτημα παρεπέμφθη από τον σοβιετικό Μολότωφ στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών των 4 Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και Σοβ. Ένωσης) τον Δεκέμβριο του 1946 στη Νέα Υόρκη.
- Εκεί, ανεβλήθη εκ νέου η λήψη απόφασης έως ότου λυθεί το Αυστριακό και Γερμανικό ζήτημα.
- Το πρώτο έγινε το 1955 και το δεύτερο στις 12.9.1990 στην Μόσχα.
Ας τα γνωρίζουμε αυτά, ώστε να αναχαιτίζουμε σε διπλωματικό επίπεδο τις προκλήσεις της Αλβανίας.
59 comments
Kύριε Σταθακόπουλε,
Αν και τα τελευταία χρόνια δεν έχω χρόνο (όπως και εσείς) να σχολιάζω, ούτε καν να μπώ σε διαδικτυακό διάλογο, μπαίνω στον πειρασμό να κάνω μια εξαίρεση, διότι πάντοτε διαβάζω τα κείμενά σας με προσοχή και σεβασμό στην γραφή σας, και σήμερα ανοίγετε ένα καυτό θέμα.
Γράφετε για την αδιαφορία του ελλαδικού κράτους ως προς τους “Έλληνες εκτός συνόρων”, και ανοίγετε την συζήτηση περί ελληνικότητος και πατρίδος.
Ξέρετε, όλα ακριβώς τα προβλήματα ξεκινούν από τις αρχικές παραμέτρους και από τους αρχικούς ορισμούς. Ως (πάντα εκκολαπτόμενος, διότι ποτέ δεν θα πώ πως έγινα πραγματικά) ερευνητής και δάσκαλος στα μαθηματικά, θα σας δώσω αρχικά ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μου, και μετά θα δώσω και ένα παράδειγμα που αφορά στην συζήτησή μας.
Μιλώντας με έναν συνάδελφο φυσικό περί τα ερευνητικά θέματα, αναφέρθηκα σε timecone (χρονοκώνο), για να μείνω έκπληκτος, διότι δεν μπόρεσε να καταλάβει τί εννοούσα: “Μήπως εννοείς nullcone;”, αποκρίθηκε, για να του πώ πως αναφέρομαι συγκεκριμένα στον timecone. Ο φυσικός δεν μπορούσε να καταλάβει τί είχα στο μυαλό μου, διότι ως τοπολόγος, έχω ως πρότυπο τον Zeeman, όπου (ως σπουδαίος τοπολόγος) χώριζε τον φωτεινό κώνο σε εσωτερικό (timecone), περίβλημα (lightcone) και εξωτερικό (spacecone – ακόμα και αν δεν είναι γεωμετρικά κώνος, είναι τοπολογικό exterior). Οι φυσικοί, γενικά, δεν γνωρίζουν τοπολογία, οπότε ως nullcone αναφέρονται στην ένωση των timecone και lightcone. Με αυτή την άγνοιά τους, ωστόσο, χάνουν πολύ σημαντική πληροφορία ως προς την causal structure ενός χωροχρόνου.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στις συζητήσεις μας. Αποφεύγουμε να ορίσουμε ξεκάθαρα, εξαρχής, τί εννοούμε με τον όρο “έθνος”, και δυστυχώς εξάγουμε στο τέλος λάθος ή ελλειπή συμπεράσματα.
Θα ήθελα να βοηθήσω στην συζήτηση, με τα εξής. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, καταρχάς, ότι (i) εθνοτική καταγωγή σημαίνει μια εκτεταμένη πολιτιστική καταγωγή. Σε αυτήν, κατ’ εμέ, η θρησκευτική συνείδηση υπερέχει της γλώσσας. Για άλλους υπερέχει η γλώσσα, αλλά θεωρώ μη ορθή αυτή την εκδοχή, διότι αν και η γλώσσα είναι κάτι το συνεχές ως προς την εξέλιξή της, ωστόσο σε διαφορετικές περιόδους διαφέρει σημαντικά: φερειπείν, η διαφορά στην σύνταξη συνεπάγεται και διαφορά στον τρόπο σκέψης! (ii) Η φυλετική καταγωγή, αφορά σε κριτήρια που μπορούν να ορίσουν και να τεστάρουν ειδικοί, κυρίως βιολόγοι και δευτερευόντως ανθρωπολόγοι, χρησιμοποιώντας μεθόδους με χρήση DNA κλ.π. (iii) Η εθνική ταυτότητα. Ως εθνική ταυτότητα εννοούμε την ταυτότητα (άμεσα, ως προς το διαβατήριο και έμμεσα ως προς την συνείδηση μέσα σε ένα Κράτος) μέσα σε ένα σύγχρονο εθνοκράτος).
Αγαπητέ κ. Σταθακόπουλε: γίνεται προσπάθεια συγχώνευσης των παραπάνω τριών ορισμών και ταύτισης με την λέξη “έθνος”, κάτι που είναι εξ’ αρχής μια υπεραπλούστευση, που οδηγεί σε λανθασμένη εξαγωγή συμπερασμάτων.
Ένα παράδειγμα. Οι λατινόφωνοι Ρωμάνοι/Αρμάνοι/Romani έχουν εθνοτική συγγένεια με τους ελληνοφώνους Ρωμαίους της Μαύρης Θάλασσας, ως προς την Ορθοδοξία. Εάν όμως ο Romani βρίσκεται στο κράτος της Ρουμανίας (Romania) ή στα Σκόπια ή στην Αλβανία, δεν είνα εθνικά Έλλην. Αν ο απόγονος Ποντίων εκ Τραπεζούντος βρίσκεται γεννημένος στο εθνοκράτος της Ελλάδας, είναι εθνικά Έλλην. Εθνοτικά είναι Ρωμαίος, με καταγωγή από την των “Ρωμαίων Επικράτεια”. Φυλετικά, Ρωμάνοι/Romani/Αρμάνοι και μαυροθαλασσίτες “Πόντιοι” μπορεί να βρίσκονται μακριά μεταξύ τους. Γλωσσικά, ακόμα περισσότερο: όσο μακριά μπορεί να βρίσκεται ένα νεολατινικό ιδίωμα από ένα νεοελληνικό. Θρησκευτικά: εφόσον θεωρούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο την μητέρα Εκκλησία, υπάρχει πλήρης ταύτιση. Κι εδώ όμως τίθεται ένα θέμα: τα σύγχρονα εθνοκράτη έχουν γεννήσει αυτοκεφαλίες που προωθούν τον εθνοφυλετισμό, έναν συγκερασμό των (i) και (ii) παραπάνω, με άσχημες συνέπειες. Δεν θεωρώ, για παράδειγμα, Ορθόδοξους τους ιερείς που σκεπάζουν την Αγία Τράπεζα με την ελληνική σημαία. Τους θεωρώ αιρετικούς, μέχρι το κόκκαλο.
Αγαπώ και τιμώ το παληκάρι που σκοτώθηκε, από Αλβανούς φασίστες. Θεωρώ όμως καταστροφική την ταύτιση της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Συνείδησης, με κοιτίδα του Γένους την Κωνσταντινούπολη, με το σημερινό ελλαδικό Κράτος. Το ελλαδικό Κράτος, με κέντρο την Αθήνα, είναι μια μαύρη τρύπα, που καταπίνει άπαξ και διαπαντός κάθε τί ρωμαίικο. Έχει αφανίσει ολόκληρη την Ρωμαιοσύνη, από την γένεσή του, στα 1830, μέχρι σήμερα, και αυτό θα συνεχιστεί μέχρι πλήρους καταστροφής. Οι άνθρωποι αυτοί, Ρωμαίοι και Romani, εθνοτικά, Αλβανοί πολίτες εθνικά, αναγνωρισμένη ελληνική εθνική μειονότητα, πολιτικά, αυτοκραταστρέφονται με την επιμονή τους να ενωθούν με το ψευδο-κράτος των Αθηνών. Θα μπορούσα να γράψω πολλά πάνω σ’ αυτό, το αφήνω ωστόσο ως προς την κρίση σας…
Ελπίδα θα υπάρξει αν η ρωμαϊκή συνείδηση (ο συνεκτικός κρίκος των Ορθοδόξων λαών ως κοινή εθνοτική καταγωγή μέσα στο “Βυζάντιο” – προτιμώ τον όρο Ρωμαίων Επικράτεια!) ανεξαρτοποιηθεί του ελλαδικού Κράτους. Δεν περιμένουμε τίποτα από αυτό το ελλαδικό μόρφωμα, δεν πρέπει να επιδιώκει κανείς να ενωθεί μ’ αυτό. Ας μείνουν μακριά, οι απανταχού Ρωμαίοι/Αrmani/Oρθόδοξοι: ας κρατήσουν την εθνοτική τους συνείδηση μέσα στα εθνοκράτη που διαβιούν, διότι όταν προσπαθήσουν να προσεγγίσουν την Ελλάδα…καίγονται, αγαπητέ κ. Σταθακόπουλε!
Να με συγχωρείτε για το ότι δεν θα μπορέσω να μπώ σε διάλογο (όπως στο παρελθόν) με αναγνώστες, διότι βρίσκομαι στο ζενιθ του ακαδημαϊκού εξαμήνου. Οι θέσεις μου, θεωρώ, πατούν σε γερή βάση, και θα ήθελα να γράψω άρθρο επ’ αυτού, με πολλά παραδείγματα, στο εγγύς μέλλον. Πιστεύω ότι έριξα ένα σποράκι, για σκέψη…
Με εκτίμηση,
Κυριακός
Κατ’ αρχάς άλλος είμαι εγώ (Σταλίδης) και άλλος ο εξαίρετος φίλος και συνεργάτης του Αντίβαρου Δ. Σταθακόπουλος. Να μην γίνεται σύγχυση.
Ως προς το σχόλιό, σας ευχαριστώ πολύ για τον κόπο σας. Συμφωνώ με τον ορισμό σας για την εκτεταμένη πολιτιστική καταγωγή και για τον εξέχοντα ρόλο της θρησκείας στην έκφρασή της. Τα ίδια έχω γράψει κι εγώ άλλοτε. Το βαθύτερο νόημα του άρθρου είναι πράγματι η εγκατάλειψη των Ελλήνων εκτός του έθνους-κράτους της Ελλάδος και, για να έρθω στα λόγια σας, μέρος της διαπίστωσης αυτής είναι όντως η εγκατάλειψη της εκτεταμένης αυτής πολιτιστικής καταγωγής των Ελλήνων από το Ελλαδικό κράτος. Συνεπώς, αντιλαμβάνομαι το σχόλιό σας και το πώς προέκυψε.
Ανδρέας.
Αυτό το “Αλβανοί εθνικά”, για τους Βορειοηπειρώτες – που λέει ο κύριος Κυριακός – δεν καταπίνεται ούτε με cone (χωνί).
Δυστυχώς, αυτή είναι η εθνική τους ταυτότητα: αλβανικό διαβατήριο δεν έχουνε; Αν έχουνε, είναι εθνικά Αλβανοί. Τελεία. [Εθνοκράτος/Εθνική Ταυτότητα, περίπτωση (iii), στο σχόλιό μου.] Θα έπρεπε να είναι εθνικά Έλληνες, διότι απ’ ό,τι γνωρίζαμε από την δεκαετία του ’80, παιδιά ακόμα, που οι γονείς μας ήταν στην ΣΦΕΒΑ, και μας παίρνανε στις ομιλίες του μακαριστού μητροπολίτου Σεβαστιανού, η Βόρεια Ήπειρος θα έπρεπε να είναι αυτόνομη. Δεν είναι. Ποιός ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση; Τί λένε οι κυβερνήσεις μας, καθολικά, από το 1914 ως τώρα; Γιατί δεν εφαρμόστηκαν οι Συνθήκες, που προέβλεπαν την αυτονομία; Γιατί παραιτηθήκαμε από το Εμπόλεμο (βλέπε Κάρολος Παπούλιας); Γνωρίζω πολύ περισσότερα από αυτά που μπορώ να γράψω, όπως θα όφειλες να γνωρίζεις κι εσύ, Αγγελή. Θα επιμείνω πως εθνοτικά στην Βόρειο Ήπειρο έχουμε Ρωμηούς, Ρωμαίους να το γράψω πιο σωστά. Εθνικά θα έπρεπε να ταυτιζόμαστε, στο ίδιο κράτος. Το Κράτος της Ελλάδας, ωστόσο, είναι Ρωμηο-φάγος και, εντέλη, ελληνο-φάγος. Εφόσον καταστρέφει την εθνοτική μας καταγωγή, τον πολιτισμό μας, στο τέλος θα καταστρέψει και την ίδια την εθνική του ταυτότητα, όπως ορίστηκε με τις Εθνοσυνελεύσεις…
@ Κυριάκος Παπαδόπουλος
– Οι Βορειοηπειρώτες είναι Αλβανοί πολίτες, όχι εθνικά Αλβανοί. Η ιθαγένεια είναι πολιτειακός και νομικός όρος, η ιδιότητα του πολίτη ενός κράτους. Από την άλλη, η εθνική ταυτότητα είναι ο νοερός σύνδεσμος ενός ατόμου με το έθνος-κράτος του. Εφόσον οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες έχουν μόνο την αλβανική ιθαγένεια, αλλά όχι και την αλβανική εθνική συνείδηση, είναι τελείως αυθαίρετο να τους χαρακτηρίζουμε εθνικά Αλβανούς.
– Επίσης, είναι εθνοτικά Έλληνες και όχι Ρωμιοί. Ρωμιοί είναι οι ελληνόφωνοι της Πόλης που έχουν κρατήσει ζωντανή τη ρωμαίικη ταυτότητα και αυτοπροσδιορισμό. Οι Βορειοηπειρώτες δηλώνουν, καλώς ή κακώς, Έλληνες και όχι Ρωμιοί.
– Και κάτι για τους Αρμάνους-Βλάχους: έχοντας αποκοπεί για αιώνες από το ρωμαϊκό κράτος, είχαν αναπτύξει τη δική τους τοπική ρωμαϊκή (ρωμανική>ρουμανική) ταυτότητα, διαφορετική από τη ρωμαϊκή ταυτότητα των ελληνορθόδοξων πληθυσμών πριν και μετά το 1453. Άλλωστε οι Ρωμάνοι-Βλάχοι δεν θεωρούσαν τη βυζαντινο-ρωμαϊκή ιστορία σαν δική τους ιστορία. Δεν διατήρησαν στην ιστορική τους μνήμη ούτε καν τους πρώτους αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης (Κωνσταντίνο, Ιουστινιανό κ.α.) που ήταν λατινόφωνοι Ρωμαίοι και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν (τρόπον τινά) σαν Πρωτο-Βλάχοι.
Ο Ματθαίος Μυρέων (17ος αι.) στην Ιστορία της Βλαχίας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την εθνοτική κόντρα των ντόπιων Βλάχων με τους Ρωμαίους Φαναριώτες:
αλλά και σεις προσέχεσθε, ώ άρχοντες Ρωμαίοι
[…]
τους Βλάχους μη πειράζετε με την πλεονεξίαν
μηδέ να ήστ’ αχόρταγοι στους επτωχούς απάνω
οτ’ είν’ θεός στους ουρανούς και βλέπει αποπάνω˙
μηδέ να λαιμαργήσετε στου Βλάχου τα μπουκάτια
[…]
θαρρώ και δυναστεύετε τους επτωχούς τους Βλάχους,
και η πλεονεξία σας τους κάμνει Ρωμαιομάχους,
και δεν μπορούν να σας ιδούν μηδέ ζωγραφισμένους
(συνέχεια)
Το γεγονός ότι ένα κομμάτι αυτών των Βλάχων (όσοι κατέβηκαν προς το νότο) συνδέθηκε και ταυτίστηκε εθνοτικά με τους Ρωμαίους δεν σημαίνει ότι οι Ρωμαίοι (ελληνόφωνοι Βυζαντινοί) και οι Ρωμάνοι (Βλάχοι) μοιράζονταν πάντα την ίδια ταυτότητα.
Ασε ρε παπαγαλε ,
από που εισαι ρε εθνικι και ας το παιζεις αντεεθνικιστής;;;
Στη Ελλαδα ΑΝΤΙΦΑ στην Αλβανια με τους Φασιστες.
Θ σε παρεπεμπα στο πεντατομο εργα του Αχιλλεα Λαζαρου αλλα κανενας παπαγαλος δεν θελει πραγματικα να ερευνησει οποτε ξεχνα το..
”Άλλωστε οι Ρωμάνοι-Βλάχοι δεν θεωρούσαν τη βυζαντινο-ρωμαϊκή ιστορία σαν δική τους ιστορία.””
Αν σου παραθεσω το δημοτικο τραγουδι -θρηνιτικο για την αλωση της Πολης από τους Βλαχους της Θεσσαλιας
να δω τι θα πεις ρε παπαγαλε.
Πες μας απο που εισαι να ξερουμε με τι εχουμε να κανουμε
και προχωραμε.
Επειδη σε βλέπω πολυ γνωστη των θεματων εσυ για τη Λουντζη τι εχεις να πεις Αντωνιε;;;;
Έγραψα ένα σχόλιο, το οποίο δυστυχώς εξαφανίστηκε, εξαιτίας τεχνικών λόγων…(
Εν συντομία, διότι θα επαναλάβω ότι είναι καλό να συζητάμε και να σκεφτόμαστε, και αηδιαστικό να μαλλιοτραβιώμαστε: ποιός ο λόγος;
Αν κάθομαι και γράφω, το κάνω γιατί αισθάνομαι ότι έτσι μπορώ να προσφέρω ψήγματα σκέψης, και να πάρω φυσικά. Βοηθά και η καταρρακτώδης βροχή, σπάνιο φαινόμενο γι’ αυτόν τον τόπο…
Στο χαμένο σχόλιο, έγραψα αρκετά για την έρευνα του Χρήστου του Μαλατρά, που τοποθετεί την ρωμαϊκή εθνοτική ταυτότητα σε τρείς άξονες (πολιτικό, θρησκευτικό, γλωσσικό), ήδη από τα χρόνια του Μάρκου Αυρηλίου. Μια ταυτότητα που σμιλεύεται μέσα στον χρόνο.
Ο σημαντικότερος άξονας, αυτού του πολιτισμού, του ρωμαϊκού, θα καταστεί η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία: το Σώμα του Χριστού. Όποιος αποκόπτει τον εαυτό του από το Σώμα αυτό, παύει να είναι Ρωμαίος.
Γι’ αυτό και η Άννα Νοταρά, ζώντας δεκαετίες στην Βενετία, έγραφε στην διαθήκη της: να γίνει ρωμαΪκός ναός, που να λειτουργείται από Ρωμαϊους ιερές, στην γλώσσα των Ρωμαίων και κατά το έθος τους. Το έθος αυτό είναι η Ρωμαιοσύνη.
Γι’ αυτό και φίλοι της Νοταρά, από τον Βησσαρίωνα, μέχρι τον ενωτικό ιερέα Πλουσιαδινό ή τον Φραγκούλη Σερβόπουλο, έγιναν Γραικοί (μεταπράτες δηλαδή της ταυτότητας που τους πούλησαν οι Φράγκοι), και έπαυσαν να είναι Ρωμαίοι.
Η Άννα Νοταρά αρνήθηκε, παρά τις πολυετείς της προσπάθειες, να μεταφέρει Ρωμαίους Πελοποννήσιους στο κάστρο Montauto, διότι δεν πείστηκε από τις αρχές της Σιένα ότι θα τους επιτρέψουν να κτίσουν ρωμαΪκό ναό…να παραμείνουν Ρωμαίοι!
Οπότε, θα επιμείνω ότι αν είσαι Ορθόδοξος, Πατριαρχικός, και δεν είσαι εθνοφυλετιστής, δεν είσαι φερειπείν ελληνοχριστιανός ή σερβοχριστιανός ή ρουμανοχριστιανός κλ.π., είσαι Ρωμαίος. Και ας μην μιλάς πια την ελληνική “την των Ρωμαίων γλώττα”.
Σ’ ευχαριστώ, Αντώνη, για τις σκέψεις σου: συμφωνούμε σε πολλά, αλλά διαφωνούμε ως προς τον ήρωα, παλαβό νέο, Κωνσταντίνο Κατσίφα. Το “κόλλημά” του με το εθνοκράτος της Ελλάδας δεν ήταν παρά μια κραυγή για απελευθέρωση: δεν είχε και κάτι άλλο πιο κοντά. Μέσω της Εκκλησίας εκφραζόταν, είχε προγραμματισμένη επίσκεψη στο Άγιον Όρος…δεν τον θεωρώ εθνικιστή. Τον θεωρώ Ρωμαίο καθαρό, στην ψυχή.
Έχει μπεί στο πάνθεον των Ηρώων, και θα διδάσκουμε στα παιδιά μας γι’ αυτόν.
Θυμάμαι τον μακαριστό Σεβαστιανό να λέει “Θα ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες στην Βόρειο Ήπειρο”. Αμήν.
@ Αρβανίτες
Ενδιαφέρον αυτό που λες για το θεσσαλικό/βλάχικο θρήνο της Άλωσης. Πού μπορούμε να το βρούμε;
Βέβαια μιλάμε για μια εποχή που είχαν εγκατασταθεί βλάχικοι πληθυσμοί στις ελληνικές περιοχές και είχαν αρχίσει να επηρεάζονται από τους ελληνόφωνους και να ταυτίζονται μαζί τους.
Ο Αχιλλέας Λαζάρου προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Βλάχοι της Ελλάδας ήταν αρχαιοελληνικοί πληθυσμοί που λατινοφώνησαν για κάποιο λόγο. Δεν το έχω ψάξει το θέμα, αλλά μου φαίνεται απίθανο σε εποχές που η ελληνική γλώσσα κυριαρχούσε και συνεχώς εξελλήνιζε πληθυσμούς (Θράκες, λαούς Μικράς Ασίας κλπ) να υπήρχαν πληθυσμοί που αντικατέστησαν την ελληνική με τη λατινική. Η λατινική επικράτησε πάνω στους μη ελληνόφωνους των Βόρειων Βαλκανίων. Το σίγουρο είναι ότι στην όψιμη βυζαντινή περίοδο οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί (Ρωμαίοι) διακρίνονταν ξεκάθαρα τόσο από τους Βλάχους, όσο και από τους Αρβανίτες.
Σου φαινεται περιεργο αλλα οσο διαβαζεις τι εκατονταδες σελιδες τοσο πειθεσαι.
Και αναφερει διεπιστημονικα πορισματα [ αρχαιολογιας λαογραφιας κλπ] και την αποψη πολλων Ρουμανων ιστορικων
και τωρα αλλα και παλιοτερων και οτι πολλοι αποο αυτους με τα χρόνια μεταπηδησαν σιγα σιγα προς τα κει ενω αρχικα ολοι ηταν Πανρουμανιστες
Θα το βρω ποιος ειναι απο του 5 Τομους και σε ποια σελιδα και θα στο στειλω.
Για τη διακριση εχεις δικιο ομως μην ξεχνας οτι υπηρχαν Βλαχοι και Βλαχοι οπως
Αρβανιτες και Αρβανιτες.
Εχει πλάκα η ζωή.
Πριν σε προσβαλα και τουμπαλιν , τωρα μιλάμε σαν πολιτισμενοι ανθρωποι…… lol…
@ Κυριάκο,
1) H ιδεολογία του Κων. Κατσίφα ήταν η επιτομή του ελληνικού εθνοφυλετισμού. Το να τον θεωρείς “καθαρό Ρωμαίο στην ψυχή” επειδή προγραμμάτιζε επίσκεψη στο Άγιο Όρος και ανέβαζε φωτογραφίες του Πατέρα Παΐσίου είναι το λιγότερο εκτός πραγματικότητας. Προσπαθείς να τον μυθοποιήσεις και να του αποδώσεις τα δικά σου πιστεύω, τα οποία ο ίδιος δεν ενστερνιζόταν.
Ξέρεις πόσοι εθνικιστές επισκέπτονται το Άγιο Όρος; Γνωρίζεις πόσοι έχουν τη ταμπέλα του Ελληνορθόδοξου, αλλά στην ουσία πιστεύουν σε ρατσιστικές έως ναζιστικές θεωρίες (φερειπείν ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας και δεν είχε καμία σχέση με τους Εβραίους και την Παλαιά Διαθήκη); Δεν εννοώ ότι ο Κατσίφας ασπαζόταν τέτοιες ακραίες ρατσιστικές ιδέες, αλλά θέλω να σου πω ότι ο ελληνορθόδοξος εθνικισμός έχει πολλά παρακλάδια. Και ότι κανένα παρακλάδι του δεν μπορεί να θεωρηθεί ως οργανική συνέχεια της παραδοσιακής προ-εθνοκρατικής Ρωμιοσύνης.
2) Μιας και αναφέρθηκες στον Χρήστο Μαλατρά. Τον Αντώνη Καλδέλλη τον γνωρίζεις; (προσωπικά έχω γνωρίσει από κοντά και τους δύο). Είναι ο συγγραφέας του “Hellenism in Byzantium” και του “Βυζαντινού Παρθενώνα”.
Τον Απρίλιο, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίο με τίτλο Romanland, το οποίο εξετάζει αναλυτικά τη ρωμαϊκή εθνοτικότητα και αναμένεται να ταράξει τα βαλτωμένα νερά της βυζαντινολογίας.
Πάρε μια γεύση από Καλδέλλη σ’ αυτό το βίντεο.
Αντωνι πολυ κολλημα με τον εν υπνωση ελληνικο εθνικισμο
Για τον αλβανικο κουβεντα..
Γιατι αυτη η διακριση;;;
Το σημαντικότερο παράδειγμα απ ολα …….. οι Αρβανιτες της Βενετίας φυγάδες εκεί από την Πελοπόνησσο.
Λίγα στοιχεία……
»Η Βενετία εχει πολλά μνημεία .
Φυσικά, για τους Έλληνες, τα μνημεία που σχετίζονται με την ίδρυση και δραστηριότητα της Ελληνικής κοινότητας (Scuola e Nazione Greca η απλούστερα Scuola dei Greci) .
Τέτοια μνημεία είναι φυσικά ο Αγιος Γεώργιος των Ελλήνων, αλλά και τα κτήρια που σχετίζονται με την ίδρυση και λειτουργία της κοινότητας εκείνης το 1494.
Οι Μπούιοι/Αρβανίτες,που είχανε καταφύγει εκεί από την Πελοπονησσο
ήταν απ’ τα ιδρυτικά μέλη της κοινότητας εκείνης κι ο πολυπληθέστερος πληθυσμός της, στην αρχή τουλάχιστον.
Θα βρείς τα ονόματα των Μπούιων/Αρβανιτών ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη αυτής της κοινότητας τον Νοέμβριο του 1494, όπως θα τους βρείς, λίγο αργότερα, να υπογράφουν και την αίτηση για την ανέγερση του Ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.
Η Ελληνική κοινότητα δεν ήταν όμως η μόνη “εθνική” κοινότητα στην Βενετία. Υπήρχαν κι άλλες “εθνικές’ κοινότητες σ’ εκείνη την πόλη. Σε μικρή λοιπόν απόσταση απ’ τα κτήρια που στέγαζαν την Ελληνική Κοινότητα της Βενετίας βρίσκεται ένα άλλο κτήριο-μνημείο. Είναι το κτήριο που είναι γνωστό με την ονομασία “Scuola di Santa Maria degli Albanesi”. Το κτήριο αυτό στέγαζε τα χρόνια εκείνα την Αλβανική Κοινότητα της Βενετίας,
την “εθνική” κοινότητα των Αλβανών της Βενετίας
οι οποιοι προερχονταν από τους πολεμιστες του Καστριωτη που κατεφυγαν εκει απο τη βορεια Αλβανια.
Η Αλβανική Κοινότητα της Βενετίας ήταν αρχαιότερη απ’ την αντίστοιχη Ελληνική, και ιδρύθηκε το 1447.
Την εποχή κατά την οποία οι πρώτοι Μπούιοι/Αρβανίτες αποβιβάσθηκαν στην Βενετία, στα τέλη του 15ου αιώνα, η Αλβανική Κοινότητα λειτουργούσε ήδη.
Σε εκείνο τον μακρινό τόπο οι Μπούιοι/Αρβανίτες,
χωρίς κανέναν καταναγκασμό,
επέλεξαν, όχι απλά να συνεταχθού
αλλά και να συνιδρύσουν
με τους υπόλοιπους Ελληνες
ηδη από τον 15ο αιωνα ,την ελληνικη κοινότητα
Και μάλιστα σε ένα τόπο που υπήρχε ήδη η ”’αλβανική κοινότητα”.
Με τον Χ.Μ. κάναμε διδακτορικό στο ίδιο πανεπιστήμιο, στην Αγγλία, και στον ελεύθερό μου χρόνο έπινα καφέ με τους ιστορικούς: εξ Ιταλίας και Ελλάδας. Ο Χ.Μ. έχει καθαρά μαθηματική σκέψη, και δεν σκέφτεται καθόλου συναισθηματικά στην έρευνά του (κι έτσι πρέπει!), ενώ ο C.V. (εξ Ιταλίας) ήταν ρομαντικός, όπως κι εγώ. Με τον Α.Κ. έχω έρθει σε επαφή, και με βοήθησε βιβλιογραφικά για τον Σφραντζή, γνωρίζοντας ότι κάνω μαθηματικά, και μελετώ ιστορία από αγάπη και όχι επαγγελματικά. Σε ευχαριστώ θερμά για το λινκ.
Y.Γ. H Ruth Macrides, στο ιστορικό του Μπερμινχαμ, θεωρείται κορυφαία πάνω σε θέματα αυτοκρατορίας της Νικαίας. Έχω γράψει, παλιά, ένα αρθράκι γνώμης “Ποιοί ιστορικοί θα γράψουν την ιστορία μας”, αναφερόμενος στην ακατανόητη εργαλειοποίηση μιας -πιθανώς- πλαστογραφημένης επιστολής του Ιωάννου Γ’ Δούκα “Βατάτζη”, όπως μου έγραψε ο ευγενικότατος καθηγητής Langdon. Μιας επιστολής που αναδείχθηκε από τον Grumel, και της οποίας το αρχαιότερο αντίγραφο είναι το 1757…όχι ότι θα ήταν κακό να υπάρχει μια τέτοια επιστολή, ούτε (από ένα διπλωματικό κείμενο) θα άλλαζε κάτι στην ουσία της ρωμαϊκής ταυτότητας. Το πρόβλημά μου είναι ότι χρησιμοποιήθηκε από (ερασιτέχνες) αρθρογράφους (πολιτικούς επιστήμονες, οικονομολόγους της πατριωτικής αριστεράς, κλ.π.) ως τεκμήριο “ελληνικότητας΄΄. Με εκνευρίζει τέτοια ασχετοσύνη, ημιμάθεια και με προβληματίζει: αν η προβεβλημένη διανόηση στην Ελλάδα έχει τέτοια έλλειψη επιστημονικής γνώσης και στοιχειώδους λογικής σκέψης, τότε … ζήτω που καήκαμε! Τότε που ήμουν φοιτητής, θύμωνα πραγματικά. Τώρα απλά στενοχωριέμαι…στο μέλλον, νομίζω, δεν θα ασχολούμαι καθόλου. Για να σωθείς, πρέπει να το θέλεις και ο ίδιος…
Υ.Γ.2
Για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα διαφωνούμε. Έχει κάτι το παλαβό, που είχαν πάντοτε οι ήρωες. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, που έβαψε και αυτός το χώμα με το αίμα του, δεν ήταν λιγότερο παλαβός…
Oυτε ο Αθαναιος Διακος κι ο Αυξντιου
Υ.Γ. 3
Φίλε “Αρβανίτες/Απαντήσεις”: ο Σφραντζής αναφέρει στο χρονικόν του:
[39.8] Ἔτι δὲ καὶ τὸ κάκιστον καὶ ἀφελέστατον γένος τῶν Ἀλβανιτῶν,
καιροῦ λαβόμενον τῆς ὑπολήψεως καὶ ἁρπακτικῆς αὐτῶν γνώμης ἁρμο-
δίου, τί οὐκ ἔπραξαν ᾒ τί οὐκ εἰργάσαντο κακόν; Ἀπιστοῦντες γὰρ δὶς
τοῦ σαββάτου, ἀπὸ τὸν ἕνα τῶν αὐθεντῶν εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο· καὶ
κάστρα, ὡς ἡ ἐκείνων γλῶσσα, εἰς κεφαλατίκια ἀπῄτουν, εἰ δ’ οὖν, εἰς
τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τὸν ἕτερον τῶν δεσποτῶν ὁμοίως.
Διὰ μέσου οὖν, εἴ τι ἆρα καὶ εὕρισκον τῶν ἀθλίων τάχα Ῥωμαίων, ἀλλὰ
δὴ καὶ τῶν Ἀλβανιτῶν καὶ συγγενῶν πολλάκις καὶ οἰκείων αὐτῶν, πάντα
διηρπάζοντο καὶ ἠφάνιζον. Ἐγένοντο δὲ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὅτι τὶς
ἀξίως αὐτὰ θρηνήσειεν;
Ο ψευδοσφραντζής, Μακάριος Μελισσηνός/Μελισσουργός, στο Maius, αντικαθιστά
τον προσδιορισμό “αφελέστατον” με το “ανωφελέστατον”, για τους Αλβανίτες.
Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το θέμα των Αλβανιτών, δεν γνωρίζω τίποτα
παραπάνω. Σε ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.
Καλα τον Κατσιφα μετα απο χρόνια θα τον βγαλουν και αυτον Αλβανο
οπως κανανε με τον Μποτσαρη τον Κολοκοτρωνη [τον πατερα του δηλαδη] και αλλους
τους οποιους οι ιδιοι σκοτωσανε
@ Κυριάκο,
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Για την περίπτωση του Κατσίφα διαφωνούμε εκ θεμελίων. Όταν τον παραλληλίζεις με τον Καραϊσκάκη που μαχόταν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, υπονοείς ότι και η Βόρεια Ήπειρος είναι υπό κατοχή. Συγνώμη, αλλά αυτό είναι λυμένο ζήτημα. Όπως έγραψα και αλλού, δεν ζούμε στο 1940.
Προς Κυριακο
Αρβανιτες στη Βενετια
https://www.youtube.com/watch?v=_jud5CNyYqE&t=367s
Ο Κατσιφας δεν απαιτουσε.
αλλα εξεφραζε μια λογικη επιθυμια ,ενωση με την Ελλαδα, οταν το ιδιο το κρατος που καταπιεζει τα τελευταια χρονια του βορειοηπειρωτες
ζηταει ενωση με το Κοσσοβο το οποιο τα τελευταια χρονια δεν το καταπιεζει κανενα αλλο κρατος η αρχη.
Οποτε εσυ ρε Αντον τι ζορι τραβάς;;
Απολογητης του αλβανικου εθνικκισμου εισαι ;;;
Τι συμπεριφορα της ΡΕΝΕΑ η του Ραμα και αυτα που κανανε με την ασβεια προς τη Σορο γιατι δεν τη σχολιαζει.
ΚΟΜΙΤΑΤΖΙΔΙΚΗ ΚΑΘΑΡΑ, ποια η διαφορ αδηλαδη.
Ο Κατσιφας με το θανατο του ,
εμαθε στους Ελληνες οτι υπαρχουν Ελληνες εκτος Ελλαδος που καταπιεζοντε.
Οπως ακριβως εκανε ο Μελας.
Που κολάς;;;;
Ο Κατσιφας οντας ενοπλος μπορουσε να φαει πολλου ςαπο του 200 ενοπλπους ειδικα αν σκεφτειςς οτι ειχε κανει στις ειδικες δυναμεις
δεν το εκανε ομως δεν λερωσε τα χερια του πριν παει στην αιωνιοτητα
οποτε
ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ
Ο Κατσίφας δεν διεφερε σε κατι απο τον Αθανασιο Διακο.
Τουναντιον ενω και αυτος μπορουσε να σκοτωσει δεν το εκανε …..
Τωρα αν και ο Διακος ηταν
Μοναρχοφασιστας εθνοφυλετιστης χριστιανοταλιμπαν
αυτο ειναι αλλουνου Παπα Ευαγγελιο – των αλβανων εθνικιστων και των ελληνοφωνων ψευτοπροοδευτικων συνοδοιπορων τους.
ότι οι Ρωμαίοι (ελληνόφωνοι Βυζαντινοί) και οι Ρωμάνοι (Βλάχοι) μοιράζονταν πάντα την ίδια ταυτότητα/”’
Eδω οι κατοικοι μουσουλμανοι της κεντρικης Αλβανιας με τους μουσουλμανους της νοτιας δεν μοιραζοντε την ιδια ταυτοτητα απο παντα.
Πχ το 1913 οι μεν σηκωνανε αλβανικη σημαια οι δε την τουρκικη και σχεδον εγινε εμφυλιος.
τις 4/17 Μαΐου 1914, ανήμερα της υπογραφής του
Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, ξέσπασε εξέγερση στο Δυρράχιο.
Παρά τις παραπάνω ενέργειες η κατάσταση στα αλβανικά
εδάφη παρέμενε χαώδης, ενώ η κυριαρχία του πρίγκιπα Wied δεν
υπερέβαινε πλέον τα περίχωρα του Δυρραχίου.
302 Οι επαναστάτες,
αφού κατέλαβαν τα Τίρανα και το Σίακ, στις 23 Μαΐου 1914 κινήθηκαν
προς το Δυρράχιο. Εκεί δέχτηκαν πυρά από Αυστριακούς αξιωματικούς,
ενέργεια που ξεσήκωσε και τον υπόλοιπο πληθυσμό της Κεντρικής
Αλβανίας, με συνέπεια την επιδείνωση της ήδη επισφαλούς θέσης του
ηγεμόνα της Αλβανίας.303
Στις 25 Μαΐου 1914, τα μέλη της Διεθνούς Επιτροπής μετέβησαν
στο Σίακ, το οποίο πλέον έλεγχαν οι στασιαστές, προκειμένου να
διαπραγματευτούν μαζί τους τη διακοπή της εξέγερσης. Οι
επαναστάτες, οι οποίοι είχαν στο μεταξύ φυλακίσει τον τοπικό
διοικητή, υψώνοντας την τουρκική σημαία……
…..
Στις 27 Μαΐου οι αντιπρόσωποι της Διεθνούς Επιτροπής επισκέφθηκαν την
Καβάγια, όπου ο τοπικός πληθυσμός είχε υψώσει την τουρκική σημαία.
Τα μέλη της Επιτροπής συνάντησαν παρόμοια κατάσταση και στα
Τίρανα.”””
Τι συναιβει πριν 1 αιωνα στην Σκιπερια……
””Στις 12 Οκτωβρίου 1913 ο Εσάτ πασάς συγκρότησε στο Δυρράχιο
τη λεγόμενη «Γερουσία τής κεντρικής Αλβανίας» ως αντίβαρο στην κυβέρνηση τής
Αυλώνας. …..¨¨¨
Εδω βλεπουμε οτι οι περισσοτεροι κατοικοι της κεντρικης Αλβανιας
δεν θελανε να ενταχθουν
σε μια ανεξαρτητη Αλβανια
οπως ειχε αυτα ανακυρυχθει μολις στην Αυλωνα.
Ας δουμε τι θελανε …..
¨¨Το κύριο αίτημά τους ήταν η απομάκρυνση τού «γκιαούρη» ηγεμόνα Wied και η
εγκατάσταση στον αλβανικό θρόνο μουσουλμάνου πρίγκιπα.
Το σύνθημά τους ήταν
«Dum babën» (στη διάλεκτο τής κεντρικής Αλβανίας σημαίνει «Θέλουμε τον πατέρα
μας», δηλ. τον σουλτάνο)
18¨¨¨¨
Εδω βλεπουμε οτι θελανε για αρχηγο τους τον Οθωμανο αυτοκρατορα
τον οποιο αποκαλουσανε »’μπαμπα»’ τους,
οπως ακριβως κανανε και οι Ανατολιτες Τουρκοι
¨
¨¨Οτιδήποτε σχετιζόταν με το ανεξάρτητο αλβανικό κράτος, οι ισλαμιστές το θεω-
ρούσαν βέβηλο προς τη θρησκεία τους. Σε κάθε περιοχή, πόλη ή χωριό που καταλάμ-
βαναν, κατέβαζαν την αλβανική σημαία
και ύψωναν την τουρκική.¨¨
Εδω εχουμε τα αισθηματα τους τα οποια ηταν πρωτα
φιλοοθωμανικα-φιλοτουρκικα
και δευτερευοντως φιλοαλβανικα η οτιδηποτε αλλο..
¨Από την πρωτεύουσα τού κράτους,
στην οποία κυμάτιζε η τουρκική σημαία,
απηύθυναν χαιρετισμό στον σουλτάνο,¨¨¨
Δηλάδη οι κατοικοι της κεντρικης Αλβανιας ,η πλειοψηφεια τους,
υψωσανε οχι την αλβανική
αλλά την τουρκικη σημαια
στο Δυρραχιο
κανοντας το και πρωτευουσα του κρατους τους.
Δηλαδη θελανε να κανουν ηγεμονα της χωρας τους
τον ιδιο τον Σουλτανο
και ολα αυτα το 1913 ‘οταν η αλβανική εθνική κίνηση είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑ
https://ikee.lib.auth.gr/record/285338/files/GRI-2016-17641.pdf
Ξαφανιστηκε ο Αντωνης….
Πριν 100 χρονια
Στη Λαμπερια σηκωνανε αλβανικη σημαια
Στα Τιρανα τουρκικη
Στη Λουντζη ελληνικη.
Και ομως ο ΧΟΤΖΑ μεσα σε 40 χρονια καταφερε και σας εκανεν ενα εθνος
@ Αρβανίτες
Πρώτον σταμάτα να σπαμάρεις.
Δεύτερον, έχει καταντήσει αηδία να βγάζετε ανθέλληνα-αλβανό-σκοπιανό-πράκτορα-του-σιωνισμού-και-του-σόρος, όποιον προσπαθεί να δει ορθολογικά την ταυτότητά του. Όπως, στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο φίλαθλος, ο οπαδός και ο χούλιγκαν, ανάλογοι χαρακτήρες υπάρχουν και σε μια εθνική κοινότητα.
Τρίτον, επειδή σε βλέπω να το παίζεις ειδήμων στο ζήτημα των Αρβανιτών, πεσ’ μου σε ποιά ανάρτηση θέλεις να σου παραθέσω ολόκληρη σειρά πηγών, στις οποίες οι Ρωμαίοι διακρίνονται από τους χριστιανούς Αρβανίτες της Βόρειας Ηπείρου, του Μοριά και των νησιών του Αιγαίου.
Οτι και να λες ,ξερω οτι βερτετα ε δεμπ
αλλα
οι Αρβανιτες ειχανε ελληνικη εθνικη συνειδηση ηδη πριν 500 χρονια
τοσο στη Βενετια οσο και στη Ναπολη
Η διακριση που λες
ειναι λογικη
αφου ηταν ειτε αρβανιτοφωνοι ειτε διγλωσσοι
και ηταν εποικοι νεοεισερχομενοι.
Παρουσιασε τιποτα καινουριο οποτε και οχι πραγματα γνωστα
Για τη ΡΕΝΕΑ θα πεις τιποτα ρε εθνικι ;;;
η οι υβρεις σου περιοριζοντε μονο σε ελληνικης καταγωγης ατομα.
Αντε παπαγαλε , ε παπαγαλε…..
Εγω ειμαι Αρβανιτης και δεν το κρυβω ουτε αυτο ουτε τις αποψεις μου.
Δεν ειμαι γειτονικο εθνικι υποδυομενο τον Ελληνα ορθολογιστη.
””Δεύτερον, έχει καταντήσει αηδία να βγάζετε ανθέλληνα-αλβανό”
Οταν καποιος αναπαραγει επ ακριβως την αλβανοφασιστικη προπαγανδα
που θες να παει το μυαλο μας;;;
οι Αρβανιτες ειχανε ελληνικη εθνικη συνειδηση ηδη πριν 500 χρονια
τοσο στη Βενετια οσο και στη Ναπολη
Η διακριση που λες
ειναι λογικη
αφου ηταν ειτε αρβανιτοφωνοι ειτε διγλωσσοι
και ηταν εποικοι νεοεισερχομενοι.
—
Δεν τα λες καλά. Πολλοί Αρβανίτες είχαν αρχίσει να έχουν ρωμαίικη/ελληνική συνείδηση, λόγω της συναναστροφής τους με τους Ρωμαίους και επειδή βρίσκονταν στη δικαιοδοσία του Ρωμαϊκού Πατριαρχείου και εκκλησιάζονταν στις ελληνόφωνες εκκλησίες.
Δεν σημαίνει ότι είχαν όλοι ρωμαίικη/ελληνική συνείδηση από την αρχή. Αν θεωρούνταν Ρωμαίοι εξ αρχής, πολύ απλά οι πηγές δεν θα τους διέκριναν από τους Ρωμαίους. Δηλαδή οι Αρβανίτες δεν είναι ίδια περίπτωση με τους Καραμανλήδες της Καππαδοκίας, οι οποίοι τουρκοφώνησαν αλλά δεν έπαψαν στιγμή να θεωρούνται Ρωμαίοι.
Ιστορικα τιποτα καινουριο δεν ειπες ,
για την ΡΕΝΕΑ και τον ΡΑΜΑ κουβεντα οποτε …..
Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από το Εμπόλεμο. Δεν ισχύει αυτό που λες.
Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει τους κατοίκους μιας πόλης στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα (και όχι για κάποια συγκεκριμένη φυλή). Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα (άλλες Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες, οι δίγλωσσοι Κάονοι ή Χάονες κ.α.).
Ο Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.»
«Αλβ» («Αλβανία») και «αλπ» έχουν κοινή ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα (Άλπεις κ.τ.λ)’ δηλαδή Αλβανία=ορεινή χώρα, χώρα των βράχων, λευκή χώρα (στα λατινικά albus=λευκός) κ.τ.λ. Άλλοι πάλι λένε ότι το όνομα «Αλβανία» προέρχεται από την ονομασία της περιοχής Άρβανο/Arbanë, δηλαδή Άρβανο=>Αρβανιτιά=>Αρβανία/Αλβανία κ.α.
Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες, Άρβανο/Arbanë κ.α.). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α.
Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)
Η ελληνική θέση επικεντρώνεται κυρίως στο ότι:
• Οι Αρβανίτες δεν έχουν κοινή καταγωγή με τους Αλβανούς,
• τα αρβανίτικα είναι μία ελληνική διάλεκτος και δέν σχετίζονται με τα αλβανικά,
• υπήρχε παντοτινή διγλωσσία του αρβανίτικου πληθυσμού.
• ‘Αρβανίτες’ ονομάζονταν οι μισθοφόροι πολεμιστές στα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά βασίλεια και δεν ήταν κάποια εθνική/φυλετική ομάδα
• κ.α.
Ας δούμε κάποιες αλήθειες.
Από το «Λεξικό Εθνών-Εθνοτήτων-Λαών» του Γιόζεφ Βολφ, παραθέτουμε τα παρακάτω:
«Αρβανίτες ή Αλβανοί: Λαός που διαμορφώθηκε στο χώρο της σημερινής Αλβανίας τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα. Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα. Τότε, στην περιοχή θα εισβάλουν σλαβικά φύλα που θα καταστρέψουν τις πόλεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των πόλεων καταφεύγει στα βουνά και πυκνώνει τις γραμμές των Αλβανών, οι οποίοι φυσικά αντιστέκονται και αποκρούουν τους Σλάβους. Στις αρχικές ιλλυρικές πατριές, που συγκρότησαν τους Αλβανούς ή Αρβανίτες, προστέθηκαν τώρα και στοιχεία των παραλίων, ελληνικά, ρωμαϊκά κ.λπ. Οι Αλβανοί ή Αρβανίτες ενισχύονται ακόμα περισσότερο στην περίοδο της βουλγαρικής επέκτασης. Είναι καθαρά ποιμενικές πατριές, που κρατούν το όπλο στο χέρι. Οι Βυζαντινοί θα τους χρησιμοποιήσουν ως κλεισουράρηδες, φύλακες στα ορεινά μέρη. Θα ξεχωρίσουν τρεις διαφορετικές ομάδες: Οι Γκέγκηδες, οι Τσάμηδες και οι Τόσκηδες, με μια μικρότερη υποδιαίρεση, τους Λιάπηδες. Δε συγκρότησαν έθνος, παρόλο που είχαν βρεθεί από νωρίς μπροστά σε κοινό εχθρό. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, οι αρβανίτικες πατριές χρησιμοποιούνται ως στρατός στα φεουδαρχικά κρατίδια που συγκροτήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Τον 14ο αιώνα οι ένοπλοι αυτοί Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί σʼ όλη την οροσειρά της Πίνδου εξεγείρονται, ανατρέπουν την εξουσία στην Ήπειρο και δημιουργούν τρία κρατίδια: των Μπουαίων με κέντρο το Αγγελόκαστρο, των Λιοσαίων με κέντρο την Άρτα και του Κάρολου Τόπια, που καταλάμβανε τη Β. Ήπειρο και μέρος της Αλβανίας Με τη διάλυση αυτών των κρατιδίων οι πολεμικές πατριές των Αρβανιτών σκορπούν ως μισθοφόροι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: στην Αττική και Βοιωτία ως μισθοφόροι των Ατσαγιόλι και στην Πελοπόννησο ως μισθοφόροι των Παλαιολόγων. Οι Τούρκοι θα τους βρουν απλωμένους σʼ όλη την Ελλάδα. Οι Τούρκοι θα εξισλαμίσουν το βασικό όγκο των αρβανίτικων φατριών, που κατοικούσαν πέρα από τα όρια της σημερινής Ελλάδας και θα τους χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εξουσίας τους. Οι Αρβανίτες που βρέθηκαν σκορπισμένοι, ως μισθοφόροι θα μείνουν κατά το πλείστο χριστιανοί και γιʼ αυτό θα πολεμούν τους Τούρκους. Αυτοί οι Αρβανίτες θα συγχωνευτούν τελικά με το Νεοελληνικό έθνος. Αντίθετα, οι εξισλαμισμένοι θα συγκροτήσουν το έθνος των Αλβανών, που ζει στην Αλβανία. Οι Αλβανοί όμως ονομάζουν τον εαυτό τους Σκιπετάρ. Ως μισθοφόροι, οι Αρβανίτες βρίσκονται σκορπισμένοι στα πέρατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι χριστιανοί Αρβανίτες θα είναι οι βασικοί μισθοφόροι της Βενετίας και θα δράσουν σʼ όλη τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Μεγάλος αριθμός Αρβανιτών μισθοφόρων θα εγκατασταθούν στο βασίλειο της Νεάπολης, όπου θα παραμείνουν Και μετά την κατάλυση. Απόγονοί τους ζουν σήμερα σκορπισμένοι στη Ν. Ιταλία. Μεγάλος όγκος Αρβανιτών θα κατέβει στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο το 1770, την εποχή των Ορλωφικών. Για μια περίοδο θα κυριαρχήσουν στην Πελοπόννησο, ενώ θα εξαναγκάσουν σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Έγιναν πραγματική συμφορά. Οι ίδιοι οι Τούρκοι θα τους καταδιώξουν. Σε συνεργασία με τις κλέφτικες ομάδες της Πελοποννήσου οι Τούρκοι θα τους εξοντώσουν. Μαζί με τις ένοπλες πατριές είχαν κατέβει στην Πελοπόννησο και πολλοί ποιμένες. Με το διωγμό, οι περισσότεροι θα φύγουν για να εγκατασταθούν στα νησιά (Κυκλάδες, Σάμο κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος θα επιστρέψει στην Αλβανία, μετά από περίπου 10 χρόνια παραμονής στην Πελοπόννησο. Αρβανίτες θα εγκατασταθούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, τόσο ως μισθοφόροι των Βενετών, όσο και ως μισθοφόροι των Τούρκων. Οι χριστιανοί Αρβανίτες, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο πριν από την Τουρκοκρατία, θα πολεμήσουν τους Τούρκους και στη συνέχεια, μέσα από κοινούς με τον ελληνικό πληθυσμό αγώνες κατά των Τούρκων, θα συγχωνευτούν με τους Έλληνες. Οι Αρβανίτες θα αφομοιωθούν από το νεοελληνικό έθνος. Η γλώσσα των Αρβανιτών γενικά ήταν φτωχή και οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν πολλές ελληνικές λέξεις. Σιγά σιγά η γλώσσα τους χάνεται. Η αρβανίτικη γλώσσα δε χάθηκε εντελώς μόνο στις περιοχές, όπου οι Αρβανίτες έμειναν ως αποκλειστική-κλειστή κοινωνία(Αττική και Βοιωτία και κατά κάποιο τρόπο η Κορινθία). Όταν η κλειστή κοινωνία τους θα σπάσει (από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα) η αρβανίτικη γλώσσα θα αρχίσει να υποχωρεί. Εξακολουθεί να αντιστέκεται όμως, στα ορεινά χωριά της Βοιωτίας-Αττικής.» (Γιοχάνες Βολφ, “ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΘΝΩΝ, ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΛΑΩΝ,” «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ», Αθήνα 1994)
Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν αλβανικά φύλα που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση. Γι’ αυτό τον λόγο, αν και έχουν αλβανικές ρίζες, δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε ή να τους ονομάσουμε ως αλβανική εθνική μειονότητα, εφόσο και οι ίδιοι δεν αισθάνονται μειονότητα αλλά Έλληνες, και μάλιστα φανατικοί Έλληνες οι περισσότεροι. Είναι λοιπόν μια ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα και όχι εθνική μειονότητα. Η ιστορία όμως είναι ιστορία, και εγώ εδώ θα περιοριστώ σε μερικά ιστορικά στοιχεία σχετικά με την καταγωγή των Αρβανιτών, τουλάχιστον εκείνων που πρωτοήρθαν στα ελληνικά εδάφη τον 13ο-14ο αιώνα μ.Χ. προτού αναμειχθούν φυλετικά με τους υπόλοιπους Έλληνες. Και αυτό έχει τη σημασία του, επειδή υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που εξαλβανίστηκαν και υιοθέτησαν την αρβανίτικη γλώσσα/διάλεκτο (π.χ. οι Αρβανίτες της Άνδρου), λόγω της γειτωνίας των χωριών και των περιοχών τους με γνήσια αρβανίτικα χωριά, αλλά και ηθελημένα σε πολλές περιπτώσεις έτσι ώστε να θεωρούνται και αυτοί ως Αρβανίτες επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να αποφεύγουν έτσι τις συγκρούσεις με τους μουσουλμάνους Αρβανίτες, την καταπίεση κ.α.
Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, αναφορές και ιστορικά κείμενα, ακόμα και παλιά σχολικά βιβλία στα οποια οι Αρβανίτες χαρακτηρίζονται “Αλβανοί”. Οι μεσαιωνικές ελληνικές – και όχι μόνο – πηγές περιγράφουν τους πληθυσμούς αυτούς ως Αλβανούς (συνήθως οι λόγιοι) και Αρβανίτες (ή Αλβανίτες), ενώ σε άλλες γλώσσες αποκαλούνταν ως Arbanenses (και Albanenses), Arbanaski, Αρμπερόρ, κ.α. Οι ονομασίες αυτές αφορούν ταυτόχρονα χριστιανικούς και μουσουλμανικούς αλβανόφωνους πληθυσμούς.
Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους: «Διατριβόντα δε εν Θετταλία βασιλέα, οι τα ορεινά της Θεσσαλίας Αλβανοί αβασίλευτοι Μαλακάσιοι, Μπούιοι και Μεσαρίται από των φυλάρχων προσαγορενόμενοι, περί δισχιλίους και μυρίους όντες, προσεκύνησαν ελθόντες και υπέσχοντο δουλεύσειν…»
Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»
Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
O Σφραντζής, περιγράφοντας στο χρονικόν του τους Αρβανίτες – τους οποίους αποκαλεί ‘Αλβανίτες’ – λέει:
[39.8] «Ἔτι δὲ καὶ τὸ κάκιστον καὶ ἀφελέστατον γένος τῶν Ἀλβανιτῶν, καιροῦ λαβόμενον τῆς ὑπολήψεως καὶ ἁρπακτικῆς αὐτῶν γνώμης ἁρμοδίου, τί οὐκ ἔπραξαν ᾒ τί οὐκ εἰργάσαντο κακόν; Ἀπιστοῦντες γὰρ δὶς τοῦ σαββάτου, ἀπὸ τὸν ἕνα τῶν αὐθεντῶν εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο· καὶ κάστρα, ὡς ἡ ἐκείνων γλῶσσα, εἰς κεφαλατίκια ἀπῄτουν, εἰ δ’ οὖν, εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τὸν ἕτερον τῶν δεσποτῶν ὁμοίως. Διὰ μέσου οὖν, εἴ τι ἆρα καὶ εὕρισκον τῶν ἀθλίων τάχα Ῥωμαίων, ἀλλὰ δὴ καὶ τῶν Ἀλβανιτῶν καὶ συγγενῶν πολλάκις καὶ οἰκείων αὐτῶν, πάντα διηρπάζοντο καὶ ἠφάνιζον. Ἐγένοντο δὲ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὅτι τὶς ἀξίως αὐτὰ θρηνήσειεν;»
Ο ψευδοσφραντζής, Μακάριος Μελισσηνός/Μελισσουργός, στο Maius, αντικαθιστά τον προσδιορισμό “αφελέστατον” με το “ανωφελέστατον”, για τους Αλβανίτες.
Τί σας θυμίζει η παραπάνω περιγραφή;
Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”
Albanensium λοιπόν.
Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν…μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;
Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα (στα αλβανικά ‘Αρμπερία’) στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ’ ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.
Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»
”’Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν αλβανικά φύλα που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. ””
Σε μικροτερο η μεγαλυτερο βαθμο η επιμειξεία αυτη ειχε συντελεστει ήδη στη παραλια
Αλβανια από οπου προέρχοντε οι περισσοτεροι Αρβανιτες.
Για αυτο και παρα τις οποιες ιδιαιτεροτητες τους [ και οι Μικρασιατες και οι Κρητικοι και οι Ποντιοι εχουν ιδιαιτεροτητες]
ειχανε εξαρχης ελληνικη συνειδηση.
Οποτε οι Αρβανιτες στη καταγωγη τους ηταν οταν εισηλθαν στον ελλαδικό χώρο τοσο Αλβανοι οσο και Ελλήνες.
Οποτε δεν εξελληνιστηκαν απλά επηρεαστηκαν ακόπμη περισσοτερο από τους Ρωμιους του ελλαδικού χώρου.
Οι περισσοτεροι πάντα.
””Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»)””’
Σωστά.
Αλλά οι Βενετοί πολύ συχνα τους χαρακτηρίζουν και ως ”Γκρεεκς Αλμπανιανς” και ως Γκρεεκς σκέτο.
”Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από το Εμπόλεμο. Δεν ισχύει αυτό που λες”
Οσο παραιτηθηκς και η Αλβανια βρε Αλή.
H Aλβανία κύρυξε πρώτη τον πόλεμο στην Ελλάδα.
Ο Χοτζα κατήργησε ΟΛΕΣ τις αποφάσεις των προηγούμενων καθεστώτων
αρα και το εμπόλεμο
και η μετακομουνιστική κυβέρνηση το 1992 αν δεν κάνω λάθος
κατήργησε ΟΛΕΣ τις αποφάσεις του ΚΚΑ αρα και την αρση του εμπολέμου.
””Στις 12 Οκτωβρίου 1913 ο Εσάτ πασάς συγκρότησε στο Δυρράχιο
τη λεγόμενη «Γερουσία τής κεντρικής Αλβανίας» ως αντίβαρο στην κυβέρνηση τής
Αυλώνας. …..¨¨¨
Εδω βλεπουμε οτι οι περισσοτεροι κατοικοι της κεντρικης Αλβανιας
δεν θελανε να ενταχθουν
σε μια ανεξαρτητη Αλβανια
οπως ειχε αυτα ανακυρυχθει μολις στην Αυλωνα.
Ας δουμε τι θελανε …..
¨¨Το κύριο αίτημά τους ήταν η απομάκρυνση τού «γκιαούρη» ηγεμόνα Wied και η
εγκατάσταση στον αλβανικό θρόνο μουσουλμάνου πρίγκιπα.
Το σύνθημά τους ήταν
«Dum babën» (στη διάλεκτο τής κεντρικής Αλβανίας σημαίνει «Θέλουμε τον πατέρα
μας», δηλ. τον σουλτάνο)
18¨¨¨¨
Εδω βλεπουμε οτι θελανε για αρχηγο τους τον Οθωμανο αυτοκρατορα
τον οποιο αποκαλουσανε »’μπαμπα»’ τους,
οπως ακριβως κανανε και οι Ανατολιτες Τουρκοι
¨
¨¨Οτιδήποτε σχετιζόταν με το ανεξάρτητο αλβανικό κράτος, οι ισλαμιστές το θεω-
ρούσαν βέβηλο προς τη θρησκεία τους. Σε κάθε περιοχή, πόλη ή χωριό που καταλάμ-
βαναν, κατέβαζαν την αλβανική σημαία
και ύψωναν την τουρκική.¨¨
Εδω εχουμε τα αισθηματα τους τα οποια ηταν πρωτα
φιλοοθωμανικα-φιλοτουρκικα
και δευτερευοντως φιλοαλβανικα η οτιδηποτε αλλο..
¨Από την πρωτεύουσα τού κράτους,
στην οποία κυμάτιζε η τουρκική σημαία,
απηύθυναν χαιρετισμό στον σουλτάνο,¨¨¨
Δηλάδη οι κατοικοι της κεντρικης Αλβανιας ,η πλειοψηφεια τους,
υψωσανε οχι την αλβανική
αλλά την τουρκικη σημαια
στο Δυρραχιο
κανοντας το και πρωτευουσα του κρατους τους.
Εξαιρώντας λιγοστά λάθη
όπως ότι το Βούνο Χειμάρας ,το Τρεβλαζερι Αυλώνος , ηταν αμιγώς ελληνόφωνα ενώ ήταν διγλωσσα λιγότερο η περισσότερο.
η ότι ο Παντελεημωνας και το Σιγιάννι ήταν αμιγλως ελληνοφωνα
ενώ ηταν διγλώσσα ,
Η οτι το Λαζαρατι ήταν διγλωσσό ενώ τα ελληνικα εκεί ήταν απλά δεύτερη γλωσσα, κατά τα άλλα αντικατροπτίζει την γλωσσολογικη αλήθεια της εποχής.
Λάθος επίσης που παρουσιάζει όλη την περιοχή της Πρεμετης ως δίγλωσση
ενώ ήταν κυρίως αλβανόφωνη και δευτερευόντως δίγλωσση σε ορισμένα μόνο χωριά …….
Κατά τα άλλα πολύ χρήσιμος και αναλυτικός χάρτης
https://zsgiannina.gr/wp-content/uploads/2018/01/883.2-Carte-Glottologique-d-Epire.jpg
Γενικά Αλη αυτο που βλεπεις στη Νοτιο Αλβανια [πρασινο κοκκινο και κιτρινο χρωμα]
συνεβαινε και πριν αιωνες στην παραλια Αλβανια ,τον χωρο απο τον οποιο κατηλθαν οι Αρβανιτες
https://myfilesrepository.files.wordpress.com/2018/10/crispi-memorie-storiche-di-talune-costumanze-appartenenti-alle-colonie-greco-albanesi-etc-page-81.jpg
Η παραπάνω εικόνα παρουσιάζει το εξώφυλλο και μία εσωτερική ελίδα από ένα βιβλίο που εκδόθηκε από τον Αρμπερέση Giuseppe Cripsi το 1853. Όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο ο G. Crispi αποκαλεί Αρμπερέσηδες Ελληνο-Αλβανούς, ενώ και στην εσωτερική σελίδα αναφέρεται στο όνομα της Ελλάδας της σπουδαίας (“il nome solo della Grecia e grande”).
“Σε μικροτερο η μεγαλυτερο βαθμο η επιμειξεία αυτη ειχε συντελεστει ήδη στη παραλια
Αλβανια από οπου προέρχοντε οι περισσοτεροι Αρβανιτες.”
Από πού προκύπτει ότι οι Αρβανίτες προέρχονται από τα παράλια της Αλβανίας;
“ειχανε εξαρχης ελληνικη συνειδηση.”
Διαφωνώ. Κάποιοι ίσως. Στο σύνολο τους σίγουρα όχι.
“Οποτε δεν εξελληνιστηκαν”
Διαφωνώ. Οι πηγές άλλα λένε.
“Αλλά οι Βενετοί πολύ συχνα τους χαρακτηρίζουν και ως ”Γκρεεκς Αλμπανιανς” και ως Γκρεεκς σκέτο”
Καμία αντίρρηση. Εγώ αναφέρομαι στην προέλευση, όχι στη θρησκεία ή στην κουλτούρα κ.α.
“Ο Χοτζα κατήργησε ΟΛΕΣ τις αποφάσεις των προηγούμενων καθεστώτων
αρα και το εμπόλεμο
και η μετακομουνιστική κυβέρνηση το 1992 αν δεν κάνω λάθος
κατήργησε ΟΛΕΣ τις αποφάσεις του ΚΚΑ αρα και την αρση του εμπολέμου.”
Αυτό ωφείλω να πω ότι δεν το γνώριζα.
“ο Παντελεημωνας και το Σιγιάννι ήταν αμιγλως ελληνοφωνα
ενώ ηταν διγλώσσα ,
Η οτι το Λαζαρατι ήταν διγλωσσό ενώ τα ελληνικα εκεί ήταν απλά δεύτερη γλωσσα, κατά τα άλλα αντικατροπτίζει την γλωσσολογικη αλήθεια της εποχής.
Λάθος επίσης που παρουσιάζει όλη την περιοχή της Πρεμετης ως δίγλωσση
ενώ ήταν κυρίως αλβανόφωνη και δευτερευόντως δίγλωσση σε ορισμένα μόνο χωριά …….”
Το Παντελεΐμον είναι τσάμικο χωριό, το Σίγιαν δεν είμαι σίγουρος. Το Λαζαράτι σίγουρα δεν ήταν δίγλωσσο. Για την Πρεμετή έχεις δίκιο. Μόνο 2 χωριά είναι επισήμως αναγνωρισμένα ως ελληνικά, και έχει και μερικά χωριά βλάχικα.
“Όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο ο G. Crispi αποκαλεί Αρμπερέσηδες Ελληνο-Αλβανούς”
Δεν λέει ακριβώς αυτό. Λέει “οι ελληνοαλβανικές αποιίες” και στη διπλανή σελίδα λέει για τις αποικίες στη Μεγάλη Ελλάδα.
””Από πού προκύπτει ότι οι Αρβανίτες προέρχονται από τα παράλια της Αλβανίας;”’
Aπό τις παραδόσεις τους καταρχήν και από αλλα στοιχεία αν θες στα παραθετω.
Για το Λαζαρατι αυτο εγραψα κι εγω οτι η ελληνικη ηταν απλα δευτερη γλωσσα.
Το Παντελειμονι ηταν εν πολλοις διγλωσσο και γιατι ηταν τσαμικο και γιατι περιβαλοτανε από ενα σωρο ελληνοφωνα χωριά
το αυτό και για το Σιγιανι.
””Καμία αντίρρηση. Εγώ αναφέρομαι στην προέλευση, όχι στη θρησκεία ή στην κουλτούρα κ.α”
Υπαρχουν αναφορες που εχουν εθνικη σημασια δηλαδη σημασια του Ελληνοαλβανος ηδη πριν 500 χρόνια
Δέκα χρόνια πήδημα και διυλίζετε τον κώνωπα
Τα πρώτα 99 χρόνια είναι δύσκολα
Καμια σχεση Ευσταρτιε.
Η Ασυνεχεια των Ελληνων ειναι απο τα κυρια αφηγηματα αυτων που μας ..ηδάνε οπότε πρεπει να ασχοληθουμε με αυτό.
Εκτος και αν νομιζεις εσύ οτι μόνο το οικονομικό ειναι το πρόβλημα.
Με αυτο το πλευρο να κοιμασαι
Δεν αναφερομαι στον Αλη ,για να μην παρεηξγουμαστε
αλλα στη γενικοτερη συζητηση περι συνεχειας η ασυνεχειας η οποια εχει μεγαλη σημασια
οχι για μενα αλλα για αυτους που μας κυβερνανε
“Aπό τις παραδόσεις τους καταρχήν και από αλλα στοιχεία αν θες στα παραθετω.”
Δεν συμφωνώ. Αλλά θα με ενδιέφερε όποιαδήποτε πηγή έχεις.
“Υπαρχουν αναφορες που εχουν εθνικη σημασια δηλαδη σημασια του Ελληνοαλβανος ηδη πριν 500 χρόνια”
Άλλο το έθνος και άλλο η φυλετική καταγωγή ή η προέλευση. Το έθνος δεν ταυτίζεται με τη φυλετική καθαρότητα. Αυτό ισχύει για όλους βέβαια, είτε είναι Έλληνες είτε Αλβανοί είτε οτιδήποτε.
¨¨Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο “Athenes, Ancienne et Nouvelle” του Guillet de la Guilletiere, 1676, σελίδα 89.
Ils sont en par……. Magnottes sont sur mer…”
Ας το μεταφράσουμε…
Ενα μέρος τους προέρχεται … απ’ τα μέρη που είναι κοντά στην Απολιμένα και την Σαπόζα κι ένα άλλο απ’ την περιοχή της Ηπείρου κοντά στα βουνά της Χειμάρας. Είναι γενναίοι απ’ την φύση τους, αποφασιστικοί κι ακούραστοι…..¨¨
Το όνομα Απολιμένα είναι στην πραγματικότητα μια παραφθορά του ονόματος της αρχαίας Απολλωνίας (η Πογιάνας η Μπογιάνας). Κι αυτό σημαίνει πως ένα μέρος των Αρβανιτών της Αττικής προερχόταν απ’ την περιοχή η οποία σήμερα έχει το, λατινικό και σχεδόν Ιταλικό, όνομα Φίερι.
Το όνομα Σαπόζα είναι στην πραγματικότητα η Σόπεζα στην σημερινή κεντρική Αλβανία, βόρεια της πόλης Φίερι. Το αρχαιότερο όνομα της ήταν Σπαλάτο ενώ σήμερα λέγεται Κριεκούκι κι αποτελεί τμήμα της περιοχής της Μουζακίας.
Και από τις παραδόσεις Αλη ….Αυτό ειναι επίσης σημαντικο.
“Οποτε δεν εξελληνιστηκαν”
Διαφωνώ. Οι πηγές άλλα λένε.
Αλη όσοι έρχονταν στον ελλαδικό χώρο ,συμφωνα με τις μαρτυριες,
διαφέρανε από τους ντόποιους πάρα μα πάρα πολύ
με μικρη εξαιρεση τους Ρωμαίους που ειχανε αρκετες μεν διαφορές αλλα και ομοιότητες με τον ντοπιο πλυθησμο.
Μόνο μία μια ομάδα ανθρωπων εχει υποθεί οτι ηταν ”σχεδον όμοιοι” με τους ντόπιους.
¨Ο Γενικός Προνοητής του Μοριά, Jacomo Barbarrigo, έγραψε τον 1479
αναφερομενος στους κατοικους του Μωρια ντοπιους και νεοφερμενους…
«Οι Αλβανοί και οι Γραικοί δεν είναι παρά ένας μόνος λαός που μισεί κάθε ξένο»
Οταν λεει Αλβανοι αναφέρεται στους αμιγώς αρβανιτόφωνους και τους διγλώσσους νεοφερμενους
και οταν λεει Γραικοι ,στους ντόπιους αμιγως ελληνοφωνους-γραικοφωνους του Μωριά .
Οταν λεει »δεν ειναι παρα ενας λαος»
εννοει ασφαλως
την πολιτισμική ομοιότητα
των δυο αυτών ομάδων
επιλύδων αρβανιτοφωνων και διγλώσσων
και ντόπιων ελληνοφώνων ακριβως γιατι οι πρωτοι ειχανε ερθει απο τα παραλια της
παλαι ποτε ημιελληνικης περιοχης ¨¨ Νεας Ηπειρου¨¨.ή Ελληνικης Ιλλυρίας.
Δεν μπορεί οι »Αλβανοί» αυτοί
να ήταν μόνο αρβανιτόφωνοι
η να μην ξερανε ¨¨γρι ελληνικᨨ
η να φοράγανε διαφορετικά ρούχα απο τους ντόπιους
και να χανε τοσο διαφορετικες παραδοσεις ηθη και εθιμα
δηλαδη να ειχανε τοσο διαφορετικο πολιτισμικο υποβαθρο απο τους ντοπιους,
και παρόλα αυτά να τους περιέγαφε ο Βενετός
ως »’έναν λαό».
Δεν γινεται.
Αρα είχανε πολλές πολιτισμικες ομοιότητες
και το κυριοτερο
ειχανε κοινη συνείδηση [ »’ένας λαός»’ οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ]
και μαλιστα ¨¨μισουν καθε ξεν﨨¨
δηλαδη δεν βλεπανε ο ενας τον αλλο σαν ¨¨ξεν﨨 πραγμα που λεει παρα πολλα
για τη συνειδηση και τη καταγωγη των περισσοτερων Αρβανιτων.
“αλβανικό διαβατήριο δεν έχουνε; Αν έχουνε, είναι εθνικά Αλβανοί. ”
Δεν είναι εθνικά Αλβανοί. Είναι Αλβανοί Πολίτες (Αλβανοί Ηπήκοοι), ΌΧΙ εθνικά Αλβανοί.
Το Πρωτόκολλο της Κερκύρας έχει περιπέσει σε αχρησία και έχει ακυρωθεί από άλλες συνθήκες.
Με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας της 17/12/1913, οι Βόρειες περιοχές της Ηπείρου μετονομάστηκαν «Νότιος Αλβανία», οι δε Έλληνες Ηπειρώτες «Ελληνική Μειονότητα».
Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας.
Η οριστική επιδίκαση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία, επικυρώθηκε στις 27/11/1925 με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που υπογράφτηκε από τους: Στρατηγό Pietro Cazzera (Ιταλός), Συνταγματάρχη I.A. Ordioni (Γάλλος), Αντισυνταγματάρχη F. Giles (Βρετανός) και τον Έλληνα Αντισυνταγματάρχη Χρήστο Αβραμίδη.
Υ.Γ.1.
Ο άτυχος Γκούμας έβρισε τους διπλανούς του στο μαγαζί που βρισκόταν τότε στη Χιμάρα – και όχι Χειμάρρα – επειδή μιλούσαν αλβανικά και όχι το αντίθετο. Φυσικά αυτό δεν δικαιολογεί να τον σκοτώσουν κάποιοι εγκληματίες.
Οί σημερινοί Αλβανοί, η Αλβανία, καί πράσειν Άλογα.
Το Άλφα στην αλφαβήτα μας δεν είναι για φιγούρα…Αντιπροσωπεύει το Πρώτον την “Α” ή αλιώς Πρωτογενές ενέργεια δηλαδή, Πυρηνική-Ηλικακή ενέργεια. Aντιπροσωπεύει σύν τοίς άλλοις, τίς ακτίνες του φωτός, και το υγρό στοιχιο στη γη, Στην Ελλάδα έχουμαι τον Α ποταμό, τον ονομάζουμαι ΑΛΦΕΙΟ…επίσης όλοι έχουμε πράγματα με μεγαλύτερη τημή από άλλα, “τιμή Άλφα” που ονομάζουμε Τιμαλφή. Ο Καύκασος όπου ο ΖΕΥΣ έδεσε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ στα βράχια, είναι και αυτός το Α άλφα όρος στη γή, “Καύκα….- σος” αυτό εννοεί “κορυφή” εκεί κοντά, ήταν και η ALFANIA Δωρικά όμως, το δίγαμα προφέρωταν ελαφρώς σαν …B, και σήμερα, λέμε ΑΛΒΑΝΊΑ. ALFA-NIA…..To NIA..ΑΠΟ ΤΗ ΛΕ ΞΗ “Δονία” (ή γή δονείται) Έτσι έχουμαι Μάκε-Δονία = η μεγαλύτερη ακτογραμή σε Μάκος της Ελλάδος. Επίσης Δουνιάς/ντουνιάς λέγεται η γης από τη δόνηση, οι Τούρκοι λένε Dόνερ στη διάλεκτο τους (γυρίζει) ΑΛΒΑΝΙΑ = Άλφα(δο)νία άσχετο τί αφήνουν να εννοεί σήμερα το όνομα Αλβανός οι σημερινοί Αλβανοί. Ού Τίς,…… αυτό ακριβώς εγειναν οι Αλφανοί του Καυκάσου, έχασαν την ταυτότητα τους, την ιδιότητα τους, την Πατρίδα τους… τον 5ο αιώνα μ.Χ. είχαν πέσει σε κατάθλιψη εάν ερωτούσες κάπιον “πώς σέ λένε” απαντούσε Ού Τίς επιδή όντως ένοιωθαν μηδαμινοί με δίχως πατρίδα, Οί Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στην Βαλκανική Χερσόνησο μαζί με τα κοπάδια τους (ώς κινητό κρεοπωλείο με φρέσκο κρέας για τον Οθωμανικό στρατό) το 12ο αιώνα ΜΧ, Ώς σήμερα ακούμε γιά Καυκάσια παρουσία και, ό Κολοκοτρώνης: “Τουρκαλβανοι” Οι τούρκοι επίσης ονόμασαν τους ALFANOYS του Καυκάσου Από το “Ού Τίς” που έλεγαν καί τήν Περσική ονομασία Άρράν που ονόμαζαν την Αλβανία του Καυκάσου, (άνυδρη γη) Αρναούται, κοινώς Αρναούτηδες…. Αρράν + Ού Τίς = Αρναούτης Στόν Τρωικό πόλεμο με τους Τρώες πολέμησαν οι Αλφανοι, . Eπίσης, στην εκστρατία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή, με τους Πέρσες πολέμησαν, 400 χρόνια με τους Τούρκους, καθώς επίσης, και στόν πρώτο καί δεύτερο παγόσμιο πόλεμο είδαμε τα καμώματα τους…. Οι Αρβανίτες όμως, κατάγονται από την πόλη “Αρβάντ” ΆΡΑΔΟΣ πόλη στη Συρία σε ένα ομώνυμο νησί της Μεσογείου. Το όνομα Αράδιος αναφέρεται στην Βίβλο ως ό γεννήτορας των Αραδίων, (Αρβανιτών) Σήμερα Είναι το μόνο κατοικημένο νησί στη Συρία. Σε όλες της Ανατολικές Δωρικές διαλέκτους (σημιτικές) το όνομα ΆΡΑΔΟΣ γείνετε ARWADOS καί συνπτυγμένα λακωνικά, ARWAD….KAI, πίσω στην Ιωνική που μηλάμε σήμερα λέγετε, ΑΡΒΑΔ. από το ΑΡΒΑΔ ο Αρβα-νίτης* Νίτη ωστόσο, ονομάζομαι τον κατ’εμάς μέ Νού άνθρωπο. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, = ο φέρων νού ‘Ελλην από την περιοχή του Αρβάδ. Τήν εποχή εκείνη δεν ήταν όλοι Ομονοούντες στό χώρο αυτό, Έλληνες μέν και oi άλλοι, μέ ανατολική νοοτροπία δε, Σημίτες Έλληνες. Για’ αυτό τελικά από τiς έριδες και συνεχείς πολέμους οι σημερινοί Αρβανίτες ανανγάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους ή, οι περισσότεροι από αυτούς τέλως πάντων καί ήρθαν στην σημερινή Ελλάδα και Κάτω Ιταλία (μεγάλη Ελλάδα) Στά Κύθηρα υπάρχουν (πριν τον πόλεμο τουλάχιστον υπήρχαν) οικογένιες με επίθετο “Νίτης” Εξάλλου, την κραταιά “GREEK” καταγωγή τους οι Αρβανίτες την έχουν αποδείξει στα πεδία των μαχών με Γέρα (διακρίσης) Πως μπωρει οι Αλβανοί να είναι όμοροι τους?
Τi μάς λέει ένα αρχαίο Ατικό ρητό?
‘Έθος αρχαιότατον εστί τοίς Ελλησι, Αλλήλοις ερίζειν καί ούποτε ομονοείν”
Συρία από το Σείριος όλα Ελληνικά.
Οι Αλβανοί δεν προέρχονται από τον Καύκασο. Είναι άλλοι οι Αλβανοί του Καυκάσου και άλλοι οι Αλβανοί της Ιλλυρίας. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς λαούς, με διαφορετική καταγωγή και γλώσσα.
Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή. (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β)
Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι.
Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.
Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)
Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:
«Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)
Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:
«Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις – Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)
Αξίζει να πούμε εδώ ότι κίνηση έγινε από την Ιλλυρία προς τον Καύκασο και όχι το αντίθετο – «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)
Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.
«Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)
«Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)
Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)
Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, δημιούργησαν την πόλη τους. Αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)
Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.
Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί.
«Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)
«…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί – και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)
«Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)