Πνευματικά τα αίτια της κρίσης μας

Δεν είναι γνωστό (σε μένα τουλάχιστο) πού σταματά η ανθρώπινη ελευθερία και πού, πότε, αρχίζει η Θεία Πρόνοια. Επικαλούμαστε τη Θεία Πρόνοια όταν δεν έχουμε άλλη εξήγηση για μια ευνοϊκή υπέρ μας εξέλιξη. Εφόσον, όμως, είναι γνωστό ποιος είναι ο Άρχων του κόσμου τούτου, πιστεύω δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τον γήινο αγώνα και να περιμένουμε τη σωτηρία αποκλειστικά από την Πρόνοια, είτε μας απασχολεί είτε όχι το ερώτημα αν είμαστε ή όχι “περιούσιος” λαός.
Η αξία της Παλαιάς Δαθήκης δεν βρίσκεται στο αν είναι “εβραϊκή” ή όχι, όπως ας πούμε οι αρχαίοι τραγωδοί αν ήταν Έλληνες ή όχι, ή αν ο Σαίξπηρ ήταν Άγγλος ή όχι. Έλληνες ή Άγγλοι, το θέμα είναι δευτερεύον.
Μια στοιχειώδης γνώση της σκέψης του Ρενέ Ζιράρ τοποθετεί τα πράγματα στις σωστές τους (σε μένα τουλάχιστο) διαστάσεις.
Αυτά τα κείμενα διαγράφουν και φωτίζουν την πολιτισμική πορεία της ανθρωπότητας, την προσπάθεια του είδους να ξεπεράσει τη φονική του φύση και με πρότυπο τον Ιησού να προσεγγίσει την ουράνια Πολιτεία, κατανικώντας τον αρχιφονιά Άρχοντα του κόσμου τουτου.

Αγαπητέ Ροδίτη, πράγματι η γόνιμη πνευματικά σκέψη του Rene Girard με την εισαγωγή της έννοιας της “θυματοποίησης” ως την αρχή και αφετηρία του θρησκευτικου φαινομένου στον άνθρωπο( κατ εμέ τον ” μεταπτωτικό”), ερμηνεύει ικανοποιητικά αν οχι τη φύση παντως την ταση του ανθρώπου, αφ’ ενός να διακρινει το Καλό απο το Κακό, αφ ετερου να επιλεγει ως ” καλό καγαθό “, οχι το λιγώτερο κακό, που θα ήταν το αναμενομενο, αλλα να μαθαινει να “μιμείται” μεσα απο τρία διακριτά ομοκε τρα επίπεδα, την Θυσία! Αυτή η “Μίμηση” του Χριστού, που ειναι η Θυσία,ειναι το τρίτο σταδιο – επίπεδο , απο τα τρία. Τα άλλα δυο σταδια- επιπεδα είναι η Λατρεία και η Θρησκεία! Με η χωρίς εισαγωγικά οι Τρείς αυτες πνευματικές περιοχές η χρονικές περίοδοι στη ζωη του Ανθρώπου, είτε σε ατομικό-προσωπικό, είτε σε συλλογικό- κοινωνικό επίπεδο, οδηγουν σε αυτό που οριζεις σωστά ως ξεπερασμα του “Ζώου” και την ανοδο στη Ανω Πόλη! Μόνο που το σωτηριωδες αυτό “ξεπερασμα” δεν το καθορίζει ουτε η φύση, ούτε η θεληση, ούτε καποια θεϊκή ειμαρμένη! Εδώ εγκειται και το μυστικό της κατανοησης της Παλαιας Διαθήκης: Πώς ενώ μιλαει τη μονοθεϊστική θρησκευτική γλώσσα, με όρους πτωτικοτητας, φθαρτότητας και σαρκικότητας, της Ειδωλολατρίας, εν τούτοις “δειχνει” πρός Κατι η μαλλον προς Καποιον περαν του Κόσμου και της Δημιουργίας! Κύριο αλλα και Δούλο, Αποστέλλοντα αλλα και Άγγελο, Πατέρα αλλα και Υιό!

Kύριοι ψυχραιμία, σας θίξαμε την ιερή παρακαταθήκη των …”αφεντικών” σας και πέσατε να με φάτε.

Αλλά με τις ανοησίες του Άντη, τις ασυναρτησίες του Πέτρου και τους …ψόγους του Ανδρέα, όχι μόνον δεν πείθετε εμένα, αλλά ούτε το ίδιο το …ακροατήριό σας. Τουλάχιστον με διασκεδάζετε, αφιλοκερδώς μάλιστα. Μα σοβαρολογείτε τώρα; Σιγά μην σας φοβηθώ και σπεύσω να αναιρέσω, άλλη δουλειά δεν είχα. Αυτές οι ενοχές και οι απειλές κλπ είναι κόλπα των Ιουδαίων. Λίγη σοβαρότης παρακαλώ!

Και αν είναι δυνατόν να ανατρέχετε σε ποιόν, μα στον Girard(;) για να τεκμηριώσετε την αξία της Π.Δ. Toν Girard που με …διασταλτικό τρόπο (μέσω της μιμητικής του θεωρίας και αυτής του “αποδιοπομπαίου τράγου”) τολμάει και ερμηνεύει την Σταύρωση Του Θεανθρώπου ως ένα “καθαρά ανθρώπινο γεγονός”, που δεν έχει καμμία σχέση με την λύτρωση των ανθρώπων από την αμαρτία; Και όλα αυτά για την Π.Δ. που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αμφίβολης ιστορικώς αξίας εβραϊκό κείμενο το οποίο προφανώς όπως ήδη εξήγησα μας αφορά ΜΟΝΟΝ στο μέτρο που σε αυτήν αναφέρεται η Καινή Διαθήκη για συνδετικούς καθαρά λόγους.

Εγώ κύριοι ας πιστεύετε ότι θέλετε, οι νεοέλληνες στην προπέτεια και την αμετροέπεια είστε πρωταθλητές, ΔΕΝ είμαι ούτε νεοειδωλολάτρης ούτε “εθνικός”. Αυτοί κι αν είναι για γέλια, αλλά μερικές φορές ομολογουμένως εσείς οι θρησκόληπτοι δογματικοί με τα θυμιατά, τους συναγωνίζεσθε επάξια. Είμαι Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος διότι αυτή είναι η ιστορική μας παράδοση. Είμαι αρχαιομαθής, αρχαιολάτρης και Χριστιανός. Και ο Χριστιανισμός αρχίζει με τον Χριστό όχι με τον Αβραάμ την Σάρα και το λοιπό κακό συναπάντημα.

Αφήστε δε που η Π.Δ. στην ολότητά της σχεδόν δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σιχαμερό ρυπαρογράφημα γεμάτο φόνους, κλεψιές, μοιχείες, πονηριές, πορνείες, επιμειξίες, και ένα σωρό άλλα απίστευτα πράγματα τα οποία δεν μας διδάσκουν και δεν μας αφορούν ως Έλληνες και Χριστιανούς.

Γι’ αυτό όσο και να …σκούζετε η Π.Δ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά εβραϊκή …εφεύρεση και κακώς ενοχληθήκατε υπερασπιζόμενοι τους δεδηλωμένους εχθρούς τόσο των Ελλήνων όσο και της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως. Όμως καμμία έχθρα και αντιπάθεια. Όταν εσείς είστε συντεταγμένοι στην λογική του “οφθαλμός αντί οφθαλμού” εγώ απλώς σας γυρίζω και το άλλο μάγουλο. Έτσι διδάσκει ο Κύριος και μάλιστα ο Σωκράτης είχε κάποτε πει “εν τη απουσία μου επιτρέπω και να με δείρετε”. Ο Mεγαλοδύναμος θα σας φωτίσει -εύχομαι- να βρείτε κάποτε τον δρόμο σας. Αλλά και αν δεν τον βρείτε, τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι άξιοι για την Βασιλεία των Ουρανών.

– ἒσσεται ἦμαρ

Mα καλά άλλη δουλειά δεν έχεις βρε άνθρωπε του Θεού και ασχολείσαι με τον κάθε …τυχαίο του Διαδικτύου; Ούτε μισή ώρα δεν πέρασε τσούπ νάτος, ορθός καμαρωτός να δικαιολογήσει το μεροκάματο. Κατά τα άλλα, αν θέλεις να γράφεις έτσι να το κάνεις σωστά και στο εξής σε παρακαλώ να χρησιμοποιείς την ιστορική γραφή δηλαδή το (κακώς λεγόμενο) “πολυτονικό” και να μην μου αντιγράφεις από την βικιπεδία γιατί εκεί έχουν καταργήσει τα πνεύματα και τους τόνους ως αναχρονιστικά και έτσι καρφώνεσαι. Προσπαθώ να βοηθήσω, φαντάζομαι με καταλαβαίνεις. Άλλωστε και τα ιερά κείμενα κανονικά σε “πολυτονικό” είναι γραμμένα. Ή το ευκολότερο να γράφεις κεφαλαία και άτονα όπως οι αρχαίοι ημών. Δεν θα σε κατηγορήσω ότι φωνάζεις, αυτά περί “ιντερνετικού πρωτοκόλου” είναι ανοησίες των ιουδαιο-χριστιανών. Αυτά και σε παρακαλώ μην με κουράσεις άλλο, γιατί εδώ είναι μεσάνυχτα και πάω για ύπνο. Ξαναπιάνουμε το μαγκανοπήγαδο από αύριο πάλι σύμφωνοι; Νάσαι καλά!

To ζητούμενο είναι εφ’ όσον δηλώνουμε Χριστιανοί, να μιλάμε και συζητάμε πολιτισμένα χωρίς προσωπικές αναφορές, χωρίς φοβέρες, χωρίς απαξιωτικά σχόλια και κυρίως χωρίς δογματισμούς. Είναι προφανέστατη η προσπάθεια όλων σας σε αυτήν εδώ (ο Θεός να την κάνει) συζήτηση, να επιτεθείτε στον χαρακτήρα μου και να με απαξιώσετε ως συνομιλητή, αντί να παραθέσετε επιχειρήματα υπέρ της θέσεώς σας. Η δική μου θέσις είναι δεδομένη: Δεν “αντιπαθώ” την Π.Δ. Η αντιπάθεια είναι συναίσθημα πρός πρόσωπα. Η Π.Δ. είναι ένα κείμενο το οποίο εγώ τουλάχιστον ΔΕΝ μπορώ να δεχθώ στην ολότητά του, διότι ΔΕΝ με αφορά ως Έλληνα Χριστιανό Ορθόδοξο.

Στα σημεία εκείνα όπου η Κ.Δ. ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ κάνει ιστορικές αναφορές στην Π.Δ. προκειμένου να υπάρξει η απαραίτητη συνέχεια και σύνδεση, εκεί και ΜΟΝΟΝ εκεί, επαναλαμβάνω “αναγκαστικά”, διαβάζουμε, μελετούμε και πάντοτε σε εγρήγορση, διδαχόμεθα από αυτά. Ο Χριστός ήρθε και ανασκεύασε την εβραϊκή “θρησκεία” των Ιουδαίων από εθνοκεντρική, αποκλειστική και μισαλλόδοξη σε μία παγκόσμια πρόταση, διδαχή και αποδοχή της Αγάπης του Θεού ως σημείο αναφοράς και μίμησης του Καλού, προκειμένου να κληρονομήσουμε ΟΛΟΙ οι άνθρωποι την Αιώνια Βασιλεία των Ουρανών.

Τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με τον Ιεχωβά που κάνει …”συμβόλαιο” (με παράνομους όρους, άρα ανεφάρμοστο) με τους εβραίους και …διαλέγει εκείνους και μόνον εκείνους ως “περιούσιο λαό” και τους υπόσχεται την γη της επαγγελίας και ένα σωρό άλλα φαιδρά όσο και ακατανόμαστα. Όχι μόνον από ιστορικής πλευράς η Π.Δ. είναι ένα άχρηστο κείμενο, αλλά και από ηθικής πλευράς αποτελεί μια συρραφή μύθων γεμάτων από απατεωνιές, φόνους, μαστροπίες, μοιχείες, επιμειξίες, βιασμούς, και ό,τι άλλο διεστραμμένο φανταστείτε, όλ’ αυτά διανθισμένα με μπόλικο αίμα -συνήθως αθώων- προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός (ποιών;) όχι Ελλήνων, όχι Χριστιανών αλλά ΚΑΘΑΡΑ των εβραίων, δηλ. η με κάθε τρόπο (ο σκοπός “αγιάζει” τα μέσα) κατάκτηση εδάφους για μόνιμη εγκατάσταση αφού βέβαια σφάξουμε τους ντόπιους. Δηλαδή ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα (και από το 1947 τουλάχιστον) στην Παλαιστίνη.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τα όσα φοβερά και τρομερά αναφέρονται μέσα στην Π.Δ. αλλά το ένα από τα κυριώτερα ερώτηματα -προς κάθε ενδιαφερόμενο- είναι: Αφού ο θεός των εβραίων στην Π.Δ. είναι ο Ιεχωβά μετά την έλευση του Ιησού Χριστού, την Διδασκαλία Του, την Θυσία Του, την Ανάστασή Του και την επικράτηση του Χριστιανισμού, τι απέγινε ο Ιεχωβά; Συνταξιοδοτήθηκε, μήπως πέθανε ή μεταλλάχθηκε στον Θεό τον Πατέρα του ΚΗΙΧ; Ρωτάμε ιερείς, ακόμα και Μητροπολίτες και “Θεολόγους” και απάντηση πειστική ΔΕΝ παίρνουμε. Αφού ήταν “θεός” πώς και στην Κ.Δ. είναι άφαντος; Πού πήγε, γιατί είναι χαμένος; Μα δεν είναι χαμένος, είναι παρών διότι είναι ακόμα ο θεός των εβραίων μέχρι σήμερα. Πώς λοιπόν εγώ θα δηλώσω πίστη και αφοσίωση και θα διδαχθώ από ένα βιβλίο όπου ο “θεός” μου είναι ο Ιεχωβά;

Και κάτι άλλο για να δείτε το ευτράπελον του πράγματος: Γιατί στα χριστιανικά κείμενα έχουμε ακόμα πλήθος αναφορών από την εβραϊκή θεματολογία όπως στο μυστήριο του Γάμου όπου ο ιερεύς αναφέρει “το δαχτυλίδι της Θαμάρ” και μετά εύχεται στην νύφη “μεγαλύνθητι ως η Σάρα” ή το άλλο (το απαράδεκτο) όπου στην ακολουθία των κεκοιμημένων ακούγεται το απαράδεκτο “εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι”; Τι δουλειά έχω εγώ ένας Ορθόδοξος Χριστιανός να αναπαυθώ μετά θάνατον στους κόλπους ενός μαστρωπού και ενός ψεύτη (παρουσίασε την γυναίκα του την Σάρα δήθεν ως αδελφή του και την εξέδιδε κανονικά στους Αιγυπτίους και στον ίδιο τον Φαραώ). Τα λέει η Π.Δ. (Γένεσις ΙΒ’ 11-19) για τα “αγαθά” που έπαιρνε ο Αβραάμ από τον Φαραώ τον ίδιον. Και ο γιός του ο Ισαάκ, τα ίδια έκανε με την δικιά του γυναίκα την Ρεβέκα την οποία “έδινε” στον βασιλιά των Φιλισταίων τον Αβιμέλεχ για το ουχί ευτελές ποσόν των χιλίων διδράχμων (Γένεσις ΚΣ’ 7-11)!

Αν είναι δυνατόν, να αναφέρονται τέτοια πράγματα σε ένα “ιερό” βιβλίο αλλά και πώς γίνεται εκείνη την εποχή (περίοδος Μινωϊκού – Μηκυναϊκού πολιτισμού) να υπήρχαν “δίδραχμα” στην Παλαιστίνη; Ανεξήγητα πράγματα. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να είναι Χριστιανικό πρότυπο ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, κλπ της Π.Δ. των εβραίων; Με απλά και λίγα λόγια: Πώς είναι δυνατόν ένα καθαρώς εβραϊκού ενδιαφέροντος και προέλευσης κείμενο να αποτελεί “παιδαγωγόν εις Χριστόν”; Και τελικώς σε ποιόν Θεό πιστεύουμε εμείς οι Χριστιανοί; Στον Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητή ουρανού και Γης κλπ, που αναφέρει το Σύμβολο της Πίστεως ή στον θεό των εβραίων τον Ιεχωβά;

Θέλετε να είστε κρυπτο-ακολουθητές της ψευδεπίγραφης και ανιστόρητης και μισανθρωπικής θρησκείας των εβραίων; Δικαίωμά σας. Έχετε διαβάσει τι λένε μέσα ΚΑΙ τα άλλα “ιερά” τους κείμενα; Συγκριτικά, η Π.Δ. είναι ημερολόγιο …Αρσακειάδος μπροστά σε αυτά. Μίσος, μόνον μίσος και τίποτε άλλο από απέραντο μίσος για κάθε τι χριστιανικό, για όλους όσοι είναι μη εβραίοι (goyim) και ειδικά για εμάς τους Έλληνες (γιατί θα εξεγείρει τα τέκνα της Σιών, αναρωτήθηκε κανείς;). Εμένα θα με συγχωρέσετε, δεν θα σας ακολουθήσω. Και όσο και αν με ψέγετε και με φοβερίζετε, αν θεωρείτε ότι είμαι “a la carte” Χριστιανός, ας είναι. Την Π.Δ. πάντως ΔΕΝ πρόκεται να την παραδεχθώ ως ιερό βιβλίο, αναγκαστικά και μόνον και με πολλή φειδώ, ως αναγκαία ιστορική (συνδετικά με την Κ.Δ.) αναφορά. Εξ’ άλλου μεγάλοι θεολόγοι, απόστολοι, Άγιοι της Εκκλησίας μας και ο ίδιος ο Χριστός με τα λόγια του συμφωνούν με την θέση αυτή.

Σαφώς και θα επανέλθω, αν έχετε αντιρρήσεις, με περισσότερες λεπτομέρειες, θα μου επιτρέψετε όμως να το κάνω από το επόμενο ΠΣΚ, βλέπετε ζω και εργάζομαι μονίμως εδώ και 30ετίας περίπου στις ΗΠΑ και εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια των Ελλήνων να “σκοτώνουμε τον χρόνο μας” αρκετή ώρα αφιέρωσα για να απαντήσω σήμερα. Μάλιστα, ταπεινά θα συμβούλευα αντί να ασχολούμαστε με αυτό το θέμα, καλύτερα να δώσουμε το βάρος στο ιδιαιτέρως ιδιάζον, πολύπλοκο και εσχάτως περιπλεχθέν δια “χειρός” της “Βουλής των Ελλήνων”, πρόβλημα του “Μακεδονικού”. Εκεί είναι “όλο το ζουμί” και γι’ αυτό θα κριθεί η δικιά μας γενιά από τους “αγέννητους νεκρούς” του Παλαμά . Φαντάζομαι να με αντιλαμβάνεστε, διότι με όσο το σεβασμό, η (επίσημη) Εκκλησία της Ελλάδος και εν γένει το “θρησκόληπτο τμήμα” της κοινωνίας μας, μάλλον ήταν απόντες από τον πρόσφατο αγώνα που αναμένεται να κορυφωθεί.

ΥΓ: Το σχόλο για το λεγόμενο “πολυτονικό” έχει να κάνει με το ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις με αρχαΐζουσες εκφράσεις. Αν όμως το κάνεις προκειμένου να έχεις πιθανότητες (να με εντυπωσιάσεις) καλύτερα να το επιχειρήσεις γράφοντας με την ιστορική γραφής της ελληνικής γλώσσας. Αλλιώς μια σωστή Δημοτική, αρκεί.

Φιλικά,

ΔΓΠ

Bλέπεις ότι δεν είσαι εντάξει (αστειεύομαι φυσικά!). Με βάζεις στην δύσκολη θέση να απαντήσω παρότι υποσχέθηκα να μην ασχοληθώ με το θέμα μεσούσης της εβδομάδος, καθώς άλλο ο επιούσιος και άλλο οι (πώς το είπες;) “ψυχοϋπαρξιακές αναζητήσεις”. Ευτυχώς εδώ είναι ακόμα πρίν τις 12 τα μεσάνυχτα οπότε δεν παραβιάζω τον λόγο μου και απαντώ με λίγα λόγια και σταράτα:

1. Λέμε πολλά αλλά για περίεργο λόγο εσύ και οι υπόλοιποι (που σιωπούν) στο δια ταύτα δεν μπαίνετε. Ας αφήσουμε λοιπόν την πολυλογία (με το συμπάθειο) η οποία ενίοτε αγγίζει το ευτράπελο (ακόμα να ξεπεράσω το σοκ του να πρέπει να θεωρώ τον René Girard πνευματικό μου ινστρούχτορα) και ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ ΜΟΥ πού έχω λάθος. Είναι ή δεν είναι η ΠΔ γεμάτη από ακατανόητα, απαράδεκτα και ανήθικα πράγματα. Εγώ λέω ότι ΕΙΝΑΙ. Μόνο στο Google να βάλεις την πρόταση “Αβραάμ μαστροπός” (Αbraham pimp) σου βγάζει 1,5 εκατομμύριο απαντήσεις. Δεν μπορεί κάτι τρέχει με αυτόν τον τύπο τον Abram που κατ’ εντολήν θεού έγινε Αbraham που μπήκε στην Αίγυπτο σαν ζητιάνος και έφυγε σχεδόν σαν βασιλιάς με καραβάνι ατέλειωτο και με δούλους στην κατοχή του παρακαλώ. Αποδείξτε μου εσείς ότι τον έχω …παρεξηγήσει. Η μήπως ο Δαβίδ δεν έστειλε τον Ουρία να πολεμήσει σε μάχη “πουλημένη” επίτηδες για να σκοτωθεί και να του πάρει την γυναίκα με την οποία είχε κάνει παιδί το οποίο μετά κατ’ εντολήν του προφήτη Nathan σκότωσε μέσα σε 7 μέρες. Ή μήπως οι κόρες του Λώτ δεν μεθάνε τον πατέρα τους το ένα βράδυ μετά το άλλο και …”πλαγιάζουν” μαζί του με την δικαιολογία “για να διασώσουν τον καρπό του”. Σε παρακαλώ τώρα, το τί λέει ο ένας και ο άλλος είναι αδιάφορα. Το θέμα είναι να εξηγήσουμε (πειστικά όμως) ΓΙΑΤΙ η ΠΔ ενδιαφέρει εμένα ένα Έλληνα Χριστιανό Ορθόδοξο. Ρωτάω, ρωτάω αλλά απάντηση ΔΕΝ παίρνω όπως και όταν ρωτάω ιερείς, θεολόγους, και πάσης φύσεως ειδικούς. Στην καλύτερη μου λένε ότι έτσι λέει η διδασκαλία και να πιστεύω χωρίς να ερευνώ. Λάθος! Ο ίδιος ο Χριστός αν ήταν εβραίος τότε γιατί έλεγε στους εβραίους “εσείς οι Εβραίοι” και ο “πατέρας σας ο Αβραάμ”. Γιατί μάλλον ΔΕΝ ήταν εβραίος αλλά Γαλιλαίος (και δεν μπαίνω στις χαζομάρες των “εθνικών” που τον βαφτίζουν “Έλληνα”). Πάντως, γιατί εμείς σαν Χριστιανοί δεν συνεχίσαμε να ακολουθούμε το Σάββατο και γιατί δεν κάνουμε περιτομή και πολλά άλλα. Διότι η συνέχεια της ΠΔ προς την ΚΔ διεκόπη με διδασκαλία του Χριστού. Σταματάω εδώ γιατί τα παραδείγματα ατελείωτα.

2. Κανείς εκτός από τον Θεό τον ίδιο την ώρα της Κρίσεως ή όταν φύγω και εγώ από αυτόν τον Κόσμο, δεν είναι τιμητής της δικής μου πίστης. Λέτε ό,τι θέλετε. ΚΑΜΜΙΑ μα ΚΑΜΜΙΑ σχέση δεν έχω με αυτούς της λεγομένης “Εθνικής θρησκείας” για την ακρίβεια ανάμεσα στην δικιά σας θρησκοληψία και την δικιά τους μανία προτιμώ τους θρησκόληπτους με τους οποίους τουλάχιστον μπορείς να προσπαθήσεις να κάνεις μια υποτυπώδη κουβέντα. Και στο ξαναλέω, ο Χριστιανισμός είναι ίσως η μόνη θρησκεία όπου (ειλικρινώς ζητώ συγγνώμη για τον νεολογισμό) ΝΑΙ μπορείς να είσαι “a la carte” μέσα σε κάποια λογικά όρια φυσικά. Και τούτο διότι ΟΥΔΕΙΣ εξ’ ημών ακολουθεί 100% το δόγμα, ίσως οι μοναχοί στο Άγιον Όρος, αλλά και εκεί δεν είναι σίγουρο (έχω συνομήλικο σχεδόν φίλο ο οποίος προ 20ετίας αποφάσισε να μονάσει και με τον οποίο τα λέω που και που, άρα κάτι ξέρω και ‘γω εκ των …έσω!). Και ναι έχω τις προ 50ετίας παραστάσεις από τον παππού και την γιαγιά και το δημοτικό να μου λένε για τα παραμύθια της ΠΔ αλλά κάποια στιγμή (δυστυχώς) μεγάλωσα και άρχισα να διαβάζω ελευθέρως και ανεξαρτήτως. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ΠΔ δεν είναι τίποτα άλλο από παραμύθια για μικρά παιδιά. Και ξαναλέω, μόνο ως σημείο αναφοράς, καθαρά για λόγους historical continuity που λέμε εδώ οι ντόπιοι, δηλαδή ιστορικής συνέχειας είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε όσα σημεία της ΠΔ συμφωνούν με την ΚΔ.

3. Η ΠΔ αφορά τους εβραίους, με τους οποίους (αφού τους γνώρισα καλά τα τελευταία 30 χρόνια εδώ στην εβραιοκρατούμενη Αμερική) αποφάσισα να έχω όσο το δυνατόν λιγώτερες σχέσεις (επαγγελματικά μόνον) και αυτές όσο μπορώ από μακρυά. Δεν επιθυμώ να πείσω κανέναν σας. Αλλά σας καλώ, προκαλώ και προσκαλώ να πιάστε ένα δυό τρία όσα εδάφια της Π.Δ. είναι κάπως “ακατάλληλα δι’ ανηλίκους” και να μου εξηγήσετε όμορφα, νηφάλια και Χριστιανικά πού και γιατί έχω λάθος επειδή δεν θέλω να τα ακούω καν. Σας έκανα αναφορά π.χ. στο μυστήριο του γάμου. Γιατί πρέπει η νύφη να ακούει για το δαχτυλίδι της Θαμάρ που της το έδωσε ο …πεθερός της μετά από μια γρήγορη ερωτική συνεύρεση στα πεταχτά και σε μια σκοτεινή γωνία του δρόμου γιατί δεν είχε να την πληρώσει για τις υπηρεσίες της με κανονικά χρήματα; Σας είπα και για την Σάρα και για τον Αβραάμ. Κλπ κλπ κλπ. Άσε που όλα αυτά τα μυθολογήματα της ΠΔ στερούνται πλήρως κάθε επιστημονικής αποδείξεως. Εμείς τουλάχιστον οι Έλληνες εκείνη την εποχή είχαμε τον Μινωϊκό (τέλος) και τον Μυκηναϊκό (αρχή) πολιτισμό. Και από τους δύο, έχουμε ένα κάρο αρχαιολογικά ευρήματα σε σημείο που δεν έχουμε πού να τα βάλουμε και τα φυλάμε σε κουτιά που σκονίζονται στα υπόγεια των Αρχαιολογικών Μουσείων (τα έχω δεί!). Οι εβραίοι, οι φουκαράδες, είναι να τους λυπάσαι. Από το 1947 που απέκτησαν το οικόπεδο δωρεάν, σκάβουν, σκάβουν και ξανασκάβουν έχει πέσει πολύ χρήμα ΑΛΛΑ δεν έχουν βρεί τίποτα αξιόλογο, σε σημείο που αρκετοί ειδικοί πλέον έχουν αποφανθεί ότι η ΠΔ δεν έχει καμμία ιστορική αξία και ότι τα γεγονότα και πρόσωπα που παρουσιάζονται μάλλον πρόκειται για αποκυήματα της …λαϊκής εβραϊκής φαντασίας.

Τέλος πάντων. Βίος ανεξέταστος ου βιωτός έλεγε ο Σωκράτης (μέσω Πλάτωνος) φυσικά. Εγώ εδώ είμαι πείσετέ με ότι εκτός από “ιδιάζουσα άρα άκρως ενδιφέρουσα περίπτωση” είμαι και λάθος. Σας δηλώνω με πάση ειλικρίνεια ότι θα μετανοήσω και θα σας ζητήσω και συγγνώμη. Αλλά πρέπει να με πείσετε πρώτα, όχι τόσο για μένα αλλά γι’ αυτούς που τυχόν διαβάσουν αυτή την συνομιλία χωρίς να παίρνουν θέση, ευθαρσώς και επωνύμως όπως εγώ.

Καλή βδομάδα!

β)
UNDERSTANDING WORSHIP AND
THE GOSPEL OF SALVATION
© 1999 by Orchid Land Publications
[10-10-99]
The title of this piece stems from a Calvinist article lacking the second word in its title. Where the Protestant concentrates on humans and their Salvation, the Orthodox concentrate first on worshiping the all-holy Trinity and then on Salvation. Where the Protestant concentrates on preaching to humans, the Orthodox accord more attention to Christ the Creator’s Offering of Himself (by Himself in us His members) back to the Creator in daily and weekly eucharistic Worship–i.e. His Offering in His human offerers of His perfect incarnate creaturehood to the uncreated God. So that the reader may see a giant difference in focus between Orthodoxy and most of the 28,000 kinds of Protestantism, nearly all literally interpreting the Bible (or rather certain parts of the Bible–codified, along with the Creed, by the Orthodox Church in the latter fourth century–that this or that group accepts).
To understand the three forms of Christianity, one Eastern and two Western–Orthodoxy, papal Christianity, and Denominationism–it is necessary to distinguish the content from the form that our premises and presuppositions impose on the content. The content is the Bible–though the three groups do not accept the same canon–within Denominationism, Luther effectively decanonized several New Testament books and relegated them to a sort of appendix at the end of this translation of the Bible into German. The same term will convey as widely different senses as the interpretative frameworks force it to mean. A good example is GRACE!
Some readers read only writings by authors of the same Faith as themselves; others find that comparisons and contrasts (the apophatic approach: what one kind is not) make understanding any given Faith more intelligible. Some readers concentrate on content–e.g. a list of Biblical verses–with no regard to the ways in which their premises about reality and religion mould and predetermine what the content means; these are the positivists. Others a more holistic interest in both form and content. Some readers are Gnostic–accepting that materiality and time (tradition) play no rôle in religion, and that the Incarnation and Resurrection are only appendages to the juridical Crucifixion. Others accept reality as it is, while yet others (since the sixteenth century) invent virtual realities determined by a will’s overruling what really is. And so on. It is very hard for you, dear Reader, to move out of whatever paradigm in the foregoing classifications you fall into. If you crave amazement, consider that (i) there are something approaching 28,000 forms of Denominationism that nearly all accept the Bible literally; (ii) that none of these interprets many parts of the Bible literally (including John 6:48-58); and (iii) those who stick “just to the Bible” are nevertheless often prone to innovate terminology unthinkable for the mind of a Christian living in the Greek-speaking Apostolic age–terms like dispensationalism, conditionalism, preteritism, theonomism, presuppositionalism, etc. (see below).
To come back to the title, it is unintelligible to the traditionalist how religious people can put the pulpit ahead of the altar, i.e. letting preaching Salvation to humans oust offering the creation back to the Creator–the only perfect Worship the Bible knows. Of course, the Old Testament recognizes that no creature is perfect enough to be offered to God more than as a token; but the Epistle to the Hebrews recognizes that this has changed since Jesus’s Birth and Life. To go a step further, no creature can offer a perfect creature even yet. Only members of Christ can offer Christ the perfect Oblation as a perfect act of Worship. This does not discredit the monastic Hour services or devotional services like Moliebens, Akathists, the Paraklesis, Trisagions, etc. so long as their authenticity is satellitic around the main Oblation. Only where Worship is primary is attention to Salvation a proper Christian concern, given that God is more important than ordinary human beings (that is, humans other than Jesus). It is important to note how a different paradigm, invented a dozen or fourteen centuries too late, can change people’s priorities.
For readers willing to start with words and rise above them to their meanings–to discern what they must mean in a given framework–comparison of one’s own beliefs with contrary, or at least very different, beliefs is a very rewarding pursuit. That pursuit is exemplified on a number of pages on this website. But an approach, different in a number of ways from the foregoing, is quasi-historical. It concerns itself with how a conceptual framework, one that predetermines what the words it accepts will mean–has come to be. We know that the Apostles and their successors lived and thought in a Greek-speaking framework. One can hardly doubt that God chose the time and place for revealing the true Faith at that juncture in history when Hebrew Palestine was washed over with a tide of Greek-language culture. (Tiberias, in whose neighborhood Jesus was brought up, was a Hellenistic center in Galilee.) It is an anachronism to import ideas first developed in frameworks (i) that were invented in the late thirteenth and fourteen centuries and (ii) whose form (if not their Biblical provenience) was a third-hand Aristotelianism developed out of Latin translations of Muslim and Jewish commentators in Cordova (whose second-hand Aristotelianism was of course built on earlier work in Damaskos and elsewhere).
Negatively, the absence in Mediæval philosophy and theology of the Greek-language concept inherent in enéryeia and energoûn resulted in a different concept of being from the ancient concept–as different as today’s view of matter, light, and life as energy is from the physical sciences of just a couple of centuries ago. Positively, ideas that led to viewing the divine Essence as the nearest thing Latin had to energy–actus, operatio–resulted in ideas wholly different from those of the Apostolic world–say, the view of Salvation as ontological incorporation into Christ’s Body and partaking of his Being. What had been distinguished in His Being and all beings–Essence and Energy (as in Salvation’s being a partaking of the uncreated Energy but not of the uncreated Essence of God) now got wedded. The Energy that the Latins viewed the divine Essence as was and is esse or existence (with reason a close second); the Energy that the Reformers and their followers viewed the divine Essence as was and is will. Orthodoxy went on appropriating (this is a technical term) Logos “Reason” and Sophia (“Wisdom” or practical reason) to God the Son in the New Testament manner; and will was not as strongly attributed to the Holy Spirit as in the Augustinian West–and is of course not superior to reason “logos,” but dependent on it.
To see the force of paradigms or presuppositional frameworks, consider why the Reformers found some things in the Old Testament that the rabbis hadn’t found there– predestination and even anti-iconism (at the time of Philo and Jesus, synagogue walls had pictures on them–though of course not portrayals of pagan gods)–as well as things the rabbis and Muslims alike extolled–emphasis on will and on the word or Book as well as Law (Torah and halakhah; shari’ah among the Muslims). Why did the Reformers find just those things that Islam agreed with Judaism on, as well as predestination–a tenet of Islam, which the rabbis didn’t find in their Bible. Was it because the Nominalist philosophers got their conceptual framework from Cordovan Muslims and Jews–which is its true origin? We are speaking of the framework that the Reformers formulated their thoughts in. The Latin scholastic got their Aristotelianism from the same source, but the Dominicans did not go as far down the road of Islamic theletism (volitionalism) as the Scotist-Ockhamists did. Many of the distinctive ideas of either party would have been impossible in the first centuries of the Christian era. The only element that was ancient in Reformation thinking was the Reformer’s Gnostic abhorrence of matter and time.
Of course, the Muslims and Jews approved of sacrificial Worship in principle, but it was no longer central–or even existent in Judaism after the final destruction of the Temple in Jerusalem (though it lingered on among the Samaritans). The Reformers might have found a rôle for matter and time (tradition) in Worship and Salvation in the Bible, but their Gnostic leanings precluded that. Not even the Incarnation–along with the Resurrection, the most anti-Gnostic events thinkable–could overrule the Gnostic leanings; so the Resurrection took second or third place to the juridical Crucifixion of our dear Savior, and the Incarnation became just a step toward the Crucifixion–or a most a revelatory breaking through with no ontological import.
The novel twist that Luther and Calvin came up with was virtual reality–reality by imputation, with will effacing being. Luther taught that a true believer remains a sinner but is “viewed as if” s/he is really righteous, as the benign will of God now overrules being (ontology); this is Luther’s simul justus simul peccator “at the same time righteous and a sinner.” Calvin “improved” on this virtual reality, much to Luther’s dismay, with the idea that the Lord’s Supper is not only not an act of Worship of God–as with Luther, it was reduced to the holy Communion of human believers–but that there is no ontological change in the gifts: Believing communicants receive the “virtue” (dýnamis or potential, not energy) of Christ’s Body as if they really had eaten His true Body. Calvinists even went further to proclaim that a “sacrament” or “ordinance” (both juridical terms in origin) had no value in itself–its only value residing in the necessarily accompanying word (verbum vel sermo); in fact, the verbum vel sermo is sufficient without accompanying “material” (mysteric or sacramental) “illustrations,” which continue to become ever less frequent among Denominationists other than among Campbellite groups and many Anglicans (who in America, now embrace a mutual acceptance, and apparently parity, of sacraments with the Lutherans). Of course, the East viewed the Creator-LOGOS–not, as generally in the West, as a Verbum vel Sermo with capital letters–no longer the Reason and Wisdom of God, but–as the Rational Principle of order in the cosmos that makes it intelligible and investigable (rather than “wordy”–as is clear in the opening verses of St. John’s Gospel–which uses the contemporary Philonic sense of LOGOS).
We have left the ancient Greek-language thought world far behind at this point. It is unimaginable that either Philo (let alone Epictetos) or Jesus or John or Paul could have thought in the late-Mediæval frameworks of the Western forms of Christianity. The verbal content of the Gospel has been remoulded and refashioned according to presuppositions and a conceptuology as foreign from the Apostolic world as you can imagine. Today, in the non- or anti-theological culture of four-point Fundamentalism, we run across new terminology even more remote from early thinking–dispensationalism, conditionalism, preteritism, theonomism, presuppositionalism, and yet more exotic -isms which it would be shameful to write down–that are embraced by people who reject the omoioûsion of the Creed because it isn’t “biblical”–people who baptize in the name of Jesus only and rarely mention the all-holy Trinity of the Apostolic Faith.
That’s were otherdox Christianity has come to, dear reader: It’s on the far left of Christianity, just as Oriental Orthodoxy is on the far right. The papal faith, with all of its additions and supplements to traditional Orthodoxy, is based on a form of scholasticism derived from Cordova; the Denominationist faith, with all of its subtractions from traditional Biblical Christianity, is based on a form of scholasticism noticeably closer to Cordovan Islam that Thomism. Neither really understands eneryeia and energoun in the New Testament the very words have been transmogrified in their translations–translations in which some Fundamentalists also render sarx (“flesh”) as “sinful nature”–a 100% Gnostic concept. Having lost the Apostolic bearings of Christianity and anachronistically transporting their latter-day ideas (e.g. words of Jesus that supposedly justify an indefeasible or at least indefectible and infallible papacy) back into the first-century Greek-speaking culture of the Apostolic New Testament (from which Luther rejected the books he didn’t agree with, placing them in a sort of Appendix at the end of his translation of the New Testament), the gulf separating Orthodoxy from those Mediæval inventions is too vast to cross. Given the unwillingness of Western Christians to return to the Faith of the Greek Scriptures and the Church of the seven ecumenical Synods, no union is, humanly speaking, foreseeable or thinkable. Those who view the situation otherwise are deluding themselves. The Church that Christ gave His promises to remains; those promises belong to patriarchate that broke off from the others with innovations nor to Reformers who made further innovations–all Mediæval inventions inconsistent with early Christianity. But if Christianity is rent asunder, the Christian Faith is not; the Orthodox Church guards that Faith in its plenitude: It is not rent; it is free of the heretical additions of the Latins and the subtractions (and additions) of the Denominationists.

Εκτιμώ την προσφορά σου και σε διαβεβαιώ ότι δεν είναι “είς μάτην”. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με τα όσα ενδιαφέροντα έστειλες, όμως αυτές τις μέρες (3η συνεχόμενη μέρα σήμερα για την ακρίβεια) εμείς εδώ στην συγκεκριμένη περιοχή των ΗΠΑ (δηλ. 20 χλμ ΒΔ του Σικάγο) υποφέρουμε έναν πολύ κρύο καιρό με θερμοκρασίες ρεκόρ -27 F (Φαρενάιτ) δηλαδή -32 C (Kελσίου). Αντιλαμβάνεσαι (όσο απίστευτο πλην όμως αληθινό) ότι τα πάντα έχουν παραλύσει και αναμένουμε αύριο το πρωί να …”ζεστάνει” λίγο καθώς η θερμοκρασία θα ανέβει στους +26 F δηλ. -5 C οπότε και θα τολμήσουμε να εξέλθουμε των οικιών μας. Μέχρι τότε, τα κεφάλια μέσα και χρόνος άπλετος για διαδικτυακές συζητήσεις:

Σχολιάζω ορισμένα εκ των όσων απέστειλες:

1ον) ” … Μόνο ηλίθιοι ή εξυπνάκηδες που απευθύνονται σε ηλίθιους δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι Εβραίοι στην Παλαιά Διαθήκη συμπεριφέρονται σαν Παγανιστές, και αυτό δημιουργεί την ηθική τους κατάπτωση… Και άρα ο,τι περιγράφει αισχρό η Παλαιά Διαθήκη το περιγράφει κατά το πνεύμα και την αντίληψη των ειδολολατρών μιμούμενων το παράδειγμα των ψευδών θεών τους{Βάαλ, Αστάρτης, κλπ) … ”

Για πολλοστή φορά ΔΕΝ έχω καμμία σχέση με τους “εθνικούς”, “παγανιστές” ή όπως αλλιώς αυτο-αποκαλούνται κλπ. Καλώς ή κακώς (καλώς δι’ εμέ) όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο (ως παιδί εννοώ) ήμουν ήδη Χριστιανός και δη Ορθόδοξος. Δεν θεωρώ αυτούς που επιμένουν στην “αρχαία, πατρώα, κλπ” θρησκεία ως σοβαρούς συζητητές, αλλά δεν τους χαρακτηρίζω ποτέ, ως “ηλιθίους ή εξυπνάκηδες” (και μάλιστα δις). Αν δεν κάνω λάθος, ως Χριστιανοί προσπαθούμε να πείσουμε τους πεπλανημένους και να τους φέρουμε στον Λόγο του Θεού, δεν χρησιμοποιούμε ύβρεις, κατάρες, προσβολές, δεν θέτουμε εκβιαστικά διλήμματα ούτε “δικάζουμε” (και καταδικάζουμε) όσους δεν πείθονται.

2ον) ” .. Μας έχουν τρελάνει οι παγανιστές με τις ανηθικότητες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Σοκάρονται τα παιδιά αυτά, με τις πράξεις των Εβραίων, ενώ οι ανθρωποφαγίες και οι αιμομιξίες της Ελληνικής μυθολογίας τους αφήνουν αδιάφορους. Η Παλαιά Διαθήκη, όμως, είναι μια Γραφή για σκεπτόμενους ανθρώπους… ”

Προφανώς και η αρχαία ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από ανηθικότητες, ίσως και χειρότερες από την Π.Δ. Όμως δεν διαφώνησα σε αυτό καθόλου, για την ακρίβεια δεν με απασχολεί ούτε το ανέφερα διότι για ακόμα μία φορά ΔΕΝ είμαι “παγανιστής”. Η αρχαία ελληνική μυθολογία (ΑΕΜ) είναι μυθολογία όπως για μένα και η Π.Δ. είναι μυθολογία διότι κακά τα ψέμματα ΔΕΝ είμαστε σίγουροι ποιός και πότε και για ποιόν σκοπό την έγραψε. Η διαφορά της ΑΕΜ με την ΠΔ είναι ότι την πρώτην την μαθαίνουμε σαν (αυτό που είναι) ένα εύπεπτο παιδικό παραμυθάκι και τίποτα παραπάνω. Την Π.Δ. όμως την θεωρούμε ως την αρχέγονη βάση, την αρχή της Χριστιανικής Θρησκείας και την διδάσκουμε στα μικρά παιδιά ως ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό κείμενο το οποίο μάλιστα κατέχει ιερή θέση και εξέχουσα σημασία ως προς την θρησκευτική κατήχηση των παιδιών. Και εδώ εγώ έχω πρόβλημα: Εφ’ όσον αμφότεροι δεχόμαστε η Π.Δ. περιέχει ανηθικότητες ανάλογες της ΑΕΜ (την οποία δεν πρέπει να παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά) γιατί ο τρόπος αντιμετώπισης της Π.Δ. να είναι τόσο καλύτερος; Επίσης αφού η Π.Σ. είναι κείμενο για σκεπτόμενους ανθρώπους, πού είναι το πρόβλημα; Εγώ την διαβάζω και ως σκεπτόμενος, εκφέρω τον προβληματισμός μου. Εσύ δε ως πλέον ειδικός (το εννοώ και το πιστεύω ειλικρινώς) πείσε με για το σφάλμα μου. Τι λογικότερο, τι δημοκρατικότερο, τι Χριστιανικότερο; Λάθος κάνω;

3ον) Άφησα τελευταίο το …”κερασάκι της τούρτας”. Ελπίζω να μην “κατηγορηθώ” ότι ερμηνεύω διασταλτικά την παρακάτω πρόταση, αλλά δεν άντεξα στον πειρασμό και σε (σας) ερωτώ;

” …Στην Παλαιά Διαθήκη, λοιπόν, η συμπεριφορά των Πρωταγωνιστών της είναι παράδειγμα προς αποφυγήν και αιτία παραδειγματισμού, και όχι ηθικό πρότυπο … ”

ΜΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΩ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΤΟΣΗ ΩΡΑ (συγχωρέστε τα κεφαλαία, είναι για έμφαση, δεν φωνάζω!) Δηλαδή, διαβάζουμε, διδασκόμεθα τόσο από τα θετικά όσο και από τα αρνητικά, και αφού έχουμε πλέον την απαραίτητη σύνδεση με την Καινή Διαθήκη, πορευόμαστε στον δρόμο του ΚΗΙΧ και όχι πλέον του Αβραάμ και του Μωυσή κλπ οι οποίοι παραμένουν μέχρι σήμερα οι ιερές μορφές των εβραίων, με τους οποίους καμμία επαφή και σχέση δεν έχουμε αφήστε δε που το δόγμα τους δεν έχει καθόλου (καθόλου = μηδέν) καλά λόγια να πει για τον Ιησού Χριστό, τον Πατέρα Θεό, το Άγιο Πνεύμα, την Αγία Μητέρα Παναγία, κλπ, ουσιαστικώς δηλαδή για ΟΛΗ την Χριστιανική Θρησκεία.

Τέλος πάντων. Αυτά προς το παρόν, επιφυλάσσομαι καιρού επιτρέποντος και Θεού θέλοντος να συνεχίσω κατά το Σαββατοκύριακο.

Χαίρετε!