Ευαγγέλιο της Κουλακιάς (1863).
Διαβάζουμε με ελληνικούς χαρακτήρες τα εξής
“Γκοσπόντοβο ι σφέταγκο ευαγγέλιο να μπόγκα νάσαγκο γκολέμα τσρίκφα χριστιάνοφ. Ισκάρενο να μπούγκαρτσκο ιζίκ τουβάσνο ζμπόρ να Βαρνταρία ζα ουφ Νεντέλιτε σάτι ζα γκουντίνατα ι ζα σάτι πράζνιτσιτι γκολέμιτε ζα τσέλα γκοντίνα ζα λειτουργκίατα. Σα πίσαλο ουτ Ευστάθιο Κυπριάδη ουφ Σέλοτο Κολακία. Να 30 Νοέμβριο μέσιτς, 1863.”
Και η μετάφραση είναι :
“Ιερό Ευαγγέλιο του Κυρίου και Θεού μας της μεγάλης Χριστανικής εκκλησίας. Γραμμένο στην Βουλγαρική, στο εδώ ομιλούμενο ιδίωμα της Βαρδαρίας, για την λειτουργία για όλες τις Κυριακές του χρόνου και όλες τις μεγάλες εορτές όλου του χρόνου Γράφτηκε από τον Ευστάθιο Κυπριάδη από το χωριό Κολακία. Στις 30 του μήνα Νοεμβρίου, 1863.”
Προσέξτε την γλώσσα στην οποία γράφει ο Ευστάθιος Κυπριάδης στην Κουλακιά που είναι η σημερινή Χαλάστρα Θεσσαλονίκης: ομιλούμενο ιδίωμα της Βαρδαρίας!
Ένα παρόμοιο ήτανε και το Ευαγγέλιο του Κονικόβου (1852), γραμμένο από τον Παύελ. (Παύλο).
Σύνδεσμοι στην Wikipedia
Ευαγγέλιο της Κουλακιάς και στα βουλγάρικα
Ευαγγέλιο του Κονικόβου στα ελληνικά και στα βουλγάρικα
Βιβλίο του 1938 στα γαλλικά με θέμα το Ευαγγέλιο της Κουλακιάς
Πηγή : Αντίβαρο – http://www.antibaro.gr/article/22565
1 comment
Τον Ιανουάριο του 1965, κατά την διάρκεια ταξιδιού μου στη Αυστρία (όπου σπούδαζα), το τραίνο σταμάτησε για λίγη ώρα στα Σκόπια.
Εκεί με περίμενε με την κόρη της η κυρία Ευανθία Αργυριάδου με την κόρη της Ελένη, μητέρα του, φιλοξενούμενη του γιου της, τότε Γενικού Πρόξενου της Ελλάδος στα Σκόπια Δημήτρη Αργυριάδη, η οποία με γνώριζε από παιδάκι και ήθελε να με δει, τώρα που είχα μεγαλώσει.
Μου ζήτησε να κατέβω από το τραίνο για λίγο για μου μιλήσει και να με φιλήσει, αλλά εγώ φοβούμενος, εφ ενός τους κλέφτες Γιουγκοσλαύους και αφ ετέρου μια απότομη αναχώρηση του τραίνου, Γιουγκοσλαυία γαρ, δεν κατέβαινα.
Τότε η αείμνηστη κυρία Αργυριάδου, ρώτησε έναν Γιουγκοσλαύο σιδηροδρομικό που τυχαία περνούσε εκείνη την στιγμή, σε μια γλώσσα που μου φάνηκε σερβοκροάτικα, πόση ώρα θα μείνει το τραίνο στα Σκόπια.
Αυτός της απήντησε στην ίδια γλώσσα ότι ο συρμός θα μείνει 20 λεπτά.
Τότε λέγω στην κ. Αργυριάδου: – A κ. Αργυριάδου ξέρετε Σερβοκροάτικα».
– Όχι παιδί μου, μου απήντησε, βουλγάρικα μίλησα. Βουλγάρικα ξέρω! Όταν πηγαίνουμε σε διάφορα καταστήματα στα Σκόπια, μου λένε τι ωραία Μακεδονικά μιλώ και τους απαντώ ότι μιλώ βουλγάρικα, στραβομουτσουνιάζουν και εξοργίζονται.
Τότε εγώ τους δείχνω το διαβατήριό μου που γράφει τον τόπο γεννήσεώς μου, που είναι η Φιλιππούπολη.
Η αείμνηστη κυρία Αργυριάδου, [- γνωρίζω καλά, ότι για τους απελθόντες δεν ισχύει το «κυρία» αλλά για μένα, λόγω του μεγάλου σεβασμού μου προς την αείμνηστη, εξακολουθεί να υφίσταται! -], είχε γεννηθεί στην Ελληνικότατη Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας που βρίσκεται σήμερα στην Βουλγαρία και είναι γνωστή ως Plovdiv, από όπου έφυγε, όπως πολλοί άλλοι Έλληνες, την νύκτα σε ηλικία 18 ετών με την οικογένειά της κυνηγημένη από το βουλγαρικό σφάγανο.
Ο πατέρας της ήταν εύπορος Έλληνας της Βορείου Μακεδονίας ονομαζόμενος Κομιζόπουλος, απόγονος του εμπόρου και εξέχοντος Μέλους της Φιλικής Εταιρείας Αργύρη Κομιζόπουλου ή Κουγιουμτζόγλου. Το σπίτι τους το είχε κτίσει το 1847 ο Έλλην Αρχιτέκτων Χατζηγιώργης. [Βλέπε βιβλίο: «Πατρίδες των Ελλήνων – Μικρά Ασία, Πόντος, Κωνσταντινούπολη, Ανατολική Θράκη, Ανατολική Ρωμυλία, Πελαγονία, Βόρεια Ήπειρος», Συγγραφέα Θεοδώρου Καρζή, Εκδοτικός Οίκος ΛΙΒΑΝΗ, Αθήνα 2002, σελίδα 260, εικόνα 191 με λεζάντα-κείμενο]
Σήμερα στεγάζεται εκεί το βουλγαρικό Εθνικό Λαογραφικό Μουσείο της Φιλιππούπολης ή στα βουλγαρικά Πλόβντιβ!
Η κυρία Αργυριάδου λοιπόν, φυσικώ τω λόγω, γνώριζε πολύ καλά την βουλγαρική γλώσσα….!!!
Δηλαδή, «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», αλλά βουλγάρικη, ίσως κάπως παραλλαγμένη (δεν είμαι ειδικός γλωσσολόγος και δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες!).
Φιλικά
Ευμένης Καρδιανός