Περί δικτατορίας του πελαταριάτου

Επιστολή στην Καθημερινή. (Δημοσιεύθηκε)

Γράφει ο Γεώργιος  Ιακ. Γεωργάνας.

Έχει δίκιο ο σεβαστός κ. Βουρλούμης (Καθημερινή, Σάββατο, 2 Μαρτίου 2019) όταν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας στην Ελλάδα.  Πράγματι, ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει κίνδυνος απροκάλυπτης δικτατορίας.  Ο κίνδυνος όμως συγκεκαλυμμένης δικτατορίας είναι παρών και μεγάλος.  Σε μία τουλάχιστον χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην Ουγγαρία του Ορμπάν, υπάρχει εν τοις πράγμασιν δικτατορία.  Στην Ουγγαρία, όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας είναι υπό τον έλεγχο της πλειοψηφούσας κομματικής μερίδας.  Και τούτο, ενώ η ελευθερία εκφράσεως, η πολυφωνία, είναι ακριβώς η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η θανάσιμη αδυναμία των δημοκρατικών πολιτευμάτων είναι ότι μόνον μικρό ποσοστό των πολιτών έχουν την άνεση, οικονομική και διανοητική, που χρειάζεται για να συμμετάσχουν στον διάλογο που γίνεται για να ληφθούν αποφάσεις για τα κοινά τους, τα πολιτικά τους, προβλήματα.  Και, από όσους έχουν την δυνατότητα, πάλι λίγοι έχουν την διάθεση.  Συνεπώς, η ελευθερία της έκφρασης και του διαλόγου ενδιαφέρει πολύ ολίγους.  Αυτούς τους ολίγους είναι εύκολο να στιγματίσει, να συκοφαντήσει, ο κάθε καμμένος καὶ σώρρας ως «ελίτ», «ολιγαρχία», «προδότες», «ξενόδουλους» και τα παρόμοια.  Και να προβάλει εαυτόν ως σωτήρα και φίλο του χειμαζομένου λαού.

Φυσικά, άπαξ και λάβει την εξουσία, μπορεί να φιμώσει τους επικριτές του και να λεηλατήσει, μαζί με την κλίκα του, τα κοινά αγαθά, αλλά και τα ιδιωτικά, απερίσπαστος από φωνές διαμαρτυρίας.  Και αν υπάρξει και διαμαρτυρία, ένα επίδομα, συνήθως, φθάνει για να την καταπνίξη, κι ας είναι ψίχουλα.  Για τους λίγους ασυμβίβαστους, υπάρχει και η διέξοδος της μετανάστευσης.

Χωρίς, λοιπόν, ευρεία και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, με τον χρόνο, το μυαλό τους και το χρήμα τους, στον δημόσιο διάλογο, έχουμε επισφαλή δημοκρατία, δημοκρατία μόνον κατά τους τύπους.  Δεν δικαιούμεθα, συνεπώς, να αυταπατώμεθα πανηγυρίζοντας για την τάχα σταθερότητα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας και των «θεσμών».  Διότι την σταθερότητα αυτήν την αγοράσαμε κτίζοντας ένα πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος, το οποίο έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε παράλογο, λαϊκό δήθεν, συντεχνιακό αίτημα.  Μετρώντας απροκάλυπτες και συγκεκαλυμμένες χρεωκοπίες, η ενάτη (1973-1992) και η δεκάτη (2010- ) χρεωκοπία του Ελλαδικού κράτους έλαβαν χώρα στην διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, αποδεικνύοντας ότι δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό με την μεταπολίτευση.  Η νεωτέρα Ελλάς θεμελιώθηκε ως κοινωνία προ-νεωτερικώς αρπακτική και τέτοια παραμένει, ακριβώς όπως την παρουσίασε αλληγορικώς ο Καρκαβίτσας στὸν «Ζητιάνο» πριν από 124 χρόνια.

Τό διαχρονικό πολίτευμά μας, ό,τι κι αν γράφουμε στα συντάγματα, -και από ‘κει στα παλιά μας τα παπούτσια- είναι η δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου.  Το πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η δικτατορία αυτή φαίνεται από την δέσμευση των και τάχα μεταρρυθμιστών να κάνουν μεταρρυθμίσεις χωρίς, όμως, να θίξουν τα κεκτημένα των πλειοψηφούντων (τεσσάρων εκατομμυρίων) και ψηφιζόντων παρασίτων.  Ούτε η δεκάτη χρεωκοπία, όπως φαίνεται, κλόνισε την αμετανοησία αυτών των παρασίτων, που καταδυναστεύουν την παραγωγικώς εργαζομένη μειοψηφία των (δύο εκατομμυρίων) κορόϊδων.  Τα παράσιτα περιμένουν, ορθολογικώτατα, να εκλείψει πρώτα ο ξενιστής τους .
Τέλος, αν εμείς δεν μπορούμε να αποτινάξουμε την δικτατορία από το πνεύμα μας και την καθημερινή πρακτική μας, είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα το κάνουν ξένοι για μας.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ζήσει, έχει βολευτεί με την Ελλαδική δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου εδώ και 38 χρόνια.  Και ανέχεται την Ουγγαρία του Ορμπάν εδώ και εννέα χρόνια.  Όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί …

Μετά τιμής,
Γεώργιος  Ιακ. Γεωργάνας

ΥΓ   Τους όρους «πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος» και «δικτατορία του πελαταριάτου» δανείσθηκα, εν αγνοία του, από τον κ. Σακελλάρη Σκουμπουρδή, εργολάβο ιδεοκατασκευών.

http://www.kathimerini.gr/1015604/opinion/epikairothta/politikh/grammata-anagnwstwn