Η ανάλυση των ιστορικών και των αντικειμενικών δεδομένων δείχνει ότι στις ιστορικές συγκυρίες που βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με την Τουρκία ή σε συγκυρίες όπου οι ισχυρές χώρες της Δύσης είχαν τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, είμαστε κατά κανόνα σε μειονεκτική θέση. Άλλωστε αυτό φαίνεται να είναι και ο ιστορικός κανόνας με εξαίρεση τη βραχύχρονη και εύθραυστη ελληνοαγγλική συνεργασία το 1912-1922, όταν οι Τούρκοι εκδιώχθηκαν από την Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου και μετά η διάθεση των Άγγλων υποστηρικτών άλλαξε ώστε να προτιμήσουν τη μαχόμενη Τουρκία απέναντι στη μαχόμενη Ελλάδα.
«Με τον Ψυχρό Πόλεμο οι Έλληνες έχασαν την Κύπρο όταν στην κρίσιμη στιγμή οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν την Ελλάδα και προτίμησαν να ενισχύσουν την επεκτατική Τουρκία. Έτσι, ο Ελληνισμός δεν κατόρθωσε τον 19ο αιώνα, ευρισκόμενος σε δημογραφική, ηθική και πολιτισμική άνοδο να διατηρήσει τη θέση του στην Ανατολή, ως ένα βαθμό για πολιτικούς λόγους, ήγουν λόγω της αντίθεσης των δυτικών δυνάμεων και των εξοντωτικών μεθόδων των Οθωμανών και κεμαλικών Τούρκων. Κατά τον Μικρασιατικό Πόλεμο, η ελληνική πολιτική ηγεσία οδηγήθηκε στο να χρησιμοποιηθεί ο ελληνικός στρατός ως μοχλός εκβιασμού και πειθαναγκασμού του Κεμαλισμού, που συνδιαλέχθηκε τελικά με τους Δυτικούς, αφού εκμεταλλεύθηκε έντεχνα ακόμη και τις ιδεοληψίες της νεαρής τότε Σοβιετικής Ένωσης. Στις 16.7.1922 μάλιστα, σε κρίσιμη στιγμή, και πριν τη μοιραία τουρκική επίθεση στο Αφιόν, δεν μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε αποφασιστικά τη στρατιωτική μας ισχύ.
Ευρισκόμενοι τότε, σε μοναδική θέση ισχύος στην Ανατολή, τέτοια που δεν είχαμε βρεθεί από την εποχή του Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγου, και κατέχοντες στην Ασία τα εδάφη της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας˙ είμαστε σε θέση, καταλαμβάνοντες την ουδέτερη Κωνσταντινούπολη, να ανορθώσουμε το κλονισμένο ηθικό της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, να αποφύγουμε το ασύλληπτο μέγεθος της Μικρασιατικής Καταστροφής και να επιδιώξουμε μία έντιμη, διαρκή και δίκαιη ειρήνη, περιορίζοντες τον Κεμαλισμό και τους Τούρκους στα Στενά και στην Ασία, όπου ανήκουν˙ διασώζοντας τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής με την ομαλή, οργανωμένη, μεταφορά τους στην Ανατολική Θράκη. Αποτύχαμε σε αυτό, από ψυχολογική και πολιτική πίεση των δυτικών υποτιθέμενων συμμάχων μας, που λόγω του Ανατολικού Ζητήματος δεν επιθυμούσαν μία τέτοια εξέλιξη, αλλά και από εθελοδουλία δική μας. Η αλλοτρίωση της αστικής μας τάξης, η οποία είχε την ευθύνη του απελευθερωτικού πολέμου της Μικράς Ασίας, δεν επέτρεψε τη χωρίς δισταγμούς συμμετοχή όλων των δυνάμεών μας στον αγώνα μέχρι τα έσχατα όριά τους, όπως έγινε με τα παλληκάρια και τους ήρωες του πρώτου απελευθερωτικού μας αγώνα, που ενίκησαν, ενάντια στις γεωπολιτικές πραγματικότητες της εποχής τους.
Αλλά και αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, πάλι η πίεση των Δυτικών, επικουρούμενη από το κράτος της καταστροφής και της ήττας και την εθελοδουλία μας, οδήγησε στη δραματική εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, που σήμερα φαίνεται αδικαιολόγητη και που μάλλον μεγάλο τμήμα της θα κρατούσαμε, αν λάβουμε υπ’ όψη τις εξελίξεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Με τη Θράκη στην κατοχή μας, και αποσυρόμενοι από τη ζώνη των Στενών, ίσως θα υποχρεώναμε την κεμαλική Τουρκία σε αναθεωρητική στάση στο πλευρό της παράταξης του Άξονα και θα πετυχαίναμε ίσως, την οριστική παγίωση της παρουσίας μας στην Ανατολική Θράκη μετά τη νίκη των Δημοκρατιών. Βέβαια, και κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, όντες στο ίδιο στρατόπεδο με τη γεωπολιτικώς πανίσχυρη Τουρκία, πιεζόμαστε πάντα να την εξευμενίζουμε, ακολουθώντας την αδιέξοδη πολιτική του κατευνασμού, με αποτέλεσμα τον αφανισμό των ελληνικών μειονοτήτων στην Τουρκία, τη διχοτόμηση της Κύπρου, τη σημερινή δυσμενή συγκυρία και τις αναθεωρητικές επιδιώξεις της εθνικιστικής τουρκικής άρχουσας τάξης.»
Αυτή ήταν η ανάλυσή μας το 1978. Σήμερα, το 2019 , τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Ο κατευνασμός δεν οδήγησε πουθενά. Η Τουρκία ανέτρεψε την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών στο Αιγαίο. Ήδη έχει θέσει υπερφίαλες αξιώσεις, όσον αφορά τα θέματα του Αιγαίου, της υφαλοκρηπίδας και την εκμετάλλευση των ζωνών του βυθού της Ανατολικής Μεσογείου. Οι αξιώσεις αυτές προστέθηκαν και πάμπολλες άλλες. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας ανέβηκε στο βήμα της ελληνικής βουλής και δήλωσε κυνικά ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν ισχύει πλέον. Η Τουρκία τρέφεται πλέον από μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις. Οι ΗΠΑ αρκούνται σε καλά λόγια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει την αδιάφορη. Για όλους, η Τουρκία αποτελεί μία δελεαστική αγορά αγαθών και όπλων.
Η άνιση διπλωματία καθιερώθηκε πλέον ως η μόνιμη στάση και διάθεση των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιθυνόντων. Είμαστε ένα κράτος χωρίς ισχυρή παρουσία. Δεδομένου ότι στο άμεσο μέλλον είναι πιθανό να δοκιμάσουμε και πάλι την αξιοπιστία των Συμμάχων μας χρειαζόμαστε ισχυρούς συμμάχους. Πρέπει χωρίς καθυστέρηση να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και την αξιοπιστία μας στους σημερινούς συμμάχους μας και να ζητήσουμε βοηθητική υποστήριξη.
Αλλά, εκείνο κυρίως που χρειαζόμαστε είναι το κατάλληλο μαχητικό φρόνημα που θα επαναλάβει το ιστορικό κατόρθωμα μικρών λαών να αντιστέκονται και να νικούν ένα πολύ ισχυρότερο αντίπαλο. Θα πρέπει να θυμηθούμε το φρόνημα των Αθηναίων στρατιωτών στο Μαραθώνα το 490 π.Χ. των οποίων οι στρατιωτικοί παράγοντες και τα μεγέθη έχουν περίπου για τον εχθρό την αναλογία που έχουν και σήμερα.
Πως ένας μικρός λαός με φρόνημα είναι δυνατόν να νικήσει κατά κράτος τις πάνοπλες μάζες του εισβολέα που δεν τον κινεί τίποτε άλλο από την αρπαγή και τη στυγνή δύναμη;
Ο Πλάτων κατά την αρχαιότητα δίνει μία απάντηση με μυθικό τρόπο: Στον πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Ατλαντίδας είναι η βαρβαρότητα αυτό που αφαιρεί από τους Άτλαντες τη δυνατότητα να καταλάβουν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο Πλάτων διατυπώνει μια μεγάλη ιδέα τοποθετώντας τη μυθική Αθήνα ως υπερασπίστρια της κοσμικής τάξης. Ο Αισχύλος διατυπώνει την υπόθεση ότι το πολιτικό σύστημα των Αθηνών, είναι καλύτερο από αυτό της Ατλαντίδας. Οι νεώτεροι ερευνητές τοποθετούν την απάντηση σε ιδέες, όπως η ιδέα της Ελευθερίας και η ιδέα της Δημοκρατίας. Θα πρέπει λοιπόν να επανέλθουμε στη νομοτέλεια της παράδοσής μας και να καλλιεργήσουμε το εθνικό φρόνημα της νεολαίας μας και του λαού μας.