Οι προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα,
μέλους της πολιτικής κίνησης «Πατριωτική Συσπείρωση»

                                                                                              Αθήνα, 1 Ιουνίου 2019

 

Εισαγωγή

Τυχαίνει (αν και τίποτε δεν είναι τυχαίο) να έχω προβλέψει ΓΡΑΠΤΩΣ όλες τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα από την αρχή της μεταπολίτευσης το 1974 έως σήμερα, εκτός από μία που αφορά την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, που ξεπερνούσε κατά πολύ την ορθολογική μου κρίση, ακόμη και την φαντασία μου. Δεν μπορούσα δηλαδή ποτέ να φανταστώ ότι αυτοί οι αχρείοι εθνομηδενιστές Νίκος Κοτζιάς και Αλέξης Τσίπρας με την συνομοταξία τους, γαλουχημένοι από την παρωχημένη τριτοδιεθνιστική «νομοτέλεια», με την συναίνεση του «πατριώτη» Πάνου Καμμένου, θα παρέδιδαν την Μακεδονία μας στους Σκοπιανούς, κατόπιν εντολών έξωθεν, κυρίως της Αμερικής και Γερμανίας, αλλά και των άλλων «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας», χαρίζοντάς τους εθνότητα, γλώσσα, ιστορία και γενικά τον ελληνικό πολιτισμό της Μακεδονίας μας, διατηρώντας μια μόνιμη πια εστία ανωμαλίας, γιατί ο μύθος του Μακεδονισμού των Σκοπίων αναζωπυρώνεται από την συμφωνία, δίνοντας για πρώτη φορά με την συμφωνία των Πρεσπών να διεκδικούν μειονότητα στην Ελλάδα.

Βέβαια είχα προβλέψει, πάλι γραπτώς, ότι οι Αμερικανοί και οι λοιποί «φίλοι και σύμμαχοί μας» θα αναδείκνυαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να λύσουν τα εθνικά θέματα σε  βάρος μας, όπως και έγινε με την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά δεν θα ξεπερνούσαν την γραμμή που και η Νέα Δημοκρατία υποστήριζε περί σύνθετης ονομασίας, που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, για όλες τις χρήσεις έναντι όλων. Δεν ήταν λοιπόν ποτέ δυνατόν να φανταστώ μια τέτοια κατάφορη προδοσία, για την οποία πρέπει να γίνει οπωσδήποτε δίκη για εσχάτη προδοσία.

Οι προβλέψεις μου για τις αρνητικές εξελίξεις, που κατέληξαν στην κρίση, ξεκίνησαν σε ανύποπτο χρόνο, όταν όλοι ή σχεδόν όλοι πανηγύριζαν αλλόφρονες για την αλλαγή, που διακήρυττε το ΠΑΣΟΚ πριν και κυρίως μετά την άνοδό του στην κυβέρνηση.

Με την παραίτησή μου στις 25 Μαρτίου 1977 από το Κίνημα αυτό, όντας από τα ιδρυτικά και ηγετικά στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, έγραφα: «Από τώρα ξεκινάει ο κατήγορος και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει.[1]

Έκτοτε, δηλαδή μετά το 1977, διακηρύσσω στην διαπασών ότι βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή παρακμιακή πορεία από την μεταπολίτευση και δώθε σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και με μια λέξη πολιτισμικά, με την έννοια της καταρράκωσης και αποδυνάμωσης όλων των οραμάτων, αρχών και αξιών, που διέπουν μια κοινωνία για να υπάρχει, επιβιώνει και προκόψει. Όλα αυτά γραπτά και ντοκουμενταρισμένα σε βιβλία και «άπειρα» άρθρα και αναλύσεις μου. Τα βασικά αίτια είναι κυρίως δύο. Πρώτον, το κομματικό πελατειακό σύστημα της μεταπολίτευσης, το οποίο μετέτρεπε τον Έλληνα όμηρο της κομματικής εξουσίας του κομματικού κράτους και δεύτερον, το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που εφάρμοσε συνειδητά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και ακολούθησαν πιστά και οι επίγονοι πρωθυπουργοί, όπου ο Έλληνας κατανάλωνε περισσότερα απ’ ότι παρήγαγε και τελικά δεν παρήγαγε τίποτε, ζώντας μόνο από τα δανεικά και την παραοικονομία, έως ότου κι αυτή εξαντληθεί, αφού ο τόπος δεν θα παράγει τίποτε. Συνεπώς δεν είναι η οικονομία ή τα μνημόνια η αιτία των δεινών, αλλά το σύνολο των αρνητικών φαινομένων που ανέφερα προηγουμένως και με μια λέξη ονόμασα πολιτιστική παρακμή. Για να το κάνω τελείως ξεκάθαρο. Και να μας χάριζαν τα δάνεια, πάλι θα περιπίπταμε στα μνημόνια, εφόσον δεν θα είχαν αναιρεθεί τα αίταια. Αν ωστόσο και γ’ αυτό το φαινόμενο θέλουμε να αναζητήσουμε την βαθύτερα αιτία, που συμπυκνώνει όλες τις άλλες, τότε την βασική αιτία της όλης παρακμιακής πορείας  πρέπει να αναζητήσουμε αναγκαστικά στον καταστροφικό εμφύλιο.[2]

Τα ανωτέρω μου δίνουν το δικαίωμα να κάνω προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις για το μέλλον, κυρίως μετά τις εθνικές εκλογές, όπου η Νέα Δημοκρατία μάλλον, όπως δείχνουν οι αποχρώσες ενδείξεις, θα αποκτήσει αυτοδυναμία ή θα είναι η κυρίαρχη δύναμη.

Καταθέτω κατωτέρω, με βάση την δική μου θεωρητική και πρακτική εμπειρία, που επαληθευόταν κάθε φορά, τις διαπιστώσεις, επισημάνσεις και προοπτικές.

Διαπιστώσεις

Πρώτον, το αστικό, αντιπροσωπευτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί, ως συνήθως, με την εναλλαγή δύο κομμάτων εξουσίας στην κυβέρνηση. Όταν η δυσφορία του κόσμου φτάσει σε ένα οριακό σημείο, το σύστημα φροντίζει, την δυσαρέσκεια αυτήν να την απορροφά το άλλο κόμμα που προωθείται από τα εξωθεσμικά κέντρα στην κυβέρνηση. Αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές μετά από εθνικές καταστροφές. Έτσι λειτουργεί το σύστημα αυτό κατά κανόνα, που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι επέχει την έννοια της νομοτέλειας. Άλλοι χαρακτηρίζουν αυτό το σύστημα κοινοβουλευτική δικτατορία, ή δικτατορία μιας εσωτερικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, άλλοι αλλιώς. Σημασία έχει ότι ποτέ δεν λαμβάνεται υπόψη ο κατ’ ουσίαν ή κατ’ ευφημισμόν κυρίαρχος λαός, του οποίου καταπατούνται βάναυσα τα δημοκρατικά του δικαιώματα περί εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας κ.λπ. Γιατί το βασικό θέμα πάντοτε έχει να κάνει με την δημοκρατία. Όπου αυτή καταπατείται υπάρχουν όλα τα αρνητικά φαινόμενα.

Δεύτερον, το εμφυλιοπολεμικό δίπολο περί αριστεράς –δεξιάς φτάνει στο τέλος του. Μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει ασφαλώς την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά με την πάροδο του χρόνου, που δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε, (πιθανόν με τά τις επόμενες εκλογές) θα αρχίσει να φθίνει και να αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη, όπως λίγο έως πολύ συνέβη με το πάλαι ποτέ πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, αλλά σε χειρότερο μορφή, δηλαδή θα μεταβληθεί σε ένα αριστερίστικο, δήθεν αριστερό γκρουπούσκουλο, που πολύ πιθανόν μαζί με τα άλλα αναρχοαυτόνομα γκρουπούσκουλα της υποτιθέμενης αριστεράς θα σβήσει, εκτός αν το σύστημα χρειάζεται περιστασιακά και τις δικές τους υπηρεσίες, γεγονός που θα φανεί στην πράξη.[3] Μια τέτοια εξέλιξη  φαίνεται εξωπραγματική στην συνείδηση των πολιτών, αλλά θα λάβει χώρα.

Τρίτον, αντί του δίπολου λοιπόν αριστερά –δεξιά το σύστημα πάλι, δηλαδή τα ιμπεριαλιστικά κέντρα του εξωτερικού με τους ντόπιους συνεργάτες τους στην Ελλάδα, το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο, όπως αλλιώς λέγεται, σε ένα πλέγμα εσωτερικής συναλλαγής μεταξύ τους θα αναδείξει ένα νέο νεοφιλελεύθερο κόμμα στην αντιπολίτευση και όχι κάποιο νέο αριστερό μόρφωμα, το οποίο δεν θα υπάρχει πλέον και η χρεία του και ο ρόλος του για το σύστημα θα έχει τελειώσει οριστικά. Οπότε η πρόβλεψη για το πολιτικό μέλλον είναι η ύπαρξη δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων εξουσίας, που στο μέλλον θα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Κάτι αναλογικά με τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς στην Αμερική, για να έχει κανείς μια ιδέα πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα μετά τις εκλογές στην πορεία. Εδώ μιλάμε για εσωτερίκευση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της πατρίδας μας. Κάτι που μπορούμε να το εξηγήσουμε με παράδειγμα την ιστορική εξέλιξη μετά τον θάνατο του Ιωάννη Καποδίστρια, όπου οι εγγυήτριες χώρες, εν προκειμένω οι δανειστές μας, εγκατέστησαν στην Ελλάδα τον βασιλιά, ο οποίος ήταν ο τοποτηρητής των ξένων και ντόπιων συμφερόντων. Μετά την κατάργηση της βασιλείας τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνει η παρασιτική μεγαλοαστική τάξη της πατρίδας μας, η λεγόμενη μπουρζουαζία ή τα λεγόμενα τζάκια ή οι οχτώ οικογένειες. όπως λαϊκά λέγεται.

Επισημάνσεις

Με βάση τα δεδομένα, αν ευσταθούν –και ο καθένας μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του- σύμφωνα με την δική του θεωρητική κατάρτιση και πρακτική εμπειρία, προκύπτει ότι το διάδοχο πολιτικό σχήμα που θα προκύψει,  ως νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα, που σταδιακά θα αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν να είναι το νέο κόμμα του κ. Βαρουφάκη ΜέΡΑ 25. Όλες οι έως τώρα αποχρώσεις ενδείξεις μάλλον κάποια τέτοια εξέλιξη προμηνύουν. Το κόμμα αυτό έχει όλα τα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά που το κάνουν προνομιούχο στην επιλογή του συστήματος να το αναδείξει στην πάροδο του χρόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση και γιατί όχι και στην κυβέρνηση, εφόσον οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για μια τέτοια επιλογή του συστήματος; Όπως και να έχει όμως το πράγμα, θα δημιουργηθεί ένα νέο σχήμα με τον ανωτέρω νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα.  είτε είναι το ΜεΡΑ του Βαρουφάκη είτε κάποιο άλλο πολιτικό σχήμα.

Από την άλλη τα μικρά κόμματα νέα ή παλιά, διατηρούνται στην κοινοβουλευτική τους ευκαιριακή παρουσία, εξυπηρετώντας το σύστημα στις περιπτώσεις που τα χρειάζεται, όπως έγινε έως τώρα, με την παρουσία του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ, της Ένωσης Κέντρου κ.λπ.

Οι προοπτικές αφορούν την θέση και την δράση των δημοκρατικών πατριωτικών κινημάτων.

Αν και εφόσον ευσταθεί η ανωτέρω συνοπτική ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας, τότε το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι το σκηνικό μετά τις εκλογές θα κινηθεί στον αστερισμό ή στις μυλόπετρες ή στις συμπληγάδες των δύο συστημικών νεοφιλελεύθερων κομμάτων, μετά την συρρίκνωση, όπως προανάφερα, που αποτελεί νομοτελειακή κατάληξη για το κόμμα αυτό. Την θέση του θα καταλάβει το άλλο νεφιλελεύθερο συστημικό κόμμα που σταδιακά και με ρυθμούς που δεν μπορούν να καθοριστούν εκ των προτέρων θα προωθηθεί από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, όπως έγινε έως σήμερα.

Οι αποχρώσες ενδείξεις όπως δείχνουν τα φαινόμενα το κόμμα αυτό θα είναι το ΜεΡΑ του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, με ένα «ν» λόγω οικονομίας συμφώνων και την προβολή της ιδιαίτερης ναρκισιστικής αλαζονείας και υπεροψίας του ίδιου, που θα δράσει παντελώς καιροσκοπικά.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του φαινομένου Βαρουφάκη, με τίτλο: Ο Βαρουφάκης και η στρατηγική Σόρος στην Ελλάδα, 10 Ιουνίου του 2019, τον οποίο προσωπικά πάντοτε αποκαλούσα Μπαρουφάκη και την δράση του μπαρουφάκιο άγος, με χειρουργική ακρίβεια κατέγραψε με λεπτομέρεια τα νεοφιλελεύθερα και αντεθνικά και εθνομηδενιστκά χαρακτηριστικά του κόμματός του, στην χειρότερή τους έκφραση. Πρόκειται για ένα απόλυτα εξαρτημένο από τα εξωθεσμικά κέντρα κόμμα, εθελόδουλο στις έξωθεν εντολές. Ακόμη και η Νέα Δημοκρατία, παρ’ όλο νεφιλελεύθερος πολιτικός φορέας, διατηρεί κάποια πατριωτικά αντανακλαστικά στις γραμμές του και κάποιες πρωτοβουλίες που προσπαθούν πιθανόν να ξεφύγουν από το ασφυκτικό πλέγμα των πιέσεων των δανειστών λόγω και του  βάρους της ιστορικής του παρουσίας στον τόπο. Υπάρχουν δηλαδή κάποιες αντιστάσεις. Στο κόμμα του Βαρουφάκη συνωστίζονται ήδη καιροσκόποι παντός είδους, ακόμη και ορισμένοι αφελείς, όπως επεσήμανε ο Γιώργος Καραμπελιάς στην αξιόλογη ανάλυσή του, που πολύ πιθανόν, όταν δουν τα πράγματα εκ των έσω, θα αποστασιοποιηθούν,  εκτός αν συμβιβαστούν πλήρως με το σύστημα της υποταγής στα ντόπια και ξένα συμφέροντα, όπως τα περιγράφει επακριβώς ο Γιώργος Καραμπελιάς  για ιδιοτελείς λόγους.  Το ίδιο συνέβη και με κάποια στελέχη της πατριωτικής αριστεράς που μπήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουν τα εθνομηδενιστικά δεδομένα και όταν διαπίστωσαν ότι αυτά αποτελούσαν ταμπού και ήταν αδύνατο να τα θίξει κανείς, προς τιμήν τους αποχώρησαν.

Από την άλλη η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα πατριωτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα, όπως και κάποιο άλλο ακροδεξιό κόμμα με την ίδια τακτική, που προσπαθεί να ψαρέψει στα θολά νερά, εκμεταλλευόμενο το πολιτιστικό επίπεδο μιας μερίδας Ελλήνων.

Σχετικά με το ΚΚΕ θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν κατάφερε καθ’ όλην την διάρκεια της μεταπολίτευσης να συνετέλεσε έστω και στο ελάχιστον στην καταστροφική πορεία του τόπου. Επιπλέον παραμένει στα πλαίσια της συμφωνίας της Γιάλτας, που ο σεβασμός της παραμένει ακόμη εν ισχύ, τουλάχιστον για την Ελλάδα. Περιορίζεται ως εκ τούτου στην συνδικαλιστική προστασία των μελών του, παραμένοντας στο περιθώριο των όποιων εξελίξεων. Το γεγονός ότι αναγνωρίστηκε από τον Καραμανλή οφείλεται στην άποψη ότι ένα κόμμα με συγκεκριμένες δομές μπορεί να ελεγχθεί από τα επιτελεία ηλεκτρονικής παρακολούθησης, γιατί το σύστημα το μόνο που φοβάται είναι το χάος, το οποίο δεν μπορεί εύκολα να ελέγξει.

Το Κινάλ ένα κατάλοιπο του ΠΑΣΟΚ βιώνει τις τελευταίες του αναλαμπές, αφού συνετέλεσε στην καταστροφή του τόπου με όλα τα τυχοδιωκτικά λαμόγια στα ηγετικά του κλιμάκια, που δεν μπορούν να συνηθίσουν στην αποχή από τα πολλαπλά προνόμια, που τους παρείχε πλουσιοπάροχα η εξουσία. Το μέλλον του είναι αβέβαιο. Η αναγκαιότητα να εξαφανιστούν οι πρωτεργάτες της καταστροφής κυρίως ο Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου  και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι είναι αναγκαία συνθήκη, για να υπάρξει κάθαρση.

Προοπτικές

Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται λοιπόν μετά απ’ όλην αυτήν την ανάλυση είναι το εξής: Δεδομένων όλων των ανωτέρω, πώς μπορεί ένα δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα να παρέμβει ανάμεσα στις μυλόπετρες των δύο συστημικών κομμάτων εξουσίας, χωρίς να συντριβεί  και παράλληλα να έχει δυναμική παρουσία στην Βουλή, για να ανακόψει την πρωτοφανή παρακμιακή πορεία του τόπου, όπως την εξέθεσα, έχοντας απέναντί του όλο αυτό το σύστημα; Πώς είναι δυνατό να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάσχεσης σε πρώτη φάση και κατόπιν κατάργησης όλων αυτών των αρνητικών φαινόμενων και αποκατάστασης της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα, που όπως τόνισα δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά ηθικά, πνευματικά και με μια λέξη πολιτισμικά; Η βασική διαπίστωση είναι ότι έναν δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα λείπει παντελώς από την Βουλή των Ελλήνων.

Στο σημείο αυτό ανακύπτουν σαφώς πολλά ερωτήματα που έχει σχέση με τον λεγόμενο δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, γιατί οι παθογένειές του είναι δεδομένες, αλλιώς θα υπήρχε κάποια παρουσία του στην Βουλή.

Είναι αλήθεια ότι στον χώρο αυτό υπάρχουν πάρα πολλοί μνηστήρες, ο καθένας με τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά. Το πρώτο και βασικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί επίδοξοι αρχηγοί, οπλαρχηγοί των λεγόμενων πατριωτικών κομμάτων και κινημάτων, που ο καθείς διεκδικεί την αποκλειστικότητα εκπροσώπησης του πατριωτικού χώρου, είτε αποκλείοντας τους άλλους είτε καλώντας τους να ενταχθούν στον δικό τους χώρο, ως την πιο αυθεντική παρουσία. Στο θέμα αυτό φυσικά υπάρχει και μεγάλη επιφύλαξη που είναι υπαρκτή και δικαιολογείται από τις καταστάσεις με την έννοια ότι η ενότητα, συστράτευση ή συσπείρωση του πατριωτικού χώρου δεν μπορεί να γίνει με το γνωστό: Ανεμομαζέματα και στο τέλος διαβολοσκορπίσματα.

Βασικά η συσπείρωση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου μπορεί να γίνει κάτω από τρεις προϋποθέσεις. Ο πρώτος είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη, που αποτελεί την βάση κάθε προσπάθειας. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να υπάρχουν σαφές διακηρυκτικές αρχές που θα καθορίζουν το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του χώρου και τον τρίτο είναι οι βασικές οργανωτικές αρχές που είναι απαραίτητες και αντιστοιχούν στην δημοκρατική ιδεολογία των πατριωτικών κινημάτων. Τόσο οι διακηρυκτικές όσο και οι οργανωτικές αρχές είναι απολύτως απαραίτητες σε μια αξεδιάλυτη διαλεκτική σχέση μεταξύ τους για την δημιουργία και δράση ενός πραγματικού δημοκρατικού πατριωτικού κινήματος. Όλα αυτά περιλαμβάνονται σ’ αυτό που λέμε ιδεολογική ηγεμονία του χώρου, που είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων επιτυχίας ενός τέτοιου πατριωτικού εγχειρήματος.

Κατά την δική μου προσωπική εκτίμηση, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα στον χώρο επακριβώς και με βάση την δική μου θεωρητική και πρακτική εμπειρία, ισχυρίζομαι ότι τον χώρο της ιδεολογικής ηγεμονίας με τις σωστές πατριωτικές διακηρυκτικές αρχές, καλύπτει με πληρότητα και επάρκεια ο χώρος του Άρδην, συνεπικουρούμενος από την πολιτική κίνηση Πατριωτική Συσπείρωση και από άλλους πατριωτικούς χώρους που συστρατεύτηκαν μαζί με τον Άρδην με επικεφαλής τον Γιώργο Καραμπελιά στον δημοτικό συνδυασμό ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Όχι φυσικά για να δημιουργηθεί ένα προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα, που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην αναίρεση του όποιου πατριωτικού εγχειρήματος. Αυτές οι διακηρυκτικές αρχές δεν υπάρχουν επαρκώς και με πληρότητα στα άλλα πατριωτικά κινήματα και κόμματα, παρά μόνο επιμέρους και αποσπασματικά. Λείπουν επιπλέον οι βασικές γενικές οργανωτικές αρχές, που θα καθορίσουν την ανάδειξη του ενιαίου πατριωτικού χώρου με αξιοκρατικά κριτήρια και από τα κάτω προς τα πάνω, για να αναδειχτεί η ηγεσία που είναι τελείως απαραίτητη  για την συσπείρωση και αποτελεσματική δράση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, ως αντίπαλο δέος στην λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού με όλα τα αρνητικά του φαινόμενα για τον τόπο, κυρίως όσον αφορά την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία και βασικά την δημοκρατία στην ουσία της, ως ύψιστο αγαθό, όπως πολύ σωστά την όρισε ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Το αίτημα ενός πραγματικού εκδημοκρατισμού, όχι ως απλής διαδικασίας, αλλά ως θεμελιώδους καθεστωτικού μετασχηματισμού, καθίσταται σήμερα περισσότερο επιτακτικό από ποτέ». Επιπλέον θα πρέπει να σταματήσουν τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που διαιρούν την ενότητα του λαού από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακριβώς έκανε παλιά και η εθνικόφρονα παράταξη, για να τον εκμεταλλεύεται το σύστημα. Τέρμα και στις διαχωριστικές γραμμές δεξιά και αριστερά, άλλο ένα τέχνασμα του συστήματος. Το πατριωτικό κίνημα πρέπει να ακολουθεί την εθνική και μόνο στρατηγική έτσι όπως την καθόρισε πολύ εύστοχα ο μεγάλο Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης: «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική” ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στην χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” εκτιμήσεις».

   

 

 

 

 

[1] Το ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κϊνημα), για όσους, κυρίως νεολαίους δεν  γνωρίζουν , ήταν η αντιστασιακή οργάνωση κατά την διάρκεια της δικτατορίας 1967-74, του οποίου πρόεδρος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, και από το οποίο προέκυψε το ΠΑΣΟΚ και όπως μεταλλάχτηκε έως σήμερα.

[2] Το θέμα αυτό το  έχω αναλύσει σε άλλα μου άρθρα, ανάμεσα στα οποίο το άρθρο μου με τίτλο: Τα αίτια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας. Μπορεί κανείς να το αναζητήσει, όπως και τα άλλα στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr

[3] Ένα κόμμα που αγνοεί και περιφρονεί την θέληση του λαού ποτέ δεν μπορεί να είναι αριστερό. Τελεία και παύλα. Τρανό παράδειγμα η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών. Όσον αφορά το ΚΚΕ στο οποίο προσβέπουν οι απογοητευμένοι και απελπισμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί προοπτική ανατροπής, γιατί αποτελεί απλώς ένα ηπιότερης μορφή σταλινικό κατάλοιπο, αδύνατο να συμβάλει σε οποιαδήποτε ανατροπή, εκτός από την προστασία των μελών του, περισσότερο ως συνδικαλιστικό όργανο παρά ως πολιτικό κόμμα. Πάντως δεν έχει συμβάλλει έως τώρα στην αναστολή της παρακμιακής πορείας της χώρας. Οι ελπίδες ορισμένων κομμουνιστών μου θυμίζουν την περίπτωση της απογοήτευσης από την ρεβιονιστική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, κατά την διάρκεια της διακτατορίας των συνταγματαρχών 1967-74 όπως εκτιμούσαν πολλοί κομμουνιστές και επένδυσαν τις ελπίδες και τις προσδοκείες τους στην Κίνα, από την οποία επίσης απογοητεύτηκαν στο τέλος .