Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάσισε η Κυριακή μετά την ημέρα των Χριστουγέννων να είναι αφιερωμένη στην προστασία της ζωής του αγέννητου παιδιού. Είναι η ημέρα που η Εκκλησία μνημονεύει τη σφαγή χιλιάδων νηπίων στη Βηθλεέμ από τον Ηρώδη….
Η μνήμη των «αναιρεθέντων» νηπίων και η υπόμνηση της αξίας και του σεβασμού της ζωής του ανθρώπου από την στιγμή της γονιμοποιήσεως του ωαρίου έως τον φυσικό του θάνατο είναι δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε πολίτη και φυσικά της Συνόδου σε μια ελεύθερη δημοκρατική πολιτεία. Η Εκκλησία ενημερώνει, συμβουλεύει, δεν επιβάλλει. Επιθυμεί και επιδιώκει η κάθε έγκυος γυναίκα, που σκέπτεται την έκτρωση και ο κάθε μελλοντικός πατέρας που συμμετέχει στην απόφαση να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ. Από κει και πέρα η απόφαση είναι της γυναίκας, που έχει στα σπλάχνα της έναν αδύναμο εν τη γενέσει του άνθρωπο, και του συζύγου – συντρόφου της.
Από πότε η έκφραση άποψης είναι «μεσαίωνας»; Από πότε η προστασία της ζωής είναι κάτι το «οπισθοδρομικό»; Ήδη από το 2003 η Ιερά Σύνοδος εξέφρασε την άποψή ότι:
Α) Η άμβλωση δεν αποτελεί ατομικό δικαίωμα, αλλά ηθικά απαράδεκτη πράξη, η δε νομιμοποίησή της, έμμεση ή άμεση, ανεπίτρεπτη κοινωνική εκτροπή. Και
Β) Ενώ υπερτονίζεται η ανάγκη προστασίας της υγείας και των ατομικών δικαιωμάτων της μητέρας, συστηματικά παρασιωπώνται τα δικαιώματα του εμβρύου.
Είναι λυπηρό ότι ΜΜΕ αντί να σχολιάσουν με επιχειρήματα, χαρακτηρίζουν με απαράδεκτο τρόπο την απόφαση της Συνόδου και την άποψη της περί προστασίας της ζωής, ως «επιστροφή στον Μεσαίωνα». Θα μπορούσε κανείς να αντείπει ότι όσοι υποστηρίζουν τον φόνο των εμβρύων ακολουθούν τους προ του Ιπποκράτη (460-377) βαρβάρους, ότι διακατέχονται από το σύνδρομο του Ηρώδη, ότι η άποψή τους και το μένος τους κατά των εμβρύων έχει μόνο ιδεολογικό και ωφελιμιστικό υπόβαθρο και ότι η ιδεολογία τους ομοιάζει με αυτή που χρησιμοποίησαν κατά βρεφών και εμβρύων οι επιστήμονες του Χίτλερ.
Είναι δυνατό ο οποιοσδήποτε σύγχρονος αντικειμενικός άνθρωπος να υποστηρίξει ότι το έμβρυο είναι για τη γυναίκα ως μια απόφυση ή ένα σπυρί, που κατά τη βούλησή της αφαιρεί, για να μείνει όμορφη, ή για να έχει μιαν «ελεύθερη» σεξουαλική ζωή; Ακόμη και οι διεθνείς οργανισμοί, ακόμη και τα πιο «εξελιγμένα» στην ηθική κράτη προβληματίζονται για τις επιπτώσεις που έχει στην κοινωνία αυτός ο εγωισμός των φεμινιστριών και των οπαδών του Σαντ.
Ο ανθρωπισμός βάλλεται ανελέητα από την πρακτική αθεΐα, η αγάπη και ο σεβασμός του συνανθρώπου επιδιώκεται να εξοντωθεί από τον εγωισμό και τον σισύφιο ευδαιμονισμό, η δημοκρατία από τα ισχυρά λόμπις. Λασπολογείται η Εκκλησία από τους οπαδούς του σταλινισμού και του νεοφιλελευθερισμού, που επιδιώκουν ούτε άποψη να εκφράζει για θέματα που αφορούν στο ποίμνιό της. Είναι παρήγορο ότι η κοινή γνώμη δεν ακολουθεί τους μηδενιστές, που έχουν δύναμη στα ΜΜΕ.-