Κρατίστη δημοκρατία, «όπου τοις πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν»

• Η έξαρση των τουρκικών προκλήσεων πρέπει να σημάνει το τέλος του κατευνασμού από μέρους μας. Ο εχθρός μεθοδεύει κινήσεις, ενταγμένες σ’ έναν στρατηγικό σχεδιασμό, την ώρα που εμείς τις αποδίδουμε σε… εκνευρισμό του.
  Ο αγαρηνός έχει πιστέψει για τον εαυτό του ότι είναι, ή πάντως πρέπει να γίνει, αποδεκτός ως περιφερειακή υπερδύναμη. Δεν κρύβει ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει σε σύγκρουση. Έβγαλε ήδη, το Ορούτς Ρεϊς, για επιχειρήσεις νοτίως της Ρόδου και ανατολικώς τού Καστελορίζου, δηλαδή σε ελληνική επικράτεια.
  Στην ιστορία οι εχθροί τού Ελληνισμού ήταν πάντοτε απείρως πολυαριθμότεροι. Πολλές φορές μιλιούνια. Αλλά πάντοτε για τους Έλληνες

Οι ισχυροί της γης «τηρούν εκ του μακρόθεν τα γιγνόμενα» και «νίπτουν τας χείρας» των ως Πόντιοι Πιλάτοι!
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «φιλολόγησε», το Λονδίνο «τουρκότερο» των τούρκων, (παλιά τακτική του αυτή), το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ έκαμε «συστάσεις προς όλες τις πλευρές να αποφεύγουν τις εντάσεις» (καλά κρασιά!). Ρωσία και Κίνα εποίησαν την νήσσαν, άγνωστο αν έγινε κάποιο αίτημα από την πλευρά μας και τίνος επιπέδου).
Κι όμως  βιώνουμε τον αστερισμό του 1821 – 2021. Διακόσια χρόνια από τη μεγάλη Επανάσταση των Ελλήνων που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της βάρβαρης αυτοκρατορίας των Οθωμανών και την ανατολή της ελευθερίας τού Γένους μας. «Ο κόσμος» είχε πεί τότε ο Κολοκοτρώνης «μάς έλεγε τρελλούς! Εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί δεν εκάναμεν την Επανάστασιν διότι ηθέλαμε συλλογισθεί, πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικόν μας, πυριταποθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν μας, την τουρκική δύναμιν»(…). Όταν αποφασίσαμεν να κάμομεν την επανάστασιν δεν εσυλλογισθήκαμεν ούτε πόσοι ήμεθα ούτε πως δεν έχομεν άρματα (…) άλλ’ ως βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας»!
Και όπως μάς συμβούλεψε ο εθνεγέρτης Ρήγας:

Όσο, ελέγχουμε αυτήν την «καρδίαν», δεν φοβόμαστε κανέναν!
Αλιεύσαμε μια ξεχασμένη αλλά σημαντική δήλωση (1959) τού Δαυίδ Μπεν – Γκουριόν, επί σειράν ετών πρωθυπουργού τού Ισραήλ (1948 – 1953, 1955 – 1963) θεωρουμένου και ως πατέρα τού εβραϊκού Έθνους:
«Το πιστεύετε ότι έμαθα την αρχαία ελληνική μόνο και μόνο για να διαβάσω τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς στο πρωτότυπο και για να μάθω τι ακριβώς λένε;» (…) Ίσως πολλά πράγματα θα ήσαν διαφορετικά στην ιστορία μας και στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου, αν απλώς εκείνοι από τους λογίους μας που γνώριζαν ελληνικά είχαν μεταφράσει τα έργα του Σοφοκλέους, του Θουκυδίδη, του Πλάτωνος και των άλλων σπουδαίων στοχαστών της Ελλάδος, την ίδια περίοδο που τα ιερά μας βιβλία μεταφράζονταν στα ελληνικά». (“Παρόν”,18/8/19).
Στο ίδιο μήκος κύματος η έκκληση τού κορυφαίου γλωσσολόγου μας, τού Γ. Μπαμπινιώτη «Για να καταλαβαινόμαστε»: «Για να “καταλαβαινόμαστε” ας μιλάμε όσο και όπου μπορούμε ελληνικά. Το να μιλάμε για ιούς (αντί βάιρους), για εικονική πραγματικότητα (αντί βίρτσουαλ), για παγκόσμιο ιστό (γουέμπ), για σύνδεσμο (λινκ), για φορητό έγγραφο (πι-ντι-εφ), για προσωπικό υπολογιστή (πι-σι), για κοινωνικά δίκτυα (σόσιαλ μίντια), για ανεπιθύμητα μηνύματα (σπαμ), για ταμπλέτα ή και δέλτο (τάμπλετ), για εντοπιστή ή ανευρετή θέσεως (τζι-πι-ες), για βραχυμηνύματα (τουϊτερ), ακόμη και για «μ’ αρέσει» (λαικ) είναι φανερό ότι μάς εξασφαλίζει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: καταλαβαίνουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Συνεννοούμεθα» (ΒΗΜΑ,18/8/19).
Επτά Σοφών Συμπόσιον. Οικοδεσπότης ο Πλούταρχος. Συνδαιτυμόνες οι Σόλων, Βίας, Θαλής, Ανάχαρσις, Κλεόβουλος, Πιττακός και Χίλων.

1. Ο Σόλων: «πόλις ἄριστα πράττειν καὶ μάλιστα σῴζειν δημοκρατίαν, ἐν ᾗ τὸν ἀδικήσαντα τοῦ ἀδικηθέντος οὐδὲν ἧττον οἱ μὴ ἀδικηθέντες προβάλλονται καὶ κολάζουσι». Ευτυχέστερη πόλη και επιπλέον αυτή που διαφυλάττει με τον καλύτερο τρόπο την Δημοκρατία είναι εκείνη στην οποία αυτόν που διέπραξε ένα αδίκημα τον καταγγέλλουν και ζητούν την τιμωρία του εξ ίσου αυτοί που υπήρξαν θύματα της αδικίας του, αλλά και αυτοί που δεν υπήρξαν.
2. Ο Βίας: «Κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν ἐν ᾗ πάντες ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον». Άριστη Δημοκρατία είναι αυτή, όπου όλοι οι πολίτες φοβούνται τον νόμο, όπως φοβούνται τον τύραννο.
3. Ο Θαλής: «Τὴν μήτε πλουσίους ἄγαν, μήτε πένητας ἔχουσαν πολίτας». Εκείνη που δεν έχει ούτε πολύ πλούσιους ούτε πολύ φτωχούς πολίτες.
4. Ο Ανάχαρσις: «Εν ή των άλλων ίσων οριζομένων, αρετή το βέλτιoν ορίζεται, και κακία το χείρον». Εκείνη όπου οι πολίτες εκτιμώντας με τον ίδιο τρόπο όλα τ’ άλλα, ορίζουν το καλό με κριτήριο την αρετή και το κακό με κριτήριο την κακία.
5. Ο Κλεόβουλος: «Μάλιστα σωφρονείν δήμον, όπου τον ψόγον μάλλον οι πολιτευόμενοι δεδοίκασιν, ή το νόμον». Εκεί όπου οι δημόσιοι άνδρες φοβούνται περισσότερο τον ψόγο παρά τον νόμο.
6. Ο Πιττακός: «Όπου τοῖς πονηροῖς οὐκ ἔξεστιν ἄρχειν καὶ τοῖς ἀγαθοῖς οὐκ ἔξεστι μὴ ἄρχειν». Εκεί όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να ασκούν εξουσία και στους καλούς να μην ασκούν.
7. Ο Χίλων: «Τὴν μάλιστα νόμων ἥκιστα δὲ ῥητόρων ἀκούουσαν πολιτείαν ἀρίστην εἶναι.». Το καλύτερο πολίτευμα είναι αυτό που δίνει πολύ μεγάλη προσοχή στους νόμους και ελάχιστη στους ρήτορες.