Γράφει ο Κυριακός Παπαδόπουλος.
Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον μικρό Παναγιώτη-Ραφαήλ, που έχει ενώσει το πανελλήνιο σε έναν κοινό σκοπό: στην σωτηρία του από έναν σχεδόν βέβαιο και βασανιστικό θάνατο. Η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη από λόγια, αλλά από έργα: από οικονομική στήριξη, στον δύσκολο αγώνα της. Όμως η χθεσινή (και μαζική θα έλεγε κανείς) επίθεση που δέχθηκαν τόσο οι γονείς του μικρού αυτού αγγέλου, όσο και ο κόσμος που τους στηρίζει στο έργο τους, μια επίθεση που έλαβε χώρα από συγκεκριμένα Μέσα που σιγούσαν όταν ξεκίνησε η όλη προσπάθεια, αυτή η άδικη επίθεση με παρακινεί στο εκφράσω δημόσια την λύπη μου. Αυτήν την λύπη αισθανόμαστε όλοι οι απλοί άνθρωποι, όταν βλέπουμε φερειπείν την μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας στο 2018, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, με υποχώρηση των γεννήσεων και αύξηση των θανάτων.
Γίνεται λόγος για “ιατρική των σοσιαλ μιντια”, και για πλάνη των γονέων του παιδιού, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται την “επιστήμη” και συμπαρασύρουν και άλλους σε αυτή την πλάνη. Κοιτάξτε με τί λέξεις λοιδορείται για ακόμα μια φορά η αυθόρμητη κινητοποίηση του απλού πολίτη. Δείτε πόσο μισούν την αγωνία αυτού του Τόπου για ζωή! Τρέμουν όταν ξυπνά ο Λαός, όταν η μάζα μετατρέπεται σε Κοινότητα. Τους φοβίζει όταν οι άνθρωποι βρίσκουν κάτι το κοινό, που τους ενώνει και αναδεικνύει την ιδιοπροσωπία τους. Τους πιάνει σύγκρυο, όταν η Κοινωνία αποδεικνύει ότι δεν έχει την ανάγκη της κρατικής βοήθειας, και μάλιστα εξευτελίζει την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού, στο να δώσει μια τελευταία ελπίδα σε ένα νήπιο.
Ο Παναγιώτης-Ραφαήλ έχει ήδη μετατραπεί σε ένα σύμβολο, και θα παραμείνει ως σύμβολο για πάντα στην μνήμη μας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, που προσευχόμαστε να είναι το καλύτερο γι’ αυτόν. Η εικόνα του είναι η Ελπίδα αυτού του τόπου για ζωή, η Δίψα του λαού μας για να μεταβεί από την βιοτή στην πραγματική ζωή. Είδατε πού μας έφτασε η εξασφάλιση της εφήμερης βιοτής: φτάσαμε στο να μετρούμε την ζωή μας με οικονομοτεχνικά κριτήρια, και να θεωρείται “ευτυχία” η άνοδος κάποιων στατιστικών δεικτών.
Αυτό είναι ακριβώς που δεν αντέχει το Σύστημα που θα ευχόταν να μην είχε γεννηθεί ο Παναγιώτης-Ραφαήλ: δεν αντέχει ένα σύμβολο που να μας ενώνει, και να διαλύει τα δεσμά που κρατούν τον κόσμο σιδηροδέσμιο στον κομματισμό, και στον φόβο να εκφραστεί, μήπως και χάσει την δουλειά του ή την προαγωγή.
Ένα σύμβολο που μας ελευθερώνει, αυτός είναι ο Παναγιώτης-Ραφαήλ, που τον υπεραγαπάμε, και προσευχόμαστε γι’ αυτόν σαν να ήταν δικό μας παιδί.
Θα στείλουμε τον Παναγιώτη-Ραφαήλ στην Βοστώνη, όλοι εμείς οι γνωστοί του άγνωστοι, από το υστέρημά μας. Δεν θα αφήσουμε ούτε μία μέρα να πάει χαμένη, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι θα του χορηγηθεί η θεραπεία, που είναι και η τελευταία του ελπίδα, ανθρωπίνως. Εάν δεν σωθεί αυτό το νήπιο, η Ελλάδα θα είναι ανυπόφορα άδεια.
Υστερόγραφο: επειδή από τους επικριτές της καμπάνιας για τον μικρό γίνεται αναφορά στην “Επιστήμη”, έτσι γενικά και αυθόρμητα, θα ήθελα να προτείνω ένα βιβλίο που πρόσφατα εκδόθηκε, με συγγραφείς τον ερευνητή στην κβαντομηχανική Fabio Scardigli, τον νομπελίστα φυσικό Gerard’t Hooft και τους κορυφαίους φιλοσόφους Emanuele Severino και Piero Coda, με τίτλο: Determinism and Free Will (Springer, 2019). Ίσως η ανάγνωση αυτού του σύντομου, και ιδιαίτερα σημαντικού, πονήματος, να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι η επιστήμη δεν είναι Ιερά Εξέταση, και δεν φέρει κανένα αλάθητο.