Ούτε ρούπι πίσω στους εκβιασμούς της Τουρκίας!

Του Θανάση Κ.

Ας παραμερίσουμε όσα θολώνουν την οπτική μας, κι ας προσπαθήσουμε να δούμε «τη μεγάλη εικόνα» από το «θερμό καλοκαίρι» στα ελληνοτουρκικά…

Τι συνέβη; Τι άλλαξε; Υπάρχουν καλύτερες προοπτικές; Υπάρχουν μεγαλύτεροι κίνδυνοι; Και με ποιόν χρονικό ορίζοντα;

* Πρώτον, είχαμε την πιο μακροχρόνια κινητοποίηση ενόπλων δυνάμεων που έχει υπάρξει ποτέ – από το 1974! Ίσως και μεταπολεμικά. Περί τις έξη εβδομάδες…

* Δεύτερον, από αυτή την άμεση κινητοποίηση και την αυξημένη ετοιμότητα, η Ελλάδα κέρδισε διπλά – κάτι που δεν καταγράφεται εύκολα ούτε πιστώνεται συνήθως – αλλά αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τις εξελίξεις στο εξής:

–Ανέβηκε απότομα η αυτοπεποίθηση των ίδιων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

–Αλλά ανέβηκε επίσης και η εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Δηλαδή η πίστη των Ελλήνων στη χώρα τους και στον εαυτό τους…

Για πρώτη φορά ίσως, από το 1996 και την κρίση των Ιμίων, πολύ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, δεν νιώθουν «εκ των προτέρων ηττημένοι» σε μιαν ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη…

Μπορεί όλοι να την απευχόμαστε ακόμα, αλλά τώρα πια σημαντικό μέρος των κοινωνίας μας δεν την αντιμετωπίζει πια, ως…«βέβαιη πανωλεθρία»!

Αυτό το τελευταίο, συμβάλει στην αποτρεπτική αξιοπιστία της Ελλάδας.

Μπορείς να αποθαρρύνεις επιθετικό γείτονα, μόνον αν τον πείσεις ότι δεν φοβάσαι σύρραξη μαζί του!

Κι ανάποδα: αν του δείξεις ότι φοβάσαι τη σύγκρουση, τον παροτρύνεις να την ξεκινήσει!

* Τρίτον, για πρώτη φορά βγήκαν τόσες πολλές άλλες χώρες, και καταδίκασαν την Τουρκία. Σε σημείο να φτάσει ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός του Ερντογάν Νταβούτογλου, να καταγγείλει δημόσια ότι διεθνώς η Τουρκία έχει απομονωθεί – μόνο το… Αζερμπαϊτζάν μας υποστηρίζει πλέον, ανέφερε χαρακτηριστικά!

Ασφαλώς υπήρξαν και χώρες που τήρησαν πιο «μεσοβέζικη στάση». Ασφαλώς υπήρξαν και διπλωματικές κινήσεις που υπηρετούσαν περισσότερο την διπλωματία των «ίσων αποστάσεων».

Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα…

Όμως, αυτή τη φορά υπήρξαν και τρία καινοφανή στοιχεία:

— Υπήρξαν χώρες που απερίφραστα κατήγγειλαν την Τουρκία. Όπως η Γαλλία, για παράδειγμα…

— Ακόμα πιο σημαντικό: Οι χώρες που κατήγγειλαν την Τουρκία το έκαναν όχι απλώς από «αλληλεγγύη» ή από «υποχρέωση» προς την Ελλάδα, αλλά και για δικούς τους λόγους πολύ σοβαρούς. Κι αυτό καθιστά τη στήριξή τους πολύ πιο αξιόπιστη…

Δεν μας «αγάπησαν» ξαφνικά. Είναι και δικό τους ζωτικό συμφέρον να κόψουν τον… αέρα της Τουρκίας, μια και καλή!

–Και τέλος, ακόμα και στις χώρες (όπως η Γερμανία, εν μέρει και οι ΗΠΑ) που δεν πήραν τόσο «ξεκάθαρη θέση» απέναντι στον Ερντογάν, υπήρξαν πολλαπλές και έντονες εσωτερικές επικρίσεις! Δηλαδή τους ασκήθηκε πίεση στο εσωτερικό, να μετακινηθούν σε πιο καθαρές θέσεις σε βάρος του Ερντογάν και υπέρ της Ελλάδας…

Το διεθνές σκηνικό πλέον, δεν έχει σχέση με ό,τι είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν. Δεν είναι η Ελλάδα που απειλείται και διαμαρτύρεται ενώ οι υπόλοιποι αδιαφορούν ή δυσφορούν. Αυτή τη φορά όλο και περισσότερα ξένα κράτη καταλαβαίνουν ότι η Τουρκία έχει «ξεφύγει» κι ότι από την αποσταθεροποιητική συμπεριφορά της, θίγονται σοβαρά δικά τους συμφέροντα…

* Τέταρτον, η πρώτη φάση του εξοπλιστικού προγράμματος που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί ένα δυνητικό game changer και στις στρατιωτικές ισορροπίες.

-Τα γαλλικά αεροσκάφη Rafale (γενιάς 4^ης plus), με τα νέα τους οπλικά συστήματα,

-η αναβάθμιση των ήδη υφισταμένων παλαιότερων – αλλά εξαιρετικά μάχιμων – πολεμικών αεροσκαφών της Ελλάδας,

-η προμήθεια ανταλλακτικών πάσης φύσεως (από την έλλειψη των οποίων έπασχε η επιχειρησιακή ετοιμότητα ενός μέρος του αεροστόλου μας)

– το ότι θα έλθουν, επιτέλους, οι νέες τορπίλες

κι όλα αυτά σε ορίζοντα από μερικούς μήνες μέχρι ένα έτος,

οδηγούν ήδη σε πολύ σημαντική αλλαγή του στρατιωτικού «τοπίου».

Χωρίς καν να βάλουμε την αναβάθμιση του στόλου (τέσσερις νέες φρεγάτες και αναβάθμιση οκτώ από τις παλαιότερες) – γιατί αυτά όλα θα καθυστερήσουν για τέσσερα ως επτά χρόνια.

Η Ελλάδα μόνο με όσα ανακοινώθηκαν ότι θα συμβούν μέσα στο επόμενο 12μηνο – και με όσα δεν ανακοινώθηκαν ακόμα, αλλά «ψήνονται» – βάζει σοβαρά πιθανότητα να αποκτήσει αεροπορική υπεροχή στο ελληνοτουρκικό πεδίο πιθανής αντιπαράθεσης.

Και στο σύγχρονο πόλεμο όποιος έχει (καθαρή) αεροπορική υπεροχή θεωρείται ο πιθανότερος νικητής μιας σύρραξης…

–Για την ακρίβεια, όποιος αποδείξει επί του πεδίου, ότι διαθέτει αεροπορική υπεροχή κερδίζει τον πόλεμο, ακόμα κι όταν οι υπόλοιποι συσχετισμοί είναι συντριπτικά σε βάρος του – όπως συνέβη με το Ισραήλ το 1967.

–Όποιος εξακολουθεί να διαθέτει την αεροπορική υπεροχή μπορεί να αποσοβήσει μια βέβαιη ήττα, υπό το βάρος συντριπτικών εχθρικών χερσαίων δυνάμεων, όπως απέδειξε, επίσης το Ισραήλ, το 1973.

–Και όποιος έχει – ή κερδίσει – την αεροπορική υπεροχή, μπορεί να εξουδετερώσει όλα τα άλλα πλεονεκτήματα του αντιπάλου. (Μιλώντας πάντα για συρράξεις μικρής διάρκειας. Σε πιο μακροχρόνιες πολεμικές συγκρούσεις, το πλεονέκτημα της αεροπορικής υπεροχής μειώνεται αισθητά…)

Πάντως, στη «συνάρτηση» ενός σύγχρονου Πολέμου, η Αεροπορία μπαίνει πολλαπλασιαστικά – όχι αθροιστικά.

Αθροιστικά, το μηδέν, απλώς δεν προσθέτει τίποτε, σε όλα τα υπόλοιπα.

Αλλά πολλαπλασιαστικά, το μηδέν μηδενίζει όλα τα υπόλοιπα!

Δηλαδή η αεροπορία δεν είναι ένας «συντελεστής» που απλώς αθροίζεται με όλους τους υπόλοιπους, στην συνολική ισχύ κάθε πλευράς.

Είναι ένας παράγοντας ισχύος, που αν επιβληθεί από την μία πλευρά, τελικά μπορεί να «μηδενίσει» την (υπόλοιπη) ισχύ του αντιπάλου…

Από αυτή την άποψη το εξοπλιστικό πρόγραμμα που ανακοινώθηκε είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έγιναν – ή μάλλον ξεκίνησαν – τα τελευταία χρόνια.

–Και είναι η πρώτη σοβαρή ένδειξη ότι η Ελλάδα αποκτά αυξημένη αυτοπεποίθηση ΚΑΙ αξιοπιστία ως στρατιωτική δύναμη…

–Το άλλο είναι αυτό που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα – αλλά «ψήνεται» όπως λέγεται: η συμφωνία αμυντικής αρωγής Ελλάδας-Γαλλίας.

Αυτό (αν ολοκληρωθεί και ανακοινωθεί σύντομα) μαζί με την αναβάθμιση του ελληνικού στόλου (που αναγκαστικά θα πάρει χρόνο) σημαίνει ότι υπάρχουν κάποιοι «μεγάλοι» διεθνώς που δίνουν στην Ελλάδα σημαντικό περιφερειακό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Οι μελλοντικές συμμαχίες στην περιοχή θα είναι υπέρ μας και έχουν αρχίσει ήδη να στήνονται…

* Σε αυτές τις συνθήκες – προς Θεού! – η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει ούτε ρούπι πίσω έναντι των πιέσεων, των εκβιασμών και των «τετελεσμένων» της Τουρκίας. Κυρίως να μην συνθηκολογήσει μαζί της.

–Η Ελλάδα έχει σήμερα συμμάχους που ποντάρουν σ’ αυτήν, για τους δικούς τους λόγους.

–Η Ελλάδα μπορεί πολύ σύντομα να αποκτήσει αποφασιστική αποτρεπτική ισχύ έναντι της Τουρκίας. Και σε μια – απευκταία – σύρραξη να μη θεωρείται το «βέβαιο θύμα», αλλά ο «πιθανός νικητής».

–Η Ελλάδα έχει πλέον και την εσωτερική αυτοπεποίθηση να σταθεί και να αντέξει – στις απειλές και στις πιέσεις.

–Και τέλος ήδη δημιουργούνται συμμαχίες από τρίτες χώρες, και δη ισχυρότατες – στην περιοχή και πέραν της περιοχής – εναντίον της Τουρκίας!

Σε αυτές τις συμμαχίες η Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλο-κλειδί – για να μη πω  τοπικά ηγετικό ρόλο.

Αν η Ελλάδα συνθηκολογούσε με την Τουρκία τώρα , δεν θα τη «έσωζε» από την παγίδα της υπέρ-επέκτασης στον οποία έχει πέσει ο Ερντογάν.

Αν η Ελλάδα συνθηκολογούσε με την Τουρκία σήμερα, απλώς θα περιθωριοποιούνταν και ή ίδια! Από τη συμμαχία που έχει ήδη δημιουργηθεί εναντίον της Τουρκίας.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να συνθηκολογήσει με τους εκβιασμούς της Άγκυρας!

ΥΓ. Με αυτές τις γεωπολιτικές συσπειρώσεις που ωριμάζουν εναντίον της Τουρκίας και με αυτά που παίρνουμε ήδη εμείς, η επήρεια του Καστελόριζου – που κάποιοι βιάστηκαν να την ξεγράψουν – διασώζεται! Φτάνει να μην συνθηκολογήσουμε τώρα.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας σαφώς την προβλέπει. Αν δεν την προέβλεπε η Τουρκίας θα το είχε υπογράψει! Δεν το υπογράφει γιατί είναι εντελώς σε βάρος των επιδιώξεών της – και στο σύμπλεγμα Καστελόριζου και σε όλο το Αιγαίο.

Μέχρι τώρα η Τουρκία προσπαθούσε να εκβιάσει την Ελλάδα να υπογράψει «συνυποσχετικό», ώστε να κριθεί η «διαφορά» με βάση την αρχή της «αναλογικότητας» – όχι με βάση του Δίκαιο της Θάλασσας.

Και προσέθετε συνεχώς κι άλλα ζητήματα, για να τα πάρει πίσω στο τέλος, αρκεί η Ελλάδα να υπογράψει συνυποσχετικό με το οποίο να απεμπολούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην επήρεια των νησιών της. Ο εκβιασμός της Τουρκίας κλιμακώθηκε τον τελευταίο δίμηνο και με πολεμικές απειλές αεροναυτικής σύγκρουσης…

Η Ελλάδα αντί να καμφθεί φάνηκε να αντιστέκεται. Και να προσπαθεί να αναβαθμίσει το ρόλο της. Τώρα που συγκροτούνται συμμαχίες σε βάρος της Τουρκίας, η Ελλάδα έχει ευκαιρία να αρνηθεί ΚΑΘΕ συνθηκολόγηση.

Ούτε ρούπι!

Δεν είναι απλώς απολύτως ρεαλιστικό πλέον…

Είναι μονόδρομος εθνικής επιβίωσης την κοινωνίας μας. Και της χώρας μας…

Απ’ αυτό θα κριθούν και πολλά άλλα που μας ταλαιπωρούν:

Από τις μεταρρυθμίσεις που στοιχειώνουν μέχρι τη «βόμβα» του λαθρομεταναστευτικού…

Τώρα είναι η στιγμή – και τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία:

Ούτε ρούπι πίσω στους εκβιασμούς της Τουρκίας!