Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Μία ομάδα διανοητών και δημοσιογράφων επιχειρεί να μάς πείσει πόσο καλό πράγμα είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Συνιστούν να είμαστε ευγνώμονες στην τρόικα που θα φέρει ξένους επιτρόπους στα υπουργεία μας για να μας κάνουν σωστούς Ευρωπαίους και να μας φέρουν τα φώτα τους. Φαίνεται ότι τα παπαγαλάκια της εξάρτησης και της υποτέλειας δεν θέλησαν ποτέ να διαβάσουν την ελληνική Ιστορία ή αν την διάβασαν , δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν. Διότι στις πάμπολλες σελίδες αυτής της Ιστορίας υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων ηγετών που βρέθηκαν μεν σε δυσχερή θέση, αλλά δεν απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους και δεν λησμόνησαν τα ιστορικά δικαιώματα και τις ιστορικές υποχρεώσεις του Έθνους μας.
Μία τέτοια σημαντική μορφή πατριώτη, ικανού και εντίμου κυβερνήτη τιμά στις 4 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας. Πρόκειται για τον Άγιο Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νικαίας όπου είχε μεταφερθεί προσωρινά η έδρα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Από το 1204 έως το 1261 η Αυτοκρατορία της Νικαίας μαζί με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου αποτέλεσαν τα πρώτα ελληνικά εθνικά κράτη μετά από τον κατακερματισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) από τους Δυτικούς Σταυροφόρους. Στη Νίκαια της Μικράς Ασίας ο Θεόδωρος Λάσκαρις, ο γαμπρός του Ιωάννης Βατάτζης και ο γιός του Βατάτζη Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, μαζί με τον ελληνοκεντρικό φιλόσοφο Νικηφόρο Βλεμμύδη ονόμασαν για πρώτη φορά το κράτος τους Ελληνίδα Επικράτειαν και αγωνίσθηκαν για να απελευθερώσουν την Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους. Το επέτυχε ο διάδοχός τους Μιχαήλ Παλαιολόγος το 1261. Αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο στον ευλαβή στρατηγό από το Διδυμότειχο Ιωάννη Βατάτζη, τον οποίο τιμά ως Άγιο η Ορθόδοξη Εκκλησία λόγω του ελεήμονος χαρακτήρα του και διότι μοίρασε δίκαια τον κρατικό πλούτο ώστε να ωφεληθούν οι φτωχότεροι.
Ας σκεφθούμε τις αναλογίες με την εποχή μας. Ο Βατάτζης το 1234 κυβερνά ένα μικρό κομμάτι του Ελληνισμού, ενώ η πρωτεύουσα του Γένους κατέχεται από Λατίνο Βασιλιά . Ο Ελληνισμός είναι ταπεινωμένος και διαμοιρασμένος σε φραγκικά βασίλεια και δουκάτα. Ο Πάπας που κρυβόταν πίσω από τις Σταυροφορίες ήταν ο πλανητάρχης της εποχής. Τότε, λοιπόν, ένας συγκεκριμένος Πάπας, ο Γρηγόριος Θ΄ έστειλε μία προκλητική επιστολή στον Ιωάννη Βατάτζη και τού ζήτησε να ξεχάσει δια παντός την Κωνσταντινούπολη και να εγκαταλείψει τον βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων» , Ο Ιωάννης Βατάτζης, αν και ήταν σε δυσμενέστερη θέση από πλευράς πολιτικής και οικονομικής, έστειλε μία εκπληκτική επιστολή –απάντηση που αποτελεί μνημείο ελληνικής υπερηφάνειας και εθνικής αξιοπρέπειας. Μακάρι να εδιδάσκοντο από αυτήν οι σημερινοί κυβερνήτες μας, οι φιλομνημονιακοί αρθρογράφοι και ορισμένοι ηγέτες των ευρωπαίων εταίρων μας, επίγονοι των Σταυροφόρων του 1204. Αντιγράφω μερικές φράσεις σε νεοελληνική γλώσσα, όπως δημοσιεύονται –μαζί με το πρωτότυπο- στο βιβλίο του Ιωάννη Σαρσάκη «Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης-ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου» ( έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 2008):
«... Μάς γράφεις ότι από το δικό μας , το Ελληνικό γένος, άνθησε η σοφία και τα αγαθά της διαδόθηκαν στους άλλους λαούς. Αυτό σωστά το γράφεις. Πώς όμως αγνόησες, ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πώς ξέχασες να γράψεις ότι, μαζί με τη σοφία, το γένος μας κληρονόμησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τη βασιλεία;… Συ απαιτείς να μην αγνοήσουμε τον θρόνο σου και τα προνόμιά του. Αλλά εμείς έχουμε να ανταπαιτήσουμε να δεις καθαρά και να μάθεις τα δικαιώματα που έχουμε εμείς επί της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης, το οποίο από τον Μέγα Κωνσταντίνο διατηρήθηκε για μία χιλιετία και έφτασε σε μάς . Οι γενάρχες της βασιλείας μου είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω εδώ και όλους τους άλλους βασιλείς που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν τη βασιλική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. …. Εμείς εξαναγκαστήκαμε από την πολεμική βία και φύγαμε από τον τόπο μας. Όμως δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης…… Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν. Γιατί, αλήθεια, πώς δεν θα διαπράτταμε αδικία απέναντι στους νόμους της φύσης και στους θεσμούς της πατρίδας μας και στους τάφους των προγόνων μας και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε για όλα αυτά με τη δύναμή μας;…..Ωστόσο να ξέρει η αγιότητά σου ότι υποδεχτήκαμε χωρίς λύπη το αγροίκο ύφος του γράμματός σου και φερθήκαμε με ηπιότητα στους κομιστές του, μόνο και μόνο για να διατηρήσουμε την ειρήνη μαζί σου»!
Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη «Πάπας» με τη λέξη «τρόϊκα» και τη λέξη «Κωνσταντινούπολη» με τη λέξη «εθνική κυριαρχία» κατανοούμε ποια απάντηση επιβάλλεται να δίδουν οι εκάστοτε κυβερνήτες μας σε προκλητικές απαιτήσεις των διαφόρων δανειστών μας. Το ότι δανειζόμαστε δεν σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε γην και ύδωρ εξευτελιζόμενοι εθνικά. Ο Ιωάννης Βατάτζης διοικούσε ένα καθημαγμένο τμήμα του ηττημένου τότες Ελληνισμού, αλλά απήντησε με θαυμαστή παρρησία στον πανίσχυρο Πάπα. Τιμώντας τη μνήμη του στις 4 Νοεμβρίου ας διδαχθούμε από το ήθος του.
Κ.Χ. 28.10.2011
13 comments
Ἔτσι ἐγκυκλοπαιδικῶς, σὲ τί ἀποδίδουν οἱ ἱστορικοὶ τὴν καταπληκτικὴ ἐπέκταση τοῦ κράτους τοῦ Βατάτζη ; Μήπως στὴν καύχησή του ὂτι ἦταν Ἕλληνας ; Ὄχι βέβαια ! Ἐκεῖνο ποὺ μέτρησε εἶναι ἡ πραότης καὶ ἡ πολιτικότης του ποὺ τὸν ἔκανε ἀγαπητὸ σὲ Ἕλληνες καὶ Λατίνους (ναί, καὶ στοὺς Λατίνους), σὲ Βουλγάρους καὶ Τούρκους. Μειοδότης σάν τὸν Γιώργο Παπανδρέου θὰ ἦταν φαίνεται …
Νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ αἰτία ποὺ ἡ δυναστεία του ἀνετράπη ἀπὸ τοὺς Παλαιολόγους εἶναι ὅτι οἱ τότε διαπλεκόμενοι δέν ἔβλεπαν μὲ καλὸ μάτι τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπέλεγε τοὺς συνεργάτες του μὲ βάση τὴν ἀξία τους καὶ ὄχι μὲ βάση τὴν καταγωγή τους. Ἡ φαυλοκρατία ἔχει βαθειὲς ρίζες στὴν ἱστορία μας.
Νά διδαχθοῦμε πρὸ πάντων ἀπὸ τὴν οἰκονομική του πολιτική : «Γενναιοδωρία» μηδὲν γιὰ κανέναν παρὰ μόνον γιὰ τοὺς ξένους πρεσβευτές, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει τὴν θετικὴ προβολή τοῦ ὀνόματός του καὶ τῆς χώρας του στὸ ἐξωτερικό. «Γενναιοδωρία» μηδὲν καὶ πρὸς τὴν ἴδια τὴν βασίλισσα (κι ἂς ἦταν σώγαμπρος). Μόνον ἀφοῦ ἐξυγίανε τὶς πάμπολλες κρατικὲς ἐπιχειρήσεις, ἔκανε δῶρο στὴν βασίλισσα τὸ «ὠάτον» στέμμα ἀπὸ μαργαριτάρια γιὰ νὰ δείξει στὶς ΑΔΕΔΥ τῆς ἐποχῆς τὴν ἀξία τῆς πλεονασματικῆς διαχειρίσεως. Μόνον ὅποιος ἔχει τέτοια διαχείριση μπορεῖ νὰ εἶναι γνησίως κυρίαρχος. Χωρίς αὐτὴν, ὅλα αὐτὰ περὶ ἐθνικῆς κυριαρχίας εἶναι κενὴ φλυαρία καὶ διαστροφὴ τῆς ἱστορίας μὲ ἀποσιώπηση τῶν πραγματικῶν γεγονότων.
Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Αὐτοκράτορας, κάτι «ἀντιμνημονιακοὺς τοῦ τζάμπα», θὰ τοὺς εἶχε κλείσει σὲ μοναστήρι καί, φυσικά, ποτὲ δὲν θὰ ἄφηνε νὰ δημοσιεύουν ἀνοησίες γι’ αὐτὸν ἢ γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο στὸ «Ἁντίβαρο».
Ας μου επιτρέψει ο εξαίρετος κος Χολέβας να συμφωνήσω με τον κο Γεώργιο ότι ο Μιχαήλ Παλαιολόγος δεν ήταν σε καμία περίπτωση διάδοχος του Ιωάννη Βατάτζη ή του Θεόδωρου Β. Εάν ο Ιωάννης είχε την παραμικρή υπόνοια περί της μεταγενέστερης αρπαγής του θρόνου από τον Παλαιολόγο, θα είχε λάβει τα μέτρα του. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι ο επίορκος και ιερόσυλος Μιχαήλ πραξικοπηματικά κατέλαβε τον θρόνο τυφλώνοντας και φυλακίζοντας το νόμιμο διάδοχό τους δεκαετή Ιωάννη, υιό του Θεόδωρου. Με τέτοιες ενέργειες θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά ατυχής ο χαρακτηρισμός του ως διαδόχου.
Κατά τα λοιπά, κε Γεώργιε, θεωρώ ότι σας έχει παρασύρει η ορμή ενός ασυγκράτητου παραληρήματος. Εάν θεωρείτε ότι ο ιστοχώρος που μας φιλοξενεί αποτελεί προμαχώνα “τζάμπα αντιμνημονιακών” ή ότι το κείμενο συνιστά ανοησία, εσείς γιατί συμμετέχετε με τα σχόλια σας; Για να λάβετε διδακτορικό; Συγγνώμη για την ασυνήθη οξύτητα, αλλά νομίζω ότι και η κριτική έχει κάποια όρια, τα οποία εξώφθαλμα παραβιάζονται όταν συγκρίνετε τον “μαρμαρωμένο βασιλιά”, που ο λαός του αποκαλούσε “Καλοϊωάννη”, με τον Γεώργιο Β, διότι δήθεν αμφότεροι χαρακτηρίζονται από “πραότητα και πολιτικότητα” (!!!). Με αυτόν τον ισχυρισμό προσβάλετε και τον Ιωάννη και τον ελληνικό λαό και τον Γεώργιο Β, ο οποίος ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά του δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα συγκρινόταν κάποτε με τον Βατάτζη και ίσως φοβάται κιόλας μήπως χαρακτηριστεί “εθνικιστής” (η μεγαλύτερη προσβολή για έναν πολιτικό αυτού του βεληνεκούς). Ο ελληνικός λαός ορθά τίμησε τον Καλοϊωάννη και παρά τον μεσολαβήσαντα εκμαυλισμό του από την άρχουσα δυναστεία, τώρα που τα δανεικά τελείωσαν και έπεσε η αυλαία της παράστασης, και πάλι ορθά κρίνει. Σημειώνω ότι ουδέποτε απασχολήθηκα στον δημόσιο τομέα και δεν έχω δανεισθεί από κανέναν, προκειμένου να μην αρχίσετε τους προσφιλείς σας χαρακτηρισμούς περί κρατικοδίαιτων, που επιβιώνουν χάρη στα δάνεια των ξένων. Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ο απλός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν γεύθηκε τίποτα από τα δάνεια, τα οποία αναπαύθηκαν σε πολιτικά ταμεία και εξωτικούς παραδείσους. Τα δάνεια δεν κάλυψαν ανάγκες της χώρας, αλλά των κομμάτων και των κάθε λογής παρατρεχάμενων.-
Γιατὶ δὲν ἀπαντᾶτε μέ κάτι ποὺ νὰ προσθέτει στὴν συζήτηση ; Παρουσίασα μερικὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ τὰ ἑρμήνευσα ὅπως πιστεύω καλύτερα. Ἐσεῖς δὲν δίνετε μία ἐναλλακτικὴ ἑρμηνεία, ἀλλὰ ἀναλίσκεσθε σὲ σχόλια κατὰ τοῦ προσώπου μου. Ἀλλὰ δὲν συζητοῦμε γιὰ ‘μένα ἐδῶ, ἀλλὰ γιὰ τὸν Βατάτζη. Ἔτσι θέτετε ἑαυτὸν ἐκτὸς θέματος …
Αγαπητέ Γεώργιε, αν δεν απατώμαι, τα σχόλιά σας, πέραν της όντως “εναλλακτικής” ερμηνείας για τα εκτεθέντα γεγονότα, περιείχαν σαφείς κρίσεις για την ποιότητα του κειμένου, χαρακτηρισμό του συγγραφέα και πρόβλεψη των προθέσεων του Βατάτζη εάν ζούσε, καθώς και αδόκιμη σύγκριση με τον νυν πρωθυπουργό. Οι κρίσεις, οι χαρακτηρισμοί, οι προβλέψεις και οι συγκρίσεις δεν συνιστούν ιστορικά γεγονότα, ούτε μπορούν να θεωρηθούν ερμηνεία αυτών, έστω υπερβολική. Τα σχόλιά μου δεν έχουν στόχο το πρόσωπό σας, αλλά αποκλειστικά και μόνο ορισμένες από τις ως άνω αξιολογήσεις σας, τις οποίες βρίσκω εξαιρετικά άστοχες, επιπόλαιες και μάλλον περιττές. Δεν σκοπεύω να αναγορευθώ σε συνήγορο του κειμένου, του συγγραφέα ή του ιστοχώρου, αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι ενοχλήθηκα ιδιαιτέρως από την σύγκριση. Αλήθεια, την πραότητα και πολιτικότητα του νυν πρωθυπρουργού, και μάλιστα σε βαθμό τέτοιο ώστε να καθίσταται αγαπητός από όλους και σε προσφορά ανάλογος του Βατάτζη, πώς την ανακαλύψατε; Ή μήπως συνιστά και αυτή ιστορικό γεγονός; Εάν θεωρείτε ότι αυτές οι αξιολογήσεις δεν σας αντιπροσωπεύουν και θα ήταν σκόπιμο να τις αντιπαρέλθουμε, θα με βρείτε απολύτως σύμφωνο. Διαφορετικά, φοβάμαι ότι ερμηνεύετε τα ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα υπερβολικά διασταλτικά, μέχρι σημείου αυθαιρεσίας.
Ὡραῖα τὰ λέτε, ἀλλὰ γιατί ἀκριβῶς βρίσκετε τὶς ἐκτιμήσεις μου ἄστοχες ; Δὲν θὰ ἔπρεπε, λέτε, νὰ παραθέσετε κάποια νέα πληροφορία, κάποιο σφάλμα λογικῆς ; Πῶς θὰ γίνει άλλιῶς συζήτηση ; Ἀλλιῶς, πᾶμε σέ δημοσκόπηση ὅπου λέει κάποιος τὴν ἄποψή του χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ τὴν αἰτιολογήσει.
“Ἔτσι ἐγκυκλοπαιδικῶς, σὲ τί ἀποδίδουν οἱ ἱστορικοὶ τὴν καταπληκτικὴ ἐπέκταση τοῦ κράτους τοῦ Βατάτζη ; Μήπως στὴν καύχησή του ὂτι ἦταν Ἕλληνας ; Ὄχι βέβαια ! Ἐκεῖνο ποὺ μέτρησε εἶναι ἡ πραότης καὶ ἡ πολιτικότης του ποὺ τὸν ἔκανε ἀγαπητὸ σὲ Ἕλληνες καὶ Λατίνους (ναί, καὶ στοὺς Λατίνους), σὲ Βουλγάρους καὶ Τούρκους. Μειοδότης σάν τὸν Γιώργο Παπανδρέου θὰ ἦταν φαίνεται …”. Αγαπητέ κε Γεώργιε, αναγκάζομαι να σας υπενθυμίσω το επίμαχο σχόλιο, επειδή διαβλέπω ότι επιχειρείτε να το αποφύγετε. Ισχυρισθήκατε ότι εκείνο που μέτρησε για την καταπληκτική επέκταση του κράτους του Βατάτζη ήταν η πραότης και η πολιτικότης του. Από την απλή ανάγνωση της βιογραφίας του προκύπτει ότι η επέκταση του κράτους του οφείλεται πρωτίστως στην φιλοπατρία του, στην ανιδιοτέλειά του, στη συνετή διαχείριση των οικονομικών του κράτους, που κι εσείς επισημάνατε και συμφωνώ απολύτως, την άξια ηγεσία των πολυάριθμων εκστρατειών του, και πολύ λιγότερο στον χαρακτήρα του. Για τους Έλληνες ήταν όντως αγαπητός, αλλά για τους αναφερθέντες εχθρούς του, εναντίον των οποίων συνεχώς πολεμούσε, δεν ήταν ομοίως αγαπητός, αφού τις διαφορές μαζί τους δεν τις έλυνε με πολιτικά μέσα. Δεν απέβλεπε στην αγάπη των αντιπάλων του, αλλά στον σεβασμό τους, που τον κέρδιζε επάξια στο πεδίο της μάχης, και όχι με διπλωματία. Έστω ότι μέχρι το σημείο αυτό έχετε μία διαφορετική εκτίμηση, πλην όμως σεβαστή. Ο συνονόματός σας πού ταιριάζει; Υπονοείτε εμμέσως πλην σαφώς ότι ο ΓΑΠ έχει την ίδια πραότητα και πολιτικότητα και γι’ αυτό χαρακτηρίζεται αδίκως μειοδότης, ενώ δεν είναι τέτοιος, ή τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο από τον Βατάτζη (!!!). Αυτόν τον καινοφανή ισχυρισμό εσείς τον προβάλατε και έχετε το βάρος να τον τεκμηριώσετε καταλλήλως, καθόσον αμφισβητείται έντονα. Πιθανόν είστε ο μόνος πανελληνίως που θεωρεί τον ΓΑΠ αγαπητό από τον λαό του, και μάλιστα στον ίδιο βαθμό με τον Βατάτζη, αλλά τούτο δεν επαληθεύεται από τα γεγονότα. Θα ήταν επαρκές να παραθέσετε τα πολιτικά επιτεύγματα του ΓΑΠ που δείχνουν την πραότητά του. Η πραότητα και η μικρότητα μπορεί να μοιάζουν, αλλά διακρίνονται ευχερώς. Τέλος, επιτρέψτε μου μία παρατήρηση για να μην κουράζεστε άδικα : και ο πλάτανος και το καρότο φυτά είναι, αλλά εκεί πρέπει να σταματάει κάθε απόπειρα σύγκρισης. Αλλιώς, αδικείται κατάφωρα ο πλάτανος.
Κάνετε ἁπλῶς λάθος γιὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Βατάτζη, χρειάζεσθε παραπάνω διάβασμα. Διότι ἡ δική μου κρίση δὲν μοῦ κατέβηκε ἔτσι ἀπὸ τὸ τίποτε. Ἀρχίστε άπὸ τὸν Παῦλο Καλλιγᾶ, ὁ ὁποῖος ἐξωνύχισε ὅλες τὶς πρωτότυπες ἱστορικὲς πηγές. Θὰ σᾶς παραθέσω τὸ κείμενό του ἀκέραιο, ὅταν προλάβω νὰ τὸ δακτυλογραφήσω. Ἁξίζει καὶ φιλολογικῶς καὶ εἶναι συντριπτικὸ σὲ σύγκριση μὲ τὶς παχειὲς κουβέντες τοῦ κυρίου Χολέβα.
Ἀλλὰ δὲν ἦταν ὁ Βατάτζης χωρὶς ἐπικριτὲς καί, μάλιστα, Ἔλληνες. Τὸ Δεσποτᾶτο τῆς Ἠπείρου ἦταν θανάσιμος ἐχθρός του. Καὶ εἶχε καὶ ‘κεῖνο θαυμάσια οἰκονομικὴ διαχείριση. Ὄχι σὰν σήμερα, ποὺ τὸ κάθε ἑλλαδικὸ κόμμα διαγκωνίζεται μὲ τὸ ἄλλο ποιὸ θὰ βλάψει περισσότερο τὴν οἰκονομία. Καὶ πῶς ἀντιπαρέρχεσθε τὴν φρικτὴ μεταχείριση τῶν διαδόχων του, τὴν ὀποία κατάπιε ὁ λαός ; Ὑπάρχουν πολλοὶ μειονεκτικοὶ σὲ κάθε κοινωνία καὶ ἰδιαίτατα στὴν ἑλλαδική, οἱ ὁποῖοι, ἀντὶ νὰ κοιτάζουν τί καλὸ τοὺς κάνει κάθε ἡγέτης, κοιτοῦν νὰ τοῦ βγάλουν τὸ μάτι καὶ μαζὶ τὸ δικό τους. Αὐτὸ εἶναι κοινὸ καὶ στὴν τότε καὶ στὴν σημερινὴ Ἑλληνικὴ κοινωνία.
ΥΓ Ὁ πλάτανος, ἀπ’ ὅσο ξέρω, μόνο φαγουρόσκονη παράγει, ὅταν κάποιος τρίψει σὲ γουδὶ τὰ πλατανόμηλα. Ἀκόμα καὶ τὸ ξύλο του εἷναι ἄχρηστο, μαλακὸ καὶ καίεται σὲ χρόνο μηδέν. Τό καρόττο, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, εἶναι πολλαπλῶς ὠφέλιμο καὶ ὠμὸ καὶ μαγειρευμένο. Θὰ μοῦ πεῖτε, ὁ πλάτανος τὸ καλοκαῖρι προσφέρει δροσερὴ σκιὰ σὲ ὅποιον ἔχει χρόνο νὰ χασομερήσει, ἐνῶ τὸ καρόττο θέλει κόπο γιὰ νὰ τὸ ξερριζώσεις καὶ νὰ τὸ φᾶς. Κατὰ τὶς ἀνάγκες του κρίνει ὁ καθ’ ἕνας, ὁ ἀργόσχολος προτιμᾶ πλάτανο, ὁ νηστικὸς καρόττο.
(Παύλου Καλλιγά, Μελέται Βυζαντινής Ιστορίας, Λασκαρίδαι – Παλαιολόγοι, 1894)
Ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ήτο βεβαίως έκτακτος ανήρ. Παραλαβών την βασιλείαν οικτρώς διασωθείσαν εν Βιθυνία ως εν παραβύστω δι΄ ακαμάτου και συνετής ενεργείας εξέτεινεν αυτήν από του Μαιάνδρου μέχρι της Ηπείρου, τον Έβρον έχουσαν όριον προς την Βουλγαρίαν. Μόνον το Βυζάντιον υφίστατο έτι εντός του συνεχούς τούτου κράτους, αλλά πνέον τα λοίσθια και λιπόψυχον, ουδέ δυνάμενον πλέον να εκφύγη των χειρών του περιζώσαντος αυτό πανταχόθεν. Ήτο ανδρικού χαρακτήρος και εμπειροπόλεμος, ουδέποτε όμως απερισκέπτως επιχειρών, αλλά άφοβος εν τοις κινδύνοις. Δια της πραότητος επεβάλλετο και εις αυτούς τους εχθρούς και εις τούτο μάλλον αποδοτέα είναι η επιτυχία εν Θράκη και Μακεδονία, αγαπητός γενόμενος και εις τους Βουλγάρους και Αλβανούς και εις τους Λατίνους, ουδέ μνημονεύεται πράξις τις εμφαίνουσα σκληρότητα ή άδικον φρόνημα, όλως δε εξαιρετική υπήρξεν η κατά του Μιχαήλ Παλαιολόγου καταφορά, ήτις εν τούτοις δεν υπερέβη τα όρια. Αι εν Ασία επαρχίαι υπό το σκήπτρον αυτού ευημέρησαν και είδον επανερχόμενον τον πλούτον. Εν γένει ο Βατάτζης ήτο οικονόμος και σχεδόν φειδωλός, προς δε τους ξένους πρεσβευτάς μεγαλόδωρος, όπως εγκωμιάζηται παρ΄αυτών.
Και αυτός και η ευσεβής σύζυγος, η Ειρήνη, ενεψύχωσαν την παιδείαν και εφρόντισαν περί διδασκαλίας …
Πρόλαβαν ἄλλοι. Συγγνώμην γιὰ τὸ μονοτονικό.
κε Γεώργιε, χαίρομαι να συνδιαλέγομαι μαζί σας, καθώς είστε ειδήμων των ελιγμών και αποφεύγετε επιμελώς τα δύσκολα ζητήματα. Σας επεσήμανα ότι δεν με ενοχλεί ιδιαιτέρως η εκτίμησή σας για την βαρύτητα της πραότητας του Βατάτζη. Το εδάφιο που παρατίθεται για επιβολή ομιλεί. Όμως, η επιβολή και η συμπάθεια των εθνών έπεται της κατάκτησης, η οποία δεν θα είχε επέλθει εάν δεν υφίστατο ισχυρή οικονομία, αξιόμαχος στρατός και ικανός ηγέτης. Εν πάση περιπτώσει, αποφεύγοντας να επαναλάβετε το ατόπημα της συγκρίσεως με τον ΓΑΠ, συνεχίζετε να υπονοείτε ότι όσοι κρίνουν τον σημερινό ηγέτη είναι μειονεκτικοί, που κοιτούν να του βγάλουν το μάτι, χωρίς να κοιτάζουν το καλό που τους κάνει. Επιμένω, λοιπόν, να μας παραθέσετε τα καλά που έχει προσφέρει ο ΓΑΠ στη σημερινή Ελληνική κοινωνία και εμείς οι αχάριστοι μειονεκτικοί Έλληνες δεν εκτιμούμε, ως γνήσιοι απόγονοι των συγχρόνων του Βατάτζη.
Εξάλλου, αφού έχετε διαβάσει αρκετά, απορώ πως φτάσατε στο συμπέρασμα ότι ο λαός “κατάπιε” τη φριχτή μεταχείριση των διαδόχων του. Το σχίσμα των Αρσενιατών, τα συνεχή κινήματα υπέρ των Λασκάρεων, η απώλεια όλων των Ανατολικών επαρχιών μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι μαζικές εξωμοσίες μόνο αυτό δεν δείχνουν. Στην πρώην αυτοκρατορία της Νικαίας, στο λίκνο των Λασκάρεων, ήταν τόσο μισητή η δυναστεία του Μιχαήλ, ώστε να προτιμούν τους Τούρκους. Σε παλαιότερο σχόλιο είχατε ορθώς παρατηρήσει ότι στον στρατό του Μωάμεθ υπήρχαν πλείστοι όσοι Χριστιανοί. Εάν προσθέσουμε και τους εξωμότες, νομίζω ότι φτάνουμε στο σύνολό του. Γιατί άραγε; Επειδή συμπαθούσαν τους Παλαιολόγους;
Τέλος, αναφορικά με τη σύγκριση, δεν είναι τυχαίο πως η παρομοίωση ενός άνδρα με πλάτανο αποτελεί επευφημία και έπαινο (ίδετε πλείστα όσα δημοτικά τραγούδια), ενώ η παρομοίωση με καρότο ακριβώς το αντίθετο. Και τούτο διότι οι άνθρωποι δεν κρίνουν με το στομάχι, αλλά με το μυαλό.
«Δια της πραότητος επεβάλλετο και εις αυτούς τους εχθρούς και εις τούτο μάλλον αποδοτέα είναι η επιτυχία εν Θράκη και Μακεδονία, αγαπητός γενόμενος και εις τους Βουλγάρους και Αλβανούς και εις τους Λατίνους»
Τὸ ξαναγράφω. Δικαίωμά σας νὰ διαβάζετε κι ἄλλα. Μόνον νὰ ξεχωρίζετε αὐτὰ ποὺ ἔχουν οἱ πηγὲς ἀπὸ τὰ δικά σας.
Ἐμ κανονικά, χωρὶς τὶς προσπάθειες τῆς κυβερνήσεως τοῦ Παπανδρέου, θὰ εἴχαμε τάνκς στοὺς δρόμους νὰ προστατεύουν τὶς τράπεζες, οἱ ὁποῖες θὰ εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ δώσουν πίσω στοὺς καταθέτες μόνον κλᾶσμα ὅσων εἶχαν καταθέσει. Θὰ εἴχαμε ἁκόμη τρομακτικώτερη ἁνεργία, πληθωρισμὸ καί, μάλιστα, σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους, πραγματικὴ λιμοκτονία. Διαβάστε στὸ ἰντερνὲτ τὶ ἔγινε στὴν Ἀργεντινή ὅταν ἔπαθε συναλλαγματικὴ κρίση. Ἡ περίπτωση εἶναι συχνὴ στὴν ἱστορία. Καὶ μακάρι νὰ μὴν τὸν νοσταλγήσουμε ἐπειδὴ οἱ διάδοχοί του μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι χειρότεροι. Καλὸ εἶναι καὶ οἱ δύο νὰ ἐπιφυλαχθοῦμε νὰ κρίνουμε ὁριστικῶς μόνον ὅταν ἔχει παρέλθει ἀρκετὸς χρόνος ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν ἐξουσία.
Γιὰ τὴν ὑπόθεση τοῦ Βατάτζη, πράγματι πολλοὶ προσεχώρησαν στοὺς Τούρκους ἀπὸ ἀπέχθεια πρὸς τοὺς διαδόχους του (καὶ γιατὶ ἦταν καὶ οἱ φόροι τῶν Τούρκων πολύ χαμηλότεροι). Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς άποδεικνύει ὅτι ἦσαν λιγώτεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀνέχθηκαν τοὺς Παλαιολόγους, ἀλλιῶς θὰ μποροῦσαν χωρὶς τοὺς Τούρκους νὰ τοὺς ἐκθρονίσουν.
Ἅμα μείνουμε νηστικοί γιὰ δύο, τρεῖς μήνες ἐλέῳ δημοκρατικῶν διαδικασιῶν καὶ καθυστερήσεως ἕκτης δόσεως νὰ `δῶ τὶ θὰ τὸ κάνουμε τὸ δῆθεν πολὺ μυαλό μας. Πλατανόμηλα θὰ φᾶμε ;
κε Γεώργιε, αρκούντως διασκεδαστικό το τελευταίο σχόλιό σας. Όμως, δεν πειράζει αν φάμε και κανένα πλατανόμηλο, από καρότο και μαστίγιο-κουτόχορτο χορτάσαμε. Τουλάχιστον ίσκιο και νερό θα έχουμε.
Όσοι απεχθάνονταν τους Παλαιολόγους ήταν λιγότεροι από όσους τους ανέχθηκαν στο σύνολο της αυτοκρατορίας, όχι όμως στην Μικρά Ασία, όπου η επιρροή των Λασκάρεων ήταν πιο ισχυρή και οι οπαδοί τους ήταν συντριπτικά περισσότεροι. Γι’ αυτό κι εκεί οι Παλαιολόγοι δεν άντεξαν ούτε δύο γενιές.
Για τον ΓΑΠ μην ανησυχείτε, δεν έφυγε ακόμα. Αφού κάποιοι ακόλουθοι των απόψεων του Πάγκαλου θαυμάζουν τα επιτεύγματά του, ο άνθρωπος δεν θέλει να αφήσει στη μέση το επιτυχές έργο του. Οι όγκοι, και δη οι κακοήθεις, δεν είναι δυνατό να αφαιρεθούν χωρίς χειρουργική επέμβαση με όλα τα επακόλουθα, τομή, αιμορραγία, πιθανές επιπλοκές, ωδίνες κλπ. Η περίπτωση είναι συχνή στην ιστορία, και δη στην πρόσφατη Ελληνική. Να δούμε τώρα τι θα θυσιαστεί για να φύγει αυτή η δυναστεία. Πάντως, να είστε σίγουρος ότι θα τον νοσταλγήσουμε. Κι εκείνος θα μας νοσταλγήσει από το πολυτελές θέρετρό του. Άλλωστε, σε ποιά άλλη χώρα θα τον εξέλεγαν πρωθυπουργό;
Πάντως καὶ ποὺ ἀποσχίσθηκαν οἱ τῶν ἀνατολικῶν θεμάτων τῆς αὐτοκρατορίας, τί κατάφεραν ; Τελικῶς ἀπορροφήθηκαν σὲ μιὰ θάλασσα Τουρκιᾶς. Οὔτε τὴν γλῶσσα, οὔτε τὴν πίστη τους φαίνεται νὰ φύλαξαν. Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ ἀκραῖες πολιτικὲς διαιρέσεις τελικῶς βλάπτουν ὅλους καὶ λίγη σημασία ἔχει ποιὸς ἔχει τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη γι’αὐτές. πρέπει νὰ τηροῦνται μέσα σὲ ὅρια. Διότι ὁ Α ἢ ὁ Β μπορεῖ νὰ εἶναι κακὸς καὶ ψυχρός, ἀλλὰ πάντοτε ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ τὸν διαδεχθεῖ χειρότερος.
Ὅταν γράφετε πρόσφατη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, τί ἐννοεῖτε ; Ἀπὸ πότε ; Ἀπ’ ὅσο θυμᾶμαι, ἔχουμε εἰρήνη καὶ εὐημερία χωρὶς προηγούμενο άπὸ τὸ 1974. Γι’αὐτὸ καὶ παρατηροῦμε τόσο ὑποτονικὴ λαϊκὴ ἀντίδραση στὴν προϊοῦσα προσπάθεια ἐξορθολογισμοῦ. Ὅλοι, κατὰ πῶς φαίνεται, ἔχουν κάτι ἀκόμη νὰ χάσουν μὲ τὴν ἀναταραχή.
Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν διαδοχή, βλέπετε έσεῖς κανέναν καλύτερον ; Προσωπικῶς δὲν βλέπω.