Του Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητού Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ
Πατρών
Συχνά αναφερόμαστε στην Ιστορία–συνήθως σε επετείους όπως
η 25η Μαρτίου, όμως τι σημαίνει ιστορία; Αφήγηση γεγονότων; Αν ναί, μέσω ποιών;
Αυτών που μιλούν για ιστοριογραφία, για χρονικά, για κοινωνικά και ανθρώπινα
δρώμενα; Εδώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορούμε να θέσουμε μόνο όσα αφορούν
και επηρεάζουν μεγάλες μάζες ανθρώπων και κρατών βάσει δυναμικών ισχύος και
εξουσίας . Δηλαδή κυρίως οι πόλεμοι και τα εξ αυτών τετελεσμένα.
Υπ’ αυτή την έννοια, η Ελληνική Επανάσταση
που προκάλεσε αναμετρήσεις ισχύος πολλών κρατών και ενέτεινε το περίφημο
Ανατολικό Ζήτημα, αποτελεί Ευρωπαϊκή Ιστορία και όχι κάποιο μικροκίνημα εσωτερικό
τής τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ακριβώς την θεώρησή της ως ‘μικροκινήματος’,
ως μιάς δηλαδή στάσεως και μάλιστα για το υλικό, απλά, συμφέρον, ολίγων
κατοίκων τής τότε αυτοκρατορίας, προσπαθεί να μάς πείσει είτε με
‘αλληλοαναφερόμενες’ εργασίες, είτε με ντοκυμαντέρ, είτε μέσω σχολικών βιβλίων,
είτε μέσω ΜΚΟ και περιέργων κονδυλίων, εσμός (σσ. σμήνος) ετερόκλητος με ένα
κοινό χαρακτηριστικό: το αβυσσαλέο μίσος τους για την λέξη Έθνος και την άμετρη λατρεία τους για κάθε τι
παγκοσμιοποιητικόν (sic) και πολυπολιτισμικό (και πάλι sic).
Που εν τέλει αυτό δείχνει την απέραντη
αντίθεσή τους στην Ελευθερία και την προσήλωσή τους σε κάθε είδους φασισμό.
Όμως η Ελληνική επανάσταση του 1821 δεν ξέσπασε ξαφνικά, αλλά ήταν το
αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας. Αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται από
αλληλοτροφοδοτούμενες εξελίξεις ισχύος σε διεθνές και τοπικό επίπεδο. Αλλά και
από συνεχή κινήματα. Που αναφέρονται (;) επιδερμικά από το Υπουργείο αΠαιδείας
και αποκρύπτονται έντεχνα από τους πάσης φύσεως εθνοαποδομιστές. Σταχυολογούμε
16 από αυτά (από άρθρο τού Στέφανο Αναγνώστου):
-1462 μόλις 9 χρόνια μετά την Πτώση, με την απελευθέρωση επί ένα έτος τής
Λέσβου.
-1463 – 1480 επί 16 χρόνια Πελοποννήσιοι και Ενετοί εναντίον τών Τούρκων.
-1481 επαναστατούν 50 πόλεις τής Ηπείρου
-1571 με την Ναυμαχία τής Ναυπάκτου ξεσηκώνεται Ρούμελη και Ήπειρος.
-1585 Ακαρνανία, Ήπειρος
-1603 Μελίτη
-1617 υπό τον Νεβέρ, Τρίκαλα και Ήπειρος
-1645 – 1660 Χανιά Κρήτη , Ελεύθερα για 15 χρόνια
-1680 – 1715 Πελοπόννησος με Ενετούς, μετά από 7 χρόνια αγώνα εκδιώκει τούς
Τούρκους και μένει ελεύθερη για 28 χρόνια.
-1766 Ήπειρος
-1770 Ορλωφικά
-1782 Κατσώνης
-1789 Γαλλική Επανάσταση και κινήματα στην Ελλάδα
-1808 Όλυμπος Χασιά
-1821 Η Ελ. Επανάσταση ξεκινά τον Φεβρουάριο στο Ιάσιο με τον Υψηλάντη
Βολεύει την ,ας την ονομάσουμε χάριν κατανοήσεως, σχολή Ρεπούση να υπάρχει
αδιατάρακτο, στην συνείδηση τών Ελλήνων, το γενικά αναφερόμενο διάστημα 400
χρόνων ‘συνεχούς’ δουλείας. Όπου όλα ήταν ‘ειρηνικά’ . Το ίδιο κάνουν και με τα
περίφημα κέντρα Συμφιλίωσης, όπου όλως τυχαίως, μέλη αυτής της Σχολής
συμμετέχουν. Και αναφέρουν φολκλορικά στοιχεία και ιδιαίτερα το πόσο ‘ειρηνικά’
ζούσαν μεταξύ τους, κάτοικοι χωριών διαφορετικής προέλευσης ή και ‘εθνότητες’,
ασχολούμενοι με τη γεωργία , το εμπόριο, μπαρμπέρικα κτλ.
Αποσιωπούν φυσικά το γεγονός ότι αυτό ποτέ δεν εμπόδισε γενοκτονίες,
ολοκαυτώματα και πολέμους. Και φαντάζονται «μέσα στην ιδεολογική τους
παράκρουση ότι οι θεσμοί και οι οικονομικές συναλλαγές, μπορούν να
κατασκευάσουν υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία που κατά τον Haas ‘θα
αντικαταστήσει εν μέρει ή εν όλω τα προϋπάρχοντα έθνη κράτη και που θα
μετατοπίσει εξουσίες, προσδοκίες, πίστη και νομιμοφροσύνη στο υπερεθνικό
επίπεδο’» όπως σαρκαστικά αναφέρει για την ευρωπαϊκή περίπτωση, στο ομώνυμο
ιστολόγιό του ο Παναγιώτης Ήφαιστος. Και –συνεχίζει, «ο μεν κορυφαίος αναλυτής
(Haas) που υποστήριζε αυτά έκανε τίμιες παραδοχές
επιστημονικού λάθους το 1966 και το 1970, πλην δεκάδες χιλιάδες κράχτες
ιδεολογικοπολιτικών συνθημάτων που δεν είχαν το δικό του επιστημονικό ανάστημα
και το δικό του επιστημονικό ήθος συνέχισαν να κατακλύζουν τον ‘ευρωπαϊκό
πολιτικό στοχασμό’».
Η Σχολή, όμως, Ρεπούση, δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλα μορφοποιήθηκε υπό το
καθεστώς ‘πολυπολιτισμικότητος’, που ο Σημίτης στανικά επέβαλε στην Ελλάδα και
την οποία διέχυσε μέσω των υπουργείων αΠαιδείας και Εξωτερικών Τεμενάδων, ο
ανίδεος, περί τής πραγματικής λειτουργίας τών διεθνών σχέσεων, ΓΑΠ και
υπηρέτησαν πιστά οι πάσης φύσεως Διαμαντόπουλοι και Δρούτσες.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, ότι η σχολή αυτή και οι υποστηρικτές της
ανήκουν στους υπέρμαχους τών βιβλίων Ιστορίας, τού Σχεδίου Ανάν, που θα
υποδούλωνε την Κύπρο, του ξεπουλήματος τού Αιγαίου κ.ο.κ.
Πράγμα που δείχνει ότι αυτή η Σχολή είναι αφ’ ενός εξαιρετικά χρήσιμη για
τα κράτη ηγεμόνες και τα πάσης φύσεως συμφέροντα αναθεωρητικών αξιώσεων. Γιατί
αυτά αξιώνουν ιδιοτελώς και η Ρεπούσια σκέψη αποδέχεται, αφελώς (;), την κατάλυση κατ’ ουσίαν τής Ελευθερίας τών
λαών και εθνών και την υπαγωγή τους σε καθεστώς διεθνούς τάξεως όπως παλαιότερα
η Ιερά Συμμαχία.
Και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις
διαιωνίζονται, (δηλαδή για πάντα ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ) θα ισχύει η
Θουκυδίδεια νομοτέλεια: σε ένα τέτοιο σύστημα δίκαιο υπάρχει όσο υπάρχει ίση
δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς
ξυγχωροῦσιν.
Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες χαλάνε πάντα τη μαγιά. Γιατί μπορεί να τρωγόμαστε
μεταξύ μας σαν τα σκυλιά, όμως έχουμε πρόβλημα με τον βιασμό τής Αυτονομίας μας
στο ‘ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο’ δηλαδή τής Ελευθερίας μας ολικά (Γ.
Κοντογιώργης – Εθνος και ‘Εκσυγχρονιστική Νεοτερικότητα’). Και έναντι τής
Ελευθερίας δεν φεισώμεθα ουδενός.
Γι αυτό και υπήρξαν Μαραθώνες και Σαλαμίνες, Κωνσταντινούπολη και Αγία
Λαύρα, Πίνδος και Ρούπελ. Που κράτησαν ελεύθερα όχι μόνο το Ελληνικό αλλά και
τα Ευρωπαϊκά κράτη.
Οι προπάτορές μας και ιδιαίτερα τού 1821 πάλεψαν δυνατά για το φώς τής
Ελευθερίας, έχοντας να αντιδώσουν μόνο τον θάνατό τους. Και νομίζω είναι
εξαιρετικά αντιπροσωπευτικά για την θεώρηση τών Ελλήνων τα λόγια του Ποιητή:
“Από την Ήπειρο ως το Μοριά, κι απ’ το Σκοτάδι στη Λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια, στα μαρμαρένια τού χάρου αλώνια”