Δημήτρης Νατσιός
«Δεν ήθελα χρήματα και βιό, ήθελα σύνταμα διά την πατρίδα μου, να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτζι θέλω»
Μακρυγιάννης
Ενώ τα τωρινά απολειφάδια πράττουν και επιζητούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε ο στρατηγός. Χρήματα και βιός και το «σύνταμα» ποδοπατημένο. Δεν υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που να μην το έχουν παραβεί οι μνημονιακοί κακεργέτες. «Ο θεμελιακός γραπτός νόμος του κράτους, που καθορίζει τη μορφή του πολιτεύματος και ρυθμίζει τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του», το Σύνταγμα, κατάντησε… σύντριμμα, ερείπιο. Τι ορίζει το άρθρο 1; Ότι οι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Έδωσε εντολή ο Λαός στην νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά και στις προηγούμενες, με πρώτη του καντιποτένιου ΓΑΠ, να λάβει τα φρικώδη μέτρα που τον εξαθλιώνουν; Όχι.
Ο νυν θλιβερός πρωθυπουργός μιλούσε για επαναδιαπραγμάτευση, εκβιάζοντας τον λαό για επερχόμενο όλεθρο και καταστροφή και τώρα εκλιπαρεί γονυπετώς για μια ψωροεπιμήκυνση, συνεχίζοντας την πεπατημένη των περικοπών, προγραφών και απαγχονισμών. Του δόθηκε εντολή να συνεχίσει τη δήωση του λαού; Όχι.
Στο άρθρο 4 (παρ. 5) διαβάζουμε; «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Οι οριζόντιες περικοπές, επί δικαίους και αδίκους, συνάδουν με την συνταγματική πρόβλεψη περί αναλογίας των βαρών; Όχι. Στο άρθρο 21 (παρ. 2) το Σύνταγμα προβλέπει ειδική φροντίδα και προστασία από το Κράτος για τις πολύτεκνες οικογένειες και τους ανάπηρους. Οι μειώσεις των ψιχίων -επιδομάτων, η κατάργηση των όποιων φοροαπαλλαγών, συμφωνούν με την συνταγματική πρόνοια; Όχι
Το περίφημο άρθρο 16 (παρ. 2), στο οποίο θα επιμείνουμε, ορίζει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδηση και τη διάπλασής τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Ας ξεκινήσουμε με την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης, την καλλιέργεια αισθήματος φιλοπατρίας.
Τηρείται, λοιπόν, το Σύνταγμα ή είμαστε στο «έτζι θέλω», στην κατάλυσή του, όταν διδάσκουμε στα σχολεία:
«Νοστιμίζει το σέλινο τη φασολάδα και στη μέση δύο λάμδα φοράει η πατρίδα μας η Ελλάδα», ως ορισμό της πατρίδα μας στη Β’ Δημοτικού (σελ. 43, α’ τ. τετραδίου εργασιών).
«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε και κρυφτήκαμε στο υπόγειο». Είναι ο τίτλος τρισάθλιου, προδοτικού κειμένου της Ε’ δημοτικού για την Εποποΐα του ’40. Αυτή ήταν η αντίδραση του λαού, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος; Τρύπωσε στα υπόγεια; (Γλώσσα, α’ τεύχος, σελ. 44-45λ).
Προάγεται η εθνική συνείδηση, όταν στην Στ’ Δημοτικού διδάσκεται ο ηρωισμός μέσω μια γάτας της «Σόνιας»; (β’ τεύχος, σελ. 62-63-64).
Είναι συνταγματικώς πρέπον, μα και λογικό, να καλούνται οι δύσμοιροι μαθητές να γράφουν μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Καραγκιόζης, η Κοκκινοσκουφίτσα και ο Μέγας Αλέξανδρος όπως αυτό καταγράφεται στο «τετράδιο εργασιών» της Γλώσσας Στ’ Δημοτικού; (β’ τ. σελ 39). Πώς θα σεβαστούν οι μαθητές την εθνική μας σημαία, ότι σπιλώνουμε και εξευτελίζουμε τις «σημαίες» της ιστορίας μας;
Όταν στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Α’ Γυμνασίου, διαβάζουν τα παιδιά ότι «ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά, που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα»; (σελ. 124).
Όταν στην ίδια τάξη, στο βιβλίο Γλώσσας, στο κείμενο με τίτλο «Η παράσταση» (σελ. 82), γελοιοποιείται η 25η Μαρτίου; Να διαβάζουν οι μαθητές ότι «ο Βαγγελάκης που έκανε τον Μπότσαρη, έσκυβε και φαινόταν το σώβρακό του και γελούσαν τα κορίτσια», του Βαγγελάκη «που είχε την εθνική γιορτή του». Αυτό είναι το ’21; Ο αετός του Σουλίου, ο Μάρκος, είναι για να «σπάμε πλάκα»;
Ή στη Β’ Γυμνασίου με τον ίδιο χαζοχαρούμενο, ανθελληνικό τρόπο να αντιμετωπίζεται η 25η Μαρτίου σε κείμενο με τίτλο «αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή», στο οποίο διαβάζουμε ότι το ρεπερτόριο θα’ ναι το συνηθισμένο: «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του» και θα σχεδιάσουν σκηνικά «για κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες από μια τάξη… βλαμμένη».
Ενώ σ’ όλο το κείμενο ο αφηγητής- μαθητής, ενδιαφέρεται μόνο για τις χαμένες ώρες των μαθημάτων (τετράδιο εργασιών, σελ 33-36).
Με τέτοιες αθλιότητες θα εμφυσήσεις αγάπη για την πατρίδα, για την ματοκυλισμένη ιστορίας μας; Και σαν να ακούω τον στρατηγό Μακρυγιάννη, να θρηνεί για την κατάντια μας «αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά οπού γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη».
Όταν χάνεται η «σέβαση εις την πατρίδα», που λευτερώθηκε με τόσες θυσίες και τόσα αίματα, τότε περίμενε τα ασκέρια των τυράννων. Ας μην απορούμε για τα σκύβαλα που επικάθησαν στο σβέρκο μας, τα οποία, με «τα μέτρα» τους, ακυρώνουν την Επανάσταση του ’21. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας: «μας πρέπει ελευθεριά», όπως θα έλεγε ο Σολωμός, αν μισούμε ή δεν σεβόμαστε αυτούς που θυσιάστηκαν γι’ αυτήν;
Πώς θα μιλήσεις για εθνική συνείδηση, περηφάνια, λεβεντιά, παλληκαριά, για ήθος αντιστασιακό, για την απροσκύνητη στάση του Γένους μας στους ποικιλώνυμους επιβουλείς, την αρετή και την τόλμη που είναι τα προσανάμματα της Λευτεριάς, όταν πετιούνται κλωτσηδόν από τα σχολικά βιβλία τα δημοτικά μας τραγούδια, «εις τα οποία αποτυπώνεται άκραιφνής και ακίβδηλος ο εθνικός χαρακτήρ και αναζωπυρούν τας αναμνήσεις των εθνικών περιπετειών», όπως έγραφε στον πρόλογο του βιβλίου του «Δημοτικά Τραγούδια», ο μεγάλος λαογράφος Νίκος Πολίτης, και στη θέση τους μπαίνουν συνταγές μαγειρικής; (Περίπου 35 συνταγές όσα περίπου ήταν τα δημοτικά τραγούδια).
Είναι δυνατόν να εξοβελίζεται η δημοτική ποίηση «το τελεσφερώτατον όργανον της εθνικής αγωγής, η εκτρέφουσα και συντηρούσα το εθνικόν φρόνημα», λόγια του Ν. Πολίτη, πλήρως εναρμονισμένα με την συνταγματική επιταγή, και να αντικαθίστανται με «μακαρόνια με κιμά» ή «φασολάκια βραστά», πράγματα κρανιοκενή, ακαθαρσίες με τις οποίες υποσιτίζουμε πνευματικά τα παιδιά;
Συμφωνεί με το πνεύμα του ελληνικού Συντάγματος το βιβλίο Γλώσσας της Γ’ Γυμνασίου, στο οποίο παρελαύνει όλα το νεοταξικό κηφηναριό, όπως η κ. Κουλούρη, που πανηγυρίζει διότι «διαταράχτηκε η κυρίαρχη εικόνα της αρμονικής, εθνικής ομοιογένειας» (σελ. 11), ο κ. Τσίμας που κορδωμένος πτωχοαλαζονικά επιχαίρει για τις πολυπολιτισμικές σχολικές τάξεις (σελ. 53), ο γίγας Σημίτης, που στο έντυπο περίττωμά του μέμφει τους Έλληνες, γιατί επιμένουν «σε μια διαστρεβλωμένη και γι’ αυτό χωρίς απήχηση ελληνική και χριστιανική παράδοση», (σελ. 65) ή κάποιος Αλβανός ονόματι Γκαζμέτ Καπλάνι, ο οποίος κατηγορεί την πατρίδα μας, γιατί δεν δίνει υπηκοότητα σ’ όλους ανεξαιρέτως τους λαθρομετανάστες;
Ένα βιβλίο στο οποίο βρίθουν οι αντιρατσιστικές υστερίες και τσιρίδες, καλλιεργώντας εν τέλει το μίσος των άγουρων νέων για την πατρίδα τους, ενοχοποιώντας τους για ρατσισμό. (Η απειλή περί ρατσισμού είναι το πλέον αποτελεσματικό όπλο της Νέας Εποχής, για να φιμωθεί η ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Οι πάντες αυτολογοκρίνονται, στρογγυλεύουν τον λόγο τους, για να μην στιγματιστούν ως ρατσιστές).
Πού είναι τα σπουδαία κείμενα, που μέσα στη φυλλώματα τους λάμπουν οι έννοιες της ελευθερίας και της φιλοπατρίας; Δεν βλάστησαν σ’ αυτόν τον τόπο Σολωμοί, Κάλβοι, Παλαμάδες και Σεφέρηδες, που μας δίδαξαν ότι «είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή» και όχι πειραματόζωα των…Φραγκο-φονιάδων;
Μ’ αυτά που γίνονται σήμερα στην Παιδεία όχι μόνο δεν αναπτύσσουμε την εθνική συνείδηση, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, αλλά δηλητηριάζουμε τα παιδιά, δεν τα αφήνουμε να ανακαλύψουν εκείνη την ιδιότητα που «δεν εχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν», Ελληνικός.
*Στο επόμενο σημείωμα θα εξετάσουμε την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης.