Λαμπρινη Θωμα
Σε μια εποχή γενικευμένης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και τις κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους, ο εκφασισμός δεν εξαντλείται ούτε στη βία των ΜΑΤ ούτε στο κραυγαλέο παράδειγμα της Χρυσής Αυγής.
Ο φασισμός διαχέεται και δυναμώνει με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» κάθε θέσης ή θεσούλας εξουσίας. Είναι παρών σε κάθε απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι παρών σε κάθε απαξίωση των συλλογικών οργάνων. Είναι παρών στα εκβιαστικά διλήμματα υποταγής που απευθύνονται προς τους εργαζομένους, ώστε να δεχθούν ατομικές συμβάσεις, μείωση μισθού, αύξηση των ωρών εργασίας, μαζικές απολύσεις. Και τελευταίως είναι παρών και στο δεύτερο όροφο του κτιρίου του Α984.
Ετσι λοιπόν, με μια κίνηση αλά ντούτσε, ο γενικός διευθυντής του “Αθήνα 9,84” Τάκης Καμπύλης αποφάσισε και διέταξε την πολιτική μου και προσωπική μου δίωξη, διότι “τόλμησα” να υπερασπιστώ στον αέρα το δικαίωμά μας στην απεργία και να τηρήσω τη δεοντολογία που ο ίδιος έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του (διότι παλαιά υποδήματα σίγουρα έχει).
Τα γεγονότα: Ο κ. Καμπύλης, μετά την απόρριψη στις 16/10 από το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αιτήματος να εξαιρεθεί ο “Αθήνα 9,84” από την απεργία της επομένης, ώστε να παρουσιάσει κοινό αφιέρωμα με το Protagon.gr και την “Αthens Voice” για την “Παγκόσμια ημέρα κατά της φτώχειας”, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι η ΕΣΗΕΑ “φιμώνει” τον “Αθήνα 9,84”, (όπου ως “φίμωση” νοείται η μη εξαίρεση από την απεργία όλων των ΜΜΕ της χώρας).
Η ανακοίνωση αυτή τοποθετήθηκε ως πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων του σταθμού, χωρίς να αποδίδεται ρητά στη διοίκηση, και οι δημοσιογράφοι-εκφωνητές βρέθηκαν υποχρεωμένοι να εκφωνούν την “καταγγελία” κατά του ίδιου τους του σωματείου. Επιπλέον και οι ακροατές του σταθμού παραπλανήθηκαν, εφόσον δεν τηρήθηκε η στοιχειώδης κατά τη δημοσιογραφική δεοντολογία διάκριση μεταξύ είδησης (“η διοίκηση του Αθήνα καταγγέλλει ότι…”) και σχολίου (“η ΕΣΗΕΑ φιμώνει τον 9,84”).
Η αξιοπρέπειά μου δεν μου επιτρέπει να αποδεχθώ ούτε την παραπλάνηση των ακροατών ούτε την καθύβριση του σωματείου και τον ευτελισμό του απεργιακού μου δικαιώματος. Ετσι λοιπόν, στo πλαίσιo της εκπομπής μου, που άρχισε μετά το δελτίο ειδήσεων, διευκρίνισα το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, το κείμενο που παραπλανητικά διαβάστηκε ως είδηση, δεν αποτελεί ούτε είδηση ούτε θέση των δημοσιογράφων των σταθμού, αλλά ανακοίνωση της διοίκησης.
Μόλις τελείωσε η εκπομπή, μου ανακοινώθηκε, από το διευθυντή προγράμματος, ότι η εκπομπή κόβεται επί τόπου με απόφαση του γενικού διευθυντή, Τάκη Καμπύλη (με το αιτιολογικό ότι “δεν επιτρέπεται ο σχολιασμός ειδήσεων του δελτίου”), και ότι οφείλω να μετακινηθώ στον ιστότοπο του σταθμού “στη βραδυνή βάρδια”. Υπενθύμισα ότι είμαι επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας και ότι η βραδυνή βάρδια σήμαινε όχι μόνο ότι δε θα βλέπω το παιδί μου αλλά δε θα μπορώ και να του συμπαρασταθώ, να το μεταφέρω στα μαθήματά του… Το θέμα παραπέμφθηκε στην επαύριο.
Την επομένη, έθεσα το πρόβλημα και στην υπεύθυνη του ιστότοπου του σταθμού, ζητώντας της να φροντίσει να περάσω σε μια βάρδια που θα μου επέτρεπε να βλέπω το παιδί μου. Ενώ η ίδια υπήρξε συζητήσιμη και με διάθεση να βοηθήσει, λίγες ώρες μετα την πρώτη μας κουβέντα με κάλεσε να μου πει ότι “βρίσκεται σε δύσκολη θέση” διότι “είναι προσωπική εντολή του γενικού” να τοποθετηθώ στο απογευματινό/βραδυνό ωράριο.
Με προσωπική εντολή του Τάκη Καμπύλη, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι είμαι επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας με ανήλικο παιδί, τοποθετήθηκα σε βάρδια που δεν μου επιτρέπει ούτε να βοηθησω ούτε καν να δω το παιδί μου κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.
Αν είναι ανατριχιαστικός και απανθρωπος ο διωγμός μιας γριούλας που παρακαλάει για τρόφιμα από τον Παναγιώταρο, είναι εξίσου ανατριχιαστική η έκφραση της εκδικητικής μανίας του Τάκη Καμπύλη, που χωρίς κανέναν ενδοιασμό τιμωρεί και εκδικείται ενα ανήλικο παιδί -διότι περί αυτού πρόκειται. Ακριβώς όπως οι ακροδεξιοί, ξεσπά και αυτός στους πιο αδύνατους.
Δε χρειάζεται φαντάζομαι να αναφέρω ότι στα καθήκοντα του γενικού διευθυντή του σταθμού δεν περιλαμβάνεται η …μικρο-διαχείριση των ωρών της βάρδιας των εργαζομένων. Είναι μια πρωτιά στα χρονικά του σταθμού, ίσως και της δημοσιογραφίας, ο γενικός διευθυντής να ασχολείται προσωπικά να επιλέξει το πιο επώδυνο ωράριο για μια μητέρα ανήλικου παιδιού. Εκδικητική μανία που ίσως εξηγείται από το γεγονός ότι καταγγελία μου στην ΕΣΗΕΑ για αντισυναδελφικές πρακτικές κρίθηκε (από το Πειθαρχικό) ότι έπρεπε να συμπεριλάβει και τον ίδιο – κάτι που τον φόβισε αρκετά ώστε να ζητήσει από το ΔΣ του Α984 (ΔΕΡΑ) να αλλάξει το καταστατικό ώστε να του επιτρέπεται να διοικεί και σε περίπτωση διαγραφής του. Και το ΔΣ της ΔΕΡΑ του παραχώρησε, χωρίς ίσως να το κατανοεί, το δικαίωμα της απόλυτης αυθαιρεσίας.
Κατά τα λοιπά, η ειρωνεία περισσεύει: ο κ. Καμπύλης την ίδια στιγμή που καταγγέλλει την «φίμωση του σταθμού», φιμώνει αυτοπροσώπως δημοσιογράφο με το «έτσι θέλω» επειδή πράττει το ελάχιστο δημοσιογραφικό καθήκον της προάσπισης της δεοντολογίας. Ο κ. Καμπύλης που καταδικάζει μετα βδελυγμίας την χρυσαυγίτικη επίθεση κατά των αδυνάτων, τους ακολουθεί κατά πόδας και, με όλο του το νεανικό ενθουσιασμό, κατορθώνει να τους ξεπεράσει.
Πέραν του δεοντολογικού θέματος που δημιουργεί η απόφαση Καμπύλη να φιμώσει δημοσιογράφο διότι «δεν συνεμμορφώθη προς τας υποδείξεις», όμως, το κοινωνικό ζήτημα που τίθεται είναι επίσης μείζον και απαιτεί απάντηση και από τον Δήμαρχο Αθηναίων και πρώην Συνήγορο του Πολίτη, Γιώργο Καμίνη: με ποιό δικαίωμα μπορεί ο Τάκης Καμπύλης να αυθαιρετεί επί της δεοντολογίας και να εκδικείται κατ’ αυτό τον τρόπο μια μητέρα ανήλικου παιδιού και επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας;
Η πρόσφατη καταδίκη φασιστικών τακτικών και ενεργειών μίσους από το Δήμαρχο Αθηναίων, ας μεταφερθεί και στα του οίκου του. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Καμπύλης να θεωρεί τον Α984 βιλαέτι του και να φέρεται ως δουλοκτήτης με τους εργαζόμενους σε ρόλο δούλων τους οποίους μπορεί να τιμωρεί και εκδικείται κατά το δοκούν. Και μάλιστα να ξεσπά στις πιο ευαίσθητες και αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
Το θέμα εδώ δεν είναι απλά τι θα συμβεί σε εμένα, ούτε καν μόνο η υπεράσπιση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είναι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια της εργασίας, το δικαίωμα στην απεργία, και η αντίθεση στη γενικευμένη αυθαιρεσία της εξουσίας σε καιρό κρίσης. Το θέμα είναι πολιτικό και απαιτεί την απάντηση του Δημάρχου Αθηναίων.