Μικρό ιστορικό σχόλιο
Ιωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD.
Καθώς ο λαός μας βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πιστεύω ότι είναι πλέον επείγουσα και sine qua non συνθήκη επιβίωσης για μάς, να αναστοχαστούμε την ιστορία μας, να την προσεγγίσομε με κριτικό βλέμμα και εξ αυτού να καταλάβομε ακριβώς που βρισκόμαστε και πάνω από όλα ποίοι είμαστε εμείς, αλλά και ποιοι είναι οι άλλοι με τους οποίους σχετιζόμαστε και από τους οποίους δυστυχώς εξαρτάται πλέον η ζωή μας. Βασική προϋπόθεση στην προσέγγισή μας αυτή θα πρέπει να είναι ο προσδιορισμός του διπόλου Ρωμανίας – Φραγκίας.
Είμαι σίγουρος ότι εάν ερωτηθούν εκατό νεοέλληνες για το τι είναι η Ρωμανία η συντριπτική τους πλειοψηφία είτε θα δηλώσει πλήρη άγνοια, είτε θα αναφερθεί λανθασμένα στο σύγχρονο κράτος της Ρουμανίας. Όλοι έχομε ακούσει και θεωρούμε ότι είμαστε απόγονοι και συνεχιστές του «Βυζαντίου» ή όπως λέμε της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», όμως λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το πραγματικό όνομα του κράτους μας ήταν Ρωμανία και οι πρόγονοί μας αποκαλούνταν Ρωμηοί και ποτέ «Βυζαντινοί». Οι όροι «Βυζάντιο» και «Βυζαντινοί», όταν αναφέρονται στα μετά το 330 μ.Χ. πράγματα της αυτοκρατορίας είναι ψευδεπίγραφοι, παρελκυστικοί, παραπλανητικοί και καθιερώθηκαν δολίως για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. «Εφευρέθηκαν» τον 16ο αιώνα και η χρήση τους γενικεύθηκε μόλις τα τελευταία 200 χρόνια. Δεν είναι όμως του παρόντος να ασχοληθούμε με την ονοματολογία.
Η Ρωμανία λοιπόν ήταν ένα ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα αρχικά τη Ρώμη και στη συνέχεια τη Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη. Μετά το διάταγμα του Καρακάλα, αλλά κυρίως μετά το Μέγα Κωνσταντίνο και τη ζύμωση του λαού με το Χριστιανισμό διαμορφώθηκε μια νέα αυτοσυνειδησία, που είθισται να αποκαλούμε «Ρωμαίικη συνείδηση». Μια ρωμαίικη ταυτότητα, που θα ακολουθήσουν οι πρόγονοί μας πιστά και υπερήφανα μέχρι περίπου το 1830. Αυτή η ταυτότητα υπαγόρευε μιαν υπερεθνική πρόσληψη και αντίληψη των πραγμάτων και μια βαθειά αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού και της Εκκλησίας και δια αυτής της αγάπης, αγάπη και προς το πρόσωπο του συνανθρώπου. Με άλλα λόγια στα θεμέλια του κοινού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού των λαών της αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός θα διαμορφώσει μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, τη ρωμαίικη ταυτότητα. Η Ρωμανία αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό της ως τη μόνη, ενιαία, αδιαίρετη, οικουμενική, συντεταγμένη χριστιανική πολιτεία επί της γης. Άξονας, ζητούμενο, λόγος ύπαρξης και πρόταγμά της καθίσταται η «σάρκωση του Λόγου», η βίωση της Βασιλείας του Θεού όχι σε μιαν αφηρημένη, ασαφή, ελπιζόμενη, μεταφυσική διάσταση, αλλά εν τοις πράγμασι και στην καθημερινή βιωτή. Ο Ρωμηός, ο πολίτης της αυτοκρατορίας έχει επίγνωση και συναίσθηση του μεγάλου πολιτισμικού φορτίου που κουβαλά στους ώμους του και είναι βαθύτατα πιστός. Πιστεύει στην Ορθοδοξία και θεωρεί ότι αν απομακρυνθεί από αυτήν, το κράτος γρήγορα θα χαθεί, όπως κάθε τι φθαρτό στον υλικό τούτο κόσμο. Είναι αδιανόητο στη σκέψη του ότι μπορεί να υπάρξει αντίθεση συμφερόντων Κράτους και Εκκλησίας. Θεωρεί ότι η πίστη του είναι αυτή που θα τον διατηρήσει ελεύθερο, ακόμα και στην περίπτωση απώλειας της κρατικής υπόστασης. Ο Ρωμηός ελεύθερα και υπερήφανα ζει, χαίρεται και προασπίζεται αυτόν τον τρόπο ύπαρξης.
Από την Αγγλία έως τον Ευφράτη και από το Δούναβη έως την Αίγυπτο οι Ρωμηοί αισθάνονται και είναι αδέρφια. Υπερβαίνουν αβίαστα κάθε εθνική, φυλετική ή γλωσσική διαφορά. Ιδιαίτερα η γλώσσα δεν απετέλεσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Απ΄ άκρου εις άκρον της αυτοκρατορίας η ελληνική γλώσσα κυριαρχεί. Ας θυμηθούμε απλώς ότι και η προς Ρωμαίους επιστολή του Παύλου είναι γραμμένη στα Ελληνικά, όπως ελληνόφωνοι είναι και οι 13 από τους 16 πρώτους Πάπες της Ρώμης. Όμως και η Λατινική εχρησιμοποιείτο αρκετά ειδικά σε ορισμένες επαρχίες χωρίς αυτό να διαφοροποιεί την ταυτότητα των Ρωμηών. Ας αναλογιστούμε ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν στην πατρίδα μας δεκάδες χιλιάδες Βλάχοι που μιλούν μια λατινική διάλεκτο, χωρίς αυτό να τροποποιεί ή αλλοιώνει την αυτοσυνειδησία και το φρόνημά τους. Ή ακόμα πόσοι και πόσοι ήρωες της επανάστασης του 1821 δε μιλούσαν αρβανίτικα, αλλά είχαν ακέραιη Ρωμαίικη αυτοσυνειδησία. Εξάλλου πάμπολλοι Ρωμηοί, ειδικά οι μορφωμένοι, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας ήταν δίγλωσσοι μιλώντας και ελληνικά και λατινικά.
Παρά τις αμέτρητες προσωπικές αστοχίες, παρά τα αναμφισβήτητα σφάλματα, τις εντάσεις και τις αποτυχίες, παρά τις αιρέσεις και τις θεολογικές έριδες που κορυφώθηκαν με τον μακροχρόνιο αδελφοκτόνο εμφύλιο για το θέμα των εικόνων, όλοι οι Ρωμηοί από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τον αυτοκράτορα αγωνίστηκαν και υπερασπίστηκαν μια καινοφανή προσωπική και κοινωνική συγκρότηση και διαμόρφωσαν ένα πολιτισμικό υπόδειγμα που το πρότειναν και στους άλλους λαούς. Και οι άλλοι λαοί αβίαστα και με βάση τη δικιά τους παράδοση προσέλαβαν ή όχι το μοντέλο αυτό. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, παρότι η Ρωμανία ήταν για πολλούς αιώνες η απόλυτη υπερδύναμη σε όλους τους τομείς, ποτέ δεν θέλησε στην υπερχιλιετή της ζωή να εξέλθει των συνόρων και να κατακτήσει νέα εδάφη. Μονάχα μια φορά ο στρατός βγήκε εκτός συνόρων υπό τον αυτοκράτορα Ηράκλειο και αυτό έγινε για την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού από τους Πέρσες (που τον είχαν προηγουμένως αποσπάσει από τα Ιεροσόλυμα) και γρήγορα ο στρατός επανήλθε στα ίδια. Πάντοτε όμως η Ρωμηοί υπερασπίστηκαν μέχρις εσχάτων τα πάτρια εδάφη και τον πολιτισμό τους ή προσπάθησαν να απελευθερώσουν εδάφη και Ρωμηούς κατακτημένους από άλλους λαούς, όπως έγινε και εδώ στην περίπτωση της Κρήτης.
Αναρίθμητοι εχθροί επιτέθηκαν στην αυτοκρατορία. Από τους σημαντικότερους ήταν τα γερμανικά φύλλα. Φράγκοι, Λογγοβάρδοι, Γότθοι, Βαυαροί, Ερούλοι, Βάνδαλοι, Σάξωνες και τόσοι άλλοι. Λαοί εντελώς πρωτόγονοι, παντελώς αμόρφωτοι, με παγανιστικά ήθη και έθιμα, χωρίς αστική ζωή, χωρίς ιστορία, χωρίς τέχνες, χωρίς επιστήμες, χωρίς εμπορικές συναλλαγές, χωρίς νομισματική κυκλοφορία, χωρίς τίποτα. Μόνο εγωισμός και βαρβαρότητα. Ακόμα και σήμερα η έννοια του βανδάλου είναι ταυτισμένη με την ωμή βία και θηριωδία. Το πολιτισμικό χάσμα ανάμεσα στη Ρωμανία και τους λαούς αυτούς ήταν αβυσσαλέο. Αναφέρεται ότι ακόμα και το 10ο αιώνα όταν η ανηψιά του Τσιμισκή πριγκίπισσα Θεοφανώ παντρεύεται τον Όθωνα Β΄ και πηγαίνει στη Γερμανία, οι Γερμανοί σκανδαλίστηκαν αφόρητα επειδή έκανε μπάνιο και φορούσε μεταξωτά ρούχα, ενώ λίγο αργότερα η ξαδέρφη της Μαρία η Αργυρή έκανε τους Βενετούς να φρίξουν επειδή χρησιμοποιούσε πιρούνι. Το 1125 και ενώ οι δυτικοί θεολόγοι αναρωτιόντουσαν ακόμα αν η γυναίκα έχει ψυχή ή όχι (το θέμα το έλυσαν τελικά τον 16ο αιώνα) στο νοσοκομείο της Μονής του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη υπηρετούσαν μαζί με τους άνδρες ιατρούς, μία γυναίκα ιατρός, τέσσερεις γυναίκες βοηθοί ιατροί, και δύο γυναίκες αναπληρωματικοί βοηθοί. Για να μην αναφερθούμε στις πολλές φορές, που η ίδια η διακυβέρνηση ολόκληρης της αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια γυναικών. Παρότι οι περισσότεροι από αυτούς τους λαούς ήρθαν σε επαφή με το Χριστιανισμό η επίδραση που τελικά δέχτηκαν ήταν καθαρά επιφανειακή, ενώ οι πιο πολλοί από αυτούς αποδέχτηκαν και προσχώρησαν σε κάποια αίρεση (Αρειανισμός).
Από τα πιο ισχυρά Γερμανικά φύλλα ήταν και οι Φράγκοι, που προέρχονταν από τη Βαλτική. Αφού απωθήθηκαν πολλές φορές από τους Ρωμαίους τους επιτράπηκε τελικά το 358 μ.Χ. να εγκατασταθούν στην περιοχή της Τοξανδρίας (Βέλγιο). Παρότι ο βασιλιάς τους Χλωδοβίκος (481-511 μ.Χ.) και μια ελίτ περί αυτόν βαπτίστηκαν χριστιανοί, η επίδραση του Χριστιανισμού σ΄ αυτούς ήταν κατά το μάλλον ή ήττον επιφανειακή. Ο παγανισμός και οι λαϊκές δοξασίες διατηρήθηκαν εξαιρετικά ισχυρές στον εντελώς αμόρφωτο αυτό λαό. Προϊόντος του χρόνου και με συνεχείς λεηλασίες και επιδρομές οι Φράγκοι κατακτούν τη Γαλατία. Θάνατος, οδύνη, καταστροφή και πένθος επικρατούν παντού. Ο Ρωμαίικος πολιτισμός εξαφανίζεται πλήρως από τη Γαλατία, η ελληνική παιδεία, οι αρχαίοι συγγραφείς, οι εκκλησιαστικοί πατέρες και τα έργα τους δεν υπάρχουν πλέον. Ελαχιστότατοι είναι αυτοί που γνωρίζουν να γράφουν και να διαβάζουν. Οι τεχνικές γνώσεις των Ρωμαίων (κατασκευή δρόμων, γεφυρών κλ.) χάνονται. Συσσωρευμένες γνώσεις 1500 ετών εξαφανίζονται. Το νομισματικό, οικονομικό σύστημα και οι εμπορικές συναλλαγές καταρρέουν. Χρήματα δεν κυκλοφορούν και οι συναλλαγές γίνονται σε είδος. Τα αστικά κέντρα παρακμάζουν. Οι επικοινωνίες είναι περιορισμένες. Κάθε περιοχή κλείνεται στο εαυτό της και αυτοσυντηρείται με την τοπική παραγωγή.
Τον 8ο αιώνα οι Φράγκοι αισθάνονται πλέον αρκετά δυνατοί για να διεκδικήσουν για αυτούς την αρχηγία της «Χριστιανικής Οικουμένης». Η αντίληψη όμως του απλού λαού ότι στην κορυφή της Οικουμένης βρίσκεται μόνο ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είναι τόσο ισχυρή, ώστε θα οδηγήσει τον πιο φιλόδοξο και ικανό Φράγκο βασιλιά, τον Καρλομάγνο σε ανοικτή σύγκρουση με τη Ρωμανία και σε σειρά πρωτοφανών ενεργειών εναντίον της Ρωμηοσύνης με επιπτώσεις που φτάνουν μέχρι σήμερα. Θα πρέπει δε να σημειώσομε ότι τις πολιτικές επιδιώξεις τους οι Φράγκοι τις επένδυαν με θρησκευτικό μανδύα για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν από την Κωνσταντινούπολη και να δικαιολογήσουν κάπως τις πράξεις τους. Στη σύνοδο του Λατερανού το 769, όπου εκτός των 39 Ρωμηών Επισκόπων συμμετέχουν και 12 Φράγκοι Επίσκοποι αποφασίζεται μεταξύ των άλλων και η άνευ όρων υποστήριξη της προσκύνησης των εικόνων. Είναι η εποχή που στην Κωνσταντινούπολη επικρατεί η εικονομαχική άποψη και άρα οι Φράγκοι θα πρέπει να διαφοροποιηθούν. Λίγα χρόνια όμως αργότερα στη Νίκαια το 787 υπό την εικονόφιλη αυτοκράτειρα Ειρήνη γίνεται η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος (στην οποία συμμετέχει και αντιπροσωπεία του Πάπα Ρώμης), η οποία και αποφασίζει πανηγυρικά την αναστήλωση των εικόνων. Οι Φράγκοι αντί να χαρούν όπως κάνομε ακόμα και εμείς σήμερα μετά από τόσα χρόνια, διαφοροποιούνται και πάλι τασσόμενοι εναντίον των εικόνων. Ο Καρλομάγνος συγκαλεί μεγάλη Φραγκική σύνοδο στην Φρανκφούρτη το 794, όπου αποδοκιμάζεται ή προσκύνηση των εικόνων, απορρίπτεται ο τίτλος «Οικουμενική» για τη Σύνοδο της Νίκαιας και εισάγεται αυθαίρετα το περίφημο filioque στο Σύμβολο της Πίστεως. Αντιθέτως με τα νομιζόμενα, το Πατριαρχείο Ρώμης αρνείται μετ΄ επιτάσεως τα της Συνόδου της Φρανκφούρτης και μάλιστα ο Πάπας Λέων ο Γ΄ (796-816 μ.Χ.) θα γράψει το ορθό σύμβολο της Πίστεως (χωρίς το filioque) σε δύο ασημένιες πλάκες (Λατινικά και Ελληνικά) και θα τις αναρτήσει μέσα στο ναό του Αγίου Πέτρου για να τις βλέπουν όλοι. Όλοι οι Πάπες Ρώμης έκτοτε θα συνεχίσουν να αρνιούνται το filioque, έως ότου δύο αιώνες αργότερα το 1009 οι Φράγκοι με τη βία ενθρονίζουν Φράγκο Πάπα και τα πράγματα πλέον θα αλλάξουν ριζικά.
Για να ελαχιστοποιήσουν τα εμπόδια στην ιμπεριαλιστική τους πολιτική και να αποκόψουν τους Ρωμηούς της Ιταλίας από την πρωτεύουσά τους Κωνσταντινούπολη και από τους λοιπούς ελεύθερους ομοεθνείς τους Ρωμηούς εισάγουν σταδιακά τη χρήση του ονόματος “Graeci” διαφοροποιώντας έτσι τους Ελληνόφωνους Ρωμηούς από τους λατινόφωνους Ρωμηούς. Ένα όνομα ξεχασμένο παντελώς από την αρχαιότητα και για πολλούς αιώνες, επαναχρησιμοποιείται για να εξυπηρετήσει ιμπεριαλιστικές σκοπιμότητες. Και όχι μόνο θα μάς αλλάξει το όνομα, αλλά θα φροντίσουν αυτός και οι επίγονοί του έκτοτε συστηματικά να ταυτίσουν την έννοια του Ρωμηού με κάθε αρνητικό χαρακτηρισμό και ιδιότητα.
Το αποκορύφωμα της θρασύτητας του Καρλομάγνου ήταν η μεθοδευμένη στέψη του τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ. μέσα στο ναό του Αγίου Πέτρου από τον Πάπα σε «Αυτοκράτορα Ρωμαίων», ενώ αργότερα θα ιδρυθεί και η «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» που με διάφορους τίτλους θα συνεχίσει την πορεία της μέχρι το 1806, που θα διαλυθεί από το Ναπολέοντα.
Η Δύση (η Φραγκία ή Φραγκιά όπως είναι αποτυπωμένη στη Ρωμαίικη συνείδηση) μετά τον Καρλομάγνο θα συνεχίσει αυτόνομη και τυφλή το ατέλειωτο ταξίδι της βαρβαρότητάς της στο χρόνο. Θα ακολουθήσουν η κατάληψη της Ιταλικής χερσονήσου και ο πλήρης αφανισμός της Ρωμηοσύνης της, το φεουδαρχικό σύστημα, ο Καισαροπαπισμός του «αλάθητου» Πάπα, η εξαθλίωση της Εκκλησίας που καθίσταται όργανο τυραννίας, οι Ιερές Εξετάσεις, οι διωγμοί των αντιφρονούντων, τα συγχωροχάρτια, ο πλήρης σκοταδισμός του Μεσαίωνα, οι Σταυροφορίες με τις βαναυσότητες του 1204 και της Λατινοκρατίας που ακολούθησε, η εξαφάνιση των λαών της Αμερικής, η αποικιοκρατία, η καταπίεση και εξαθλίωση τόσων υποταγμένων λαών σε όλο τον κόσμο, το δουλεμπόριο, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ο ρατσισμός, το Ολοκαύτωμα, η ζούγκλα του αχαλίνωτου καπιταλισμού των ημερών μας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η πλήρης και χωρίς αναστολές εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Τα πάντα θυσιάζονται στο όνομα του δικού τους συμφέροντος, του συμφέροντος του βάρβαρου Δυτικού ανθρώπου. Μια Δυτική κοινωνία χωρίς μεταφυσική, χωρίς Χριστό, μόνο με ίδιον συμφέρον, ανάγκη για δύναμη, «ζωτικούς χώρους» και ικανοποίηση των παθών.
Ας μη γελιόμαστε, ας μην έχομε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Πίσω από τα ωραία κουστουμάκια και τα ταγεράκια τους, πίσω από τα χαμόγελα και τα φληναφήματά τους, κρύβεται η ίδια Φράγκικη ταυτότητα και η διαχρονική απαίτησή τους από εμάς «είτε να φραγκέψομε, είτε να χαθούμε». Ποτέ δεν αποδέχτηκαν τον πολιτισμό μας, και πάντα η ύπαρξή μας τους ενοχλούσε. Ας μην έχομε καμιά αμφιβολία και ας είμαστε προετοιμασμένοι, μόλις τα συμφέροντά τους τούς το επιτρέψουν δεν θα διστάσουν να μάς αφανίσουν με όποιο πρόσφορο γι’ αυτούς τρόπο.
Βιβλιογραφία.
- Αναστασίου Φιλιππίδη: «Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα». Εκδόσεις Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λιβαδειά. Γ΄ έκδοση, 2007.
- Π. Ιωάννου Ρωμανίδου: «Ρωμηοσύνη». Εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, Γ΄ έκδοση, 2002.
- Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου. «Παλαιά και Νέα Ρώμη, ορθόδοξη και δυτική παράδοση». Εκδόσεις Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λιβαδειά. Α΄ έκδοση, 2009.
- Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου. «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί». Εκδόσεις Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λιβαδειά. Β΄ έκδοση, 2000.
- Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας. Ιστορικά θέματα για τη Ρώμη. [http://www.oodegr.com/oode/istoria/istoria.htm#rwmi] και [http://www.oodegr.com/english/istorika/istorika.htm#4._Rome]
Εκτενή τμήματα του άρθρου στηρίχθηκαν στα προαναφερθέντα βιβλία του αειμνήστου καθηγητού π. Ι. Ρωμανίδου και του κ. Α. Φιλιππίδη, τα οποία ήδη αναγνωρίζονται ως τομή στον τρόπο προσέγγισης και αντίληψης της ιστορίας μας
20 comments
“πιστεύω ότι είναι πλέον επείγουσα και sine qua non συνθήκη επιβίωσης για μάς, να αναστοχαστούμε την ιστορία μας, να την προσεγγίσομε με κριτικό βλέμμα και εξ αυτού να καταλάβομε ακριβώς που βρισκόμαστε και πάνω από όλα ποίοι είμαστε εμείς, αλλά και ποιοι είναι οι άλλοι με τους οποίους σχετιζόμαστε και από τους οποίους δυστυχώς εξαρτάται πλέον η ζωή μας”
Δηλαδή, αν αναστοχαστούμε την ιστορία μας, την προσεγγίσομε με κριτικό βλέμμα κλπ., κλπ., θα επιβιώσομε; Εμ, τότε το θέμα δεν είναι της αρμοδιότητος του υπουργείου οικονομικών, όπως εσφαλμένως νομίζουν οι πολλοί. Πόσο χρόνο έχομε μπροστά μας για να τα κάνομε όλα αυτά, ποιος θα τα κάνει και ποιος θα ωθήσει ποιον να τα κάνει; Πού απευθύνονται αυτές οι γενικόλογες παροτρύνσεις;
Καλά είναι τα θεωρητικά αυτά, αλλά να μην είναι και τελείως εκτός πραγματικότητος.
Ἀγαπητὲ Γιατρέ,
Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ θαυμάσιο αὐτὸ ἄρθρο.
Μ’ ἀρέσει ποὺ γράφετε σὲ μιὰ χυμώδη καὶ μοναδικὴ στὸ εἶδος της
δημώδη γλώσσα, ὅπου οἱ ῥωμαίοι γίνονται ῥωμηοί, ὅπως ὁ Γεώργιος
γίνεται Γιῶργος στὴν καθομιλουμένη μας, ἀλλὰ ἔντεχνα ἀφήνετε
τὴν γλώσσα νὰ κυλήσει ἐλεύθερα, χωρὶς δογματικὲς ἀγκυλώσεις,
ἀναφερόμενος καμιὰ φορὰ καὶ σὲ ῥωμαίους, ὥστε νὰ συνυπάρχουν
παλαιὸ καὶ σύγχρονο ἐν ἀρμονίᾳ.
Θὰ ἤθελα, σὲ αὐτὸ τὸ σχόλιό μου, νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι δὲν ὑπαρχει
οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν ῥωμηῶν καὶ τῶν ῥωμαίων, ὅπως
δὲν ὑπαρχει καμία ἀπολύτως διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ῥωμαϊκοῦ καὶ τοῦ ῥωμέικου.
Ἴσως ὁ ῥωμηὸς νὰ συνδέεται περισσότερο μὲ τὸν Rum (τουρκιστί), ἐνῶ
ὁ ῥωμαῖος νὰ παραπέμπει σὲ κάτι παλαιότερο, πρὸ τῆς Ἀλώσεως.
Στὰ κείμενα, μέχρι καὶ τὸν 17ο αἰώνα, προσωπικὰ δὲν συνάντησα
ποτὲ τοὺς ὅρους ῥωμηὸς/ῥωμέικο, ἀλλὰ τοὺς συνάντησα σὲ πάρα
πολλὰ δημοτικὰ ἄσματα, τῆς Θράκης, τῆς Μαύρης Θάλασσας, τῶν
Δωδεκανήσων, τῆς Κύπρου. Στὰ πρωτότυπα κείμενα ἡ παρουσία τοῦ
ῥωμαίου εἶναι καθολική, ἐνῶ ἡ ἀπουσία τοῦ ῥωμηοῦ εἶναι ἠχηρή.
Θαρρῶ πὼς αὐτὸ δημιουργεῖ πολλὲς παρεξηγήσεις.
Τὸ ἐρμηνευτικὸ πρόβλημα δημιουργεῖται μέσα στὰ ἑλλαδικὰ ὅρια, ὅπου ἡ προφορικὴ Παράδοση παντρεύεται μὲ τὴν ἑλλαδικὴ πραγματικότητα. Ὁπότε νὰ μὴν ἐκπλήσσει ὅταν σὲ νεότερα δημοτικὰ ἄσματα παρατηροῦμε τὸ “ῥωμέικο παληκάρι΄΄, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀντικαθίσταται μὲ τὴν φράση “Ἑλλήνων παληκάρι΄΄. Ἔχουμε τὴν τάση νὰ “μεταφράζουμε΄΄ τὸ ῥωμηὸς σὲ Ἕλλην, καὶ αὐτὸ εἶναι πραγματικὰ ἐξοργιστικό, ἐνῶ τὸ “ῥωμαῖος΄΄ τὸ συνδέουμε μὲ τὸν σύγχρονο Ἰταλό.
Ἡ ἀρθρογραφία σας ἀποτελεῖ μιὰ πολὺ καλὴ καὶ ἀπλὴ εἰσαγωγὴ
στὸ ζήτημα τῆς ἐθν(οτ)ικῆς μας ταυτότητας, καὶ σᾶς εὐχαριστοῦμε
γι’ αὐτό.
Μὲ τιμή,
Κ.Π.
Ὑ.Γ.
Περὶ τῆς ἀρμονικῆς συνύπαρξης ἑλληνικῆς καὶ λατινικῆς, σὲ
ἕναν κόσμο ὅπου ὁ φυλετισμὸς ἦταν κάτι τὸ ἐντελῶς ἄγνωστο:
[Πηγή: Constantinus VII Porfyrogenitus, De cerimoniis aulae Byzantinae A. Vogt, Le livre des cérémonies, vols. 1-2. Paris: Les Belles Lettres, 1:1935; 2:1939 (repr. 1967): 1:1-179; 2:1-187.]
ΠΓʹ (ΟΔʹ) (1t)
Τὰ ὑπὸ τῶν καγκελλαρίων τοῦ κοιαίστωρος ἐν (1t)
ταῖς προελεύσεσι τῶν δεσποτῶν ἐν τῇ Μεγάλῃ (2t)
Ἐκκλησίᾳ ῥωμαϊστὶ ᾀδόμενα. (3t)
Τὰ Χριστούγεννα. «Δὲ Μαρίε Βέργηνε νάτους ἐτ Μάγια (4)
δ’ ωριεντε κοὺμ μούνερα ἀδοράντες.» Ἑρμηνεύεται· «Ἐκ (5)
Μαρίας τῆς παρθένου ἐγεννήθη, καὶ Μάγοι ἐξ ἀνατολῶν
μετὰ δώρων προσκυνοῦσιν.»
Ἀπόκριμα· «Κρίστους, Δέους νόστερ, κουμσέρβετ ἠμπέ-
ριουμ βέστρουμ περ μουλτουσάννος ἐτ βόνος.» Ἑρμηνεύε-
ται· «Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, φυλάξῃ τὴν βασιλείαν ὑμῶν (10)
ἐπὶ πολλοῖς ἔτεσι καὶ καλοῖς.»
Ὑ.Γ.
Ἀπητὲ “Πατριώτη΄΄, θαρρῶ πὼς ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος
δὲν εἶναι οἰκονομική. Ἔχουμε τεράστια πρόβλημα κουλτούρας
στὴν Ἑλλάδα. Γιὰ νὰ μὴν μακρυλογῶ, θὰ σοῦ μιλήσω πολὺ ἀπλά:
ἔχεις π.χ. Nova; Βλέπεις τὰ μεγάλα (παγκόσμια πιὰ) κανάλια,
λ.χ. Mezzo, Discovery, National Geographic, BBC World, Russia Today,
Al Jazeera, TV Monde κλπ κλπ; Ἄν ναὶ, σοῦ ‘ρχεται ποτὲ ἡ διάθεση
νὰ γυρίσεις τὸ τηλεκοντρὸλ στὴν Τρέμη, στὴν Στάη καὶ στὰ
ἀπαίσια ἑλληνικὰ τῶν δημοσιογραφίσκων, ποὺ ξελαρυγγίζονται
νυχθημερόν, ἐκτοξεύοντας τὴν ἐθνικὴ μιζέρια στὸ ἄπειρο;
Μὰ τὴν ἀλήθεια, ἡ ἑλλαδικὴ κουλτούρα μπάζει ἀπὸ παντοῦ:
ὅσοι εἴχαμε τὴν τύχη νὰ μεταναστεύσουμε, ἀνοίξανε τὰ φτερά μας…
δόξα τῳ θεῳ…
Περί ονοματολογίας, στον πρώτο διαγωνισμό βιβλίου του Αντίβαρο, το 2003, το θέμα του ερωτήματος ήταν ακριβώς αυτό και μπορούν οι αναγνώστες να δουν τα ιστορικά στοιχεία της πρώτης αναφοράς του όρου «Βυζάντιο/Βυζαντινός» αποδιδόμενος στη Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Περισσότερα εδώ – http://palio.antibaro.gr/diagwnismos.php
@ Kyriakos Papadopoulos 23 December 2012 at 21:03
Αγαπητέ Κυριάκο,
Εκλαμβάνω το άρθρο (τουλάχιστον στο σημείο που σχολίασα) ως αναφερόμενο στο ελλαδικό κράτος, τον ελληνικό λαό και την τρέχουσα “κρίση”, που δεν είναι μία απλή κρίση. Αν δεν είναι έτσι, τότε το σχόλιό μου είναι άνευ νοήματος. Αν είναι, όμως, τότε το ερώτημα παραμένει. Πότε και από ποιους θα γίνουν αυτά που προτείνει το άρθρο, ώστε να λέει ότι “πιστεύω ότι είναι πλέον επείγουσα και sine qua non συνθήκη επιβίωσης για μάς…”;
Για ποιο πρόβλημα ακριβώς μιλάμε; Το ξέρω ότι η σημερινή “κρίση” (γι αυτό και τα εισαγωγικά) δεν είναι μονάχα οικονομική. Η Ελλάδα χρεοκόπησε οικονομικά, αφού προηγουμένως είχε χρεοκοπήσει πολιτισμικά, εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά. Η “κρίση” (στην Ελλάδα τουλάχιστον) δεν είναι κρίση, αλλά όλεθρος, όπως είχε παρατηρήσει και σε μία εκπομπή των “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ” ο καθηγητής Γιανναράς. Και από με την κρίση βγαίνεις, από τον όλεθρο ποτέ.
Θὰ ὑστερογραφίσω, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέροντα σύνδεσμο
τοῦ Admin.
Στὶς 21/12 ἔζησα μιὰ ἀνεπανάληπτη ἐμπειρία: πῆρα συνέντευξη (χωρὶς νὰ γνωρίζω βέβαια τίποτα ἀπὸ δημοσιογραφία), ἀπὸ ἕναν ἀπὸ τοὺς τελευταίους ῥωμηοὺς τῆς Πόλης, γεννηθέντα στὰ 1929 καὶ μεταναστεύσαντα στὴν Ἑλλάδα τὸ ’65.
Θὰ προσπαθήσω νὰ ἐπεξεργαστῶ τὸν ἦχο καὶ τὴν εἰκόνα (χρησιμοποίησα τόσο κάμερα ὅσο καὶ ipod γιὰ ξεχωριστὴ ἠχογράφηση), μοντάροντας ὥστε νὰ ὑπάρχει μιὰ συνέχεια (ἡ συνάντηση ἔλαβε χώρα στὴν Λέσχη Ἀξιωματικῶν Φρουρᾶς Ξάνθης καὶ παρεμβάλλουν, δυστυχῶς σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, οἱ στρατιῶτες ποὺ ἔχουν ὑπηρεσία, γιὰ τὶς διάφορες ἐργασίες τους.
Ὁ κ. Ἀ.Κ. μοῦ εἶπε πολλά, σὲ μιὰ γλώσσα (προφορὰ καὶ ὕφος) ποὺ τείνει νὰ ἐξαφανιστεῖ. Ὑπόσχομαι νὰ ἀνεβάσω τὴν συνέντευξη στὸ youtube, μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, ἐπίσης θὰ τὴν ἀπομαγνητοφωνήσω καὶ θὰ τὴν δημοσιεύσω (Admin θὰ
σὲ ἐνημερώσω, ὅταν πρώτα ὁ Θεὸς βρῶ τὸν ἀπαραίτητο χρόνο).
Νομίζω ὅτι ἡ μαρτυρία αὐτὴ εἶναι σημαντική, διότι παρόμοια ἦταν καὶ ἡ μαρτυρία τῶν δικῶν μου προγόνων (ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα καὶ τὴν Πόλη), ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἔχει καταγραφεῖ.
Ὁ κ. Ἀ.Κ. ἀναφέρει, πάνω στὴν συζήτηση περὶ ὁνοματολογίας, ὅτι Ἕλλην, γιὰ τοὺς Πολίτες, παρέπεμπε σὲ ξένο, ὅπως ἡ λέξη Φράγκος, Ἰταλός κλπ. Ὅπως τὸ Yunan γιὰ τοὺς Τούρκους παραπέμπει στὸν Ἑλλαδίτη, ἐνῶ τὸ Rum στὸν ῥωμαῖο Χριστιανό. Μοῦ ἔκανε αἴσθηση ἡ ἀναφορᾶ του στὸν “καταναγκασμὸ΄΄ νὰ μάθει νὰ αὐτοαποκαλεῖται Ἕλλην, ὅταν ἦλθε ἐδῶ τὸ ’65 (μιὰ δεκαετία μετὰ τὰ Δεκεμβριανὰ) τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ῥωμαῖος τοῦ ‘ρχότανε αὐθόρμητα, ὡς κάτι ποὺ ἔμαθε ἐκ γενετῆς.
Αὐτὰ τὰ πράγματα ἀποφεύγαμε, μέχρι σήμερα, νὰ τὰ θέσουμε ἐπὶ τάπητος. Φοβόμαστε: τί ἄραγε φοβόμαστε; Τὴν ἀλήθεια;
Ὁ κύριος Ἀ.Κ. πολέμησε στὴν Κορέα, ὡς στρατιώτης τοῦ τουρκικοῦ Στρατοῦ, μαζὶ μὲ ἄλλους ῥωμηούς. Κάποιοι ἀπὸ τοὺς φίλους του ἀφήσανε ἐκεῖ τὰ κόκκαλά τους. Εἶναι Ἀ.Έ.Κ. “ἐ τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ ῥωμαῖος!!΄΄, μοῦ λέει στὴν συνεντευξούλα!
~~~
Ὅσον ἀφορὰ στὴν ὁνοματολογία, καθῶς καὶ στὴν ἐθν(οτ)ικὴ ὑπόσταση τῶν
κατοίκων τοῦ Βασιλείου τῶν ῥωμαίων (τὸ ῥωμανία εἶναι παρμένο ἀπὸ τοὺς
Φραγκο-Λατίνους), πέρα ἀπὸ τὰ ἐξαιρετικὰ δημοσιεύματα τοῦ Ἀντιβάρου, θὰ
πρότεινα τὸ (νέο) ἐξαιρετικὸ κείμενο τοῦ Χρήστου Μαλατρᾶ:
http://www.eens.org/EENS_congresses/2010/Malatras_Christos.pdf
καὶ τὰ κλασσικά:
Mantouvalou M., “Romaios – Romios – Romiosyni. La notion de “romain” avant et après la chute de Constantinople”, Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών [1985], 169-198
Charanis P., “The formation of the Greek people”, στο Vryonis S. (ed.), The “Past” in medieval and modern Greek culture, Malibu 1978, 87-101.
Ricks D. – Magdalino P. (eds.), Byzantium and the Modern Greek identity, Aldershot 1998.
Ὑ.Γ.
Ἀγαπητὲ Πατριώτη, γνωρίζεις (ἄν τὰ ἔχουμε ξαναπεῖ στὸ
παρελθὸν) πόσο ἀγαπῶ τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ, ἀκόμα καὶ ἄν
δὲν μὲ βρίσκει σύμφωνο σὲ ὅτι ἔχει γράψει: συμφωνῶ
μαζί σου, ὡς πρὸς τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ ΠΟΙΟΣ, ΠΟΤΕ καὶ ΠΩΣ
θὰ ἀνα-στήσει τὸν τόπο. Ἐμένα, προσωπικά, μὲ “χαροποιεῖ΄΄
ἡ ἔκταση τῶν προβλημάτων, διότι (θὰ) μᾶς ἐξαναγκάζει
(-ἐξαναγκάσει στο) νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πραγματικότητα
(ἐπιτέλους) κατάματα. Ἡ ἐντύπωση ποὺ μοῦ ἔχει δημιουργηθεῖ,
ὅλα τὰ χρόνια ποὺ ἔζησα κι ἐργάστηκα στὴν Ἑλλάδα (σὺν
τὴν στρατιωτική μου Θητεία) εἶναι ὅτι εἴμαστε κλασσικὸς
βαλκανικὸς λαός, ποὺ ζεῖ μὲ ψευδαισθήσεις, ἀρνούμενος
νὰ ἐξελιχθεῖ.
Ἄν διαβάσεις τὸ βιβλίο τοῦ Richard Feynmann “What Do You
Care What People Think”, θὰ διαβάσεις καὶ μιὰ ἐπιστολὴ
τοῦ καθηγητοῦ πρὸς τὴν οἰκογένειά του, ἀπὸ τὴν Ἀθήνα:
ἡ περιγραφὴ ποὺ δίνει γιὰ τὴν ψυχοπαθολογία τοῦ νεο-Ἕλληνα
εἶναι καταπληκτική!
ο ρωμανιστικός εθνικισμός χρειάζεται έναν Γιώργο Καστρινάκη παντού
Ἄν καὶ μ’ ἀρέσει ὁ Καστρινάκης (διάλεξες λάθος ἄτομο soap!), πάντα
χρειαζόμαστε ἕναν Ζιάκα, στὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια, νὰ μᾶς διαφωτίζει
γιὰ τὶς διαφορὲς στοὺς ὁρισμοὺς ποὺ δίνουμε γιὰ τὸ ἔθνος. Στὸ ἐξωτερικὸ
αὐτὰ τὰ θέματα ἔχουν λυθεῖ: ἄλλο πράγμα nation καὶ ἄλλο ethnie.
Πῶς μποροῦν οἱ “ῥωμανιστὲς΄΄ (sic) νὰ εἶναι ταυτοχρόνως ἐθνικιστές,
βάση ὁρισμῶν, αὐτὸ πραγματικὰ θὰ ἤθελα νὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσεις.
Χρόνια πολλά σε όλους.
Ευχαριστώ όσους διάβασαν τα κείμενά μου και αυτούς που τα σχολίασαν.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον κ. Παπαδόπουλο για τα καλά του λόγια και τις εύστοχες παρατηρήσεις του.
Γενικώς προτιμώ να εκθέτω μόνο τα κείμενά μου και να αφήνω τον κάθε αναγνώστη να προσλαμβάνει από αυτά ό,τι νομίζει ότι του είναι χρήσιμο. Αποφεύγω τα περαιτέρω σχόλια.
Απλώς μόνο να πω τα εξής:
α) Η οικονομική κρίση που περνάμε είναι, κατά την άποψή μου, ένα από τα πολλά απότοκα μιας εσωτερικής οντολογικής κρίσης που υφιστάμεθα ως συλλογική ετερότητα από την απελευθέρωσή μας και μετά. Δυστυχώς ακολουθήσαμε χωρίς αντίδραση το δρόμο που μάς επέβαλλαν άλλοι διαστρεβλώνοντας πλήρως την ιδιοπροσωπεία μας. Βιώνουμε μιαν εσωτερική κρίση ταυτότητας με πολλαπλές εξωτερικές εκδηλώσεις.
β) Θεωρώ ότι τα πράγματα θα αλλάζουν, όταν αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας και του τι πραγματικά είμαστε ως ετερότητα. Αυτό σαφώς απαιτεί εκτεταμένες και μακροχρόνιες κοινωνικές ζυμώσεις και μιαν εντελώς διαφορετική παιδεία. Ίσως οι γενιές μετά την κρίση να είναι πιό τυχερές.
γ) Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν τις απόψεις μου αναφορικά με το τι θα πρέπει να γίνει άμεσα, εδώ και τώρα, μπορούν να δουν το άρθρο μου με τίτλο “Οι θέσεις ενός ορθοδόξου για τα τεκταινόμενα” στην εφημερίδα “Νέα Κρήτη” (12-12-2012). Το κείμενο υπάρχει και εδώ:
[ http://neonakis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4043.html ]
Ιωάννης Νεονάκης
«Η θέση ενός ορθοδόξου για τα τεκταινόμενα.»
Ιωάννου Κων. Νεονάκη MD, MSc, PhD.
Στις κρίσιμες εποχές που ζούμε διακυβεύεται η ύπαρξή του γένους μας ως συλλογικότητα. Οφείλομε λοιπόν όλοι να λάβομε καθαρή θέση απέναντι στα γεγονότα και να τοποθετηθούμε συγκεκριμένα και χωρίς αστερίσκους και αναμονές. Και όχι μόνο να διατυπώσομε τις θέσεις μας, αλλά να αγωνιστούμε γι αυτές, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει απολύτως κανένα μέλλον ούτε για μάς ούτε για τα παιδιά μας.
Η θέση μου είναι καθαρή: θεωρώ και τα τρία μνημόνια που προηγήθηκαν ως πράξεις εσχάτης προδοσίας και ως πράξεις απροσχημάτιστης εθνοκτονίας. Αποτελούν δε την κατάληξη ενός καλά εξυφασμένου σχεδίου πλήρους καθυπόταξης, εξαθλίωσης και ελέγχου όχι μόνο του δικού μας άλλα όλων των λαών παγκοσμίως. Σχεδίου που δολίως και αφανώς εκτελείται δεκαετίες τώρα από εξωνημένες πολιτικές, οικονομικές και ακαδημαϊκές ελίτ. Βασικός άξονας του σχεδίου αυτού είναι η με κάθε τρόπο και πρόσχημα αποσάρθρωση και διάλυση οποιασδήποτε συγκροτημένης συλλογικότητας οδηγώντας τον καθένα από μάς σε πλήρη απομόνωση και απώλεια κάθε δυνατότητας αντίστασης. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτικές, χωρίς υποστήριξη, απαίδευτοι, μονάχοι, φοβισμένοι, πολυδιασπασμένοι, απελπισμένοι και ψυχικά νεκρωμένοι, άνθρωποι που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί είναι άνθρωποι χωρίς αγωνιστικό φρόνημα, πλήρως ελεγχόμενοι και ευκόλως χειραγωγούμενοι. Μια συγκροτημένη συλλογικότητα μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά σε μιαν εξουσία, ένας μεμονωμένος άνθρωπος και μάλιστα ψυχικά διαλυμένος και καταρρακωμένος δεν αποτελεί κανένα εμπόδιο. Όλες λοιπόν οι συλλογικότητες, και ιδιαίτερα αυτές που αποτελούν οιονεί εμπόδια, βάλλονται εξωτερικά και αποδυναμώνονται, ενώ παράλληλα διαφθείρονται εσωτερικά και αποσαρθρώνονται.
Όπως πλέον μάς αποκαλύπτουν τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών και δη των τελευταίων χρόνων, η στόχευση του όλου εγχειρήματος είναι η διαμόρφωση μιας ενιαίας, ει δυνατόν παγκόσμιας, πολιτειακής δομής ελεγχόμενης από συγκεκριμένες ελίτ, σε βάρος κάθε συλλογικότητας αλλά και σε βάρος της ελεύθερης ύπαρξης και ζωής των προσώπων. Η αστάθεια που θα προκύψει από το απίστευτο κοινωνικό-οικονομικό χάσμα ανάμεσα στην ολιγάριθμη εξουσιάζουσα ελίτ και τη συντριπτική πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανθρώπων θα ελέγχεται με αστυνομοκρατία, στρατοκρατία και καταστολή, χειραγώγηση με κάθε επιστημονικό τρόπο των λαών μέσω της πληροφορίας και του μηνύματος, διαφθορά, έλεγχο και εξαφάνιση κάθε προβαλλόμενης αντίστασης, ακόμη και μέχρι του βαθμού της φυσικής εξοντώσεως των αντιστεκόμενων ανθρώπων και δη των σημαντικών.
Ο κυριότερος όμως τρόπος ελέγχου των λαών θα είναι η οικονομική εξαθλίωση και ο οικονομικός έλεγχος ενός εκάστου εξ ημών. Άτομα χωρίς περιουσία και χωρίς μέσα παραγωγής, άτομα που εκλιπαρούν για τα στοιχειώδη όχι μόνον είναι πλήρως ελεγχόμενα αλλά καθίστανται και ενεργούμενα του συστήματος. Και για να γίνει αυτό, ο κυριότερος μοχλός είναι το τραπεζικό σύστημα και όλοι οι περί των τραπεζών οικονομικοί μηχανισμοί και ιδρύματα. Η σημασία του τραπεζικού συστήματος για την επίτευξη των στόχων της νέας παγκόσμιας δομής είναι κεφαλαιώδους σημασίας και γι΄ αυτό παρατηρούμε τη χωρίς περιορισμούς στήριξη, αφομοίωση και έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι προϊόντος του χρόνου το σύστημα αυτό ελέγχεται από όλο και ολιγότερα κέντρα. Οι τράπεζες οδηγούνται σε κλυδωνισμούς και απαξίωση πάντα όμως διασώζονται, ακόμα και εις βάρος των λαών από υπέρτερα κέντρα, τα οποία έτσι αποκτούν την ιδιοκτησία και τον πλήρη έλεγχο. Ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος σημαίνει αυτομάτως και πλήρη έλεγχο των μέσων παραγωγής, της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής δομής ενός τόπου.
Η βασική τακτική πραγμάτωσης των στόχων των επικυρίαρχων ελίτ, όχι μόνο στο τραπεζικό αλλά και σε κάθε υποσύστημα και στην ίδια ακόμη αυτή την εκάστοτε κρατική οντότητα, είναι η μακροχρόνια εσωτερική αποσάθρωση, το ισχυρό σοκ μιας κρίσης και η έλευση ενός υπέρτερου κέντρου-σωτήρα, το οποίο θα λυτρώσει από την ανασφάλεια και τον (τεχνηέντως υποβαλλόμενο) τρόμο. Σε κάθε τέτοιο βήμα, επιτυγχάνεται η δημιουργία ευρύτερων θεσμικών σχηματισμών και οντοτήτων, ο έλεγχος των οποίων βρίσκεται κάθε φορά σε ολιγότερες, και εν πολλοίς αφανείς ελίτ και κέντρα εξουσίας. Οι λαοί μένουν αμέτοχοι και κάθε φορά καθίστανται θεσμικά λιγότερο ελεύθεροι και ικανοί να διαμορφώσουν τη μοίρα τους. Τα παραδείγματα αυτού του δόλιου συγκεντρωτισμού είναι πολλά, από τα πιο απλά όπως οι συγχωνεύσεις δήμων, οργανισμών, επιχειρήσεων, τραπεζών, έως τα πιο σύνθετα όπως το κοινό νόμισμα, η επιδιωκόμενη ενοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ή ακόμα και η πλήρης πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, η οποία όλο και περισσότερο στις μέρες μας προβάλλεται ως η λύση κάθε προβλήματος.
Την Ελλάδα την θέλουν πολύ και την ενέταξαν προγραμματισμένα στο σύστημά τους. Αποτελεί γι΄ αυτούς κρίσιμο κρίκο και δεν θα την αφήσουν να ξεφύγει. Την ενσωμάτωσαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενέταξαν στο ευρώ. Η αποσάθρωση και η εξόντωση ενός ιστορικού λαού, κατέστη άκοπο παίγνιο. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και μάς βάζουν να αγωνιούμε για το αν θα παραμείνομε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αγωνιούμε και να φοβόμαστε, όσο παραμένομε σ΄ αυτό το δόλιο, σκοτεινό, και ανελεύθερο σύστημά τους. Κάθε μέρα μαζί τους είναι ένα ακόμα βήμα προς τον ιστορικό αφανισμό μας. Θα έπρεπε νυχθημερόν να αγωνιζόμαστε για την αποχώρησή μας. Όμως δεν θα μάς αφήσουν να φύγομε. Μάς θέλουν δέσμιους και υποταγμένους μέχρι της πλήρους ανυπαρξίας μας ως ετερότητας. Ήδη και ο πλέον αδαής μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι έχει καταστεί στόχος πολλαπλής εξόντωσης. Και μόνο να κοιτάξει ο καθένας μας την τροπή που έχει πάρει η δική του ζωή το τελευταίο διάστημα αρκεί για να συνειδητοποιήσει, ότι είναι πλέον ζήτημα ολίγων μηνών ή χρόνων ώστε να βρεθεί ικέτης, εκλιπαρώντας χωρίς ελπίδα και αξιοπρέπεια.
Η ύπαρξή μας τους ενοχλεί. Πιστεύω ότι ακόμα και όταν δούλοι πλέον θα ζούμε με μισθούς και καθεστώς υποσαχάριας χώρας και πάλι η ύπαρξή μας σ’ αυτόν τον τόπο θα τους ενοχλεί. Γιατί γνωρίζουν ότι στο βάθος της καρδιάς μας θα υπάρχει πάντα η ανάμνηση της ιστορίας και του γένους μας, αλλά και το φώς της αναστάσεως του Χριστού με το οποίο τόσους αιώνες τώρα έχομε ζυμωθεί. Και ας το έχομε ξεχάσει προσωρινά και ας έχομε χάσει την ταυτότητά μας, και ας ζούμε για δεκαετίες τώρα σε μιαν αφασία και αποπροσανατολισμό, επιτρέποντας έτσι στο σκοτάδι να μάς καταπιεί. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν μέσα μας και κάποια στιγμή θα επανέλθουν στην επιφάνεια. Τώρα είμαστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι και απελπισμένοι, αλλά ακόμα δεν αναζητούμε τη Σιών που χάσαμε εδώ και δεκαετίες. Τρεφόμαστε ακόμα ως άλλοι άσωτοι υιοί «από τα κεράτια» της απωλείας μας. Όταν όμως πλέον τα χάσομε και αυτά και βρεθούμε εντελώς γυμνοί προ του αφανισμού μας, τότε είναι που θα καθίσομε «επί των ποταμών Βαβυλώνος και θα κλαύσομε εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών». Και ίσως μόνον τότε εγερθούμε και επιστρέψομε ως γένος στον μόνον που μάς αγάπησε πραγματικά, στον ίδιο μας τον Πατέρα.
Ως ορθόδοξος λοιπόν Έλληνας και ως Ρωμηός καταθέτω ευθαρσώς την γνώμη μου και λέω: άμεση απόρριψη και των τριών μνημονίων και άμεση έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή τους Ένωση. Εμείς δεν έχομε σχέση με αυτούς τους λύκους. Ποτέ δεν υπήρξαμε σκοταδιστές και ιμπεριαλιστές όπως αυτοί, ποτέ δεν γίναμε αποικιοκράτες και άρπαγες των ζωτικών πόρων άλλων λαών όπως αυτοί, ποτέ δεν ήμασταν ρατσιστές και δουλέμποροι όπως αυτοί, ποτέ δεν αιματοκυλήσαμε την οικουμένη και δεν διαπράξαμε γενοκτονίες όπως έκαναν αυτοί. Τι σχέση έχομε μείς με αυτούς, που το αίμα των λαών στάζει στα χέρια τους και οι οποίοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα αμετανόητοι την ίδια απάνθρωπη πορεία τους; Τι θέλαμε εμείς από την αρχή να ενταχθούμε στις λέσχες τους και να συνταυτιστούμε με αυτούς; Και μάλιστα να έχομε ιδανικό και πρότυπο ζωής μας, τη ζωή αυτών των βαρβάρων;
Μάς τρομοκρατούν με τη φτώχεια και το ολιγάριθμο του γένους μας. Μα αυτά είναι η δύναμή μας. Έχομε ζυμωθεί με αυτά τόσους αιώνες και έχομε επιζήσει. Δεν μάς τρομάζουν αυτά τα μεγέθη. Δεν αγωνιούμε για το «μικρό ποίμνιον». Δεν καιγόμαστε για τον εφήμερο πλούτο. Εμείς έχομε ολόκληρη θεολογία της πτωχείας και δεν θα επιζήσομε; Κάθε μέρα δε διαβάζομε το «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» ή δε ψάλομε το «πλούσιοι επτώχευσαν»; Τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Μήπως το πρωτεύον για μάς δεν ήταν πάντοτε η ελευθερία και το αιώνιο; Πότε η δύναμή του γένους μας ήταν οι αριθμοί και τα μέσα; Μήπως ξεχάσαμε το ψαλμικό που λέει: «ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα.»; Σε άλλους αναφέρεται ο ψαλμός ή αφορά εμάς και το δικό μας γένος;
Έξοδος λοιπόν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και καλώ όλους τους απλούς ορθοδόξους, αλλά και τους επίσημους φορείς της Εκκλησίας μας σ΄ αυτόν τον προσανατολισμό. Οι ορθόδοξοι, οι οποίοι μέσα από το Ευαγγέλιο και την παράδοσή της Ορθοδοξίας γνωρίζουν την πορεία της ανθρωπότητας κατά τους ύστερους χρόνους οφείλουν να πρωτοστατήσουν σ’ αυτόν τον αγώνα. Μπορεί τα έσχατα να έρθουν σε εκατό ή χίλια χρόνια. Κανείς δεν ξέρει. Όμως είναι φανερό ότι τα γεγονότα και οι δομές των εσχάτων προετοιμάζονται ήδη στις μέρες μας και οφείλουν, όσοι είναι βαπτισμένοι και αισθάνονται ορθόδοξοι, να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν αυτήν την εξέλιξη, όσο μπορούν. Δεν γίνεται πλέον να κρυβόμαστε και να προσποιούμαστε ότι δε βλέπομε και δεν καταλαβαίνομε προς τα πού πάνε τα πράγματα.
Τέλος θεωρώ ότι θα πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο με το δυτικόφερτο σύστημα των πολιτικών κομμάτων. Σύστημα που μάς επιβλήθηκε μετά την ανεξαρτησία μας και μάς οδηγεί προγραμματισμένα στον αφανισμό μας ως ετερότητα. Μέσω των κομμάτων και των ηγεσιών τους διαστρεβλώθηκε συνειδητά η ταυτότητά μας, γίναμε θεραπαινίδες ξένων συμφερόντων και πρόβατα επί σφαγή. Θα πρέπει τάχιστα να οδηγηθούμε σε ένα δημόσιο διάλογο που θα προτείνει ένα νέο πλαίσιο και μορφή διακυβέρνησης, το οποίο θα ανατρέψει και εξαλείψει απερίφραστα και οριστικά το παρόν σύστημα της κομματοκρατίας. Οφείλομε να διαμορφώσομε ένα σύστημα πραγματικής αντιπροσώπευσης και ουσιαστικής εισόδου της κοινωνίας στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων.
Κατά την άποψή μου θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση συστημάτων που αναδεικνύουν το πρόσωπο και να στηριχθούμε στη μακραίωνη παράδοση του κοινοτισμού, όπως αυτός βέβαια μπορεί να οριστεί στις σημερινές συνθήκες, και όπως μπορεί να αναδειχτεί και υποστηριχθεί από τις σύγχρονες τεχνολογίες. Αυτά όμως είναι θέματα του δημοσίου διαλόγου, ο οποίος πιστεύω ότι θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα.
διότι κάθε συλλογικότητα και κάθε ταυτότητα αναπτύσσει ρατσισμό και εθνικισμό.π.χ. χριστιανικός εθνικισμός(ο λαός του Χριστού που λέει και ο Ωριγένης),κομμουνιστικός εθνικισμός(ο σοβιετικός λαός κλπ),κομματικός εθνικισμός (ο εθνικισμός π.χ. του ΠΑΣΟΚ κλπ).ο εγωισμός μιας ταυτότητας είναι ο εθνικισμός της.παρεμπιπτόντως ο Ζιάκας έγραψε κάτι ανάλογο.ο φανατισμός και ο εγωισμός είναι ο εθνικισμός της ταυτότητας.το έθνος των ρωμανιστών ρωμαίων έχει τον δικό του εθνικισμό και προσπάθεί με την βοήθεια του δυτικού εθνικισμού του Έθνους της ιδεολογίας της Δύσης να τα κάνει όλα γης μαδιάμ.Άραγε ο μεταεθνισμός είναι η ιδεολογία του μέλλοντος;Απαντώ κατηγορηματικά Όχι.
Soap συμφωνῶ μὲ αὐτὰ ποὺ γράφεις, ὅμως χρησιμοποιεῖς
(μήπως σκόπιμα, γιὰ νὰ τονίσεις τὴν διαφωνία;) με ἐντελῶς
λάθος τρόπο ὄρους: ναὶ, κάθε ταυτότητα ἔχει τὸν
“ἐγωϊσμό΄΄ της, τολμῶ νὰ πῶ ἀκόμα καὶ ἡ χριστιανική,
ὄπως τὴν κατήντησε (νὰ ἀποτελεῖ ταυτότητα) ἡ ἀνθρωπότητα.
Διαφωνῶ μὲ τὴν (ἄστοχη) χρήση τῶν ὄρων ἐθνικισμός, ρατσισμός,
διότι διαστρεβλώνουν καὶ ὑπεραπλουστεύουν τὴν (πολὺ πιὸ
σύνθετη) πραγματικότητα.
Οἱ ῥωμαίοι ἀποτέλεσαν ἐθνοτικὴ ὁμάδα, μὲ πολὺ συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά, στὰ ὁποία ἀφαιροῦνται ἤ προστίθενται
συνιστώσες μέσα στὸν χρόνο (ἡ ταυτότητα ἑνὸς λαοῦ ἐξαρτᾶται
ἀπὸ τοὺς ποιοὺς ἔχει ἀπέναντί του -ἤ δίπλα του- σὲ κάθε
ἐποχή). Ἀνακάλυψε ὡστόσο μιὰ ἄλλη λέξη γιὰ νὰ ἀντικαταστήσεις
τὸν ὄρο “ἐθνικισμό΄΄, διότι σήμερα φορτίζεται μὲ τὰ πάθη
τοῦ σύγχρονου ἔθνους-κράτους,
καὶ προυποθέτει σαφῶς (προ-)καθορισμένα κρατικὰ ὄρια.
Ἄν ἡ “γιατρειὰ΄΄ στὴν μισαλλοδοξία τοῦ ἐθνικισμοῦ ἔρχεται
μὲ κάτι ἀνάλογο τοῦ ἐθνικισμοῦ, τότε θὰ συμφωνήσω μαζί σου
ὅτι μιλοῦμε γιὰ ἀνακύκλωση τοῦ κακοῦ.
Ἄν θεωρεῖς ὡς μιᾶς μορφῆς “ἐθνικισμοῦ΄΄ τὸ νὰ διακυρήττεις
ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἔχουν πάρα πολλὰ κοινὰ μὲ πολλοὺς
Ὀρθοδόξους λαοὺς (λατινοφώνους, ἀραβοφώνους κλπ.), καὶ ὅτι
ἡ “πολιτιστικὴ ὑπεροχὴ΄΄ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως τὸν ὀρίσαμε ἐδῶ
καὶ διακόσια χρόνια, εἶναι ἕνα φάντασμα καὶ τίποτα παραπάνω
(καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἀπὸ τὴν πολιτιστικὴ συνισταμένη στὴν
καθημερινή μας ζωή), τότε ἡ ἀπάντησή μου εἶναι “κάλλιο ἕναν
τέτοιον ἐθνικισμό”, παρὰ αὐτὸν ποὺ χρεωκόπησε τὴν χώρα.
Σὲ αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ συμπληρώσω ὅτι δὲν μὲ βρίσκει σύμφωνο
ἡ ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὴν σύγχρονη “Δύση΄΄ μὲ ἱστορικὴ
φόρτιση. Σὲ αὐτὸ συνεισφέρουν (ἀρνητικὰ) πολλοὶ Ὀρθόδοξοι
κύκλοι, οἱ ὁποίοι καλλιεργοῦν μισαλλοδοξία, ἐπικαλούμενοι
τὴν “ῥωμηοσύνη΄΄. Μὰ ῥωμαϊκότητα καὶ κοσμοπολιτισμὸς εἶναι
ἕνα καὶ τὸ αὐτό: πῶς γίνεται νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ ῥωμέικο, τὴν
στιγμὴ ποὺ ἡ διαλεκτική σου εἶναι χειρότερη τῶν ὑπερεθνικιστῶν;
Νὰ σοῦ ἀποκαλύψω, ἀπὸ τώρα, ὅτι ὁ κύριος Ἀθανάσιος Κρεώνας,
ὁ Κων/πολίτης ποὺ ἀναφέρω πιὸ πάνω, μοῦ εἶπε πάρα πολλὰ πράγματα,
μὲ τὸν τόνο καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὰ ‘λεγαν καὶ οἱ πρόγονοί μου ἀπὸ
τὴν Πόλη: κάποια πράγματα ἴσως σκανδαλίσουν, καὶ ἴσως νὰ κατηγορηθοῦμε
γιὰ νεο-ὀθωμανισμὸ ἤ γιὰ “πράκτορες τοῦ Φαναρίου΄΄ (sic: αὐτὰ ἀκριβῶς
λένε, κάθε φορὰ ποὺ γράφουμε!). Ἀνέμενε, ἄν ἔχεις ὑπομονή, τὴν
συνέντευξη, καὶ νομίζω ὅτι θὰ τὸ παραδεχθεῖς κι ἐσὺ ὅτι ἡ ῥωμηοσύνη
εἶναι ἡ γιατρειὰ τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ.
Θερμὲς Εὐχές, Εὐτυχισμένο νὰ ‘ναι τὸ 2013! Ξανὰ συγχαρητήρια στὸν
κ. Νεονάκη, καὶ εὐχαριστίες γιὰ τὴν σημαντικὴ παρέμβασή του στὰ σχόλιά μας:
ἀνεκτίμητης ἀξίας ἡ ἀρθρογραφία του.
Κυριάκος
@ Ιωάννης Νεονάκης 26 December 2012 at 23:38
“Τέλος θεωρώ ότι θα πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο με το δυτικόφερτο σύστημα των πολιτικών κομμάτων. Σύστημα που μάς επιβλήθηκε μετά την ανεξαρτησία μας και μάς οδηγεί προγραμματισμένα στον αφανισμό μας ως ετερότητα. Μέσω των κομμάτων και των ηγεσιών τους διαστρεβλώθηκε συνειδητά η ταυτότητά μας, γίναμε θεραπαινίδες ξένων συμφερόντων και πρόβατα επί σφαγή”.
Ακριβώς. Αυτή είναι η ουσία, αλλά δυστυχώς η διαπίστωση αυτή, την οποία κάνετε κι εσείς(*), έρχεται πολύ αργά. Οι συμμορίες αυτές ήδη κατέστρεψαν την Ελλάδα.
(*) Χρήστος Γιανναράς:
“Xρειαζόμαστε το πείσμα ενός Kάτωνα, να επαναλαμβάνει επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο πρόταγμα: Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Xωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του.” (Καθημερινή 2/12/2012)
“Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει.” (Καθημερινή 9/12/2012)
το πρόβλημα είναι ο εγωισμός-εθνικισμός.ο εθνικισμός είναι εγωισμός του κάθε υποκειμένου.ψυχολογικώς ο εγωισμός και ο εθνικισμός είναι το αυτό.κάθε ταυτότητα ακόμα και μη εθνική έχει τον εθνικισμό της.Δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το κράτος.οι ρωμανιστές ήτοι οι μεταεθνικοί της ρωμηοσύνης έχουν τον εθνικισμό εγωισμό,πείσμα και επιθετικότητα του μεταεθνικού ιδεολογικώς υποκειμένου και άρα τον εθνικισμό του.ο εθνικισμός όπως και ο εγωισμός είναι ψυχολογική κατάσταση.είναι αρρώστεια του Εγώ.δεν αφορά μόνο τα κράτη αλλά και κάθε άνθρωπο και τις αρχές του.
Αναφέρθηκα πριν αρνητικά φαινομενικά στον χριστιανισμό αν και δεν έπρεπε.γιατί ο χριστιανισμός έχει το φάρμακο της αρρώστειας του Εγώ:την ταπείνωση.ο αυθεντικός χριστιανισμός είναι ένα μη εγωιστικό-εθνικιστικό υποκείμενο.γιατί είναι ταπεινόφρων.μόνο μερικοί χριστιανίζοντες είναι φανατικοί και αυτοί είναι εκτός της Ορθοδοξίας.είναι να είσαι τρίτος.Πρώτα ο θεός,μετά ο πλησίον και τέλος εγώ.Εσύ είσαι τέτοιος;
Συγχαρητήρια κύριε Νεονάκη.Άψογο άρθρο.Καλή πρωτοχρονιά.Προσεύχεσθε για μένα,όπως κι εγώ για όλους.οι εχθροί μου συγχωρεμένοι.Εγώ να μείνω στα ίδια και οι άλλοι να ανέβουν πολλά περισσότερα σκαλοπάτια από εμένα.
Αμήν.
“ο εθνικισμός είναι εγωισμός του κάθε υποκειμένου … ο εγωισμός και ο εθνικισμός είναι το αυτό.κάθε ταυτότητα ακόμα και μη εθνική έχει τον εθνικισμό της.”
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα…
Η γλώσσα είναι το εργαλείο συνεννόησης, αρκεί οι συνομιλούντες να καταλαβαίνουν την έννοια των λέξεων με τον ίδιο τρόπο. Όταν καθένας δίνει αυθαίρετο νόημα στις λέξεις, είναι αδύνατον να τον συνεννοηθεί κανείς.
Δεν παρεξηγώ.Αντιθέτως δικαιολογώ.Απλά είναι δύσκολο να εννοήσει κανείς οτι κάθε υποκειμενοποιητική διαδικασία ,ατομική και συλλογική αναπτύσσει ρατσισμό κατά των άλλων και εγωιστικό εθνικισμό ήτοι φανατισμό.παράδειγμα ποικίλλοι ιδεολογικοί εθνικισμοί καταφανώς χειρότεροι από τον κλασσικό εθνικό εθνικισμό,το ίδιο απεχθείς με αυτόν.όπως ο κοσμοπολιτιστικός εθνικισμός ήτοι βλέπε παραπάνω.Η διακίνηση τέτοιων εθνικισμών είναι πρόσφοροι σε έδαφη δορυφοροποιημένα απο την νεωτερικότητα,αλλά και στην ίδια την Δύση
Υποσημείωση
Με εσάς κύριε Πατριώτη δεν έχω τίποτα.Στην πραγματικότητα ούτε με τον κύριο Παπαδόπουλο.Σε κάθε περίπτωση διαφέρω από τον κλασσικό αντίπαλο του κυρίου παπαδόπουλου,τον κυριάκο Κατσίμανη.Εγώ είμαι ψυχολόγος.
Απλά νιώθω ότι κάπου στην πορεία ο νέος ελληνισμός διέπραξε λάθη που πρέπει να διορθωθούν τάχιστα.Αλλά δεν είναι λύση ο μηδενισμός,ούτε ποικίλλοι εθνικισμοί (π.χ. νεοφιλελεύθεροι,Συριζαίικοι,Χρυσαυγίτικοι,ο δυτικός εθνικισμός και πάει λέγοντας)
Θαυμάζω τον κύριο Παπαδόπουλο γιατί τονίζει μία ξεχασμένη πλευρά του σύγχρονου Νεοέλληνα την ρωμαική.Δίκιο έχει αλλά πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι ο νεοελληνικός πολιτισμός είναι ένα τεράστιο μωσαικό.δεν εξηγείται με μία θεωρία αλλά πολλές και μερικές φορές αντικρουόμενες μεταξυ τους
Καλή χρονιά
Προς Kyriakos Papadopoulos (απάντηση 23 December 2012 at 21:03) όσοι μεταναστεύσανε τα τελευταία 3 χρόνια, είναι σαν τα ποντίκια που φεύγουν πρώτα από όλους, από το σκάφος που βουλιάζει. Στην τελική και εσείς εδώ ήσασταν και συμμετείχατε – συνεισφέρατε σε αυτό που αποκαλείς ελλαδική κουλτούρα. Και επειδή δεν σου αρέσει αυτό που και εσύ βοήθησες για να γίνει, τώρα την κοπανάς. Λυπάμαι πολύ γιατί δεν συνεισφέρατε ποτέ για να γίνει καλύτερη η χώρα αυτή, αντιθέτως αφού ξεζουμίσατε ότι είχε να σας δώσει, αφού την χρησιμοποιήσατε, χωρίς να συνεισφέρετε για να γίνει καλύτερη τώρα την ξεγράφετε. Μου θυμίζετε όλους όσοι πηγαίνουν σε μια όμορφη παραλία που αφού την γεμίσουν με τα σκουπίδια τους στη συνέχεια λένε πως αυτή η παραλία είναι βρώμικη και πως δεν θα την ξαναεπισκεφθούν. Πραγματικά λυπάμαι γιατί είναι το τελευταίο που θα ήθελα να ακούσω για την πληγωμένη αυτή περιοχή και τους παραμένοντες κατοίκους της.
@Οddy,
Δὲν ξέρω γιατὶ μεταναστεύσεις μοῦ γράφεις: διδακτορικὸ ἔκανα
ἔξω…
Αὑτὴ στὴν στιγμὴ εἶμαι Δόκιμος Ἔφεδρος Ἀξιωματικὸς στὸ Πυροβολικό,
καὶ σὲ λίγες βδομάδες θὰ εἶμαι ἀνθυπολοχαγός…
Ἄν ἤξερες τὴν δουλειὰ ποὺ ἔχω ρίξει στὴν στρατιωτική μου θητεία,
καὶ τὰ πόστα ποὺ ἔχω ἀναλάβει, θὰ ἤσουν σαφῶς πιὸ προσεκτικός.
Κατὰ τὰ ἄλλα: ναὶ, θὰ ξαναφύγω…ψάξε το γιατὶ στὰ γραφόμενά σου…