«Το λοιπόν, αν θέλωμαν το λίγον να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν’ αγαπάμε πατρίδα· νάχωμεν αρετή· τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική»
στρατηγός Μακρυγιάννης
Τα παιδιά τα «μαθαίνωμεν» γράμματα, τα «μαθαίνωμεν» και σπουδάματα και θάματα πολλά, αλλά του Θεού τα πράματα και ηθική δεν τα μαθαίνωμεν ούτε τα διδάσκουμε, γιατί έτσι προέκρινε η αφελληνισμένη ψευτοδιανόησις, που αλωνίζει ανενόχλητα τόσα χρόνια παιδιά και Παιδεία.
Και τώρα που μας ξανάρθαν οι Σταυροφόροι-Σταυροφορίες, η μεγαλύτερη απάτη της παγκόσμιας ιστορίας-και στήσανε τα μπαϊράκια τους στην αγία γη μας, τι κάνουμε; Θα αφήσουμε τους Ιούδες ακόμη να κυβερνούν; Ως πότε θα ανεχόμαστε τους λύκους, τα λυσσασμένα σκυλιά της αθεϊας και της πατριδομαχίας να κατασπαράζουν τα παιδιά μας; Ως πότε;
Αν με διαβάζουν δάσκαλοι, ας ακούσουν δύο λόγια αδελφικά και συναδελφικά. Θα μοιραστώ, με όσους αγαπούν την πατρίδα μας, προσκυνούν τον Χριστό και τους συγκινεί το φως το ιλαρόν της παράδοσής μας και τα καλούδια των Πατέρων μας, την πείρα 22 χρόνων μάχιμης διδασκαλίας. Βλέπω με πόνο νέους δασκάλους, ωραία παιδιά, με ζήλο και μεράκι, μπουκωμένα με δηλητήρια από τις παιδαγωγικές (σ)χολές-μάντρες αφιλοπατρίας, κουρασμένα από τα πολλά μεταπτυχιακά, διδακτορικά και λοιπά φανταχτερά εφόδια, χωρίς όμως τα προσανάμματα που ανάβουν στην ψυχή του δασκάλου, τη φλόγα, όχι για να γεμίσουν τον εγκέφαλο του παιδιού άχρηστες και σκόρπιες πληροφορίες, αλλά για να σμιλέψουν ψυχές.
Δεν το βλέπουμε, στ’ αλήθεια, τι γίνεται τόσα χρόνια στα σχολεία; Σωρηδόν οι μεταρρυθμίσεις, πλήθος οι φραγκοθεωρίες και οι μοντέρνες και μεταμοντέρνες μέθοδοι διδασκαλίας-διαθεματικότητες, βιωματικές δράσεις, Νέα Σχολεία, νέα προγράμματα-και οι μαθητές, μόλις αφήσουνε το προαύλιο του σχολείου, καταντούν θύματα των ανέμων που φυσούν στα πεζοδρόμια, λεία φανερών ή νοητών θηρίων. Τόσα χρόνια εφαρμόζουμε τις ανοησίες, που μας επιβάλλουν οι ξένοι και οι ημέτεροι κύκλοι της κακόνοιας, «ων ο Θεός η κοιλία, οι εχθροί του σταυρού», και όμως η πατρίδα, αιχμάλωτη και ελεεινή, στενάζει κάτω από τα νύχια της νέας Φραγκοκρατίας. Όλα αυτά τα σκύβαλα και τα τέρατα της κομματοκρατίας, από τις τάξεις μας αποφοίτησαν, κάποιοι δάσκαλοι τα δίδαξαν με «νέες μεθόδους διδασκαλίας», με νέα βιβλία (το 1983 πετάχτηκαν τα ωραιότατα παλιά, γιατί κρίθηκαν «χουντικά» από την πολύπλαγκτη «γενιά του Πολυτεχνείου») και όμως… μηδέν στο πηλίκιο. Η καταστροφή μας βρήκε. Άρα το εκπαιδευτικό σύστημα, αντί να είναι θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους, κατρακύλησε στην συνενοχή, στην ηθική αυτουργία. Φοβάμαι ότι είμαστε η γενιά των δασκάλων, που επαληθεύει την προφητεία του Πατροκοσμά ότι «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους».
Δεν το βλέπουμε, δεν το βιώνουμε ότι ο τόπος του σχολείου έχει καταντήσει τόπος μαρτυρίου και του δασκάλου και του μαθητή; Και δεν μας λείπει τίποτε. Υπολογιστές, νέα, στιλπνά βιβλία, ασκέρια ειδικοτήτων, προγράμματα ευρωπαϊκά, ξένες γλώσσες, μειωμένα ωράρια. Όμως υποφέρουμε, βαριόμαστε, το μάτι μας δεν είναι στα πρόσωπα των παιδιών, αλλά στα ρολόγια. Λαχταρούμε τον χτύπο του κουδουνιού για το διάλειμμα, να γλιτώσουμε από τους ανυπόφορους μαθητές μας. Κάποιοι, τα παχύδερμα της Εκπαίδευσης, τους βρίζουν κιόλας… Τι κάνουμε, λοιπόν, όσοι έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας και αντιλαμβανόμαστε ότι το λάθος, το έγκλημα διαιωνίζεται; Απάντηση. Ψυχή και Χριστός μας χρειάζονται. Τίποτε άλλο, παρά ψυχή και Χριστός. Θα το γράφω και θα το φωνάζω συνεχώς: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Πίσω στους κοντινούς μας ήρωες, αγίους και δασκάλους του Γένους και όχι στην στείρα αρχαιολατρία που μας μετακένωσαν ξένοι και ημέτεροι Γραικύλοι, που έχουν γραμμένο με χρυσά γράμματα στο οικόσημό τους, το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Παραπέμπω στα σπουδαία λόγια του Ζήσιμου Λορεντζάτου από το βιβλίο του «Διόσκουροι Γ. Σαραντάρας – Δ. Καπετενάκης».
«Ο βαθύτερος λόγος της στροφής των διαφόρων Αναγεννήσεων της Δύσης προς τη μελέτη, τη μίμηση και τη λαχτάρα της Αρχαίας Ελλάδας, είναι η ανικανότητά τους να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει τον Χριστό, είναι σαν να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα και σαν να θέλει να επαναλάβει το έργο του πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία ,μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να την δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη» (εκδ. «Δόμος», σελ. 142-143).
Και θα κλείσω, όχι με παραινέσεις και συμβουλές – με τέτοια χορτάσαμε από ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε τάξη – αλλά με λόγια, όπως προείπα αδελφικά. Ούτε καυχώμαι για τίποτε «εν οίδα ότι ουδέν ειμί». Γράφω αυτά που κάνω στην τάξη ως δάσκαλος της πάλαι ποτέ εθνικής Παιδείας και νυν πολυπολιτισμικής ακαθαρσίας. Επέστη η ώρα «όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, να αγωνιστούμε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην φωτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά». (Κόντογλου). Κι ας μην ξεχνάμε πως τα ομορφότερα και ευωδέστερα λουλούδια της πατρίδας μας είναι τα παιδιά μας, τα οποία πολύ μας ενοχλούν στον «θαυμάσιο» πολιτισμό μας. (Όπως και οι γέροι). Έχοντας πάντα κατά νου ότι τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος και τι έχασαν, τι είχαν και τι τους πρέπει:
Πρώτον: Διδάσκω κείμενα των μεγάλων μαστόρων του Ελληνικού λόγου, από τον Αίσωπο και τους Πατέρες της Εκκλησίας, ως τον Μακρυγιάννη και τον Νικηφόρο Βρεττάκο. Έχω ακυρώσει τα περιοδικά ποικίλης ύλης-βιβλία γλώσσας.
Δεύτερον: Στην Ε’ και Στ’ τάξεις διδάσκω μία ώρα την εβδομάδα αρχαία ελληνικά, την αρτιμελή μορφή της Γλώσσας μας. Με απλό τρόπο, ξεκούραστο. Τα παιδιά το εκτιμούν, το χαίρονται και καμαρώνουν για την γλωσσική συνέχεια.
Τρίτον: Η τάξη δεν είναι προέκταση του παιδικού δωματίου. Είναι χώρος μάθησης, χώρος ιερός. Στους τοίχους έχω αναρτήσει εικόνες ηρώων και αγίων. Οι ήρωες και οι άγιοι είναι τα πρότυπά μας, που τόσο λείπουν από τα βιβλία Γλώσσας, στα οποία κυριαρχούν ζώα, ερπετά και πετεινά του ουρανού. (Ας κάνουν κάποιοι τον κόπο να ξεφυλλίσουν τα βιβλία «Γλώσσας» Α’ Δημοτικού, να δουν την παρέλαση του ζωϊκού βασιλείου και την απουσία του προσώπου). Στην Παράδοσή μας αυτό που λέμε ήθος, αρετή, ηρωισμός, αγιότητα δεν διδάσκονται σαν θεωρητικοί κανόνες, σύμφωνα με τους οποίους θα ζήσει ο άνθρωπος. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τα παιδιά που θέλουν τις αξίες σαρκωμένες σε πρόσωπα και όχι φλύαρους στοχασμούς και ψιττακισμούς. Στα καθ’ ημάς η αρετή, η αγιοσύνη, ο ηρωισμός είναι κάθε φορά ένα γεγονός κι ένα ζωντανό παράδειγμα στα πρόσωπα ηρώων και αγίων. Έτσι και στα παιδιά. Όχι η δικαιοσύνη, αλλά ο δίκαιος. Όχι η πραότητα, αλλά ο πράος. Όχι η αγιότητα, αλλά ο άγιος. Δεν θα τους μιλήσεις για τον ηρωισμό. Θα τους δείξεις τον ήρωα.
Τέταρτον: Παρασκευή, τελευταία μέρα της σχολικής εβδομάδας, διδάσκω το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Θρησκευτικά χωρίς Χριστό είναι ίδιον των φραγκοθρησκειών.
Πέμπτον: Συχνότερος εκκλησιασμός και Θεία Κοινωνία των παιδιών. Ζεσταίνεται η καρδιά τους…
Έκτον: Για τιμωρία – (η λέξη παράγεται από την τιμή και ώρα, με δασεία, και σημαίνει φροντίδα. Εξ ου και θυρωρός, ολιγωρία και λοιπά. Άρα τιμωρία σημαίνει φροντίζω για την τιμή και την αξιοπρέπειά σου)- έχω ένα «πενηντάρι» κομποσκοίνι και όποιος μαθητής χρήζει «τιμωρίας», κάνει κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή. Αυτοί καινοτομούν, βάζοντας στα βιβλία συνταγές μαγειρικής. Εμείς θα ορθοτομούμε τον λόγο και τον Λόγο της αληθείας.
Αυτά τα λίγα και ταπεινά…
23 comments
Θελω να ξερω δημητρη,τους μαθαινεις και τι εχουν κανει αυτοι οι αγιοι της ορθοδοξιας στους Ελληνες και στον πολιτισμο τους,η οτι μονο σε συμφαιρει,γιατι κρασι και ψωμακι πιστυω τρωνε και στο σπιτι τους και ας μην το εχει διαβασει παπας.
αμαν πια με τουσ αρχαιολατρες. βρε ηλιθιοι ο ελληνισμος δεν εμεινε στο 500 π.χ. μας πρηξατε
Άρα τιμωρία σημαίνει φροντίζω για την τιμή και την αξιοπρέπειά σου)- έχω ένα «πενηντάρι» κομποσκοίνι και όποιος μαθητής χρήζει «τιμωρίας», κάνει κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή.
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7863, Ἀντίβαρο
—————————————————————–
ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΑΙ ΣΥ. απο την μια ακρη στην αλλη. σε σχολειο διδασκεις οχι σε μοναστηρι.
Εξαιρετικό, Δημήτρη, πλήν όμως το ΥΠΕΠΘ περί άλλα καθεύδει:
Ανακοινώθηκε ότι στην Γ’ Λυκείου, καταργούνται τα Θρησκευτικά, τα δε αντίστοιχα τών Α και Γ’ Λυκείου μετονομάζονται σε ‘Θρησκεία και Κόσμος’.
Εκεί δηλαδή που έπρεπε να εντείνεται η διδασκαλία τής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως μπολιάστηκε από τον Ελληνικό Πολιτισμό και να αντιλαμβάνεται ο μαθητής την ελευθερία και την σχέση τού προσώπου που επέφερε ο συνδυασμός αυτός, μαζί με την ρήξη κάθε φυλετικής, αιματοσυγγενικής, κληρονομικής ή άλλης πυραμίδος, εξισώνοντας τούς πάντες ως πρόσωπα κατά χάριν Θεού, άρα ελεύθεροι, έρχεται η συγκυβέρνηση και τα υποχρεώνει σε υποδούλωση στον ατομισμό.
Τι να πεί κανείς;
Γιώργος Κακαρελίδης
ΥΓ @ Ελλην-1821 17¨03. Το Αντίβαρο διακρίνεται για την ευπρέπεια τών χαρακτηρισμών τών συντακτών. Μπορεί κάποιος να είναι αιχμηρώτατος χωρίς να χρειάζεται να είναι υβριστικός / ΓΚ
Μικρή διόρθωση : < Β᾽>
ΓΚ
Μικρή διόρθωση τα θρησκευτικά τής Α και Β (όχι Γ ) Λυκείου μετονομάζονται …
Απάντηση στον χρήστη “Ανδρεας45”; Πολύ φοβούμαι ότι πολλοί Έλληνες, όπως ο “Ανδρεας45”, μετά την πολεμική εναντίον της Εκκλησίας την δεκαετία του ΄90 που αναπτύχθηκε με τρεις επιθετικούς άξονες (ελληνοκεντρισμός, αθεΐα, εθνομηδενισμός), πείσθηκαν από τους ισχυρισμούς του πρώτου άξονα που δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του Ελληνισμού, αλλά εμφανιζόταν ως ενισχυτής του, ότι η Εκκλησία φταίει για όλα τα δεινά του νεοελληνικού κράτους, κατέστρεψε τον χρυσούν ελληνορωμαϊκό κόσμο, τους υπέροχους ναούς και τις εξαίσιες τέχνες και τις κορυφαίες επιστήμες του.
Ε δεν είναι έτσι! Ήταν οι φοβερές επιδρομές των βαρβαρικών φύλων από όλες τις μεριές εναντίον της Αυτοκρατορίας που αφ’ ενός ρήμαξαν τον ελλαδικό χώρο και αφ’ ετέρου έφεραν τον βάναυσο μεσαίωνα στην Δύση. Διάβασε λίγο για τους Έρουλους, ένα μόνο από τα γερμανικά φύλα που ισοπέδωσαν την όμορφη Αθήνα πολύ πριν τον Θεοδόσιο που νομίζεις, είμαι σίγουρος, ότι τάχα έκανε όλη την ζημιά! http://www.tovima.gr/science/article/?aid=182949
Τα παιδιά, δάσκαλε που δίδασκες, όσο είναι παιδιά χρειάζονται να μαθαίνουν τρία πράγματα, ως βάση μιας υγιούς καταφατικής ζωής: γέλιο, χορό, παιχνίδι. Αρκετές αμαρτίες και ένοχη συνείδηση μας έχει φορτώσει ο σύγχρονος πολιτισμός, ο οποίος έφθασε στη σημερινή κατάπτωση στηριζόμενος στη μνησικακία, τον μηδενισμό, και αυτήν την ίδια την άρνηση της ζωής. Ενας από τους βασικούς πυλώνες του αντιδραστικού αυτού πνεύματος υπήρξε όχι ο Χριστός , αλλά ασφαλώς ο χριστιανισμός, η άρνηση και υποτίμηση της ζωής, ο εξωβελισμός της έξω από το είναι κι από τη γή, στο επέκεινα.
Τα παιδιά δάσκαλε που δίδασκες είναι αναμάρτητα και τα κομποσκοίνια σου είναι θηλιά που τα δένει την ώρα ακριβώς που ετοιμάζονται ν’ανοίξουν τα φτερά τους!
Έχω ξανασχολιάσει στο ίδιο πνεύμα : το σχολείο ΔΕΝ είναι κατηχητικό – όποιος γονιός επιθυμεί θρησκευτική κατήχηση (ενδεχομένως και υψηλού επιπέδου) ας στείλει το παιδί του στο κατηχητικό. Επιπλέον προφανώς δάσκαλοι όπως ο κ. Νατσιός μπορούν να προσφέρουν εθελοντικά σε τέτοιες δραστηριότητες ώστε να μην νοιώθουν ότι δεν συνεισφέρουν ή ότι δεν προσπαθούν αρκετά.
Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν εξόχως επικίνδυνο το θέαμα παιδιών δημοτικού με κομποσκοίνια στα χέρια να “λέγουν ευχές” – προσωπικά αν είχα παιδί στο συγκεκριμένο σχολείο θα ζητούσα τουλάχιστον την επανεξέταση της ικανότητας του κ. Νατσιού να διαχωρίζει τις προσωπικές του απόψεις (όσο ευγενείς ή καλές) από το λειτούργημα του.
@Ανδρεας45
Κρασί και ψωμάκι να τρώς εσύ στο σπίτι σου.
@Ελευθέριος
Όσο σχέση έχεις εσύ με τον χριστιανισμό, άλλο τόσο ο χριστιανισμός είναι η άρνηση και υποτίμηση της ζωής, ο εξωβελισμός της έξω από το είναι κι από τη γή, στο επέκεινα …
@Ανδρέας Λ.
Προσωπικά άν είχες παιδί,… θα το έκανες… προφανώς σαν εσένα ….
Αντί να παιδαγωγείς, δημαγωγείς. [υπέστη επεξεργασία]
@ Ανδρέας 54
Και γιατί περικαλώ να έχω σχέση με τον χριστιανισμό; Κουλός είμαι, μήπως τυφλός, άνάπηρος, πτωχός τω πνεύματι, αναξιοπαθών, παραστρατημένος, χαμένο πρόβατο, απωλολός; Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν μας !
@Ελευθέριος
Δικαίωμά σου να μην έχεις σχέση με την ορθοδοξία, αλλά όχι να την κατακρίνεις ότι είναι και επικίνδυνη.
Μάλλον δεν το εννοείς αυτό το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν μας !” που έιπες στο τέλος.
@ Ανδρέας 54
O άνθρωπος που τον κατέχει η ιδεολογία, οποιαδήποτε ιδεολογία, δεν είναι κύριος, διότι ορίζεται από αυτήν, ασπάζεται άκριτα τα δόγματά της κι αυτό το ονομάζει επιλογή. Αλλά η επιλογή νοείται ως το επίτευγμα ελεύθερου πνεύματος, μία αξιέπαινη πράξη. Ο παθητικός άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, βγαλμένος μέσα από ιδεολογίες που τον κτύπησαν δώθε κείθε σαν χταπόδι και τον άφησαν ημιθανή να μετεωρίζεται πάνω από το κενό, προσπαθεί ακόμα και τώρα με ξέπνοες δυνάμεις να κρατηθεί από κάπου, νομίζοντας πως θα πετύχει εκεί που σε άλλες εποχές δυνάμεις με πολύ μεγαλύτερη ισχύ απέτυχαν. Και αυτή την θνησιγενή προσπάθεια την ονομάζει δράση. Αλλά ο θεατής ή ο πάσχων, συγχέει τη δράση με το όφελος ενός τρίτου, για τον οποίο διατείνεται ότι έχει το δικαίωμα να καρπούται τα αποτελέσματα (ο θεός, η ανθρωπότητα, η κουλτούρα, το προλεταριάτο κτλ.)
@Ελευθέριος
Δεν καταλαβαίνω τι λές, διότι είναι πολύ ανεβασμένα αυτά και δυσκολεύομαι να τα πιάσω.
Άν δεν κάνω λάθος, αναφέρεσαι στο δικαίωμα της ελέυθερης και ανεπηρέαστης επιλογής που θα πρέπει να έχει ο καθένας μας. Ναι ίσως έχεις δίκιο, αλλά αμβιβάλω, αν θα είχες επιβιώσει, άν όταν γενήθηκες, η μητέρα σου σού είχε δώσει την ελευθερία να επιλέξεις τί θα πιείς…, γαλατάκι ή δηλητήριο …
Από την άλλη, όπως απεδείχθη τελικά, για πολλούς η 2η επιλογή ήταν πιο συμφεουσα …
To μωρό, γεννημένο ελεύθερο χωρίς αναπτυγμένη συνείδηση, ρέπει ενστικτωδώς προς τη θηλή της μητρός του, αν έχει πρόσβαση σε αυτή, καθώς το σύγχρονο life style έχει καταργήσει και αυτό! Το ενήλικο βυζανιάρικο, προσκολλημένο στις βρεφικές του απολαύσεις είτε από συνήθεια είτε από στέρηση, εξακολουθεί να έχει την απαίτηση να το αγαπούν και να το συντηρούν κι αυτό να “περνάει καλά”, δηλαδή να τρώει, να πίνει, να κοιμάται και να σεξ-πυριάζεται. Έτσι, ο παθητικός δούλος, μπορεί να περάσει μια ζωή στηριζόμενος σε μια πλασματική κατασκευή που του υπαγορεύει η μυθολογία της θρησκείας, της ιστορίας, του κράτους, της οικογένειας, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της θεωρίας για το προλεταριάτο κτλ. αγκυλωμένος σε μία δύναμη χωρισμένη από αυτό που μπορεί. Κι αντί να μάθει να οξύνει τις ικανότητές του, την τόλμη, το χορό, την κριτική των παρακμασμένων ηθικών αξιών, τη δράση για την ανατροπή τους, υποτάσσεται στην εκάστοτε καθυστηκυḯα τάξη πραγμάτων, διευκολύνοντας την αναπαραγωγή και ανακύκλωσή τους αν δεν επιχειρεί κιόλας να υπονομεύσει τις ενεργές δυνάμεις και την αξιοθαύμαστη βούληση για ζωή που του είχε δοθεί από γεννησιμιού του. Αυτή του μάλιστα την έλλειψη δραστηριότητας, θέλει να εμφανίσει ως ‘ελεύθερη επιλογή’ κάτι το ανώτερο!
Τώρα αν και αυτά είναι δυσνόητα, τι να κάνω, δεν μπορώ και δεν επιθυμώ με το ζόρι, να ρίξω κάποιον από την κούνια του, αν αρέσκεται να μένει μια ζωή εκεί!
Ναι, μόνο που η ορθοδοξία δεν έχει σχέση με τα λόγια σου: «… να περνάει καλά, δηλαδή να τρώει, να πίνει, να κοιμάται και να σεξ-πυριάζεται». Με άλλα πράγματα έχει σχέση, με τα οποία προφανώς δεν έχεις εσύ και πολλοί άλλοι, κατ’ επίφαση χριστιανοί, που λένε…
Άν ήταν έτσι οι χριστιανοί, καλύτερα να γινόντουσαν μουσουλμάνοι.
Good luck on the other side …
@Ανδρέας 54
Έχω…αλλά όχι στο συγκεκριμένο σχολείο. Και φυσικά αν ήμουν εκεί δεν θα δεχόμουν μοναστηριακές πρακτικές στο δημοτικό – είναι απλό.
Το τι είναι και το τι προσφέρει η ορθοδοξία (ή η οποιαδήποτε άλλη πίστη) είναι προσωπικό ζήτημα. Φυσικά και είμαι υπέρ της ελεύθερης επιλογής – της ελεύθερης συνειδητής επιλογής όμως, αυτής στην οποία καταλήγει ο ώριμος και πληροφορημένος ενήλικος ο οποίος αποφασίζει ότι του ταιριάζει ένα θρησκευτικό σύστημα και το ακολουθεί. Τα παιδιά όμως είναι απλώς ανέτοιμα για κάτι τέτοιο και επιπλέον δεν έχουν την ανάγκη του – ως γνωστόν δεν υπάρχουν χριστιανόπουλα, μουσουλμανόπαιδα ή άλλης γνωστής/άγνωστης θρησκείας τέκνα-πιστοί. Τα παιδιά είναι οργανισμοί και προσωπικότητες υπό εξέλιξη και μέχρι να είναι έτοιμα να δεχθούν και να αξιολογήσουν σύνθετες έννοιες όπως η θρησκεία και η μεταφυσική περνούν χρόνια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες περνούν περισσότερα ακόμη χρόνια μέχρι να τους προκύψει ως ανάγκη (αν τους προκύψει ποτέ) η ένταξη σε οργανωμένο θρησκευτικό πλαίσιο. Ας μην μπερδεύουμε τις δικές μας συνήθειες και πεποιθήσεις με το ορθό ή με το δέον (άλλωστε το δέον ποιός το καθορίζει; ).
@Ανδρέας Λ.
Η διαφορά μας έγκειται σ’ αυτό ακριβώς που λές, ότι δηλαδή για σένα (και πολλούς άλλους) το δέον δεν το καθορίζει κανείς, εκτός ίσως από τον εαυτό σου (τον εαυτό τους, την κρίση τους), και εδώ είναι το λάθος σου.
Για μένα (και πολλούς άλλους) το καθορίζει κάποιος, μάντεψε ποιός. Και εδώ είναι που δεν κάνω (δεν κάνουμε) λάθος.
@Ανδρέας 54
Ξέρεις είμαι εκ πεποιθήσεως δύσπιστος με όσους ισχυρίζονται ότι η υπόθεση τους δεν έχει λάθος – είμαι όμως εντελώς αρνητικός σε όσους παρουσιάζουν την μεταφυσική υπόθεση ως κάτι που εκτός από ορθό είναι και αναμφισβήτητο.
Σου θυμίζω ότι με την εξαίρεση του θρησκευτικού χώρου (για προφανείς λόγους) όποιος ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια πέραν κάθε αμφιβολίας και αυτή του έχει μεταδοθεί από κάποια υπερφυσική οντότητα με τρόπους μη ελέγξιμους συνήθως μεταφέρεται για θεραπεία μέχρι να αποκαταστήσει επαφή με την κοινωνική πραγαμτικότητα
@Ανδρέας 54
Κάθε θρησκεία, μ’όλη την ιδιαιτερότητα της παράδοσής της, υπαγορεύει μία ηθική διδασκαλία συμφώνως προς τους παραδοτέους ιερούς κανόνες και τους βίους των αγίων της, με ανταμοιβή την μετά θάνατον υπόσχεση αιώνιας ευδαιμονίας. Ο μουσουλμάνος ονειρεύεται πιάτα με πιλάφι, ο χριστιανός να χαίρεται στη δροσιά των κήπων της Εδέμ.
Ο χριστιανισμός συχνά προβάλλει, ως θεάρεστη εν ζωή στάση, το ασκητικό ιδεώδες. Αν κάποιος κατ’ εξαίρεση, μέσα από την περιπέτεια των κυμάτων της ζωής, φθάνει να επιλέγει αυτό με πνεύμα ελεύθερο, καρδιά ανάλαφρη και διάθεση χορευτική, χαρίσματα δυσαπόκτητα και σπάνια να τα διατηρήσει κανείς, θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια αξιοθαύμαστη προσωπική στάση. Οι περισσότεροι, εντούτοις, υποβασταζόμενοι, αποζητούν δεκανίκια.
Take a dance on the wild side…