Στις 24 Ιουνίου 1827 έλαβε χώρα μία από τις τελευταίες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Η μάχη των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων κατά του Ιμπραήμ και των Τουρκο-αιγυπτίων του. Ο Ιμπραήμ, υιοθετημένος γιος του Μεχμέτ Αλή, Αντιβασιλέως της Αιγύπτου, είχε πάρει εντολή από τον Σουλτάνο να εκκαθαρίσει την Πελοπόννησο από κάθε εστία ελληνικής αντίστασης. Αρχικά είχε επιτυχίες λόγω της διχόνοιας των επαναστατών και λόγω της προδοτικής στάσης μερικών τουρκοπροσκυνημένων, όπως ο διαβόητος Νενέκος.
Όταν ο Ιμπραήμ με 15.000 στρατιώτες βρέθηκε στην περιοχή των Καλαβρύτων αισθάνθηκε ντροπή που η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου με τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, έμενε απόρθητη. Οι μοναχοί αξιοποιούσαν το βραχώδες του εδάφους και είχαν μεταβάλει τη Μονή της μετανοίας τους σε καστρομονάστηρο. Τους ενίσχυσαν μερικές εκατοντάδες ανδρών υπό τον Ν. Πετιμεζά και ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, ο γνωστός λόγιος Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ο οποίος έγραψε στα Απομνημονεύματά του ότι «οι Τούρκοι αισθάνθηκαν καλογερικό πόλεμο». Στο πλευρό του Ιμπραήμ πολέμησε ο Νενέκος επικεφαλής λίγων προδοτών Ελλήνων.
Τη λεβεντιά της ελληνικής ψυχής και το ήθος του ελληνορθοδόξου κληρικού και μοναχού διατρανώνουν οι πολυάριθμοι τότε μοναχοί του Μ. Σπηλαίου με τις δύο απαντήσεις τους προς τους απεσταλμένους του Ιμπραήμ. Στην πρώτη απαντούν ότι δεν παραδίδονται και ότι θα αγωνισθούν, διότι πιστεύουν στη Θεία Πρόνοια και στην τελική ήττα του Αιγυπτίου στρατάρχη.
Η δεύτερη απάντησή τους αξίζει να αναδημοσιευθεί ολόκληρη. Σημειώνω ότι υπήρχε σε παλαιότερα αναγνωστικά του Δημοτικού που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από ψευδοπροοδευτικά κείμενα. Θαυμάστε:
«Υψηλότατε αρχηγέ των Οθωμανικών αρμάτων, χαίρε.
Ελάβομεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις. Ηξεύρομεν πως είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου. Ημείς δια να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ορκισμένοι εις την πίστη μας, ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες, και κατά το αϊνί (πίστη) μας, δεν γίνεται να χαλάσει ο ιερός όρκος της πατρίδος μας. Σας συμβουλεύομεν, όμως, να υπάγεις να πολεμήσεις σε άλλα μέρη, διότι αν έρθεις εδώ να μας πολεμήσεις και μας νικήσεις, δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσεις παπάδες. Αν όμως νικηθείς, το οποίον ελπίζομεν άφευκτα με τη δύναμη του Θεού, διότι έχομεν και θέση δυνατή, και θα είναι εντροπή σου και τότε οι Έλληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς, κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου. Έχομεν και γράμματα από την βουλή και αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλει, παλληκάρια και τροφάς, και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ο Ηγούμενος
Και οι συν εμοί παπάδες και καλόγεροι
Την 22αν Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον».
Η μάχη έγινε μετά από δύο ημέρες και δίπλα στους Έλληνες ενόπλους πολέμησαν 100 μοναχοί που έβγαλαν τα ράσα και φόρεσαν φουστανέλλες. Ο Ιμπραήμ ηττήθηκε και έχασε πολλούς άνδρες. Μετά την Αγία Λαύρα άλλο ένα μοναστήρι των Καλαβρύτων έδωσε το μήνυμα της αξιοπρέπειας στους αγωνιζομένους. Επισημαίνω τα επίκαιρα διδάγματα:
Α) Η υπερήφανη απάντηση των μοναχών εντάσσεται στην παράδοση των πολλών ΟΧΙ του Ελληνισμού από το Μολών Λαβέ μέχρι το ΟΧΙ του 1940.Αυτή είναι η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.
Β) Ο καλογερικός πόλεμος και η απώθηση πολλαπλασίων στρατευμάτων αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά πόσο άδικο έχουν οι αποδομητές ιστορικοί, που αρνούνται την εθνική προσφορά του Ορθοδόξου κλήρου και των μοναστηριών.
Γ). Οι τουρκοπροσκυνημένοι Νενέκοι τότε έπαιρναν τα όπλα υπέρ του κατακτητή. Σήμερα μάς υπονομεύουν παραχαράσσοντας την Ιστορία. Τελικά ηττώνται και χλευάζονται!
Κ.Χ. 13.6.2013
9 comments
Ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα! Ας το έχουν υπόψη τους οι νενέκοι…
“Η μάχη έγινε μετά από δύο ημέρες και δίπλα στους Έλληνες ενόπλους πολέμησαν 100 μοναχοί που έβγαλαν τα ράσα και φόρεσαν φουστανέλλες.”
Αυτό ακριβώς! Καθώς οι αρετές – το θάρρος και η ανδρεία, η θαυμαστή αυτοπεποίθηση, η πίστη και η κατάφαση στη ζωή, η ελευθερία δεν φθάνονται με το να προσκυνάς επίγεια κι επουράνια είδωλα -Ιμπραήμ, Χριστό, Μωάμεθ, τον Καίσαρα, τη βασίλισσα της Αγγλίας κ.λ.π. – Εκείνο που μετρά είναι η ελευθερία του αδούλωτου πνεύματος και η πράξη για την πραγμάτωσή της.
Το να αποτραβιέσαι από τη μάχη και να επενδύεις στρέμματα στην παράδεισο, είναι καταφανώς μία μίζερη και χαμερπής στάση, την οποία ακολούθησε και ακολουθεί μεγάλο μέρος του κλήρου σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές. Μάλιστα δεν τους αρκεί που αποφεύγουν τη δραστηριότητα αλλά θέλουνε και να ανατρέψουν το συσχετισμό των δυνάμεων, να καταπνίξουν τις όποιες ζωτικές και ενεργές δυνάμεις διαθέτει μια κοινωνία, ένα έθνος, με το να μεταθέτουν τον αγώνα σε αυτή τη ζωή, σε αιώνιο αραξοβόλι στη μέλλουσα μετά θάνατον μακαριότητα, τρομάρα τους!
Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, όπως εν προκειμένω οι μνημονευόμενοι καλόγεροι. Αν δεν πολέμαγαν και κάθονταν με τα κομποσκοίνια και τες προσευχές, ωχούου μαύρο φίδι που θα τους έτρωγε!
Γιατί Κ.Χ.;
Αυτό είναι ένα “νέο” σύστημα χρονολόγησης προωθημένο από αντιχριστιανικά κέντρα με σκοπό να απαλειφθεί το όνομα του Ιησού Χριστού από τις χρονολογικές αναφορές.
Γιατί να το χρησιμοποιούμε;
Γιατί;
Όσον αφορά στη γνώμη του Ελευθέριου, διαφωνώ κάθετα. Δέν μπορείς να βάζεις τον Χριστό μαζί με τους δυνατούς του κόσμου ή με τις άλλες θρησκείες.
Ο Χριστός είναι ο Θεός και αυτή είναι η πίστη για την οποία πολέμησαν οι αγωνιστές που επαινείτε.
Ο Χριστός είναι παντοδύναμος και το ίδιο είναι η προσευχή σ’ Αυτόν.
Αν δέν το πιστεύουμε αυτό τότε πιάνουμε τα όπλα… Τώρα τί χριστιανοί είμαστε μετά απ’ αυτό, χωρίς την πίστη στόν μονογενή Υιό του Θεού… Οι άγιοι όλων των αιώνων ποτέ δέν επέλεξαν αυτή την οδό, την οδό της βίας εναντίον άλλων, παρά μόνο τη βία κατά των παθών τους.
Αγαπητέ χρήστη “Ελευθέριε” παρίνω απλά αφορμή από αυτό που έγραψες για να γράψω κι εγώ μια σκέψη.
Από την Παλαιά Διαθήκη υπάρχει το μήνυμα μιας θεολογίας απελευθέρωσης και πνευματικής αλλά και φυσικής: κατά την διήγηση της Εξόδου, ο Θεός πήρε δούλους από την εξουσία ενός δυνάστη και τους απελευθέρωσε.
Ο Γρηγόριος Νύσσης, έγραψε έναν από τους ωραιότερους λόγους που έχουν γραφτεί ποτέ κατά της δουλείας, αλλά δυστυχώς εμείς νομίζουμε ότι αυτές οι διδασκαλίες πρωτοεμφανίστηκαν στον 18ο αιώνα (διαβάσε το πρωτότυπο και τη μετάφραση ΕΔΩ: http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/douleia_croix_1.htm#_ftnref10)
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν έλεγε στους πλούσιους Χριστιανούς, απλά αγοράστε δούλους και απελευθερώστε τους, αλλά αγοράστε τους ώστε να γλυτώσουν από τους δουλέμπορους, ΜΑΘΕΤΕ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΗ ώστε να είναι αυτάρκεις και ΜΕΤΑ απελευθερωστε τους (βλ. ΕΔΩ: http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/douleia_croix_1.htm#_ftnref15)
Επίσης, μην ξεχνάμε ότι το Βυζάντιο, παρά τον έντονα χριστιανικό του χαρακτήρα, επιβίωσε 1.130 χρόνια. Αν η ύπαρξη του προσευχόμενου μοναχισμού ήταν πρόβλημα, τότε το Βυζάντιο δεν θα ήταν η μακροβιότερη αυτοκρατορία. Άρα, η επιθυμία για τον Παράδεισο, δεν λειτούργησε ως μέσο που στερεί από τον άνθρωπο την ελευθερία του.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι ΠΟΤΕ η Εκκλησία δεν αρνήθηκε την συμμετοχή των Χριστιανών στον πόλεμο. Οι μεμονωμένες φωνές που πάντα υπάρχουν, όπως του Τερτυλλιανού, δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση τίποτα. Η συμφωνία Πατέρων μετρά, και αυτή είναι σαφώς υπέρ της συμμετοχής του ανθρώπου σε πόλεμο (όταν βεβαίως αμύνεται) ως ένα αναγκαίο κακό σε περίπτωση που δεν μπορεί να έλθει η ειρήνη με άλλον τρόπο ώστε να αποτρέψει ο άνθρωπος μια ολοκληρωτική καταστροφή.
Για τον Γρηγόριο Νύσση, από τους χειρότερους ακόλαστους είναι και οι “πατρίδων προδόται” (PG 46,188Α και ΕΔΩ: http://books.google.gr/books?id=UJNBAAAAcAAJ&hl=el&hl=el&pg=PA18&img=1&zoom=3&sig=ACfU3U1LQrq-cqSk00MP0F0Ih2cqIBJHXA&w=685&w=800)
Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μοναχοί κατά μέσο όρο, από το Βυζάντιο έως την Τουρκοκρατία, αποτελούσαν κάτι παραπάνω από το 1% του πληθυσμού. Φυσικά, οι μοναχοί δεν θεωρούνταν άνθρωποι που υπολογίζονταν στους στρατεύσιμους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πολεμούσαν διότι ο πόλεμος αυτός είχε ως διακύβευμα και την πίστη. Έτσι, οι μοναχοί πολέμησαν και στην Άλωση του 1453 αλλά και στην Τουρκορκατία, όπως π.χ. το σώμα των αγιορειτών υπό τον Εμμ. Παπά, στην πολιορκία του Ναυπλίου, στο Μέγα Σπήλαιο και σε άλλα τέτοια καστρομονάστηρα ή υπάρχουν μαρτυρίες για εθελοντές μοναχούς στον στρατό όπως στην Άνδρο το 1825.
Επίσης μην ξεχνάμε το σπουδαιότατο: οι Έλληνες δέθηκαν τόσο στενά με την Ορθοδοξία, που μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα το να λες τουρκισμός ήταν συνώνυμος με το ισλάμ, και το να λες ελληνισμός ήταν συνώνυμο με την ορθοδοξία. Έχω κρατήσει ένα ωραίο απόσπασμα από τον Ανδρεάδη, τον βιογράφο του Εμμ. Ροΐδη, που έλεγε:
“Μεταξύ των εξανδραποδισθέντων […] εβρίσκετο και ο Σταμάτιος Ροΐδης […] είχε σχεδόν εντελώς εξισλαμισθή. Εχρειάσθησαν δέ πολλοί κόποι όπως […] απηρνήθη τον ΤΟΥΡΚΙΣΜΟΝ. Αναφέρω το γεγονός, διότι φευ! πολλοί Έλληνες […] απωλέσθησαν διά παντός διά τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ […] αι προσπάθειαι […] όπως τους επαναφέρωσιν εις την ορθοδοξίαν δεν εκαρποφόρησαν.”
Είναι καταπληκτικό ότι τουρκισμός και Ισλάμ, ελληνισμός και Ορθοδοξία ταυτίζονται!
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι ακόμα και ο “φανατισμός” κάποιων με την ορθοδοξία πρόσφερε υπηρεσίες, διότι η ταύτιση των δύο, περιέβαλλε τον ελληνισμό με το σκληρό προστατευτικό κέλυφος της ορθοδοξίας και έτσι διασώθηκαν και τα δύο. Οι νεομάρτυρες λ.χ. με τον ειρηνικό τους πόλεμο κατά του ισλαμισμού, πρόσφεραν ταυτόχρονα υπηρεσίες και στον ελληνισμό. Έτσι, ακόμα και ο συκοφαντημένος Αθανάσιος ο Πάριος, που όμως προέτρεπε στο παράδειγμα των νεομαρτύρων και έδωσε αγώνα να λογίζονται άγιοι και πριν η “επίσημη” Εκκλησία συμφωνήσει, πρόσφερε υπηρεσίες και στην διάσωση της εθνικής μας ταυτότητας.
Τελικά, όλοι προσφέρουν: για παράδειγμα οι σημερινοί “χαλβάδες” αναθεωρητές και εθνομηδενιστές, μας έχουν κάνει το καλό να ξαναμελετάμε τις πηγές, και μάλιστα με μεγαλύτερο ρεαλισμό, καθώς είμαστε απαλλαγμένοι πλέον (και έτσι πρέπει) από τα θριαμβολογικά εθνοπατριωτικά κηρύγματα. Από την άλλη, οι “σκληροί” ορθόδοξοι, κρατάνε το ίσο στην πίστη, μας θυμίζουν ότι δεν είναι κάτι απλό να σκορπάμε ένα αγαθό τόσων αιώνων που αποδείχτηκε ζωτικό.
Επίσης, ενώ οι “χαλβάδες” της έως τώρα πολιτικής μας οδηγούν να χλευάζουμε τη Δημοκρατία, έρχονται οι “σκληροί” της Χρυσής Αυγής που είναι τόσο βίαιοι και ακραίοι ώστε να μας αηδιάζουν και να μας θυμίζουν ότι τελικά δεν θέλουμε τον ναζισμό, αλλά αγαπάμε την Δημοκρατία και την ελευθερία απλά δεν την θέλουμε αλλοτριωμένη και διεφθαρμένη.
Ο άνθρωπος που έχει μάτια, αυτιά και μυαλό σε κίνηση, ωφελείται από όλες τις τάσεις μιας κοινωνίας για να βρει την χρυσή τομή.
Αγαπητέ Tsomp,
Μέσα στη χαώδη κατάσταση, την πλήρη αντιστροφή αξιών κι εννοιών και την εικόνα σήψης κι αποσύνθεσης που εμφανίζει πρώτα απ’όλα η πολιτική ηγεσία, η οποία προτιμά να παρασύρει στην αβυσσαλέα της κάθοδο ολάκερη την ελληνική κοινωνία, παρά να εγκαταλείψει το πηδάλιο της εξουσίας, φαντάζει ως ευσεβής πόθος η εύρεση της χρυσής τομής, κάτι σαν τη λυδία λίθο των αλχημιστών.
Ωστόσο εκείνο που ήθελα να πώ με το παραπάνω σχόλιό μου καθώς και με κείνο σε παράλληλo άρθρο του Δ. Νατσιού με τίτλο «Η μάχη του Κιλκίς» είναι απλώς το εξής:
Στις κρίσιμες στιγμές που οι άνθρωποι τίθενται ενώπιον θανάσιμων κινδύνων – ως τέτοια πρέπει να λογίζουμε τη σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα και οι άνθρωποί της – δεν υπάρχει κατ’ εμέ καμμία ανώτερη δύναμη που μπορεί να σώσει την κατάσταση –όπως στο παράδειγμά σας αναφέρετε την παρέμβαση του Θεού του Μωϋσή για την απελευθέρωση των Εβραίων από την σκλαβιά στην Αίγυπτο – παρά μόνο η ίδια η βούληση και η συνειδητή δράση ανθρώπων ικανών να θέτουν στόχους και να αγωνίζονται για την πραγμάτωσή τους και όχι να αυτοεγκαταλείπονται να κλαίν τη μοίρα τους και να περιμένουν τον Μεσσία, επίγειο ή επουράνιο να τους σώσει.
Δεν είναι η πίστη στους θεούς, στην παράδοση, ή το απρόσωπο πεπρωμένο της οικογένειας του Οιδίποδα, που εξωθεί την Αντιγόνη να παραβεί τη διαταγή του Κρέοντα, αλλά ο χαρακτήρας, το ήθος της, η ελεύθερη απόφαση της συνείδησής της. Αντίθετα στον ευλαβή μαραθωνομάχο Αισχύλο, την αποφασιστική στιγμή, ο ευγενής, αγνός και σταθερός χαρακτήρας του ήρωά του εξαφανίζεται, παραδίδεται στο πεπρωμένο∙ η συνείδησή του εξαφανίζεται και δε μένει παρά η «ολέθρια» Βούληση του θεού, που σπρώχνει τον Ετεοκλή, τον μόνο συνειδητό και δίκαιο ήρωα του Αισχύλου, να πάει να πολεμήσει εναντίον του αδελφού του.
Αγαπητέ χρήστη “Ελευθέριε”
Καταλαβαίνω τι θες να πεις.
Να προσθέσω πάντως και κάποιο παράδειγμα που δείχνει ότι προηγείται η συγκεκριμένη πίστη στον Θεό και έπεται η προσωπική βούληση:
Ας δούμε ανθρώπους που μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον. Ας πάρουμε για παράδειγμα μουσουλμάνους και χριστιανούς στη Συρία ή αλλού. Αν δεχτούμε ότι πάντα, προτεραιότητα έχει το τι θέλει ο άνθρωπος, τότε όλοι οι Σύριοι θα έπρεπε να πράττουν τα ίδια. Κι όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που μεγάλωσαν στο ίδιο εδαφικό, κλιματικό ή φυλετικό πλαίσιο, ως Σύριοι μουσουλμάνοι λιθοβολούν, κόβουν χέρια και μύτες, αποκεφαλίζουν, ενώ ως Σύριοι Χριστιανοί όχι.
Αποτελεί αυτό ένα λαμπρό παράδειγμα ότι η πίστη στον Θεό και συγκεκριμένα στον χριστιανισμό μπορεί να προσφέρει θετικές προτεραιότητες.
Εκείνο που θα προηγηθεί με αυτές τις δοξασίες, είναι μετά τον πνευματικό και ο φυσικός μας θάνατος “υπέρ βωμών κι εστιών”.
Αντί να στρέψετε το ενδιαφέρον σας στο πώς θα απελευθερωθούμε από τον ιστό της αράχνης που δοσίλογες κυβερνήσεις μας ενέπλεξαν και συνεχίζουν να λένε ψέμματα και να εξαπατούν, έτσι που με κάθε μας κίνηση βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά στο βούρκο, εναποθέτετε τις ελπίδες σας στο θεό νομίζοντας πως αυτός θα σας σώσει ως εκ θαύματος.
Και τρέχουν οι αδύναμες ψυχές, χωρισμένες από το σώμα τους κι από τη βούλησή τους, από τη μιά στους παπάδες κι από την άλλη στα λαχεία, τη χειρομαντεία και τη βασκανία.
Στη διεύθυνση αυτή:
http://www.oodegr.com/oode/istoria/o8wmanoi/arbeler_allwsi_2.htm
αναρτήθηκε ένα άρθρο που εκτός αυτής του Μεγάλου Σπηλαίου που ανάφερε ο Κων. Χολέβας προσθέτει άλλες εννέα χαρακτηριστικές περιπτώσεις συμμετοχής μοναχών σε αμυντικές μάχες από τον 13ο αιώνα έως και το 1821. Εκεί βεβαίως αναφέρεται και η συμμετοχή μοναχών στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης στα 1422 και στην Άλωση του 1453.
Είναι χρήσιμο άλλωστε να βλέπουν οι αποδομητές της ιστορίας ότι η τιμή και η υπεράσπιση της πατρίδας, είναι αξία χριστιανική όπως αναφέρεται τεκμηριωμένα εδώ:
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/ethnika/pateres_patrida_1.htm
Τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας άλλωστε ακολούθησαν όλοι οι ηγέτες των Ανθενωτικών, Ιωσήφ Βρυέννιος, Μάρκος Ευγενικός, Γεννάδιος Σχολάριος, Λουκάς Νοταράς οι οποίοι ήταν και γενναίοι και πατριώτες (αναλυτικά εδώ: http://www.oodegr.com/oode/istoria/o8wmanoi/arbeler_allwsi_1.htm).
Στα άρθρα αυτά υπάρχουν και αρκετά τεκμήρια σε εικόνες. Αυτό, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να πειστούν για την αλήθεια, όσοι καλοπροαίρετοι αποδομητές τα δουν με τα μάτια τους και τα διαβάσουν. Διότι πρέπει να καταλάβουν πως ο Βερέμης, η Ρεπούση, ο Μαζάουερ και τόσοι άλλοι που ανήκουν σε αυτή την αλλόκοτη εθνομηδενιστική οπτική της ιστορίας, κοιτάνε μόνο τις ιδεολογικές και τις πολιτικές σκοπιμότητες και με βάση αυτές θέλουν να αλλάξουν και την ιστορία μας.
Καλή δύναμη στο Αντίβαρο.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Πάριος (24-6)
Επιφανής θεολόγος και μέγας διδάσκαλος του Γένους, από τους πολυγραφότερους και σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής του. Γεννήθηκε στο Κώστο της Πάρου το 1721/2 και πέθανε στα Ρευστά Χίου το 1813. Την πρώτη παιδεία έλαβε στη γενέτειρα του και συνέχισε στη Σμύρνη κοντά στον Ιερόθεο Δενδρινό και τον ιατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Το 1752 αναχώρησε για το “Αγιον “Ορος και γράφτηκε στην περιώνυμη Άθωνιάδα Σχολή, πού διηύθυνε ό Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και αργότερα ο Ευγένιος Βούλγαρης. Μαθήματα άκουσε άργότερα στην Κέρκυρα και από τον Νικηφόρο Θεοτόκη. Μέ παράκληση του Παν. Παλαμά ήρθε στο Μεσολόγγι αλλά μετακλήθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διδάξει (1767-1770). Από την Αθωνιάδα Σχολή, όπου κλήθηκε για να διδάξει, αναγκάστηκε να αποχωρήσει εξαιτίας της αναμίξεώς του στις έριδες των Κολλυβάδων. Εφτασε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε τη διεύθυνση της εκεί Σχολής μέχρι το 1786. Επιθυμώντας να επιστρέψει στην Πάρο, αναχώρησε στα τέλη του 1786 από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά βρέθηκε στη Χίο. Διευθυντής της Σχολης της Χίου κατόρθωσε να τη διευρύνει και να την οδηγήσει σε μεγάλη ακμή (1788-1811). Σε ηλικία 90 περίπου χρόνων αποσύρθηκε στο μονίδριο του Αγ. Γεωργίου Ρευστών, όπου πέθανε στις 24 Ιουνίου 1813.
Ό Αθανάσιος ανήκει στη μεγάλη χορεία των διδασκάλων του Γένους πού με όλη τους τη δύναμη εργάστηκαν ακαταπόνητα για τη μόρφωσή του. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος ήταν πολέμιος των νέων ιδεών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επαναστάσεως.
Το συγγραφικό έργο του Αθανασίου καλύπτει ευρύτατο χώρο της θεολογικής και της θύραθεν επιστήμης. Τα έργα του, εκδομένα και ανέκδοτα, θα μπορούσαν να καταταγούν στις παρακάτω γενικές κατηγορίες: Απολογητικά, Ιστορικοδογματικά, Λειτουργικά, Υμνολογικά, Φιλοσοφικά, Παιδαγωγικά, Ποιητικά, Βιογραφίες, Όμιλίες, λόγοι, Επιστολές κ.ά. Από τα πιο σπουδαία είναι τα παρακάτω: Αντίπαπας (1785)• εξυμνεί το έργο του Μάρκου Ευγενικού και κατακρίνει τις καινοτομίες των Λατίνων, Χριστιανική απολογία (1798) καταπολεμά τις αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως και γράφτηκε με αξίωση του Γρηγοριου Ε’. Μεταφράστηκε στη Ρουμανική. «Αλεξίκακον φάρμακον» ήτοι πνευματικόν έγχειρίδιον γράφτηκε εναντίον των ιδεών του Βολταίρου, «Πατρική διδασκαλία» (1798)’ εκδόθηκε από τον “Ανθιμο Ιεροσολύμων. Προκάλεσε την διαμαρτυρία του Κοραή, πού απάντησε με το έργο Αδελφική διδασκαλία (1798), “Άντιφώνησις προς τον παράλογον ζήλον των από Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων, δεικνύουσα ότι μάταιος και ανόητος είναι ο ταλανισμός οπού κάμνουσι του Γένους μας…”, πού εκδόθηκε το 1802 με το ψευδώνυμο Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς. Άλλα έργα του Αθανασίου είναι: Επιτομή γραμματικής (1787), Ρητορική πραγματεία, Στοιχεία μεταφυσικής. http://www.aegeantimes.gr/pigizois/agioi/ianouarios/28_1.htm
ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΔΑΣΚΑΛΙΑ»: «Ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, δια να φυλάξη αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών… ήγειρεν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών… δια να είναι εις μεν τους Δυτικούς ωσάν ένας χαλινός, εις δε τους Ανατολικούς ημάς πρόξενος σωτηρίας». …Αλλά «ο Διάβολος εμεθοδεύθη… μίαν άλλην πονηρίαν και απάτην ξεχωριστήν, δηλαδή το νυν θρυλλούμενον σύστημα της ελευθερίας… που είναι ένα δέλεαρ του διαβόλου και φαρμάκι ολέθριον, δια να κατακρημνίση τους λαούς εις την απώλειαν και την ακαταστασίαν…». «Αδελφοί… κλείσατε τα αυτία σας και μη δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις ταύτας τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας… που είναι εναντίαι εις τα ρητά της θείας Γραφής και των αγίων Αποστόλων, οπού μας προστάζουν να υποτασσόμεθα εις τας υπερεχούσας αρχάς, όχι μόνον εις τα επιεικείς αλλά και τας σκολιάς, δια να έχωμεν θλίψιν εις αυτόν τον κόσμον και να παραστήσωμεν καθαράς τω Χριστώ τας αισθήσεις ημών…». «Παντού το φαντασιώδες αυτό της ελευθερίας σύστημα του πονηρού επροξένησε πτωχείαν, φόνους, ζημίας, αρπαγάς, ασέβειαν τελείαν και ανωφελή μεταμέλειαν»… ¬ ενώ η δουλεία, όπως είναι πασίγνωστο, χαρίζει πλούτη, ασφάλεια, μακροβιότητα, γαλήνη, ευσέβεια, ψυχική σωτηρία… Και η «Π.Δ.» καταλήγει: «Φυλάξατε στερεάν την πατροπαράδοτόν σας πίστιν και, ως οπαδοί του Χριστού, απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτικήν διοίκησιν».
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12972&m=B02&aa=2
Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (π. 1723-1813), κορυφαίος των Κολλυβάδων της εποχής, σεβάσμιος σχολάρχης της Χίου (1786 – 1813), συγγραφέας πιθανώτατα της «Χριστιανικής Απολογίας» (1798),
τύπωσε τό 1802 (μέ το ψευδώνυμο Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς) τόν περίφημο λίβελο: «Αντιφώνησις προς τόν παράλογον ζήλον των από της Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων».
Η Ευρώπη είναι βόρβορος ακολασίας, η πρόοδος τών επιστημών πηγή αθεΐας, οι νέοι «φιλόσοφοι» αντίχριστοι. Κοντά στην αθεΐα μετοχετεύουν στις ψυχές και «τό δολερόν φαρμάκι της αποστασίας»: «Ο Χριστός μας προστάζει λέγοντας “απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι” και αυτοί, και με λόγους και με βιβλία, αρματώνουν τας δεξιάς των υπηκόων να φονεύουν τους Καίσαρας!»
Τό βιβλίο τελειώνει μέ την ανοικτή καταγγελία ότι οι νέοι τούτοι «φιλόσοφοι» κρατούν «βιβλίον αποστασίας εις την αριστεράν και μάχαιραν εις την δεξιάν»…
Το 1805 ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος γράφει έναν άλλο λίβελλο με τον τίτλο «Νέος Ραψάκης», ανταπάντηση στην «Αδελφική Διδασκαλία» του Κοραή και υπεραπολογία της «Πατρικής Διδασκαλίας» των Πατριαρχείων. Στόχος του οι «ελληνόφρονες», οι «ζήλω διαπύρω κινούμενοι υπέρ της ελευθερίας του Γένους». Πριν απαντήση στον Κοραή, ο Άγιος Αθανάσιος Πάριος στηλιτεύει τό επαναστατικό μανιφέστο του Ρήγα: «βιβλιάριον εξέδωκαν, “Ρόπαλον του Ηρακλέους” αυτό ονομάσαντες, οι ελληνόφρονες, βιβλίον δηλαδή διεγερτικόν, ερεθιστικόν, παρακινητικόν, ώστε πάντες οι απανταχού Χριστιανοί, εν ρητή ημέρα, να δείξουν του Ηρακλέους την αλκήν εναντίον τών τυραννούντων αυτούς… Η θεία Πρόνοια ηλέησε το γένος των Χριστιανών και, προτού να διαδοθούν εις τόν κόσμον εκείνα τά κακέμφατα ρόπαλα, έκαμε και εφανερώθη η αντίθεος αυτή σκευωρία, καί παρεδόθησαν εις τό πυρ• και οι κατά των ιδίων δεσποτών την κοινήν και καινήν ευτρεπίσαντες μάχαιραν, μάχαιραν εύρον μισθόν του παραλόγου ζήλου αυτών»…
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=447&postdays=0&postorder=asc&start=150&sid=42eb9eb8f53eec1ff79a8049056207db