Το 1981, όταν πρωτο-ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν περιορίστηκε στην
απλή διαχείριση. Προσπάθησε να θέσει τις βάσεις μιας μακροχρόνιας
καθεστωτικής επιβολής. Ώστε όταν κυβερνά να είναι ανεμπόδιστο, κι όταν
βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην αφήνει το αντίπαλο κόμμα να
κυβερνήσει…
Έτσι ώστε η Νέα Δημοκρατία – το αντίπαλο κόμμα – να περιορίζεται απλώς στο ρόλο μιας «βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης».
Ίσα – ίσα για να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αυτό-εκκαθαριστεί και να επιστρέψει σύντομα δριμύτερο στην εξουσία…
Η στρατηγική αυτή στηρίχθηκε σε πέντε πυλώνες:
* Πρώτον στους αγρότες, οι οποίοι τότε πλησίαζαν το 30% του ενεργού
πληθυσμού. Το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους υποτυπώδεις παραγωγικούς
συνεταιρισμούς που προϋπήρχαν σε πρότυπα καταναλωτικών συνεταιρισμών
που διένειμαν επιδοτήσεις.
Βαθμιαία οι αγρότες «εθίστηκαν» στις επιδοτήσεις που έπαιρναν από τη
Ευρωπαϊκά ταμεία. Σε συνδυασμό και με τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ενοποιημένα
Προγράμματα) που τότε «απέσπασε» ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην ελληνική
περιφέρεια έρευσε χρήμα ως τότε πρωτόγνωρο…
Οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν κι αυτές στο εύκολο χρήμα, αναβαθμίστηκε ο
τρόπος ζωής τους, αλλά όχι η παραγωγική βάση τους. Το καταναλωτικό τους
επίπεδο εκτινάχθηκε, ενώ η ανταγωνιστικότητά τους κινήθηκε ακριβώς
αντίθετα: σταθερά αποδυναμώθηκε.
Αρχιτέκτονας αυτού του «εκσυγχρονισμού», ο τότε υπουργός Γεωργίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης.
* Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στους λεγόμενους «μικρομεσαίους»,
δηλαδή τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ο αριθμός των οποίων
πολλαπλασιάστηκε. Αλλά δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες ανταγωνισμού. Έτσι
δημιουργήθηκε το φαινόμενο του «πολύ-εμπορισμού»: άνοιγαν πολλά
«μαγαζάκια», αλλά ακόμα και τα πιο επιτυχή εξ αυτών ήταν κατά κανόνα
βραχύβια…
Επίσης, δε δημιουργήθηκαν συνθήκες ανάδειξης νέας επιχειρηματικής τάξης
μέσα από την αγορά. Αναδείχθηκαν πολλές νέες επιχειρήσεις δια της
συμμετοχής σε κρατικές προμήθειες.
Οι μικρομεσαίοι έγιναν έμμεσα κρατικοδίαιτοι και οι πιο επιτυχείς εξ
αυτών έπαψαν να είναι «μικρομεσαίοι», γιγαντώθηκαν κι έγιναν άμεσα
κρατικοδίαιτοι.
Τελικώς η ίδια η «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα έγινε κρατικοδίαιτη.
* Τρίτον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στην δημοσιοϋπαλληλία, την οποία
διόγκωσε: Με αθρόες προσλήψεις, με γιγαντισμό των ΔΕΚΟ, με μετατροπή
πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε «προβληματικές» που κρατικοποιήθηκαν,
και αργότερα με τη διάχυση των «δημοτικών επιχειρήσεων». Αυτές
μετέφεραν τη δημοσιοϋπαλληλία στην περιφέρεια, κι άρχισαν να
«απορροφούν» πρώην αγροτικούς πληθυσμούς που εγκατέλειπαν την γη ή
έβρισκαν «παράλληλη απασχόληση» έξω από το χωράφι.
Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν από το 1981. Από το
4-5% περίπου του συνολικού ενεργού πληθυσμού το 1981, έφτασαν το 13%
του συνολικού ενεργού πληθυσμού σήμερα! Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν
ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 2-2,5%. Ήταν ήδη πριν το ΠΑΣΟΚ διογκωμένος
ο δημόσιος τομέας – 30% μεγαλύτερος – κι έγινε πενταπλάσιος!
* Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ εξ αρχής έλεγξε την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πολλαπλασίασε τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, πολλαπλασίασε τους
φοιτητές και τις οργανικές θέσεις των καθηγητών, χωρίς να αναβαθμίσει
την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Η
Ελληνική έρευνα έμεινε πίσω, το «αντίκρισμα» των ελληνικών πτυχίων
υποχώρησε, αλλά δημιουργήθηκε μια ολόκληρη στρατιά «καθηγητών», που
επιλέχθηκαν και προάγονται κατά κανόνα με πολιτικά και ιδεολογικά
κριτήρια.
Η ψευτο-«προοδευτικότητα» ηγεμονεύει παντού. Ασφαλώς υπάρχουν και
πολλοί μη αριστεροί πανεπιστημιακοί, οι οποίοι, όμως, είναι ίσως οι πιο
«φοβισμένοι» Έλληνες πολίτες. Συνήθως κρύβουν τις απόψεις τους.
Συνηθέστερα παριστάνουν τους «προοδευτικούς» για να επιβιώσουν. Ενίοτε
προπηλακίζονται από «ομάδες κρούσης» έξω-πανεπιστημιακών αριστεριστών
και αναρχικών. Πολύ συχνά υποχρεώνονται σε συναλλαγή μαζί τους.
Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια ζουν μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής τρομοκρατίας
και συναλλαγής κυκλωμάτων. Που εκτός της συντεχνιακής τους στήριξης
φροντίζουν και για την υπεράσπιση της δικής τους «πολιτικής ορθότητας».
Με την απόλυτη κυριαρχία των άκαπνων νέο-αριστερών στα Πανεπιστήμια
δημιουργήθηκε μια στρατιά διανοούμενων «γνωμηγετών» (opinion leaders),
πρόθυμων να αποδομήσουν κάθε πολιτική πρόταση που αμφισβητεί τα
στερεότυπα της Αριστεράς και να στηρίξουν κάθε αντίστοιχη πρόταση που
τα υπερασπίζεται και τα αναπαράγει.
Ο δημόσιος λόγος της Ελλάδας είναι ο πιο «κολλημένος» σε ψευτο-προοδευτικές εμμονές απ’ όλη την Ευρώπη!
Η Αριστερά στα Πανεπιστήμια έχει εξελιχθεί πλέον από εξω-θεσμική
«ατμομηχανή Προόδου», όπως φιλοδοξούσε να είναι στη δεκαετία του ’70,
σε τροχοπέδη συντήρησης, σε παράγοντα διανοητικής κι ερευνητικής
αποτελμάτωσης, σε συμμαχία «διάσωσης» προσωπικών φέουδων και προνομίων.
* Τέλος, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ελέγξει τα ΜΜΕ. Όταν ήλθε στην εξουσία το
ΠΑΣΟΚ, ο Κεντροαριστερός τύπος είχε υπεροχή κυκλοφορίας της τάξης του
60-40%. Σήμερα η υπεροχή αυτή είναι της τάξης του 85-15%! Παράλληλα,
όμως, δημιουργήθηκαν κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπου η
κεντροαριστερά ηγεμονεύει σχεδόν απόλυτα. Ακόμα και στα κρατικά
κανάλια. Ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας!
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν τολμούσε να πει κανείς στην Ελλάδα αυτά που
δήλωσαν κατά καιρούς η Σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ο Κεντροδεξιός
Νικολά Σαρκοζύ στη Γαλλία, ο Σοσιαλιστής Θαπατέρο στην Ισπανία ή ο
Εργατικός Γκόρντον Μπράουν στη Βρετανία, ή ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρτ
Σρέντερ στη Γερμανία, θα τον κατήγγελλαν εδώ ως «ακροδεξιό», ή
«νεοφιλελεύθερο» (ενίοτε ως και τα δύο).
Οι απόψεις μεγάλου φάσματος της Ελληνικής κοινωνίας και της Ευρωπαϊκής
Πολιτικής, υπό-εκπροσωπούνται στο δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ. Αντίθετα,
οι απόψεις της Αριστεράς (και της άκρας Αριστεράς) υπέρ-εκπροσωπούνται.
Αυτό είναι αποτέλεσμα επιβολής της Αριστεράς στα ΜΜΕ, που όμως δεν
λειτουργεί υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς. Λειτουργεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ.
Ως δύναμη στήριξής του όταν είναι στην Κυβέρνηση, κι ως «δύναμη
κρούσης» κατά της κυβέρνησης (της ΝΔ) όταν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην
Αντιπολίτευση.
Καταρρέουν και οι πέντε πυλώνες!
Αυτοί οι πέντε «πυλώνες» καθεστωτικής ισχύος του ΠΑΣΟΚ φαίνονται σήμερα να υποχωρούν:
* Η αγροτική τάξη έχει ήδη συρρικνωθεί περίπου στο μισό του 1981. Το
2013 λήγουν οι αγροτικές επιδοτήσεις των Βρυξελλών. Κι είναι δύσκολο να
σταθεί μη επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, σε μια αγορά, όπου υπάρχουν
τόσες στρεβλώσεις, ώστε η τεράστια ψαλίδα τιμών ανάμεσα στο ράφι και
στο χωράφι αποθαρρύνει πια τους πάντες.
Κυριολεκτικά οι αγρότες μας είναι στον αέρα μετά το 2013.
Πέρσι η ψυχορραγούσα κυβέρνηση της ΝΔ τους έδωσε κάποια «ψίχουλα».
Φέτος δεν πήραν τίποτε. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχασε τα τελευταία
υπολείμματα της στήριξής του ανάμεσα στους αγρότες. Από τους οποίους
πολλοί το ψήφισαν τον Οκτώβριο. Αλλά τώρα νιώθουν «κοψοχέρηδες»…
* Οι μικρομεσαίοι υπέστησαν ένα πλήγμα από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ το
1999-2000 με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Αλλά τότε έχασαν
σημαντικό μέρος των αποταμιευμάτων τους, δεν έχασαν τα μέσα να βγάζουν
χρήματα. Διατήρησαν τα μαγαζιά τους.
Τώρα, με τα μέτρα που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά πολλοί απ’ αυτούς θα βάλουν λουκέτο.
Κι είναι ο τρόμος και ο «τρόπος» που τους απομακρύνει από το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο ίσως απ’ αυτά καθαυτά τα μέτρα:
Ο τρόμος αυτού που βλέπουν να έρχεται, και ο τρόπος με τον οποίο τους
ξεγέλασαν. Τους έταξαν παροχές που θα τόνωναν την αγορά και τώρα τους
πνίγουν κάθε ανάσα. Κυριολεκτικά τους καταδικάζουν σε ασφυξία.
Πριν από πέντε μήνες καταψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τους
είχε υποσχεθεί δύο δύσκολα χρόνια. Και ψήφισαν το Γιώργο Παπανδρέου, ο
οποίος τους υποσχέθηκε ένα νέο «πάρτι παροχών» και («πράσινης»)
ανάπτυξης. Για να τους φέρει τελικά ένα εφιάλτη πρωτοφανούς συρρίκνωσης
της αγοραστικής δύναμης χωρίς τέλος. Μπροστά στην οποία τα μέτρα που
είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής τον περασμένο Σεπτέμβριο μοιάζουν
σήμερα με απλό «χάδι»…
* Η δημοσιουπαλληλία, ο πιο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος,
δέχεται σήμερα το πιο καίριο πλήγμα από τα μέτρα της Κυβέρνησης. Εδώ η
συνολική μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος είναι της τάξης
του 10% άμεσα. Και μάλιστα από ένα κόμμα που τους έταζε «λαγούς με
πετραχήλια» και τους βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» μόλις πριν έξη
μήνες!
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήττονται άμεσα και σκληρά από τα πρωτογενή αποτελέσματα της προσαρμογής που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.
Οι μικρομεσαίοι πλήττονται από τα δευτερογενή αποτελέσματα, δηλαδή από
την ύφεση που θα προκληθεί. Που θα είναι βαθιά και αυτοτροφοδοτούμενη.
Η δημοσιονομική προσαρμογή των ετών 1985-87 ήταν ίσως σκληρότερη σε
πραγματικούς όρους (μηδενικές ονομαστικές αυξήσεις επί δύο χρόνια σε
συνθήκες μέσου πληθωρισμού 17%), όμως τότε τα βασικά «κεκτημένα» είχαν
διατηρηθεί, η υποτίμηση του νομίσματος αύξησε την εγχώρια ζήτηση και
υπήρχε ρευστότητα σε ένα περιβάλλον όπου ο ιδιωτικός τομέας είχε πολύ
χαμηλή δανειακή επιβάρυνση.
Τώρα ο συνδυασμός πρωτογενών και δευτερογενών αποτελεσμάτων σε συνθήκες
χαμηλής ανταγωνιστικότητας, έλλειψης ρευστότητας και σε περιβάλλον
υψηλής δανειακής εξάρτησης του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί αληθινό
εφιάλτη.
Η διετία 1985-87 εξανάγκασε τους πάντες σε περιστολή της δαπάνης.
Η τωρινή «προσαρμογή» οδηγεί σε χρεοκοπία.
* Τα Πανεπιστήμια έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους από τη δράση των
εξω-πανεπιστημιακών. Η κοινωνική ένταση που θα προκύψει δεν προμηνύει
τίποτε καλό για τα ίδια τα Πανεπιστήμια, που θα βρεθούν στο επίκεντρο
των συγκρούσεων. Πολύ περισσότερο που τα κονδύλιά τους κόβονται και οι
συμμαχίες που διατηρούσαν τον έλεγχο της «προοδευτικότητας»
θρυμματίζονται.
* Τέλος, η ύφεση θίγει και τη διαφημιστική αγορά, περιορίζοντας τα
έσοδα και των ΜΜΕ. Πολλά των οποίων αντιμετωπίζουν, επί πλέον, πρόβλημα
αξιοπιστίας. Και δεν είναι τυχαία η σταθερή και ιλιγγιώδης μείωση των
πωλήσεών και της κυκλοφορίας τους. Που έχει πέσει κατά 80% σε σχέση με
το 1990 και κατά 60% σε σχέση με το 2000!
Τέτοια πτώση κυκλοφορίας είναι ουσιαστικά συρρίκνωση επιρροής. Τα ΜΜΕ
ελέγχονται πάντα από την Κεντροαριστερά, αλλά η επιρροή τους στην
κοινωνία είναι όλο και μικρότερη.
Έκρηξη ή ενδόρρηξη
Σήμερα συντελείται αληθινό «τέλος εποχής». Συνθλίβονται όλοι οι πυλώνες
του καθεστώτος που εγκαταστάθηκε μετά το 1981 και αναπαραγόταν έκτοτε.
Με όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Με όλο και σοβαρότερες αντιφάσεις.
Αλλά αναπαραγόταν, πάντως…
Το ερώτημα είναι αν θα διαλυθεί με κοινωνική «έκρηξη», δηλαδή εκτόνωση
προς τα έξω, ή πολιτική «ενδόρρηξη», δηλαδή απορρόφηση εντάσεων και
εκτόνωση προς τα μέσα.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί απεγνωσμένα να συμβεί το δεύτερο. Να στραφεί η μήνις
της κοινωνίας κατά της Νέας Δημοκρατίας, που κυβερνούσε ως πρόσφατα,
έχει κι αυτή τις ευθύνες της αναμφίβολα, αλλά οι ευθύνες της αφορούν
ότι δεν άλλαξε το σύστημα που το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε και που το ίδιο το
ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε φανατικά. Μέχρι που διαλύθηκε στα χέρια του…
Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της, προσπαθεί κι εκείνη να συμβεί το
δεύτερο: Να αλλάξει το πολιτικό σύστημα με μια νέα Μεταπολίτευση. Που
προϋποθέτει, βέβαια, μια διαφορετική – πολύ διαφορετική – Νέα
Δημοκρατία.
Το τι ακριβώς θα προκύψει, εξαρτάται από το αν θα προλάβει η Νέα
Δημοκρατία να αλλάξει δραστικά – και να πείσει για την αλλαγή της αυτή
– πριν τα πάντα διαλυθούν στα χέρια ενός ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί ούτε να
διασώσει το σύστημα που το ίδιο θεμελίωσε, ούτε να διαχειριστεί την
ομαλή μετάβαση σε κάποιο άλλο.
Τραγική ειρωνεία: Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ενταφιάζει αυτό που το ίδιο εξέθρεψε,
επέβαλε, υπερασπίστηκε και διαχρονικά στηρίχθηκε πάνω του…
Αληθινό «τέλος εποχής»!
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1009.
13 comments
ΩΡΑΙΟΣ Ο ΚΑΦΕΣ (Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ – ΤΗΣ ΕΞΗΣ ΜΙΑΣ: ΠΑΣΟΚ – ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ), ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΥΦΕΣ (ΤΟ SITE ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΣ), ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ Η Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΕΙ. ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΟΣΟ “ΩΡΑΙΟΙ” ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΣΟ ΕΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥΣ. ΠΡΟΤΙΜΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΡΙΣΚΑΡΟΥΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ. ΠΡΟΤΙΜΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΓΥΜΝΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΤΡΩΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΙΒΟ Σ’ ΕΝΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ – ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΔΕΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΘΕΩΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ. ΔΕ ΘΑ ΠΙΩ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΑΦΕ… ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΕΤΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΣΑΝΟ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΠΟΥ ΑΝ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ ΩΣΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΜΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΜΑΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
Επιτρέψτε μου να υπενθυμήσω ότι η γραφή με κεφαλαία στο διαδίκτυο σημαίνει ότι “φωνάζετε”.
μεγάλη ιδέα έχει ο συντάκτης για τις ικανότητες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ..
Δυστυχώς (για μας) το μόνο που συμβαίνει ειναι ενας διαγωνισμός του ανίκανου με τον ανικανότερο.
Γιατί τριακόσιοι και όχι διακόσιοι;
Κυριακή, 07 Μαρτίου 2010
Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Oλοι τη βλέπουμε βαδίζοντας στη Βασ. Σοφίας ή στην πλατεία Συντάγματος. Το πραγματικό μέγεθος, όμως, της Βουλής το αντιλαμβάνεσαι μόνον αν τη δεις από ψηλά. Ανεβείτε, λοιπόν, στον όγδοο όροφο της «Μεγάλης Βρεταννίας». Πείτε στους ευγενικούς υπαλλήλους του εστιατορίου ότι δήθεν περιμένετε έναν φίλο, βγείτε έξω στο μπαλκόνι της βόρειας πλευράς και τότε θα καταλάβετε. Η Βουλή, σε όλο της το μέγεθος, είναι ένα τέρας. Είναι το μεγαλύτερο κτίριο της Αθήνας, μπροστά στο οποίο τα υπόλοιπα ωχριούν. Μόνον έτσι καταλαβαίνει κανείς γιατί χρειαζόταν ακόμη 232 μονίμους υπαλλήλους (των 16 μισθών) και διευθέτησε τη μονιμοποίησή τους τούτες ακριβώς τις ημέρες, στη σκιά των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων: Ενα τόσο ογκώδες κτίριο πρέπει κάπως να γεμίσει – αφού, ούτως ή άλλως, το μεγαλείο του Φίλιππου Πετσάλνικου από μόνο του δεν αρκεί…
Το φυσικό μέγεθος του κτιρίου της Βουλής είναι, δυστυχώς, αντιστρόφως ανάλογο της αξιοπιστίας αυτών που στεγάζονται εντός του, δηλαδή του λεγομένου πολιτικού κόσμου. Και ενώ το πρώτο ούτε είναι δυνατόν -ούτε και θα είχε νόημα άλλωστε- να το μειώσουμε, το δεύτερο υπάρχει τρόπος να αποκατασταθεί. Οχι με επινοήσεις προσβλητικές για τη νοημοσύνη των πολιτών, όπως λ.χ. το «Ταμείο Στήριξης», ούτε με πλειοδοσία ελεήμονος λαϊκισμού εκ μέρους των βουλευτών (ο ένας χαρίζει το δώρο του Πάσχα, ο άλλος επιστρέφει το αυτοκίνητό του, ο τρίτος προσφέρει τη γραβάτα του ή τη συλλογή των γραμματοσήμων του κ.ο.κ.), αλλά με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Συντάγματος. Ας συμφωνήσουν λοιπόν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από τους 300 της σημερινής Βουλής, στους 200, όπως επιτρέπει το ισχύον Σύνταγμα.
Με τον τρόπο αυτόν μειώνεται δραστικά το λειτουργικό κόστος του πολιτικού κόσμου και, ταυτοχρόνως, κερδίζεται πίσω μέρος του χαμένου κύρους του. Είναι απορίας άξιον γιατί δεν αρπάζει την ευκαιρία να το εισηγηθεί ο Αντώνης Σαμαράς, αφού, πρώτον, ο ίδιος το είχε προτείνει στο παρελθόν ως πρόεδρος της ΠΟΛ.ΑΝ. και, δεύτερον, πρόκειται για ιδέα την οποία ενστερνίζονται στενοί συνεργάτες του και την έχουν μάλιστα διατυπώσει δημοσίως.
Το επιπλέον όφελος για τη Ν.Δ. είναι ότι, αν υιοθετήσει και προβάλει με σθένος την συγκεκριμένη θέση, κερδίζει χρόνο, από αυτόν που έχει μπροστά της στην «πολιτική έρημο». Ετσι, δείχνει σε όλους ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και κόβει τη συνέχεια από το πρόσφατο θλιβερό παρελθόν της. Ειδάλλως, μόνο με έξυπνες ατάκες και ωραία λόγια δεν βγαίνει τίποτε. Η λατρεία των ισορροπιών, δηλαδή ο φόβος του πολιτικού κόστους, οδήγησε τη Ν.Δ. εκεί που βρίσκεται σήμερα. Τι περισσότερο έχει να χάσει;
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_07/03/2010_393408
Ανεξαρτήτως του ποιό κόμμα βρίσκεται στην εξουσία και επί κοντά 15 χρονια τώρα εξελίσεται μια επιχείρηση εθνοαποδόμησης παράλληλη με την αποδόμηση του κράτους μέσω Διαφθοράς-Διαπλοκής. Αφορά τους τομείς της Παιδείας, της Ενημέρωσης και του Πολιτισμού. Ολα τα μέτρα λαμβάνονται ηπίως με τρόπο καλυμένο σε μια εμφανή προσπάθεια να μην προκληθούν αντιδράσεις. Η αποκάλυψη κυβερνητικών δραστηριοτήτων αυτής της στόχευσης γίνεται μόνο όταν εκδηλώνονται αντιδράσεις, οι οποίες συνήθως παρακάμπτονται για να συνεχιστεί ο ρους της επιχείρησης. Πρόκειται για κάτι σαν βελούδινη εθνοκάθαρση που παρουσιάζεται ως εκσυγχρονισμός αλλά επιφέρει αλλαγή του τοπίου όπου ζούμε και εξουδετέρωση του λαϊκου παράγοντα. Στην εκδήλωσή του ανιχνεύεται το πραγματικό βαθύ κράτος των ημερών. Οπως παλια το παρακράτος εκδηλώνονταν με το περιρρέον κλίμα αντικομμουνισμού και μισαλοδοξίας έτσι το σημερινό παρακράτος έστησε το δικό του κλίμα, εκεινο της εθνικής αποδόμησης. Η Αννα Μπίλντεμπεργκ Διαμαντοπούλου ανήγγειλε από τις ειδήσεις του Χαζονικολάου, που το πέρασε στο ντουκου, τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ.
Το ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Σημίτη και μετά έχασε τον κεντρώο βενιζελικό του χαρακτήρα και
έγινε ένα νεοταξικό κόμμα που συναντάμε σε πάρα πολλά κράτη της Δύσης.Πλέον,το κίνημα αυτό
στηρίζεται στον πολυπολιτισμικό ανταγωνισμό που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνία των 2/3 ενω στην εξωτερική πολιτική έχει πυλώνα την εξάρτηση της χώρα μας από
την Τουρκία.
Καιρός,λοιπόν,να το πάρουν οι `Ελληνες ψηφοθόροι απόφασιση και να στραφούν σε άλλους
πολιτικούς χώρους και κόσμους που συνδυάζουν την ανάπτυξη με τη διάδοση της γνώσης στα
λαικά στρώματα και την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων μέχρι τελίκής πτώσης.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Ο Ανδρεας ηταν μηπως ο συνεχιστης της κεντρωας-Βενιζελικης παραδοσης?
Αξίζει να διαβάσετε το άρθρο του Παναγιώτη Ζαχαρίου “Το Κουφάρι Ενός Πολιτισμού” που φιλοξενείται εδώ στο Αντίβαρο κάτω από τον “Πολιτισμό”. Ήταν πολύ προφητικό σε σχέση με την ημερομηνία που γράφτηκε, αλλά και γλαφυρότατατο ως προς την προσέγγιση μίας πραγματικότητας γεννημένη από τα του ΠΑΣΟΚ δρώμενα….
Όπως επισημαίνει σε συνέντευξή της στην «HτΣ» η κ. Mιράντα Ξαφά*(* Πρώην μέλος του Executive Board του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου και νυν Senior Investment Strategist και μέλος του Advisory Board της IJPartners):
“Πρέπει να κάνουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Aυτός που νοσεί είναι ο δημόσιος τομέας, που έχει υπεράριθμο προσωπικό, ενώ μισθοί, συντάξεις και προνόμια είναι μεγαλύτερα από τον ιδιωτικό τομέα παρά το γεγονός ότι η παραγωγικότητα είναι σαφώς χαμηλότερη. Έχουμε περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από το Hνωμένο Bασίλειο. Eπιπλέον έχουμε 52 ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις που λειτουργούν με γνώμονα το συμφέρον των υπαλλήλων και όχι των καταναλωτών ή των φορολογουμένων που τελικά πληρώνουν τον λογαριασμό. Aυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Θα πρέπει σταδιακά οι ζημιογόνες επιχειρήσεις και οργανισμοί του Δημοσίου να ιδιωτικοποιηθούν ή να κλείσουν, με σταδιακή μείωση του προσωπικού. Oι μετατάξεις και το πάγωμα των προσλήψεων βοηθούν αλλά δεν αρκούν”!!
Πώς θα ανακάμψει η οικονομία με αυτά τα δεδομένα;
Mιράντα Ξαφά*:H οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει δυναμικά όσο ο δημόσιος τομέας παραμένει υπερτροφικός, παγιδεύοντας κεφάλαια και ανθρώπινο δυναμικό σε μη παραγωγικές δραστηριότητες. Kαλό είναι να λέμε ότι πρέπει να αυξηθεί η εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας, αυτό, όμως, δεν θα γίνει όσο το 1/3 του εργατικού δυναμικού δουλεύει άμεσα ή έμμεσα για το Δημόσιο, που δεν παράγει εξαγώγιμα προϊόντα. Για να διευκολυνθεί η μετακίνηση προσωπικού προς κερδοφόρες δραστηριότητες θα πρέπει να αυξηθεί η ευκαμψία της αγοράς εργασίας, με την άρση του περιορισμού στις απολύσεις και των συλλογικών συμβάσεων όπως γίνονται σήμερα.
Πρέπει, επίσης, να ενταθεί ο ανταγωνισμός στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και την κατάργηση των αγορανομικών διατάξεων που καθορίζουν τα περιθώρια κέρδους των χονδρεμπόρων, φαρμακοποιών και πολλών άλλων επαγγελματικών τάξεων.
Όπως επεσήμανε πρόσφατα ο Στέφανος Mάνος, η κατάργηση του περιθωρίου κέρδους 35% στα φαρμακεία μπορεί να εξοικονομήσει 2 δισ. ευρώ το χρόνο στα ασφαλιστικά ταμεία από την πτώση των τιμών των φαρμάκων, με αντίστοιχη μείωση του ελλείμματος.
Πώς κρίνετε τον ρόλο των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν κλείσει τις «κάνουλες» της χρηματοδότησης της αγοράς; Eκτιμάτε ότι θα έπρεπε η κυβέρνηση να τις πιέσει περαιτέρω προκειμένου να αυξήσουν την παρεχόμενη ρευστότητα;
Mιράντα Ξαφά*:Aντίθετα με την Iρλανδία, όπου οι τράπεζες επιβάρυναν το Δημόσιο με δανεικά και εγγυήσεις, στην Eλλάδα το Δημόσιο επιβάρυνε τις τράπεζες. H υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας αύξησε το κόστος δανεισμού για τις τράπεζες και μείωσε την αξία του ενεργητικού τους. H μείωση της ρευστότητας των τραπεζών εντάθηκε από τις εκροές καταθέσεων και το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη ρύθμιση ακόμα και ενήμερων τραπεζικών δανείων προς τις επιχειρήσεις.
Tαυτόχρονα με τη ρευστότητα μειώθηκε και η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών καθώς η ύφεση οδήγησε σε αύξηση των επισφαλειών. Σε αυτή την συγκυρία είναι φυσικό να μειώνονται οι τραπεζικές πιστώσεις. H πίεση πάνω στις τράπεζες δεν ωφελεί εφόσον δεν είναι προφανές από πού θα χρηματοδοτηθούν οι νέες πιστώσεις. Aντίθετα, ο κίνδυνος είναι ότι η ρευστότητα θα μειωθεί κι άλλο σε περίπτωση που η Eλλάδα υποβαθμιστεί εκ νέου και τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου παύσουν να είναι αποδεκτά σαν ενέχυρο από τη EKT. Eυτυχώς αυτός ο κίνδυνος απομακρύνθηκε με τα πρόσφατα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση.
Κατανοητή η απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης
Πολλοί λένε ότι εάν η χώρα προσέφευγε στο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο θα αναγκαζόταν να εφαρμόσει εξίσου αυστηρά μέτρα με αυτά που μας ζητούν οι Kοινοτικοί εταίροι μας, αλλά τουλάχιστον θα δανειζόταν φθηνά.
Mιράντα Ξαφά*:H κυβέρνηση ορθώς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να προσφύγει στο ΔNT, απ’ όπου θα μπορούσε να αντλήσει σημαντικά δανειακά κεφάλαια με χαμηλό επιτόκιο. Eπιπλέον το ΔNT – αντίθετα από την E.E.- διαθέτει τεχνογνωσία και πείρα στον σχεδιασμό και παρακολούθηση σταθεροποιητικών προγραμμάτων. Aν συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με υψηλό κόστος ενώ η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, η εκρηκτική πορεία του χρέους δεν θα αντιστραφεί ακόμη και αν το έλλειμμα μηδενιστεί. H ηθελημένη ασάφεια της E.E. ως προς τον μηχανισμό στήριξης της Eλλάδας με δανεικά ή εγγυήσεις αντανακλά την κατανοητή απροθυμία της να διασώσει μία «άσωτη» χώρα-μέλος, όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιδρούν στα μέτρα παρά το γεγονός ότι συνταξιοδοτούνται νωρίτερα απ’ ότι στις άλλες χώρες της E.E. και κάποιοι στις ΔEKO αμείβονται πλουσιοπάροχα. Όμως, η E.E. έχει κάθε λόγο να παρασταθεί στην Eλλάδα με πράξεις πέρα από τα λόγια, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο τμήμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου είναι στα χέρια θεσμικών επενδυτών της E.E.
{http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13115&subid=2&pubid=26099157}
“Για να διευκολυνθεί η μετακίνηση προσωπικού προς κερδοφόρες δραστηριότητες θα πρέπει να αυξηθεί η ευκαμψία της αγοράς εργασίας, με την άρση του περιορισμού στις απολύσεις και των συλλογικών συμβάσεων όπως γίνονται σήμερα”
Τα παιδιά μου εργάζονται (σε κερδοφόρες δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα) με 6μηνο συμβόλαιο και αμοιβές 500 Ε το μήνα. Φαντάσου να μην υπήρχαν και οι συλλογικές συμβάσεις δηλαδή.
Για να διευκολυνθεί η μετακίνηση προσωπικού προς “κερδοφόρες” δραστηριότητες θα πρέπει καταρχήν να υπάρξουνε κερδοφόρες δραστηριότητες, κάτι το οποίο προϋποθέτει, εκτός από την ύπαρξη αρκούντως καταρτισμένου προσωπικού (επιστήμονες, μηχανικοί, τεχνίτες κτλ.) και μια εύρωστη εσωτερική αγορά.
Τώρα θα μου πείτε, ότι εδώ έχουμε το πρόβλημα με την κότα και το αυγό, αλλά υπάρχει και η μέση οδό, πέρα από προτεσταντικού τύπου “καθαρές” (δηλαδή ιδεολογικές) λύσεις, εκείνη του iterative progression.
Χθες ο Γ. Ραγκούσης έκανε νέο ατόπημα…
Ξεχνώντας ότι δεν πρέπει να μπαίνουν εν κρυπτώ προσθήκες σε νομοσχέδια, όπως άλλωστε το έχει ζητήσει ο κ.πρωθυπουργός, αποφάσισε να εντάξει στο νομοσχέδιο για τους διευθυντές στο δημόσιο τομέα, μια προσθήκη, κι όχι τροπολογία(!!!), η οποία δίνει υπερεξουσίες στον πρωθυπουργό: του επιτρέπει δηλαδή να προχωρά σε απευθείας αναθέσεις συγκεκριμένων υπηρεσιών ή μελετών σε συμβούλους και γραφεία που ο ίδιος θα επιλέγει , όταν-λέει- τα θέματα θα είναι για το εθνικό συμφέρον και θα πρέπει να περνούν με διαδικασία κατεπείγοντος!!
Θα ‘χει δηλαδή ο πρωθυπουργός μυστικά κονδύλια, θα κάνει αναθέσεις έργων εθνικής σημασίας(!!) και κανείς δεν θα τον ελέγχει. Θα συνθέτει επιτροπές και ομάδες εργασίας για θέματα οικονομικά -κι όχι μόνο- και θα τους πληρώνει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών θα αποφασίζουν για τις αμοιβές, και το Γενικό Λογιστήριο ούτε που θα ερωτάται!!
Οι λοιποί «ταλαίπωροι”, των 25-45 ετών , με κομμένες συμβάσεις αορίστου χρόνου, αιώνιοι υποψήφιοι του ΑΣΕΠ. Σκλάβοι των 500 Euro, χωρίς την ενιαία συλλογική σύμβαση, ευέλικτοι και ωραίοι!!
“Για να διευκολυνθεί η μετακίνηση προσωπικού προς κερδοφόρες δραστηριότητες θα πρέπει να αυξηθεί η ευκαμψία της αγοράς εργασίας, με την άρση του περιορισμού στις απολύσεις και των συλλογικών συμβάσεων όπως γίνονται σήμερα”!!!
Μελετώντας το άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη “Τέλος Εποχής” (εκτός από τις γενικά καίριες επισημάνσεις του για τις ουσιαστικές πολιτικές ευθύνες που βρίσκονται πίσω από την τωρινή Ελληνική κοινωνικοοικονιμική κρίση) αξίζει να επισημανθεί ο όρος “πολυεμπορισμός” και το αντιαναπτυξιακό του νόημα -το οποίο άλλωστε βρίσκεται και στη βάση των δικών μου πολιτικών προτάσεων για το 2ο προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στο Ναύπλιο