Περικλής Γιαννόπουλος – 100 χρόνια από την ηρωική έξοδό του

Περικλής Γιαννόπουλος

100 χρόνια από την ηρωική έξοδό του

Κλάψτε τον ώριο Ιππόλυτον! Ώ νιάτα,
πού κρατάτε καθάρια μιαν Ελλάδα σκαλισμένη
στα μάρμαρα, ή της Πάρου
ή της Πεντέλης, στης γυμνής Ἀθήνας
το φως, ή μες στης πλούσιας Ολυμπίας
τα νερά και τα δέντρα, εδώ ζυγώστε.

Σιμώστε στο παράμερο ακρογιάλι
π᾿ ανθοστεφανωμένος εκατέβη
στ᾿ απριλιάτικο πέλαγο να σμίξει,
σ᾿ ένα φιλί θανάτου, της γης όλης
την άνοιξη, όμοιος ως φαντάζουν
στων Ετρούσκων τους τάφους τα πανώρια
των εφήβων κορμιά που κατεβαίνουν.

(Άγγελος Σικελιανός, «Απολλώνιος Θρήνος» εφημερίς «Ακρόπολις», 15 Απριλίου 1910).

Στις 8 Απριλίου 2010 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απονενοημένη μα και συνάμα ηρωική έξοδο του Περικλή Γιαννόπουλου από την επίγεια ζωή.

Υπήρξε – κατά τον Γρηγόριο Ξενόπουλο – «ο μεγαλείτερος ως τώρα, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικήν ζην.»

Το έργο του ημιτελές. Τα σωζόμενα δεν αποτελούν παρά μόνον την Αγγελία. Όμως, κάθε φράση του Γιαννόπουλου μπορεί να αποτελέσει τίτλο ένος ολόκληρου βιβλίου, μια αγωνιώδης κραυγή, ένα ουρανόμηκες σάλπισμα για την ανάδειξη του απαράμιλλου Ελληνικού Κάλλους….

Δεν υπήρξε άλλοτε τόσο παρεξηγημένη προσωπικότητα όσο εκείνη του Περικλή Γιαννόπουλου. Στο διάβα των ετών, με τις έντονες ιδεολογικές συγκρούσεις και …παρακρούσεις, την παραχάραξη των εννοιών και την ισοπέδωση αρχών και αξιών, τον ευτελισμό των πάντων, και την αποθέωση της μετριότητας, το διορατικό πνεύμα και η αισθητική αντίληψη του Γιαννόπουλου υπήρξαν terra incognita για τους μικρονοϊκούς, αλλά και πεδίο εκμετάλλευσης από φανατικούς ποικίλης προέλευσης.

«Ελληνική Φυλή είσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οι Φραγκικοί Στρατοί και Στόλοι να Σου φυλάν τ᾿ αμπέλια ΣΟΥ».

Απευθυνόμενος «στους ανθρώπους των Ιδεών και των Τεχνών», ο Περικλής Γιαννόπουλος στο έργο του Ἡ Ελληνική Γραμμή» γράφει «Πρέπει να γίνει νοητόν, ότι ο Θεός εβαρύνθη πλέον να επεμβαίνη και να στέλλη αγγέλους εξ ουρανού. Και καιρός να παύσουν τα απελπίσματα και τα αναστενάγματα… Να αρχίση ο αγών….Αγωνισθείτε με αίμα και πυρ… Είναι ηλίθιον να περιμένετε από τα μαρμαρένια σπίτια, τους νεκρούς ανθρώπους, τα Πολυτεχνεία και κάθε τοιαύτα Άσυλα των Πνευματικών Ανιάτων. Σαν ελεύθεροι άνδρες δημιουργήσατε ελεύθερους, ανεξάρτητους πυρήνας…».

Δεν διδαχθήκαμε τίποτε…

Εθνικιστής ο Γιαννόπουλος, με ακροδεξιές αντιλήψεις αξίζει την περιφρόνηση μας, διακηρύσσουν οι εκσυγχρονιστές, οι συμπλεγματικοί αποδομητές (ελλειμματικά άτομα – διότι περί αυτού πρόκειται), όλοι αυτοί ακριβώς που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι. Αυτοί που τώρα κρύβονται στα λαγούμια σαν αρουραίοι.

Όμως, μαζί με τον Γιαννόπουλο, μια χούφτα στοχαστές μάς έδειξαν τον δρόμο, ενώ εμείς παραδέρνουμε στην αγνωσία, την ακρισία και στην πλήρη απόγνωση. Δείτε τί συμβαίνει σήμερα γύρω μας; Άνθρωποι νεκροί, προσωπεία αντί για πρόσωπα, εξουθενωμένα και απελπισμένα όντα, περιθωριοποιημένες υπάρξεις μέσα στην δίνη μιας οικονομικής «κρίσης» που δεν είναι άλλη παρά μια κρίση αξιών.

Το Ελληνικό Πνεύμα έχει τραγικά υποχωρήσει μπροστά στοναγκοσμιοποιημένο πολτό. Έναν πολτό που τον παραγέμισαν με φανταχτερά χρώματα, πλούσια και άφθονα υλικά και μας τον σέρβιραν ως το «μάννα εξ ουρανού». Και τώρα, τι μένει;

Χάσαμε τις όποιες δυνάμεις μας, απομακρυνθήκαμε από τη Φύση, την ολιγάρκεια αναζητώντας την ευτυχία και την ευμάρεια στις τερατουπόλεις, με τις συνεχώς αυξανόμενες τεχνητές ανάγκες… Ο πολυδιαφημισμένος οικονομικός παράδεισος, οι ισχυροί να επιδιώκουν με κάθε αθέμιτο μέσο τον μέγιστο πλουτισμό που όμως παρασύρει και τους οικονομικά αδύνατους σε έναν μάταιο αγώνα χωρίς νικητή.

Καμμιά διέξοδος. Πλήρης αλλοτρίωση. Μόνο μια πίκρα και ένα κενό μένει.

Έσεται ήμαρ…

«Έχω φύγει για τη Θεσσαλία και από ΄κει για ταξείδι άγνωστο και μακρυνό…Μόνον στη Φύσι θα με θυμάστε εμένα.. Και στον ύπνο μου – τι γλυκός και τι δροσερός – θέλω να ξέρω ότι είμαι μόνο με τα μυστικά μόνο με τα ωραία.»

(Οι τελευταίες λέξεις του Περικλή Γιαννόπουλου).

Αντώνης Χ. Λαμπίδης

12 Μαρτίου 2010

.