Ωρα για «Συντακτική Εθνοσυνέλευση»

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του επιχειρούν να διαχειριστούν τη
χρεοκοπία του ελλαδικού κράτους ζητώντας διεθνείς εγγυήσεις για να
συνεχίσει η χώρα να δανείζεται. Οι εγγυήτριες κυβερνήσεις απαιτούν ως
αντιστάθμισμα των εγγυήσεών τους μέτρα περιορισμού της ξέφρενης κρατικής
σπατάλης με την οποία συντηρείται στην Ελλάδα το καθεστώς της
κομματοκρατίας. Και ο κατ’ αυτευφημισμόν «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός
προσφέρει ό,τι πιο παράλογο σε κοινωνική αδικία μέτρο.

Δεν
διανοείται να απαλλάξει το κράτος από τη σωρεία των αυθαίρετα, για
κομματικό ρουσφέτι, διορισμένων. Να απολύσει, έστω για τα μάτια, τις
εκατοντάδες που διορίστηκαν στη Βουλή λίγες μόλις μέρες ή ώρες πριν από
τις τελευταίες εκλογές προκλητικά και αδιάντροπα. Του είναι αδιανόητο να
πολεμήσει την κρατική σπατάλη με θεσμούς και όχι με προσωρινά, γενικά
και άδικα μέτρα: Να συγκροτήσει θεσμούς αδιάβλητης αξιολόγησης της
δημοσιοϋπαλληλίας, να αμείψει τους ικανούς και εργατικούς, να απολύσει
τις μάζες των κηφήνων και ανίκανων. Προτιμάει (το θεωρεί αυτονόητο) να
περικόψει τους μισθούς όλων και όλες τις συντάξεις, προκειμένου να
συντηρήσει το εξωφρενικά υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό κράτος: καίριο
πελατειακό υποστύλωμα της κομματοκρατίας.

Γενικές και αδιάκριτες
περικοπές αποδοχών, εξοντωτική της φτωχολογιάς έμμεση φορολογία,
σπασμωδικά και επιδερμικά πυροσβεστικά μέτρα – δεν διανοείται ο
πρωθυπουργός να θίξει τη θεσμική υποδομή και στοιχείωση της κρατικής
σπατάλης. Δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς θεσμούς ελέγχου και αξιοκρατικής
διαβάθμισης των δημοσίων υπαλλήλων αποκλείεται το κράτος να καταστεί
λειτουργικό, να γίνει παραγωγικός ο ρυθμός ζωής της χώρας. Και αν ο
πρωθυπουργός δεν επαρκεί ή δεν θέλει να το καταλάβει, οι «άτεγκτοι»
εγγυητές του δανεισμού μας δεν αντιλαμβάνονται ότι το πελατειακό κράτος
της ελλαδικής κομματοκρατίας είναι «πίθος των Δαναΐδων»; Οτι κανένας
ποτέ δανεισμός δεν θα μπορέσει να κορέσει την τυφλή απαίτηση του
κομματικοποιημένου Νεοέλληνα να τον πληρώνει το κράτος για να κάθεται;

Δεν
ενδιαφέρεται ο κληρονομικώ χρίσματι πρωθυπουργός να αξιοποιήσει το σοκ
της οικονομικής καταστροφής και την απώλεια αυτεξουσιότητας της χώρας
για να ασφαλίσει τα λαϊκά συμφέροντα, να απαλλάξει τις αδύναμες
κοινωνικές τάξεις από τον αντικοινωνικό σαδισμό των συνδικαλισμένων
συμφερόντων. Να πατάξει τις «πορείες» που νεκρώνουν την αγορά και
ρίχνουν στην ανεργία την υπαλληλία μικροεπιχειρήσεων και καταστημάτων.
Να εφαρμόσει με συνέπεια τις διατάξεις του Συντάγματος για τον
δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλισμό, να κολάσει αμείλικτα τον γκανγκστερικό
εκβιασμό των απεργιών «κοινωνικού κόστους». Να προστατεύσει το λαϊκό
σώμα από τους οργανωμένους υπονομευτές του λαϊκού συμφέροντος που
επιδιώκουν μεθοδικά επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, μήπως και
πετύχουν, οι ψυχανώμαλοι, να φτάσουν στην εξουσία με «επανάσταση του
προλεταριάτου»!

Ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας και οι νεήλυδες
επιτελείς του ασκούν την πολιτική (δηλαδή διαχειρίζονται τη ζωή μας και
τα όνειρα των παιδιών μας) ωσάν να παίζουν πόκερ ή μπριτζ. Η λογική τους
είναι, φανερά, λογική του παίκτη που θέλει να κερδίσει την παρτίδα, όχι
ανθρώπων που πονάνε και μάχονται για κοινωνική αλλαγή, για τίμια
επανίδρυση του διαλυμένου και διεφθαρμένου κράτους, για κοινωνική
δικαιοσύνη και ποιότητα ζωής. Δεν μπορούν να σκεφθούν με τέτοιες
προτεραιότητες. Αν μπορούσαν, θα είχαν πάψει να λένε ψέματα ή θα είχαν
ζητήσει αυθόρμητα συγγνώμη για την πλησμονή της ψευδολογίας ότι
«υπάρχουν χρήματα», ότι κομίζουν «πράσινη ανάπτυξη» και τα όμοια της
παπανδρεϊκής ασύστολης κιβδηλίας.

Η οικονομική χρεοκοπία δεν είναι
τεχνικό, διαχειριστικό πρόβλημα, είναι οργανικό σύμπτωμα κοινωνικής
παρακμής, απώλειας «νοήματος» της συνύπαρξης, της μετοχής σε κοινωνία
σχέσεων, στη χαρά του ανήκειν. Μια συλλογικότητα παρακμάζει όταν ο
άσχετος, α-νόητος βίος εξαναγκάζει σε πληθωρισμό ιδιοτέλειας, σε
παραίτηση από τη δημιουργία, σε χρησιμοθηρική αποκλειστικά εκδοχή της
παραγωγικότητας. Το πραγματικό αίτιο της οικονομικής χρεοκοπίας είναι η
υποβάθμιση των απαιτήσεων για ποιότητα ζωής, η υποκατάσταση της
δημιουργικότητας του ανθρώπου από την ηδονιστική χρησιμοθηρία και την
καταναλωτική βουλιμία, η έκλειψη της άμιλλας.

Ο ανθρωπολογικός
τύπος του «πασόκου» ή του «νεοδημοκράτη» ή του «προοδευτικού αριστερού»
δεν ενδιαφέρεται για το τι θα δημιουργήσει στη ζωή του, αλλά για το πώς
θα βγάλει λεφτά, θα κερδίσει εύκολο χρήμα. Αυτή τη νοο-τροπία εκφράζει
τυπικά ο τάχα και πολιτικός λόγος όλων των συντεχνιών του κομματικού
παλκοσένικου, με αυτή τη «φιλοσοφία» οργανώνουν την παιδεία των Ελλήνων,
τριάντα χρόνια τώρα, οι συμπλεγματικοί «εκσυγχρονιστές» των κομμάτων
εξουσίας, αυτούς τους στόχους της εγωκεντρικής καταναλωτικής λαγνείας
και του ακοινώνητου απαιτητή «δικαιωμάτων» καλλιεργούν οι έμποροι της
τηλεοπτικής αποχαύνωσης.

Οι συντεχνίες όλες του κομματικού
φάσματος είναι μέρος του προβλήματος, οι βασικοί συντελεστές του
προβλήματος που βιώνει ο τόπος, γι’ αυτό και μοιάζει λογικά και
πραγματικά αδύνατο να οδηγήσουν σε λύση, σε πραγματικό ξεπέρασμα της
χρεοκοπίας. Θα συνεχίσουν να παζαρεύουν δάνεια, να υποδουλώνουν τη χώρα
στους εγγυητές των δανείων, εξ ορισμού ανίκανοι να εμπνεύσουν στον λαό
κίνητρα και στόχους παραγωγικότητας, ζωτικά αναπληρώματα των
καταναλωτικών υστερήσεων.

Με άλλα λόγια: Είναι παράλογο και
αντιφατικό να περιμένουμε από τα κόμματα την ανάκαμψη της οικονομίας,
την επανίδρυση του κράτους, την ανασύνταξη της ελληνικής κοινωνίας.
Εχουμε αναρίθμητα τεκμήρια, αναμφίβολες αποδείξεις, ότι δεν μπορούν να
το κάνουν. Τα υπάρχοντα κόμματα έχουν ιστορικά τελειώσει, το πολιτικό
προσωπικό της χώρας είναι οριστικά φθαρμένο, ντροπιαστικά εκφαυλισμένο,
γελοιωδώς ανίκανο, εγκληματικά ένοχο. Η χώρα χρειάζεται μεταπολίτευση,
εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, καινούργιο εξ υπαρχής Σύνταγμα.

Η
καταστροφή που μόλις αρχίζουμε να βιώνουμε, νομοτελειακά επερχόμενη,
είναι και η μεγάλη μας, μάλλον τελευταία, ιστορική ευκαιρία. Στον κοινής
αποδοχής (πλην κρετινοειδών «Λακεδαιμονίων») Πρόεδρο της Δημοκρατίας
Κάρολο Παπούλια επιφύλαξε η Ιστορία το προνόμιο και την ευθύνη να
σαρκώσει σε πράξη την ευκαιρία: Με σοβαρή προεργασία ανιδιοτελών
συνταγματολόγων να συγκροτήσει κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων
που θα αντιμετωπίσει με κοινωνικά κριτήρια την οικονομική χρεοκοπία, θα
συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση, θα δώσει στη χώρα καινούργιο
Σύνταγμα.

Ενας καταστατικός χάρτης καταγωγικά ανυπότακτος στην
κομματικά διεφθαρμένη μερίδα της ελλαδικής κοινωνίας μπορεί να γίνει
καταλύτης για ελπιδοφόρο κοινωνικό μετασχηματισμό.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/05/2010_400376

.