Δημοσιευμένο στο Ρεσάλτο, τεύχος-4, Μάρτιος 2006
Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς.
Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ’ ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ’ ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο.
Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη.
Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου.
Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.
Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.
Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απʼ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα.
Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας. Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο.
Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της.
Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της• επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ’ ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1.
Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.
Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.
Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) -ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός- προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ’ αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.
Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του ’60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι’ αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.
Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας.
Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ• και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.
Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σʼ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού.
Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν.
Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.
Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.
Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλ¬μάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.
Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και, της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας.
Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τί γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυ¬γιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
Σημειώσεις:
1. Βλ. σχετικά άρθρα μας «Η νήσος της εκκοσμικεύσεως» στο συλλογικό έργο «Εκκλησία και εκκοσμίκευση», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2003, σσ. 11-25.
2. Βλ. για περισσότερα στο βιβλίο μας «Οικουμενισμός, Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή», εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 9 κ.ε.
3. Βλ. προαναφερθέν βιβλίο μας σ.35
Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4586.
15 comments
Αν και το κείμενο έχει ορισμένα σημεία άκρως ενδιαφέροντα, υπάρχουνε ωστόσο κάποιες αντιφάσεις οι οποίες οφείλουνε να επισημανθούνε.
Η πρόθεση να γεμίσουνε οι Εκκλησίες και όχι να μείνουνε άδειες, ακριβώς με αυτόν τον ποσοτικό και όχι ποιοτικό προσανατολισμό, δεν αποτελεί εφεύρεση της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η κρατικοποίηση του Χριστιανισμού επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (έφθανε να δηλώνεις Χριστιανός για να είσαι), το βάπτισμα των πιστών από νηπιακή ηλικία, η συνειδητή ενορχήστρωση του Χριστιανισμού στον εθνικό αγώνα (Ελληνορθόδοξος, Σερβοορθόδοξος, Ρωσοορθόδοξος, βουλγαρική εξαρχεία κ.ο.κ.), ο κατηχητικός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία (αντί τα παιδιά να ασχοληθούνε με την Πατερική Θεολογία σε βάθος μάθαιναν απέξω το Πάτερ Ημών με αποτέλεσμα η σημερινή νεολαία να είναι επιρρεπής σε ο,τιδήποτε αναφέρεται έστω και επιφανειακά στις πνευματικές της ανησυχίες) ήτανε βολικοί συμβιβασμοί του πολίτικου και τοπικού κλήρου με την εκάστοτε επικρατούσα τάξη (πολιτικών) πραγμάτων.
Η πεποίθηση του συγγραφέα ότι ο Χριστιανισμός υποστηρίζει την εθνική ταυτότητα σεβόμενος των άνθρωπο, ελέγχεται καταρχήν από τον όρο “Ρωμιοσύνη” γιατί είναι ολοφάνερο, ότι όσοι υποστηρίζουνε την προσέγγιση αυτοί καταλήγουνε νομοτελειακά στην διαπίστωση ότι Ελληνισμός είναι Πολιτισμός “και τίποτε άλλο”. Η συμμετοχή σε έναν πολιτισμό δεν αποτελεί όμως σε καμία περίπτωση τεκμήριο εθνικής ταυτότητας, όπως δείχνουνε και τα παραδείγματα μή Ελλήνων βυζαντινών αυτοκρατόρων, στρατηγών και προπαντώς θρησκευτικών ποιμένων και θεολόγων. Συνεπώς η Οικουμενικότητα οποιασδήποτε μορφής, η οποία έχει ως προϋπόθεση την απώλεια της εθνικής πολιτικής και άρα πολισμικής ανεξαρτησίας, δεν μπορεί να αποτελεί σύμμαχο της εθνικής ταυτότητας. Ή η εθνική ταυτότητα θα αλλοιώσει τον Χριστιανισμό, ή ο Χριστιανισμός θα καταλύσει την εθνική ταυτότητα.
Η εθνική αντίσταση επομένως δεν μπορεί να οργανωθεί σε μοναστήρια και ενορίες, τουλάχιστο όχι χωρίς να αλλοιωθεί ο Χριστιανισμός, δεχόμενος έτσι ίσως την χαριστική βολή, αλλά μόνο στην αγορά, στο σχολείο και στην κάλπη!
Σημαντικό άρθρο, ως προς την αναγνώριση των δυνάμεων που κινούν σήμερα την ιστορική πραγματικότητα και διαμορφώνουν το χαρακτήρα της ζωής μας.
Καλό για εκείνους που θέλουν να έχουν σχέση με την Πολιτική, αλλά και για εκείνους που θέλουν να πιστεύουν ότι ο ρόλος των θεολόγων (μελετητών -ερευνητών) είναι η μεταφυσική/ μεταθανάτια ζωή!
“Η εθνική αντίσταση επομένως δεν μπορεί να οργανωθεί σε μοναστήρια και ενορίες, τουλάχιστο όχι χωρίς να αλλοιωθεί ο Χριστιανισμός, δεχόμενος έτσι ίσως την χαριστική βολή, αλλά μόνο στην αγορά, στο σχολείο και στην κάλπη!”
Αγαπητέ imago ήδη η μόνη οργανωμένη αντίσταση του ελληνισμού είναι πλέον στα μοναστήρια, σε κάποιες ενορίες και στις οικογένειες που ζούνε εκκλησιαστική ζωή. Η αντίσταση αυτή φυσικά και δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα του Χριστανισμού αλλά τον τονώνει όπως σε κάθε δύσκολη στιγμή του γένους. Ο Χριστιανισμός (Ορθοδοξία) έχει μεν οικουμενικό χαρακτήρα, όχι όμως τον ισοπεδωτικό της νέας τάξης.
Η κάλπη, η αγορά (τηλεόραση) και το σχολείο φαίνεται ήδη πού μας οδηγήσανε αφού είναι πλήρως ελεγχόμενα μέσα της νέας τάξης. Μπορούμε βέβαια να αγωνισθούμε και εκεί, τα αποτελέσματα όμως νομίζω ότι θα είναι πενιχρά εάν δεν προηγηθεί η σφυρηλάτηση των χαρακτήρων μας μέσα στην εκκλησιαστική ζωή. Μακρυγιάννηδες και Πατροκοσμάδες ανέδειξε η εκκλησιαστική ζωή και όχι οι κάλπες και τα δημόσια σχολεία.
Συμφωνώ απόλυτα με την κατάληξη του άρθρου.
“η μόνη οργανωμένη αντίσταση του ελληνισμού είναι πλέον στα μοναστήρια, σε κάποιες ενορίες και στις οικογένειες που ζούνε εκκλησιαστική ζωή”
Αυτό δεν είναι αντίσταση, είναι φυγή. Όποιος θέλει να αντισταθεί στην αλλοτρίωση της νέας εποχής θα πρέπει να δώση τη μάχη εκεί που χτυπάει κατά κύριο λόγο ο εχθρός, δηλαδή στα σχολεία, στην κάλπη και στην “αγορά” όπως ακριβώς αναφέρει ο imago.
Ο Χριστιανισμός είναι πανανθώπινο μήνυμα και δεν απευθύνεται σε ένα έθνος με την λογική του “περιούσιου λαού”. Όμως απο την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι συμβάλλει σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας του ελληνικού έθνους (χωρίς βέβαια να ταυτίζεται). Σε μια εποχή που ο ελληνισμός βάλλεται (η απλώς βλέπει να καταρρέουν οι φαντασιώσεις του) είναι σωστό να στρέφεται στις πλέον ανθεκτικές και διαχρονικές αξίες του, αυτές δηλαδή που εκφράζονται μέσω της Χριστιανικής Ορθόδοξης Πίστης.
Φυγή ονομάζουν τον ορθόδοξο μοναχισμό οι άσχετοι με την ορθοδοξία και οι παλαιοί οργανωσιακοί. Τον χαρακτηρισμό αυτόν έδινε και ο γράφων το 1976 σε έκθεση ιδεών στην 1η λυκείου, ως παντελώς απόμακρος και άσχετος με την εκκλησία και το βίωμα της ορθοδοξίας.
Δυστυχώς όμως ο Όθωνας το είχε καταλάβει αμέσως, ότι τα ορθόδοξα μοναστήρια ήταν τα προπύργια της αντίστασης του ελληνισμού και γιαυτό τα πολέμησε λυσσωδώς. Τώρα εμείς μετά από αιώνες ‘διασκοτισμού’, δεν μπορούμε να εννοήσουμε, ούτε αυτά που εννόησαν οι ‘πεφωτισμενοι’ Βαυαροί για τον ορθόδοξο μοναχισμό προ πολλών δεκαετιών.
φίλτατε ΑΦ,
συμφωνώ όσον αφορά την σημασία του ορθόδοξου μοναχισμού. Εδώ όμως δεν κρίνεται η Πίστη μας, αλλά οι πολιτικές μας πεποιθήσεις. Όταν είσαι πολίτης οφείλεις να μετέχεις ενεργά. Οι διαρκείς προσευχές είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον Θεό, όχι με τους συμπολίτες, τους πολιτικούς και τις παρατάξεις.
Αγαπητέ imago, δεν νομίζω ότι η εκκλησιαστική ζωή εμποδίζει τον πιστό να μετέχει ενεργά στα κοινά, ούτε η ιδιότητα του πιστού αναιρεί την ιδιότητα του πολίτη. Και νομίζω επιπλέον ότι ο πιστός μπορεί να είναι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένος πολίτης, με παραδείγματα τους ήρωες της τουρκοκρατίας και της απελευθέρωσης που αναφέρει ο συγγραφέας του άρθρου. Απλά και μόνον να σου αναφέρω ότι ο σπουδαίος στρατηγός Μακρυγιάννης έκανε 1.300 ή περισσότερες μετάνοιες ημερησίως και σε εξαιρετικές περιπτώσεις 3300 ημερησίως:
«Εἶπα, τὴν Μεγάλη Τετράδη καὶ Μεγάλη Παρασκευή, νὰ κάμω αὐτὲς τὶς δύο μέρες ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες τρακόσες (3300) μετάνοιες τὸ μερόνυχτον… Ἄλλο τίποτας δὲν ἔχω νὰ εὐκαριστήσω (τὸν Θεό), μόνον καὶ μόνον τὴν ἁμαρτωλή μου προσευκή, αὐγὴ καὶ βράδυ ἀπὸ χίλιες τρακόσες (1300) μετάνοιες καὶ ἑκατὸ (100) μὲ τὸ κομπολόγι, καὶ ὅ,τι μπορέσω ὅταν θὰ πάγω εἰς τὴν δουλειά μου καὶ ὅταν γυρίσω ὀπίσου, νὰ τὸν εὐκαριστήσω ὁ ἁμαρτωλός» (Στρ. Μακρυγιάννη, Οράματα και Θάματα, ΜΙΕΤ 1985, σελ. 166-167).
Η ΕΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ,ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΕΦΟΔΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ,ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ,ΙΕΡΑΡΧΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ,ΕΙΤΕ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΙΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΡΙΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
ΤΟ ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ Η ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗ,ΝΑ ΜΙΛΗΣΗ Η ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΗ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ.
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ,ΑΝ ΔΙΑΣΩΘΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΜΕ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΣ.
“ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ,ΑΝ ΔΙΑΣΩΘΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΜΕ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΣ.”
δηλαδή αχρείαστες είναι οι συλλογικότητες;
@imago
ΟΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΕΣ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΑΣΩΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΩΣ ΤΕΤΟΙΕΣ.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΩΖΟΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΚΚΕ”ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ Ν’ΑΛΛΑΞΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ”,ΜΑΛΛΟΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΝΑΠΟΔΑ”ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ Ν’ΑΛΛΑΞΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ”.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,ΜΑΛΛΟΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ?
Η ”ΠΑΤΡΙΔΑ”,ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ,Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΔΕΔΕΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ,ΤΟ”ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ ΚΑΙ ΟΜΜΑΙΜΟΝ”?ΜΑΛΛΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ ,ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΑΣ,ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΜΑΣ,ΤΩΝ ΟΜΟΓΝΩΜΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΨΥΧΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ,ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΜΑΣ,Η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ.ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ,Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ,Η ΑΓΟΡΑ,ΣΤΗΝΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΠΈΞΩ.
φίλτατε, έχω την εντύπωση ότι κάπως μπερδεμένα μας τα λες.
Το ζήτημα της Πίστης είναι το ένα θέμα, η πολιτική το άλλο.
Δεν μπορεί περί του τελευταίου να λες, ότι η συλλογικότητα δεν διασώζει τον άνθρωπο και αμέσως μετά να διαμαρτύρεσαι για την κατάσταση της συλλοιγκής μας ταυτότητας.
Δεν μπορεί επιτέλους κάθε συζήτηση σε αυτόν τον τόπο να αρχίζει και να τελειώνει με την διαπίστωση “το μόνο το οποίο μετράει είναι η Πίστη”!
@IMAGO
Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ,ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ,Η ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.
ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΦΟΔΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΟΥ,ΕΝΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΓΓΥΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ,ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.ΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ.
Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ,ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΗΘΟΣ,ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤ’ΟΥΣΙΑΝ ΗΘΙΚΗ ΒΑΣΗ.
ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ[ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ],ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΙΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ,ΑΛΛΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΠΡΑΞΗ ΕΧΕΙ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ.
ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΟ ΠΩΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ ΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΗ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ. ΤΟ ΜΟΤΟ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ”ΗΘΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ”.
ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΑΣΤΗΣΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ?
εάν ο Χριστιανισμός έχει σχέση με ήθος τότε κρίνεται όπως και ο,τιδήποτε πολιτικό από το αποτέλεσμα.
Δύο χιλιάδες χρόνια Ορθοδοξία στην Ελλάδα και βλέπουμε τα αποτελέσματα στην πολιτική μας εξέλιξη.
@ΙMAGO
ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ,ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ,ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟΨΕΩΝ.
μιά και το θυμήθηκα!
αυτή η ιστορία με το επίθετο “πολιτικός” και κυρίως με τη μορφή του “πολιτική” έφθασε να σημαίνει οτιδήποτε και τελικώς τίποτα.
εκτός από το ότι γεμίζει το στόμα.