Εκπομπή Ανιχνεύσεις: Αχμέτ Νταβούτογλου

Το δόγμα Νταβούτογλου έχει και τα τρωτά του.Η ναζιστική Γερμανία υποχρεώνει τους ηγέτες
της να υιοθετούν σκληρή πολιτική στους μειονοτικούς πληθυσμούς που διοικεί.Σε μιά de facto πολυεθνική Τουρκία η άσκηση μιάς ανάλογης εσωτερικής πολιτικής θα φέρει την
αντίδραση Αρμενίων και Κούρδων.
Η ελληνική διπλωματία εαν χρησιμοποιήσει ευέλικτη τακτική θα χρησιμοποιήσει την απειλή
των πληθυσμών της Ανατολίας για να αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα σε Δυτ.Θράκη
και Αιγαίο και να μπορέσει να ασχοληθεί με την ανάπτυξη της παραγωγής και του πολιτισμού.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης

Θα μπορούσε κάποιος να πει μιλώντας σε με στρατιωτική ορολογία ότι έχουμε (από το 2001) το «Σχέδιο Επιχειρήσεων» της ΤΕΠ. Παρόλα αυτά αν κρίνουμε την αντίστοιχη δική μας υψηλή στρατηγική (Ελλάδας και Κύπρου) και τα αποτελέσματα της, είτε δεν το λάβαμε υπόψη είτε δεν πιστέψαμε ότι o «μοναχικός λύκος» θα έφτανε σήμερα να έχει θέση, λόγο και ρόλο σε όλες τις περιφερειακές εξελίξεις στην ευρύτερη ΜΑ και όχι μόνο. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Οι βλέψεις και οράματα του Τούρκου ΥΠΕΞ έχουν κατακριθεί τόσο στο εξωτερικό όσο και στον Ελληνικό χώρο. Η πραγματικότητα όμως και τα γεγονότα που παρακολουθούμε κρίνοντας τα όχι με εθνικό φακό και συναισθηματισμούς, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μέχρι τώρα πετυχαίνει αρκετούς από τους στόχους τους οποίους θέτει. Έχει φυσικά και αποτυχίες αλλά δεν συνεχίζει να προσπαθεί προς τη κατεύθυνση της υλοποίησης της στρατηγικής που έχει σχεδιάσει.

Κάνει αυτό κατά την κρίση του προτάσσει το συμφέρον της Χώρας του. Έχει όραμα, έχει καθορίσει την υψηλή στρατηγική της Χώρας την οποία υπηρετεί και έχει θέσει σε λειτουργία όλους τους διαθέσιμους μηχανισμούς για να το επιτύχει.

Οι απόψεις που καταγράφει στο βιβλίο του και οι αναλύσεις που κάνει δεν είναι θεωρητικές αλλά επίσημες θέσεις της ΤΕΠ και επαναλαμβάνονται σε κάθε ευκαιρία τόσο από τον ίδιο όσο και από τους άλλους δύο (Ερντογάν και Γκιούλ) που αποτελούν την ισλαμική τριανδία που ηγείται της Τουρκίας σήμερα.

Θα αναφερθώ μόνον σε ένα σημείο του βιβλίου του (Ελληνική έκδοση) που αναφέρει: «…η σχέση μεταξύ Ασίας και Ευρώπης μοιάζει στη σχέση τόξου-βέλους. Όσο περισσότερο τεντωθεί το τόξο με τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα θα εκτοξευτεί το βέλος προς τα εμπρός. Γι΄ αυτό το λόγο το Σελτζουκικό κράτος που σφυρηλάτησε τη κυριαρχία του στη Περσία προχώρησε με την ταχύτητα ενός βέλους στη Μικρά Ασία. Η προέλαση των Οθωμανών προς την κατεύθυνση της Ευρώπης οι οποίοι έχοντας πετύχει την ενότητα του Μικρασιατικού χώρου τέντωσαν το ασιατικό τόξο με αδύνἂτον να εμποδιστεί ταχύτητα» (σελ 836).

Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση για το αν η αναφορά αυτή παρομοιάζει με τις πρόσφατες ενέργειες της Τουρκίας στα ανατολικά σύνορα της όπου έχει ενισχύσει τις υπάρχουσες και αποκαταστήσει τις προβληματικές σχέσεις που είχε με τους περισσότερους από τους δρώντες στη περιφέρεια της (Συρία, Ιράκ, Ιράν) καθώς και τη Ρωσία. Η μοναδική χώρα με την οποία έχουν επιδεινωθεί οι σχέσεις αποτελεί το Ισραήλ και αυτό όχι τυχαία αφού μόνο έτσι θα μπορέσει να προσεγγίσει τους υπόλοιπους και παράλληλα να παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος του Μουσουλμανικού Κόσμου.

Αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα ότι όλες οι παραπάνω ξεκάθαρες απόψεις, θέσεις, και πλαίσιο πολιτικής που καθορίζει ο ΤΥΠΕΞ δεν μπορούν να αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για αλλαγή πολιτικής της Τουρκίας έναντι των Ελληνικών Εθνικών συμφερόντων, όπως οι πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου πιστεύουν και ελπίζουν.

Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς; Θα συνεχίσουμε την πολιτική κατευνασμού;