Η χρεωκοπία της Ελλάδας και η έλευση του μηχανισμού της Τρόϊκας οδήγησαν αναγκαστικά σε αποκάλυψη πληθώρας στατιστικών στοιχείων σχετικά με το εύρος, την δομή και την ποιότητα του δημόσιου τομέα. Σήμερα διαθέτουμε πληρέστερη εικόνα, και επομένως μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι η δομή της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και συνολικά του κράτους της Μεταπολίτευσης παρουσιάζει τεράστιες ομοιότητες με το σοβιετικό μοντέλο, και μάλιστα αυτό της ύστερης περιόδου του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Ποιά είναι τα στοιχεία σοβιετικού χαρακτήρα του κράτους της Μεταπολίτευσης;
1.Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία).Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας(περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ),αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το εύρος αυτό δεν εξυπηρετεί απολύτως καμμία λειτουργική ανάγκη και στην ουσία αποτελεί έναν σοβιετικού τύπου κρατικό τομέα. Σ’αυτόν κυριαρχεί ο ανθρωπολογικός τύπος του αυταρχικού έναντι του πολίτη, προστατευόμενου από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ανεύθυνου, αντιπαραγωγικού, αναποτελεσματικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου, αλλά και μη λογοδοτούντος και μη απολύσιμου δημοσίου υπαλλήλου. Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας επισημάνθηκε από όλους τους αναλυτές του σοβιετικού φαινομένου ως κύριο συστατικό του, που τελικώς κατίσχυσε των σοβιέτ, του «κόκκινου στρατού» και των άλλων μηχανισμών της πρωτογενούς σοβιετικής εξουσίας. Στην Ελλάδα,ο τεράστιος κρατικός τομέας ναι μεν προέκυψε από την πελατειακή και λαϊκιστική δομή των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, αλλά δεν συνάντησε κάποια σοβαρή πολιτική ή ιδεολογική αντίσταση, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία. Και πάντως το αποτέλεσμα ήταν μία δομή προσεγγίζουσα το σοβιετικό μοντέλο κράτους.
2.Η ύπαρξη σοβιετικού τύπου νομενκλατούρας, δηλαδή στρατιάς προνομιούχων κομματικών στελεχών(στις ΔΕΚΟ, αλλά και άλλων διεσπαρμένων σε όλον τον δημόσιο τομέα),με μισθούς διπλάσιους ή τριπλάσιους από αυτούς των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων και πολλαπλάσιων αυτών του ιδιωτικού τομέα (βλ. ακριβή μεγέθη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10-12-2010). Η μισθολογική συντριβή του ιδιωτικού τομέα μπροστά στις μυθώδεις αμοιβές της νομενκλατούρας αποτελεί στοιχείο σοβιετικής αντίληψης και δομής.
3.Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, που δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την πλειοψηφία των εργαζομένων, και διευθύνεται από κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη, τα οποία ελέγχονται πλήρως από τους κομματικούς μηχανισμούς και μετά από πολυετή πορεία κομματικής αφοσίωσης αμείβονται με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα. Δεν υπάρχει καμμία ουσιώδης διαφορά από το σοβιετικό συνδικαλιστικό σύστημα, ελεγχόμενο από το κράτος και το κόμμα.
4.Η ολιγαρχική δομή διακυβέρνησης και η ύπαρξη στην πραγματικότητα ενός ενιαίου κομματικού οργανισμού, με αυτοαναφορικότητα, ελεγχόμενη κλειστή αναπαραγωγή με νεποτιστικά και ευνοιοκρατικά κριτήρια,υψηλό βαθμό διαφθοράς και ταυτόχρονα διοικητική αναποτελεσματικότητα. Η ύπαρξη διαφορετικών κομμάτων και οι ρητορικού επιπέδου διαφωνίες μεταξύ τους στην Μεταπολίτευση δημιουργούν επίφαση δημοκρατικού ανταγωνισμού και πολιτικού πλουραλισμού, ενώ στην πραγματικότητα τα στελέχη των κομμάτων αυτών συνεργάζονται στενά σε πελατειακό και επαγγελματικό επίπεδο (π.χ. ψηφίζουν πάντοτε από κοινού τις μισθολογικές τους αυξήσεις και όλα τα προνόμιά τους, καθώς και την ποινική τους ασυλία). Επίσης μοιράζονται τις ίδιες ακριβώς πελατειακές και διαχειριστικές πρακτικές, και ακολουθούν κοινά ήθη στην σχέση τους με τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Αλλά και τα μικρά κόμματα παίζουν ρόλο απολύτως παραπληρωματικό στον δικομματικό άξονα εξουσίας, συμμετέχουν στα προνόμια και λειτουργούν ως άλλοθι. Υπάρχει δε και «καταμερισμός εργασίας», π.χ. μικρά κόμματα που λειτουργούν ως ψηφοδόχοι των δυσαρεστημένων από τα κόμματα εξουσίας, άλλα που επωμίζονται τον ιδεολογικό έλεγχο των πανεπιστημίων ή των αντιεξουσιαστικών-αναρχικών ομάδων κλπ. Αυτή η δομή δεν διαφέρει παρά μόνον επιφανειακά από το σοβιετικό πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε ενσωματώσει σε μία μονολιθική δομή εξουσίας όλες τις τάσεις και τις αντίθετές τους.
Την διαφύλαξη του μονοπωλίου της εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος το κράτος της Μεταπολίτευσης εμπιστεύθηκε σε εκλογικούς νόμους και εκλογικούς μηχανισμούς που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση και αποκλείουν κάθε περίπτωση ανάδειξης αντισυστημικών πολιτικών κινήσεων και προσωπικοτήτων.
5.Η απουσία διαχωρισμού των εξουσιών, κεντρικό χαρακτηριστικό του σοβιετικού συστήματος και βασική διαφορά του από τα δυτικά κράτη. Το κομματικό σύστημα επηρεάζει όλους τους επίσημους θεσμούς, την δικαιοσύνη μέσω του διορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων, την βουλή μέσω της κομματικής πειθαρχίας, αλλά και τους ανεπίσημους, όπως τα ΜΜΕ, ιδίως τα πιο ευπαθή, τα οποία επηρεάζει με κρατικές διαφημίσεις ή με άλλους αθέμιτους τρόπους.
6.Τα πανεπιστήμια της Μεταπολίτευσης δεν είναι ανεξάρτητοι οργανισμοί, όπως στην Ευρώπη, αλλά προέκταση του πολιτικού συστήματος. Στελεχώνονται με κομματικά στελέχη, αποκλείουν πρόσωπα μη ελεγχόμενα, αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία και αποτελούν φυτώρια κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών και γραφειοκρατών κακής ποιότητας, διαμορφώνοντας το ανάλογο ιδεολογικό και ηθικό κλίμα. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει απολύτως καμμία διαφορά με το σοβιετικό μοντέλο ανώτατης εκπαίδευσης. Υπάρχει όμως μία βασική διαφορά: ότι στα κομμουνιστικά πανεπιστήμια το «άσυλο», η βία και οι εμπρησμοί, οι ξυλοδαρμοί καθηγητών, η σταθερά επαναλαμβανόμενη καταστροφή της υποδομής, η πλήρης απουσία ιεραρχίας, ήταν αδιανόητα. Υπήρχε πειθαρχία και σκληρή μελέτη. Η αναπαραγωγή της σοβιετικής κυρίαρχης ιδεολογίας γινόταν στα πλαίσια κάποιας τυπικής τουλάχιστον ευρυθμίας και στοιχειώδους ακαδημαϊκής σοβαρότητας. Αυτή η ουσιώδης διαφορά οφείλεται στον πειθαρχημένο χαρακτήρα του ρωσσικού λαού και στον σεβασμό που επιδεικνύει προς την επιστήμη.
7.Η ποινικοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας αποτελεί κοινό σημείο του σοβιετικού με το ελληνικό μεταπολιτευτικό μοντέλο. Με την λεπτή διαφορά ότι στην Ελλάδα η επιχειρηματικότητα δεν αποτελεί απλώς αντικείμενο ιδεολογικής απέχθειας (ενάντια στα αφεντικά, τον ιμπεριαλισμό και τα εγχώρια όργανά του, τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό κλπ.).Αλλά συνοδεύεται και από χλεύη έναντι των κορόϊδων που εργάζονται σκληρά και προκόβουν στον ανταγωνιστικό κόσμο της ελεύθερης αγοράς, ενώ θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν και να σιτίζονται σε κάποιο κρατικό πρυτανείο καλλιεργώντας τις κατάλληλες διασυνδέσεις(και βεβαίως με τις απαιτούμενες αντιπαροχές και δεσμεύσεις υποτέλειας). Αλλά και ο συρρικνωμένος και προβληματικός ιδιωτικός τομέας της Ελληνικής οικονομίας βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης-ομηρείας από το κράτος, μέσω των μηχανισμών της γραφειοκρατίας-διαφθοράς, των κρατικών προμηθειών, της μη πληρωμής των κρατικών προμηθευτών κλπ. Στην ουσία η ιδιωτική οικονομία περνάει από το κράτος-πολιτικό σύστημα-κομματικό σύστημα-κομματικό συνδικαλισμό.
8.Η ιδεολογική κυριαρχία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, σε διάφορες παραλλαγές, που λειτούργησε σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης ως πραγματική επίσημη ιδεολογία. Όχι μόνον η πληθώρα μαρξιστικών ή μαρξιστογενών κομμάτων, γκρουπούσκουλων και παρεών αναπαρήγαγε μία μαρξιστική vulgata, αλλά και τα λεγόμενα αστικοφιλελεύθερα κόμματα διακατέχονταν από τον τρόμο των ίδιων τους των θέσεων και λειτουργούσαν σε ιδεολογικό επίπεδο απολογητικά έναντι της μαρξιστικής ρητορικής.
9.Τα γκουλάγκ συνιστούν ασφαλώς μία σοβαρή διαφορά ανάμεσα στο κράτος της Μεταπολίτευσης και την Σοβιετική Ένωση. Χωρίς να υπάρχουν κυριολεκτικά τα γκουλάγκ, οι εξουσιαστές της Μεταπολίτευσης εφηύραν έναν άλλον τρόπο εξουδετέρωσης των αντισυστημικών στοιχείων (διανοουμένων, πολιτικών, επιστημόνων, ηθικών στοιχείων κλπ.): αυτό που ο Χριστιανισμός αποκαλεί, με άλλη έννοια βέβαια, εγκόσμια εξορία. Οι αντιφρονούντες της Μεταπολίτευσης μπορούσαν να εκφράζονται ελεύθερα, να γράφουν ελεύθερα, να οργανώνονται ελεύθερα. Αλλά η δραστηριότητά τους περιβαλλόταν από μία υγιειονομική ζώνη σιωπής, με ολοκληρωτικό αποκλεισμό τους από τα συστημικά (κρατικά και διαπλεκόμενα ιδιωτικά) ΜΜΕ, τα κρατικά πανεπιστήμια, τον δημόσιο βίο γενικώτερα, ώστε η φωνή τους να εκπέμπεται σε κενό. Ταυτόχρονα,οι αντιφρονούντες λοιδωρούνταν ως γραφικοί, αντικοινωνικοί,μη συνεργάσιμοι, ακραίοι, εθνικιστές, ουτοπιστές κλπ. (βλ. το πρόσφατο βιβλίο μου ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2010). Έτσι το κράτος της Μεταπολίτευσης απέφυγε την θυματοποίηση και ηρωοποίηση των θυμάτων των γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την μομφή του ολοκληρωτισμού.
10. Υπάρχουν πολλές αιτίες της χρεωκοπίας του κράτους της Μεταπολίτευσης. Η αποτυχία εγκαθίδρυσης σύγχρονου κράτους και κοινωνίας ευρωπαϊκού τύπου έχει σχέση ασφαλώς με τα κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας, που εγκλώβισε τον Ελληνισμό σε μία δομή ασιατικού δεσποτισμού και την απέκοψε από την Αναγέννηση(η οποία είχε ήδη αρχίσει να συντελείται στο Ύστερο Βυζάντιο),τον Διαφωτισμό και την Βιομηχανική Επανάσταση. Επίσης σχετίζεται με το πελατειακό σύστημα, τις δομές υπανάπτυξης και την νοσηρή και εν πολλοίς εκούσια(διότι ήταν πιο εύκολο άλλοι να μας τρέφουν και να μας προστατεύουν από το να αναλάβουμε τις ευθύνες μας….) εξάρτηση του νεοελληνικού κράτους από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Όπως επίσης σχετίζεται με τις αποτυχία των μεταπολεμικών κυβερνήσεων να εκσυγχρονίσουν την χώρα. Υπάρχει όμως και μία πιο πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ερμηνεία, συμπληρωματική των προηγουμένων: η ιδεολογική επίδραση του μαρξισμού σε μεγάλο μέρος της ιθύνουσας τάξης.
Ήδη από την εποχή του στρατάρχη Παπάγου και της καραμανλικής ΕΡΕ, οι σημαντικώτεροι εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της μεταπολεμικής Δεξιάς προέρχονταν από το ΚΚΕ ή άλλα ακροαριστερά-τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα του Μεσοπολέμου (Σάββας Κωνσταντόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς, Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου κλπ.). Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών χρησιμοποίησε επίσης πρώην κομμουνιστές σε υπουργικά αξιώματα.
Κατά την Μεταπολίτευση, όπως έχει αποδείξει ο Χρήστος Πασαλάρης σε σχετική μελέτη του («Oι βαρώνοι των MEDIA- χθεσινοί και σημερινοί», εκδόσεις Λιβάνη) ,οι σημαντικώτεροι εκδότες είχαν υπάρξει στην νεότητά τους μέλη του ΕΑΜ ή του ΚΚΕ. Η γενιά του Πολυτεχνείου, το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός, ο κόσμος των media, το πανεπιστημιακό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης συγκροτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από πρόσωπα που είχαν υπάρξει μέλη του ΚΚΕ, του ΚΚΕ εσωτερικού ή άλλων αριστερών οργανώσεων. Η κοινωνικοποίησή τους και η πολιτικοποίησή τους εξελίχθηκε στο πλαίσιο της νεανικής τους στράτευσης σε οργανώσεις που υμνούσαν τον Λένιν, τον Στάλιν, την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Φιντέλ Κάστρο κλπ. Ακόμη και αυτοί που εξελίχθηκαν στους πιό διεφθαρμένους και αυταρχικούς εξουσιαστές της Μεταπολίτευσης, που μετεστράφησαν στην πράξη σε ταγούς του ληστρικού, ολιγαρχικού ψευδοκαπιταλισμού τριτοκοσμοικού τύπου, διατηρούσαν την ιδεολογική επίφαση του μαρξισμού, για να εξαπατούν τις μάζες και ίσως και τον εαυτό τους.
Κορυφαίο σημείο αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας του μαρξισμού υπήρξε η δικαίωση της κομμουνιστικής ανταρσίας της περιόδου 1944-1949.Τα ξερονήσια, η εξορία, οι φυλακές, το αντάρτικο κατέστησαν τίτλος τιμής. Η απόπειρα δηλαδή να επιβληθεί στην Ελλάδα διά της βίας, από μία οπλισμένη μειοψηφία ελεγχόμενη από την Σοβιετική Ένωση, κομμουνιστική δικτατορία, υμνήθηκε, οι ηγέτες της ανταρσίας αγιοποιήθηκαν, δημιουργήθηκε μαρτυρολόγιο θυμάτων της αστικής καταστολής, συγγράφηκαν αγιογραφικές βιογραφίες και επιστημονικοφανείς μελέτες, και φυσικά εξοβελίσθηκε κάθε αντίθετη φωνή ως αντιδραστική, φασιστική κλπ. Οι μη μαρξιστές λειτουργούσαν απολογητικά και αμυντικά έναντι του μαρξισμού. Η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς έφθασε στο σημείο ώστε ο Κώστας Καραμανλής να υποχρεωθεί το 2004 να επισκεφθεί και να προσκυνήσει την Μακρόνησο ώστε να κερδίσει τις εκλογές χωρίς ιδεολογικές εντάσεις και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις.
Η δικαίωση της ένοπλης κομμουνιστικής ανταρσίας και η εξύμνηση της προσπάθειας να καταλυθεί το αστικό κράτος και να καταστεί η Ελλάδα κομμουνιστική δικτατορία όπως η Βουλγαρία ή η Αλβανία, είναι φυσικό να αντιφάσκει, να υπονομεύει, να ακυρώνει ιδεολογικά και ηθικά, κάθε προσπάθεια συγκρότησης ευρωπαϊκού τύπου κράτους στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Δικαίωση των ηττημένων κομμουνιστών σημαίνει δικαίωση του σοβιετικού μοντέλου το οποίο αυτοί επεδίωκαν να επιβάλουν στην χώρα μας. Ή εν πάση περιπτώσει σημαίνει απέχθεια προς την εξέλιξη της χώρας σε σύγχρονη αστική δημοκρατία δυτικού τύπου.
Αυτή η ιδεολογική υπονόμευση διεπλάκη με οθωμανικές επιβιώσεις, πελατειακές δομές, τριτοκοσμικές κληρονομικές ολιγαρχίες και βαθύτατη ιδιοτέλεια και διαφθορά και παρήγαγε το χρεωκοπημένο κρατικιστικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, όπου στόχος όλων ήταν ο διορισμός στο πρυτανείο του Δημοσίου ή ακόμα χειρότερα η διαπλοκή με το δημόσιο, στην τελευταία του εκδοχή μέσω κοινοτικών προγραμμάτων και επιδοτήσεων, με εξαπάτηση της «αφελούς» Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έτσι η Ελλάδα παρήγαγε τα αρνητικά του καπιταλισμού ληστρικού τύπου (διαπλοκή, διαφθορά, υπερκαταναλωτισμός, χρηματιστηριακός τζόγος κλπ.), χωρίς τα θετικά του καπιταλισμού δυτικού τύπου (υψηλό βιοτικό επίπεδο υποστηριζόμενο από αντίστοιχα υψηλή παραγωγικότητα, λειτουργικό κράτος, υγιής υπέρ του καταναλωτή ανταγωνισμός, καινοτομία, έρευνα).
Επίσης παρήγαγε τα αρνητικά του σοβιετικού μοντέλου, όπως τα προαναφέραμε, χωρίς όμως και τα όποια θετικά (ανώτατη εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αποτελεσματική διπλωματία).
Το σοβιετικό μοντέλο αποδείχθηκε ότι όχι μόνον είχε ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά αλλά και δεν ήταν οικονομικά βιώσιμο, διότι η κρατικοποιημένη οικονομία ήταν ανίκανη να καλύψει τις ανάγκες του σοβιετικού πληθυσμού (αυτό ίσχυσε σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες όπου επεβλήθη ο κομμουνισμός). Απουσίαζε η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία, το ρίσκο, η φαντασία, οι ανοιχτοί ορίζοντες, καθώς και το κίνητρο του κέρδους. Την χρεωκοπία του σοβιετικού μοντέλου το 1989 ακολούθησε η ραγδαία και συνολική κατάρρευση όλων των κομμουνιστικών καθεστώτων, πλην της Βόρειας Κορέας, ενώ η Κούβα και η Κίνα ακολούθησαν έναν ομαλότερο δρόμο προς τον καπιταλισμό, διότι οι ισχυρές ηγεσίες τους απέτρεψαν το χάος.
Το Ελληνικό μοντέλο, ένα υβρίδιο σοβιετικών αντιλήψεων, μεσαιωνικών επιβιώσεων και ληστρικού ψευδοκαπιταλισμού, χρεωκόπησε είκοσι χρόνια αργότερα, απλώς και μόνον διότι είχε την βαλκανική ευφυΐα να ενταχθεί οικονομικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς όμως ποτέ να προσαρμοστεί στον ευρωπαϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι και του οικονομείν. Η αυταπάτη του, προϊόν αλαζονείας, ήταν ότι το παιχνίδι αυτό θα διαρκούσε εσαεί. Αλλά τέτοιου είδους φαυλοκρατικές ισορροπίες δεν διαρκούν αιωνίως, όπως γνωρίζει και ένας πρωτοετής φοιτητής Ιστορίας ευρωπαϊκού πανεπιστημίου.
Και, οπωσδήποτε, μία ιθύνουσα τάξη που διαμόρφωσε την ιδεολογική της συνείδηση με άξονα την απόρριψη της αστικής κοινωνίας και την καταγγελία του καπιταλισμού, είναι εντελώς-μα εντελώς-αδύνατον να συγκροτήσει σύγχρονο κράτος, στην θέση των ερειπίων της Μεταπολίτευσης.
Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
.
35 comments
Ayti einai i neofileleftheri antimetopisi tis oikonomias kurie Meletopoule.Iparxei kai i antipera oxthi stin opoia sigkentronontai osoi diafonoun mazi sas katheta.Gia tin simerini krisi den ftaei to Dimosio alla i eleytheri agora kai i sirriknosi aytou pou onomazoume ”kratos”.
Να προσθέσω στο αξιόλογο αυτό άρθρο και την σημασία του άτυπου θεσμού των συμβασιούχων ο οποίος ακυρώνει στην πράξη το νόημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αποτέλεσε ένα ορθό βήμα προς την κατεύθυνση αντιμετώπισης της διαφθοράς και κομματικής εξάρτησης. Οι συμβασιούχοι, ήρθανε να παίξουνε τον ρόλο τον οποίον έπαιζαν οι δημόσιοι υπάλληλοι πριν την καθιέρωση της μονιμότητας με αποτέλεσμα να ακυρωθεί το αντίστοιχο εγχείρημα.
Το να στρέφεται η μία τάξη εργαζομένων εναντίον της άλλης είναι κρυφή επιδίωξη και πόθος της κομματικής νομενκλατούρας που κάθε φορά κυβερνά (μπλε και πράσινης). Το άρθρο κινείται λοιπόν σε λάθος βάση. Άσε που η αυθαιρεσία του αριθμού 1 000 000 είναι υπερβολική. Ποιά είναι η αντιστοιχία δημ. υπαλλήλων – εργαζομένων σε άλλες χώρες; Οι δημόσιοι υπάλληλοι υφίστανται έλεγχο και κινδυνεύουν και με απόλυση σύμφωνα με το νομοθετικό καθεστώς. Αν αυτό δεν εφαρμόζεται ρωτήστε την κομματική νομενκλατούρα όχι τους ίδιους. Η μεγάλη κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος δεν γίνεται από τους δημ. υπαλλήλους, αλλά από τα λαμόγια του ιδιωτικού τομέα (βλ. εργολάβους, μιζαδόρους κλπ) που εκτρέφει η κομματική νομενκλατούρα. Δεν θέλω να μηδενίσω τις ευθύνες των δημοσίων υπαλλήλων στην κακοδαιμονία που μαστίζει τη χώρα μας αλλά είναι άδικη η μονόπλευρη επίθεση εναντίον τους.
Μιχ. Μανωλόπουος
Δημ. Υπάλληλος
Υ.Γ. Έχω την εντύπωση με τα “παλιό”χαρτα που έχω μαζέψει, αν δούλευα στον ιδιωτικό τομέα θα είχα συνολικά τουλάχιστον τετραπλάσιες αποδοχές (εννοώ τα μπόνους κλπ)
“Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία).Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας(περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ),αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες”
Ὁ Μελετόπουλος εἴτε ψεύδεται εἴτε δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ ἀναλογία τοῦ ἑνὸς πέμπτου τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ τῆς χώρας δὲν εἶναι “τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες”, ὅπως διακηρύσσει.
Ἔτσι, ὅπως βλέπουμε στὸν πίνακα στὴ σελίδα 6 τοῦ http://129.3.20.41/eps/pe/papers/0507/0507011.pdf (στοιχεῖα προερχόμενα ἀπὸ τὸν OECD = ΟΟΣΑ), τότε παρατηροῦμε ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ ἀνέρχεται γιὰ τὸ 2002 στὸ 11,4%, μικρότερο ἀπὸ τὸ 12,2% τοῦ ποσοστοῦ τῆς Αὐστρίας, 13% τῆς Ἰσπανίας, 14,4% τῆς Ἰταλίας, 14,7% τῶν ΗΠΑ, 16,8% τοῦ Βελγίου, 17% τῆς Πορτογαλίας, 17,8% τῆς Ἀγγλίας, 21,2% τῆς Γαλλίας, 22,4% της Φιλανδίας, 29% τῆς Δανίας καὶ τὸ 30% τῆς Σουηδίας.
(Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει στὶς παραπάνω χῶρες, στὴν καταμέτρηση τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων τῆς Ἑλλάδας δὲν προσμετρῶνται καὶ οἱ ἐργαζόμενοι στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα κι ἑπομένως τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἐμφανιζόμενο εἶναι ἀβάσιμο. Γιὰ παράδειγμα στὴ Γερμανία (βλ. http://www.unikonstanz.de/bogumil/kuhlmann/Download/KuhlmannRoeber1.pdf), δὲν θεωροῦνται δημόσιοι ὑπάλληλοι οἱ στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο στὴν Ἑλλάδα συμπεριλήφθηκαν στὸν συνολικὸ ἀριθμὸ τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων κατὰ τὴν ἀπογραφή τοῦ 2010. Δηλαδή, ἐὰν ὁ ἑλληνικὸς τρόπος καταγραφῆς τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων ἦταν ἀκριβῶς ὁ γερμανικός, τότε -γιὰ παράδειγμα- ἀπὸ τοὺς 625 χιλιάδες μόνιμους τοὺς ὁποίους ἀναφέρει ἡ ἀπογραφὴ τοῦ 2010, στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται κληρικοί, στρατιωτικοὶ (~170 χιλιάδες), Σώματα Ἀσφαλείας, δηλ. ἀστυνομικοί/πυροσβέστες (~70 χλδ), γύρω στοὺς 250-60 χιλιάδες, θὰ καταλήγαμε σὲ 370 χιλιάδες μόνιμους ὑπαλλήλους – δίχως νὰ ἀφαιρέσουμε τοὺς δάσκαλους, καθηγητές )
Πέρα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ OECD ὑπάρχουν καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ I.L.O. = Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ Ἐργασίας (http://laborsta.ilo.org). Ἐκεῖ διασαφηνίζεται ἡ ἔννοια τοῦ δημόσιου τομέα. Σὲ αὐτὸν συμπεριλαμβάνονται ὄχι μόνο τὸ κεντρικὸ κράτος (ὑπουργεῖα κ.ο.κ.) καὶ ἡ ἀποκεντρωμένη διοίκηση καὶ αὐτοδιοίκηση ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ Δημόσιο ἐπιχειρήσεις (βλ. http://laborsta.ilo.org/applv8/data/sectore.html). Ἔτσι, σύμφωνα μὲ τὶς στατιστικὲς τοῦ ILO (ἐπιλέγουμε τὴ χώρα ἡ ὁποία μᾶς ἐνδιαφέρει στὸ http://laborsta.ilo.org/STP/guest) τὸ ποσοστὸ τῶν ἐργαζόμενων στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα γιὰ τὸ 2006 ἦταν Σουηδία: 34%, Δανία: 33,81%, Γαλλία: 29%, Ὀλλανδία: 27,7%, Ἑλλάδα: 22,56%, Ἡνωμένο Βασίλειο: 20%, ΗΠΑ: 16,15%, Ἑλβετία: 15,9% (2005), Ἰταλία: 14,66%, Γερμανία: 14,6%. Ἡ Ἑλλάδα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν καταγραφὴ βρίσκεται κάπου στὴ μέση, ἀρκετὰ πίσω ἀπὸ μεγάλες δυτικὲς χῶρες, ὅπως ἡ Γαλλία.
Τὰ γνωρίζετε αὐτά, κύριε Μελετόπουλε; Ἐὰν δὲν τὰ γνωρίζετε, μάθετέ τα.
Ἀκόμη καὶ ἀναφορικὰ πρὸς τὸ ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ ποὺ ὁ δημόσιος τομέας (μισθοὶ καὶ ἄλλες δαπάνες) ἀπορροφᾶ, τότε (βλ. μελέτη τοῦ Παντελῆ Καμμᾶ, λέκτορα στὸ Τμῆμα Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων http://www.econ.uoi.gr/seminars_oikonimia_koinonia/dialeksi8/pdf.pdf, βασισμένο σὲ στοιχεῖα τοῦ OECD) πρέπει νὰ παρατεθοῦν τὰ ἑξῆς συγκριτικὰ στοιχεῖα:
α) ὅσον ἀφορᾶ στὶς δημόσιες δαπάνες, οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας (στοιχεῖα ΟΟΣΑ γιὰ τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 8) ἦταν -ὡς ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ- χαμηλότερες (39%) ἀπὸ τὶς δημόσιες δαπάνες τῆς Αὐστρίας, τοῦ Βελγίου (52%), τῆς Γερμανίας (49%), τῆς Δανίας (54%), τῆς Φιλανδίας (56%), τῆς Γαλλίας (47%), τῆς Μεγάλης Βρετανίας (45%), τῆς Ἰταλίας (48%), τῆς Νορβηγίας (50%), τοῦ Λουξεμβούργου, τῆς Ὀλλανδίας καὶ τῆς Σουηδίας (57%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερες ἀπὸ αὐτὲς τῶν ΗΠΑ (37%) καὶ τῆς Ἰσπανίας.
β) Οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1990 καὶ τοῦ 2000 αὐξήθηκαν, ἀλλὰ ἐπίσης αὐξήθηκαν οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ὀλλανδίας, τῆς Ἰταλίας, τῶν ΗΠΑ, τῆς Πορτογαλίας (βλ. διάγραμμα σελ. 16).
γ) Ἡ δαπάνη τοῦ Κράτους γιὰ μισθοὺς ἦταν (σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τοῦ OECD τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 17) ὡς ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ μικρότερη στὴν Ἑλλάδα (10% τοῦ ΑΕΠ) συγκριτικὰ μὲ τὴν ἀντίστοιχη δαπάνη στὸ Βέλγιο (12%), τὴ Δανία (17%), τὴν Φιλανδία (13%), τὴν Γαλλία (13%), τὴ Νορβηγία (12%) καὶ τὴ Σουηδία (15%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς δαπάνες τῶν ΗΠΑ (9%), τῆς Ἰαπωνίας (6%), καὶ τῆς Γερμανίας (8%) καὶ ἴση μὲ τὶς δαπάνες τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Τὸ 10% τοῦ ΑΕΠ γιὰ μισθοὺς ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν γνωστὴ ἄποψη τοῦ Δ. Γουσσέτη (Καθημερινὴ 24-3-2010), ὅτι “η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών…ἐτησίως”. Μὲ δεδομένο ὅτι οἱ δημόσιες δαπάνες ἀποτελοῦν περίπου τὸ 42% τοῦ ΑΕΠ, αὐτὸ συνεπάγεται ὅτι γιὰ τοὺς ἐπικριτὲς τοῦ δημοσίου τομέα οἱ μισθοὶ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἀποτελοῦν τὸ 29,4 % τοῦ ἑλληνικοῦ ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο εἶναι ἐντελῶς ἐσφαλμένο.
Ἡ ἀλήθεια, ὅπως στὸν Κρατικὸ Προϋπολογισμό τοῦ 2009 παρατηροῦμε (βλ. Γενικό Λογιστήριο του Κράτους http://www.mof-glk.gr/proypologismos/2009/pro/pro.pdf, σελ. 30), εἶναι ὅτι οἱ δαπάνες γιὰ κάθε εἴδους ἀποδοχὲς καὶ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἦταν 24,520 ἑκ. εὐρὼ (δηλαδή 25 δισεκατομμύρια) σὲ σύνολο 99,666 ἑκατομμύρια δηλαδὴ ποσοστὸ 24,6% τῶν δημόσιων δαπανῶν, δηλαδὴ 10,3% τοῦ ΑΕΠ. Προφανῶς οἱ Γουσέτης καὶ ἄλλοι ὁμοϊδεάτες του, κομμουνιστοφάγοι, νεοφιλελεύθεροι καὶ σοσιαλφιλελεύθεροι, ἀναφέρουν δημόσιες δαπάνες γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις γιὰ ΕΝΑ ΕΤΟΣ οἱ ὁποῖες εἶναι ἄθροισμα δημοσίων δαπανῶν γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις περίπου ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ.
Τὰ τρία ἔτη τὰ κάνουν ἕνα.
δ) Οἱ κοινωνικὲς δαπάνες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους (βλ. ἴδιο διάγραμμα στὸν Καμμᾶ) ἦταν (15%) μικρότερες ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς δαπάνες τῆς Γερμανίας (18), τῆς Δανίας (16), τῆς Φιλανδίας (16), τῆς Γαλλίας (17), τῆς Ἰταλίας (16) καὶ τῆς Σουηδίας (17).
Ἀπὸ τὸ χτεσινὸ “Στάθη”:
“Λέγεται ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πιο παραγωγική και, τρομάρα της, ανταγωνιστική. Ψεύδος. Υπήρξε κυρίως κρατικοδίαιτη. Πρωταθλητής στη φοροδιαφυγή. Ανίκανη να αναπτύξει την παραγωγικότητα της χώρας, μανούλα στην αρπαχτή. Υπήρξε και είναι ο κυρίως εχθρός τού επιχειρείν.
Λέγεται ότι, έξω, τα καλά Πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά. Ψεύδος. Σε όλη την Ευρώπη να υπάρχουν το πολύ δέκα τέτοια πανεπιστήμια. Κι αυτά τρίτης εθνικής.
Ομως, ακόμα και δημόσια τα Πανεπιστήμια, πολλά απ’ αυτά, εκεί στην ξένη ζητάνε δίδακτρα. Επίσης πολλά είναι συνδεδεμένα με εταιρείες. Απ’ αυτήν την άποψη τα δικά μας είναι καλύτερα (αν τα απογειώναμε). Αλλά κι αυτό θέλουμε να το χαλάσουμε -διότι η ευρωλιγουρίαση μας κατάντησε να νομίζουμε για καλύτερο το χειρότερο, καθώς και να μην αξιοποιούμε τα τυχόν πλεονεκτήματά μας προς το καλύτερο.
Λέγεται ότι οι Ελληνες είναι φυγόπονοι, τεμπέληδες και -κατά τον πρωθυπουργό- «διεφθαρμένοι». Ψεύδος! Είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους Ευρωπαίους. Και από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους.”
Αγαπητέ Γιάννη,
συγχαρητήρια για την εξαίρετη απάντησή σου.
Μακάρι όλοι όσοι αναγράφουν απόψεις στο internet να είχαν τόσο εμπεριστατωμένες απόψεις.
Και πάλι συγχαρητήρια.
Εξαιρετικό άρθρο — ο καλύτερος σχολιασμός της κατάστασης που έχω διαβάσει. Σας έκλεψα την τελευταία παράγραφο και την μετέφρασα στα Αγγλικά χωρίς να ξέρω οτι είναι δική σας (την είδα posted στο facebook).
@Γιάννης
Γιατί, λοιπόν, δὲν ἔρχονται ἐδῶ οἱ παγκόσμιοι καπιταλιστές νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐργατικοὺς καὶ καλοπληρωμένους Ἕλληνες ; Θεωρεῖτε πιθανὸν νὰ μὴν ξέρουν τὸ συμφέρον τους ;
Στὸ ΑΣΕΠ γιατὶ τρέχουν τόσοι ; Γιὰ τοὺς κακοὺς μισθούς ; Οὔτε κι αὐτοὶ ξέρουν τὸ συμφέρον τους ;
Φίλε κ. Μελετόπουλε, το έχεις το θέμα.
Τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Οποιος δε ισχυρίζεται ότι, ο νεοφιλελευθερισμός ευθύνεται για πάσαν νόσον και μαλακίαν, πρέπει να έχει πολύ θράσος και προφανώς αρκετά να κερδίσει απο την δαιμονοποίησή του!
Θεωρώ ότι το παραπάνω άρθρο δε συμβαδίζει με την ποιότητα αναλύσεων στην οποία μας έχει συνηθίσει το Αντίβαρο.Το όλο σκεπτικό στηρίζεται σε σαθρά στοιχεία, ουσιαστικά είναι αναπαραγωγή πολλών παρόμοιων προπαγανδιστικών άρθρων. Το ότι εδώ και ένα χρόνο προσπαθούν να μας κάνουν να βρίζουμε η μία τάξη την άλλη είναι γεγονός, έτσι εξυπηρετούνται τα σχέδια των δυναστών μας.
Δείτε σχετικά ένα “αριστερό” άρθρο και μια “δεξιά” οπτική ενός οικονομολόγου, ανθρώπου της αγοράς. Συμφωνούν και οι δύο! α)http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D
β) http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2243.aspx
Με ομοψυχία να πορευτούμε, και οι Δημ.Υπάλληλοι για τα δίκαια των ιδιωτικών, και ο κόσμος της αγοράς να ενισχύει τους δημ. υπαλλήλους που αντιστέκονται στην κομματοκρατία. Θέλει αγώνα από εδώ και πέρα, και ομόνοια.
@Γεώργιος Ἰακ. Μα αγαπητέ συμπολίτη μου οι μεγαλοκαρχαρίες του καπιταλισμού είναι ακριβώς που όρμησαν στην Ελλάδα. Είναι ήδη εδώ! Όπως πιο πριν στην Αργεντινή, τη Βραζιλία κτλ. Και για να το κάνουν αυτό συνέπραξαν με πολιτικές δυνάμεις, μεθόδευσαν την αναπηρία θεσμών και των ανταγωνιστικών δυνάμεων της ελληνικής αγοράς. Οι υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις δεν αντέχουν το ασφυκτικό πλαίσιο που οι διεθνείς δυνάμεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίο ετοίμασαν μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Και εξάλλου, πίσω από το ΔΝΤ και τον οργανισμό Διεθνής Διαφάνεια που τόσο μας βρίζει, τεράστιες πολυεθνικές κρύβονται.
Δε μου φταίει ο δημόσιος υπάλληλος (στην καπιταλιστική Ιαπωνία οι δημόσιοι λειτουργοί χαίρουν μεγάλου σεβασμού), ο καινοτόμος επιχειρηματίας, ο έμπορος, δε μου φταίει ούτε ο καπιταλισμός ούτε ο σοσιαλισμός. Οι διεθνείς καιροσκόποι με τα καταφανή σχέδια τους και θεωρίες περί ανταγωνιστικότητας για κάλυμμα με ενοχλούν, η οικονομία καζίνο.
Όσο για το πόσοι πάνε στον ΑΣΕΠ, αντίστοιχα ρωτάω σε τί διαφέρουν οι πολίτες άλλων χωρών που επιδιώκουν εισαγωγή στο αντίστοιχο αλλοδαπό δημόσιο; Καλό ή κακό, το ΑΣΕΠ είναι μια δυνατότητα για επαγγελματική αποκατάσταση, όπως και ο ιδιωτικός τομέας, ιδιαίτερα ελκυστική σε περιόδους κρίσης.
@ Κ. ΤΣΙΓΚΟΣ: Ο Νεοφιλελευθερισμός δε φταίει για όλα, ούτε κι ο σοσιαλισμός κτλ. Μια εξήγηση πάντως θα την ήθελα γιατί στην 110% φιλελευθερή Αμερική η τεράστια Καλιφόρνια χρεοκόπησε. Σίγουρα όχι λόγω του δημοσίου
Ευχαριστώ όλους για το χρόνο τους.
@NIKOLAOS
Ἀπ` ὅσο καταλαβαίνω, τὰ Ἑλληνικὰ χρεώγραφα καὶ οἱ ἀλλες ἀξίες, γιὰ παράδειγμα τὰ ἀκίνητα, εἶναι διεθνῶς στὰ ἀπολύτως ἀζήτητα. Αύτὸ εἶναι τὸ ἄμεσο πρόβλημά μας. Δὲν τὰ ἀγοράζουν οἱ ξένοι κεφαλαιοῦχοι, ἀλλὰ πωλοῦν ὅσο, ὅσο καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχουν. Σημειῶστε ὅτι καὶ πολλοὶ Ἕλληνες πωλοῦν αὐτὰ ποὺ ἔχουν. Ἂν εἴμαστε ἐργατικοὶ καὶ ἀμειβόμενοι φθηνά, αὐτοὶ θὰ διαγκωνίζονταν νὰ μᾶς δανείσουν ἢ νὰ γίνουν συνεταῖροι μας.
Γιὰ τὸ ΑΣΕΠ ποὺ λέτε, πουθενὰ δὲν παρατηρεῖται τέτοια κοσμοσυρροή. Διότι καὶ πουθενὰ οἱ ἀπολαβὲς τῶν κρατοδιαίτων δὲν εἶναι τόσο ὑψηλότερες ἀπὸ τὸν κόπο ποὺ τοὺς ζητεῖται νὰ καταβάλουν. Δὲν βλέπετε τὰ σκουπίδια ποὺ ἔχουν πνίξει τὴν Ἀθήνα ; Οἱ μόνιμοι ὐπάλληλοι ποὺ προσελήφθησαν γιὰ νὰ τὰ μαζεύουν ἔχουν ἀράξει σὲ γραφεῖα. Ζητοῦν νὰ προσληφθοῦν συμβασιοῦχοι γιὰ νὰ κάνουν τήν δουλειὰ γιὰ τὴν ὁποία προσελήφθησαν αὐτοί.
Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζει και η μέχρι χθές ανταγωνιστική οικονομία της “Κέλτικης Τίγρης”. Το ίδιο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που όλες τις σέρνουν στις αγκάλες των μηχανισμών στήριξης. Με δυό λόγια, το ότι επενδυτές και κερδοσκόποι δεν αγοράζουν τα χρεώγραφα μας είναι το αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, μία εκδήλωση του προβλήματος κι όχι η αιτία του.
Οι Έλληνες εδώ και κάμποσα χρόνια εμφανίζονται στις στατιστικές (Eurostat) ως περισσότερο εργαζόμενοι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και συγχρόνως όλο και λιγότερο ευτυχισμένοι. Ήδη λοιπόν προσφέρουμε εργασία, δεν λείπει από την αγορά, τα υπόλοιπα μερικών δημοσιογράφων για τεμπέληδες Έλληνες είναι απλή προπαγάνδα τύπου Stern, Bild κτλ.
Κι από τη στιγμή που δραστηριοποιούμαστε κυρίως στον τριτογενή τομέα (υπηρεσίες), με κλιμακούμενη αποβιομηχάνιση και πρίν την κρίση (αλλά συγχρόνως κλιμακούμενη την εργασιακή ανασφάλεια) και αδυναμία προόδου στην καινοτομία και στην επένδυση σε τεχνολογίες αιχμής, σημαίνει ότι όσο και να χαμηλώσει το ελληνικό εργατικό κόστος, αποτέλεσμα δε θα υπάρξει. Γιατί πάντα οι Τούρκοι, Βούλγαροι κ.α. γείτονες θα είναι φθηνότεροι, άρα οι επενδύσεις εντάσεως εργασίας δε βρίσκουν δρόμο για την Ελλάδα, αλλά κι όσες υπήρχαν φύγαν. Δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε κι ούτε θα είχε νόημα γιατί θα σήμαινε πισωγύρισμα. Μόνο επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου είναι λογικές, και αυτές δικαιολογούν το αντίθετο ακριβώς, τρελές επενδύσεις στο ανθρώπινο δυναμικό (βλ. Γερμανία παραδοσιακά, Κίνα, Ινδία ως ανερχόμενες).
Το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι πρόβλημα ανθρωπίνου δυναμικού και εργατικού κόστους, ας λένε αρλούμπες οι του ΔΝΤ και σία. Είναι πρόβλημα βαθύτατα πολιτικό (εδώ συμφωνώ με τον αρθρογράφο), τέτοιο που σε άλλες χώρες που υποφέρουν δεν εμφανίζεται. Όσες θυσίες κι αν γίνουν από τον λαό, αν δεν αλλάξει η δομή εξουσίας και αντιπροσώπευσης, για να απελευθερωθούν η αγορά και το κράτος από στρεβλώσεις, δεν κάνουμε τίποτα.
Όσο για τον ΑΣΕΠ, προτιμώ ποσοτικά επιχειρήματα. Όμως έτσι κι αλλιώς με ευχαριστεί που διαβάζω τις απόψεις σας όπως και των υπολοίπων.
Θὰ μοῦ ἄρεσε περισσότερο νὰ διαβάζω τὰ σχόλιά σας, ἂν δὲν ἀμφισβητοῦσαν τὴν καλή πίστη. Δὲν εἶναι ἐπιχείρημα νὰ γράφει κάποιος ὅτι οἱ ἀπόψεις μὲ τὶς ὁποῖες διαφωνεῖ εἶναι «ἀρλοῦμπες», Stern, Bild.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἀσφαλῶς καὶ ἔχουμε διαρθρωτικὸ πρόβλημα στὴν ἀγορὰ ἐργασίας. Ἀλλὰ αὐτὸ θὰ λυθεῖ μόνον μακροχρονίως, καὶ πρέπει, μέχρι τότε, νὰ ζήσουμε. Κατὰ τὴν γνώμη μου, ἡ ἀπόδοση τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ κεφαλαίου στὸν κρατικὸ τομέα εἶναι ἀρνητική. Αὐτὸ ἀποτυπώνεται ποσοτικῶς στὰ ἐλλείμματα, τόσο τοῦ δημοσίου, ὅσο καὶ τῶν ἐλεγχομένων ἀπ’ αὐτὸ ἐπιχειρήσεων. Συνεπῶς, κανεὶς δανειστὴς ἢ ἐπενδυτὴς δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ διαθέσει κεφάλαιο στὸ εὐρύτερο Ἑλληνικὸ δημόσιο. Φυσικὸ εἶναι, ἀφοῦ δὲν ἔχει προοπτικὴ ἀποπληρωμῆς. Συνεπῶς, ἡ δραστικὴ μείωση τῶν ἀμοιβῶν στὸ εὐρύτερο δημόσιο εἶναι μονόδρομος. Ἡ δική μου θέση εἶναι ὅτι αὐτὴ μπορεῖ νὰ γίνει, χωρὶς νὰ μειωθοῦν οἱ «ὑπηρεσίες» ποὺ ὑποτίθεται ὅτι προσφέρει τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο.
Μερικὰ παραδείγματα : ἀντὶ γιὰ συλλογὴ φόρων ἔχουμε περαίωση, ἀντὶ ἀπονομῆς δικαιοσύνης ἀτελείωτες καθυστερήσεις, ἀντὶ τῆς ἤδη καταργημένης κεντρικῆς τραπέζης, 2500 ἀέργους, πλουσίως ἀμειβομένους στὴν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος καὶ κτίριο ἀμυθήτου ἀξίας νὰ τοὺς στεγάζει. Ἀντὶ προστασίας τοῦ κοινωνικοῦ κεφαλαίου, ἔχουμε ἀπεργίες στὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς. Οἱ ἀπεργοὶ χάνουν τὸ ἡμερομίσθιο καὶ οἱ φορολογούμενοι πληρώνουν τοὺς πολύ μεγαλύτερους τόκους γιὰ τὰ τραῖνα, τὰ τρόλλεϋ, τὰ τράμ καὶ τὰ λεωφορεῖα ποὺ κάθονται. Καὶ θέλουμε καὶ ἐπενδύσεις ἐντάσεως κεφαλαίου. Ἀλλὰ μήπως ἀφήνουμε καὶ τοὺς ἐκτὸς δημοσίου ἡσύχους νὰ δουλέψουν ; Θυμηθεῖτε τοὺς ἀποκλεισμοὺς τῶν λιμανιῶν.
Ἡ στατιστικὴ ποὺ ἐπικαλεῖσθε ἔχει, ὅπως ἔχει γίνει πλέον γνωστό, τὶς ἰδιαίτερες πτυχές της. Οἱ πλασματικὲς ὑπερωρίες, γιὰ παράδειγμα, ἐμφανίζονται στὴν στατιστικὴ ὡς σταχανοβίτικη ὑπερπροσπάθεια, ἀλλὰ εἶναι ἁπλῶς κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Ἐξ οὗ καὶ τὰ ἐλλείμματα.
Εἶπα νὰ ἐλέγξω ἕνα ἀπὸ τὰ ἐμπεριστατωμένα ποὺ παραθέτει ὁ Γιάννης ἀνωτέρω :
«Ἡ ἀλήθεια, ὅπως στὸν Κρατικὸ Προϋπολογισμό τοῦ 2009 παρατηροῦμε (βλ. Γενικό Λογιστήριο του Κράτους http://www.mof-glk.gr/proypologismos/2009/pro/pro.pdf, σελ. 30), εἶναι ὅτι οἱ δαπάνες γιὰ κάθε εἴδους ἀποδοχὲς καὶ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἦταν 24,520 ἑκ. εὐρὼ (δηλαδή 25 δισεκατομμύρια) σὲ σύνολο 99,666 ἑκατομμύρια δηλαδὴ ποσοστὸ 24,6% τῶν δημόσιων δαπανῶν, δηλαδὴ 10,3% τοῦ ΑΕΠ. Προφανῶς οἱ Γουσέτης καὶ ἄλλοι ὁμοϊδεάτες του, κομμουνιστοφάγοι, νεοφιλελεύθεροι καὶ σοσιαλφιλελεύθεροι, ἀναφέρουν δημόσιες δαπάνες γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις γιὰ ΕΝΑ ΕΤΟΣ οἱ ὁποῖες εἶναι ἄθροισμα δημοσίων δαπανῶν γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις περίπου ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ.»
Ἔψαξα ὅλο τὸ ἀρχεῖο ἀπὸ τὸ Γενικὸ Λογιστήριο τοῦ Κράτους. Πουθενὰ τὸ «σύνολο 99,666 ἑκατομμύρια». Θὰ παρενέβη ὁ δαίμων τοῦ πληκτρολογίου καὶ ἄφησε τὸ δυσώνυμο ἀποτύπωμά του μετὰ τὴν ὑποδιαστολή. Ἔλα, ὅμως, ποὺ ὁ μελετητὴς χρησιμοποιεῖ τὸ στοιχεῖο γιὰ τοὺς δικούς του ὑπολογισμούς. Καὶ τοὺς εὐγενεῖς του χαρακτηρισμούς.
Οἱ πρωτογενεῖς δαπάνες, διότι οἱ ὑπόλοιπες εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλλειμμάτων παρελθόντων ἐτῶν, φέρονται προϋπολογιζόμενες νὰ ἁθροίζονται σὲ 53.609 ἑκατομμύρια εὐρώ (Πίνακας 3.1, σελίδα 32 καὶ Πίνακας 3.2, σελίδα 35). Στήν πραγματικότητα εἶναι χαμηλότερες διότι 2.537 ἑκατομμύρια εὐρώ εἶναι ἀντικρυζόμενες δαπάνες ἀπὸ ἔσοδα ΕΕ. Ἐπὶ πλέον, οἱ ἑπιχορηγήσεις πρὸς ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα (8.885 ἑκατομμύρια εὐρώ) δέν εἶναι, στὴν πραγματικότητα, πρωτογενεῖς δαπάνες. 4.500 ἑκατομμύρια εὐρώ εἶναι χαριστικές συντάξεις (χωρὶς καταβολὴ εἰσφορῶν ἀπὸ τοὺς δικαιούχους) στὸν ΟΓΑ καὶ οἱ ὐπόλοιπες σὲ ἄλλα ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα. Στὴν πραγματικότητα, εἶναι δαπάνες ἐξυπηρετήσεως τοῦ ἀφανοῦς χρέους πρὸς τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα, διότι οἱ διαδοχικὲς κυβερνήσεις ἀμέλησαν νὰ τὰ προικίσουν (ΟΓΑ) ἢ ἐπέλεξαν νὰ τὰ ληστεύσουν (τὰ ὑπόλοιπα).
Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν, 24.520 ἑκατομμύρια πᾶνε σὲ μισθοὺς καὶ συντάξεις τῆς κεντρικῆς διοικήσεως καὶ τῶν νοσοκομείων. Περίπου οἱ μισές, δηλαδή. Ἐπὶ πλέον, οἱ ἑπιχορηγήσεις πρὸς φορεῖς (2.588 ἑκατομμύρια εὐρώ) εἶναι γιά κάλυψη ἐλλειμμάτων φορέων ποὺ μισθοδοτοῦν καὶ αὐτοὶ ἀργομίσθους.
Τὸ συμπέρασμα ἀπ`ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι οἱ ὑπὰλληλοι τοῦ εὐρυτέρου κράτους ἀπορροφοῦν μεταξύ τῶν δύο τρίτων καὶ τῶν τριῶν τετάρτων τῶν πρωτογενῶν δπανῶν τοῦ προϋπολογισμοῦ. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν θεαματικὴ μείωση τῶν ἐλλειμάτων τὸ 2010, ὁπότε, γιὰ πρώτη φορὰ, μειώθηκαν οἱ ἀποδοχές τους.
Τὸ κοινωνικῶς δίκαιο εἶναι νὰ φθάσουν, κατὰ μέσο ὅρο, στὸ 65% τῶν ἀποδοχῶν τῶν μισθωτῶν στὸν ἰδιωτικὸ τομέα. Τὸ 35% τῆς διαφορᾶς θὰ εἶναι τὸ κόστος τῆς μονιμότητος καὶ τῆς εὐχερείας νὰ μὴν ἐργάζονται χωρὶς πειθαρχικὲς ἢ ἄλλες συνέπειες, τῆς ὁποίας ἀπολαμβάνουν.
Αγαπητοί
μετά από 20 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και 10 στον Δημόσιο, επιτρέψτε μου να παραθέσω τα εξής:
-Τα στοιχεία τού ‘Γιάννη’ για το ποσοστό τών Δ.Υ, συμφωνούν με εκείνα, που έχω βρεί σε εργασίες, αλλά και προσωπικά. Οποιους αριθμοδείκτες και αν λάβει υπ’ όψιν του, κανείς, είμασε κάτω τού Μέσου όρου τής Ευρώπης.
-Η απογραφή δεν είχε σκοπό να αποκαλύψει ‘πρόβλημα’ αφού γνώριζαν πολύ καλά πόσοι είναι μια και κάθε χρόνο γινόταν στα πλαίσια τού νόμου και αθορύβως ‘απογραφή’ (γι’ αυτό και τα ευρήματα , μετά, ήσαν ακριβώς όσα του 2009 μείον οι αποχωρήσαντες πλέον οι νεοπροσληφθέντες (ελάχιστοι) .
-Η απογραφή έγινε , μετά το μνημόνιο, για να στρέψει εργαζομένους τον ένα ενάντια στον άλλο.
-Τα προβλήματα με τους Δημοσίους Υπαλλήλους είναι δύο και μόνον:
1) Η άνιση κατανομή τους. Πχ λείπουν στο ΕΣΥ, λείπουν στην Παιδεία και αλλαχού και περισσεύουν σε άλλους τομείς.
Αυτό ‘εύκολα’ μπορεί να επιλυθεί με μετατάξεις, προσλήψεις κλπ. Γενικά πάντως παίζει ρόλο στο σχεδιασμό , τι ακριβώς δουλειές θα κάνει το κράτος. που είναι και λόγω μορφολογίας περισσότερες απ όσες φαντάζονται οι ΔΝΤίτες τής κυβέρνησης.
2) Η προϊσταμενολαγνεία ή εξουσιολαγνεία σε συνδυασμό με την αποφυγή τού Πρωτεύθυνου και τον υπέρμετρο νομικό βραχνά για κάθε κίνηση του υπαλλήλου. Ακόμα και για …τουαλέτα που λέει ο λόγος.
Που θεωρώ ότι είναι το σημαντικώτερο μια κι επηρρεάζει την αποτελεσματικότητα του Δημόσιου Τομέα. Πολύ περιληπτικά μια και ολοκληρώνω σχετική εργασία επ αυτού: Το βασικό είναι ότι θέσεις διοίκησης σε μια δημόσια μονάδα ή οργανισμό (αδιάφορο) παίρνουν όχι οι ικανώτεροι να ασκούν διοίκηση, αλλά είτε με εντελώς τυπικά κριτήρια (πχ έτη, ‘πτυχία’ κλπ) , είτε με δοσοληψία (σε εξυπηρετώ εδώ για να με εξυπηρετήσεις εκεί – σ’ αυτά περιλαμβάνεται και η περίφημη συνέντευξη αλά ελληνικά, και η ‘εκλογή’, και ο φόβος και οι πρασινοφρουροί) είτε με διορισμό (δηλαδή το προηγούμενο).
Παρτε παράδειγμα τα ξένα Πανεπιστήμια. Δύσκολα θα βρεί κανείς επιστήμονες εθελοντές για αναληψη προεδρίας τομέα, τμήματος κλπ. Εδώ δύσκολα θα βρεί κανείς αριθμό ικανό να συγκροτήσουν ακόμη και εφορευτική επιτροπή μια και όλοι θέλουν ναναι υποψήφιοι, ανεξαρτήτως διοικητικών ικανοτήτων. Ετσι εφυώς ποιούντες , στοιχειωδώς αυτοπροστατευόμενοι, οι ‘αποκάτω’, στέλνουν όλα τα θέματα πρακτικά στον αποπάνω που με την σειρά του τα στέλνει στον πιό πάνω και ούτω καθ΄εξης.
Η αποφυγή τού Πρωτεύθυνου είναι παροιμιώδης και φαίνεται ολοκάθαρα στα σκάνδαλα, όπου ταλαιπωρούνται οι υπάλληλοι για επιλογές τών Πολιτικών Προίσταμένων.
Το νομικό πλαίσιο και οι εσωτερικοί κανονισμοί είναι ικανά να στραγγαλίσουν κάθε δημιουργικότητα ή θέληση για διόρθωση. Δεκάδες χιλιάδες τα παραδείγματα του τι υπέστησαν υπάλληλοι από την θέληση προϊσταμένων. (Το καλύτερο αντίστοιχο είναι επιχειρήσεων με ΣΔΟΕ. Δεν μπορεί όλο και σε κάποιο τιμολόγιο θα έχει ξεχαστεί η ‘…..ακριβής ώρα έκδοσης’, άρα στην πυρά ή στην συνδιαλλαγή) Αρα και ο υπάλληλος για να μην τυλιχτεί σε ‘χαρτί’ κάθεται απλώς στα αβγά του, μη αποφασίζοντας (ούτε μπορώντας) για τίποτε, αν θέλει νάχει την ησυχία του. Και ορθώς. Γιατί θα χάσει την δουλειά του.
Πιστέψτε με, τα έχω -κατά την τρέχουσα έκφραση, δεί όλα
Φιλικά
Γιώργος
Ὁπότε, ἀφοῦ αὐτὰ δὲν ἀλλάζουν, τὸ λογικὸ εἶναι νὰ κοστίζουν τοὐλάχιστον λιγώτερο. Δουλειὰ καὶ άποτέλεσμα δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε.
Τὰ 99.666 ἑκατομμύρια εὐρὼ μήπως τὰ βρήκατε ἐσεῖς πουθενά ;
Τη δική σας καλή πίστη δεν μπορώ να αμφισβητήσω. Τις προθέσεις συγκεκριμένων γερμανικών και άλλων ΜΜΕ που την άνοιξη, πριν και μετά τις διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο, έκαναν χυδαία επίθεση στην Ελλάδα και στους Έλληνες, φυσικά και τις αμφισβητώ. Στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για “τεμπέληδες Έλληνες” σε όχι τυχαίες χρονικά επιθέσεις πως αλλιώς μπορώ να τους χαρακτηρίσω παρά ως αρλούμπες.
Με τα σημεία της 1ης παραγράφου του παραπάνω σχολίου σας συμφωνώ. Όχι και τόσο για το αφοριστικό “ἀποτυπώνεται ποσοτικῶς στὰ ἐλλείμματα, τόσο τοῦ δημοσίου, ὅσο καὶ τῶν ἐλεγχομένων ἀπ’ αὐτὸ ἐπιχειρήσεων”. Παραδείγματα κερδοφόρων/υγιών επιχειρήσεων που ελέγχονται από το δημόσιο – με τις ιδιαιτερότητες τους βέβαια – είναι η ΔΕΗ, η Εθνική Τράπεζα, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Τα ελλείμματα φοβάμαι προήλθαν περισσότερο λόγω της σκόπιμα σκανδαλώδους διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών μας κατ’ επιταγή πολιτικών ηγεσιών, με σύμπραξη μεγαλοσχημόνων επιχειρηματιών και δοτών ηγεσιών δημοσίων οργανισμών. Άρα δεν είναι τόσο η ίδια η φύση των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, όσο η ηθελημένη και χρόνια υπονόμευση και αποδόμηση τους που τις οδήγησε σε αποτυχίες στο σκοπό ύπαρξης τους, όπου έγινε αυτό.
Τη σχέση μείωσης των αμοιβών στο δημόσιο με την προσέλκυση ξένων επενδυτών δεν την καταλαβαίνω. Ίσως κάτι δεν προσέχω στο επιχείρημα σας. Συμφωνώ φθσικά με το ότι χρειάζεται μια διασφάλιση του επιπέδου υπηρεσιών του δημοσίου. Πιστεύω ότι όλα μπορούμε να τα συμπεριλάβουμε στη φράση: λιγότερο και αποτελεσματικότερο δημόσιο, καθόλου κομματοκρατία αλλά και περισσότερο κοινωνικό κράτος. Το τελευταίο μάλιστα είναι εξαιρετικά απαραίτητο τη σημερινή εποχή.
Όσο για τη δεύτερη παράγραφο, συγνώμη αλλά δεν μπορώ να παρακολουθήσω το σκεπτικό της. Ιδιαίτερα για το κομμάτι της δουλειάς των Ελλήνων επιμένω, και δε χρειάζεται καν η στατιστική παρά να κρατάμε στη μνήμη τί συνέβαινε παλιότερα. Σαφώς οι συμπολίτες μας δουλεύαν περισσότερο τη δεκαετία του 90 από ότι του 80, σαφέστατα από το 2000 αυτό εντατικοποιήθηκε. Ούτε η στατιστική ούτε η βιωμένη πραγματικότητα αμφισβητούνται. Αν έχετε κάποια ποσοτικά στοιχεία για το αντίθετο ευχαρίστως να τα διαβάσω κι εγώ.
Το παραπάνω σχόλιο μου απευθυνόταν στον κ.Γεώργιος Ἰακ. Γ. για το αντίστοιχο δικό του on Sat, 18/12/2010 – 07:18
Σωστός ο Γιώργος
Ο αριθμος των ΔΥ ειναι υπεραριθμος η και αντιστοιχα ολιγαριθμος με βασει του κατα ποσο ειναι το ελλειμμα/πλεονασμα. Εφοσον εχουμε πρωτογενες ελλειμμα οι ΔΥ ειναι υπεραριθμοι και θα πρεπει να πληρωσουν οπως ολοι το κομματι που τους αναλογει.
@NIKOLAOS
Ἠ συνολικὴ διαχείριση εἶναι ἀπολύτως ἐλλειμματική. Δὲν ἀποκλείεται ἡ αἰτία νὰ εἶναι ἡ κακία μερικῶν ἡγετῶν. Ἀλλὰ ποιὸς τοὺς ἐξέλεξε ; Καὶ μήπως δὲν ἔχουν, μετὰ ἀπὸ τὸσα χρόνια, εἰσαγάγει καὶ πολλοὺς κακοὺς μικροτέρου διαμετρήματος στὸ εὐρύτερο δημόσιο ; Πῶς προτείνετε νὰ τοὺς ἐντοπίσουμε καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουμε ; Κατὰ τὴν γνώμη μου κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνατον. Μόνη διέξοδος, λοιπόν, νὰ κοστίζει τὸ δημόσιο λιγότερο : Ὀλιγάρκεια, Λιτότης, Οἰκονομία, ἰδοὺ τὸ ΟΛΟ πρόγραμμα γιὰ τὸ ὁποῖον κραυγάζει στερεοτύπως, ἅμα καὶ ὀκνηρῶς, ἡ δημοσιογραφικὴ τάξις τῆς χώρας.
Ἡ ζημία ἀπὸ τὸ τεμπελιὸ τοῦ δημοσίου δέν εἶναι τόσο ἀπὸ τὸ ἀσήκωτο κόστος του. Εἶναι ποὺ κάνει κάθε ἕναν ποὺ ἑργάζεται γνησίως νὰ αἰσθάνεται ἀδικούμενος. Αὐτὸ κόβει τὰ πόδια καὶ σὲ κάθε ἐπένδυση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει στὴν Ἑλλάδα.
Ὁ σχολιαστὴς Γεώργιος Ἰακ. Γ. ὑπολόγισε τὸ ποσοστὸ τῶν δαπανῶν γιὰ μισθοὺς-συντάξεις ἐπὶ ἑνὸς τμήματος τῶν δαπανῶν τοῦ προϋπολογισμοῦ, ἀφοῦ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ ὅ,τι δὲν εἶναι πρωτογενεῖς δαπάνες καὶ ἀφοῦ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὶς τελευταῖες ὅ,τι δὲν θεωρεῖ ὁ ἴδιος πρωτογενεῖς δαπάνες.
Μιὰ πρώτη ἀπάντηση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὅτι τὸ ποστοστὸ ποὺ βρίσκω γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις, γύρω στὸ 25% τῶν δημόσιων δαπανῶν συμφωνεῖ μὲ τὸ ποσοστὸ ποὺ δίνει (μεταφρασμένο ὡς ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ) ὁ ΟΟΣΑ (10% τοῦ ΑΕΠ). Ἄρα ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκω τὸ ~25% εἶναι ὁ σωστός, ἐκτὸς κι ἂν ἀμφισβητηθοῦν τὰ στοιχεῖα τοῦ ΟΟΣΑ καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὰ ὑπολογίζει γιὰ τὰ μέλη του.
Ἐπιπλέον βρίσκω περίεργο νὰ ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὶς πρωτογενεῖς δαπάνες διάφορα ποσὰ («οἱ ἑπιχορηγήσεις πρὸς ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα (8.885 ἑκατομμύρια εὐρώ)», «4.500 ἑκατομμύρια εὐρώ εἶναι χαριστικές συντάξεις στὸν ΟΓΑ καὶ οἱ ὐπόλοιπες σὲ ἄλλα ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα») τὰ ὁποῖα προφανῶς ἀφοροῦν μισθοὺς-συντάξεις
(προκειμένου νὰ μειωθεῖ τὸ ποςὸ τῶν 53,6 δις καὶ νὰ αὐξηθεῖ τὸ ποσοστὸ τῶν δαπανῶν γιὰ μισθοὺς-συντάξεις ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν)
καὶ τὰ ὁποῖα ὡστόσο δὲν ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὸ ποςὸ τῶν 24,520 ἑκ. Πράγματι, ἐὰν ὁ Γεώργιος Ἰακ. Γ. ἀφαιροῦσε τὰ παραπάνω ποςὰ ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς πρωτογενεῖς δαπάνες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς δαπάνες γιὰ μισθοὺς-συντάξεις, τότε τὸ ἐπὶ τοῖς ἑκατὸ (11,135/40,224) ποσοστὸ τῶν δαπανῶν θὰ ἦταν 27,68% τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν.
Μιὰ δεύτερη ἀπάντηση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὅτι τὸ Δημόσιο εἶναι κατὰ κύριο λόγο παροχὴ ὑπηρεσιῶν. Ἂς ψάξει καθένας νὰ βρεῖ σὲ τί συνίστανται οἱ δαπάνες σὲ ἑταιρίες παροχῆς ὑπηρεσιῶν. Μήπως σὲ μεγάλο μέρος τους σὲ μισθοὺς καὶ λειτουργικὰ ἔξοδα;
Ὁ Γεώργιος Ἰακ. Γ. ρωτᾶ ποῦ βρίσκεται τὸ 99,666 ἑκ. ποὺ ἀνέφερα. Βρίσκει μόνο τὰ ~53 δισ. ἐνῶ τὰ 29 δις καὶ τὰ 11 καὶ τὰ 2 (τὸ ἄθροισμά τους δίνει ~ 96,866 ἑκ., πράγματι μεγάλη ἡ διαφορὰ τοῦ ποσοῦ αὐτοῦ ἀπὸ τὸ 99,666, εὐτυχῶς ποὺ βρέθηκε κάποιος νὰ ἐπισημάνει τὸ λάθος μου) δὲν τὰ θεωρεῖ δαπάνες διότι προέρχονται ἀπὸ προηγούμενες χρονιές. Τὸ τελευταῖο θὰ σήμαινε ὅτι θὰ ἔπρεπε τόκοι καὶ χρέη νὰ ἀθροιστοῦν σὲ προηγούμενες χρονιές. Ὅμως ἀκόμη κι ἔτσι δὲν θὰ ἀποφευγόταν νὰ συγκαταλεχθοῦν στὶς δημόσιες δαπάνες ἑνὸς κάποιου ἔτους, σὲ κάποια χρονιὰ θὰ ἦταν δαπάνες. Χώρια ποὺ τὸ ἁρμόδιο ΓΛΚ τὰ ἐντάσσει στὶς δαπάνες. Ἴσως δηλαδὴ λέγοντας ὁ Ὑπ. Οἰκονμίας ὅτι «Οι δαπάνες αποδοχών και συντάξεων αποτελούν περίπου το 45,7% των πρωτογενών δαπανών» νὰ γνώριζε λιγότερα ἀπὸ τὸν κ. Γεώργιος Ἰακ. Γ., ὁ ὁποῖος δίνει 66% μὲ 75%, καὶ τὸν κ. Γουσέτη, ὁ ὁποῖος δίνει 70%. Ἄλλωστε οἱ τόκοι καὶ τὰ χρεολύσια εἶναι δαπάνες τοῦ συγκεκριμένου ἔτους ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πότε ἔγινε ὁ δανεισμός, καὶ ἐπιλέγεται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση ἡ πληρωμή τους στὸ συγκεκριμένο ἔτος.
Μιὰ τρίτη ἀπάντηση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὅτι τὸ (διορθωμένο σὲ) 96,866 ἑκ. ποσὸ τῶν δαπανῶν ποὺ δίνω πλησιάζει τὰ 86,342 ἑκ. ποὺ δίνει ἡ ἔκθεση τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδας (http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseis/ekthdkth2009.pdf σελ. 121) πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅτι τὰ 53,609 δις ποὺ δίνει ὁ Γεώργιος Ἰακ. Γ. περιορίζοντας τὶς δαπάνες στὶς πρωτογενεῖς δαπάνες.
Τέλος, ὅπως μπορεῖ καθένας νὰ δεῖ, ὁ Δ. Γουσέτης ἀναφέρθηκε σὲ «δαπάνες» καὶ ὄχι σὲ «πρωτογενεῖς δαπάνες». Ἐὰν ἔκανε τοὺς ὑπολογισμούς του ἐπὶ τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν (δηλαδὴ ἑνὸς μικροῦ τμήματος τῶν δαπανῶν τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ) ἀλλὰ ἔπειτα ἔγραψε εἴτε λόγω διάφορων σκοπιμοτήτων ἢ λόγω λάθους ὅτι ἀναφέρεται σὲ (σκέτες) «δαπάνες», δὲν τὸ γνωρίζω. Ἂς μᾶς τὸ ποῦν οἱ ὁμοϊδεάτες του.
Ἄλλωστε ὁ κ. Γουσέτης ἀναφέρθηκε (σκόπιμα ἢ ἀπὸ λάθος; ) σὲ δαπάνες μόνο γιὰ μισθούς, ξεχωρίζοντας δηλαδὴ τὶς δαπάνες γιὰ συντάξεις, καὶ βρῆκε ποσοστὸ 70% (στὶς σκέτες ΔΑΠΑΝΕΣ), ἐνῶ ὁ Γεώργιος Ἰακ. Γ. βρίσκει ἕως καὶ 75% (στὶς πρωτογενεῖς δαπάνες μόνο) ὄχι μόνο γιὰ μισθοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ συντάξεις (ἀφοῦ χρησιμοποιεῖ ἀδιακρίτως τὸ ποςὸ τῶν 24,52 δις). Τὸ ποσοστὸ ποὺ βρίσκουμε ὅταν προσθέσουμε μαζὶ μισθοὺς καὶ συντάξεις εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ποσοστὸ ποὺ βρίσκουμε ὅταν ἐξετάσουμε μόνο τοὺς μισθοὺς
Ἐν πάση περιπτώσει τὰ στοιχεῖα τῆς ΤτἙ καὶ τοῦ ΟΟΣΑ ἐπαρκοῦν γιὰ ἐμένα. Ὅσον ἀφορᾶ τὰ ὑπόλοιπα τοῦ πρώτου σχολίου μου, οὐδεὶς τὰ ἀμφισβήτησε.
@Γιάννης
Τελικῶς ἱσχύει αὐτὸ ποὺ γράφετε ἐδῶ :
«τὸ Δημόσιο εἶναι κατὰ κύριο λόγο παροχὴ ὑπηρεσιῶν. Ἂς ψάξει καθένας νὰ βρεῖ σὲ τί συνίστανται οἱ δαπάνες σὲ ἑταιρίες παροχῆς ὑπηρεσιῶν. Μήπως σὲ μεγάλο μέρος τους σὲ μισθοὺς καὶ λειτουργικὰ ἔξοδα;» ἢ ὄχι ;
Ἐὰν ἰσχύει, τὰ ὐπόλοιπα περιττεύουν. Φυσικὰ καὶ συμφωνῶ ὅτι οἱ δημόσιες δαπάνες εἶναι κατὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος μισθοὶ καὶ κατὰ τὸ ἔλασσον λειτουργικὰ ἔξοδα. Ὁπότε αὐτὰ πρέπει νὰ περιορίσουμε. Τὰ ὐπόλοιπα ἔξοδα, τὸ ὁποῖα εἶναι οἱ μὴ πρωτογενεῖς δαπάνες, εἷναι τὰ μαθηματικὰ ἐπακόλουθα τῆς πολιτικῆς ὑψηλῶν δαπανῶν προηγουμένων ἐτῶν. Καὶ τότε, φυσικά, οἱ πρωτογενεῖς δαπάνες ἧταν κυρίως γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις. Μόνον συμμαζεύοντας τὰ τρέχοντα ἔξοδα ἔχουμε ἐλπίδα κάποτε νὰ συγκρατήσουμε καὶ τὰ μαθηματικὰ παρακολουθήματά τους.
Γιὰ τὴν ἀριθμητική, 10% τοῦ ΑΕΠ (τὸ ΑΕΠ ἦταν τὸ 2009 262.051 ἑκατομμύρια εὐρὼ Πίνακας σελίδα τοῦ Προυπολογισμοῦ) εἶναι χονδρικῶς ἴσο μέ τὶς δαπάνες γιά μισθοὺς καὶ συντάξεις κεντρικῆς κυβερνήσεως καὶ νοσοκομείων ( 24.520 ἑκατομμύρια εὐρὼ Πίνακας 3.1 σελίδα 32 τοῦ Προυπολογισμοῦ ἡ 26,536 ἑκατομμύρια εὐρὼ Πίνακας VIII.5 σελίδα 121 τῆς Ἐκθέσεως τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος). Αὐτὸ δὲν τὸ ἀμφισβητεῖ κανείς. Ἐκεῖνο ποὺ ἀμφισβητεῖ κανεὶς βασίμως εἶναι ἡ ἀπόδοση αὐτῶν των δαπανῶν σὲ συγκεκριμένες ὑπηρεσίες. Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον οἱ δαπάνες αὐτὲς ἀποδίδουν ὀκνηρία καὶ ἀναισχυντία.
Ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἐξηγεῖ εὐγλώττως πῶς τὰ συνολικό ὕψος τῶν δημοσίων δαπανῶν στὰ δικά της στοιχεῖα ὑπερέχει τόσο τῶν δαπανῶν τοῦ Προϋπολογισμοῦ : Ἁπλῶς ὑπολογίζει τὶς δαπάνες σὲ ταμειακὴ βάση καὶ ἔτσι περιλαμβάνει τὶς ἀποδόσεις ἐσόδων τρίτων, τὶς ἐπιστροφὲς φόρων και τοὺς τόκους στὶς πρωτογενεῖς δαπάνες. Αὐτό, ὅμως, σημαίνει ὂτι δὲν μποροῦν τὰ στοιχεῖα της νὰ εἶναι συγκρίσιμα μὲ αὐτὰ τοῦ ΑΕΠ, τὰ ὁποῖα ὑπολογίζονται σὲ ἐθνικολογιστικὴ βάση, καθαρά, δηλαδή, ἀπὸ εἰσπράξεις καὶ πληρωμὲς τρίτων οἱ ὁποῖες γιὰ διαφόρους λόγους ἐκκαθαρίζονται μέσῳ τῶν λογαριασμῶν τοῦ Δημοσίου στὴν Τράπεζα τῆς Ἐλλάδος. Γι`αὐτὸ καὶ δὲν ἀνάγει τὸ μέγεθος τῶν δαπανῶν σὲ ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἔλλειμμα (Πίνακας VIII.10 σελίδα 133 τῆς Ἐκθέσεως τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος).
Συνεπῶς, ὁ ἀριθμὸς τῶν 99.666 ἐκατομμυρίων εὐρὼ γιὰ τὶς δημόσιες δαπάνες τοῦ 2009 παραμένει πάντοτε ἐκτὸς πραγματικότητος.
@Γεώργιος Ἰακ. Γ…
Τὸ ὅτι οἱ δαπάνες ἑνὸς ὀργανισμοῦ ποὺ προσφέρει ὑπηρεσίες εἶναι σὲ σημαντικὸ ποσοστὸ μισθοί, εἴτε μιλᾶμε γιὰ δημόσιο εἴτε γιὰ ἑταιρεία παροχῆς ὑπηρεσιῶν δὲν σημαίνει “ὅτι οἱ δημόσιες δαπάνες εἶναι κατὰ τὸ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μέρος μισθοό”, ὅπως λέτε. Σημαίνει ὅτι εἶναι φυσιολογικὸ νὰ συμβαίνει αὐτὸ τὸ πράγμα.
Παραπέμπω ξανά στὴ σελ. 121, ὅπου οἱ δαπάνες τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ ὑπολογίζονται σὲ 86,342 ἑκατομμύρια εὐρώ, ποσὸ πολὺ πιὸ κοντινὸ στὰ 96,866 ἑκατομμύρια (τὰ ὁποῖο ἐξήγησα πῶς προκύπτουν) ἀπὸ ὅ,τι τὰ 53,609 δηλαδὴ τὸ ποσὸ στὸ ὁποῖο περιορίζετε τὶς δαπάνες θεωρῶντας δαπάνες=πρωτογενεῖς δαπάνες. Ἂς ἐπιτρέψουμε στὴν ΤτΕ καὶ στὸ ΓΛΚ νὰ πιστεύουν τὸ ἀντίθετο, φρονῶ. Μπορεῖτε νὰ εἰσηγηθεῖτε στοὺς παραπάνω τὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ὑπολογισμοῦ καὶ χαρακτηρισμοῦ τῶν δαπανῶν.
Ἀλλὰ τὸ κύριο ζήτημα εἶναι πῶς παρουσιάζεται ἡ λαθροχειρία ἢ τὸ λάθος (ἄγνωστο γιὰ μένα) ἀρθρογράφων νὰ ὑπολογίζουν ποσοστὰ πρωτογενῶν δαπανῶν, παραφουσκώνοντάς τα, καὶ ἔπειτα νὰ κάνουν λόγο γιὰ ποσοστὸ “δαπανῶν” κι ὄχι “πρωτογενῶν δαπανῶν”.
Ὅσον ἀφορᾶ στὸ τί εἶναι κοινωνικὰ δίκαιο, αὐτὸ δὲν συνίσταται στὴν ἐξίσωση πρὸς τὰ κάτω ἀλλὰ στὴν ἐξίσωση πρὸς τὰ πάνω. Στὴν Ἑλλάδα, φυσικά, ὅπου “πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι” καὶ ὅπου προτιμᾶμε “νὰ ψοφήσει τοῦ γείτονα”, πέρα ἀπὸ τὴν κοντόφθαλμη ἀντίληψή μας δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τί συνεπάγεται ἡ ἰδιωτικοποίηση τῆς ὑγείας, τῆς παιδείας, ἡ διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ ποιὸν συμφέρουν αὐτά. Μέσω τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοματισμοῦ ὡς πρόβλημα ὑποδεικνύονται οἱ παχυλοὶ μισθοὶ ὁρισμένων δημόσιων ὑπαλλήλων, ἀλλὰ ὄχι τὸ παίξιμο τῶν ἀσφαλιστικῶν μας εἰσφορῶν στὰ καζίνο τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, ὄχι ἡ μὴ ἀπόδοση τῶν χρεῶν στὸ ΙΚΑ καὶ ἄλλους φορεῖς ἀπὸ τοὺς ἰδιοκτῆτες ΠΑΕ καὶ τοὺς ἐπιχειρηματίες, ὄχι ἡ παραοικονομία καὶ ἡ ἀνασφάλιστη ἐργασία.
“Μέσω τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοματισμοῦ ὡς πρόβλημα ὑποδεικνύονται οἱ παχυλοὶ μισθοὶ ὁρισμένων δημόσιων ὑπαλλήλων, ἀλλὰ ὄχι τὸ παίξιμο τῶν ἀσφαλιστικῶν μας εἰσφορῶν στὰ καζίνο τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, ὄχι ἡ μὴ ἀπόδοση τῶν χρεῶν στὸ ΙΚΑ καὶ ἄλλους φορεῖς ἀπὸ τοὺς ἰδιοκτῆτες ΠΑΕ καὶ τοὺς ἐπιχειρηματίες, ὄχι ἡ παραοικονομία καὶ ἡ ἀνασφάλιστη ἐργασία.”
Ναί, αλλά όλα αυτά συνέβησαν μόνο μέσα σε ένα σύστημα, στο οποίο πολιτικοί, επιχειρηματίες (=κομπραδόροι), (μεγαλο)δημοσιογράφοι και δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν είχανε απολύτως κανένα συμφέρον (συνεπώς και κανένα ενδιαφέρον) να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Συνεπώς, ενόσω είστε δημόσιος υπάλληλος, σας επιστρέφω την παρατήρηση:
“ὅπου προτιμᾶμε “νὰ ψοφήσει τοῦ γείτονα”
Ο δε στόχος “εξίσωση προς τα πάνω” είναι εντελώς ανέφικτος με έναν ιδιωτικό τομέα, ο οποίος, σε περίπτωση κατά την οποία εκλείψει η έξωθεν χρηματοδότηση, θα κληθεί να φέρει το βάρος, μέσω φόρων, για να χρηματοδοτηθεί ένας αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας.
Μια ορθολογική ανάπτυξη του δημόσιου τομέα οφείλει να γίνει στην βάση των πραγματικών απαιτήσεων μιας παραγωγικής οικονομίας και όχι μέσω προπολιτικής κατοχύρωσης “δικαιωμάτων”.
Ο μόνος τρόπος να γίνει εξίσωση προς τα πάνω είναι καταρχήν να επέλθει μια εξίσωση προς τα κάτω, ώστε εκ των πραγμάτων να έχουνε όλοι ένα κοινό συμφέρον για ανάπτυξη, ευνομία και αξιοκρατία!
@Γιάννης
Ἐὰν γράφετε περὶ λαθροχειρίας ἄλλων, πρέπει πρῶτα νὰ δείξετε πῶς πέφτετε ‘σεῖς ἔξω στὸν ὑπολογισμό σας κατὰ 13 τοὐλάχιστον δισεκατομμύρια εὐρὼ, μὲ τοὺς δικούς σας, κατάδικούς σας, ὑπολογισμούς. Στραγάλια εἶναι 13 δισεκατομμύρια εὐρώ ; Φυσικὸ εἶναι, ἀφοῦ προκαλούμενος κατ` ἐπανάληψιν, δὲν μπορεῖτε νὰ ἐξηγήσετε πόθεν ἐπορίσθητε (τὸ πόθεν ἔσχες ἰσχύει καὶ ἐκτὸς τοῦ πεδίου τῆς φορολογίας) τὸν ἀριθμό 99.666, νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς καὶ γιὰ τοὺς ὑπολοίπους ἀριθμούς σας καὶ γιὰ τὰ συμπεράσματα ποὺ ἐξάγετε ἐξ αὐτῶν.
Γιὰ τὴν ἐξίσωση πρὸς τὰ κάτω, λυποῦμαι, ἀλλὰ κάθε τάξις προνομιούχων τὴν ἐπικαλεῖται γιὰ νά διατηρήσει τὰ προνόμιά της. Δυστυχῶς, χωρὶς θυσίες, πρῶτα ἀπὸ τοὺς κυρίους ὑπευθύνους γιὰ τὸ οἰκονομικό μας ἀδιέξοδο, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διασωθεῖ οὔτε μέρος των προνομίων αὐτῶν. Ἂν οἱ προνομιοῦχοι φερθοῦν καλά, ὅλο καὶ κάτι θὰ σώσουν. Μὲ τὴν ἀδιαλλαξία, θὰ χάσουν καὶ τὰ λίγα.
Γράφετε καὶ τοῦτο τὸ ἐξωπραγματικό :
«Ἄλλωστε οἱ τόκοι καὶ τὰ χρεολύσια εἶναι δαπάνες τοῦ συγκεκριμένου ἔτους ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πότε ἔγινε ὁ δανεισμός, καὶ ἐπιλέγεται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση ἡ πληρωμή τους στὸ συγκεκριμένο ἔτος.»
Ἐμ, τότε, γιατὶ δὲν ἐπιλέγει ἡ κυβέρνηση νὰ ὁρίσει στοὺς δανειστὲς ἔτος άποπληρωμῆς τὸ 2400 μ.Χ. καὶ νὰ συνεχίσουμε ὅπως περνούσαμε μέχρι τώρα ὡραῖα καὶ καλά ;
@Γεώργιος Ἰακ. Γ…
ἂν 13 δισ. εἶναι στραγάλια, τότε πόσο μᾶλλον στραγάλια πρέπει νὰ εἶναι τὰ 33 δισ. εὐρὼ στὰ ὁποῖα πέφτετε ἔξω ἐσεῖς μὲ βάση τὴν ΤτΕ. Γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἀριθμό (96,866), προσθέστε στὶς πρωτογενεῖς δαπάνες τόκους, χρεολύσια καὶ ἐξοπλιστικὰ προγράμματα. Τὸ ἐξήγησα τουλάχιστον μία φορά. Ἀκόμη κι ἂν κάνω λάθος, τὸ 26,536/86,342 = 30% (μισθοὶ καὶ συντάξεις) τῶν δαπανῶν ἢ τὸ 20,043/86,342 = 23% (μόνο γιὰ μισθοὺς) δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸ 70% “μόνο γιὰ μισθοὺς” τοῦ Γουσέτη (ἐκτὸς κι ἂν συνέβη ὅ,τι ἀνέφερα). Καὶ περιμένω γιὰ τὴν ἐξήγηση τῆς διαφορᾶς μεταξὺ 53 καὶ 86 δις δαπανῶν.
Κάνετε λάθος ἂν νομίζετε ὅτι κάθε τάξη προνομιούχων ἐπικαλεῖται τὴν ἐξίσωση πρὸς τὰ πάνω. Τότε ἁπλούστατα θὰ ζητοῦσε νὰ πάψει νὰ εἶναι ἡ προνομιούχα τάξη ἐξισωνόμενη λ.χ. μὲ ὅσους ἕως τώρα ἔχουν μισθοὺς 800 ἢ 1000 ἢ 1200. Ἴσως νομίζετε ὅτι καθιστᾶ προνομιούχα μιὰ τάξη ἡ διαφορὰ 200 ἢ 400 εὐρὼ (ἡ ὁποία ὑφίσταται καὶ μεταξὺ διαφορετικῶν δημόσιων ὑπαλλήλων). Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ ὅσοι λαμβάνουν μισθὸ 900 εὐρὼ εἶναι προνομιοῦχοι σὲ σχέση μὲ ὅσους δουλεύουν γιὰ 700 εὐρὼ καὶ ὅσοι λαμβάνουν 800 εἶναι ἀχόρταγοι κατὰ ὅσους παίρνουν 600 εὐρώ, κοκ, καὶ πρέπει νὰ λάβουμε τὶς κεφαλὲς τους ἐπὶ πίνακι, καὶ τελικὰ νὰ ἐξισωθοῦν ὅλοι -ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνους στὰ ΜΜΕ, μαζὶ μὲ τὰ ἀφεντικά τους, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά, τὸ ἀπαιτοῦν- στὰ 700 ἢ 500 εὐρὼ τὸ μήνα. Ἤ, γιατί ὄχι, νὰ ἐξισωθοῦμε μὲ τοὺς Κινέζους. Προφανῶς ἔχουμε ἄλλη ἀντίληψη γιὰ τὸ τί εἶναι προνομιούχα τάξη στὴν Ἑλλάδα καὶ τί μεγέθη καθιστοῦν μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ προνομιούχα. Μακάρι οἱ διαφορὲς ἐλάχιστων καὶ μέγιστων μισθῶν στὴν Ἑλλάδα νὰ κυμαίνονταν μεταξὺ τῶν παραπάνω ποσῶν μόνον.
Νὰ συμπληλώσω ὅτι εἴτε συσχετιστεῖ εἴτε ὄχι τὸ ποσοστὸ δαπανῶν βάσει τῆς ἔκθεσης τῆς ΤτΕ καὶ τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ Ὑπ. Οἰκ. στὸ ΓΛΚ μὲ τὸ ΑΕΠ, ἡ σύγκριση βάσει τῶν στοιχείων τοῦ ΟΟΣΑ δείχνει ὅτι δὲν εἶναι διόλου ὑπέρογκες οἱ δαπάνες τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοσίου γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις. Καὶ ἡ Ἰταλία ἔχει χρέος 120% ἀλλὰ ἔχει ἴδιο ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ δαπανῶν γιὰ μισθοὺς μὲ τὴν Ἑλλάδα, οὔτε μπῆκε στὸ ΔΝΤ οὔτε ἔχει λιγότερες κοινωνικὲς δαπάνες.
“Ἐμ, τότε, γιατὶ δὲν ἐπιλέγει ἡ κυβέρνηση νὰ ὁρίσει στοὺς δανειστὲς ἔτος άποπληρωμῆς τὸ 2400 μ.Χ. καὶ νὰ συνεχίσουμε ὅπως περνούσαμε μέχρι τώρα ὡραῖα καὶ καλά ;”
Αὐτὸ κι ἂν εἶναι ἐξωπραγματικό.
Διότι σὲ μιὰ σύμβαση δὲν ὁρίζει μόνο τὸ ἕνα μέρος τὴν ἡμερομηνία ἐξόφλησης.
@Γιάννης
Ἐμ `σεῖς δέν εἶσθε ποὺ γράψατε αὐτὸ τὸ μαργαριτάρι :
«Ἄλλωστε οἱ τόκοι καὶ τὰ χρεολύσια εἶναι δαπάνες τοῦ συγκεκριμένου ἔτους ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πότε ἔγινε ὁ δανεισμός, καὶ ἐπιλέγεται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση ἡ πληρωμή τους στὸ συγκεκριμένο ἔτος.»
Τί διαμαρτύρεσθε ;
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, παρουσιάζετε ἕναν ἀριθμὸ ἀπὸ τὸ πουθενά. Σᾶς παρακαλῶ νὰ άποκαλύψετε τὴν προέλευσή του καὶ μόνον τότε άνακαλύπτετε ὂτι πλησιάζει σὲ διαφόρους ἄλλους ἀριθμούς. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅ τι ‘σεῖς δὲν ἔχετε ‘βρεῖ κανέναν ἀριθμὸ ἀγνώστου προελεύσεως στὰ δικά μου σχόλια. Φυσικὰ εἶσθε ἐλεύθερος νὰ πιστεύετε ὅ,τι ἐξωπραγματικὸ θέλετε. Ἀλλὰ ἡ δημοσιονομική μας κατάσταση εἶναι τέτοια ποὺ ἡ παραπληροφόρηση, ποὺ ὑπὸ ἄλλες συνθῆκες θὰ ἦταν διασκεδαστική, φαίνεται ὡς σκληρὴ εἰρωνεία. Δὲν ἔχουμε χορτάσει άπὸ ἀνακρίβειες τόσα χρόνια ; Πόσο ἀνόητοι νομίζουν μερικοὶ ὂτι εἴμαστε ;
@Γεώργιος Ἰακ. Γ…
γράψατε “Ἐμ `σεῖς δέν εἶσθε ποὺ γράψατε αὐτὸ τὸ μαργαριτάρι :
«Ἄλλωστε οἱ τόκοι καὶ τὰ χρεολύσια εἶναι δαπάνες τοῦ συγκεκριμένου ἔτους ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πότε ἔγινε ὁ δανεισμός, καὶ ἐπιλέγεται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση ἡ πληρωμή τους στὸ συγκεκριμένο ἔτος.»
Τί διαμαρτύρεσθε ;”
Ποῦ εἴδατε νὰ διαμαρτύρομαι; Καὶ γιατί εἶναι “μαργαριτάρι”; Ἐπειδὴ κάποιος συνάπτοντας ἕνα δάνειο μὲ συγκεκριμένο ἀριθμὸ δόσεων ἀνὰ ἔτος ἔχει ἐπιλέξει νὰ πληρώσει ὁρισμένο ποσὸ σὲ συγκεκριμένο ἔτος;
Ἐξωπραγματικὴ εἶναι ἡ ἀλχημεία τοῦ νὰ περιορίζονται οἱ δαπάνες τοῦ κρατικοῦ ὑπολογισμοῦ στὶς πρωτογενεῖς δαπάνες. Μπορεῖτε πάντως νὰ εἰσηγηθεῖτε στὸ ΓΛΠ καὶ τὴν ΤτΕ τὸν ὑπολογισμὸ βάσει τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν μόνο. Θὰ ἦταν πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ πληροφορούμασταν τὴν ἀπάντησή τους. Τόσο ἐνδιαφέρον, ὅσο νὰ μαθευτεῖ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὸ 23% μόνο γιὰ μισθοὺς γίνεται “70% μόνο γιὰ μισθούς”.
Αγαπητέ Γιαννη, πληρως διαφωτιστικος!
Ενα μεγαλο ευχαριστώ!
@Γιάννης
Ἡ διαφορὰ μεταξὺ πρωτογενῶν δαπανῶν καὶ τῶν ἄλλων δαπανῶν εἶναι ἁπλή : Οἱ μὴ πρωτογενεῖς δαπάνες γίνονται μόνον καὶ μόνον διότι κάποτε στὸ παρελθὸν ἔγιναν ἄλλες πρωτογενεῖς δαπάνες, οἱ ὁποῖες δὲν ἀντικρύσθηκαν μὲ ἀντίστοιχα ἔσοδα. Στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, οἱ μὴ πρωτογενεῖς δαπάνες εἶναι κατὰ κύριο λόγο δαπάνες γιὰ τὴν πληρωμὴ τόκων καὶ χρεωλυσίων. Αὐτὰ δὲν τὰ πληρώνουμε διότι ἔτσι θέλησε ἡ κακή μας μοῖρα, ἀλλὰ διότι καὶ στο παρελθὸν οἱ πρωτογενεῖς δαπάνες ὑπελείποντο συστηματικῶς τῶν ἐσόδων. Ἔτσι μεγάλωσε τὸ χρέος. Στὴν ἀρχή τοῦ χρέους, κάθε χρέους, βρίσκεται ἡ ὐστέρηση τῶν πρωτογενῶν δαπανῶν ἔναντι τῶν ἐσόδων.
Ἀλλὰ ἔχουν κι ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικὸ οἱ πρωτογενεῖς δαπάνες καὶ γι`αὐτὸ τὶς ὑπολογίζει κάθε δημοσιονομικὴ ἀνάλυση. Οἱ μὴ πρωτογενεῖς δαπάνες εἶναι τὸ τίμημα τῆς ἀφροσύνης τοῦ παρελθόντος. ἀλλὰ σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε πολλὰ γι`αὐτές. Γιὰ τὶς πρωτογενεῖς δαπάνες, ὅμως, πολλὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε. Καὶ αὐτὰ κάνουμε περικόπτοντάς τις δραστικά.
Τώρα, ἀφοῦ «κάποιος συνάπτοντας ἕνα δάνειο μὲ συγκεκριμένο ἀριθμὸ δόσεων ἀνὰ ἔτος ἔχει ἐπιλέξει νὰ πληρώσει ὁρισμένο ποσὸ σὲ συγκεκριμένο ἔτος», γιατὶ δὲν ἐπέλεξαν οἱ κυβερνήσεις μας νὰ πληρώσουν ὅλα μας τὰ δάνεια τὸ 2400 μ.Χ. ; Ἀφοῦ, ὅπως γράφετε, στὸ χέρι τους ἦταν;
Εξαιρετικό άρθρο, η πλήρης περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας της μεταπολίτευσης.
Συγχαρητήρια κ.Μελετόπουλε.
Μεταγραφή διαννοούμενων από την αριστερά στην δεξιά δεν υπήρξε μόνο στην Ελλάδα.Για παράδειγμα στις ΗΠΑ όλοι σχεδόν οι νεοφιλελεύθεροι υπήρξαν πρώην τροτσκιστές(Ίρβινγκ Κρίστολ κλπ).Βεβαίως προηγουμένως είχαν φροντίσει να απορρίψουν καθετί που τους ένωνε με το παρελθόν τους , εκτός από ένα.Την εξαγωγή της επανάστασης την υποκατέστησαν με την εξαγωγή της δημοκρατίας ,με τα γνωστά αποτελέσματα στο Ιράκ και αλλού.
Σπύρος Κουτρούλης
Ε…καλα Μανωλοπουλε…τι θα περιμενε κανεις να πεις;!!! Βεβαιως…..για σενα δεν ειναι 1.000.000 οι δημοσιοι υπαληλοι γιατι ετσι σε συμφερει!!! Ελα ομως που δεν γινεται να ψηφιζονται οι ιδιοι και οι ιδιοι πολιτικοι, με λιγοτερους υπαλληλους!!! Βλεπεις ειναι κοινο μυστικο πλεον οτι ολος αυτος ο συφερτος των δημοσιων υπαλληλων – ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕ ΜΕΓΕΘΟΣ – συμπαρασυρει μαζι του και ολο το συγγενολοϊ του στις εκαστοτε εκλογες, κι ολοι αυτοι μαζι, συνθετουν σχεδον το 50%(!!!) των ψηφοφορων!!! Ετσι, με τετοια αποτελεσματα ΝΔ & ΠΑΣΟΚ δεν προκειται να χασουν ποτε, κι εσυ εδω μας τσαμπουνας οτι ειναι λιγοτεροι απο 1.000.000 οι δημοσιοι υπαλληλοι. Κααααλα!!!….Τωρα εγινες πιστευτος!!! Αντε καλο σου υπνο!!!