Ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Ντομινίκ Στρος-Καν
διατύπωσε δεκάλογο αναγκαίων μέτρων για την ανάκαμψη της χώρας μας από
τη χρεοκοπία («Κ» 8/12/2010). Από τις δέκα προτάσεις του, οι δύο είναι
συγκεκριμένες και ρεαλιστικές: Να συναρτηθούν τα ημερομίσθια (γιατί όχι
και οι μισθοί;) προς την παραγωγικότητα και να ανοίξουν τα κλειστά
επαγγέλματα. Οι υπόλοιπες οκτώ είναι γενικόλογο, καθόλου συγκεκριμένο
ευχολόγιο, κοινότοπες ηθικολογίες (: Να μονοιάσουν τα κόμματα. Να
παταχθεί η φοροδιαφυγή. Να επιταχυνθούν διαρθρωτικές αλλαγές. Να
πληρώσουν περισσότερο οι εύποροι. Να μην πληγούν ακόμα πιο πολύ τα
χαμηλά εισοδήματα. Να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότα. Να μειωθεί η
γραφειοκρατία. Να αξιοποιήσει η κυβέρνηση τη «νίκη» που κατήγαγε στις
εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης – νίκη με αποχή του 70% των ψηφοφόρων!).
Δεν
έχει καμιά, μα απολύτως καμιά πρακτική αποτελεσματικότητα να αντιτάξει
τον δικό του δεκάλογο προτάσεων για την ανάκαμψη από τη χρεοκοπία ένας
απλός πολίτης, καταφανώς αμέτοχος στις ευθύνες της εξουσίας. Βεβαιωμένο,
με πείρα δεκαετιών, ότι κανένα «κέντρο αποφάσεων» δεν πρόκειται να τον
προσέξει. Ετσι, εξ ορισμού, και ο ρεαλιστικότερος δεκάλογος, ο εκτός
κομματικού ψυχαναγκασμού, καθηλώνεται εκ των πραγμάτων στις προδιαγραφές
ευχολογίου και αυτός.
Απομένει η λειτουργικότητα του παιγνίου: Να
συγκριθεί ο δεκάλογος του άσημου πολίτη με τον δεκάλογο του κορυφαίου
διαχειριστή της τύχης εθνών. Οχι για την ευφυΐα, μόνο για τον ρεαλισμό
των προτάσεων. Σύγκριση, έστω, δίκην παιγνίου, σε ώρες συνθλιπτικής
ανελπιστίας. Τα προτεινόμενα, λοιπόν, από τον πολίτη μέτρα, με
αξιολογική σειρά προτεραιότητας, είναι:
1. Περικοπή κατά 50% της
ετήσιας κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Περικοπή κατά 50% κάθε
μορφής αμοιβών που εισπράττουν οι βουλευτές. Επανάκριση του αιτιολογικού
της πρόσληψης όλων των υπαλλήλων της Βουλής, απολύσεις των αργόσχολων,
κατάργηση όλων των οικονομικών προνομίων που διαφοροποιούν τους
υπαλλήλους της Βουλής από τους υπόλοιπους κρατικούς υπαλλήλους. Το πρώτο
που απαιτεί η χρεοκοπία είναι να περιοριστεί το παντεσπάνι των φυσικών
αυτουργών, όχι το ψωμί των θυμάτων.
2. Διάλυση, με νομοθετικό
διάταγμα, όλων των εταιρειών του δημοσίου και απόλυση διοικητικών
συμβουλίων και προσωπικού. Επανάκριση εξ υπαρχής από σώμα ημεδαπών και
αλλοδαπών εμπειρογνωμόνων της αναγκαιότητας για την ύπαρξη κάθε τέτοιας
εταιρείας και επαναπρόσληψη προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ. Μόνο με προτεραιότητα
στην πάταξη του κομματικού κράτους γεννιέται κοινωνική δυναμική
ανάκαμψης.
3. Ενιαίο μισθολόγιο όλων των εργαζομένων σε δημόσιες
υπηρεσίες (υπουργεία, οργανισμούς, τράπεζες, νοσοκομεία, Δικαιοσύνη,
πανεπιστήμια, ένοπλες δυνάμεις). Κατάργηση κάθε μορφής «επιδομάτων» και
διαφοροποίηση των μισθών με κριτήριο: α. Τους τίτλους σπουδών β. Το
ποσοστό ευθυνών που διαχειρίζονται γ. Τη συνεχώς κρινόμενη ποιότητα
προσφοράς έργου δ. Το ήθος συμπεριφοράς προς τους πολίτες-συμπολίτες
τους.
4. Νομοθετική θέσπιση συστήματος συνεχούς αξιολόγησης,
πειθαρχικού ελέγχου και ελέγχου παραγωγικότητας των υπαλλήλων του
δημοσίου. Το νομοθετικό πλαίσιο να προϋποθέτει το δικαίωμα έφεσης για
δυσμενή κρίση, αλλά και μηδενική ανοχή της φυγοπονίας, της ανικανότητας,
της ραστώνης, της βάναυσης συμπεριφοράς. Οπως και βαρύτατες ποινές για
μεροληψία, κομματισμό, υπερβολική επιείκεια των επιφορτισμένων με τον
έλεγχο και την αξιολόγηση. Αν δεν αποκατασταθεί λειτουργικό κράτος με
αξιοποίηση της πρωτοβουλίας και δημιουργικής φαντασίας των υπαλλήλων
του, η παντοδαπή χρεοκοπία θα σέρνεται χωρίς τελειωμό.
5. Ανάκαμψη
της οικονομίας και της κοινωνίας από τη διαλυτική παρακμή δεν μπορεί να
υπάρξει, αν δεν ελευθερωθεί η χώρα από τον ζυγό του ασύδοτου
συνδικαλισμού. Και όταν μιλάμε για συνδικαλισμό στη σημερινή Ελλάδα,
αναφερόμαστε στις γκανγκστερικές μαφίες των επαγγελματιών του είδους που
λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα, ανυπότακτες σε νόμους και στο Σύνταγμα,
αφού έχουν πείσει τα κόμματα ότι ελέγχουν δήθεν και καθοδηγούν την ψήφο
της δημοσιοϋπαλληλίας.
6. Δεν μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή
δυναμική χωρίς αλλαγή του κοινωνικού κλίματος. Πρωτεύει να εξαρθρωθούν
οι παράγοντες που επενδύουν, για πλουτισμό ή για εξουσία, στην
εξηλιθίωση των μαζών, στην κολακεία άλογων ορμεμφύτων. Μια σοβαρή
στρατηγική ανάπτυξης προϋποθέτει τη ριζική κατάργηση του κρατικού τζόγου
και της προστασίας που παρέχει το κράτος στον κρετινισμό του
«επαγγελματικού» ποδοσφαίρου. Προϋποθέτει αλλαγή, με νόμο, της σύνθεσης
και των αρμοδιοτήτων του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, δηλαδή την
ενεργοποίηση αμείλικτου κοινωνικού ελέγχου των εμπόρων της
«πληροφόρησης», «ψυχαγωγίας», αγωγής των Ελλήνων.
7. Για να τεθούν
με αποφασιστικότητα σε εφαρμογή οι έξι παραπάνω προτάσεις,
προϋποτίθεται η εξασφάλιση έννομης τάξης με νομοθετικές προδιαγραφές και
μεθοδικές πρακτικές που ισχύουν μάλλον σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε.
Να μην έχει τη δυνατότητα καμιά ομάδα διαμαρτυρόμενων πολιτών να
νεκρώνει ετσιθελικά τη ζωή των πόλεων θέτοντας σε ομηρεία εκατοντάδες
χιλιάδων συμπολιτών της.
8. Οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικού
μετασχηματισμού (είτε ηροστράτεια – μηδενιστική, όπως του Ανδρέα
Παπανδρέου είτε τίμια και προοδευτική) προϋποθέτει μια ριζοσπαστική, από
τα θεμέλια, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Από επιτελείο υπηρεσιακής (όχι
κομματικής) στελέχωσης του υπουργείου Παιδείας. Να κατεδαφίσει η
μεταρρύθμιση τη χρησιμοθηρική εκδοχή της σπουδής που αχρηστεύει το
σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα – τις δομές και πρακτικές που μεταβάλλουν
το σχολειό και το πανεπιστήμιο σε πεδίο έγκαιρης άγρας κομματικών
οπαδών, σε φυτώριο εγωκεντρικών διεκδικητών κατασφάλισης δικαιωμάτων.
Μια κοινωνία δεν ανακάμπτει δίχως επανακατάκτηση οργανικής συνοχής, και η
συνοχή προϋποθέτει «άνεμο» μιας άλλης παιδείας: Προτεραιότητα
καλλιέργειας της κριτικής σκέψης, όχι της ποσοτικής πληροφόρησης – η
γλώσσα ως λογική, τα μαθηματικά ως γλώσσα, η Ιστορία ως φρόνημα.
Ο
χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί για να συμπληρωθεί δεκάλογος, αλλά
και οι οκτώ μόνο προτάσεις ολοκληρώνουν τις προϋποθέσεις της σύγκρισης
με τις αοριστολογίες του κ. Στρος-Καν. Η θεματική των προτάσεων έχει
αναλυθεί πάμπολλες φορές από το «βήμα» αυτής εδώ της επιφυλλίδας χωρίς
το παραμικρό ποτέ αποτέλεσμα επηρεασμού των κέντρων λήψης αποφάσεων.
Απομένει μόνο η δυναμική της σύγκρισης ως απίθανος (εντελώς) καταλύτης εκπλήξεων.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/12/2010_426106
.