Στο προηγούμενο άρθρο, στο οποίο παραθέσαμε τρία πρόσφατα συμβάντα με κεντρικά πρόσωπα μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, θέσαμε ως κατακλείδα το ερώτημα, αν η διοικούσα Εκκλησία είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών. Την απάντηση θα διευκολύνει ιστορική αναδρομή σε αξιοσημείωτα συμβάντα από την παλιγγενεσία ώς το πρόσφατο παρελθόν.
Αρχές του 1833 ο γραμματέας της Επικρατείας (υπουργός των Εσωτερικών) Ρίζος Νερουλός και ο λόγιος (τονίζεται κατά κόρον αυτό) κληρικός Θεόκλητος Φαρμακίδης, οπαδοί του Κοραή και θερμότατοι θιασώτες του δυτικού “διαφωτισμού” υπέβαλαν στον Μάουρερ, έναν από την τριάδα (τρόικα στη νεοελληνική) των αντιβασιλέων και αρμόδιο επί των εκκλησιαστικών θεμάτων εισήγηση για την ανακήρυξη της Εκκλησίας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ως αυτοκέφαλης. Αν όντως αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και οι δύο προαναφερθέντες δεν δέχθηκαν προηγουμένως την πίεση του Μάουρερ, ώστε να ενεργήσουν όπως ενήργησαν, το γεγονός μαρτυρεί την ενδημούσα στη χώρα μας προδιάθεση για ξεπούλημα Εκκλησίας και πατρίδας από εκείνους που έχουν “φωτιστεί” από τα “φώτα” της Εσπερίας. Ο Μάουρερ άδραξε την ευκαιρία και συνέστησε επιτροπή, στην οποία μετείχαν και δύο επίσκοποι αλλά πρωταγωνίστησε ο Φαρμακίδης. Η επιτροπή εργάστηκε πυρετωδώς, με συνοπτικές διαδικασίες και σε σύντομο χρονικό διάστημα υπέβαλε σχέδιο κανονισμού διοίκησης της υπό ίδρυση αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Ο κανονισμός εγκρίθηκε τάχιστα και στις 23 Ιουλίου 1833 δημοσιεύθηκε στο Ναύπλιο η «διακήρυξις περί της Ανεξαρτησίας της Ελληνικής Εκκλησίας». Ουδεμία επαφή με το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε προηγηθεί. Η ενέργεια αυτή σαφώς αποκλίνουσα από το κανονικό δίκαιο συνιστούσε σχίσμα, το οποίο διήρκεσε ώς το 1850.
Επί της ουσίας: Οι επίσκοποι της ελεύθερης Ελλάδας, ολιγογράμματοι ασφαλώς, σύρθηκαν πίσω από τον λόγιο Φαρμακίδη, τον εκφραστή του δυτικού πνεύματος και συνήργησαν στην κίνηση ακραίας περιφρόνησης της Μητέρας Εκκλησίας. Ολιγογράμματος ήταν και ο άγιος Σπυρίδων, πλην όμως στην Α΄ οικουμενική Σύνοδο δεν παρέλυσε μπροστά στον λόγιο αιρεσιάρχη Άρειο! Στη συνέχεια, όταν η αρχή όρισε τον Φαρμακίδη γραμματέα της ιεράς Συνόδου της αυτοκέφαλης Εκκλησίας, αποδέχθηκαν τα μέλη αυτής να πορευθούν κατά τις υποδείξεις του, δηλαδή της Πολιτείας, ως εκπρόσωποι νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου! Έτσι δεν αντέδρασαν ούτε και όταν η φράγκικη εξουσία διέλυσε 412 από τα 450 μοναστήρια, προπύργια του απελευθερωτικού αγώνα κατά Μακρυγιάννη. Ο Φαρμακίδης ανταμείφθηκε από την Πολιτεία για τις υπηρεσίες του και εκλέχθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Η Ιεραρχία πορεύθηκε με προϊούσα την σύμπλευση προς την Πολιτεία. Η επιχείρηση εκδυτικισμού του λαού σε συνεργία των ξένων “προστατών” μας και των εντολοδόχων τους εξυφάνθη υπό τα απαθή βλέμματα της Ιεραρχίας, η οποία όφειλε να αναλάβει την πρωτοβουλία για την κήρυξη παλαϊκής αντίστασης κατά της υποτέλειας σε νέο κατακτητή, ύπουλο και πιό επικίνδυνο από τον Τούρκο. Αντ’ αυτής ανέλαβαν το βάρος του αγώνα κάποιοι απλοί άνθρωποι του λαού όπως ο ολιγογράμματος μοναχός Παπουλάκος (1770-1861) και ο Κοσμάς Φλαμιάτος (1786-1852). Παραθέτουμε άκρως επίκαιρο απόσπασμα από ομιλία του πρώτου, ο οποίος επί έτη περιόδευε στην Πελοπόννησο ως ιεροκήρυκας: “Είναι ντροπή μας ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πως δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό και πασχίζουν να μας ρίξουν στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που ’ναι πιό δαιμονισμένοι από τους Τούρκους”.
Ο Παπουλάκος κατέστη επικίνδυνος τόσο για την Πολιτεία, όσο και για την Ιεραρχία (αχ, πόσο επώδυνο είναι να σου υπενθυμίζει το χρέος κάποιος “τιποτένιος”). Η πρώτη έστειλε το 1852 τον Γενναίο Κολοκοτρώνη (αχ, όνομα χωρίς πράμα), γυιό του γέρου του Μωρηά να συλλάβει τον Παπουλάκο με την κατηγορία της “καλογερικής συνωμοσίας”! Διψασμένος όμως ο λαός της Αθήνας έσπευσε να τον αντικρύσει όταν το πλοίο, που μετέφερε τον επικίνδυνο “αντικαθεστωτικό” έφθασε στον Πειραιά, γι’ αυτό και η εξουσία έσπευσε να τον εγκλείσει στις φυλακές του Ρίου. Παραπέμφθηκε στο κακουργοδικείο των Αθηνών με την κατηγορία της “στάσεως κατά του καθεστώτος”! Εξ αιτίας των αντιδράσεων ανεβλήθη η δίκη και τελικά έτος αργότερα, λόγω της γενικής κατακραυγής του αγνού λαού, δόθηκε χάρη σε όλους τους
κατηγορουμένους. Ο Παπουλάκος όμως παραπέμφθηκε, για τον περαιτέρω πειθαρχικό του έλεγχο, στην Ιερά Σύνοδο, η οποία αποφάσισε να εγκλεισθεί σε μόνιμο περιορισμό του στην Μονή Παναχράντου στην Άνδρο, όπου η φήμη του έλκυε για πολύ καιρό κόσμο καθημερινά και ιδιαίτερα τις εορτάσιμες ημέρες. Κοιμήθηκε οσιακά το βράδυ της 18 προς 19 Ιανουαρίου 1861.
Ὁ Φλαμιάτος είχε υψηλή μόρφωση, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία των Ιονίων νήσων από τους Άγγλους και εξορίστηκε γι’ αυτό από τούς τελευταίους. Ερχόμενος στην ελεύθερη Ελλάδα αγωνίστηκε για την απαλλαγή της χώρας από την επήρεια του αγγλικού κόμματος. Κήρυξε την Ορθοδοξία πού εβάλλετο εκείνα τα χρόνια από τη Βαυαροκρατία, κατέκρινε τις αντιεκκλησιαστικές πράξεις της Πολιτείας γι’ αυτό και φυλακίστηκε (1852) στο Ρίο. Εκάρη μοναχός στη φυλακή και λίγες μέρες μετά πέθανε.
Η Ιεραρχία συνέχιζε να πορεύεται δέσμια της Πολιτείας! Κατά τον εθνικό διχασμό (1916-1918) οι ιεράρχες εκδήλωσαν αισθήματα φιλοβασιλικά (οι πλείστοι) ή φιλοβενιζελικά αντί να επέμβουν, ώστε να διασώσουν την ενότητα του λαού, ο οποίος εσύρετο ως πρόβατα προς σφαγήν για τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Αποτελέσματα: Η ανεπανάληπτη τραγωδία της Μικρασίας και το παλαιοημερολογικό ζήτημα, δημιούργημα του κομματικού πατριάρχη Μελετίου.
Ήρθε ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος και η κατοχή. Δύο αρχιεπίσκοποι, οι Χρύσανθος και Δαμασκηνός, έδειξαν το μεγαλείο του κλήρου, όταν αυτός αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο Χρύσανθος υπήρξε ο πρώτος αντιστασιακός, καθώς αρνήθηκε να ορκίσει την κυβέρνηση, που όρισαν οι κατακτητές. Ο άλλος όρθωσε το ανάστημά του, όταν οι Γερμανοί γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους να επιστρατεύσουν Έλληνες για εργασία στη Γερμανία. Αρκετοί ήσαν όμως οι μητροπολίτες που εγκατέλειψαν τις έδρες τους. Όλοι έπρεπε, με βάση τους κανόνες της Εκκλησίας, να καθαιρεθούν! Μετά το τέλος του πολέμου και την έναρξη του εμφυλίου η Ιεραρχία, για να φανεί αρεστή στους κρατούντες, καθαίρεσε μόνο δύο: Τους μητροπολίτες που είχαν βγεί στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πώς άραγε βλέπει η σημερινή Ιεραρχία τον ανδριάντα του καθηρημένου μητροπολίτη Ιωακείμ στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης; (Το ότι αργότερα ανεκλήθη η απόφαση της καθαίρεσης δεν διόρθωσε και πολύ την αρχική μονομερή απόφαση).
Ήρθε κάποτε και η ξενοκίνητη, όπως σχεδόν όλοι πλέον παραδεχόμαστε, χούντα των συνταγματαρχών (σαν να μην υπήρξε τίποτε άλλο ξενοκίνητο στη χώρα μας ούτε και σήμερα υφίσταται!). Έδειξε η χούντα ευθύς τις προθέσεις της να προβεί και στη “κάθαρση” του εκκλησιαστικού χώρου. Ελάχιστες οι φωνές διαμαρτυρίας που ακούστηκαν εκ μέρους της Ιεραρχίας για την αφαίρεση του πολυτιμοτέρου δώρου του Θεού στον άνθρωπο: Της ελευθερίας. Πολλοί ιεράρχες συμπορεύθηκαν με τους επίορκους αξιωματικούς και άλλοι εσιώπησαν δίκην ιχθύος! Και ανεκλήθη μεν η χούντα, όταν οι πάτρωνές της εκτίμησαν ότι έφερε σε πέρας το έργο που της είχαν αναθέσει, οι εχθροί όμως της Εκκλησίας, εμφορούμενοι τόσο από το παραδοσιακό αντιεκκλησιαστικό μένος των αντιχριστιανικών ιδεολογιών, όσο και από το νέο της παγκοσμιοποίησης βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να στραφούν κατά της Εκκλησίας μη κάνοντες διάκριση (και γιατί να κάνουν;) μεταξύ προσώπων και θεσμού, ο οποίος για όλους αυτούς είναι ενδοκοσμικός, γι΄ αυτό και τον θέλουν στην υπηρεσία των εκάστοτε κρατούντων.
Η Ιεραρχία έδειξε, και αυτό είναι το θλιβερότερο, να αντιδρά μόνο μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της εκκλησιαστικής περιουσίας, την οποία κάποτε θα χάσει. Μήπως είναι καιρός να σκύψει επάνω από τα πλείστα όσα προβλήματα που σωρεύτηκαν μετά τη μεταπολίτευση; Μήπως πρέπει να αποστασιοποιηθεί από την νόμο κρατούσα Πολιτεία και να μην εκδηλώνει ανησυχία ή φόβο για τυχόν χωρισμό, που και αυτός μάλλον θα έρθει; Ας αναθέσει σε επιτροπή να ερευνήσει και γνωστοποιήσει στον λαό την περιουσία που η Εκκλησία προσέφερε στην Πολιτεία και πώς αυτή αξιοποιήθηκε ώς τώρα. Ας καταγγείλει το άκρως αντιπνευματικό σύστημα της κοινωνικής αδικίας, με τους θιασώτες του οποίου συμπορεύτηκε για αρκετές δεκαετίες δίνοντας στον λαό την ψευδή εντύπωση ότι τα “ιδανικά” του συμπίπτουν εν πολλοίς με τους λόγους του Ευαγγελίου, το οποίο καταδικάζει τον πλούτο, όσο κανένα άλλο κείμενο στην επιφάνεια του πλανήτη. Και να είναι βέβαιοι οι σεβαστοί πατέρες ότι ο λαός δεν θα τους γυρίσει την πλάτη, όπως το κάνει σήμερα απληροφόρητος και επηρεασμένος από την καθημερινή προπαγάνδα κατά της πίστεως.
Τα αίτια τα γνωρίζουμε. Τόλμη απαιτείται. Τόλμη για αυτοκριτική αρχικά και χάραξη νέας πορείας, ευαγγελικής πλέον, κατά των εχθρών της
πίστεως και των λαών.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”.
31 comments
Χαρακτηριστικό της αλλοτριώσεως που έχουμε υποστεί είναι ότι εκδηλώνουμε ανησυχία για τον χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία, ενώ οι άρτι απελευθερωθέντες πρόγονοί μας, σε απείρως χειρότερες συνθήκες από κάθε άποψη, είχαν αντισταθεί στην εξάρτηση της Εκκλησίας διότι αντιλαμβάνονταν την απόπειρα χειραγώγησης. Ορθά παρατηρεί ο συγγραφέας ότι το πολυτιμότερο δώρο σε κάθε άνθρωπο είναι η ελευθερία και αυτό δεν (πρέπει να) εξαγοράζεται ούτε με προνόμια, ούτε με περιουσίες, ούτε με δοσίματα. Η ανεξάρτητη Εκκλησία δεν θα είναι κατ’ ανάγκην εχθρική προς την Πολιτεία, αλλά, τουλάχιστον, δεν θα είναι δεσμευμένη να ακολουθήσει τον κατήφορό της. Η ελευθερία, όμως, θέλει και θυσίες και μάλλον αυτό πράγματι φοβούνται οι πολέμιοι του χωρισμού. Εάν δεν είμαστε έτοιμοι να υποστούμε θυσίες για την ελευθερία, γιατί επιμένουμε να αυτοαποκαλούμαστε με περισσή υπερηφάνεια Έλληνες και Ορθόδοξοι;
“[…]και ο λόγιος (τονίζεται κατά κόρον αυτό) κληρικός Θεόκλητος Φαρμακίδης[…]”
Αυτό το οποίο εγώ βλέπω να τονίζεται κατά κόρον στο παρόν άρθρο, είναι ότι ο Φαρμακίδης είναι δήθεν εκφραστής του δυτικού πνεύματος και κοραηκός.
Ο Κόκκινος μας πληροφορεί, ότι το 1828 (δηλαδή μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου η οποία έσωσε την ελληνική επανάσταση από την πλήρη κατάρρευση) το Φανάρι, έστειλε μαζί με τον πρωτοσύγγελο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τρεις Αρχιεπισκόπους (Λάρισας, Νικαίας και Χαλκηδόνας) οι οποίοι με την βοήθεια του σφαγέα Ιμπραήμ πέρασαν στην Πελοπόννησο φθάνοντας στην Τρίπολη:
“ενώπιον πεντακοσίων ατόμων τα οποία είχον συγκεντρωθεί γύρω των εκ περιεργείας, ήρχισαν να αναπτύσσουν τον σκοπόν της αφίξεώς των, προσθέτοντες ότι δεν συνέφερεν εις τους Έλληνας να παραμένουν εις οικτράν κατάστασιν που ευρίσκοντο και ότι ώφειλαν το ταχύτερον να βοηθήσουν όλοι να επανέλθει ο τόπος υπό την ευεργετικήν χείρα του κραταιοτάτου Σουλτάνου”
στην συνέχεια πλησίασαν τον κυβερνήτη Καποδίστρια και σύμφωνα με τον Σπ. Τρικούπη:
“ενεχείρισαν τω κυβερνήτη συνοδικήν επιστολήν νουθετούσαν, απειλούσαν και προτρέπουσαν εις υποταγήν”
πέρνοντες, σύμφωνα με τον Κόκκινο, από αυτόν την απάντηση:
“Πάμπολυ αίμα εχύθη, πάμπολλαι ουσίαι εφθάρησαν εις διάστημα οκτώ ετών πολέμου και δυστηχιών, καθ’ ού ο τόπος ούτος κατηφανίσθη, ώστε όλως διόλου αδύνατον είναι να επανέλθη εις οποιανδήποτε κατάστασιν πραγμάτων βάσιν έχουσαν το παρελθόν”.
μιὰ ἐξαιρετικὴ καταγραφὴ τῆς ἀποφασιτικῆς περιόδου γιὰ τὰ ἐκκλησισατικὰ ζητήματα στὰ ἑλληνικά τοῦ Charles Frazee, Ὀρθόδοξος Εκκλησία καὶ ἑλληνική ἀνεξαρτησία, Ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987, (Charles Frazee, The Orthodox Church and Independent Greece 1821-1853). Δίχως τὴν πολύπλευρη γνώσι τῶν ἱστορικῶν γεγονότων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἴμαστε σὲ θέσι νά κρίνουμε πρόσωπα καὶ πράγματα τῆς ἐποχῆς. ἀξιοσύστατο καὶ ἀξιανάγνωστο βιβλίο.
Charles Frazee, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἑλληνική ἀνεξαρτησία, Ἐκδόσεις ΔΟΜΟΣ, Ἀθήνα 1987, (Charles Frazee, The Orthodox Church and Independent Greece 1821-1853). ἀξιοσύστατο καὶ ἀξιανάγνωστο βιβλίο ποὺ δὲν ἔχει προσεχθεῖ ἀρκετά. ἄς τὸ διαβάσουμε!
imago: Αυτό το οποίο εγώ βλέπω να τονίζεται κατά κόρον στο παρόν άρθρο, είναι ότι ο Φαρμακίδης είναι δήθεν εκφραστής του δυτικού πνεύματος και κοραηκός.
Γιατί δεν ήταν;
Με την ίδια λογική θα μπορούσα να ισχυριστώ και εγώ, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν εκφραστής του…οθωμανικού πνεύματος και όργανο της σουλτανικής διπλωματίας.
Όλοι έχουνε κάποιους συγκεκριμένους λόγους να υποστηρίζουνε αυτά τα οποία υποστηρίζουνε χωρίς απαραίτητα να φαίνονται εξαρχής οι προθέσεις των. Ο συγγραφέας νομίζει ότι προσβάλλει κάποιον όταν τον αποκαλεί κοραηκό και δυτικόφιλο. Αυτές οι εποχές, ευτυχώς έχουνε περάσει ανεπιστρεπτί. Στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Έθνος σήμερα κανένας, απολύτως κανένας θεσμός δεν πρέπει να θεωρηθεί δεδομένος!
Γιατί να τον προσβάλλει; αφού είναι αλήθεια; και δεν θα το αρνούνταν ούτε καν ο ίδιος αν τον ρωτούσες. Αμφιβάλλεις;
Αυτό που λες εσύ δεν στέκει, όχι με την ίδια αλλά με καμία λογική. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν ήταν εκφραστής κανενός και ιδιαίτερα του Οθωμανικού πνεύματος. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο λειτουργούσε σε ένα εχθρικό περιβάλλον και η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας απαγχονίστηκαν (ή εκτελέστηκαν με άλλους τρόπους) 10 Πατριάρχες και καμία 100αριά Επίσκοποι. Ανάμεσα σ’ αυτός και ο Πατριάρχης της Επανάστασης, ο Γρηγόριος ο Ε’.
Η μοναδική αλήθεια είναι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενήργησε όπως ενήργησε. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Μόλις πληροφορούμαι ότι ο Αχριεπίσκοπος Αμερικής προοτίθεται να βραβεύσει τον εγκεμέν μπαγίς.
Γνωρίζει κανείς τίποτε σχετικό;
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο ΙΜΑΓΟ έχει δίκιο σε όλα. Είναι παγκόσμια αυθεντία. Τρέμε Πάπα!
ΑΦΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔ.ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΜΠΑΙΝΕΙ ΕΝΑ ΕΝΤΟΝΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ !
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ(ΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ,ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ) ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ(ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ,ΙΕΡΕΙΣ)ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ”” ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ “”ΤΗΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ.
ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ(ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ) ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ 70 -80 ΑΤΟΜΩΝ ΜΟΝΟΝ!!!(ΙΕΡΑΡΧΙΑ),ΟΙ ΔΕ ΙΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ.ΑΡΑ ΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΑΠΟΨΕΙΣ?
Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ-ΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ,ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ.!!!
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΘΝΑΡΧΕΥΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΒ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ,Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΜΑΣ(ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ,ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ ΚΑΙ ΑΞΙΩΜΑ),Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ” ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΥΣ “ΜΑΣ….. , ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ !!! ΕΞ ΑΛΛΟΥ, ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤ.ΗΓΕΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΣΥΝΑΓΕΛΑΖ0ΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ,ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ,ΚΟΣΜΙΚΑ,ΚΛΠ?,ΔΕΝ ΑΛΛΗΛΟΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ ,ΑΠΟ ΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΜΕΧΡΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ?,ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΞΥΝΙΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ?ΟΤΑΝ Ο ΜΗΤΡ.ΘΕΣ)ΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΟΥΝ” ΕΝ ΜΕΣΗ” ΕΚΚΛΗΣΙΑ ,ΠΑΡΟΝΤΟΣ Π.ΨΩΜΙΑΔΗ, ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ Ν.Δ. ΝΤ.ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
ΤΙ ΠΡΑΞΗ ΕΚΑΝΕ?ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ?
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΙ ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΑ,ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΧΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΗΜΑΤΑ…ΤΙΝΑ “ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ…”
Ω ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ!!!
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΑΜΥΝΑ…. ???
ΠΑΝΤΩΣ Η ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ (ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΙΜΕΝΟΥΣΑΣ) ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑ .
ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ(ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΑ ??) ΜΑΖΑ ΤΩΝ “ΧΛΙΑΡΩΝ” ΟΡΘ.ΧΡΙΣΤ/ΝΩΝ ,ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ(ΕΥΚΑΙΡΩΣ-ΑΚΑΙΡΩΣ) ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΝΤΑΙ,ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ-ΥΠΑΛΛΗΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΛΗΡΟ ΜΑΣ.
ΙΩ.ΑΛΑΤΖΟΓΛΟΥ
Παρακαλώ, εάν κάποιος γνωρίζει κάτι σχετικό ας ενημερώσει, γιατί θεωρώ το θέμα καί άκρως σημαντικό, αλλά καί απολύτως σχετικό με τα ζητήματα τα οποία θέτει το παρόν άρθρο.
Χειρότερο και από έναν παπά που (δήθεν) εμπλέκεται στα πολιτικά, λες και τα πολιτικά διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα ή λες και ένας άνθρωπος μπορεί να διαχωρίσει τις ιδιότητές του, είναι ένας άνθρωπος εκτός Εκκλησίας να κάνει δήθεν καλοπροαίρετη κριτική για την Εκκλησία. Ένας Χριστιανός δεν θα αντιμετώπιζε την Εκκλησία σαν συνδικαλιστικό όργανο. Λυπάμαι για την πλάνη σας κύριε Ιω. Αλατζόγλου. Ένας Χριστιανός θα έκανε κριτική εντός με σκοπό τη βελτίωση της Εκκλησίας.
Και κάνετε λάθος περί Μπακογιάννη. Το μόνο που έκανε ήταν μία αβροφροσύνη επειδή ήταν παρούσα.
@ mago 13/01/2011 – 19:54.
Ο Βαρθολομαίος και οι Άρχοντες του Πατριαρχείου βράβευσαν τον Μπαγίς
Ελπίζω να καταλαβαίνουνε τώρα όλοι, τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους έπρεπε να διαχωριστεί διοικητικά η Εκκλησία της Ελλάδος, οι οποίοι φυσικά δεν σχετίζονται με το φιλοδυτικό ή κοραηκό πνεύμα του Φαρμακίδη, έχουνε όμως απόλυτη σχέση με την ρήση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφήμ:
“δεν θα κάμουν κουμάντο οι τούρκοι στις μητροπόλεις μας”
Είναι βέβαιο ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί από το Πατριαρχείο μετά την απελευθέρωση της χώρας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο επετεύχθη αυτός ο διοικητικός διαχωρισμός, χωρίς καμία προηγούμενη συνεννόηση, ήταν εντελώς αιφνίδιος και, επιεικώς, αυθαίρετος. Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα που ανέκυψε διευθετήθηκε προ πολλού, και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς αμφότερες οι πλευρές επεδίωκαν την διατήρηση των σχέσεών τους. Εκείνο που δεν χρειαζόταν να συμβεί, αλλά δυστυχώς συνέβη ταυτόχρονα, και ίσως γι’ αυτό συγχέονται αυτές οι ενέργειες, ήταν η υποταγή της Εκκλησίας στην Πολιτεία, δηλαδή στην κοσμική εξουσία. Έχω την άποψη ότι η τότε κυβέρνηση του νεοσύστατου κρατιδίου επιθυμούσε μία Εκκλησία μακριά από την επιρροή του (εδρεύοντος στην έδρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) Πατριαρχείου, αλλά όχι και εντελώς ανεξάρτητη, ώστε να μην υψώνει λόγο αντίρρησης στις όποιες κυβερνητικές επιλογές, ούτε ως σώμα, ούτε με την μορφή κάποιων ανυπάκουων πιστών. Ας μην μας διαφεύγει το αναφερόμενο στο κείμενο παράδειγμα του Παπουλάκου : κυνηγήθηκε από Εκκλησία και Πολιτεία και τελικά τιμωρήθηκε μόνο από την Εκκλησία για την ανυπακοή του, ως παράδειγμα προς αποφυγήν για επίδοξους μιμητές.
Ας μου επιτραπεί και μία ακόμη παρατήρηση : η κατηγορία του “χλιαρού” Χριστιανού, όπου μάλιστα εντάσσεται “μεγάλη μάζα” των Ορθοδόξων, είναι λίγο άκομψη, δεδομένου ότι υπάρχει σαφής προειδοποίηση από τον Χριστό για την τύχη των “χλιαρών”. Ο σκανδαλισμός δεν αποτελεί ένδειξη “χλιαρότητας” κάποιου Ορθοδόξου, αφού και οι Άγιοι ακόμη σκανδαλίζονταν. Η διαφορά έγκειται στις συνέπειες του σκανδαλισμού σε κάθε άνθρωπο : άλλος εξεγείρεται και αγανακτεί, άλλος σιωπά και αντιπαρέρχεται, άλλος εκφράζει ήπια την άποψή του, άλλος προσπαθεί για το καλύτερο. Ο τρόπος και το μέτρο της αντίδρασης σε κάποιο τέτοια ερέθισμα αποκαλύπτει την προσωπικότητα καθενός. Εκείνο, όμως, που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγεται είναι η καταδίκη του συνόλου της Εκκλησίας και ο χωρισμός από αυτήν. Κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι οι άνθρωποι, όσο κι αν πολλοί το λησμονούν, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.
Για το θέμα που συζητάτε υπάρχει ένα εξαίρετο παλιό άρθρο στο Αντίβαρο
http://www.antibaro.gr/node/844
*ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ “ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ” Η “ΔΗΘΕΝ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ”ΕΜΕΙΣ ΟΙ…..ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΙ,ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ, ΔΕΝ ΑΠΤΟΝΤΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ,ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΠΕΖΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
*ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛ.ΙΣΤΟΡΙΑ ,ΔΥΟ ΤΑΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΖΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚ.ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ,Α)Ο ΕΙΣΑΧΘΕΙΣ “ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ”(=ΕΥΣΕΒΟΦΑΝΙΑ) ΑΠΟ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΣΠΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ (ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤ.ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ)ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ(Η ΕΠΙΡΡΕΑΣΑΝ) ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ Η ΚΑΤ’ΑΛΛΟΥΣ ΠΕΡΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ,ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΩΦΕΛΗ Η ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ.
*Β)Ο” ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ”,ΠΡΟΊΌΝ ΚΑΙ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΠΙΡΡΟΩΝ,ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΩΓΗ ΣΕ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛ.(ΒΛ.+ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ+ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ)
*ΝΑ ΘΥΜΙΣΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΤΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΟΡΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ(ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ) ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ , ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ.(ΒΛ.ΚΕΙΜΕΝΑ + ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, +ΠΡΩΤΟΠΡ.ΓΕΩΡ.ΠΕΙΡΟΥΝΑΚΗ)
*ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΛΙΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ,Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΜΑΣ(ΠΟΛΕΩΝ-ΧΩΡΙΩΝ) ,ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ( ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ)ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΟΡΤΩΝ,ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ….
*ΤΕΛΟΣ ΖΗΜΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΠΡΟΣΚΟΛΗΣΗ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΕΚΚΛΗΣ.ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟΝ “ΚΑΙΣΑΡΑ”ΜΕ ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ”ΝΟΜΩ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ”ΟΠΟΥ Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΡΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΔΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ,ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ…
Να παραθέσω συμπληρωματικά από το έργο του Κοσμά Φλαμιάτου’
Αναφέρω λοιπόν το σημείο ότι δηλητηριάσθηκε , ότι η επιβουλή= στοές του 1850 φρόντιζαν να επιρρεάσουν την κοινή γνώμη κλπ.
Το κεφαλαίο Κοσμά Φλαμιάτος δεν είναι μικρό και δεν θα έπρεπε να το προσπεράσουμε έτσι απλά .Παρακάτω η διεύθυνση για να το μελετήσετε όλοι οι λόγιοι Πατριώτες , για τα παραιτέρω .
http://www.mediafire.com/?ypmymejni45
Ο κ. Αλατζόγλου και ο Ιμάγκο θα πρέπει να μας πούνε αν εκκλησιάζονται τακτικά και εάν εξομολογούνται και κοινωνούν τακτικά .
ΒΕΒΑΙΩΣ, ΑΔΕΛΦΕ DIMITRIE,ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΑ,ΜΕ ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ.
ΜΗΠΩΣ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΣΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΥΣΤΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ?ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΑΓΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ.
ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓ.ΑΝΝΑ ΑΓ.ΟΡΟΥΣ , ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΕ ΠΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΣ.
ΕΡΡΩΣΘΕ.
“Ο κ. Αλατζόγλου και ο Ιμάγκο θα πρέπει να μας πούνε αν εκκλησιάζονται τακτικά και εάν εξομολογούνται και κοινωνούν τακτικά.”
Γιατί ρωτάς; Εάν την Εκκλησία μπορούνε να την σχολιάζουνε μόνο όσοι εκκλησιάζονται, τότε και η Εκκλησία με την σειρά της οφείλει να περιορίζει την έκθεση απόψεων σε αυτούς οι οποίοι μπορούνε να τις σχολιάζουνε.
Ρωτάω , για να ξέρω με ποιους έχω να κάνω . Έλληνες που δεν εξομολογούνται και κοινωνούν συχνά (κάθε μήνα ) τους θεωρώ κουτσούς Έλληνες ,χωρίς Θεό μέσα μας τι να καταφέρουμε ;;;Το να είσαι Χριστιανός , λέγει κάποιος Άγιος είναι σαν ένα επάγγελμα , να ενημερώνεσαι ,να διαβάζεις ,να ρωτάς πιο έμπειρους κ.ά.
Τώρα ο υδραυλικός τι έχει να πεί και να ανακατευτεί σε έναν έμπειρο ηλεκτρολόγο ;
Πώς οι χλιαροί και οι αμέτοχοι να πούν κάτι για τα της πίστεως ,δεν ξέρουν να την αξιολογήσουν , θα είναι δίκαιοι ;;
Όσο για τον ζηλωτισμό σε άλλη ευκαιρία.
Σάν μικρή δικιά μου περίληψη απο το βιβλίο για τον Κοσμά Φλαμιάτο έχω τα ακόλουθα (δυστυχώς δεν ξέρω να βγάλω αντίγραφα απο μικρά σημεία του κειμένου PDF ως αποδείξεις).Είναι μορφωμένος και ιερομόναχος ,κάνει τον δάσκαλο στην περιοχή Κεφαλληνίας-Ιονίων και φαντάζεσθε τι πληροφορίες του έρχονται . Την επιβουλή που ονομάζει=στοές της εποχής ,βλέπει να ιδρύονται τέτοιες και να στρατολογούνται έλληνες μασόνοι για να παίξουν τον ύπουλο ρόλο τους,όπως τον παίζουν και τώρα ,της υποκρισίας .Ιδρύονται οι πρώτες εφημερίδες με δικούς τους ανθρώπους για να κατευθύνουν την κοινή γνώμη εκεί που θέλουν ,όπως το βλέπουμε και στις μέρες μας.Έχουν δικούς τους δασκάλους για να λένε στα παιδιά άλλα πράγματα και να αλλοιώσουν το μέλλον και το φρόνημα των Ελλήνων .Στίς Θεολογικές σχολές βάζουν ανθρώπους τους για μια άλλη Θεολογία , όπως το βλέπουμε ξεκάθαρα και στις μέρες μας , κ.ά.
Από τα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους μας μασόνοι-προδότες από την μια ,με ενέργειες σατανισμού , από την άλλη ανενημέρωτος , αδιάφορος ,χλιαρός λαός , με ένα μικρό μερίδιο όμως αγωνιστικό . Δεν χρειαζόμαστε την πίστη για να πούμε όπως ο Απόστολος Παύλος’’’τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι , τον δρόμον τετέλεκα , την πίστιν τετήρηκα ΄ λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος …(προς Τιμόθεον Β’ Επιστολή, στιχ7-8) ;;;
“χωρίς Θεό μέσα μας τι να καταφέρουμε ;;;”
Γιατί με τον Θεό “μέσα μας” τί καταφέραμε, ορθοδοξολουμπενολαϊκέ προτεστάντη;
Υποστηρίζεις με αυτά τα λόγια τους μασόνους , τον εγωισμό σου , το κόμμα σου(Σύριζα/ΚΚΕ/Οικολόγοι ;;) , τον αγώνα σου , τον μισθό σου ;;; Να με συγχωρείς αν σε στεναχώρησα .
Αγαπητέ Dimitrios, εάν δεν κάνω λάθος, η αφορμή και το θέμα του διαλόγου είναι η σχέση Ιεραρχίας και Πολιτείας. Το συγκεκριμένο ζήτημα δεν αφορά την πίστη μας, συνεπώς δεν μπορώ να καταλάβω για ποιόν λόγο πρέπει να αποκλεισθούν εξ ορισμού από την ανταλλαγή απόψεων οι “χλιαροί και οι αμέτοχοι”. Εξάλλου, θεωρώ εξαιρετικά παρακινδυνευμένο τον συλλογισμό ότι πιστοί Χριστιανοί είναι μόνο όσοι τηρούν κάποιους εξωτερικούς τύπους. Παρόμοιους τύπους τηρούσαν μετά μανίας και αρκετοί σύγχρονοι του Κυρίου Φαρισαίοι, χωρίς αυτό να τους ωφελεί ιδιαίτερα. Δεν λέω ότι οι τύποι είναι περιττοί, αλλά η τήρησή τους και μόνο δεν ωφελεί, εάν δεν συνδυάζεται με διαρκή αγώνα έχοντας πάντοτε ως οδηγό την βασική αρχή της αγάπης. Δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίσω τον ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου, γιατί φαντάζομαι ότι τον γνωρίζεις. Εφόσον, όμως, θεωρείς ως κριτήριο πίστης τον τακτικό εκκλησιασμό, θα μπω στον πειρασμό να σου υπενθυμίσω το χθεσινό Αποστολικό χωρίο, που προφανώς το άκουσες με προσοχή : όταν ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Κολασσαείς το πρωτάκουστο για την εποχή του ότι δεν υπάρχει δούλος ή ελεύθερος, βάρβαρος ή ξένος, αλλά σε όλους υπάρχει ο Χριστός, πώς μπορούμε εμείς να αποκλείουμε ή να απαξιώνουμε κάποιους (και δη ομοεθνείς και ομοδόξους μας) επειδή οι απόψεις τους (σε μη δογματικά ζητήματα) δεν μας βρίσκουν σύμφωνους; Από πού αντλούμε τη νομιμοποίηση να κρίνουμε τους άλλους και να τους αποδίδουμε χαρακτηρισμούς, λες και η Εκκλησία είναι αποκλειστικά δική μας; Με τον τρόπο αυτό τους ελκύουμε στην Εκκλησία ή μήπως τους απομακρύνουμε, έστω και άθελά μας;
Νομίζω ότι είστε και οι τρεις εκτός γραμμής
1. Ο Ιμάγκο υποκρύπτει ένα αντικληρικαλιστικό μένος που κάποτε του βγαίνει και παίρνει φόρα…
2. Ο Δημήτριος σωστά ρωτάει να μάθει με ποιους έχει να κάνει, αλλά κάνει τη λάθος ερώτηση. Το να είσαι Χριστιανός φίλτατε δεν είναι καθόλου σαν επάγγελμα. Ίσα ίσα που ισχύει το ανάποδο, και εδώ θα συμφωνήσω με τον ιμάγκο που είναι πιο φιλοσοφημένος, υποθέτω του έμεινε και κάτι από το κουτσοδιάβασμα του Γιανναρά που έκανε. Αυτός που νομίζει ότι είναι “Καλός Χριστιανός” επειδή τηρεί τους “κώδικες συμπεριφοράς και δεοντολογίας” οδηγείται συχνά μέσα στον προτεσταντικό αυτό κυκεώνα στο να πιστέψει ότι είναι σωσμένος και καταντά να γίνεται όχι Χριστιανός αλλά Χριστιανιστής, όπως λέω εγώ. Γι’ αυτό Δημήτριε πρόσεχε σε ποιες παγίδες πέφτεις.
3. Ο Ιω. Αλατζόγλου είναι κι αυτός πιστός αλλά από όσα έχει ζήσει θέλει να καθαρίσει ορισμένα πράγματα από έναν θεσμό που πραγματικά τον αγαπάει και πραγματικά θέλει το καλό του. Όμως γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να εφαρμόζεις την διάκριση μύγας και μέλισσας και να μη δίνεις λαβές σε αντι-εκκλησιαστικούς κύκλους με τη στάση σου να επιτίθενται την Εκκλησία. Θα σε συμβούλευα, φιλικά, ότι πρόσεξε διότι μαζί με τα ξερά καμιά φορά καίγονται και τα χλωρά. Πρόθεσή σου είναι τα ξερά εσένα, όμως άλλοι χρησιμοποιούν το προσάναμα που εσύ βάζεις με σκοπό να κάψουν τα χλωρά.
“Ο Ιμάγκο υποκρύπτει ένα αντικληρικαλιστικό μένος που κάποτε του βγαίνει και παίρνει φόρα…”
Το αντικληρικαλιστικό μου μένος δεν χρειάζεται να βγεί γιατί απλούστατα δεν προσπαθώ να το κρύψω.
Το ζητούμενο στο παρόν άρθρο είναι να εξετάσουμε εάν είναι θεμιτή και οφέλιμη η σύνδεση πολιτείας και Εκκλησίας.
Ειδικότερα όμως ο αρθρογράφος έθιξε το θέμα της αυτοκεφαλίας της Ελλαδικής Εκκλησίας. Επ’ αυτού παρέθεσα ιστορικές μαρτυρίες αλλά ορισμένα δεδομένα προκύπτουνε και από την συμπεριφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις μέρες μας. Η βράβευση του μπαγίς δεν αποτελεί επιταγή της Πίστης αλλά ολοφάνερα πολιτική ενέργεια. Ο ίδιος ο αρθρογράφος σε παλαιότερο άρθρο του άσκησε κριτική στο Φανάρι, ότι βολεύεται πίσω από την ομηρία στην οποία βρίσκεται.
Ανεξάρτητα όμως από το ερώτημα για τους λόγους για τους οποίους έγινε η βράβευση του μπαγίς, αλλά και η αποστολή επισκόπων μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου, σημασία έχει ότι αυτές οι κινήσεις έγιναν και στρεφόταν/στρέφονται κατά του Ελληνισμού. Είναι λοιπόν απόλυτα δικαιολογημένο το εγχείρημα της διοικητικής απόσχισης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και επίσης είναι εντελώς γελοίο να προσδίδει κανείς στο ζήτημα δογματικές διαστάσεις.
imago, ευχαριστώ για την αποσαφήνιση. Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε πιο ελεύθερα, τουλάχιστον εγώ απέναντί σου, διότι ενώ αντέχω μέχρι Βολταιρικής θεωρητικής θυσίας το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη, δεν αντέχω ούτε μιλισεκόντ την υποκρισία, το πλασματικό ενδιαφέρον και την απόκρυψη των πραγματικών στόχων, της «ατζέντας» αν θέλεις, του συνομιλητή.
Πάω λοιπόν παρακάτω. Δεν θα αναφερθώ στη βράβευση του Μπαγίς. Θα πω όμως ότι κρατώ αποστάσεις ασφαλείας από διάφορες ενέργειες του συγκεκριμένου Πατριάρχη. Συμπληρώνω ότι είναι αδύνατον να αποκόψει κανείς τον πολιτικό ρόλο από οποιοδήποτε αξίωμα, ναι, και της Εκκλησίας. Δηλαδή θέλει-δεν θέλει, ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιτελεί κατά κάποιον τρόπο και πολιτικό ρόλο, μόνο και μόνο ως ο πρώτος μεταξύ ίσων, όλων των Ιεραρχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία είναι ΜΙΑ σε όλον τον κόσμο, δηλαδή είναι το σύμβολο ενότητας όλων των Ορθόδοξων όπου γης, θερμών και χλιαρών, αμαρτωλών και Αγίων, τακτικά εκκλησιαζομένων και μη, ανεξαρτήτως φύλου, έθνους, φυλής, καταγωγής, γλώσσας κλπ. Από την άλλη θα προσθέσω ότι δεν είναι σύνηθες να χρεώνεται ο προκάτοχος ή ο διάδοχος τις θέσεις και ενέργειες του έχοντα μία θέση ή ένα αξίωμα. Δεν μπορείς να πεις για παράδειγμα ότι κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός παραχώρησε εθνική κυριαρχία σε τρίτους, άρα ο θεσμός δε μας αρέσει και να τον αλλάξουμε.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την περίοδο της Επανάστασης. Θα διαφωνήσουμε για τον ρόλο του κλήρου εκεί, αλλά η ουσία είναι ότι μία ενέργεια σαν κι αυτή που λες δεν μπορεί να καθορίσει τα πράγματα. Δεν ξεχνάμε ότι που βρισκόταν το Πατριαρχείο και τι πιέσεις δεχόταν. Εδώ ολόκληρος Πατριάρχης ουσιαστικά οδηγήθηκε εκουσίως στην αυτοθυσία του με τη στάχτη στα μάτια που πέταξε στον Σουλτάνο και τελικά απαγχονίστηκε και διασύρθηκε το πτώμα του για παραδειγματισμό στην Πόλη, προκειμένου να σώσει και τους Έλληνες από σφαγές, αλλά και να δώσει χρόνο προετοιμασίας στην Επανάσταση στην Πελοπόνησο. Τα πράγματα δεν είναι λοιπόν άσπρα ή μαύρα, ακόμη και αν ο καθένας έχει μία άποψη προς την οποία κλίνει.
Τώρα. Μας μένει το ζητούμενο στο άρθρο. Με την έννοια που έθεσα πριν, αλλά και το εξαίρετο παλιό άρθρο που τέθηκε προ ημερών πιο πάνω στα σχόλια, ενώ δεν ανήκει στο «δόγμα» της Εκκλησίας η αποξένωση από τη Μητέρα Εκκλησία, είναι στα όρια. Για τον λόγο ότι για παράδειγμα ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεση. Η Εκκλησία λοιπόν είναι ΜΙΑ, με κεφαλή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αν δε μας αρέσει ο αφέντης του τόπου που βρίσκεται (δηλαδή η Τουρκία) είναι δευτερεύον. Εκεί βρισκόταν και επέζησε για πολλούς αιώνες και ανάμεσά τους πέρασε και πιο δύσκολες καταστάσεις. 10 σφαγές Πατριαρχών έχουν καταγραφεί στα 400 χρόνια (μέσα 15ου-19ο αιώνα), χώρια άλλων Επισκόπων. Άρα λοιπόν οι «Εθνικές Εκκλησίες» ναι, είναι ένα δυνάμει πρόβλημα. Σήμερα υπάρχουν εθνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά είναι συνδεδεμένες με το Πατριαρχείο πνευματικά. Αν κοπεί η πνευματική σύνδεση, τότε είμαστε αυτομάτως στην αίρεση. Για τη λειτουργία της Ελλαδικής Εκκλησίας συγκεκριμένα (η οποία δεν είναι εθνική), λόγω παράδοσης έχει πράγματι προβλήματα. Είναι οι Νέες Χώρες, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη κλπ. Στη διαμάχη Χριστόδουλου-Πατριάρχη είχα ταχθεί στο πλευρό του Χριστόδουλου, που ήταν πολύ πιο συγκαταβατικός και ήπιος άνθρωπος από αυτόν που μας παρουσίαζαν.
Σχετικά με το κυρίως ζήτημα, της σύνδεσης πολιτείας-Εκκλησίας, προσωπικά ούτε μεγάλη σύνδεση βλέπω σήμερα, ούτε πώς ο απόλυτος χωρισμός θα λύσει όλα τα προβλήματα και των δύο. Αν δεν κάνω λάθος τέθηκαν σε άλλο άρθρο τις περασμένες μέρες συγκεκριμένα ερωτήματα περί χωρισμού, για παράδειγμα: υποχρεωτική πολιτική ονοματοδοσία, γάμος, όρκος, απόλυτος εξωβελισμός θρησκευτικών, καμία εκπροσώπηση πολιτειακών αρχών σε θρησκευτικές τελετές (ως αξιωματούχοι, ως πρόσωπα ασφαλώς καμία αντίρρηση), και άλλα. Σ’ αυτά πρέπει να λάβει κανείς θέση. Όχι να μιλάει αόριστα ή και μόνο για τη μισθοδοσία. Η δική μου άποψη είναι ότι όσοι μιλάνε για χωρισμό έχουν στο νου τους έναν «θρησκευτικό αποχρωματισμό» της κοινωνίας.
Με δυο λέξεις. Δεν μπορούμε να γίνουμε Δανοί σε μία μέρα. Αν είναι να γίνουμε θα αλλάξουμε πρώτα εμείς από κάτω και μετά θα το ζητήσουμε να γίνει και στους θεσμούς. Δε θα γίνει με το ζόρι από πάνω. Και εγώ βλέπω να προσπαθούν να μας κάνουν με το ζόρι. Αυτό βλέπω, αυτό καταδικάζω. Απλό.
“διότι ενώ αντέχω μέχρι Βολταιρικής θεωρητικής θυσίας το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη, δεν αντέχω ούτε μιλισεκόντ την υποκρισία, το πλασματικό ενδιαφέρον και την απόκρυψη των πραγματικών στόχων, της «ατζέντας» αν θέλεις, του συνομιλητή.”
Την αντίθετη άποψη δεν την αντέχεις με τίποτε, για αυτόν τον λόγο κατηγορείς όσους διαφωνούνε μαζί σου για διάφορα, όπως π.χ. υποκρισία.
Μάλιστα. Σου δίνουν χέρι φιλίας και γόνιμου διαλόγου κι εσύ το δαγκώνεις. Έξοχα.
(Υποκρισία είναι να παραδέχεσαι το αντιεκκλησιαστικό σου μένος και να προβάλλεις επιχειρήματα για το χι, ψι θέμα δήθεν για το καλό της Εκκλησίας. Το κατάλαβες;)
Θα ήθελα να δείξω λίγο αγάπη για τους χλιαρούς αδελφούς αλλά το απόστημα είναι ώριμο και ίσως να χρειάζεται το νυστέρι αντί για την αλοιφή .
Οίδα σου τα έργα , ότι ούτε ψυχρός εί ούτε ζεστός΄ όφελον ψυχρός ής ή ζεστός.ούτως ότι χλιαρός εί, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός , μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου (Αποκάλυψις κεφ.γ’ στιχ.15-16) .
Μας το εξηγούν λοιπόν οι Άγιοι ότι πρέπει να ενδιαφερόμαστε για την Αγία Πίστη με θερμότητα , με μεγάλο ενδιαφέρον . Οι ΄΄τύποι΄΄ που λένε μερικοί , είναι οι διάφοροι οδοδείκτες που παρέδωσε ο καλός Θεός και δια των Αγίων Του και εγώ πρέπει και από αγάπη να πώ , να αδελφέ μην αμελήσεις να δείς αυτόν ή τον άλλο οδοδείκτη , είναι για το συμφέρον μας για να μην σκοντάφτουμε , να μην πάμε σε λάθος δρόμο !!! Ο Θεός τα ζητάει για το συμφέρον μας και γιατί όλα είναι αλληλήνδετα . Εάν δεν κρατήσουμε αυτούς τους ΄΄τύπους΄΄ και δεν διορθώνουμε –καμιά φορά ταρακουνώντας- άς το πούμε εμείς οι λιγότερο χλιαροί , τους άλλους χλιαρούς , τότε θα δώσουμε λόγο στον Τριαδικό Θεό , που δεν θα’θελα να με εμ…Αν δεν προσέχουμε έτσι , θα λέμε δεν πειράζει που ο Οίκος Θεού πάει να γίνει από τους πονηρούς οίκος συναυλιών , δεν πειράζει που άλλος Δεσπότης στην περιφέρειά του κάνει τις λειτουργίες στην δημοτική , την ώρα που δέχεται η γλώσσα μας και οτιδήποτε αξίες, επίθεση από τα διάφορα φιλανθρωπικά μασονικά κέντρα .