Με το Ζάππειο-ΙΙ, ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Πρώτον, έδωσε πλήρως διαφορετική πρόταση εξόδου από την κρίση. Όχι «εναλλακτική» πρόταση. Τη μοναδική πρόταση! Γιατί άλλη δεν υπάρχει…
Το Μνημόνιο απέτυχε! Ο διεθνής τύπος το ομολογεί. Ο Σαμαράς το έλεγε εξ αρχής. Και τώρα τους το ξανάπε κατάμουτρα. Από θέση ισχύος αυτή τη φορά. Πανηγυρικά δικαιωμένος πια. Όχι απομονωμένος…
Δεύτερον, έθεσε το αίτημα δραστικής μείωσης των φόρων συνολικά. Και σε βαθμό – με συγκεκριμένα νούμερα – που δεν είχε τολμήσει ποτέ κανείς να θέσει:
– Ποιος είχε μιλήσει ποτέ για φόρο επί των κερδών 15% για όλες τις εταιρίες (flat rate);
– Ποιος είχε τολμήσει ποτέ να μιλήσει για μείωση του ανώτατου φόρου εισοδήματος στο 30% μέσα σε τρία χρόνια (από 45% που είναι σήμερα);
– Ποιος είχε τολμήσει να μιλήσει για μείωση των εργοδοτικών εισφορών; Όλα αυτά αναλυτικά και πλήρως κοστολογημένα…
Μέχρι πρόσφατα η μείωση των φόρων (και πολύ περισσότερο των ασφαλιστικών εισφορών) ήταν «ταμπού» στην Ελλάδα!
Η επιχειρηματικότητα ήταν «δαίμονας». Και ουδείς τολμούσε να την υπερασπιστεί…
Έτσι έμεναν απολύτως ανυπεράσπιστοι, όχι οι «πλούσιοι βιομήχανοι»,
που προ πολλού έχουν κλείσει τα εργοστάσιά τους, όχι οι κρατικοδίαιτοι
μεγαλο-επιχειρηματίες που δεν είχαν πρόβλημα να «πληρώνουν φόρους»,
γιατί έπαιρναν πλουσιοπάροχες κρατικές προμήθειες και επιδοτήσεις, όχι
πάσης φύσεως λαμόγια της διαπλοκής, όχι οι τραπεζίτες που απολάμβαναν
την προνομιακή θέση του καρτέλ τους…
Ανυπεράσπιστη έμενε η μεσαία τάξη: χιλιάδες αυτό-απασχολήμενοι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες…
Καμία μικρή επιχείρηση δεν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει. Κανένας
νέος επιχειρηματίας δεν είχε την ευκαιρία να αναδειχθεί. Η «πίτα»
μοιράζονταν ανάμεσα στους κρατικοδίαιτους και τους τραπεζίτες, με την
επιδιαιτησία ενός «ελεγχόμενου» κράτους «ημετέρων».
Ταυτόχρονα, όπου ευνοείται η επιχειρηματικότητα, εκεί η διαχρονική ανεργία εξαλείφεται. Η επιχειρηματικότητα δημιουργεί θέσεις εργασίας. Η ανταγωνιστικότητα δημιουργεί υγιείς προοπτικές σταδιοδρομίας.
Όλα τα άλλα είναι στρεβλή και αντικοινωνική «αναδιανομή» από εκείνους που δεν μπορούν σε εκείνους που δεν αξίζουν…
Ο κρατισμός της Μεταπολίτευσης δέχθηκε αποφασιστικό πλήγμα. Και η κοινωνία πήρε ανάσα. Άρχισε να ελπίζει…
Πανικόβλητοι αντιμετώπισαν τις προτάσεις Σαμαρά οι «άλλοι» – κυβέρνηση και «εξαπτέρυγα».
– Από κυβερνητικής πλευράς, πλήρης αμηχανία.
Οι «φωστήρες» του Υπουργείου Οικονομικών έσπευσαν να δηλώσουν ότι το
πρόγραμμα Σαμαρά «δημιουργεί μεγάλο έλλειμμα». Πώς το υπολόγισαν αυτό;
Πρόσθεσαν «μήλα με πορτοκάλια»: Άθροισαν
έσοδα από το πρόγραμμα με δαπάνες και τα πέρασαν όλα στις…δαπάνες!
Ξέχασαν να μετρήσουν τις αναλυτικά καταγεγραμμένες περικοπές δαπανών που
περιλαμβάνει. Και παρέλειψαν να μετρήσουν τα έσοδα από την αναπόφευκτη
ανάκαμψη.
Αν τέτοιους υπολογισμούς κάνουν στο Υπουργείο Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, τώρα εξηγείται πως έπεσαν έξω σε όλους τους στόχους τους μέχρι σήμερα.
Αν έτσι τα μετράνε, ο Θεός να μας φυλάει…
– Ήλθε και ο Καρατζαφέρης και είπε το ανεπανάληπτο: Ότι, λέει, ο Σαμαράς «αντιγράφει» τις δικές του προτάσεις!
Η Μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες!
Νομίζει ότι κάθε εξυπνάδα που ξεφουρνίζει κατά καιρούς είναι «οικονομική πρόταση»!
Και καλά οι της Νέας Δημοκρατίας δεν του δίνουν σημασία…
Οι του ΠΑΣΟΚ πότε ασχολήθηκαν με τις «προτάσεις» του (όπως ασχολούνται σήμερα, πυρετωδώς, με τις προτάσεις Σαμαρά);
Γιατί δεν του δίνουν σημασία επί της ουσίας όσων λέει. Αναρωτήθηκε ποτέ;
Γιατί δεν υπάρχει «ουσία»!
Τον χρησιμοποιούν για να στηρίζει την Πολιτική του Μνημονίου. Αλλά δεν τον παίρνουν και στα σοβαρά. «Εξαπτέρυγο» μίας χρήσεως είναι….
– Η κα. Μπακογιάννη, αντίθετα, είναι εξαπτέρυγο… καμίας χρήσεως! Και δεν ασχολείται κανείς με αυτά που λέει…
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι τώρα ο Σαμαράς κατάφερε να τους βάλει όλους απέναντί του και η κοινωνία να κοιτάει το Σαμαρά, όχι τους άλλους.
Να παίρνει ελπίδα από το Πρόγραμμα Σαμαρά, όχι από το Μνημόνιο Κυβέρνησης και εξαπτέρυγων.
Έθεσε πλήρως την ατζέντα:
Πρόγραμμα Επανεκκίνησης και αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Αυτό συζητάνε όλοι. Σε αυτό στρέφονται πλέον και αρχίζουν να το πιστεύουν όλο και περισσότεροι…
Ακόμα, έκανε τη μεγαλύτερη τομή: «Αντιμίλησε» στις Βρυξέλλες και στα επιχειρηματικά συμφέροντα της διαπλοκής.
Του παράγγελναν: «κάνε συναίνεση»…
Και τους απάντησε «δεν συναινώ στο λάθος, δεν συν-διαχειρίζομαι το αδιέξοδο».
Και το τελευταίο: Έστειλε σαφές εθνοκεντρικό μήνυμα:
– Θα πετύχουμε γιατί είμαστε Έλληνες, ο σπόρος που δεν πεθαίνει!
Τέρμα μια ολόκληρη εποχή που ουδείς τολμούσε να μιλήσει για Ελλάδα , για Πατρίδα, για Αξιοπρέπεια.
Κάποιοι καθεστωτικοί παπαγάλοι. Σκέφτηκαν, προς στιγμήν, να τον καταγγείλουν ως… «εθνικιστή».
Τους πρόλαβαν άλλοι, ψυχραιμότεροι: «Ο σπόρος που δεν πεθαίνει» είναι στίχος του Ελύτη…
Τις αστικές επαναστάσεις τις προκάλεσαν συνήθως τριών ειδών αιτήματα: για Περισσότερη Ελευθερία, για καλύτερη Πατρίδα και για λιγότερους φόρους.
Ο Σαμαράς υιοθέτησε και τα τρία, σε μια κοινωνία που διψούσε να τα
ακούσει, τα ’ψαχνε χρόνια, αλλά δεν τολμούσε κανείς να του τα πει.
ΝΖ
http://www.antinews.gr/2011/05/14/100848/
.
10 comments
Το αστική που κολλάει;
ελπίζω να μην διαβάσουμε και του μαρξιστικού τύπου «αστικής δημοκρατίας», διότι αυτό δείχνει ότι η ΝΔ έχει ακόμα πολύ δρόμο να βρει το ιδεολογικό της στίγμα, το οποίο το έχει χάσει από την στιγμή που έπαψε να είναι συντηρητικό κόμμα.
Ο μαρξισμός δεν έχει την αποκλειστικότητα στον ορισμό του επίθετου “αστικός”. Θα πρέπει λοιπόν να αποβάλλουμε την Μαρξιστική ερμηνεία των όρων αν θέλουμε να προχωρήσουμε. Το αστική κολάει σ’ αυτά που γράφει ο ΝΖ, δηλαδή στην υπεράσπιση της μεσαίας τάξης, στην απενοχοποίηση του επιχειρείν. Ειλικρινά δεν καραλαβαίνω τι εννοείς εσύ με το “συντηρητικό κόμμα” και τι θεωρείς ότι έγινε η ΝΔ από τότε που δεν είναι τέτοιο, αλλά εγώ και στην ομιλία Σαμαρά στο Ζάππειο 2, και γενικότερα στις απόψεις του που έχω διαβάσει τον τελευταίο χρόνο αλλά και στο παρόν άρθρο βρίσκω για πρώτη φορά στη ζωή μου μία πραγματική δεξιά. Μία αστική δεξιά. Όχι με μαρξιστική ορολογία. Με δεξιά ορολογία δεξιά. Υπέρ της μεσαίας, επιχειρηματικής τάξης και κατά της σοσιαλμανίας που συκοφάντησε και λοιδώρησε το κέρδος, και έκανε το κράτος κακό επιχειρηματία και μοναδικό τροφοδότη της οικονομίας. Είδαμε που καταντήσαμε μ’ αυτά. Επίσης υπέρ των αξιών του έθνους και της παράδοσης. Αυτά θα τα δούμε αργότερα από τη σημερινή ΝΔ αφού τα τελευταία 1-2 χρόνια η οικονομία μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Η ΝΔ φαίνεται ότι βρίσκει για πρώτη φορά το πραγματικό ιδεολογικό της στίγμα. Επιτέλους με τέτοια ΝΔ δε θα ντρέπεται κανείς να λέει ότι είναι δεξιός. Και στα οικονομικά και στα εθνικά. Το πρόβλημα τόσα χρόνια ήταν ο κρυφοαριστερισμός της ΝΔ. Αυτός ήταν η σφραγίδα του Καραμανλή (του Θείου). Με χαρά βλέπω ότι μας τελειώνει.
Ἡ ἔννοια «κοινωνικὴ τάξη» ἔχει βασανισθεῖ πολύ ἀπὸ τοὺς κοινωνικοὺς ἐπιστήμονες (ἔτσι ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτούς τους). Ἡ πικρὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ μελετητὲς δὲν κατάφεραν ποτὲ νὰ τὴν ὁρίσουν μὲ ἀρκετὴ σαφήνεια ὥστε νὰ μπορέσουν καὶ νὰ τὴν μετρήσουν. Πιθανώτατα διότι δὲν ἔχει περιεχόμενο.
Πέραν τὴς μεθοδολογίας, καλοδεχούμενα τὰ λεχθέντα ἁπὸ τὸν Σαμαρᾶ. Ὁ χρόνος ποὺ τὰ εἶπε, ὅμως, πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει. Ἄφησε δύο χρόνια νὰ κάνει τὴν βρώμικη δουλειὰ ὁ ὑπόλοιπος πολιτικὸς κόσμος (πλὴν παλαβῆς ἀριστερᾶς). Νὰ μᾶς πείσουν ἄλλοι γιὰ τὸ κοπριταριὸ στὸ εὐρύτερο δημόσιο. Δὲν ἡγεῖται, λοιπόν, ὀ Σαμαρᾶς ἀλλὰ ἀκολουθεῖ ἀπὸ ἀσφαλῆ ἀπόσταση τὴν κοινὴ γνώμη. Πολιτικὸ παιδί, λοιπόν, τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου κι αὐτός. Ἂν ποτὲ ἔφθανε στὴν ἐξουσία, θὰ ἔκανε τὶς ἴδιες ἀνοησίες ὅπως ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου καὶ ὁ Κωστάκης Καραμανλῆς. Καίσαρες πιά, ἐκεῖ ποὺ χρειάζονται φρέσκες ἰδέες, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν μία, παλιωμένη καὶ μόνη : ὅτι ἀξίζουν νὰ εἶναι οἱ πρῶτοι. Τίποτε ἄλλο, ἀπολύτως τίποτε.
Ἀλλὰ δὲν φταῖνε αὐτοί. Οἱ άρθρογράφοι σὰν τὸν ΝΖ φταῖνε. Ὅσοι ψήφισαν τὸν Σαμαρᾶ στὶς ἐνδοκομματικὲς ἐκλογὲς τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἂς κρίνουν ἂν, πρῶτον, ἔκανε κάτι χρήσιμο μὲ τὴν ψῆφό τους δυὸ χρόνια τώρα (τοὺς ἴδιους σάπιους ἔχει ἀκόμη μέσα στὸ κόμμα) καί, δεύτερον, ἂν θυμήθηκε νὰ πάρει τὴν γνώμη αὐτῶν τῶν ψηφοφόρων του γιὰ ὀτιδήποτε αὐτὰ τὰ δύο χρόνια. Ὅπως καὶ οἱ Παπανδρέου καὶ Καραμανλῆδες θέλει τὴν βασιλικὴ ὁδὸ πρὸς τὴν ἐξουσία. Δηλαδὴ αὐτὴν τῆς κομματικῆς δικτατορίας καὶ ὄχι τῆς ὡριμάνσεως τῶν προτάσεων ἐξουσίας μέσῳ δημοκρατικῆς συζητήσεως. Ἔτσι, φθάνουν στὴν ἐξουσία γρήγορα ἀλλὰ, μόλις φθάσουν, δέν ξέρουν ποσῶς τί νὰ κάνουν.
Λογικὸ εἶναι νὰ περιμένουν τί θὰ τοὺς ὑπαγορεύσουν οἱ ξένοι. Καὶ δικαία τιμωρία γιὰ τὴν ἐπιπολαιότητα τῶν ἰθαγενῶν. Ἔτσι ἀμείβεται ὁ ὀκνηρία περὶ τὰ κοινά.
Κοζανίτη ο όρος «αστικός», όταν χρησιμοποιείται σε οικονομικό ζήτημα, είναι μαρξιστικός, και προσωπικά θεωρώ, ότι δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται από κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του δεξιό, πόσο μάλλον φιλελεύθερο(δεν μιλάω για τον Ν.Ζ.). Ο Σαμαράς έχει δώσει το στίγμα του όταν μίλησε για «κοινωνικό φιλελευθερισμό», τον οποίο δυστυχώς λίγοι τον κατάλαβαν και ακόμα λιγότεροι τον έλαβαν ύπόψη.
Η ΝΔ(και σαν ΕΡΕ) ήταν συντηρητικό κόμμα μέχρι την στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία της ο Μητσοτάκης. Από εκεί και πέρα έχασε το ιδεολογικό στίγμα της μιας και ο νεοφιλελευθερισμός ήταν αυτός που την έκανε να χάσει τον προσανατολισμό της, με αποτέλεσμα όλες αυτές τις δεκαετίες να μείνει εκτός εξουσίας. Όταν ήρθε, δυστυχώς υπήρχαν τόσες πολλές διαφορετικές τάσεις, όπου ένα πράμα ήταν χαρακτηριστικό της : η ακυβερνησία.
Δεν υπήρχε κανένας κρυφοαριστερισμός στην ΝΔ, αντίθετα βλέπω σήμερα κρυφοπαλαιοκομμουνιστικές τάσεις, οι οποίες σιγά-σιγά τρώνε τις φιλελεύθερες προοπτικές. Γιατί πως να το κάνουμε :ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΜΕ, και πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον βάζοντας καινούργιες και σωστές βάσεις και όχι να ανακυκλώνουμε τις παλιές.
Ακρίτα δεκτή η ένστασή σου. Όμως επιμένω στον κρυφοαριστερισμό της ΝΔ με ρίζες στον Καραμανλή. Δες την οικονομική πολιτική 74-81, δες τη μειονεξία με την οποία αντιμετωπίζει την κυριαρχία της αριστερά σε μία σειρά ζητημάτων (παιδεία, τύπος, άσυλο, συνδικαλισμός), δες την άφεση της υπεράσπισης της ΝΔ από παιδιά του ΚΚΕ (ή έστω του ΚΚΕ εσωτερικού) και γενικότερα της γενιάς του 1970 (Κύρτσος, Παπαχελάς, Ρουσόπουλος και άλλοι), δες την φοβία με την οποία αντιμετωπίζει τους όρους δεξιός-αριστερός, δες τον τρόμο να μιλήσει για επιχειρηματικότητα και ελεύθερη οικονομία. Εδώ μία επισήμανση. Άλλο η πολιτική που ζητά να αντικαταστήσει κανείς το κρατικό μονοπώλιο με ιδιωτικά μονοπώλια (Μάνος, Ανδριανόπουλος, τρόικα σήμερα μέσω ΓΑΠ) και άλλο αυτό που λέει ο Σαμαράς σήμερα μιλώντας για επιχειρηματική τάξη και μεσαία τάξη.
Κοζανίτη άλλο είναι αυτό το ζήτημα, δηλαδή η ανυπαρξία της ιδεολογικής πλατφόρμας. Οι αριστερές δυνάμεις οργάνωσαν την ιδεολογική τους κυριαρχία σε όλο το εύρος των κοινωνικών δομών και ειδικά στους θεσμούς πού παραδοσιακά ελέγχουν την παραγωγή πολιτικού λόγου και ιδεολογίας, όπως ο συνδικαλισμός, η παιδεία, τα μέσα ενημέρωσης, η τέχνη κλπ. Επέτυχαν δε και κάτι περισσότερο: να ελέγξουν τις έννοιες και να υποχρεώσουν τις αντίπαλες δυνάμεις να σεβασθούν αρχικά και να υιοθετήσουν στην συνέχεια το δικό τους πολιτικό λεξιλόγιο και τα δικά τους σημεία αναφοράς. Σταδιακά, δε, η Αριστερά απέκλεισε από τον διεξαγόμενο διάλογο ή καλύτερα ιδεολογικό αγώνα τις έννοιες που ασκούσαν ριζική, δομική κριτική στο σύμπαν της αριστερής σκέψης, επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο είδος λογοκρισίας, υπό την μορφή της απαγόρευσης εισόδου και πρόσβασης στο πεδίο τού ιδεολογικού αγώνα τέτοιων εννοιών. Η λογοκρισία αυτή εμπεδώθηκε και από την δυσφήμιση των ως τώρα κυρίαρχων αξιών ως «ακραίων», «ξεπερασμένων» κλπ., ώστε να τις εξοντώσει και ηθικά και να αποκλείσει την επανάκαμψη τους. Επιπλέον, οι φορείς τους υπέστησαν προσωπική και ηθική απαξίωση.
Φυσικά όλο αυτό το αριστερό ιδεολογικό πλέγμα, σε όλη του την πολυπλοκότητα (ορθόδοξοι μαρξισμοί, νέο-μαρξισμοί, τροτσκισμοί κλπ.) δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε όχι ως μέθοδος καλύτερης προαγωγής της γνώσης, αυθεντικώτερης προσέγγισης της αλήθειας η εύρεσης του ορθότερου κοινωνικού δέοντος — αλλά ως συγκεκριμένο εργαλείο πολιτικού αγώνα για την επικράτηση της αριστερής πολιτικής τάξης.
Το πρόβλημα της Δεξιάς, μετά το 1974, ήταν όχι οι ξεπερασμένες υποτίθεται ιδεολογικές της θέσεις (αντιθέτως ξεπερασμένες φάνηκαν σύντομα οι ποικίλες μαρξιστικές ιδεολογίες), αλλά το γεγονός ότι η προβολή οιασδήποτε, και της δημοκρατικότερης θέσης από την συντηρητική παράταξη, προκαλούσε αντιδημοκρατικούς συνειρμούς.
Ενώ, αντιθέτως, η Αριστερά μπορούσε να προβάλει οιαδήποτε, και την αντιδημοκρατικότερη θέση, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, αφού εκ των προτέρων οι θέσεις της Αριστεράς ήσαν αποδεκτές και «νόμιμες», χωρίς να εξετάζεται το περιεχόμενό τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κατέστη δυνατόν το ΠΑΣΟΚ να υιοθετήσει σταδιακά όλες τις θέσεις της μεταπολιτευτικής Δεξιάς, χωρίς να πληγεί η ιδεολογική του αξιοπιστία και συνέπεια.
Ο Σαμαράς θέλει να προωθήσει την οικονομική του πλατφόρμα. Αλλά για να το κάνει πρέπει να πείσει πρώτα την ΝΔ, έπειτα τους Έλληνες και τέλος τους δανειστές(Τρόικα και Ελεύθερη αγορά. Εσύ τι λές το έχει επιτύχει;
Συμφωνούμε απόλυτα στα γενικά. Πάω στο ειδικό. Εγώ είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από τα εξής.
1. Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία έχουμε μία πλήρη κατάθεση ολοκληρωμένης οικονομικής, και δη εναλλακτικής, πρότασης. Πόσο μάλλον εκτός προεκλογικής περιόδου. Ο Σαμαράς λοιπόν έχει συγκροτημένη άποψη την οποία δεν κατέθεσε προχθές πρώτη φορά. Είναι στο ίδιο πνεύμα με το Ζάππειο 1, αλλά και με την ομιλία του στους επιχειρηματίες πριν από 2 μήνες. Τις ίδιες προτάσεις έκανε, μόνο που τώρα ήτανε πιο ολοκληρωμένες.
2. Με αυτές τις προτάσεις συμφωνώ απόλυτα και μάλιστα όχι εσχάτως αλλά από χρόνια. Αν μιλήσεις με ανθρώπους που έχουν ίδια γνώση της αγοράς και της ελληνικής και της διεθνούς, θα σου πουν ότι αυτή η πλατφόρμα είναι ο μοναδικός δρόμος ανάπτυξης της χώρας. Εννοείται ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί ή προϋποθέτει αν θέλεις, μια ιδιωτική οικονομία που δεν θα είναι κρατικοδίαιτη.
3. Με αυτές τις κατατεθειμένες προτάσεις ο Σαμαράς ανατρέπει πλειάδα ταμπού και κόμπλεξ που απορρέουν από τα γενικά που λέγαμε πιο πάνω. Δηλαδή: την απενοχοποίηση του επιχειρείν και του κέρδους. Τα ανέφερα και στο προηγούμενο μήνυμά μου. Εκτός από την παιδεία και τα υπόλοιπα που εύστοχα επισημαίνεις, ένα κύριο παράγωγο της κυριαρχίας της αριστεράς ήτανε και περί της οικονομίας. Το κρατικοδίαιτο μοντέλο που άντρωσε διαπλεκόμενους ήτανε προιόν αυτής της αντίληψης. Όταν βγαίνει δημόσια λοιπόν ένας αρχηγός της ΝΔ και ανατρέπει τη ρίζα αυτής της αντίληψης, ε αυτό είναι παραπάνω από μία αρχή μόνο. Είναι δύο βήματα μαζί.
4. Λες για το ποιους θα πείσει. Η ΝΔ είναι εν υπνώσει. Η ΝΔ δεν έχει πυξίδα. Πυξίδα της είναι ο Σαμαράς. Το στοίχημα του Σαμαρά είναι να περιορίσει ή να εκμηδενίσει αν μπορεί, την επιρροή των κομματόσκυλων. Των πολιτικά τίποτα. Των ανεμοδούρων. Των όπου φυσάει ο άνεμος. Εκεί ναι, θα κριθεί. Για το αν θα πείσει τους Έλληνες θα το δούμε. Εγώ ελπίζω ναι. Θα φανεί.
5. Για το αν θα πείσει τους δανειστές κάνω χωριστή ενότητα. Κατ΄ αρχάς ο Σαμαράς λέει τα ακριβώς αντίθετα από τους δανειστές. Οι δανειστές κατέφυγαν στην πάγια τακτική τους, δηλαδή στην υποτίμηση της οικονομίας. Επειδή δεν μπόρεσαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, υποτίμησαν την οικονομία, με αύξηση φόρων, μείωση μισθών και διατήρηση πληρωθισμού. Αυτό κάνουν παντού. Λέγεται εσωτερική υποτίμηση και έχει τα ίδια αποτελέσματα με την υποτίμηση του νομίσματος. Ο Σαμαράς λέει το ανάποδο. Μείωσε τους φόρους (επιχειρήσεων, εισοδήματος, ΦΠΑ), αντί να τους αυξήσεις. Άρα εξ ορισμού είναι αδύνατον να συμφωνήσουν οι δανειστές. Όμως οι δανειστές δεν είναι στόκοι. Στην Ιρλανδία δέχθηκαν διατήρηση του φόρου επιχειρήσεων στο 12.5%. Εμείς έχουμε 25% και ο Σαμαράς προτείνει 15%. Ποιος σου είπε ότι θα απέκλειαν ένα τέτοιο σχέδιο; αντίστοιχα και στα υπόλοιπα. Η διακύμανση των spreads, η χρονική περίοδος των δηλώσεων (Τιτανικός, κυβερνώ διεφθαρμένους, πιστόλι στο τραπέζι και άλλα) δείχνει χωρίς αμφισβήτηση ότι η εσωτερική υποτίμηση ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΓΑΠ ώστε να φάμε το χαπάκι του ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει ότι δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση. Ο ΓΑΠ ήταν πρωτάρης και από οικονομικά δεν σκαμπάζει μία. Παρόλο που έχει αγαθές προθέσεις. Αυτά λένε όσοι ξέρουν τι συμβαίνει. Συμπέρασμα. Το ότι δεν διαπραγματευτήκαμε τίποτα δεν είναι πολιτικάντικο πυροτέχνημα. Είναι πραγματικότητα. Εγώ λοιπόν λέω ότι μία ενδεχόμενη διαπραγμάτευση, εφόσον συνοδεύεται με ολοκληρωμένο πρόγραμμα, ναι, θα μπορούσε να πείσει.
Καλησπέρα σας.
Θεωρώ ότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν θα προέλθει από οικονομικούς μεσσίες.Η εμμονή σε οικονομικούς μεσσίες είναι ένα από τα τελευταία μαρξιστικά κατάλοιπα που γίνονται αντιληπτά στη δύστυχη Πατρίδα μας.Εκτός εάν κάποιος με βεβαιώσει ότι οι ιδιώτες που θα προέλθουν από τον κ.Σαμαρά θα αγαπήσουν την Ελλάδα και την ανάπτυξή της-σίγουρα θα είναι όλοι Έλληνες αυτοί οι ιδιώτες(;) διότι τώρα που έχει αρχίσει η πώληση των πάλαι ποτέ εθνικών κτημάτων δεν νομίζω ότι όλοι οι αγοραστές θα είναι Έλληνες.Άραγε ποιούς ιδιώτες είχε στο νού του ο κ.Σαμαράς όταν ομιλούσε για ιδιωτικοποίηση μέσα από την αποκρατικοποίηση;Εάν ο κ.Σαμαράς συνεχίζει από εκεί που τελειώνει ο κ.Παπανδρέου θα πρέπει να μας πεί εάν θα καταργήσει το μνημόνιο -το οποίο ουδέποτε συγκέντρωσε ως διεθνής συμφωνία 180 ψήφους.Εάν συνεχίσει κατ ευθείαν από την Ελληνική πηγή μιάς ανάπτυξης που θα στηρίζεται στον ουρανό και στη γη της Ελλάδος ας τονίσει την κατάργηση του μνημονίου,την επαναφορά της ΕΛλάδας στους Έλληνες και την αποκατάσταση της Εθνικής Παιδείας που θα εγγυηθεί την νέα γενιά ΕΛλήνων.Διότι η νέα γενιά είναι η Λύση και όχι τα υπόλοιπα στηρίγματα των γνωστών εξουσιαστών της τρόϊκας.
Σύμφωνοι γιὰ τοὺς οἰκονομικοὺς μεσσίες. Ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστὸς χρειαζόταν ταμία, ἔτσι δὲν εἶναι ;
Τὰ ἀλληλοδιάδοχα δάνειά μας ὡς κράτους, ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα, ἀποδεικνύουν στὸν οὐδέτερο παρατηρητή ὅτι δὲν εἴμαστε πρόθυμοι νὰ προβοῦμε στὶς θυσίες ποὺ χρειαζόμαστε ὥστε νὰ εἴμαστε ἀπολύτως κύριοι τοῦ οἴκου μας. Καὶ δὲν δανειζόμαστε μόνον χρήματα, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους. Ὁ Καποδίστριας, ὁ Ὄθωνας, Ὁ Γεώργιος Α’, ὁ Χαρίλαος Τρικούπης, ὀ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὁ Γιῶργος Παπανδρέου εἶναι ἐν μέρει προϊόντα εἰσαγωγῆς. Ἀλλὰ καὶ ὁ Γεώργιος Θεοτόκης, πού ἐπανίδρυσε κράτος καὶ στρατό, μετὰ τὴν πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ χρεωκοπία τοῦ 1893-1897, ὥστε νὰ τὰ χρησιμοποιήσει ὁ Βενιζέλος καὶ ὁ βασιλιάς Κωνσταντῖνος, τὰ νεανικά του χρόνια τὰ ἔζησε στὴν αὐτόνομο πολιτεία τῶν Ἰονίων νήσων. Μήπως καὶ στὰ πνευματικά μας πράγματα δὲν ἔχουμε δάνεια ἀπὸ τὴν περιφέρεια τοῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους ; Σολωμός, Παπαδιαμάντης, Καβάφης, πόση σχέση εἶχαν μὲ τὸ θλιβερὸ κράτος τοῦ Ἑλλαδιστάν ;
Μήπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν καλύτεροι ; Οἱ Σπαρτιάτες προτιμοῦσαν τὸν θάνατο απὸ τὴν δουλειά. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀριθμός τους ὅλο καὶ μίκραινε, μέχρι ποὺ ἀφανίσθηκαν. Κράτος, πάντως, σοβαρὸ οἱ Ἕλληνες τῆς ἀρχαιότητος δὲν ἔκαναν. Πότε θὰ τὸ πάρουμε ἀπὸφαση ὅτι ἡ ζωὴ σημαίνει δουλειά ;
Αγαπητό Αντίβαρο, να υποθέσω ότι ο συντάκτης του εν λόγω κειμένου μόλις κατέφθασε από τη Νέα Ζηλανδία και γι’ αυτό προτιμά τα αρχικά “Ν.Ζ.”; Διότι, εάν είχε την ατυχία ημών των υπολοίπων να εγκαταβιώνει εδώ και δεκαετίες σε αυτήν την χώρα, ίσως ενθυμείτο ότι πριν από 7-8 έτη κάποιος ηγέτης του ιδίου κόμματος, που σήμερα ευαγγελίζεται την “Αστική Επανάσταση” και την “ανατροπή του πολιτικού σκηνικού”, είχε εξαπολύσει εξίσου βαρύγδουπες διακηρύξεις, όπως “σεμνά και ταπεινά”, “επανίδρυση του κράτους”, “νοικοκύρεμα” και άλλα συναφή. Όλως συμπτωματικώς, μάλιστα, ο σημερινός όψιμος “επαναστάτης”, αλλά και ικανός αριθμός συνεργατών του, χρημάτισαν στελέχη των “επανιδρυτικών” κυβερνήσεων, τις οποίες μέχρι σήμερα χαρακτηρίζουν αρκούντως επιτυχημένες. Υποθέτω, λοιπόν, βάσιμα ότι θα επιδοθούν και στη νέα τους αποστολή με την ίδια μεθοδικότητα, αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα (;;;).
Εν ολίγοις, για να σοβαρευτούμε επιτέλους, από ωραίες ιδέες, σχέδια, υποσχέσεις, επαναστάσεις και διακηρύξεις έχουμε χορτάσει. Το πρακτικό αποτέλεσμα, όμως, το βιώνουμε πλέον άπαντες με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο. Ας αφιερώσει, λοιπόν, λίγο χρόνο ο συντάκτης του κειμένου για να μας πείσει πώς οι επί πέντε και πλέον έτη αποτυχόντες του ελάσσονος της επανίδρυσης θα επιτύχουν στο μείζον της “επανάστασης”.