Ανά δεκαετία η Πολιτεία διενεργεί απογραφή προκειμένου να αποκτήσει η στατιστική της Υπηρεσία στοιχεία σημαντικά για τη χάραξη της πολιτικής σε πλείστους όσους τομείς. Τις ημέρες αυτές διενεργείται η απογραφή των νοικοκυριών της χώρας. Μάλιστα ο διενεργών την απογραφή σε περίπτωση μη ανεύρεσης μέλους της οικογενείας ικανού να παράσχει τα αιτούμενα στοιχεία αφήνει στην οικία σημείωμα με τον αριθμό τηλεφωνικής κλήσεώς του και η απογραφή διενεργείται τηλεφωνικά.
Κατά το παρελθόν, όταν η απογραφή διενεργείτο συγκεκριμένη ημέρα, πολλοί εσωτερικοί μετανάστες επέστρεφαν στους τόπους καταγωγής, προκειμένου να τους ενισχύσουν και να μη φανεί η μεταπολεμική γυμνότητά τους λόγω των πολεμικών συμβάντων αλλά και της με στρεβλό τρόπο επιχειρηθείσης ανάπτυξης της χώρας, που οδήγησε σε μαρασμό την επαρχία. Βέβαια αυτό δεν απέτρεψε το κλείσιμο των σχολείων ούτε και το αποτρέπει σήμερα. Άλλωστε στα πλαίσια του πρόσφατα ψηφισμέντος νόμου για την τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει πλέον νόημα η απογραφή στον τόπο καταγωγής.
Θα ανέμενε ο πολίτης η Πολιτεία να θεωρεί σημαντική την ευκαιρία συλλογής πολλών στοιχείων μέσω πλήθους ερωτήσεων ουσίας. Αντ’ αυτών διαπιστώνει ότι οι ερωτήσεις είναι λίγες και κάποιες από αυτές ανούσιες. Αναφέρω συγκεκριμένα το ερώτημα για τα τετραγωνικά μέτρα της κουζίνας και το άλλο για τη διανυκτέρευση των ενοίκων κατά συγκεκριμένη πρόσφατη νύχτα. Μήπως οι αρμόδιοι έχουν ως στόχο να καταστήσουν την κουζίνα χώρο εφαρμογής των προβαλλομένων από πλήθος εκπομπών της τηλεόρασης ή θέλουν να δουν αν χωρά η καφετιέρα, τη χρήση της οποίας διδάσκονται οι μικροί μαθητές μας στα πλαίσια του μαθήματος της γλώσσας; Όσο για το στοιχείο της διανυκτέρευσης είναι ανούσιο, όταν στο δελτίο της απογραφής δεν έχει ληφθεί μέριμνα για την καταγραφή των προσωρινά κατοικούντων σε άλλο τόπο μελών.
Οι συντάκτες θέλησαν να εκδηλώσουν οικολογική ευαισθησία θέτοντας το ερώτημα για το ποσοστό των αχρήστων υλικών που ανακυκλώνει το νοικοκυριό. Επί τόσες δεκαετίες ουδεμία πίεση έχει ασκηθεί προς τους δήμους, ώστε να εντείνουν τη δραστηριότητά τους προς διαχωρισμό των σκουπιδιών στην πηγή με τη συλλογή και αξιοποίηση χαρτιού, μετάλλων, πλαστικών, συσκευών και γυαλιού και την μετατροπή των φυτικών αποβλήτων σε λίπασμα. Το πρόβλημα της διαχείρισης των αποβλήτων έχει καταστεί μείζον και βλέπουμε τους κατοίκους της Κερατέας να δίνουν τη μάχη για την επιβίωση του οικισμού τους υπό τα απαθή βλέμματα των κακομαθημένων κατοίκων της πρωτεύουσας, οι οποίοι καταναλώνουν και ρυπαίνουν χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες των κακών έξεών τους παρά μόνο σε περιόδους απεργίας των εργαζομένων στην υπηρεσία καθαριότητας. Τί συμπέρασμα θα βγεί από το στοιχείο αυτό της απογραφής, το κατά τεκμήριο ατεκμηρίωτο, όταν δεν γνωρίζουμε αν διαθέτουν στοιχεία οι δήμοι και αν προτίθεται να ασχοληθεί επί τέλους με το θέμα η Πολιτεία, η οποία απειλείται με αυστηρά πρόστιμα ενώ ασχολείται με εισπρακτικές επιχειρήσεις προς εξόφληση των δανειστών μας;
Αν θυμούμαι καλά, σε παλαιότερες απογραφές υπήρχε ερώτημα για τη δήλωση του θρησκεύματος. Οι αρμόδιοι έκριναν χωρίς νόημα να το θέσουν εκ νέου μετά τον εξοβελισμό του στοιχείου από τα δελτία ταυτότητας. Βέβαια το στοιχείο δύναται να συναχθεί με ευχέρεια μέσω των ονομάτων των απογραφομένων, αμφιβάλλουμε όμως αν θα αξιοποιηθεί από μια Πολιτεία που δείχνει να κινείται σταθερά μόνο στην αντιεκκλησιαστική πολιτική. Όμως θα συνειδητοποιήσει κάποτε ότι το θέμα είναι πρωτίστως εθνικό. Ας ευχηθούμε να μην είναι τότε πολύ αργά.
Κρίνουμε ότι κατά μία σωστή απογραφή σε χώρα που φιλοξενεί πλέον πλήθος μεταναστών, οι περισσότεροι από τους οποίους διαμένουν χωρίς άδεια, καλό είναι να εξάγεται το στοιχείο της ιθαγένειας και της εθνικότητας των απογραφομένων. Όμως και αυτό είναι οδυνηρό για Πολιτεία που φαίνεται να έχει χάσει το παιχνίδι εφαρμόζοντας υπαγορευόμενες από τη νέα τάξη πραγμάτων πολιτικές. Άραγε θα απογραφούν οι μετανάστες και πώς; Δεν θα αντιληφθούν τον κίνδυνο απέλασης που ενέχει η διάθεση προσωπικών τους στοιχείων στις αρχές; Θα ήταν καλό η απογραφή τους να ανετίθετο στους με το αζημίωτο υποστηρικτές της μετανάστευσης. Σ’ εκείνους που επί έτη θεωρούσαν αυτούς ως λύση του μείζονος δημογραφικού μας προβλήματος. Στους άλλους που υποστήριζαν ότι αυτοί θα συμβάλουν στην οικονομική μας ανάπτυξη. Στους τρίτους που εκτονώνονταν με την διεθνιστική τους ρητορική υπέρ των δικαιωμάτων τους. Να επισκεφθούν όλοι αυτοί τα γκέτο της υποβαθμισμένης Αθήνας και να καταγράψουν τον αριθμό των διαμενόντων ανά διαμέρισμα χωρίς κρεββάτια και λοιπά έπιπλα, προς εξοικονόμηση χώρου. Δεν είναι μονάδες οι ανά οίκημα διαμένοντες αλλά δεκάδες με μια κουζίνα που δεν ξεπερνά τα 2χ2, αφού και αυτή έχει μετατραπεί σε υπνοδωμάτιο! Πόσοι άραγε να είναι πλέον στη χώρα μας; Πόσοι από αυτούς μπορούν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο άρτο σε καιρό κρίσης; Πόσοι θα αντισταθούν, ώστε να αποφύγουν εγκληματικές πράξεις ωθούμενοι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Ήδη το πρώτο θύμα τους δεν πρόλαβε να απογραφεί! Και ασφαλώς θα ακολουθήσουν και άλλα στην ανοχύρωτη πρωτεύουσα ή μάλλον στην πρωτεύουσα των “δύο ταχυτήτων”: Των πλουσίων, που πιστεύουν ότι παραμένουν ασφαλείς και των αποκλήρων, εντοπίων και ξένων, που εξωθούνται σε σύγκρουση μεταξύ τους με ασύλληπτες συνέπειες.
Θα μπορούσαν να τεθούν με την ευκαιρία της απογραφής και ερωτήματα σχετικά με την εργασία των μελών της οικογένειας (άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, ετεροαπασχολούμενοι). Πόσα παιδιά συγκατοικούν ακόμη με τους γονείς έχοντας ξεπεράσει τα 30 έτη κατά την ηλικία και δεν διαθέτουν προσωπικό βαλάντιο, ενώ ολοκλήρωσαν τις βασικές σπουδές και πέραν αυτών και πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές! Θα μπορούσαν να τεθούν ερωτήματα σχετικά με το χρέος των νοικοκυριών, τα δάνεια, τις πιστωτικές κάρτες και τόσους άλλους βρόχους που το εκμαυλιστικό σύστημα πέρασε στο λαιμό τους και τώρα τους σφίγγει σ’ ένα ηδονικό παιχνίδι θανάτου στην επιδίωξη πολλαπλασιασμού των κερδών των οικονομικά ισχυρών. Θα μπορούσαν τέλος να τεθεί το ερώτημα, αν η οικογένεια που διαμένει είναι μονογονεϊκή στα πλαίσια τους “εσυγχρονισμού” της ελληνικής κατοικίας. Και πόσοι θα κατοικούσαν, αν δεν ασκούσαν το δικαίωμα της έκτρωσης. (Βέβαια ζητώ να αποκαλύψουν αυστηρά προσωπικό δεδομένο και ο συνήγορος του πολίτη καιροφυλακτεί!). Όμως οι αρμόδιοι γνωρίζουν ότι τα στοιχεία είναι οδυνηρά για τη χώρα και γι’ αυτό ανεπιθύμητα
Εκείνο που δεν κατανοούμε λόγω της κατάπτωσής μας είναι πολύ απλό: Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που δεν θα απογραφούν!
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
1 comment
Εχω την εντύπωση, με όσα εν πάσει περιπτώσει μπορώ να καταλάβω, ότι η απογραφή είναι ήδη αναχρονισμός, μιά απόλυτη αποτυχία του δημοσίου τομέα να λειτουργήσει.
Τα βασικά στοιχεία που υποτίθεται συγκεντρώνονται με την απογραφή όφειλαν να είναι διαρκώς ενημερωμένα. Εξηγούμαι:
Ο πληθυσμός των ελλήνων θα έπρεπε να προκύπτει ανά πάσα στιγμή από την μηχανογραφική επεξεργασία των ληξιαρχικών δεδομένων. Αυτό που συμβαίνει με τα μηχανογραφικά συστήματα του δημοσίου είναι τραγελαφικό. Ενδεικτικά παραδείγματα: Σε κάθε υπηρεσία μπορείς να δηλώνεις διαφορετική μόνιμη διεύθυνση, να είσαι αλλού ασφαλισμένος, αλλού να φορολογείσαι, αλλού να ψηφίζεις, αλλού να έχεις “πρώτη κατοικία”, άλλα να γράφει η αστυνομική σου ταυτότητα κλπ κλπ. Και αλλού να πας να απογραφείς!
Εάν τυχόν και πεθάνεις οι άτυχοι οικείοι σου πρέπει να αποδωθούν σε ένα ατέλειωτο σαφάρι επισκέψεων σε κάθε μία από τις άχρηστες υπηρεσίες μας προκειμένου “να προσκομίσουν” το πιστοποιητικό που “αποδεικνύει”…. – ας μην συνεχίσω, εδώ ζούμε όλοι, καταλαβαίνουμε.
Για τον πληθυσμό των μεταναστών, νομίμων και μη, αμφισβητώ ιδιαιτέρως εάν πρόκειται να βγεί κάποιο συμπέρασμα από την απογραφή. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι μόλις προσφάτως καταφέραμε (;) να σχηματίσουμε μιά πρώτη άποψη για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται από το δημόσιο.
Για όλα τα λοιπά “ποιοτικά” στοιχεία, μέθοδοι δειγματοληψίας είναι πολύ συχνά ακριβέστερες (και ταχύτερες) απ΄ότι η απογραφή – γνώστες βασικών στοιχείων της στατιστικής επιστήμης μπορούν να με επιβεβαιώσουν.
Εντάξει, με δεδομένο το χάλι του δημοσίου τομέα, η απογραφή μπορεί να είναι ενδεχομένως απαραίτητη. Ας την βοηθήσουμε όλοι. Ομως πραγματικά πιστεύω, ότι μιά αποφασιστική ενοποίηση ή “σύζευξη” των μηχανογραφικών συστημάτων του δημοσίου είναι η μία από τις 3 κρίσιμες προϋποθέσεις και προτεραιότητες που πρέπει να θέσει οποιαδήποτε κυβέρνηση φιλοδοξεί να συμμαζέψει την ελληνική δημόσια διοίκηση (οι άλλες δύο είναι α) η διαρκής κωδικοποίηση νομοθεσίας και διοικητικών πράξεων και β) η αναδιάρθρωση του κρατικού οργανογράμματος από μηδενική βάση).
Ως τότε ας είμαστε ευγενείς με τους ερευνητές της απογραφής κι ας σταυρώσουμε και τα δάχτυλά μας ευχόμενοι. Το τελευταίο μπορεί να είναι ποικιλοτρόπως απαραίτητο: μερικοί μπορεί να χαρακτηρίσουν τις προτεινόμενες δράσεις ως έργο του αντίχριστου.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.