Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ.
Ξεπέρασαν κάθε όριο πολιτικής ανοχής των Ελλήνων οι εκπρόσωποι της ΕΕ,οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το επάρατο Μνημόνιο που συνομολόγησε ηκυβέρνηση Παπανδρέου με τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ απαιτούν πλέον χωρίςίχνος πολιτικής συστολής να επιβάλουν στην Ελλάδα εκβιαστικά μέχρικαι… μορφή διακυβέρνησης της αρεσκείας τους! Είναι απίστευτα αυτά πουείπε χθες ο επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν Ολι Ρεν, ο οποίος ούτελίγο ούτε πολύ διακήρυξε ότι είναι «αναγκαία προϋπόθεση» η… πολιτικήσυναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη βάση του Μνημονίου για νασυνεχίσει η ΕΕ να δίνει τα χρήματα που έχει συμφωνήσει!
Δεν περιμένουν προφανώς ούτε ο ελληνικός λαός ούτε τα ελληνικά κόμματανα μάθουν από έναν Φινλανδό ποιο είναι το «εθνικό πεπρωμένο» της Ελλάδας ή αν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της χώρας μας και οι μέθοδοιαντιμετώπισής του αποτελούν οικονομικοπολιτικό και όχι δήθεν «εθνικό»πρόβλημα.
Οι Ελληνες έχουν εκλέξει δημοκρατικότατα ?και μάλιστα με σαρωτικήπλειοψηφία? κυβέρνηση πριν από μόλις ενάμιση χρόνο. Οσο και αν ησυντριπτική πλέον πλειοψηφία του λαού μας διαφωνεί με την οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης αυτής ?η οποία είναι ακριβώς ηπολιτική πάνω στην οποία εκβιάζει ο Ολι Ρεν και η ΕΕ να συμφωνήσουν όλατα ελληνικά πολιτικά κόμματα!? είναι θέμα αποκλειστικά και μόνο τωνΕλλήνων να αποφασίσουν αν και πότε επιθυμούν να αλλάξουν την παρούσακυβέρνηση. Δεν θα μας το υπαγορεύσουν αυτό οι δανειστές της κυβέρνησηςΠαπανδρέου και οι Βρυξέλλες. Φυσικά και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ΕΕνα γίνουν όλα τα ελληνικά κόμματα υποστηρικτές του Μνημονίου, ώστε όποια κυβέρνηση και αν έρχεται στην εξουσία να διατηρείται αυτό το καθεστώςπρωτοφανούς υποτέλειας στους ξένους πιστωτές. Στην πραγματικότηταβεβαίως αυτό που απαιτεί ο Ολι Ρεν είναι να ταχθεί υπέρ του Μνημονίου οπρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς. Ο Φινλανδός επίτροπος γνωρίζει άρισταότι πάμπολλα στελέχη της ΝΔ είναι έτοιμα να ταχθούν υπέρ του Μνημονίου,αλλά είναι αδύνατον να το κάνουν όσο ο Α. Σαμαράς αρνείται να υποκύψειστις τρομακτικές πιέσεις που ασκούνται πάνω του το τελευταίο διάστηματόσο από κορυφαίους εκπροσώπους του ελληνικού κατεστημένου όσο και απόσύσσωμη την ηγεσία της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Ουσιαστικά μόνος του σηκώνειόλο το πολιτικό βάρος της αντίστασης στο Μνημόνιο ο Α. Σαμαράς,συνεπικουρούμενος από έναν ελάχιστο αριθμό στενών συνεργατών του. Αν«σπάσει» αυτός, τελείωσε το παραμύθι της αντίθεσης της Δεξιάς στοκαθεστώς υποτέλειας.
Είναι αυτονόητο και πασιφανές όμως ότι συναίνεση τώρα του αρχηγού τηςΝΔ στο Μνημόνιο σηματοδοτεί την πολιτική αυτοκτονία του Α. Σαμαρά! Θατην πάθει όπως οι αχρείοι ομοϊδεάτες του στην Πορτογαλία, οι οποίοι όταν αντιστάθηκαν στον τρίτο γύρο των μέτρων λιτότητας της σοσιαλιστικήςκυβέρνησης και την έριξαν, σάρωναν στις δημοσκοπήσεις ? ήταν 12 με 15εκατοστιαίες μονάδες μπροστά! Μόλις όμως αποδέχθηκαν το Μνημόνιο, ηδημοσκοπική υπεροχή τους εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Ο κόσμος τούς«μούντζωσε», τους γύρισε την πλάτη, και τώρα πια δεν είναι ούτε κανσίγουρο ότι η πορτογαλική Δεξιά θα βγει πρώτο κόμμα και ότι θα μπορέσεινα σχηματίσει κυβέρνηση, έστω συνεργαζόμενη με τους ακροδεξιούςσυνεχιστές των φασιστών του δικτάτορα Σαλαζάρ!
Μέχρι τώρα ο Α. Σαμαράς δεν δείχνει τάσεις υποταγής στις απαιτήσεις της ΕΕ για στήριξη στο Μνημόνιο. «Αυτό που γίνεται σήμερα έχει ήδηαποτύχει… Υπάρχουν και προβλήματα στην εφαρμογή του. Αλλά ήταν λάθοςως σχεδιασμός… Ηταν λάθος η συνταγή» δήλωσε ο πρόεδρος της ΝΔ σεσυνέντευξή του στα «Νέα» που δημοσιεύθηκε το Σάββατο. Λάθος το Μνημόνιοδηλαδή, όχι απλώς ατελής εφαρμογή του από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιανα δούμε αν θα επιμείνει στις θέσεις αυτές.
«Πήρα το ρίσκο και αντιστάθηκα στη λογική του Μνημονίου, όταν πολλοίπίστευαν και οι περισσότεροι διακήρυσσαν ότι αυτό ήταν ”ο μόνος δρόμοςσωτηρίας”. Η κριτική μας αποδείχθηκε σωστή. Και οι προτάσεις μαςεπίσης. Ξέρω πού πατάω. Ξέρω πού πηγαίνω. Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα»είχε δηλώσει ο Α. Σαμαράς στο Ζάππειο, μετατρέποντας και δημόσια σε θέμα προσωπικής αξιοπιστίας τη θέση του κατά του Μνημονίου.
«ΒΌΜΒΑ»
Ερχεται σίγουρα και η χρεοκοπία
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ούτε τυπικά την υποτιθέμενη σοβαρή έκθεση της Κομισιόν και των υπηρεσιών της ο πρόεδρος της ευρωομάδας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για ναδιαμορφώσει άποψη για το αν είναι ή όχι βιώσιμο το ελληνικό δημόσιοχρέος. «Επί του παρόντος δεν είναι βιώσιμο» δήλωσε χωρίς περιστροφέςχθες, ρίχνοντας πολιτική «βόμβα» που τη συνόδευσε μάλιστα με τηνπροοπτική «ήπιας αναδιάρθρωσης» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οταν ταλέει αυτά τα πράγματα ένας πολιτικός σαν τον Γιούνκερ, ο οποίος ανέκαθεν ήταν ευνοϊκά διακείμενος απέναντι στην Ελλάδα, καθίσταται προφανές ότιαυτή η κρίση έχει καταρρακώσει την εμπιστοσύνη προς τη χώρα μας ακόμηκαι των παραδοσιακών της φίλων, αλλά και ότι η κάποιας μορφήςαναδιάρθρωση του χρέους είναι πλέον αναπότρεπτη.</p><p><br /></p><p>http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=63067030</p><p><br /></p>
<br />
46 comments
Μπορούμε να συζητάμε όσο θέλετε, εν πάσει περιπτώσει ο κοινός νούς μπορεί να υποθέσει ότι το μνημόνιο ήταν ένα μετριότατης ποιότητας σχέδιο που εκτελέστηκε κακά.
Βεβαίως η τοποθέτηση πολιτικών όρων και η “εκ Βρυξελλών” παρέμβαση είναι απαράδεκτη. Κι επ’ αυτού συμφωνώ.
Αλλά είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς τόσο χοντροκομμένες τοποθετήσεις (πχ το “επάρατο μνημόνιο”) την στιγμή κατά την οποία μέγα μέρος του προβλήματος ΔΕΝ αφορά στα περιεχόμενα του μνημονίου αλλά σε κακοδαιμονίες εφ’ όλης της ύλης που εν μη τι άλλο έχουμε (;) την ευκαιρία να ξεριζώσουμε.
Η τοποθέτηση “υπέρ ή κατά” του μνημονίου είναι άλλη μιά χονδροειδής ταξινόμηση, ιδεώδης για λαϊκίστικες τοποθετήσεις, για υπεραπλουστεύσεις, μια ανόητη “σύνθεση”, μια κατασκευή ψευδοδιλλήματος που επιδιώκει – για άλλη μιά φορά – να κάνει “απλά και κατανοητά” τα προβλήματα “στον απλό λαό”.
Αν κύριοι το πρόβλημα της χώρας ήταν μιά τοποθέτηση “υπέρ ή κατά” πέρσι, ή εάν φέτος θα είναι “συναίνεση ή μη” (γενικώς) – αν δηλαδή ήταν μιά μαυρόασπρη διλληματική κατάσταση θα ήμουν ευτυχής.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) τα περιθώρια πολιτικής δράσης είναι ευρύτερα (ευρύτατα), διότι τα προβλήματα (μόνο δυστυχώς) είναι απείρως μεγαλύτερα από το δημοσιονομικό χάος. Θαυμάζω όσους ηγέτες μπορούν να αναγάγουν τα πολύπλοκα ζητήματα σε απλές, οραματικές, ξεκάθαρες θέσεις, σε πραγματικούς άξονες δράσης, αυτούς που έχουν την ικανότητα, με πολύ δουλειά, ευφυία, χάρισμα να μπορούν μέσα στο χάος να βρίσκουν και να θέτουν τα πραγματικά διλλήματα.
Το Ναί/Οχι επί του μνημονίου δεν είναι ένα απ’ αυτά. Είναι μιά καρικατούρα διλλήματος, μιά κατάσταση με πλήθος αποχρώσεις του γκρίζου, με πλήθος διαχειριστέων παραμέτρων εντός και εκτός της διαπραγμάτευσης περί αυτού.
Δεν είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου. Αδυνατώ να εξαντλήσω την θέση μου αυτή τη στιγμή σε λίγες γραμμές επ’ αυτού. Ισχυρίζομαι όμως το εξής:
Δεν είναι το μνημόνιο ο Ρουβίκωνάς μας (δυστυχώς). Είμαστε μέσα στα σκατά που λέει κι ο έγκλειστος. Και τον να παριστάνουμε τον Καίσαρα που ατενίζει το πεπρωμένο με ευχέρεια και απλότητα επιλογών μπορεί να έχει την γοητεία του αλλά για να το κάνουμε με κάποιες ελπίδες, πρέπει να ξεσκατωθούμε.
Κι αυτό σας διαβεβαιώ έχει ίση τραγικότητα και δραματικότητα έστω κι αν δεν καθαρίζεις με ένα Ναί ή Οχι στο (επάρατο) Μνημόνιο.
“Πήρα το ρίσκο και αντιστάθηκα στη λογική του Μνημονίου…”. Σιγά τ’ αυγά! Ποιό ρίσκο; Μήπως ότι θα σωζόμασταν εντός ενός – δύο ετών και θα επανερχόμεθα σε μιά κατάσταση ευημερίας; Αυτό ήταν το ρίσκο; Οτι σωσμένοι και ευημερούντες θα μαλώναμε τον Σαμαρά που δεν το ήθελε;
Ας είναι. Αισιοδοξώ ότι οι πολιτικές θέσεις και ο δημόσιος διάλογος θα εμβαθύνουν λίγο περισσότερο.
Γιάννης Μικρός.
Γιάννη Μικρέ, σωστά όλα αυτά που λέτε. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Όμως η ευστοχία της παρατήρησής σας αναμένω να συνοδεύεται από μία σχετική απόσταση ασφαλείας από όσα μεταδίδουν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Διότι αυτό το δίπολο του ναι-όχι στο μνημόνιο είναι απλώς και μόνο ένα απλουστευτικό σχήμα που χρησιμοποιούν τα μέσα για να κωδικοποιήσουν τις απόψεις των πολιτικών, ανθρώπων και κομμάτων, σε σχέση με το ζωτικό αυτό ζήτημα για τη χώρα μας.
Επειδή το άρθρο είναι για τη στάση του Σαμαρά τολμώ να πω το εξής. Ήμουν σφόδρα επιφυλακτικός κατά των πολιτικών εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Ξέρετε γιατί; Οι μισοί ήταν “κύριοι τίποτα” και οι άλλοι μισοί κόμιζαν συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Με με τους δεύτερους διαφωνούσα τελείως. Αυτή μου την οπτική δεν τη σχημάτιζα ποτέ από αυτό που μας μετέφεραν τα ΜΜΕ για αυτούς. Είτε διάβαζα τις ομιλίες τους, είτε διάβαζα πίσω από τις λέξεις, είτε διάβαζα από τις πράξεις τους. Ειδικά το τελευταίο για όσους κυβέρνησαν. Οι μισοί λοιπόν είναι φτερό στον άνεμο και οι άλλοι μισοί το πήγαιναν τελείως αντίθετα από εκεί που ήθελα εγώ. Προσπαθώ δηλαδή να φιλτράρω και να αφαιρώ την πολιτική χροιά των δηλώσεων και εκφρασμένων απόψεων. Σε ορισμένους δε μένει τίποτα, σε άλλους μένει το στίγμα τους.
Με τον Σαμαρά λοιπόν έκανα το ίδιο. Διάβασα τις ομιλίες του. Πιο συγκεκριμένα. Την ομιλία τον Μάιο του 2009 στο ίδρυμα Καραμανλή μου μου έδωσε το πρώτο κλικ, την ομιλία του στο Ζάππειο 1 τον Ιούλιο του 2010, την ομιλία του στο “Βήμα του Ηγέτη” τον Μάρτιο του 2011 και το Ζάππειο 2 πριν από λίγες μέρες. Διακρίνω πρώτον μία εντελώς διαφορετική ποιότητα ή πάστα πολιτικού. Δεύτερον διακρίνω ότι έχει άποψη και όραμα. Τρίτον διακρίνω ότι κοπιάζει αρκετά και παρουσιάζει αναλυτικότατα την άποψή του, τουλάχιστον επί των οικονομικών. Τόσο που δεν το έχει κάνει ΚΑΝΕΝΑΣ από το 74 μέχρι σήμερα. Εννοώ ως αντιπολίτευση. Τέλος, διακρίνω ότι εκεί που θέλει να πάει τα πράγματα ταιριάζει πάρα πολύ με τη δική μου άποψη. Όπως καταλαβαίνεις δε με νοιάζουν τα δίπολα ναι ή όχι εδώ ή εκεί. Διαμόρφωσα την άποψη αυτή ΜΟΝΟΣ μου από ΔΙΚΗ μου ανάγνωση των γραπτών του. Εφόσον είσαι καλοπροαίρετος σε παραπέμπω
1. ομιλία Μαρτίου 2011 στο «βήμα του ηγέτη» – http://www.nd.gr/web//proedros/press/-/journal_content/56_INSTANCE_Rb5c/36615/601684
2. Ζάππειο 2 – ολοκληρωμένη πρόταση – http://www.nd.gr/web//proedros/press/-/journal_content/56_INSTANCE_Rb5c/36615/667089
3. προχθεσινή ομιλία Economist – http://www.nd.gr/web//proedros/press/-/journal_content/56_INSTANCE_Rb5c/36615/674307
4. ομιλία στο Ίδρυμα Καραμανλη τον Μάιο του 2009 – http://www.ana-mpa.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=7614333
Η μόνη από όλες αυτές που δεν είναι αμιγώς οικονομική
Κε. Κοζανίτη, ανέγνωσα μετά προσοχής όλας τας διαδικτυακάς παραπομπάς τας οποίας παραθέτετε εις την ανάρτησίν σας. Ο κ. Σαμαράς κινείται, ως λέγετε, προς την ορθήν κατεύθυνσιν, αλλά φοβούμαι ότι δεν επείσθην. Προεξαγγελτικώς επιτρέψατέ μου να δηλώσω ότι ο ΓΑΠ δεν με πείθει διόλου. Οι λόγοι που με ωδήγησαν εις αυτό το συμπέρασμα αυτό είναι οι εξής:
Ο κ. Σαμαράς δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί-καθότι δεν λέγει λέξιν επ΄αυτού-ένα από τα, πανθομολογουμένως, μείζονα προβλήματα της χώρας: Την αξιοπιστίαν των πολιτικών συνδεομένην με το πρόβλημα της ισοπολιτείας. Δεν ανέγνωσα λέξιν που να παραπέμπει εις το θέμα της πολιτικής ευθύνης και την απορρέουσαν οικονομικήν ευθύνην των προϋπαρχουσών καταστάσεων.
Ο κ. Σαμαράς είπε πολλά διά τον δημόσιον τομέα, αλλά και πάλιν δεν ανέγνωσα λέξιν περί της ισονομίας των δημοσίων υπαλλήλων, ήτοι τους προκλητικούς 16, 17, και 18 μισθούς ετησίως των υπαλλήλων της Βουλής, των ΕΛΠΕ, του ΟΠΑΠ κ.λ.π.
Θα παραθέσω μερικάς από τας αντιρρήσεις μου επί των ειδικών μέτρων άτινα προέτεινε ο κ. Σαμαράς. Διαφωνώ καθέτως με την απαλλαγήν από το “πόθεν έσχες” διά τας οικοδομάς γενικώς. Το μέτρον αυτό το μόνον που θα επιτύχει είναι η νομιμοποίησις των υπεξαιρεθέντων. Εν ολίγοις, θα νομιμοποιηθούν οι μίζες των σκανδάλων ενώ οι νομιμόφρονες πολίται θα διαπορούν ως προς την βλακείαν των διατί δεν συμμετείχαν εις την, νομιμοποιηθείσαν πλέον, ευωχίαν, ενώ καλούνται να καταβάλουν και τα χρήματα αυτά μέσω του χρέους. Είμαι βέβαιος, κε. Κοζανίτη, ότι αντιλαμβάνεσθε ότι η οικονομική ανάπτυξις δεν δύναται να βασίζεται επί τοιούτων πρακτικών διότι πλήττεται ευθέως η αξιοπιστία του κράτους καθότι νομιμοποιείται η διαρπαγή.
Επ΄ αυτού διαφωνώ με την άκριτον επιστροφήν των κεφαλαίων άτινα διέφυγον, κατά πολλούς τρόπους, εις το εξωτερικόν. Η ηθική δικαιολόγησις είναι η αυτή με την προηγουμένην. Να σας παραθέσω ένα υποθετικόν-αλλά όχι απίθανον-παράδειγμα: Εις νομιμόφρων πολίτης δυσκολεύεται, λόγω της κρίσεως, να καταβάλη την μηνιαίαν τραπεζικήν δόσιν της κατοικίας του και τελικώς την χάνει. Εν συνεχεία, εις διάρπαγας έρχεται και αγοράζει την οικίαν του νομιμόφρονος χωρίς την δικλείδα του πόθεν έσχες. Άνευ περιστροφών, το ηθικόν δίδαγμα είναι: “Καλώς έπραξες και τα άρπαξες και χ… γιά το νομιμόφρον κορόϊδο”. Οι κοινωνικοί κλυδωνισμοί-και κυρίως το ήδη επικρατούν αίσθημα της αδικίας-που απορρέουν από αυτό είναι μείζονα της οφελείας που θα προκύψουν από την βελτίωσιν της οικοδομής. Ουχ ήττον, τα δύο ανωτέρω θέματα δίδουν εις το ΠΑΣΟΚ την δυνατότητα να παρουσιάσουν τον κ. Σαμαρά ως εκπρόσωπον των “εργολάβων” και των παρανομούντων, αλλά αυτό είναι θέμα στρατηγικής της ΝΔ.
Επί του ιδίου θέματος, διατί ο κ. Σαμαράς δεν ενστερνίζεται την Αγγλο-Γαλλικήν πρωτοβουλίαν, περί φορολογήσεως των καταθέσεων των πολιτών των, εν Ελβετία; Είναι παγκοίνως γνωστόν ότι αι καταθέσεις Ελλήνων εις την χώραν αυτήν ανέρχονται εις εκατοντάδας δις. Επί του θέματος αυτού είμαι βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ θα τηρήση αιδήμονα σιγήν.
Διά τους παροικούντας εν Ιερουσαλήμ, ένα θέμα που κατατρύχει τας εφορίας είναι η αδυναμία των υπαλλήλων να συντάξουν αποτελεσματικάς αγωγάς κατά των φοροδιαφευγόντων, οίτινες προσλαμβάνουν επιδεξίους δικηγόρους και με την βραδύτητα της δικαιοσύνης τελικώς απαλλάσονται. Θεραπεία αυτού, εν συνδυασμώ μετά του αποτελεσματικού κολασμού των επιόρκων, θα εβελτίωνε τα μάλα την φοροεισπαρκτικήν ικανότητα του κράτους.
Ο κ. Σαμαράς δεί να δηλώση, διότι είμαι βέβαιος ότι το αντιλαμβάνεται, ότι το δημοσιονομικόν πρόβλημα του κράτους είναι απόρροια της κρίσεως θεσμών, και κυρίως την έλλειψεως εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος. Εάν αποκαταστήση αυτό το πρόβλημα όλα τα υπόλοιπα θα είναι κατά πολύ ευχερέστερα.
Θα ήθελα να ανφερθώ εν συντομία εις δύο θέματα πριν κλείσω την ανάτησίν μου. Η ΝΔ συνεχίζει να έχη εις τους κόλπους της άτομα τα οποία πολλάκις-και δικαίως- προεκάλεσαν το δημόσιον αίσθημα. Η παραμονή των πιθανόν αν αποκαθιστά εσωκομματικάς ισορροπίας αλλά προσφέρει εις το κόμμα αρνητικάς υπηρεσίας. Εις την τελευταίαν παραπομπήν σας, η ομιλία εις το Ίδρυμα Καραμανλή, ο κ. Σαμαράς λέγει ότι το έλλειμα του 2009 ήτο 4%! Εν όψει των κατόπιν αποκαλυφθέντων, ίσως η ΝΔ θα έπρεπε να μην εμφανίζει τον πρόεδρόν της είτε απληροφόρητον είτε καταφόρως ψευδόμενον.
Εν κατακλείδι συμφωνώ με τον κ. Δέλαστικ περί πολιτικής αυτοκτονίας του κ. Σαμαρά εν η περιπτώσει αποδεχθεί τον κατάπτυστον εκβιασμόν του κ. Ρεν.
Αγαπητέ κ. Κοζανίτη επιφυλάσσομαι όντως να ανατρέξω στις πηγές κι έτσι ο διάλογος να γίνει ουσιαστικότερος. Σας ευχαριστώ για την βοήθεια, θα την αξιοποιήσω.
Επίσης εξ’ αφορμής των θέσεων του – πολύ σοβαρού – κ. Στάθη Κατσαρού, θα ήθελα να σκεφτώ περισσότερο μια δέσμη δράσεων που μπορεί (;) να έχουν ικανοποιητικό οικονομικό αποτέλεσμα (κρίσιμου τέτοιες μέρες) αλλά που συνεπάγονται και μια ηθική παραίτηση. Αν την κάνεις, πως άραγε θα κερδίσεις την χαμένη εμπιστοσύνη και τελικά πως θα ηγηθείς; Μιλώ για ζητήματα όπως οι περαιώσεις, τα αυθαίρετα, οι ημιυπαίθριοι, τα μαύρα χρήματα, τα πόθεν έσχες κλπ. Θα το σκεφτώ.
Πάντως κ. Κοζανίτη το ότι “το δίπολο του ναι-όχι στο μνημόνιο είναι απλώς και μόνο ένα απλουστευτικό σχήμα που χρησιμοποιούν τα μέσα για να κωδικοποιήσουν τις απόψεις των πολιτικών, ανθρώπων και κομμάτων” είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζομαι. Κι ακριβώς στα ατελή διλήμματα είναι που αντιδρώ. Αν δεν το είπα καλά, δεχθείτε ότι υιοθετώ την πρότασή σας ως έχει.
Ωστόσο η εμφάνιση του ζητήματος ως “δίπολου” δεν ήταν αποκλειστική κατασκευή των μέσων. Οι κομματικές ηγεσίες (αμφότερες οι σημαντικές) έβαλαν το χεράκι τους. Αλλά πραγματικά δεν θα επιμείνω σ’ αυτό. Αν είναι να κάνουμε κάτι χρήσιμο, ας εμβαθύνουμε στις πιο εξειδικευμένες θέσεις.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
κε Stathis, για μία ακόμη φορά με βρίσκετε απολύτως σύμφωνο. Οι ανωτέρω παρατηρήσεις σας είναι καίριες. Πράγματι, η ανυπαρξία του κου Σαμαρά στο μείζον ζήτημα της πολιτικής και οικονομικής ευθύνης των υπουργών, η εμμονή του να υπερασπίζεται τις προηγούμενες κυβερνήσεις και η αέναη προσπάθεια να διατηρεί τις εσωκομματικές ισορροπίες στερούν από τις ιδέες του οποιαδήποτε αξιοπιστία και ελπίδα γόνιμης υλοποίησης. Ωραίοι οι σχεδιασμοί επί χάρτου, όμως ποιός θα τους εκτελέσει : οι εξ ορισμού ανεύθυνοι πολιτικοί και δοκιμασμένα αποτυχημένοι κομματικοί παρατρεχάμενοι; Είναι γεγονός ότι ο κος Σαμαράς θα αυτοκτονήσει πολιτικά εάν αποδεχθεί τους έξωθεν εκβιασμούς. Άλλωστε, γνωρίζει άριστα ότι το μνημόνιο δεν ήταν παρά η προσχεδιασμένη απάντηση του ΠΑΣΟΚ στην απογραφή του κου Αλογοσκούφη. Ωστόσο, με τις προαναφερθείσες αγκυλώσεις του χάνει την ανεπανάληπτη ευκαιρία να διαδραματίσει ενεργό πολιτικό ρόλο και αυτοκαταδικάζεται σε πολιτική αφάνεια. Η αποφυγή της αυτοκτονίας δεν είναι πλέον αρκετή, εφόσον δεν ξεφεύγει από το μεταπολιτευτικό τέλμα.
Κύριε Κοζανίτη διάβασα προσεκτικά τις παραπομπές. Μια χαρά είναι όσα διάβασα και για την οικονομία της συζήτησης αφήνω τις επιφυλάξεις που διατύπωσα να τις συζητήσουμε άλλη φορά. Ναι σε όλα λοιπόν.
Προχωρώ λοιπόν κι η σκέψη μου πάει στις ενστάσεις που θέτουν και οι φίλτατοι συνομιλητές. Στις οποίες μάλιστα φτάνω από άλλο δρομολόγιο. Να εξηγηθώ:
Τα εξαγγελθέντα είναι μια χαρά. Στο “δέον γενέσθαι” ας πούμε ότι συμφωνούμε.
Η εξαγγελία είναι ευκολότερη από την εφαρμογή. Αλλά ας πούμε πως ότι ακούσαμε (διαβάσαμε) είναι ένα πραγματικό πλάνο με βάθος μελετών πίσω του.
Ας πούμε επίσης ότι υπάρχει κι ένα καλό επιτελείο πίσω απ’ αυτά. Για να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω, αλλά έστω ότι υπάρχει.
Το θέμα είναι ότι το σχέδιο απαιτεί ρήξεις. Σκληρές ρήξεις. Αποφασιστικές. Σωστά; Σωστά, αλλιώς τι σχέδιο θάταν….
Και το ερώτημα είναι, πως θα προβεί σ’ αυτές ο κ. Σαμαράς όταν απέφυγε τις ανάλογες εντός του κόμματός του; Σάμπως δεν είχε κάθε ευκαιρία και δικαίωμα να τις κάνει; Σάμπως δεν είχε φτάσει (το κόμμα του) στα εκλογικά τάρταρα; Σάμπως δεν είχε (το κόμμα που όφειλε να αλλάξει) το βάρος της ευθύνης και το όνειδος για τα τελευταία χρόνια; Σάμπως δεν ήταν ο ίδιος πανίσχυρος νεοεκλεγείς ηγέτης του; Σάμπως – για να το δούμε και ψυχολογικά το ζήτημα – διακινδύνευε με τις αποφάσεις του το μέλλον της χώρας; Διώχνοντας ποιόν δηλαδή; Άσε, ας μη πω ονόματα.
Πως συνδέετε κύριοι την αποφασιστικότητα του λόγου του (του αναγνωρίζω σπάνια αμεσότητα) με τις πράξεις του ως ηγέτη μιας παράταξης την οποία είχε κάθε δικαίωμα, υποχρέωση, ευκαιρία και ισχύ να αναμορφώσει κι ανανεώσει; Και να σας πω κάτι; Σκασίλα μου για το βαθμό αποκήρυξης του παρελθόντος, έχουμε όλοι ιδία άποψη, δεν χρειαζόμαστε να αυτομαστιγωθεί. Ας πάει στο διάολο, δεν με νοιάζει.
Το πρόβλημά μου είναι στις επιλογές συνεργατών και προσώπων. Στη δράση. Στο πρώτο και πρώτιστο καθήκον του ως ηγέτης. Αν συμβιβάστηκε με τους χαμένους και τους υπαίτιους γύρω του, που κλαψούριζαν αηδίες περί “συμπεριφορών που πλήγωσαν” (λες και συζητούσαν 12χρονες κορασίδες), πως θα επιβληθεί των αντιστάσεων ενός στρεβλού συστήματος με την διαφθορά, την ανικανότητα, “τα κεκτημένα” να ξεπροβάλλουν σε κάθε βήμα που θα επιχειρεί ως ηγέτης του έθνους; Μήπως ακριβώς γι’ αυτό υπάρχει τέτοια ένδεια ικανών ανθρώπων γύρω του; Μήπως γιατί το κρισιμότερο απ’ όσα έπρεπε να κάνει, δεν το έκανε ενώ όφειλε, μπορούσε και – βρε αδελφέ – δεν ήταν και τόσο δύσκολο;
Ερωτώ.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Συμφωνώ ότι τα μέτρα για το πόθεν έσχες και τα αυθαίρετα είναι τα χειρότερα μέτρα από αυτά που πρότεινε ο Σαμαράς. Και λυπάμαι για το ότι ήταν αυτά τα δύο που υιοθέτησε αμέσως η κυβέρνηση ΓΑΠ.
Συμφωνώ ότι ο Σαμαράς έχει πρόβλημα συνεργατών και προσώπων. Προσωπικά εκτιμώ την Τζότζολα, ως πνευματικό τέκνο Ζουράρι, τον Λαζαρίδη και άλλους 2-3. Αλλά γενικά ναι. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό.
Διαφωνώ όμως για τους υπουργούς. Όταν προτείνει ενεργοποίηση του πόθεν έσχες για όσους διατέλεσαν υπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα, αυτό δεν το βλέπω σαν πυροτέχνημα.
Τέλος εμπιστεύομαι τη θέση του περί ΑΟΖ.
Γιάννη Μικρέ, το σχόλιό μου το προκάλεσε η κλήση σας για εμβάθυνση του δημοσίου διαλόγου, όταν ενώ μπορούσατε δεν φάνηκε να είχατε κάνει εσείς την εμβάθυνση μόνος σας. Τη σημερινή εποχή αλλίμονο αν βασιζόμαστε στα κεντρικά ΜΜΕ για την ενημέρωσή μας ή την εμβάθυνση που αναζητούμε.
Καλά, μη με μαλώνετε κ. Κοζανίτη! Είπα κάτι, μου υποδείξατε κάτι, το διάβασα, τοποθετήθηκα επ’ αυτού που διάβασα και αντί να προοδεύσουμε το διάλογο με επανεγκαλείτε γιατί δεν το είχα διαβάσει από την αρχή. Εν πάσει περιπτώσει. Ανακεφαλαίωση:
Διαμαρτυρήθηκα για το γεγονός ότι εμφανίζεται το μνημόνιο ως διλημματική κατάσταση, μου λέτε ότι γι’ αυτό φταίνε τα ΜΜΕ κι όχι ο Σαμαράς. Εντάξει, το δέχομαι. Ισχυρίζομαι βεβαίως ότι τα κόμματα (άρα και του κ. Σαμαρά, πρωτίστως μάλλον) έβαλαν το χεράκι τους σ’ αυτό, δεν το σχολιάσατε, αλλά καλά κάνατε. Δεν έχει άλλο ενδιαφέρον αυτό. Μπορεί να συμφωνούμε λίγο – πολύ, μπορεί να διαφωνούμε στη δοσολογία.
Πάμε παρακάτω τώρα. Με παραπέμπετε στις ομιλίες του, για να δείξετε ότι ο πολιτικός του λόγος έχει ποιότητα. Αντιπαρέρχομαι τα σημεία που ενίσταμαι ή με προβληματίζουν – μερικά κι εσάς – και συνομολογώ κι εγώ: Ναι έχει μια χαρά ποιότητα και αμεσότητα κι άποψη. Κάναμε άλλο ένα βήμα.
Και πάμε τώρα εκεί που η παρτίδα έμεινε στη μέση. Μίλησα για την στελέχωση αλλά κυρίως έθεσα ένα ερώτημα: Αν ο άνδρας έχει την αποφασιστικότητα που επιβάλλεται για την εφαρμογή του σχεδίου του, γιατί δεν την έδειξε όταν είχε την ευκαιρία;
Οι κκ. Κατσαρός και Φιλανθρωπηνός εξήγησαν με σοβαρότητα τι έπρεπε να κάνει και γιατί. Εγώ χρησιμοποίησα λίγο πιο φαφλατάδικο ύφος αλλά εμμένω απολύτως στον προβληματισμό μου. Κι εσείς ο ίδιος αναγνωρίσατε το πρόβλημα στελέχωσης.
Πως το εξηγείτε όμως κ. Κοζανίτη; Στέρεψαν οι άξιοι; Μη με βάζετε να επαναλαμβάνομαι. Ο προβληματισμός μου παραμένει, τον εξήγησα στην προηγούμενη ανάρτησή μου και περιμένω την βοήθειά σας:
Αν ο άνδρας έχει την αποφασιστικότητα που επιβάλλεται για η εφαρμογή του σχεδίου του, γιατί δεν την έδειξε όταν όφειλε και είχε την ευκαιρία; Τι θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα της Πραγματικής Ευθύνης;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Y.Γ. Θα μπορούσατε να μου πείτε “τι είχαμε, τι χάσαμε”. Παρακαλώ όμως αποφύγετε τον πειρασμό!
Δέν φταίει κανένας ἄλλος ἀπὸ τοὺς δανειστές μας. Τώρα ποὺ ἔχουν τὸ πρόγραμμα καταβολῆς τῶν ἐνισχύσεων, πρέπει νὰ ζητοῦν ἐκλογὲς κάθε τρίμηνο καὶ νὰ περικόπτουν ἀπὸ τὴν κάθε δόση τὸ ποσοστὸ ψήφων ποὺ παίρνουν τὰ κόμματα ποὺ τάσσονται ἐναντίον τοῦ μνημονίου. Ἔτσι γιὰ νὰ καταλάβουν μερικοὶ ὅτι ἡ ἀνοησία κοστίζει. Θὰ ξέρουμε πόσο ἀπὸ τὴν περικοπὴ στὴν σύνταξη ἢ στὸν μισθὸ ὀφείλουμε στὸν κύριο Σαμαρᾶ καὶ πόσο στὴν κυρία Παπαρήγα.
Με την ευκαιρία gentlemen, τόσο επειδή μας απασχόλησε όλους όσο κι επειδή το θέμα περιέχει δόσεις από τα πάντα: οικονομικές παραμέτρους, διοικητικές, επιχειρησιακές, ηθικές, περιβαλλοντολογικές, αισθητικές, τεχνικές – έχει ακρογιαλιές, δάση, πόλεις, εξουσία, πόνο, όνειρα, διαφθορά, ίντριγκες, sex κλπ:
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνουμε με τα αυθαίρετα;
1) Τίποτα.
2) Να τα κατεδαφίσουμε όλα.
3) Να τα νομιμοποιήσουμε όλα, με πρόστιμο. Και μετά 3α) να κατεδαφίζουμε ό,τι αυθαιρέτως ξεπροβάλλει ή 3)b να αφήσουμε το “μπάτε σκύλοι αλέστε” να συνεχίζεται.
4) Κάτι μεταξύ του <2> και του <3> (με ό,τι εξειδικεύσεις του <3> απαιτούνται).
Κι αν <4> τι ακριβώς;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Υπό κανονικές συνθήκες μία ανίκανη και κατά συνέπειαν άχρηστη κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει την στοιχειώδη τσίπα να παραιτηθεί και να προχωρήσει σε εκλογές. Το γεγονός ότι δεν κάνει κάτι τέτοιο και επιζητά επιτακτικά, όπως συνάγεται από κάποια σχόλια εκπροσώπων του κυβερνόντος κόμματος, συναίνεση, είναι επικίνδυνο και ίσως, εάν επιβεβαιωθούν τα όσα λέγονται και γράφονται τις τελευταίες ημέρες, άκρως ύποπτο. Το πιο σημαντικό θέμα είναι να ξεκαθαριστεί ο ρόλος της σημερινής κυβέρνησης ώστε να μπορέσουν να αντιληφθούν οι πολίτες το κατά πόσον ήταν ή όχι απαραίτητος ο δανεισμός. Μάλλον όλη αυτή η διαδικασία της επιβαλλόμενης έξωθεν συναίνεσης θα έχει ως αποτέλεσμα την απαξίωση όλων των πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας την εντύπωση ότι όλοι είναι εξ ίσου άχρηστοι, για να μπορέσουν πλέον και επίσημα να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας οι ξένες δυνάμεις.
Μὰ εἶναι ἐξ ἴσου ἄχρηστες ὅλες οἱ πολιτικὲς δυνάμεις ! Καὶ ἦταν σὲ συντριπτικὸ ποσοστὸ τοῦ χρόνου ζωῆς τοῦ νέου ἑλλαδικοῦ κράτους (ὅπως ἀρέσκεται νὰ άποκαλεῖ τὸν ἑαυτό του). Καὶ ὁ λόγος εἶναι ὅτι οἱ πολίτες δὲν ἔχουμε φάει τὸ ξύλο ποὺ ἔχουν φάει καὶ τρῶνε οἱ πολίτες τῶν περισσοτέρων ἄλλων χωρῶν. Τώρα, ὂμως, ποὺ ἔχουμε τὴν ἀνάγκη τους, κάπως πρέπει νὰ ἀλλάξουμε. Φυσικά, μποροῦμε κάλλιστα νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὴν πολυτελῆ διαβίωσή μας καὶ ἀπὸ τὸν δανεισμὸ ποὺ αὐτὴ προϋποθέτει καὶ νὰ ζήσουμε χωρὶς δάνεια καὶ πολὺ πιὸ λιτὰ ἀπ`ὅτι τώρα. Μακάρι νὰ ἔθετε τὸ δίλημμα ἔτσι καθαρὰ ἡ κυβέρνηση ἢ ἡ τρόϊκα κάθε λίγο καὶ λιγάκι. Ἔτσι γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ποιὸς πληρώνει γιὰ τὸ πετρέλαιο ποὺ καῖμε καὶ τὰ τρόφιμα ποὺ είσάγουμε. Πάντως καὶ καλοπέραση καὶ ἀπαλλαγή ἀπὸ τὰ χρέη δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρξουν.
Γιάννη Μικρέ δεν σας “μαλώνω”! αλλίμονο. Είστε έξοχος συνομιλητής.
Δεν απάντησα πιο συγκεκριμένα στις κρίσεις των άλλων δύο κυρίων επειδή θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω πολιτικά επιχειρήματα και δεν το θέλω. Δεν το θέλω επειδή σέβομαι και εκτιμώ τον ίδιο τον Σαμαρά και λίγους από τους συνεργάτες του, αλλά ναι έχω κι εγώ τις επιφυλάξεις μου για το κόμμα. Νομίζω όμως ότι βαδίζει στη σωστή κατεύθυνση και ως προς αυτό και έτσι παρά το ότι δεν το θέλω θα απαντήσω πολιτικά.
Ρωτάτε “γιατί δεν την έδειξε (την αποφασιστικότητα) όταν είχε την ευκαιρία;”
Δηλαδή πότε; όταν ήταν υπουργός πολιτισμού επί 7 μήνες όταν η κυβέρνηση έπνεε τα λοίσθια; τι να έκανε; ας σοβαρευτούμε και ας μην ψάχνουμε με το στανιό για αιχμές. Το ποιον του ξεκίνησε να φαίνεται από τότε που ανέλαβε το κόμμα και θα συνεχίσει αν και όταν αναλάβει την εξουσία. Προς το παρόν κρίνεται για την αντιπολίτευση που ασκεί και το κουμάντο στο κόμμα που παρέλαβε.
Λέτε “Οι κκ. Κατσαρός και Φιλανθρωπηνός εξήγησαν με σοβαρότητα τι έπρεπε να κάνει και γιατί.”
Ο κ. Κατσαρός ωραία τα λέει. Ξεχνάει όμως ορισμένα πράγματα. Ότι το υλικό που έδωσα είναι κυρίως οικονομικό. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα του τελευταίου 12μηνου. Είπα ήδη για τα μέτρα περί πόθεν έσχες όλων των υπουργών από το 1974 μέχρι σήμερα. Αυτό δεν δείχνει κάτι; Αναφέρεται στον ΟΠΑΠ. Μα το κόμμα του έχει βγάλει τουλάχιστον 3 ανακοινώσεις ειδικά για τον ΟΠΑΠ και τα σκάνδαλα εκεί. Για τους μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής, νομίζω ότι είναι λεπτομέρια την οποία θα φροντίσει. Επαναλαμβάνω το εξής. Το οικονομικό πρόγραμμα (πχ στο Ζάππειο 2) δίνει ορισμένες κατευθύνσεις. Ο κεντρικός άξονας είναι η ανάπτυξη μέσω μικρότερων φόρων. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκανε η κυβέρνηση, δηλαδή αύξηση φόρων. Αυτό βαθαίνει την ύφεση και αυξάνει το χρέος σε ποσοστό. Η συνταγή του Σαμαρά είναι πολύ ορθότερη. Και το σκεπτικό του στο Ζάππειο 2 είναι μακράν η λεπτομερέστερη κατάθεση πρότασης από αντιπολίτευση που έχει διαβάσει ποτέ μάτι Έλληνα. Το να συμπεριελάμβανε σ’ αυτήν την ομιλία τον 15ο μισθό των υπαλλήλων της Βουλής, εμένα προσωπικά θα μου κακοφαινόταν. Όταν δίνεις τον άξονα (ενός μέτρου) δεν σε απασχολούν λεπτομέριες εκατοστού. Αντιλαμβάνομαι από το ύφος και το περιεχόμενο ότι αναγνωρίζει πως πρόκειται για κρίση θεσμών και αυτό μου αρκεί, προς το παρόν τουλάχιστον.
Ως προς τον κύριο Φιλανθρωπηνό. Μα κύριε μου που είδατε ότι έχει “εμμονή να υπερασπίζεται τις προηγούμενες κυβερνήσεις”; έχετε δει ποτέ σας αρχηγό κόμματος εξουσίας να χαρακτηρίζει “εγκληματική ενέργεια” κάτι που η κυβέρνηση του ιδίου κόμματος η οποία έπεσε μόλις ενάμιση χρόνο πριν, το είχε σημαία διαφάνειας; που το έχετε δει αυτό και πώς καταλήγει στην “εμμονή στην υπεράσπιση”. Ούτε εμμονή, μα ούτε και υπεράσπιση. Λέτε για εσωκομματική ισορροπία. Όταν έντεχνα οδήγησε στην αποχώρηση της Μπακογιάννη (δόξα σοι ο Θεός!), όταν απέκλεισε δια ροπάλου και δημοσίως “πρακτικές Βουλγαράκη” (κατονομάζοντάς τον!) πώς μπορείτε να τα λέτε αυτά; ναι, είμαι απόλυτα μαζί σας στα περί “κομματικών παρατρεχάμενων” που ακόμα τον περιτρυγιρίζουν. Μικρομεσαίου βεληνεκούς εννοώ. Το θέμα εδώ τουλάχιστον είναι να μην είμαστε άδικοι στις κρίσεις και βιαστικοί. Την κοινοβουλευτική ομάδα δεν την διάλεξε. Για να μην πω ότι ήταν εχθρική εναντίον του. Σκεφθείτε μόνο ότι σε ολόκληρη τη Β Αθηνών 10/11 βουλευτές υποστήριζαν την αντίπαλό του και ο ίδιος πήρε 60% στις εσωκομματικές εκεί. Αρα ναι, υπάρχει αναντιστοιχία υποστηρικτών του Σαμαρά με τους σημερινούς βουλευτές της ΝΔ. Οι ίδιοι οι Νεοδημοκράτες θα εκλέξουν τους βουλευτές τους στην επόμενης βουλής και εκεί θα κριθούν πολλά. Αλλά όταν βάζεις έναν νέο προπονητή με ομάδα που δεν τον θέλει σε περίοδο που δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές (εκλογές) και να φέρει νέους βουλευτές, δεν μπορείς να τον κρίνεις τόσο σκληρά για αυτό. Για άλλα ίσως ναι.
Τέλος, ρωτάτε για τα αυθαίρετα. Εγώ Γιάννη Μικρέ συμφωνώ με την πρόταση του Σαμαρά που είναι μεταξύ του 2 και του 3 αν τη διαβάσετε προσεκτικά, μόνο ως αναγκαστική ενέργεια. Αναγκαίο κακό, αλλά ξεκαθάρισμα για να τελειώνουμε. Το συνοδεύει με αεροφωτογράφηση και πολύ σκληρές ποινές μετά την εφαρμοργή του. Η επιφύλαξή μου είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση διάλεξε αυτό, και άλλο ένα, μέτρο για το πρόγραμμά της. Και αυτά τα δύο τα θεωρώ τα χειρότερα από την πρόταση Σαμαρά. Ξαναλέω ότι η πρότασή του για μείωση φόρων για επιχειρήσεις και εισόδημα και για ΦΠΑ είναι ο κεντρικός άξονας. Είναι αντιδιαμετρικός από την πολιτική τρόικας/κυβέρνησης. Όμως αυτό είναι η ουσία που θα λύσει το πρόβλημα της ύφεσης και θα φέρει την ανάπτυξη. Σε συνδυασμό με την πάταξη της γραφειοκρατίας. Αν αυτά έπαιρνε η κυβέρνηση, θα ήταν ευχής έργο. Αυτή είναι η ένστασή μου. Πήρε τα πιο εύκολα, προσωρινά και χωρίς μακροπρόθεσμο ορίζοντα απόδοσης στην οικονομία. Τα εισπρακτικά, με μία λέξη.
Ελπίζω να σας κάλυψα και τους τρεις.
κε Κοζανίτη, ευχαριστώ για την απάντηση, αλλά με βάζετε στον πειρασμό να δευτερολογήσω. Στην παρέμβασή μου, σε συνέχεια εκείνης του κου Κατσαρού, ετέθησαν τρία ζητήματα, εκ των οποίων ως μείζον χαρακτηρίσθηκε εκείνο της πολιτικής και οικονομικής ευθύνης των υπουργών. Περιέργως, αποσιωπάται πλήρως η στάση του κου Σαμαρά επί του θέματος. Για να διευκρινίσω, δεν με ενδιαφέρει τόσο το παρελθόν, όσο το μέλλον. Αναμένω από έναν πολιτικό που θέλει (και μπορεί, υπό τις παρούσες συνθήκες) να γράψει Ιστορία, τίποτα λιγότερο από πλήρη και ανεπιφύλακτη κατάργηση οιασδήποτε διαφοροποίησης της (ποινικής και αστικής) ευθύνης των υπουργών σε σχέση με τους λοιπούς πολίτες. Αρκετά υποφέρει αυτή η χώρα από τα πειράματα των εξ ορισμού και εκ των προτέρων ανεύθυνων και ατιμώρητων δήθεν κυβερνώντων. Εάν δεν ξεκαθαρισθεί δια παντός αυτό το θέμα, μπορείτε κάλλιστα να αναθέσετε την διακυβέρνηση της χώρας σε μία παρέα οιουδήποτε καφενείου : το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει και μετά το πέρας όλοι αμέριμνοι θα επιστρέψουν στο παιχνίδι τους υπό την σκέπη της παραγραφής.
Στα υπόλοιπα δευτερεύοντα σας ενόχλησε η έκφραση για εμμονή υπεράσπισης των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μα, σας το εξήγησε και ο κος Κατσαρός, πώς μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί η επιμονή του ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 4%; Πολιτικό παιχνίδι με αλχημείες και λογιστικά τερτίπια προσήκει σε παλαιοκομματικές νοοτροπίες, κατά την προσφιλή έκφραση του ιδίου. Τέλος, για τις εσωκομματικές ισορροπίες, φοβάμαι ότι ο κος Σαμαράς δεν έχει κατανοήσει πλήρως α) τι ανέμενε από αυτόν ο απλός ψηφοφόρος που τον προτίμησε, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κομματικών στελεχών, β) την ισχύ που του παρείχε αυτή η λαϊκή εντολή. Δυστυχώς, ακολουθεί την πεπατημένη των πολιτικών ηγετών της μεταπολίτευσης, που αναδεικνύονται από την κομματική ελίτ για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, αγνοώντας πλήρως την θέληση της βάσης. Με τη νοοτροπία ότι αυτά που κάνουμε είναι αρκετά και έχουμε χρόνο για τα υπόλοιπα, ο κος Σαμαράς θα βουλιάξει στο τέλμα, κάτι που ούτε ο ίδιος, ούτε η παράταξή του, ούτε η πατρίδα αντέχει.Ας συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι το κόμμα που παρέλαβε, αυτήν την στιγμή στην συνείδηση του λαού, δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος. Για να προχωρήσει, πρέπει να βγάλει από πάνω του τα βαρίδια των δεσμεύσεων του παρελθόντος, δεν έχει καμία ανάγκη τους παρατρεχάμενους, ο απλός ψηφοφόρος που τον ανέδειξε, αυτός και θα τον στηρίξει, εάν τολμήσει τον κοινό στόχο : την ρήξη με τους κάθε λογής “επαγγελματίες” της εξουσίας.
Μα προφανώς αστειεύτηκα κ. Κοζανίτη, απολαμβάνω τον διάλογο και τον θεωρώ ιδιαιτέρως εποικοδομητικό.
Λοιπόν, προσοχή, γιατί υπάρχει μια παρανόηση. Δεν άσκησα καμία κριτική για την στάση του κ. Σαμαρά ως υπουργού Πολιτισμού – θα ήταν όντως αφέλεια. Την άσκησα για την στάση του αμέσως μόλις κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές. Επ’ αυτού δέχομαι μεν τις εξηγήσεις σας περί “κοινοβουλευτικής ομάδας που δεν επέλεξε”, δεχθείτε όμως ότι κινήθηκε σε “ασφαλή πλαίσια” – πχ ο κ. Βουλγαράκης ήταν ήδη καμένος.
Και ξαναλέω κι επιμένω για να το ξεκαθαρίσω: δεν χρειάζομαι αφορισμούς του παρελθόντος, ούτε δήλωση μετανοίας περί αυτού. Κι η σιωπή είναι αρκετή. Ξέρουμε. Όσο για το μακρύ (από το 1974) ζεϊμπέκικο του πόθεν έσχες, ας κοιταχτούμε στα μάτια όλοι και … νομίζω έχουμε συνεννοηθεί: Είναι απλώς “δωρεάν πρόταση”. Δεν εφαρμόζεται. Κακώς, κάκιστα συμβαίνει αυτό αλλά δεν εφαρμόζεται. Κι αν τέλος πάντων έχουμε την αποφασιστικότητα να καταβάλουμε ενέργεια για οργανωθούμε και να το κάνουμε, ας το κάνουμε για προσεχείς ελέγχους να φτουρήσει κι ο κόπος. Τα πολιτικά συμπεράσματα από το 74 κι εξής τα έχουμε βγάλει, προσωπική δίωξη δεν μπορεί να ασκηθεί. Aν καταφέρναμε και το κάναμε καλά (αν!), το πολύ πολύ να βγάζαμε το άχτι μας με καμιά πιο εξειδικευμένη μούντζα. Τι θα ωφελούσε; Θα ήταν κάθαρση; Τι να πω ίσως ήταν.
Εκεί που σκάω και επιμένω όμως, δεν είναι στον αφορισμό του παρελθόντος, είναι στη προετοιμασία του μέλλοντος. Στους άνδρες και τις γυναίκες “δίπλα στον ηγέτη”. Παραείναι πολλοί οι “παρατρεχάμενοι” κ. Κοζανίτη, παραμένει ο “στενός του κύκλος” μια μικρογραφία και στατιστική αναπαράσταση του “γενικού” και όχι του “εκλεκτού” πληθυσμού. Και δεν φταίει μόνο η συγκρότηση της κοινοβουλευτικής ομάδος σ’ αυτό.
Προσωπικά έβγαλα τα συμπεράσματα μου για τον ΓΑΠ προεκλογικώς όταν διέγνωσα δύο πράγματα:
Πρώτον ότι δεν είχε προετοιμαστεί. Δεύτερον διότι δεν είχε καταλάβει (ίσως λόγω του 1ου, ίσως λόγω ανεπάρκειας, ίσως – θα πούν μερικοί αλλά δεν συμφωνώ – λόγω δόλου, αδιαφορώ). Το πιθανότερο είναι ότι στάθμισε ψηλότερα την ανάγκη “εύηχου” μηνύματος από την ανάγκη “μηνύματος συναγερμού” (κι αυτό “είναι χειρότερο από έγκλημα..”)
Για τον κ. Σαμαρά δεν έχω βγάλει “συμπεράσματα”. Εξακολουθώ και έχω την εντύπωση ότι υπάρχει πρόβλημα αποφασιστικότητας στις δράσεις – ούτε ο “Βουλγαράκης” ούτε “το πόθεν έσχες” με καλύπτουν. Εν πάσει περιπτώσει, ίδωμεν πράγματι. Νομίζω το εξαντλήσαμε.
Για τα αυθαίρετα τέλος – κι όχι ότι αισθάνομαι καλά που το λέω – θα με βρείτε σύμφωνο. Αν βέβαια υπάρχει καμιά καλύτερη ιδέα, εδώ είμαστε.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Το συνηθέστερο σφάλμα που κάνουν οι άνθρωποι, Φιλανθρωπηνέ, όταν εξετάζουν ένα κείμενο του παρελθόντος είναι ότι το κρίνουν μα τα παρούσα μέτρα και σταθμά. Τον Απρίλιο ή Μάιο του 2009 το 4% δεν το αμφισβητούσε κανείς. Βάσιμα μάλιστα. Άλλωστε ήτανε πρόβλεψη 4 μόνο μήνες εντός του 2009, ενώ 8 μήνες εκκρεμούσαν ακόμη. Τέλη Αυγούστου πήγε ο Προβόπουλος (κατά δήλωσή του) στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου και τους ενημέρωσε ότι το έλλειμα “πλησιάζει το 8%” και άρα “μπορεί να φτάσει μέχρι το 12% στο τέλος του έτους”. Συγγνώμη, αλλά την κατηγορία ότι ο Σαμαράς έχει “εμμονή υπεράσπισης” της κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία βασίζεται στο ότι αρχές Μαίου του 2009 προέβλεπε το ίδιο έλλειμα για το 2009 (Ιαν-Δεκ) με όλο το σύμπαν, την απορρίπτω χωρίς άλλη συζήτηση. Για να μην πω ότι τη βρίσκω και κάπως “τεχνητή”. Κατηγορία για την κατηγορία. Ας είμαστε δίκαιοι.
Κατά τα άλλα ναι, κι εγώ θα ήθελα ο Σαμαράς να είχε προβεί σε μία μεγάλη ρήξη με όλους στο κόμμα του. Θα προτιμούσα σήμερα αντί για 85 βουλευτές (ή όσους έχει) να είχε μόνο 45. Να του είχαν φύγει οι μισοί αλλά να είχε δείξει ότι δεν φοβάται τέτοιες τομές και ρήξεις. Αυτό θα ήταν το ιδανικό, συμφωνώ. Αλλά δεν μπορώ αυτό να του το χρεώσω ως θανάσιμο αμάρτημα και βάσει αυτού να κάνω προβλέψεις για τέλμα. Να το πω αλλιώς, εφόσον λίγο-πολύ συμφωνήσαμε για μία διαφορά ποιότητας όχι από τον ΓΑΠ, αλλά από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών μεγάλης κοπής των τελευταίων 20 ετών. Είναι η τελευταία μου ελπίδα. Ούτε το 4%, ούτε η επαναστατική τομή που σε ιδανικές συνθήκες θα ήθελα να δω, μου τη φθείρουν.
Γιάννη Μικρέ, έχω μία διαφοροποίηση από τη γνώμη σας. Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι διόλου ο στενός του κύκλος, όπως λέτε. Εκεί βρίσκω εξέχοντα πρόσωπα. Ήδη έδωσα δύο ονόματα πιο πάνω. Το δικό μου πρόβλημα είναι τα πολιτικά στελέχη δήθεν μεγάλου βεληνεκούς. Αυτούς που κληρονόμησε δηλαδή, όχι αυτούς που έφερε ο ίδιος. Από τους βαρώνους πρέπει να συνεχίσει να απαλάσσεται. Να μη λέω ονόματα.
κε Κοζανίτη, αναμφίβολα υπάρχει διαφορά ποιότητας των δύο προσώπων και ο κος Σαμαράς θα μπορούσε να αποτελεί μία ελπίδα. Εξακολουθώ, όμως, να μην διακρίνω στην πλατφόρμα του – αλλά και στις δικές σας παρεμβάσεις – εκείνο το άλμα, που θα δημιουργούσε την ηθική υπεροχή έναντι των υπολοίπων. Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, επαναλαμβάνω ότι αναμένω δέσμευση για πλήρη και ανεπιφύλακτη κατάργηση οιασδήποτε διαφοροποίησης της ευθύνης των πολιτικών προσώπων σε σχέση με εκείνη των υπολοίπων Ελλήνων πολιτών. Δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί ο παραλογισμός των κυβερνήσεων Ε.Π.Ε. (Εξαιρετικά Περιορισμένης Ευθύνης). Θλίβομαι ιδιαιτέρως διότι ακόμη και στο χείλος του γκρεμού ανεχόμαστε να έχουν μόνο πολιτική ευθύνη (πετυχημένο ανέκδοτο) όσοι ασκούν την υπέρτατη εξουσία, ενώ προβλέπεται ευθύνη και υποχρέωση λογοδοσίας ακόμη και για τους διαχειριστές πολυκατοικιών. Συγγνώμη, κε Κοζανίτη, αλλά η διαφορά του ηγέτη από τον διαχειριστή είναι ότι ο ηγέτης τολμάει και αλλάζει τους κανόνες. Στο παιχνίδι που τόσα χρόνια παίζουν στην πλάτη μας ο κύριος κανόνας είναι ότι κανείς δεν ευθύνεται για τίποτα. Οι θεωρίες για δημοκρατία και ισότητα έχουν κουράσει. Ας καταλάβει και ο κος Σαμαράς ότι σε αυτή τη “φάρμα” δεν είναι πλέον ανεκτός ο εμπαιγμός και κάποιοι δεν μπορεί να είναι πιο ίσοι από τους άλλους.
Εντάξει, δεν έχω αντίρρηση – κι ας μην πούμε ονόματα, συνεννοηθήκαμε. Τώρα, το ότι δεν έγιναν αποφασιστικότερες ρήξεις μπορεί να είναι θανάσιμο αμάρτημα, μπορεί να είναι δευτερεύον, μπορεί να είναι κίνηση αναμονής ότι θέλει ας είναι. Θα δούμε.
Για να εξηγηθώ όμως, εκείνο που (νομίζω πως) έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι το εξής: Να προετοιμάζονται σχολαστικά τα σχέδια των ενδεδειγμένων κυβερνητικών δράσεων. Με λεπτομέρειες. Με προετοιμασία. Με σενάρια. Με ομάδες εργασίας. Με κυνήγι στοιχείων. Για παράδειγμα στα αυθαίρετα (πιάνω ένα θέμα που περίπου συμφωνώ) οι αριθμοί που δόθηκαν είναι μιά προχειράτζα του κερατά. Έτσι γίνονται οι δουλειές; Αμ δεν γίνονται έτσι.
Πόθεν προέρχονται; Μυρίσαμε τα νύχια μας. Άντε συγχωρείται για τελευταία φορά. Πως θα γίνει σωστά; Με αεροφωτογραφήσεις. Ναί. Πώς; Πως θα ενταχθεί το ζήτημα στο κτηματολόγιο; Με τι λεφτά; Απορροφητικότητα κονδυλίων. Μάλιστα. Πόση; Ποιών δράσεων; Ποιες είναι αυτοτελείς; Ποιες είναι συνδεόμενες με άλλα ζητήματα; Πόσοι φορείς εμπλέκονται; Μέχρι πότε θα καταργηθούν; Σε τι κρατικό οργανόγραμμα καταλήγουμε; Τι θα κάνουμε τους περισσευούμενους; A ναί, θα τους ξαποστείλουμε τρία χρόνια σπίτι τους. Θα το κάνουμε; Μας παίρνει; Θα μας κράξουν; Δεν πειράζει, θα το κάνουμε. Ωραία. Με τι κριτήρια; Την συμμετοχή στον καταργούμενο φορέα; Κι αν ένας φορέας έχει τους καλούς κι αυτός που παραμένει έχει τους άχρηστους; Πως θα βγάλουμε άκρη; Τι σχέδιο έχουμε επ’ αυτού; Κοινωνικά κριτήρια; Ναί σωστό. Αλλά που θα τα βρούμε, επικρατεί χάος, δεν βγάζεις άκρη. Να ενοποιήσουμε τα μηχανογραφικά συστήματα. Ωχ θα γκρινιάξουν οι παπάδες. Ας γκρινιάξουν. Οχι την θέλουμε την εκκλησία. Να δώσουμε αντάλλαγμα. Τι αντάλλαγμα; Απαλλαγή από την φορολόγηση. Πριτς! Καιγόμαστε τώρα. Άλλο. Πιο πολλά θρησκευτικά στα σχολεία. Εντάξει, μας ταιριάζει. Μας χαλάει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Οχι. Εντάξει προχωράμε. Τι θα πούμε σ’ αυτούς που φωνάζουν για την ασφάλεια δεδομένων; Δίκιο θάχουν. Δώστους αρχή ανεξάρτητη. Οχι άλλη αρχή! Συγχωνεύουμε είπαμε! Την ίδια την αρχή δεδομένων. Ωραία. Ποιόν θα βάλουμε εκεί; Θέλουμε σοβαρό. Αυτόν. Μάλιστα. Τι άλλο κερδίζουμε; Χτυπήσαμε την γραφειοκρατία κατακέφαλα. Καλό αυτό. Κάποιος θα τσινάει όμως. Ποιος; Αυτός. Γιατί; Φέρε τα επιχειρήματα.
Κύριοι, ακόμα κι αν είσαι τέλεια προετοιμασμένος, η ζωή θα φέρνει τα πάνω κάτω κάθε μέρα. Φαντάσου να είσαι πρόχειρος! Όταν λέμε κ. Κοζανίτη περί των παρατρεχαμένων δεν το λέμε για να γκρινιάξουμε. Το λέμε διότι αυτοί καταλαμβάνουν την θέση αυτών που θα έπρεπε τώρα, όντας οι πραγματικά καλοί, να είναι με το μαλλί όρθιο για να διεξάγουν την δουλειά – αυτή τη δουλειά που περιγράφω. Να παράγουν αποτελέσματα και να δίνουν το στίγμα. Να βγάζουν χάρτες. Να επικαιροποιούν όλη την ώρα. Να συγχρονίζουν τα σχέδια. Να εξετάζουν αλληλεπιδράσεις. Ασταμάτητα.
Και μη μου μιλήσετε τώρα για “τομεάρχες” που κάνουν “συσκέψεις”! Ένα θέμα πιάσαμε κι είδατε πόσα ανακύπτουν. Θέλει συνεχή, αδιάκοπο, ανελέητο συντονισμό. Οι “τομές” βάσει των οποίων ορίστηκαν οι “τομεάρχες” δεν λένε τίποτα. Θέλει συνεχή μετακίνηση από την υψηλή πολιτική στις λεπτομέρειες. Θέλει εγκάρσιες κινήσεις σ’ όλο το φάσμα. Θέλει νέες τομές και συνθέσεις. Θέλει δουλειά που να πάρει η οργή!
Και κάτι ακόμα, γι’ αυτούς που θα μου πουν ότι “το κόμμα είναι στην αντιπολίτευση, δεν είναι δουλειά του αυτά”: ΑΥΤΟ είναι η δουλειά μια άξιας αξιωματικής αντιπολίτευσης. ΑΥΤΟ χρειάζεται να κάνει ώστε αφ’ ενός να αντιπολιτεύεται επί της ουσίας αφ’ ετέρου να δώσει “εναλλακτική πρόταση” που να στέκει. Κι αύριο το πρωί να μην ψάχνεται.
Συγγνώμη για το κάπως αγοραίο ύφος και τη φλυαρία. Βιάζομαι και δεν έχω χρόνο να δω την ανάρτηση δεύτερη φορά. Ο,τι γράφτηκε γράφτηκε.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Φιλανθρωπηνέ, δε θέλω να θεωρηθώ κολαούζος κανενός. Περιμένω κι εγώ πολλά περισσότερα ακόμα. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ έχω ποντάρει τα ρέστα μου σε ένα άλογο που το θεωρώ ικανό και είμαι σχετικά ικανοποιημένος από τα δείγματα γραφής του. Όχι απόλυτα, αλλά σχετικά. Εσείς παραμένετε επιφυλακτικός προς τους πάντες, δηλαδή με τα ρέστα σας στο χέρι και δεν ξέρω αν σκέφτεστε να εγκαταλείψετε το τραπέζι και να κάνετε κάτι άλλο.
Γιάννη Μικρέ, με κερδίσατε με την απαιτητικότητά σας, παρότι είναι πρωτοφανής. Θα επανέλθω για να διαπιστώσω την αξιολογική σας κρίση σε χρόνο εγγύτερο των εκλογών.
Κύριοι, σας ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια, με κολακεύουν.
Κε. Κοζανίτη, δεν ελησμόνησα τίποτε, φοβούμαι όμως, ότι δεν καταλάβατε ακριβώς τι εννοούσα αναφερόμενος εις τους μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής και των συναφών οργανισμών, καίτοι η πρότασίς μου εισάγεται διά της εννοίας της ισοπολιτείας. Ίσως η εκφραστική μου δεινότης να είναι ελλειματική. Συνεπώς, επιτρέψατέ μου μερικάς διευκρινίσεις. Δεν ανεφέρθην καν εις τα σκάνδαλα του ΟΠΑΠ. Εις την ελληνικήν κονωνίαν της σήμερον υπάρχει διάχυτον και έντονον το αίσθημα της αδικίας. Ήτοι, ότι πολλοί “τα έφαγαν” ατημωρητί και πολλοί τυγχάνουν προνομιακής μεταχειρίσεως, ενώ ο λαός χειμάζεται και τα χειρότερα έπονται. Ουδείς ηγέτης έχει την ηθικήν δικαιολόγησιν να ζητά θυσίας ενώ καλύπτει καταφώρους αδικίας, δεν θα λάβη ούτε καν συνεγασίαν. Η ηθική έκπτωσις-διότι περί αυτής πρόκειται-της άρσεως του “πόθεν έσχες” και της διατηρήσεως του πολλαπού μισθολογίου ομάδων “ημετέρων”, επιτρέπει-αν όχι παρωτρύνει-τον λαόν να θεωρήση ότι αι ηθικαί εκπτώσεις θα είναι εις την ημερησίαν διάταξιν. Συνάγω ότι γίνεται αντιληπτόν ότι δεν πρόκειται περί παρωνυχίδος αλλά περί θέματος ηθικής τάξεως. Φοβούμαι ότι ο κ. Σαμαράς δεν έχει αντιληφθεί το μήνυμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά του ύδατος εις Γεδρωσίαν: “ή όλοι ή κανείς”, αλλά ο Αλέξανδρος ήτο ηγέτης, δεν ήτο ο κ. Πετσάλνικος υπεραμυνόμενος του επιμισθίου του ανεψιού. Το ΠΑΣΟΚ, αντιληφθέν το ηθικόν έλλειμα του “φαγώματος” χρημάτων τα οποία καλεί τον λαόν να πληρώση, πονηρώς απεπειράθη, διά της διασποράς της ευθύνης, να ελαττώση την ιδικήν του. Του εγχειρήματος όντος αμφιβόλου, επέταξε τον κ. Πάγκαλον να εκτοξεύση το περίφημον: “μαζί τα φάγαμε”. Βεβαίως αυτό απεδείχθη επιστρεφόμενον βέλος και ο τοξεύσας επεβραβεύθη και γαλακτοκομικώς. Κατά την ταπεινήν μου γνώμην, ο κ. Σαμαράς θα εκφύγει της αβύσσου των δημοσκοπήσεων εάν πείση τους Έλληνας ότι θα αντιμετωπισθούν απολύτως επί ίσοις όροις και η ηθική διάστασις της διακυβερνήσεώς του θα προέχη πάσης άλλης. Προτάσσων το οικονομικόν έναντι της ηθικής οιωνεί συντάσσεται μετά του αποκυρηχθέντος κου. Βουλγαράκη.
Φοβούμαι ότι θα σας κακοκαρδήσω, κε. Κοζανίτη, λέγων ότι θεωρώ την πρότασιν περί εξετάσεως του “πόθεν έσχες” των πολιτικών από του 1974 έως σήμερον, λεκτικόν πυροτέχνημα. Εάν ο κ. Σαμαράς κόπτεται διά το θέμα αυτό διατί δεν αρχίζει μονομερώς εις το κόμμα του εκθέτων ούτως το ΠΑΣΟΚ και υποχρεώνοντάς το να ακολουθήση έκον-άκον; Ή, εν εσχάτη περιπτώσει, ο κ. Σαμαράς θα ηδύνατο να εκβιάση τον κ. ΓΑΠ αποσπών την συναίνεσίν του διά το “πόθεν ‘εσχες” επ΄ ανταλλάγματι της μερικής (μερικής επαναλαμβάνω) συναινέσεώς του διά τα μέτρα της τρόϊκα. Η απάντησις εξάγεται ευχερώς, διότι γνωρίζει ότι δεν θα γίνη ποτέ. Πάμπολλοι εκ των ενεχομένων έχουν αποδημήσει εις τας αιωνίους μονάς και ο κ. Σαμαράς θα ευρεθή εις πολύ δύσκολον θέσιν να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα, ως επί παραδείγματι η απόκτησις πολυτελούς μαιζονέτας, εις Κολωνάκι, υπό τέως υπουργού, κομψευομένου και με χαρακτηριστικήν προφοράν.
Είναι γνωστόν, και εις τους δευτεροετείς φοιτητάς οικονομικών σχολών, ότι εάν μία κυβέρνησις επιθυμεί να αυξήση τας εκ της φορολογίας προσόδους, δει να μειώση τους φορολογικούς συντελεστάς ώστε να αυξηθή η οικονομική δραστηριότης και, εξ αυτής, τα έσοδα. Υπό αυτήν την έννοιαν ο κ. Σαμαράς δεν εφήβρε την πυρίτιδα ώστε να δικαιολογούνται διθύραμβοι.
Κε. Κοζανίτη εάν το έλλειμα ήτο 4% εν μηνί Μαϊω του 2009 σημαίνει ότι το άλμα εις 8%, και πλέον, τον Αύγουστον, ωφείλετο εις αύξησιν της τάξεως του 1% μ-η-ν-ι-αί-ως! αντιλαμβάνεσθε τι σημαίνει αυτό διά την κυβέρνησιν του κ. Καραμανλή του βραχέως;
Το πρόβλημα της Ελλάδος, ως διαφαίνεται, δεν είναι αμιγώς δημοσιονομικόν, είναι πιθανόν να μας επιβάλεται, πειραματικώς ίσως, μια “θεραπεία του σοκ” κατά τας επιταγάς της νεοφιλευθέρας Σχολής (ή συμμορίας) του Σικάγου. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ πέραν της ικανοποιήσεως των δανειστών μας. Επίσης δεν νομίζω ότι θα θεραπευθώμεν διά του ξύλου ως θεωρεί ο κ. Γεώργιος Ιακ. Γ…
Φίλτατε κε. Μικρέ, εάν ήμουν εις θέσιν να λύσω επιτυχώς το θέμα των αυθαιρέτων, θα είχα προ πολλού κατέλεθει εις την πολιτικήν, νικών κατά κράτος τους ΓΑΠ, Σαμαράν και λοιπά κόμματα και αποκόμματα.
Κα. Καλούδη, τι θαυμάσιον να έχωμεν και μίαν Κυρίαν μεταξύ μας! Είχα αρχίσει να αισθάνομαι περίπου ως ευρισκόμενος εις λόχον πεζικού. Θα διαφωνήσω όμως μαζί σας, δεν διαβλέπω σωτηρίαν μέσω των εκλογών. Διαβλέπω όμως μίαν ειρωνίαν της Ιστορίας καθότι ο ΓΑΠ, και το κόμμα του πατρός του, ανδείχθησαν, ή επελέγησαν, (αυτό θα το κρίνη και πάλιν η Ιστορία), προς κατάλυσιν του κοινωνικού κράτους το οποίον επηγγέλθησαν.
Κε. Γιάννη Μικρέ, μόλις ανέγνωσα την τελευταίαν ανάρτησίν σας. Πλην των ορθών επιχειρημάτων σας, επιτρέψατέ μου να σας συγχαρώ θερμώς διά το άκρως χαρίεν ύφος σας.
Κε. Κοζανίτη, σας καλώ να σκεφθείτε ότι, ενδεχομένως, η πολιτική δεν είναι γραφείον στοιχημάτων. Καταφανώς έχετε νουν, διατί απαξιώνετε εαυτόν;
Καλώς κύριε Κατσαρέ. Μόνο μία παρατήρηση. Το 4% ήτανε η πρόβλεψη στις αρχές Μαΐου για το όλον έτος, το 2009. Όχι το έως τότε έλλειμα. Ενώ το 8% του Προβόπουλου (έξω από τα φώτα της δημοσιότητας) τον Αύγουστο, ήτανε το ΕΩΣ τότε έλλειμα, το οποίο προφανώς ισοδυναμεί με 12% έλλειμα για όλο το έτος. Άρα, το 4% ως πρόβλεψη τον Μάϊο είναι συγκρίσιμο μέγεθος με την ανανεωμένη πρόβλεψη του 12% τον Αύγουστο. Η απάντηση της πλευράς Καραμανλή ως προς αυτό είναι ότι η φύση της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια ώστε την δεδομένη παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία ξέσπασε όπως θυμάστε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2008, εισήλθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2009 λόγω ραγδαίας πτώσης τουριστών. Το αν η απάντηση αυτή σας καλύπτει είναι η λεπτομέρια για αυτό που συζητούμε. Το πρωτεύον είναι ότι το 4% έλλειμα για όλο το 2009 δεν αμφισβητούνταν από κανέναν ως έγκυρη -τότε- πρόβλεψη. Ούτε και σήμερα αμφισβητεί κανείς ότι η εικόνα τότε ήταν διαφορετική. Να συμπληρώσω ότι κακώς νομίζει ο κόσμος ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι το έλλειμα. Το πρόβλημα είναι το χρέος. Όχι το έλλειμα. Γνώμη μου είναι ότι το έλλειμα του 2009 ουδόλως συνετέλεσε στην προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Υπάρχουν πλούσιες ή φτωχές χώρες με διπλάσιο έλλειμα αλλά χωρίς τόσο μεγάλο χρέος όσο εμείς. Και δεν αντιμετωπίζουν κανέναν αντίστοιχο κίνδυνο. Για το ποιος ευθύνεται για το χρέος θα συζητήσουμε αλλού.
Τέλος αυτό που λέτε ότι είναι γνωστό στους 2ετείς φοιτητές, πείτε το παρακαλώ στην κυβέρνηση και στο ΔΝΤ γιατί εφαρμόζουν τα ακριβώς αντίθετα στη χώρα.
Για την τελευταία σας παρατήρηση, προφανώς ήτανε σχηματικός ο λόγος μου..
Ἔτσι ἔ ; Δηλαδὴ μὲ πλεονάσματα, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, πάλι θὰ εἴχαμε χρέος ! Αὐτό, μάλιστα ! Εἶναι ἡ νέα δημοσιονομικὴ ἀριθμητική.
Αγαπητέ κ. Κατσαρέ σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Η πρότασή σας για μονομερή εφαρμογή του πόθεν έσχες είναι εξαιρετικά εύστοχη. Θα αποδείκνυε πολλά για την αποφασιστικότητα του ανδρός αλλά και για τον ενεργό, ουσιαστικό ρόλο που μπορεί να παίζει η αντιπολίτευση αν το θέλει.
Κύριε Κοζανίτη το ότι οι απαιτήσεις μου θεωρούνται πρωτοφανείς ίσως είναι ακριβές, είναι όμως οπωσδήποτε θλιβερό. Δεν είπα και καμιά εξυπνάδα. Κάπως έτσι δουλεύουν ακόμα και δευτεροκλασάτα στελέχη που πρέπει να κάτι να διευθύνουν. Και μάλιστα λόγω του μεγέθους των προβλημάτων, υπάρχουν εν προκειμένω άπειρα περιθώρια για τις άμεσες βελτιώσεις και για τις γρήγορες “πρώτες νίκες” – άρα για την δημιουργία της δυναμικής που θα χρειαστεί όποιος είναι αποφασισμένος να δράσει.
Και με “πολιτικούς” όρους αν το δείτε σκεφτείτε το εξής: Αν πιστεύετε ότι το Ζάπειο ΙΙ ήταν μια καλή κίνηση (καθόλου δεν αντιλέγω), αντιλαμβάνεστε μια αντιπολίτευση που κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, κάνει κοινωνούς τους πολίτες του σκληρού, πρακτικού σχεδιασμού που εκπονεί; Αντί να επιδίδεται σε βερμπαλισμούς των διαφόρων παρατρεχαμένων; Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει να τεκμηριώνει με το βάθος της δουλειάς της και με το έγκαιρο της παρουσίασής της ότι είναι όντως αποφασισμένη να αγνοεί το πολιτικό κόστος για το καλό της χώρας; Αντιλαμβάνεστε την επίδραση ενός τέτοιου παραδείγματος στην ποιότητα, την όποια ποιότητα, οφείλει να περιέχει το κυβερνητικό έργο “των άλλων”;
Με στενοχωρεί πολύ να συζητάμε, όμορφα και καλά περί “θέσεων”, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πρακτικής δουλειάς, (αυτής που στο κάτω κάτω θα υλοποιήσει τις όποιες θέσεις βρε αδελφέ!) να καταλήγουμε περίπου στο “ε εντάξει, είπαμε τώρα, μη το παρακάνουμε κι όλας!” Προσοχή, δεν απευθύνομαι σε σας προσωπικά κ. Κοζανίτη, απευθύνομαι σε μια νοοτροπία που όντως υπάρχει και η οποία θέλει το πολιτικό έργο να περιορίζεται στην “επικοινωνία” ή έστω στην “χάραξη κατευθύνσεων”. Θα το δεχόμουν αυτό το τελευταίο, εάν είχαμε μια ευνομούμενη δημόσια διοίκηση. Εδώ δεν έχουμε, αντιθέτως είναι μέρος του προβλήματος – τι μέρος δηλαδή, είναι ΤΟ πρόβλημα. Άρα μεγάλο μέρος της “σκατοδουλειάς” πρέπει να γίνει ακριβώς από τους πολιτικούς που είναι αποφασισμένους να κάνουν κάτι. Και ιδεωδώς να την αλλάξουν.
Και σε τελευταία ανάλυση εάν τα αυτονόητα αυτά είναι πρωτοφανή, πάντως και οι συνθήκες είναι πρωτοφανείς, δεν νομίζετε; Μ’ αρέσει (όπως άριστα έχετε καταλάβει!) να συνομιλώ εδώ, αλλά μ’ αρέσει ακόμα περισσότερο η συζήτηση αυτή να γίνεται μαχητική γύρω από το “ωραία, τι κάνουμε λοιπόν;” Και να το στραγγίζουμε κάτω αυτό που θα πούμε. Δεν νομίζετε ότι μας λείπει αυτό; Δεν το θεωρείτε πρωτίστως αναγκαίο αν είναι να κάνουμε και κάτι ωφέλιμο ως κοινότητα συζητητών;
Σ΄αυτή μάλιστα τη βάση αγαπητέ κ. Κατσαρέ, αν για κάποιο λόγο υιοθετώ την θέση για τα αυθαίρετα είναι ακριβώς επειδή δεν έχω κάποια καλύτερη ιδέα να προτείνω. Κι αν την βρήκα κι ως καλό παράδειγμα για να γκρινιάξω, είναι επειδή – ως συνήθως – οι καλές ιδέες πεθαίνουν αν δεν τις ακολουθήσει σκληρή δουλειά για την υλοποίησή τους.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κύριο πρόβλημά μας εἶναι ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ μικροπαραβατικότητα τῶν πολλῶν καὶ δεύτερο πρόβλημα ἡ διαφθορὰ τῶν λίγων δυνατῶν. Ὁ παπποῦς τοῦ Παγκάλου μέχρι καὶ κρεμάλες ἔστησε γιὰ τοὺς καταχραστές. Ἀλλά, οὐδὲν ἐποίησεν. Σκεφθεῖτε πόσο θά τοὺς συνετίσει τὸ πόθεν ἔσχες !
Τὴν «σκατοδουλειά» μόνον οἱ πολλοὶ μποροῦν νὰ τὴν κάνουν. Ὄχι οἱ ἀναγκαστικῶς ἀργόσχολοι ποὺ συνωστίζονται στὰ γραφεῖα τῶν ἀντιπολιτευομένων.
Ἕνα πρακτικὸ παράδειγμα μὲ τὰ αὐθαίρετα : Μποροῦμε νὰ στραφοῦμε κατὰ τῶν γειτόνων μας ποὺ κάνουν πολεοδομικὲς αὐθαιρεσίες ; Νὰ τοὺς «καρφώσουμε» ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ πολεοδομία ; Πῶς ζητᾶμε νὰ τὸ κάνουν «οἱ πολιτικοί» ; Δὲν εἴμαστε ὑποκριτές ; Ἔχω γείτονα ποὺ ἔκτισε τεράστια ἀποθήκη μὲ πρόφαση ἄδεια γιὰ ἐξοχικὴ κατοικία 137 τετραγωνικῶν μέτρων. Ἔχτισε τὴν κατοικία στὴν ταράτσα τῆς ἀποθήκης ! Καὶ ὅμως δὲν τὸν καρφώνω, διότι δὲν ἔχω καμμία ἐμπιστοσύνη ὅτι ἡ ἀστυνομία μπορεῖ νὰ μὲ προστατεύσει σὲ περίπτωση ποὺ ἀποπειραθεῖ ἐκδικητικῶς νὰ μὲ βλάψει. Ἰδίως ὅταν βλέπω ὂτι τὴν δεξιώνεται τὴν άστυνομία στὸ ὑπ’ ὄψιν κτίριο συχνά, πυκνά. Ἴσως κάτι νὰ γινόταν, ἂν φέρναμε Γερμανοὺς γιὰ τὴν ἀστυνόμευσή μας. Μέχρι νὰ τοὺς διαφθείρουμε κι αὐτούς.
Εἰδικῶς γιὰ τὰ αὐθαίρετα, κατὰ τὸν Παυσανία τὸν περιηγητή, ἡ Ἀθήνα ἔκανε ἐντύπωση κατωτέρα τῆς φήμης της στὸν ἐπισκέπτη διότι ἦταν «Ἀττικῶς οἰκισμένη», δηλαδὴ αὐθαιρέτως ! Συνεπῶς, ἡ αὐθαίρετη δόμηση εἶναι ἀρχαιοτάτη παράδοσις, συνώνυμος σχεδὸν τῆς φυλῆς καὶ δὲν γίνεται νὰ ἀλλάξει συντόμως. Ὁπότε καὶ οἱ διακηρύξεις τύπου Ζαππείου εἶναι «πόθος ἀρχῆς, ὁ διὰ φιλοτιμίαν καὶ πλεονεξίαν».
Πιστεύω ότι πολιτική μπορεί και πρέπει να ασκείται βάσει κάποιων, (συζητάμε ποιών) αρχών.
Δεν πιστεύω όμως ότι πρέπει να θέτει ως προϋπόθεση την “ηθική βελτίωση” των πολιτών προκειμένου να φέρει αποτελέσματα – τουλάχιστον όχι σε ότι αφορά τα βραχυπρόθεσμα/μεσοπρόθεσμα τέτοια.
Η οκνηρία, η μικροπαραβατικότητα, η διαφθορά και όλες οι κακοδαιμονίες που μπορούν να προβληθούν ως “ανθρώπινα”, ως “προσωπικά” μειονεκτήματα μας προκύπτουν όχι γιατί “γεννηθήκαμε” έτσι αλλά για λόγους για τους οποίους όλοι έχουμε θαυμάσιες απόψεις και για τους οποίους θα μπορούσαμε να συζητάμε αιωνίως. Και βεβαίως είναι χρησιμότατο να το κάνουμε.
Καλώς ή κακώς πάντως δεν έχουμε το χρόνο να αναμείνουμε προόδους από την “Παιδεία” – τουλάχιστον όχι από την εκπαιδευτική διαδικασία τριών βαθμών που συζητάμε κατά καιρούς, ακόμα κι αν αύριο το πρωί, ως εκ θαύματος, ξημέρωνε κι είχαμε υπέροχα Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, Πανεπιστήμια, έξοχους δασκάλους σε όλες τις βαθμίδες, υποδομές – τα είχαμε τέλος πάντων όλα τέλεια.
Η κινητοποίηση των ανθρώπων, (αυτών που έχουμε εν προκειμένω, ως έχουν) η έκρηξη της απόδοσής τους κλπ είναι ζήτημα ηγεσίας – κάτι δηλαδή πολύ πέρα από την “τεχνοκρατική” αφοσίωση στη σκληρή δουλειά που περιέγραψα πιο πάνω. Δεν μπορώ να πω πολλά για τα ζητήματα ηγεσίας και σίγουρα δεν μπορώ να δώσω checklist. Ρωτήστε κανένα καλύτερο.
Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι – κατά πως το καταλαβαίνω – έχει παρέλθει η εποχή κατά την οποία ο “ηγέτης” είναι μια απόμακρη μορφή, που στέκει στην άκρη της θάλασσας, ατενίζει με σοφία το πεπρωμένο (κατά προτίμηση ημιφωτισμένος προφίλ για να τονίζεται το βάρος της ευθύνης) και παίρνει τις “μεγάλες αποφάσεις”, αντιμέτωπος με το μεγάλο “Ναί” και το μεγάλο “Οχι”.
Το χέρι που θα υψώσει “για να δείξει αποφασιστικά το μέλλον” πρέπει να έχει ακουμπήσει και λίγο σκατάκι. Αυτό πρέπει να κάνει ο σύγχρονος ηγέτης – αυτό μάλιστα έκαναν και οι πολλοί εκ των κορυφαίων παλιών. Έμπαιναν μπροστά στη μάχη, ως πεζικάριοι. Κι αν μη τι άλλο αυτό λειτουργούσε ως παράδειγμα.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κύριε Γεώργιε Γ. Ιακ…, εάν κάποιοι πολίτες σε άλλες χώρες, όπως λέτε, τόσα χρόνια τρώνε ξύλο και δεν μιλάνε δεν νομίζω ότι είναι παράδειγμα προς μίμησιν. Πέραν αυτού δεν είμαι πεπεισμένη κατά πόσον εμείς έχουμε την ανάγκη αυτών ή αυτοί την δική μας. Γιατί απ’ ότι καταλαβαίνω όλη αυτή η λοβιτούρα έγινε για να μαζέψουν χρήματα κάποιοι μεγάλοι οργανισμοί που είχαν ξεμείνει από ρευστό. Εκτός αυτού, εγώ δεν είπα ότι τα άλλα κόμματα είναι άξια. Ούτως ή άλλως σε άλλα σχόλια έχω εκφράσει την άποψη ότι τα κόμματα, με την λογική που λειτουργούν, είναι άχρηστα. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρεθούν άξιοι άνθρωποι, γιατί αυτοί λείπουν, και να καθαρίστουν την κόπρο του Αυγείου: να βρουν ποιοι ήταν οι παραλήπτες των πεντοχίλιαρων που κυκλοφορούσαν στις κούτες από τα πάμπερς, ποιοι κατέστρεψαν το εκπαιδευτικό σύστημα, που είναι το θεμέλιο μιας χώρας, να πιάσει όλους τους ψεύτες που κατηγορούν άδικα τους αντίπαλους πολιτικούς για να τους βγάζουν από την μέση, γιατί αυτό είναι πολύ μεγάλη παλιανθρωπιά, να δικάσει όλους όσους έφαγαν από την χώρα, να τους δημεύσει τις περιουσίες και εδώ και στο εξωτερικό, και να τους στείλει να περάστουν την υπόλοιπη ζωή τους στα καλύτερα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας.
@johnmic
Ἀκόμα πιστεύετε στὸ χέρι πού θά «δείξει ἀποφασιστικὰ τὸ μέλλον» ; Τί σημαίνει ἡγέτης ; Δέχεσθε ὅτι ἡγέτης εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ παρακίνηση τοῦ ὁποίου οἱ ἄνθρωποι θὰ ἐργασθοῦν, ἐνῶ δέν θὰ τὸ ἔκαναν μὲ παρακίνηση κανενὸς ἄλλου, ὅσο λογικὸς καὶ ἰδιοφυής ἂν ἦταν αὐτὸς ὁ ἄλλος ; Ἂν δέχεσθε τὸν ὁρισμό, θὰ συμφωνήσετε, πιστεύω, ὅτι οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες (καὶ οἱ ἄνθρωποι στὸν ἀνεπτυγμένο, λεγόμενο, κόσμο) ἁπλῶς δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν κανέναν στὸν ρόλο αὐτὸ τοῦ ἡγέτου ; Τίποτε δὲν τοὺς ξεκουνᾶ, οὔτε ἡ λογική, οὔτε τὰ παρακάλια, οὔτε οἱ ἀπειλές. Τί μᾶς μένει, λοιπόν ; Μόνον ἡ συλλογικὴ συμμετοχὴ καὶ εὐθύνη. Διαρκὴς συζήτηση καὶ δημοψηφισματικῆς φύσεως μηχανισμὸς συλλογικῶν ἀποφάσεων. Πολιτικὴ ἡγεσία ἄχρωμη, τύπου Ἑλβετίας. Ὄχι ὅτι ὁ λαὸς δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐξαπατᾶ γιὰ μακρὸ χρόνο τὸν ἑαυτό του ψηφίζοντας ἀνεδαφικὲς ἀνοησίες μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι τίποτε ἀπ’ αὐτὲς δὲν θὰ γίνει πραγματικότητα. Ἀλλὰ θὰ γλυτώσουμε, τοὐλάχιστον, ἀπὸ τὴν φυσικὴ τάση νὰ ἀποδίδουμε σὲ ἀποδιοπομπαίους τράγους τὰ ἴδια ἁμαρτήματα.
Ο κάθε ένας έχει ευθύνες. Αυτοί που κυβερνούν έχουν τις δικές τους και θα πρέπει να τιμωρηθούν για την πλημμελή άσκηση αυτών. Οι πολίτες τιμωρούνται ήδη για τα λάθη τους με το ανέχονται ακατάλληλους πολιτικούς.
Αγαπητέ κ. Γεώργιε,
Κατ’ αρχήν «τὸ χέρι πού θά δείξει ἀποφασιστικὰ τὸ μέλλον» γράφτηκε με προφανή σατυρική διάθεση. Γνωρίζω ότι το χιούμορ μου είναι κατά κανόνα ακαλαίσθητο, αλλά δεν μπορεί να μην καταλάβατε τη σκανδαλιάρικη διάθεση απέναντι στην στερεότυπη «εικόνα του ηγέτη».
Πάμε τώρα να εξετάσουμε θέσεις:
Ναί, δέχομαι ότι «…ἡγέτης εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ παρακίνηση τοῦ ὁποίου οἱ ἄνθρωποι θὰ ἐργασθοῦν, ἐνῶ δέν θὰ τὸ ἔκαναν μὲ παρακίνηση κανενὸς ἄλλου…». Δεν δέχομαι την φράση ως «τελικό ορισμό» του ηγέτη (όχι ότι είμαι έτοιμος να προτείνω τελεσίδικους ορισμούς), αλλά σε γενικές γραμμές την προσυπογράφω.
Επιφυλάσσομαι κάπως στο «…κανενός άλλου, ὅσο λογικὸς καὶ ἰδιοφυής ἂν ἦταν αὐτὸς ὁ ἄλλος» διότι υποπτεύομαι ότι υπονοείτε ότι ο πρώτος (ο λιγότερο λογικός και ιδιοφυής) έχει κυρίως δημαγωγικά και «επικοινωνιακά» χαρίσματα – αυτά υποθέτω που καταφέρνουν να κάνουν τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν. Επειδή όμως δεν είναι σωστό να υποπτεύομαι, επιφυλάσσομαι να πάρω θέση εάν η συζήτηση προχωρήσει σε θέματα σύγκρισης ηγετών. Προς το παρόν αισθάνομαι ότι κάτι χάνω – όχι με δική σας ευθύνη.
Εν πάσει περιπτώσει, αν και διάκειμαι θετικώς στην πρόταση που καταθέτετε περί ηγέτου, δεν παρακολουθώ την συνέχεια του συλλογισμού σας, δηλαδή «ὅτι οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες (καὶ οἱ ἄνθρωποι στὸν ἀνεπτυγμένο, λεγόμενο, κόσμο) ἁπλῶς δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν κανέναν στὸν ρόλο αὐτὸ τοῦ ἡγέτου».
Κατ’ αρχήν δεν αντιλαμβάνομαι καλά την σύνδεση της πρώτης πρότασης σας με το συμπέρασμα αυτό – αλλά, εντάξει, είπαμε ότι σ’ αυτό μπορεί να φταίω εγώ.
Εάν τέλος πάντων υποτεθεί ότι η «παρακίνηση» είναι κομβικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας, (πολλώ μάλλον αν είναι μέρος του ορισμού της), θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η φράση σας εξαγγέλει το «τέλος της ηγεσίας» στον (ανεπτυγμένο τουλάχιστον) κόσμο. Δεν ξέρω αν σας παρεξηγώ αλλά αυτό διαβάζω: «δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν κανέναν στὸν ρόλο αὐτὸ τοῦ ἡγέτου».
Επαναστατώ στη σκέψη αυτή, αλλά πριν βάλω τις φωνές, κοντοστέκομαι: πράγματι το ζήτημα της ηγεσίας στον σύγχρονο κόσμο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Αξίζει κανείς να συζητήσει γι’ αυτό, για τα χαρακτηριστικά περιβάλλοντος που ισχύουν σήμερα και δεν ίσχυαν παλαιότερα. Δεν θα σας υποβάλλω στο μαρτύριο. Αν η κουβέντα πάει προς τα εκεί εδώ θα ‘μαστε. Απλώς δεν συμφωνώ.
Θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω τις θέσεις σας περί «δημοψηφισματικῆς φύσεως μηχανισμού συλλογικῶν ἀποφάσεων» για να εξηγηθώ:
Τα δημοψηφίσματα είναι εξαίρετα για απαντήσεις ΕΑΝ ΕΧΕΙ ΤΕΘΕΙ ΣΩΣΤΑ Η ΕΡΩΤΗΣΗ. Εχω φάει τα νιάτα μου στο μικρόκοσμο της δουλειάς μου, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου στο Αντίβαρο, να προσπαθώ να εξηγώ σ’ όποιον έχει το κουράγιο να με ανεχτεί, ότι η κατάσταση σπάνια είναι μαυρόασπρη. ΣΠΑΝΙΑ! Είναι τέχνη, είναι εφυία, να μπορείς να φτάσεις στην διατύπωση ερωτήματος που απαντάται με Ναί και Οχι. Αυτά λέω παντού, αυτά λέω παραπάνω και για το μνημόνιο, αυτά λέω και σε σας τώρα.
Με εξαίρεση πολύ μεγάλα ζητήματα, όπως ήταν το πολιτειακό, όπως ήταν το σχέδιο Ανάν (που κι αυτά βεβαίως είχαν τις άπειρες παραμέτρους τους αλλά έχρηζαν πράγματι ενός τελικού Ναί ή Οχι), ελάχιστα είναι τα ζητήματα που μπορούν να τεθούν ενώπιον κάλπης (φυσικής ή ηλεκτρονικής) ως multiple choice – πολλώ μάλλον ως Ναί Οχι.
Φέρτε μου παραδείγματα να το συζητήσουμε. Φέρτε μεγάλα θέματα, να δούμε τι άκρη θα βγάλουμε. Ας παίξουμε το παιχνίδι! Για το Μνημόνιο. Για την Μετανάστευση. Για τα Ναρκωτικά. Για την Παιδεία. Για τα αυθαίρετα. Διαλέξτε θέμα και επιχειρείστε να θέσετε το ερώτημα. Γενικά θα παρατηρήσετε ότι ή το θέμα θα είναι πολύπλοκο – τελείως ακατάλληλο για μαυρόασπρα διλλήματα, ή το θέμα θα είναι αυτοτελές, εξειδικευμένο, μικρό – τόσο που δεν θα αξίζει τον κόπο να τεθεί ενώπιον μιάς τέτοιας διαδικασίας.
Θα βρείτε βεβαίως εξαιρέσεις. Μπορείτε ξέρω ‘γω να μου πείτε για τα θέματα μεταμοσχεύσεως οργάνων, θα βρείτε, δεν λέω. Εξαιρέσεις όμως. Με ποιό σκεπτικό θα επιλέγουμε τα θέματα στην διαδικασία;
Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν σας. Οταν εξετάζουμε ένα φαινόμενο, πρέπει να υποθέτουμε ότι οι λοιπές παράμετροι οφείλουν να παραμένουν σταθερές. Αν στην Ελβετία τεθεί δημοψήφισμα περί κατεδαφίσεως τον αυθαιρέτων, όλοι θα ξέρουν ότι αν νικήσει το Ναί θα κατεδαφιστούν όλα. ΟΛΑ. Και τα ολίγον αυθαίρετα (αν βρεθεί κανένα εκεί δηλαδή, άστοχο το παράδειγμα).
Οι «μηχανισμοί» δηλαδή στην Ελβετία είναι στιβαρότατοι όλοι. Με αποτέλεσμα η διατύπωση του ερωτήματος να κάνει ευδιάκριτες τις επιπτώσεις των απαντήσεων εφ’ όλης της ύλης χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Εδώ γίνεται μιά εξαγγελία τριτευούσης σημασίας και σπάμε όλοι πλάκα.
Κι ακριβώς επειδή στην Ελβετία η συνδεσμολογία των μηχανισμών είναι τόσο άρτια (σαν ελβετικό ρολόι) γι’ αυτό και η διατύπωση των ερωτημάτων είναι ευκολότερη: «να πειράξουμε αυτό το γραναζάκι;»
Για να κλείσω: Η συλλογική ευθύνη και η ευχέρεια των συζητήσεων δεν προϋποθέτει «άχρωμη πολιτική ηγεσία». Μια χαρά συνυπεύθυνοι είμαστε ούτως ή άλλως – και από συζητήσεις να φάνε κι οι κότες, δεν βλέπετε τι γίνεται εδώ; Ούτε είναι το «χρώμα» των ηγεσιών εκείνο που γεννά τους αποδιοπομπαίους τράγους.
Αναγνωρίζω, την πολυπλοκότητα των εποχών. Αναγνωρίζω την δυσχέρεια να αναδειχτούν «μεγάλες ηγεσίες» σε Ελλάδα και Ευρώπη, διότι έχουμε συνηθίσει ως ηγέτες αυτούς που δίνουν τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Ερωτήματα που άλλες, απλούστερες εποχές επέτρεπαν να διαμορφωθούν ευκολότερα και πιό ξεκάθαρα.
Σήμερα η ταξινόμηση του «υλικού» σε «μεγάλα ερωτήματα» είναι πολύ δυσκολότερη (γι’ αυτό γελάω και με τους «τομεάρχες» κατά καιρούς). Είναι διαδικασία που θέλει βαθύτερη ανάλυση, ευρηματικότερη σύνθεση και – κυρίως – θέλει ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Θέλει γρήγορη εκτίμηση των παραμέτρων που θα θεωρηθούν σταθερές κι αυτών που θα θεωρηθούν κινούμενα μέρη. Δεν μπορεί να το κάνουμε «όλοι μαζί αυτό». Δεν μπορεί να γίνει ούτε σε μιά ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Και ξέρετε κάτι κύριε Γεώργιε; Η πραγματικότητα αυτή, η πολυπλοκότητα, η τεχνολογία, τα ΜΜΕ, όλα αυτά που κάνουν τις «μεγάλες ηγεσίες» να μοιάζουν άφαντες, είναι κι αυτή που αποδεικνύει την απόλυτη ανάγκη τους.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Μεθοδολογικῶς, ἔχει ἀπὸ τοὺς Κλασσικοὺς χρόνους γραφεῖ ὅτι τὸ νὰ θέσει κανεὶς ἕνα ἐρώτημα σωστά εἶναι άκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὸ νὰ τὸ ἀπαντήσει ! Ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ ζήσουμε στὸν παρόντα χρόνο.
Λοιπόν, ἂς δοῦμε τί θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς καὶ ἡ τρόϊκα μὲ τὸ μνημόνιο. Τὸ πρώτο ποὺ θὰ δεχθοῦμε εἶναι ὅτι τὰ πολιτικά μας κόμματα, ὂπως εἶναι συγκροτημένα, δὲν ἔχουν δημοκρατικοὺς μηχανισμοὺς λήψεως άποφάσεων. Εἶναι προσωπικὲς δικτατορίες τῶν ἀρχηγῶν τους ἢ τῶν ὀμάδων κολάκων (καὶ ἐνίοτε βρυκολάκων) περὶ τοὺς ἀρχηγούς. Συνεπῶς, δὲν μποροῦν νὰ ἀποτυπώσουν τὶς προτιμήσεις τοῦ λαοῦ.
Συνεπῶς, τὸ έρώτημα πρέπει νὰ τεθεῖ ἀπ’ εὐθείας στὸν λαό : Θέλει τὴν προσγείωση ἀπὸ τὴν κατάσταση ἀνέτου δανεισμοῦ σὲ κατάσταση ἠπίου δανεισμοῦ ὴ σὲ κατάσταση διακοπῆς δανεισμοῦ ; Ἂν δεχθοῦμε ὅτι οἱ δημοσκόποι ξέρουν νὰ θέτουν έρωτήματα (μεγάλο «ἄν»), τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό : ὁ λαὸς θέλει τὴν ἄμεση χρεωκοπία. Με γειά του μὲ χαρά του. Ἂς χάσει τὶς καταθέσεις του καὶ τὶς δουλειές του. Ἡ ἀνοησία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δωρεάν. Ὰν νομίζει ὂτι τὸν γέλασαν οἱ ἡγέτες του ἢ οἱ δημοσιογράφοι, ἂς πρόσεχε. Ἐναλλακτικῶς, μπορεῖ νὰ τοῦ προσφέρεται ἡ ἐπιλογὴ κάθε ποὺ ἐπίκειται ἡ καταβολὴ δόσεως τοῦ μνημονίου. Τρίτη, τεχνοκρατικὴ λύσις εἶναι νὰ δίδεται κάθε φορὰ τὸ ποσοστὸ τῆς δόσεως ποὺ ἰσοῦται μὲ τὸ ποσοστὸ τῶν ἐγκρινόντων τὸ μνημόνιο σὲ κάθε διαδοχικὸ δημοψήφισμα. Ἔτσι θὰ ξέρουμε μὲ ἀκρίβεια πόσες ἀπὸ τὶς περικοπὲς στὶς άποδοχές μας χρωστᾶμε στὰ ἀντιμνημονιακὰ κόμματα.
Θαυμάσια! Συμφωνήσαμε στην αξία του να θέτει κανείς σωστά το ερώτημα. «Εἶναι άκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὸ νὰ τὸ ἀπαντήσει [κανείς]» όπως σημειώνετε.
Συμφωνούμε επίσης με την έννοια της ευθύνης «του λαού» όπως την θέτετε και ότι πράγματι «ή ἀνοησία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δωρεάν». Και επ’ αυτού συμφωνούμε.
Συμφωνώ τέλος με όσα λέτε «ὅτι τὰ πολιτικά μας κόμματα, ὂπως εἶναι συγκροτημένα, δὲν ἔχουν δημοκρατικοὺς μηχανισμοὺς λήψεως άποφάσεων. Εἶναι προσωπικὲς δικτατορίες τῶν ἀρχηγῶν τους ἢ τῶν ὀμάδων κολάκων (καὶ ἐνίοτε βρυκολάκων) περὶ τοὺς ἀρχηγούς. Συνεπῶς, δὲν μποροῦν νὰ ἀποτυπώσουν τὶς προτιμήσεις τοῦ λαοῦ». Κι εδώ μαζί σας.
Βάσει λοιπόν των δικών σας συλλογισμών κ. Γεώργιε – και μόνο αυτών – ερωτώ:
1) Ο «λαός» δεν φέρει ευθύνη για την κατάντια αυτή των κομμάτων;
2) Ο «λαός» δεν φέρει ευθύνη για την αδυναμία τους «να αποτυπώσουν τις προτιμήσεις του»;
3) Εάν «ο λαός» αδυνατεί να απαντήσει ικανοποιητικώς ένα ευκολότερο ερώτημα (ποιόν θες στην βουλή, αυτόν ή τον άλλο), ένα ερώτημα δηλαδή δύσκολο μεν στην απάντηση αλλά τελείως ξεκάθαρο στην διατύπωσή του, κατά ποία λογική θα είναι σε θέση να διαχειριστεί την δυσκολία πολυπλοκότερων και ενδεχομένως ακατάλληλα διατυπωθέντων ερωτημάτων;
4)Εν προκειμένω τα θέσατε εσείς τα ερωτήματα. Εάν υιοθετηθεί η πρότασή σας, ποιός θα τα θέτει με τον ενδεδειγμένο τρόπο που απαιτείται ; Εσείς πάλι; Προσωπικώς; Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων; Το Αντίβαρο; Το Facebook; Η κυβέρνηση; H Βουλή; Tα κόμματα;
Αντιπαρερχόμενος ως ζήτημα δευτερεύον (δεν είναι φυσικά) την παντελή έλλειψη σχετικού θεσμικού πλαισίου, θέτω το τελικό ερώτημα:
Εάν τα κόμματα υποτίθεται ότι είχαν αυτή την έξοχη ικανότητα να θέτουν (είτε αλλήλοις είτε ενώπιον του λαού) τα κατάλληλα ερωτήματα, ποιο ακριβώς πρόβλημα πάμε να λύσουμε; Τι επαγωγική πρόοδο κάναμε; Μήπως φτάσαμε σ’ αυτό που στην πληροφορική ονομάζουμε «σφάλμα κυκλικής αναφοράς»;
Αγαπητέ κ. Γεώργιε, είστε έξοχος συζητητής και σας αναγνωρίζω ότι θέτετε τον άλλο ενώπιον της υποχρέωσης να σκέφτεται. Ωστόσο, αν μου επιτρέπετε, διαισθάνομαι ότι υποβάλλετε προτάσεις μ’ αυτόν κυρίως τον (ευγενή) σκοπό, παρά με κριτήριο το εφαρμόσιμό τους.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Γεώργιε Ιακ. η απαξιωτική απάντησή σας στα περί του ελλείματος και του χρέους, αλλά και η πρότασή σας για τις διαδοχικές δημοσκοπικές ερωτήσεις περί των οικονομικών, αποκαλύπτουν μία σχετική ένδοια αντίληψης των οικονομικών σε σύγκριση με την πραγματικά άριστη δομή της θεωρητικής σας σκέψης. Είστε άνθρωπος των θεωρητικών επιστημών και όχι των πρακτικών-“θετικών”. Σχηματική η διαφοροποίηση. Ουδέν κακόν περί αυτού, αλλά απαιτείται μία συμπλήρωση γνώσεων.
Ναι, όταν έχεις χρέος 350 κομμάτια, το αν μία δεδομένη χρονιά ο προυπολογισμός σου κλείνει μία δεδομένη χρονιά με μείον 12 αντί για μείον 8, δεν είναι αυτό που δημιουργεί το μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι χρωστάς 350 και παράγεις 300. Και τα 350 τα πληρώνεις με τόκους που σημαίνει ότι όσο και να αποπληρώνεις πολύ δύσκολα πέφτει σε ικανοποιητικά επίπεδα. Αυτό που ξεσήκωσε τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας τον Φεβρουάριο του 2010 (διότι ας μην ξεχνούμε ότι έως τότε ήταν σε καλύτερα πλαίσια), ήταν ότι για δεύτερη φορά σε 5 χρόνια μόνοι μας είπαμε στους δανειστές μας με τυμπανοκρουσίες ότι ψευδόμεθα. Την πρώτη φορά (2004) είπαν εντάξει και προσπάθησαν να αλλάξουν τους δικούς τους μηχανισμούς ελέγχου της οικονομίας μας. Γι’ αυτό και παρά την “εγκληματική ενέργεια” (κατά την ίδια τη ΝΔ!), δεν το πληρώσαμε και πολύ ακριβώς. Τη δεύτερη φορά όμως (αρχές 2010) οι δηλώσεις για Τιτανικό, για διεφθαρμένη χώρα και για πιστόλι στον κρόταφο έδωσαν το ίδιο και χειρότερο μήνυμα ότι ψευδόμασταν. Το αποτέλεσμα αυτή τη φορά ήταν να προσπαθήσουν να αλλάξουν εμάς. Εξ ου και την πληρώνουμε. Αυτά τα μηνύματα και τα παράγωγά τους ήταν πολύ σημαντικότερα από το έλλειμα του 2009 αυτό καθ’ εαυτό. Εξάλλου τέλη Ιανουαρίου του 2010 βγήκαμε επιτυχώς στις αγορές με χαλημά επιτόκια και με υπερτριπλάσια χρήματα στη διάθεσή μας από όσα ζητήσαμε, και όσα πήραμε δηλαδή. Μην το ξεχνάμε.
Δεύτερον απαντώ στην παράγραφό σας
“Συνεπῶς, τὸ έρώτημα πρέπει νὰ τεθεῖ ἀπ’ εὐθείας στὸν λαό : Θέλει τὴν προσγείωση ἀπὸ τὴν κατάσταση ἀνέτου δανεισμοῦ σὲ κατάσταση ἠπίου δανεισμοῦ ὴ σὲ κατάσταση διακοπῆς δανεισμοῦ ; Ἂν δεχθοῦμε ὅτι οἱ δημοσκόποι ξέρουν νὰ θέτουν έρωτήματα (μεγάλο «ἄν»), τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό : ὁ λαὸς θέλει τὴν ἄμεση χρεωκοπία. Με γειά του μὲ χαρά του. Ἂς χάσει τὶς καταθέσεις του καὶ τὶς δουλειές του. Ἡ ἀνοησία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δωρεάν. Ὰν νομίζει ὂτι τὸν γέλασαν οἱ ἡγέτες του ἢ οἱ δημοσιογράφοι, ἂς πρόσεχε. Ἐναλλακτικῶς, μπορεῖ νὰ τοῦ προσφέρεται ἡ ἐπιλογὴ κάθε ποὺ ἐπίκειται ἡ καταβολὴ δόσεως τοῦ μνημονίου. Τρίτη, τεχνοκρατικὴ λύσις εἶναι νὰ δίδεται κάθε φορὰ τὸ ποσοστὸ τῆς δόσεως ποὺ ἰσοῦται μὲ τὸ ποσοστὸ τῶν ἐγκρινόντων τὸ μνημόνιο σὲ κάθε διαδοχικὸ δημοψήφισμα. Ἔτσι θὰ ξέρουμε μὲ ἀκρίβεια πόσες ἀπὸ τὶς περικοπὲς στὶς άποδοχές μας χρωστᾶμε στὰ ἀντιμνημονιακὰ κόμματα.”
και σας υπενθυμίζω τα εξής όχι επαρκώς γνωστά: οι δόσεις από την τρόϊκά μπαίνουν Δευτέρα πρωί στις 10.30 στα ταμεία του δημοσίου και Δευτέρα πρωί στις 11.00 τα εγκαταλείπουν. Το 100% των χρημάτων που μας δίνουν προορίζεται εξ ορισμού για αποπληρωμή τόκων προηγούμενων δανείων. Γι’ αυτό και το ποσό είναι διαφορετικό κάθε τρίμηνο. Δε μένει στην Ελλάδα ούτε ένα ευρώ. Εξ ορισμού. Άρα το επιχείρημα “πώς θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις” είναι κάπως παραπλανητικό. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τα δάνεια, αλλά προσπαθούμε με τα δικά μας έσοδα να καλύψουμε τα έξοδά μας. Στο μνημόνιο προϋπολογίστηκαν τα ελλείματα του 2010, 11 και 12 για τις επιπλέον απαιτήσεις. Όμως ούτε ΜΙΑ πρόβλεψη δεν έπεσε μέσα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2011 τα έσοδα αντί για +8% πέσανε στο -9%. Διαφορά 17% από την πρόβλεψη κυβέρνησης και μνημονίου. Εξ ου και συζητάμε σήμερα δεύτερο μνημόνιο. Τα μέτρα ουδόλως απέδωσαν. Ο λόγος είναι η βαθύτερη ύφεση που τα συγκεκριμένα μέτρα έφεραν στην αγορά. Έτσι, αυτό που γίνεται με το μνημόνιο είναι να μεταφέρεται ο δανειστής από τον απλό ομολογιούχο χωρίς απαιτήσεις, και ο οποίος με συνείδηση κινδύνου αγόρασε τα ομόλογα, στην τρόικα η οποία έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις στη διακυβέρνηση της χώρας (χώρια του ότι είναι σε λάθος κατεύθυνση σχεδόν σε κάθε χώρα που πήγε το ΔΝΤ) αλλά και χωρίς κίνδυνο απώλειας χρημάτων αφού εξ ορισμού οποιαδήποτε κούρεμα δεν θα περιλαμβάνει αυτά τα δάνεια αυτά αλλά μόνο τα πρώτα. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε αναδιάρθωση ή κούρεμα ή χρεωκοπία, πρέπει να γίνει το νωρίτερο δυνατόν. Καλύτερα χρεωκοπία τον Μάιο του 2009 παρά μετά. Αυτό συζητούσα πέρυσι με φίλους μου. Εφόσον μπήκαμε στο Μνημόνιο έπρεπε να πάμε ως το τέλος. Τώρα. Καλύτερα αναδιάρθρωση σήμερα πάρα αύριο. Κάθε μέρα που περνάει χειρότερα από την προηγούμενη. Τελικά κυβέρνηση και τρόικα κάνουν το χειρότερο δυνατό. Θα κάνουμε την αναδιάρθρωση σε πολύ μικρό ποσοστό δανειστών, άρα θα την πληρώσουν ξέρετε ποιοι; οι ελληνικές τράπεζες, που έχουν μεγάλο μέρος ομολόγων. Όποιος ασχολήθηκε λίγο σοβαρά και δεν έμεινε στα δελτία ειδήσεων περί spreads, βλέπει ότι ο δρόμος που παίρνουμε σε κάθε σταυροδρόμι είναι το χειρότερο μονοπάτι από τα δύο που έχουμε να διαλέξουμε. Σταθερά από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι σήμερα.
Συνεπώς, αυτό που έχω να προσθέσω στην έξοχη συζήτηση περί ερωτημάτων και απαντήσεων είναι η παράμετρος του χρόνου. Το πότε κάνεις το ερώτημα είναι εξίσου σημαντικό με το ερώτημα το ίδιο, το οποίο σωστά ειπώθηκε ότι ισοδυναμεί με τη λύση.
@johnmic
Ἀσφαλῶς φέρει εὐθύνη ὁ λαός. Ἀσφαλῶς καὶ θὰ κάνει ἀνοησίες. Ἡ ἰδέα εἶναι νὰ περιορίσουμε, κατὰ τὸ δυνατόν, τοὺς μεσάζοντες (πολιτικοὺς καὶ δημοσιογράφους) ποὺ θολώνουν τὴν σύνδεση τῶν ἀνοήτων ἀποφάσεων μὲ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν. Νὰ κόβεται ὁ κιμᾶς παρουσίᾳ τοῦ πελάτου.
Ὑπάρχει ἐναλλακτικῶς καὶ ἡ λύσις τῆς ξένης ἐπιτροπείας, δοκιμασμένη άπὸ τὰ περισσότερα χρόνια ὑπάρξεως τοῦ ἑλλαδικοῦ (αὐτοαποκαλουμένου) κράτους. Ἐξεταστέον ἐὰν ἐκεῖ άπέβλεπε ὁ πολιτικὸς κόσμος ποῦ κατηύθυνε τὴν χώρα πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Βέβαιον εἶναι ὅτι οἱ πατέρες τῆς Ἁμερικανικῆς Συμπολιτείας προσέβλεπαν στήν ἀποτροπὴ ἀκραίας δημοκοπίας σὲ μία πολιτεία τῶν ΗΠΑ διὰ τῆς ἑνώσεως ὅσο τὸ δυνατὸν πλειόνων πολιτειῶν μέ στενοὺς οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικοὺς δεσμούς. Μὲ παρέα κάνει κανείς, συνήθως, λιγώτερες ἀνοησίες.
Τὸ τεχνικὸν θέμα τῆς διατυπώσεως τῶν ἐρωτημάτων πού τίθενται σὲ δημοψήφισμα ἔχει ἀντιμετωπισθεῖ σὲ χῶρες μὲ πεῖρα στὴν μέθοδο, ὁπότε δὲν ἔχει νόημα νὰ τὸ συζητήσουμε. Βασικῶς ζητοῦν νὰ συλλεχθοῦν ἀρκετές προσυπογραφές πολιτῶν σὲ συγκεκριμένη διατύπωση, ὥστε νὰ μὴν γίνεται δημοψήφισμα γιὰ πράγματα ποὺ δὲν ένδιαφέρουν τοὺς πολίτες. Ἡ ἐπιλογή, λοιπόν, εἶναι μεταξὺ τοῦ κινδύνου τῆς αὐτοδιαχειρίσεως καὶ τῆς βεβαιότητος τῆς ἐπιτροπείας.
@Κοζανίτης
Καλά, δέν ἀκούσατε τίποτα γιὰ τοὺς 15ους καὶ 16ους μισθούς ; Λέτε νὰ ἦταν θέμα ἐπικοινωνιακοῦ χειρισμοῦ τὸ ἂν κάποτε θὰ κόβονταν ; Καὶ ἀφοῦ τὰ ἔσοδα ὑστέρησαν κατὰ 17 ποσοστιαῖες μονάδες τοῦ ΑΕΠ τὸ 2010, πῶς τὸ ἔλλειμμα ἔκλεισε στὸ 10,5% μόνον τοῦ ΑΕΠ ; Ἀριθμητικὴ τοῦ ἐλλείμματος χωρὶς ἐξέταση τοῦ σκέλους τῶν ἐξόδων εἶναι ἄνευ ἀντικειμένου. Τὸ χρέος, κάθε χρέος, εἶναι τὸ ἀλγεβρικὸν ἅθροισμα ἐλλειμμάτων καὶ πλεονασμάτων σέ βάθος χρόνου. Αὐτὸ δὲν ἀλλάζει ὅ,τι καὶ νὰ λέμε. Καὶ ὅλο τὸ χρέος νὰ μας χάριζαν αὔριο, σέ πέντε χρόνια θὰ εἴμαστε στὴν ἴδια ἀκριβῶς θέση : Μὲ τὸ ἀπειράριθμο κοπριταριὸ νὰ τρώει χωρὶς νὰ δουλεύει. Ἐνῶ, ἂν τὸ στρώσουμε στὴ δουλειά, καμμία ἐπικοινωνιακὴ ἀδεξιότητα δὲν θὰ μᾶς ἀγγίζει.
10.5% είναι το έλλειμα του 2010, αν δεν απατώμαι. Εγώ μιλάω για τους πρώτους μήνες του 2011 και λέω ότι τα έσοδα υστερούν κατά 17% από τις προβλέψεις του προϋπολογισμού και του Μνημονίου.
Να πω και το εξής για να ολοκληρώσω την εικόνα. Τα χρήματα που γλύτωσε ο προϋπολογισμός από τις περικοπές του 13ου και 14ου μισθού, των επιδομάτων και ό,τι άλλο έγινε το 2010, ήτανε περίπου 3 δις ευρώ. Έτσι για να έχουμε μία ιδέα για τη σύγκριση μεγεθών. Δηλαδή 1% του ΑΕΠ. Τόσο γλυτώσαμε. Άρα με τις σκληρές θυσίες του ελληνικού λαού καταλαβαίνετε αυτομάτως πόσες δόσεις θα μπορούσαμε να ξεπληρώνουμε. Ψίχουλα. Αλλού είναι τα λεφτά που “υπάρχουν”.
Για το “απειράριθμο κοπριταριό” συμφωνώ και επαυξάνω. Να σας πω και το νέο; όσοι ελάχιστοι δημόσιοι υπάλληλοι δούλευαν για λόγους συνείδησης, έχουν κι αυτοί απογοητευτεί από τις μεγάλες περικοπές και το κλίμα, και κάθονται κι αυτοί σαν τους άλλους. Αυτή η παράμετρος δεν έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης. Ρωτήστε τους γύρω σας να το διαπιστώσετε. Μία ακόμη κακή παρενέργεια της κρίσης, την οποία όχι απλώς δεν σκέφτηκαν οι ηγήτορες, αλλά αρνούνται να δουν και σήμερα.
Πολύ καλὸ τὸ ὅτι δὲν δουλεύει, πλέον, κανένας δημόσιος ὑπάλληλος. Δὲν πρέπει νὰ ἔχει τύψεις κανένας ποὺ θὰ άπολυθεῖ ἒνα μεγάλο ποσοστό τῶν ἀέργων αὐτῶν. Δὲν χρειάζεται καὶ άξιολόγηση, ἀφοῦ, πλέον, ὅλοι τὸ ἴδιο «άποδίδουν».
Τώρα εἶναι σαφὲς γιατί τὰ ἔσοδα στὸ πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 2011 ἔπεσαν : Ὅποιες ἐλαφρύνσεις φορολογικὲς ἄρχισαν άπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ 2011, ἐνῶ ἡ ἀντικειμενικὴ φορολόγηση μὲ βάση τὸ περιουσιολόγιο καὶ ἄλλα τεκμήρια θὰ ἀρχίσει μόνον ἀπό τὸ δεύτερο ἑξάμηνο τοῦ 2011. Οἱ γιατροί μὲ ἰατρεῖο στὸ Κολωνάκι καὶ δηλούμενο ἐτήσιο εἰσόδημα 14.500 εὐρὼ θά πληρώσουν ἀρκετὰ περισσότερα. Τελικῶς, θὰ χρειασθοῦμε νέα μέτρα γιὰ 2,5 δισεκατομμύρια εὐρώ.
Θεωρεῖτε τὰ 3 δισεκατομμύρια εὐρώ ψίχουλα ; Μὰ τὰ πληρώνουμε στό κοπριταριό, ἀχρεωστήτως δηλαδή, τοὐλάχιστον ἐπὶ 30 χρόνια τώρα. Συνεπῶς, εὐθύνονται γιὰ σχεδὸν τὸ ἕνα τρίτο τοῦ χρέους μας ! Καὶ εἶναι σαφές ὂτι αὐτὰ ποὺ γλίτωσε ὁ προϋπολογισμὸς ἀπὸ τὶς περικοπές τοῦ 2010 τὸ ἔδωσε πίσω ἐν μέρει μὲ ὑπερωρίες, ἐκτὸς ἕδρας κλπ. Συνεπῶς, τά παιδιὰ ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο μποροῦν ἀκόμη νὰ δώσουν πολλά.
Λοιπόν ακούστε, χρειάζεται δράση.
Κύριε Γεώργιε είπατε τις απόψεις σας, είπα κι εγώ τις δικές μου, εντάξει. Αν τώρα υπάρχει κάτι που συμφωνούμε οι πάντες, αυτό είναι το πρόβλημα του αριθμού και της απόδοσης των δημοσίων υπαλλήλων.
Τι προτείνετε επ’ αυτού; Γνωρίζει κανείς τους αριθμούς;
Γιάννης Μικρός.
Τὸ πρῶτο ποὺ χρειάζεται εἶναι νὰ προσαρμοσθοῦν οἱ ἀμοιβές ποὺ καταβάλλει τὸ Δημόσιο (βάσει ΑΦΜ) σὲ ἐπίπεδο 35% χαμηλώτερο ἀπ’ ὅτι σὲ ἰσοδύναμες θέσεις ἐκτὸς δημοσίου. Αὐτὸ θὰ μειώσει τὸ ἔλλειμμα, θὰ μειώσει τὴν ἐλκυστικότητα τῶν ἀργομισθιῶν καὶ θὰ ἀποκαταστήσει τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Ἡ έργασιακὴ ἀσφάλεια, ἡ ραστώνη καὶ ἡ ἀνύπαρκτη ἐργασιακὴ πειθαρχία πρέπει νὰ ἔχουν ἕνα τίμημα.
Μερικές φορές φίλτατοι ξυπνάω το πρωί κι έχω την φαντασίωση ότι διαβάζοντας τις ειδήσεις στο διαδίκτυο θα διαβάσω ότι ένα κόμμα (από τα “εξουσίας” ομιλώ) καταθέτει ένα σχέδιο – δεν με νοιάζει αν θα είναι καλό ή κακό ένα σχέδιο βρε αδελφέ – της εξής μορφής:
…………………………………………………………………..
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να μειωθούν από τον αριθμό Χ που είναι σήμερα στον αριθμό Ψ
Πρόβλημα Α: Η επιλογή όσων παραμείνουν πρέπει να γίνει
Α1 με αξιοκρατικά κριτήρια
Α2 (και) με κοινωνικά κριτήρια
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις δεν υπάρχει σχετικός μηχανισμός αξιολόγησης – όχι αξιόπιστος τουλάχιστον αλλά εν πάσει περιπτώσει έχουν προκριθεί τα κάτωθι κριτήρια (παρατίθεται πίνακας):
Πρόβλημα Β:
Για όσους αποχωρήσουν θα πρέπει:
B1 Να υπάρξει μέριμνα έτσι ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν έως ότου βρούν εργασία στον ιδιωτικό τομέα
Β2 Να υπάρξουν οι οικονομικές προϋποθέσεις ανάπτυξης ώστε αυτό να είναι εφικτό.
Για τους σκοπούς αυτούς:
Ολοι όσοι τίθενται σε εφεδρεία αποκτούν αυτοδικαίως ατομική εταιρεία με ΑΦΜ αυτό που φέρουν ως φυσικά πρόσωπα. Η αμοιβή τους στο διάστημα της τριετίας καταβάλλεται στην “εταιρεία” αυτή. Δικαιούνται πάραυτα – ήδη ευρισκόμενοι εντός της τριετούς περιόδου εφεδρείας και από την πρώτη μέρα που τίθενται σ’ αυτήν – να ασκήσουν οιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα και να εκδόσουν στοιχεία (τιμολόγια). Ολες οι αναπτυξιακές δράσεις, που αφορούν απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, μερινούν για την προνομοιακή μεταχείριση όσων υφισταμένων επιχειρήσεων κάνουν χρήση των ατομικών εταιρειών των εν εφεδρεία δημοσίων υπαλλήλων. Η φορολόγηση των ατομικών αυτών εταιρειών ορίζεται σε 15% για πέντε χρόνια – (3+2).
Απαγορεύεται οποιαδήποτε συναλλαγή του δημοσίου με τις “ατομικές” αυτές εταιρείες στο διάστημα της εφεδρείας. Το δημόσιο μπορεί να προσκαλέσει οποιονδήποτε εκ των εν εφεδρεία ευρισκομένων να παράσχει υπηρεσίες – ως αντάλλαγμα της αμοιβής που του παρέχεται στο διάστημα αυτό. Αρνηση παροχής υπηρεσιών συνεπάγεται άμεση απόλυση του εν εφεδρεία ευρισκομένου. Οι “κλήσεις” συντονίζονται από το ΑΣΕΠ το οποίο μετασχηματίζεται έτσι ώστε να αναλάβει καθήκοντα “Διοίκησης Προσωπικού” του δημοσίου – όχι μόνο όργανο επιλογής των στελεχών του.
Παράλληλα βήματα:
Το κρατικό οργανόγραμμα σχεδιάζεται από μηδενική βάση (οργανόγραμμα στόχος).
ολες οι υπηρεσίες του νέου οργανογράμματος μετονομάζονται με τυποποιημένο, ενιαίο τρόπο και κωδικοποιημένο τρόπο.
Ολες οι παλαιές υπηρεσίες τίθενται μία προς μία προς κατάργηση. Ολες. Αυτό σημαίνει ότι δεν τίθεται νομικό πρόβλημα της μονιμότητας.
Δημιουργείται πίνακας αντιστοίχισης με τις νέες υπηρεσίες.
Δημιουργείται ενιαίος πίνακας δομικών στοιχείων έκαστης νέας υπηρεσίας με έμφαση στα “εγκάρσια” (κοινά τμήματα) όπως:
– Γραμματεία
– Πρωτόκολλο
– Αρχεία
κλπ
Ορίζονται οι γενικές ώρες λειτουργίας όλων των υπηρεσιών του δημοσίου. Κοινές σε όλες. Εξαιρέσεις αργότερα.
Ορίζονται οι γενικές ώρες “κοινού” όλων των υπηρεσιών του δημοσίου. Κοινές σε όλες. Εξαιρέσεις αργότερα.
Ορίζεται η μέρα “εκτός κοινού” – μόνο για όσες υπηρεσίες είναι αναγκαίο αυτό, αλλά με κοινή αυτή τη μέρα για όλο το δημόσιο γι’ αυτές. Σταδιακά προβλέπεται κατάργηση της μέρας αυτής.
Απογράφονται πάραυτα τα κτήρια στα οποία στεγάζονται οι τρέχουσες δημόσιες υπηρεσίες και συσχετίζονται μ’ αυτές.
Βάσει του νέου οργανογράμματος σχεδιάζεται η νέα συσχέτιση κτηριών και υπηρεσιών καθώς και o χρονισμός των προσεχών μετακινήσεων με έμφαση ωστόσο την αποφυγή τους. Μεταφορές μη ευπαθούς υλικού θα εκτελεστούν από τις ένοπλες δυνάμεις. Μετακινήσεις υπηρεσιών με ευπαθές υλικό θα αναβληθούν. Το προσωπικό των υπηρεσιών θα συμβάλει σ’ αυτές με εύλογη χειρωνακτική εργασία.
Η “προσκόμιση” πιστοποιητικών για το 90% των συναλλαγών με το δημόσιο καταργείται και αντικαθίσταται από υπεύθυνες δηλώσεις στις οποίες ο πολίτης αναγράφει απλώς τον αριθμό μητρώου που φέρει στην “άλλη” υπηρεσία. ΜΙΑ υπεύθυνη δήλωση για όλα – όχι ισάριθμες!
Καθιερώνεται ενιαίο μητρώο πολιτών και μεταναστών το οποίο δεν θα περιέχει κανένα άλλο στοιχείο παρά τους κωδικούς μητρώων που φέρει ο πολίτης σε όλα τα (άλλα) μηχανογραφικά συστήματα του δημοσίου. Δεν απαιτείται κάρτα πολίτη, παρά η επίδειξη οποιουδήποτε κρατικού εγγράφου (ταυτότητα, άδεια οδήγησης, φορολογική δήλωση, πιστοποιητικό στρατολογίας – οτιδήποτε) στο οποίο εμφαίνεται ο ένας από τους αριθμούς μητρώου αυτούς. Το σύστημα ελέγχεται από την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων και υπάγεται στο Υπουργείο Εσωτερικών το οποίο ελέγχει τα κρισιμότερα μηχανογραφικά συστήματα (εκλογών, τοπικής αυτοδιοίκησης, ληξιαρχεια κλπ)
Για την αποφυγή ανόητων αντιδράσεων από φανατικούς θρησκόληπτους (666) αλλά και βάσιμων ανησυχιών για τα προσωπικά δεδομένα, το σύστημα κατ’ αρχήν δεν θα περιέχει άλλα στοιχεία παρά μόνο όσα εξυπηρετούν τον συντονισμό των υφισταμένων υπηρεσιών. Κυρίως όμως θα προβλέπει ότι οι πολίτες εγγράφονται σ’ αυτό ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ. Οι μετανάστες υποχρεωτικά. Αυτό θα επιτρέψει και την διασπορά του φόρτου εργασίας που θα απαιτηθεί για την πρώτη ενημέρωσή του αν και κυρίως αυτό θα γίνει με αυτοματοποιημένο τρόπο για όσους πολίτες το επιθυμούν.
Οσοι πολίτες αποδεχθούν την εγγραφή τους και πιστοποιήσουν άπαξ (υπάρχουν τρόποι) την ταυτότητα φυσικού προσώπου και μηχανογραφικής εγγραφής απαλλάσσονται από κάθε πράξη δημοσίου που απαιτεί την φυσική προσέλευση τους σε οποιαδήποτε υπηρεσία. Εάν υπάρχουν εξαιρέσεις δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 2-3 % των περιπτώσεων.
Κλπ.
Την πιάσατε την ιδέα. Η ιδέα είναι Η ΣΥΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ του σχεδιασμού. Η απόδειξη ότι ένας (πολιτικός) κώλος στρώθηκε και σκέφτηκε. ΣΚΕΦΤΗΚΕ. Δεν κραύγασε αποσπασματικά. Δεν χάιδεψε αυτιά. Εβαλε ένα επιτελείο αποφασισμένων και ικανών ανθρώπων και εκπόνησε ένα σχέδιο που δίνει αποτελέσματα. Και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Μια κουβέντα θα σας πω κύριε Κοζανίτη – σε μεγάλο βαθμό απευθύνομαι σε σας: Στα σχέδια που ακούσαμε μέχρι στιγμής, ποιά ήταν τα κακά νέα; Ποιά είναι τα συγκεκριμένα, οδυνηρά μέτρα που πλήτουν συγκεκριμένες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και τα οποία ανακοινώθηκαν στο Ζάπειο ή παντού;
Αν δεν ακούσω σχέδιο που κατεβαίνει στις λεπτομέρεις, που έχει ευρηματικότητα και – κυρίως – που πονάει, δεν πείθομαι για την αποφασιστικότητα κανενός. Και – εντάξει, ο καθ’ ένας κι ο πόνος του βέβαια – ούτε ο δημόσιος διάλογος περιέχει και πολύ κουβέντα για σχεδιασμό “επί του πρακτέου”. Από αφορισμούς και κραυγές όσες θέλετε, γεμίσαμε πιά….
Με θλίψη,
Γιάννης Μικρός.
@johnmic
Ἡ δικαιολογία «καλός, ἀλλὰ δὲν ἔχει σχέδιο» εἶναι ἡ πιὸ κουρασμένη ποὺ ὑπάρχει στὸν δημόσιο διάλογο. Πρόταση ποὺ χρειάζεται πάνω ἀπὸ ἐννιακόσιες λέξεις γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ δὲν μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει κανέναν.
Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ πίστη σὲ κάποιου εἴδους «σχέδιο» εἶναι, ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Σοβιετικοῦ πειράματος ἀποδεδειγμένο ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνη αὐταπάτη. Γιατί, λέτε, ὁ Λένιν ὅρισε τὸν κομμουνισμὸ ὡς «ἐλευθερία καὶ ἐξηλεκτρισμό» ; Ἐπὶ πλέον, ἡ ἐφαρμογὴ ὀποιουδήποτε εἴδους «σχεδίου» προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη κρατικοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ ἀκεραίου καὶ τεχνικῶς ἐπαρκοῦς. Αὐτὰ ὑπάρχουν μόνον σὲ χῶρες ὅπου ὁ λαὸς ἔχει φάει τὸ ξύλο του διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Παρ`ἡμῖν τέτοιος μηχανισμός, καὶ εἰσαγωγῆς νὰ ἔλθει, ἀμέσως θὰ διαφθαρεῖ. Συνεπῶς, χρειαζόμαστε ἀποκεντρωμένο, κατὰ τὸ δυνατόν, σύστημα ἀποφάσεων : Νὰ κόπτεται ὁ κιμᾶς παρουσίᾳ τοῦ πελάτου. Τὸ ἐπιβάλλουμε στοὺς χασάπηδες γιὰ φραγκοδίφραγκα σὲ σύγκριση μὲ τὰ δισεκατομμύρια ποὺ ἐμπιστευόμαστε μὲ λευκὴ ἐπιταγὴ κάθε ἐκλογὲς στοὺς δημοσίους λειτουργούς.
Με την λογική του ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν χρειάζονται θα πρέπει να απομακρυνθούν από τις θέσεις εργασίας τους, λογική με την οποία συμφωνώ, θα πρέπει να πάψουν να πληρώνονται ή να απομακρυνθούν από τις θέσεις οι 300 του ελληνικού κοινοβουλίου, από την στιγμή που τις αποφάσεις που σχετίζονται με την εξέλιξη της χώρας τις παίρνουν ξένες δυνάμεις και όχι αυτοί, και μάλιστα με την ανοχή την δική τους. Και αυτοί λειτουργούν με την λογική του δημοσίου υπαλλήλου. Πληρώνονται χωρίς να παράγουν έργο και πάνω απ’ όλα χωρίς να διαφυλάσσουν τα δίκαια και τα συμφέρονται της χώρας, κάτι για το οποίο ψηφίσθηκαν.
Αγαπητέ κ. Γεώργιε,
1) Απευθύνεστε σε μένα λέγοντας ότι “η δικαιολογία «καλός, ἀλλὰ δὲν ἔχει σχέδιο» εἶναι ἡ πιὸ κουρασμένη ποὺ ὑπάρχει στὸν δημόσιο διάλογο”. Μπορεί ναί, μπορεί όχι, δεν θα μαλώσουμε. Εκείνο που δεν δεν κατάλαβα είναι ποιός είναι αυτός που “δικαιολογείται”. Να φανταστώ ότι αναφέρεστε στην άποψή μου για τον κ. Σαμαρά; Δεν χρειάζεται να παίξουμε κρυφτό, ότι είχα να πω το είπα και ιδού η περίληψη για να μην βασανίζεστε: πιστεύω ότι περιβάλλεται από πλήθος ανεπαρκών (παρατρεχαμένων ήταν οι λέξη που συνομολογήσαμε εδώ), αυτοί δεν είναι ικανοί να φέρουν εις πέρας το έργο της προπαρασκευής που κρίνω κρίσιμο και ενδεχομένως η διατήρησή τους στη θέση τους είναι ένδειξη περιορισμένης αποφασιστικότητας του ανδρός. Αυτό είπα και με “ίδωμεν” κατέληξα. Πάει αυτό.
2) Δεν περιέγραψα σχέδιο, περιέγραψα φαντασίωση. Δεν είχα σκοπό την ψυχαγωγία σας αλλά να επιμείνω στην ανάγκη συστηματικής προπαρασκευής. Θεωρώ την ανικανότητα ίσης σημασίας πρόβλημα με την διαφθορά.
3) Ομιλείτε περί εμπνεύσεως. Και συμφωνώ. Με την διαφορά ότι δεν ήταν ο σκοπός μου να εμπνευστεί κανείς – δεν εκλαμβάνω το Αντίβαρο ως μπαλκόνι. Τα όσα είχα να πω περί εμπνεύσεως τα είπα στα περί ηγεσίας. Το κειμενάκι απλώς επιχειρεί να μιλήσει για ποιότητα και συνεκτικότητα προετοιμασίας. Για βάθος σχεδιασμού. Ευτελές νομίζετε, έ; Μπορεί. Ωτόσο θα έλεγα ότι είναι καλύτερο να έχεις προετοιμασμένο σχέδιο και επ’ αυτού να επικοινωνείς, παρά να “επικοινωνείς” και να εξαγγέλεις χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται. Δεν βαρεθήκατε πιά;
4) Δεν αντελήφθην επαρκώς την επαγωγική λογική σας στα περί Λένιν. Οτι επειδή επεκαλέσθη (ο Λένιν) τον “σχεδιασμό”, κάθε περαιτέρω αναφορά ή δέσμευση σ’ αυτόν συνεπάγεται αυταπάτες; (Εξηγούμαι ότι ομιλώ περί “σχεδιασμού” με την ευρεία έννοια του όρου όχι με την ιδεολογική).
Δηλαδή πως το φαντάζεστε ακριβώς χωρίς σχεδιασμό; Γιούργια;
5) Με την ευκαιρία ανασύρω από τα ρηχά νερά των εγκυκλοπαιδικών μου γνώσεων το “new deal” κι έτσι όπως το κοιτάω διαπιστώνω ότι πληρούσε αμφότερα τα χαρακτηριστικά βάθους σχεδιασμού και εμπνευσμένης επικοινωνίας. Τι λέτε κι εσείς που τα ξέρετε καλύτερα κ. Γεώργιε; Μπας κι η ημιμάθεια με οδηγεί σε λάθη εκτίμησης; Μπας και η πραγματική δράση του new deal περίττευε; Μπας κι αρκούσαν οι δύο λεξούλες;
6) Μήπως περιμένατε να εκπονήσω ανάλογης έκτασης εργασία στις αναρτήσεις μου ; Και ακολούθως να μεριμνήσω για την συμπύκνωσή της σε “ισχυρό μήνυμα” δύο λέξεων; Με κολακεύετε αλλά αδυνατώ.
7) Εχετε απόλυτο δίκιο ότι οι σχεδιασμοί χρήζουν επαρκούς δικοικητικού μηχανισμού για την εκτέλεσή τους (και χαίρομαι που το θυμηθήκατε, γιατί όταν επεκαλέσθην την σημασία του στο διάλογό μας περί δημοψηφισμάτων δεν σχολιάσατε). Παρατηρείστε μάλιστα, ότι από το πλήθος των φαντασιώσεων που με κατακλύζουν, προέκρινα προς δημοσίευση ό,τι θα μπορούσε να βελτιώσει ακριβώς το μηχανισμό αυτό. Οι προτάσεις μπορεί να ήταν εύστοχες ή άστοχες αλλά η προτεραιότητα σαφής.
Λοιπόν, κ. Γεώργιε, πείτε μου:
– Εάν κάθε σχεδιασμός εμποδίζεται από την ανεπάρκεια της διοίκησης, μήπως είναι επιτέλους ώρα να σχεδιάσουμε τη διοίκηση;
– Εάν αναβάλλουμε αυτό το έργο για μιά ακόμα φορά, τελικά ΠΩΣ ακριβώς εξειδικεύετε τις προτάσεις σας, (περί κοπής κιμά κλπ); Τι ακριβώς προτείνετε να αποκεντρωθεί και με τι κριτήρια; Εξηγείστε μας τι ακριβώς έχετε στο μυαλό σας και δώστε μας ένα δρομολόγιο να φτάσουμε ως εκεί. Σε αδρές γραμμές, δεν έχω την απαίτηση να ταλαιπωρείστε για μένα.
Ας είναι. Μπορεί οι εξειδικευμένες προσεγγίσεις για το “δέον γενέσθαι” να είναι ανιαρές αλλά, ευγενείς είστε όλοι, θα με ανεχθείτε. Εξακολουθώ και τις προτιμώ από τις γενικότητες.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Χρόνος νὰ φτιάξουμε, οἱ Ἕλληνες, κράτος δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Ἐκεῖνο ποὺ μποροῦμε, στὴν παροῦσα συγκυρία, εἶναι νὰ περιορίσουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς βλάπτουν περισσότερο. Τὸ κυριώτερο, κατὰ τὴν γνώμη μου, εἶναι ἡ ὑπερπληθώρα άνθρώπων ποὺ πληρώνονται, ἀλλὰ δὲν ἐκτελοῦν κοινωνικῶς ἀναγκαία (κατὰ Μάρξ) ἐργασία. Τὸ πιὸ δίκαιο, κατὰ τὴν γνώμη μου εἶναι νὰ ἀπομακρυνθοῦν μὲ κλήρωση καὶ δικαίωμα έπαναπροσλήψεως, ἐφ’ ὅσον περάσουν τὴν ἐξέταση τοῦ ΑΣΕΠ. Ταυτοχρόνως, θά μειωθοῦν δραστικῶς οἱ άποδοχές ὅσων μείνουν. Γιὰ κοινωνικὴ προστασία, προτείνω ἑνοποίηση ὅλων τῶν συντάξεων ποὺ καταβάλλει τὸ δημόσιο σὲ ἐπίπεδο ποὺ θὰ ἐξασφαλίζει τὴν ἐπιβίωση τῶν συνταξιούχων. Στὸ ἴδιο ἐπίπεδι θὰ ἀχθεῖ τὸ επίδομα ἀνεργίας. Αὐτὰ δὲν χρειάζονται σπουδαῖο διοικητικὸ μηχανισμό, καὶ θὰ μᾶς δώσουν χρόνο νὰ δοῦμε μήπως αὐτὴν τὴν φορὰ μπορέσουμε νὰ φτιάξουμε κράτος. Δὲν θὰ ἔβαζα στοίχημα ὅτι θὰ τὸ κατορθώσουμε.
Σανίδα αισιοδοξίας το παρόν βήμα γιατί κάποιοι σκεπτόμενοι άνθρωποι αγωνιούν, προβληματίζονται, προτείνουν για το καλό της χώρας που ειλικρινά πονάνε. Πολύ αξιόλογες οι προτάσεις απάντων, οι οποίες (πέραν ορισμένων ακροτήτων) θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν μια κάποια λύση στην παρούσα δύσκολη στιγμή. Όμως, όλοι είμαστε απολύτως σίγουροι ότι τέτοιες λύσεις δεν πρόκειται να εφαρμοστούν και τέτοιοι άνθρωποι ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουν την ελάχιστη εξουσία να υλοποιήσουν τις προτάσεις τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά κλειστής λέσχης, αποτελούμενης κατά το πλείστον από ανθρώπους, που θέτουν το συμφέρον της χώρας ως τελευταία προτεραιότητα, ασχολούμενοι στην καλύτερη περίπτωση με την διατήρηση του κόμματός τους στην εξουσία και στην χειρότερη με την πολυτέλεια των απογόνων τους σε βάθος γενεών. Όλα δε αυτά υπό το κάλυμμα της παντελούς ανευθυνότητας, που καθιστά την εξουσία ιδιαιτέρως δελαστική, αφού ισχύει η απαράβατη αρχή “εάν πετύχουμε, κερδίσαμε, εάν αποτύχουμε, χάσατε”.
Ανατριχιαστικό αν το σκεφτείς: Αν θέλουμε τις δόσεις μας απαιτούνται συν-ενέσεις.
Γιάννης Μικρός.
Τὶς περικοπὲς θὰ τὶς πάρουμε εἴτε διὰ μιᾶς (χρεωκοπία), εἴτε μὲ δόσεις (μνημόνιο καὶ συνέχεια αὐτοῦ).