ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΟΝ
ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ
Αγαπητέ Πρόεδρε, φίλε Αντώνη,
έρχονται στιγμές που στην ζωή σου έρχεται στιγμή να πείς το μεγάλο ΟΧΙ, σαν τον Μεταξά κάποτε, που έξέφρασε την ψυχή του ελληνικού λαού. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. ΄Οπως και ο αείμνηστος και αγνός πατριώτης Τάσσος Παπαδόπουλος, καλείσαι πιστός στο ήθος, την παράδοση σου, τις αρχές σου να πείς ΟΧΙ και να μην δώσεις γη και ύδωρ στους “μηδίζοντες”
ευρωλιγούρηδες.
Οι ευθύνες της παράταξής σου πολλές, αυτά άλλωστε σου κτυπάνε και οι ομογάλακτοι ευρωπαίοι των λαϊκών – δήθεν – ευρωπσΐκών κομμάτων, αφού και αυτοί στην ουσία τώρα μόνο για την μείωση των δικών τους χρεών νοιάζονται. Μην παρασύρεσαι απο τις ευρωσειρήνες των δήθεν “συμμάχων”. Δεν υπάρχουν “σύμμαχοι”
στον αγώνα του ελληνικού λαού. Παντα μόνοι είμασταν, ανάδελφοι, ταξιδιώτες στην απέραντη μοναξιά της Ιστορίας. Αλλά οι μόνοι γράφουν Ιστορία, οι πολλοί απλά καρπώνονται την θυσία των ολίγων.
Αποφάσισε λοιπόν να “θυσιαστείς” σάν
Αρχηγός, σαν Παράταξη, και να μη θυσιάσεις το λαό μας. Μη φοβηθείς αυτόν που εστήριξε , στην πίστη επάνω την ελπίδα….τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα.
Είναι αλήθεια, πως και εσύ δεν έχεις
έτοιμη λύση. Αυτή μπορεί να βρεθεί μόνο με ομόνοια, όχι όμως εν μέσω σιωπής των αμνών και σκυψίματος του τράχηλου, αλλά αφού πρώτα ανορθώσεις το ανάστημα της περηφάνειας, της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Ηδη οι ευρωταγοί, τρέμοντας την οργή του λαού, άρχισαν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις . Δεν έχουν άλλη επιλογή και άν επιθμούν να συζητούν μαζί μας με εκβιασμό, η απάντηση θα πρέπει να είναι παρόμοια με τη γλώσσα που
καταλαβαίνουν: ΟΧΙ στο άλλοθι της ντροπης και του διασυρμού.
Ξέρω, οι ώρες σου είναι δύσκολες. Αλλά πιό δύσκολες είναι οι ώρες που βιώνει ο λαός μας. Οτι περίλυπος εστί η ψυχή σου……το ξέρω. Αλλά δεν είσαι μόνος. Ενας λαός περήφανος, προδωμένος, στέκεται πίσω σου και περιμένει την στιγμή να σε κατακρημνίσει στον Καιάδα των πολιτικών απορριμάτων ή να σταθεί πλάΙ σου – άσχετα με το άν συμφωνούσε πάντα μαζί σου ή όχι – σύμψυχος, τό έν φρονών. Είναι ίσως η τελευταία σου ευκαιρία , να σώσεις εσύ όχι την Ελλάδα, αυτή θα την σώσει το φιλότιμο, το πείσμα του περήφανου λαού μας. Αλλά μπορείς να σώσεις τις τελευταίες ρανίδες εμπιστοσύνης που θα χρειαστεί η πατρίδα μας την επόμενη ημέρα , την ημέρα της ανατολής ενός νέου πνευματικού και πολιτικού περιβάλλοντος.
Μη ζητάς λοιπόν να παρέλθει απο εσου το Ποτήριον τούτο. Το οφείλεις στους προγόνους μας. Σε κοιτούν. Ελπίζουν ότι είσαι εκεί για να τους τιμήσεις. “Στήθι εδραιος”, λοιπόν, όπως τονίζει και ο μάρτυρας Αγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, “ως άκμων τυπτόμενος. Μεγάλου γαρ αθλητού ίδιον, το δέρεσθαι και νικάν”.
Με αγάπη συμπάσχων
Γιωργος Βλαχόπουλος
1 comment
Θαυμάζω μερικούς ανθρώπους που μέσα στο χάος της πολυπλοκότητας, με επίμονη, επίπονη προσπάθεια, έξοχη αναλυτική ικανότητα, ευρηματική σύνθεση, ελεύθερο πνεύμα και με βαθιά επίγνωση των περιορισμών και των παραδοχών της διαδικασίας, καταφέρνουν να διατυπώσουν τα σωστά, κομβικά ερωτήματα.
Θαυμάζω ακόμα περισσότερο, αυτούς που το βάθος της δουλειάς τους και το ικανό πνεύμα τους φτάνει να πετύχει ακόμα περισσότερα: καταφέρνει να δώσει στα ερωτήματα αυτά, μιά γνήσια διλημματική μορφή – αν πράγματι την έχουν. Χωρίς κραυγές. Χωρίς προχειρότητες. Αυτούς που έχοντας μοχθήσει πνευματικά και ψυχικά γι’ αυτό, έχοντας αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, την κατανοούν, την δαμάζουν και εμφανίζουν τα πραγματικά, αληθινά διλήμματα. Και μόνο αν είναι όντως τέτοια.
Θαυμάζω περισσότερο αυτούς που ξέρουν να συλλογιστούν και να διατυπώσουν σωστά το πραγματικό δίλημμα παρά αυτούς που θα κληθούν να το απαντήσουν. Μερικές φορές οι τελευταίοι είναι αμέτοχοι της προσπάθειας που χρειάζεται για να διατυπωθεί. Βέβαια δεν είναι λιγότερο γενναίοι αν η ζωή (και όχι οι ίδιοι) έθεσε το ερώτημα. Συχνά είναι ήρωες.
Περιφρονώ αυτούς που αγνοούν και προσπερνούν την επίπονη διαδικασία της διατύπωσης ενός ΣΩΣΤΟΥ διλήμματος. Περιφρονώ την προχειρότητά τους, την φυγοπονία τους, το έλλειμμα στο κουράγιο που θέλει αυτή η δουλειά, ένα κουράγιο συχνά μεγαλύτερο απ’ αυτό που χρειάζεται η απάντηση.
Και περιφρονώ ακόμα περισσότερο αυτούς που θέλουν να μιμηθούν πρόχειρα, αβασάνιστα,το πραγματικό δράμα όσων απάντησαν τέτοια, γνήσια, σκληρά ερωτήματα. Αυτούς που θέλουν να περιβληθούν τον ηρωισμό τους, την εικόνα του «ανθρώπου μπροστά στο πεπρωμένο» όταν τίποτα, μα τίποτα δεν έχουν κάνει για να κερδίσουν αυτό το δικαίωμα. Τους βλέπω να στέκονται, όχι στη γέφυρα, μα στον καθρέφτη της καμπίνας και να κάνουν πρόβες στην έκφραση, στη φωτοσκίαση, στη θέση των ώμων, προσπαθώντας να πετύχουν την εικόνα “του στιβαρού καπετάνιου στην καταιγίδα”.
Κι ακόμα πιο πολύ τους περιφρονώ, όταν πηδούν στο βάθρο του ήρωα δωρεάν, χωρίς κόπο, όταν η ζωή τους προσφέρει συνεχώς ευκαιρίες να φθάσουν εκεί από το σωστό δρόμο. Τον δρόμου που θα διδάξει, θα παιδεύσει και τελικά θα κάνει το καλό. Σε όλους.
Κι ανάμεσά τους και σ’ αυτούς που τώρα χειροκροτούν κι ενθαρρύνουν την επιτήδευσή του.
Γιάννης Μικρός.