Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το πολίτευμά μας, την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ακούμε να σχολιάζεται άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο καυστικά η αποτυχία της, να αμφισβητείται ο χαρακτηρισμός της ως δημοκρατία, ενώ παράλληλα εκφράζεται και από πολλούς το αίτημα για άμεση δημοκρατία. Τί είναι όμως η άμεση δημοκρατία; Είναι το να συναποφασίζουμε όλοι μαζί για όλα. Ας δούμε τώρα για ποιό λόγο αυτό ούτε γίνεται, ούτε χρειάζεται να γίνει.
Η συνθετότητα των σύγχρονων κοινωνιών, μεταξύ των οποίων και η ελληνική, από καμία άποψη δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της Αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου αιώνα. Άλλη είναι η περιπλοκότητα της κρατική δομής σήμερα και άλλος ο αριθμός των πολιτών. Δεν είμαστε μια μικρή πόλη του τότε γνωστού κόσμου, αλλά 11 εκατομμύρια λαός. Το βασικό ιδεώδες της δημοκρατίας, με την έννοια όλοι να συναποφασίζουμε για το κοινό καλό, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην εποχή των spreads. Σίγουρα το να αναθέτεις όλες τις αποφάσεις στην κοινή γνώμη, προστατεύει από την αυθαιρεσία του ενός ή των ολίγων. Ο μέσος πολίτης όμως δεν μπορεί να παρακολουθεί τα πάντα. Ίσως και να μην θέλει. Εκ των πραγμάτων άρα η καθιέρωση άμεσης δημοκρατίας είναι μη εφαρμόσιμη. Ίσως κανένα δημοψήφισμα που και που για σοβαρά θέματα που αφορούν όλους, αλλά μέχρι εκεί.
Τί μπορεί τότε να γίνει; Για να δούμε τί μπορεί να γίνει πρέπει να εντοπίσουμε τι ρίζα του κακού και να δούμε μήπως τελικά ο ακριβής χαρακτηρισμός του ως τώρα πολιτεύματός μας δεν είναι άλλος παρά η δημοκρατία του homo idiot, του άνθρωπου ιδιώτη, είτε πολίτη, είτε πολιτικού. Αν όχι απόλυτα, σίγουρα ως επί τω πλείστω. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί το ύψος του εθνικού χρέους. Ο ιδιώτης πολίτης ψήφισε αυτόν που τον έβαλε στο δημόσιο και ο ιδιώτης πολιτικός κατασπατάλησε το δημόσιο χρήμα μεταξύ άλλων και για να δημιουργήσει «θέσεις εργασίας». Ο ιδιώτης πολίτης φοροδιεύφευγε επί δεκαετίες και ο ιδιώτης πολιτικός, συχνά κάνοντας το ίδιο, αρνούνταν επίμονα να «χτίσει το γεφύρι της Άρτας», κάνοντας κάποια γενναία αλλαγή και αναλαμβάνοντας το πολιτικό για αυτήν κόστος. Άρα η ιδιωτεία, με την έννοια της πολιτικής συμπεριφοράς που βασίζεται στο άμεσο ατομικό όφελος είναι η μία παράμετρος της εθνικής κατάντειας. Ίσως είναι και η ίδια η εθνική κατάντεια κι ας μην βιαστεί κανένας μας να εξαιρέσει τον εαυτό του από αυτήν.
Υπάρχει όμως και δεύτερη καθοριστική παράμετρος στην αντιμετώπιση της οποίας ίσως βρίσκεται μια λύση, μια βελτίωση ή μερική εξυγίανση της δημοκρατίας μας. Γιατί το να βρεθεί μια πρακτική λύση είναι πάντα πιο χρήσιμο και ρεαλιστικό από το να θες να αλλάξεις την νοοτροπία ενός λαού. Στην παρούσα πολυσύνθετη κοινωνικοπολιτική δομή της Ελλάδας και ενώ για όλα τα σοβαρά επαγγέλματα απαιτείται εξειδίκευση, για την ιδιότητα του πολιτικού δεν απαιτείται καμία εξειδίκευση, καμία ειδική επιμόρφωση και αρκετά συχνά καμία ουσιαστική ικανότητα. Οποιοσδήποτε μπορεί να εκλεγεί και να καταλάβει κάποιο δημόσιο αξίωμα. Εκεί βρίσκεται η αρετή της δημοκρατίας μας, αλλά και το τρωτό της. Πρόκειται για την καθολικότητα του δικαιόματος του «εκλέγεσθαι», το οποίο βέβαια λίγο χρησιμεύει στο 90% των πολιτών, αλλά επιτρέπει να αναρριχηθούν σε θέσεις εξουσίας άνθρωποι χωρίς ειδική εκπαίδευση, μόνο και μόνο επειδή κατόρθωσαν να πείσουν. Όμως ακόμη και καλές προθέσεις να έχεις και διάθεση να αγωνιστείς και να προσφέρεις, εύκολα μπορείς να κάνεις τραγικά λάθη με υψηλό κόστος, επειδή δεν είχες την αναλογη εκπαίδευση, επειδή η τελευταία ουτε απαιτείται, αλλά ούτε και υπάρχει.
Αυτό που θέλει ο μέσος άνθρωπος είναι ο πολιτκός να κάνει τη δουλειά του. Και για να την κάνει σωστά πρέπει πρώτα να την μάθει. Αυτό προτείνει το παρόν άρθρο. Θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός; Πρέπει να λάβεις τη συγκεκριμένη εκπαίδευση. Θέλω να δω περγαμηνές, όχι να σε ψηφίσω. Πτυχίο «Πρωθυπουργός» και μάλιστα «Πρωθυπουργός Ελλάδος» όχι αστεία. Μπορούμε να ξέρουμε το χαρακτήρα ενός αγνώστου που βλέπουμε στην τηλεόραση, πότε να απαγγέλει λόγους που άλλοι του γράψανε και πότε να δυσφημείται από εκπροσώπους αντίπαλων κομμάτων με προφανές ίδιον όφελος, να τον ρίξουν για να ανεβούν αυτοί; Θέλεις να κυβερνήσεις; Θέλω να δω τις εξειδικευμένες γνώσεις σου για τη θέση που ζητάς. «Υπουργός Oικονομικών Ελλάδος», ας μαζευτούν όλοι οι πρώην υπουργοί οικονομικών και ας αποφασίσουν τί πρέπει να περιλαμβάνει αυτός ο κύκλος σπουδών. Τί πρέπει να ξέρει για την οικονομία και την οικονομία της Ελλάδας συγκεκριμένα όποιος επιθυμεί να αναλάβει τη θέση. Και υπάρχουν και ψυχολογικά τέστ που μπορούν να μας δείξουν κάτι σαν «δείκτη συλλογικότητας», πως αντιδράς ως μέλος ομάδας μπροστά στον κίνδυνο ή το ενδεχόμενο προσωπικού κέρδους σε βάρος της ομάδας. Την θέση θα την παίρνει όποιος ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών με τη μεγαλύτερη διακριση ΚΑΙ έχει τα υψηλότερα ποσοστά στον «Δείκτη του Αδιάφθορου».
Η πρόταση για ειδική εκπαίδευση Πρωθυπουργού (με ένα «Καλώς» έστω) είναι τόσο ρεαλιστικη όσο και η άμεση δημοκρατία. Βασικά νομίζω είναι και πιο ρεαλιστική και πιο χρήσιμη. Σήμερα τα ζητήματά μας δεν είναι, αν θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε πόλεμο με τους Σπαρτιάτες, ούτε το που να κάνουμε τη ναυμαχία. Η συνθετότητα της κρατικής δομής επιβάλει εξειδικευμένη γνώση. Τί να κάνουνε κι αυτοί οι άνθρωποι; Εντάξει, είχανε και λίγο από Νταβέλη μέσα τους μερικοί. Ίσως όλοι έχουμε ως ένα βαθμό. Το θέμα είναι να εξασφαλίσουμε, όποιοι είναι σε θέσεις εξουσίας, να έχουν μεσα τους όσο γίνεται λιγότερο Νταβέλη. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά ένα από τα είδη του δημοτικού μας τραγουδιού είναι και το «Ληστρικό Τραγούδι». Είναι είδος της παραδοσιακής μας ποίησης ανεξάρτητο από το «Κλέφτικο». Οι πρόγονοί μας μέχρι και μετά τους Βαλκανικούς και πιο μετά εξυμνούσαν κατά κάποιο τρόπο πράξεις ληστών. Τότε που ο χαρακτρισμός του «κατσικοκλέφτη» ήταν υποτιμητικός όχι λόγω του δεύτερου συνθετικού, αλλά λόγω του πρώτου. Ιδου τα πρότυπα των παππούδων μας…
«Μας πήρε η μέρα κι αυγή – Γεια σου Νταβέλη αρχιληστή!»
11 comments
Καὶ γιατί νὰ μὴν μεριμνήσουμε νὰ ἐκπαιδεύσουμε πρῶτα τοὺς πολίτες ; Ὅσοι δὲν περνοῦν τὴν ἐξέταση διανοητικῆς ἐπαρκείας καὶ αὐταπαρνήσεως, νὰ χάνουν τό δικαίωμα ψήφου …
Αρκεί οι πολίτες να λαμβάνουν μέρος στην διακυβέρνηση της χώρας (με κλήρωση η με άλλους τρόπους). Το γεγονός και μόνο της συνεχούς συμμετοχής τους στα κοινα (καθημερινές και εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις) θα λειτουργήσει ώς Πανεπιστήμιο προετομασίας τους για την διακυβέρνηση (έτσι όπως γινόταν και στην Αθήνα του πεμπτου αι). Αυτή η συμμετοχή στην διακυβέρνηση προυποθέτει βέβαια κάποια ωριμότητα. Αρα η υπηρεσία στίς ένοπλες δυνάμεις, η συμπλήρωση του 33ου έτους της ηλικίας και η κατοχή ΜΙΑΣ μόνο υπηκοότητας (της Ελληνικής) πρέπει να είναι τα βασικά κριτήρια που πρέπει πρωτίστως να ικανοποιηθούν για την ανάληψη οποιαςδήποτε εξουσίας.
Αυτή τη στιγμή όμως είμαστε ολοκληρωτικά αποκομένοι από την διαδίκασία λήψης αποφάσεων, εκτός και εάν αντιπροσωπεύουμε την ιδεολογία των ελίτ. Σε αυτή την περίπτωση ώς δια μαγείας όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τις θέσεις μας για την ανέλιξη μας στην “ιεραρχία” είναι εφικτή (με ένα “μικρό” αντάλλαγμα βέβαια).
Ὄχι καὶ ὁλοκληρωτικῶς ἀποκεκομμένοι ! Ποιός τοὺς ψηφίζει τόσους καὶ τόσους ἀνεπαρκεστάτους τόσα χρόνια ; Ποιός βλέπει τὰ προγράμματα στὴν σκουπιδοτηλεόραση ;
Την έκανα κι αυτή τη σκέψη ομολογώ, αλλά θεωρώ πως το καθολικό δικαίωμα του “εκλέγειν” δεν πρέπει να πειραχτεί. Έχει αποκτηθεί με αίμα και καθιερώνεται ήδη από τα συντάγματα της Επαναστάσεως (έστω για τους άνδρες). Όποιοι κυβερνούν πρέπει να εκπροσωπούν τη λαϊκή βάση για να είναι και η μέριμνα και η δραση τους προσανατολισμένη προς όλους. Αν μπει όμως περιορισμός όσον αφορά το “εκλέγεσθαι” -και κακά τα ψέμματα, οι εκλεγμένοι είναι που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά, όλοι οι εκλεγμένοι- με τη μορφή εξετάσεων, ψυχομετρικών τεστ κτλ, νομίζω είμαστε αρκετά εξασφαλισμένοι. Πως δίνει κανείς ΑΣΕΠ, θέση στο δημόσιο δεν είναι κι αυτή; Δεν χρειάζεται να είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, απλά διάφορα τεστ καταλληλότητας για δημόσια αξιώματα. Άσε που αν ο πολιτικός είναι “ελεγμένος”, “πολιτικός και με τη βούλα”, όποιας παράταξης και να είναι, σίγουρα λιγότερη ζημιά θα κάνει (έχουμε ρίξει τα στάνταρντ: πλέον ζητούμενο είναι η λιγότερη ζημιά..). Ό,τι και να ψηφίσει άρα ο πολίτης κατά την προτίμησή του, θα είναι κάτι ας πούμε αξιόπιστο.
Προτείνετε, λοιπόν, κάτι σὰν τὴν Ἐθνικὴ Σχολὴ Διοικήσεως (Ecole Nationale d’ Administration) τῆς Γαλλίας, μόνον ποὺ ἡ πρόσβαση στὰ ἐκλόγιμα ἀξιώματα θὰ εἶναι ἀποκλειστικὸ δικαίωμα τῶν ἀποφοίτων καὶ κανενὸς ἄλλου. Κατανοεῖτε, βέβαια, ὅτι ἡ δύναμη καὶ ἡ εὐθύνη τῶν ἐξεταστῶν σὲ ἕνα τέτοιο σύστημα θὰ εἶναι τεράστια. Ὁπότε, τὸ ζήτημα τῆς ἐπιλογῆς μετατίθεται στὸ πῶς ἐπιλέγουμε τοὺς ἐξεταστές. Διερωτῶμαι μήπως τὸ σύστημα θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ κάθε κόμματος ἤ, ἔστω, ἑνὸς κόμματος καὶ μετὰ νὰ δοκιμασθεῖ εὐρύτερα. Ἀλλὰ μήπως τὸ προβλημα εἶναι ὅτι, ἐνῶ τὸ σύνταγμα ὑποθέτει ὅτι τὰ πολιτικὰ κόμματα εἶναι δημοκρατικῶς ὀργανωμένα, στὴν πράξη εἶναι στροῦγκες αὐλοκολάκων ; Κατὰ τὴν γνώμη μου, αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο πρόβλημά μας. Ἑκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στάθηκαν στὴν οὐρὰ γιὰ νὰ ψηφίσουν τὸν Παπανδρέου καὶ τὸν Σαμαρᾶ ὥστε νὰ ἡγηθοῦν τῶν ἀντιστοίχων κομμάτων τους. Οἱ ἴδιοι πολίτες δὲν φαίνεται καθόλου νὰ δυσανασχετοῦν ποὺ οἱ ἐν λόγῳ ἡγέτες δὲν ἐνδιαφέρθηκαν ξανὰ νὰ τοὺς συμβουλευθοῦν. Ὁπότε, τὸ πρόβλημα ποὺ ἔχουμε εἶναι ὅτι οἱ πολίτες δὲν θέλουν νὰ άναλάβουν τὴν ἐξουσία καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ τοὺς ἀναθετει τὸ Σύνταγμα.
Επιτρεψτε μου να προσθεσω την δικια μου “ιδιωτεια” στον παρον αρθρο. Υποσχομαι να κανω ο,τι μπορω να περιοριστω στον “κοινο νου”. Δεν ειμαι “ειδικος” αλλα απλος “σκεπτομενος”.
Μιλαμε για “επιλογη” εθνικων ηγετων (πρωθ- και υπουργων), αναζητώντας τα αναγκαια και ικανα προσοντα του “προσωπου”, αξιου οχι μονον να εχει το “δικαιωμα εκλεγεσθαι” αλλα και να καταλαβει “υπατα αξιωματα”.
θεωρω 1ο και κυριο προσον την “Ελληνικη Παιδεια”, εκεινη την προ-μεταπολιτεύσεως, η οποια παρεχει γνωση :
1. Αρχαιας γλωσσας και ετυμολογιας λεξεων
2. Βασικων αξωνων της Αρχαιας Φιλοσοφιας, ητοι (μερικες)
— Λογικης Αναλυσης και Αξιολογησης
— Φυση και Ανθρωπινη φυση
— Αντιπαραθεση Υλης και Αρετης
— Πολιτικα ρευματα (προσοντα και μειονεκτηματα) κ.ά.
3. Ανωτατη σταθμη “γραμματικων γνωσεων”, γενικως.
θεωρω 2ο να εχει εκπληρωσει τις υποχρεωσεις του προς την Πατριδα (θητεια), το Κρατος (φοροι, εισφορες κλπ) και την Δικαιοσυνη (λευκο μητρωο, και οχι μονον ποινικο !! ). Ενδεχομενες παρελθουσες και παρουσες εμπλοκες του υποψηφιου με την Δικαιοσυνη να τιθενται εις γνωση του εκλογικου σωματος, ασχετως σπουδαιοτητας.
θεωρω 3ον να εχει ΕΡΓΑΣΤΕΙ ευσυνειδητα σε υπευθυνη θεση στον Δημοσιο ή Ιδιωτικο τομεα (οχι εμπορος, επιχειρηματιας, Ελ. Επαγγελματιας που τους θεωρω “φυσει διαπλεκομενους”), επι τουλαχιστον 10ετια.
Ελπιζω ετσι οτι το “προσωπο”
α. γνωριζει την “κληρονομια” του, θωρακιζομενος απ’ αυτην,
β. γνωριζει το μεγεθος της ευθυνης που αναλαμβανει και τις -αποτρεπτικες- κυρωσεις εκτροπων,
γ. εχει ισχυρα ηθικα αποθεματα και αναχωματα (μετα φοβου)
δ. γνωριζει να “πραττει αποτελεσματικα και εγκυρα”.
Αυτα τα ολιγα, αρκουν; Ως προς το προσωπο, αν καποιος εχει να συμπληρωση, καλοδεχουμενος ! Αλλα, αρκει το προσωπο; Αμφιβαλλω.
Το Πολιτικο περιβαλλον εχει και αυτο μειζονα σημασια. πχ :
1. Διαδικασιες “ελεγχου ελεγχοντος” (διακριση Εξουσιών, κυρωσεις).
2. Υπαρξη Συνταγματικου και Στρατηγικου Θεματοφυλακα (υπατου ελεγκτη).
3. Προσδοκιες πολιτικου προσωπου (χρημα,ασυλιες,προνομια,διαρκεια πολιτικης θητειας) κ.ά.
θεωρω οτι, αν ο Κοσμος εφτασε σε αυτο το “σημειο” (και εμεις πολυ χαμηλοτερα) ειναι διοτι λιγοι απεκτησαν πλουτη που τους επιτρεπουν -ευκολα και χωρις ουσιατικο ρισκο- να χειραγωγουν και δωροδοκουν “προσωπα” (οσο ψηλα και αν ιστανται), “επιχειρησεις”, “αγορες”, “κυβερνησεις” “νομισματα” κ.ο.κ. Ειναι γνωστο, σε ολους και ες αει, οτι το “ευκολο χρημα” γεννα την ΑΠΛΗΣΤΙΑ για περισσοτερο.
Ποιος θα το σταματηση τωρα ;
Νομιζω ατοπη την συζητηση περι “ειδικων γνωσεων” στο αντικειμενο ασκησης πρωθ- ή υπουργειας. Διοτι :
Οι ειδικες γνωσεις του αντικειμενου παρεχονται “ΑΥΘΟΝΕΣ” απο τους κορυφαιους των υποργειων (Γ. Γραμματεις, Γραμματεις και Διευθυντες) αναδεικνυομενοι “εκ των εσω”.
Αυτοι, καποια στιγμη “ξηλωθηκαν” με δυο σκοπους:
1. Να μην υπαρχουν αντιδρασεις “εσωθεν και κατωθεν” επι επιζημιων πολιτικων επιλογων, και
2. Για να υπαρξουν “θεσεις” τοποθετησης των “ατυχων κομματικων στελεχων”.
Νομιζω ομως, οτι αυτοι ησαν και θα ειναι ειναι η πραγματικη “δεξαμενη σκεψης” επι “τεχνοκρατικου επιπεδου”.
Ο Υπουργος ελεγχει το ΚΟΙΝΟ ΟΦΕΛΟΣ των αποφασεων του υπουργειου, συντονιζομενος με τους υπολοιπους υπουργους / υπουργεια, μεγιστοποιώντας το ΟΦΕΛΟΣ με μικρους δευτερευοντες χειρισμους.
Καθεις εφ’ ό τασσεται !!
Πολύ θα ήθελα να εμβαθύνω στο κείμενο της πλατείας Βάθη(ς) αλλά πρέπει πρώτα να μου λυθεί η απορία σχετικά με τον αποκλεισμό των εμπόρων και ελευθέρων επαγγελματιών.
Βεβαίως το ενδιαφέρον μου είναι ακαδημαϊκό καθώς έχω ήδη αποκλειστεί. Αν εξαιρέσουμε τη στρατιωτική θητεία και την τακτική πληρωμή φόρων, σ’ όλα τ’ άλλα είμαι μη προβιβάσιμος. Και λόγω του ότι όλα πρέπει να βγούν στο φως “ασχέτως σπουδαιότητας”, πρέπει να σπεύσω να σας αποκαλύψω ότι έχω καταδικαστεί κιόλας – για υπερβολική ταχύτητα.
Παλεύοντας πάντως μπας και βρω κανένα άλλο παρήγορο (για το πολιτικό μου μέλλον) σημείο του check list, στάθηκα λίγο αφ’ ενός μεν στα περί “Φύσης και Ανθρώπινης Φύσης”, αφ’ ετέρου δε στα περί “Υλης και Αρετης”.
Προς στιγμήν αναθάρρησα: έχοντας περάσει τα γυμνασιακά μου χρόνια στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων υπήρξα αναμφιβόλως έφηβος που κάτι έχει μάθει, στα στενά της πλατείας Βάθη.
Διαβάζοντας όμως παρακάτω απογοητεύτηκα οριστικά. Διότι παραδεχόμενος κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον μετά να ισχυριστώ ότι διαθέτω “ισχυρα ηθικα αποθεματα και αναχώματα (μετα φόβου)”.
Διότι, εντάξει, μπορεί να υπήρχε κάποιος φόβος στην αρχή, όμως το βέβαιο είναι ότι και τα αναχώματα είχαν τα όριά τους. Οσο για τα ηθικά αποθέματα, ομολογώ πως τα ξοδέψαμε νωρίς – μαζί με το χατζηλίκι.
Κι έτσι, παρά την έκκληση του ομωνύμου σχολιαστή, η θητεία στην πλατεία είναι ακριβώς αυτή που μου απαγορεύει να γίνω πολιτικός.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Αγαπητε συνονοματε, αποψη εκφραζω δημοσια και “ανοικτα” επιδεχομενη -καλοβουλη- κριτικη και λογικες αλλαγες (αν ενδιαφερεσαι για την αλλαγη της).
1. Αν το τροχαιο παραπτωμα που εκανες ειχε σοβαρες ποινικες διαστασεις.
2. Αν ο ανταγωνιστης σου δεν ειχε ΟΥΤΕ ενα τροχαιο παραπτωμα στο ενεργητικο του.
3. Αν το “βιογραφικο του” -για κατι τετοιο μιλαμε- ηταν “βαρυτερο”
… θα ψηφιζα εκεινον, και να με συμπαθας !!
(Δεν ειναι αναγκη να αποκαλλυψεις ΕΣΥ οτιδηποτε. Η εισαγγελια δια Νομου οφειλει να τα δημοσιοποιηση… Ζουμε την εποχη του “OPEN” γενικως. Γιατι οχι και “OPEN PENALTY” ;
Οσο για τους αποκλεισμό των εμπόρων και ελευθέρων επαγγελματιών : καμια αντιπαθεια προς τις επαγγελματικες ταξεις. Ομως, καθενας μπορει να δηλωνει μια εξ αυτων λιγο/πολυ εικονικα (ό,τι δηλωσεις) και αυτο ειναι που αναζητω να εξαλλειψω.
Οριμοτερα σκεπτομενος τωρα, ισως εχεις δικαιο, ειναι υπερβολικο. Κυριως υπο τις υπολειπες προυποθεσεις (μου).
Τελος…
1. αν η πολιτικη καριερα ηταν το “ονειρο κοινωνικης προσφορας” της ζωης σου (χωρις ΟΥΤΕ σκεψη για “τρελλη κονομα”),
2. αν η εκλογη σου εξαρτάτο απο την δικια μου ψηφο,
3. αν ο ιδιος -μαλιστα- ομολογεις και εξηγεις τους λογους οτι “…η θητεία στην πλατεία είναι ακριβώς αυτή που μου απαγορεύει να γίνω πολιτικός.”
… καλως παραμενεις στο επαγγελμα που κανεις.
Φιλικα, οτι εισαι “γειτονας” θα το θεωρουσα ΠΡΟΣΟΝ. Κατι “πιο δικο μου” γνωριζεις απο τον υποψηφιο της Κηφισιας (π.χ.). Αλλα… παραδεχεσαι οτι.. ΔΕΕΕΝΝΝΝ…
κριμα…
να ‘σαι καλα, και ευχαριστω για την βελτιωση της σκεψης που μου επε- υπεβαλες !!
Ἐπιτρέψατέ μου νά παρατηρήσω μερικά θέματα· σπανίως συμφωνῶ μετά τοῦ κ. Γεωργανᾶ ἀλλά εἰς τήν παρούσαν περίπτωσιν εἶναι ὁ μόνος, μετά τῆς κας Καλούδη, οἵτινες ἔθιξαν τήν τεραστίαν εὐθύνην τῶν ἐκλογέων καί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας γενικώτερον. ΟΥΔΕΙΣ ἐξώθησε τήν ἑλληνικήν κοινωνίαν νά καταστῆ ἀποκλειστικῶς χρηματολατρική· ασφαλῶς ὑπῆρξε προτροπή μέσῳ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως ἀλλά ἡ εὐθύνη τῆς ὑπακοῆς βαρύνει ἀποκλειστικῶς τόν ὑπακούοντα. Ἐπιπροσθέτως ἔχει καταστεί πασιφανές, urbi et orbi, ὄτι οἱ (β)ρωμιοί δέν ψηφίζουν κατ’ ἀξίαν, μέ γνώμονα τό καλόν τῆς πατρίδος, ἀλλά ὑπερψηφίζουν τούς κόλακας, τούς δημαγωγούς καί τούς ὑποσχομένους παντοειδεῖς ἐξυπηρετήσεις (διορισμός τοῦ ἀκαμάτη ὑιοῦ καί λοιπῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας, “τακτοποιήσεις” παρανομιῶν, προσωπική παράνομος/παράτυπος ἐξέλιξις κ.λ.π. ὥν οὐκ ἔστιν ἀριθμός). Φιλτάτη κα. Καλούδη ἡ ἀπάντησις εἰς τό (ρητορικόν) ἐρώτημά σας: “Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να κρίνουν εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες ότι ο κατιμάς είναι φιλέτο;” εἶναι εὐχερής· ὁ κατιμᾶς ἐπέτρεψε στόν κάθε ἀγράμματο νά θεωρεῖται tres chic ὁμιλών μιξοβάρβαρον γλωσσικόν ιδίωμα, εἰς κάθε μητραλοίαν νά ἐπαίρεται, μετά συντάξεως, διά τά κατορθώματά του καί εἰς κάθε ἄχρηστον νά ἀναρρίχησιν εἰς ἀξιώματα ἅτινα οὔτε κατ’ ὄναρ δέν θά ἐνυπνιάζετο εἰς κοινωνίαν ἀρχῶν. Συνελόντι εἰπεῖν, κατιμᾶς από τόν κατιμᾶ. Ὁ δέ λαός, εὐγνωμωνών, “ἔκλεισε τά μάτια” πρό τῆς ανοικτῆς ληστείας τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου. Δέν θά πρέπει νά παραληφθῆ ἡ ἐπίδοσις εἰς τά τσιφτετέλια (ΓΑΠ) καί ἡ προσκόλλησις εἰς τά ἀνατολικῶς τοῦ Ἀφιόν Καραχισάρ μπουζουκοειδῆ (Περιβόλι τοῦ Οὐρανοῦ), ἅτινα, δυστυχέστατα, ὀρίζουν τήν τρέχουσα ἑλληνική κουλτούρα. Ἀσφαλῶς καί δέν εἶναι θέμα μουσικῆς καί μόνον, εἶναι θέμα ἀνατολικῆς νοοτροπίας ὅπου κυριαρχεί ἡ κληρονομικῷ δικαιώματι ἀρχή (Μάργκαρετ περί δυναστείας, ἀνεψιοί κ.λ.π.). Τί θά ἠδύνατο νά εἴπη τις περί ἑνός λαοῦ ὅστις ἐκλέγει κοι(υ)νοβούλιον οὔτινος τό 70% τῶν μελῶν συνδέονται διά δεσμῶν αἵματος;
Βάσει τοῦ ὀρθοῦ, κατ’ ἐμέ, ἀξιώματος ὄτι “κάθε λαός ἔχει την κυβέρνηση πού τοῦ
ἀξίζει”, αὐτούς τούς πολιτικούς ἐξελέξαμε αὐτοί μᾶς ἀξίζουν. Προσωπικῶς δέν πιστεύω ὅτι τό πρόβλημα λύεται διά τῆς φροντιστηριακῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν ὑποψηφίων καί τῆς εἰσαγωγῆς κριτηρίων διά τούς ἐκλεγομένους, πλήν τῆς δεκαετοῦς, κατ’ ἐλάχιστον, ἐργασίας εἰς οἰονδήποτε τομέα τῆς οἰκονομίας καί τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν καταδικασθέντων διά σοβαρά ἀδικήματα. Θά πρότεινα τήν ἐγκαθίδρυσιν πολλαπλῆς ψήφου. Ἤτοι, πάνδημον δικαίωμα ΜΙΑΣ ψήφου, ἀποφοίτησις ἐκ τοῦ Γυμνανσίου 2α ψῆφος, ἐκ τοῦ Παν/μίου, 3η ψῆφος κ.ο.κ. μέ κάποιαν ὀριοθετημένην κλίμακα, τῆς οποίας αἱ τελευταῖαι βαθμῖδαι θά παρήχοντο κατόπιν ἐξετάσεων.
Όπως πολύ σωστά αναφέρει η συγγραφέας του άρθρου θα πρέπει να πάμε στην ρίζα του προβλήματος. Αν ξεκινήσουμε από αυτό που βλέπουμε, δηλαδή επαγγελματίες πολιτικούς, τότε ίσως φθάσουμε και στην ρίζα.
Για να ευδοκιμούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, δηλαδή οι επαγγελματίες ξερόλες, θα πρέπει να τους σηκώνει το κλίμα. Αλλά γιατί τους σηκώνει το κλίμα; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να κρίνουν εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες ότι ο κατιμάς είναι φιλέτο; Τι είναι αυτό που έκανε κάποιους ανθρώπους να ψηφίσουν για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που ενώ έχει περάσει από το Υπουργείο Παιδείας και συνέβαλλε στον εξευτελισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, και από το Υπουργείο Εξωτερικών στο οποίο ανήγαγε την εξωτερική πολιτική σε κακογυρισμένη και παρακμιακή χολυγουντιανή υπερπαραγωγή μιούζικαλ στο οποίο δέσποζαν οι εκτός τόπου και χρόνου φιγούρες ενός ζεϊμπέκικου; Μήπως το γεγονός ότι υποσχέθηκε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν; Ακούω εδώ και πολύ καιρό κάποιους να λένε ότι εξαπάτησε τον ελληνικό λαό. Μα πώς τον εξαπάτησε; Αφού είχε ήδη δώσει δείγματα του ταλέντου του και των προθέσεών του. Μήπως γιατί πια έχουμε γίνει εικόνα και ομοίωση αυτών που μάς κυβερνούν; Μήπως γιατί τα σχολεία από χώρος απόκτησης γενικών γνώσεων, χώρος της διδασκαλίας της ουτοπίας, τών αρχών, τών αξιών, έγιναν χώροι προετοιμασίας πτυχιούχων εργατών για τις πολυεθνικές; Ακούω πολλούς να λένε ότι ο κόσμος δεν αντιδρά και δεν βγαίνει στις πλατείες. Για να αντιδράσει κάποιος θα πρέπει να έχει στόχους και οράματα. Αυτά ποιός τα έχει; Το παιδί που έμαθε στην ελλάσσονα προσπάθεια; Το παιδί που έμαθε να μπαίνει στο πανεπιστήμιο με 3, 4, 5, 6, … και μετά εύρισκε τον γνωστό που τον διόριζε χωρίς ποτέ να κοπιάσει; Το παιδί που ποτέ δεν έμαθε να θέτει στόχους αφού και αυτό που σπουδάζει το αποφασίζουν τα μόρια που συγκεντρώνει; Το παιδί που ακούει τον κάθε γελοίο να βγαίνει και να γελοιοποιεί αρχές και αξίες χωρίς κανένας να τον σταματάει;
Το εκπαιδευτικό σύστημα, με το οποίο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ασχολήθηκε τόσα χρόνια, τώρα παίρνει την εκδίκησή του. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τόσα χρόνια δημιούργησε υπερπληθώρα πτυχιούχων για να τους αναγκάσει να φύγουν εκτός χώρας και να αλλοιώσει τον πληθυσμό, ένα εκπαιδευτκό σύστημα που συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, που αφελληνίζεται για να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες, που διδάσκει παραχαραγμένη ιστορία για να μεταβάλλει τις χώρες σε απέραντες αποικίες. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι αποτέλεσματα μιας προοδευτικής κυβέρνησης.
Αρκεί να μην θεωρηθεί ότι λέω ότι φταίει μόνον το εκλογικό σώμα. Και αυτό γιατί είναι γνωστοί και οι πλάγιοι τρόποι με τους οποίους κάποιοι μπορούν να … εκλεγούν. Μην πάμε στο άλλο άκρο. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε επαναπαυθεί. Το ότι κάποιος είναι κάποια στιγμή αφηρημένος και πέφτει σε μία λακούβα που βρίσκεται στην μέση του δρόμου δεν σημαίνει ότι αυτός που άνοιξε την λακούβα είναι αθώος. Η ευθύνη μας έχει να κάνει με την ευπιστία μας και την έλλειψη κριτικής σκέψης, χωρίς αυτό να δικαιολογεί τους ανεπαρκείς που τα κάνουν όλα γης μαδιάμ.