του Σπύρου Μπαζίνα
Η ιστορία είναι παλιά και γνωστή. Το
ελληνικό πολιτικό κατεστημένο (παρά την πλήρη απονομιμοποίηση του), υπό την
επήρεια της πειθούς (η της πίεσης) των ξένων «φίλων» του, πιστεύει ότι η παραχώρηση
κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι προτιμότερη από το να βρεθούμε αντιμέτωποι με
πανίσχυρους εχθρούς (τα «μολών λαβέ», τα «το την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν
εστίν» και τα «όχι» δεν τα καταλαβαίνει). Και, επειδή δεν μπορεί να πείσει τον
λαό (στις δυνάμεις του οποίου δεν πιστεύει), προσπαθεί να βρει τρόπο να κάνει
την παραχώρηση χωρίς να επωμιστεί την ευθύνη. Έτσι, εφεύρε από την εποχή της
κυβέρνησης Σημίτη την διέξοδο της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,
το οποίο είναι ένα πολιτικό, και όχι απλά δικαιοδοτικό, όργανο. Και αυτό όχι
μόνο για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, αλλά και για κυριαρχικά δικαιώματα σε
κατοικημένα η ακατοίκητα νησιά. Με αυτό τον τρόπο μεθοδεύει την παραχώρηση του
ονόματος της Μακεδονίας με την πρόφαση ότι αυτό αποφάσισε το δικαστήριο (μήπως
αυτό μας θυμίζει πως είμαστε οι μόνοι που μπήκαμε στο μνημόνιο χωρίς καμία
διαπραγμάτευση και πήραμε μέτρα που κανείς άλλος δεν πήρε και βέβαια μας
οδήγησαν σε δυσχερέστερη θέση;).
Αυτή την τακτική το χρεωκοπημένο
πολιτικό κατεστημένο την προχώρησε ακόμη παραπέρα. Άφησε τους Σκοπιανούς να
κάνουν την προσφυγή στην Χάγη. Και εκείνο απλά δεν κατήγγειλε την βάση της
προσφυγής, δηλαδή την Ενδιάμεση Συμφωνία, παρά το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί την
έχουν κουρελιάσει με τις συνεχείς προκλητικές ενέργειες τους έναντι της
Ελλάδος, αλλά ούτε έκανε και ανταγωγή. Έτσι, είναι πολύ πιθανό έως βέβαιο ότι
το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα καταδικάσει την Ελλάδα γιατί άσκησε βέτο
στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ (πράγμα που δεν είναι ακριβές γιατί βέτο
τελικά δεν ασκήθηκε και η απόφαση υιοθετήθηκε με ομοφωνία). Και τα Σκόπια (με
την βοήθεια των ξένων «φίλων» μας) θα οργανώσουν μια παγκόσμια εκστρατεία για
να πιεστεί η Ελλάδα να τους αναγνωρίσει με κάποιο όνομα που θα περιλαμβάνει το
όνομα της ελληνικής Μακεδονίας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι θα βρεθούμε
πάλι μόνοι μας ενώπιον μιας τεράστιας πίεσης να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια με
κάποιο όνομα το οποίο θα περιλαμβάνει το όνομα της Μακεδονίας. Και θα τεθούν
και πάλι εκβιαστικά διλήμματα για την έβδομη η άλλη δόση … (αν θέλουν να
πτωχεύσουν μαζί μας και οι τράπεζες τους, ας μη μας την δώσουν)! Η ελληνική
κυβέρνηση μπορεί να διαψεύσει αμέσως τις υποψίες για συμπαιγνία με τον ξένο
παράγοντα (που έρχεται να μας επισκεφτεί μα τα χέρια γεμάτα με … μια υπόσχεση
για την Σχολή της Χάλκης)! Να καταγγείλει αμέσως την Ενδιάμεση Συμφωνία,
αφαιρώντας την βάση από την πολιτική αυτή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της
Χάγης, αλλά και από την προπαγάνδα των Σκοπίων που θα κλιμακωθεί. Αν παραλείψει
να λάβει άμεσα αυτό το μέτρο, απλά θα επιβεβαιώσει τις υποψίες για συμπαιγνία.
Και πρέπει να γνωρίζει ότι, αν συμφωνήσει στην παραχώρηση του ονόματος της
Μακεδονίας (και κατά συνέπεια κυριαρχικών δικαιωμάτων αφού με το όνομα τίθεται
θέμα εδαφικών διεκδικήσεων και Σκοπιανής μειονότητας εν Ελλάδι), θα καθίσει
σίγουρα στο σκαμνί, και όχι μόνο της ιστορίας.
Καμία κυβέρνηση η οιοσδήποτε άλλος δεν
δικαιούται να παραχωρήσει το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας σε κανένα, γιατί
απλά δεν τους ανήκει και, χωρίς πρόσφατη, λαϊκή εντολή, δεν νομιμοποιούνται να
το διαθέσουν (η να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση που θα δεσμεύει σε βάθος χρόνου
την Χώρα). Τυπικά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποφασίσει σε δημοψήφισμα ο λαός,
αλλά ουσιαστικά ούτε ο λαός μπορεί να παραχωρήσει κάτι που ανήκει στην ιστορία
και στο μέλλον της Ελλάδος (αν και η μεγάλη πλειοψηφία του λάου και των
απανταχού Ελλήνων αντιτίθεται σε μια τέτοια παραχώρηση).
Και τι θα γίνει; Ας προχωρήσουν οι
Σκοπιανοί και οι φίλοι τους μόνοι τους και ας κάνουν ότι θέλουν. Χωρίς το
όνομα, αυτή η Χώρα (τεχνητό δημιούργημα, προτεκτοράτο, όπως και το Κόσσοβο, για
να αποσταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια και η Ευρώπη) δεν μπορεί να υπάρξει, αφού
αποτελείται από Βούλγαρους, άλλους Σλάβους και Αλβανούς, που έχουν διαφορετική
εθνική ταυτότητα και σκοπούς (και όχι να κλέψουν το όνομα της Μακεδονίας για να
εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ξένων προστατών τους). Όμως, χωρίς την
αναγνώριση της Ελλάδας, οι Σκοπιανοί (και οι ξένοι προστάτες τους) δεν έχουν
κερδίσει τίποτα, ακόμη κι αν τους αναγνωρίσει ο κόσμος όλος. Αναγνώριση από μας
δεν μπορούν να πάρουν και χωρίς την αναγνώριση μας θα είναι ό,τι και οι «φίλοι»
τους οι Τούρκοι στην Β. Κύπρο, κλέφτες που θα λογοδοτήσουν μια μέρα. Και εμείς
θα περιμένουμε μέχρι εκείνη την ημέρα, μέχρι το τέλος της ιστορίας, αν
χρειαστεί. Άχρι καιρού …