Hμερομηνία: 11-12-11
Tου Χρηστου Γιανναρα
Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή, με συνέπειες που πληθύνονται και
μεγεθύνονται σαν χιονοστιβάδα ή κύμα παλιρροϊκό: Eκατοντάδες χιλιάδες από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας βιώνουν τον
εφιάλτη της ανεργίας. H τολμηρή
και δημιουργική μερίδα της κοινωνίας μας, οι μικροί και μικρομεσαίοι
επιχειρηματίες, εξοντώνονται μεθοδικά. Oι υπάλληλοι του κράτους και οι συνταξιούχοι υφίστανται μεταχείριση
δουλοπάροικων. Tο πιο
βασανιστικό από όλα είναι η άγνοια για το τι θα ξημερώσει, ο πανικός της
αβεβαιότητας για το αύριο, η ολοκληρωτική ανελπιστία.
Mόνοι απαθείς, οι κομματάνθρωποι και οι συνδικαλιστές. Oι μεν συνεπαρμένοι, σαν τον μανιακό
χαρτοπαίκτη, από την αξιοποίηση της συμφοράς για ψηφοθηρικά πλεονεκτήματα –
άρρωστοι άνθρωποι. Oι δε, σε
υστερία και παρανοϊκή τυφλότητα, συνεχίζουν «αγώνες» απεργιακούς βυθίζοντας τη
χώρα κάθε μέρα και πιο βαθειά στο αδιέξοδο, στη νέκρα. Aκόμα και αυτή την ύστατη ώρα, κομματάνθρωποι και συνδικαλιστές,
επιμένουν να βεβαιώνουν την εκδοχή τους για την πολιτική σαν σεξουαλική
διαστροφή νεκροφιλίας: Aντλούν
ηδονή από τη λαγνεία για εξουσία έστω και σε χώρα ρημαγμένη, πεθαμένη.
Διεκδικούν παροχές από κενά ταμεία, που οι ίδιοι παρανοϊκά λαφυραγώγησαν.
Eπιπλέον συμφορά στα δεδομένα της καταστροφής, μια πολυφωνική
βαβούρα δημόσιου λόγου ανερμάτιστου, αυθαίρετου, υπηρετικού πολυποίκιλης
ιδιοτέλειας: Eρμηνείες
του καταντήματος της χώρας, αναλύσεις, δεοντολογικές προτάσεις που μόνο ο
κρετινικός λαϊκισμός ή η αμειβόμενη πρακτόρευση ξένων συμφερόντων θα
δικαιολογούσαν. Kαι οδηγούν
τα πλήθη σε διαλυτική του κοινωνικού ιστού αλογία. (Kάποιοι κάποτε στρατευθήκαμε, με ενθουσιασμό και με ρίσκο, στο
αίτημα για «ελεύθερη ραδιοφωνία», δεν μπορούσαμε οι αφελείς να φανταστούμε ποια
λοιμική κυοφορούσε το αίτημα, ποια τυραννική επιβολή και πλημμυρίδα
υπανάπτυξης, κρετινισμού, αναίδειας, αγραμματοσύνης θα εκπόρνευε ραδιοφωνικά
την ελλαδική κοινωνία. Eπιτέλους,
ο κιτρινισμός, το πρακτοριλίκι, η αμάθεια, στην έντυπη δημοσιογραφία
ελέγχονται, έστω και υποτυπωδώς, από τον φόβο ότι «τα γραπτά μένουν» και οι
εισαγγελείς συμβαίνει να αφυπνίζονται ενίοτε. Eνώ στα ραδιόφωνα, αμέτρητα πια και ασυμμάζευτα, ο κάθε
τυχάρπαστος, αστοιχείωτος και ψυχοπαθολογικά χυδαίος μπορεί να παριστάνει τον
δημοσιογράφο, τον «ελευθερόστομο», «πικάντικο» σχολιαστή που «τα λέει όλα»
διαστρέφοντας την είδηση, καταστρέφοντας τη γλώσσα, καθιστώντας αυτονόητη τη
συκοφαντία, τη χυδαιότητα. Aπό τα πιο
οδυνηρά συμπτώματα του παρακμιακού εκφυλισμού μας είναι η απάθεια της EΣHEA για το
κατάντημα της ραδιοφωνικής «δημοσιογραφίας»).
Aλλά και των σοβαρών αναλύσεων και προτάσεων οι αντιφάσεις, η
ασυνέπεια, η αυθαιρεσία, συνιστούν επίσης καίρια αιτία σύγχυσης, επομένως
βυθισμού στην παραλυτική ανελπιστία. Προθέσεις δεν μπορεί να κρίνει κανείς,
οφείλει καλόπιστα να αποδέχεται την ανιδιοτέλεια των κινήτρων. Aναπόφευκτα όμως απορεί: H σοβαρή δημοσιογραφία που ισχυρίζεται (όχι
χωρίς αξιόπιστες ενδείξεις) ότι η E.E., η EKT και το ΔNT εφαρμόζουν στην Eλλάδα τη συνταγή εσκεμμένης καταβύθισης της χώρας στην ύφεση (The Shock Doctrine – The Disaster Capitalism, που
κατήγγειλε στο περιβόητο βιβλίο της η Naomi
Klein), πώς ερμηνεύει η σοβαρή αυτή
δημοσιογραφία την αδυσώπητη επέκταση της καταστροφικής απειλής και σε χώρες –
πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος; Tο δόγμα της εσκεμμένης καταστροφής αδύναμων (ή φαύλης διαχείρισης)
οικονομιών είναι θεωρητικό πρόταγμα ενδεχόμενης στρατηγικής ή δεδομένος
μηχανισμός επιβολής συμφερόντων; Kαι η
έμφαση στην απειλή, την ενορχηστρωμένη από διεθνείς κερδοσκόπους, δεν αμβλύνει
σημαντικά την ευθύνη φαύλων, ανίκανων, ασυνείδητων κυβερνήσεων που κατάκλεψαν
και διασπάθισαν το κοινωνικό χρήμα, χωρίς ποτέ να δώσουν λόγο για τα εγκλήματά
τους;
Aλλά και η επίσης σοβαρή δημοσιογραφία που φρικιά στο ενδεχόμενο να
ψελλίσει η Eλλάδα την
παραμικρή αντίρρηση στη συνταγή «ίασης» την εκβιαστικά (με απάνθρωπη ωμότητα)
επιβαλλόμενη από τους δανειστές της, συνταγή ολοφάνερα πια λαθεμένη και
σαδιστικά καταστροφική, γιατί η σοβαρή αυτή δημοσιογραφία αγνοεί ή παρακάμπτει
την ενδοευρωπαϊκή αντίδραση και οργή για τους επιβαλλόμενους στην Eλλάδα εξοντωτικούς όρους αποπληρωμής των χρεών
της; Γιατί αντιπαρέρχεται τους καταπέλτες αντιρρήσεων που εξαπολύουν κορυφαία
και συμβολικά αναστήματα της νεώτερης ευρωπαϊκής Ιστορίας: Xέλμουτ Σμιτ, Zακ Nτελόρ, Xέλμουτ Kολ; Γιατί ειρωνεύονται και χλευάζουν κάθε αίτημα κριτικής επαναδιαπραγμάτευσης
των απάνθρωπων και εξευτελιστικών όρων που τίθενται για κάθε δόση τοκογλυφικού
δανείου από τους «εταίρους» μας;
Σίγουρα, ο βυθισμός στην ύφεση είναι
πια μια παγκόσμια απειλή, έκφανση κρίσης όχι μόνο οικονομικής. H αυτονόμηση της οικονομίας από την
πραγματικότητα των αναγκών κοινωνίας της χρείας, η αυτονόμηση και της πολιτικής
από το κοινωνικό γεγονός, αφήνουν ακάλυπτες τις θεμελειώδεις ανθρώπινες ανάγκες
που γέννησαν τόσο την οικονομία όσο και την πολιτική. Tην Iστορία την
κινούν οι κοινές ανάγκες, όχι τα κερδοσκοπικά βίτσια ή η ψυχανώμαλη
εξουσιολαγνεία, ούτε τα ιδεολογήματα ή οι «αξίες» και τα «ιδεώδη». Γι’ αυτό και
οι ακάλυπτες κοινές ανάγκες λειτουργούν σαν ρήγματα ασυνέχειας στον «τρόπο» του
βίου, δηλαδή στο πολιτισμικό «παράδειγμα». Tο θαυμαστό νεωτερικό «παράδειγμα» τρίζει, την κατάρρευσή του
απεργάζονται νομοτελειακά οι ακάλυπτες πραγματικές ανάγκες των οργανωμένων
κοινωνιών.
Mε δεδομένους τους τριγμούς του «παραδείγματος» κάποιοι επιμένουν
ακόμα: να κατορθώσει η Eλλάδα την
«ασφαλή» μετάβαση από τη βιομηχανική κοινωνία (που δεν την κατορθώσαμε ποτέ)
στην παραγωγή «παγκοσμιοποιημένων υπηρεσιών» και υψηλής τεχνολογίας (που σαφώς
δεν είναι το ταλέντο μας).
Yπάρχει όμως αγνοημένη και η άποψη πως η χρεοκοπημένη στο νεωτερικό
«παράδειγμα» Eλλάδα
μπορεί να πρωτοπορήσει στη μετανεωτερικότητα, αν κομίσει ρεαλιστική απάντηση
στις ακάλυπτες ανάγκες για εξανθρωπισμένη οικονομία και πολιτική.
Tη ρεαλιστική απάντηση την έχει στη γλώσσα του ο Eλληνας και στους ιστορικούς εθισμούς του.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_11/12/2011_1297062
9 comments
«H τολμηρή και δημιουργική μερίδα της κοινωνίας μας, οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εξοντώνονται μεθοδικά. Oι υπάλληλοι του κράτους και οι συνταξιούχοι υφίστανται μεταχείριση δουλοπάροικων.»
Μετάφραση :
Οἱ μεγαλύτεροι φοροφυγάδες καὶ εἰσφοροφυγάδες δὲν μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ φοροκλέπτουν καὶ νὰ εἰφοροκλέπτουν Οἱ ὑπάλληλοι τοῦ κράτους βλέπουν πῶς τὴν περνοῦσαν τόσα χρόνια οἱ ὑπήκοοί τους. Οἱ συνταξιοῦχοι ἀπολαμβάνουν τὶς συνέπειες τῶν χαριστικῶν παροχῶν τὶς ὁποῖες ἀπελάμβαναν τόσα χρόνια.
Πάμε παρακάτω :
Ἀφοῦ γκρεμίσει ὁ δάσκαλος τὸ σκιάχτρο τοῦ δῆθεν στοχευμένου κατατρεγμοῦ τῶν δῆθεν ὐπερηφάνων ἐπαιτῶν (ἀνάξιο συζητήσεως, ἀλλὰ χρήσιμο γιὰ νὰ γεμίσουμε τὸν χῶρό μας στὴν ἐφημερίδα), διερωτᾶται :
«γιατί η σοβαρή αυτή δημοσιογραφία αγνοεί ή παρακάμπτει την ενδοευρωπαϊκή αντίδραση και οργή για τους επιβαλλόμενους στην Eλλάδα εξοντωτικούς όρους αποπληρωμής των χρεών της;»
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα καθόλου δὲν τὴν ἀντιπαρέρχεται. Μᾶς πληροφορεῖ ὅμως ὅτι ὑπάρχει καὶ ἡ ἐπίσης δικαία ὀργὴ τῶν ὑπολοίπων πλὴν Σμίτ, Ντελόρ καὶ Κόλ, γιὰ τὶς ἑκαταντάδες χιλιάδες τῶν ἀργομίσθων, τῶν φοροφυγάδων, τῶν εἰσφοροφυγάδων, τῶν αὐθαιρετούχων καὶ δὲν συμμαζεύεται.
Τὰ μεταφυσικὰ τοῦ τέλους δὲν άντέχουν σοβαρὴ συζήτηση. Διότι οἱ «ἀκάλυπτες κοινωνικὲς ἀνάγκες» ὑπήρχαν καὶ πρὶν τριάντα καὶ πρὶν ἑξῆντα καὶ πρὶν ἑκατὸ χρόνια. Πῶς στὸ καλό, λοιπόν, δὲν εἴχαμε κρίση σὰν τὴν σημερινὴ ὅλον αὐτὸν τὸν καιρό ;
Συμπέρασμα : Ὁ δάσκαλος δὲν εἶχε ἔμπνευση ὅταν ἔγραψε αὐτὸ τὸ ἄρθρο. Ἂς ἔδινε, τοὐλάχιστον, τὸν χῶρο σὲ κανὲναν μὲ καλύτερη ἔμπνευση …
Ἂς ἔδινε, τοὐλάχιστον, τὸν χῶρο σὲ εσάς κ. Γεωργάνα, που έχετε ιδιαίτερα υψηλή ἔμπνευση στην αδιάκοπη επανάληψη του γνωστού και μόνου τροπαρίου που γνωρίζετε “γιὰ τὶς ἑκαταντάδες χιλιάδες τῶν ἀργομίσθων, τῶν φοροφυγάδων, τῶν εἰσφοροφυγάδων, τῶν αὐθαιρετούχων καὶ δὲν συμμαζεύεται”.
Πρέπει να το μάθουμε σαν το “πάτερ ημών” και να το απαγγέλουμε πέντε φορές την ημέρα, γιατί, όπως διαπιστώνεται, είμαστε πάρα πολλοί οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως και εμπεδώσεως.
Να λοιπόν που είχε δίκιο ο Γιωργάκης όταν διερωτώνταν “λεφτά υπήρχαν, που πήγαν τα λεφτά;”. Του την έσκασε όλη η πλέμπα, βγάζοντας, όλα τα μασούρια από λεφτά που μάζευε κλέβοντας τόσα χρόνια το κράτος, στην Ελβετία και τώρα έχει το θράσος να το παίζει κακομοιριά και δυστυχία!
Δεν προσέξατε με τι σθένος αντιτάχθηκε αυτός ο λαός στο άνοιγμα λογαριασμών στην Ελβετία; Στις τράπεζες του εξωτερικού τι νομίζετε ότι θα βρεθούν; Λογαριασμοί της οικογένειας Παπανδρέου, λοιπών πολιτικών, παρατρεχάμενων λαμογίων και των εθνικών εργολάβων; Μα τι θέλουμε, να εκτεθεί η ξαδέλφη μου η καθαρίστρια νοσοκομείου, ο μπάρμπας μου ο Μήτσος ο ψιλικατζής με την ανύποπτα “κολλημένη” ταμειακή ή ο γείτονάς μου που πλούτισε κτίζοντας αυθαίρετο σε ένα σεντόνι οικόπεδο; Το ΙΚΑ το “φαε” ο μπετατζής-“εργολάβος” φίλος μου που στα ένσημα ήθελε συμφωνία, μήν ακούτε ψέμματα για χρηματιστήρια και δομημένα ομόλογα!
Και δεν ντρεπόμαστε και λίγο οι αγύρτες!
Ξέχασα τον ηλεκτρολόγο πού μένει από πάνω μου. Η Siemens του τάριχνε χοντρά -και μαύρα!- για να προτιμά τους διακόπτες της. Από τα έσοδα έκανε ως γνωστόν μεγάλες αγαθοεργίες στο ελληνικό δημόσιο!
Δύο ἐκδοχὲς ὑπάρχουν : Εἶτε οἱ Ἕλληνες ἦταν στὸ κόλπο, εἴτε δὲν ἧταν. Ἀλλὰ ἂν δὲν ἧταν, θὰ ἔπρεπε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἢξεραν. Ἂν, πάλι, δεχθοῦμε ὅτι δὲν ἤξεραν, πρέπει νὰ συμπεράνουμε πὼς εἶναι ἠλίθιοι. Ὁμολογῶ ὅτι τὸ τελευταῖο δὲν θέλω νὰ τὸ δεχθῶ. Συνεπῶς, ἦταν, εἴμασταν στὸ κόλπο. Διαφορὰ ὑπάρχει στὸ πῶς τα μοιραστήκαμε. Ἀλλὰ αὐτὸ λίγο ἐνδιαφέρει. Μακάρι νά δεχόταν ὁ κάθε μικροκλέφτης νὰ σταματήσει τὴν μικροκλοπή. Αὐτομάτως θὰ σταματοῦσε καὶ ἡ μεγάλη.
Κύριε Γεωργάνα, επειδή από διοικητικά είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε, υπάρχουν απλοί υπάλληλοι, υπάρχουν προϊστάμενοι, υπάρχουν υπεύθυνοι τομέων, υπάρχουν διαχειριστές, υπάρχει διοικητικό συμβούλιο, υπάρχει και διευθύνων σύμβουλος! Και αν η επιχείρηση έχει καταντήσει κατά το κοινώς λεγόμενον bordello, ο ταμίας τσεπώνει, ο διαχειριστής υπεξαιρεί, οι υπεύθυνοι τομέων λαδώνονται από τρίτους και ο διευθύνων σύμβουλος αρπάζει ότι μπορεί για να κάνει ζωή sex & drugs & rock’n roll, ομοίως και οι κατώτεροι, θα φεύγουν ο ένας με μια πένσα στην τσέπη, άλλος μ’ένα φτυάρι, άλλος με τρόφιμα από την κουζίνα, άλλος με λαμπατέρ από τα γραφεία! Ο καθένας ότι μπορεί! Και για προφανείς λόγους δεν θα ελέγχει κανείς κανέναν!
Στην επιχείρηση που λέγεται Ελλάς, προσπαθείτε να μας πείσετε ότι για όλα φταίει το κατώτατο προσωπικό και ότι φαλλίρισε γιατί έκλεβαν γάλατα από το κυλικείο και στυλό από τα γραφεία! Οι προϊστάμενοι, οι υπεύθυνοι, οι διαχειριστές, οι σύμβουλοι γιατί διάολο πληρωνόταν;
1ον) Δεν ήξεραν τι γίνεται ή ήξεραν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Συμπέρασμα ήταν απολύτως άχρηστοι και ανίκανοι!
2ον) Και ήξεραν και μπορούσαν αλλά αν οι “κάτω” βολεύονταν με γάλατα και στυλό, οι ίδιοι βολεύονταν με ολόκληρο γαλακτοπωλείο και βιβλιοπωλείο! Και η αμοιβαία συνενοχή δούλευε με ρυθμούς 100 προς 1 προς όφελός τους!
Παντού και πάντοτε οι διεφθαρμένες ηγεσίες έφτιαχναν και τις διεφθαρμένες κοινωνίες σε κάθε κλίμακα! Και οι υγιείς την κοινωνική πρόοδο!
Και μην ξανακούσω τα περί δημοκρατίας και από εμάς εκλεγμένων κλπ. Πρώτον γιατί δημοκρατία δεν έχουμε και δεύτερον γιατί, ναι, στην παραπάνω επιχείρηση αν οι προϊστάμενοι και ανώτεροι ήταν αιρετοί, μάλλον αυτούς θα υπερψήφιζαν και οι “κάτω”! Όσο τουλάχιστον δεν ακούγεται κάτι για λουκέτο! Και στην πιό γνήσια δημοκρατία όμως υπάρχει η έννοια της ευθύνης θέσης ! Και η ευθύνη δεν μπορεί να αποδίδεται σε αυτούς που εξ’ ορισμού δεν την έχουν!
Το έγραψα και αλλού. Η εύκολη στοχοποίηση, με εξιλαστήρια θύματα τους πιό αδαείς και αδύναμους, είναι κακοήθεια και ανάλογη του ηθικού εκτοπίσματος Παγκάλου!
Οἱ νόμοι (καὶ οἱ ἄγραφοι ἠθικοὶ νόμοι) ὑπάρχουν γιὰ νὰ προστατεύουν τοὺς ἀδαεῖς καὶ τοὺς ἀδυνάμους. Οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἰσχυροὶ πάντοτε θὰ θέλουν νὰ τοὺς καταπατοῦν. Ὅμως τὸ νὰ τοὺς δίδουν νομιμοποίηση γι’αὐτὸ τὰ θύματά τους, μιμούμενα καὶ ἐπωφελούμενα ἀπὸ τις παρανομίες τους, εἶναι ὁ κολοφῶν τῆς αὐτοκτονικῆς ἀνοησίας. Ὅταν οἱ ἀδαεῖς καὶ οἱ ἀδύνατοι τηρήσουν σχολαστικῶς τοὺς νόμους, τότε μόνον θὰ προστατεύσουν ἐαυτούς. Ἀφοῦ ὅμως δὲν τὸ θέλουν, εἶναι ἀνώφελο νὰ περιμένουν νὰ τὸ κάνει γιὰ λογαριασμό τους ὁποιοσδήποτε ἄλλος.
Ὅταν οἱ ἀδαεῖς καὶ οἱ ἀδύνατοι τηρήσουν σχολαστικῶς τοὺς νόμους, τότε μόνον θὰ προστατεύσουν ἐαυτούς.
Ναι καλά, απο κεί να περιμένουμε την σωτηρία! Θα πάνε αυτοί μια ώρα γρηγορότερα στον παράδεισο, θα στείλουν και τους υπόλοιπους μια ώρα αρχύτερα “Οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἰσχυροὶ” που “πάντοτε θὰ θέλουν νὰ τοὺς καταπατοῦν”!
Προ πάντων μην ασχολούμαστε πολύ με τις ευθύνες των “πονηρών και ισχυρών”!
Είναι σαφώς ευκολώτερο να τονίζουμε συνεχώς αυτές των “αδαών και αδυνάμων”!
Τι παλληκαριά!
ΓΙΓ έγραψε: “Διαφορὰ ὑπάρχει στὸ πῶς τα μοιραστήκαμε. Ἀλλὰ αὐτὸ λίγο ἐνδιαφέρει.” Λίγο ενδιαφέρει ποιούς; Mήπως αυτούς που πήραν το μεγάλο κομμάτι της πίτας; Γιατί, νομίζω ότι δεν είναι το ίδιο να κλέβεις για να ζήσεις ακόμη πιο πολυτελώς με το να κλέβεις για να ζήσεις πιο υποφερτά.
ΓΙΓ έγραψε: “Μακάρι νά δεχόταν ὁ κάθε μικροκλέφτης νὰ σταματήσει τὴν μικροκλοπή. Αὐτομάτως θὰ σταματοῦσε καὶ ἡ μεγάλη.” Έχετε δίκιο, αλλά σε πολύ θεωρητικό επίπεδο.Επειδή, όμως, ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων και όχι αγγέλων, πάντα κάποιοι θα κλέβουν. Νομίζω, είναι προτιμότερες οι μικρές κλοπές από τις μεγάλες.
ΓΙΓ έγραψε: “Οἱ νόμοι (καὶ οἱ ἄγραφοι ἠθικοὶ νόμοι) ὑπάρχουν γιὰ νὰ προστατεύουν τοὺς ἀδαεῖς καὶ τοὺς ἀδυνάμους. Οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἰσχυροὶ πάντοτε θὰ θέλουν νὰ τοὺς καταπατοῦν.” Στην φαινόμενη ως δημοκρατία ολιγαρχία δεν είναι ανάγκη να τους καταπατούν τους νόμους οι ισχυροί κύριε ΓΙΓ, απλά τους προσαρμόζουν κατά τα συμφέροντα τους έτσι ώστε και αυτοί να βολεύονται και οι αδύναμοι να μην προστατεύονται επαρκώς.
Καθόλου θεωρητικὸ δὲν εἶναι ὅτι ἡ μικροκλοπή νομιμοποιεῖ τὴν μεγάλη. Διότι ὅταν ὁ μικροκλέφτης ἐλέγχει τὸν ἑαυτό του και δὲν κλέβει, τότε ἔχει τὰ μάτια του ἀνοικτὰ γιὰ τὶς κλοπὲς τοῦ μεγάλου. Τὸν καρφώνει. Ἐκεῖ στηρίζεται ἡ νομιμότητα καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ. Στὸν φόβο τοῦ παρανομοῦντος ὅτι θὰ τὸν ‘δοῦν καὶ θὰ τὸν καταδώσουν. Γι’ αὐτὸ ἔχει γεμίσει ἡ Ἀγγλία κάμερες. Καμμία μεγάλη κλοπὴ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴν συνεργασία ἢ τὴν ἀνοχὴ ὐποδεεστέρων συνενόχων. Πέντε τοῦ διάκου καὶ δέκα τοῦ δεσπότη, λέει ὁ λαός. Καὶ οἱ μικροκλέφτες εἶναι πολλοί, ἐνῶ οἱ μεγάλοι κλέφτες λίγοι. Συνεπῶς, ἡ παρακολούθηση τῶν μεγάλων εἶναι πολύ φθηνότερη καὶ γιὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ κράτους καὶ πολύ ἀποδοτικώτερη.
Εὐτυχῶς στὴν δική μας ὀλιγαρχία δέν ὐπάρχουν νόμοι ἀγορασμένοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς. Διότι οἱ ἰσχυροὶ στὴν Ἑλλάδα τὸ βρίσκουν φθηνότερο νὰ ἀφήνουν νὰ ψηφίζονται οἱ νόμοι, άλλὰ νὰ μὴν ἐφαρμόζονται. Ἂς ἀρχίσουμε οἱ πολλοὶ νὰ τοὺς τηροῦμε κατὰ γράμμα, καὶ θὰ δεῖτε γιὰ πότε ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μᾶς φαίνονται σήμερα ἰσχυροί, θὰ ξεδοντιασθοῦν τελείως. Ἁπλὸ παράδειγμα τὸ πλῆρες ξεδόντιασμα τῶν ἐκβιαστῶν τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐπικοινωνίας ἀπὸ τὴν κρίση. Ἅπαξ καὶ δὲν ὑπάρχουν λεφτὰ γιὰ νὰ φᾶμε, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ τὰ ἀκουμπήσουμε στοὺς ἐκβιαστές, ὅσο κι ἅν σκούζουν.
Πᾶμε καὶ στὴν μοιρασιὰ τῶν κλοπιμαίων. Μακάρι νὰ τἄχαν πάρει οἱ λίγοι καὶ ἄπληστοι. Θὰ τοὺς τὰ παίρναμε πίσω καὶ θὰ εἴμασταν σχεδὸν ἐν τάξει. Ἀλλὰ τὰ πολλὰ δὲν τὰ ἔβαλαν στὴν τσέπη. Τὰ μοίρασαν σὲ ἀργομισθίες, προμήθειες καὶ κάθε ἄλλου εἴδους συναλλαγή. Κι ἔτσι απέκτησαν αὐτὸ ποὺ σήμερα θρηνοῦν : τὸ πολιτικό τους κεφάλαιο. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματική τους περιουσία, γι’αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς πολυπειράζει νὰ καταστρέφουν τὴν περιουσία, κινητὴ καὶ ἀκίνητη, τῶν πολιτῶν, ὅπως κάνουν μέ διακομματικὴ συνέπεια ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι σήμερα.