Αυτές τις μέρες είναι τα μνημόσυνα των Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των συγχρόνων ελλήνων που ίσως δεν υπάρχει πια και γι’ αυτό χανόμαστε. Της φιλοπατρίας και της αυτοθυσίας. Ο πρώτος είναι ο τελευταίος Έλληνας της ιστορίας που είπε «μολών λαβέ». Ο δεύτερος σε ηλικία 16-17 χρόνων έγραψε ποιήματα για την ελευθερία, την Ελλάδα και τον έρωτα που θεωρούνται ανεπανάληπτα και μοναδικά. Αν δεν τον απαγχόνιζαν οι Βρετανοί μου είπε πρόσφατα φίλος, ο Καβάφης ίσως να έμπαινε από την πρώτη στην δεύτερη θέση.
Γράφω το παρόν όχι για να τους τιμήσω αλλά για να υπενθυμίσω ιλαροτραγική τηλεφωνική συζήτηση που είχα χθες με συνάδελφο. Μου είπε ο συνάδελφος: “Βρέθηκα σε ελληνικό πανεπιστημιακό Τμήμα της κατηγορίας των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, δηλαδή, περιεχομένου ιστορίας, διεθνών σχέσεων, ευρωπαϊκών σπουδών και άλλων ανάλογων και αντίστοιχων ή παραπλήσιων. Τυχαία ρώτησα το γεμάτο από τελειόφοιτους φοιτητές αμφιθέατρο, ποια είναι η γνώμη τους για τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Έμεινα άφωνος, συνέχισε ο συνάδελφος: Κανείς δεν ήξερε παρά το ότι επέμενα. Τους ρώτησα για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Τίποτα πάλι. Τους ρώτησα αν κάποιος ήξερε που ζούσαν. Τίποτα πάλι. Διέκοψα το μάθημα για να πάρω λίγο αέρα. Δεν επέστρεψα και ζήτησα από κάποιον άλλο να συνεχίσει το μάθημα. Και η Κυρία που άλλαξε τον νόμο για να αναμορφώσει τα πανεπιστήμια που είναι; Πήγε να αναπτύξει άλλα υπουργεία; Και οι εθνομηδενιστές σύμβουλοι υπουργείων που ενώ όπως φαίνεται δεν χρειάζεται να σκοτώσουν την ιστορική μας μνήμη γιατί είναι ήδη σκοτωμένη επέμεναν εν τούτοις να την εξοντώσουν, που είναι τώρα; Σε ποιο κόμμα γυροφέρνουν; Μετά ανακουφίστηκα, μου είπε ο συνάδελφος. Σκέφτηκα τα χειρότερα. Για φαντάσου τι θα γινόταν αν έκραζε κάποιος: Ήταν κάτι τρομοκράτες στην Κύπρο. Να σου υπενθυμίσω, τέλειωσε ο συνάδελφος, ότι ακόμη και κάποιοι φορείς επιστημονικών τίτλων αυτό λένε. Δεν το λένε μόνο οι Βρετανοί αποικιοκράτες”.
Του απάντησα ότι όπως λέει και η διαφήμιση τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο γιατί η Ελλάδα εκμηδενίστηκε. Και πολλά επέρχονται. Για να είμαι ακριβείς. Δεν το είπα επειδή δεν υπάρχουν φιλοπάτριδες, μορφωμένοι και καλλιεργημένοι έλληνες στην Ελλάδα. Το είπα επειδή έτσι που το φαύλο κομματικοκρατικό σύστημα τους έδεσε χειροπόδαρα, λίγες είναι οι επιλογές. Στάχτες με πολλές ζημιές και κάτι νέο ή διαιώνιση μιας ξενοκρατικής εξουσίας συγκυβέρνησης που θα εφαρμόζει την δεσποτεία και υποδούλωση του εφαρμοστικού νόμου της τρόικας και που θα εκποιεί, εκμηδενίζει και εγκαταλείπει τα πάντα.
http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2012.htm#Περιεχόμενα
2 comments
Γιατί παραξενευτήκατε, αξιοσέβαστε πανεπιστημιακέ μου δάσκαλε, αξιότιμε κ. Ήφαιστε, για το κατάντημα των Σχολείων μας όλων των βαθμίδων και της πανεπιστημιακής μη εξαιρούμένης.
Σ’ αυτό τον έρμο τόπο κάθε τι το ελληνικό, κεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα , έχει τεθεί πρό πολλού υπό διωγμό, γι’ αυτό και φτάσαμε στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε. Όταν ανελλήνιστοι άνθρωποι διαχειρίζονται τις τύχες της ελληνικής εκπαίδευσης -μη λησμονάμε ότι στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας-(τον προσδιορισμό της Παιδείας μας ως εθνικής τον διέγραψαν από το λογότυπο του εν λόγω Υπουργείου , γιατί άραγε 😉 θήτευσαν ως σύμβουλοι των υπουργών οι κυρίες Ρεπούση και Δραγώνα, φυσικό επόμενο είναι να παρατηρείται το επαίσχυντο και επονείδιστο φαινόμενο φοιτητές να αγνοούν ποιος ήταν ο Παλληκαρίδης και ο Αυξεντίου.
Τι να κάνουμε όμως ; Δυσκολοκυβέρνητος -κατά Κίσσιγκερ-ο ελληνικός λαός, ατίθασος και δυσκολοπροσάρμοστος στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο δυστυχής, υπέδειξε και το φάρμακο για να τιθασευτούμε. Χτύπημα στις ρίζες μας, τουτέστιν στην ιστορία , την πίστη μας και τον πολιτισμό μας.
Γι’ αυτό να μην παραξενευόμαστε όταν διαπιστώνουμε ότι εδώ και χρόνια άρχισε αργά, αλλά συστηματικά, να ξεκαρφώνουν από το αξιακό μας στερέωμα . Πρέπει να γκεμιστεί μέσα μας κάθε τι το ελληνικό.Αν δεν αφυπνιστούμε και δεν βάλουμε στο κυνηγητό τους απόστόλους και τους ιεροκήρυκες της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον ή βέβαιο ότι ο χρόνος που εναπομένεοι για να αλλοτριωθούμε και αλλιωθούμε θα είναι πολύ λίγος. Η Ελλάδα πεθαίνει λοιπόν. Ζήτω το Ελλαδέξ.
Η πνευματική ηγεσία του τόπου μας τι κάνει; Γιατί δε χτυπά τα σήμαντρα του πανεθνικού ξεσηκωμού για να δονήσουν σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα;
Δημήτρης Στεργιούλης
Επίτιμος Διευθυντής
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
“ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ”
Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία του αγώνα των δύο πρόωρα χαμένων νέων για την ελευθερία, οι κρίσεις που διατυπώνονται στην εισαγωγική παράγραφο του κειμένου του σεβαστού καθηγητή, εκτιμώ ότι υπό το βάρος της συναισθηματικής φόρτισης είναι υπερβολικές και λαθεμένες και γι’αυτό αχρείαστες.
Ασφαλώς υπήρξαν πολλοί Έλληνες μετά τον Αυξεντίου που πολέμησαν για τα ίδια ιδανικά και σίγουρα τα ποιήματα του Παλληκαρίδη δεν φθάνουν το βάθος και την ποιότητα της τέχνης του Αλεξανδρινού. Ο καθείς και τα όπλα του.
Το πώς συμπεριφέρεται το κράτος – αυτό το αδηφάγο τέρας – στα παιδιά του, καθώς και η απάθεια και αδιαφορία πολλών σημερινών νέων για το κατάντημα της χώρας τους είναι σημάδια της γενικής κατάπτωσης, της απαξίας και της αποσύνθεσης σύνολου του σύγχρονου πολιτισμού και δεν ευθύνονται γι’αυτό μόνο “οι κυρίες” ως αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Επομένως, ο αγώνας νέων ενσυνείδητων ανθρώπων σήμερα πρέπει να δοθεί σε βαθύτερο στοιχειακό επίπεδο κατά αυτών καθ’αυτών των “αξιών” του τρέχοντος σαθρού οικοδομήματος. Ο αγώνας για την απελευθέρωση περνάει μέσα από το γκρέμισμα του παλιού σάπιου κόσμου. Το τι θα προκύψει είναι άγνωστο.